Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΑΝΘΟΛΟΓΙΑ του ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

«Κατ’  όναρ»

του Χάρη Μεγαλυνού

 

ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΪΚΙΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ

Ας θυμηθούμε τους Βαπτιστές

ή την ελπίδα που είχαν κι οι Τρώες πριν την άλωση (είχαν κι οι Τρώες ελπίδες)

ή τον άνθρωπο του Κρό- Μανιόν, τα οστά της Πλειστοκαίνου

σουραύλια στον άνεμο για τραγούδια των πεύκων

ή πώς ξέχασε τον κόσμο ο Αλέξανδρος μεσ’ στην Ασιατική ηδονή

ή τί κούραση βγήκε απ’ τη σύλληψη του Ιησού μεσ’ στο σύμπαν

και τι παλμοί εκτονώθηκαν

Ας θυμηθούμε τι κίνηση είχαν οι φτερούγες του Πήγασου

όταν ξεπερνιόμαστε απ’ τα σύννεφα μέσα σε άσπρες μέρες

ή αν ήταν ο Καταραμένος Όφις ο Προμηθέας

κι αν στα μάτια του κυλούσαν δάση από Δέντρα της Γνώσης

(πού αρχίζει το αραβούργημα της ζωής και που τελειώνει;)

ή τα επιθετικά όπλα, τα γυριστά ξίφη, τα βέλη,

και πέρα, ασύλληπτα σε βάθος μακριά, οι στόχοι…

Ας θυμηθούμε πάλι τί ανεπανόρθωτα δυνατός ήταν ο Αλέξανδρος

ή πόσοι έφτασαν με κύκνους το άπειρο κι έλιωσαν

γιατί τρόμαξαν στο γυρισμό το όνειρο και την αφή των Βαπτιστών.

Ας θυμηθούμε το χώμα να καλέσουμε

να φτιάξουμε αμφορείς το σώμα αυτό το πανέμορφο της μνήμης

να κλείσουμε στους αμφορείς.

ΠΑΘΟΣ  ΙΤΑΛΙΚΟ

Παλεύει το τοπίο πάνω σου

όταν περνάς από κείνα τα σκουρόχρωμα μελιά πάθη του

παλεύει να σε καταχτήσει

Τα άλατα των οστών σου βαθιά είναι ανήσυχα, αυτά

τα αρθρωτά μέλη σου η στέρεη αλήθεια των αλάτων

Και πέρα μακρυά στο τοπίο που παλεύει πάνω σου

το πάθος της σάρκας σου πολύ ιταλικό.

Η ΘΥΣΙΑ  ΤΗΣ  ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ

Με συγκινούν οι θυσίες, πούγιναν για να ομορφύνουν τα πανιά

οι λόγχες να γίνουν πιό καλοδουλεμένες

ακόμα για να φουσκώσουν τα στήθια των κοριτσιών

να γίνουν πιό ποταμένιες οι φλέβες των σφυρών

Με συγκινούν οι θυσίες που ξεκίνησαν από μιά παράλογη απαίτηση

ή από ένα επίμονο σημάδι κι ύστερα έγιναν τρυφερές στην έξαψη

σαν παιδιά και φωτεινές στο βλέμμα σαν άσμα

Με συγκινούν οι θυσίες που ήσαν δούλες των νόμων των θεών

ή στόμια να εισέλθει κανείς στα Ηλύσια Πεδία ή κράνη που φοράει

η ηγεσία για να προφυλαχτεί από έναν άνισο θάνατο

Αυτές με συγκινούν που έγιναν για να ομορφήνουν τα πανιά

κι οι λαβές των σπαθιών

Τέτοια θαρρώ πώς ήταν κι η θυσία της Ιφιγένειας…

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Πλήρως κορεσμένη η αποκάλυψη

δεν βρίσκει τί να ξεράσει και γεννά την «Αποκάλυψη Ιωάννου»

Ο ΛΗΣΤΗΣ

Είχε’ ένα πράσινο πέλαγος

μιά δραματική δύση κι ήταν λυμένος από μάγια

κεριών και φορητών εικόνων. Ήταν ο ονειρεμένος ληστής

αυτός που είχε στ’ αριστερά του τον Κύριο.

ΑΡΜΑ  ΛΑΤΙΝΙΚΟ

Κάτω απ’ τους βότρεις κάτω από χάλκινα σπαθιά

ξεπέζευα κι είχα τη θλίψη ζαρκαδιού που γεννιέται

και δεν μπορούσα να ερμηνευτώ, ίδιο ισπανικό αραβούργημα

ίδιο χαλικοπρόσωπον όρος

κάτω από χαλκούς συγκεχυμένους κάτω από πολιτείες κατακόμβες

ξεπέζευα κι ήμουν χαρμόσυνος σαν άρμα λατινικό.

ΓΙΑ  ΜΕΝΑ

Για μένα οι έγχορδες μουσικές των πεύκων

και το κερί στις ωμοπλάτες του Ίκαρου

για μένα το τοπίο το ανθρώπινο όπως μου το ιστόρησαν

τα παραμύθια του Γενάρη κι οι καληνύχτες των πρώτων φωνών

τα ταξίδια με τα ραδιογωνιόμετρα πάνω από χαμηλές συννεφιές

σε πρωτόπλαστους κόσμους

όπου χαμένος σταυροφόρος ήμουν: πάντα εγώ.

 

Τραυματισμένος από ήλιο

εγώ ο Μάρκο Πόλο των τραγουδιών μου των ελλαδικών

πέτρα σφεντονισμένη του Αιγαίου

πώς πέρασα πληγωμένος τις λόγχες κι ήρθα

εδώ στις πόες να κλάψω. Άλλαξέ μου το φόρεμα

βάλε καταπράσινα, μάτια να με κυττούν,

πάρε μου το ραβδί που χάραξε τρία παλάτια

ένα του ήλιου, ένα του δρόμου κι ένα της θάλασσας.

Ά! Εγώ, ο Πιτυοκάμπτης της ομορφιάς, τραυματισμένος από ήλιο

στα πεύκα ζω τους ίσκιους τραγούδια μου

που τρέχουν στα πρόσωπα των φτωχών τριζονιών.

Απόψε, εγώ, ο Μάρκο Πόλο των Ελληνικών

έχω ανάγκη από μιά απέραντη Κίνα…

ΑΥΡΙΟ ΧΛΩΜΟ ΜΟΥ ΤΡΙΧΩΜΑ

Αύριο χλωμό μου τρίχωμα

από μελτέμια θάχουμε πεθάνει στη γη της Αφαίας

Ο λίβας ήταν το λιοντάρι που πέρασε

ο μύθος του χαμηλού πετάγματος πάνω από θάλασσες στάχυα

Εμείς χαμένοι στην καρποφορία αγροί Κεραμέως

ίσκιοι που έχουν χαθεί στα ιστία της μέρας…

Αύριο χλωμό μου τρίχωμα

από μελτέμια, από αύρες θάχουμε πεθάνει, άγονοι, απληροφόρητοι, αταξίδευτοι…

ΝΑ  ΣΑΣ ΠΩ;

Να πω για τη γή μου, για το ρίγος που είχαν οι πόες

με τον ερχομό του Μάρτη

για τα κλειστά παράθυρα του ορίζοντα

για τις χρυσές μέρες μου στους πόθους των ακτών μου

για ανθρώπους,

για τους Σαμαρείτες πού έφευγαν διάφανοι όλο για την Ιεριχώ

για το Φραγκίσκο και τα παραδεισένια μάτια του,

να σας τα πω όλα τα παραμύθια της Πατρίδας;

Α! ΤΙ ΜΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ ΣΑΣ…

Ά! τί μου φέρνουν τα δάκτυλά σας…

Ρίγη από χορούς με δάση Ιωνικά, πόρτες που κλείνουν

μιά διέξοδό μου στα καλοκαίρια

όπου γίνομαι περίπου ελληνικός θεός, σάρκινο μάρμαρο

βοστρυχωτό κι αλλοπαρμένο,

ά! τί μου φέρνουν τα δάκτυλά σας

στις βιαστικές κι αδιάφορές μας χειραψίες.

ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΥΛΙΚΑ

Δρέψε μου την προκολομβιανή αγνότητα

και το χιόνι το πιό υψηλό της Ινδίας

και τους σπόρους τους πιό θρησκευτικούς του Θιβέτ

και τη λάβα την πιό πρώτη του Ειρηνικού

και το φανατισμό τον πιό απόλυτο τον Παπικό

και το νεωτερισμό τον πιό παγερό του Λούθηρου

και το κλασσικό το πιό ωραίο του Ικτίνου.

Δρέψε μου αρτόδεντρα, νερό, ελληνική άργιλο

κι έλα να χτίσουμε αυτό το θέρος άλλον κόσμο

με τα πιό ωραία υλικά, με τα πιό μαγικά σε δυνατές αναλογίες

κι υπέροχους συγκερασμούς.

Είναι σίγουρο πώς δεν θα χρειαστεί άλλο όνειρο…

ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Στα περάσματα των νεροσυρμών

με πρωινή πλαστουργική αισιοδοξία

με λόφους φως, με προβαδίζουσα την ομορφιά απ’ την πραγματικότητα

με λυγισμένο το γόνατο ήταν

με σκιές αείπονες στα ζυγωματικά, κουρασμένη κι ηδονισμένη

κι ήρεμη, εκεί στα βατά μέρη των αιλουροειδών και των πολυμήχανων

ερπετών, η ομορφιά κουρασμένη ανθοδόχη.

Τώρα μιά λεωφόρος σπάει το λυγισμένο γόνατο

έτσι που ήταν ανυπόφορα έτοιμο γι’ αλλού,

μιά λεωφόρος πηχτή, πυκνή, όπου οι διαβάσεις των αιλουροειδών

και των πολυμήχανων ερπετών.

ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΘΗΚΑ

Οριζοντιώθηκα σε παλαιούς καιρούς σε μιά φανταστική αγάπη

που πέφτει απ’ τους ώμους των περαστικών κάθε στιγμή,

σε παραμύθια Δεκεμβριανά της Ανατολής, μακροσκελή κι ηδύπαθα

σαν πρωινός έρωτας, σε Σιλωάμ που ξέχασα το σώμα μου και βγήκα

με ολόγυμνη την αλήθεια μου στους δρόμους του Ιούδα

καιρός μετά το θάνατο του Ιησού, σε πόλεις με παραμυθένια

ποτάμια, με πολιούχος παιδιά και σιωπηλά κεφάλια χρόνων

μέσα στις άμορφες λατρείες των ματιών, οριζοντιώθηκα τη σιωπή

τί αδειοσύνη, με πήραν στις τοιχογραφίες όσων έζησαν,

κι είχαν πεισθεί τί σιωπηλό, τί άδειο το διάστημα

απ’ όπου θα φύγουν για μας τους απογόνους….

Διευκρινιστικά

          Η πρώτη ποιητική συλλογή του ποιητή και βιβλιοκριτικού Χάρη Μεγαλυνού με τίτλο «Κατ’ Όναρ», δημοσιεύθηκε στην «ποιητική αντι ανθολογία» Αθήνα 1971 σελίδες 200 κόστιζε-τότε- 100 παλαιές δραχμές του ποιητή, στιχουργού και αρθρογράφου κυρίου Δημήτρη Ιατρόπουλου. Μιά αντιανθολογία πρωτοποριακή και πρωτοπόρα για την εποχή της, τόσο για τις νέες ποιητές φωνές που ανθολογούνταν με αποσπάσματα ποιημάτων τους ή με ολόκληρες τις συλλογές τους τέσσερεις από αυτές, όσο και για την γενική δομή, οργάνωση και διάταξη της ύλης της, της οποίας η μορφή και παράθεση του ποιητικού υλικού διέφερε από την κλασική εικόνα που γνωρίζαμε των μέχρι τότε Ελληνικών Ποιητικών Ανθολογιών. Όπως ήσαν ενδεικτικά να αναφέρουμε εκείνες του Ρένου Αποστολίδη, του Μιχάλη Περάνθη, των Ρίτα Μπούμη και Νίκου Παππά και άλλων. Ο τίτλος εξάλλου που της δίνει ο αντιανθολόγος δηλώνει το στίγμα της εικόνας της και την διαφορά των χαρακτηριστικών της από προηγούμενές της Ανθολογίες. Το βιβλίο αυτό είναι ένα είδος ποιητικού κολλάζ κάτι που από όσο γνωρίζω δεν είχε όμοιό του και όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε έκπληξη και το ενδιαφέρον όχι μόνο των συμμετεχόντων αλλά και των αναγνωστών της Ελληνικής Ποίησης μέχρι των ημερών μας. Ήταν μία άλλη πρόταση όπως μας λέει και ο Δημήτρης Ιατρόπουλος στην σύντομη εισαγωγή του «Από την άλλη όχθη». Εξάλλου, η ποιητική και όλη αγωνιστική και καλλιτεχνική διαδρομή του ποιητή της Γενιάς του 1970 Δημήτρη Ιατρόπουλου αποτελούσε σοβαρό εχέγγυο της σύγχρονης αυτής εκδοτικής προσπάθειας και της ποιητικής της ταυτότητας. Ας μην μας διαφεύγει και η χρονική περίοδος που κυκλοφόρησε, 1971 στα μέσα της δικτατορίας, κάτι που δηλώνει ιστορικά το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν με τον λόγο τους οι φωνές που επιλέχθηκαν και το κυριότερο, στο ποιά πορεία θα ακολουθούσε ο σύγχρονος ελληνικός ποιητικός λόγος. Αν δούμε τα ονόματα της «αντιανθολογίας» θα διαπιστώσουμε ότι οι νέοι ποιητές και ποιήτριες ανήκουν ηλικιακά στις νεότερες γενιές που εμφανίστηκαν στο ποιητικό προσκήνιο εκείνη την δεκαετία. Παιδαρέλια σχεδόν από όλους τους χώρους του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι όπως εξελίχθηκε η παρουσία τους τα κατοπινά χρόνια. Κριτικοί κινηματογράφου, μουσικοσυνθέτες, μεταφραστές, ανθολόγοι, βιβλιοκριτικοί, εκδότες περιοδικών, συγγραφείς λαογραφικών μελετών, πολιτευτές, στιχουργοί κλπ, ήταν το νέο πνευματικό δυναμικό της χώρας μας που κυοφορήθηκε και φανέρωσε τα πρώτα «δειλά» βήματά του είτε πριν το 1967 χρόνια πολιτιστικής άνθησης στην πατρίδα μας είτε μέσα στα δύσκολα και σκοτεινά χρόνια της επταετίας με την στρατιωτική λογοκρισία να παραμονεύει σε κάθε τους δημόσια κίνηση και καλλιτεχνική εκδήλωση, συγγραφικό λόγο ή εκδοτική εμφάνιση. Ας ξαναθυμίσουμε για την σύγχρονη νεότερη ιστορία των ελληνικών γραμμάτων ότι μετά την δημόσια πολιτική δήλωση του νομπελίστα μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη και την ανακουφιστική αίσθηση και την αγωνιστική ελπιδοφορία που προκάλεσε στον φιμωμένο ελληνικό λαό, εκδοτικές αυτόνομες πρωτοβουλίες όπως αυτές των «Δεκαοχτώ Κειμένων» το 1970 από τις εκδόσεις «Κέδρος», τους δύο τόμους με τίτλο «Νέα Κείμενα» και πάλι από τον «Κέδρο» της συχωρεμένης Νανάς Καλλιανέση Φθινόπωρο και Χειμώνας 1971 και την εκδοτική εμφάνιση νέων τίτλων περιοδικών όπως ο «Λωτός», η «Συνέχεια» και άλλα λαθρόβια έντυπα, η πρωτοβουλία του Δημήτρη Ιατρόπουλου να συνάξει και ανθολογήσει ποιητικές φωνές που δεν προέρχονταν από τις προηγούμενες παλαιότερες γενιές των ελλήνων ποιητών και ποιητριών, δηλαδή τις Γενιές της Αθηναϊκής Σχολής, τις Παλαμοτραφείς, την Γενιά του 1930, του Μεσοπολέμου, της Κατοχής και της Αντίστασης, του Εμφύλιου τραύματος, οφείλουμε να συμπεριλάβουμε την «αντιανθολογία» σε αυτές τις αγωνιστικές ποιητικές κινήσεις και αντιδικτατορικές εκδοτικές καταθέσεις της δεκαετίας του 1970 όπου συναριθμούνται οι ποιητές και ποιήτριες, της πλέον πολιτικοποιημένης Γενιάς του 1970. Ο Σύγχρονος Κόσμος και τα επιστημονικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματά του ανοίγονταν μπροστά τους, οι πνευματικοί τους ορίζοντες και τα ενδιαφέρονταν άλλαζαν, ποίκιλαν ανάλογα με τις προτεραιότητες ζωής κάθε σύγχρονου δημιουργού, την φουρτούνα και τους κλυδωνισμούς των νιάτων τους (της Γενιάς του 1970) δεν θα τους σταματούσαν οι ερπύστριες των όπλων όπως μας αποκάλυψαν τα τραγικά γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973. Η ελληνική νεολαία δεν δρούσε μόνο αλλά και έγραφε, εμπνέονταν από την Ποίηση, ενστερνίζονταν τα ρεύματα των Αμερικανών Μπητ ποιητών βλέπε Γκίνσμπεργκ, των Σουρεαλιστικών και Συμβολιστικών ρευμάτων, Αντρέ Μπρετόν, Αρθούρου Ρεμπώ, των καταραμένων ποιητών Ισιδώρου Ντυκάς, Σαρλ Μπωντλέρ, Έντγκαρ Άλλα Πόε, του μοντέρνου ύφους και γλωσσικής εκφραστικής της ακαδημαϊκής παράδοσης όπως ήταν οι φωνές του Τόμας Στερν Έλιοτ, του αινιγματικού Έζρα Πάουντ, του φουτουριστή ρώσου ποιητή Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και άλλες παγκόσμιες ποιητικές φωνές που μπόλιασαν και γονιμοποίησαν τον σύγχρονο ελληνικό μοντέρνο λόγο των ελλήνων δημιουργών, τροφοδότησαν την ποιητική τους εκφραστική, ζύμωσαν τις γλωσσικές τους εξερευνήσεις και προσμείξεις, πρόσφεραν μία πολυμορφία στα ποιήματά τους άλλαξαν το ύφος της γραφής και το στυλ της. Η φωνή τους εξέφραζε την ατομικότητά τους, την ιδιαιτερότητά τους, την εαυτότητα του χαρακτήρα και των όποιων επιλογών τους. Οι Φωνές τους ήσαν η «χαραυγή» της νέας και μοντέρνας διαδρομής της ελληνικής ποιητικής γραφής, το γλωσσικό υλικό τους είναι διαφορετικό από αυτό των προηγούμενων γενεών, ο εμπλουτισμός του προέρχεται από όλα τα ιστορικά στάδια των ιστορικών βαδισμάτων της ελληνικής γλώσσας, ακόμα και οι νεολογισμοί επιτρέπονται αρκεί να δηλώνουν ή υποδηλώνουν τον ονειρικό ορίζοντα και φαντασία των ποιητών. Ας διαβάσουμε μόνο την πρώτη ποιητική συλλογή του Χάρη Μεγαλυνού που συμπεριέλαβε στην εργασία του ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, θα εντυπωσιαστούμε από την υιοθέτηση λέξεων άγνωστών μας, από την χρήση ενός λεξιλογίου που δεν συνάδει με τα μέχρι τότε ακούσματά μας, από λέξεις λαμπερές, πολυσύνθετες, σε διαφορετικών πτώσεων και κλήσεων χρήση. Ένα ύφος ξεχωριστής σημαντικής και αχαρτογράφητης δυναμικής, φυσικά, «Κατ’ όναρ» θα αντιτάξει ο αναγνώστης που έχει εντρυφήσει στην Σεφερική γλωσσική καθαρότητα και την στρωτή απλότητα της Δημοτικής που έχει ο λόγος του Γιάννη Ρίτσου, όμως από την άλλη, μην μου πείτε ότι δεν διακρίνουμε στην ποιητική γραφή του ποιητή Χάρη Μεγαλυνού στοιχεία γλωσσικής εκφραστικής από την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, από το ηχητικό πεδίο του υπερρεαλιστή ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου, αρδεύσεις από υπερρεαλιστικές φωνές που απασχόλησαν τους νέους έλληνες ποιητές της εποχής του. Η ποιητική αυτή κατάθεση Κολλάζ που επιχείρησε στην εποχή της ο ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος να μας γνωρίσει, να μας φέρει σε επαφή με σχεδόν παιδαρέλια και των δύο φύλλων, είναι πραγματικά άξια λόγου και παραμένει φρέσκια και σήμερα ακόμα, παρά το κάπως δύσκολο της αναγνώρισης των ποιητικών αποσπασμάτων σε ποιόν ανήκει τί και ποιός ο χρόνος κυκλοφορίας τους. Ο Ιατρόπουλος προτίμησε σύμφωνα με την δική του ποιητική φιλοσοφία να μας προσφέρει την ποιητική μαρτυρία των χρόνων τους όχι τόσο αν δεν λαθεύω μεμονωμένων ποιητικών φωνών όσο την ποίηση του συνόλου, της ομάδας, των ποιητικών σύγχρονων συναντιλήψεων απέναντι στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και τις προτεραιότητες ζωής και αναγκών, μιάς ποιητικής παρέας ομού, προερχόμενων από διάφορα μέρη και τοποθεσίες. Από τα τριάντα ονόματα ποιητών και ποιητριών που αναφέρονται στην σελίδα 10 τα περισσότερα μας είναι γνωστά ή ήταν γνωστά στους μικρούς ποιητικούς κύκλους. Η πλειονότητα τους δραστηριοποιήθηκε σε διάφορους καλλιτεχνικούς τομείς και ποιητές και ποιήτριες εξακολούθησαν να γράφουν και να παράγουν έργο και στα μετά την μεταπολίτευση του 1974 χρόνια. Ορισμένοι και ορισμένες έχουν φύγει από κοντά μας όπως σχετικά πρόσφατα οι ποιήτριες Μαρία Λαϊνά, η Τζένη Μαστοράκη, η Νανά Ησαϊα, ο πειραιώτης Γιάννης Κακουλίδης, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Ποταμίτης. Ενώ για άλλους έχουν εκπονηθεί εργασίες και μελέτες όπως ο ποιητής Λεφτέρης Πούλιος, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, εκκρεμούν εργασίες για την ποίηση και την κριτική φωνή του Βασίλη Στεριάδη, του Θανάση Θ. Νιάρχου, του Αργύρη Χιόνη, της Έλενας Στριγγάρη, του ποιητή και μεταφραστή Ντίνου Σιώτη κ.ά. Από όσο γνωρίζω ο γνωστός κινηματογραφικός κριτικός Τώνης Τσιρμπίνος ο οποίος ανθολογείται από την συλλογή του «Στιγμές άγχους» είναι ο μόνος που προέρχεται από την έβδομη τέχνη, ενώ τον ποιητή Χρήστο Λεττονό τον κέρδισε το μουσικό στερέωμα.

Η διάταξη των Περιεχομένων της «αντιανθολογίας» του Δημήτρη Ιατρόπουλου δεν ακολουθεί την γνωστή μας αναγνωστικά «πεπατημένη» ή αυτήν που έχουμε συνηθίσει ή υιοθετείται από τους γνωστούς μας Ανθολόγους. Ο αντιανθολόγος στην δική του κατάθεση μετά τον δισέλιδο πρόλογό του με τίτλο «Από την άλλη όχθη» όπου εκθέτει τις δικές του ανθολογικές «αξιολογήσεις» και στο τι αναζητά, διαμερισματοποιεί την δουλειά του σε ΣΧΗΜΑ ΠΡΩΤΟ που περιλαμβάνει «Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ»-Κολλάζ», τις Ποιητικές- Συλλογές Κεφαλές Πρώτη έως Ενάτη, Άξονας δεύτερος: Νανά Ησαϊα. ΣΧΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: 4 ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ (Δημήτρης Καντακουζηνός: «Χρονικό». –Πάνος Καπώνης: «Κοκτέϊλ».-Τζένη Μαστοράκη: «Το συναξάρι της αγίας νιότης».- Χάρης Μεγαλυνός: «Κατ’ όναρ».). Ακολουθεί το ΣΧΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ (Ανταίου, Αποστολάτος, Βαρδουνιώτη, Βακουλής, Γαγάνη, Ζαφειρόπουλος, Θεοδώρου, Καββαδία, Καλαχώρας, Καραλέξη, Καραμέρου, Μανωλάς, Μαρμαρέλης, Μελισσάρης, Μικερδιτσιάν, Μουλιάτη, Νικολαϊδου, Νικολαϊδης, Ξεξάκης, Παρασκευά, Σελλούντος, Ταμπακόπουλος, Τσιμιτάκης, Χαραλαμπίδης). ΣΧΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ: Η ΑΛΛΗ ΠΟΙΗΣΗ. Βασίλης Τενίδης, Γιάννης Συμεώνογλου, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Τεστ προβλητικής δοκιμασίας. Τέλος, ΣΧΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ: ΟΛΙΓΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.

Ας μην κρυβόμαστε πολλά από τα ονόματα των νέων ποιητών μας είναι άγνωστα, εμφανίστηκαν στο ελληνικό ποιητικό στερέωμα σαν διάττοντες αστέρες που έλαμψε για μία στιγμή το ίχνος τους, θέρμανε αναγνωστικά φιλότεχνες υπάρξεις και θιασώτες του ποιητικού λόγου και κατόπιν μάλλον χάθηκαν, λησμονήθηκαν ή δεν συνέχισαν την συγγραφή τους. Ενδέχεται να μνημονεύονται αρχειακά από τα περιβάλλοντα των τόπων καταγωγής και διαμονής τους. Είναι τα ποιητικά φτερουγίσματα της Νιότης κάθε εποχής και κάθε χώρας στην διαχρονική ιστορία της λογοτεχνίας που με ζωντάνια και νεανική φρεσκάδα αναζητά να εκφραστεί μέσω της Ποίησης, πολλές φορές αδιαφορώντας για κριτικές υποδείξεις, μεγαλόσχημων αξιολογήσεις, μετρονόμων της ποιητικής αλήθειας και μαρτυρίας. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν ήταν μόνο ο νομπελίστας μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης που εξέδωσε την ποίησή του ιδίοις αναλώμασι, (και δεν πουλήθηκαν μάλιστα αρκετά αντίτυπα) αλλά η πλειονότητα των ελλήνων ποιητών και ελληνίδων ποιητριών. Και εδώ, διαπιστώνουμε κάτι οξύμωρο που συμβαίνει στην πατρίδα μας ενδέχεται και σε άλλα έθνη. Ενώ οι Έλληνες δεν διαβάζουμε και τόσο συχνά έστω Ποίηση, ταυτόχρονα Όλοι γράφουν και θέλουν να εκδώσουν ποιητικές τους συλλογές. Στατιστικά τα ποιητικά βιβλία που κυκλοφόρησαν μετά την μεταπολίτευση είναι αριθμητικά περισσότερα από άλλα είδη και κατηγορίες της γραφής.

     Η «ποιητική αντιανθολογία» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1971 σε χίλια πεντακόσια αντίτυπα στοιχειοθετήθηκε στο τυπογραφείο του Λουκά Γιοβάνη και την επιμέλειά της (σύμβουλος έκδοσης) είχε ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας, το εξώφυλλο ήταν του Σπύρου Παπαδόπουλου. Το βιβλίο εκδόθηκε με την οικονομική συνδρομή(;) των συμμετεχόντων αν κατανοούμε ορθά τα γραφόμενα του Δημήτρη Ιατρόπουλου στην σελίδα 6: «η ποιητική αντι-ανθολογία ευχαριστεί για τη συνδρομή τους, τους κ. π. σπεντζόπουλο και β. φωτόπουλο και για την αγάπη τους, τους ελ. στριγγάρη, κ. φωτόπουλο και χρ. Κωστόπουλο».

     Τερματίζοντας το ποιητικό σεργιάνι στην ποίηση και την πρώτη συλλογή του Χάρη Μεγαλυνού και παράλληλα την ποιητική «αντιανθολογία» του Δημήτρη Ιατρόπουλου να υπενθυμίσουμε ότι έχουμε αναρτήσει στα Λογοτεχνικά Πάρεργα ποιήματα και πεζά του Μεγαλυνού καθώς και την ποίηση της ποιήτριας Τζένης Μαστοράκη. Όσο για την αξιοσημείωτη παρουσία του Δημήτρη Ιατρόπουλου, μία περιδιάβαση στο διαδίκτυο θα μας επιβεβαιώσει ότι παραμένει ακόμα ένα πνεύμα οξύτατο, προοδευτικό και πέρα από την εποχή του, ακμαίος συγγραφικά και δημιουργικός πάντα.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς

10 Μαϊου 2025