ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ

Με τον τρόπο του Χρίστου

«Εικών ειμί, της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων»

      Για πού ταξιδεύει η ψυχή (μας), όταν η έλευση του θανάτου σταματά την πυξίδα της πρόσκαιρης ζωής. Που καταφεύγει ο Λόγος, όταν η ύπαρξη αμαυρώνεται από την αιώνια αμορφία του αναπόφευκτου μοιραίου, μη έχουσα πλέον είδος. Ποιος θα ξαναδημιουργήσει το κάλλος της μορφής, όταν οι νεφέλες του σκότους καλύψουν την μαγεία της όρασης. Που πάει η αθωότητα των αισθήσεων καθώς οι πιστωτές του χρόνου αμείλικτα παραμονεύουν, για να πάρουν πίσω το τίμημα της ζωής. Τι απομένει από την αλήθεια του βίου, όταν η ζωή γίνεται σκόνη και το σώμα ξανά «φύση δοθήναι».Πόση από την εμπειρία του φωτός που εκπέμπει στην διάρκεια του βίου του κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, διασώζεται στο βασίλειο των σκιών;

      Φοβερό το του θανάτου μυστήριο. Αλλά, και η δωρεά της ανεσπέρου αναστάσεως της διαρκούς ανακυκλωμένης ζωής ακόμα φοβερότερη.

     Αγωνιωδώς αναζητούμε σημεία αναφοράς και ελπίδας, εμείς τα φθαρτά όντα της στιγμής. Επώδυνοι διαχειριστές των αδυναμιών μας, ο καθένας μας, ανά πάσα στιγμή βρίσκεται αυτοπροσώπως μπροστά σε ερωτήματα ουσιαστικά, σε διλήμματα θεμελιώδη, σε αδιέξοδα χωρίς επιστροφή.

Και η πειρατική αυτή περιπέτεια της ζωής δεν έχει τέλος.

      Αργά και σταθερά, αναπάντεχα ή αναμενόμενα η πόλη του Πειραιά κηδεύει τα παιδιά της. Αυτά που βύζαξε με την αρμύρα της θάλασσάς της. Αυτά που κανάκεψε με τα ρεμπέτικα τραγούδια της. Αυτά που έθρεψε με τις μυροφόρες εμπειρίες του λιμανιού της.

Αυτά, που τους δίδαξε τα δικαιώματά της. Αυτά που ο βίος τους συνέχισε την αθωότητά της.

      Και ένα από τα παιδιά της που έφυγε εντελώς ξαφνικά και αναίτια, είναι και ο Χρίστος Αδαμόπουλος.

Ο Χρίστος, έζησε σε μια εποχή που της δοθήκαμε, την ερωτευθήκαμε και ακόμα την ζούμε έστω και αν βουλιάζουμε μαζί της στα σύγχρονα (τωρινά) αδιέξοδά της.

     Ο Χρίστος, υπήρξε ένας άνθρωπος που μέσα από την προσωπική του φθαρτότητα αναζητούσε διακαώς αυτό το κάτι, που ενώνει την ζωή με τον θάνατο. Το φως με το σκοτάδι. Το όνειρο με την πίστη.

     Ξεχασμένος συνήθως μέσα στα οράματά του, άνοιγε με μεγάλη άνεση και ευκολία συνομιλία με ποιητές αλλά και καθημερινούς ανθρώπους. Με άτομα στυλοβάτες της Ελληνικής παράδοσης, αλλά και απλούς μοναχούς της ζωής, και ξωμάχους της ορθόδοξης πίστης.

Ο Χρίστος, ευτύχησε να κάνει το σύντομο πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο, ένα όνειρο ποιητικό, χωρίς να το σκιάσει με τους εφιάλτες της ιστορίας, τουλάχιστον όσες φορές και όποτε το κατόρθωνε αυτό, το δύσκολο για όλους μας, εγχείρημα.

Ο Χρίστος δεν ήταν ποιητής.

Ζούσε όμως και ανέπνεε μέσα σε μια ποιητική ατμόσφαιρα.

     Και το κυριότερο, προσπαθούσε να εμφυσήσει και στους άλλους γύρω του, αυτό το ελπιδοφόρο αεράκι της ζωής.

Ο Χρίστος, ευτύχησε να δημιουργήσει τον μύθο του, μέσω του οποίου ανατροφοδοτούσε κάθε στιγμή της σύντομης ύπαρξής του. Η προσωπική του σταθερά και στέρεα πίστη στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, θέλω να πιστεύω, ότι τον βοηθούσε να υπερβεί την όποια συναισθηματική ή οντολογική διάλυση του ατομικού του βίου.

   Η αναφορικότητά του στον Διονύσιο Σολωμό, αλλά και στον Χριστό, στον Οδυσσέα Ελύτη αλλά και στους λατρευτικούς ύμνους της παράδοσης, ήταν το γιοφύρι που ο ίδιος έστηνε για να απολαμβάνει τις επαναλαμβανόμενες οσμώσεις της Άνοιξης.

Γιαυτό, ενώ οι συγγραφικές του μελέτες μπορεί να μην διακρίνονταν για την φιλολογική τους ερμηνευτική αρτιότητα ή να μην έχουν το ειδικό βάρος μιας συστηματικής αξιολογικής προσέγγισης, τις διακρίνει όμως, ο εξιδανικευτικός χαρακτήρας που διευρύνει συνήθως τις εξόδους ψυχικής διαφυγής.

Ο Χρίστος σαν συγγραφέας, με την μεγάλη του ευαισθησία που είχε θέλγονταν περισσότερο από τις ρήσεις των «τρανών» της ποίησης παρά από τις αντιρρήσεις των αρνητικών της ζωής.

   Και, μάλλον δανειζόμενος τις επιλογές του, το συγγραφικό στίγμα του εκφράζει ο στίχος μιας άλλης σημαντικής ποιητικής φωνής του Πειραιά της Ειρήνης Αλιφέρη η οποία γράφει:

«Τον αντίχειρα/ το μέσο και το δείκτη/ για να κάνω τον σταυρό μου/ Τον αντίχειρα/ τον μέσο και το δείχτη/ για να πιάσω το μολύβι μου/ Συγγενεύουν στενά/ ο Θεός μου και η Ποίηση».

     Στον Χρίστο Αδαμόπουλο, οφείλω-σαν Πειραιώτης-ότι ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το όποιο ταλέντο μου και με προσκάλεσε να δώσω την πρώτη μου διάλεξη 19 Φεβρουαρίου του 1990 στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Και επίσης, τα τόσα επαινετικά του λόγια προς τις συγγραφικές μου καταθέσεις μέχρι και μία ημέρα πριν την ξαφνική εκδημία του στα Γραφεία της εφημερίδος Κοινωνικής, όταν ετοίμαζα την ύλη του «Πειραίκού Λευκώματος», που δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει την έκδοσή του.

   Έστω, και αν γνώριζε ή του είχα δημοσίως και κατ’ ιδίαν τις αρνήσεις μου και τις αμφιβολίες μου για τις συγγραφικές του επιλογές.

    Ο Χρίστος, είχε μεγάλη φαντασία, αλλά καθόλου σχεδόν συνθετική σκέψη, του το είχα πει αρκετές φορές και πάλι συζητούσαμε και χαιρόμουν να τον ακούω να μου απαγγέλλει ποιήματα που αγαπούσε. Ή να συζητά για τις εικαστικές δημιουργίες του γιου του.

      Ο Πειραιώτης συγγραφέας Χρίστος Αδαμόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14/9/1949 και έφυγε από κοντά μας την Τετάρτη 7/7/2010.

     Δείγματα των πρώτων δημοσιεύσεών του, αναγνωρίζουμε στο περιοδικό «Αιολικά Γράμματα» τεύχος 31/1,2,1976, «Η Νυμφοδώρα», στο περιοδικό «Νέα Εστία» τεύχος 1194/1-4-1977, «Στους τόπους που μεγάλωσε ο Στρατής Μυριβήλης» και σε άλλα έντυπα.

Έκτοτε είτε με το όνομά του, είτε χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Χρίστος Ράχτης ή Χρίστος Άνθης ή Ακροατής, δημοσίευσε δεκάδες κείμενά του σε διάφορα περιοδικά. Έδωσε επίσης αρκετές διαλέξεις στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.

Ακόμα, από 9 έως 16 Νοεμβρίου του 1986 διοργάνωσε την ατομική του έκθεση συνεικόνων «Αντιστοιχίες φυσικού και νοητού κόσμου»στο Δημαρχείο του Πειραιά.

     Στον εκδοτικό χώρο παρουσιάστηκε το 1986 από τον εκδοτικό οίκο, Οι εκδόσεις των Φίλων με το βιβλίο του «Ένας Διάλογος για τον Άνθρωπο»-Δέκα αναφορές στον ψυχισμό και στα οράματα του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου (ομιλία).

Το 1987 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο εκδίδεται η μελέτη του «Λόγος κεκρυμμένος περί φωτός ή «Αξονική τομογραφία Οδυσσέα Ελύτη»-Μελέτη ομιλίας και Ελληνικής γραφής.

Το 1989 κυκλοφορεί η ομιλία του «Ο ποιητής Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος», Η σαφήνεια και η ασάφεια στην Νεοελληνική ποίηση.

Και μαζί με τον Πειραιώτη ποιητή και κριτικό Στέλιο Γεράνη, το ίδιο έτος κυκλοφορούν το βιβλίο «Κωστής Παλαμάς-130 χρόνια (1859-1989)», (Χρονολόγιο ποιητικό και κριτικό ανθολόγιο, αναμνήσεις, εργογραφία). Έκδοση Πολιτιστικού και Πνευματικού Κέντρου Δήμου Πειραιά-Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά.

     Το 1993, συμμετέχει στο δίτομο έργο «Χαριστήριο στον Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλο» (με κείμενό του και ένα γράμμα) από τον εκδοτικό οίκο Αστήρ-Παπαδημητρίου.

Και το 2006 (σε συνεργασία με τον Πειραιώτη ποιητή και κριτικό Αντώνη Ζαρίφη, ο ίδιος γράφει το (χρονικό) «θεέ μου γράφω γιατί είσαι ανεξάντλητος» στο βιβλίο που εκδόθηκε με τίτλο «Το παιδί και ο ουρανός» από τις εκδόσεις Κιβωτός, εις μνήμη του Βασίλη Σολωμού.

     Όπως τελευταία μου ανέφερε ετοίμαζε ένα μελέτημα για τον Διονύσιο Σολωμό.

  Χρίστο μου, καλό παράδεισο.

Φιλικά, Γιώργος Χ. Μπαλούρδος, Πειραιάς Ιούλιος 2010.

Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα, «Η Κοινωνική» Τρίτη 13 Ιουλίου 2010 σελίδα 9.

Υ. Γ. Το κείμενο αυτό, καθώς και άλλα κείμενα πνευματικών ανθρώπων της πόλης μας, δημοσιεύτηκε σε ένα δισέλιδο αφιέρωμα που ετοίμασα μερικές μέρες μετά την εκδημία του Χρίστου Αδαμόπουλου και την ταφή του στο νεκροταφείο του Σχιστού.

   Τρία χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε τόσο αναπάντεχα από την πόλη του Πειραιά ο Χρίστος Αδαμόπουλος. Ένα άτομο με μεγάλη ευαισθησία, αρκετές γνώσεις, ατσίδα στην διοργάνωση εκδηλώσεων και δημοσίων σχέσεων, και πάντα με ένα ποιητικό λόγο στα χείλη και μια αμέτρητη αισιοδοξία για την ζωή. Ευτυχισμένος οικογενειάρχης, στόχευε ψηλά, μόνο που ο χρόνος άλλα ετοίμαζε.

Μας χώριζε η πίστη. Εκείνος πίστευε θερμά, εγώ, δεν πιστεύω εξίσου θερμότερα. Μας ένωνε η αγάπη μας για τον Πειραιά και προπάντων για την ποίηση. Δυστυχώς δεν πρόλαβε την αλλαγή σε γνωστό Σωματείο της πόλης, μετά την παραίτηση του πολυετούς  προέδρου του. Ήταν η πιο ορθή λύση στην διοίκηση του.

Από το έργο του, τι θα μείνει; Κανείς δεν ξέρει ακόμα. Ο Χρίστος στον Πειραιά ήταν πιο χρήσιμος εν ζωή παρά ως συγγραφέας. Είχε φοβερή ευαισθησία. Αλλά σχεδόν καθόλου συνθετική σκέψη. Ήταν ένας ευγενής, αισιόδοξος χαρακτήρας που συνήθως ονειροβατούσε και ταξίδευε μόνος του μέσα στα οράματά του.

Πειραιάς, Παρασκευή, 29 Νοεμβρίου 2013.