περιοδικό Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΣΗ

Περιοδικό «Η  νέα Ποίηση»

          Σε μια ταραγμένη πολιτικά και κοινωνικά εποχή για την Ελλάδα, το 1974, χρονιά που ήδη έχει πέσει τουλάχιστον τυπικά η άφρων δικτατορία, η δικτατορία των Συνταγματαρχών που κράτησε από το 1967 έως το 1974, και η μεγαλόνησος βρίσκεται κάτω από την Τούρκικη Στρατιωτική Κατοχή, με τον Αττίλα 1, και τον Αττίλα 2, πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ακόμα ο στρατιωτικός πρόεδρος της δεύτερης δικτατορίας του Δημήτρη Ιωαννίδη, ο Φαίδων Γκιζίκης, έχει ορκιστεί η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο και αντιπρόεδρο και υπουργό των εξωτερικών τον Γεώργιο Μαύρο του κόμματος της Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις, (Γιάγκος Πεσματζόγλου) έχουν νομιμοποιηθεί τα πολιτικά κόμματα, όπως το εξόριστο και μέχρι τότε στην παρανομία ιστορικό ΚΚΕ με αρχηγό τον Χαρίλαο Φλωράκη, το ΚΚ Εσωτερικού με αρχηγό τον θρυλικό και σοφό πολιτικό και συγγραφέα Ηλία Ηλιού,-πρώην πρόεδρο της ΕΔΑ, ο Ανδρέας Παπανδρέου μαζί με τους συνεργάτες του έχει ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ, και ακόμα, καθώς αργά και σταθερά φυλακίζονται οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος και γίνεται η αποχουντοποίηση,-τα περιβόητα σταγονίδια που έλεγε ο συχωρεμένος συντηρητικός πολιτικός, θεατρικός και ιστορικός συγγραφέας Ευάγγελος Αβέρωφ- προετοιμάζεται το δημοψήφισμα για το αν επιθυμεί ο Ελληνικός Λαός να έχει Βασιλευομένη ή Προεδρική Δημοκρατία, ο πρώην Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος ο Β, βρίσκεται εξόριστος στο εξωτερικό με τα άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας, και για την ιστορία της γενιάς μας, της γενιάς του 1980, στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Ελλάδας βρίσκεται ο ορκισμένος από την δεύτερη περίοδο της δικτατορίας ο κυρός πλέον πρώην μητροπολίτης Ιωαννίνων ο Σεραφείμ(1974-1998), (Βησσαρίων Τίκας 1913-1998) καθώς έχει εκθρονιστεί ο προηγούμενος αρχιεπίσκοπος της δικτατορίας ο κυρός και αυτός, Ιερώνυμος(1967-1973) Κοτσώνης από την Τήνο(1905-1988)

(παρένθεση εμού του ιδίου, διαβάζοντας με σταθερότητα την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μετά από σαράντα χρόνια, δεν είναι μούρλια, τραγελαφικά και πολύ κωμικά όλα αυτά, σε μια περίοδο όπου οι δικτάτορες στρατιωτικοί ήθελαν να σώσουν την Ελλάδα; και, όπως μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι με την επιστράτευση, δεν είχαν οι Έλληνες επιστρατευμένοι πού πλήρωναν μόνοι τους το εισιτήριο του τρένου της διαδρομής, όχι όπλα να πάνε να πολεμήσουν τους Τούρκους και να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, αλλά ούτε μπαλάσκες, ούτε κράνη, ούτε καν καραβάνες για φαγητό, τίποτα.) και το κυριότερο, προετοιμάζονταν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές για την 17 Νοεμβρίου-ημέρα συμβολική και έντονα φορτισμένη αφού θύμιζε την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973-αυτή σε γενικές γραμμές ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα τότε, πολύ ταραγμένη πολιτικά, ανήσυχη κοινωνικά, αβέβαιη για την εξέλιξη της δημοκρατίας της και έχοντας χάσει έναν πόλεμο, που της στοίχησε ένα κομμάτι του Ελληνισμού, αυτό της Κύπρου.

           Όμως η ζωή συνεχίστηκε-και έτσι γίνεται πάντοτε-τα πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά πράγματα στην Ελλάδα και τον κόσμο άλλαξαν ραγδαία, και δημιουργήθηκαν οι νέες πολιτικές, κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες οι μελλοντικοί άνθρωποι θα ζήσουν και θα δημιουργήσουν, ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, ταλαιπωρημένοι ή εξαθλιωμένοι, χαρούμενοι ή λυπημένοι, και θα αγωνιστούν να απολαύσουν έστω και για λίγο, το σύντομο και τυχαίο πέρασμά τους  σε αυτόν τον μικρό και στρογγυλό πλανήτη που ονομάζουμε Γη, και ο οποίος περιστρέφεται ασταμάτητα μαζί με τα δισεκατομμύρια άλλα αστέρια του ενός ή των πολλών Συμπάντων.

           Στον Ελληνικό χώρο, στον χώρο της τέχνης, άρχισαν να αναδύονται οι νέες δυνάμεις έκφρασης που μέχρι τότε ήσαν απαγορευμένες από το δικτατορικό καθεστώς, ασφαλώς, δεν είχε σταματήσει ούτε η εκδοτική παραγωγή-με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας-ούτε είχαν παύσει να γίνονται διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις μέσα από τις οποίες οι καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι της εποχής εξέφραζαν υπογείως την αντίθεσή τους στο καθεστώς. Κυκλοφορούσαν με την όποια ύλη τους-την λογοκριμένη οι εφημερίδες, έβγαιναν διάφορα οικογενειακά και ποικίλης κυκλοφορίας περιοδικά, και εκδίδονταν και αρκετά σε όλη την Ελλάδα λογοτεχνικά περιοδικά. Τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας, από το 1972 και έπειτα, άρχισαν αρκετοί συγγραφείς να εκδίδουν τα βιβλία τους, να κυκλοφορούν ορισμένα λαθρόβια και ολιγότευχα λογοτεχνικά περιοδικά επίσης, και σε γενικές γραμμές είχε αρχίσει κάτι να διαφαίνεται θα γράφαμε στον ορίζοντα τον πνευματικό, μια που όλοι πλέον προετοιμάζονταν για την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος.

Μετά την κατάρρευση και την αρχή της μεταπολίτευσης, οι εκδοτικές δραστηριότητες αυξήθηκαν ραγδαίως. Βιβλία κάθε είδους μεταφράζονταν, κυρίως πολιτικά και κοινωνιολογικά, ιστορικά, θρησκευτικά που μιλούσαν ανοιχτά για την αληθινή ιστορική πορεία του Χριστιανισμού-οι εκδόσεις «Αναγνωστίδης» είχαν εκδώσει αρκετά σημαντικά βιβλία και μελέτες έστω και αν ήσαν γεμάτα ορθογραφικά λάθη και σε φτηνό χαρτί, αλλά για πρώτη φορά οι Έλληνες είχαν την δυνατότητα να μελετήσουν στην γλώσσα τους τέτοιου είδους σοβαρές μελέτες που στο εξωτερικό ήσαν διαδεδομένες πολλές δεκαετίες πριν. Τα πολιτικά κείμενα επίσης μεταφράζονταν κατά κόρο, τα έργα του πατριάρχη του Μαρξισμού του Καρόλου Μαρξ, όπως το «Κεφάλαιο», εκείνα του επαναστάτη Τσε Γκουεβάρα, τα «Στρατιωτικά Κείμενα», τα έργα του ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης του Βλαδίμηρου Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν, το «Κόκκινο βιβλίο» του μεγάλου τιμονιέρη του Μάο Τσε Τουνγκ, η δίτομη «Επανάσταση της Σοβιετικής Ένωσης» του Λέων Τρότσκι και πολλά άλλα. Στον χώρο της Ορθόδοξης παράδοσης, κυκλοφορούσαν σύγχρονα και ενδιαφέροντα κείμενα από τις εκδόσεις «Μήνυμα», από τις εκδόσεις της εφημερίδας «Χριστιανική» του αγωνιστή και αντιστασιακού Νίκου Ψαρουδάκη, από τον εκδοτικό οίκο της Αποστολικής Διακονίας όπως ήταν «Η Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας» του Βλαδίμηρου Λόσκυ, τα βιβλία του πατήρ Φλορόφσκι από τις εκδόσεις Πουρνάρα της Θεσσαλονίκης, οι νέες τότε πρωτοποριακές εργασίες του Χρήστου Γιανναρά, «Πείνα και δίψα», «Το Πρόσωπο και ο Έρως» και άλλα, του τότε μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, η μελέτη «Ισλάμ» του νυν αρχιεπισκόπου Τυράννων και πάσης Αλβανίας Πειραιώτη Αναστασίου Γιαννουλάτου και άλλα. 
Τα βιβλία των σημαντικών στοχαστών, φιλοσόφων, κοινωνιολόγων και ιστορικών: του  Στέλιου Ράμφου, του Κώστα Αξελού, του Κορνήλιου Καστοριάδη, του Παναγιώτη Κονδύλη, του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, του Κώστα Ζουράρις του Βασίλη Ραφαηλίδη, του Νίκου Σβορώνου, του Θάνου Βερέμη, του Γιώργου Βέλτσου και πολλών άλλων. Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος άνοιγε τα φτερά του σε νέες προβληματικές, άγγιζε πρωτόγνωρα για την εποχή του θέματα, οι θεατρικοί παραγωγοί ανέβαζαν καινούργια έργα σύγχρονων και μοντέρνων πολιτικά συγγραφέων, στον χώρο των εικαστικών τεχνών νέοι ζωγράφοι, μοντέρνοι και πρωτοπόροι κατέθεταν τις προτάσεις στις καινούργιες και παλαιότερες αίθουσες τέχνης που άνοιγαν και παρουσίαζαν τα έργα τους οι παλαιοί μαζί με τους νέους καλλιτέχνες. Από τις σημαντικές και επαναστατικές αυτές ζυμώσεις δεν μπορούσε να λείπει και ο ποιητικός λόγος. Την περίοδο αυτή, σύμφωνα με τις έρευνες των ερευνητών και των ιστορικών της Ελληνικής Γραμματείας, κυκλοφόρησαν οι περισσότερες ποιητικές συλλογές στην Ελλάδα. Όλοι έγραφαν και όλοι ήθελαν να εκδώσουν έστω και μία ποιητική συλλογή, και το κυριότερο, να αναγνωριστούν ως «μεγάλοι ποιητές ή ποιήτριες», οι βιτρίνες των βιβλιοπωλείων ήσαν γεμάτες από νέες ποιητικές συλλογές που μόλις είχαν κυκλοφορήσει. Σίγουρα, διαβάζοντας τις χιλιάδες αυτές συλλογές που εκδόθηκαν τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα ο όποιος ερευνητής και μελετητής θα διαπιστώσει ότι δεν αξίζουν πάρα πολλές από αυτές, και φυσικά, δεν άξιζε να εκδοθούν, όμως ήταν τόσο τρελό το εκδοτικό αυτό πνευματικό και καλλιτεχνικό πανηγύρι μετά την μεταπολίτευση που, δεν μπορούσες να το σταματήσεις με κριτήρια και αξιολογήσεις που αφορούσαν καθαρά την τέχνη της γραφής. Οι άνθρωποι ήθελαν να ξεσπάσουν, ήθελαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε αυτό που τους έπνιγε, ήθελαν να δηλώσουν την παρουσία τους στον διπλανό τους με έναν ποιητικό για αυτούς όπως πίστευαν τρόπο. Η ποίηση κάποτε είχε γίνει τρόπος ζωής όπως θεωρούσαν πολλοί νέοι και νέες που έγραφαν. Ο ποιητικός και κοινωνιολογικός λόγος ήσαν αυτός που πρυτάνευε εκείνη την περίοδο. Αυτό είχε σαν επακόλουθο αν δεν λαθεύω, την περίοδο εκείνη, να αναπτύσσονται και να γεννιούνται τα διάφορα εκδοτικά, των περιοδικών, των εφημερίδων, τα καλλιτεχνικά με δύο λόγια «κυκλώματα». Δηλαδή, μικρές παρέες που εξέδιδαν τα έντυπά τους και που ήταν δύσκολο αν δεν μετείχες σε αυτές να έχεις πρόσβαση στα έντυπα αυτά. Υπήρχαν έντυπα που πολλοί ή πολλές πλήρωναν για να δουν δημοσιευμένο ένα ποίημά τους, ένα στίχο τους, ένα μικρό τους διήγημα, υπήρχε ένα εμπορικό θα γράφαμε αλισβερίσι και ένας αλιμάριστος ποιητικός εκδοτικός λόγος που δεν μπορούσε να ελεγχθεί και που κυκλοφορούσε ευρέως. Χρειάστηκε να έρθουν οι επόμενες δεκαετίες, μετά το δεύτερο ποιητικό Νόμπελ που κέρδισε επάξια η Ελλάδα στο πρόσωπο του Οδυσσέα Ελύτη, για να κατασταλάξει αυτός ο ποιητικός «κουρνιαχτός» και να κατακάτσει όλη αυτή η τεράστια ποιητική παραγωγή που ακόμα δεν έχει καταγραφεί σε όλη της την έκταση και το εύρος. Οι Έλληνες θεωρούν ότι ο ποιητικός λόγος είναι ένας εύκολος τεχνικά και συγγραφικά λόγος και ότι μπορεί κανείς εύκολα να τον χρησιμοποιήσει, και αυτό επαυξάνει περισσότερο από την τάση που έχουν οι Έλληνες συγγραφείς να διαβάζουν μόνο τα δικά τους κείμενα ή αυτά των φίλων τους έτσι η ποιητική αυτή εκδοτική «παθογένεια» συνεχίζεται σε μικρότερη ασφαλώς έκταση, αν και στις μέρες μας, οι άνθρωποι δεν διαβάζουν πλέον ποίηση, ούτε τους ενδιαφέρει η όποια μικρή παραγωγή, γνωρίζουν πέντε έξι ποιητικά ονόματα από το σχολείο και από αυτούς έχουν διαβάσει μόνο ορισμένα ποιήματά τους που διδάχθηκαν στο σχολείο και έτσι πορεύονται. Οι άνθρωποι που μελετούν ουσιαστικά και δημιουργικά για αυτούς τον ποιητικό λόγο παλαιότερων ή νεότερων δημιουργών σήμερα, είναι ελάχιστοι και ίσως, σιγά-σιγά γίνονται ακόμα ελαχιστότατοι. Οι καιροί, οι συνθήκες και οι πνευματικές ανάγκες και διέξοδοι των ανθρώπων άλλαξαν και αυτό δεν μπορεί κανείς να το σταματήσει, οι νεότεροι δημιουργούν-δημιουργούν-τους δικούς τους πνευματικούς πυρήνες αναφοράς, τα δικά τους καλλιτεχνικά σύμβολα με τα οποία πορεύονται, και τα οποία δεν προέρχονται κατά ανάγκη, από τον ποιητικό χώρο ή λόγο.

          Όμως, στην δική μου γενιά, την γενιά του 1980, τα πράγματα για τον ποιητικό λόγο ήσαν διαφορετικά. Το 1974 όπως παρά πάνω αναφέραμε πρωτοκυκλοφόρησαν διάφορα αξιόλογα και σοβαρά περιοδικά τα οποία άφησαν το πνευματικό και καλλιτεχνικό τους στίγμα στα Ελληνικά Γράμματα, και ένα από αυτά, υπήρξε και το μικρό και ολιγότευχο περιοδικό «η νέα ποίηση» που εκδόθηκε από τον Νοέμβριο του 1971 έως τον Φλεβάρη-Μάη του 1976, τεύχη 8, τουλάχιστον αυτά που γνωρίζω εγώ από την δική μου έρευνα, εκδότης και διευθυντής του ήταν ο γνωστός και καταξιωμένος ποιητής της γενιάς του 1970, ο ποιητής, εκδότης, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων και ανθολογιών Αντώνης Φωστιέρης. Που όπως γράφεται στο μικρό βιογραφικό σημείωμα των συνεργατών του περιοδικού σελίδα 24: «Φωστιέρης Αντώνης, γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Τέλειωσε με άριστα τα γυμνασιακά του χρόνια από το Λεόντειο Λύκειο Πατησίων, και μπήκε πρώτος στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου τώρα είναι τελειόφοιτος. Άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα το 1967 στη «Διάπλαση των Παίδων» κι από τότε κατά καιρούς, σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει τις συλλογές «Το μεγάλο ταξίδι»(1971) και «εσωτερικοί χώροι, ή Τα είκοσι»(1973). Έχει πάρει α΄ βραβείο σε ποιητικούς διαγωνισμούς(1970 και 1974). Ποιήματά του βρίσκονται σε ανθολογίες. Εκδίδει αυτό το περιοδικό».

           Την περίοδο πάνω κάτω αυτή λοιπόν, ενδεικτικά αναφέρω κυκλοφόρησαν τα εξής περιοδικά: Α. ‘η Συνέχεια» πρώτο τεύχος Μάρτιος 1973. Β. οι γνωστές μας «Τομές» του ποιητή Δημήτρη Δούκαρη, πρώτο τεύχος Γενάρης 1975. Γ. η πρώτη περίοδος του περιοδικού «το Τραμ» πρώτο τεύχος Οκτώβριος 1971. Δ. η «Φιλολογική Στέγη» στον Πειραιά, πρώτο τεύχος Φλεβάρης του 1965. Ε. το Ετήσιο «Χριστιανικό Συμπόσιο» 1967. Στ. η ετήσια έκδοση της γκαλερί «Ωρα», «Χρονικό» 1970. Ζ. η «Χώρα» πρώτο τεύχος Σεπτέμβρης του 1978. Η. τα «Νέα Σύνορα» του Δημήτρη Βαλασκαντζή από το 1969. Θ. τα γνωστά μας «Αιολικά Γράμματα»του Κώστα Βαλέτα, Γενάρης του 1971 και Ι. « το Δέντρο» Μάρτιος του 1978. Κ. η «Δοκιμασία»(1973) του Γιάννη Δάλλα, και τέλος, το γνωστό και σημαντικό περιοδικό «Διαβάζω» που δημιούργησε ο Πειραιώτης Περικλής Αθανασόπουλος και οι συνεργάτες του, πρώτο τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1976.  

Και, εξακολουθούν να κυκλοφορούν η ετήσια «Φιλολογική Πρωτοχρονιά»(1949), η μηνιαία «Ευθύνη», (1972) και η μακροβιότερη δεκαπενθήμερη «Νέα Εστία»,(1927) η «Νέα Πορεία»(1955) από την Θεσσαλονίκη του Τηλέμαχου Αλαβέρα, η «Καινούργια Εποχή»(1956) του Γιάννη Γουδέλη, ο γνωστός «Λωτός»(1971) του Σέργιου Τράμπα, ο «Μαντατοφόρος»(1972), η «Γραφή» πρώτο τεύχος Μάης του 1978(όχι της Λάρισας). Ο «Εκηβόλος»(1978). Η σημαντική όχι μόνο για την Θεσσαλονίκη «Διαγώνιος»(1958) του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου κ.λ.π.

         Όπως διαπιστώνουμε από τα ως άνω στοιχεία, η εκδοτική κίνηση και κατά την διάρκεια της δικτατορίας συνεχίζονταν με ζέση και συνεχίστηκε με μεράκι και ζήλο και μετά την μεταπολίτευση.

          Το περιοδικό λοιπόν που εξέδωσε ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης, πριν την γνωστή μας «η λέξη» μαζί με τον συγγραφέα Θανάση Νιάρχο σε αυτή την δημιουργική για τα λογοτεχνικά δρώμενα περίοδο είναι «η νέα ποίηση».

         «η νέα ποίηση» κυκλοφόρησε το πρώτο της τεύχος τον Νοέμβριο του 1974, και το τελευταίο της τον Φλεβάρη-Μάη του 1976. Τεύχη συνολικά 8. Η αρίθμηση των σελίδων αρχίζει από το νούμερο 1 έως την 184. Κάθε τεύχος αποτελείται από 12 φύλλα, δηλαδή, περίπου ένα δεκαεξασέλιδο συμπεριλαμβανομένου και του λεπτού σκούρου εξωφύλλου. Οι διαστάσεις της είναι 18Χ26,5. Το λεπτό αυτό λογοτεχνικό περιοδικό, από το δεύτερο τεύχος τους δημοσιεύει και διαφημίσεις όχι αναγκαστικά λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Η ύλη του είναι συγκεκριμένη, δημοσιεύει νεότερους και παλαιότερους λογοτέχνες αλλά και μεταφράσεις ξένων δημιουργών. Η τιμή του είναι από το πρώτο έως το τελευταίο 12 δραχμές, και ασφαλώς, κυκλοφορεί στο πολυτονικό σύστημα της εποχής, το χαρτί είναι μάλλον «πενιχρό» και τα κείμενα που δημοσιεύονται είναι χτυπημένα σε τυπογραφεία της εποχής με τα γνωστά στοιχεία. Τόσο τα κείμενα όσο και οι σχετικές φωτογραφίες-αυτές που απεικονίζουν τους ανάλογους συμμετέχοντας λογοτέχνες είναι ασπρόμαυρες. Στο τέλος κάθε τεύχος υπάρχει μικρό βιογραφικό των συμμετεχόντων. Το εξώφυλλο είναι σκούρο συνήθως και από απλό χαρτί. Τα τρία πρώτα τεύχη, έχουν διπλόγραμμο  αχνό κόκκινο  πλαίσιο μέσα στο οποίο δίνονται οι ανάλογες πληροφορίες για το τεύχος.

Το πρώτο τεύχος που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1974, πάνω δεξιά με κόκκινα γράμματα γράφεται η τιμή του τεύχους,(δραχ. 12) υπογραμμισμένο, ακολουθεί στην μέση του εξωφύλλου ο τίτλος του περιοδικού με μικρά πολυτονικά ψηφία σε κόκκινο χρώμα, ακριβώς δεξιά κάτω από τον τίτλο έχουμε την ένδειξη «ποιητικό περιοδικό», και από κάτω ακριβώς γράφονται τα εξής: «Έκδοση-Διεύθυνση: Αντώνης Φωστιέρης». Στο αριστερό μέρος ακριβώς από κάτω, υπάρχει μικρό πλαίσιο που γράφονται τα εξής: «1. Σε αυτό το τεύχος –ανέκδοτα, πρωτότυπα ποιήματα και μεταφράσεις κριτικές δοκίμια για την ποίηση:». Στην δεξιά πλευρά της σελίδας σε όλο της το μήκος αναφέρονται με μεγάλα γράμματα τα ονόματα των συνεργατών και κειμενογράφων. Τα εξής: Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος, Άγγελος Τερζάκης, Κώστας Βάρναλης, Δημήτρης Δούκαρης, Νανά Ησαΐα, Γιώργος Θέμελης, Γιώργος Καραβασίλης, Κ. Μιχαήλ, Λευτέρης Πούλιος, Λύντια Στεφάνου, Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης, Αντώνης Φωστιέρης, και μετά από μια μικρή βινιετούλα ακολουθούν τα ονόματα των δύο ξένων ποιητών δημιουργών, του Rafael Alberti και της Emily Dickinson. Ακριβώς κάτω από τη σε παράλληλη σειρά παράθεση ονομάτων γράφεται η ημερομηνία έκδοσης, Νοέμβριος 1974. Η ίδια γενική εικόνα επαναλαμβάνεται και στο οπισθόφυλλο. Το περιοδικό είναι δεμένο με καρφίτσα.

Στην πρώτη σελίδα του πρώτου αυτού τεύχους γράφονται τα εξής:

«η νέα ποίηση

Μηνιαίο ποιητικό περιοδικό. Τιμή φύλλου δρχ. 12. Ετήσια συνδρομή (10 τεύχη) δρχ. 100. Έκδοση-Διεύθυνση (υπεύθυνος κατά το νόμο) Αντώνης Θ. Φωστιέρης: Διον. Αιγινήτου 46 Αθήνα 615. τηλ. 722-855. Σαυτή τη διεύθυνση οι συνδρομές, κείμενα κλπ. Υπεύθυνος τυπογραφείου Νίκ. Μολδοβάνης: Ναυαρίνου 11, Αθήνα

Πρώτη περίοδος, αρ. φύλλου 1. Νοέμβριος 1974»

Και ακολουθούν δύο ανέκδοτα ποιήματα του ποιητή Κώστα Βάρναλη τα οποία δημοσιεύονται σε μια πρώτη χειρόγραφη μορφή με γράμματα του ίδιου του ποιητή Κώστα Βάρναλη και από κάτω κανονικά με τα στοιχεία του τυπογραφείου. Τα ποιήματα αυτά είναι:

ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΕΣ…

Μικρός στα ξένα δάκρυζα, σαν άκουα τ’ όνομά σου,

μεγάλος κλαίω, που σε κοιτάζω από κοντά, θεομάνα.

Και

Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

-Πως στόμωσ’ έτσι του σπαθιού σου η κόψη

και πως μετράς τη γης με σκοτεινή όψη;

Αιώνες ολ’ η Γης σε προσκυνά,

δεν είσαι, θα γροικιέσαι πουθενά!

-Πάω με τους λίγους άρχοντες της Γης

του πολέμου, της βίας, της αρπαγής.

Αν να σκοτώνεις το λαό μπορείς,

στο πλάι σου σπαθοφόρα θα με βρείς.

28-11-73.

Σημείωση: στην ανακοίνωση του περιοδικού γράφεται ότι είναι Μηνιαίο περιοδικό, ταυτοχρόνως όμως, μιλά για ετήσια συνδρομή 10 τευχών και όχι 12, ανάλογη θα είναι και η τιμή του. Αυτό σημαίνει, ή ότι είναι τυπογραφικό λάθος, ή ότι θα κυκλοφορήσουν δύο διπλά τεύχη. Επίσης, υπάρχει λάθος στον μήνα της έκδοσης και γράφεται Οκτώβριος 1974, το οποίο διορθώνεται με το χέρι και γράφεται Νοέμβριος.

Στην τελευταία σελίδα με αριθμό 24 δίνεται ακόμα και η εξής πληροφορία: Επιμέλεια φωτογραφικού υλικού. Στούντιο Γιάννη Μάνθου-Παπαδιαμαντοπούλου 10.

Στην δεύτερη σελίδα με ημερομηνία 3/10/1974 δημοσιεύεται επιστολή του Ακαδημαϊκού και πρώτου προέδρου της μεταπολεμικής ελληνικής δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλου. Ακολουθεί μια επίσης με την ευκαιρία επιστολή του Ακαδημαϊκού και συγγραφέα Άγγελου Τερζάκη και, ακριβώς από κάτω από τις δύο επιστολές δημοσιεύονται τα εξής:

«Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΣΗ δημοσιεύει ανέκδοτα πρωτότυπα ποιήματα και μεταφράσεις(με εισαγωγή στο έργο των λιγώτερο γνωστών, εδώ, ξένων ποιητών), κριτικές, δοκίμια, μελέτες γύρω απ’ την ποίηση, με πρόθεση να δώσει μια, κατά το δυνατό, σφαιρική εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας σαυτό τον τομέα.

Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΣΗ δεν είναι όργανο μιας λογοτεχνικής «σχολής» ή ομάδας, ούτε ενός, από πριν, κλειστού κύκλου ανθρώπων.

Είναι μια αρτηρία, ζεστή και ζωηρή, μες τον καθένα μας.»

Ακολουθούν τα «Δέκα ποιήματα» σελίδες 3-5 του Γιώργου Ξ. Στογιαννίδη. Έχουμε έπειτα σε μετάφραση της ποιήτριας Νανάς Ησαίας, σελίδες 6-9 μια εισαγωγή και μετάφραση ποιημάτων της φημισμένης ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον(Emily Dickinson). Έπεται μια συνέντευξη με τον ποιητή Γιώργο Θέμελη από τον εκδότη του περιοδικού Αντώνη Φωστιέρη. «Μια συνομιλία γύρω από τη λειτουργία της ποίησης, την ¨κοινωνική θέση¨ της, την κριτική της, τα νέα ρεύματα», σελίδες 10-11.

Η ποιήτρια και μεταφράστρια Λύντια Στεφάνου, δημοσιεύει το κείμενο «Λίγα για τον λόγο» σελίδες 12-14. Ο ποιητής της γενιάς του 1970, ο γνωστός μας Λευτέρης Πούλιος, δημοσιεύει στην σελίδα 15 το ποίημα «Αθήνα». Στην επόμενη σελίδα 16, ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης δημοσιεύει δύο ποιήματα, τα «Η μοναξιά του χρόνου» και το «Ποιος είσαι συ». Στις σελίδες 17-18 ο ποιητής και ανθολόγος Γιώργος Καραβασίλης μας δίνει μια μικρή εισαγωγή και μετάφραση ποιημάτων του Ραφαέλ Αλμπέρτι (Rafael Alberti). Ο Κ. Μιχαήλ κρατά τις σελίδες κριτικής των ποιητικών βιβλίων, σελίδες 19-22. Παρουσιάζονται τα βιβλία των Γ. Θέμελη, Έλενα Στριγγάρη, Α. Κ. Χριστοδούλου και Ars Poetica. Θεσσαλονίκη 1974. Τέλος στις σελίδες 23 και 24 δημοσιεύονται μικρά βιογραφικά στοιχεία των συνεργατών, γράφοντας τα εξής:

«συνεργάτες της νέας ποίησης. (Τα σημειώματα-παρουσίαση των συνεργατών του περιοδικού έχουν στοιχεία βιογραφικά τους, όχι αξιολογικά του έργου τους)».

         Αυτό είναι το υλικό που περιλαμβάνει το πρώτο τεύχος του περιοδικού «η νέα ποίηση». Το δεύτερο τεύχος κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1974, Το 3^ο τεύχος τον Γενάρη του 1975, το 4^ο τεύχος είναι του Γενάρη-Μάρτη του 1975, το 5^ο τεύχος κυκλοφόρησε τον Απρίλη-Μάη του 1975, το 6^ο τεύχος Καλοκαίρι-Σεπτέμβρης 1975, και το 8^ο τεύχος τον Φλεβάρη-Μάη του 1976.

Το 7^ο τεύχος του περιοδικού δεν το έχω δει, δεν κατόρθωσα να το αγοράσω, ούτε το βρήκα σε κανένα παλαιοπωλείο, και έτσι, δεν το καταγράφω.

  Το δεύτερο τεύχος του περιοδικού του Δεκέμβρη του 1974 όπως είναι φυσικό είναι αφιερωμένο στην επέτειο του Πολυτεχνείου, μια που ήδη έχει περάσει ένας χρόνος και η μνήμη ακόμα όχι μόνο είναι νωπή αλλά και στάζει αίμα από τους δολοφονημένους από την δικτατορία πολίτες, και η δημοκρατία στην Ελλάδα παραπαίει ακόμα μέχρι να βρει τον ορθό της προσανατολισμό. Το τεύχος όπως γράφεται «Αφιέρωμα, λεύκωμα-ντοκουμέντο. Η λαϊκή μούσα για το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ».

Στο τρίτο τεύχος δημοσιεύονται ανέκδοτα ποιήματα του Τάκη Βαρβιτσιώτη, της Λύντια Στεφάνου, του Γιάννη Νεγρεπόντη, του Γιώργου Βέη, της Λ. Χατζοπούλου-Καραβία, του Γιάννη Βαρβέρη, του Κώστα Μαυρουδή και άλλων. Στο τεύχος αυτό υπάρχει και η στήλη της αλληλογραφίας και, δημοσιεύονται τα βιβλία που το περιοδικό έλαβε. Ο Στέφανος Μπεκατώρος επίσης δημοσιεύει ένα δοκίμιο για την ποίηση και ο Γιώργος Καραβασίλης μεταφράζει Μπόρις Βιάν (Boris Vian). Τον γνωστό μας αργότερα από τα μυθιστορήματά του «Θα φτύσω στους τάφους σας», ο «Ψυχοβγάλτης» και άλλα που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις της Ιωάννας Χατζηνικολή.

Στο τέταρτο τεύχος δημοσιεύονται μεταξύ άλλων ανέκδοτα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά, του Τάκη Κ. Παπατσώνη, του θεατράνθρωπου και ποιητή Δημήτρη Ποταμίτη, του ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου, των Beat ποιητών, Allen Ginsberg, Gregory Corso, Jack Kerouak, Lawrence Ferlingetti. Ο ποιητής Νίκος Καρούζος δημοσιεύει με την ευκαιρία του θανάτου του ποιητή Νίκου Καββαδία στις 11/2/1975, το «Χειρόγραφο του Ν. Καββαδία (Οι «Παραλληλισμοί»). Και ο Κώστας Μύρης(Κώστας Γεωργουσόπουλος) δημοσιεύει τους «Στίχους για τραγούδια»

Το πέμπτο τεύχος έχει κείμενα για τον γνωστό Γάλλο συγγραφέα Αντονέν Αρτώ(Antonin Artaud), και ποιήματα της ποιήτρια Μελισσάνθης, του Νίκου Δ. Καρούζου, του Μανώλη Πρατικάκη, του Σταύρου Βαβούρη, του Ανέστη Ευαγγέλου, του Δημήτρη Γαβαλά, του Δημήτρη Κόρσου και άλλων.

Στο έκτο τεύχος, δημοσιεύονται κείμενα για τον Dylan Thomas, της συγγραφέως Έρσης Λάγκε, της  εκ Θεσσαλονίκης σημαντικής ποιήτριας Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου, της ποιήτριας και δοκιμιογράφου Ολύμπιας Καράγιωργα, του ποιητή Γιάννη Πατίλη, της ποιήτριας Κικής Δημουλά, του συγγραφέα Διαμαντή Αξιώτη, του Νίκου Δήμου, του Στέφανου Μπεκατώρου και της Λύντιας Στεφάνου.

Τέλος το 8 τεύχος που κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη-Μάη του 1976, βλέπουμε στην δεύτερη σελίδα του εξωφύλλου να δημοσιεύεται διαφήμιση του τόμου «Ποίηση ‘75» με ανέκδοτα ποιήματα 43 νεοελλήνων ποιητών, έκδοση μικρή άρκτος.  Στην πρώτη σελίδα του τεύχους με σελίδα 161, δημοσιεύεται το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Πριν Βουλιάξω» Ελβετία 1970. Ο ποιητής Τάσος Παππάς δημοσιεύει το ποίημα «Χαιρετισμός στη «Νέα Ποίηση», Ο Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης υπογράφει την μικρή μελέτη για τον ποιητή Γιώργο Θέμελη, η ποιήτρια και επαγγελματίας αστρολόγος Θεοδώρα Ντάκου παρουσιάζεται στο τεύχος αυτό με ποιήματά της, ο Πειραιώτης ποιητής Γιάννης Κακουλίδης με τρία του ποιήματα μας δίνει το ποιητικό του στίγμα, «Συγχωρητικαί Ευχαί εις πάσαν αράν και αφορισμόν», «Σύχρονη Εμπειρία» και ‘ Planning for the Unthinkable”, ο Παντελής Β. Πάσχος με τρις θρησκευτικής πνοής ποιητικές καταθέσεις, έχουμε επίσης την ποιητική κατάθεση της ποιήτριας Βικτωρίας Π Παπαδάτου, το κείμενο «Η εύθραυστη ηλικία» του rene char σε μετάφραση του ποιητή Σωκράτη Ζερβού, ποιήματα από την σύγχρονη Αφρικάνικη ποίηση, ποιήματα του ποιητή Χρήστου Τουμανίδη «Τα δέντρα», και, δύο ποιήματα «Φωτογραφία» και «Όταν δεν περνούν οι γερανοί» του πρόωρα χαμένου ποιητή και μεταφραστή παλαιού φίλου Σωκράτη Ζερβού, του παιδιού με τα σγουρά μαλλιά που ήταν πάντα με ένα τσιγάρο στο στόμα, και ο ιστορικός της λογοτεχνίας, λαογράφος και δοκιμιογράφος Μιχάλης Μερακλής χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κ. Μιχαήλ, δημοσιεύει για ποιητικές συλλογές του Πειραιώτη ποιητή Στέλιου Γεράνη εκτενής κριτική. Με την σελίδα 184 τελειώνει και το τεύχος αυτό.

         Το περιοδικό αυτό που εξέδωσε ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης, «η νέα ποίηση», σε 8 τεύχη για ένα χρόνο περίπου, σύνολο τεμαχίων (8) μαζί με το 7^ο τεύχος που δεν το έχω δει, όπως βλέπουμε και από την σύντομη παράθεση της ύλης του υπήρξε μια αρκετά ενδιαφέρουσα και πρωτοπόρα εκδοτική κατάθεση για την εποχή του, με εκλεκτές και σημαντικές συνεργασίες και μελέτες σύγχρονες και ενδιαφέρουσες. Οι συνεργάτες του είναι από τα πιο γνωστά ονόματα στον χώρο της ποίησης και του δοκιμίου, τα ποιήματα που δημοσιεύονται υπηρετούν τον μοντέρνο στίχο, και η θεματολογία τους είναι αρκετά σύγχρονη. Βλέπουμε ακόμα την παρουσία σημαντικών γυναικείων φωνών, είτε με την δημοσίευση ποιημάτων τους είτε με τις μεταφράσεις τους, είτε με μικρές μελέτες τους. Τα πρόσωπα είναι από διαφορετικές γενιές, έστω και να η γενιά του ποιητή Αντώνη Φωστιέρη, η γενιά του 1970, καταλαμβάνει τον μεγαλύτερο χώρο των σελίδων. Αλλά και οι ξένες παρουσίες έχουν ενδιαφέρον.

Θα γράφαμε ότι το περιοδικό αυτό, προετοιμάζει μερικά χρόνια αργότερα την έκδοση του περιοδικού «η λέξη», που εξέδωσε μαζί με τον συγγραφέα και επιμελητή εκδόσεων Θανάση Νιάρχο, ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης.

ΥΓ. Ο κριτικός και δοκιμιογράφος Αλέξης Ζήρας, στο γνωστό λήμμα του στο "λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας" των εκδόσεων Πατάκη, για τον ποιητή Αντώνη Φωστιέρη, αναφέρει μόνο ονομαστικά το περιοδικό. Δυστυχώς δεν κατόρθωσα να βρω επαρκής πληροφορίες για το περιοδικό στα παράλληλα περιοδικά που εξέτασα.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή, σήμερα, Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου 2014.

Πειραιάς, Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου 2014.