ΠΕΙΡΑΙΑΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ

         «όπως και οι άλλες τυραννίες, η τυραννία της πλειοψηφίας ενέπνευσε στην αρχή και γενικά συνεχίζει να εμπνέει, φόβο, κυρίως επειδή εκδηλώνεται με τις πράξεις των δημοσίων αρχών. Αλλά οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πως, όταν η ίδια η κοινωνία είναι ο τύραννος-όταν η κοινωνία επιβάλλει τη συλλογική τυραννία της στα ανεξάρτητα άτομα που την αποτελούν-τα μέσα κατατυράννησης δεν περιορίζονται στις πράξεις, τις οποίες ενδέχεται να εκτελεί διαμέσου των πολιτικών λειτουργών της….».

                                          Τζων Στούαρτ  Μίλ       

 ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ  ΒΗΜΑ

Μηνιαία Έκδοση της Περιφερειακής Οργανώσεως Πειραιώς της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ενώσεως

Γραφεία: οδός Κολοκοτρώνη αριθμός 91- Πειραιεύς

Αριθμός 4. Απρίλιος-Μάιος 1966. τιμή δραχμαί 2.-

                             ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ  1966

          Ογδόντα χρόνια κλείνουν από τη Πρωτομαγιά του 1886 που οι Αμερικανοί εργάτες, όπως οι εργάτες όλου του κόσμου κατέβηκαν σε απεργία και διαδηλώνοντας στους δρόμους με κοινό σύνθημα: «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες μόρφωση και διασκέδαση, 8 ώρες ύπνο», ζήτησαν την καθιέρωση του 8ώρου. Στο Σικάγο όμως οι κεφαλαιοκράτες με ενίσχυση της αστυνομίας και του στρατού κτύπησαν τους απεργούς κι έβαψαν τα πλακόστρωτα του με εργατικό αίμα. Δεκάδες εργάτες σκοτώθηκαν κι εκατοντάδες τραυματίστηκαν μέσα σε συνεχείς συγκρούσεις εργατών και αστυνομίας που κράτησαν μία βδομάδα.-

         Σ’ ανάμνηση του αιματηρού αυτού γεγονότος το Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο που έγινε στο Παρίσι το 1889 καθιέρωσε τη 1^η Μαΐου, σαν διεθνή ημέρα των εργατών. Την Πρωτομαγιά οι εργάτες όλου του κόσμου, χωρίς καμιά διάκριση φυλής ή έθνους, ανεξάρτητα από τα πολιτικά τους φρονήματα, σταματάνε τη δουλειά τους και δείχνουν τη δύναμή τους. Μέσα σε συγκεντρώσεις και σ’ ενθουσιαστικές εκδηλώσεις διεκδικούν τα ζητήματά τους, κι αγωνίζονται για μια καλλίτερη ζωή. Για μια ζωή που θα είναι απαλλαγμένη από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση. Για μια ζωή που μόνο η επικρότηση του Σοσιαλισμού θα τους δώση.-

       --  --  --  --  --  --  --  --  --  --

                   ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

         Οι συνεργαζόμενες για τη γιορτή της εργατικής Πρωτομαγιάς Ομοσπονδίες και σωματεία απεφάσισαν να τη γιορτάσουν στη πλατεία Δημαρχίας στην Αθήνα.

                                                                              σελίδα 8.

Π.  Ο. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Την Τετάρτη 27 Απριλίου έγινε στο γραφείο της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης Πειραιώς σύσκεψη νέων σοσιαλιστών και αποφασίστηκε η ίδρυση Σοσιαλιστικής Νεολαίας και στον Πειραιά. Στη σύσκεψη παρευρέθηκαν αντιπρόσωποι της Π. Ο. Πειραιώς της Σ. Δ. Ε. καθώς και της Σοσιαλιστικής Νεολαίας της Αθήνας..-

      --  --  --  --  --  --  --  --  --

                             ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΖΩΗ

         - Ο ΔΗΜΟΣ: Με εισήγηση της σ. Κατ. Αθανασιάδου το δημοτικό Συμβούλιο Πειραιώς αποφάσισε ομόφωνα να μη ζητούνται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από τους εργατοτεχνίτες που  προσλαμβάνει ο Δήμος.-

                                                                          σελίδα 9.

Σημείωση:

         Το μικρό αυτό απόσπασμα που δημοσιεύω εδώ, είχα σκοπώ να το δημοσιεύσω στο επόμενο «Πειραϊκό Λεύκωμα», που σκόπευα να επιμεληθώ και πάλι για το έτος 2011. Η τύχη όμως το έφερε αλλιώς, η πατρίδα μας πτώχευσε, εμείς πτωχεύσαμε, Λεύκωμα δεν ξαναβγήκε, οι παρέες σκόρπισαν, το πρώτο λιμάνι έγινε μια τριτοκοσμική επαρχία. και έτσι μου έμειναν σκόρπια αποκόμματα και κείμενα, διάφορα κομμάτια από εφημερίδες και περιοδικά που συγκέντρωνα και που χάθηκαν στην σκόνη της προσωπικής μου κατοπινής περιπέτειας.

Τώρα, γιατί το αναδημοσιεύω εδώ; Ίσως από παλαιά καψούρα για αυτήν την άχαρη, βρώμικη, ακριβή, και αδιάφορη πλέον πόλη, αλλά και για έναν άλλον λόγο. Ήθελα να δώσω ορισμένες σκόρπιες ακόμα πληροφορίες για την πόλη που κάποτε ορισμένοι από εμάς αγαπήσαμε και τις προσφέραμε την πνευματική μας και όχι μόνο ικμάδα.

         Καταρχάς, θέλω να πω, ότι σκόπευα να το δημοσιεύσω την φετινή Πρωτομαγιά, αλλά μια οι εκλογές μια άλλα γεγονότα έτσι το κείμενο ξεχάστηκε. Επειδή τα μνημόσυνα κρατάνε 40 μέρες, όπως συνηθίζεται, γιαυτό το δημοσιεύω σήμερα εντελώς αναπάντεχα μετά από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα άγνωστό μου πρόσωπο μέσα στον Ηλεκτρικό. Το νεαρό αυτό άτομο που συνοδεύονταν από την κοπέλα του, διάβαζε ένα Μαρξιστικό βιβλίο, και πιάσαμε την κουβέντα, κατέβηκαν τα νέα αυτά παιδιά στην στάση του Περισσού, ίσως πήγαιναν στο σπίτι του Λαού, αυτό το κτηριακό μεγαθήριο που είναι σχεδόν από την απέναντι μεριά του κοιμητηρίου της περιοχής.

Κάθε φορά που περνώ ανάμεσα από τα δύο γεωγραφικά σημεία δεν μπορώ να μην σκεφτώ τι με σημάδεψαν. Από την μια η ανανεωτική αριστερά και από την άλλη οι ψαλμωδίες, οι ύμνοι, η ποίηση, οι αγιογραφίες, οι ζωγραφιές, τα ξυλόγλυπτα τέμπλα, η ορθόδοξη παράδοση του τόπου μας, που κάποτε όπως και η ιδεολογία της αριστεράς, παρήγαγαν πολιτισμό ανθρωπιάς, προσωπικής επαφής, κοινωνικής αλληλεγγύης, προτάσεις ζωής, ανάτασης, παρηγοριάς των βασάνων της ζωής, πανηγυριού και κεφιού για τις σχόλες και την δια βίου μάθηση όσων πιστών της αναζήτησης. Έτσι αποφάσισα μόλις γύρισα στο μονήρες δωμάτιό μου που θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός, να περάσω το κειμενάκι αυτό στο μπλοκ προς ανάμνηση δύο νέων και φανατισμένων μέσα στην ανεπίγνωστη ομορφιά τους παιδιών, που, σίγουρα όταν κατέβηκαν από τον Ηλεκτρικό, θα είπαν μεταξύ τους, αν είπαν: «Ρε μεγάλε, τι ήταν αυτός, σκέτη μαύρη αντίδραση», ούτε ο «Αλεξάντερ Σολζενίτσιν δεν τα έλεγε αυτά», στο «μία ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς». Όμως, οι μεγάλοι γνωρίζουν, σε αυτήν την ομορφιά που έρχεται μετά από εσένα με το πλήρωμα του χρόνου, είναι ωραίο να τους κουρντίζεις, και να τους πηγαίνεις κόντρα. Γιατί, οι νέοι και οι νέες αποκτούν άλλη χάρη όταν παθιάζονται, γίνονται πιο ερωτικοί, και ας είναι πιο γκαγκά πνευματικά, το προνόμιο να είναι κανείς στόκος, ή μπάζα δεν το έχουν μόνο οι μικρές ηλικίες, το έχουν και οι μεγαλύτερες. Και για του λόγου το αληθές, κοιτάξτε πως και τι ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές οι περήφανοι, οι ένδοξοι, οι τιμημένοι, οι γαλουχημένοι με τα νάματα της αρχαίας ημών παραδόσεως, οι μέχρι τα μπούνια μέχρι προσφάτως πολιτικοποιημένοι, αχ, βρε συνέλληνες, τι απίδια κρύβει ο λάκκος όχι σάκος, του μέλλοντος της ιστορίας ημών και υμών.

         Την χρονιά αυτή, δηλαδή το 1966, την πόλη του Πειραιά, «κυβερνούσε», ο ιατρός Γεώργιος Α. Κυριακάκος(1905-1994). Από τον Αύγουστο του 1964 έως τον Απρίλιο του 1967. Ένας δήμαρχος ο οποίος εξελέγη και για δεύτερη φορά μετά το πέρας της επτάχρονης δικτατορίας, δηλαδή μετά την Μεταπολίτευση. (1979-1982). Η θητεία του πετυχημένου αυτού δημάρχου έληξε ένα χρόνο μετά την επικράτηση της Αλλαγής, και της νίκης του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, τον Οκτώβρη του 1981, υπό την ηγεσία του Αντρέα Γ. Παπανδρέου, που επικράτησε του Γεωργίου Ράλλη, ο οποίος είχε αναλάβει τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας, μια και ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε μεταπηδήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας.

Την χρονιά, για να επανέλθω, που κυκλοφορεί το «Σοσιαλιστικό Βήμα» στον Πειραιά, το 1966, Πεθαίνουν ο πειραιολάτρης και σημαντικός άνθρωπος του Πειραιά, Αργύρης Κωστέας,(2/8). Ο γνωστός σε όλους μας πεζογράφος και θεατράνθρωπος Σπύρος Μελάς (2/4), και ο γνωστός επίσης σκηνοθέτης που συνέδεσε την αρχή της σταδιοδρομίας του με την πόλη μας ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κουνελάκης(25/1), επίσης, γεννιούνται οι ζωγράφοι: Αγαπητός Αγαπητάκης, Ελένη Ανδρέου, Ουρανία Αντύπα. Ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης σχηματίζει την «Δημοτική Συμφωνική Ορχήστρα Πειραιώς», και, θεμελιώνεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς. Και ακόμα ο ποιητής αρχιτέκτονας όπως τον αποκαλούσαν ο Πειραιώτης Δημήτρης Πικιώνης, εκλέγεται Ακαδημαϊκός, και ο Νίκος Κατσικάρος εκδίδει το «Πειραικόν Ημερολόγιον», καθώς και ο Θεόδωρος Βλάσσης το Λεύκωμα «Πειραιεύς 1966».

         Το μικρού σχήματος «Σοσιαλιστικό Βήμα, δεν εκδόθηκε σε πολλά αντίτυπα, όμως είναι ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι μέσα στις τότε πολιτικές ιστορικά ζυμώσεις, στον Πειραιά, εκδίδεται ένα τέτοιο έντυπο,-όχι από μόδα- και, συνιστά η ομάδα αυτή των επαναστατών νέων, την ίδρυση Σοσιαλιστικής Νεολαίας, έχοντας μάλιστα τα γραφεία τους στο κέντρο του Πειραιά.

         Μία άλλη εξίσου ενδιαφέρουσα πληροφορία που αντλούμε από το έντυπο αυτό είναι ότι το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιώς, αποφάσισε την κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και μάλιστα, για τους εργατοτεχνίτες.

Για όσους ήσαν νέοι μετά το πέρας της επτάχρονης δικτατορίας, δηλαδή δεκαεπτάρηδες θα θυμούνται πολύ έντονα, το ότι δεν μπορούσε κανείς Έλληνας να πιάσει δουλειά ακόμα και οδοκαθαριστής στον Δήμο όπως έλεγαν, αν δεν είχε πιστοποιητικό κοινωνικό φρονημάτων. Ήταν μια επαίσχυντη διάταξη που αν γνωρίζω καλά από τα βιβλία που έχω μελετήσει, κρατούσε από την εποχή του μετεμφυλιακού κράτους της λεγόμενης Δεξιάς. Αλλά νομίζω, ακόμα και να παντρευτεί δεν μπορούσε ένας στρατιωτικός, ή αστυνομικός, ή και δημόσιος υπάλληλος, αν δεν είχε και η σύζυγός του πιστοποιητικό κοινωνικό φρονημάτων καθαρό, που σημαίνει δεν ήταν εθνικόφρονας. Δυστυχώς σε αυτήν την χώρα, ο εμφύλιος παρατάθηκε για πολλές δεκαετίες και μετά το πέρας των στρατιωτικών του επιχειρήσεων. Όλα αυτά, για να είμαστε δίκαιοι, άρχισαν σιγά-σιγά να εξαλείφονται από το 1981 και μετά, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και την Αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Δυστυχώς όμως, εμείς οι Έλληνες, σταθήκαμε για μια ακόμα φορά ανίκανοι απέναντι στην Ιστορία μας, και δεν κατορθώσαμε να οικοδομήσουμε μια σταθερή και σύγχρονη Δημοκρατία απαλλαγμένη από την φαυλότητα του παρελθόντος, και καταστρέψαμε ότι με κόπο και πολλές θυσίες ορισμένοι φωτισμένοι ηγέτες και πολιτικά άτομα με ορθή πολιτική και οραματική σκέψη από όλους τους πολιτικούς χώρους, προσπάθησαν να οικοδομήσουν. Εμείς οι Έλληνες, ήμαστε σαν την αγελάδα, που ενώ κάθεται και την αρμέγουμε και γεμίζει την καρδάρα με γάλα μετά το χύνει με μία κλωτσιά φωνάζοντας ότι φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι ντόπιοι, οι κάτοικοι του Άρη, αυτοί που μας ψεκάζουν.

         Αυτά γεννά μια τυχαία συνάντηση με δύο νεολαίους που αγαπιούνται, και ευτυχώς, δεν σπαταλούν τον χρόνο τους μόνο στις κόκκινες πλατείες με τα λάβαρα, τα μεγάφωνα της επανάστασης, και το κόκκινο ποπ-κορν για τους ρεβιζιονιστές.

Το απόσπασμα του Άγγλου μεταρρυθμιστή Τζων Στούαρτ Μιλ, (1806-1873), είναι από το έργο του «Περί Ελευθερίας», εκδόσεις Επίκουρος 1983, μετάφραση Νίκου Μπαλή.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή και αντιγραφή σήμερα, Παρασκευή, 6 Ιουνίου 2014

Πειραιάς, Παρασκευή, 6 Ιουνίου του 2014, καθώς το φεγγάρι έξω, αργά και σταθερά ετοιμάζεται για την εορτή του τριημέρου.

 Και, πως το λέει ο ποιητής; «Ένα το χελιδόνι κι Άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ».