ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 2015

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ   2015

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

                                 Max  Weber

δολόμητιν δ’ απάταν θεού

τις ανήρ θνατός αλύξει;

τις ο κραιπνώ πόδι πηδήματος

ευπετέος ανάσσων;

φιλόφρων γαρ ποτισαίνουσα

το πρώτον παράγει

βροτόν εις άρκυας Άτα,

τόθεν ουκ έστιν υπέρ

θνατόν αλύξαντα φυγείν.

                                          Αισχύλος

     Κυριακή σήμερα, και κληθήκαμε ξαφνικά και αναίτια και παρά την θέλησή μας, εμείς οι κληρούχοι της πανάρχαιας δημοκρατίας, οι κλητοί των αιώνιων δημοκρατικών αξιών που γεννήθηκαν σε αυτήν την μικρή γεωγραφική κουκίδα-την Ελλάδα- του διαστημοπλοίου που ονομάζεται πλανήτης, εμείς οι σύγχρονοι πτωχευμένοι νεοέλληνες υπερασπιστές των δικαιωμάτων των άλλων λαών της Ευρώπης, που καταδυναστεύονται και ληστεύονται από τους αιμοδιψείς δράκοντες τραπεζίτες, εμείς τα «γηραλέα πιστώματα» της πανάρχαιας ασώτευτης κληρονομιάς μας, εμείς οι σύγχρονοι αριστεροί δον κιχώτες  «γης απάσης Ευρωπαϊκά πολίσματα», οι υπερήφανοι νεόκοποι συνεχιστές της διαρκούς επανάστασης των επαναστατών ηγετών της νοτίου Αμερικής, φωτισμένοι θιασώτες μιας ξεπερασμένης ιστορικά ιδεολογίας της πάλαι ποτέ κοσμοκράτηρας Σοβιετικής μητερούλας μας, λησμονώντας με περηφάνια ότι, αυτά τα καθεστώτα της πρώην ανατολικής συμμαχίας, οικοδόμησαν ένα ληθαίο ον σε μια λιθέα κομμουνιστική οικουμένη, τώρα που πήραμε την κυβερνητική εξουσία με την συνεργασία των «ψεκασμένων» συντηρητικών δυνάμεων και την νόμιμη ψήφο του άλλου αντιμνημονιακού κόμματος της χρυσής πούλιας, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την Ευρώπη. Να παιανίσουμε τα ιδανικά μας που δεν λησμονήθηκαν μετά την στρατιωτική και πολιτική ήττα μας την περίοδο του εμφύλιου διχασμού, να σηκώσουμε τα φλάμπουρα της εξέγερσης των κλειστών τραπεζών, για πάλης και πείνας ξεκίνημα νέοι λιποθυμικοί αγώνες, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι οικονομικά νεκροί, να χτυπήσουμε τους ζουρνάδες για να χορέψουν τον ευρωπαϊκό χορό του Ζαλόγγου ο κακός και αιμοβόρος υπουργός οικονομικών της γερμανίας, η μάγισσα πρωθυπουργός του που η ενδυματολογική της πρόταση είναι χειρότερη και από εκείνη του παγωτού της προέδρου της άμοιρης ελληνικής ξεφωνισμένης βουλής της χώρας μας,-ξέρεις ποια είμαι εγώ μωρή-να πάει στον αγύριστο και να μην ξανά φανεί στα κανάλια, αυτή η γαλλίς κιουρία νιαουρίζουσα γαλής του ΔΝΤ που κάθε της ενδυματολογική εμφάνιση μας κοστίζει όσο και ο κρατικός προϋπολογισμός της πτωχευμένης χώρας μας,-τουλάχιστον ο άλλος-, ο γάλλος, το ευτραφές μεσόκοπο ερωτικό γαλόπουλο, πλήρωνε από την τσέπη του τα όποια ξενοπηδήματά του, να πέσουν στο Ζάλογγο, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που μας αντιστρατεύονται-εκτός του Ιταλού Πέπε(ούνα ράτσα ούνα φάτσα) και του Ισπανού συμπέθερου με τα φούξια χρώματα της επανάστασης, να πέσουν στα σκοτεινά βάθη του πηγαδιού της ιστορίας και να μην τους ξαναδοθεί στριφτή σκάλα να ξανανεβούν να απλώσουν τα ξεπλυμένα, τα λερωμένα τα άπλυτα που άδει και η Γλυκερία, της πολιτικής ενδυμασίας τους. Εμείς, οι νενέκοι της πολιτικής ελληνικής κυβερνητικής εξουσίας, που δεν τολμήσαμε παρά το συμμαχικό του νεαρού και άπειρου της ηλικίας μας, να αναλάβουμε τις πολιτικές μας προσωπικές ευθύνες και να παραιτηθούμε, να καταθέσουμε την κυβερνητική εντολή που μας έδωσε πριν μερικούς μήνες ο υπερήφανος και αξιοπρεπής ελληνικός λαός, αυτός, ο απνευμάτιστος ιστορικά, με την ισχνή συνειδησιακή μνήμη, ο σύγχρονος ταρτούφος της μικροαστικής μίζερης δημοκρατίας της εποχής μας, που καταναλώνει τα επιστημονικά επιτεύγματα, τις τεχνολογικές εξελίξεις, τα πολιτικά ιδεώδη και πατροπαράδοτες ιδέες και αξίες του πολιτισμού του, όπως τα διάφορα ιλουστρασιόν άχρηστα προϊόντα των σούπερ μάρκετ, αυτών των σύγχρονων ναών της εκκλησίας των καταναλωτών. Εμείς, και ειδικότερα, ο πετίτ Αλέξης-αυτός που πρωτογνωρίσαμε στην περιβόητη εκπομπή της Άννας Παναγιωταρέας-δεν στάθηκε στο ύψος των ιστορικών και πολιτικών στιγμών, δεν ανέλαβε την προσωπική πολιτική και ιστορική ευθύνη που του αναλογούσε ως πρωθυπουργός μιας χώρας, και λειτούργησε ως πρόεδρος, ισορροπιστής των διαφόρων πολιτικών γκρουπούσκουλων και αριστερών συνιστωσών για να μην χάσει την εξουσία, να μην στερηθεί την γλύκα του κυβερνητικού γκοβέρνου, και κατέφυγε τάχα  στον κυρίαρχο λαό για να αποφασίσει εκείνος. Τον Λαό, αυτή την ρευστή επικίνδυνη και απροσδιόριστη έννοια που επικαλούνται όλοι οι πολιτικοί ταγοί για να αποφύγουν τις πολιτικές τους ευθύνες, ή να κάνουν συμμέτοχους τους άλλους.

Ο κύριος πρωθυπουργός, έχασε το πολιτικό ηθικό στοίχημα με την ιστορία που του δόθηκε, μεθυσμένος από το αναπάντεχο μεθύσι της ανίερης ιδεολογικά και πολιτικά συγκυβέρνησης, πίστεψε για να θυμηθούμε και τον γερμανό κοινωνιολόγο Μαξ Βέμπερ, ότι:

«η ηθική των απόλυτων σκοπών είναι φανερό ότι αποτυχαίνει να λύσει το πρόβλημα της δικαίωσης των μέσων από τους σκοπούς. Και στην πραγματικότητα έχει λογικά μόνο τη δυνατότητα: μα απορρίψει κάθε πράξη που χρησιμοποιεί μέσα ηθικώς επικίνδυνα-θεωρητικά!! Στον κόσμο της πραγματικότητας κατά κανόνα διαρκώς ανανεώνουμε την εμπειρία ότι ο οπαδός μιας ηθικής απολύτων σκοπών ξαφνικά μεταβάλλεται σε χιλιαστή προφήτη. Εκείνοι π.χ. που μόλις τώρα εκήρυτταν την «αγάπην εναντίον της βίας», θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη σαν τελευταία πράξη βίας, η οποία θα οδηγήσει σε μια κατάσταση πραγμάτων που θα εξαφανίσει κάθε βία…. Ο υπέρμαχος μιας ηθικής απολύτων σκοπών δεν μπορεί να ανεχθεί την ηθική αλογικότητα του κόσμου. Είναι ένας κοσμικοηθικός «ρασιοναλιστής». Για όσους γνωρίζουν τον Dostojevski, θα τους θυμίσω τη σκηνή του «Μεγάλου Ιεροεξεταστή», όπου αναλύεται εξαίρετα το πρόβλημα. Και αν ακόμη κάνει κανένας οποιεσδήποτε παραχωρήσεις γενικά στην αρχή ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δεν είναι δυνατό να συμφιλιώσει την ηθική των απολύτων σκοπών με την ηθική της ευθύνης ή να θεσπίσει ηθικά ποιος σκοπός θα μπορούσε να δικαιολογήσει οποιοδήποτε μέσο».

Έχασε το στοίχημα με την Ιστορία, γιατί δεν ανέλαβε προσωπικά την πολιτική ευθύνη που του αναλογούσε, όπως ο ίδιος κατέθεσε σε συνέντευξή του, στην νέα ΕΡΤ, «δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού», δηλαδή, στα εύκολα εγώ είμαι πρωθυπουργός και χαίρομαι και απολαμβάνω τα αγαθά της κυβερνητικής εξουσίας , βολεύοντας τους ημέτερους υποστηρικτές μας, ενώ στις δυσκολίες, χρησιμοποιώ πολιτικούς, οικονομικούς ή ιδεολογικούς κασκαντέρ; Ποιος μπορεί να τον πιστέψει ξανά; Μετέθεσε την ευθύνη στους ώμους των ψηφοφόρων, διχάζοντάς τους. Αν είχε απευθυνθεί με το διάγγελμά του στον λαό και του εξηγούσε πεντακάθαρα θα είχε τον κόσμο με το μέρος του και δικαιολογημένα θα τον αποθέωναν, τώρα όμως, στάθηκε πολιτικός νενέκος, ένας φοβισμένος ηγέτης που οδήγησε την χώρα του στην καταστροφή ακόμα περισσότερο από ότι την είχαν οδηγήσει οι άλλες συντηρητικές και πασοκικές δυνάμεις του πελατειακού κράτους και συστήματος που υποτίθεται αυτός και η αριστερή ομάδα του πολεμούσε και ήθελε να αλλάξει.

Αλήθεια, ποιος φορολογούμενος και εξαθλιωμένος οικονομικά και κοινωνικά ψηφοφόρος δεν θα ήθελε να βγει από το μνημόνιο;

Αλήθεια, ποιος συνταξιούχος του ιδιωτικού ή κρατικού τομέα δεν θα ήθελε να δει η σύνταξή του να επανέρχεται στα  πρώτα οικονομικά επίπεδα πριν την κρίση, και να πάρει πίσω το δώρο του Πάσχα ή των Χριστουγέννων;

Αλήθεια, ποιος εργαζόμενος δεν θα ήθελε να ανέβει ο κατώτατος μισθός στην χώρα και να απολαμβάνει τα όποια οικονομικά οφέλη;

Αλήθεια, ποιος άνεργος δεν θα ήθελε να βρει εργασία; Να ζήσει με αξιοπρέπεια αυτός και η οικογένειά του;

Αλήθεια, ποιος αγαπά να μειώνεται το εισόδημά του;

Αλήθεια, ποιος μη βολεμένος Έλληνας, δεν θα ήθελε να σταματήσει πια αυτό το πελατειακό και κομματικό κράτος να μας καταδυναστεύει;

Αλήθεια, ποιος σοβαρά και όχι συμφεροντολογικά σκεπτόμενος Έλληνας ή Ελληνίδα δεν θα ήθελε να εκσυγχρονιστεί η πατρίδα του προς όφελος αυτού και των παιδιών του;

Ανταυτού, τι δίλημμα μας θέτει η προ πενταμήνου υποτίθεται αριστερή και προοδευτική μας κυβέρνηση; Να ψηφίσουμε τι; και όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, ως τι θα πάμε να διαπραγματευτούμε, ως επιβεβαιωμένοι δημοψηφισματικά επαίτες για νέα δάνεια; Από ποιους, από αυτούς που σκυλοβρίζουμε πολιτικά, θεωρούμε αναξιόπιστους ευρωπαϊκά, και κολλάμε αφίσες στις κολόνες γράφοντας διάφορα γελοία λόγια ή μοιράζοντας ψηφοδέλτια του όχι και βρίζοντας αυτούς που θα ψηφίσουν ναι;

Είναι ή δεν είναι διχασμός αυτό; Και το υλοποιεί ποιος; μια δήθεν αριστερή κυβέρνηση που αλληθωρίζει είτε προς δικτατορικά καθεστώτα της λατινικής Αμερικής, είτε προς μονοκράτορες πρώην κόκκινους μονομάχους που θα της γεμίσουν τα δημόσια ταμεία με ρούβλια και καπίκια;

Για ποια ανθρώπινη ελληνική αξιοπρέπεια μιλάνε, για το ότι δεν τόλμησαν να αναλάβουν την ευθύνη του πολιτικού και κυβερνητικού κόστους του κλεισίματος των τραπεζών, και δεν μπορούν να σηκώσουν τους μισθούς τους οι εργαζόμενοι ή τις συντάξεις τους οι συνταξιούχοι, και έριξαν-παλαιά ελληνική συνήθεια-την ευθύνη στους ξένους; Τουλάχιστον οι άλλοι, μετά την εκλογική ήττα του Κώστα Καραμανλή το 2009, οι κυβερνήτες που μας κυβέρνησαν απέτυχαν ή έφεραν ένα υποφερτό αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και η χώρα δεν οδηγήθηκε στο γκρεμό, και οι ίδιοι, ή παραιτήθηκαν, ή τους παραίτησαν ή έγιναν εκλογές, αλλά η χώρα, δεν οδηγήθηκε εδώ που την οδήγησαν η συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανεξάρτητων Ελλήνων προκηρύσσοντας δημοψήφισμα και με τους ψήφους της Χρυσής Αυγής. Είναι αυτό πολιτική ηθική πρόταση; Η ευθύνη πρωτίστως ανήκει στον όποιο εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας και κατόπιν στον λαό, ή και αυτό το κατήργησε η μεταμοντέρνα αριστερά των καιρών μας; Ποια η διαφορά από την απόπειρα δημοψηφίσματος από τον πρώην πρωθυπουργό Γεώργιο Α. Παπανδρέου, όταν μάλιστα χρησιμοποιείς και πολλά στελέχη της κυβέρνησής του, στην δική σου διαπραγματευτική σου ομάδα; Μπορεί ένας νάρκισσος πανεπιστημιακός καθηγητής, ο οποίος θα αυξήσει τις πωλήσεις των συγγραμμάτων του, ή το δικό του οικονομικό προφίλ, να οδηγήσει στην διέξοδο; Μήπως δεν είμαστε τα κακά παιδιά της Ευρώπης, αλλά τα ανόητα; Μήπως και πάλι όπως γράφει ο Max Weber:

«Μπορούμε να πούμε ότι τρεις ιδιότητες είναι αποφασιστικής σημασίας για τον πολιτικό: πάθος, αίσθημα ευθύνης, αίσθηση του μέτρου»… «Πάθος, με την έννοια ότι στηρίζεται μόνο στην πραγματικότητα…».

Τι αλήθεια από αυτά τα τρία στοιχεία οδήγησαν τον κύριο πρωθυπουργό να επιλέξει να μας οδηγήσει εδώ που μας οδήγησε;

Μια πεντάμηνη κυβέρνηση, που όπως είπε πολύ εύστοχα και πάλι χθες στις ειδήσεις της νέας ΕΡΤ, ένας προοδευτικός δημοσιογράφος, λειτούργησε για πέντε μήνες σαν «παιδική χαρά», δηλαδή τραλαλά, τραλαλό, γιαυτό και μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε, και βάζει ποιους; Εμάς τους εξαθλιωμένους από μια πενταετή λιτότητα να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα που λέει η παροιμία; Ε, όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Θα ψηφίσω Ναι στην Ευρώπη, Ναι στο Ευρώ, και Ναι να γίνουν εκλογές και να έρθουν άλλοι, πιο υπεύθυνοι κυβερνήτες να συνεχίσουν την διάσωση της χώρας, ή να περισώσουν ότι μπορεί να περισωθεί. Απετύχατε παλαιοί της αριστερής δημοκρατίας σύντροφοι, βραχυκυκλωθήκατε μέσα στις ιδεολογικές σας ιδεοληψίες, μέσα στην πολιτική σας οικονομική ανοργανωσιά και έλλειψη προετοιμασίας, φτάσατε στην αρχαία ελληνική Ύβρη, εξαντληθήκατε πολιτικά θέλοντας να ρίξετε την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου χωρίς οποιαδήποτε προετοιμασία και σχεδιασμό, μπλέξατε σε ατέλειωτες συζητήσεις δήθεν φωστήρων της αριστερής δημοκρατίας, αλλά στην πραγματικότητα ανεύθυνων πολιτικά ηγετών. Αν περιμένατε, ούτως ή άλλως θα έπεφτε η κυβέρνηση Σαμαρά από τα μέτρα που ετοιμάζονταν να πάρει, αλλά και η οποία είχε στρώσει κάπως την οικονομία, άρχιζε να λειτουργεί η ιδιωτική μηχανή, μερικές βάσεις εκσυγχρονισμού είχαν τεθεί, ανταυτού, επιλέξατε πάλι το παλαιό κομματικό κράτος και τις αντιλήψεις του, χάσατε την αίσθηση της πραγματικότητας. Οδηγήσατε την χώρα και τον εξαθλιωμένο κόσμο σε φοβερότερα αδιέξοδα. Τι πετύχατε; Να γίνεται μέρος του πολιτικού κατεστημένου, συνεργαζόμενοι πολιτικά με ποιους; και στηριζόμενοι στους ψήφους ποιών; συν-υπεύθυνοι και τελευταίοι καταστροφείς μιας ήδη διαλυμένης, ωχαδελφικής, πτωχευμένης, κι αδιάφορης για το κοινό καλό κοινωνίας, στηριζόμενοι σε ανεδαφικές ιδεοληψίες, ιδεολογικούς ψευτοκουτσαβακισμούς, μιας επαρχιώτικης νοοτροπίας που κατάστρεψε την χώρα. Εσείς, που διακρινόσασταν για τον ορθό και επιστημονικό σας λόγο, εσείς, που φημιζόσασταν για το πολιτικό σας ήθος και αγωγή, εσείς, που ακολουθώντας σας γνωρίζαμε ότι είστε έντιμοι και όχι μοιραίοι, εσείς που ήσασταν πάντοτε φιλοευρωπαίοι, σαν γνήσια παιδιά του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και της ουμανιστικής παράδοσης. Και όλα τα παίξατε κορώνα γράμματα να κερδίσετε τι; μερικούς μήνες ή μια τετραετία κυβερνητικής εξουσίας; Δεν είναι προδοσία των παλιότερων αρχών σας αυτό; Ποιος θα έχει εμπιστοσύνη πλέον στα λόγια σας; Σίγουρα οδήγησαν την χώρα στην οικονομική εξαθλίωση οι άλλοι, ναι είναι μεγάλη η ευθύνη τους, αλλά έστω και για την δική τους πολιτική υστεροφημία, προσπάθησαν να σώσουν την κατάσταση, να ισορροπήσουν τα πράγματα, να δεχτούν έναν υποφερτό έντιμο συμβιβασμό για την σωτηρία της χώρας, για να δίνονται οι όποιες συντάξεις, για να έχουν εργασία αυτοί του ιδιωτικού τομέα που εργάζονται ακόμα, για να παραμείνουμε μέσα στην προστασία των ευρωπαϊκών θεσμών. Παίξατε σε βάρος μας, στο όνομα μιας αποτυχημένης και παιδαριώδους πολιτικής, γιαυτό καταφύγατε στο δημοψήφισμα. Εκτός αν, λέω εκτός αν, το σχεδιάσατε ιεροκρυφίως για να περάσετε τα μέτρα, να χαθούν τα χρήματα των απλών καθημερινών ανθρώπων, να εφαρμόσετε ακόμα πιο σκληρές οικονομικές επιλογές, έχοντας το άλλοθι του δημοψηφίσματος; Δεν φταίμε εμείς, ο λαός αποφάσισε έτσι. Αλλά αν ευσταθεί αυτή η θεωρία, τότε αγαπητοί μου αριστεροί όπως θέλετε να αποκαλείστε κυβερνήτες, αυτά τα πολιτικά παιχνίδια, αυτές τις ύπουλες ανευθυνουπεύθυνες πολιτικές δεν μας τις δίδαξε η παράδοση της μεταπολίτευσης, ίσως, η νέα κυβερνητική αριστερά να την ακολουθεί, η παλαιά όμως όχι.

Γιαυτό λέω Ναι, και είθε, οι νέοι κυβερνήτες που θα αναλάβουν τα ηνία της χώρας, να μην κάψουν και το τελευταίο χαρτί εμπιστοσύνης προς το πολιτικό κατεστημένο παλαιότερο και νεότερο της χώρας των ψηφοφόρων. Είθε!

Και να μην έχουμε αντί Άρτον και Θεάματα των παλιών δημαγωγών, κλείσιμο των τραπεζών, κούρεμα των καταθέσεων, και αριστερές ιδεολογικές ιδεοληψίες.

Μια και οικονομική ελευθερία, δεν είναι η απαίτηση του κράτους ο οικονομικά ενεργών να αναλαμβάνει ο ίδιος το κέρδος ή την ζημία της οικονομικής του πράξεως; Όπως επίσης, κοινωνική ελευθερία, δεν είναι η απαίτηση των θεσμών του κράτους, ο κοινωνικώς ενεργών να αναλαμβάνει ο ίδιος το κέρδος ή την ζημία  της κοινωνικής του πράξεως;

Γιατί:

«μήτε χρημάτων ανάνδρων πλήθος εν τιμή σέβειν,

μητ’ αχρημάτοισι λάμπειν φως όσον σθένος πάρα».

Γράφει και πάλι στους «Πέρσες», ο πάππους μας Έλλην και Ευρωπαίος Αισχύλος.                                                    

* Τα αποσπάσματα του Αισχύλου, είναι από την τραγωδία του «Πέρσαι». Να πως το μεταφράζει ο συγγραφέας, ποιητής και μεταφραστής Τάσος Ρούσσος στις γνωστές εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ» 1991, σελίδα 39:

Ποιος όμως θνητός θα ξεφύγει

την απάτη του θεού τη δολόπλοκη;

Ποιος με πόδι γοργό τέτοιο πήδημα

θα πετύχει; Γιατί με γλυκόγελα

καλοπιάνοντας η Άτη τον άνθρωπο

παρασέρνει στα δίχτυα της,

κι από κει να ξεμπλέξει δεν είναι

μπορετό για κανέναν.

** Το απόσπασμα του Μαξ Βέμπερ, είναι από το βιβλίο Max Weber, “ Wirtschaft und Gesellschaft” «Η Πολιτική ως Επάγγελμα» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Παπαζήση το 1988 σε εισαγωγή και μετάφραση Μιχαήλ Γ. Κυπραίου, σελίδες 179.
Υ. Γ. Ενδιαφέρουσα μελέτη για όποιον ενδιαφέρεται είναι και το βιβλίο του Γιώργου Μανιάτη: "Πολιτική και Ηθική"-Η κρίση της πολιτικής και η δυνατότητα ηθικής θεμελίωσης του πολιτικού πράττειν. εκδόσεις Στάχυ 1995 

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015

Πειραιάς, 5/7/2015