μοναχού Μωυσή-αγρυπνία στο Άγιον Όρος

μοναχός  Μωυσής, αγιορείτης

«Αγρυπνία στο Άγιον Όρος», 1991.

     Η εποχή μας, βρίσκεται στο σταυροδρόμι ενός νέου πολιτισμού. Ο βίαιος άνεμος της τεχνολογίας ωθεί και κλυδωνίζει το διάτρητο από τις αστοχίες καράβι μας, χωρίς να γνωρίζουμε για το που θα αγκυροβολήσουμε ή το χρόνο της άφιξής μας. Ενώ, οι αλλόφρονες σειρήνες της καταναλωτικής κοινωνίας με λαγνεία αναζητούν νέες κεφαλές επί πίνακι, καθώς ο πολύαστρος ουρανός απειλητικά και υπαινικτικά σιωπηλός περιφρουρεί την δική μας αμετροέπεια. Και όπως γράφει ο υφηγητής των κοινών μας ατοπημάτων, ο θείος Ηράκλειτος, «Παίδων αθύρματα τα ανθρώπινα δοξάσματα».

     Όπως οι άνθρωποι, έτσι και τα βιβλία-η Τέχνη γενικότερα-ακολουθούν αυτόν τον τρομερό παραλογισμό του παρόντος αιώνος του απατεώνος. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, είναι τα βιβλία εκείνα-ασφαλώς όχι όλα-που μας έρχονται από αυτήν την πασχαλιάτικη άβυσσο της παραδείσιας βεβαιότητας. Μιας ανοιξιάτικης βεβαιότητας που μας εκπλήσσει. Που προέρχεται από έναν γεωγραφικό χώρο και τους κατοίκους του που πορεύονται από τα βάθη μιας άλλης εποχής, και οδεύουν ταπεινοί καβαλάρηδες προς το Χάος το Αναστάσιμο. Ενώ τα χνάρια της προσευχής που αφήνουν πίσω τους σηματοδοτούν για όσους δεν έχουν άστοχες ευαισθησίες την στενή οδό της σωτηρίας του παρόντος χρόνου.

Και αυτό μας διδάσκει, ή τουλάχιστον κάποτε μας δίδασκε-η θεοφόρος αιωνιότητα και ανθρώπινη αγωνιστικότητα του Αγίου Όρους. Ότι τα φιλάνθρωπα σπλάχνα της αυτού αγαθότητος ανοίγουν με τρεις μόνο λέξεις. Κύριε ελέησον με.

     Οι σκέψεις αυτές έρχονται στο νου μας καθώς διαβάζουμε το καινούργιο βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Μωυσή.

       Το βιβλίο γραμμένο με την μορφή ημερολογιακών σημειώσεων, αποσκοπεί στο να ενδυναμώσει είτε τους ευλαβείς, είτε τους αδιάφορους περί του Αγίου Όρους προσκυνητές. Στο καλογραμμένο αυτό κείμενο, ο ταραγμένος από τις φουρτούνες του κόσμου αναγνώστης δεν θα συναντήσει περισπούδαστες θεωρίες ή αδέξιους επαίνους μοναχών. Ούτε τις γεροντολάγνες ιερεμιάδες των διδαχών ατόμων που δεν κόπιασαν ποτέ τους ούτε πόνεσαν για τα κοινά των ανθρώπων προβλήματα. Αλλά, τις ήρεμες, γαλήνιες και ρυτιδωμένες από την αναζήτηση του Θεού-δηλαδή της εσώτερης ψυχικής γαλήνης τους-μορφές μοναχών και σκητών, που προέρχονται από μια άλλη εποχή, ακολουθούν ένα άλλο ήθος ζωής, και οι οποίες καταφέρνουν να συγχορεύουν και να συμπροσεύχονται με τις αγγελικές μορφές των αγίων. Γέροντες σεβάσμιοι, ηγούμενοι με παιδεία και ψυχικό σθένος, απλοί μοναχοί, οι παππούδες του γένους της Ορθοδοξίας, ανώνυμες ή επώνυμες προσωπικότητες με ευγενή και υψηλόφρονα αισθήματα που εντυπωσιάζουν με το χάρισμα της σεμνότητας τους και της καλοσύνη τους. Άτομα που δεν κομπάζουν για το στέφανο της δήθεν αρετής τους, ούτε για την σωτηρία της ατομικής τους μόνο παρτίδας. Ιδανικές μορφές που ανάγονται σε καθολικά σύμβολα της φτωχής και μάταιης και σύντομης ζωής μας, και τα οποία εξακολουθούν να αποτελούν αναμφίλεκτα υποδείγματα του κοινού μας αγώνα.

     Ο λόγος του μοναχού Μωυσή, λιτός και ήρεμος τείνει ορισμένες φορές προς την σιωπή, ακολουθώντας την διδαχή των ατόμων που περιγράφει. Ένας λυρικός και βαθειά εξομολογητικός λόγος, με εύστοχες και απαραίτητες χρονικές ανακολουθίες που συναιρούν τα γεγονότα του παρελθόντος με τις καθημερινές πράξεις του παρόντος, σε ένα αιώνιο πνευματικό μέλλον. Χωρίς εννοιολογικούς κραδασμούς ή θεολογικές συσκοτίσεις. ΄Η ακόμα μακάβριες εκκλησιαστικές καθηκοντολογίες που μαραγκιάζουν το άτομο σε όλες του τις ανθρώπινες πτυχές των συναισθημάτων του και των εκφραστικών του εκδηλώσεων.

Ο καθημερινός ψυχικός λόγος των μοναχών που με ενάργεια περιγράφει ο συγγραφέας, αποτελεί την αναμφισβήτητη προϋπόθεση ανεύρεση της των πιστών αυτογνωσίας μας και της ορθόδοξης πολιτιστικής μας ταυτότητας.

     Και, όπως ο ίδιος γράφει: «Το Άγιον Όρος όμως θάναι πάντα εδώ, δίνοντας πληρότητα και ακεραιότητα μοναδική, που αν δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε, όμως δεν μπορούμε και να την αρνηθούμε».

          

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα,

«Η Φωνή του Πειραιώς» αριθμός 13.675/5-9-1991.

Πειραιάς Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2013.

Υ. Γ. άλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλες προσδοκίες. Και επειδή τα δαιμόνια όπως και οι άνθρωποι πάνε παντού κουβαλώντας τα πάθη και τις αρετές τους, Σώσον Κύριε τους ασεβείς, γιατί οι ευσεβείς τα έκαναν μαντάρα στον κόσμο σου.