ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΡΙΦΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ  ΖΑΡΙΦΗΣ

«Βήματα στο διάδρομο», Πειραιάς 1990

     Διαβάζοντας το νέο βιβλίο του Πειραιώτη ποιητή Αντώνη Ζαρίφη, έρχεται στο νου μου μια ποιητική χορδή του βάρδου της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου.

«Δύσκολα που περνάει η λέξη από το αίμα στο ποίημα».

     Όμως όταν περάσει, όταν διαβεί τον ιερό ποταμό του νου που στον άγνωστο γνόφο του ερωτικά βρυχάται ο Θεός, τότε ο δημιουργός διαμελίζοντας το θυσιαστικό αυγό της ποίησης, μπορεί να εξομολογηθεί στον εαυτό του. Ο ιερός χρόνος μου είναι ο χρόνος της ποίησής μου, που τελειώνει το έργο και που αρχίζει η ζωή μου είναι αδύνατον να διακρίνω.

     Και πράγματι, μέσα από τους είκοσι δύο βηματισμούς της ποίησης του ποιητή, ο «φθαρμένος» αναγνώστης συνπροσευχόμενος μαζί του θα ανακαλύψει μια νέα εσωπολιτεία. Ο ποιητής θα τον οδηγήσει στην χώρα της ποιητικής αθωότητας, όπου οι λέξεις με μία μελαγχολική νωχελικότητα επανασυνδέουν την παιδική γεωγραφία του. Ενώ οι λιτές του εικόνες νοτίζουν με αργό ρυθμό το συναίσθημά μας, καθώς το ρέκασμα της αγωνίας του προσπαθεί με κάποια μέθοδο να αναλύσει «την μορφολογία των οστών μας και να μετρήσει τις αποκλίσεις τους».

Και έρχεται στο νου μας ο λόγος του υμνωδού: «Κατά μόνας ειμί εγώ Κύριε έως αν παρέλθω».

      Στα ποιήματα του Πειραιώτη ποιητή, ανακαλύπτει κανείς μια αγαπητική «εχθροπραξία», αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Δηλαδή το χάσμα-ονείρου και πραγματικότητας, παιδικής ανεμελιάς και απόγνωσης της ωριμότητας, της αμφιβολίας που γεννούν τα γεγονότα και της βεβαιότητας των πράξεων, τον θάνατο των σχέσεων και της σκληρότητας των συναισθημάτων- δεν γίνεται αφορμή για μια διανοουμενίστικη συζήτηση που ο ποιητής συνομιλεί με τον εαυτό του, ο αναγνώστης με τον ποιητή και οι δύο μαζί τυρβάζουν σε ένα ομιχλώδες σύμπαν. Αλλά ο ποιητικός λόγος, λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία που επαναπροσδιορίζει τον τραυματισμένο και διαμελισμένο χρόνο του δημιουργού οριοθετώντας ταυτόχρονα και την ελευθερία του.

Και ενώ το σώμα του δημιουργού και του κάθε ποιητή, με εκπληκτική ακρίβεια, σιγουριά, σταθερότητα, κάτω από το ρυθμικό εμβατήριο των συμπαντικών ήχων εκτελεί μια διατεταγμένη πορεία, ακολουθώντας τις προδιαγραφές και τις κληρονομικές εντολές της Βίβλου της αποσύνθεσης. Το σώμα της ποίησης μέσα από δαιδαλώδη ρουμάνια ανά τους αιώνες, διαιωνίζει μια ιεροτελεστία αγάπης και συνένωσης των πάντων. Ακολουθώντας το ξεχωριστό τυπικό του κάθε δημιουργού που με την προσωπική του αυτοσυνειδησία, και την πείρα της προσωπικής του αγωνίας, οδηγεί το ποιητικό έργο στους θαβώριους κήπους. Όπου το σώμα της ποίησης και του ποιητή, κάτω από το καταλυτικό ερέθισμα του θανάτου, ενώνονται-ή καλύτερα συμπλέκονται σαν δύο φίδια, δύο ουροβόρα φίδια θεράποντες του Λόγου-και αρχινούν μια καινούργια μοναχική συνομιλία στην συνείδηση του αναγνώστη.

     Ο λόγος του Αντώνη Ζαρίφη, είναι τόσο προσεκτικά ζυγιασμένος που δεν σου αφήνει περιθώρια για ανοίκειες ονειροπολήσεις. Χρειάζεται ακόμα αρκετή προσπάθεια από τον αναγνώστη, για να ξεκλειδώσει τους κομβικούς πυρήνες των νοημάτων του.

     Πίσω από τα ποιήματα υφέρπει ένας έντονος θρησκευτικός λυρισμός.

Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ο θάνατος μέσα στον ποιητικό λόγο του ποιητή λαμβάνει λευκή απόχρωση. Έτσι όπως το πρεσβεύει το χριστιανικό δόγμα, αφού το λευκό, είναι που συμβολίζει τον θάνατο. Ενώ το μαύρο, σαν συμβολισμός θανάτου, ανήκει στην λαϊκή παράδοση.

     Τα ποιήματα του Αντώνη Ζαρίφη, μοιάζουν σαν σταυρωμένα αγάλματα, όπου ο αναγνώστης παραπαίει ανάμεσα στο θαυμασμό του κάλλους και την χαρμολύπη του συναισθήματος.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος,

Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα, 
«Η Φωνή του Πειραιά» αριθμός 13.338/8/5/1990

Πειραιάς Σάββατο, 5 Οκτωβρίου 2013.