ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΟΥΤΑΚΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΤΣΟΥΤΑΚΟΣ

«Τώρα», (ποίηση), ιδιωτική έκδοση, 1992.

Γνώση στον ουρανό σημαίνει να βλέπεις, στη γη σημαίνει να θυμάσαι, γράφει σε κάποιον Ύμνο του ο αρχαίο ποιητής Πίνδαρος.

Ολόκληρο του ποιητικό έργο του Πειραιώτη δημοσιογράφου και ποιητή Παναγιώτη Τσουτάκου είναι μια συνεχής αναδιπλούμενη αυτοβιογραφία. Η ποιητική μνήμη επαναλαμβάνει με δραματικούς τόνους όχι μόνο την προσωπική πορεία του ποιητή μέσα στην διάρκεια του χρόνου, αλλά, και την ιστορική διαδρομή ολόκληρης της γενιάς του. Ο Παναγιώτης Τσουτάκος, ο Πειραιώτης, για την ακρίβεια Κερατσινιώτης ποιητής και δημοσιογράφος, ανήκει στους μεταπολεμικούς δημιουργούς που υμνούν αυτό που ονόμασαν μεταπολεμικό άγχος. Όπου, οι επιθυμίες, οι στόχοι, τα συναισθήματα, τα οράματα, οι κοινωνικοί στοχασμοί του ποιητή, είναι στραμμένοι προς ένα «αιώνιο» αλλά δραματικό και βασανιστικό ιστορικό γίγνεσθαι. Ανήκει στους ποιητές που διακρίνεις εύκολα ότι η γραφή τους πραγματοποιεί μορφές και εικόνες ζωής που είναι τόσο προσωπικές γιαυτό και είναι πανανθρώπινες.

Η νέα του συλλογή «Τώρα», είναι μια νοσταλγική σύμμειξη της τραγικότητας και της ρομαντικής ιδεαλιστικής ορμής των ανθρώπων της γενιάς του και των άδοξων οραμάτων τους.

Αυτή η  τραγική ατμόσφαιρα που πλημμυρίζει τα ποιήματα, αυτός ο ηλιόλουστος μηδενισμός, αυτός ο χαροποιός πεσιμισμός που απορρέει από το έργο του, μας αποκαλύπτει το μεγαλείο του ανθρώπου μπροστά στον ναυαγισμό του. Είναι το πικρό curriculum vitae της ζωής του ίδιου του ποιητή, δες σελίδα 29, αλλά και των άλλων νέων της γενιάς του. Είναι μια στοχαστική υμνωδία της τραγικότητας της μνήμης μέσα από τις διάφορες αντινομίες και τις αντιφάσεις της, που, άλλοτε κατορθώνει να τις επιλύσει και άλλοτε εγκλωβίζεται μέσα στα αδιέξοδά της.

Μέσα από τον σπαρακτικό αλλά και λυρικό του λόγο, αναδύεται η μοίρα του ανθρώπου που κατατρώγεται από τις τύψεις του. Σε έναν διαρκή αγώνα ανάμεσα στην απαισιοδοξία και την νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Ανάμεσα στο «απέραντο κενό και το μηδέν» σελίδα 30, και του «Άχρι του σαλπίσματος της εαρινής μου παρουσίας» σελίδα 46.

Ο Παναγιώτης Τσουτάκος, κατορθώνει να στοχεύσει με την γραφή του την κρίσιμη εκείνη στιγμή του σημείου επαφής του ανθρώπου με τα πράγματα. Την στιγμή εκείνη δηλαδή, που η εμπειρία παραχωρεί την θέση της στην απογραφή της μνήμης, «Δεν ανησυχώ για κάποιον Ιούδα μου. Συνήθισα μαζί του στη ζωή μου» γράφει στην σελίδα 15.

Η οδύνη του ποιητικού ύφους του ποιητή πλαστουργεί τις συντεταγμένες του λόγου του. Ο ικετευτικός εξομολογητικός τόνος του, έτσι όπως εύστοχα καταγράφεται στο ποίημα του «Τώρα» σελίδα 7, από όπου δανείστηκε και τον τίτλο της ολάκερη η ποιητική συλλογή, δεν μας φανερώνει μόνο λεκτική ενάργεια της τέχνης του αλλά και ένα βαθυστόχαστο άτομο.

Και, έρχεται στο νου μας ο λόγος του παππού μας θείου Ηράκλειτου: «Ψυχής πείρατα ουκ αν εύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν, ούτω γαρ βαθύν λόγον έχει».

Ο δημοσιογράφος και ποιητής Παναγιώτης Τσουτάκος ανήκει στους πνευματικούς εκείνους δημιουργούς που αγωνίζονται να λυτρώσουν την ψυχή του ανθρώπου από τα ποικίλα βάσανά της.

Και όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ίδιος: «αυτές οι πληγές έγιναν δέντρα. Τα δέντρα, χέρια στον ουρανό υψωμένα» σελίδα 10.

Και η ποίησή του είναι ένα δοξαστικό τεριρέμ αγάπης και νοσταλγίας για τον χαμένο οραματικό παράδεισο του ανθρώπου.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη δημοσίευση, περιοδικό ,
«Πολιτιστική Πράξη», τεύχος 12/ Μάρτιος 1993, σελίδες 60-61.

Πειραιάς 25 Σεπτεμβρίου 2013.

Πανελλαδικά συλλαλητήρια ενάντια στην βία και τον φασισμό, με αφορμή τον άδικο χαμό ενός νέου μουσικού καλλιτέχνη, που θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς.

Οι καιροί ου μενετοί.