περιοδικό Λυχνάρι

Περιοδικό ΛΥΧΝΑΡΙ

    Πάνε χρόνια τώρα, που ο καλός φίλος, φιλόλογος ποιητής, δοκιμιογράφος και βιβλιοκριτικός, συγγραφέας Γιάννης Κουβαράς, μου ζήτησε να συμμετάσχω σε ένα αφιέρωμα του περιοδικού Λυχνάρι για τον ποιητή Χρίστο Ρουμελιωτάκη. Είχα διαβάσει σποραδικά ποιήματά του σε περιοδικά και είχα αγοράσει την νέα του ποιητική συλλογή, που εκείνο το διάστημα είχε κυκλοφορήσει. Ο ποιητικός του λόγος μου άρεσε, δεν με άφηνε ασυγκίνητο, γνώριζα επίσης, και ορισμένα ιστορικά γεγονότα για την πολιτική του διαδρομή, στο ιστορικό περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης, υπήρχαν δημοσιευμένα ποιήματά του. Στο αφιερωματικό τεύχος, θα συμμετείχε και η επίσης φιλόλογος και συγγραφέας Αλεξάνδρα Μπουφέα, σύζυγος του Γιάννη Κουβαρά, κάτι που καθιστούσε την συμμετοχή μου ελκυστική και τιμητική. Το αφιέρωμα πραγματοποιήθηκε, το περιοδικό εκδόθηκε και  κυκλοφόρησε στα γνωστά βιβλιοπωλεία της Αθήνας. Το κείμενο που έγραψα για τον ποιητή, πήρε και αυτό την θέση του, μέσα στο μικρό σεντούκι της συγγραφικής δημοσιευμένης σε έντυπα παρουσίας μου. Μετά την κυκλοφορία του περιοδικού, ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης, είχε την καλοσύνη να μας προσκαλέσει-τους συμμετέχοντες στο αφιέρωμα, και άλλους προσωπικούς του φίλους δημιουργούς, σε γεύμα στο σπίτι του στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου. Ένας ζεστός χώρος, μια ενδιαφέρουσα συντροφιά και συνεύρεση διανοουμένων, με εξίσου ενδιαφέρουσες συζητήσεις μεταξύ των συνδαιτυμόνων, τόσο για την ποιητική πορεία του ποιητή,-με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου του ποιητικού βιβλίου «Ξένος ειμί»-όσο και για τα ποιητικά και εκδοτικά πράγματα της χώρας την εποχή εκείνη, το 2003.

    Το περιοδικό Λυχνάρι, το γνώριζα ελάχιστα, τα λίγα τεύχη του, δεν θυμάμαι ακριβώς αν τα είχα συναντήσει στις προσθήκες των παλαιοβιβλιοπωλείων ή μου τα πρόσφερε ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης στην οικία του, τότε, με την ευκαιρία της γνωριμίας μας, μια και, το τεύχος δεν πωλείτο στα βιβλιοπωλεία. Όπως και να έχει, στην κατοχή μου έχω 5 τεύχη του ωραίου αυτού περιοδικού που είναι αφιερωμένα σε ισάριθμους σημαντικούς ποιητές, που διέμεναν στην γύρω περιοχή. Τεύχη, που παρουσιάζω στο μπλοκ μου, σαν μία ακόμα περιοδική και σποραδική μαρτυρία των εκδοτικών και συγγραφικών γεγονότων της γενιάς μου, που αφορά τα λογοτεχνικά περιοδικά μετά την μεταπολίτευση και όχι μόνο, της συγγραφικής γενιάς του 1980. Μιας γενιάς, μετά την τρίτη μεταπολεμική γενιά, την γενιά του 1970, η οποία είχε την ιστορική τύχη, να ανδρωθεί και να δημιουργήσει-εν μέρει-μέσα στα δύσκολα πολιτικά και κοινωνικά χρόνια της δικτατορίας του 1967 και να χαράξει βαθιά και ανεξίτηλα το συγγραφικό της βηματισμό στα μετά την δικτατορία χρόνια, στους κατοπινούς αναγνώστες του ποιητικού και πεζού λόγου. Παράλληλα με την γενιά του 1970-την τρίτη μεταπολεμική γενιά, εξακολουθούσαν να δημιουργούν και να εκδίδουν τα έργα τους, τόσο οι μεταπολεμικές γενιές, όσο και οι προηγούμενες ηλικιακά, όπως ήταν η γενιά των συγγραφέων του 1930, που μας χάρισε τα δύο ποιητικά Νόμπελ, αυτό του ποιητή Γιώργου Σεφέρη και εκείνο του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.

    Η δική μας γενιά(1980), ενώ μελετούσε και συνδιαλέγονταν με τον ποιητικό λόγο των προηγούμενων μεγάλων μας ποιητών και ποιητριών,(με μεγάλη ευλάβεια προσλαμβάναμε τον ποιητικό και δοκιμιακό λόγο του Κωστή Παλαμά, του Άγγελου Σικελιανού, του Νίκου Καζαντζάκη, του Γιάννη Ρίτσου, του Γιώργου Σεφέρη, του Νίκου Εγγονόπουλου, της Μελισάνθης και άλλων μεγάλων ποιητικών μονάδων) είχε αρχίσει αργά και σταδιακά, να διαφοροποιείται από τον πνευματικό βηματισμό των παλαιότερων γενεών και να απλώνει τα αναγνωστικά της φτερά, και σε άλλα, πέραν της ποίησης ενδιαφέροντα, καθώς άρχισε δειλά στην αρχή και με μεγαλύτερη ευχέρεια κατόπιν, να μπολιάζει τον ποιητικό της λόγο, με θέματα και προβληματισμούς, ιδέες και τεχνικές, μεθόδους και σχολές από συγγραφικά έργα και δημιουργούς και συγγραφείς, εκτός ελλαδικού χώρου. Ο πνευματικός ορίζοντας της Ελλάδας άρχισε να ανοίγει και να δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες, για μια ουσιαστική καλλιτεχνική συνομιλία των ελλήνων με τους ξένους δημιουργούς.

    Τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση του 1974, ήταν θα γράφαμε, τα πιο επαναστατικά, δημιουργικά, εκδοτικά πλούσια, πολυενδιαφέροντα χρόνια της νεότερης Ελλάδας, όχι μόνο εξ αιτίας του γεγονότος ότι ανδρωνόταν μια καινούργια φουρνιά νέων ηλικιακά προσώπων, αλλά γιατί η γενιά αυτή, δεν ζούσε και δεν δραστηριοποιούνταν πλέον, μέσα σε άσχημες ιστορικά πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που μεγάλωσε η γενιά του 1970. Η δικτατορία των συνταγματαρχών είχε πέσει, αφήνοντας πίσω της την Κυπριακή τραγωδία,-που συνεχίζεται μέχρι σήμερα-η αστική συντηρητική κυβερνητική παράταξη που επακολούθησε, με αρχηγό τον τότε παλαιό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο, αργά και σταθερά προχωρούσε στην αποχουντοποίηση του κρατικού μηχανισμού με όλες φυσικά, τις δυσκολίες που είχε αυτό το εγχείρημα, ο θεσμός της Μοναρχίας με δημοψήφισμα είχε καταργηθεί, η πανηγυρική είσοδός μας στην τότε ΕΟΚ, σαν ισότιμο μέλος είχε επιτευχθεί, το Σοσιαλιστικό κόμμα που είχε ιδρύσει το 1974 ο αρχηγός του Ανδρέας Παπανδρέου, με μια πολιτική ομάδα αντιστασιακών συνεργατών του, κάλπαζε σταθερά προς την περιβόητη νίκη της Αλλαγής, τον Οκτώβρη του 1981, η ανανεωτική αριστερά-μετά την διάσπαση του 1968-υπό την ηγεσία του πολιτικού και αντιστασιακού Λεωνίδα Κύρκου, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις μέσω των στελεχών και οπαδών της, και των πολιτικών της εντύπων, για μια πνευματική και καλλιτεχνική αναγέννηση της χώρας,-με αριστερό φυσικά προσανατολισμό-το παραδοσιακό-σκληροπυρηνικό κομμουνιστικό κόμμα, με αρχηγό τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, ομφαλοσκοπούσε ως συνήθως, και ονειρεύονταν την ανατροπή της αστικής καπιταλιστικής τάξης, και την εγκατάσταση στην χώρα ενός σοβιετικού τύπου καθεστώτος, ενώ οι άλλες, μικρότερες πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις, στέκονταν αμήχανες μπροστά στις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις που τις ξεπερνούσαν και τις έθεταν εκτός πολιτικής σκηνής, στα μετά την δικτατορία χρόνια. Ο μεγάλος μεσαίος χώρος της Ένωσης Κέντρου του παλαιού πολιτικού Γεωργίου Μαύρου, είχε απορροφηθεί από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου, και ο Γεώργιος Μαύρος είχε διατελέσει για ένα διάστημα αντιπρόεδρος της οικουμενικής κυβέρνησης επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, του επονομαζόμενου και Εθνάρχη. Το ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσματζόγλου, δεν έπειθε, το Αγροτικό Κόμμα επίσης.

Την περίοδο αυτή στον πνευματικό χώρο, είχε αναπτυχθεί έντονα ένα πολιτικό και θρησκευτικό κίνημα, αυτό των λεγόμενων Νεορθόδοξων. Σημαντικοί και καταξιωμένοι πνευματικοί άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης,-της λεγομένης θύραθεν παιδείας, αλλά και της πολιτικής-είχαν ανοίξει γονιμοποιούς διαύλους επικοινωνίας, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, με ορθόδοξους χριστιανούς διανοούμενους, άτομα που προέρχονταν από την ανανεωτική κυρίως, αριστερά, αλλά και την παραδοσιακά κομμουνιστική. Πρόσωπα όπως, ο θεολόγος και φιλόσοφος στοχαστής Χρήστος Γιανναράς,-με τα βιβλία του «Πείνα και Δίψα», «Η Μεταφυσική του Σώματος» και άλλα, ο επίσης σημαντικός φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος, με τις άκρως ενδιαφέρουσες μελέτες του τόσο για πρόσωπα και βιβλία της Πατερικής Θεολογίας, όσο και για ζητήματα γλώσσας, παράδοσης και αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, ο ιστορικός και συγγραφέας Κωστής Μοσκώφ, με τις κατατοπιστικές ιστορικές και κοινωνιολογικές του μελέτες, ο διανοούμενος και συγγραφέας Κώστας Ζουράρης, με τις συχνές και καίριες παρεμβάσεις του, και το βιβλίο του για τον αρχαίο ιστορικό Θουκυδίδη, ο σημαντικότερος ίσως ιστορικός της γενιάς του Νίκος Σβορώνος, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, αυτό το πολύστροφο πνευματικά και φοβερά ενδιαφέρον άτομο, και ορισμένοι άλλοι. Επίδραση επίσης σημαντική στην γενιά μου, είχε το γνωστό αγιορείτικο βιβλίο,«Εισοδικόν» του τότε ηγουμένου της μονής Σταυρονικήτα του αγίου όρους Βασίλειου Γοντικάκη, τα μελετήματα του Παναγιώτη Νέλλα, εκδότη του περιοδικού «Η Σύναξη» και το βιβλίο του, «Ζώον Θεούμενο», και μια σειρά άλλων πνευματικών δημιουργών, που συνέβαλαν με τα γραπτά και τον δημόσιο λόγο τους, στην ανάπτυξη των σχέσεων της ορθόδοξης νηπτικής και μυστικής ανατολικής παράδοσης, με τις ποιο ανοιχτές πολιτικές ερμηνείες του μαρξισμού. Την περίοδο αυτή, έγιναν γνωστές σε εμάς τους νεότερους, οι εργασίες και τα βιβλία του π. Γεωργίου Φλωρόσφκυ, του Νικολάϊ Μπερντράγιεφ και μια σειρά έργων άλλων επιφανών Ρώσων της διασποράς. Τα χρόνια εκείνα, εκδόθηκαν μια σειρά από ιστορικές και θεολογικές μελέτες, που αφορούσαν την γέννηση και την εξέλιξη του Χριστιανισμού, όπως ήταν: «Η Καταγωγή του Χριστιανισμού», από τον εκδοτικό οίκο του Πετρόπουλο(μάλιστα θυμάμαι, ότι τον είχαν σύρει στα δικαστήρια για ένα από τα βιβλία της σειράς), κυκλοφόρησαν στα ελληνικά, τα βιβλία του Ερνέστου Ρενάν, για τον ιστορικό Ιησού, το βιβλίο του Νικόλαου Κόκκινου και άλλες μελέτες που εμπλούτιζαν τις ιστορικές και θρησκευτικές μας γνώσεις που αφορούσαν το θρησκευτικό κίνημα του Χριστιανισμού. Παράλληλα, στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων συναντούσες «Τα στρατιωτικά κείμενα του Τσε Γκεβάρα», το «Κόκκινο βιβλιαράκι» του Μάο Τσε Τουνγκ, η βιογραφία του δολοφονημένου προέδρου της Χιλής Σαλβαντόρ Αλλιέντε, το «Τρίτο Κύμα» του Τόφλερ, τα βιβλία του Πώλ Σουήζη, οι κοινωνιολογικές μελέτες του Μπότομορ, τα βιβλία του πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ, τα επίσης σημαντικά έργα του Κάρλ Γιούνγκ,-όπως "Ο Άνθρωπος και τα Σύμβολά του" οι ανθρωπολογικές μελέτες του Κλώντ Λεβύ Στρως, "Άγρια Σκέψη", και, άρχισαν να ανθίζουν ξανά, στην ελληνική επικράτεια, οι Παπαδιαμαντικές Σπουδές, με την ευκαιρία της νέας σύγχρονης και φιλολογικά αρτιότερη έκδοση του έργου του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τον εκδοτικό οίκο ο Δόμος και τον φιλόλογο επιμελητή Νίκο Τριανταφυλλόπουλο, να γνωρίζουμε το έργο του φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη, του «πολιτειολόγου» Νίκου Πουλαντζά, του επίσης φιλόσοφου και μαρξιστή Κορνήλιου Καστοριάδη, του Κώστα Παπαϊωάννου, του Κώστα Αξελού κλπ.

Αυτές, πάνω κάτω οι χρυσές δημιουργικές και επαναστατικές δεκαετίες, ήταν της «μόδας» θα γράφαμε, ο συγγραφέας Λόμψα Ράμπα και το βιβλίο του «Τρίτο Μάτι», το μυθιστορηματικό έργο του γερμανού Έρμαν Έσσε, ιδιαίτερα το έργο του «Ντέμιαν» και «Σιντάρτα- Ένα Ινδικό παραμύθι», που είχαν μεταφράσει η Μαρία Παξινού και ο τραγικά δολοφονημένος πριν ένα χρόνο μυθιστοριογράφος Μένης Κουμανταρέας, ο κλασικός γερμανός συγγραφέας Τόμας Μαν,-ιδιαίτερα το έργο του «Θάνατος στην Βενετία» και το «Μαγικό Βουνό», αλλά και ο «Τόνιο Κρέγκερ», ο άγγλος Άντλους Χάξλευ, ο επίσης άγγλος Άρθουρ Καίσλερ ο βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν αλλά και ο ιστορικός του Βυζαντίου Βασίλιεφ, ο ισπανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, που δολοφονήθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο από τις δυνάμεις του Φράνκο, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα,-που σχετικά πρόσφατα είδαμε στον κινηματογράφο, την ταινία «Αποκαΐδια», που αναφέρεται στην νεανική ερωτική του σχέση με τον σουρεαλιστή ισπανό ζωγράφο Σαλβαντόρ Νταλί-ο Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ, με την φεμινίστρια συγγραφέα σύζυγό του Σιμόν ντε Μπωβουάρ, κυκλοφορεί ένα ενδιαφέρον μελέτημα για τον «Αιώνα του Σαρτρ», ο μυθιστοριογράφος Μαρσέλ Προύστ που το πολύτομο έργο του «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» το γνωρίσαμε μέσα από την θαυμάσια μετάφραση του Παύλου Ζάννα, το τρομερό και ατίθασο παιδί της γαλλικής ποίησης Αρθούρος Ρεμπώ με τα έργα του «Μια εποχή στην κόλαση» και «Εκλάμψεις», διαβάσαμε τον ακτιβιστή συγγραφέα ερωτικότατο Ζαν Ζενέ από τις εκδόσεις Εξάντας, αλλά και την μεγάλη κυρία των Γαλλικών Γραμμάτων Μαργαρίτα Γιουρσενάρ, με τα βιβλία της «Απομνημονεύματα του Αδριανού», «Anna Sorror»,από τις εκδόσεις Χατζηνικολή. Μελετήσαμε επίσης τα θεατρικά έργα των αμερικανών συγγραφέων Τέννεσυ Ουίλλιαμ και Ευγένιου Ο’ Νήλ,ο αμερικανός ποιητής Έζρα Πάουντ μας έγινε γνωστός και από την αξιόλογη μετάφραση του Πειραιώτη Ηλία Κυζηράκου, ο Μπητ ποιητής Άλλεν Γκίνσμπεργκ και το "Ουρλιαχτό του" διαβάστηκε πολύ, καθώς και ο πεζογράφος Ουίλλιαμ Μπάροουζ όπως και για ένα διάστημα, και ο Τσάρλ Μπουκόφσκυ, ήσαν στην ημερήσια αναγνωστική μας αναφορά, συνεχίζοντας, και η αγγλίδα μετρ της πρόζας Βιρτζίνια Γουλφ, ο Ρώσος Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ και ο Λέων Τολστόι, ο ισπανός συγγραφέας Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, που το έργο του εξέδωσαν οι Εκδόσεις των Φίλων, του ποιητή και εκδότη Κώστα Τσιρόπουλου, ο Λιβανέζος συγγραφέας και ζωγράφος Χαλίλ Γκιμπράλ, με τα βιβλία του «Ο προφήτης» και «Ο κήπος του προφήτη», ο Ινδός φιλόσοφος Κρισναμούρτη που διαβάζονταν απνευστί, ο στοχαστής που αρνήθηκε να γίνει Θεός στην εποχή του, από το Θεοσοφικό κίνημα της Μπλαβάτσκυ, ο Κινέζος Λάο Τσε και το βιβλίο του «Ταο Τε Κινγκ», τα διάφορα Κινέζικα ποιήματα των «Χάι Κου», ο Ιάπωνας Γιούκιο Μισίμα, και οι «Εξομολογήσεις μιας Μάσκας», στην γνωστή μετάφραση του ποιητή Λουκά Θεοδωρακόπουλου, ο Νοτιαμερικανός Κάρλο Καστανιέτα και τα παράξενα μυστικιστικά του πειράματα, με τα διάφορα υπνωτικά, τα βιβλία του Έριχ Φον Ντένικεν(για τους εξωγήινους),και του Πήτερ Κολόζιμο επίσης,ο αργεντινός πεζογράφος και ποιητής,-ο παγκόσμιος παραμυθάς Χόρχε Λουϊς Μπόρχες, ο Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα, με το πολιτικό του ποιητικό Έπος Κάντο Χενεράλε, που μετέφρασε στα ελληνικά η τραγουδίστρια Δανάη και μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, και πολλοί άλλοι συγγραφείς, ποιητές, δοκιμιογράφοι, φιλόσοφοι,-όπως ο Μπέρναρντ Ράσελ, και "Η Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας" του, ο ομοφυλόφιλος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και οι μελέτες του για την γλώσσα και τα χρώματα, κοινωνιολόγοι,(όπως ο αμερικανός αντιψυχίατρος Τόμας Τζαζ) ιστορικοί, όπως ο Φερνάρντ Μπρωντέλ, που πρωτομεταφράζονταν στα ελληνικά, δες το έργο του για την Μεσόγειο, βιβλία και μελετήματα, που άνοιγαν την βεντάλια της σκέψης μας σε νέα, πρωτόγνωρα μονοπάτια αναζήτησης, και μπόλιαζαν τους άγουρους πνευματικούς ορίζοντες, της τότε γενιάς μου. Στον χώρο του κινηματογράφου επίσης, δέσποζε η σκηνοθετική ματιά του γερμανού Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του σκηνοθέτη Βίμ Βέντερς, του Ιταλού ποιητή και σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, του κόκκινου κόμη Λουκίνο Βισκόντι, του Ντε Σίκα, μας έγινε επίσης γνωστή, η σκηνοθετική ματιά του Ρώσου Αντρέϊ Ταρκόφσκυ,-διοργανώθηκαν πολλές συζητήσεις για το έργο του, ιδιαίτερα μετά την έκδοση του «Ημερολογίου του» και του μελετήματός του «Σμιλεύοντας τον Χρόνο» από τις εκδόσεις Νεφέλη του Γιάννη Δουβίτσα(εν μέρει Πειραιώτης), ο Ισπανός Πέδρο Αλμοδοβάρ,-και οι καταπληκτικές του κωμωδίες-(γνώρισαν οι παροικούντες της ερωτικής ιερουσαλήμ, τις ατέλειωτες κόκκινες γόβες στιλέτο), ο Σουηδός θεολόγος της Έβδομης Τέχνης Ίνγκμαρ Μπέργκμαν,-αγαπήθηκε και επηρέασε την γενιά μου, οι ταινίες του "Άγριες φράουλες", " Έβδομη Σφραγίδα", " Φάννυ και Αλέξανδρος", "Η Σιωπή" και άλλες βλέπονταν και ξαναβλέπονταν στις διάφορες κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και ο Δανός Κάρλ Ντράγιερ, δες το έργο "Ο Λόγος", και "Ζαν ντ' Άρκ". Γνωστοί και αγαπητοί ήσαν σε εμάς και οι Αμερικανοί σκηνοθέτες Φράνσις Φορντ Κόπολα,-και η ταινία του «Αποκάλυψη Τώρα», «Ο Νονός» με τον Μάρλο Μπράντο και αυτή, ο Νόρμαν Τζούσιον, με το ανεπανάληπτο έργο του «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο», ο σκηνοθέτης Τζωρτζ Λούκας και «Ο Πόλεμος των Άστρων» του, ο Στάνλευ Κιούμπρικ και το βίαιο και προφητικό του «Κουρδιστό πορτοκάλι», ο Στήβεν Σπήλμπεργκ και άλλοι. Κινηματογραφικές ταινίες, διάσημες της εποχής, ήταν όπως προανέφερα, η «Αποκάλυψη Τώρα», ο «Ιησούς Χριστός Σούπερ Σταρ», η «Η Λάμψη», "Το καμπαρέ", "Η παράσταση αρχίζει", «Το τραίνο της μεγάλης φυγής», «Ο Νονός», «Ο εξορκιστής»,-είχε παιχτεί στο Ράδιο Σίτυ στην Πατησίων, «Ο πόλεμος των Άστρων», «Πυρετός το Σαββατοκύριακο», το «Ψωνιστήρι» με τον σπουδαίο ηθοποιό Άλ Πατσίνο, οι ταινίες του Ντάστιν Χόφμαν, οι κωμικές ταινίες του Λούι ντε Φινές, οι βουβές του Τσάρλι Τσάπλιν, οι ταινίες με τον Κρίστοφερ Λη, στο ρόλο του «Δράκουλα», ο κλασικός «Λώρενς της Αραβίας» με τον Πήτερ Ο Τούλ, ο «Ναπολέων» με τον Ροντ Στάιγκερ, οι ταινίες με τον ηθοποιό Χέλμουτ Μπέργκερ, σε σκηνοθεσία του ιταλού Λουκίνο Βισκόντι,η τροτσκίστρια αγγλίδα ηθοποιός Βανέσα Ρεντγκρέιφ, με την πασίγνωστη «Τζούλια» με συμπρωταγωνίστρια την αμερικανίδα Τζέην Φόντα, ο Τοπόλ στον κλασικό «Βιολιστή στη στέγη», ο άγγλος Ντέρεντ Μπόγκαρντ, στο θρυλικό φιλμ, «Ο Θυρωρός της Νύχτας», και «Θάνατος στην Βενετία»0 κυκλοφορούν στα ελληνκά δύο μεταφρασμένα μυθιστορήματά του, οι ταινίες με την Σιμόν Σινιορέ, κλπ, και μια σειρά άλλοι σπουδαίοι της γενιάς μου ηθοποιοί και σημαντικές ταινίες, που σημάδεψαν την κινηματογραφική μας αισθητική, και δημιούργησαν τις ανάλογες προϋποθέσεις για να αγαπήσουμε την μαγεία της Έβδομης Τέχνης.

Ο δάσκαλος Κάρολος Κουν και το Θέατρο Τέχνης, το Αντιθέατρο της Μαρίας Ξενουδάκη, ο Σπύρος Ευαγγελάτος και η δική του Θεατρική ομάδα του Αμφιθεάτρου, οι εκπληκτικές σκηνοθετικές προτάσεις του Εθνικού Θεάτρου, ο Μίνως Βολανάκης, ο Αλέξης Μινωτής, η Μαριέττα Ριάλδη, ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο Λεωνίδας Τριβιζάς, η Ρούλα Πατεράκη, και μια σειρά άλλων σημαντικών σκηνοθετών και συντελεστών του Θεάτρου, διέπλασαν την θεατρική μας παιδεία και μας δίδαξαν την τέχνη και την μαγεία της Θεατρικής Σκηνής. 
Και αν ο Κάρολος Κουν έλεγε, «κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας», εμείς παρακολουθούσαμε με ζήλο τις θεατρικές παραστάσεις για να καλλιεργήσουμε την ψυχή μας. Η Επίδαυρος, με την βοήθεια της Περιηγητικής Λέσχης,-απέναντι από το Πολυτεχνείο-ήταν η Σαββατιάτικη ή Κυριακάτικη Καλοκαιρινή θεατρική εκπαιδευτική εκδρομή μας. Ποιος δεν θυμάται από την γενιά μου, τις παραστάσεις της θεατρικής ομάδας Λα Μάμα στο Θέατρο του Λυκαβηττού, το Living Theatre στην μεγάλη αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, τις περιβόητες «Τρωάδες» του Πειραιώτη Γιάννη Τσαρούχη στο Θέατρο-γκαράζ-της οδού Καπλανών, αλλά και την μουσική πανδαισία του Γιάννη Ξενάκη, στον χώρο των Μυκηνών. Ποιός δεν θυμάται τον μάγο του χορού Μωρίς Μπεζάρ και τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ στο Ηρώδειο, αλλά και τον δικό μας, Άγγελο Χατζή στο Θέατρο Ολύμπια. Οι νεανικές φωνές της εθνικής μας ψυχής, αντηχούσαν στο Θέατρο της Δώρας Στράτου στον λόφο του Φιλοπάππου, όπως η σιωπή μας, πλημμύριζε την Ρωμαϊκή Αγορά, όταν ο μελωδός των ονείρων μας Μάνος Χατζιδάκις έδινε τις θεϊκές συναυλίες του, και η βελόνα του μικρού μας ραδιοφώνου βρίσκονταν σχεδόν πάντα στο Τρίτο Πρόγραμμα. 

      Νωπή και αλησμόνητη ήταν ακόμα, στη πολιτική και ιστορική μας εφηβική μνήμη, η τούρκικη εισβολή στην Κύπρο, το στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του σοσιαλιστή Χιλιανού προέδρου Σαλβαντόρ Αλλιέντε, ο θάνατος του μεγάλου τιμονιέρη στην Κίνα, ο θάνατος του Γάλλου προέδρου στρατηγού ντε Γκωλ, και μετέπειτα του προέδρου Ζώρζ Πομπιντού, οι επαναστατικοί απόηχοι του Μάη του 1968, η δολοφονία του Αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, ο θάνατος της πρωθυπουργού του Ισραήλ Γκόλντα  Μεϊρ, ο θάνατος του εθνάρχη Μακαρίου, η δολοφονία του Τζον Λένον, η δολοφονία της Ινδής πρωθυπουργού Ίντιρα Γκάντι, η άνοδος της σιδηράς κυρίας στο τιμόνι διακυβέρνησης της γηρεάς Αλβιώνος, η απεργία πείνας του Ιρλανδού Μπόμπι Σαντ, η εκθρόνιση του Σάχη στην Περσία, η εκδίωξη του Αυτοκράτορα Χαιλέ Σελασιέ στην Αιθιοπία από τους κομμουνιστές αντάρτες, οι εκατόμβες νεκρών, δολοφονημένων Καμποτζιανών από τους Ερυθρούς Χμέρ, και οι αγώνες εναντίων του Απαρχάιντ στην νότιο αφρική, και οι αλλεπάλληλοι θάνατοι των τότε Σοβιετικών ηγετών. Μια σειρά από πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν ιστορικά την γενιά μου, και έδωσαν την αφορμή σε μας, τους τότε νέους, να αποκτήσουμε πολιτική συνείδηση και ιστορική ματιά απέναντι στα καθημερινά ελληνικά και παγκόσμια προβλήματα της εποχής μας. Στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο, είχαμε τους θανάτους της θεϊκής Μαρίας Κάλλας, του ποιητή Κώστα Βάρναλη, του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου, του πεζογράφου Δημήτρη Χατζή, του Συριανού ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη(πόσοι νέοι της εποχής μου δεν διάβασαν την «Αυτοβιογραφία του») και άλλων αξιοσημείωτων προσώπων των δεκαετιών των χρόνων της εφηβείας μας. Εφημερίδες μετά την δικτατορία όπως η Αθηναϊκή, το Έθνος, τα Νέα, το Βήμα, η Καθημερινή, η Εβδόμη, η Βραδυνή (που δημοσίευε τότε, την ζωή του Χουάν και της Εύας Περόν) η πρωινή Αυγή, η Απογευματινή, η Ελευθεροτυπία, και άλλα εβδομαδιαία φύλλα ήσαν στην ημερήσια αναγνωστική μας διάταξη. Τα δύο μεγάλα περίπτερα-κέντρα περιοδικού τύπου, το ένα μέσα στο Σταθμό της Ομόνοιας και το άλλο στον Ηλεκτρικό Σταθμό του Πειραιά,(το οποίο μετά από μια μακρά ιστορική πορεία έκλεισε πριν μία εβδομάδα) ήταν και πρακτορεία τύπου, που μας προμήθευαν κάθε είδους περιοδικά.

    Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα χωρίς την δική μας συγκατάθεση, έπαιζε στα ζάρια τις ιστορικές στιγμές μας και άλλαζε δραματικά την εποχή μας, καθώς εμείς μεγαλώναμε χωρίς να σκεφτόμαστε το μέλλον, παρά μόνο, την αιωνιότητα του ερωτικού παρόντος μας που ξοδεύονταν σε κληματοστόλιστες ταβέρνες και καπνοστεφανωμένα μπαράκια, που πλημμύριζαν από υποσχέσεις αιώνιας πίστης και συντροφικότητας. 

     Τα λογοτεχνικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν την περίοδο εκείνη, ήταν δεκάδες και με πολλούς και αξιόλογους συνεργάτες: Διαβάζω, η λέξη, Τομές, Δομή, το Δέντρο, Πλανόδιο, Εκηβόλος, Εντευκτήριο, Ο Παρατηρητής, Η Ομπρέλλα, η γραφή, Ο Ελίτροχος, τα Αιολικά Γράμματα, τα γράμματα και τέχνες, Ιδεοδρόμιο, Οδός Πανός, Ύλαντρον, Κυμοθόη, Εμβόλιμο, Πόρφυρας, Παραμιλητό, Κ.λ.π. και πολλοί άλλοι λογοτεχνικοί τίτλοι, που άφησαν το στίγμα τους στην εποχή τους και μεταγενέστερα. Νέες ηλικιακά φωνές της ποίησης και της πεζογραφίας, του δοκιμίου και της μελέτης, του θεάτρου και της ιστορίας, αναδείχθηκαν μέσα από τις σελίδες τους, κυκλοφόρησαν δεκάδες αφιερωματικά τεύχη σε έλληνες και ξένους συγγραφείς και ανθρώπους του πνεύματος, και τις διάφορες σχολές τους.Σημαντικοί εικαστικοί καλλιτέχνες σχεδίασαν και οργάνωσαν πολλά από τα εξώφυλλά τους, ή κόσμησαν τις σελίδες τους. Τα περιοδικά αυτά, φωτογραφίζουν την εποχή τους και τους ανθρώπους της, καταγράφουν τα ενδιαφέροντα και τις πνευματικές αγάπες των συγγραφέων τους, εικονογραφούν τα ποιητικά τους όνειρα, αναδεικνύουν τα πεζογραφικά ίχνη των νέων μυθιστοριογράφων τους, χαρτογραφούν τις ενδοκειμενικές συνομιλίες των ελλήνων δημιουργών με τους ξένους ομοτέχνους τους, αποτυπώνουν τα ίχνη των γλωσσικών πειραματισμών των ανθρώπων της εποχής, διατηρούν ζωντανές ακόμα και σήμερα τις δημόσιες συνομιλίες των ανθρώπων, τις ιστορικές τους μνήμες, τα ιστορικά τους ακούσματα, τις πολιτικές τους ανησυχίες, και μας προσφέρουν τα απαραίτητα ιστορικά πληροφοριακά και άλλα στοιχεία, που μας είναι χρήσιμα για την σύνταξη των ιστοριών της ελληνικής γραμματείας. Η ιστορία της ελληνικής γραμματείας, δεν γράφεται μόνο με τα κορυφαία και πιο προβεβλημένα ονόματα της ελληνικής παιδείας, αλλά και τα άλλα, τα  «δεύτερα», εξίσου σημαντικά με τα «πρώτα». Γράφεται και σχεδιάζεται από τις μικρές πτυχές των καθημερινών λογοτεχνικών μας πράξεων, πρόσωπα και έργα, συμβάντα και εκδόσεις, προφορικός και γραπτός λόγος, σπονδυλώνουν διαχρονικά την ελληνική γραμματεία. Μίνορες και Ελάσσονες δημιουργοί μιας πνευματικής γέφυρας που ενώνει το ένδοξο παρελθόν της με το αβέβαιο μέλλον της.       

    Ας δούμε τώρα, τα αφιερωματικά τεύχη του περιοδικού Λυχνάρι που έχω στην βιβλιοθήκη μου και τα περιεχόμενά τους.

Τεύχος 4/ Σεπτέμβριος 2001, Δημήτρης Δούκαρης

Τεύχος 6/Μάρτιος 2002, Τάσος Γαλάτης

Τεύχος 8/Σεπτέμβριος 2002, Βασίλης Στεριάδης

Τεύχος 10/Μάρτιος 2003, Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Τεύχος 18/Μάρτιος 2005, Σελίδες για τον Τάκη Σινόπουλο

    Αυτά είναι τα πέντε τεύχη του περιοδικού Λυχνάρι, που έχω στην κατοχή μου και μας δίνουν μια αμυδρή εικόνα της λογοτεχνικής του ταυτότητας.

    Το περιοδικό Λυχνάρι έχει διαστάσεις 20,5Χ 29, είναι έγχρωμο, εκδίδεται στο μονοτονικό και οι σελίδες του κυμαίνονται από 32 έως 40 σελίδες, ανάλογα το τεύχος. Το εξώφυλλο κάθε τεύχους, κοσμείται είτε από φωτογραφία είτε από σκίτσο του λογοτέχνη που είναι αφιερωμένο το τεύχος, στο οπισθόφυλλο, υπάρχει πίνακας γνωστών ζωγράφων ή εικόνα γκράφιτι από έργο διαγωνισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας.

Πάνω δεξιά αναγράφεται ο τίτλος του περιοδικού Λυχνάρι, υπάρχει σχέδιο λυχναριού και στο αριστερό επάνω μέρος αναγράφεται ο μήνας της έκδοσης και ο χρόνος, και από κάτω ο αριθμός του τεύχους.

Σαν υπότιτλος αναφέρονται τα εξής: τριμηνιαία έκδοση λόγου και τέχνης του Ιωνικού Συνδέσμου.

Στην δεύτερη μέσα σελίδα, αναφέρονται τα στοιχεία της έκδοσης μέσα σε έγχρωμη στήλη.

Λυχνάρι

Τριμηνιαία έκδοση λόγου και τέχνης του Ιωνικού Συνδέσμου

Τσουρουκτσόγλου 1 & Λεωφόρος Ηρακλείου 251 Νέα Ιωνία.

Ιδιοκτήτης, «Ιωνικός Σύνδεσμος»

Εκδότης και Διευθυντής: Ηλίας Ζαράνης

Σύμβουλος Έκδοσης: δημοσιογράφος Γιάννης Βέλλης

Συντακτική Επιτροπή: Σοφία Δημάκη, Τάκης Κωστιδάκης, Τρύφων Κόρμπης, Αντώνης Κοτσαμπάσογλου, Χρίστος Ρουμελιωτάκης, Στέφανος Ψαραδάκος.

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Ελένη Βέλλη

Γραφιστική Επιμέλεια-Εκτύπωση “ PLENARY GROUP”

Σε κάθε τεύχος αναγράφονται τα ονόματα των συνεργατών.

Τα τεύχη, δεν περιέχουν διαφημιστικές σελίδες.

Τεύχος 4/ Σεπτέμβριος 2001, σ. 30. Εξώφυλλο, Δημήτρης Δούκαρης. «Ο Ιωνιώτης ποιητής»

Γράφει η Συντακτική Επιτροπή στην δεύτερη σελίδα:

Στον «Ιωνικό Σύνδεσμο» ξαναζωντανεύουν σιγά-σιγά τα πράγματα μετά την αποσαρθρωτική θερινή ραστώνη.

Προγράμματα για εκθέσεις, εκδηλώσεις, εκδρομές, πρωτοβουλίες.

Σχέδια για νέα τμήματα και καλλιτεχνικά εργαστήρια, συνεδριάσεις Δ. Σ., τμημάτων και επιτροπών. Ξαναλειτουργεί 6-9 μ.μ. η εμπλουτισμένη δανειστική μας Βιβλιοθήκη και ξαναρχίζουν το σκάκι και τα μαθήματα κούκλας, κάθε Παρασκευή 6.30 μμ.-9μμ.

    Όλα αυτά κάτω απ’ το καταθλιπτικό βάρος των τελευταίων τρομακτικών εξελίξεων κι ενώ τα τύμπανα του πολέμου ξαναχτυπούν κοντά μας.

Η δική μας συμβολή δεν μπορεί παρά να είναι συμβολή στον πολιτισμό, στην ειρήνη, στον διάλογο, στη δημοκρατία. Δεν μπορεί παρά να είναι άρνηση σους φανατισμούς κάθε είδους, στις κάθετες μανιχαϊκές διαιρέσεις, άρνησης στους «ιερούς» ή τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους που σπέρνουν τη τυφλή βία και γεμίζουν τη γη τρόμο, φρίκη και αίμα παρά τα όσα διακηρύσσουν. Ας μείνουμε ενεργοί και δραστήριοι στον ίδιο δρόμο.

Το κείμενο, δηλώνει την ταυτότητα και τις πολιτιστικές επιδιώξεις του περιοδικού.

Συνεργάτες αυτού του τεύχους είναι οι:

Τάσος Γαλάτης/ Στέλιος Κανλής/ Δημήτρης Κυριαζής/ Ελένη Μωραϊτη/ Στέλλα Μωυσιάδου/ Βαγγέλης Ντούνιας/ Στάθης Ουλκέρογλου.

Στην σελίδα 3 δημοσιεύεται το ποίημα του ποιητή και εκδότη Δημήτρη Δούκαρη

ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΧΩΜΑ

ΙΙΙ

Συγχώρεσέ με Επανάσταση.

που Σε πίστεψα και δε Σε πίστεψα,

που ήρθα μαζί Σου και έφυγα από Σένα

για να ξανάρθω μαζί Σου και να φύγω από Σένα

και να ξαναγυρίσω μαζί Σου

συχώρεσέ με Επανάσταση,

αν κάθε μέρα με το όπλο που μου έδωσες

πυροβολώ,

την κάθε νύχτα μένω άγρυπνος πλάϊ στο όπλο Σου,

που θέλει να πυροβολήσει: εμένα-

έρχεσαι και φεύγεις, έρχεσαι και φεύγεις,

που θέλεις να χωρέσω την καρδιά μου

είπανε για να με δικαιολογήσουν:

ετούτη η αστάθεια της εποχής.

Σου είπαν ψέμματα κι εγώ Σου λέω την αλήθεια:

βαραίνει το γυμνό χώμα μέσα στην καρδιά μου.

Ακολουθούν οι σελίδες 4 έως 12, όπου ο ποιητής Τάσος Γαλάτης γράφει το κείμενο «Καθολικός μεσάζων του Δημήτρη Δούκαρη ή τα οράματα και οι μεταμορφώσεις ενός ποιητή»

«Στην πρώτη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του (Περιγραφή, Αθήνα 1964) ο Δημήτρης Δούκαρης επιχειρεί μια διαίρεση της μέχρι τότε παραγωγής του, εγγράφοντας το ποιητικό του έργο σε δύο κύκλους…..»

Στην σελίδα 13, υπάρχει ολοσέλιδη ανακοίνωση των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος». Πνευματικό Κέντρο Δήμου Νέας Ιωνίας.

Στην σελίδα 14-15 ο Στέλιος Κανλής γράφει το κείμενο «Κουκλοθέατρο και παιδί»

Πάλι ο Στέλιος Κανλής, σ.16-17 υπογράφει το κείμενο «Μνήμη Στέλιου», αναφορά στον λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη.

Στις σελίδες 18-20 ο ίδιος συγγραφέας γράφει για της «ΙΩΝΙΑΣ ΗΧΟΙ» απόηχοι.

Στις σελίδες 21-22 ο συγγραφέας Δημήτρης Κυριαζής γράφει για την «υπεράσπιση της Γλώσσας»

Ο Στάθης Ουλκέρογλου δημοσιεύει το α μέρος του κειμένου «Πολιτισμός, Πρόοδος, Επανάσταση και άλλα.

Η Στέλλα Μωυσιάδου, γράφει για «Μια διαδρομή της Μνήμης στις Μικρασιατικές ρίζες της Νέας Ιωνίας.

Στις σελίδες Διάλογος δημοσιεύονται κείμενα «Περί Ναρκωτικών» του Στέλιου Κανλή και της Στέλλας Μωραίτη.

Τέλος, στην 30 σελίδα δημοσιεύονται αποφθέγματα για το Σκάκι του Ρόμπερτ Τζέιμς Φίσερ, παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι 1972-1975. Αποσπάσματα από το βιβλίο του Frank Brady: BOBBY FISCHER, Profile of a prodigy.

Τεύχος 6/ Μάρτιος 2002, σ.38, Μικρό αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Γαλάτη

ΑΝΙΠΤΟΠΟΔΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΔΟΝΙΤΕΣ

«Θέλω να πεθάνω για να μην πονώ»

ο μόνος στίχος από τα παλιά ρεμπέτικα

που σιγοψιθυρίζω συχνά πυκνά

καμιά φορά κραυγάζοντας

και κάποτε με ουρλιαχτά στο έρμο σπιτικό μου.

--

Μα τότε ήταν αλλιώς

τότε ο θάνατος ήταν ακόμα ανύπαρκτος

κι ας έτρεχε ποτάμι το αίμα στα βουνά

κι ας στέναζαν οι φυλακές κι οι εξορίες

κι ας έφτασε το βράδι της Μεγάλης Πέμπτης

το μήνυμα στην εκκλησιά

πάνω που ο στεντόρειος παπά-Στρατής

βγάζοντας τον Εσταυρωμένο

βοούσε το «σήμερον κρεμάται επι ξύλου»

πως πάει, ο πατέρας μου σκοτώθηκε

στο άγριο μακελειό της Βαμβακούς

κι η μάνα μου γκρεμίστηκε λιπόθυμη απ’ το στασίδι.

--

Τότε που παίρναμε την κατηφόρα για το ρέμα

ο Μπάτης, ο Κουσκούνης κι ο Μπουμπούνας

η Νίκη του Μαλαφέσκα, το αγοροκόριτσο,

ο Κατραμάδος κι ο Τιγκίρης

κι άλλοι πολλοί με τη δική του σφραγίδα ο καθένας

απ’ το μεγάλο μακελειό

και τινες μάλιστα εξ αυτών

εντός ολίγου ποδοσφαιριστές δαφνοστεφείς

ανά το πανελλήνιον

ξυπόλητοι, με τις πατούσες μαύρες από λιγνίτη

τραγουδώντας το ηρωικό

«είμαστε αλάνια» (δις)

στις ανθισμένες λυγαριές της ποταμιάς

ψάχνοντας ποιος θα βρει το πιο γερό τσατάλι

για να ταιριάξει τη σφεντόνα του.

--

Ανιπτόποδες και σφενδονήτες,

στην Καλογραίζα του ’47, ’48 και ‘49

με τη δική του σφραγίδα ο καθένας

απ’ το μεγάλο μακελειό

κι όλοι μας διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα.

                   Τάσος Γαλάτης

Η Έλσα Λιαροπούλου γράφει το κείμενο για την ποίηση του ποιητή «Ποίηση από τα βάθη του χρόνου και της ύπαρξης», σ.4-9.

Η Εριφύλη Σαμουηλίδου-Βλάχου, γράφει για τον Τάσο Γαλάτη το «Ο Τάσος Γαλάτης ωτακουστής της χρυσαλλίδας και της μηλολόνθης», σ.10-17

Την επιμέλεια του αφιερώματος την είχε ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Ο Τρύφωνας Κόρμπης, γράφει στην σελίδα των εικαστικών για την ζωγραφική της Μίνας Διασάκου-Κεραμίδα, και του Παρασκευά Πασίρογλου.

Ο Νικόλας Ανδρικόπουλος υπογράφει το «Προσεγγίζοντας το κείμενο μέσω εικόνας ανακαλύπτεις και ένα βιβλίο, σ.20

Ο Νίκος Γαζέπης, το «Τόσο πιά, τόσο Καθαρή, που να σε βρω Δευτέρα!» σ.21

Ο χαρταετός σου-ναι αυτός-

που ειν’ ο άλλος σου εαυτός

καράβι από τα περασμένα

πλέει, πλέει

πλέει για σένα

--

σωστ’ αν είν’ τα πτερύγια του

κι είναι λάθος τα ζύγια του

ή λάθος το κουμάντο πάλι

πέφτει, πέφτει

με το κεφάλι

--

Εσύ να εύχεσαι-μακάρι-

ο σπάγγος που ΄γινε κουβάρι

για ακόμη μια, να γίνει αιτία

χάρτα-χάρτα-

χαρταετία.  

Στις σελίδες της Ανοιχτής Βιβλιοθήκης, η Β. Αδαμοπούλου γράφει το «Μνήμη και Λύτρωση στο βιβλίο του Ν. Κακαδιάρη «ΗΛΟΥΣ» σχέδια και ποιήματα

Αν μπορούσα να σε ξαναφέρω πίσω

με τίμημα να χάσω το σώμα μου

ας μου έμενε η καρδιά και

τα μάτια να σε βλέπω

--

Και

…Η άμμος πέφτει μέσα μου

σαν τη βροχή στις στέγες

των σπιτιών….

--

…Αν ήσουνα μέτρο, θα  ήσουν

θάλασσα,

αν ήσουν αέρας, θα ήσουν αύρα

κι αν ήσουν ανθός, θα ήσουν μανόλια…

….Τα άστρα αναπαύονται σε χέρια

που μάτια ερωτικά κοιτούν…

….Ξαγρυπνώ με μάτια κόκκινα

μες στη βροχή που πυκνώνει…

…Κύματα πλέουν πάλι και πάλι

κάτω από έναν ουρανό

με μολυβένια στέγη…

….Σε είδα σφαγμένη από νυστέρι

ανάστροφα

με τα μπαμπάκια να σου στολίζουν

το λαιμό

και να γίνονται ρόδινα-Θεέ μου…

Η Έλλη Δήμου, παρουσιάζει το βιβλίο του Φώτη Τερζάκη, «Το φάντασμα του έθνους και το ικρίωμα της αγοράς», σ.25

Ο Στέλιος Κανλής παραθέτει στο κείμενο «Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά», μικρές αποχαιρετιστήριες ρήσεις του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, για την ζωή, την φιλία, τον Θεό, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα …, και ακόμα το κείμενο «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» (1862) και οι νέοι άθλιοι του 21 αιώνα.

Στην σελίδα Απόψεις η Χαρά Ζαράνη, γράφει για την «Δημοκρατία-Πληροφόρηση και Ιδιωτικός Βίος»

Και πάλι η Έλσα Λιαροπούλου, γράφει για το «Εργαστήρι ποίησης στο σπίτι του Τάκη Σινόπουλου»

Στην σελίδα 31 υπάρχει μικρό αποχαιρετιστήριο κείμενο για τον θάνατο του λαϊκού ζωγράφου και ποιητή Χρήστου Καμπούρογλου.

Τέλος, η Κική Ντουρουντζή, γράφει την 8 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, και ο Νίκος Λαμπρόπουλος για την «Ανάπλαση των προσφυγικών κατοικιών προτεραιότητα στο Δήμο Νέας Ιωνίας., σ. 34 έως 35 αντίστοιχα.

Τεύχος 8/Σεπτέμβριος 2002, σ.40, Μικρό αφιέρωμα στον ποιητή Βασίλη Στεριάδη.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Όχι απλώς τζαζ και μπλούζ

Το μυαλό ξαναπηγαίνει

στη μαύρη μπάντα της Νέας Υόρκης.

Με το τέρας.

Κίτρινος σαν το πρόσφατο

παγκόσμιο κύπελλο.

Όχι, αν διαφωνείς, πες τη μαλακία σου.

Τελευταία φορά που γράφω

κίτρινα ποιήματα για κίτρινους.

Εκτός αν γράψω

για τα λυπημένα μάτια της αγελάδας.

Ή για τον Λι Πο

που πνίγηκε μεθυσμένος.

Έκανε ν’ αγκαλιάσει ένα φεγγάρι

στον κίτρινο ποταμό.

                   Βασίλης Στεριάδης

Ο ποιητής της γενιάς του 1970 Γιάννης Κοντός, γράφει για τον φίλο ομότεχνό του «Ο άνθρωπός μας από τον Περισσό»

Η Έλσα Λιαροπούλου, υπογράφει το κείμενο «Γραφή στα όρια της γλώσσας»

Η πεζογράφος και ποιήτρια Βερονίκη Δαλακούρα, γράφει «Η Πτήση του κ. Ίβο»

Η ποιήτρια Νατάσα Χατζηδάκι γράφει «Για τον Πήτερ Παν της Λιμνούπολης

Ο πεζογράφος και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης γράφει την «Διαστημόσκονη»

Ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας, υπογράφει το κείμενο «Σχεδίασμα πορτραίτου ποιητή που ψάχνει επίμονα για ένα χαμένο κολιέ»

Ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης που επιμελήθηκε το αφιέρωμα για τον ποιητή Βασίλη Στεριάδη που γεννήθηκε στο Βόλο το 1947, αλλά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα από το 1954, και έζησε στη Νέα Ιωνία, γράφει το κείμενο «Ο Ρέφερης είναι πληρωμένος»

Ο ποιο Σεφερογενής ποιητής της γενιάς του όπως τον έχουν αποκαλέσει, ο Τάκης Σινόπουλος, γράφει γράμμα στον ποιητή 22/10/1973, που δημοσιεύεται χειρόγραφο στις σελίδες 14-15.

Στις σελίδες 16-17 δημοσιεύονται «Οκτώ Ανέκδοτα Ποιήματα»

Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΝΑ

Μία κι απόψε

ως το πανηγύρι με τα ρύζια και τα στεφάνια.

Βαρειά αισιόδοξος μέχρι να τελειώσει ο οίνος

στο παλιό νησί.

Που έγινε ο καθεδρικός ναός

για τους πισωγλεντζέδες.

Και για τον πριμιτιβίστα χαζοπαίδαρο

δήθεν τούρμπο εραστή.

Που ξεχύνεται στη λεωφόρο δόξας

και ζητάει ακρόαση.

Τον πρωτογονόβιο σπέσιαλ γκόμενο που ενίοτε

γίνεται έξτρα γυριστός και πισωχαρούμενος.

Να διώξουμε όλες αυτές τις κωλόμυγες

να μην πάθουμε μυγολαγνεία.

Γλυκειά κόκκινη-πράσινη γκόμενα

που την δάγκωσα με σένα και σε λέω πουτάνα.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ

Έτσι και η μορφή σου, Μόρφω.

Όπως η ψυχή σου ή κι ανάποδα.

Εσύ ‘σαι για το εξώφυλλο της Vogue

Και για τη χειμωνιάτικη collection της Elle.

Τι ψάχνεις τώρα στα νοσοκομεία;

Ο συνήγορος-δικηγόρος πατώνει.

Ήρθα για να σε βρω, μου λέει.

Να σου ζητήσω να με κάνεις ποίημα

εσύ που μ’ έμαθες από κρασιά.

Δεν θέλω αρραβώνες και μεγάλους έρωτες.

Βάλε με στον κουβά με τ’ άσματά σου

να τελειώνουμε.

Και μην ψαρώνεις.

ΣΚΟΝΗ ΣΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΧΩΡΙ

Δεν πρέπει να λέω.

Είδες δεν πρόλαβα να πω

φεύγω για την ποίηση.

Και ξαναμπαίνω στο νοσοκομείο.

Πως ξεφτυλίζεται ο άνθρωπος

και γίνεται ρεζίλης μπάζο.

Ενίοτε μπάζο με λεφτά

ή μπάζο με σπουδαία θέση.

Μπάζο με θέση και λεφτά.

Θα συνεργασθούμε με τα μπάζα.;

Ή μήπως πρέπει να γυρίσουμε στον Μπράλλο.

Και να καταβρέξουμε τα πραγματικά μπάζα,

για να μη σηκώνουν τσαμπουκά και σκόνη;

Μπάζο άνθρωπος τσουβάλι

όχι μπάζα που μπαζώνουν ποιήματα.

Ο Τρύφωνας Κόρμπης, γράφει για τη «Ζωγραφική με το βελόνι» της Μαρίας Λαμπρίδου.

«…Μια ζωγραφική με το βελόνι. Το καινοτόμο στοιχείο της ζωγραφικής της Μαντάμ Μαρί, βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζεται. Στα μέσα που χρησιμοποιεί και τα υλικά της. Οι Γάλλοι την ονόμασαν ζωγραφική με το βελόνι. Όρος μάλλον ικανοποιητικός για να προσδιορίσει το είδος που ξεφεύγει από τα γνωστά χειροτεχνήματα. Είναι μια ζωγραφική όπου εκμεταλλεύεται την ιδιαίτερη υφή του υλικού (ανάγλυφη κλωστή) αλλά και υφίσταται συγχρόνως τους περιορισμούς του. Είναι χρονοβόρα έτσι και αλλιώς αλλά αντιλαμβάνεται κανένας και τις δυσκολίες πρόσμιξης ενός τέτοιου υλικού….»

Η Β. Αδαμοπούλου, γράφει για τα «Πορτραίτα» του ζωγράφου Νίκου Κακαδιάρη.

«….Παρατηρώντας λοιπόν, τα πορτραίτα που δημιουργεί ο ζωγράφος Νίκος Κακαδιάρης, είδα ότι δεν είναι στείρες απεικονίσεις που κρέμονται σ’ ένα τοίχο εκπληρώνοντας κάποιο διακοσμητικό ρόλο, αλλά έχουν ενεργό χαρακτήρα, σαν παρουσίες που κινούνται σε μια άλλη διάσταση, κάνοντας μας να τις προσέξουμε, να τις αφουγκραστούμε ακούγοντας, τις σιωπηλές εξομολογήσεις τους…..»

Ο Νίκος Γαζής, γράφει «Τα Γιασεμάκια» με αφορμή τον θάνατο του ζωγράφου Χρήστου Καμπούρογλου.

«…Ο Χρήστος έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στον Πειραιά, στην Κοπή, κάπου ανάμεσα στο λιμάνι και την Δραπετσώνα. Από τις πολλές και διάφορες δουλειές που έκανε, αναφέρω δύο: φόντια στην οδό Φίλωνος, και ούζο στην Κατοχή….»

Ο Τρύφωνας Κόρμπης, γράφει για τις «Εκδηλώσεις αφιερωμένες στα 80 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Ακολουθούν οι σελίδες για τα τραγούδια των προσφύγων από το Ρεϊς-Ντερέ, της Ερυθραίας, από το Κέντρο Αιγιακών Λαογραφικών και Μουσικολογικών Ερευνών.

Και για την Ορχήστρα Πνευματικού Κέντρου Δήμου Νέας Ιωνίας 20 χρόνια, γράφει ο Στέφανος Ψαρουδάκος.

Τεύχος 10/Μάρτιος 2003, σ.38 μικρό αφιέρωμα στον ποιητή Χρίστο Ρουμελιωτάκη

ΕΝΥΠΝΙΟΝ ‘88

Ήρθε ο πατέρας μου τη νύχτα

και με φώναξε

μαθαίνω πράγματα, μου λέει,

και φοβούμαι,

να πληρώνεις το νοίκι σου και τα κοινόχρηστα

και τα άλλα,

όπως συμφώνησες.

Μα πατέρα, του λέω,

εδώ δεν είναι το σπίτι μου, είναι η φυλακή,

δεν το βλέπεις;

κι αυτή δεν είναι η βρύση που στάζει,

είναι η ζωή μου

που στραγγίζει σταγόνα-σταγόνα.

Το ξέρω, μου λέει,

αλλά και συ το ήξερες και υπόγραψες

και τώρα οφείλεις να πληρώσεις,

όπως όλοι μας.

                    Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Ο μελετητής και εραστής της ποίησης Στέλιος Θ. Μαφρέδας, υπογράφει το κείμενο «Όλη η ζωή από ένα στίχο κρέμεται…». Χρίστος Ρουμελιωτάκης «Ορέστης»

Η Ειρήνη Πολίτη, γράφει το πυκνό και εμπεριστατωμένο κείμενο «Ξένος ειμί. Η βίωση της απόλυτης μοναξιάς»

Η φιλόλογος, πεζογράφος και δοκιμιογράφος Έλσα Λιαροπούλου, το «Ξένος ειμί ή Ξαναβάζω το αίμα στις φλέβες μου».

Ο φιλόλογος, ποιητής και δοκιμιογράφος Γιάννης Κουβαράς, υπογράφει το μελέτημα «Ανοίγοντας τα ξένια του ποιητή παρα θιν’ αλός»

Ο Γιώργος Μπαλούρδος, γράφει το « Πίσω από τα βλέφαρα του ποιητή»-Ο εξαγνιστικός λόγος του Χρίστου Ρουμελιωτάκη.

Η φιλόλογος και δοκιμιογράφος Αλεξάνδρα Μπουφέα, γράφει το «Χρίστος Ροτμελιωτάκης. Ένας «φυσικός άνθρωπος» δηλονότι ποιητής»

Ο ποιητής Νίκος Αντωνάτος, το «Μόνο η αγάπη ποιος άλλος…»

Ακολουθεί τρισέλιδο ποιητικό ανθολόγιο του ποιητή Χρίστου Ρουμελιωτάκη

ΛΥΓΜΟΣ ‘ 56

Το να μην ξέρω να κολυμπάω

το νιώθω

μα το να ξέρω

και να μην φτάνω έως απέναντι

με θανατώνει.

ΚΑΡΑΒΙΑ ‘ 57

Θέλω να μου πεις

για τα καράβια που φεύγουνε

με τα πανιά τους

γεμάτα γαλάζια μάτια

θέλω να μου πεις

για τα καράβια που φτάνουνε

με το κατάστρωμά τους

γεμάτο τροπικό ήλιο

εγώ θα σου μιλήσω

για τα καράβια που ακινήτησε ο άνεμος

δυό μίλια έξω απ’ το λιμάνι.

ΤΟ ΣΚΥΛΙ

Μου λέν να πάρω ένα σκυλί

καλό σκυλί και φύλακας

Τώρα τι να το πάρεις το σκυλί,

Αφού το ξέρεις,

θ’ αρχίσει πάλι ν’ αλυχτάει όλη τη νύχτα

και θ’ ‘ρχονται οι χωροφύλακες χαράματα

να παίρνουν τον πατέρα σου.

ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ξημερώματα της Παρασκευής

η Μαρία, με το αίμα στο στόμα,

ανοίγει την πόρτα και χάνεται στο χιονιά

εμάς τους άλλους, μαύρη Μαρία,

θα μας προλάβει ο καινούργιος χρόνος.

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Σε βλέπω και θαρρώ πως είναι ψέμα,

είναι αυταπάτη και αντικατοπτρισμός,

σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο,

νύχτα-

Τουλούζ Λωτρέκ ή άγγελος Κυρίου

ή της ζωής μου

ο έσχατος χρησμός.

Η ΑΧΙΒΑΔΑ

Προχθές

τραβώντας το κρεβάτι

βρήκα το χτενάκι σου,

σαν αχιβάδα,

που τραβήχτηκε η θάλασσα

κι έμεινε στη στεριά.

Και σκέφτομαι

αχ, έτσι γίνεται Θεέ μου, πάντοτε,

η πιο μεγάλη θάλασσα

να καταλήγει σ’  ένα ποίημα γλυφό.

    Το αφιέρωμα στον ποιητή επιμελήθηκε ο ποιητής, δοκιμιογράφος και φιλόλογος Γιάννης Κουβαράς.

Ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης γράφει για το μυθιστόρημα της Πόπης Στεριάδου, «Το κόμμα της Ανεμώνης»

Η Όλγα Φτούλη γράφει για την εικαστικό Μαντά Μαρί, το «Μια ζωή γεμάτη αρετές».

Η Βασιλική Αδαμοπούλου, για τον μηχανικό γλύπτη Λεωνίδα Βουλγαρέλη «Δημιουργία στο μέταλλο»

Ο Γρηγόρης Βλασσάς, για την φωτογραφική έκθεση «Αγροτική ζωή στην Ελλάδα. Από το χθες στο σήμερα».

Ο Π. Κωστάκης συνομιλεί με τον μουσικό Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Από τη μουσική στο συναίσθημα».

Ακολουθούν δύο ιστορικές αναφορές, του καθηγητή Τ. Κόρμπη για «Το μπλόκο της Καλογρέζας» και του, Χάρη Σαπουντζάκη, για την «θυσία του παλικαριού», του Ηλία Δουρμούσογλου.

Η Όλγα Δακουρά-Βογιατζόγλου, γράφει το «Ποιος αποτιμά την ιστορία της Νέας Ιωνίας;»

Ο Τάκης Κωστάκης στην σελίδα Επιστολές το «Πολιτισμός στη Νέα Ιωνία: Μια υπόθεση για τους ίδιους λόγους»

Ο Στέλιος Κανλής, το «Κοινωνιολογία: Μαθήματα Ελευθερίας» και,

Η Κ. Παπαδοπούλου σχολιάζει την πολιτική επικαιρότητα στο «Βαγδάτη 2003… ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ»

Τεύχος 18/Μάρτιος 2003 Σελίδες για τον Τάκη Σινόπουλο

Το τεύχος ανοίγει με ένα ποίημα του Νίκου Γαζέπη.

ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ

Λιγάκι πριν

πλέχτηκ’ η Άνοιξη στου δέντρου τα κλαδιά

κι έκανε έτσι να ξεφύγει, μα αλύπητα,

άρχισαν με τα ράμφη τους να την καρφώνουν

Πάλαιψε εκεί μέσα αγκομαχώντας

μετά τραντάχτηκε,

λικνίστηκε να ξεγλιστρήσει,

πήρε βαθειά ανάσα και σπαρτάρησε,

ύστερα σάλεψε

κι άφησε από το στόμα της σαν κέρματα να καταπέσουνε

οι τρομερές συλλαβές,

Σκίρτησε τότε κι έμεινε στον τόπο.

Έκτοτε η κοπέλα,

αποτσεχαλισμένη,

απλανέσσα και σύξυλη «καθοράται».

Φοβήθηκε κι ο αέρας τη συνενοχή

κι έμεινεν άπνους,

ο δε εγώ,

μέσα σ’ αυτής της μάχης τους άκαπνους ήχους,

ποιος ξέρει πόσο πιά

θα τήνε περιμένω.

Με αφορμή την Άνοιξη.

    Ο επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου και δοκιμιογράφος Ευριπίδης Γαραντούδης, υπογράφει το κείμενο «Η ποίηση του Τάκη Σινόπουλου από τη σημερινή σκοπιά: ο ποιητής και η ιστορία»

Ο αρχαιολόγος Χρήστος Μπουλιώτης, γράφει το «ένα καΐκι άραξε στον Περισσό». Πλάγιες συνομιλίες με τον Τάκη Σινόπουλο.

Ο φιλόλογος και ποιητής Τάσος Γαλάτης, γράφει και αναλύει για το ποίημα του Τάκη Σινόπουλου, «Φίλιππος»

Ο Νικαιώτης ποιητής Νίκος Λάζαρης διευθυντής-τότε-του ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος, συντάσσει το Χρονολόγιο του ποιητή και επιμελήθηκε τις σελίδες τις αφιερωμένες στον ποιητή.

Συνεχίζεται και σε αυτό το τεύχος η εικαστική μελέτη της Βασιλικής Αδαμοπούλου, «Προσεγγίζοντας την τέχνη σήμερα, μέσα από την οπτική της καθημερινότητάς μας».

Η Χαρά Ζαράνη γράφει το «Βοήθεια οι Γκραφιτάδες»

Ο Τρύφωνας Κόρμπης γράφει για την θεατρική παράσταση «Οι Κουραμπιέδες» του Γιώργου Χασάπογλου, σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Πολυκάρπου, και, τον «Μανώλη» του Γιώργου Νεόφυτου, σε σκηνοθεσία και πάλι του Ιωσήφ Πολυκάρπου.

Ο Πολύκαρπος Πολυκάρπου, γράφει για το βιβλίο του Δαμιανού Π. Κοκκινίδη, «Βιβλιογραφία Ιουλίου Καϊμη,(1926-1940) και 1947-2004). Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο 2004. Ένας μάλλον λησμονημένος άνθρωπος των γραμμάτων, με ενδιαφέρουσες απόψεις πάνω στα λογοτεχνικά πράγματα της εποχής του, μια ευαίσθητη ματιά, που συνδέθηκε και με την πόλη του Πειραιά-υπάρχουν κείμενά του δημοσιευμένα στον Πειραϊκό τύπο. Ο κριτικός και συγγραφέας Μισέλ Φάϊς έχει ασχοληθεί συστηματικά με το έργο του.

Η Νίτσα Παραρά-Ευτυχίδου, γράφει για τον θάνατο της εικαστικού Μαρί Λαμπρίδου.

Ο Νίκος Παναγόπουλος γράφει για τον τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, στο «Ανεπίτρεπτη Σιωπή».

Η Π. Αραμπατζόγλου-Τουζοπούλου, γράφει «Ο Γιαννάκης ο Ταχυδρόμος».

Ο Νίκος Βουλγαρέλης, στις «Απόψεις» το «…Και εγένετο πλατεία…»

Ακολουθεί ένα τρισέλιδο ποιητικό ανθολόγιο, από συλλογές του ποιητή Τάκη Σινόπουλου.

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Β΄1957

Ο Καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας

απ’ το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το

πρόσωπο όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε

φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον

αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να

παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται

περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν του

πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή.

Και δύσκολη. Φοβάμαι

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου

είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος.

Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το

πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμέ-

νες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι

χειροκροτούνε.

Ο Ποιητής μοιράζεται στα δύο.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ 1975

Ενότητα «Δοκίμιο»

ΧΙ

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην

Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα

το σπαταλημένο.

Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν

κάτω στον Άδη.

Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι

αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.

Μόνο το χέρι τους υψώνεται και

δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι

δολοφόνοι.

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα

στους δολοφόνους.

Ο ΧΑΡΤΗΣ 1977

Ενότητα Α΄1964-1966

Μου έλεγε πως τώρα κυνηγούσε να πετύχει το απόλυτο.

Και δεν παραξενεύτηκε που αργότερα από μάστορας εγίνηκε κοινός σφαγέας.

     Αυτό είναι το πρωτοχρονιάτικο δικό μου σεργιάνι, στο τοπικό τριμηνιαίο περιοδικό «Λυχνάρι», τώρα που οι τεχνίτες διόρθωσαν τα προβλήματα στον πύργο του Ηλεκτρονικού μου Υπολογιστή. Ένα σεργιάνι στον χρόνο και τον χώρο, στα πρόσωπα και στα καλλιτεχνικά συμβάντα των χρόνων της γενιάς μου. Καταστάσεις και γεγονότα, πρόσωπα και καλλιτεχνικά συμβάντα που στάθηκαν οι αρματωσιές της γενιάς μου.

    Το περιοδικό Λυχνάρι, από τα λίγα αυτά τεύχη που αποδελτίωσα, διακρίνουμε ότι έχει καλλιτεχνική ταυτότητα, ποικιλία θεματική, σταθερούς συνεργάτες και συνεργάτιδες, δείχνει άμεσο και σταθερό ενδιαφέρον για τα τοπικά ζητήματα της περιοχής που εκδίδεται, τα αφιερώματα που πραγματοποιεί, αφορούν πρόσωπα που είναι δημότες της περιοχής, αφιερώματα όμως, που εικονογραφούν το πρόσωπο, την πνευματική πορεία, το συγγραφικό έργο του συγκεκριμένου δημιουργού. Έχει σταθερούς συνεργάτες χωρίς να αποκλείει και τους έκτακτους. Τα κείμενα διανθίζουν φωτογραφίες συνήθως των δημιουργών. Το Λυχνάρι, δεν είναι ένα αμιγώς λογοτεχνικό περιοδικό, παρακολουθεί τα καλλιτεχνικά τεκταινόμενα της περιοχής και τα καταγράφει, είτα αυτά αφορούν τον εικαστικό χώρο, είτε τον θεατρικό, είτε αφορούν τις διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται. Το περιοδικό, έχει ταυτότητα, κάτι που το κάνει αναγνώσιμο σε σχέση με άλλα τοπικά περιοδικά του είδους του.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, 1 του Γενάρη του 2016

Πειραιάς, 1/1/2016