περιοδικό ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ

                             Μια  άλλη  χώρα

μια άλλη χώρα μηνιαία εφημερίδα ασκητική της διαφοράς

Μάιος 1986 τιμή 100 δραχμές

          Με τον τίτλο αυτό, κυκλοφόρησε το 1986 μια μεγάλου σχήματος Gay εφημερίδα, όπως αναγράφεται και στο εξώφυλλο. Δεν γνωρίζω αν κυκλοφόρησε άλλο της τεύχος, αν και δεν αναφέρεται στις σελίδες της ο αριθμός της.

Ο τίτλος της, παραπέμπει στο γνωστό μυθιστόρημα του Αμερικανού νέγρου συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουϊν(James Baldwin- “Another Country”), γεννημένου στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης το 1924. Το μυθιστόρημα εκδόθηκε και στα ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο «Οδυσσέας» το 1982 σε μετάφραση της Έφη Φρυδά, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα το 1985, και το άλλο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Το Δωμάτιο του Τζοβάνι» σε μετάφραση Καίτης Οικονόμου.

          Η αμιγώς αυτή Gay μεγάλου σχήματος εφημερίδα, έχει διαστάσεις 42Χ29 και έχει 16 σελίδες. Είναι ασπρόμαυρη με αρκετές φωτογραφίες και διαφημίσεις. Ιδιοκτήτης της όπως αναφέρεται στην δεύτερη σελίδα της είναι ο Δημήτρης Δημητρούλης και εκδότης της ο γνωστός μας επιστήμονας ακτιβιστής Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

Το μεγαλύτερο μέρος της ύλης της αναφέρεται κυρίως σε ομοφυλόφιλα θέματα του εξωτερικού. Η εφημερίδα αυτή, έρχεται με την σειρά της να συμπληρώσει τα άλλα έντυπα που κυκλοφόρησαν εκείνη πάνω κάτω την περίοδο, μετά την ίδρυση του γνωστού μας ΑΚΟΕ. Δηλαδή, του περιοδικού «ΑΜΦΙ», του περιοδικού “GAY”, του περιοδικού «Καμπύλη», του περιοδικού-εφημερίδα «Το ΚΡΑΞΙΜΟ» και εν μέρει του περιοδικού «ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ». Λίγο πολύ τα έντυπα αυτά, εκδόθηκαν με μεγάλο προσωπικό και οικονομικό κόστος, ερχόμενα να συμβάλλουν στην απελευθέρωση ή στην αλλαγή της ελληνικής συντηρητικής κοινωνίας και των θεσμών της, όσον αφορά την απελευθέρωση της ερωτικής επιθυμίας, την χειραφέτηση των ανθρώπων σε θέματα ερωτικά και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και την ορθότερη κοινωνικά και επιστημονικά αντιμετώπιση του θέματος της Ομοφυλοφιλίας, αντρών και γυναικών.

Η Ελληνική κοινωνία δέσμια θρησκευτικών και κοινωνικών ηθών και εθίμων, παρότι κατά κάποιον τρόπο ανέχονταν τους ομοφυλόφιλους και τις ομοφυλόφιλες σε ατομικό επίπεδο, δεν μπορούσε να κατανοήσει την ερωτική αυτή διαφορετικότητα γιαυτό την εξοβέλιζε είτε αναφερόμενη σε γνωστούς αφορισμούς από το «Πηδάλιο»-όποιος έτυχε μια φορά στην ζωή του να διαβάσει γενικά τα κείμενά του και τις αφοριστικές του διατάξεις, απαγορεύσεις που δεν αφορούν μόνο τους ομοφυλόφιλους αλλά και τους ετεροφυλόφιλους, δεν του έμενε παρά να κατεβεί σε απεργία ερωτικής πείνας και να ζητήσει από την επίσημη πολιτεία να επιβάλει συνταγματικά τις απόψεις του Κάρολου Δαρβίνου για την Καταγωγή του Ανθρώπου όχι μόνο στα σχολεία αλλά και στα μοναστήρια, και να καταφύγει στα βουνά και τις ραχούλες ή έστω στο Αττικό Πάρκο με ροζ σανδάλια και φούξια χλαμύδες-είτε επίσης, από τις γνωστές απαγορευτικές ρήσεις του Αποστόλου Παύλου. Απαγορεύσεις που δυστυχώς, δεν τις διαβάζουν όλες, οι απαγορεύσεις του Παύλου, αφορούν και άλλες ομάδες ανθρώπων με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Και το κυριότερο, κανείς δεν μελετά ιστορικούς ή επιστήμονες ερευνητές και αναλυτές που αναφέρονται στα αποσπάσματα αυτά του Παύλου και γιατί τα εξέφρασε στην εποχή του και ποιους αφορούσαν. Όχι σήμερα, που μπορεί κανείς να μην τις λάβει υπόψη του, αλλά τότε, που ο Κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός τόσο από κοινωνικής όσο και από ιστορικής άποψης. Για να μείνω μόνο στην δική μας θρησκευτική παράδοση, την Ορθόδοξη, η οποία ανεξάρτητα αν έχει πολλές κατά την γνώμη μας αγκυλώσεις, δεν παύει να είναι πιο ανοιχτή και ανεκτική σε πολλά κοινωνικά ή ατομικά θέματα. Κοιτάτε τι γίνεται στις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις των άλλων ομόδοξων δογμάτων, αλλά και των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών δίπλα μας, όχι μόνο πως αντιμετωπίζουν τα θέματα αυτά, αλλά πως συμπεριφέρονται στις γυναίκες και πως τις χρησιμοποιούν. Κοιτάτε πια ήταν η συμπεριφορά όχι μόνο των φασιστικών και ναζιστικών δικτατορικών διακυβερνήσεων στην Ευρώπη, αλλά και του κάποτε παντοδύναμου ανατολικού συνασπισμού, πια είναι η θέση των μαρξιστών στα θέματα αυτά ακόμα και σήμερα, ποια θέση εκφράζει η σημερινή σλαβική μετά κομμουνιστική Ρωσία, πρόσφατα δεν αναγνώρισε ο Φιντέλ Κάστρο ότι ήταν πολιτικό του λάθος η αρνητική αντιμετώπιση και δίωξη των Ομοφυλόφιλων; Αλλά όταν γερνάς αγάπη μου φασκελοκουκούλωτα. Τι σου απομένει πλέον, ένα πούρο, μία τεκίλα και η μαύρη φοράδα της επανάστασης. Κοιτάτε πια ήταν η συμπεριφορά των παλαιών ηγετών και του συντρόφου Μάο στην Κίνα;

Και ακόμα, ας μην μας διαφεύγει, ότι πέρα από τον πανάρχαιο ιστορικά θεσμό της Εκκλησίας, ο ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας δηλαδή ο Χριστός, και όχι ο άλλος θεμελιωτής της ο Παύλος, δεν αναφέρεται απαγορευτικά στα θέματα αυτά, ή αν θέλετε δεν τα αγγίζει, τον απασχολούν άλλα, πιο οικουμενικά και ανθρωπιστικά θέματα, και αυτό το πλήρωσε με την ζωή του, με την θυσία του από τους ανθρώπους της εποχής του.

Αλλά συνήθως έτσι γίνεται μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, όποιος θυσιαστεί για το κοινωνικό σύνολο τον δολοφονούν, οι ίδιοι του οι ευεργηθέντες και κατόπιν τον αγιάζουν και τον ειδωλοποιούν, και γράφουν ατέλειωτα συγγράμματα για τη ζωή και το έργο του, και να το δάκρυ κορόμηλο και η ατέλειωτη θανατολαγνεία πάει σύννεφο, αυτό όμως είναι ένα κεφάλαιο με άλλες παραμέτρους.

          Η ελληνική λοιπόν κοινωνία ανέχονταν και αναγνώριζε τους Ομοφυλόφιλους μόνο σαν κινηματογραφικές καρικατούρες του αλησμόνητου Τάκη Μηλιάδη ή του Σταύρου Παράβα, στην καλύτερη περίπτωση τους αποδέχονταν ως μόδιστρους ή κομμωτές, δεν υποψιάζονταν καν ότι μπορούσαν να κατοικούν απέναντί τους, ότι μπορεί να εξασκούσαν και άλλα επαγγέλματα, εφοριακοί παραδείγματος χάρη, ή το επάγγελμα του πολιτικού-ευτυχώς γιατί με την σημερινή κρίση, θα είχαν έναν ακόμα λόγο να αντιπαθήσουν περισσότερο τους Gay. Και όλοι γνωρίζουμε την γνωστή μας φράση με την οποία θα τους στόλιζαν, οι άντρακλες Έλληνες ψηφοφόροι, τα μόνα αδιαμφισβήτητα αρσενικά της υφηλίου. Άτιμη Μοίρα, άτιμη φάρα, τεκνολουμπινάτη η ελληνική, αλλά ας επανέλθουμε στην εφημερίδα «Μια άλλη χώρα».

          Η δεκαεξασέλιδη αυτή μεγάλου σχήματος εφημερίδα, δεν είχε ίσως το πολιτιστικό βάρος θα λέγαμε που είχε το περιοδικό «ΑΜΦΙ» αλλά και το «GAY», ήταν πιο λαϊκή, ίσως λόγο των ελάχιστων σελίδων της, ίσως λόγο το ότι εκείνη την περίοδο απασχολούσε πολύ σοβαρά και την Ομοφυλόφιλη κοινότητα το το επικίνδυνο κοινωνικά θέμα της γνωστής αρρώστιας, ίσως έτσι ήθελαν την εφημερίδα ο εκδότης της Γρηγόρης Βαλλιανάτος και ο ιδιοκτήτης της, πάντως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, οι προθέσεις τους την εποχή εκείνη είναι που μετρούν, και αυτό μετά από τόσα χρόνια εμείς οι κατοπινοί καλοζωισμένοι Έλληνες οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε ως θετική εκδήλωση. Πέρα δυστυχώς από το ιστορικό γεγονός, ότι η χώρας μας περνά μια φοβερή κρίση σε όλα τα επίπεδα και αυτό κάνει τους ανθρώπους πιο αδιάφορους, πιο κυνικούς, πιο ατομιστές, και από μια παντελή αδιαφορία γενικότερα ανεκτικούς σε οτιδήποτε. 
Η ιστορία όμως των ανθρώπων όπως και του καθενός μας ξεχωριστά συνεχίζεται με τους δικούς της ιστορικούς ρυθμούς.

     Την πρώτη σελίδα, καλύπτει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός καθήμενου άντρα και με κόκκινα μικρά γράμματα αναφέρεται ο τίτλος της, στο αριστερό της περιθώριο αναγράφεται «μια άλλη χώρα μηνιαία εφημερίδα ασκητική του δικαιώματος της διαφοράς Μάιος 1986 τιμή 100". Τα κείμενα είναι στο μονοτονικό. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο επάνω μέρος της σελίδας ανάλογα με το θέμα της αναφέρεται και ο προσδιορισμός της πχ. Τοπία/Κάτοικοι/ Ασχολίες.

Στην δεύτερη σελίδα, δημοσιεύονται και πάλι τα στοιχεία της εφημερίδας σημειώνοντας και την ταχυδρομική θυρίδα στην οποία ο ή η ενδιαφερόμενη μπορούσαν να στείλουν τη συνεργασία τους ή τα εμβάσματά τους. Η φωτοστοιχειοθεσία είναι του Παναγιώτη Ελληνικάκη στο Ατελιέ του Πάρη Καρδαμήτση στην Αθήνα.

Σε πλαίσιο από κάτω, αναφέρονται οι συνεργάτες:

Roland Surjur, Α. Μ. Ρ., Αντώνης Β, Barry Adkins, Ερρίκος Κομνηνός, Θεόφιλος Ιωάννου, Θ. Τζιώτης, Λεωνίδας Στάθης, Ραγριά Ιωάννα, Otis Stuart, Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

Στην ίδια σελίδα υπάρχει ένα καλογραμμένο και ουσιαστικά ερωτικά πολιτικό κείμενο του εκδότη, για τον Ζαν Ζενέ και την Σιμόν ντε Μπωβουάρ, το αναφέρω:

μια άλλη χώρα,

Τιμή στον Jean Genet και τη Simone de Beauvoir. Η γλώσσα και το στυλ του ενός, η ευφυΐα και το ταλέντο της άλλης κατήγγειλαν απ’ τη μια και σφράγισαν απ’ την άλλη τον κόσμο μας…

“ Je m’ exprime dans la langue francaise parce que c’ est elle dans laquelle j’ ai ete condamme”.

Εκείνος αγάπησε τους άντρες, όπως αγάπησε τους επαναστάτες, και τους παρανόμους, και οι καιροί δεν ανέχτηκαν τέτοια αγάπη. Η κοινωνία τον έπλασε σε άσυλα και φυλακές: έμεινε πιστός στην απόρριψή της.

          Στέριωσε την απέραντη μοναξιά του στα όρια κάθε ξεσηκωμένου. Αγάπησε μονάχα εκείνους που, τη νύχτα, φωτίζουν τις φυλακές όπως τους ναούς, στη μυστική λατρεία του αρσενικού.

          Ο Jean Genet είναι ένας κλασσικός συγγραφέας χάρις στη γλώσσα και τα θέματα που τόλμησε να θίξει και στα οποία έμεινε αφοσιωμένος.

          Επαναστατικά, για τον καιρό τους, τα βιβλία αυτά, προσλαμβάνουν σήμερα εξαιρετική σημασία

“ Si vous pouviez me voir sur ma table penche/ Le visage par une literature/Vous saurier que m’ ecoeure aussi cette aventure/ effrayante d’ oser decouvrir l’ or cache/ sour tant de pourriture”.

          Ο Genet είναι ο τελευταίος εραστής των μύθων, ο μόνος που έταξε τον ομοφυλόφιλο ερωτισμό, τον πόλεμο, τις προδοσίες, στο χώρο των καταξιωμένων φαντασιώσεων, ο μόνος που εμεγάλυνε την ανδρική τρυφερότητα, καθαγίασε τον ανήμερο ανδρικό πόθο για έναν άλλο άντρα. Είναι εκείνος που μοναδικά περιέγραψε την αγάπη ενός άντρα για έναν άλλον άντρα αναγνωρίζοντας την μεγαλόπρεπη ιδιορρυθμία της.

Ο Jean Genet, έψαλλε τον έρωτα που για την κοινωνία είναι «άχρηστος».

          Τιμή σ’ εκείνον που περιφρόνησε τις τιμές, εκείνον που αποστράφηκε τους λογιώτατους, γιατί το γράψιμό του ήταν το μυστικό άσμα που μετουσιώνει τις επιθυμίες και τα όνειρά του.

                                                Γρηγόρης Βαλλιανάτος

          Νομίζω το δυνατό και καίριο αυτό κείμενο του Γρηγόρη Βαλλιανάτου για τον σημαντικό συγγραφέα Ζαν Ζενέ-είχε έρθει και στην χώρα μας, και συναντήθηκε με ορισμένους συγγραφείς, υποστηρίζοντας τον αγώνα για την Απελευθέρωση της Ανθρώπινης Ερωτικής Επιθυμίας και Επιλογής-που υποστήριξε και πάλεψε για αυτό το ΑΚΟΕ, είναι αντιπροσωπευτικό της φιλοσοφίας του αγώνα και των επιθυμιών της εποχής εκείνης τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Την στάση αυτή κράτησαν με αδάμαστη συνέπεια αρκετά άτομα στον ελληνικό χώρο, και ιδιαίτερα ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

          Τα περισσότερα βιβλία του Γάλλου συγγραφέα κυκλοφορούν από τον εκδοτικό οίκο Εξάντας, όπως είναι "Η Παναγιά των λουλουδιών", "Το ημερολόγιο ενός κλέφτη", "Το θαύμα του Ρόδου", "Επιτάφιες σπονδές", "Ο Καυγατζής της Βρέστης", "Ο σκοινοβάτης" σε διάφορες μεταφράσεις, δες κυρίως τις μεταφράσεις του συγγραφέα ακτιβιστή και πρωτεργάτη του ΑΚΟΕ Λουκά Θεοδωρακόπουλου, τα θεατρικά του έργα "Οι Δούλες", "Το Μπαλκόνι" επίσης, Ζαν Ζενέ έχει μεταφράσει για να παρασταθούν στο Εθνικό Θέατρο και ο Νομπελίστας μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης, η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και άλλοι. Σημαντική είναι και η δίτομη μελέτη του Ζαν Πωλ Σαρτρ, "ο Άγιος Ζενέ-Κωμωδός και Μάρτυρας", που εκδόθηκε στα ελληνικά από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, τον Εξάντα της Μάγδας Κοτζιά.

          Στην Τρίτη σελίδα, υπάρχει το πρώτο μέρος της συνέντευξης «Με τον εραστή του Rock Hudson» τον Mark Christian. Ο διάσημος αυτός Αμερικανός ηθοποιός που έφυγε από την γνωστή αρρώστια, ήταν γνωστός για την συμμετοχή του σε αρκετές σημαντικές θρυλικές ταινίες της εποχής του, συμπρωταγωνιστώντας δίπλα στην Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, τον Τζέημς Ντιν και άλλους ηθοποιούς του Αμερικάνικου Κινηματογράφου. Το παρουσιαστικό του και η όλη του καλλιτεχνική σταδιοδρομία δεν υποδήλωναν την ομοφυλόφιλη ταυτότητά του, μέχρι την ημέρα που εκείνος αποφάσισε να την δηλώσει μετά την αρρώστια του. Στα ελληνικά, κυκλοφορεί μια βιογραφία του. Τζέρι Οπενχάιμερ και Τζακ Βίττεκ, "Ροκ Χάτσον η ζωή του" σε μετάφραση του Κωστή Γιούργο, εκδόσεις Αστάρτη 1987

          Στην τέταρτη και πέμπτη σελίδα αναδημοσιεύεται από το «New York Native” του Νοέμβρη του 1985, το πορτραίτο του διάσημου Γάλλου χορευτή Patrick Fatale «Ο Κος Σαλώμη» του Otis Stuart.

          Στην έκτη  και έβδομη σελίδα, αναδημοσιεύεται μια συνέντευξη της γνωστής και σπουδαίας φιλελεύθερης πολιτικής προσωπικότητας της Γαλλικής δεξιάς και πρώην προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Simone Veil, «αλληλεγγύη και φιλελευθερισμός».

Ένα δυνατό και ανοιχτό γυναικείο μυαλό που βοήθησε στην εποχή του τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα τόσο στην πατρίδα της την Γαλλία, όσο και την Ευρώπη γενικότερα.

Στην Ελλάδα κυκλοφορούσε κάποτε ένα μικρό βιβλίο της με την ζωή και τις πολιτικές της θέσεις.

          Στην σελίδα οκτώ, υπάρχει το γαλλικό αμετάφραστο κείμενο « Resolution sur les discriminations sexuelles sur le lieu de travail”.

          Στην δεκάτη σελίδα, δημοσιεύεται το κείμενο του Ερρίκου Κομνηνού «27 από 31», που μας μιλά για την Έκθεση, Γερμανοί Εξπρεσιονιστές της συλλογής Μπούχαιμ που πραγματοποιήθηκε το 1985 στην Εθνική Πινακοθήκη. Ένα κατατοπιστικό κείμενο για όσους αγαπούν τις εικαστικές τέχνες.

«Ξεκινάμε για μια άλλη χώρα στους χώρους της Τέχνης. Ένα ταξίδι φιλόδοξο, αμφισβητούμενο, του οποίου σίγουρα όμως δεν του λείπει το ενδιαφέρον. Η στήλη δεν πρόκειται να κάνει κριτική. Η δική της μικροφιλοδοξία είναι να μην σας απογοητεύσει μέσα από τις προτάσεις της. Λόγοι καθαρά τεχνικοί τουλάχιστον για  αυτό το πρώτο τεύχος μας αναγκάζει να συνταξιδέψουμε για προορισμό ο οποίος θα είναι μάλλον τετελεσμένος όταν διαβάζετε αυτήν την στήλη. Το γεγονός αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα μέρη που θα δούμε χάνουν την αξία τους ή την ομορφιά τους, όταν εμείς θα έχουμε φύγει.».

Πολύ ωραία η εισαγωγή του Ερρίκου Κομνηνού, όπως και το ίδιο το κείμενό του μας αποκαλύπτει είναι βαθύς γνώστης των θεμάτων που αφορούν τον εικαστικό χώρο.

Οι διάφορες σελίδες της εφημερίδας διανθίζονται με μερικές φωτογραφίες ντυμένων ανδρών, αλλά καλύτερα να μην σας σκανδαλίσω.Ιδιαίτερα εκείνη που δείχνει έναν νεαρό να πλένει το αυτοκίνητό του, είναι ότι πρέπει να την κολλήσεις στο τζάμι του αυτοκινήτου σου ιδιαίτερα σήμερα που οι νεοέλληνες ετοιμάζονται να πληρώσουν ασφάλειες και τέλη κυκλοφορίας.   

           Στην σελίδα δώδεκα, δημοσιεύεται το κείμενο «Οι πλαστικές θεές ή το δόγμα του απρόσιτου» της Pappia Ιωάννα.

Ένα παράξενο προσωπικό εσωτερικό κείμενο καλογραμμένο.

«Ι watch his lips caress the glass His fingers Stroke its Stem and pass to lift a cigarette at last He dries his eyes.

 “ode to the boy” Yazzoo

Κινείται ελαφρά πολύ, τα μάτια του ιριδίζοντα ή τουλάχιστον έτσι φαίνονται. Έρμαιο των προσδιορισμών που το neon μεταθέτει στις μικρές σταγόνες αιθάλης που στεφανώνουν τα μάτια του.

Δακρύζει απ’τον καπνό.

Το rimmel υποψιάζεται τη σήψη. Κάτι πλανιέται αγέρωχα σαν ένα άσπρο φάσμα αποξένωσης.

Φοβάμαι. Γυρίζω πίσω δυό χέρια χωρίς αφή, μόνο αρπακτικότητα. Και ανάσσες, ανάσσες πολλές που ακινητούν τη γεύση της παλίρροιας. Την προδίδουν.

Ανάσσες που γελοιοποιούν τη μοναξιά ζωγραφίζοντας χαμόγελα, άξενα, άοσμα, άγευστα, μεταθέτοντας χώρους πολλούς μέσα σε εκείνον τον έναν και μοναδικό στο χώρο του μισητού εκείνου Bar. Θα πάει και πάλι, ξανά και ξανά. Θα βουτήξει το πινέλο στα χρώματα της νιότης του.

Θα μυηθεί στα Kinesthetics της γοητείας.

Θα ανοίξει διάπλατα το στόμα του αδιαφορώντας για τον υδράργυρο της Mary Quant…».
Κείμενο για προσπέκτους ινστιτούτων αισθητικής για Gay, με την καλή έννοια βεβαίως-βεβαίως, που θάλεγε και ο προσφάτως εκλεγμένος κύριος Ηλίας, ο δήμαρχος του Μαραθώνα.

Ακολουθούν στην σελίδα δέκα τρία σκίτσα του Mordillo.

Στην σελίδα δέκα τέσσερα, υπάρχει το κείμενο του Θεόφιλου Ιωάννου, «Κινηματογράφος»

«Μια Άλλη Χώρα λοιπόν. Η ιδιωτική, η Κρυφή Ζωή των Ονείρων μας που δικαιώθηκε και δικαιώνεται ακόμη μέσα απ’ το χώρο το Φιλμικό. Η ταινία που χθες με έμφαση και απορία είδαμε, προσπαθώντας να λειτουργήσουμε μαζί της. Οι εικόνες που φεύγουν, τα πλάνα που μετριάζονται στη διάρκεια της σεκάνς, και τα χιλιάδες cut που σιωπηλά έχουν ακουστεί…».

…Ραντεβού με το «Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου». 
Αναφέρεται στην γνωστή ταινία του Γούντυ Άλλεν, το “Subway” (Μια νύχτα στο υπόγειο) του Λύκ Μπεσόν, καθώς και τις ταινίες “Brasil” του Τέρυ Γκίλιαμ, και το «Πλοίο Φεύγει» του Ιταλού Φεντερίκο Φελλίνι.

Στην ίδια σελίδα ο Αντώνης Β. παρουσιάζει «Τέσσερις ταινίες με ομοφυλόφιλο περιεχόμενο».

«Μετέωρο και σκιά» του Τάκη Σπετσιώτη.

«Τα παιδιά του Κρόνου» του Γιώργου Κόρρα.

«Το φιλί της γυναίκας αράχνης» του Έκτορ Μπαμπένκο.

Και «Ο τέταρτος άνθρωπος» του Πωλ Βερχόφεν.

          Ταινίες που άφησαν τα κινηματογραφικά τους ίχνη και παρακολουθήθηκαν από πολλούς θεατές, αλλά, που εκτός μιάς του Πωλ Βερχόφεν αν δεν κάνω λάθος, δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο.Το φιλί της γυναίκας αράχνης είναι το γνωστό μυθιστόρημα του Πουίγκ που κυκλοφορεί στα ελληνικά και πάλι από τις εκδόσεις Οδυσσέας.

Το «Μετέωρο και σκιά» που σε έξι αφηγηματικές ενότητες εικονογραφεί την ζωή του ποιητή του μεσοπολέμου Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μέσα από τις αφηγήσεις των φίλων του, είναι του γνωστού Πειραιώτη σκηνοθέτη, συγγραφέα και φιλόλογου Τάκη Σπετσιώτη που μας έχει δώσει υπέροχα δείγματα της κινηματογραφικής του τέχνης αλλά και μελέτες, από τις εκδόσεις Άγρα.

Στην σελίδα δέκα πέντε με τον γενικό τίτλο «Θέσεις-Εκθέσεις-Διαθέσεις» ο Α. Μ. Ρ. δημοσιεύει το κείμενο «Έξοδος»

Ένα γραπτό που αναφέρεται στις γνωστές δυσκολίες ανίχνευσης ερωτικής συντροφιάς.

«Είχαν περάσει πια τα μεσάνυχτα. Τότε που η νύχτα ήταν ακόμα φρέσκια, νεανική και όλη μπροστά μας…»

          Τέλος, στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας «Μια άλλη χώρα» την δέκατη έκτη, δημοσιεύονται διάφορες αγγελίες γνωριμιών. Ο τίτλος της σελίδας είναι παρμένος από την γνωστή κινηματογραφική ταινία, «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα 2 φορές».

          Εδώ τελειώνει το ταξίδι μας σε άλλο ένα αμιγώς ομοφυλόφιλο έντυπο που κυκλοφόρησε σε μια εποχή που οι άνθρωποι αγωνίζονταν και ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία και να καλυτερεύσουν τις συνθήκες της προσωπικής τους ζωής. Ασφαλώς ο αγώνας των ανθρώπων αυτών δεν πήγε χαμένος, όπως εύκολα αναγνωρίζει κανείς πέρα από τα πισωγυρίσματα των διαφόρων πολιτικών ή άλλων φορέων εξουσίας η κοινωνία μας άλλαξε, ανοίχτηκε σε νέες ιδέες, αποδέχτηκε καινούργιες εκφράσεις έρωτος και κοινωνικών εκδηλώσεων, αποτύπωσε σε νέα μονοπάτια την πορεία της. Η Ελλάδα αργά και σιγανά άρχισε να αποδέχεται το διαφορετικό, το αλλόχρωμο, το αλλόφυλο, το αλλόθρησκο, το ξένο, το ερωτικά διαφορετικό. Σίγουρα υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανύσουμε για να πετύχουμε το καλύτερο, όμως ο κοινωνικός, πολιτικός και ιδεολογικός αγώνας πλέον στις μέρες μας είναι κοινός. Αφορά όλους μας γιατί όλοι ζούμε, αναπνέουμε, εργαζόμαστε ή διασκεδάζουμε σε αυτήν την χώρα, και όποιες μεταρρυθμίσεις γίνονται αφορούν όλους μας, μέσα στις δύσκολες αυτές παγκόσμιες συνθήκες που περνάμε και αγωνιζόμαστε.

Το ευτύχημα των τότε εποχών ήταν, ότι η Τέχνη, σε όλες της τις μορφές και τις εκδοχές βοηθούσε περισσότερο στην αλλαγή των συνειδήσεων των ανθρώπων, οι άνθρωποι διάβαζαν περισσότερο, προβληματιζόντουσαν περισσότερο, ήσαν πιο πολιτικοποιημένοι, παρακολουθούσαν αξιόλογες επαναστατικές θεατρικές παραστάσεις με μεγαλύτερη προθυμία, ο κινηματογράφος, υπήρξε και αυτός στην εποχή του πρωτοπόρος αγκάλιαζε τα νέα κινήματα παρουσίαζε κάθε μορφής κοινωνικό αδιέξοδο, οι εικαστικοί καλλιτέχνες ενδιαφερόντουσαν περισσότερο για την ανύψωση της αισθητικής παιδείας των ανθρώπων, δεν δημιουργούσαν μόνο για τον εαυτό τους και τους πλούσιους συλλέκτες.

Με δύο λόγια, η Τέχνη βοηθούσε αμεσότερα και δραστικότερα τους ανθρώπους, ή μήπως κάνω λάθος;

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 2014.

Πειραιάς, Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 2014