ΠΑΣΧΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Σε όλους αυτούς που ξεχάστηκαν μέσα στον
έρωτα, το όνειρο, και την λήθη.
ΟΠΤΑΣΙΕΣ
Σαν πεινασμένο ζώο,
περιμένω
το βλέμμα που θα με ξεκουράσει
απ’ το μαρτύριο της νιότης
των μαρτυρικών αισθήσεων.
Τρέλα και μοναξιά
παλεύουν μέσα στο μυαλό μου
ενώ χιλιάδες πάθη
αναδεύουν από την καρδιά και,
ένα κορμί που συνεχώς αγαπάει.
Χωρίς ψιμύθια η απόγνωση
ερωτοτροπεί μαζί μου…
Πόσο πόθησα
την αύρα του μαρμαρωμένου
κορμιού πάνω στα λευκά σεντόνια.
Πόσο λάτρεψα
τη δροσιά του χαμένου φιλιού
στα στενοσόκακα με τα κυπαρίσσια.
Ο θάνατος
με το δοξάρι της μοίρας
χαράζει μικρά τατουάζ
πάνω στα λευκά μέλη
και με σταυρώνει
πάνω στις αναμνήσεις.
Οι τύψεις των σωμάτων:
Ένα απέραντο δάσος.
Οι αγαπημένοι:
φευγάτοι.
Και η αγάπη,
αρνείται να σκεπάσει τη φθορά.
Ψίθυροι γιομίζουν τη φαντασία
και σκιές συντροφεύουν
το σώμα
στη μάχη με τα σύμβολα.
Κι εγώ,
γέρνω και γερνώ
πάνω στο αμόνι
του χρόνου,
περιμένοντας τη ζωή μου
να ολοκληρώσει
τον κύκλο
των οραμάτων της.
----
-------- ---------- ---------
Ο κύκλος
της απουσίας
Σε αυτούς και αυτές που έμειναν σταυρωμένοι
πάνω στα ξένα σώματα.
Κυριακή των Βαΐων
Ήταν
Κυριακή απόγευμα
όταν
σε πρωτοείδα.
Άπλωσα
το χέρι μου
και σου είπα:
Ακολούθα με,
Και συ μου πρόσφερες
τα βάγια σου.
Μεγάλη Δευτέρα
«Ερχόμενος
ο Κύριος προς
το
εκούσιο πάθος…»,
εγώ, άρχιζα
να σε γνωρίζω,
να μαθαίνω τα μυστικά σου.
Άρχισα
να σε
πονώ
γιατί
ήμουνα μεγαλύτερος
και άντεχα.
Μεγάλη
Τρίτη
«όπως
αι μωραί
παρθένοι…»
έλεγες
κι ακούμπησες με φόβο
επάνω μου,
ξεγύμνωσες τις πληγές σου με δειλία,
μου μίλησες
για τις αγάπες σου
Κι εγώ, σε άκουγα
και έκλαιγα.
Ότι πτωχός και πένης
της αγάπης ειμί εγώ
και πάλι.
Μεγάλη
Τετάρτη
«Κύριε,
η εν
πολαίς αμαρτίαις
περιπεσούσα
γυνή…»
Και παραδοθήκαμε
και οι δύο
στις εξομολογήσεις.
«Κύριε,
δέξαι
μου τας πηγάς των δακρύων…»
Και κλάψαμε
και οι δύο μαζί
βουβά
και μου είπες:
Φίλε,
σε χρειάζομαι.
Κι εγώ,
σου έδωσα την ψυχή μου.
«Κύριε,
μη με
την σήν δούλην παρίδης
ο
αμέτρητον έχων το έλεος».
Μεγάλη Πέμπτη
Σπαράζει η καμπάνα
«Σήμερον…»
και συ
μου προσφέρεις
τα χέρια σου.
Σπαράζει η καμπάνα
«κρεμάται…»
και συ
μου προσφέρεις
τα χείλη σου.
Σπαράζει η καμπάνα
«επί
ξύλου…»
και συ
μου προσφέρεις
το σώμα σου.
Κι εγώ
γεμάτος έκσταση
σε δέχομαι μέσα μου,
γεμάτος πάθος.
Μεγάλη Παρασκευή
«Ω χαράς εκείνης!
Ω πολλής ηδονής!»
έψελνες μαζί μου
όταν άρχισες
ν’ αμφιβάλεις
για τον δρόμο που ακολούθαγες.
Κι εγώ θρηνούσα
κι έσκουζα
«Ω γλυκύ μου έαρ
γλυκύτατό μου τέκνον,
που έδυ σου…»
Ο πόθος.
Μέγα Σάββατον
Διεμοιράσαντο την μοναξιάν μου
εαυτοίς και ευφράνθησαν.
«Σήμερον
ο Άδης στένων βοά».
Και συ μου είπες:
πρέπει να σε πληγώσω
για να λυτρωθώ,
την ώρα που ο Θεός
λέγει το Δεύτε.
«Σήμερον
ο Άδης στένων βοά».
Και συ μου είπες:
πρέπει να σε πονέσω
για να αναστηθώ,
την ώρα που ο παπάς
έψελνε την Ανάσταση.
«Σήμερον
ο Άδης στένων βοά».
Και συ μου είπες:
πρέπει να φύγω
για να μπορέσω να ζήσω
την ώρα που εχθροί και φίλοι
δίναν το φιλί της αγάπης.
Κι εγώ σε κοιτούσα
κι έλιωνα.
Κυριακή του
Πάσχα
«Πράξις εστί θεωρία ενεργουμένη και
Θεωρία εστί πράξις
μυσταγωγουμένη».
Άγιος Μάξιμος Ομολογητής
«Πάσχα
πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε»,
έψελναν οι πιστοί.
Και συ έφυγες,
μην αντέχοντας την τόση μοναξιά μου.
«Πάσχα
εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα»,
έψελναν οι πιστοί.
Και συ έφυγες,
μην αντέχοντας το βάρος της αγάπης μου.
«Πάσχα
το πύλας ημίν του Παραδείσου ανοίξαν»,
έψελναν οι πιστοί.
Και συ έφυγες,
αρνούμενος τον έρωτά μου.
«Πάσχα
μυστικόν, Πάσχα λύτρον λύπης…»,
έψελνα μαζί με τους πιστούς
γονατιστός
μέσα στο δωμάτιό μου,
την ώρα της δεύτερης Αγάπης,
και προσευχόμουν
την ώρα της δεύτερης Ανάστασης
προσευχόμουν
μόνος-
Για Σένα.
Από Γιώργος Χ. Μπαλούρδος, «…Ολίγη λιβάς…»,
εκδόσεις Σελάνα-Πειραιάς 1998
Πειραιάς, Μεγάλη Παρασκευή,18 Απριλίου 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου