ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014

                   Ευρωεκλογές 2014

«Πασών ολιγοχρονιώτεραι των πολιτειών

   εισίν ολιγαρχία και τυραννίς»

                                        Αριστοτέλης              

         Εκλογές αύριο, Κυριακή 25 Μαΐου του 2014, η μεγάλη του Χριστού Εκκλησία μας,-βοήθειά μας-εορτάζει την μνήμη Του Τυφλού και την Γ εύρεση της κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου, με την ελεήμονα ανοχή του καλού μας Θεούλη,

του Έλληνα Θεού,-μην το ξεχνάτε περικαλώ,- βρε παιδιά αυτή η τιμία κάρα πόσες φορές έχει βρεθεί, ούτε η λερναία ύδρα να ήταν, άσε δε αυτό το Τίμιο ξύλο, ούτε ο Χαλίλ Γκιμπράν από τον Λίβανο δεν είχε τόση φαντασία ώστε να γράψει για τις τόσες ευρέσεις στον Κήπο του Προφήτη του.

Οι συνέλληνες αγαπητοί και πολύ φίλτατοι μου ψηφοφόροι, οι συνέλληνες ως τυφλοί-πως το είπε στον άνακτα Οιδίποδα και γεννήθηκε η τέχνης της τραγωδίας και από τότε, κουτσοί, στραβοί, χωλοί, με το ένα χέρι κάγκελο και το άλλο με το λευκαντικό της γνώσης στο χέρι, με το σκουλαρίκι στον αφαλό και τη γλώσσα, και οι άλλες αδερφές θεατρόφιλες δυνάμεις γεμίζουν την Επίδαυρο και τον χώρο του Ηρωδείου; Αυτός καλέ ο αρχαίος μάντης, ο δίφυλος Τειρεσίας-ναι-ναι καλέ, αυτός που επτά χρόνια ήταν γυναίκα και επτά άντρας, αχ! τη τύχη και αυτή, τότες έπρεπε να ζήσω και εγώ, όχι σήμερα που για να βρεις αρσενικό και να σου κάτσει πρέπει να γραφτείς στην αγροτική κόβα της Μακρινίτσας, εκεί που η κυρά μας η μαμή ξεγεννούσε με το λύχνο του άστρου, και όταν έλεγε αγόρι εννοούσε την Νινή Ζαχά, και όταν έλεγε κορίτσι σου έβγαινε ο νυν δήμαρχος Μαραθώνος ο Ηλίας Ψινάκης,-με την καλή έννοια παρακαλώ-ας όψεται η σκρόφα η γεροντομαούνα Ήρα, η γυναίκα του πεταχτούλη Διούλη, αυτού που δεν άφηνε ούτε θηλυκή κατσίκα, ούτε κύκνο, ούτε αγελαδίτσα που να μην τα φλερτάρει και όχι μόνο, αλλά και άλλα πονηρά έκανε αυτός ο πατήρ Θεός των Θεών και των ανθρώπων. Και όσα από τα πετεινά του ουρανού και της γης του γλύτωσαν έτρεξαν φοβισμένα και κρύφτηκαν στην Κιβωτό του άλλου μπερμπάντη. Τώρα, γιατί ο άντρακλας και μόρτης Δίας, μόνο τον Γανυμήδη ηράσθη εκ Φρυγίας αυτό ποτέ μου δεν το κατάλαβα, τόσοι ωραίοι Θετταλοί σαν την Γεωργία Βασιλειάδου, τόσοι καλλίγραμμοι Κρήτες σαν την Μάρθα Καραγιάννη, τροφαντοί ως Πειραιώτες καρβουνιάρηδες που το στρίβουν το πόμολο, πεταχτούληδες Κερατσινιώτες που το πάνε το γράμμα, Έλληνες άντρες, που μπατάρει η σπλήνα τους, που στενάζουν όταν βλέπουνε σε επανάληψη το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη και τον Άλκη Γιαννακά, υπήρχαν από παλιά σε αυτήν την χώρα, π.χ. ένας Αγάθωνας, ένας Τρύφων Σαμαράς, ένας πιτσιλωτός από τα βορινά έδρανα του Πειραιά, τι διάολο μόνο στην Φρυγία υπήρχαν ωραία τσοπανόπουλα, καλά κάνω εγώ και δεν ανάβω κεράκι στον μπαγαπόντη Δία, ούτε λούπινο δεν του προσφέρω, ούτε την ροζ κορδελίτσα που με βάπτισαν και την κρατάω ακόμα κάτω από το μαξιλαράκι μου για να την δώσω στον κόκκινο πρίγκιπα μου, πριν πάω πίσω λοιπόν στην μαμά μου στην καμαρά μου την παιδική που τραγουδάει και η Αρλέτα, έτσι, για να σκάσει ο ειδωλολάτρης και παγανιστής κοντοπίθαρος παγοπώλης της Καστέλλας, αυτός που πουλώντας βιβλία ομνύει στα κρεμασμένα εσώρουχα του Νεοκλασικού.

      Όλοι αυτοί λοιπόν θα τρέξουν με χάρη και τσαχπινιά, και να οι κομματικές πιρουέτες, να τα μελιστάλαχτα συντροφομαχαιρώματα, να τα ταξίματα στον άγιο Φανούριο της Τρόικας, να τα ευρωλιγούρια με το χωνάκι παγωτό να σου τάζουν διορισμό στις Βρυξέλλες το δύο χιλιάδες εικοσιοκτώ, να σε διορίζουν τροχονόμο στην σήραγγα της Μάγχης, να σου δίνουν γωνία θέση λουκουματζή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να σε αναγορεύουν κυρίαρχο άρχοντα στις δημόσιες Βεσπασιανές της Ουκρανίας, να σου ψιθυρίζουν στο αυτί λόγια για την καταστροφή της τιμίας ημών και υμών πατρίδος αν ξεχάσεις να κλείσεις τον διακόπτη της βρύσης της τουαλέτας την ώρα που θα πας να ψηφίσεις, και να οι τσάντες με τα φάρμακα για την πίεση προσφορά στις επαναληπτικές για τις δημοτικές, να τα χάπια για την συχνοουρία δωρεάν για τον δεύτερο γύρω των νομαρχιακών, να τα χρωματιστά πλαστικά άνθη στις γραίες που τους έβαλαν στην τσέπη το ψηφοδέλτιο-μαζί με ένα μπουκαλάκι κολλαγόνου για την επιδερμίδα-που τους έδωσε στην λαϊκή μια γειτόνισσα χαρτορίχτρα. Παιδιά, μεταξύ μας, έτσι και σου πει μια φιλενάδα που γνωρίζω το κουπάκι-και έχει τα κέφια της φυσικά-δεν πρόκειται να ξαναδείς μείωση του μισθού σου μέχρι την εξόφληση του Ελληνικού χρέους. Και να φωνάζουν τα μεγάφωνα για τον κυρίαρχο λαό που εξαπατήθηκε από την κακιά μάγισσα Μέρκελ, να σκούζουν οι κομματικοί υποψήφιοι για την τερηδόνα της Κριστίν Λαγκάρτ, να ανεβαίνουν σε μιναρέ και να διαβάζουν ρήσεις του Καζαντζάκη, να απειλούν με νέα ειδικά δικαστήρια οι ανεξάρτητοι σκιέρ της χωματερής των άνω Λιοσίων, να πηγαίνουν πόρτα-πόρτα οι πλασιέ για τα καλλυντικά της μπλε πάπιας και πράσινης χήνας του Κοινοβουλίου, και από κοντά τα κόκκινα πανέρια για τα φθινοπωρινά τζάκετ, τις χλαίνες και τα άρβυλα που μας έμειναν από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, αυτά τα μπαλωμένα ρούχα, τα άπλυτα που άδει και η Γλυκερία, που δεν μπαίνουν στο πλυντήριο της ιστορίας γιατί γάνιασαν τόσο, που το κόκκινο της καρδιάς μας δεν το αντέχει και δεν υπάρχουν πια και οι σκάφες με το λουλάκι και την ποτάσα για να τα καθαρίσουν από τον αστικό κοινοβουλευτισμό. 
Φτερά και μπάζα, φτερά και μπάζα, φτερά και μπάζα (τρεις) που φώναζε στον ύπνο του ένας γονατογράφος γραφιάς που το πήγαινε το γράμμα, αλλά κανείς δεν το άνοιγε και κανείς δεν το διάβαζε, και έτσι πάλι η κοκκινοσκουφίτσα έμεινε στα αζήτητα της επαναστατικής ιστορίας. 
Γιατί ο τιμημένος λαός καλόμαθε στο καθισιό και στην εθνική μας αγαθοεργή ρεμούλα, αυτήν που εξάγουμε τυλιγμένη με μπόλικη αλαλία και στας καταραμένας Ευρώπας, έτσι για άλλη μία φορά ούλοι οι συνταξιούχοι και οι συνταξιούχισσες-ναι καλέ αυτές του ασθενές φύλου που αφού θάψουν τον άντρα τους για τα καλά, διαμαρτύρονται ότι το ΙΚΑ δεν τους δίνει διπλή σύνταξη-άτιμη κοινωνία άλλους θάβεις και άλλες στέλνεις διακοπές με τον κοινωνικό τουρισμό,(παρένθεση εμού του ιδίου, φταίει μετά ο κυρ Αλέξανδρος από την Σκιάθο που γράφει αυτά που γράφει για τις γραίες του ΙΚΑ και του ΜΙΚΑ;) κρατώντας τις εξετάσεις του μικροβιολόγου τους στο δεξί χέρι και την ΑΤΑ στο αριστερό, την κλαρωτή φούστα από το εργοστάσιο του Αιγαίου-τι τιριτιτή που τραγουδούσε και η Μαριάννα Τόλη-και το σκαρπίνι το νυφιάτικο για γούρι, κατέβηκαν να συμπαρασταθούν στους αγανακτησμένους της χρυσής πούλιας, φωνάζοντας έξαλλες: ο κάτω ουρανίσκος, ο πάνω ουρανίσκος. Που είναι η μασέλα;   

         Λόγια, λόγια, λόγια που τραγουδούσε τόσο όμορφα και μελωδικά ένας πάντα καλοντυμένος και με άψογη παρουσίαση τραγουδιστής, ο Φίλιππος Νικολάου.(Εμένα μου αρέσει το άλλο, το σουξεδάκι των πάσης φύσεως φυλής και φύλου και θρησκεύματος καψούρηδων, παρά λίγο να πω καμπούρηδων του έρωτα, το "Στο άδειο μου πακέτο"). Και καθώς άλλοι περιμένουν το αποτέλεσμα του «δημοψηφίσματος» για να πάρουν τα κόκκινα τρόπαια και να τρέξουν στα βουνά και τις ραχούλες, στις στάνες και τις στρούγκες, στις πλατείες και τα χαλάσματα για να διαλαλήσουν το νενικήκαμεν, νενικήκαμεν, νενικήκαμεν(τρεις) φωτιά στα μπατζάκια μας, κάτι αρχίζει να κινείται στο υπογάστριο μας, και άλλοι περιμένουν το «ατύχημα» για να προβούν σε μια πολιτική ενδοσκόπηση, να ομφαλοσκοπήσουν για το τι είναι ο άνθρωπος όπως έλεγε και ο Δημήτρης Καλυβοκάς με το καβουράκι στις χήρες με το ξώπλατο, λέγοντας ότι η πατρίς, η τιμία ημών πατρίς γυρίζει σελίδα, βουρ και ντιρλαντά για τα νέα μέτρα, ημείς και υμείς συνέλληνες της εσωτερικής διασποράς, σύντροφοι ψηφοφόροι που επάθατε φορολογική ανοσία-και ας μην τα φάγαμε όλοι μαζί-ημείς και υμείς λέγω,(Γκόρτσος-Γκόρτσος) την Δευτέρα θα είμαστε και πάλι μαζί, ομού με τα αδιέξοδά μας, κοινωνικά και προσωπικά, ομού με τα χαμένα όνειρά μας, ομού με την χαμένη σύνταξή μας, ομού με την ψωραλέα υπερηφάνειά μας, διότι η πατρίς απεφάνθη, εσείς στο χώμα και εγώ στο Ευρώ. 

      Έτσι λοιπόν, για την τιμή της γαλανόλευκης που κάποτε ως παίδες τραγουδούσαμε περιχαρής σαν γύφτικα σκερπάνια: «Της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό και στην μέση χαραγμένο ένα κάτασπρο σταυρό…», ή το άλλο "πάντα και όπου σε αντικρίζω με λαχτάρα σταματώ και περήφανα δακρύζω..."-αχ! βρε Μάρθα Βούρτση τι κλάμα έριχνες για μας τα πατριωτόπουλα και ξεράθηκε το χώμα έκτοτε-τότες που τρώγαμε ψωμί βουτηγμένο σε νερό πασπαλισμένο με ζάχαρη, ή χτυπούσαμε το αυγό με την ζάχαρη και το κακάο και δεν μας το έπιαναν ως τεκμήριο διαβίωσης, έτσι αυριανοί ψηφοφόροι και μεθαυριανοί αγωγιάτες της ζωής και του μόχθου σας αναφέρω ορισμένα κείμενα που βρήκα σε ένα φάκελο κρυμμένο στο χρονοντούλαπο της μνήμης και αναφέρονται στην πολιτική, την δημοκρατία και την παιδεία και είναι γραμμένα από διάφορους παλαιούς γραφιάδες που κάποτε όταν δεν είχαμε τηλεόραση αγαπούσαμε και σεβόμασταν διαβάζοντάς τους, και ας μην τους είχαμε γνωρίσει ποτέ. Κάποτε ο λόγος αυτός στέκονταν βοηθός και παραστάτης για τις επιλογές που κάναμε στην πολιτική και κοινωνική ζωή μας, κάποτε, που ψηφίζαμε-αν γινόταν αυτό και δεν είμαι αιθεροβάμων-με γνώμονα το κοινό καλό, που ήταν και ατομικό καλό, κάποτε που η ψήφος δεν ήταν διορισμός στο δημόσιο, αλλά ευθύνη και σεβασμός προς τις μελλούμενες γενιές. 
Κείμενα ποιητικά και πολιτικά που ζουν μέσα στην διαχρονική ανθρώπινη ιστορία. Γνωρίζοντας πλέον, ο τάλας εγώ, ότι οι ανθρωπιστικές επιστήμες ίσως και να μας ήταν ανέκαθεν άχρηστες, μια που τι θέλει το ανθρώπινο ζώο της Κιβωτού, φαΐ πιοτό και φταίει ο έρωτας για ότι μου συμβαίνει, που άδει και η Ελληνίς λαίδη. Εμένα μου αρέσει το άλλο, το "Σήμερα, η ζωή μου όλη Σήμερα" του θρυλικού Σταμάτη Σπανουδάκη. Αλλά ποιός ακούει και γιατί;   

Κείμενα οδοδείκτες της πολιτικής μας επιλογής, κάποτε, και ίσως, και στο μέλλον.

Καλό βόλι Έλληνες, προσοχή στις εκπυρσοκροτήσεις.

* Πολιτευόμενος και πολίτης

         Θα ήταν διασκεδαστικό, αν αποφάσιζα να γράψω κάποτε για τις σχέσεις του πολίτη με τον πολιτευόμενο, αυτή την πολύπρακτη και κωμωδία και τραγωδία που αναγκάζει στο τέλος και τους δυό να ψευδολογούν ασύστολα και να προσπαθούν ο ένας να εξαπατήσει τον άλλο. Πολιτευόμενος που δεν είναι ικανός να μεταβάλλει το γραφείο του σε «κέντρο διερχομένων» και να καταδαπανηθεί, και υλικά, και πνευματικά και ψυχικά, για να διεκπεραιώσει τα πάντα, ακόμη και τα πιο παράλογα, είναι χαμένος. Γιατί ο «λαός» έχει συνηθίσει να τα περιμένει όλα από τον πολιτευόμενο, από το Κράτος.

         Χρειάζεται μια τίμια, στα σωστά μέτρα και ασταμάτητη συνεργασία του πολίτη με το κράτος και του κράτους με τον πολίτη, για να μπορέσουμε, επιτέλους να σταθούμε στα πόδια μας. Μια τίμια συνεργασία, αυτό πρέπει να το υπογραμμίσω.

                                 Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος

* Η Ουγγρική Εξέγερση

         Ακούσατε τα λόγια της παρθένας:

Τους πολλούς παραποιεί ο Ένας.

Ανάλογα με τους καιρούς ντύνεται τον χιτώνα

του Στρατηγού και ανακηρύσσεται «δια βοής» στην Αγορά

ο Υπέρτατος.

Άρχων που περιβάλλεται τη μεγαλοπρεπή πορφύρα

με σκήπτρο και με στέμμα ελέω Θεού

που ευλογεί με τιάρα και με μίτρα-που εν ονόματι

του Κόμματος και του Λαού προχωράει με κάννες και

μ’ ερπύστριες

(άντε σύ χελιδόνι-τσιουτσίουσε αν κοτάς!)

Εωσότου το Σώμα του Στρατού και το Σώμα του Ανθρώπου

γίνουν όπως το θέλησε και η θεωρία-Ένα.

Προ παντός η σκοπιμότητα

φτάνει κι εκείνη από ψηλά σαν άγγελος του Ρούβλιεφ

είναι τέρας΄

ποιο το φως το αληθινόν κανείς δεν ξέρει.

Προσοχή Μαρία Νεφέλη-κατά-δω το αυτόματο

κι εσείς όσοι οπλισμένοι

νάνοι του παραμυθιού μάγισσες και θηρία

γυναίκες άντρες με τσαπιά ξινάρια

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

ένα φεγγάρι ανήκει στην Αμερική

μά μια ψυχή που δεν πουλιέται-στα Μάταλα ή στο Κατ-

     μαντού.

Κάθε καιρός κι ο Στάλιν του.

Όταν ακούς «τάξη» ανθρώπινο κρέας μυρίζει.

                         Οδυσσέας Ελύτης

* Η σχέση με τον εαυτό μας

      

         Δεν χρειάζεται να αναλύσω διεξοδικά το γιατί ο Νεοέλληνας βρίσκεται σε σύγχυση ταυτότητας. Το πρόβλημα ξεκίνησε μετά την απελευθέρωσή μας το 1821-9. Ένας λαός που ζούσε ακόμα σε φεουδαρχική κοινωνική διάσταση βρέθηκε αντιμέτωπος:

α)με τη Δυτική Ευρώπη που του ζητούσε να είναι Ευρωπαίος (χωρίς να έχει ζήσει κανένα από τα κινήματα που διαμόρφωσαν τη Δυτική Ευρώπη), και

β) με τους Έλληνες και ξένους ελληνολάτρες που του ζητούσαν να είναι Αρχαίος Έλλην. (Του έφτιαξαν και «αρχαιοελληνική» γλώσσα-μαϊμού. Και ο λαός έγινε σαν την καθαρεύουσα: ψεύτικος, ψευδεπίγραφος).

         Από τότε μας προέκυψε ένα πρόβλημα ταυτότητας σε διάσταση χώρου και χρόνου. (Ευρώπη-Αρχαίοι).

         Το πρόβλημα αυτό επιτείνεται κι από την αδυναμία μας για κριτική θεώρηση του εαυτού μας. Κυκλοθυμικά κινούμαστε ανάμεσα στην υπερτίμηση και υποτίμηση.

Πότε είμαστε ο εκλεκτός, περιούσιος λαός (που πρέπει να σιτίζεται δωρεάν στο διεθνές πρυτανείο) και πότε η άθλια Ψωροκώσταινα. Μας συνοδεύει το μόνιμο συναίσθημα του «ριγμένου».

         Η εθνική μας ανασφάλεια ξεσπάει στις εθνικές υστερίες (περίπτωση Duroselle). Η ίδια ανασφάλεια οδηγεί στην εκδήλωση επιθετικότητας απέναντι σε ακίνδυνους στόχους (π.χ. Σκόπια).

         Η αργοπορημένη αστικοποίηση και εκβιομηχάνιση δεν επέτρεψε ποτέ τη δημιουργία μιας κοινωνίας πολιτών.

                          Νίκος  Δήμου

*  Οι  Εχθροί

         Τον Ύπατο τρεις σοφισταί ήλθαν να χαιρετήσουν.

Ο Ύπατος τους έβαλε κοντά του να καθίσουν.

Ευγενικά τους μίλησε. Κ’ έπειτα, να φροντίσουν,

τους είπε, χωρατεύοντας. «Η φήμη φθονερούς

κάμνει. Συγγράφουν οι αντίζηλοι. Έχετ’ εχθρούς.»

Απήντησ’ ένας απ’ τους τρεις με λόγους σοβαρούς.

«Οι τωρινοί μας εχθροί δεν θα μας βλάψουν ποτέ.

Κατόπι θα ‘λθουν οι εχθροί μας, οι καινούριοι σοφισταί.

Όταν ημείς, υπέργηροι, θα κείμεθα ελεεινά

και μερικοί θα μπήκαμε στον Άδη. Τα σημερινά

τα λόγια και τα έργα μας αλλόκοτα (και κωμικά

ίσως) θα φαίνονται, γιατί θ’ αλλάξουν τα σοφιστικά,

το ύφος και τας τάσεις οι εχθροί. Όμοια σαν κ’ εμένα,

και σαν κι αυτούς, που τόσο μεταπλάσαμε τα περασμένα.

Όσα ημείς επαραστήσαμεν ωραία και σωστά

θα τ’ αποδείξουν οι εχθροί ανόητα και περιττά

τα ίδια ξαναλέγοντας αλλιώς (χωρίς μεγάλον κόπο).

Καθώς κ’ εμείς τα παλιά είπαμε μ’ άλλον τρόπο.»

                      Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

* Παιδεία και Πολιτική

         Η παιδεία μιας κοινωνίας είναι ομόλογη με τους στόχους της κοινωνίας αυτής, και η πραγμάτωση των στόχων αυτών αποτελεί καθήκον και δικαίωμα της πολιτείας που την εκφράζει. Σε πολιτείες που εφαρμόζουν συστήματα ολοκληρωτικά η παιδεία υποτάζεται στους ανελεύθερους θεσμούς των και υποχρεώνεται απροσχημάτιστα να τους υπηρετήσει και να τους στηρίξει θεωρητικά.

Σε τέτοια περίπτωση η παιδεία απογυμνώνεται από τα πιο ουσιαστικά της στοιχεία και προχωρεί στην αυτοκαταστροφή της, καθώς είναι αναγκασμένη να αρνηθεί το καίριο και θεμελιακό βάθρο της, την ελεύθερη σκέψη και τον δημιουργικό διάλογο, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την κατάχτηση αυτού που συνιστά τη μόρφωση των πολιτικών γενικά, των νέων ειδικότερα. Όποια μορφή κι αν πάρει ένα ολοκληρωτικό πολιτειακό σύστημα και όποιους στόχους κι αν προσπαθεί να επιτύχει, στον τομέα της παιδείας ενεργεί αρνητικά και αντιδραστικά.

         Στα δημοκρατικά καθεστώτα, που πιστεύουν στα βασικά δικαιώματα του πολίτη και που στηρίζουν όλη τους τη δομή σε ελεύθερους θεσμούς, η παιδεία έχει τις θεωρητικές της δυνατότητες να επιτελέσει απρόσκοπτα το έργο της. Η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, απαράγραπτα και συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών, αποτελούν την αφετηρία για τις παραπέρα νόμιμες διεργασίες μέσα στον πνευματικό χώρο, από τις οποίες θα προέλθουν όλα εκείνα τα συστατικά στοιχεία που θα συνθέσουν την παιδεία των πολιτών. Αυτό όμως αποτελεί ένα γενικό θεωρητικό σχήμα που δε βρίσκει πάντοτε στην πράξη την ιδανική του εφαρμογή.

                  Μανόλης Ανδρόνικος

* Ένα πρωί

         Ένα πρωί

θ’ ανοίξω την πόρτα

και θα χαθώ

με τ’ όνειρο της επανάστασης

με την απέραντη μοναξιά

των δρόμων που θα καίγονται,

μες την απέραντη μοναξιά

των χάρτινων οδοφραγμάτων

με τον χαρακτηρισμό-μην τους πιστέψεις!-

Προβοκάτορας.

                Κατερίνα Γώγου

* Περί Δημοκρατίας

        Η ελευθερία είναι το πρώτο και ύψιστο ιδανικό του ανθρώπου. Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού είναι γιομάτη από αγώνες σκληρούς, όλο αίμα, για την απόκτησή της. Οι άνθρωποι ζήταγαν να ελευθερωθούν από τους ολίγους απάνθρωπους που τους βασάνιζαν και τους τυραννούσαν για να άρχουν και να τους εκμεταλλεύονται. Η ιστορία των προγόνων μας είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα ανθρώπων ελεύθερων. Τέτοια έννοια έδιναν στην ελευθερία και τέτοιο σεβασμό είχαν, που με λύπη τους αναγκάζονταν να αδικήσουν ανθρώπους καθ’ όλα έντιμους και ενάρετους, που μάλιστα τους έσωσαν από τις επιδρομές των βαρβάρων μόνο και μόνο γιατί απόκτησαν δύναμη τεράστια και υπήρχε φόβος μια μέρα να τους επιβληθούν σαν τύραννοι…».

                  Γιάννης Μαγκλής

* Φευ! Ξένοι προς ημάς αυτούς οικείοι προς τους ξένους

     ουδ΄ ελάχιστην έχοντες φιλοτιμίαν γένους

και πάσαν θυσιάζοντες αρχήν εις το συμφέρον

να φέρει μέλλον και παρόν αφήσαμε το φέρον.

Τον μεν λαόν τον άλλοτε συναθλητήν γενναίον

εις φορολόγους όνυχας αφήσαμεν ορνέων.

Ημείς δ’ εγίναμεν ημών αυτών οι χειροκτόνοι

διότι όλοι χαμερπώς εκλίναμεν το γόνυ

εμπρός εις τον ελάχιστον βασιλικόν Γραφίσκον

ως Πέρσαι εις του λάμποντος ηλίου των τον δίσκον.

               Αλέξανδρος Σούτσος

* Ελληνικός Πολιτισμός

         Υπάρχει μια αδιάσπαστη αλληλουχία, μια γραμμή που ενώνει την πολιτιστική αξία του αρχαιοελληνικού πνεύματος με το σύγχρονο, όσο και αν αυτή η γραμμή φαίνεται πως διακόπτεται περιοδικά-σε συνάρτηση με τις ατυχίες του Γένους-και μόλις επισημαίνεται με μερικές τελείες που εναλλάσσονται με μικρές ή μεγαλύτερες παύλες, για να ενοποιηθεί πάλι στη σημερινή εποχή, σε μια ευθεία αδιάκοπη.

         Οι Έλληνες που έγιναν Γραικοί, Ρωμιοί (και ταπεινωτικά Γραικύλοι), Βυζαντινοί, και Γκιαούρηδες(σαν ραγιάδες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), πάθανε όπως ήταν επόμενο πολλές φυλετικές και πολιτιστικές αβαρίες, μα όσο κι αν τους έφθειραν τα κράτη που τους επεβλήθηκαν, πάλι κάτι τους άφησαν, έστω και τραυματισμένο: τον βαθύτερο οργανικό δεσμό με το παρελθόν, που κάθε στιγμή της πικρής ιστορίας, ή γλώσσα-σαν φορέας του αρχαιοελληνικού πολιτισμού-ξαναζωντάνευε.

                        Ιάσων Ευαγγέλου

*  Λόγος για την πατρίδα

         Όταν ένας γελωτοποιός κυβερνά,

Χρέος έχει ένας ποιητής αληθινός να μιλήσει.

Δικαίωμα έχει από ψηλά δοσμένο να ραπίσει

τους δήμιους, να παραμερίσει την κουστωδία, εκείνους,

που όπως στ’ αρχαία χρόνια οι Βάρβαροι

δικαίωμα δεν έχουν κανένα στο χώμα μας,

και να πετάξει στον νεκρόν αυτόν ένα τριαντάφυλλο

σαν έναν όρκο στην Ελλάδα.

              Νικηφόρος Βρεττάκος

* Ελλάδα: μια χώρα…  ρετρό

         Το ξαναλέμε. Ο ελληνισμός είναι πολυκεντρικός και πολυδιασπασμένος. Ο ελληνισμός σήμερα έχει πατρίδα τη γη.

         Αλλά πώς να το καταλάβουν αυτό οι φοροφυγάδες όλων των κομμάτων, που τους χρειάζεται μια πατρίδα για να ασκήσουν τα «καθήκοντά» τους. Γιατί φωνασκούν, νομίζετε, όλοι αυτοί για την πατρίδα και τη θρησκεία; Πιστεύετε ότι η Πατρίδα και η θρησκεία είναι αυτό που τους ενδιαφέρει; Τους ενδιαφέρει μόνο το κοινωνικό μόρφωμα που θα δημιουργήσει, όπως, όπως, το πλαίσιο εντός του οποίου θα ασκήσουν την παραδοσιακή ελληνική τέχνη της απάτης. Μια κίβδηλη κοινωνία έχει ανάγκη από ένα κίβδηλο κράτος προκειμένου να ασκήσουν την τέχνη τους οι κιβδηλοποιοί ιδεών και νομισμάτων.

         Φυσικά, οι απατεώνες θα συναντούσαν προβλήματα και συνειδησιακά και ψυχολογικά, αν η Εκκλησία δεν τους έδινε κάθε τόσο άφεση αμαρτιών δια της εξομολογήσεως και της μετανοίας. Άλλωστε, εδώ στην Ελλάδα, ο κάθε καλός κλέφτης είναι κι ένας το ίδιο καλός χριστιανός.

                       Βασίλης  Ραφαηλίδης

* Γράμματα στον υπόνομο

         Οι απελπισμένοι δεν φοβούνται τα μεγάλα λόγια

έτσι θα ‘ρθει ο καιρός που θ’ ανοίξω το παράθυρο

και θα χαιρετήσω τα χαμένα καράβια

«για ποιο ταξίδι ονειρευτό» όπως έλεγε νέος σχεδόν παιδί,

ένας φίλος μου ποιητής-

α, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μας

πέθαναν

κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν

ξαναβρήκαμε το δρόμο

με τα ρολόγια σταματημένα στη μοναδική ώρα: την ώρα

που αργήσαμε

κι ο ταχυδρόμος που κουράστηκε κι έριξε όλα τα γράμματα

στον υπόνομο,

ίσως εκεί να ήταν η απάντηση κι εγώ γιατί δε γυρίζω πίσω,

ποιος με κρατάει σ’ αυτήν την ηλικία

γράφοντας μακροσκελή ποιήματα σαν παρατεταμένα

σινιάλα στην υστεροφημία

κι αν φοβάμαι τη νύχτα δεν είναι οι τύψεις ή τα φαντάσματα

αλλά αυτή η απειλητική ευωδία των ρόδων που ερημώνει

τα προάστια-

πρέπει να ‘σαι προικισμένος για τη δυστυχία…

                      Τάσος  Λειβαδίτης     

* Το πρόσωπο του τέρατος κι ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε

         Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

       Ο Φρανκεστάιν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

    Από την ώρα που ο Φρανκενστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται.

                     Μάνος  Χατζιδάκις

          Γράφοντας και αντιγράφοντας αυτά τα «πολιτικά» κείμενα και συνοδευτικά ποιήματα είχα κατά νου ανάμεσα στα άλλα τα λόγια ενός από τους σημαντικότερους ιστορικούς της νεότερης Ελλάδος, ενός ιστορικού ορόσημου της ελληνικής ιστοριογραφίας, του Νίκου Σβορώνου, ο οποίος μεταξύ άλλων γράφει στο βιβλίο του «Ανάλεκτα Νεοελληνικής Ιστορίας και Ιστοριογραφίας:

         Στην τωρινή δύσκολη φάση αυτής της καινούργιας αντίστασης, δεν μπορούμε παρά να διατηρήσουμε μερικές ελπίδες υπό μορφή ερωτήσεων.

Θα καταλάβουν έγκαιρα οι δημοκρατικές δυνάμεις του πολιτισμένου κόσμου ότι σήμερα, όπου τα θεσμικά πλαίσια της ελευθερίας κινδυνεύουν από παντού, πως και η δική τους τύχη παίζεται στην Ελλάδα;

         Οι δημοκρατικές δυνάμεις του ελληνικού έθνους, που ανήκουν στην εθνική αστική τάξη, στην αγροτιά, στην εργατική τάξη ή στους διανοούμενους, θα καταφέρουν να καταλάβουν και να πεισθούν ότι, αν και η μοίρα της Ελλάδας εξαρτάται κατά πολύ από το συσχετισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, οι συντονισμένες προσπάθειες τους μπορούν να αποτελέσουν μέσα σ’ αυτό το συσχετισμό, έναν αποφασιστικό παράγοντα;

         Όσο για τον ελληνικό λαό, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως βρίσκεται σε αναμονή ενός κινήματος που θα έχει πραγματικά σαν στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και όχι τη νίκη μιας πολιτικής ομάδας, όποια κι αν είναι, με την άμεση ή έμμεση βοήθεια ενός ξένου προστάτη.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή, σήμερα, Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Πειραιάς, μία ημέρα πριν τις εκλογές. Σάββατο 24/5/2014