ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ

 

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ  ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ

 

      ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

Κύριε

μη μας πάρεις κι άλλο

τις απώλειές μας.

 

Δεν έχουμε που αλλού να μείνουμε.

     Κική Δημουλά, «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», εκδ. Ίκαρος 2007

         ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ώ Δία,

ας χαθώ μες στον καιρό

δίχως σπουδή

και δίχως βία.

    Μάνος Χατζιδάκις, «Μυθολογία Δεύτερη», εκδ. Άγρα 1982

           Άσε τον καιρό

Άσε τον καιρό

να γίνει χάδι δροσερό

πάνω στην πληγή σου.

Άσε να φανεί

στην άδεια θάλασσα πανί

κι ύστερα θυμήσου.

 

Θυμήσου εκείνο το πρωί

που μες στου κόσμου τη  βουή

άνοιξες δρόμο στη ζωή

και χάθηκες.

 

Άσε τα παιδιά

που ‘χουν τη σπίθα στην καρδιά

να ‘ρθουνε κοντά σου.

Άσε τη φωτιά

να σου χαϊδέψει τη ματιά

κι ύστερα στοχάσου.

 

Στοχάσου κείνο το πρωί

πού μες στου κόσμου τη βουή

άνοιξες δρόμο στη ζωή

και χάθηκες.

      Νίκος Γκάτσος, «Όλα τα Τραγούδια», εκδ. Πατάκη 1998

        VINO DI TOSCANA

                        San Gregorio, 10.7.’84

 Πολύφυτο, βαθύτοπο, στης σιγανής λαμπάδας

-καθώς αρχίζει μάχη σκιών στη βραδινή θαμπάδα-

στο λαδικό το φώς, στο ρείθρο της ψυχής

χωριό, πλατειά φυλλώθηκες, να με δεχθείς.

 

Πηλόχτιστο έχω το κορμί κι ένα σακκούλι χώμα-

μ’ όλα τα σύμφωνα μιάς γλώσσας άγνωστης-καρδιά.

Ένα σταφύλι χώμα κι από φώς μιά καρυδιά

στον πόνο ψήνονται. Ψυχή και σώμα.

 

Κι ο θάνατος ακόμα.

          Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Ανάστασις του Ανδρέα Ταρκόφσκι», εκδ. Ερατώ 2008

              ΙΧ

Μια αδιόρατη θλίψη

πάνω στη σταρόχρωμη ενσάρκωση

του ονείρου του

απομνημονεύει όλη του την απαντοχή.

Προσεγγίζοντας τον θάνατο των άλλων

σφίγγει πιο απελπισμένα τη ζωή

και συνεχίζει.

Ενσωματώνεται με την αγρύπνια

ανεβοκατεβαίνει την κλίμακα των λυγμών

αποφεύγει τα αιματηρά σημάδια

του δρόμου.

Στο τέλος κατορθώνει κάποια στιγμή

να καταφύγει

στις πυκνές φυλλωσιές ενός βιβλίου.

        Ματθαίος Μουντές, «Η αντοχή της Ποίησης», είκοσι έτη μετά. Εκδ. Πρώτη ύλη, 2020

            ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ

Άστρα σ’ ουρανό από σμάλτο

τα μάτια σου μες στο παράφορο κενό,

Θα ξεφυτρώσει μιά γαλάζια θύελλα,

θ’ ανθίσει όπως η άνοιξη στα δάση.

 

Μέσα στην παγωνιά υπάρχει ένα φώς

πιό κρύο από το χιόνι.

Είναι το φώς εχθρός

σ’ ένα τοπίο που σκοτώνει.

     Αναστάσης Βιστωνίτης, «Ποιήματα 1971-2008», εκδ. Καστανιώτη, 2018

               ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΜΕΛΙ

Είδα στον ύπνο μου τα περιστέρια που μπαινόβγαιναν στο

παλιό καμπαναριό. Τα αεροπλάνα που διαιρούσαν τον αέρα.

Τα καρφιά που μπήγονταν στο σώμα του Χριστού. Τα αυ-

τοκίνητα που πετούσαν χωρίς φτερά. Την κουρτίνα που

σκέπαζε τους ήχους του βραδινού. Τον καλπασμό των αλό-

γων. Τα τρένα που διαλύονταν στην κοιλάδα. Τα είδα όλα

αυτά κι έπειτα πλάγιασα σε μια λίμνη από μέλι πικρό.

         Αλέξανδρος  Ίσαρης, «Ονειρολόγιο», εκδ. Στερέωμα, 2018

          Ήρεμη νύχτα

Ήρεμη νύχτα χρόνια πολλά μετά το θάνατό σου

Όπως τότε

Ήρεμη νύχτα γεμάτη απ’ την πίκρα των δέντρων

Πού δεν είχανε χέρια ν’ αγκαλιαστούν

Πού δεν έχω πιά χέρια να σ’ αγκαλιάσω.

       Αλέξης  Τραϊανός, «Φύλακας Ερειπίων», Τα Ποιήματα, εκδ. Πλέθρον,1991

            ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

Νύχτα ήταν τότε, κι’ ο Ιησούς εβάδιζε μονάχος,

Ντυμένος στ’ άσπρα, ωσάν νεκρός μέσα στο σάβανό του.

Κι’ οι μαθητές κοιμόντουσαν στου λόφου τα προσπόδια.

Ανάμεσα στα ελιόδεντρα που απαίσιο αγέρι δέρνει,

Καθώς εκείνα τρέμοντας κι’ αυτός, το βήμα σέρνει.

Με βλέμμα υγρό και σκοτεινό, θλιμμένος έως θανάτου,

σκυφτός, με χέρια σταυρωτά πάνω στο φόρεμά του,

σα νυχτοκλέφτης που ζητά να κρύψη ό,τι έχει κλέψει.

Τους βράχους ξέροντας καλά, σαν μονοπάτια απλά, στρωτά,

στον τόπο της Γεθσημανή πορεύεται και σταματά.

Γέρνει και γονατίζοντας το μέτωπο ακουμπά στη γη

κι’ έπειτα βλέποντας στον ουρανό «Πατέρα» κράζει.

Μα ο Θεός δεν αποκρίνεται και μαύρος μένει ο ουρανός.

Σηκώνεται κατάπληκτος, βαδίζει λίγο ακόμα

εγγίζοντας τα ελιόδεντρα που φρίσσουν’ κρύος κι’ αργός

κυλά από το κεφάλι του ο αιμόφυρτος ιδρώτας.

Γυρίζει πίσω, κατεβαίνει κράζοντας με τρόμο

«Κανείς δεν αγρυπνεί και δεν προσεύχεται μαζί μου;»

Μα ύπνος θανάσιμα βαθύς κρατεί τους Αποστόλους’

στου Κυρίου ο Πέτρος τη φωνή κωφεύει, όπως κι’ οι άλλοι.

Κι’ ο υιός του ανθρώπου του βουνού παίρνει το δρόμο πάλι.

Καθώς βοσκός στην Αίγυπτο ζητά στα ουράνια βάθη

του αγγέλου τη γλυκειά μορφή να λάμπη από εν’ αστέρι.

Μα ένα πένθιμο σύννεφον απλώνεται ωσάν πέπλος

βαριοθλιμμένης, και πυκνό την ερημιά κυκλώνει.

Θυμάται ο Ιησούς τριαντατριών  χρόνων την πικρή ζήση,

και τώρα άνθρωπος γίνεται, κι’ ο φόβος έχει κλείσει

τη θνητή του καρδιά στ’ ακατανίκητα δεσμά του.

Κρυώνει ο Κύριος. Τρείς φορές η μάταιη φωνή του

«Πατέρα μου» έκραξε κι’ ο αγέρας μόνο του αποκρίθη.

Πέφτει στο χώμα. Και στον τόσο πόνο του μιά σκέψη

Έκαμε ανθρώπινη για τους ανθρώπους, για τον κόσμο.

Κι’ έφριξε η γη όταν ένοιωσε το βάρος του Σωτήρος

που έγερνε στου Δημιουργού τα πόδια ν’ ακουμπήση.

      Alfred  de  Vigny, μετάφραση Γιώργος Π. Γεραλής, περιοδικό «Νέα Εστία», τόμος 29^ος, τεύχος 344 15 Απριλίου 1941.              

         SOMETIMES I FEEL LIKE A MOTHERLESS CHILD

And I feel I’ m a

I said it once, once, once, once

Mhmm

Sometimes I feel like a motherless child

Ooh, sometimes I feel like a motherless child

Sometimes I feel like a motherless child, oh

A long way from home, hey

Sometimes I feel like a motherless child, yeah

Sometimes I feel like a motherless child

Sometimes I feel like a motherless child

A long way from home, hey

a long way from home

I file like an itty, lil’, lil’ bity, lil’ baby

(Long way from Home) it gets so lonely sometimes

I just wanna cry

Hey, way, from

Hey, way, from (long way from home)

Hey, a long way from home

A long way from home, ah, ooh

A long way from home

Σημείωση: Από τα American Negro Spirituals, του J. W. Johnson, JR Johnson 1926, με την Μαχάλια Τζάκσον. Επένδυε σκηνές από την ταινία του ιταλού ποιητή και σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο».

(Απόπειρα απόδοσης)

Και νιώθω ότι είμαι ε…

 Το είπα μία φορά, και ακόμα μία, και ξανά, μία φορά

Χμμμ.

Μερικές φορές νιώθω σαν παιδί χωρίς μητέρα

Ώ! μερικές φορές νιώθω σαν παιδί χωρίς μητέρα

Μερικές φορές νιώθω σαν παιδί χωρίς μητέρα, Ώ!

Πολύ μακριά από το σπίτι, γεια

Μερικές φορές νιώθω σαν παιδί χωρίς μητέρα, ναι

Μερικές φορές νιώθω σαν παιδί χωρίς μητέρα

Μερικές φορές νιώθω σαν παιδί χωρίς μητέρα

Πολύ μακριά από το σπίτι, γεια

πολύ μακριά από το σπίτι

Αισθάνομαι σαν ένα μικρούτσικο, τόσο δα κρινάκι (πικρέ) θησαυρέ μου (πικρανθέ μου)

(Πολύ μακριά από το σπίτι) νιώθω τόση μοναξιά μερικές φορές

Θέλω να βάλω τα κλάματα

όταν βρίσκομαι μακριά (από το σπίτι)

 όταν είμαι μακριά (πολύ μακριά από το σπίτι)

 Γεια σου, απέραντα μακριά από το σπίτι

Αφάνταστα μακριά από το σπίτι, αχ! ώχ!

Απίστευτα μακριά από το σπίτι.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς 20/4/2025