ΦΕΡΕΝΤΗΣ-ΑΡΩΝΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΦΕΡΕΝΤΗ-ΑΡΩΝΗ,

«Επιχείρηση Μυστικός Δείπνος», Υάκινθος, Αθήνα 1989, σελίδες 52.

     Ποίηση εσωτερικού χώρου και ενός ενδοστρεφούς διαλόγου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ποίηση του Φερέντη-Αρώνη.

     Μισό αποκαλυπτική, με υπονοούμενα που δηλώνουν καθαρά οτιδήποτε δεν μπορούν να αποκρύψουν, καταγράφει την συναισθηματική πλήρωση μιας ευαισθησίας μέσα σε μια αντι-ποιητική εποχή που έχει μετατρέψει τα πάντα σε «επιχείρηση», στα χρήματα και τα κέρδη που αναπληρώνουν μέσα από την τραγική τους ανταλλαγή, εκείνο που οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν πια, εκείνο που κάποτε υπήρχε μα τώρα έμεινε μια παραίσθηση, ένα είδος θανάτου.

     Πάνω από ένα υπόστρωμα στοχασμού ο ποιητής πότε ειρωνεύεται και χλευάζει, πότε παρωδεί και αυτοσαρκάζεται, πότε νιώθει μια απύθμενη πλήξη, ή μια γεύση αποτυχίας, δείχνοντας σιγά, σιγά έναν παντοδύναμο ερωτικό φωτισμό, έναν Καβαφικό αισθησιασμό, που διαπερνά τις εικόνες και τα συναισθήματα και παραπέμπει σε έναν κόσμο μνήμης που δεν υπάρχει πια και τώρα αναβιώνει μέσα από την ποίηση, σαν ένα παιχνίδι σκιών πίσω από τις λέξεις.

Ο κυρίαρχος ερωτισμός των ποιημάτων γίνεται πολλές φορές αυτοειρωνεία, γεγονός που τα προσεγγίζει προς το εναγώνιο αίσθημα αυτοβεβαίωσης του Κώστα Καρυωτάκη καθώς και σε καθαρώς λαϊκές στιχουργικές φόρμες και χώρους. Έτσι, όχι σπάνια, τα ποιήματα του Αλέξανδρου Φερέντη-Αρώνη γίνονται πρώτο υλικό για μελοποίηση κατά έναν τρόπο αντίστροφο από εκείνον του Νίκου Γκάτσου. Γιατί ενώ στον Γκάτσο, η ποίηση των τραγουδιών υποσκελίζει το επικαιρικό στοιχείο και ανήκει πλέον στην καθαυτό λογοτεχνία, η ποίηση των στίχων του Φερέντη-Αρώνη επιστρέφει προς την επικαιρότητα των τραγουδιών, οπότε χάνει την καθαρώς αισθητική της ουσία.

Ο ποιητής έτσι μας δίνει μερικά άνισα από ποιητική άποψη, ποιήματα πλάι σε άλλα βαθύτατου λυρισμού και συναισθηματικής έντασης, και ο κάθε αναγνώστης θα διαλέξει ανάλογα με τις προδιαθέσεις του.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος,
πρώτη δημοσίευση, περιοδικό «Διαβάζω» τεύχος 245/ 5 Σεπτεμβρίου 1990.

Πειραιάς 19/5/2013.