Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

« Ο χαμένος χρόνος της εξουσίας»

      Η Ελληνική κοινωνία, έχει τα χαρακτηριστικά της ηρωίδας του συγγραφέα και επιφυλλιδογράφου Δημήτρη Ψαθά, της μαντάμ Σουσού.

Διακατέχεται από τα συμπλέγματα της κατωτερότητας-γιαυτό αλληθωρίζει συνεχώς προς την Δύση, της επιδειξιμανίας-έτσι δικαιολογείται η συνεχής αναφορά στις αρχαίες περγαμηνές, της αλαζονικής αρχομανίας-πράγμα που την κάνει συνεχώς καχύποπτη, αφού βρίσκεται σε μια διαρκή αδερφική αλληλοεξόντωση, της ανιδεολογικής ακαμψίας-όπως φαίνεται στις κρίσιμες επιλογές της, που αντί να έρθει σε ρήξη με τις διάφορες πολιτικές και ιστορικές παθογενείς πρακτικές του παρελθόντος προσπαθεί να τις αφομοιώσει και να τις επαναδημιουργήσει. Και, τέλος, από την έλλειψη μνήμης, μια που η ιστορική της πορεία επαναλαμβάνεται πάνω στις ίδιες λανθασμένες επιλογές και εφήμερες διεξόδους.

      Είναι μια κοινωνία που επιζητεί φιλάρεσκα να αντικρίζει τον εαυτό της στους διάφορους κοινωνικούς καθρέπτες, αλλά αποφεύγει έντεχνα να παραδεχθεί τα παραμορφωτικά είδωλά της πάνω στους εκφραστές της.

      Γιαυτό και οι εκάστοτε ιδεολογικοί εκκεντρισμοί, τα ομιχλώδη οράματα, οι πολιτικές ομφαλοσκοπήσεις και οι ανευθυνουπεύθυνοι κομματικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί και οι νεφελώδεις ορθοδοξίες, αποτελούσαν το σκηνικό πάνω στο οποίο εξελισσόταν η παράσταση του ελληνικού ονειροδράματος. Μόνο, που δημιουργός, εκτελεστής και θεατής δεν ήταν παρά το ίδιο πρόσωπο. Ο Έλληνας «Καραγκιόζης» που ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συγκυρίες, αλλάζει τα προσωπεία του. Και όπως είναι φυσικό, όσοι προσπάθησαν να αναμετρηθούν με τους μηχανισμούς της, πέρα από την πολιτική παράταξη που ανήκουν ή την χαρισματικότητά τους, είχαν την ίδια τύχη που περίμενε όλους εκείνους που αντίκριζαν την Μέδουσα.

Αφού, η Αθηνά, ο Ερμής, ο Ήφαιστος (δηλαδή, η σοφία και πολιτική διορατικότητα, η οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική ευμάρεια, και η κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία) δεν στέκονται πάντα αρωγοί ή πολιτικοδείχτες στους μέχρι σήμερα επίδοξους απόγονους του Περσέα.

      Το ίδιο συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ. Μια μικρή εικόνα της κοινωνίας. Το λαϊκό αυτό πολυσυλλεκτικό κίνημα, εγκλωβίστηκε μέσα στα γρανάζια της, με εξουσιαστική αυθάδεια, αδρανοποιήθηκε πολιτικά, ευνουχίστηκε ιδεολογικά, αφομοιώθηκε κοινωνικά, και έχασε την όποια επαναστατική του κινηματική οντότητα. Και δυστυχώς, μέσα στην πολιτική, οικονομική πλεκτάνη που αργά αλλά σταθερά του ύφαναν οι θλιβεροί ασπάλακες των παρασκηνίων και της συναλλαγής, οι εξωτερικοί θυροκόποι φίλοι του, αλλά κυρίως, οι εσωτερικοί Ιάγοι σύντροφοί του, έπεσε στην παγίδα όπως ο μαύρος ήρωας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.

      Τα πολλά λάθη, οι προγραμματικές του παραλήψεις, οι ιδεολογικές του ανακολουθίες, οι αφελείς κυβερνητικές του αποκρύψεις, οι πολιτικές του κουτοπονηριές, και οι χωρίς περίσκεψη και αιδώ πρακτικές του, το οδήγησαν στο σημερινό του αδιέξοδο. Όχι μόνο να χάσει την πολυπόθητη εξουσία, αλλά και την φερεγγυότητά του.

      Όμως το παιχνίδι της Αλλαγής, δεν χάθηκε. Γιαυτό μάλλον, χρειάζεται οι διάφοροι κεκοιμημένοι πολιτικοί του παρελθόντος που αρνούνται να αναστηθούν στον παρόντα καιρό-αυτοί που ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και πέρα από αυτό, που το μόνο που παράγουν είναι τα διάφορα συντηρητικά φαινόμενα της απείρου μετατοπίσεως στο σκότος, και είναι τροχοπέδη στην εξέλιξη, πρέπει να απορριφθούν από την πολιτική και από τον οργανισμό του ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε αυτό να καλπάσει με μεγαλύτερη ευκολία προς το μέλλον. Το κίνημα πρέπει να βρει την πραγματική του σύγχρονη πολιτική και κοινωνική ταυτότητα, τον αυτόνομο από κυβερνητικές επιλογές δημιουργικό πολιτικό του λόγο. Οι οργανώσεις του, από αφισοκολλητικοί και χειροκροτητικοί μηχανισμοί να μετατραπούν σε μικρές ριζοσπαστικές κοινότητες. Οι βουλευτές του να έχουν γνώμη και πολιτική ανεξαρτησία, να την εκφράζουν και να βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία όχι μόνο με τους οπαδούς που τους εξέλεξαν, αλλά και με τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο. Τα εκτελεστικά καθοδηγητικά του όργανα να συμμετάσχουν και να συντρέφονται πνευματικά με τα μέλη του κινήματος, ώστε να αφουγκράζονται τις καινούργιες ιδέες και επιλογές που η ίδια η ζωή αποφασίζει.

      Είναι καιρός το ΠΑΣΟΚ, να αποκοπεί από τον ομφάλιο  πατρικό λώρο που το δημιούργησε και να ανακαλύψει την δική του πορεία, πριν ο λώρος αυτός γίνει βρόγχος.

Να αγκαλιάσει συνειδητά όλα τα μικρά, για αυτό επαναστατικά κινήματα. Το οικολογικό, το φεμινιστικό, το ειρηνιστικό, των ερωτικών διαφοροποιήσεων, το αντιπυρηνικό, της νεολαίας, της τέχνης και άλλα. Ώστε να βρίσκεται σε μια διαρκή ανανέωση. Και να αποβάλλει με το όποιο κόστος, τα διάφορα λιμοθνή φαινόμενα, πρόσωπα, έντυπα που του αλλοιώνουν την φυσιογνωμία και του αμαυρώνουν την εικόνα.

     Τέλος, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να παραμείνει αρτιμελές και αλώβητο, είτε μέσα στο λιμάνι της εξουσίας, είτε μέσα στην τρικυμία της αντιπολίτευσης.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα, «Ελευθεροτυπία» 1/9/1989

Πειραιάς, Σάββατο, 4 Ιανουαρίου 2014

Υ. Γ. Τι απόμεινε 25 χρόνια μετά;

Μια πτώχευση της χώρας και των εαυτών μας σε όλα τα επίπεδα, οριζόντια, κάθετα και διαγωνίως.