Ο ΦΤΩΧΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

 

Ο  Φ Τ Ω Χ Ο Σ   Π Ο Ι Η Τ Η Σ

του Θ. Πιερίδη

Η ζωή μου στένεψε πολύ τώρα στερνά… Φροντίδα

καθημερινή για το ψωμί κ’ έγνοιες πολλές πικρές…

Κ’ οι πόνοι ακόμα μίκραναν και μίκρανε κ’ η ελπίδα….

 

Η ελπίδα! Πιά κατάντησε πουλάκι του κλουβιού…

Και τι να με ποτίσει,

που θέλει εκείνη ζαχαρόνερο και χάδια;

Η ελπίδα! Τα φτερά της όσο πιά κι’ αν τα κουνήσει

δεν μπορεί να πετάξει πέρα απ’ τ’ όνειρο

μιας μέρας

που θάρτει κάπως ήσυχη και θάρτει κάπως άδεια…

 

Μήνες και μήνες ξέχασα πώς έχει ‘πα στη γη μας

τα κόκκινα γαρούφαλα και τα κορίτσια τα ξανθά..

Μήνες και μήνες έμειναν τα μάτια μου κλειστά

στο λαγαρό το πρωϊνό και στο ιλαρό το δείλι…

Μήνες και μήνες που δεν άκουσα

πώς μουκανίζουνε τα βόδια μεσ’ στο σούρουπο,

πώς μεσ’ στις νύχτες τραγουδούν αδιάκοπα

οι βάτραχοι κ’ οι γρύλλοι…

 

Μήνες και μήνες πέρασαν χωρίς απ’ την ψυχή μου

ένας μονάχα στίχος ν’ ανεβεί

και να τον πάρουν τα κλειστά και ζαχαρωμένα χείλη

να τον γευτούν και να γλυκάνουν…

 

Κ’ έτσι περνούν οι μήνες και τα χρόνια…

 

Κι’ όταν πιά της ψυχής μου όλα τα χρώματα

θάχουνε ξεθωριάσει,

κι’ όταν πιά θάχουνε τ’ αηδόνια όλα σωπάσει,

μια νύχτα του χειμώνα σκοτεινή,

θα ορμήσουν και θα με κυκλώσουνε φαντάσματα…

 

Δε θάναι δράκοι. Στα μαλλιά τους φίδια

δε θα σφυρίζουν.

Απ’ τα ρουθούνια τους φωτιές δε θα φυσούν.

Δε θάχουν στόμα ν’ αλυχτούν.

Δε θάχουν νύχια να ξεσκίζουν…

 

Σακάτικα κορμιά και πληγιασμένα…

Τέρατα που πνίγηκαν μεσ’ στα σπλάχνα

της μάνας τους χωρίς να γεννηθούν…

Σώματα που πηγαίναν να πλαστούν

μα δεν αξιώθηκαν την ώρα την εξαίσια

που ανοίγουνε κι’ ανθίζουνε στο φώς

της ζωής πηγές, η μήτρα κι’ ο μαστός….

 

Μισοπλασμένα πλάσματα

που πέθαναν προτού να γεννηθούν

θαρτούν να με κυκλώσουνε φαντάσματα…

 

Και μόνο θα μου δείχνουν τα κομμένα τους τα χέρια

και μόνο θα με βλέπουν με τα μάτια τα κλειστά

κ’ ένα παράπονο θ’ αρχίσουν να μου πούν

με των στομάτων τους τις σάπιες τρύπες:

 

Είμαστε τα παιδιά που δεν εγέννησες…

Είμαστε τα τραγούδια που δεν είπες…

     Κάϊρο

Θ. ΠΙΕΡΙΔΗΣ

Ελάχιστα:

    Ο Κύπριος ποιητής Θεοδόσης Πιερίδης ήταν αδερφός του Κύπριου πεζογράφου Γιώργου Φ. Πιερίδη. Γεννήθηκε στο Τσέρι Λευκωσίας το 1908 και πέθανε στο Βουκουρέστι (Ρουμανία) το 1968. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Κάϊρο (Αίγυπτος) όπου φοίτησε στο εμπορικό τμήμα της Αμπετείου Σχολής. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και ιστορία του πολιτισμού στην Σορβόνη. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος, ως δικαστικός υπάλληλος και σε επιχειρήσεις βαμβακιού, καθώς και ως καθηγητής Γαλλικών. Υπήρξε διευθυντής του εκδοτικό οίκου Ορίζοντες και μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού Έλλην. Εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στην ελληνοαιγυπτιακή αριστερά και συμμετείχε σε αντιφασιστικές ομάδες κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τις πολιτικές του δράσεις διώχθηκε και έζησε κατά καιρούς στην Αμμόχωστο (Κύπρος), στο Παρίσι (Γαλλία) και το Βουκουρέστι (Ρουμανία) όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Υπήρξε παρουσιαστής της ελληνόφωνης εκπομπής «Η Φωνή της Αλήθειας». Κείμενά του συναντάμε στην εφημερίδα Χαραυγή και στο περιοδικό Νέα Εποχή. Την πρώτη περίοδο της ποίησής του, τα ποιήματά του είναι γραμμένα σε παραδοσιακό ομοιοκατάληκτο στίχο ή ελεύθερο, και τα διακρίνει σύμφωνα με τον κριτικό Αλέξη Ζήρα και το λήμμα για τον ποιητή που υπογράφει στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Πατάκη, σ. 1801 «έχουν τα ίχνη της νεανικής θητείας του στο συμβολισμό: ρεμβασμός, ατμόσφαιρα ενός ψυχικού μεταιχμίου, υποβλητικός λόγος». Και συνεχίζει ο κριτικός: «Ο υποβλητικός λόγος υπάρχει και στην επόμενη, πολιτικά ορισμένη, περίοδο της ποίησής του, αν και συχνά η παρατακτική τεχνική των αλληλένδετων εικόνων-στίχων θυσιάζεται σε μια απλουστευτική αντίληψη για τον παιδευτικό και  καθοδηγητικό ρόλο της ποίησης……..». Η πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματα έγινε από τις σελίδες του περιοδικού της αριστεράς «Πρωτοπόροι» 1930 με το ποίημά του «Εμβατήριο του παλιού ποιητή». Ενώ επτά χρόνια αργότερα κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή 1937 με τίτλο «Ξέρουμε και εμείς να τραγουδούμε». Έκτοτε, η ποιητική- συγγραφική του διαδρομή υπήρξε ανοδική. Μετά την επταετία, 1975-1976 κυκλοφόρησαν σε δύο τόμους τα ποιητικά του Άπαντα ενώ το 1990 εκδόθηκε η αλληλογραφία του με τον ελληνοαιγυπτιώτη πεζογράφο Στρατή Τσίρκα. Η Αρθρογραφία και η Βιβλιογραφία του είναι αρκετά μεγάλη δημοσιευμένη σε Κυπριακά και Ελλαδικά έντυπα. Το ποίημά του «Ο ΦΤΩΧΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ» το ερανίζομαι από το περιοδικό «νεοελληνικά γράμματα» εβδομαδιαία φιλολογική, επιστημονική, καλλιτεχνική εφημερίδα του εκδότη Δημήτρη Φωτιάδη  σ. 3. Τεύχος 117/ Σάββατο 25-2-1939. Κάτω από το ποίημα του Πιερίδη, η Θεσσαλονικιά ποιήτρια Ζωή Καρέλλη, δημοσιεύει το ποίημά της «Μετάνοια», ενώ η σελίδα ολοκληρώνεται με το άρθρο του πεζογράφου Θράσου Καστανάκη, «Παρισινά θεάματα και διαλείμματα». Για την υπόλοιπη ύλη του τεύχους δες ανάρτηση της 3^ης Μαϊου 2024, το γράμμα του Παναγή Λεκατσά για την «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 21 Αυγούστου 2024