ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

ΣΥΜΦΩΝΟ   ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

   Υπάρχει ένα τραγούδι, που ερμήνευσε τόσο συγκλονιστικά και δραματικά με την κάπως μπάσα φωνή της η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, οι στίχοι ανήκουν στον Πειραιώτη στιχουργό, κυρό τώρα, Γιάννη Καλαμίτση και η μουσική είναι του ευαίσθητου συνθέτη Γιάννη Σπανού.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος

σαν το ξεχασμένο στάχυ

άνθρωποι μονάχοι.

  ----

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

όπως του πελάγου οι βράχοι

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει

κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι

ανεμοδαρμένοι βράχοι

άνθρωποι μονάχοι.

  ----

Άνθρωποι μονάχοι, σαν ξερόκλαδα σπασμένα,

σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα,

άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα,

σαν εσένα,

σαν εμένα…

   Νομίζω ότι το τραγούδι αυτό, ταιριάζει σε όλους αυτούς που είτε από τις δυσκολίες της ζωής, είτε από δικές τους επιλογές, είτε από τις κοινωνικές συνθήκες, είτε από τον φανατισμό της βεβαιότητας του θρησκευτικού τους πιστεύω, είτε από τις ιστορικές αγκυλώσεις της πολιτικής τους ιδεολογίας, έχασαν την ψυχή τους, ή αμαύρωσαν την εικόνα της όποιας προσωπικής τους ευαισθησίας και ανθρωπιάς. Σε όλους αυτούς που αρνούνται το Σύμφωνο Συμβίωσης στους ανθρώπους.

   Το Σύμφωνο Συμβίωσης, δεν είναι κάτι που αφορά τα Ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ανδρών ή γυναικών, είναι κάτι που αφορά όλους μας με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, και εξηγούμαι.

   Όλοι μας πλέον ιστορικά γνωρίζουμε ότι το ανθρώπινο ζώο στην εξέλιξή του δεν είναι παρά ένα από τα πιο μοναχικά και ανυπεράσπιστα ζώα μέσα στην φύση. Είτε αποδέχεσαι την ύπαρξη ενός ανώτατου όντος είτε δεν την αποδέχεσαι και πιστεύεις στην τυχαιότητα της ανθρώπινης ζωής, το ιστορικό αποτέλεσμα της εξέλιξης παραμένει το ίδιο. Το ανθρώπινο ον παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να κατανοήσει και να ερμηνεύσει το σύμπαν γύρω του, να το κατακτήσει, να το κυριεύσει, να το καθυποτάξει, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτόν κερδίζει την αθανασία του έστω και πρόσκαιρα, έστω και τυχαία, έστω και μέσα από την οργάνωση μιας συντεταγμένης πολιτείας, ενός οργανωμένου πολιτικού και νομικού συστήματος, ενός θεολογικού μυθικού πλαισίου που του παρέχει την παραμυθία, την ελπίδα, την άνωθεν μεταφυσική δικαίωση. Όμως το ανθρώπινο ζώον πολιτικό ή θεούμενο, ερωτικό ή μοναστικό, πολεμοχαρές ή ειρηνοποιό, αρνείται να παραδεχθεί στο σύνολό του ότι η μητέρα Φύση, αυτή που μας γεννά, μας θρέφει και μας θάβει, είναι κυνικά αδιάφορη απέναντι στο πιο ατίθασο, αδάμαστο και τυχαίο  ανθρώπινο δημιούργημά της. Όπου επικρατεί η Φύση φεύγει ο άνθρωπος και όπου παρεμβαίνει ο άνθρωπος καταστρέφεται η ισορροπία του Φυσικού περιβάλλοντος. Φύση και άνθρωπος δεν συμπορεύονται μαζί ή για να μην είμαστε απόλυτοι, πάντα μαζί, υπάρχουν και οι δημιουργικές εξαιρέσεις. Το ανθρώπινο ον σαν εξέλιξη και συνέχεια του ζωικού βασιλείου, είναι από την φύση του και αυτό, ένα μοναχικό ζώο που αγωνίζεται να δημιουργήσει και οικοδομήσει κοινωνίες συνύπαρξης με τα άλλα ομοειδή ζώα για να κάνει ευκολότερο το σύντομο και τυχαίο πέρασμά του από αυτήν τη ζωή. Ο Πολιτισμός, η Τέχνη, οι Θρησκείες, οι Πολιτικές ιδεολογίες, οι Φιλοσοφικές θεωρίες και άλλα ανθρώπινα εφευρήματα, δεν είναι παρά ένα πρόσκαιρο κουκούλι για να κρύψει την σωματική, πνευματική και ψυχική του γύμνια το ζώον-άνθρωπος. Αυτό το απαραίτητο κουκούλι που θα τον ζεστάνει από τον παγωμένο και θανατηφόρο αέρα της Φύσης. Η Φύση παραμένει αδιάφορη μπρος στα αδιέξοδα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και των υπολοίπων δημιουργημάτων της.

Τι μένει για το εδώ σύντομο πέρασμα της ανθρώπινης ύπαρξης;

Η Συμβίωση με τον άλλον, η συνύπαρξη με τον άλλον, η συμπόρευση μαζί του πέρα από τις ενδεχόμενες ή μη διαφορές και αντιπαραθέσεις, πέρα από πίστη, θρήσκευμα, ιδεολογία, φυλή, εθνότητα, πολιτικές επιλογές, σεξουαλικές προτιμήσεις, σε μια κοινωνία προσώπων διαφορετικών ταυτοτήτων, σε μια κοινωνία διαφορετικών προσεγγίσεων του ιδίου προβλήματος που είναι ο άνθρωπος και τα αδιέξοδά του, σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο, σε μια ετερότητα σχέσεων.

Ο άνθρωπος αποζητά να συμβιώσει με τον άλλον, να τον γνωρίσει, να τον κατανοήσει, να τον πιστέψει, να τον παρακολουθήσει στην δική του ανοδική και κατηφορική περιπέτεια βίου, για να κατανοήσει καλύτερα τον δικόν του εαυτό, να παραδεχθεί ορθότερα την δικήν του πορεία, να αποδεχθεί τον εαυτόν του μέσω του άλλου. Ο Άλλος, είναι ο καθρέπτης της δικής του συνείδησης, είναι η σκάλα της δικής του ανάβασης ωριμότητας, είναι ο παράδεισος ή η κόλαση της δικής του ζωής. Η κοπιώδης περιπέτεια για συνύπαρξη και αποδοχή του Άλλου, είναι ένας φοβερά επίπονος και γεμάτος αδιέξοδα αγώνας, ένας αγώνας που συνεχώς στάζει προσωπικές εμπειρίες και ατομικά αδιέξοδα. Είναι δύσκολη η πορεία όλων μας για κατανόηση και αποδοχή του Άλλου. Ο Άλλος κουβαλά εντός του την δική του παράδοση, την δική του φιλοσοφία, την δική του πίστη, την δική του κοσμοθεωρία, τον δικό του ερωτικό προσανατολισμό, και δεν είναι εύκολο να τα απορρίψει για να σε αποδεχθεί και εκείνος με τον τρόπο του και την σειρά του. Μιλώ πάντα μέσα στα φιλοσοφικά, πολιτικά, εκπαιδευτικά, θεολογικά, νομικά, ιστορικά πλαίσια του Δυτικού Πολιτισμού, ενός Πολιτισμού που ιστορικά η πορεία του ήταν γεμάτη αγώνες εξουσίας και κυριαρχίας, αιματοβαμμένες επαναστάσεις, μεγάλες καταστροφές, πολέμους εντός και εκτός της γηραιάς Ηπείρου, οικονομικές εκμεταλλεύσεις, αποικιοκρατίες,  εν ονόματι της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, του Λευκού Θεού, αυτού του πολιτισμένου μεταφυσικού αρχετύπου και ιδεότυπου που όφειλε η λευκή φυλή να μοιάσει και να εξομοιωθεί μαζί του σαν δικαίωση της εδώ παρουσίας της. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια οικοδομήθηκε και ο θεσμός της οικογένειας, ένας πατροπαράδοτος θεσμός που εξυπηρετούσε και εξακολουθεί να εξυπηρετεί τις κοινωνίες και τις κρατικές εθνικές οντότητες περισσότερο σίγουρα από άλλους θεσμούς συμβίωσης και συνύπαρξης των ανθρώπων. Ο θεσμός της οικογένειας είναι ο πρώτος πυρήνας που διδάσκει, οργανώνει και καθοδηγεί μέσα από το δίπολο ζεύγος του άντρα και της γυναίκας την νέα ύπαρξη που έρχεται στον κόσμο και την εκπαιδεύει πώς να συμβιβάζεται και να υποτάσσεται στον κοινωνικό περίγυρο. Είναι το πρώτο σχολείο μετάβασης από την ατομικότητα στην συλλογικότητα αν λειτουργεί σωστά, δηλαδή με αγάπη, κατανόηση και υπομονή. Όμως είναι ένα σχολείο καθυπόταξης των όποιων διαφορετικών ενστίκτων και επιθυμιών της μονάδος εν ονόματι του πλήθους, εν ονόματι της κοινής γνώμης της κοινωνίας, εν ονόματι της εθιμικής αποτελεσματικότητας του ίδιου του θεσμού. Οι Κοινωνίες όμως μέσα στην ροή της Ιστορίας δεν μένουν στάσιμες, αλλάζουν ραγδαία και δραματικά παραμερίζοντας τον άνθρωπο σαν μονάδα, είτε και σαν μεγάλα πληθυσμιακά σύνολα. Τα ήθη και τα έθιμα των μακραίωνων παραδόσεων παραδίδουν την θέση τους στις νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις, στις νέες εφευρέσεις για το καλό της σύνολης παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας. 
Ο άντρας πλέον, μπορεί αν το επιθυμεί, να αρνηθεί τα δεσμά της οικογένειας, και να επιλέξει να συζήσει με την σύντροφό του χωρίς να έρθει σε γάμου κοινωνία, η γυναίκα μπορεί να συνευρεθεί με τον σύντροφό της χωρίς να του ζητήσει να την παντρευτεί, μπορεί αν το επιθυμεί να αποκτήσει απογόνους χωρίς να είναι αναγκασμένη να συμβιώνει με έναν άνδρα που δεν τον αγαπά πλέον. Η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, ο έρωτας, η αλληλοκατανόηση, η εμπιστοσύνη, δεν προϋποθέτουν τα δεσμά του γάμου για να υπάρξουν, ούτε έχουν φύλλο, ή σεξουαλικό προσανατολισμό ή εθνότητα, ή πιστεύω, και δεν είναι αναγκασμένα τα ανθρώπινα συναισθήματα να διαβούν το σκοτεινό και επιτακτικό τούνελ είτε ξεπερασμένων ηθικών φραγμών είτε θρησκευτικών απαγορεύσεων. Αν ένας άνδρας μπορεί να αγαπά με ειλικρίνεια την γυναίκα του, εξίσου μπορεί και ένας άλλος άντρας, μέσα από πολλές και ανυπέρβλητες σίγουρα κοινωνικές δυσκολίες και εθιμικές αγκυλώσεις να αγαπά ειλικρινά τον σύντροφό του με το ίδιο τρυφερό πάθος, την ίδια προσωπική αυταπάρνηση και θυσιαστική μεγαλοσύνη. Αν μία γυναίκα αγωνίζεται να κρατήσει με την ατομική της θυσία και τον έρωτά της έναν άντρα δίπλα της για να τον έχει σύντροφό της ίσως και για μια ζωή, εξίσου μια άλλη γυναίκα με την δική της αγάπη, με την δική της ερωτική θυσία, με τον δικό της προσωπικό σπαραγμό μπορεί και αγωνίζεται να κρατήσει δίπλα της μέσα από μεγάλες κοινωνικές αντιξοότητες μια άλλη γυναίκα για σύντροφό της, για ταίρι της. 
Ο πραγματικός έρωτας δεν έχει φύλλο, δεν υπόκεινται σε ηθικούς κοινωνικούς καταναγκασμούς, δεν υπακούει σε θρησκευτικές απαγορεύσεις, δεν δέχεται εθνικές υποδείξεις, δεν πέφτει στην παγίδα του χρώματος. Ο πραγματικός έρωτας, είναι αυτό που γίνεται ανάμεσα σε δύο ενήλικα πρόσωπα που αγαπιούνται και επιθυμούν να είναι μαζί. Η αγάπη και η συντροφικότητα, ο έρωτας και η αλληλεγγύη δεν έχουν κοινωνική, θρησκευτική, σεξουαλική ή ηθική πυξίδα, μόνο προσωπικό κόστος για την επιλογή και την θυσία προς το αγαπόμενο πρόσωπο, το κόστος του να κατορθώσεις να κρατήσεις δίπλα σου το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει, εκτιμάς και αγαπάς. Αλλά, και σε ένα ευρύτερο πνευματικό πλαίσιο, ο έρωτας είναι αυτό που μας δίδαξε η γιαγιά μας η Σαπφώ, ότι είναι, Οτιδήποτε ο καθένας αγαπάει, και θα συμπληρώναμε, τον γεμίζει σαν ύπαρξη και τον ωριμάζει. Τα προβλήματα της ζωής, οι δυσκολίες του βίου, τα αγκάθια της συμβίωσης, τα σκαμπανεβάσματα των διαπροσωπικών σχέσεων, οι προσωπικές αποτυχίες, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η ερημιά της ζωής μέσα στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, οι κάθε μορφής και ποικιλίας αρρώστιες και άλλα πολλά, δεν αφορούν μόνο τα Ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, ούτε μόνο τα Ομοφυλόφιλα. Η μοναξιά των ανθρώπων, η ερημιά των σχέσεων μέσα στις άξενες μεγαλουπόλεις το επαναλαμβάνω,  η έλλειψη κατανόησης από τον διπλανό μας,-από τον εν δυνάμει έρωτά μας- ο εκφυλισμός του ερωτικού συναισθήματος σε αγοραίο παζάρι, η μη αλληλεγγύη ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια, ακόμα και μέσα στην ενοριακή συνύπαρξη του ιδίου εθιμικού πιστεύω, η σταδιακή κατάψυξη της αγάπης μέσα στον κοινωνικό κυκεώνα του σύγχρονου κόσμου μας,, τα οικονομικά αδιέξοδα, η κόπωση του κορμιού, οι διάφορες αρρώστιες, η πνευματική χαύνωση, η χαλάρωση των δεσμών αλληλεγγύης, τέλος, η τραγική συνειδητοποίηση της απομάγευσης του κόσμου μας, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τις παραδοσιακά και παραδεδεγμένες κοινωνικά οικογενειακές μονάδες, αλλά όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα αν έχουν ή δεν έχουν οικογένεια. Τα προβλήματα της ζωής είναι κοινά, είτε αυτά έχουν να κάνουν με έναν άντρα που αγαπά μία γυναίκα, είτε μία γυναίκα που αγαπά έναν άντρα, είτε έναν άντρα που αγαπά έναν άλλον άντρα, είτε μία γυναίκα που αγαπά μία άλλη γυναίκα, είτε έναν άντρα ή μία γυναίκα που επιθυμεί εξίσου να συνυπάρχει ταυτοχρόνως, είτε με έναν άλλον άντρα είτε με μία άλλη γυναίκα, τα προβλήματα είναι κοινά, και για αυτούς που αποφασίζουν να μείνουν μόνοι σε ένα κελί ή σε μία σκήτη, αφοσιωμένοι στην όποια τους πίστη, ή στον χαμένο τους έρωτα.

          Υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, επειδή οι ίδιοι το επέλεξαν,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, επειδή έχασαν τον ή την σύντροφό τους, υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, επειδή τους εγκατέλειψε ο ή η σύντροφός τους,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, επειδή επέλεξαν να μείνουν μόνοι με τον όποιο Θεό πιστεύουν,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, γιατί η φύση δεν τους βοήθησε όσον αφορά τις σωματικές τους ικανότητες,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, επειδή η όποια πίστη τους, τους απαγορεύει να ξαναέρθουν σε ερωτική επαφή μετά τον θάνατο, του ή της συντρόφου τους,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που αφοσιώθηκαν με πάθος και αυταπάρνηση στην επιστήμη ή την τέχνη τους,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που η εξωτερική τους εμφάνιση δεν τους κάνει ελκυστικούς στους άλλους ανθρώπους,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που με την θέλησή τους φόρεσαν το ράσο της πίστης τους και νυμφεύτηκαν τον νυμφίο της πίστης τους,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που δεν ξαναπαντρεύτηκαν όταν πέθανε ο ή η σύντροφός τους,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που ο ερωτικός τους προσανατολισμός τους απέτρεψε να δημιουργήσουν σχέση ερωτικής και αγαπητικής οικογένειας,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας τους και του σεξουαλικού τους προσανατολισμού στάθηκε εμπόδιο από την κοινωνία στο να ευτυχήσουν,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που δόθηκαν σε ένα σύντροφο δια βίου,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, ναυάγια της ζωής,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που βρέθηκαν σε οικονομικά κενοτάφια από τις συνθήκες της ζωής,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που χάνοντας την πίστη τους δεν ξανακέρδισαν τον χαμένο χρόνο της ζωής,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, μέσα στους οίκους ανοχής, μέσα στους οίκους ευγηρίας, μέσα στα σκοτεινά σοκάκια των πόλεων, μέσα σε ξένες για αυτούς πατρίδες, μέσα σε άγνωστες για αυτούς γλώσσες, μέσα σε αδιάφορες θρησκείες,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, παντού και θα εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα σε αυτές τις κοινωνικές και οικονομικές και μεταφυσικές συνθήκες,

υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, που έχουν ανάγκη από την υποστήριξη του Συμφώνου Συμβίωσης.

Όταν κάποιος αρρωσταίνει και δεν έχει συγγενείς, ή τον εγκατέλειψαν οι συγγενείς του,ή οι σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις, γιατί να μην μπορεί να αφήσει αυτά τα λίγα υπάρχοντά του σε αυτόν που είναι δίπλα του και δεν είναι «αίμα του», σε ένδειξη ευγνωμοσύνης;

Όταν κάποιος άντρας ζει με την σύντροφό του για μια ζωή χωρίς τα δεσμά του γάμου, γιατί να μην μπορεί νομικά να επισημοποιήσει την σχέση του και να μοιραστεί τα όποια υπάρχοντά του μαζί της;

Όταν ένας άντρας συζεί με έναν άλλον άντρα, ή μία γυναίκα συζεί με μια άλλη γυναίκα, έχοντας αποφασίσει οικειοθελώς να μείνουν μαζί δια βίου, γιατί νομικά αυτή η σχέση να μην μπορεί να κατοχυρωθεί;

Ο Ετεροφυλόφιλος, ο Ομοφυλόφιλος, πολίτης άντρας ή γυναίκα δεν είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο; Δεν είναι φορολογούμενοι πολίτες της ίδιας χώρας; Δεν έχουν όλοι τις ίδιες υποχρεώσεις; Που πάει η Ισότητα των ανθρώπων; Που τα ανθρώπινα δικαιώματα; Που η Ισονομία και Ισοπολιτεία; Που η αποδοχή της εικόνας του Άλλου σαν δική σου Εικόνα;
Δηλαδή, αν κάποιος αφήσει σε ένα μοναστήρι τα υπάρχοντά του είναι θεάρεστη πράξη, ενώ αν τα αφήσει στον ή την ανύμφευτη ή ανύμφευτο σύντροφό του δεν είναι; 

Η Πίστη των ανθρώπων είναι ιερή, όπως και η μη Πίστη. Αυτό όμως δεν αναιρεί την αποδοχή της επιλογής του Άλλου. Αγκυλώσεις του παρελθόντος τόσο ξεπερασμένες και απαρχαιωμένες, είτε προέρχονται από τις Ελληνικές-Εθνικές πολυθεϊστικές παραδόσεις, είτε προέρχονται από τις Χριστιανικές μονοθεϊστικές παραδόσεις επίσης, δεν μπορούν να αποτελούν το ανάχωμα σε ένα σύγχρονο οικογενειακό δίκαιο, σε μια μοντέρνα κοινωνία, σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος. Ο Χριστιανισμός και οι διάφοροι δήθεν πρεσβευτές του Θεού του, έχει δύο συγκλονιστικά παραδείγματα που επιβάλλουν την όποια συνύπαρξη των ανθρώπων. Το ένα είναι η Επί του όρους Ομιλία,-μια σημαντική κοινωνική διδασκαλία που σπάνια τηρήθηκε ακόμα και από τους ίδιους τους πιστούς του, και το άλλο παράδειγμα-εικόνα ζωής- είναι η προσευχή και το παράπονο του Ιησού αυτού του ιδανικού-θρησκευτικού ιδεότυπου του Χριστιανισμού. Όταν ο Ιησούς πάει στον κήπο της Γεσθημανής να προσευχηθεί και γυρίζει πίσω να βρει παρηγοριά από τους μαθητές του, αυτοί κοιμόντουσαν, και ξανά ο Ιησούς προσεύχεται, και ξανά γυρίζει πίσω λίγο πριν συλληφθεί και θανατωθεί, και ξανά οι μαθητές του κοιμούνται. Υπάρχει συγκλονιστικότερη εικόνα ανθρώπινης μοναξιάς από αυτήν, δηλαδή, να βλέπεις τον άνθρωπο που ετοιμάζεται να θυσιαστεί και να προσφέρει οικειοθελώς την ζωή του για να βοηθήσει τους μαθητές του και τους ανθρώπους γύρω του και αυτοί, ενώ το γνωρίζουν, να κοιμούνται; Υπάρχει τραγικότερο παράδειγμα μοναχικού ανθρώπου; Και έρχονται σήμερα εν έτη 2014 διάφοροι ιερωμένοι να φωνάξουν και να κραυγάζουν και να πούνε τι; και σε ποιους; και γιατί;

Εν ονόματι ποιας βεβαιότητας πίστης; Μα, αν είναι τόσο ένθερμοι πιστοί, ας πάνε σε ένα κελί, να σώσουν την δική τους ψυχή, ποιος τους όρισε ψυχοσώστες της δικής μας ζωής; Ποιος τους όρισε τιμητές των δικών μας επιλογών; Ποιος τους όρισε κοινωνικούς εισαγγελείς μιας ζωής που δεν τους ανήκει; Ας ξεπεράσουν τα δικά τους προσωπικά αδιέξοδα και ας αφήσουν εμάς τους άλλους στις δικές μας όποιες κοινωνικές αδιέξοδες καταστάσεις. Η σύγχρονη ζωή είναι από μόνη της επικίνδυνη, σκληρή, κυνική, ώστε να μην χρειάζεται να την παγιδεύουν και οι ιερείς σε άχαρες ηθικές απαγορεύσεις τις οποίες επιβάλουν σε ένα κομματικό, καθυστερημένο και παλαιομοδίτικο μοντέλο κράτους όπως είναι η χώρα μας ακόμα. Αλλά και οι εθνοπατέρες μας δεν πάνε πίσω, κατέστρεψαν με τις επιλογές τους τόσο την ζωή μας, που δεν τους μένει παρά η λεκτική κορώνα της θανατηφόρας συντήρησης, για να επανεκλεγούν. 

Ο πόνος, η δυστυχία, η οικονομική δυσπραγία, η νόμιμη ή η παράνομη μετανάστευση, η εγκληματικότητα, η παραβατικότητα, η φτώχεια, η εξαθλίωση, οι άστεγοι, η κάθε μορφής ανισότητα, πρυτανεύουν στις σύγχρονες κοινωνίες, οι μοναχικοί άνθρωποι πληθαίνουν χωρίς να μπορούν να βρουν παρηγοριά και ελπίδα από πουθενά, οι παλιές παραμυθίες των διαφόρων παραδόσεων μας τέλειωσαν, ο άνθρωπος είναι μόνος προς μόνον. Πως το λέει ένας νηπτικός συγγραφέας; «Ελθέ ο μόνος προς μόνον, ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς,…». Ο ρόλος της Εκκλησίας και ιδιαίτερα της Ορθόδοξης, είναι να παράγει ανθρωπισμό και πολιτισμό, να προσφέρει φιλανθρωπία και την όποια γαλήνη και όχι άκαιρες τυπολατρίες, άχρηστα ηθικά δόγματα μόνο και μόνο για να δικαιώσουν την επαγγελματική τους θέση ορισμένα ναυάγια της ζωής και της ανθρωπιάς.
Το ίδιο ισχύει και για τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους μας, έχουν ψηφίσει τόσα νομοσχέδια που μας κατέστρεψαν την ζωή και το όποιο μέλλον μας και τους ενόχλησε το Σύμφωνο Συμβίωσης; αυτοί και οι οικογένειές τους και στο μέλλον, θα κοιμούνται ήσυχοι, τα ποικίλα προβλήματα και τα οικονομικά αδιέξοδα θα ανήκουν μόνο σε εμάς όπως πάντα.

Το Σύμφωνο Συμβίωσης, δεν αφορά μόνο τους Ομοφυλόφιλους άντρες ή γυναίκες, αφορά όλους μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ή ζουν μονάχοι, αυτοί, όπου και αν ανήκουν, όποια πίστη ή μη και αν πρεσβεύουν, όποιον πολιτικό σχηματισμό και αν ψηφίζουν, όποιον ερωτικό προσανατολισμό και αν έχουν, χρειάζονται το ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ, γιατί είναι αυτό που θα τους βοηθήσει να σταθούν όρθιοι και με αξιοπρέπεια στις δυσκολίες της υπόλοιπης ζωής τους, όταν οι άλλοι που φωνάζουν κατά του Συμφώνου Συμβίωσης, όπου και αν ανήκουν, όποια πολιτικά πιστεύω και αν πρεσβεύουν, όποιες χριστιανικές ορθόδοξες μετάνοιες και αν κάνουν, δεν θα τείνουν ποτέ, μα ποτέ ένα χέρι ουσιαστικής βοηθείας, ή αν τείνουν το αντάλλαγμα που θα ζητήσουν θα είναι ή η στέρηση της επιλογικής σου ελευθερίας και το μαράγκιασμα του σώματός σου, ή ο ψυχικός σου θάνατος και η πνευματική σου νέκρωση.

Γιαυτό είμαι υπέρ του Συμφώνου Συμβίωσης.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή, σήμερα, Παρασκευή, 5 Σεπτεμβρίου 2014.

Πειραιάς, Παρασκευή, 5 Σεπτεμβρίου 2014