ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

(Πειραιάς 17Αυγούστου 1946-Αθήνα 14 Νοεμβρίου 2015)

……………

Χάθηκε

σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή

όπως οι επαναστάτες

που τολμούν

των ανατροπή των δεδομένων

ενώ γνωρίζουν

πως η ιστορία επαναλαμβανόμενη

δεν χαρίζεται

ούτε στον Μπολιβάρ

ούτε στον Γκουεβάρα

ούτε στον Κολοκοτρώνη

ούτε στον Μπελογιάννη

πολύ σε περισσότερο σε

ένα τυχαίο παλικάρι

είκοσι χρονώ που ήθελε

ντε και καλά να βρει

ένα κάποιο Γκουλμπαξέ

ο ανόητος.

    Έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία(2006), που συνάντησα για πρώτη φορά από κοντά, τον Πειραιώτη ποιητή, συγγραφέα, στιχουργό, σεναριογράφο, δημοσιογράφο, πολιτικό αρθογράφο και διαφημιστή, Πειραιωλάτρη Γιάννη Κακουλίδη. Ήταν τότε, που ο Πειραιώτης βιβλιοπώλης και εκδότης Αντώνης Τσαμαντάκης, εξέδωσε το μελέτημά μου για την πολιτιστική ιστορία του Πειραιά, το «Πειραϊκό Πανόραμα».

Η εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου,(μαζί με άλλους εκλεκτούς και διακεκριμένους Πειραιώτες παρουσιαστές, τον δημοσιογράφο Δημήτρη Καπράνο, τον αρχιτέκτονα Νικόλαο Ντόριζα, τον καθηγητή των εικαστικών και συγγραφέα Μάνο Στεφανίδη-ο οποίος δεν μπόρεσε να έρθει-), πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά, στο κτήριο του παλαιού ταχυδρομείου, στην αίθουσα αυτή, για πρώτη φορά συνάντησα από κοντά τον Γιάννη Κακουλίδη-καθώς και τους άλλους παρουσιαστές του βιβλίου. Έσπευσα να τον προϋπαντήσω-όπως και τους άλλους συμπαρουσιαστές-και να τον ευχαριστήσω, που δέχθηκε να παρουσιάσει το βιβλίο μου για τον Πειραιά. Είναι νωπή και έντονη ακόμα μέσα μου η ευγένειά του, με χαιρέτησε εγκάρδια (μάλιστα θεωρούσε ότι ήμουν πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία, μια και κατέγραψα τόσα πολλά στοιχεία περασμένων δεκαετιών, όπως μου είπε), και έσπευσε και εκείνος να με ευχαριστήσει, όχι μόνο γιατί τον ανέφερα μέσα στην μελέτη μου, αλλά και γιατί όπως είπε και δημόσια στην ομιλία του στο κοινό, του ξύπνησε μνήμες ενός Πειραιά των παιδικών του χρόνων και της οικογένειάς του. Ήταν μεγάλη η ταραχή και η αμηχανία μου, να τον ακούω να μιλά για αρκετή ώρα για το βιβλίο και τον Πειραιά. Κάποια στιγμή ένοιωσα, ότι ίσως ο κόσμος που είχε γεμίσει την αίθουσα, θα πίστευε ότι ήταν «στημένη» η παρουσίαση, και ότι γνώριζα-όλους τους συνομιλητές από κοντά, και τους είχα ζητήσει-παρακαλέσει-να μιλήσουν για το έργο, ή και ότι ίσως και ο εκδότης έκανε το ίδιο, ακούγοντας τόσα επαινετικά λόγια για την εργασία.

Με την ευκαιρία της παρουσίασης ο Γιάννης Κακουλίδης, ξεδίπλωσε τις πολύχρωμες και μεστές αναμνήσεις του για τον Πειραιά των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Το ύφος του ήταν απλό, βατό, λυρικό, ευχάριστο, ένας αναδρομικός μνημονικός λόγος μαγευτικός, σαγηνευτικός, πλημμυρισμένος με δεκάδες παλιές Πειραϊκές εικόνες και χρώματα ζωής, απλώθηκε στην αίθουσα. Ένοιωσα περήφανος που ένας σημαντικός διανοούμενος-παραμυθάς, μιλούσε για μένα, το βιβλίο και τον Πειραιά. Το είχα τότε, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, μεγάλη ψυχική ανάγκη(μια που άλλοι Πειραιώτες, εντός της πόλης, ζηλόφθονα πολέμησαν το βιβλίο και εμένα, χωρίς να έχουν προσφέρει τίποτα στην Πόλη, χωρίς να έχουν ξοδέψει έστω και μία δραχμή για να αγοράσουν και μελετήσουν βιβλία Πειραιωτών δημιουργών, χωρίς να γνωρίζουν καν την σημαντική πολύπλευρη καλλιτεχνική προσφορά χιλιάδων ξεχασμένων Πειραιωτών καλλιτεχνών, από όλους τους χώρους της Τέχνης, πέρα μόνο, από μερικά ανόητα και ανέξοδα αρθράκια που δημοσίευαν στον τοπικό τύπο, και κυκλοφορούσαν σαν παραγνωρισμένες μεγαλοφυΐες και περιέφεραν την αργόσχολη παρουσία τους ως σημαντικό παράγοντα των καλλιτεχνικών πραγμάτων της Πόλης τις τελευταίες δεκαετίες).

Ο Πειραιώτης συγγραφέας Γιάννης Κακουλίδης ήταν ένας μαγευτικός αφηγητής, δημιουργούσε από τα ελάχιστα στοιχεία που είχε μπροστά του, μια ατμόσφαιρα που σε τύλιγε και σε καθήλωνε. Μπορούσε να δανειστεί μια εικόνα, να σταθεί σε μια πρόταση, να αφουγκραστεί τον ήχο μιας λέξης, να χρησιμοποιήσει ένα ξεχασμένο στοιχείο μια μικρή πληροφορία, και με αυτά, να σου οικοδομήσει μία ιστορία ολάκερη, να ξεδιπλώσει μπροστά σου με άνεση και μεγάλη ευκολία την παλαιά ιστορία της πόλης και των κατοίκων της, να σου θυμίσει γεγονότα, χρώματα, οσμές, περιοχές, κρυψώνες αισθήσεων άγνωστες του παλαιού Πειραιά, καταστάσεις αδιέξοδες πειραϊκού βίου, χαμένες λεπτομέρειες πειραϊκών γεγονότων, άγνωστες πτυχές της καθημερινής ζωής της Πόλης, που εμείς οι νεότεροι δεν είχαμε ζήσει, καταστάσεις ενός πολύχρωμου Πειραίκού βίου μιας άλλης εποχής, που δεν είχαμε την τύχη να μας γονιμοποιήσουν με την δημιουργική τους μαγεία. Και μόνο τις Μυθιστορίες του στο βιβλίο του «Ελληνικός Θάνατος» να μας είχε αφήσει, οφείλαμε να τον κατατάξουμε στους σημαντικότερους σύγχρονους Πειραιώτες συγγραφείς. Ένα βιβλίο, που μαζί με το «Εκ Πειραιώς» του επίσης Πειραιώτη συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλου, μας δίνουν το ανθρώπινο Πανόραμα της καθημερινής ζωής του Πειραιά των τελευταίων πενήντα χρόνων. Ακόμα και όταν κατάλαβα σε μια στιγμή, κατά την διάρκεια της ομιλίας του, ότι μας μιλούσε για την ιστορία των παιδικών του χρόνων στην πόλη του Πειραιά,-αφήνοντας πίσω το βιβλίο-ένοιωσα χαρά, αγαλλίαση, ικανοποίηση, γιατί η εργασία μου, είχε σταθεί σημαντικό ερέθισμα για έναν Πειραιώτη που αγαπούσε εξίσου μ’ εμένα την γενέθλια πόλη του.

    Ο Γιάννης Κακουλίδης,-αυτός ο Πειραιώτης που συναντούσα για πρώτη φορά στην ζωή μου από κοντά-μου πρόσφερε την βαθειά ικανοποίηση ότι ο πολύχρονος κόπος μου, τα προσωπικά πάμπολλα οικονομικά και άλλα έξοδα που είχα κάνει για να συγκεντρώσω αυτό το διάσπαρτο και σκόρπιο υλικό, αυτό το αχαρτογράφητο σε πολλές του πτυχές καλλιτεχνικό υλικό, ο δεκαετής μου μόχθος και τα άπειρα διαβάσματα δεν πήγαν χαμένα, έπιασαν τόπο, μια που ενεργοποίησαν έστω και σ’ ένα διακεκριμένο άτομο του Πειραιά, μνήμες, εικόνες, παραστάσεις, καταστάσεις, χρώματα, αναμνήσεις, παιδικές περιδιαβάσεις, εφηβικές τσάρκες, ερωτικά σκιρτήματα, μνήμες θανάτου, αφές εφηβικές της πόλης, ενός Πειραιά χαμένου και λησμονημένου πλέον-για εμάς τους νεότερους.

Μετά την παρουσίαση χαθήκαμε, τον ξανασυνάντησα από κοντά το 2009 στον Πειραιά, όταν συγκέντρωνα στοιχεία για το «Πειραϊκό Λεύκωμα». Και πάλι εγκάρδιος και φιλικός απέναντί μου, μου μίλησε για την διαρκή του αγάπη, τον Πειραιά. Έκτοτε, τηλεφωνιόμασταν όποτε ήθελε μια πληροφορία, και συναντηθήκαμε ορισμένες φορές σε ζαχαροπλαστείο του Πειραιά, μιλώντας και πάλι, μα για τι άλλο, για την γενέθλια πόλη.

    Ο Πειραιώτης Γιάννης Κακουλίδης, ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο σεναριογράφος, ο στιχουργός, αυτό το πολυτάλαντο άτομο, ξαναμίλησε για μένα σε αίθουσα στον Πειραιά, όταν εκδόθηκε και έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Βιβλιογραφία για τον Πειραιά», μιλώντας ξανά, επαινετικά για τις εργασίες μου.

    Ο Γιάννης Κακουλίδης, υπήρξε ένα έντονα και με ουσιαστικές και καίριες παρεμβάσεις πολιτικοποιημένο άτομο, ένας δημοκρατικός πολίτης που αγωνίζονταν για το κοινό πολιτικό και κοινωνικό καλό και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, την ιδιότητά του αυτή, δεν την εκδήλωνε μόνο με τις δημόσιες παρεμβάσεις του στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τις πολιτικές του επιλογές, αλλά και με το συγγραφικό του έργο και την δημοσιογραφική του πένα. Εκατοντάδες είναι τα δημοσιευμένα κείμενά του σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, που αφορούν τις διαχρονικές παθογένειες και εξακολουθητικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής σκηνής. Δημοσιογραφικά και συγγραφικά κείμενα συνταρακτικά και απρόβλεπτα, εκπληκτικά ανίερα, δραματικά εκεί που βαδίζει πάνω στην γέφυρα της σάτιρας, ιλαροτραγικά, ξεκαρδιστικά ενώ περιμένεις να δακρύσεις από τα γεγονότα της αφήγησης, κωμικοτραγικά στον εσωτερικό τους πυρήνα, χλευαστικά των πάντων και πασών(όπως λέει και ο Κώστας Χατζηχρήστος στην γνωστή Ελληνική ταινία), σαρκαστικά μέχρι επαναστατικής αηδίας, πεζοδρομιακά του σαλονιού της αστικής τάξης, μπουρδελιάρικα κείμενα, σε γλώσσα όπως την μιλούσαν οι παλαιές γυναίκες της χαράς της ηδονής του Πειραιά. Κείμενα όμως με σταθερές αξίες ζωής, με ήθος ανθρώπινο και ακέραιο, με αφηγήσεις όχι γυάλινων σαλονιών αλλά του ζεστού χώματος των δρόμων, των αλανιών του πεζοδρομίου που πλημμύριζε από ανθρωπιά και ατομική μπαγαποντιά, από επιθεωρησιακά νούμερα ζωής φτωχής και οικονομικά εξαθλιωμένης, ενός Πειραιά που έσφυζε από αυθεντική μαγκιά και μαγευτικές πουτάνες της Τρούμπας, από γυναικείο τσόκαρο και λακιρντί της γειτονιάς, από πεζοδρομιακά κουτσαβάκια και σπίτια νοικοκυραίων, από γιαγιάδες που στούμπωναν με γλυκά κρυφά τα εγγόνια τους μέχρι κοσμικές κυρίες με συγγενείς αντιστασιακούς, από κυνηγημένους αριστερούς μέχρι ψευτοκουτσαβάκικα τσογλάνια μιας εποχής που μύριζε μούχλα ανθρωπιάς και παράδοξων τύπων, κρασοπαρέες και παπατζήδες, παιδικά ερωτικά σκιρτήματα και ξενητειά. Κείμενα σύγχρονα ιστορικά, που συνέδεαν την παιδική ανάμνηση με την Δημοτική Ποίηση, όπως στο τραγούδι του Κωνσταντή, και έδιναν στον παλαιό δημοτικό μύθο μια νέα πολιτική και κοινωνική διάσταση, μέσα από τον σύγχρονο παραβολικό λόγο του αφηγητή. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιάννης Κακουλίδης, υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη, υποψήφιος Ευρωβουλευτής, αναπληρωτής πρόεδρος κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς. Ένα άτομο δηλαδή ζυμωμένο μέσα στους αγώνες και το πολιτικό ρινγκ, ένας Πειραιώτης που βίωσε τα πάθη του εμφύλιου μέσα στην ίδια του την οικογενειακή στέγη. Μια Ελληνική κοινωνική κατάσταση που περνά με απολαυστικό τρόπο ακόμα και στα πιο ορθόδοξα επιθεωρησιακά του κείμενα και νούμερα. Εκτός από την αρθρογραφία, έγραψε δεκάδες στίχους που ερμηνεύτηκαν από σημαντικούς εκτελεστές του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Μιχάλης Βιολάρης, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιώργος Γερολυμάτος, η Ελένη Βιτάλη, ο Πέτρος Πανδής, ο Δημήτρης Ψαριανός, κλπ, τραγούδια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από χιλιάδες έλληνες. Δύο φορές βραβεύτηκε(1965 και 1972) από το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Τα ποιήματά του επίσης προσέχθηκαν και διαβάστηκαν, καθώς και ο πεζός του λόγος που σχολιάστηκε θετικά, αλλά, και τα κείμενά που έγραψε για την Ελληνική Επιθεώρηση, δεν έμειναν απαρατήρητα.

     Υπό δεσπότου μεν ετιμάτο,

     υπό δεσποίνης δε εποθείτο

                              Ρωμανός ο Μελωδός  

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

• Νέροβιλ, Αθήνα 1970 (ποίηση)

• Μηχανήματα Ευκρασίας, Αθήνα 1972 (ποίηση)

• Περί την Τηλοψίαν, Μπάυρον 1975 (ποίηση)

• Μεσημβρινή Απόπειρα, Τράμ 1978 (ποίηση)

• Στολίδια γι’ άλογα, η μικρή Εγνατία 1980 (μυθιστόρημα)

• Ο θρίαμβος του Χάπα Χούπα, Επικαιρότητα 1982 (ποίηση)

• Τα αρχαία σκατά, 1983 (αναδημοσίευση χρονογραφημάτων)

• Ωραία Μπλε, Επικαιρότητα 1986 (ποίηση)

  (Περί έρωτος και πολιτικής και άλλα γενικού ενδιαφέροντος)

• Λούνα Λουνέρα, Περίπλους 1996 (ποίηση)

• Ελληνικός Θάνατος, Περίπλους 1996, (μυθιστορίες)

• Από τη «Νεροβίλ» έως τη «Λούνα Λουνέρα», Καστανιώτης 2002

   (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων)

• Αναφορά στον κύριο Κωστάκη Πρου, Καστανιώτης 2009

  (Διηγήματα, αφηγήσεις και ασκήσεις γραπτού λόγου)

• Τα λουστρίνια της παρέλασης, LYRA Βιβλία- Modern Times  2010,

   (ιλαροτραγικά κείμενα). Ένα σπονδυλωτό βιβλίο 422 σελίδων αφιερωμένο στον εσαεί παρόντα άδικα δολοφονημένο Παύλο Μπακογιάννη.

         μακρά δε ρίψαις, αμεύσασθ’ αντίοις

                                             Πίνδαρος     

ΤΕΤ- Α- ΤΕΤ

Ένα παιδί του Πειραιά με… όπλο του τη σάτιρα

   Γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1946 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και νομικά στο Παρίσι. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου και έγινε καταρχήν γνωστός στο ευρύ κοινό με τους στίχους του. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά, ελληνικά και ξένα, καθώς και σε ανθολογίες.

    Η συνεργασία του με τον Χάρρυ Κλυνν που ξεκίνησε πριν από 16 χρόνια υπήρξε καθοριστική για τη δράση του στο χώρο του σατιρικού θεατρικού λόγου. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον Κλυνν ως το «μαζικότερο «ηγέτη» που έχει συναντήσει στους χώρους δράσης του, πολιτικό και καλλιτεχνικό».

   Η παρουσία του στην πολιτική σκηνή είναι επίσης έντονη. Με πλούσια συνδικαλιστική δράση προδικτατορικά στο φοιτητικό κίνημα και τη Νεολαία Λαμπράκη συνέχισε μεταδικτατορικά ν’ αγωνίζεται από τις γραμμές της ΕΔΑ. (Διετέλεσε αναπληρωτής πρόεδρος της ΕΔΑ). Το 1984 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής στη λίστα του ΠΑΣΟΚ.

    Σήμερα ελπίζει στην υπέρβαση των ιστορικών αντιθέσεων της προηγούμενης γενιάς και υποστηρίζει τη χάραξη εθνικής στρατηγικής από νέους πολιτικούς.

Είναι παντρεμένος με την Καίτη Κακουλίδη και έχουν μαζί δύο παιδιά, τη Δήμητρα και την Εύη.

    Από την Εφημερίδα, Ελεύθερος Τύπος 23/5/1993

         Δε χάνει κανείς εύκολα

         τη συνήθεια της αρετής

                   Jean Paul Sartre

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

• Who’s Who 2004, σ. 334-335

  Επίτομο Βιογραφικό Λεξικό, Μέτρον 2004

• Δημήτρης Γιάκος: Γενική Εποπτεία

  Συγγραφή Χρ. Θεολόγου-Αιμ. Ξανθοπούλου

  Βιογραφικό Λεξικό, Παγουλάτος χ.χ., σ. 171

• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα

   Τόμος 31, σ.189

• Γιώργος Χ. Μπαλούρδος,

   Πειραϊκό Πανόραμα. Πνευματικό και Καλλιτεχνικό Χρονολόγιο του Πειραϊκού Χώρου (1784-2005), Πειραιάς-Τσαμαντάκης 2006

• περιοδικό η λέξη τχ. 175/5,6,2003, σ.576

• εφ. Η Καθημερινή 11/10/1998

• εφ. Η Ναυτεμπορική 5/1/1997

• Βασίλης Χατζής,

  Περιοδικό Best Seller τχ. 9/3,4, 1997, σ. 74

• Φίλιππος Φιλίππου,

   Περιοδικό Αντί τχ. 632/11-4-1997

• Βασίλης Στεργιάδης,

   Η τέχνη της ανάγνωσης, Γαβριηλίδης 2004

• Χρίστος Παπαγεωργίου,

  εφ. Η Αυγή 18/5/1997

• Κώστας Γ. Παπαγεωργίου,

  Η γενιά του 1970. Ιστορία-Ποιητικές διαδρομές, Κέδρος 1989

• Ηλίας Πετρόπουλος,

   Ρεμπέτικα Τραγούδια, Κέδρος 1996

•  Γιάννης Παναγιωτίδης,

   Περιοδικό Μανδραγόρας τχ. 16-17/6,7,1997

• Γιώργος Μαρκόπουλος,

   Εκδρομή στην άλλη γλώσσα, Νεφέλη 1994

•  Μιχάλης Μερακλής,

   Σύγχρονη Ελληνική λογοτεχνία (1945-1980), Ποίηση Ι, Πατάκη 1987

• Τάσος Λειβαδίτης,

   Έλληνες Ποιητές, Καστανιώτης 2005

• Βασίλης Καλαμαράς,

   εφ. Ελευθεροτυπία(Βιβλιοθήκη) τχ. 10/1/2003

• Βασίλης Καλαμαράς,

   Περιοδικό Κράμα τχ. 4/2003

• Αλέξης Ζήρας,

   Γενεαλογικά, Ρόπτρον 1989

• Αλέξης Ζήρας,

   Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκη 2007

• Σταύρος Κουγιουμτζής,

   Χρόνια σαν βροχή, Ιανός 2005

Τα ποιήματά μου

χωρίς παρομοιώσεις

Πες, φτύνω λέξεις

και φτηνολέξεις.

Όμως τούτο εδώ γιομάτο φιόρα

Φραγκοπαναγιά στην Αλεξάνδρεια

ένα κομμάτι απ’ το λαρύγγι

του Γκιουζέπε ντι Στέφανο

σαν τραγουδά το λαντόρια ε μόμπιλε

η χωρίστρα της Μόνα Λίζα

ή ένα υπόδημα του Charles Jourdan

Οι παρομοιώσεις λοιπόν

-πόσο δίκιο έχουν οι ποιητές π’ αρέσκονται σ’ αυτές-

απλώς σε μεταφέρουν στ’ άπιαστα

όπως εμένανε να πούμε τούτη τη στιγμή

στο Ουεστμίνιστερ με τη βασίλισσα

να κλαίει που με χάνει

κι εκατομμύρια ιαχές να καταυγάζουνε

σα μέρα τον ουρανό

μιας νυχτωμένης Ανδαλουσίας:

«Αθάνατος».    

ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ

• Στέφανος Μπεκατώρος-Αλέξανδρος Φλωράκης,

  Η Νέα Γενιά. Ποιητική Ανθολογία 1965-1970, Κέδρος 1971, σ.26-28

• Θανάσης Νιάρχος-Αντώνης Φωστιέρης,

  Ποίηση ’77, Κέδρος 1977, σ.57-59

• Αλέξης Ζήρας: εισαγωγή,

  Νεώτερη Ελληνική Ποίηση 1965-1980, γραμμή 1979, σ.62-65

• Βασίλης Βασιλικός,

  Λύρα Ελληνική, Πλειάς 1993, σ.404-405

• Θανάσης Θ. Νιάρχος,

  Ανθολογία Ποιητές για Ποιητές, Καστανιώτης 2002, σ.199

• Νίκος Γρηγοριάδης-Χ. Τουμανίδης,

  Λύρα Πόντου, Κώδικας 2003, σ.165-174

Αυτή η ώρα

η δευτέρα μετά το μεσονύκτιο

είναι ώρα αναμνήσεων

μα όχι πάντα

--

Αυτή η ώρα

η Δευτέρα μετά το μεσονύκτιο

είναι ώρα περισυλλογής

μα όχι πάντα

--

Αυτή η ώρα

η δευτέρα μετά το μεσονύκτιο

είναι ώρα δακρύων

Ενδεικτικά Κείμενά του

• Ελένη Ζιώγα, (συνέντευξη)

   Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια; Γιατί όχι! εφ. Ελεύθερος Τύπος23/5/1993

• Αλληλοδουλευόμαστε…,εφ. Ελευθεροτυπία 8/12/1993 (συνέντευξη)

• Ψυχικό Τραλαλά, περιοδικό Ένα τχ. 21/19-5-1993, σ.91

• Προτελευταία επιστολή στον Νότη Μαυρουδή, σ. XVII,

   Περιοδικό Μανδραγόρας 14-15/10,1996

• Στέλιος Φωκάς, (συνέντευξη)

  Η σημερινή Ελλάδα είναι «τρία πουλάκια κάθονται»,

  εφ. Παρασκευή + 13 23/11/2007

• Στις 13/6/1996, στο ΜΕΝΑΝΔΡΕΙΟ(ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ), σε σκηνοθεσία του Πειραιώτη ηθοποιού και σκηνοθέτη ανεβαίνει η παράσταση( ένα λαϊκό θέαμα) «Καραγκιόζ Ντριμ» σε κείμενα του Γιάννη Κακουλίδη.

• Στις 27 Γενάρη του 2003, το Κανάλι Ένα 90,4 του Πειραιά σε συνεργασία με τη Δ.Ε.Π.Α.Π. και τη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά στη σειρά των εκδηλώσεων «λογοτεχνικοί αντιπερισπασμοί» παρουσιάζει τον Γιάννη Κακουλίδη, που τον προλογίζει ο βιβλιοκριτικός Βασίλης Καλαμαράς.

XVII

    Διαβάζω απ’ την αρχή τα όσα γράφω και δε βρίσκω μήτε κορμό μήτε μια συνέχεια, μια μέση κι ένα τέλος, τέλος πάντων.

    Μονάχα, ένα λαχάνιασμα όλη τούτη την ώρα της ανάγνωσης και την ανάγκη να βάλω τις φωνές για να ξεδώσω.

    Ανάθεμά με κι αν ξέρω αν είμαι μέσα ή έξω από το μύθο, κι ανάθεμά με αν μπορώ να ξεχωρίσω, τι ανιστορώ.

    Είναι, όπως ακριβώς γίνεται στα όνειρα που στρίβεις τη γωνία του σπιτιού σου και βλέπεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη χώρα.

     Δύσκολος-τελικά-τρόπος να δραπετεύσεις…..

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή, σήμερα, Σάββατο, 21 Νοεμβρίου 2015

Πειραιάς, 21/11/2015

Υ.Γ. Τα ποιήματα, και οι μικρές ρήσεις, είναι από τα βιβλία του Γιάννη Κακουλίδη που έχω υπόψη μου.