ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

 ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Εισαγωγή:

Έχοντας υπόψη μου παρόμοιες περιπτώσεις που συνέβησαν στο παρελθόν, δηλαδή την συγκέντρωση υπογραφών ανθρώπων των γραμμάτων για το αιώνιο πρόβλημα της Ειρήνης, Ελλήνων και Ξένων σκέφτηκα να πράξω το ίδιο απευθυνόμενος σε συγγραφείς του Πειραιά που είτε είχα γράψει κριτικές για αυτούς, είτε τους είχα πάρει συνέντευξη για το Κανάλι 1 του Πειραιά, για την εκπομπή «Τα Μακρά Τείχη», είτε θεώρησα ότι όφειλα να τους ενημερώσω και να ζητήσω την υπογραφή τους, μια που ετοίμαζα και το βιβλίο «Πειραϊκό Πανόραμα».

Δυστυχώς, οι περισσότεροι στάθηκαν αρνητικοί απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια, πιστεύοντας ότι δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Ασφαλώς είχαν δίκιο, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, το θέμα ήταν οι άνθρωποι του Πειραιά να αποκτήσουν μια άλλη φωνή. Να έχουν άποψη για τα κοινά. Παρότι οι περισσότεροι ήσαν φανερά υπέρ της δεξιάς επιλογής στον Δήμο του Πειραιά εδώ και χρόνια, μου είπαν ότι καλύτερα να μην υπογράψουν. Κατόρθωσα να συγκεντρώσω έστω και από τηλεφώνου τα ονόματα αυτά. Έγραψα το κείμενο, και τους το διάβασα αν συμφωνούν. Άλλοι μου είπαν ότι μου έχουν εμπιστοσύνη και απλώς συμφώνησαν να μου δώσουν την άδεια για την υπογραφή τους, άλλοι συμφώνησαν, άλλοι αρνήθηκαν. Και επειδή γνώριζα ότι θα μου επιτεθούν για την σειρά των υπογραφών, έβαλα τα ονόματά τους κατά την σειρά των επιθέτων τους και το δημοσίευσα. Μετά την δημοσίευση, άκουσα τα εξ αμάξης για την σειρά που είχα βάλει τα ονόματά τους.

Για να αποδείξουνε για άλλη μια φορά οι συγγραφείς του Πειραιά, το πόσο επαρχιώτες είναι.

     Το χρέος των ανθρώπων του Πειραιά

     Ξένος ειμί και πάροικος του κόσμου τούτου, και η εξορία αβάσταχτος πόνος όταν ο πόλεμος κυριαρχεί στις ψυχές των ανθρώπων και στις κοινωνικές και πολιτικές τους επιλογές.

     Τότε ο χρόνος δεν έχει Έλεος, και ο βίος ανάβαση. Μισθοφόροι του ονείρου οι άνθρωποι της Ειρήνης αντιμάχονται τους ναυαγούς του θανάτου, μετρώντας κουκί-στιγμή το Ενθάδε της Γαλήνης και το Επέκεινα της Ευτυχίας.

    Μια ζωή έξω από το φέρετρο είναι μια Αναστάσιμη Ζωή.

     Στην ΕΙΡΗΝΗ υπάρχουν μυριάδες τρόποι να επιλέξει ο άνθρωπος το ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ. Στον πόλεμο μόνο ένας. Να φορέσει το μακάβριο προσωπείο του.

     Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού που με το έργο και το λόγο τους θα σταθούν επικουρικά κοντά στους πολιτικούς για να λύσουν τα γόρδια δεσμά των διακρατικών σχέσεων. Αλλά όλοι μας. Ο καθένας με τον τρόπο του, με τον λόγο του, με τις ενέργειές του.

     Είναι όμως εκείνοι ίσως οι πιο υποψιασμένοι, οι πιο θαρραλέοι, ίσως οι πιο θυσιαστικοί, που τους παρέχεται η δυνατότητα από την μοίρα, να διευρύνουν τους ορίζοντες του πνεύματος και της πολιτικής πρακτικής όλων εμάς των υπολοίπων. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι πολιτικός και όχι πολιτικάντης.

      Ο πόλεμος αναιρεί την υπόσταση της Δημοκρατίας. Καταργεί τον ρόλο των πολιτικών, υποσκάπτει τα θεμέλια της Δικαιοσύνης, επιβουλεύεται την ιστορική εξέλιξη.

Ο πόλεμος δεν είναι λύση ούτε πολιτική ούτε διπλωματική.

Όπου αποτυγχάνουν οι πολιτικοί επικρατούν οι πολιτικάντηδες και τα πολεμοχαρή συμφέροντά τους.

      Ο ανεόρταστος βίος του ανθρώπου δεν βοηθιέται με τις πολεμικές επιλογές, αλλά την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικονομική ισότητα, την θεσμική πολιτική διακυβέρνηση, την συμμετοχή στα κοινά, την ενεργό δράση των ψηφοφόρων μέσα από θεσμικές διαδικασίες. Η Δημοκρατία απαιτεί κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων, ανοχή των πάσης φύσεως μειονοτήτων, λύση των επιμέρους διαφορών με ειρηνικά μέσα, αποδοχή της ανισχυρότητας του άλλου.

Ο Ξένος είμαι εγώ, ο Αλλόφυλος είναι ο εν δυνάμει σύντροφός μου.

     Αμείλικτος κριτής η Ιστορία, ποτέ δεν δικαίωσε τους στρατηλάτες και πολεμοχαρείς ηγέτες. Από τον Λάμαχο έως τον Χίτλερ η μαύρη γραμμή της Ιστορίας είναι η ίδια.

    Τα υπόγεια ρεύματα της καταλαγής και της αποδοχής ήταν εκείνα που τροφοδότησαν την οικονομική ανάπτυξη, την έννοια και τον θεσμό της Δικαιοσύνης, την κοινωνική ευημερία, την επιστημονική πρόοδο. Επαναστατική πράξη δεν είναι η βία, αλλά η πολιτική δικαιοσύνη και ο Ουμανισμός σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Πέρα από φυλή, θρησκευτικό πιστεύω, εκκλησία, πολιτικό φρόνημα, ερωτική επιλογή, οικονομική επιφάνεια. Η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών τους βοηθά να ξεπεράσουν τα θεμιτά και αθέμιτα ιστορικά τους προβλήματα.

Το μερτικό στην ζωή, είναι κοινή ΜΟΙΡΑ για όλους μας.

Δικαιωματικά ανήκει σε αυτούς που υπήρξαν, σε εμάς, και σε αυτούς που θάρθουνε μετά από εμάς.

      Εμείς, οι άνθρωποι του Πειραιά, οι καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, εμείς που τον ελεύθερο χρόνο μας έχουμε για ξεκούραση την ανάγνωση και την συγγραφή βιβλίων, εμείς που προσευχόμαστε με ποιήματα και μουσικές εξαίσιες της ζωής, οι τροπαιοφόροι μιας άλλης ευαισθησίας, παρακαλούμε σαν ενεργοί πολίτες και συνειδητοί δημότες της πόλης του Πειραιά, τους έχοντες την πολιτική και κυβερνητική εξουσία αυτού του τόπου να αποτρέψουν με όλες τους τις δυνάμεις έναν ακόμα πόλεμο.

Το Γιουγκοσλαβικό τραύμα είναι ακόμα νωπό.

Παρακαλούμε και ζητάμε:

Α. Την νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνησή μας να κάνει ότι είναι δυνατόν σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο ώστε να αποτραπεί ένας νέος πόλεμος.

Β. Την Αξιωματική Αντιπολίτευση και όλα τα κόμματα εντός και εκτός Βουλής να συμβάλλουν στην αποτροπή μιας νέας ακόμα σύρραξης.

Γ. Την Δημοτική Αρχή του Πειραιά, να πιέσει με τον τρόπο της την υπεύθυνη Κυβέρνηση και να ενεργοποιήσει δυναμικά κατά του πολέμου τους Πειραιώτες δημότες.

Δ. Την ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας και τον οικείο Μητροπολίτη της πόλης μας να ενώσει την φωνή του μαζί με τους ηγέτες των άλλων δογμάτων σε μια οικουμενική εκδήλωση διαμαρτυρίας εναντίον του πολέμου και της επαπειλουμένης σφαγής. Ο Θεός της παράδοσης ημών είναι ειρηνεύουσα αγάπη και όχι προσευχόμενη αποδοχή του πολέμου και της βίας.

Ε. Τους Βουλευτές του Πειραιά από όλους τους κομματικούς σχηματισμούς να στείλουν επιστολές διαμαρτυρίας στους εκλεγμένους συναδέλφους τους των άλλων Κοινοβουλίων.

ΣΤ. Στους Οικονομικούς φορείς της πόλης και της Ναυτιλίας, γιατί ένας νέος πόλεμος θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στις διεθνείς αγορές και θα αυξήσει την ανεργία.

Ζ. Τους Καθηγητές και τους μαθητές των Σχολείων της πόλης μας, αυτούς που ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς τα πολιτικά και κοινωνικά λάθη των πατέρων τους.

Η. Τους πνευματικούς ανθρώπους της πόλης μας και τους ανθρώπους του Πολιτισμού όπου γης, σε αυτούς που έχουν ενεργή πολιτική συνείδηση, πέρα από ιδεολογικές ή πολιτικές σκοπιμότητες ή κομματικές προτιμήσεις να ενώσουν φωνή διαμαρτυρίας ενάντια σε έναν νέο συμφερόντων πόλεμο.

Αυτούς που δεν ονειρεύονται ανέξοδες ασκήσεις δημιουργίας και ειρήνης επί χάρτου.

Θ. Τέλος την φίλη Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, και τον φιλοπρόοδο Αμερικανικό λαό που τόσες φορές βοήθησε σε παλαιότερες ιστορικές περιόδους την γηραιά Ευρώπη να απαλλαγεί από τους διάφορους «-ισμούς». Που ιστορικά στάθηκε δίπλα μας, είναι πλέον η μόνη υπερδύναμη και κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, όμως ο τρόπος που το δείχνει δημιουργεί αρνητικά και αντίθετα αποτελέσματα. Οι μνήμες της 11 Σεπτεμβρίου του Αμερικανικού λαού είναι ακόμα νωπές. Η λήθη της δυστυχίας δεν είναι καλός σύμβουλος.

Πολεμώ δεν σημαίνει απλά πεθαίνω, αλλά αναστέλλω τις λειτουργίες του Κοινωνικού Σώματος.

   Και ακόμα ζητάμε από την Κυβέρνηση του ΙΡΑΚ να συνεργαστεί με τους διεθνείς οργανισμούς και με διπλωματικό τρόπο να επιλυθούν τα όποια προβλήματα έχει με τις άλλες χώρες. Στο τέλος-τέλος δεν είναι θέμα γοήτρου, αλλά εκατομμυρίων ζωών. Οι Ιρακινοί θα είναι οι πρώτοι που θα υποφέρουν. Ο σύγχρονος Γολιάθ δεν κερδίζεται με τον Εγωιστή ηγέτη, αλλά με τον ανοιχτόμυαλο διπλωμάτη.

      Εμείς οι άνθρωποι του Πειραιά, ραμφίζοντας τις κοινωνικές ευαισθησίες των σύγχρονων κοινωνιών, αρνούμεθα να συμμετάσχουμε στα διάφορα τηλεφωνικά δημοψηφίσματα των τηλεπαρουσιαστών και των πολιτικάντηδων.

     Αρνούμεθα να κλέβουμε το μέλλον των παιδιών μας για να ζούμε αναπαυτικά εμείς σήμερα.

    Εμείς οι άνθρωποι του Πειραιά, υπογράφουμε το κείμενο αυτό και σαν ενεργοί πολίτες και δημότες αυτής της πόλης ζητάμε να μην γίνει Πόλεμος.

    Δεν θέλουμε να ζούμε την νοσταλγία της Ζωής, αλλά την ενθάδε Ειρηνική ευτυχία.

     Πιστεύουμε στην Δημοκρατική Ζωή έξω από τα φέρετρα και όχι στην ηγεμονική υπεροχή μέσα σε αυτά.

       Ενδεικτικά οι υπογράφοντες:

Αδαμόπουλος Χρήστος

Απέργης Γεράσιμος

Βλάχου Ιωάννα

Βογάσαρης Άγγελος

Γκαλημανάς Δημήτριος

Γκαλημανά Φοίβη

Γεράνη Νανά

Θεοφάνους Κώστας

Μούλιος Φάνης

Μπαλούρδος Γιώργος

Μπαφούνη Λίτσα

Μπούτου Τούλα

Παπαμιχαήλ Λευτέρης

Παρασκευόπουλος Κώστας

Πετροπούλου Φωτεινή

Πετρόπουλος Φώτης

Ραϊση Κρυσταλλία

Σολωμός Δημήτριος

Σολωμού Ευαγγελία

Τσαμαντάκης Αντώνης

Τσαμαντάκη Βούλα

Τσουτάκος Παναγιώτης

Φερούσης Δημήτριος

Χαρλαύτης Τάκης

Χατζημανωλάκης Ιωάννης

Χρυσοστομίδης Αλέκος

Χρονάς Γιώργος

Δημοσιεύτηκε στην Πειραϊκή εφημερίδα «Ο ΔΗΜΟΤΗΣ» την Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2003, σελίδα 4.

Υ. Γ. Όπως ήταν φυσικό ο πόλεμος έγινε, χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και η υπερδύναμη έδειξε για άλλη μια φορά την ισχύ της, και επίσης έπεσε από τον θρόνο του ένας ακόμα δικτάτορας της περιοχής, ο Σαντάμ Χουσείν.

Και επίσης, κανείς από τους φορείς του Πειραιά δεν ασχολήθηκε με την ανάγνωση έστω του κειμένου αυτού.

Η ζωή συνεχίστηκε και ο Πειραιάς βούλιαξε όπως και όλη η χώρα. Και ημείς άδωμεν.

     Το μόνο που μένει σαν απάντηση στα μελανά σημεία των καιρών είναι το τραγούδι του Νίκου Γκάτσου:

«Ήταν κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο/

ένα αγόρι λαβωμένο κι απροστάτευτο/

είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε/

τι ψυχή βασανισμένη νάταν άραγε/

ταμ-ταμ….».

Πειραιάς, Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 2014.