περιοδικό ΑΜΦΙ

Στην μνήμη των ομοφυλόφιλων θυμάτων του Ναζισμού, με τα Ροζ τρίγωνα, και σε αυτά του Σταλινισμού.                  

ΑΜΦΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Τριμηνιαίο Περιοδικό.

Άνοιξη 1978.

Τεύχος 1

σελίδες 38

δραχμές 30

διαστάσεις 29Χ20

Περιοδικό ΑΜΦΙ, Τριμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας, 1978

Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Μαρία Μήτσορα, Δημοχάρους 14, Αθήνα, τηλ. 732569

Εξώφυλλο και Οπισθόφυλλο λευκό, δεμένο με καρφίτσα

Στο Εξώφυλλο υπάρχει πλαίσιο το οποίο γράφει με κεφαλαιογράμματα «ΑΜΦΙ-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΈΡΩΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΊΛΩΝ», και, υπάρχει σχέδιο ασπρόμαυρο που δείχνει έναν «σούπερμαν» πάνω από έναν άντρα, που είναι ο άνθρωπος-Αδάμ, από τον γνωστό πίνακα του Μιχαήλ Άγγελου, όπου ο Θεός τείνει το χέρι του στον καθήμενο Αδάμ, και εκείνος με την γνωστή ερωτική νωχελικότητα απλώνει το αριστερό του χέρι.

Στο Οπισθόφυλλο, υπάρχει με κεφαλαιογράμματα η εξής διακήρυξη διαγωνίως:

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ

ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ

ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

Να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα πού από πάντα μας καταπιέζει.

Η στιγμή έφτασε,

να βγούμε όλοι από τις τρύπες που μέχρι τώρα μας αναγκάζουν να κρυβόμαστε.

Ας γίνει κοινή συνείδηση ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστεια ψυχική,

σωματική, ή πνευματική. Είναι μία φυσική κατάσταση.

Απαιτούμε ίση μεταχείριση.

Δεν ανεχόμαστε πιά οποιαδήποτε διάκριση μέσα στο κοινωνικό σύνολα που ζούμε.

ΚΑΤΩ Ο ΕΤΕΡΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΚΑΤΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ, ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ.

Το χαρτί του περιοδικού είναι πολύ απλό και τα στοιχεία των κειμένων πρέπει να χτυπήθηκαν από τα γνωστά τυπογραφεία της εποχής, σε πολυτονικό σύστημα, οι φωτογραφίες που διανθίζουν τις σελίδες του είναι και εκείνες ασπρόμαυρες.

Στην δεύτερη σελίδα υπάρχει η πρώτη διακήρυξη των Ομοφυλοφίλων η οποία είχε συνταχθεί και είχε μοιραστεί στα διάφορα Gay bars της εποχής εκείνης και στέκια όπου διασκέδαζαν, χόρευαν την γνωστή μας «Ντίσκο» και γνωρίζονταν οι άντρες κυρίως Ομοφυλόφιλοι. Όπως ήταν το γνωστό «Μύκονος», οι «Μούσες», το «Γιάννης Μπαρ», το «Γρανάζι», το «Αλέκος», το "Αλεξάντερ", το "Λάμδα", το «Βαγγέλης Μπαρ», το «You and Me», η «Ίντριγκα», το «Per Me» και άλλα πολλά, που βρίσκονταν είτε στην περιοχή της Πλάκας, είτε στην περιοχή του Μακρυγιάννη, είτε στο Κολωνάκι, είτε σε άλλες περιοχές της Αθήνας την εποχή εκείνη και στις γνωστές μεγάλες αίθουσες των Ντίσκο. Στον Πειραιά, υπήρχαν τα «Ταβάνια», το «Κάπτεν Μόργκαν», το «Tet a Tet», ο «΄Ανεμος», το «Καστέλο», το «Μονρόε»,  το "Flyin" και πέντε έξι άλλα, τα οποία βρίσκονταν είτε στην περιοχή της Τρούμπας, είτε προς την Καστέλλα, είτε προς την περιοχή της Φρεαττύδας, ή του Πασαλιμανιού. Όλα αυτά πλέον έχουν κλείσει, μαζί με την εποχή που τα γέννησε και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες τους ίσως και να μην ζούνε πιά, έτσι, μια μνημόνευση των ονομάτων τους να μην ωφελεί. Εξάλλου, η ερωτική ζωή αλλά και η Ζωή γενικότερα είναι ωραίο να την ζεις στην εποχή της, παρά να την καταγράφεις μεταγενέστερα. Ας είναι, αν και πολλά από αυτά τα μπαράκια στο πέρασμα του τότε χρόνου δεν ήσαν αμιγώς Gay. Ας δούμε τώρα, τι έγραφε η διακήρυξη, για την ιστορία του σημαντικού αυτού κινήματος:

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Στο Μεσαίωνα μας καίγανε δίπλα σε μια μάγισσα, στο όνομα της Χριστιανικής ηθικής. Οι Ναζί μας κολλούσαν ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και μας έστελναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο σταλινισμός, αναιρώντας τους φιλελεύθερους νόμους της Οκτωβριανής επανάστασης μας εκτόπιζε ή μας έστελνε στα ψυχιατρεία.

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ οι Έλληνες Ομοφυλόφιλοι. Περάσαμε αιώνες καταπίεσης κρυμμένοι και κυνηγημένοι διότι η εκάστοτε ιδεολογία του κοινωνικού συστήματος μας θεωρούσε «διεστραμμένους», «έκφυλους», «κοινωνική πληγή» κ.λ.π. Σήμερα βγαίνουμε ενωμένοι στην επιφάνεια της κοινωνικής ζωής της χώρας μας για να συζητήσουμε μαζί, να καταλάβετε και να καταλάβουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να υπάρχει και να μεταχειρίζεται το σώμα του όπως αυτός νομίζει καλύτερα. Χωρίς την επέμβαση της κοινωνίας που διαχωρίζει αυθαίρετα με ετικέτα τους ρόλους και δίνει στα άτομα την ανάλογη τοποθέτηση.

ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ από την μητριαρχία στην πατριαρχία άρχισε να διαμορφώνεται η σημερινή ανδροκρατική κοινωνία σύμφωνα με τις αξίες που της απέδιδε ο παραδοσιακά «δημιουργός άνδρας». Αυτός επέβαλλε τη δική του ιδεολογία και η εξέλιξη μέχρι το σημερινό σύστημα έγινε κάτω από τη δική του εξουσία. Κι έτσι δικτατορικά καθορίστηκαν οι έννοιες «ομαλός» «ανώμαλος», αυθαίρετοι ορισμοί, τελείως ξένοι προς την ίδια τη φύση. Στο εγχείρημά του αυτό τον ακολουθεί μια ολόκληρη ορχήστρα από «αντικειμενικές επιστήμες»: ιατρική, κοινωνιολογία, νομική, ψυχιατρεία, κ.λ.π.

ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό παύει η επιτακτική ανάγκη για πληθυσμιακή ανάπτυξη που περιόριζε τη σεξουαλικότητα στις γεννετήσιες λειτουργίες της. Ο ηθικός πουριτανισμός της άρχουσας ιδεολογίας όμως παραμένει σταθερός στις Μεσαιωνικές του θέσεις. Ένας από τους λόγους είναι ο φόβος του παραδοσιακού άντρα να χάσει την απόλυτη κυριαρχία του πάνω στους άλλους.

ΤΟ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΝΑ πρόβλημα των Ομοφυλοφίλων σήμερα στην Ελλάδα, είναι η συνειδητοποίηση της καταπίεσης που υφίστανται. Και ο βασικότερος τρόπος που λειτουργεί η καταπίεση αυτή είναι ο ανεπίσημος αλλά αποτελεσματικότατος αποκλεισμός τους από το δικαίωμα του λόγου:

Ι.  Πολλοί κρύβουν την ομοφυλοφιλία τους από τον ίδιο τον εαυτό τους.

ΙΙ. Κανείς δεν τολμάει να τη δηλώσει δημόσια, άρα

ΙΙΙ, Κανείς δεν μπορεί να πει ότι καταπιέζεται, να αναλύσει τους τρόπους που καταπιέζεται και ν’ αρχίσει ν’ αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ για ύπαρξη, αναγνώριση και ισότητα είναι αναμφισβήτητο. Άρχισε να συνειδητοποιείται μέσα μας όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με το ισχυρό τείχος της μισαλλοδοξίας στα πλαίσια:

1. της οικογένειας               

2. του σχολείου  

3. των φιλικών σχέσεων

4. των σεξουαλικών σχέσεων

5. της εργασίας

6. και γενικά των κοινωνικών σχέσεων

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ μια βαθύτερη απελευθέρωση σημαίνει την κατάργηση «ρόλων» με τους οποίους η κοινωνία εγκλωβίζει τα άτομα. Έτσι, όχι μόνο δημιουργούνται πολίτες Α ΚΑΙ Β κατηγορίας αλλά καλλιεργείται και διαιωνίζεται η φασιστική νοοτροπία στην ευρύτερη της έννοια.

  -----------

- Ζητούμε τη συμπαράσταση κάθε προοδευτικού ατόμου και κάθε προοδευτικής ομάδας, που πιστεύουν στη βαθύτερη απελευθέρωση του ανθρώπου.

- Καλούμε κάθε Κόμμα και Πολιτική Νεολαία να πάρει θέση στην υπόθεση «ομοφυλοφιλία».

- Ζητάμε φιλοξενία απ’ όλο τον προοδευτικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο.

- Απαιτούμε ίση μεταχείριση.

- Δεν ανεχόμαστε πιά οποιαδήποτε διάκριση μέσα στο κοινωνικό σύνολο που ζούμε.

- Σχεδιάζουμε δημόσια συνάντηση και συζήτηση με κάθε προοδευτικό άνθρωπο.

Επιτροπή για την ίδρυση του ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στην γνωστή και μοναδική μέχρι σήμερα μελέτη για το Ομοφυλόφιλο Κίνημα στην Ελλάδα και τις εκδηλώσεις του, ο ποιητής, συγγραφέας, και σημαντικός μεταφραστής, αλλά και μικρός επαναστάτης στην εποχή του Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, με τίτλο Μετά τον «Καιάδα» «Αμφί » και Απελευθέρωση», Χρονικό-κείμενα, έκδοση Πολύχρωμος Πλανήτης, Αθήνα 2005, σελίδες 288, γράφει στην αρχή του κεφαλαίου «Μικρή Ιστορία του ΑΚΟΕ»,

          «Η διακήρυξη αυτή, που τα μέλη της Επιτροπής μοίρασαν σ’ εφημερίδες, σε περιοδικά, σε Gay Bars, σε κινηματογράφους, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες της πρωτεύουσας, έγινε δεκτή με έκπληξη και περιέργεια για το ασυνήθιστο περιεχόμενό της, συζητήθηκε, σχολιάστηκε ευρύτερα(σε μερικές περιπτώσεις με πολύ ευνοϊκό τρόπο), αλλά παράλληλα αντιμετώπισε και την έντονη αντίδραση, την ειρωνεία και το χλευασμό μεγάλης μερίδας του ημερήσιου και περιοδικού τύπου. Η έκπληξη οφειλόταν κυρίως στο συγκροτημένο και επιστημονικό λόγο της Διακήρυξης, καθώς και στις πολιτικές της προεκτάσεις που υπερακόντιζαν τα δοσμένα κομματικά σχήματα, ταυτόχρονα όμως και στο ήθος ή την «εικόνα» των παιδιών που μοίραζαν την Διακήρυξη. Έχοντας συνηθίσει στις ομοφυλόφιλες καρικατούρες της Επιθεώρησης, του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης, απ’ όπου, χάρη στους «νόμους της αγοράς», ποτέ δεν λείπουν τα γραφικά αυτά πλάσματα (πολλοί ηθοποιοί-ομοφυλόφιλοι ή μη-κάνουν καριέρα υποδυόμενοι κατά καιρούς τέτοιους ρόλους), οι άνθρωποι έβλεπαν ξαφνικά κανονικά αγόρια να περιφέρονται ανάμεσά τους χωρίς ν’ ακκίζονται, δηλώνοντας άμεσα και σοβαρά πως είναι ομοφυλόφιλοι, πως δεν ντρέπονται γι’ αυτό, και απαιτώντας ίση μεταχείριση και δικαιώματα με τους άλλους τους πολίτες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά ότι βρισκόμαστε στο 1976, δηλαδή μόλις δύο χρόνια μετά τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, οι οποίοι αφού διαγούμισαν την Ελλάδα και κατέστρεψαν την Κύπρο, αναγκάστηκαν να φύγουν κακείν-κακώς μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αφήνοντας πίσω τους σαν κουτσουλιά, εκτός των άλλων, κι ένα φασιστικό νομοσχέδιο, απόρροια νοσηρών εγκεφάλων: το περιβόητο «Περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων» το οποίο προέβλεπε, μεταξύ άλλων, το φακέλωμα των ομοφυλοφίλων, τους απειλούσε με ενός χρόνου φυλάκιση αν τους συνελάμβανε ν’ αναζητούν σύντροφο στους δρόμους και στα πάρκα, και τους έστελνε εξορία….».

Και αλλού: «Η Επιτροπή αυτή για την ίδρυση του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας αποτελούνταν από τους:  Αντρέα Βελισσαρόπουλο, Γιώργο Ράνο, Χρήστο Παπούλια, Δημήτρη Ξανθούλη, Μάρκελο Νύκτα, Νίκο Μουρατίδη, Γιώργο Γραίο και πιθανόν ένα-δύο άλλους ακόμα, των οποίων δεν συγκρατώ τα ονόματα».

Τα γραφόμενα του σημαντικού αυτού για την εποχή του ανθρώπου, του ευαίσθητου ποιητή, αλλά και αξιόλογου μεταφραστή, του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, του ανθρώπου που από την αρχή της εμφάνισης του Ομοφυλόφιλου Κινήματος στην Ελλάδα, με αφορμή το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας και του Υπουργού Σπύρου Δοξιάδη, επί Κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε μαχόμενος και πάντα μπροστάρης για τα δικαιώματα των Ομοφυλόφιλων και όχι μόνο, είναι από ιστορικής άποψης σημαντικά και ενδιαφέροντα, γιατί μας διασώζουν όχι μόνο πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα της τότε εποχής, αλλά και μας δίνουν την επαναστατική της ατμόσφαιρα.

Τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο είχα την τύχη να τον γνωρίσω από πολύ παλιά, πριν ακόμα κατέβω τα σκαλιά της παρόδου Ζαλόγγου 7, στην Αθήνα, όπου στεγάζονταν τα Γραφεία του ΑΚΟΕ, είχαμε κάνει αρκετές ενδιαφέροντες συζητήσεις στο σπίτι του, και μαζί με τον σκηνοθέτη Αντρέα Βελισσαρόπουλο, αυτό το σημαντικό άτομο το οποίο δυστυχώς, χάθηκε πολύ νωρίς από την επάρατο νόσο. Αν η μνήμη δεν με απατά μετά από τόσα χρόνια, μαζί με τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο, είχαμε παρακολουθήσει από τα Θεωρεία της Βουλής, την συζήτηση για το περιβόητο Νομοσχέδιο εναντίον των Ομοφυλοφίλων, ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που επισκέφτηκα την Βουλή.

        Είναι δύσκολο να αναπλάσει κανείς μια εποχή γεμάτη πολλαπλές ζυμώσεις σε όλους τους τομείς, στον ερωτικό τομέα, στον πολιτισμό, στην τέχνη, στην μουσική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στις εκδόσεις, στην πολιτική, κ.λ.π. Η εποχή αυτή, αμέσως μετά την δικτατορία και για μια περίπου δεκαπενταετία, υπήρξε η περίοδος που άλλαξε την Ελλάδα και όλους εμάς, αυτής της γενιάς. Ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε μια συνέντευξή του, είπε κάποτε κάτι πολύ εύστοχο, ότι αυτή η γενιά, για την ακρίβεια μιλούσε για την γενιά του Πολυτεχνείου, μια γενιά πριν από την δική μας την γενιά του 1980, είναι η πιο ατιθάσευτη γενιά, μια γενιά που είναι δύσκολο να χειραγωγηθεί πολιτικά, και δεν είχε άδικο, ο πρώην πρωθυπουργός σε αυτή του την παρατήρηση. Ας μην ξεχνάμε, ότι τον πολιτισμό, την πρωτοπορία και τις ρηξικέλευθες ιδέες σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς τομείς που παρήγαγε την εποχή εκείνη ο πολιτικός χώρος του τότε Κομμουνιστικού Κόμματος του Εσωτερικού μετέπειτα Συνασπισμού επί ηγεσίας Λεωνίδα Κύρκου και όχι μόνο, δεν τα ξαναζήσαμε, ήταν ο κυριότερος πολιτικός χώρος που άγγιξε με μεγάλο ενδιαφέρον το ΑΚΟΕ και υπήρχε ιδιαίτερος χώρος για να προβάλλει τις απόψεις του στα ετήσια πολιτικά φεστιβάλ του, το περιοδικό ο Θούριος το δημοσιογραφικό όργανο του Ρήγα Φεραίου, δημοσίευε θετικά σχόλια για τα θέματα αυτά,   αλλά και για την ιστορία, και επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, επί ΠΑΣΟΚ, επί Υπουργίας Κώστα Λαλιώτη, στο νεοσύστατο Υπουργείο Νέας Γενιάς, είχε δημιουργηθεί μια θετική ατμόσφαιρα απέναντι στο ΑΚΟΕ, αξίζει κανείς να διαβάσει το γνωστό βιβλιαράκι που είχε εκδώσει τότε, το Υπουργείο αυτό. Επίσης, δυστυχώς, για την ιστορία, την ιστορία των χρόνων μας και της γενιάς μου, οφείλω να καταθέσω ότι η στάση του ΚΚΕ ήταν αρνητική πάντα, ή αδιάφορη και κλειστή στο θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, μπορεί μεμονωμένα άτομα να αναφέρονταν κατ’ ιδία στα θέματα αυτά, αλλά επίσημα οι πόρτες ήσαν ερμητικά κλειστές.  Το φρέσκο και νεανικό αυτό Κίνημα, διοργάνωσε στο θέατρο «Λουζιτάνια» την πρώτη συγκέντρωση για τα προβλήματα των Gay και όχι μόνο, σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος Έλληνες και ξένοι-συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες, φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, μουσικοί,

δημοσιογράφοι, στοχαστές, εικαστικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, ηθοποιοί, γκαλερίστες, άνθρωποι της μόδας, αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου, συμμετείχαν σε αυτές τις «λαϊκές» εκδηλώσεις ανατροπής των όποιων σκουριασμένων και ξεπερασμένων από την εποχή τους συνηθειών. Είναι δύσκολο να καταλάβει ο σημερινός Έλληνας που ευτυχώς οι κοινωνικές συνθήκες άλλαξαν, το τι κόπος και προσπάθεια χρειάζονταν για να πείσεις ένα κοινό να συμμετάσχει σε αυτές τις εκδηλώσεις, ένα κοινό, που την μόνη άποψη που είχε για τα θέματα αυτά, ήταν η σκανδαλολογική τους πρόταση, και στην καλύτερη περίπτωση η μόνη τους ενημέρωση ήσαν τα διάφορα περί Ομοφυλόφιλων αντρών κείμενα που δημοσίευε στην εφημερίδα Η Απογευματινή η γνωστή κριτικός του κινηματογράφου, συγγραφέας και δημοσιογράφος, η πάντα θετική απέναντι στους Gay αξιαγάπητη Ροζίτα Σώκου. Αλλά και αρκετοί σημαντικοί ξένοι άνθρωποι του πνεύματος-όπως ήταν ο υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ και η σύντροφός του Σιμόν ντε Μποβουάρ, είχαν εκφράσει με το λόγο τους, τις συλλογές των υπογραφών τους, ή τις συνεντεύξεις τους, την συμπαράστασή τους στον πρωτόγνωρο για τότε  για τα ελληνικά πράγματα αγώνα του ΑΚΟΕ. Και όπως με λόγο ειλικρινή αναφέρει και η Διακήρυξη, η μεγαλύτερη συμπαράσταση γίνονταν από τους Ετεροφυλόφιλους, και από τους Οικογενειάρχες, μια που οι Ομοφυλόφιλοι, δεν είχαν το θάρρος να εκφράσουν ανοιχτά τότε τις απόψεις τους. Εξαίρεση αποτελούσε η ομάδα των τραβεστί, ή ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής, που το συγγραφικό του ταλέντο και φήμη, του παρείχε μια σχετική δημόσια ασυλία. Η Ελλάδα την εποχή εκείνη, ζούσε τους τελευταίους επαναστατικούς σπασμούς του Μάη του 1968 στο Παρίσι και της επαναστατικής δραστηριότητας των Gay στην Αμερικάνικη Ήπειρο, οι πολιτικοί τριγμοί του τότε Ανατολικού Μπλοκ είχαν αρχίσει να διακρίνονται, δεκάδες βιβλία μεταφράζονταν που άνοιγαν τους ορίζοντες των αναγνωστών τους, καινούργιες ταινίες γυρίζοντας που ασχολούνταν με τα θέματα αυτά, οι Ομοφυλόφιλοι είχαν βγει στο προσκήνιο και απαιτούσαν ίση μεταχείριση και την πολιτική θέση που δικαιωματικά τους ανήκε μέσα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, από τότε, ακούγονταν σποραδικές φωνές για τον γάμο μεταξύ των ομοφυλοφίλων ή για μια μορφή συμβίωσης, αυτοί που είχαν ταξιδέψει στο εξωτερικό έφερναν τις καινούργιες ιδέες, και προσπαθούσαν να μας κοινοποιήσουν τις νέες κοινωνικές συνθήκες τόσο στην γηραιά Ευρωπαϊκή Ήπειρο όσο και στην πέρα του Ατλαντικού μεγάλη και πλούσια χώρα, την Αμερική, με τα εκατοντάδες προσωπικά ή κοινωνικά κινήματα και μικρές καθημερινές επαναστάσεις. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ανοιχτές κοινωνίες όπως μας μίλησε για αυτές ο Καρλ Πόπερ, ήσαν πάντα πιο ανοιχτές στα θέματα αυτά, σε σχέση με τις κλειστές κοινωνίες, τις κομμουνιστικές ή τις μουσουλμανικές. Τα έξοδα ήσαν μεγάλα και γίνονταν εθελοντικά από όσους συμμετείχαν σε αυτήν την προσπάθεια, από την έκδοση του περιοδικού μέχρι το ενοίκιο του μικρού υπόγειου στην οδό Ζαλόγγου, που συγκεντρώνονταν τα μέλη, επίσημα ή ανεπίσημα αλλά και οι φίλοι.

Κάτω από την Διακήρυξη γράφονται τα εξής:

Το ΑΜΦΙ δεν επιχορηγείται από κανένα και εκδίδεται από συνεισφορές των μελών του ΑΚΟΕ. Τα άρθρα κάθε τεύχους, οι εκφραζόμενες απόψεις και το ιδεολογικό τους περιεχόμενο δεν δεσμεύουν παρά το συγγραφέα τους. Το ΑΜΦΙ δεν επεμβαίνει στα κείμενα των συνεργατών του, παρά εφόσον εμπίπτουν στις διατάξεις του περί Τύπου νόμου και τότε με παράκληση προς τον συγγραφέα του κειμένου. Το όνομα του συγγραφέα μπορεί να είναι ψευδώνυμο ή να δηλώνεται με τα αρχικά του. Το ΑΜΦΙ έχει ανάγκη υλικής καθώς και πνευματικής βοήθειας και καλεί τους φίλους και τους αναγνώστες του να το ενισχύσουν.

Ταχυδρομική Διεύθυνση: Περιοδικό «ΑΜΦΙ», Ποστ Ρεστάντ, Ταχυδρομείο Αμπελοκήπων, Αθήνα.

Στα ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΑ, στην πρώτη σελίδα μεταξύ άλλων γράφονται και τα εξής:

Το ΑΜΦΙ εκδίδεται από μια μικρή ομάδα ομοφυλόφιλων με περιορισμένα μέσα. Βασικός του σκοπός, όπως φαίνεται και στα περισσότερα κείμενα που το αποτελούν, είναι να ακουστεί ο αλογόκριτος λόγος των Ελλήνων ομοφυλόφιλων σαν ομοφυλόφιλων πάνω στην ομοφυλοφιλία. Εγχείρημα ιδιαίτερα δύσκολο σε μια κοινωνία σαν την ελληνική όπου οι καλυμμένες ομοφυλοφιλικές επιθυμίες παίζουν έναν τόσο κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα της πατριαρχικής δομής…

Από την ύλη των κειμένων ξεχωρίζουμε αυτό των σελίδων 6-7 για την «Δομή-Εποικοδόμημα και σεξουαλική απελευθέρωση», εκείνο των σελίδων 8-9 για «Το Σεξ, τα πρότυπα και ο ομοφυλόφιλος», το «Καπιταλισμός και σεξουαλική απελευθέρωση»των σελίδων 12-13, το «Περιθωριολογία»σελίδες 14-15, το κείμενο του George Schuvaloff για «Η ζωή των ομοφυλόφιλων στην ΕΣΣΔ» σελίδες 16-20, το θετικό ψήφισμα «Ψήφισμα της 11-12 Σεπτεμβρίου 1976 του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας», «Το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιτίθεται στις διακρίσεις και ενοχοποιήσεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων και υποστηρίζει τις ακόλουθες μετατροπές στη νομοθεσία…» σελίδα 23,

από τότε εκεί, ενώ οι δικοί μας εδώ, Ο Αγαπητικός της Κομμουνίστριας Βοσκοπούλας, και άλλα βουκολικά απαγορευμένα τινά.

Στις σελίδες 30-31 υπάρχει μια επιστολή «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ» που υπογράφεται από 250 Έλληνες πνευματικούς ανθρώπους της εποχής, σαν συμπαράσταση στους ομοφυλόφιλους ενάντια στο «νομοσχέδιο περί της αφροδισίων νοσημάτων προστασίας και ρυθμίσεις συναφών θεμάτων». Ανάμεσα στα ονόματα συμπαράστασης ενάντια στο νομοσχέδιο διακρίνουμε και τα εξής:

Μάριος Ποντίκας, θεατρικός συγγραφέας. Αντρέας Λεντάκης, συγγραφέας. Γιάννης Νεγρεπόντης, ποιητής. Ηρώ Λάμπρου, φιλόλογος. Βαγγέλης Γκούφας, συγγραφέας. Παντελής Βούλγαρης, σκηνοθέτης. Γιάννης Τσαρούχης, ζωγράφος. Μάγια Λυμπεροπούλου, ηθοποιός. Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, δημοσιογράφος. Δέσπω Διαμαντίδου, ηθοποιός. Ανδρέας Βουτσινάς, σκηνοθέτης. Λ. Παπαστάθης, σκηνοθέτης. Γιώργος Βέλτσος, κοινωνιολόγος. Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ, συγγραφέας. Βασίλης Ραφαηλίδης, κριτικός κινηματογράφου. Γιώργος Λιάνης, δημοσιογράφος. Κώστας Σταματίου, δημοσιογράφος. Βερονίκη Δαλακούρα, ποιήτρια. Νατάσα Χατζηδάκη, ποιήτρια. Μ. Μήτρας, ποιητής. Λιλή Ζωγράφου, συγγραφέας. Μηνάς Χατζησάββας, ηθοποιός. Θανάσης Καστανιώτης, εκδότης. Φίλιππος Βλάχος, εκδότης. Γιώργος Χρονάς, ιδιωτικός υπάλληλος. Κ. Θεοφιλόπουλος, πολιτικός επιστήμων. Ν. Σαρρής, δικηγόρος. Ν. Καραμανλής, δικηγόρος. Φρίντα Λιάπα, σκηνοθέτης. Δ. Σκαφίδας, επιχειρηματίας. Σταμάτης Φασουλής, ηθοποιός, Δημήτρης Δούκαρης, εκδότης περιοδικού-ποιητής. Σταύρος Πετσόπουλος, φοιτητής. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, κοινωνιολόγος-ιστορικός-καθηγητής Πανεπιστημίου Παρισίων. Νίκος Σπάνιας, ποιητής. Χρήστος Βακαλόπουλος, κριτικός. Περικλής Κοροβέσης, συγγραφέας. Μάνος Χατζιδάκις, συνθέτης. Και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι άνθρωποι της τέχνης και της καθημερινής βιοπάλης που συμπαραστάθηκαν από την πρώτη στιγμή στον αγώνα των Ομοφυλοφίλων αντρών και γυναικών.

          Το περιοδικό ΑΜΦΙ, κυκλοφόρησε μέχρι τον Ιούνιο του 1994, συνολικά 25 τεύχη. Τουλάχιστον τόσα γνωρίζω εγώ, με πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες και θέματα. Παράλληλα, κυκλοφορούσαν το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, ένα επαναστατικό για την εποχή του περιοδικό-όχι για Ομοφυλόφιλους, αλλά ανοιχτό σε θέματα σεξουαλικής απελευθέρωσης. Η γνωστή «Λαβρύς", τα τέσσερα τεύχη του περιοδικού "Gay" του Γρηγόρη Βαλιανάτου, το "Κράξιμο" της Πάολα, η "Καμπύλη" και ορισμένα άλλα.

Αλλά για τα περιοδικά αυτά θα επανέλθω, και ιδιαίτερα για το ΑΜΦΙ, που υπήρξε το πλέον σοβαρό και επαναστατικό περιοδικό στην εποχή του, με αξιόλογες συνεργασίες και θέματα πολύ πρωτοποριακά ίσως ακόμα και σήμερα.

          Οι καιροί άλλαξαν, οι ομοφυλόφιλοι κατά κάποιον τρόπο απελευθερώθηκαν, στο εξωτερικό όπως στο Λουξεμβούργο έχουν ομοφυλόφιλο πρωθυπουργό-λες και εκεί οι κάτοικοι είναι κτηνοβάτες, παιδεραστές, ανώμαλοι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο-, που κραυγάζουν εδώ κάτι ναυάγια της πολιτικής και της ιεραρχίας.

Η ΖΩΗ όμως-και ευτυχώς-μας αφήνει πίσω της και αυτούς που είναι ή υποστηρίζουν τους ομοφυλόφιλους και το Σύμφωνο Συμβίωσης, και αυτούς που είναι εναντίον τους και κατά του Συμφώνου. Ο Κόσμος αλλάζει και χωρίς εμάς, αυτό είναι κάτι που δεν το κατάλαβαν ακόμα, ούτε στους εκκλησιαστικούς, ούτε στους πολιτικούς χώρους.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, Σάββατο, 6 Σεπτεμβρίου 2014

Πειραιάς, Σάββατο, 6 Σεπτεμβρίου 2014