Πολιτικά Ερωτήματα

Τα παράξενα ερωτήματα ενός σύγχρονου νεοέλληνα.

    Νωπή ακόμα η μνήμη μας από το άδικο δολοφονικό μακελειό στη Γαλλία, από ακραίους μουσουλμάνους, οπαδούς της τυφλής βίας και του μίσους. Από νέα άτομα που είχαν την δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τα οφέλη της Ευρωπαϊκής τους ταυτότητας. Από άτομα νέα, σκληροπυρηνικά στις θρησκευτικές τους δοξασίες, και με απόλυτες κοινωνικές αντιλήψεις. Λες και, ο Θεός που πιστεύουν και ακολουθούν, διψά για αίμα, εκδίκηση, τυφλή βία, για πτώματα, για εξόντωση των αλλοφύλων, των αλλόπιστων, των κάθε μορφής διαφορετικών ατόμων,  λες και, τους εξανάγκασαν να υιοθετήσουν τις Ευρωπαϊκές αξίες, τους επέβαλαν με την βία να ακολουθήσουν τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, να αποδεχτούν τις κοινωνικές τους συνήθειες, τα ήθη, τα έθιμά τους, τις θρησκευτικές τους δοξασίες, τις ερωτικές τους επιλογές, την χειραφέτηση των γυναικών, την πολιτική τους δημοκρατία, την οικουμενική τους παιδεία, τις ενδυματολογικές τους προτάσεις, την μουσική τους, την τέχνη τους, την φιλοσοφία τους. Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί τα άτομα που ακολουθούν την μουσουλμανική θρησκεία και παράδοση, που εχθρεύονται τον δυτικό πολιτισμό και τρόπο ζωής, δεν αναζητούν την ελπίδα του βίου τους στις πλούσιες μουσουλμανικές χώρες, στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, που έχουν την οικονομική δυνατότητα να συμπαρασταθούν στα δεκάδες οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα τους. Όπως, ποτέ δεν κατανόησα αυτόν τον ανέξοδο ανθρωπισμό πολλών δυτικών, προς τους μουσουλμάνους κατοίκους που ειρηνικά εισέρχονται στις χώρες τους εις βάρος όμως των δικών τους κατοίκων, των δικών τους φορολογουμένων, που με πολύ μεγάλη ευκολία απεμπολούν τις Ευρωπαϊκές αξίες και παραδόσεις, τις καθημερινές κοινωνικές τους κατακτήσεις, τις πολιτικές τους επαναστάσεις, τους απελευθερωτικούς τους αγώνες, τις εμφύλιες ιστορικές τους διαμάχες για εθνική ανεξαρτησία, για θρησκευτικές ελευθερίες, διαρκείς αγώνες για να οικοδομήσουν μια ελεύθερη Ευρώπη για τους πολίτες της. Αλήθεια, ξεχνάνε οι δικοί μας φιλάνθρωποι ανθρωπιστές των αριστερών καναπέδων και οι δεξιές συνιστώσες ότι ακόμα υπάρχουν τούρκικα μουσουλμανικά στρατιωτικά στρατεύματα στην Κύπρο; Λησμονούν τους Ελληνοκυπρίους πρόσφυγες; Το διχασμένο στρατιωτικά νησί της Αφροδίτης; Λύθηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη; Ξεχνάμε ότι η φίλη Αιγυπτιακή χώρα, επί Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ έδιωξε τους Έλληνες από την Αίγυπτο; Άραγε, θα μπορούσαν να ζήσουν οι καλοζωισμένοι έλληνες και ελληνίδες φιλάνθρωποι στις μουσουλμανικές χώρες; Θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τα κοινωνικά τους ήθη και έθιμα οι σύγχρονες ελληνίδες; Σέβομαι τον Ισλαμικό πολιτισμό, διαβάζω μελέτες γιαυτόν, έχω διαβάσει αρκετούς πεζογράφους και ποιητές τους, συνομιλώ με άτομα που πιστεύουν στο Ισλάμ, βρίσκω κοινά θρησκευτικά σημεία μαζί τους, αλλά είμαι Ευρωπαίος, είμαι Έλληνας, με ότι αυτό να σημαίνει σε ένα διεθνές πλέον καπιταλιστικό σύστημα, είμαι φορολογούμενος πολίτης, και ίσως, έχουν και οι φορολογούμενοι κάτοικοι αυτής της χώρας κάποιον λόγο, ή όχι;

Και μια προσωπική εμπειρία. Συνήθιζα, να καταθέτω ένα χρηματικό ποσό παλαιότερα, στους γιατρούς χωρίς σύνορα στην τράπεζα, χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, πίστευα ότι επιτελούν έναν ανθρωπιστικό σκοπό. Όταν πριν μερικά χρόνια βρέθηκα άνεργος, και με κατάκοιτο άρρωστο άτομο, και ζούσαμε με μια πενιχρή σύνταξη των 400 ευρώ, δεν είδα κανέναν αριστερό ανθρωπιστή και ανθρωπίστρια να μου συμπαρασταθεί σαν έλληνα πολίτη. Κάποιο φιλικό πρόσωπο, μου ζήτησε να τηλεφωνήσω στους γιατρούς χωρίς σύνορα, όταν χρειαζόταν το κατάκοιτο άτομο ιατρικές μικροβιολογικές εξετάσεις και δεν είχαμε χρήματα να  τις πληρώσουμε, πιστεύοντας ότι οι εξετάσεις αυτές από τους γιατρούς αυτής της ομάδας θα κόστιζαν ελάχιστα, και θα μπορούσαμε να τις πληρώσουμε. Τηλεφώνησα-έχω ακόμα το τηλέφωνο φυλάξει επίτηδες-και όταν τους είπα τι εξετάσεις χρειάζονταν το άρρωστο άτομο, μου ζήτησαν τα διπλάσια. Και σκέφτηκα, καλά, ζητάνε από εμάς οικονομική ενίσχυση, όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι, για να βοηθήσουν άτομα άλλων ηπείρων και δεν βλέπουν την φτώχεια και την εξαθλίωση των εδώ κατοίκων; Φυσικά, από εκείνη την χρονιά σταμάτησα να δίνω χρήματα-ανώνυμα-στην ομάδα αυτή. Το λυπηρό αυτό περιστατικό, το είχα κουβεντιάσει και με γνωστό συγγραφέα του Πειραιά, που εκείνη την περίοδο η σύζυγός του νοσηλεύονταν σε νοσοκομείο του Πειραιά, πάσχοντας από την επάρατο ασθένεια, από την οποία και έφυγε σε νεαρή ηλικία. Και εκείνος, μου είπε, ότι είχε την ίδια αλγεινή εμπειρία από τους γιατρούς αυτούς. Και για να είμαι δίκαιος, αναφέρω, ότι διαφορετικό φιλικό άτομο που απευθύνθηκα για να πραγματοποιηθούν οι εξετάσεις, μου είπε ότι είναι πολλές ομάδες γιατρών, εγώ φαίνεται ήμουν άτυχος. Αναφέρω το μικρό αυτό προσωπικό περιστατικό για να γράψω ότι, αυτοί που είναι επιφυλακτικοί απέναντι στις ανέξοδες φιλανθρωπίες απέναντι των ξένων,-ιδιαίτερα των αριστερών-δεν είναι ούτε ρατσιστές, ούτε αφιλάνθρωποι, ούτε εχθρικοί απέναντι των παράνομα εισερχόμενων ξένων, απλά είναι πιο επιφυλακτικοί και περισσότερο διστακτικοί, γνωρίζοντας το πόσο μας αρέσουν τα μεγάλα λόγια, οι επέτειοι και τα εθνικά ταρατατζούμ, ότι εμείς είμαστε οι μόνοι ένδοξοι κάτοικοι της Ευρωπαϊκής ηπείρου, που θα διδάξουμε ανθρωπιά και φιλανθρωπία στους δυτικούς κουτόφραγκους. Που κατά τα άλλα, και στα πανεπιστήμιά τους θέλουμε να σπουδάζουμε, και στις χώρες τους θέλουμε να ταξιδεύουμε, και τις ενδυματολογικές τους προτάσεις ακολουθούμε, διαβάζουμε τα βιβλία τους, ακούμε την μουσική τους, τρώμε από τα προϊόντα που παράγουν, πίνουμε τα εθνικά τους ποτά, βλέπουμε το θέατρό τους, και, σαν πτωχευμένη χώρα που είμαστε, ζητάμε να μας δανείσουν χρήματα για να ξοφλήσουμε παλιότερα δανεικά, και ν' έρθουν Ευρωπαίοι-κακοί καπιταλιστές-δυτικοί επενδυτές να επενδύσουν για να βρουν εργασία οι άνεργοι κάτοικοι, οι φορολογούμενοι Έλληνες. Και μένουμε αδιάφοροι, στα ιδιαίτερα και σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη από τα δολοφονικά αυτά τρομοκρατικά κτυπήματα, από τα προβλήματα των Γάλλων πολιτών, των Βέλγων, των Γερμανών, των Ολλανδών κλπ. Είναι λυπηρό να ακούς συμπατριώτες σου να εκφράζουν την άποψη, ότι καλά τους έκαναν, φταίνε για την αποικιοκρατία. Αυτή η θέση τους άραγε, δεν είναι ακροδεξιά πολιτική θέση; Δεν είναι ρατσιστική; Να θυμίσω σε αυτούς που αγαπούν να μελετούν την σύγχρονη Ιστορία, ότι από την πόλη του φωτός το Παρίσι, που διέμενε, ταξίδεψε για την πατρίδα του το Ιράν, ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης του Ιράν, Χομεϊνί όταν γκρέμισαν την δυναστεία των Παχλεβί του Σάχη; Να θυμίσω ποιος σκότωσε τον Αμερικανό γερουσιαστή Ρόμπερτ Κέννεντυ, ο Σιρχάν-Σιρχάν και από πού κατάγονταν; Να θυμίσω, ποιοι σκότωσαν τον Ανουάρ Σαντάτ, τον δεύτερο πρόεδρο της Αιγύπτου, μετά τον Νάσερ; Όταν έδιωξαν την δυναστεία του Φαρούκ. Να θυμίσω ποιούς έδιωξαν από τις πατρογονικές τους εστίες οι Τούρκοι την δεκαετία του 1960; ή μήπως μόνο την Πολίτικη Κουζίνα απολαμβάνουμε; Για να μείνω σε ορισμένα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν την παγκόσμια κοινή γνώμη των τελευταίων χρόνων. Αλλά και τα Ιστορικά Μνημεία του Πολιτισμού έχουν δικαίωμα να τα καταστρέφουν άτομα φανατισμένα και ακραία και αυτό να το ανεχόμαστε; Σαν Ευρωπαίοι πολίτες; Σαν Έλληνες, που κομπάζουμε συνεχώς, για τα πανάρχαια ιστορικά μας μνημεία και αρχιτεκτονήματα; Ερωτήματα θέτω, σαν και αυτά που μας δίδαξαν μέσω της κινηματογραφικής τους τέχνης, εναντίων του ρατσισμού, το τρομερό παιδί του Γερμανικού Κινηματογράφου Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Ιταλός σκηνοθέτης και ποιητής Πιέρ Πάολο Παζολίνι-που πλήρωσε την πάλι του ενάντια στον ερωτικό ρατσισμό-με την ζωή του. Ο παππούς μας Αισχύλος δεν θίγει και την άλλη πλευρά στους Πέρσες του; Και όλα αυτά οφείλουμε να τα ξεχάσουμε για να επικρατήσει μια φιλάνθρωπη αριστερή αντίληψη περί ανοιχτών συνόρων; Μα τα έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ τι είναι; Και πως λύνουν τα παρόμοια προβλήματα της εποχής τους; Αν δεν χρειάζεται να ενδιαφερόμαστε πλέον για την πατρίδα μας και τις αξίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, τότε γιατί να πληρώνουμε τους φόρους μας σε ένα κράτος που δεν είναι κοινωνικά ανταποδοτικό σε εμάς και μας επιβάλει τις όποιες κυβερνητικές απόψεις του; Ερώτημα θέτω; Αν επικρατήσει η φιλοσοφία και ο πολιτισμός των κάθε είδους χαλασμάτων, δηλαδή η καταστροφή του Ευρωπαϊκού καπιταλιστικού οικοδομήματος, από ξένους ειρηνικούς εισβολείς, τότε ας μην τιμάμε τους αγώνες των προγόνων μας. Αργά και σταθερά, δημιουργούνται θύλακες ξένων κατοίκων με άλλες αξίες, διαφορετικές ανθρωπιστικές αναφορές, αντίθετες πολιτισμικές καταβολές, που είναι μάλλον δύσκολο να αφομοιωθούν από τις παραδοσιακές γερασμένες κατά κάποιον τρόπο Ευρωπαϊκές Κοινωνίες. Αν υπάρχει οικονομική εκμετάλλευση των Ευρωπαίων κατοίκων, δεν θα υπάρξει και οικονομική εκμετάλλευση και των αλλόφυλων; Ο σύγχρονος Ευρωπαϊκός και Δυτικός Πολιτισμός, δεν στηρίζεται στην κολασμένη λατρεία του χρήματος; Γιατί ζητούν να τον μιμηθούν και οι μουσουλμάνοι;

    Αυτά τα ερωτήματα έρχονται στη σκέψη μου, καθώς ξεφυλλίζω το ενδιαφέρον πολιτικό μελέτημα του Πειραιώτη πολιτικού και συγγραφέα Ανδρέα Ανδριανόπουλου, «Η Οργή του Ισλάμ» και οι φανατικοί της τζιχάντ που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο. Ένα βιβλίο, που αποτυπώνει στις πραγματικές του διαστάσεις το σύγχρονο αυτό πολιτισμικό, οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα. Ένα  διεθνές πλέον πρόβλημα, που αφορά όλους μας, και που οφείλουμε να επιλέξουμε αν θα διατηρήσουμε τα Ευρωπαϊκά μας κεκτημένα ή θα τα αφήσουμε να τα καταστρέψουν άτομα φανατισμένα είτε αυτά ανήκουν στην μουσουλμανική παράδοση, είτε είναι αρνητές της Ευρωπαϊκής.

Εκτός αν η Ευρωπαϊκή Ήπειρος, διανύει τον νέο Τιτανικό της Ιστορίας της.

Υ. Γ.

Και στα δικά μας. Μην μου πείτε ότι δεν γελάσατε μέχρι δακρύων με την Κυριακάτικη επιθεώρηση της Νουδούλας; Καλέ, αυτοί οι καπετάνιοι της δεξιάς ιδεολογίας και ηθικής, είναι που θέλουν να κυβερνήσουν την χώρα ξανά, και να μας σώσουν από τον πετίτ ιδεολογικό ανακόλουθο και πολιτικό ψεύτη Αλέξη; Αυτά τα ψηλά παλικάρια της διαφάνειας και των αρχών είναι που θα επανέλθουν στην γερασμένη ελληνική πολιτική σκηνή; Και πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να μας πάρουν στα σοβαρά οι ξένοι; Ποιοι και γιατί; Ποιος θα επενδύσει σε αυτήν την χώρα των στεναγμών και των διαφόρων πολιτικών «σούργελων», που περιφέρονται στα κανάλια σαν Λουδοβίκοι της πολιτικής, ιδεολογικής και οικονομικής πατριωτικής καθαρότητας; Και ακούς από τα στόματα πολιτικών να λένε ότι: «να μείνουν στην χώρα μας οι επιστήμονες μετανάστες και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας»

Μπράβο, να μείνουν σε αυτές τις επιθεωρησιακής φύσεως πολιτικές συνθήκες; Και οι Έλληνες επιστήμονες που φεύγουν στο εξωτερικό; Αυτοί θα γυρίσουν μετά από χρόνια, φτασμένοι και καταξιωμένοι, να παρακολουθήσουν την ανάδυση του Κολοσσού της Ρόδου; Ή να υπογράψουν για την επιστροφή των Μαρμάρων;

Πανάρχαιος και διαχρονικός Εθνικός μας Μύθος ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, που συνοψίζει το εθνικό μας αυτοκαταστροφικό αλλά και σύγχρονο επιθεωρησιακό μεγαλείο.

Άραγε, μας άξιζε μια τέτοια πολιτική και εθνική τύχη;

Πειραιάς, Κυριακή, 22 Νοεμβρίου 2015