ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό κύριον Αλέξη Τσίπρα

    Η γενιά μου, η γενιά του 1980-η γενιά της μεταπολίτευσης του 1974-οι γεννημένοι μετά το 1955, έζησε μια τρελή κοινωνικά, πολυποίκιλη πολιτικά αριστερή, φοβερά χορευτική και ανεξέλεγκτη ερωτικά εποχή. Όλοι χόρευαν και κυκλοφορούσαν στο στιλ του ηθοποιού και χορευτή Αμερικανού Τζον Τραβόλτα στην γνωστή ταινία “Saturday Night Fever” και τραγουδούσαν το τραγούδι των Bee Gees, “Stayin’ alive”.

Όλοι έγραφαν ποιήματα και διάβαζαν ποίηση, όλοι οι τότε έφηβοι νέοι και νέες κουλτουριάρηδες παρακολουθούσαν τις θεατρικές παραστάσεις της εποχής που ανέβαζαν στο Ηρώδειο, την Επίδαυρο, στο Εθνικό Θέατρο ή στις άλλες θεατρικές αίθουσες, οι γνωστοί σκηνοθέτες του Εθνικού Θεάτρου Τάκης Μουζενίδης, Αλέξης Μινωτής, Δημήτρης Ροντήρης,  Αλέξης Σολομός, Γιώργος Ρεμούνδος, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, το Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, το θέατρο Άττις του Θόδωρου Τερζόπουλου μετά το 1985, και άλλοι γνωστοί και σπουδαίοι σκηνοθέτες της εποχής εκείνης, και ήθελαν να γίνουν ή ηθοποιοί, ή τραγουδιστές(νέοι Michael Jackson στο Bad ή το Thriller) ή μην φανεί ύβρης, Τσε Γκεβάρα, ήθελαν δηλαδή, να ταξιδέψουν στην Νότιο Αμερική και να ακολουθήσουν τα χνάρια του δολοφονημένου επαναστάτη ιατρού. Διαβάζαμε τα κείμενά του σε κακές φυσικά μεταφράσεις, από λαθρόβιους μικρούς εκδοτικούς οίκους, κυκλοφορούσαμε με κονκάρδες στο πέτο που είχαν το πρόσωπό του, φοράγαμε το πράσινο μπερέ του, και μιλάγαμε ατέλειωτες ώρες για τον αγώνα του Εμιλιάνο Ζαπάτα και άλλων επαναστατικών φυσιογνωμιών της Νοτίου Αμερικής. Στην ημερήσια πολιτική μας διάταξη συνομιλιών, ήταν και ο δημοκρατικός σοσιαλιστικός αγώνας και η πολιτική πρόθεση αλλαγής της κοινωνίας της χώρας του, της Χιλής, του ανατραπέντος και μάλλον δολοφονημένου προέδρου Σαλβαντόρ Αλλιέντε. Κρυφή μας όμως επιθυμία, να επισκεφτούμε την μεγάλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη με την ανοιχτή καπιταλιστική οικονομία την Βόρειο Αμερική, να ταξιδέψουμε στην αχανή και πολυπολιτισμική αυτή χώρα, να επισκεφτούμε τις μεγάλες βιβλιοθήκες της, τα Μουσεία της, τις Γκαλερί της, και τους άλλους μετά-μοντέρνους εκθεσιακούς της χώρους, να συνεχίσουμε τις σπουδές μας εκεί, και αν έχουμε την οικονομική ευκαιρία, να σταδιοδρομήσουμε επαγγελματικά και να ζήσουμε στην μεγάλη αυτή πλούσια χώρα με τις αρίφνητες επαγγελματικές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δυνατότητες και επιλογές. Πως συμβιβάζαμε την επαναστατική πρόθεση των νιάτων μας, με την μουσική της Disco και το χορό. Η μουσική της disco μας απογείωνε, μας εφοδίαζε με όνειρα, μας οδηγούσε σε αχαρτογράφητες για εμάς ακόμα, ερωτικές των νιάτων μας συναλλαγματικές εξαργυρώσεις. Από όσο εγώ θυμάμαι-τουλάχιστον στον δικό μου νεανικό κύκλο-κανένας μας δεν θα ήθελε να επισκεφτεί την τότε κομμουνιστική υπερδύναμη την Σοβιετική Ένωση. Αριστερή ιδεολογία μεν, καπιταλιστική επιθυμία δε, το νεανικό μας ένστικτο, μας οδηγούσε εκεί που υπάρχει ελευθερία επιλογών, την Αμερική, και όχι εκεί που υπήρχε αστυνομική και στρατιωτική επιτήρηση και χιλιάδες κοινωνικές και πολιτικές απαγορεύσεις. Το περιοδικό «Σχολιαστής», το περιοδικό «Αντί», το περιοδικό «ο Πολίτης», το περιοδικό «Ο Θούριος» και άλλα μικρότερης εμβέλειας πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου έντυπα, μας τροφοδοτούσαν με τα αναγκαία ιδεολογικά και πολιτικά εφόδια, ώστε να κάνουμε από πολύ νωρίς, την απαραίτητη και χρήσιμη διάκριση, ότι τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, δυναστεύονταν από παλαιό και νεοσταλινικούς ηγέτες. Τα ιστορικά κείμενα και οι πολιτικές δημοσιευμένες αναλύσεις κειμένων και άρθρων, σημαντικών νεότερων ιστορικών και στοχαστών της πατρίδας μας, όπως του Τάσου Βουρνά, του Νίκου Σβορώνου, του Σόλων Γρηγοριάδη, του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, του Κώστα Βεργόπουλου, του Βασίλη Ραφαηλίδη, των φιλοσόφων Κορνήλιου Καστοριάδη, Κώστα Αξελού, του Κώστα Παπαϊωάννου, και φυσικά, του Παναγιώτη Κονδύλη, που διαβάζαμε στην εφημερίδα « Η Αυγή», «Τα Νέα», «Η Ελευθεροτυπία», «Εξόρμηση», το «Βήμα» και αργότερα, την εφημερίδα «Η Πρώτη», και άλλα δημοσιογραφικά έντυπα που υποστήριζαν την τότε λεγομένη δημοκρατική παράταξη, δηλαδή το Πασόκ του Ανδρέα Παπανδρέου και τον Συνασπισμό του Λεωνίδα Κύρκου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Μπάμπη Δρακόπουλου και άλλων δημοκρατικών προσωπικοτήτων του μικρού αυτού πολιτικού χώρου, που συνέχιζαν την πολιτική αριστερή δημοκρατική παράδοση του Ηλία Ηλιού της μεταπολεμικής ΕΔΑ, μας προσέφεραν τις αναγκαίες εκείνες πολιτικές παρακαταθήκες της μεταγενέστερης ιστορικής μας πορείας. Πνευματικές και πολιτιστικές αποθηκεύσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, που βοήθησαν την δική μου γενιά να οικοδομήσει μια στέρεα πολιτική συνείδηση και ένα καθαρό ουμανιστικό βλέμμα ερμηνείας, μέσα στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα και έναν δυτικό πολιτισμό που αλλάζει ραγδαία. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 και οι ραγδαίες πολιτικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις, έθεσε την ταφόπλακα στις όποιες λανθάνουσες αριστερές μας ιδεοληψίες. Η Τέχνη, σε όλες της τις εκδηλώσεις και τις μορφές, μας προετοίμαζε για τις αλλαγές αυτές,  θεατρικοί συγγραφείς, σκηνοθέτες, πεζογράφοι, ποιητές, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, δημοσιογράφοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, άνθρωποι του πνεύματος γενικότερα, μας έδειχναν προς τα πού οδηγείται η σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Κανείς όμως δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά. Ο Γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ με τις ταινίες του, μας έδειχνε τα σύγχρονα ευρωπαϊκά προβλήματα στο θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού, ο Ιταλός ποιητής, πεζογράφος και σκηνοθέτης Πιέρ Πάολο Παζολίνι με τα κείμενά του τα βιβλία και τις ταινίες του, μας μίλησε για την διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, Αμερικανοί σκηνοθέτες όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα δοξάστηκε και έγινε διάσημος δείχνοντάς μας την ιμπεριαλιστική πολιτική της πατρίδας του στις χώρες της Άπω Ανατολής,  ο δικός μας σκηνοθέτης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος φώτισε τις πληγές του εμφύλιου σπαραγμού μας με τα αργόσυρτα «διδακτικά του» κινηματογραφικά έργα. Ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος, με την τελευταία του μεταθανάτια ποιητική επιλογή «Αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα» είδε το τέλος της πολιτικής του ιδεολογίας και παράδοσης που αφιέρωσε την ζωή του, ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης με τα κείμενά του στην εφημερίδα «Η Αυγή», μας μιλούσε για έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, για μια δίκαιη και ελεύθερη πολυπολιτισμική ευρωπαϊκή κοινωνία, ο ψηλός ποιητής της Θεσσαλονίκης ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πόσες και πόσες φορές με τα κείμενά του δεν μας μίλησε για την δημοκρατική αριστερή πλευρά του φεγγαριού της πολιτικής και όχι η σκοτεινή δογματική της έκφραση. Ο πεζογράφος Θανάσης Βαλτινός με τα πεζά του, μίλησε λοιδορούμενος από τους νεοσταλινικούς διανοούμενους, για τα πολιτικά και κοινωνικά λάθη της κομμουνιστικής αριστεράς την περίοδο του εμφύλιου σπαραγμού. Η Έλλη Παππά, η αδερφή της πεζογράφου Διδώς Σωτηρίου και σύντροφος του εκτελεσθέντος Νίκου Μπελογιάννη, με τα βιβλία και τις μελέτες της, κριτίκαρε τα ιστορικά λάθη της ελληνικής αριστεράς, και άλλοι πολλοί πνευματικοί ταγοί αυτής της δύσμοιρης χώρας, όπως ο Γεράσιμος Κακλαμάνης, ή στοχαστές και θιασώτες της αστικής ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Μια πλειάδα πνευματικών στοχαστών και πνευματικών ατόμων της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, εμπιστεύτηκε τον πολιτικό λόγο και κοινοβουλευτικό ήθος των ανθρώπων της ανανεωτικής αριστεράς, προερχόμενοι σχεδόν όλοι από την μεγάλη δεξαμενή της ευρωπαϊκής παράδοσης του Διαφωτισμού και του Ουμανισμού. Μια ιδεολογική κυριαρχία του αριστερού, κοινωνιολογικού και δικανικού λόγου δυνάστευσε για αρκετές δεκαετίες την χώρα, όμως ο κόσμος έδειξε εμπιστοσύνη τόσο στους ανθρώπους της ανανεωτικής αριστεράς όσο και τις πολιτικές της αξίες. Και τώρα, τι βιώνουμε εδώ και τρείς περίπου εβδομάδες, από αυτούς που εδώ και πέντε μήνες ψηφίστηκαν πανηγυρικά και ελπιδοφόρα;

Μια υποτίθεται αριστερή πολιτική, παιδαριώδη, έναν αλλοπρόσαλλο οικονομικό προγραμματισμό που μας οδήγησε σε δραματικό αδιέξοδο, από ένα άτομο που λειτουργούσε ή έδινε την εικόνα ενός σταρ του Χόλυγουντ, μια πρόεδρο της Βουλής που νομίζει, αν δεν κάνω λάθος, ότι προεδρεύει σε ανώτατο σοβιέτ, βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος που θέλουν και υποστηρίζουν την επαναφορά στο εθνικό νόμισμα, άλλες γυναικείες βουλευτικές φωνές, που νομίζουν ότι εκπροσωπούν τον νέο Δημοκρατικό Στρατό και βρίσκονται με το όπλο της ψήφος τους παραπόδας, άλλοι εκπρόσωποι με ιδεολογικές ιδεοληψίες που θεωρούν τον εαυτό τους ως οι νέοι αριστεροί Κάτωνες οι τιμητές της Ευρωπαϊκής δημοκρατίας, ένα άλλα των άλλων κυβερνητική πολιτική και βουλευτικό λόγο, που μπερδεύει ακόμα και τους πιο μπερδεμένους αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους.

Και ο κύριος πρωθυπουργός, ο αριστερών φρονημάτων κύριος Αλέξης Τσίπρας, που προήλθε από την μικρή δεξαμενή του παλαιού Συνασπισμού, τι έπραξε με το διάγγελμά του, απόφυγε τις πολιτικές πρωθυπουργικές του ευθύνες και προκήρυξε δημοψήφισμα χωρίς να καταλαβαίνει κανένας τι ήθελε να πει αυτό το χαρτί. Λειτούργησε ως ηγέτης ενός κυβερνητικού κόμματος που συνεργάζεται για να διατηρηθεί στην πολιτική εξουσία, με πολιτικούς εταίρους που δεν έχει καμία ιδεολογική σχέση, δεν τους ενώνει καμία πολιτική φιλοσοφία και στηριζόμενος στο δημοψήφισμα, στους ψήφους ενός εθνικιστικού όπως αυτοαποκαλούνται πολιτικού φορέα χωρίς συγκροτημένη ιδεολογία και πολιτικό λόγο προκήρυξε το δημοψήφισμα για να διχάσει τον κόσμο.

Αν αποκαλέσει κανείς την πολιτική αυτή απόφαση-την μη αποδοχή της πολιτικής κυβερνητικής αποτυχίας ως πολιτικό νενεκισμό, θα ήταν υπερβολή; Χάθηκε ή δεν χάθηκε η εμπιστοσύνη τόσο μεταξύ των ψηφοφόρων στο πρόσωπό του αλλά και των άλλων ευρωπαίων εταίρων, απέναντι όχι σε έναν δημοφιλή ηγέτη ενός αριστερού κόμματος, αλλά στον πρωθυπουργό μιας πτωχευμένης και εξαθλιωμένης εδώ και πέντε χρόνια χώρας; Τι ήθελε να κερδίσει ο κύριος πρωθυπουργός με αυτούς τους πειραματισμούς του που οδήγησαν την χώρα εδώ που την οδήγησαν; Η κυβέρνηση δεν έκλεισε τις τράπεζες; Για ποια αξιοπρέπεια μιλάνε με κροκοδείλια δάκρυα, για τις ουρές των συνταξιούχων των 120 ευρώ; Για τα 50 ευρώ την ημέρα που μπορεί να λαμβάνει ένας εργαζόμενος-όσοι ήσαν τυχεροί και είχαν βγάλει κάρτα, από τα ΑΤΜ; Ότι ήμασταν παιδιά κουκουλοφόρων ή γερμανοτσολιάδων εμείς που ψηφίσαμε ΝΑΙ στην Ευρώπη, Ναι στο Ευρώ, και Όχι στην διατήρηση του πελατειακού κράτους που μας καταδυνάστευσε εδώ και δεκαετίες και θέλει να διατηρήσει με άλλο πρόσωπο η νέα αριστερά, Όχι στον κρατισμό της οικονομίας που παρεισφρέει σε όλους τους τομείς της δημοσίας ζωής, Όχι στην άρνηση κυβερνητικών στελεχών στις μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, Όχι στην δήθεν ιδεολογική καθαρότητα και την τρομοκρατία που εφαρμόζουν οι διάφορες αριστερές μειοψηφίες που σπάζουν αγάλματα, μπογιατίζουν νεοκλασικές προσόψεις, καταλαμβάνουν με το έτσι θέλω δημόσιους χώρους, εμποδίζουν άτομα να δώσουν διαλέξεις επειδή δεν συμφωνούν, προτρέπουν τους πολίτες να μην πληρώσουν τους φόρους τους, να μην πληρώσουν διόδια, να μην καταβάλλουν το αντίτιμο των εισιτηρίων τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να μην πληρώσουν το χαράτσι, και άλλα γραφικά αλλά ανέξοδα τινά, από άτομα που δεν δούλεψαν και ίσως να μην εργαστούν ποτέ τους, ίσως. Ποιες μεταρρυθμίσεις φοβάται η αριστερή κυβερνητική συμμαχία να κάνει, αυτή την μη φορολόγηση μεγάλης μερίδας ατόμων είτε της επαρχίας, είτε των μεγάλων αστικών κέντρων, που έχουν καταπατήσει δημόσιες εκτάσεις; Ενώ οι άλλοι, με μία κατοικία χτισμένη εδώ και 70 χρόνια, που συνεχώς καταρρέει, που κατόρθωσαν να διατηρήσουν για να στεγάσουν την οικογένειά τους, πρέπει να είναι υπερπατριώτες εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι και να πληρώνουν συνεχώς, νιώθοντας τα συνήθη κοροΐδα; Δεν έβλεπε η σημερινή κυβερνητική αριστερά, πως διασκεδάζουν μέσα στην κρίση οι νεοέλληνες και τα παιδιά τους; Δεν έβλεπε σε ποια νησιά ταξιδεύουν, τι πίνουν, τι τρώνε, τι αγοράζουν, από τα νησιά αυτά που δεν θέλουν να αυξηθεί το ΦΠΑ που μπορεί και να μην πληρώνουν στο κράτος; Δεν έβλεπε η νέα κυβερνητική αριστερά ότι οι νεοέλληνες βρίσκουν δεκάδες δικαιολογίες για να μην πληρώσουν στην πολιτεία αυτό που τους αναλογεί σαν μόνιμοι κάτοικοι αυτής της χώρας; Δεν είδε ότι όλο το βαθύ συντεχνιακό και κρατικοδίαιτο βαθύ Πασόκ και της Νέας Δημοκρατίας και των άλλων κομμάτων, έδωσε την ψήφο του σε αυτό το μικρό αριστερό δημοκρατικό κόμμα, μόνο και μόνο για να διατηρήσει τα προνόμιά του; Δεν είδε τι απαιτούσαν οι διάφορες κρατικοδίαιτες ομάδες από την νέα κυβέρνηση; Για ποιόν εκφοβισμό από τα ιδιωτικά κανάλια μιλάν οι κυβερνώντες και ιδιαίτερα ο κύριος πρωθυπουργός, ποιοι έπεσαν στην παγίδα, το 61% των ψηφοφόρων που ψήφισαν Όχι; Έχασε ή δεν έχασε η χώρα από τον πεντάμηνο αυτόν αριστερό ερασιτεχνισμό; Έχασε η δεν έχασε την εμπιστοσύνη των ξένων ευρωπαίων συμμάχων μας η ελληνική κυβέρνηση με τις ακατανόητες αυτές κυβερνητικές της παλινωδίες; Και το τίμημα ποιος το πλήρωσε; και πάλι εμείς, ο απλός κόσμος της εργαζόμενης ιδιωτικής κοινωνίας, οι μεγάλης ηλικίας συνταξιούχοι, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, ανένταχτοι, οι ψηφίσαντες Όχι ή Ναι, Ο κύριος πρωθυπουργός σίγουρα δεν θα ξανά εργαστεί, εμείς όμως είμαστε υποχρεωμένοι αν αντέξουμε μέχρι τα 67. Και όλα αυτά γιατί δείλιασε να παραιτηθεί και να αναλάβει την ευθύνη των πολιτικών του επιλογών. Η αριστερά, έζησε τον εθνικό διχασμό στο πετσί της για πολλές δεκαετίες, δεν είχε δικαίωμα να τον επαναφέρει με το δημοψήφισμα στο σύγχρονο κοινωνικό σώμα, για το οποίο δεν έβαλε τις οικονομικές βάσεις ώστε οι νέοι και οι παλιότεροι να βρουν εργασία έστω και με μικρό μισθό. Καλύτερα ένας πενιχρός μισθός παρά καθόλου μισθό και σίτιση από την οικογένεια και προσωπική κατάθλιψη. Αυτό που η ιστορία του μέλλοντος θα καταλογίσει στο πελατειακό κομματικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών, είναι, ότι έκαναν μαλθακούς τους πολίτες αυτής της χώρας, τους έκαναν σύγχρονους συβαρίτες. Γιατί να γυρίσουν πίσω οι νέοι και οι νέες, οι επιστήμονες της χώρας μας, που δεν μπορούν να εργαστούν στην γη τους, γιατί να χάσουν τις επαγγελματικές

ευκαιρίες που τους παρέχουν-με δυσκολίες φυσικά-οι ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης ή της Αμερικής; Να κάνουν τι εδώ, να παρακαλέσουν τα νέα τζάκια της αριστερής πολιτείας για μια θέση εργασίας; Που καταργεί τις αξιολογήσεις στο δημόσιο, που θέτει σε ασφυκτικά πλαίσια κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, που δεν σταματά τις συνδικαλιστικές συντεχνίες να φέρνουν εμπόδια στην ελεύθερη οικονομία αλλά τους προσθέτει στα ψηφοδέλτιά της; Ο στείρος κρατισμός δεν είναι η πολιτική πολλών βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος; Η ατομική τους ανέξοδη παροχολογία δεν είναι ο πολιτικός τους λόγος; Πως άφησε η ιστορική ηγεσία αυτού του κόμματος να διαβρωθεί από τέτοιες πρακτικές, μόνο και μόνο για να κερδίσουν κάποιοι κυβερνητικούς θώκους; Με μεγάλη μου λύπη και στεναχώρια σημειώνω, και ίσως να κάνω λάθος, ότι η προ πενταμήνου κυβερνητική νίκη του Σύριζα, υπήρξε μια πολιτική μετατόπιση από τις αξίες και τις πολιτικές αρχές του παλαιού Συνασπισμού και τις προγενέστερες θέσεις εν ονόματι της κυβερνητικής εξουσίας. Καμιά μάλλον από τις αλλαγές που ευαγγελίστηκε η συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ δεν μπορεί να λεχθεί ότι βασίστηκε σε ικανοποιητικά πολιτικά κυβερνητικά κριτήρια και ικανοποιητικά οικονομικά δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά μάλλον βασίστηκε σε διαισθητικές κρίσεις επαγγελματιών λαοπλάνων των κάθε είδους πολιτικών παιγνίων, αντλημένες από ιδεολογικές ιδεοληψίες, οικονομικούς διδακτισμούς, και τον παραδοσιακό μας ψευτοκουτσαβακισμό. Ο κύριος πρωθυπουργός, έπαιξε τον ρόλο του Ανδρέα της σύγχρονης αντιμνημονιακής Αλλαγής, αλλά δεν είχε ούτε το παγκόσμιο κύρος εκείνου, ούτε την διπλωματική του εμπειρία, ποιοι νόμιζε ότι θα τον βοηθούσαν; Οι μονοκομματικοί ηγέτες της Νοτίου Αμερικής ή ο ισόβιος δυνάστης της Κούβας; Που έχρισε τον αδερφό του διάδοχό του; ο μονοκράτορας και νέος Τσάρος των Σλάβων πρώην κομμουνιστών  Βλαδίμηρος; Και με τι ανταλλάγματα; Η έλλειψη μιας υποφερτής συμφωνίας στην αρχή της νέας κυβερνητικής διακυβέρνησης, προκάλεσε τόσες πολιτικές αφερεγγυότητες και αμφιβολίες προσωπικών προθέσεων των ελλήνων αξιωματούχων, για την ορθότητα των όποιων επιλογών τους, που στο τέλος μας κατέστρεψαν σε πολλά επίπεδα. Και όλα αυτά γιατί, για τις ιδεολογικές ιδεοληψίες ενός νέου πελατειακού κράτους; Μιας πολιτικής ομάδας που δεν ανήκει στην δεξιά ή το πασόκ αλλά στην λεγόμενη συριζαίκή αριστερά, επειδή δεν πήρε τα ηνία της εξουσίας μέχρι τώρα; Καλύτερα να έμεναν στην αντιπολίτευση, οι αντιμνημονιακοί υπερασπιστές των κάθε είδους εθνικοποιήσεων. Ποιες πελατειακές συνιστώσες θα μας βγάλουν από τα αδιέξοδα; Θα αποφασίσουν για το μέλλον μας ποιοι; οι οπαδοί της δραχμής; Αυτοί που η πολιτική τους βαρύτητα εξαντλείται στις κάθε είδους δημοκρατική ασάφεια; Στους εκλεγμένους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, που επιλέγουν να υιοθετήσουν ασήμαντους ερασιτεχνισμούς για το μέλλον μας; Σκέφτηκαν οι πολιτικοί φωστήρες της «αριστεράς του τίποτα» ότι μήπως τους παγίδεψαν;

Πάντως, στο στοίχημα με την Ιστορία, ο κύριος πρωθυπουργός στάθηκε μικρός και λίγος, και ας πήρε την πλειοψηφία, ο κουρνιαχτός του ελληνικού κουτσαβακισμού θα περάσει, και το υπερήφανο Όχι δεν θα είναι σαν και αυτό που έδωσε στους Γερμανούς την περίοδο της Κατοχής, οικιοθελώς, ο έλληνας δικτάτορας με την συγκατάθεση του ελληνικού λαού, όπως κάποιος υπουργός άφησε να εννοηθεί σε τηλεοπτικό πάνελ, αν τον κατάλαβα σωστά, αλλά μια καταστροφική της χώρας μας επιλογή, μόνο και μόνο, γιατί δεν θέλησε να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες ο κύριος πρωθυπουργός και τις μετέφερε στις απολιτικές κρίσεις των ψηφοφόρων. Γιατί ποιος αμφισβητεί ότι ο κόσμος ψήφισε ανάλογα με την οικονομία της τσέπης του και των οικονομικών του συμφερόντων, μικρή μειοψηφία από τους συμπολίτες μας, είτε ψήφισαν όχι είτε ναι, κατανόησαν το πραγματικό δίλημμα του ακατανόητου αυτού δημοψηφίσματος που έδειξε περίτρανα ότι η νέα αριστερά δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες της, και ότι οι «χαρισματικοί» ηγέτες ακόμα και της αριστεράς, δεν είναι παρά οι νέοι αντι-ιστορικοί Ελ Σιντ της πολιτικής που οδηγούν στην καταστροφή την χώρα τους. Πολλές αριστερές συνιστώσες, πολυτασικές αυτοκαταστροφικές πολιτικές επιλογές της χώρας μας. Κρίμα.

Μια προσβλητική ιδεολογική ιδεοληπτική υπεροχή της αριστεράς, και μια αυτοκαταστροφική ευθανασία του εκλογικού σώματος, είναι αυτό που θα μείνει από τις τραγικές στιγμές των καιρών μας.

Στο πρόσωπο του νεότερου πρωθυπουργού της Ελλάδας, οι ψηφοφόροι είδαν έναν λαμπερό αστέρα της τηλεόρασης, ή έναν μικρό Ήρωα επαναστάτη των τηλεοπτικών διαφημίσεων ή των λαϊκών παραμυθιών, ψηφίστηκε, όχι για την σχέση του με την σύγχρονη οικονομική διεθνή πραγματικότητα, αλλά για την ελκυστική του απήχηση ως γόης σε νεανικό σίριαλ. Και αυτή η απήχηση ήταν πράγματι μεγάλη και ισχυρή, επέτρεψε στους κουρασμένους και εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, να ξεφύγουν από τα συνειδησιακά τους προβλήματα-της όποιας διαχρονικά συμμετοχής τους στα σημερινά αδιέξοδα του πολιτικού μας συστήματος-και τις κοινωνικές τους ανησυχίες για το μέλλον της χώρας, και με την ψήφο τους, έδωσαν το άλλοθι στον εαυτό τους για μια πρόσκαιρη αίσθηση αυτοεπιβεβαίωση αντιμνημονιακής αντίστασης. Εμείς τιμωρήσαμε τον εαυτό μας με τις άφρονες επιλογές μας, και όταν χάνεται η εμπιστοσύνη, όλοι μας ξέρουμε πόσος χρόνος και τι κόπος χρειάζεται για να ξανά-αποκτηθεί.

Είθε, οι Έλληνες που ψήφισαν ΝΑΙ, να διαψευσθούν για το καλό όλων μας.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, Σάββατο, 11 Ιουλίου 2015

Πειραιάς, 11/7/2015.

Δεκατρείς μέρες πριν την Τούρκικη εισβολή στην Κύπρο, το 1974.