ΕΚΛΟΓΕΣ 2014

Εκλογές 2014

          Ημέρα των εκλογών αύριο, ο περιούσιος δημοκρατικός λαός και οι άλλες δυνάμεις των ψηφοφόρων θα επιτελέσουν το πατριωτικό τους καθήκον, και ημείς κάθιδροι και αγωνιώντες στενάζομεν υπό των βαρών της υμετέρας των συνελλήνων πολιτικής και οικονομικής αδιαφορίας.

Τις ώσπερ εγώ;

Με μια αριστερά διαλυμένη και κατακερματισμένη να φωνάζει από τα μεγάφωνα:  Και υμείς έστε μαρτυρές μου!

Και ο μικρός Αντρίκος, να αγωνίζεται να ομοιάσει του πάλαι ποτέ καθοδηγητή των μεγάλων μαζών πατέρα, που οι ιδεολογικοί προπάτορες και ηγέτες του κόμματός του τον έστειλαν στο ειδικό δικαστήριο. Έτσι ο μικρός «Νιούσπηκ» του αριστερού λαϊκισμού αποφάσισε να ταξιδέψει σε χώρες μακρινές και ονειρεμένες της νοτίου Αμερικής, εκεί που οι ντόπιοι δικτατορίσκοι έχουν ξεχάσει προ πολλού, τι συμβολίζει η εικόνα του Τσε, και ο Ντανιέλ Ορτέγκα αλλάζοντας την επαναστατική του στολή έχει φορέσει πλέον σκονισμένο κυβερνητικό σμόκιν. Όμως, μην πτοείστε αδέρφια μας του κόκκινου μονοπατιού η ελληνική λεβεντιά θα σας σώσει, όπως έσωσε και την Ευρώπη από τα δρακουλίνια του κακού καπιταλισμού, και πάψατε να τρώτε βελανίδια όπως προφητικά είχε πει και ο Αθανασόπουλος. Βίβερε και κολοτούμπα, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες.

Και οι Έλληνες, που ανήκομεν σύντροφοι και συντρόφισσες, που βαδίζομεν και που ουρούμεν; Ποιος θα ξεθάψει τα νέα Οράματα και Θάματα του μπαρμπαγιάννη. Κύριε οδηγέ, καλέ κύριε οδηγέ της αριστερής πλειοψηφίας μια στάση στου Μακρυγιάννη παρακαλώ εκεί κοντά στου Φιξ. Που οδεύει το ημέτερο ένδοξο Έθνος μας, που η κοσμοσωτήριος ιδεολογία μας, που βρίσκονται τα τσαρούχια των τιμίων προγόνων μας; Που είναι θαμμένο το μονόκλ του Μιλτιάδη Μαλακάση;

Γιατί η Αριστερά έπαψε να μνημονεύει πλέον την Ταϋγέτη;  Ποιος θα μεταφράσει στα Σανσκριτικά το μανιφέστο της Νέας Αριστεράς για να σωθεί ο κόσμος από την ανομβρία του τραπεζικού ψεκασμού; Αψού! Γίτσες. 
Διατί αλήθεια, ο μέγας Ήλιος ανατέλλει πάντοτε από την Ανατολή, μήπως είναι δάκτυλος της Τρόικας; Ξεσηκωθείτε αδέρφια με τα βιζόν στους ώμους και τους νέους τσελεμεντέ με τα μεξικάνικα φαγητά και το πατροπαράδοτο ελληνικό σουβλάκι πασπαλισμένο με αφρόγαλο, και ένα κόκκινο κεράσι. Το κόκκινο κάτι σημαίνει, αλλά δεν λέω πολλά.

Σε τι μνημονιακά μονοπάτια βαδίζει ψηλαφητά το ερωτικό σαρκίο μας, γιατί ξεθώριασε το κόκκινο-πάλι το κόκκινο-μανό των νυχιών μας; μήπως χάνομεν πανταχόθεν επειδή δεν αφήνομεν και ημείς γενειάδα όπως ο χαριτόβρυτος νέος-δεσποινίς παρακαλώ-της Γιουροβίζιον; Πατώσαμε συνέλληνες από τα βάρβαρα στίφη των Γότθων και Βησιγότθων αδελφών του ελέους ψυχών ημών και υμών. Που είσαι Αδόλφε για να δεις τα της Αυστρίας μουσικά κλέη.

Παρένθεση εμού του ιδίου, του χρόνου, να στείλουμε έναν Αχιλλέα από το Κάιρο και έναν Μηνά που μένει κάπου στην Σίνα. Και τα ελληνικά ερωτικά καμάκια να κάνουν αποχή, να φορούν μόνο καμπάνα παντελόνι και να τραγουδούν μόνο το πάλης ξεκίνημα νέα φραπόγαλα, σήκω Μάο για να δεις τα φτερά, τα στρας, τα μούσια και τα πούπουλα της αλλαγής.                

      Η αριστερά, έγινε θιασώτης των κάθε λογής υλοποιήσεων των οικονομικών αδιεξόδων, για να κερδίσει μια πτωχευμένη διακυβέρνηση, μια που τόσα χρόνια κανάκευε και αυτή με τον τρόπο της την Ελληνική «ρεμούλα», τον πατριωτικό μας «ωχαδερφισμό», και την γνήσια παράδοση του «ψευτοκουτσαβακισμού» ημών και υμών των ιδίων που απομυζούσαν μέχρι τελευταίας ρανίδος την οικονομικά δημόσια αγελάδα. Και δέχθηκε στους επαναστατικούς της κόλπους τα ξένα ζιζάνια των καρεκλοκένταυρων συνδικαλιστών για να μεγαλώσει σε οίηση και πολιτική φιλαυτία. Οι υπόλοιποι, τα κουτορνίθια, τρώγαμε το γιαουρτάκι της Φάγε, και συνεχίζουμε σε λάιτ πλέον συσκευασία. Συνιστώσες με τα πολιτικά «καυδιανά δίκρανα» του πολιτικού πολέμου να θέλουν να συναγωνιστούν σε όραμα τον Δον Κιχώτη της ψωραλέας πλέον οραματικής τους ιδεοληψίας.  

Και από κοντά το μόνο Σταλινικό κόμμα της Ευρώπης, που με διάφορες σοφιστείες αντλεί τη δύναμή του από την παλαιοντολογία της ημετέρας πολιτικής παράδοσης. Από τα πατριωτικά φουσάτα της εθνικής μας αγωνιστικής αντίστασης, και τις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των μελών του ιδίου πολιτικού ιδεολογικού τυμπανιαίου πλέον πτώματος.

Όλωλεν κόκκινο σύμπαν των Κομμουνιστών το κλέος, όπως θα έγραφε και μια παρανυχίδα, στα γονατογραφικά σημειώματά του, ένας Πειραιώτης ασπάλακας της αναγνωστικής βυζαντινής χρονογραφίας, ου μετά λύτρων ουδέ μετά δώρων, παρά με πολλή σαλότητα και ακόμα περισσότερη αγάπη για την κοινή μας μητριά πατρίδα, αυτή, που σαν Μέδουσα μας δίδαξε ακόμα και την πλήρη αδιαφορία μας, προς αυτήν. Αυτήν, την πατρίδα-αριστερά με το ανθρώπινο πρόσωπο, που στέκονταν παραστάτης στα μουσικά ακούσματα του μελωδού των ονείρων μας, του Μάνου Χατζιδάκι, αυτής της αριστεράς-πατρίδας που μας νανούριζε με ύμνους ανθρωπιάς και ποιήματα που έσταζαν έλεος και συντροφικότητα. Αυτήν που μας μάγευε με τον σαγηνευτικό λόγο ενός Κύρκου, πριν φάει τα λαδωμένα της ιστορίας ντολμαδάκια.       

Τις ώσπερ εγώ; 

Με μια κυβερνητική ισχνή πλειοψηφία να παλεύει να συμμαζέψει τα αυτονόητα. Με τον δημόσιο λόγο ενός ατόμου που ως δευτέρου την τάξη ισχυρού της εξουσίας, ομιλεί σαν γριφολογική Κασσάνδρα ότι, τα τείχη της Πολιτικής Ιεριχού θα πέσουν αν πέσω και εγώ. Μόνο που η Ελληνική Ιεριχώ έπεσε και δεν μένει παρά να ακούσομεν και τον γδούπο του δικού του πεσίματος, αυτού, που πριν λίγα χρόνια ξεστόμισε το: «εγώ ως μελλοντικός αρχηγός του ανατέλλοντος ηλίου σε συγχωρώ».

Ε, βρε αυριανοί ψηφοφόροι, μέλλοντες συγκυβερνήτες της ψωραλέας μας υπερηφάνειας, του απαντάς ότι είσαι και παρά είσαι ψεκασμένος. Τι χρείαν έχομεν περί αυτού;

Και ο αλάστορ λαός μετά της τιμίας ψήφου του στο ένα του χέρι και στο άλλο ένα κλαδί ελαίας να ψάλει «Είσαι ψεκασμένος, είσαι ψεκασμένος γιαυτό και είσαι πασοκοφορεμένος», αμήν.      

Ιδού, όλοι οι σύντροφοι θα καταισχυνθούν…

Με μια πολυδιασπασμένη αντιπολίτευση να φωνάζει στα τηλεοπτικά παράθυρα χειροκροτώντας το παράλογο του μικροσυμφεροντολογισμού της και όχι την κοινή Ευρωπαϊκή λογική, να προσπαθεί να διατηρήσει τον κομματικό φεουδαρχικό τοπικισμό της ελληνικής κοινωνίας ξεχνώντας την λογική του μέτρου και της οικονομικής σωφροσύνης. Η Ελληνική σημερινή κοινωνική και οικονομική αλήθεια είναι οδυνηρότερη και πεζότερη. Η εποχή της έκρηξης της μαζικής παραγωγής άχρηστων αγαθών και της υστερικής μαζικής κατανάλωσης έχει περάσει-και ευτυχώς ανεπιστρεπτί. Οι Έλληνες, δηλαδή όλοι εμείς-βαυκαλιζόμασταν για το ποιος θα πετάξει στους κάλαθους των αχρήστων τα περισσότερα προϊόντα, οι δημόσιοι κάλαθοι των αχρήστων ήσαν τόσο πλήρης όσο και τα ψυγεία μας. Ο λαός συνομαδωνόταν γύρω από το πλούσιο σαράι των οικονομικά ισχυρών κρατών, ενώ η πατρίδα τους κατοικούσε στην απέναντι καλύβα. Οι Έλληνες, για πολλά χρόνια, είχαν γίνει αριθμοδιδάσκαλοι των δεικτών του Χρηματιστηρίου του εύκολου πλουτισμού, τζόγαραν όχι μόνο την όποια περιουσία τους, αλλά και τις ίδιες τις μακραίωνες αξίες των γονιών και των παππούδων τους, αυτές που τους έφεραν στην ζωή και τους έμαθαν το ευ ζην. Όμως ο Πλούτος, όπως μας έμαθε ο αρχαίος κωμωδός είναι τυφλός, έτσι, αντί να δει αυτός το φως του, χάσαμε εμείς από την απληστία μας το δικό μας. Στρέψαμε το βλέμμα μας προς τον άκρατο ωφελιμισμό και την υπερβολική χρησιμοθηρία, κάτι, που δεν κατάλαβε ούτε η παραδοσιακή Αριστερά, γιαυτό εξακολουθεί να κανακεύει τις παθογένειες των ανθρώπων, γιαυτό τσουβαλιάζει τους έχοντες με τους μη έχοντες ευθύνη της παρούσας κατάστασης. Δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά εμείς, μια μεγάλη μερίδα περιφερόμενης μάζας που βρίσκονταν πάντοτε στα πράγματα-με όλες τις πολιτικές καταστάσεις, όποιο οικονομικό μοντέλο και αν υιοθετούσαν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Είναι αυτοί, που αύριο θα δώσουν ισχύ στην δημοτική ψήφο και μετά στις ευρωεκλογές, μια, και κανένα κόμμα δεν θέλησε να τους παραμερίσει, μια που καμία ιδεολογική ομάδα δεν θέλησε να τους οδηγήσει στο χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας, μια που κανένας υπεύθυνος κυβερνητικός παράγων δεν τους έκλεισε την πόρτα του δημοσίου, γιατί όλοι ήξεραν, ότι από αυτούς βγαίνουν οι κυβερνήσεις, εμείς οι άλλοι, ήμασταν το προπέτασμα του ιδεολογικού τους καπνού για να απολαύσουν εκείνοι τα ψητά της εξουσίας.

Η Αριστερά με την ευρύτερη έννοια του όρου, η ανθρωπιστική αριστερά απέτυχε των όποιων οραμάτων της γιατί εξομοίωσε το θύτη με το θύμα, όπως ο καλός Θεός των μονοθεϊστικών θρησκειών εξισώνει με μια έστω και αληθινή συγχώρεση τον δίκαιο με τον αμαρτωλό. Αλλά αυτό είναι ένα πολύ παρακινδυνευμένο και επικίνδυνο κοινωνικά και πολιτικά παιχνίδι. Μπορεί να γίνεται αποδεκτό σε οντολογικό ή μεταφυσικό επίπεδο, δεν μπορεί όμως να γίνει κοινωνικό μοντέλο υπέρβασης της κρίσης. Μεγάλη μερίδα των συμπατριωτών μας είναι υπεύθυνοι για την σημερινή μας πνευματική και οικονομική εξαθλίωση. Αυτή η χώρα έφτασε να παράγει μόνο ευρύπυγους άντρες και γυναίκες συνταξιούχους που η μόνη τους ασχολία ήταν να κουσκουσεύουν αρνητικά τους υπόλοιπους εργαζόμενους, γιατί αυτοί ήσαν οι ξύπνιοι που βρήκαν τον τρόπο να τρουπώσουν και να κάαααααθονται σύμφωνα με την γνωστή ρήση του αξέχαστου Μίμη Φωτόπουλου. Και η Αριστερά ανέχθηκε την παθογένεια του λαδώματος για να κάνει κανείς την δουλειά του, αποδέχθηκε τον αγανακτισμένο τάχα ή όχι πολίτη που έμαθε να μην πληρώνει το εισιτήριό του στα μέσα μαζικής μεταφοράς, έτσι πλήρωναν οι άλλοι και για αυτόν, αποδέχθηκε την απειθαρχία σε όλους τους δημόσιους χώρους, λες και ο δημόσιος χώρος δεν ήταν το σπίτι μας, ο προαύλιος χώρος της κοινωνικής ζωής μας. Αποδέχθηκε ένα Πανεπιστήμιο τόσο ακαλαίσθητο από τις μπογιές και τα πανό που και μόνη η όψη του σε απέτρεπε να πιστέψεις ότι εκεί μέσα κάτι μελλοντικά υπάρχει περίπτωση να μάθεις. Δημιούργησε μια ελίτ διανοουμένων που υπερίπτατο των πραγματικών αναγκών του καθημερινού αγωνιζόμενου ατόμου. Η Αριστερά, δεν θέλησε να ενηλικιωθεί από φόβο μην χάσει το πολιτικό κανάκεμα. Αλλά αυτό δεν στοιχίζει τίποτα, ανάληψη των ευθυνών σημαίνει να διώξεις τα πολιτικά σαπρόφυτα που περικυκλώνουν την κάθε μορφής εξουσία για ίδιον όφελος και όχι να τα εγκολπωθείς για την ανάληψη της εξουσίας.

Η γενιά μου, αυτή που πόνεσε και αγωνίστηκε σιμά στο χώρο αυτής της ανθρωπιστικής και αυθεντικά επαναστατικής αριστεράς, αυτής που δεν τρομοκρατούσε αλλά και ούτε δέχονταν την βία των δρόμων, αλλά ήταν περισσότερο ένα πανηγύρι χαράς που μετατρέπονταν σε ποιότητα ζωής είδε δύο φορές σε κρίσιμες ιστορικά στιγμές για την Ελλάδα την κοινή μας πατρίδα, να την βοηθούν ουσιαστικά για να μην χρησιμοποιήσω τον όρο την σώσουν, δύο πολιτικές προσωπικότητες του δεξιού λεγομένου χώρου. Μετά την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας των Συνταγματαρχών, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένας ηγέτης της δεξιάς παράταξης, ήρθε και εδραίωσε και στέριωσε την Ελληνική Δημοκρατία, και όχι μόνο αυτό, αλλά κράτησε και τους δικτάτορες μέσα στην φυλακή, η φράση του «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» τηρήθηκε κατά γράμμα. Είμαστε μάλλον η μόνη χώρα του Δυτικού κόσμου που κρατήθηκαν στην φυλακή οι δικτάτορες. Στην Ισπανία, ο Φράγκο πέθανε κρατώντας την εξουσία μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Σαλαζάρ μετά την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία έφυγε από την χώρα του. Στην Χιλή και παρά την δολοφονία του Σαλβαντόρ Αλλιέντε ο δικτάτορας Πινοσέτ κυβέρνησε και δεν κλείστηκε ποτέ στην φυλακή. Άλλοι δικτάτορες της υφηλίου-με μόνη εξαίρεση τον Νικολάι Τσαουσέσκου, έζησαν πλουσιοπάροχα μακριά από την πατρίδα τους, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τους κράτησε δέσμιους και ανόρθωσε την αστική αν θέλετε ελληνική δημοκρατία. Και δεύτερη φορά τώρα, ένας πολιτικός συντηρητικός που ευθύνεται γιατί έριξε την κυβέρνησή του-την Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη-που ευθύνεται γιατί με το ανιστόρητο πείσμα του δεν δώσαμε τον όρο Σλαβομακεδονία στα Σκόπια, και όλοι αναγνώρισαν το κρατίδιο αυτό με το όνομα Μακεδονία μόνο εμείς σαν στρουθοκάμηλοι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αυτός ο ίδιος πολιτικός μαζί με τον άλλον που σήκωσε τον πολιτικό σταυρό του παραιτηθέντος πρωθυπουργού κατόρθωσαν να διασώσουν με το μεγάλο για εμάς κόστος, την πολιτική σταθερότητα της χώρας. Είναι ή δεν είναι αυτό η εκδίκηση της Ιστορίας απέναντι στην άλλη παράταξη απέναντι στην Αριστερά, που αρνήθηκε να μετάσχει σε αυτήν την προσπάθεια; Δηλαδή, πως θα ήταν καλύτερα, να πάμε με τον Φιντέλ, που μετά από 50 τόσα χρόνια μονοκομματικής διακυβέρνησης έχρησε τον αδερφό του ηγέτη του νησιού, πια η διαφορά του από τον δικτάτορα Μπατίστα; Ερώτηση θέτω.

Να πάμε με την Βόρεια Κορέα; και τις άλλες αδερφές κομμουνιστικές δυνάμεις; Ή μήπως τρέφει ελπίδες ο μικρός σύγχρονος Αντρέας και οι σύντροφοί του ότι θα του συμπαρασταθεί ο άντρακλας, ο αθλητής, ο γυναικάς, ο θεσμοφύλακας των σλαβικών αρχών, ο πρώην ηγέτης της μυστικής αστυνομίας αν δεν κάνω λάθος, σύντροφος ορθόδοξος Πούτιν; Φοβάμαι, ότι όποιος ενστερνίζεται μια τέτοια ιδεολογική συνάφεια συνάγει εσφαλμένα ιστορικά συμπεράσματα. Οι συνθήκες για ολόκληρη την γηραιά Ευρωπαϊκή Ήπειρο είναι και πιο πολύπλοκες και πιο δύσκολες από όσο φαντάζονται οι έχοντες κηρυγματικό λόγο φωστήρες της αριστερής πλατφόρμας. Η εσωτερική λογική της οικονομίας και της τεχνολογίας είναι διάφορη από την εσωτερική λογική της ανθρωπιστικής ιδεολογικής αριστεράς όσο αυτό και αν μας πονάει όλους μας. Η αυτοδιάθεση των λαών δεν υπήρξε ποτέ, όχι γιατί δεν το δέχθηκαν οι ισχυροί ηγέτες τους, ή όχι μόνο εξαιτίας αυτών, αλλά γιατί οι ίδιοι οι λαοί δεν το θέλησαν πραγματικά, αν το ήθελαν θα είχε γίνει πραγματικότητα. Οτιδήποτε κερδήθηκε στην παγκόσμια επαναστατική σκακιέρα κερδήθηκε από το όραμα ορισμένων ατόμων, όχι από την σύνολη μάζα ακόμα και των συμπατριωτών τους, αυτή η κινούμενη μάζα απλά καρπώθηκε τα κέρδη και τις θυσίες αυτών των μικρών μειοψηφιών που θυσιάστηκαν για τους άλλους, όμως σήμερα, δεν θυσιάζεται κανένας για τους άλλους, γιατί γνωρίζουμε πλέον ότι όχι μόνο η ζωή μας είναι μία και μοναδική, αλλά και γιατί οι επίγονοι των επαναστατών που θυσιάστηκαν για εμάς, καρπώθηκαν τα οφέλη και έγιναν και εκείνοι κυρίαρχοι και δικτάτορες στην θέση αυτών που εξεδίωξαν, η Ιστορία δυστυχώς γυρίζει αργά τους τροχούς της, ο χρόνος της δεν συμβαδίζει με τον μικρό, πεπερασμένο και τυχαίο ατομικό μας χρόνο. Αυτό, είναι κάτι που δεν κατάλαβε ποτέ η Αριστερά εν γένει, γιαυτό έχει αυτές τις μεταφυσικές ιδεοληψίες που είναι περισσότερο θεολογικές παρά πολιτικά ιστορικές. Θέλουμε την ζωή μας εδώ και τώρα φώναζαν οι φοιτητές του Μάη του 1968, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί αριστεροί τους άκουσαν, οι δικοί μας, περί άλλων τυρβάζουν. Εδώ οι νέοι δεν θυμούνται το τι έφαγαν εχθές και θα ενδιαφερθούν για το τι έπραξαν οι πρόγονοι τους οι ενταγμένοι ή οι ακολουθούντες το ΕΑΜ; Είναι σοβαροί; Η Αριστερή σκέψη αγκυλώθηκε στο τότε; λες και δεν πέρασαν τα χρόνια, οι άνθρωποι δεν μεγάλωσαν, παρέμειναν μπεμπεκάνθρωποι, ή μήπως όχι; Και γιατί δεν θα πρέπει οι νέες γενιές που έρχονται να δημιουργήσουν τους δικούς τους ήρωες, να δώσουν τον δικό τους αγώνα που μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός ακόμα και από τον δρόμο που με πείσμα ακολουθεί η Αριστερά, γιατί να μην αμφισβητήσουν και τον πατριωτικό αγώνα των πατεράδων τους ή των παππούδων τους, που είναι ιστορικά γραμμένο ότι ο Αριστερός λόγος είναι ο μόνος σωστός, η Αριστερή σκέψη είναι η μόνη ορθή, η Αριστερή θυσία είναι η μόνη που αξίζει; Και είναι ορθό να περιφέρουμε τους Αριστερούς Ελ Σιντ ως μοναδικές λύσεις, και δικαίωση των εκατοντάδων αγώνων των παλαιών;

Δεν ξέρω, απλά προσπαθώ να κατανοήσω μια πραγματικότητα που με ξεπερνά, γιαυτό μόνο ερωτήματα μπορώ να θέσω. Βλέπω μια καθημερινή ανθρώπινη πραγματικότητα που να κοιτά μόνο το στενό ατομικό της συμφέρον, και ιδιαίτερα το οικονομικό-και δεν έχει άδικο από μια μεριά-αυτή όμως η ανθρώπινη πραγματικότητα που αύριο θα πάει να ψηφίσει, φοβάμαι ότι δεν γνωρίζει ούτε το γιατί ούτε το τι θα την ωφελήσει, αλλά το τραγικότερο είναι, ότι την αφήνει αδιάφορη. Και αυτό είναι κάτι που δεν κατανοεί φοβάμαι η Αριστερά, με το ζόρι επανάσταση καλοί μου άνθρωποι δεν γίνεται, γιατί ακόμα και αν γίνει θα βουτηχτεί στο αίμα και την βία και πάλι φτου από την αρχή.

Ίσως το πρόβλημα να είναι αυτή η ρυτιδωμένη από τους πολλούς πολέμους και αγώνες Ευρωπαϊκή Ήπειρο, που ακόμα και σήμερα, δεν κατόρθωσε να βρει τον ενωμένο βηματισμό της, έτσι όπως τον βρήκε ο πολυπολυτισμικός και φυλετικός συνασπισμός των πενήντα νομίζω πολιτειών της Αμερικάνικης Ηπείρου. Η Ευρωπαϊκή Ήπειρο έχει πολλά βαρίδια που την κρατούν δέσμια και πολιτικά αλλά και ιστορικά, γιατί πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί.

Άραγε, Τις ώσπερ εγώ;

Μπορεί ουσιαστικά και αυθεντικά η Αριστερά να το διακηρύξει; Και με ποια πληρεξουσιότητα, και για πόσο;

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Σκέψεις ενός καθημερινού ανθρώπου και βιοπαλαιστή, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες.

Και, για τους εναπομείναντες ευαίσθητους αναγνώστες της μίας συνιστώσας της ποίησης και της ψήφου:

«Χαράξου κάπου/ με οποιονδήποτε τρόπο

και μετά πάλι/ σβήσου με γενναιοδωρία.»

Αλλά και για την άλλη την πιο κόκκινη συνιστώσα της ψήφου και της ποίησης και πάλι:

«Την αλήθεια/

την «φτιάχνει» κανείς/

όπως φτιάχνει και το ψέμα.»

Από το «Σηματολόγιον» του Οδυσσέα Ελύτη,

εκδόσεις Ερμής-Αθήνα 1977.

Όταν ακόμα ο Κόσμος μας ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικός.

Πειραιάς, 17-Μαΐου του 2014.