Έφυγε ο ποιητής Τάσος Γαλάτης

 

Έφυγε ο ποιητής Τάσος Γαλάτης

ΤΑΣΟΣ  ΓΑΛΑΤΗΣ

Ποιητής, φιλόλογος.

Ψευδώνυμο του Αναστασίου Αρ. Παπαδόπουλου.

Ο αξιόλογος επτανήσιος ποιητής Τάσος Γαλάτης γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το (;) /12/1937 και έφυγε από κοντά μας πριν λίγες ημέρες (;) /10/2025. Η ταφή του σύμφωνα με τις ειδήσεις έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κεφαλονιά. Διέμενε με την οικογένειά του στη Νέα Ιωνία Αττικής ενώ η καταγωγή του έλκει από τη Νέα Φιγαλεία του Νομού Ηλείας. Εργάστηκε ως καθηγητής στην δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε διάφορα σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού όπου τερμάτισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Στα ελληνικά γράμματα έκανε την εμφάνισή του σε νεαρή ηλικία. Το 1962 δημοσιεύονται ποιήματά του στο γνωστό δημοκρατικό έγκυρο περιοδικό «Πανσπουδαστική». Η συμμετοχή του και η δημοσίευση ποιήματός του στο περιοδικό, αποτέλεσε «τιμητική» και ενθαρρυντική «πρόκληση» για τον νεαρό φιλόλογο και ποιητή να συνεχίσει να ασχολείται με τον ποιητικό λόγο όπως και έπραξε στο υπόλοιπο του βίου του. (Θυμάμαι στην μία και μοναδική συνάντησή μας στο σπίτι του ποιητή Χρίστου Ρουμελιωτάκη και στην συζήτηση που ανοίξαμε, καθώς και κατόπιν όταν αποχωρήσαμε μαζί για να μεταβούμε στον Ηλεκτρικό Σταθμό και καθίσαμε σε έναν καφέ, το πόσο υπερήφανος ένιωθε μετά από τόσες δεκαετίες για την δημοσίευση της ποίησής του στο περιοδικό «Πανσπουδαστική»). Σεμνό και διακριτικό άτομο, σοβαρός σαν χαρακτήρας και επαρκής γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας με εφόδια που ξεπερνούσαν τις ακαδημαϊκές του σπουδές, όπως μας φανερώνει περίτρανα και η θεματική ύλη των ποιητικών του συλλογών και η συλλογιστική ρητορική του. Η προβολή σύγχρονων ιστορικών και πολιτικών θεμάτων και κοινωνικών ζητημάτων σε ποιητικά μοτίβα και εικόνες, πρόσωπα και ονόματα με «ειδική» ξεχωριστή βαρύτητα στην συλλογική συνείδηση της καθόλου παράδοσης της ελληνικότητας προερχόμενα από την αρχαία ελληνική ποίηση, μυθολογία και γραμματεία.

Στην ιστορική εξέλιξη της διαδρομής της ελληνικής ποίησης-μέχρι σήμερα- συναντάμε ένα φανερό ή υπόγειο σταθερό πάντα ρεύμα της αρχαίας παιδείας και πνευματικής κληρονομιάς (ποίηση, τραγωδία, φιλοσοφία, στοχασμός, μύθος, σύμβολα, θρησκευτικές δοξασίες κλπ.) να τροφοδοτεί ρυάκια και παραποτάμους, ποταμούς του ελληνικού ποιητικού λόγου. Η αρχαία κληρονομιά ενσωματώθηκε ομαλά και ισορροπημένα μέσα στην προβληματική και την θεματική συμβολιστική, την πλούσια εικονογραφία των νεώτερων περιόδων του ελληνικού ποιητικού λόγου ως τα πρώτα ριζώματα και εκφράσεις ανάπτυξης της ελληνικής ποίησης, μαζί με την κατοπινή βυζαντινή υμνογραφία και υμνολογία τους χριστιανικούς συμβολισμούς της και την πριν και μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους από την οθωμανική σκλαβιά την ενσωμάτωση στους κόλπους της και την μορφολογία της, της Ηρωολατρείας των επαναστατών και αγωνιστών του 1821. Οι Ομηρικοί Ήρωες και τα κλέη τους συνομιλούν με ένδοξη αμοιβαιότητα με τις αγωνιστικές θρυλικές μορφές της ελληνικής παλιγγενεσίας (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Νικηταράς, Ιωάννης Καποδίστριας κλπ.) και οι ήχοι των λόγων και των ιδεών τους, των στοχασμών και των πράξεών τους φτάνουν μέχρι τα αγωνιστικά, θυσιαστικά χρόνια του Πολέμου και της Κατοχής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την κατοπινή Εαμική περίοδο του προηγούμενου αιώνα. Βλέπε Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης κλπ. Τις σύγχρονες δεκαετίες μετά το 1950 και μεταγενέστερα, ο ελληνικός ποιητικός λόγος των ελλήνων ποιητών και ποιητριών μπολιάστηκε και από ξένα επαναστατικά και αγωνιστικά πολιτικών και κοινωνικών αγωνιστών παγκόσμια σύμβολα και ονόματα όπως μεταξύ άλλων είναι ο Τσε Γκεβάρα, ο Χο Τσι Μινγκ, ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Αβραάμ Λίνκολ, ο Μεγάλος Τιμονιέρης και άλλες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος που έγιναν ποιητικά μοτίβα της ελληνικής ποίησης εμψυχώνοντας τόσο τους ίδιους τους ποιητές όσο και τους αναγνώστες της. Ονόματα της πολιτικής που ενώθηκαν με ήρωες της ποιητικής και πεζογραφικής, καλλιτεχνικής μυθοπλασίας που σχεδιάστηκαν από σημαντικούς ξένους δημιουργούς όπως όπως ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο Λέων Τολστόι, ο Ονόρε ντε Μπαλζάκ, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Χέρμαν Έσσε, Τόμας Μάν (βλέπε Τάτζιο). Ακόμα και σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου έγιναν δημιουργικά ποιητικά μοτίβα, ποιητική ύλη σε ελληνικές ποιητικές φωνές, βλέπε Αντρέϊ Ταρκόφσκι, Σεργκέι Αϊζενστάιν κλπ. Θεωρώ ότι μέσα σε αυτό το ρεύμα ελληνικότητας και οικουμενικότητας ταυτόχρονα, όπως μας δείχνει η ανάγνωση της Ποίησης του Τάσου Γαλάτη οφείλουμε να εντάξουμε και την δική του αξιοσημείωτη παρουσία. Η ποίηση του Τάσου Γαλάτη δεν διαπραγματεύεται μόνο ζητήματα αισθητικής, σωματικής και πνευματικής φθοράς,  σπαράγματα της ελληνικής ιστορικής τραυματικής πραγματικότητας στην διαδικασία της παρακμής της αλλά και πολιτικά συμβαίνοντα της εποχής του. Η ιστορία και τα πρόσωπά της, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και ο ποιητικός στοχασμός, ο γενέθλιος χώρος και το άγριο τοπίο του, οι μεταβολές του στις εποχές του χρόνου και οι μνήμες που γεννά στην παιδική του μνήμη, τα πολιτικά στίγματα των χρόνων του-άλλων χωρών- συμπλέκονται αρμονικά στη γραφή του. Μία γραφή ποιητική και ιστορική μαζί δίχως να επηρεάζει αρνητικά η μία φωνή την άλλη, δίχως να εξουδετερώνει η μία την άλλη. Ποίηση και Ιστορία συμβαδίζουν όπως στο Καβαφικό έργο προσφέροντάς μας ένα εξαίσιο ποιητικό αποτέλεσμα. Πρόσωπα και Προσωπεία της αρχαίας και της σύγχρονης Ιστορίας σε μία συνομιλία μεταξύ τους και τον χώρο. Όλα κάτω από την φιλοσοφική εποπτεία του σκοτεινού φιλόσοφου Ηράκλειτου. Αποσπάσματα του λόγου του προσδιορίζουν τον χρόνο της γραφής του και τις ζωές των ανθρώπων. Εκείνο που ξεχωρίζει την ποίηση του Τάσου Γαλάτη από την Καβαφική είναι-κατά την αναγνωστική κρίση μου- ότι ο Αλεξανδρινός στέκεται περισσότερο στην Ελληνιστική περίοδο, αυτή των Πτολεμαίων των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου- αγγίζει την μεταγενέστερη Βυζαντινή περίοδο ενώ ο Τάσος Γαλάτης προεκτείνει προς τα πίσω τα χρονικά του όρια αντλώντας από πηγές ελληνικού στοχασμού πχ. Ηράκλειτος,  οικογενειακούς κύκλους της αρχαίας τραγωδίας φέρνοντάς τους στην επιφάνεια με θαυμαστό τρόπο. Κάτι που πράττει μεταξύ άλλων και ο Σταύρος Βαβούρης στην ποίησή του, στην σύνθεση της «Τέταρτης Διάστασης» ο Γιάννης Ρίτσος και άλλοι. Δίνοντας στα αρχαία πρόσωπα σύγχρονη μορφή και πολιτική-ιστορική προοπτική και νοηματικές προεκτάσεις. Δεν περιορίστηκε στην Ορφική αντίληψη της όψης του Κόσμου όπως έπραξε ο Άγγελος Σικελιανός, δεν διαμερισματοποίησε σε ποιητικούς κύκλους την θεματική του όπως μας τους έδωσε ο Κωστής Παλαμάς, δεν ιδεολογικοποίησε ή κομματικοποίησε τον λόγο του (τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του) όπως ο ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος ή ο Κώστας Βάρναλης και άλλοι αριστεροί ποιητές και ποιήτριες των προηγούμενων ελληνικών ποιητικών γενεών, όταν η πολιτική και οικονομική ιδεολογία του Μαρξισμού και η προπαγανδιστική της δυναμική ήτανε στο φόρτε της παγκοσμίως. Ο ποιητής Τάσος Γαλάτης είναι ένας μοντέρνος έλληνας σύγχρονος ποιητής με όση βαρύτητα διαθέτει ο πυκνογραμμένος και άρτια δομημένος σοβαρός και υπεύθυνος ποιητικός του λόγος. Οι ποιητικές του συλλήψεις και συνθέσεις είναι κάτι το ανεπανάληπτο, οι εικόνες του φιλοτεχνούν το τοπίο στις αλλαγές του- ίσως κάπως υπερβολικά θα τονίζαμε- όπως δεν το έπραξε η πανσθενουργός Φύση, δίχως να τον εντάσσουμε στους φυσιολάτρες ποιητές μας, τους βουνίσιους όπως είναι ο Κώστας Κρυστάλης ή ο Ιωάννης Πολέμης. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί δεν λάμπουν επειδή προέρχονται από την γραφίδα ενός καλλιεργημένου καθηγητή με πείρα που γνωρίζει να διαχειρίζεται την ελληνική γλώσσα και διδάχτηκε να μεταδίδει τις γνώσεις του στους μαθητές του, δεν είναι λέξεις «εξαιρέσεις» από την εξεζητημένη καλλιέπεια ενός μοντέρνου- υπερρεαλιστή ποιητή που φωτίζουν νυχθημερόν τα κείμενά του αλλά δεν γίνονται αντιληπτές από το μεγάλο κοινό της ποίησης. Δεν δανείζεται τα πάντα από τον αρχαίο ποιητικό γλωσσικό λειμώνα και τα εύοσμα άνθη του, το λεξιλόγιο του Τάσου Γαλάνη διαθέτει το γλωσσικό λαϊκό άπλωμα και την ποιότητα που συναντάμε σε ένα παραμύθι, σε μία λαϊκή στιχουργική, μία λαϊκή παραμυθία, στο καθημερινό λακιρντί των απλών της ελληνικής υπαίθρου ανθρώπων ενίοτε και αγράμματων. Είναι η γλώσσα ενός αυθεντικού λαϊκού ποιητή-όπως οι ποιητικοί λυράρηδες πριν τον Όμηρο- με βάθος, μέγεθος, ποιότητα, ύψος νοημάτων ουσιαστικότητα και δωρικότητα έκφρασης και ύφος. Ορισμένες φορές ανακαλεί στην ποιητική μνήμη τον λόγο του ποιητή και στιχουργού Μιχάλη Γκανά. Μόνο που η ποίηση του Τάσου Γαλάτη έχει περισσότερα ρεύματα απαισιοδοξίας, ενσυναίσθηση της εσωτερικής φθοράς και της εξωτερικής παρακμής, αισθητικής ενατένισης δίχως να τερματίζει το κοντέρ της απαισιόδοξης ματιάς του όπως ο Κώστας Καρυωτάκης αλλά το σαρκάζει. «Σκόρπια σκουπίδια η ομορφιά του κόσμου…» μας λέει στο ποίημά του «Ο Κάλλιστος Κόσμος», σελ. 39. Με δύο λόγια θα γράφαμε ότι η ποίηση του Τάσου Γαλάτη ενώ προέρχεται από τις «κατακόμβες» του χρόνου του παρελθόντος οδεύει προς τις σήραγγες του μέλλοντος και αυτό δεν είναι υπερβολή. Θα μπορούσαμε να πούμε και εμείς όπως έγραψε ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης για την ποίησή του και τον εαυτό του ότι ο Τάσος Γαλάτης είναι ένας έλληνας ποιητής του Μέλλοντος.

Σημαντικοί κριτικοί της εποχής του πρόσεξαν και επαίνεσαν το έργο του, έγραψαν και την σχολίασαν, όπως ο νομπελίστας μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Βραβεύθηκε από  την επίσημη πολιτεία και αρκετές ποιητικές ανθολογίες περιλαμβάνουν στις σελίδες τους ποιήματά του.

 Ο Τάσος Γαλάτης εμφανίστηκε εκδοτικά στο Ελληνικό ποιητικό στερέωμα με την ποιητική συλλογή «Μυθολογία του δάσους», Αθήνα 1962. Έξι χρόνια αργότερα, το 1968 εκδίδει την συλλογή «Τα παροράματα», Αθήνα, εκδόσεις Ιωλκός 1968. Ακολουθούν οι συλλογές «Τα χαράγματα» Αθήνα, Πλέθρον 1986, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορούν δύο ποιητικές του συλλογές «Ανιπτόποδες και σφενδονήτες» 2005 και «Μέμνησο» Αθήνα 2017. Οι υπόλοιπες συλλογές του κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Τυπωθήτω/ Gutenberg- Γιώργος και Κώστας Δαρδανός. «Ο σημειωμένος» 2005, «Κάθοδος» 2011, «Το φως του κόσμου», 2013, «Νυχτερινή Οξυγραφία», 2013, «Ο κάλλιστος κόσμος» 2020.

       Μικρό Ανθολόγιο από την συλλογή του «τα χαράγματα» την πρώτη του συλλογή που ήρθα σε επαφή με την ποίησή του και την αγάπησα.

Εκδόσεις «ΠΛΕΘΡΟΝ»- Ελληνική Λογοτεχνία, Αθήνα 1986. Σελ. 96 διαστάσεις 11.5Χ17. [Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΓΑΛΑΤΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΤΥΠΩΘΗΚΕ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 1986 ΣΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΕ ΧΙΛΙΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΠΛΕΘΡΟΝ]. ΜΑΚΕΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΒΑΣΩ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Πύλινη πινακίδα με χαρακτά σημεία Από το Ανάκτορο του Νέστορος.

          «Ο Τάσος Γαλάτης γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς το Δεκέμβριο του 1937 και κατάγεται από την Νέα Φιγαλεία της Ολυμπίας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματά του δημοσιευτήκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό Πανσπουδαστική (Απρίλιος 1962). Το πρώτο του βιβλίο Μυθολογία του Δάσους (1962), χαρακτηρίστηκε από την κριτική «σαν μιά παρουσία από τις σπανιότερες μέσα στην παραγωγή των νεοτέρων» (περ. Διάλογος 2, Θεσσαλονίκη 1962). Για το δεύτερο βιβλίο του Τα παροράματα, (1968), ο Οδυσσέας Ελύτης παρατήρησε: «σπάνια το ποιητικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τόση σοβαρότητα».

          Ο Τάσος Γαλάτης υπηρέτησε ως φιλόλογος σε διάφορα σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού και τα τελευταία χρόνια εργάζεται στο δημόσιο Λύκειο Φιλοθέης».

     (από το Οπισθόφυλλο)

Η ποιητική ύλη του παρόντος βιβλίου χωρίζεται σε Έξι ενότητες: ΧΙΟΝΙΑ- ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟΣ- Ο ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ- ΒΕΒΗΛΟΝ ΕΠΟΣ- ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΛΙΣΟΝ- ΤΑ ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ. Τα ποιήματα φέρουν ελληνικούς, λατινικούς και ξενόγλωσσους τίτλους. Σε κάθε ποιητική μονάδα αντιλαμβανόμαστε άμεσα το στίγμα της προέλευσής της και την αιτία της αποτύπωσής της πάνω στο χαρτί. Τίτλοι όχι συνηθισμένοι αλλά συμπεριληπτικοί της αφορμής τους. Ποιήματα ολιγόστιχα, συμπυκνωμένα γύρω από έναν αφετηριακό πυρήνα που διασπάται σε μνημονικές επισημάνσεις με σύγχρονες δηλώσεις προσώπων και τοπίων. Ένας σελαγισμός έρωτα προς κάθε τι που αγγίζει το βλέμμα του ποιητή και μία βαθειά αίσθηση υπευθυνότητας ως δασκάλου απέναντι σε μαθητές του. Υποστρώματα Πλατωνικής αισθητικής διάχυτες αισθήσεις ομορφιάς στις ανθίσεις και τον μαρασμό τους μέσα στο ποίημα. Φιλοσοφικός στοχασμός για την πορεία των πραγμάτων μέσω μιάς ποιητικής πνοής ίσως ορισμένες φορές αυτοαναφορικής που διαρκώς μετακινεί τους δείκτες του ρολογιού της ζωής του.

ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΛΥΚΗ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ

ΩΡΑΙΑ είναι η Νικοβούλη στην Έφεσο

και όμορφος ο Φίλων,

η Κροκωτίς και η Μυρσίνη,

ο Δορυμένης και ο Δρόμων,

Διμύλος, Σίμος και Αριστογείτων

όλοι τους νέοι και καλοί.

 

Μάρτυρας αψευδής η αρχαία πέτρα

είχανε φίλους αφοσιωμένους

κι εραστές πιστούς.

Μακάριος ο ύπνος τους

άρωμα πεύκου και θαλασσινό αγέρι

άς μυρώνει πάντα τ’ όνομά τους

αυτοί, Θεέ μου, μοιράστηκαν την αγάπη…

--

ΝΟΝΑ

ΑΧ Θέ μου

που δε σε είδα ποτέ μου,

 

στέναζε συχνά πυκνά η νόνα μου η Κανέλλα

πότε στον αργαλειό ισιάζοντας το υφάδι

πότε στο λόγγο ζαλωμένη πουρναριές

στ’ αμπέλι, στο περβόλι, στις ελιές και στη νεροτριβή

κι όταν κατάκοπη τα βράδια

συνταύλιζε τα κούτσουρα στο τζάκι.

 

Μα εγώ που ολιγόπιστος

σ’ έψαχνα μάταια στον ουρανό

σε είδα και σε άγγιξα ακέριο Θέ μου

στον άγιο μόχθο της’

πώς ευωδίαζε σαν εκκλησία το σπίτι

όταν η μάνα απλώνει τα κιλίμια της.

--

ΤΟ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ

ΕΑΝ μη έλπηται-

 

Χρόνια με σταυρωμένη την ελπίδα

και τόσες πολιτείες θανάσιμα υπαρκτές

Αθήνα, Βουδαπέστη, Πράγα

Αθήνα ’67, Σαντιάγκο ‘73

και ο Μαρίνος στο πραιτώριο

κι ο Μίχος σφαδάζοντας μετέωρος

ανάμεσα ουρανού και γης.

 

Εάν μη έλπηται

εάν μη έλπηται

κι αυτός στο δόκανο αρπαγμένος

μην κυνηγάς το ανέλπιστο μου φώναξε-

 

Νυχτερινά τηλεγραφήματα εκ Σαϊγκόν’

ΑΝΕΛΠΙΣΤΟΝ ΟΥΚ ΕΞΕΥΡΗΣΕΙ.

--

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΜΙΡΑΖ και Μίγκ σκίζουν τον ουρανό.

 

Η δεκαοχτούρα όμως το βιολί της

βαθιά χαράματα κι άρχισε ήδη

τους ακαταπόνητους λογαριασμούς της.

Πρέπει να υποβάλω αίτηση

να με προσλάβει λογιστή της

κι έχει ο θεός, μπορεί με τον καιρό

και την καλή τη δούλεψη

να βγούμε συνεταίροι.

 

Το αδιόδευτο ανέλπιστο του Ηράκλειτου.

--

ΤΟ ΓΕΡΑΣΜΑ

ΓΕΡΑΣΕ ο κόσμος κι άδειασε

η Ομορφιά κι εκείνη παζαρεύεται στους δρόμους’

άχ Νικοβούλη στη ρημαγμένη Έφεσο

τ’ αγέλαστα η μανιασμένη Σίβυλλα

πικρανασαίνει.

 

Πρόστυχοι στίχοι, ανήκουστες βλαστήμιες

ταπεινές αισχρολογίες

και συχνά διευθύνσεις και τηλέφωνα

στις πιό απροσδόκητες γωνιές

ακόμη και στις δημόσιες τουαλέτες.

 

Δεν έχει τέλος, δεν μερώνει

η αγριότητα της μοναξιάς.

--

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

ΓΙΑ να γίνει ο θάνατος

βασίλειο των πουλιών

κι οι πέτρινοι σταυροί στα μνήματα

τα πιο αυθεντικά σημάδια

για τα χρόνια σου,

 

ώ αγάπη μου,

 

ήταν το χιόνι

που μας θάμπωσε

ή τάχα ένας αρχάγγελος

τίναζε τις φτερούγες του;

--

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Μ’ ένα βιβλίο ανοιχτό στα γόνατά τους

οι γέροι του χωριού σου πέθαιναν

καρφώνοντας τα μάτια τους

ψηλά στο πέτρινο καμπαναριό

με τους αγγέλους.

 

Την άλλη αυγή

ξεπλέναμε τα χέρια μας στα χιόνια

κι έτσι σωνόταν ο Φλεβάρης

ερχόταν άνοιξη θαρρώ

κι ο Μάρτης στο μνημόσυνο,

στη γειτονιά σου σκόρπιζε

μαύρα τα χελιδόνια…

--

MAX  ESTER

ΧΩΡΙΣ χρονολογία

σ’ ένα γειτονικό ανώφλι

με την ένδειξη versuch zum Lowen

το ύφος του χαράγματος

μαρτυρεί την ίδια εποχή

που σκάλιζε ο Poggi το δικό του όνομα.

 

Το ήξερες Max Ester

το είδες στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα

η προαιώνια φρίκη

δεν χρονολογείται.

--

ΑΓΚΑΘΙ ΝΗΣΤΙΚΟ

ΜΑ σύ Μυλάοντα

που ξαναγυρνάς στη νιότη σου

όταν τα χιόνια λυώνουν,

 

δώσ’ μου να ξαναφτάσω το παιδί

που μάτωσε στον πετροπόλεμο

κι έτσι να περπατήσω ξέσκεπος

με κουρεμένα τα μαλλιά

κι άδειες τις τσέπες μου

 

Μεθύδριο, Βαλτεσινίκο και Μαγούλιανα,

 

και την καρδιά μου αγκάθι νηστικό

να γρατζουνάει τ’ άστρα.

--

Η ΝΟΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ βέβαια πολλοί τρόποι

ν’ ανακαλύψει κανείς την ποίηση

έτσι κι αλλιώς μεγάλος ή μικρός ποιητής

κανένας δεν γλιτώνει,

θα νιώσει κάποτε στη σάρκα του

τα δόντια της αρπαγής

και τότε το παλιό βιολί του δύστυχου Πολέμη

βουβαίνεται και δε λαλεί

αν λάλησε κι αυτό ποτέ του.

 

Δεν έχει σημασία το δόκανο, το είδος της παγίδας

όσο το δάγκωμα, ο οίστρος που κυνηγάει την Ιώ

στα τέρματα της οικουμένης

και τώρα κλαίει και οδύρεται’

τί μήχαρ ή τί φάρμακον νόσου;

Μα δεν της είναι βολετό

μ’ ό,τι κι αν σοφιστεί

να ξεγελάσει τον Τύραννο.

 

Ούτε και η Ποίηση.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς

Τετάρτη 8/10/2025