ΕΚΛΟΓΕΣ 2015

 ΕΚΛΟΓΕΣ 2015

Για τους κάθε είδους συνομιλητές της αριστερής πλατφόρμας:

    «Εκείνο που κάνει πρώτα απ’ όλα εντύπωση, είναι το πείσμα και η ισχυρογνώμονα λογική, με την οποία ο Λένιν και όλοι όσοι έχουν την ίδια γνώμη, διακηρύττουν αυτό το σύνθημα που έρχεται σε φωναχτή αντίθεση, όχι μόνο με τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα της πολιτικής τους, όπως εκδηλώνεται σε άλλους τομείς, αλλά  και με τη συμπεριφορά τους απέναντι στις άλλες δημοκρατικές αρχές».

         Rosa Luxemburg, «Η Ρωσική Επανάσταση», μτφ. Κώστας Μιλτιάδης, εκδόσεις Κοροντζή 1978, σελίδες 58-59        

    Πάνε αρκετές δεκαετίες τώρα, που στην παλαιά δημόσια τηλεόραση, είχαν προβληθεί δύο σημαντικές πολιτιστικές ξένες σειρές. Ήταν η εποχή, που όσους παρακολουθούσαν την δημόσια τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένου και του καναλιού της Βουλής, τους αποκαλούσαν οι σημερινοί νεόκοποι αριστεροί κρατικοδίαιτοι επαναστάτες, οι γεροντολάγνοι θιασώτες των δραχμολάγνων εκπροσώπων της Βουλής, ψευτοκουλτουριάρηδες, αιθεροβάμονες, πρόσωπα που ζούσαν σε έναν άλλον μη ρεαλιστικό κόσμο. Κατηγορούσαν-και δικαίως-ότι είχε κομματικοποιηθεί η δημόσια τηλεόραση και ότι οι μισθοί των ανθρώπων που εργάζονταν στην δημόσια τηλεόραση ήταν πολύ υψηλοί, και υπερβολικός ο αριθμός των ατόμων που εργάζονταν σε αυτήν. Θυμάμαι σχετικά πρόσφατα, την θέση του δημοσιογράφου της νέας ΕΡΤ κυρίου Μέγα, σε πρωινή εκπομπή, να μιλά για τους υπερβολικούς μισθούς των δημοσιογράφων των κρατικών καναλιών πριν αυτά κλείσουν από την συν-κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ. Αλλά και την σκωπτική κρίση του κυρίου Λαζόπουλου στις εκπομπές του σε ιδιωτικό κανάλι, για το χαμηλό ποσοστό τηλεθέασης που είχαν τα δημόσια κανάλια, και ας μου επιτραπεί η μεταφορά αν θυμάμαι σωστά των λεγομένων του: «τι να παρακολουθήσει ο σημερινός σύγχρονος τηλεθεατής των δημόσιων καναλιών, τα ντοκιμαντέρ για την μαλαπέρδα του ελέφαντα; και άλλα πολλά….». Αυτή η παθογένεια στον χώρο της ελληνικής δημοσιογραφίας που έχει ενταθεί ακόμα περισσότερο στις μέρες μας, και έχει κάνει μεγάλο μέρος των τηλεθεατών να στρέψουν το πρόσωπό τους από τα δημόσια και ιδιωτικά κανάλια, αλλά το κυριότερο, να μην πιστεύουν πλέον εκτός από τον δημόσιο λόγο των πολιτικών και εκείνον των δημοσιογράφων. Για να μην επαναφέρουμε στη μνήμη το γνωστό σλόγκαν των αριστερών «μπάτσοι, γουρούνια, δημοσιογράφοι». Θέλω να πω, πως ο ευτελισμός του δημόσιου λόγου, είναι πλέον κοινός-χωρίς αυτό να το γενικεύω, τόσο των πολιτικών όσο και των δημοσιογράφων.

Η Πολιτική πλέον στην Ελλάδα, διεξάγεται στα διάφορα στούντιο των καναλιών, μεταξύ δημοσιογράφων που κάνουν συγκεκριμένες ερωτήσεις και περιφερόμενων «μαϊντανών» πολιτικών, που και εντελώς αγράμματος να είσαι, καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ούτε της οικονομίας, ούτε των διεθνών συνθηκών, ούτε της όποιας ισχνής εργασιακής πραγματικότητας, ούτε των σύγχρονων πολύπλοκων αδιέξοδων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική κατά-χρεοκοπημένη κοινωνία. Άτομα που εκλέχθηκαν νόμιμα από τους ψηφοφόρους τους, άντρες ή γυναίκες, που τυρβάζουν περί πολλών κομματικών συντεχνιακών πολλών, σαν άλλες «Μάρθες» του Ευαγγελίου, ενώ, ενός εστί χρεία, το πώς θα ανορθωθεί αυτή η έρημη πατρίδα για το καλό όλων των κατοίκων της. Μπορεί η Ελλάδα ποτέ να μην πεθαίνει, αλλά οι Έλληνες-όλοι εμείς, πεθαίνουμε με πολλούς τρόπους καθημερινά, και μάλιστα, με πολύ γρήγορους ιστορικούς ρυθμούς, και σε αυτό συντείνει η ίδια μας η χώρα και οι εκλεγμένοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι κάθε πολιτικού σχηματισμού. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε για όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, ακόμα και για τα κόμματα της αριστεράς, είτε αυτά δεν κυβέρνησαν ποτέ, είτε αυτά των προσφάτων εκλογών που ήρθαν στην εξουσία. Μόνο που τα άτομα που βρίσκονται σε αυτά όλα τα παλαιομοδίτικα κόμματα με τα σκουριασμένα μυαλά, με τις χιλιάδες ιδεολογικές ιδεοληψίες, δεν θέλουν να το παραδεχτούν και να πάνε στο σπίτι τους επιτέλους, αυτή η συντροφική γεροντολαγνεία και ιδεολογική εαμική καθαρότητα δεν έχει θέση στην σύγχρονη ιστορική και πολιτική πραγματικότητα. Ούτε ο κύριος Μανώλης Γλέζος, ούτε ο μουσικοσυνθέτης κύριος Μίκης Θεοδωράκης, ούτε άλλοι πολλοί και πολλές της αριστερής πλατφόρμας, μπορούν να μας βγάλουν από τα πολλά αδιέξοδα που μας έφερε το πελατειακό κράτος, τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του Πασόκ, αλλά ακόμα περισσότερο, και ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός της αριστεράς που ταλάνισε και ίσως ταλανίζει ακόμα και σήμερα τον τόπο. Υγιείς πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις υπάρχουν, αλλά οφείλουν τα άτομα του παλαιού και λαϊκίστικου κατεστημένου, να τις αφήσουν να αναδειχθούν, να τους δώσουν βήμα προβολής και επιλογή προθέσεων, δεν μπορεί αυτή η χώρα να φροντίζει και να μεριμνά μόνο για τα κρατικοδίαιτα παιδιά της. Στο κάτω-κάτω δεν είναι συνταγματικά δίκαιο. Και μην βιαστούν να μου πουν, ότι συντάσσομαι με τους ακραίους εθνικιστές, τους νόμιμα εκλεγμένους βουλευτές της Χρυσής Αυγής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όχι, δεν πιστεύω ότι η λύση του πολιτικού προβλήματος θα έρθει από το τρίτο κατά σειρά αυτό κόμμα. Το κόμμα αυτό-κατά την γνώμη μου πάντα-δεν έχει πολιτικό λόγο, χρησιμοποιεί ένα κουτσαβάκικο ελληνικό τρόπο πολιτικής έκφρασης, που δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα, απευθύνεται στο θυμικό των ψηφοφόρων και όχι την λογική τους, δεν έχει οικονομικό πρόγραμμα, ούτε πολιτικό σχεδιασμό, και, το κυριότερο πάντα για μένα, οι παλαιοί έλληνες εθνικιστές, όπως παραδείγματος χάρη υπήρξαν ο δολοφονημένος από τους Βενιζελικούς συγγραφέας Ίων Δραγούμης, ο αναγκασθείς να αυτοκτονήσει συγγραφέας Περικλής Γιαννόπουλος, ο επίσης αναγκασθείς να αυτοκτονήσει Ιωάννης Συκουτρής, και πολλοί άλλοι Έλληνες στοχαστές και άνθρωποι των γραμμάτων, μιλούσαν για άλλου είδους ελληνική πολιτική πραγματικότητα, σε εποχή που μεσουρανούσαν οι ιδεολογίες του Έθνους-Κράτος, ζούσαν σε άλλες ιστορικές πολιτικές και γεωγραφικές διεθνείς συνθήκες, ακόμα και η αυτοκτονία της συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα , όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην χώρα μας, είχε την δική της εθνική σημαντική στην εποχή της, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει, και η οικονομία θέλουμε δεν θέλουμε, έχει αντικαταστήσει σχεδόν όλους τους εθνικισμούς των προηγούμενων αιώνων και των μεταφυσικών δοξασιών τους, πατριωτικών ή θρησκευτικών. Ακόμα και οι ακολουθούντες πολιτικές δυνάμεις των ξεπερασμένων πλέων ιδεοληπτικών αριστερών δοξασιών, σαν βάση των εκλογικών τους προγραμμάτων, έχουν  την οικονομία. Αυτός ο φαύλος κύκλος της ανακύκλωσης πεπαλαιωμένων πολιτικών θεωριών, μόνο στην Ελλάδα έχει τόσους πολλούς θιασώτες και εκπροσώπους, κάτι που δεν κατανόησε ή εξέθρεψε η πρώτη αριστερή ή αριστερόστροφη κυβέρνηση του προσφάτως παρετηθέντα πρωθυπουργού, και ταχυδακτυλουργών αριστερών συγκυβερνητών τόσο του κόμματός του, όσο και των ΑΝΕΛ. Η για ένα εξάμηνο αυτή κυβέρνηση, δυστυχώς κατά την γνώμη μου, έφερε περισσότερα προβλήματα στον τόπο από όσα φιλοδοξούσε να λύσει, και το κυριότερο, σκότωσε την όποια ελπίδα εξόδου από την κρίση. Ταχυδακτυλουργικές κινήσεις, του «εμείς θα βαρούμε τους ζουρνάδες, και οι άλλοι θα χορεύουν», του «ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς, που θα μας διδάξετε οικονομία, έχουμε τον καλύτερο οικονομολόγο της υφηλίου», του Φλαμπουράριου δόγματος, ότι «μπα, δεν πρόκειται να κλείσουν τις τράπεζες δεν τους συμφέρει οικονομικά, θα μας δώσουν τα χρήματα με τους όρους που εμείς θέλουμε», του, πως μπορεί να γίνει πιστευτώ, ότι άλλες κυβερνητικές συγγενικές υπάρξεις ποιητριών, μπορούν να σηκώσουν τα χρήματά τους από την τράπεζα λίγο πριν τα κάπιταλ-κοντρόλ, ενώ οι εργαζόμενοι, δεν μπορούν να πάρουν τον μισθό τους. Δηλαδή οι μανάδες της αριστεράς, φροντίζουν πριν από εμάς για αυτές, ενώ οι δεξιοί υπουργοί πατεράδες, για να μην το ξεχνάμε και αυτό, έβγαζαν δέκα-δέκα χιλιάδες τα χρήματα στο εξωτερικό για τις ανάγκες των κανακάρηδων τους. ή πάλι, είναι μόνη αριστερή δημοκρατική δικαιοσύνη η επάναπρόσληψη των άδικα διωχθέντων καθαριστριών, και των σχολικών φυλάκων; Και οι άλλες εργασιακές ομάδες, δεν έχουν συνταγματικά δικαιώματα στην εργασία, δεν είναι ίσες απέναντι στον νόμο; Είναι ή δεν είναι πολιτικάντικος τακτικισμός αυτό που έγινε τελευταία στιγμή στις Σκουριές; Και βρέθηκαν από την κυβέρνηση της αριστεράς σε δεινή θέση οι εργαζόμενοι εκεί; Πέρα από τα περιβαλλοντικά προβλήματα που χρειάζονται λύση. Το δημοψήφισμα επίσης, δεν ήταν πονηρό και κάκιστη πολιτική επιλογή του κυρίου Αλέξη Τσίπρα, για να αποφύγει τις δικές του πολιτικές και κυβερνητικές ευθύνες; Ο νεότερος πρωθυπουργός της Ελληνικής Ιστορίας, στάθηκε μικρός πολιτικά, ισχνός κομματικά, μπαγαπόντης ιδεολογικά –τουλάχιστον για την δική μου σαν έλληνα άποψη-μικρόψυχος εθνικά, που προτίμησε να θυσιάσει τις τύχες του συνόλου του Ελληνικού λαού, παρά να ξεκαθαρίσει το συντροφικό του ιδεολογικό σκουριασμένο τοπίο. Ο πολιτικός αυτός είναι εξίσου συν-υπεύθυνος με τους προηγούμενους κυβερνήτες. Τουλάχιστον αυτοί, αναγνώρισαν τα πολιτικά τους λάθη και πλήρωσαν το κομματικό τους τίμημα. Ενώ αντίθετα, οι πρώην αντιμνημονιακοί αριστεροί, το έπαιξαν οι καθαροί του πολιτικού συστήματος, οι άσπιλοι ιδεολογικά στυλίτες της αριστερής διαρκούς επανάστασης, οι μοιραίοι πολιτικοί εκφραστές που θέλουν να αλλάξουν την μοίρα της Ευρωπαίκής Ιστορίας και Πολιτικής πορείας, ενώ οι άφρονες πολιτικοί νενέκοι, δεν είχαν την δυνατότητα να διαχειριστούν τα ελληνικά πράγματα, στάθηκαν μικροί και μοιραίοι, και έπαιξαν τις τύχες όλων μας στα ζάρια των παιγνίων των κομματικών τους ιδεοληψιών και συμφερόντων. Το δημοψήφισμα, δεν ήταν η ταφόπλακα μόνο της κυβέρνησης του κυρίου Αλέξη Τσίπρα, αλλά, η ταφόπλακα της αριστερής ιδεολογίας στην Ελλάδα. Οι μεσοβέζικες λύσεις, είναι αυτά τα ψευτοκουτσαβάκικα πολιτικά και κομματικά συντεχνιακά παιχνίδια των κατεστημένων πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων, που κυβέρνησαν τόσες δεκαετίες την Ελλάδα,  που καθήλωσαν την χώρα πολλά χρόνια πίσω, την άφησαν στην οικονομική καθυστέρηση, στην κοινωνική βλαχομπαρόκ ιδεολογία, στην υπανάπτυξη, στην κρατικοδίαιτη άποψη του κοινωνικά ορθού, με δυό λόγια, δημιούργησαν μια σοβιετικού τύπου καθυστερημένη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, την ίδια στιγμή, που, οι χώρες του ανατολικού συνασπισμού, προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την μακροχρόνια πολιτική και οικονομική αυτή ιδεολογία. Την καχεκτική αυτή πολιτική και κοινωνική ταυτότητα της ελληνικής πραγματικότητας, η κυβέρνηση του κυρίου Αλέξη Τσίπρα, κατά την γνώμη μου, δεν προσπάθησε να την αλλάξει έστω και στα λόγια, αλλά να την διατηρήσει και να την μεγαλώσει για ίδιον κομματικό όφελος. Εξέθρεψε δυνάμεις αυτοκαταστροφικές τόσο για την ιδέα της αριστεράς, όσο και για την ίδια την χώρα, και αυτό είναι το τραγικό λάθος που θα της πιστώσει η Ιστορία.

     Επανερχόμενος στην αρχική επισήμανση για τα δύο πολιτιστικά ντοκιμαντέρ της παλαιάς ΕΡΤ, το ένα ήταν το «Αναζητώντας την Τέχνη» του συγγραφέα και υπουργού πολιτισμού του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ, του περιβόητου Αντρέ Μαλρώ, και το άλλο, η επίσης γαλλική σειρά ντοκιμαντέρ προσωπογραφιών συγγραφέων. Θυμάμαι την φράση του ακτιβιστή ομοφυλόφιλου Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ, ο οποίος μεταξύ άλλων έλεγε τα εξής για τον Μάη του 1968 στην Γαλλία της εποχής του, τα λόγια όπως τα κρατά η μνήμη τόσων ετών: «Μαζευόμασταν λέει, ο Ζαν Ζενέ, οι διανοούμενοι, οι πολιτικοί επαναστάτες, οι φιλόσοφοι, οι νεολαίοι, οι αντίθετοι πολιτικά, προς την πολιτική του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ, στα διάφορα αμφιθέατρα και συζητούσαμε, συζητούσαμε, συζητούσαμε, και όλη μας η επαναστατική δυναμική και ενέργεια έμενε μέσα στους τείχους των αμφιθεάτρων. Όλη η επανάσταση διεξάγονταν στους τέσσερεις τείχους. Αυτό ήταν το λάθος των αριστερών επαναστατών την εποχή εκείνη. Μπλαμπλά, μπλαμπλά, μπλαμπλά» αν θυμάμαι σωστά τα λόγια του. Μια ορθή πολιτική παρατήρηση, του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ, που μου θύμισε τα κατοπινά χρόνια τα λόγια του ιστορικού ηγέτη του Συνασπισμού, Λεωνίδα Κύρκου: «Μας τα είπατε, σας τα είπαμε, μας τα ξαναλέτε». Αυτό δεν έγινε και επί των ημερών μας; Ή κάνω λάθος; Ανέξοδες συζητήσεις πολιτικά καιροσκοπικές που στοίχησαν στην χώρα, κάνω λάθος στις πληροφορίες;(40.000.000,000) ευρώ, και αύξηση των ορίων ηλικίας της δικής μου γενιάς, την ώρα που για άλλες εργασιακές ομάδες, ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.

     Η αριστερή αυτή παρένθεση, κατάστρεψε κάθε έστω αμυδρά ελπίδα ανάτασης της Ελληνικής κοινωνίας, δίχασε τους ανθρώπους με το δημοψήφισμα-σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς-λες και δεν κατοικούμε όλοι σε αυτόν τον τόπο, μας έριξε την ρετσινιά του ταγματασφαλίτη σε όσους ψήφισαν ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα, η γενιά μου, δεν είχε γεννηθεί καν, και ότι έμαθε για την εποχή εκείνη τα διδάχθηκε από τις μελέτες του ιστορικού Τάσου Βουρνά, του Νίκου Ψυρούκη, του Νίκου Σβορώνου, του Σόλωνος Γρηγοριάδη και πολλών άλλων ιστορικών της μεταπολίτευσης. Και να έρχονται τώρα, όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι της κρατικοδίαιτης αστικής πολιτικής,, οι άκαπνοι εργασιακά και να σε λένε γερμανοτσολιά, ή οπαδό της Χρυσής Αυγής επειδή έχεις διαφορετική γνώμη για την πολιτική πορεία της χώρας σου και της Ευρώπης; Και τότε, γιατί λαμβάνουν τις κρατικές κομματικές επιδοτήσεις των κομμάτων τους, που τους πληρώνουν εμείς οι φορολογούμενοι, γιατί δεν παραιτούνται από τους βουλευτικούς μισθούς τους, γιατί δεν μειώνουν τον αριθμό των βουλευτών, γιατί δέχονται ψήφο εμπιστοσύνης από τα παλαιά μνημονικά κατεστημένα κόμματα, γιατί συνεργάζονται κυβερνητικά με δυνάμεις που απέχουν παρασάγγας από την μέχρι σήμερα ιδεολογική τους αριστερή καθαρότητα. Μην μου πουν για το καλό της πατρίδας, γιατί όλοι οι πολιτικοί που θυμάμαι μετά την μεταπολίτευση, μιλούσαν για το καλό της χώρας, την ίδια στιγμή που κοιτούσαν το ιδιοτελές κομματικό τους συμφέρον και οι Έλληνες υποχωρούσαν πολιτικά και κοινωνικά. Πατρίδα είναι οι κάτοικοι και όχι η θεωρία του έθνους της. Η πολιτική αυτή παθογένεια, διατηρήθηκε για αρκετές δεκαετίες, μόνον τον συντηρητικό πολιτικό Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο, είδα και άκουσα, να μην βαυκαλίζει και επικροτεί τις κοινωνικές παθογένειες της ελληνικής φυλής μας. Αυτός και μόνον αυτός στάθηκε πάνω από τις Ελληνικές κομματικές μικρότητες, αν και, μεταπήδησε στην προεδρία της δημοκρατίας από την πρωθυπουργία και έθεσε σε παραίτηση τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, όταν είδε την μεγάλη λαοθάλασσα της Αλλαγής που ερχόταν με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έναν πολιτικό του παλαιού κατεστημένου, που βοήθησε την εργατική τάξη της χώρας μας, αν και ξεχαρβάλωσε την διοίκηση με τα μπλε και πράσινα καφενεία και συντεχνίες.

Ο κύριος Αλέξης Τσίπρας, φιλοδόξησε να παίξει τον ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου, μόνο που δεν είχε το βάρος της πολιτικής εμπειρίας εκείνου, την διεθνή αναγνώριση εκείνου, δεν ακολούθησε τους διπλωματικούς ελιγμούς εκείνου, ήταν η νανώδης σκιά του, με επαρχιώτικη επικάλυψη κουτσαβακισμού. Ούτε και ο Ανδρέας, προσπάθησε να αλλάξει την Ευρωπαϊκή πολιτική της εποχής του, απλά διεύρυνε την ελληνική εξωτερική πολιτική, αλλά δεν πίστευε ότι θα αλλάξει το μοντέλο διακυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Μάργκαρετ Θάτσερ, ούτε του Ρέιγκαν. Ούτε φυσικά πίστευε, ότι θα τον βοηθήσουν οι τότε Σοβιετικοί ηγέτες, ώστε να αλλάξει πολιτικό στρατόπεδο. Θυμούνται οι παλαιότεροι, το τι κράξιμο έφαγε ακόμα και από την ανανεωτική αριστερά όταν είπε αυτά που είπε για τον Πολωνό στρατιωτικό ηγέτη Γιαρουζέλσκι, όταν κατέλαβε την εξουσία. Οι νεόκοποι αριστεροί Έλληνες που όχι μόνο πίστεψαν τα λόγια του παραιτηθέντα πρωθυπουργού, αλλά περίμεναν να τους καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να τους δώσει πίσω τα δώρα του Πάσχα και των Χριστουγέννων, να τους αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις, που θα τους ξανα-προσλάβει στο δημόσιο, που θα μειώσει τα όρια ηλικίας, είναι αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ, όχι από καθαρή αριστερή συνείδηση, αλλά από προσωπικό αγανάκτησης συμφέρον και απόρριψης μιας πενταετούς πολιτικής που οδήγησε όλους μας στην εξαθλίωση, αλλά κανείς από τους νέους αριστερούς και μη, νέους κυβερνήτες, δεν τους μίλησε για τα πολιτικά λάθη που έκαναν μέχρι τώρα, για τις λανθασμένες κοινωνικές επιλογές που οι ίδιοι τήρησαν με ευλάβεια για πολλές δεκαετίες, για το υπέρογκο πελατειακό κράτος που ήθελαν γιατί βόλευε και τους πολιτικούς και τους ίδιους, για το ότι ζούσαν πάνω από τις οικονομικές τους δυνάμεις, για το ότι δανείζονταν από τις τράπεζες για να αλλάξουν δύο φορές τον χρόνο τα αμάξια τους, δεν τους είπε ποτέ η αριστερή μας αθώα κυβέρνηση, ότι οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, και ότι το αντάλλαγμα των δανείων θα είναι ετεροβαρές για τους ίδιους, για το ότι οι ξένοι ευρωπαϊκοί λαοί δεν δανείζουν άλλους λαούς χωρίς ανταλλάγματα, οικονομικά ή πολιτικά, ότι χωρίς πρωτογενή παραγωγή, δεν μπορείς να έχεις ανάπτυξη, χωρίς βοήθεια στην ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου σαν χώρα, ότι η φοροδιαφυγή δεν αφορά τους άλλους, αλλά όλους μας, ότι δικά μας παιδιά δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι στις κρατικές επιχειρήσεις, αλλά, και τα εργαζόμενα του ιδιωτικού τομέα, είναι και αυτοί Έλληνες. Ότι το Κράτος δεν διαλύεται αλλά οικοδομείται για τις ανάγκες όλων μας, ότι δεν έχουν δικαιώματα οι διάφορες ομάδες μόνο που καταστρέφουν ότι βρουν μπροστά τους, που δεν θα χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ τους, είτε από συνείδηση είτε  εξαιτίας των πλούσιων οικογενειακών τους συνθηκών, δεν τους είπε η αριστερή μας κυβέρνηση που ζήτησε την ψήφο τους, ότι ανθρώπινα δικαιώματα έχουν και οι Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας που φορολογούνται αδρά, και όχι μόνο οι πρόσφυγες, οι οικονομικοί μετανάστες, οι λαθρομετανάστες, ή αυτοί που εισβάλλουν παράνομα στην χώρα. Έχετε δει σε πολλές χώρες να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας; δηλαδή χιλιάδες εξαθλιωμένα άτομα από πολλά κράτη της υφηλίου, να εισβάλουν και να διανύουν όλη την Ελληνική επικράτεια για να φτάσουν στα βόρεια σύνορα, χωρίς να τους ελέγχει κανείς; Εκτός και αν είναι πολιτική επιλογή του υπουργού εξωτερικών, όπως είχε δηλώσει για τον φόβο εισδοχής ακραίων μουσουλμανικών στοιχείων μέσω της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και γιατί θα πρέπει η ελληνική πολιτεία, να λύσει το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα του κράτους του Πακιστάν, ή του Αφγανιστάν; Και να μην το αναλάβουν οι δυτικές χώρες που δημιούργησαν το πρόβλημα, ή τα πλούσια μουσουλμανικά κράτη; Ποιοι διέλυσαν την Λιβύη, το Ιράκ, τον Λίβανο, τώρα την Συρία, δεν είναι υπεύθυνοι πολιτικά και οι πρώην Ρώσοι σοβιετικοί ηγέτες που εισέβαλαν στις χώρες αυτές; Μπορεί η Ελλάδα να αντέξει τόσον κόσμο μέσα στην επικράτειά της; οι μουσουλμανικές πλούσιες χώρες, μας βοήθησαν οικονομικά την περίοδο αυτή, όπως εμείς βοηθούσαμε και πολύ σωστά τους Παλαιστινίους να αποκτήσουν πατρίδα και να ζήσουν ειρηνικά με το κράτος του Ισραήλ; Πόσες επενδύσεις έχουμε από τα πλούσια οικονομικά κράτη της Μεσογείου; Και δεν εννοώ διακοπές στην Μύκονο ασφαλώς, θέλω να πω, ότι τα προβλήματα αυτά και άλλα που ταλανίζουν την χώρα μας εδώ και δεκαετίες, δεν θέλησε να τα αγγίξει η κυβέρνηση της αριστεράς και να στηλιτεύσει την κακή πλευρά του πολιτικού και κοινωνικού εαυτού μας. 
Γιατί πολέμησαν οι πατεράδες μας το 1940, για να γίνουμε αποικία των μουσουλμανικών κρατών με άλλον τρόπο; 
Προβλήματα σύγχρονα, προβλήματα σχεδόν άλυτα, προβλήματα που διαιωνίζονται από ένα πολιτικό σύστημα που στέκεται μικρό και μοιραίο απέναντι στα σύγχρονα πολύπλοκα αδιέξοδα, αλλά και τυχοδιωκτικά πολιτικά, όπως φέρθηκε η κυβέρνηση του παραιτηθέντα πρωθυπουργού, που ζητά και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα να ξανα-ψηφιστεί.

Δημοκρατία, δεν είναι οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά η τήρηση των πολιτικών υποσχέσεων εφόσον ψηφίστηκες για αυτές. 
Δημοκρατία, δεν είναι οι πολιτικοί καιροσκοπισμοί, που αφού δεις ότι οι δικοί σου που ανέδειξες σε ρίχνουν, ζητάς και πάλι να σε ψηφίσουν. 
Δημοκρατία, δεν είναι η πολιτική αχαριστία των πρώην αριστερών συντρόφων, που φτύνουν τώρα εκείνους που τους ανέδειξαν και συμπορεύτηκαν πολιτικά με κυβερνητικά αξιώματα. 
Δημοκρατία, δεν είναι να λες συνεχώς και να μαθαίνεις τους ψηφοφόρους σου ότι φταίνε οι άλλοι, οι κακοί Ευρωπαίοι, οι οικονομικοί σφάχτες των βόρειων και πλούσιων κρατών, ενώ εσύ είσαι το αθώο πρόβατο, το θύμα των διεθνών συγκυριών, και την ίδια στιγμή να παρακαλάς, να σε δανείσουν με όποιο τίμημα; Επαίτης ήσουνα και επαίτης παραμένεις. 
Για ποια υπερήφανη εθνική αξιοπρέπεια μιλούσε ο κύριος Τσίπρας, την δική του και του κόμματός του; την ίδια στιγμή που οι κάτοικοι αυτής της χώρας εξαθλιώνονται περισσότερο; Αυτούς που κατηγορείς και βρίζεις, θα σου δώσουν χρήματα, δεν σου έδωσε κανένας ιδεολογικά πολιτικός σύντροφος άλλου κράτους, μη Ευρωπαϊκού. Σε άδειασαν, δηλαδή άδειασαν την χώρα, και τώρα, οι της αριστερής πλατφόρμας που έριξαν την κυβέρνηση που τους ανέδειξε γίνονται ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων; Να θυμηθούμε την ρήση του Γιώργου Κατσιφάρα; «Αν δεν ήταν ο Ανδρέας, ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας δεν θα ήξερε τους Πασοκζήδες». Θα έπαιρναν την εξουσία αν δεν ήταν ο χαρισματικός λαοπλάνος σταρ της τηλεόρασης πετίτ Αλέξης, αλλά και οι δημοσιογράφοι των καναλιών; Κατασκευάσματα των καναλιών είναι και οι αριστεροί κυβερνήτες, δες τε συνέχεια ποια άτομα συνεχώς καλούν στις εκπομπές τους, τι τους ρωτάνε, τι απαντούν οι βουλευτές, πόσες διακοπές τους κάνουν, πόσοι κομματικοί διαξιφισμοί συμβαίνουν κατά την διάρκεια μιας συζήτησης, πόσο πολλά άτομα καλούν στις συζητήσεις τους, που δεν προλαβαίνουν να αρθρώσουν μεταξύ διαφημίσεων και καρακατσουλιού έναν σοβαρό πολιτικό λόγο, και τι αβροφροσύνες μεταξύ τους: «και δεν εννοούσα εσάς, και ξέρετε πόσο σας σέβομαι και σας εκτιμώ, και άλλοι δημοσιογράφοι βρίζουν την κυβέρνηση, ενώ εσείς και το κανάλι σας στέκεται αντικειμενικά απέναντί μας, και πόσο ωραίες ερωτήσεις μας κάνετε, και ασφαλώς σεβόμαστε τους αντιπάλους μας, στην βουλή έχουμε κοινό μέτωπο εναντίον της διαφθοράς, και πόσο μαζί είμαστε όταν ψηφίζουμε νόμους για την διατήρηση των προνομίων όλων των βουλευτών, και πόσο κακοί είναι οι άλλοι που ψηφίστηκαν από τους εξαπατηθέντας ψηφοφόρους, και μια παρέα είμαστε τώρα όλοι μαζί, και θα, και θα, και θα αριστερά, κεντρώα και δεξιά θα». Ένα σύστημα  πολιτικό, ανθρώπων μη πολιτικά χρήσιμων που αποφασίζουν για εμάς εναντίον μας. Όταν όλοι οι θεσμοί είναι κρατικοί, δικαιοσύνη, στρατός, σώματα ασφαλείας, διοικητικοί υπάλληλοι, φορείς οικονομίας και διοίκησης, ποιους θα υποστηρίξουν, τον πολίτη, ή το συντεχνιακό πολιτικό και εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα;

     Μια χώρα πέθανε, με τις άοκνες προσπάθειες όλων μας, μια χώρα με παράδοση, ιστορία, πολιτισμό, και παλαιά ιστορικά κλέη.

Εθνική ανεξαρτησία, δεν υπάρχει όταν δεν έχεις εδαφική κυριαρχία(που την χάσαμε με την εισβολή τόσων ξένων ανθρώπων), δεν υπάρχει όταν δεν έχεις πρωτογενή οικονομία και τα εισάγεις όλα από το εξωτερικό, γιατί οι κάτοικοι, ξέμαθαν να δουλεύουν την γη, δεν έχεις όταν είσαι καταχρεωμένος και προφασίζεσαι διάφορα πολιτικά τερτίπια για να εξαπατήσεις τους ξένους συμμάχους για να σου δώσουν και άλλα δάνεια, δεν έχεις όταν δεν θέλεις σαν χώρα να προσαρμοστείς στις καινούργιες πολιτικές και οικονομικές παγκόσμιες συνθήκες, δεν έχεις όταν δεν θέλεις να σταματήσεις τις παθογένειες των πάσης φύσεων κοινωνικών δραστηριοτήτων που ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια την χώρα, δεν έχεις όταν διατηρείς το ίδιο πελατειακό πολιτικό κατεστημένο στην επιφάνεια των πραγμάτων, δεν έχεις όταν θρέφεις στα σπλάχνα σου ιδεοληπτικές πολιτικές υπάρξεις που ζουν μόνο για την επαγγελματική τους καταξίωση, δεν έχεις εθνική ανεξαρτησία όταν οι κάτοικοί σου πεθαίνουν πριν προλάβουν να εισαχθούν στα νοσοκομεία, δεν έχεις εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια όταν-και ευτυχώς-χιλιάδες νέοι και νέες επιστήμονες εγκαταλείπουν την χώρα και αναζητούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και συνθηκών εργασίας. Εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, δεν έχεις όταν ανακυκλώνεται το παλαιό σκουριασμένο ιδεολογικά προσωπικό. Πολιτικό προσωπικό, που διατελεί μια μέρα πρόεδρος της Βουλής και διορίζει την κόρη του στην Βουλή, πολιτικό προσωπικό που δεν θα επανεκλεγόταν, το πολιτικό προσωπικό αυτό, αν δεν είχε κάνει τους διορισμούς στο δημόσιο που έκανε, που βγάζουν τα χρήματά τους έξω, ενώ ζητούν από τους κατοίκους να στηρίξουν το εδώ τραπεζικό σύστημα, που νοσηλεύονται στο εξωτερικό όταν χρειάζεται, ενώ οι κάτοικοι στα ράντζα, και σου λένε, φέρε σεντόνια από το σπίτι σου, εθνική ανεξαρτησία δεν έχεις όταν σε καιρό κρίσης σαν κάτοικος αυτής της χώρας δεν πληρώνεις τους φόρους σου, ενώ προγραμματίζεις διακοπές στα πιο πλούσια  και κοσμοπολίτικα νησιά της Ελλάδας ή και του εξωτερικού. 
Εθνική ανεξαρτησία και εθνική αξιοπρέπεια δεν έχεις, όταν, όταν, όταν….

     Κρίμα όχι για εμάς, αλλά για τους προγόνους μας που αγωνίστηκαν για αυτήν την χώρα, και τους μελλοντικούς της κατοίκους.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, 23/8/2015

Πειραιάς, Κυριακή, 23 Αυγούστου 2015