ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ  ΠΑΛΛΑΣ

      Μια πόλη σαν τον Πειραιά που κάποτε έσφυζε από ζωή και ουσιαστικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, σήμερα δεν έχει ούτε  μία θεατρική αίθουσα, εκτός από το Δημοτικό Θέατρο, δεν έχει ούτε έναν κινηματογράφο, εκτός από το Σινεάκ, δύο δημοτικοί χώροι που δεν αρκούν να καλύψουν τις ανάγκες του Πειραϊκού κοινού. Έτσι, όσοι αγαπούν την θεατρική τέχνη καταφεύγουν στην πρωτεύουσα, όπως και αυτοί που λατρεύουν την κινηματογραφική τέχνη. Μια πόλη που κάποτε μπορούσες να απολαύσεις όλες σχεδόν τις σκηνοθετικές πρωτοπορίες της έβδομης τέχνης, σήμερα πρέπει να καταφύγεις εκτός αυτής. Ο Πειραιάς κατόρθωσε να διώξει κάθε ικμάδα πολιτιστικής πρότασης που κάποτε υπήρχε στην πόλη, την ζέσταινε και την εκπαίδευε. Λες και η θεατρική τέχνη, η κινηματογραφική τέχνη, η μαγεία του Θεάτρου Σκιών, η παρακολούθηση μιας έκθεσης ζωγραφικής, η ακρόαση ενός πρωινού κονσέρτου, δεν ομορφαίνουν την κουρασμένη ζωή μας, δεν της προσφέρουν στιγμές πνευματικής ανάτασης, δεν αποτελούν μέρος της ωρίμανσής μας σαν πνευματικές οντότητες, δεν καλλιεργούν την προσωπικότητά μας. Περπατώντας στους δρόμους και τα στενά του Πειραιά, το μόνο που συναντάς κατά δεκάδες πλέον είναι ταχυφαγεία, σουβλατζίδικα, μικρά καφέ, καφετέριες, και διάφορους μικρούς ή μεγάλους χώρους που οι άνθρωποι στα όρθια, πίνουν στα γρήγορα τον καφέ ή το αναψυκτικό τους ή αγοράζουν σχεδόν άψητες πολλές φορές τυρόπιτες, σάντουιτς, τοστ και άλλα εδέσματα. Αν και πλέον, όπως με μεγάλη ευκολία μπορεί να παρατηρήσει κανείς περιδιαβαίνοντας τους Πειραϊκούς δρόμους, όλοι, μα όλοι, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, νεαροί και νεαρές, γραίες και γέροι, ημεδαποί και αλλοδαποί κρατούν ένα κινητό στο χέρι και μιλούν ασταμάτητα, είτε είναι καλωδιομένοι και από τα δύο τους αυτιά κρατώντας πλαστικά ποτήρια με καφέ και μικρές ταμπλέτες-οθόνες που παίζουν διάφορα παιχνίδια. Είτε ανεβαίνουν στα λεωφορεία, είτε προχωρούν στους δρόμους, είτε μπαίνουν σε μαγαζιά, είτε στις τράπεζες, είτε κυρίως οδηγούν τα αμάξια τους όλοι μιλούν λες και κάποιο αόρατο χέρι μέχρι τώρα τους είχε απαγορεύσει να μιλούν, τους είχε φιμώσει, και κάτι ακόμα πιο φρικτό, οι καπνίζοντες άντρες ή γυναίκες όταν στέκονται στην στάση του λεωφορείου, ή προχωρούν, δεν σβήνουν τα τσιγάρα τους, τα πετάνε αναμμένα και όποιον πάρει ο χάρος. Από τις μικρές αυτές λεπτομέρειες καταλαβαίνει κανείς, το πόσο παρτάκιδες και ωχαδελφιστές είμαστε, ακόμα και αν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες θεωρούμε μαγκιά να πετάξουμε τα σκουπίδια μας απέξω. Περπατώντας τους δρόμους του Πειραιά, και παρατηρώντας τις μικρές αλλά ουσιαστικές συνήθειες των ανθρώπων κατανοείς ότι, ο κόσμος αυτός είναι πολύ, μα πολύ δύσκολο σχεδόν ακατόρθωτο να αλλάξει, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν κάνει ένας Δήμαρχος ή οράματα έχει ένας πολιτικός, και δυστυχώς ακόμα πιο τραγικό είναι, ότι τις αρνητικές μας αυτές συνήθειες μη σεβασμού του δημοσίου χώρου, τις έχουν αντιγράψει και οι αλλοδαποί με μεγάλη αποτελεσματικότητα. Δεν είναι ότι φταίει η παιδεία που τόσο εύκολα απαντάμε, απλά, δεν θέλουμε, και δεν θέλουν και οι ξένοι, και έτσι, όλοι μας απολαμβάνουμε το συνεχιζόμενο κιτς της αισθητικής μας πρότασης διασκέδασης σε κάθε τι πλαστικό, στην ρύπανση του δημόσιου χώρου, και, κάτι σημαντικό που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια, ασφαλώς υπάρχει ο ρατσισμός φανερός ή υφέρπων των Ελλήνων εναντίον των αλλοδαπών, αλλά έχει αρχίσει να γεννιέται και ένας υφέρπων ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων από διάφορους οργανωμένους ή ομάδες αλλοδαπών, με τον τρόπο αυτόν ούτε εμείς, ούτε εκείνοι, μπορούμε να βρούμε λύση. Η φτώχεια, η οικονομική και ψυχική εξαθλίωση και εκμετάλλευση, ο ακραίος θρησκευτικός φανατισμός των μουσουλμάνων που κουβαλούν τις δικές τους παραδόσεις και τα δικά τους ήθη και έθιμα, η αγραμματοσύνη, τα οικογενειακά και κοινωνικά αδιέξοδα, συμβάλλουν ώστε όλοι εμείς Έλληνες και Ξένοι που κατοικούμε σε αυτόν τον τόπο να μας δίνουν το άλλοθι της καταστροφής του. Ο κυνισμός και η αδιαφορία για αυτόν τον τόπο και το χώμα του, έχει πλέον γίνει συνειδητή πρόταση ζωής, από όλους μας, Έλληνες και Ξένους δυστυχώς.

      Αυτή η πόλη κάποτε, είχε κινηματογραφικές αίθουσες κόσμημα, όπως ήταν ο κινηματογράφος Ζέα στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, που μόλις έστριβες την γωνία για να βγεις στην λεωφόρο Θεμιστοκλέους συναντούσες την προτομή του ποιητή των Σκιών, του Πειραιώτη Λάμπρου Πορφύρα. Ο κινηματογράφος Παλλάς στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη 152 που έκλεισε το 1989, υπήρχαν επίσης στην Γρηγορίου Λαμπράκη οι κινηματογράφοι Καπιτόλ και Σπλέντιτ στο κέντρο του Πασαλιμανιού, αλλά και από την άλλη μεριά προς την είσοδο της πόλης από την λεωφόρο Πειραιώς, υπήρχε η θερινή Άνεσης, ένας κινηματογράφος μαγευτικός τα καλοκαιρινά βράδια. Κόσμημα επίσης ήταν ο χειμερινός και ο καλοκαιρινός κινηματογράφος Καστέλλα, που υπήρχε μέσα στην αίθουσά του σε ειδικό χώρο, μικρό μπαζάρ βιβλίων, ο Απόλλων και αυτός θρυλικός κινηματογράφος, η κινηματογραφική αίθουσα του Αττικόν στο κέντρο του Πειραιά, πόσες και πόσες αριστουργηματικές ταινίες της έβδομης τέχνης δεν παρακολουθήσαμε, αλλά ακόμα και Καραγκιόζη θυμάμαι, στην πλατεία Κοραή, αλλά και η Κρανάη, το Κρόνιο, η Καλλιφόρνια προς την μεριά της Αγίας Σοφίας, η κινηματογραφική αίθουσα του Rex πίσω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης, εκεί, απέναντι από το περιβόητο ακόμα μαγαζί με τους χαλβάδες, και γιατί όχι, και τα δύο τσοντάδικα του Πειραιά, το ένα επί της οδού Κολοκοτρώνη μετά την Σκουζέ, εκεί που δολοφονήθηκε ο εφοπλιστής Περατικός αν θυμάμαι καλά, και ο άλλος, επί της οδού ΙΙ Μεραρχίας, κοντά στα κεντρικά γραφεία του ΟΛΠ, από όσα η Πειραιώτικη μνήμη μπόρεσε στο διάβα του χρόνου να κρατήσει μέσα στο σεντούκι της.

Θρυλικοί κινηματογράφοι του Πειραιά, που μας καθήλωναν μέσα στις σκοτεινές αίθουσές τους, με την μαγεία της έβδομης τέχνης πάνω στην λευκή οθόνη τους, το αρωματικό φλιτ που κάθε τόσο μια γυναίκα ή ένας άντρας μας ψέκαζαν και, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, με τα όχι και τόσο αθώα ερωτικά φλερτάκια μέσα στις σκοτεινές αίθουσές των. Κινηματογράφοι που μύριζαν το καλοκαίρι γιασεμί, μπιγκόνια και πασχαλιά, που είταν χάρμα οφθαλμών με τις κόκκινες τριανταφυλλιές, τα πράσινα, κόκκινα, κίτρινα και μωβ γαρύφαλλα που περικύκλωναν τους τοίχους σαν να ήθελαν να μας προστατεύσουν από το κακό που υπήρχε έξω των κινηματογραφικών τειχών, να περπατάς και να τρίζει το χαλικάκι, κρατώντας ποπ-κορν, ή πίνοντας γκαζόζα και να σου κάνουν παρατήρηση να μην ρουφάς τόσο δυνατά, γιατί δεν ακούγονταν το αιώνιο κλάμα της Μάρθας Βούρτσης, ούτε τα αντρίκια λόγια ζωής του Νίκου Ξανθόπουλου, αλλά και η συναρπαστική μελωδία της θρυλικής για την εποχή της Βιολετέρας με την Σαρίτα Μοντιέ και τον Σαρλ Μπουαγιέ, αλλά και η επίσης θρυλική Καζαμπλάκα, σε καλοκαιρινό Πειραιώτικο κινηματογράφο την απολαύσαμε εκεί ο Χόμφρευ Μπόγκαρντ αποχαιρετά την Ι. Μπέργκμαν.

      Πειραιώτικοι κινηματογράφοι, χειμερινοί ή καλοκαιρινοί, που ζέσταιναν ή δρόσιζαν ανάλογα, τις μοναχικές ή με φιλική συντροφιά νύχτες μας και την Πειραιώτικη νεανική ζωή μας. Μια μέθεξη που δεν θα την ξαναζήσουμε πια, τουλάχιστον στον Πειραία.

Όλα αυτά πλέον, ανήκουν σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν άλλον Πειραιά, που δεν υπάρχει πια.

Σκαλίζοντας παλιές εφημερίδες του Πειραιά παλαιότερα, ανακάλυψα ένα κείμενο στη τοπική εφημερίδα «Χρονογράφος»της 17 Δεκεμβρίου του 1935, την περίοδο του Μεσοπολέμου, που μας μιλά για την έναρξη λειτουργίας του κινηματογράφου «Παλλάς», θεωρώντας ενδιαφέρον το ανώνυμο αυτό κείμενο, το μεταφέρω εδώ για την ιστορία των Μακρών τειχών της πόλης μας.

Η Ζωή της Πόλεως

ΕΝΩ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗΝ

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΠΑΛΛΑΣ», ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΝ ΑΠΟΚΤΗΜΑ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ.

Η ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΕΣΙΣ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΗΣ

  --------

ΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ

Αυτά αναφέρει ο ανώνυμος κειμενογράφος στην δεύτερη σελίδα της εφημερίδας, εμβόλιμα στο κείμενο υπάρχει και ασπρόμαυρη φωτογραφία του κτηρίου. Ας απολαύσουμε ελπίζω, παίρνοντας τον μεγεθυντικό φακό μας, το κείμενο.

      Ένα πραγματικό κομψοτέχνημα είναι ο νέος κινηματογράφος «Παλλάς», που ανοίγει τις πύλες του το προσεχές Σάββατον για να δεχθεί όλους τους λάτρεις της οθόνης.

      Ο νέος αυτός κινηματογράφος, είνε δημιούργημα της πολυπράγμονος επιχειρηματικότητος του κυρίου Α. Ζερβού, ο οποίος ηθέλησεν να προσφέρη μίαν σπουδαιοτάτην εκδούλευσιν εις την Πειραϊκήν κοινωνίαν δια της ιδρύσεως του «Παλλάς».

      Και πράγματι η εξυπηρέτησις προς τους φίλους του κινηματογράφου, και γενικότεραν προς τον Πειραιά του κυρίου Α. Ζερβού είναι τεραστία.

      Ο κινηματογράφος «Παλλάς» έχει δημιουργηθή βάσει των τελευταίων επιταγών της Αρχιτεκτονικής εν συνδιασμώ προς το μοντέρνον καλαισθητικόν πνεύμα και προς την τελευταίαν εξέλιξιν και διαμόρφωσιν των οπτικών συστημάτων.

      Είπαμε ότι η νέα επιχείρησις του κυρίου Α. Ζερβού εξυπηρετεί σπουδαίαν τους θεατρόφιλους και την κοινωνίαν εν τω συνόλω της. Αυτό που λέγομεν δεν μπορεί να είνε απλόν σχήμαν λόγου από τα συνήθη. Όχι. Είναι πραγματικότης, αναμφισβήτητος. Και εξηγούμεθα. Ένας κινηματογράφος δεν είνε παρά μόνον επιχείρησις. Ανοίγει δια να λειτουργεί εκ των ενόντων και για να εισπράττη ενδιαφέρονται αι ιδιοκτήται δια την ύπαρξίν του, ενώ ο πολύς κόσμος, το φιλοθεάμον κοινόν που λέμε, πηγαίνει και παρακολουθεί τας παραστάσεις αγνοούν το περιβάλλον και ενδιαφερόμενον για το έργον.

      Αντιθέτως ένας κομψός κινηματογράφος πλουτισμένος με όλας τας ανέσεις και τας ευκολίας είνε πραγματικόν δώρον προς το κοινόν το οποίον δεν κουράζεται παραμένων κατά το σύνηθες δίωρον της διαρκείας του προγράμματος αλλά απολαμβάνει.

      Και είνε ψυχολογικόν δεδομένον αναντίρρητον το ότι τότε μόνο απολαμβάνεται ένα προβαλλόμενον έργον όταν ο θεατής του ευρίσκεται ησύχως τοποθετημένος εις το κάθισμά του και δεν περιστρέφεται εις αυτό αγωνιών διαρκώς.

      Έπαυσεν άλλωστε προ πολλού η εποχή του να θεωρήται κινηματογράφος ένα λευκό σινδονόπανο, μερικοί καναπέδες, και το απαραίτητον μηχάνημα εις τον σκοτεινόν θάλαμον.

      Σήμερον εις την Ευρώπην και εις την Αμερικήν αι κινηματογραφικαί επιχειρήσεις προσφέρουν εις το κοινόν όλα τα μέσα εκείνα και όχι μόνον προφυλάσσουν τον θεατήν από το κούρασμα των ματιών εκ της διαρκούς προσατενίσεως προς την οθόνην, αλλά και από την ταλαιπωρίαν του σώματος καθηλωμένου εις το κάθισμα το οποίον αν δεν ήτο πάγκος, ήτο ένα απλούστατον και ανθυγιεινόν ξύλινον κατασκεύασμα.

      Η «Εταιρία Κινηματογραφικών επιχειρήσεων Α. Ζερβός» δια του «Παλλάς» καινοτομεί απολύτως και προσφέρει στον Πειραιά ένα κινηματογραφικόν όνειρον!

  --------

ΠΟΙΟΝ ΤΟ «ΠΑΛΛΑΣ»

      Και για να εισέλθομεν εις τας λεπτομερείας: Ο κινηματογράφος «Παλλάς» ευρίσκεται εις το επιβλητικόν εν τη μεγαλοπρεπεία του Μέγαρον του Ταμείου Προνοίας Αξιωματικών του Εμπορικού Ναυτικού. Ευρίσκεται εις την λεωφόρον Βασιλίσσης Σοφίας-πρώην Βενιζέλου παρά το Πασαλιμάνι. Το διαμέρισμα του κινηματογράφου ευρίσκεται εις την δυτικήν πλευράν της πλατείας του Πασαλιμανίου, και καταλαμβάνει το ήμισυ οικοδομικόν τετράγωνον του κτιρίου το περιλαμβανόμενον εις τας οδούς Βασιλίσσης Σοφίας και Ανδρούτσου.

      Με τον νέον κινηματογράφον συμβαίνει το εξής χαρακτηριστικόν, εις την εξωτερικήν του εμφάνισιν εμφανίζεται απέριττος, ενώ εις το εσωτερικόν του είναι θαύμα πολυτελείας και κομψότητος.

      Απαστράπτοντα μάρμαρα υπάρχουν εις την είσοδο τα οποία καταυγάζουν τας νύχτας τα πολύφωτα. Από την είσοδον καταργούνται αι κορνίζαι με τας φωτογραφίας των ηθοποιών των παιζομένων έργων. Τέτοιες ακαλαισθησίες λείπουν και αντί αυτών θα υπάρχη ένα καλλιτεχνικό πανό, με μίαν συμβολικήν αριστοτεχνικήν ζωγραφιάν από το παιζόμενον έργον. Είνε και αυτό ένας πολιτισμός. Παύει η σύγχυσις και ο δαίδαλος των φωτογραφιών που ποτέ δεν δίνουν στον παρατηρητή των καμμίαν ουσιαστικήν έννοιαν της αξίας του έργου.

------

Η ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ

      Ζωηρότατον αίσθημα ευχαρίστου καταπλήξεως προκαλεί η επίσκεψις της αιθούσης. Υπεραρκετός χώρος κομψότατα διαρρυθμισμένος και αριστοτεχνικώτατα διατεθειμένα προς τους θεατάς, χίλια πεντακόσια αναπαυτικότατα καθίσματα υπάρχουν. Διάδρομοι μεταξύ των καθισμάτων υπάρχουν πλάτους δύο μέτρων εις τρόπον ώστε η κίνησις να είνε ευχερής και να μην προκαλούνται διαγκωνισμοί μεταξύ των πηγαινοερχομένων και φράγματα στας οπτικά κατευθύνσεις των θεατών. Την αίθουσαν διαρκώς θα πλημμυρούν δια καθαρού αέρος, τέσσερις αυτόματες εξαεριστήρες, τα τοιχώματα του κινηματογράφου έχουν επενδυθεί δια υφάσματος προς καλλιτέραν απόδοσιν του ήχου, όπως επιβάλλουν τα τελευταία επιτεύγματα της κινηματογραφικής τέχνης, υπάρχουν και θαυμασιώτατα θεωρεία, ντυμένα με βελουδένια υφάσματα ασύγκριτα σε πολυτέλεια και των μεγαλυτέρων Αθηναϊκών θεάτρων και κινηματογράφων.

      Τα τέσσερα θεωρεία «λουξ» είνε ανώτερα πάσης περιγραφής. Η πολυτέλεια, η κομψότης και η άνεσίς των είνε ανωτέρα πάσης περιγραφής.

      Αλλά και τα μηχανήματα είνε σπουδαία. Είνε τύπου «Ουέστερν Ελεκίρικ», όμοια με εκείνα των Αθηναϊκών κινηματογράφων, «Ιάνθεον», «Παλλάς», «Αττικόν» και «Σπέντιτ». Αποδίδουν τελειώτατα και αρμονικώτατα την φωνήν και τους ήχους.

------

ΑΙ ΤΑΙΝΙΑΙ

      Αλλά το «Παλλάς» θα επιβληθή και από την ποιοτικήν ανωτερότητα των έργων του. Την έναρξιν της λειτουργίας του θα κάμη με το «Ρωμανς» την ταινία που σημείωσε ύψη εισπράξεων, με τον γλυκύτατον και γόην Ζαν Κεπούρα, εμφανιζόμενον δια πρώτην φοράν εις διπλούν ρόλον και τους Λήν Μπένιερς, Τεό Λήγκεν, Αδέλλα ζαν Ντροκ….

Εφημερίδα «Χρονογράφος» 17/12/1935, σελίδα 2.

      Ακολουθούν κατόπιν μια σειρά από ταινίες της εποχής με τους αντίστοιχους διάσημους σταρ της εποχής εκείνης που εξασφάλισε για το κινηματογραφόφιλο κοινό ο κινηματογράφος «Παλλάς» και οι κινηματογραφικές επιχειρήσεις Α. Ζερβός, και τις οποίες καταγράφει με αγάπη και επαινετικά σχόλια ο ανώνυμος συγγραφέας του παρόντος κειμένου. Δεν τις αναφέρω, διότι δεν θα προσέθεταν πολλά στην παρουσίαση της μεγάλης και επιβλητικής για την εποχή της κινηματογραφικής αίθουσας του «Παλλάς» και θα ενδιέφεραν οι πληροφορίες αυτές μια ανάλογη έρευνα για το τι παιζόταν στους Πειραιώτικους κινηματογράφους και τι παρακολουθούσαν παράλληλα με το Αθηναϊκό κοινό οι κινηματογραφόφιλοι Πειραιώτες.

Εντύπωση πάντως προκαλεί το πλήθος των θέσεων, 1500-αν δεν είναι αριθμητικό λάθος- που σημαίνει ότι προορίζονταν και για θεατρική αίθουσα, ή αίθουσα συναυλιών, ακόμα, η πολυτέλεια με την οποία ήταν ενδεδυμένος ο χώρος της αιθούσης, η θέση που βρίσκονταν, τα υπερσύγχρονα για την εποχή τους μηχανήματα, η επιλογή των ταινιών, η αρχιτεκτονική του διαρρύθμιση, τα άνετα καθίσματα, και με δύο λόγια το όραμα ενός σίγουρα φανατικού  κινηματογραφικού επιχειρηματία και καλαίσθητου κινηματογραφόφιλου, του Α. Ζερβού, ο οποίος διέθεσε την εποχή εκείνη-περίοδος του μεσοπολέμου, δεκατρία χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή που οι ανθρώπινες και άλλες πληγές δεν είχαν ακόμα κλείσει, ταραγμένη πολιτική περίοδο στον Ελληνικό χώρο, και μερικά χρόνια πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα τόσο τεράστιο ποσό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Πράγματι όχι μόνον το εγχείρημα αυτό σε μια πόλη όπως ο Πειραιάς υπήρξε τεράστιο αλλά και ριψοκίνδυνο οικονομικά, ανεξάρτητα αν την εποχή εκείνη ο κινηματογράφος είχε τεράστια απήχηση στις μεγάλες πολυπληθής μάζες των ανθρώπων, και διαμόρφωνε συνειδήσεις, γούστα, μόδα, και συμπεριφορές και στάσεις ζωής.

      Ο Πειραιάς όπως βλέπουμε, παράλληλα με την πρωτεύουσα, παρότι μια φτωχή εργατούπολη με μεγάλο μεταναστευτικό πληθυσμό από όλα τα μέρη σχεδόν της Ελλάδας αλλά και της Μικρά Ασίας, μετά τον διωγμό του Ελληνικού στοιχείου από τις δυνάμεις των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ, φαίνεται ότι είχε κατορθώσει να σηκώσει στους ώμους του ένα μεγάλο πολιτιστικό εγχείρημα και οικονομικό επίτευγμα. Το όνομα μάλλον Αντώνης Ζερβός συναντάται στον χώρο του Πειραιά, μέχρι των ημερών μας όπου υπάρχει και ποιητής με το όνομα αυτό, και αν δεν λαθεύω υπάρχει και κείμενο του Ζήσιμου Λορεντζάτου για τον ποιητή αυτόν. Αλλά και πάλι δεν μακραίνω από τον αρχικό μου στόχο, που ήταν το ενδιαφέρον αυτό κείμενο και οι πληροφορίες που μας παρέχει ο ανώνυμος κειμενογράφος της εφημερίδα «Χρονογράφος» για την λειτουργία του κινηματογράφου «Παλλάς», να το παρουσιάσω εδώ στο bloc μου, στο Ηλεκτρονικό αυτό Πειραϊκό Σεντούκι, σαν μία ακόμα χρήσιμη πληροφορία για την ιστορική πορεία της πόλης του Πειραιά, και να βλέπουμε, το τι έπραξαν κάποτε Πειραιείς με μεράκι, κέφι, οικονομικό ρίσκο, μεγάλη αγάπη για την έβδομη τέχνη και την τέχνη γενικότερα, αλλά και την πόλη του Πειραιά.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη παρουσίαση, σήμερα, Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 2014.

Πειραιάς, Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 2014