περιοδικό GAY

                             Το περιοδικό  GAY

                   Το 1988 είναι μια δύσκολη χρονική περίοδο για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον ιστορικό ηγέτη και ιδρυτή του Ανδρέα Γεωργίου Παπανδρέου, βουτηγμένη στα σκάνδαλα, προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία με όποιον τρόπο μπορεί. Ο λεγόμενος Αυριανισμός της γνωστής «ναυαρχίδας της ελληνικής δημοσιογραφίας» όπως είχε αποκαλέσει την εφημερίδα του ταλίρου ο ιστορικός ηγέτης της Σοσιαλιστικής Αλλαγής στην Ελλάδα λύνει και δένει και κατακεραυνώνει όποιον δεν είναι με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και την Κυβέρνησή του. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο ηγέτης της περιβόητης Αλλαγής στην Ελλάδα, επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την πολιτική κατάσταση καθώς μπερδεύονται τα προσωπικά του με την δημόσια πολιτική του εικόνα. Η πολιτική κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των σοβαρών και αξιοπρεπών πολιτικών ανδρών της εποχής και έχει περάσει σε μια τεράστια φτηνιάρικη και ανάξια λόγου σκανδαλολογία, σε κουτσομπολίστικες αναλύσεις και παρεμβάσεις σε πολιτικές της κλειδαρότρυπας, που όλοι αρέσκονται να ομιλούν για το πώς συμπεριφέρεται στην προσωπική του ζωή ο ιστορικός ηγέτης και η επίσημη συμβία του(ποιος δεν θυμάται το γνωστό νεύμα από τα σκαλιά του αεροπλάνου) μαζί με τους αστρολόγους της, τους προσωπικούς της εξομολόγους και άλλα φαιδρά τινά. Μια ολόκληρη χώρα ζει κάτω από τον αστερισμό του επικίνδυνου και κοινωνικά χυδαίου Αυριανισμού της δημοσιογραφίας, των διαφόρων Σκυλάδικων της επαρχίας και της Αθήνας ως πολιτιστικά κέντρα διασκέδασης των νεοελλήνων, όπως τα είχε αποκαλέσει ο τότε ιστορικός πολιτικός και υπουργός Ευάγγελος Γιαννόπουλος και όλοι τυρβάζουν περί σκανδάλων και λάσπης όλων, όλοι εναντίων όλων. Δυστυχώς, ένα φιλόδοξο πολιτικό κίνημα που κόμπαζε αλλά και ιστορικά έφερε την Αλλαγή στην ελληνική πολιτική σκηνή, κατάντησε να σέρνεται μέσα στην λάσπη των διαφόρων σκανδάλων. Οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα εξετάζουν με νηφαλιότητα και την πρέπουσα χρονική απόσταση τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, θα καταγράψουν δύο μεγάλες και ουσιαστικές αλλαγές στην ταλαίπωρη χώρα μας. 
Η μία, είναι του ιστορικού συντηρητικού ηγέτη της λεγομένης δεξιάς παράταξης, της γνωστής μας Νέας Δημοκρατίας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή του επονομαζόμενου και Εθνάρχη, ο οποίος εδραίωσε την αστική δημοκρατία όχι χωρίς κόπο στην Ελλάδα, και την ενέταξε στην τότε ΕΟΚ και στην μεγάλη χοάνη των δυτικών ευρωπαϊκών κρατών, και όχι σε κανένα πολιτικό κίνημα του τρίτου κόσμου ή των αδεσμεύτων, και οδήγησε την ελληνική πολιτική σκηνή σε μια  ισορροπημένη εναλλαγή ενός δικομματικού έστω συστήματος, και από την άλλη, ο άλλος πολιτικός πόλος, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου που άνοιξε πολιτικά και κοινωνικά την χώρα, και από μια επαρχιακή τριτοκοσμική και Βαλκάνια κλειστή νησίδα της τότε δυτικής Ευρώπης, προσπάθησε να την καταστήσει συνδετικό κόμβο- κέντρο πολιτικών εξελίξεων μεταξύ δύσης και τρίτου κόσμου. Η Ελλάδα άλλαξε δραματικά και ουσιαστικά επί Κυβερνήσεων των δύο αυτών ηγετών, ανεξάρτητα αν πολλοί πολιτικοί κυβέρνησαν και διοίκησαν με την νοοτροπία του Μαυρογιαλούρου, και οι κομματικά ενταγμένοι σύγχρονοι Έλληνες διασπάθιζαν το δημόσιο χρήμα που προέρχονταν από τα διάφορα οικονομικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα γνωστά μας σκυλάδικα με τις καλλίγραμμες υπάρξεις, με τα μεγάλα και πολυτελή τζιπ, και την επιδεικνυόμενη σπατάλη των νεόπλουτων που έσπαζαν τα πολυτελή ή μη πιάτα στην πίστα και έραναν με γαρδένιες κάθε λικνιζόμενη ύπαρξη που την κάθιζαν στα γόνατά τους, καθώς κάπνιζαν το κουβανικής προέλευσης πούρο τους που το άναβαν με πεντοχίλιαρα-φωτογραφίες της εποχής αποδεικνύουν του λόγου το αληθές(γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια, τραγουδούσε η Γλυκερία)- και έπιναν το εθνικό μας πλέον ποτό το ουίσκι, καθώς υπερηφανεύονταν για το πώς κατόρθωναν να ζουν χωρίς να εργάζονται, φοροδιαφεύγοντας ή έχοντας οποιαδήποτε νόμιμη ή μη, σχέση συναλλαγής με το δημόσιο. Και ενώ περίμεναν ο ηγέτης της Αλλαγής να μας αφήσει χρόνους και να γυρίσει πάνω σε νεκροκρέβατο, αυτός μας γύρισε γαμπρός από το νοσοκομείο της Αγγλίας που νοσηλεύτηκε και εξακολούθησε να παραμένει ενεργός πολιτικά τουλάχιστον. Ποιός δεν θυμάται την κοπελιά να τον ταΐζει με το κουταλάκι του γλυκού την τούρτα, ή το μισό άδειο ποτήρι ουίσκι στο τραπέζι καθώς δέχονταν τους επισήμους.
Η Ελληνική πολιτική σκηνή σαν θεατρική εικόνα, δεν είχε φτάσει στο κορύφωμά της, θα έφτανε την επόμενη χρονιά με την περιβόητη Δίκη, όχι του γνωστού τραπεζίτη του Γιώργου Κοσκωτά, αλλά του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, του Πρωθυπουργού που καλώς ή κακώς έφερε τον αέρα της Αλλαγής στην Ελλάδα. Το βρώμικο 89 όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο στιχουργός και ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος στα κείμενά του στην εφημερίδα «Τα Νέα», προετοίμαζε την γνωστή μας συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του τότε αιωνόβιου πολιτικού ηγέτη της Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,(του επονομαζόμενου και εφιάλτη και αποστάτη από τους αντιπάλους του) με τους παραδοσιακούς ηγέτες της Αριστεράς, τον Χαρίλαο Φλωράκη από το ΚΚΕ και τον Λεωνίδα Κύρκο από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της προόδου. Και δυστυχώς η γνωστή ρήση του Εθνάρχη ότι «έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στο Ειδικό Δικαστήριο αλλά στο σπίτι του», δεν εισακούσθηκε, ο Ανδρέας, σύρθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο-ωσεί παρών-και όλη η χώρα χόρευε τον χορό του πολιτικού Ζαλόγγου και των κάθε μορφής σκανδάλων, ενώ η Ανατολική Ευρώπη, ετοιμάζονταν να γκρεμίσει τα πολιτικά και ιστορικά τείχη που την χώριζαν από την Δυτική, και να αφήσει πίσω της μια πολιτική και μια ιδεολογία που την τυράννησε για πάρα πολλά χρόνια. 
Ο Κόσμος άλλαζε δραματικά και αμετάκλητα, ο παραδοσιακός Μαρξισμός όπως εφαρμόστηκε δικτατορικά στην γηραιά ήπειρο στο ανατολικό της μέρος έπαιρνε τέλος. Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα του Καπιταλισμού είχε κερδίσει όχι μόνο στα πολιτικά σημεία της ιστορικής πορείας διακυβέρνησης των ανθρώπων ως μοντέλο αλλά και ιστορικά. Οι Ανοιχτές Κοινωνίες και οι κοινοβουλευτικές τους Κυβερνήσεις κέρδιζαν έδαφος στις προτιμήσεις των πολιτών. Ας μην μας διαφεύγει ότι, η γηραιά ήπειρος, είχε να δει πόλεμο για πάνω από πενήντα χρόνια. Οι άνθρωποί της πλέον και οι πολίτες των κρατών της πέθαιναν στα περίφημα ράντζα των νοσοκομείων και όχι στα πολεμικά χαρακώματα, και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου ιστορικά λίγο για τους κατοίκους αυτής της πανάρχαιας ηπείρου που είχαν ταλαιπωρηθεί από τις πολεμικές επιχειρήσεις, πολεμικές καταστροφές, δικτατορικά καθεστώτα και άλλες διενέξεις και είχε γεννήσει τους τρεις μεγάλους παγκόσμιους -ισμούς, τον Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό. 

          Η διακυβέρνηση της χώρας επί ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε το 1981 επτά χρόνια μετά το τέλος της επτάχρονης δικτατορίας, κόμισε μια άλλη ελπιδοφόρα ατμόσφαιρα στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Κάθε είδους μειονότητα αποκτούσε πλέον τα δικαιώματά της. Το Υπουργείο Νέας Γενιάς που είχε ιδρυθεί τότε, και ο υπουργός του Κώστας Λαλιώτης(το λεγόμενο θείο βρέφος) άνοιξε τις πύλες του στα προβλήματα και στις ανησυχίες των νέων και έδωσε μια άλλη διάσταση στα μέχρι τότε χρονίζοντα προβλήματά τους. Το οικογενειακό δίκαιο επίσης άλλαξε και αυτό, με την κατάργηση της προίκας, την θέσπιση του πολιτικού γάμου, τα δικαιώματα των Gay, τα δικαιώματα των γυναικών για την διάθεση του σώματός τους και της ζωής τους όπως εκείνες ήθελαν και άλλα, το παραδοσιακό κλειστό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας άλλαζε αργά και σταθερά.

          Μέσα σε αυτό το πλαίσιο των πολιτικών αλλά το κυριότερο, κοινωνικών αλλαγών, που προσάρμοζαν την ελληνική κοινωνία στα πρότυπα των άλλων προηγμένων δυτικών κρατών και την έκαναν να ξεχωρίζει από τα άλλα κλειστά πολιτικά και κοινωνικά βαλκανικά κράτη με τα οποία συνορεύει, αναπτύχθηκε και το Απελευθερωτικό Κίνημα των Ομοφυλοφίλων Ελλάδας, το γνωστό μας ΑΚΟΕ.

Οι Ομοφυλόφιλοι-άντρες και γυναίκες της εποχής εκείνης είχαν αποκτήσει φωνή, δεν ντρεπόντουσαν να δηλώσουν την ερωτική τους ταυτότητα, να εκφράσουν τις ερωτικές τους επιθυμίες, χωρίς σκάνδαλα, χωρίς παραβατικές συμπεριφορές, χωρίς καρικατουρίστικες εικόνες διαφήμισης, και τολμούσαν ανοιχτά να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους σε όλους τους τομείς παράλληλα με εκείνα των Ετεροφυλόφιλων. Ο Αγώνας τους και αγώνας μας, δεν υπήρξε ασφαλώς εύκολος, είχε αρκετές δυσκολίες, εμπόδια και αδιέξοδα, παραδοσιακοί θεσμοί που κρατούσαν την χώρα σαν μια κλειστή και απομονωμένη Ευρωπαϊκή επαρχία έπρεπε αργά και σταθερά να αλλάξουν και να εκσυγχρονιστούν, ο ιστορικά παραδοσιακός και πανάρχαιος θεσμός της Εκκλησίας επίσης, έφερνε από την δική του σκοπιά αρκετά εμπόδια, (δυστυχώς για πολλές δεκαετίες δεν έγινε μια σοβαρή και ουσιαστική συζήτηση πάνω στα θέματα αυτά, δηλαδή της ανενοχικής ερωτικής διάθεσης του καθενός μας και του κορμιού μας, και πως μπορούμε αυτό με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό να το διαχειριστούμε κοινωνικά και πολιτικά. Ανταυτού, ασχολούμεθα με τα διάφορα κατά καιρούς ροζ σκάνδαλα των διαφόρων ιερέων λές και οι ιερείς ή οι μοναχοί, είναι «άγγελοι» ή αποστειρωμένα ερωτικά άτομα, και όχι σαρξ εκ της σαρκός μας Έλληνες). 
Στον αγώνα αυτόν για την αυτοδιάθεση της ερωτικής επιθυμίας μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων και Ελληνίδων, είχαν πρωτοστατήσει μερικά χρόνια νωρίτερα ο ακτιβιστής συγγραφέας Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, ο σκηνοθέτης Ανδρέας Βελισαρόπουλος και μια ομάδα νέων τότε, ιδρύοντας το ΑΚΟΕ-Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας- και το γνωστό περιοδικό «ΑΜΦΙ».

Ο δύσκολος αλλά φανερός πλέον αγώνας των ανθρώπων αυτών, και των άλλων που δεν ήσαν Ομοφυλόφιλοι, αλλά από την πρώτη στιγμή στάθηκαν στο πλευρό τους, μπόλιασε την ελληνική και κατά παράδοση συντηρητική και κλειστή και ομοφοβική κοινωνία με νέα οράματα και ελπίδες για μια διαφορετική αντιμετώπιση της μειονότητας των Ομοφυλοφίλων. Ο αγωνιστικός τους σπόρος κάρπισε και έφερε αργά αλλά σταθερά τα μετέπειτα αποτελέσματα τόσο στην νομοθεσία του οικογενειακού δικαίου όσο και στην ίδια την κοινωνία, παλαιές προκαταλήψεις έδιναν την θέση τους σε νέες μορφές σχέσεις όχι χωρίς κόπο, πανάρχαια αντρικά προπύργια δημόσιας εικόνας άλλαζαν, και το κοινωνικό σώμα καταλάβαινε πλέον ότι η όποια ερωτική διαφορετικότητα δεν βρίσκονταν εκτός των τειχών αλλά εντός της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική πατριαρχική οικογένεια με τα γνωστά κοινωνικά μοντέλα της, συνειδητοποιούσε ότι ενδέχεται και εκείνη να έχει στα μέλη της ένα άτομο με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και όχι μόνο η διπλανή της οικογένεια. Δηλαδή το πρόβλημα της ερωτικής αυτοδιάθεσης στις σωστές του κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις ήταν πλέον κοινό, και δεν μπορούσες ούτε να το ξορκίσεις με διάφορες αρές ή ευχές ερανισμένες από το «Πηδάλιο», ούτε να κλείσεις τα μάτια σου σε αυτό. Αλλά και από την άλλη, οι αγωνιζόμενοι πλέον φανερά ή κρυφά Ομοφυλόφιλοι και Ομοφυλόφιλες, κατανοούσαν ότι όφειλαν να πάρουν σοβαρά την υπόθεση στα χέρια τους, όφειλαν εκείνοι πρώτοι να σεβαστούν τις επιλογές τους για να σεβαστούν έπειτα οι άλλοι τις επιλογές αυτές. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα γνωστών Ομοφυλόφιλων καλλιτεχνών οι οποίοι μέσω των δημοσίων παρεμβάσεων τους μας έδωσαν μια άλλη εικόνα για τους Ομοφυλόφιλους, σοβαρότερη και αξιοπρεπέστερη πιο δημιουργική σε σχέση με αυτή που μας είχε συνηθίσει ο Ελληνικός Κινηματογράφος. Και από την άλλη, οι Ομοφυλόφιλοι, ήσαν και αυτοί Έλληνες πολίτες και κουβαλούσαν τα δικά τους παραδοσιακά κοινωνικά αδιέξοδα και προκαταλήψεις της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας. Ο αγώνας των πρώτων αυτών με αρκετές προσωπικές θυσίες ανθρώπων, των ατόμων που στάθηκαν όρθιοι έστω και αν λοιδορηθήκαν, συκοφαντήθηκαν, διώχτηκαν, κυνηγήθηκαν, πλήρωσαν με δύο λόγια το τίμημα της αγωνιστικής τους αυτής προσπάθειας έφερε τις σχετικές αλλαγές σε πολλά πεδία, και σίγουρα, με την συμπαράσταση πολλών φωτισμένων και προοδευτικών ανθρώπων της εποχής εκείνης. Οι κοινωνικές συνθήκες άλλαζαν, και τα καινούργια κοινωνικά και πολιτιστικά ρεύματα των νέων χρόνων της Ευρώπης μπόλιαζαν τον μικρό, συντηρητικό αλλά ιστορικά ένδοξο Ελληνικό χώρο. Η ζωή είναι πολύ φιλόδοξη από μόνη της και αρκετά επαναστατική ώστε να μείνει καθηλωμένη στις διάφορες αγκυλώσεις και ιδεοληψίες του καθενός μας. 
Αυτά σε γενικές γραμμές για την Ιστορία. Ας έρθουμε τώρα στην περίπτωση του περιοδικού Gay που εξέδωσε ένας άλλος διαρκής αγωνιστής και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των πάσης φύσεως Ομοφυλοφίλων ο πολιτικός επιστήμονας και δημοσιογράφος Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

          Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος δεν έπαψε εδώ και χρόνια να είναι στο κέντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος όσον αφορά τα προβλήματα και τα θέματα των Ομοφυλοφίλων και όχι μόνο. Έχει διατελέσει σύμβουλος σε υπουργούς, έχει κάνει εκπομπές στην δημόσια τηλεόραση, έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει άρθρα στον δημόσιο τύπο σχετικά με τα προβλήματα των Ομοφυλόφιλων και όχι μόνο, έχει συμμετάσχει σε δημόσιο κόμμα στις εκλογές και γενικά με τις δημόσιες παρεμβάσεις του για τον αγώνα αρκετών μειονοτικών ομάδων κρατά μια «επαναστατική» δημόσια εικόνα όσον αφορά τα διάφορα προβλήματα των διαφόρων μειονοτήτων στον Ελληνικό χώρο. Γνωρίζει καλά το παιχνίδι του τηλεοπτικού μάρκετινγκ και το χρησιμοποιεί ανάλογα. Κυκλοφορεί επίσης και ένα βιβλίο με άρθρα του που θα το αναφέρω παρακάτω.

          Το περιοδικό Gay που εξέδωσε, πρώτο τεύχος Μάιος του 1988, δεν έχει την πολιτιστική βαρύτητα του περιοδικού «Αμφί», και αυτό το αναφέρω, χωρίς να μειώνω την αξία και την συνεισφορά του στον διαρκή αγώνα για τα δικαιώματα των Ομοφυλοφίλων. Το περιοδικό «Αμφί» που είχε χρονικά προηγηθεί, είχε άλλη βαρύτητα, ήταν θα γράφαμε πιο «κουλτουριάρικο», η ύλη του ήταν πιο «σοβαρή», κινούνταν σε άλλο επίπεδο, δημοσιεύονταν περισσότερα θεωρητικά επιστημονικά άρθρα, οι αναλύσεις του ήσαν περισσότερο κοινωνιολογικές, περισσότερο πολιτικές κατά μία άλλη έννοια, το φάσμα των ενδιαφερόντων του αν και καθαρά Ομοφυλόφιλο περιοδικό, άγγιζε και άλλα πεδία κοινωνικών ανατροπών και καλλιτεχνικής έκφρασης. Όμως για το «Αμφί » θα γράψουμε σε άλλο κείμενο που θα το αποδελτιώσουμε.

Το Gay, είναι ένα περιοδικό που μάλλον ταιριάζει στα περιοδικά που βρίσκονται ένθετα στις διάφορες εφημερίδες, μόνο που η ύλη και το περιεχόμενό του είναι καθαρώς Ομοφυλόφιλη, έχει πολλές φωτογραφίες, αρκετές διαφημίσεις και είναι ευρύτερα ενημερωμένο όσον αφορά τις διεθνής εξελίξεις πάνω στο θέμα των αγώνων του Ομοφυλόφιλου Κινήματος, και ασφαλώς, αναφέρεται και στο θέμα της γνωστής επιδημίας που έπληξε πρώτα την κοινότητα των Ομοφυλοφίλων.

Το Gay κυκλοφόρησε όπως γράψαμε το πρώτο του τεύχος τον Μάιο του 1988, εκδόθηκαν συνολικά τέσσερα τεύχη. 
Το δεύτερο τεύχος εκδόθηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Το τρίτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη του 1989, και το Τέταρτο τεύχος τον Σεπτέμβριο του 1989. 
Εδώ, από όσο εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, σταματά η έκδοση του περιοδικού αυτού που εξέδωσε ο ακτιβιστής και θιασώτης του όλα στο φως Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Όπως βλέπουμε, το περιοδικό δεν είχε σταθερά όρια έκδοσης, η έκδοσή του ήταν περιοδική, μέσα σε δύο περίπου χρόνια εκδόθηκαν τέσσερα τεύχη.

          Το Gay είναι ασπρόμαυρο, εκδίδεται σε μονοτονικό σύστημα γραφής, έχει πολλές εικόνες πολλές διαφημίσεις και οι διαστάσεις του είναι 21 Χ 30 και κάθε τεύχος του έχει την δική του αρίθμηση σελίδων που συνήθως είναι μέχρι 74 σελίδες, δηλαδή περίπου πέντε δεκαεξασέλιδα, η τιμή του είναι 300 δραχμές.

          Το περιοδικό αυτό που απευθύνεται κυρίως στην τότε Ομοφυλόφιλη κοινότητα και η οποία έχοντας κατακτήσει με σκληρούς αγώνες την όποια κοινωνική και πολιτική αυτοδιάθεση και ελευθερίας της, έχει αρχίσει να «ξεσαλώνει» στα διάφορα στέκια της, να ερωτοτροπεί αγρίως και κάπως επικίνδυνα, να δοκιμάζει και να ενστερνίζεται τις νέες τάσεις στην μόδα και στην δημόσια εμφάνιση, να ακούει τα νέα μουσικά ρεύματα, και να αρχίζει αργά αλλά σταθερά να απολιτικοποιείται-όπως και οι επόμενες γενιές των ετεροφυλόφιλων, να συχνάζει σε μπαράκια αμιγώς ομοφυλόφιλα, σε καφετέριες, στις γνωστές ντίσκο, στα πάρκα και σε άλλους χώρους για διασκέδαση ή για την αναζήτηση ερωτικών συντρόφων, έχει μια άλλη διαφορετική ταυτότητα και εικόνα για την Gay κοινότητα. Τα άρθρα του περιοδικού, είναι πιο σύντομα, συνήθως περιληπτικά, και με περισσότερες πληροφορίες για ομοφυλόφιλους καλλιτέχνες ή γνωστούς άντρες της δημόσιας ζωής που είναι κρυφοί ή φανεροί ομοφυλόφιλοι/ες. Έχει αγγελίες γνωριμιών από όλη την Ελλάδα, δίνει πληροφορίες για στέκια που συχνάζουν οι ομοφυλόφιλοι και είναι αρκετά ενημερωμένο για το τι συμβαίνει σε διεθνή κλίμακα όσον αφορά το θέμα αυτό.

          Το πρώτο τεύχος του Gay, κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1988, το εξώφυλλο έχει μαύρο φόντο, με μια φωτογραφία ενός ημίγυμνου άντρα με ένα ροζ τριαντάφυλλο στο σακάκι του. Στο επάνω και αριστερό μέρος του εξωφύλλου αναγράφεται το όνομα του περιοδικού και προς τα κάτω με κεφαλαία γράμματα τα ονόματα και ορισμένα από τα θέματα που δημοσιεύονται, όπως: Γιώργος Σεφερτζής, Άγγελος Χατζάκης, Σεξ και Πολιτική, Σεξουαλική Ελευθερία.

Ακριβώς από κάτω αναγράφεται το τεύχος νούμερο 1^ο, ο μήνας Μάιος και η χρονιά 1988 καθώς και η τιμή του, 300 δραχμές. Στο οπισθόφυλλο υπάρχει διαφήμιση ένδυσης από κατάστημα του Κολωνακίου και στο μέσα μέρος επαναλαμβάνεται η εικόνα και τα στοιχεία του εξωφύλλου. Το τεύχος έχει 78 σελίδες.

Στην δεύτερη σελίδα υπάρχει η φωτογραφία αντρικού προσώπου, ο τίτλος του περιοδικού, μέσα σε πλαίσιο τα περιεχόμενα του τεύχους, και ακριβώς από κάτω αναφέρονται τα εξής:

Gay,  μηνιαία έκδοση επικαιρότητας-ιδιοκτησία Γ. Βαλλιανάτος- Ρ. Μελάνι Ο.Ε.-Εκδότης: Γρηγόρης Βαλλιανάτος-Επιμέλεια ύλης Ιωσήφ Βαρδάκης, Βαγγέλης Γιανέλλος, MAX Lombardi, Γιάννης Ρηνανός-Συνεργάτες: Κασσάνδρα, Κλείτος, Ι. Αλέξανδρος, Γιώργος Βασιλείου, Πέτρος Λανδρέου, Γιάννης Παλαμιώτης, Νίκος Αδάμ, Νίκος Αλεξίου, Α.Μ.Ρ., Κατερίνα Μαριανού, Δημήτρης Δημητρούλης, Κώστας Μαρτίνος.

Από κάτω με μαύρα έντονα γράμματα γράφεται:

Αλληλογραφία και επιταγές Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Τ.Θ. 17070, Τ.Κ. 100 24 Αθήνα, και επαναλαμβάνεται και στα αγγλικά.

Συνδρομές: εσωτερικού, ετήσια 3500 δραχμές εξάμηνη 1750, Ευρώπη ετήσια 4000, εξάμηνη 2000-Άλλες ήπειροι, ετήσια 4500, εξάμηνη 2250.

Γραφεία Στρέιτ 1 Αθήνα-τηλέφωνο 32…, Layout Mango Jerry- Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon Ο.Ε.-Διδότου 26-106 80 Αθήνα.

Στην επομένη σελίδα υπάρχει διαφήμιση Gay ξένων περιοδικών και πως μπορεί μετά από παραγγελία να τα αποκτήσεις κανείς, καθώς και εικόνες εξωφύλλων βιβλίων του συγγραφέα Γιάννη Παλαμιώτη από τις γνωστές εκδόσεις «Εξάντας» και «Απόπειρα».

Κατόπιν στην απέναντι σελίδα υπάρχει σημείωμα του εκδότη που αναφέρει τα εξής:

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ

Gay  είναι κάτι τι χαρούμενο, πολύχρωμο, έκλυτο, ομοφυλόφιλο και γενικά ό,τι κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη.

Gay είναι η συναίσθηση που διαφέρει απ’ το «συνηθισμένο», που αποτάσσεται το καθιερωμένο, που λυτρώνει το κρυμμένο…

Gay  είναι η αισθητική που αναλύει την ομοφυλοφιλία και την υπερασπίζεται όσο οι άνθρωποι θα έχουν την ανάγκη να αγγίζονται.

Στον κόσμο αυτό, όλοι ταξινομούνται και διακρίνονται σε κατηγορίες. Κάποιο σύστημα αξιών θεσπίζει το «φυσιολογικό» και το «κανονικό» για τις κατηγορίες αυτές. Έτσι εξαφανίζεται η παρουσία του ατομικού και μοναδικού.

Με όρους πολιτικής αντιπροσώπευσης, το πρόβλημα της ταύτισης με άλλους σα βάση για δραστηριοποίηση γίνεται οξύ και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποιας αναγνωρίσιμης μορφής πολιτικός λόγος είναι αναγκαίος.

Η έκδοση αυτή διατηρεί το δικαίωμα να οργίζεται και να αγανακτεί στη θέα της βαρβαρότητας αλλά δεν θα εξαντληθεί σ’ αυτό.

Η έκδοση αυτή είναι ανοιχτή για χρήση και κλειστή για φληναφήματα.

Οι καταγραφές και εικόνες της αποπνέουν αυτοσεβασμό και χαρά της ζωής.

Αυτά τα δύο στοιχεία θα της επιτρέψουν να πληροφορεί, να σχολιάζει, να αιτείται, να ηδονίζεται, να καταγράφει και γενικά ν’ ασκεί τα δικαιώματά της στην ελευθερία, που κατακτάται μόνο.

                                                     Γ. Β.

          Με το σημείωμα αυτό του εκδότη, δίνεται το στίγμα του περιοδικού, οι στόχοι του και οι εκδοτικές του φιλοδοξίες. Το περιοδικό με τον δικό του τρόπο κάνει την απαραίτητη τομή πάνω στα θέματα αυτά που χρειάζεται η Ελληνική Κοινωνία, αλλά και προσφέρει τις απαραίτητες πληροφορίες στην κάθε ομοφυλόφιλη κοινότητα συλλογικά αλλά και ατομικά στην συνειδητοποίηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και στην δυναμική καταγγελία τους.

Στην σελίδα 6 και στα καθημερινά, μας δίνεται η πληροφορία και άρθρο για την συνδικαλιστική παρουσία των τραβεστί, «Η ίδρυση του «Π.Α.Κ.Ι» στο κοινωνικό γίγνεσθαι από τον Γιάννη Ρηνανό. Στην επομένη σελίδα, αναφέρεται στο χυδαίο φαινόμενο του Αυριανισμού, των γνωστών εφημερίδων που σπίλωναν και κατασυκοφαντούσαν τους πάντες την εποχή εκείνη με χυδαίο και πρόστυχο τρόπο εν ονόματι της υπεράσπισης δήθεν της Σοσιαλιστικής δημοκρατίας του Ανδρέα. Ένα έντυπο τόσο χυδαίο, που αργότερα βρήκε μιμητές και σε άλλα έντυπα από άλλους πολιτικούς χώρους. Εδώ αναφέρεται στην χυδαία επίθεση που δεχόταν ο μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζιδάκις και άλλοι καλλιτέχνες, μια και ο μελωδός των ονείρων μας, ποτέ δεν έκρυψε την πολιτική και την ερωτική του ταυτότητα, αλλά σαν γνήσιος άντρας και προπαντός σαν ενεργός πολίτης παρέμβαινε στα κοινά και έλεγε ευθαρσώς την γνώμη του. Αλλά, το ποιους δικαίωσε ο ιστορικός χρόνος το δείχνει το παρόν και θα εξακολουθεί να το μηνύει το μέλλον. Στις επόμενες σελίδες υπάρχουν διάφορα νέα από τα κακώς κείμενα της τότε κοινωνικής και δημοσιογραφικής ζωής στην Ελλάδα. Ακολουθούν σελίδες με ομοφυλόφιλα νέα από όλον τον κόσμο και ειδήσεις που αφορούν την ομοφυλόφιλη κοινότητα.

Στις σελίδες 21έως 24, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του τότε Γενικού Γραμματέα Νέας Γενιάς στο Υπουργείο Πολιτισμού Γιώργου Σεφερτζή, με τίτλο «Το δικαίωμα στη διαφορά είναι δικαίωμα μιας κοινωνίας στη ζωή». Μια σπάνια συνέντευξη από έναν τότε νέο πολιτικό και την διαφορά που ήθελε να φέρει στο Υπουργείο που ήταν Γενικός Γραμματέας.

Ακολουθεί ένα δισέλιδο άρθρο για την μεγάλη κυρία και Γαλλίδα Ακαδημαϊκό, και γνωστή για την αγάπη της για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της Μαργαρίτα Γιουρσενάρ, με τίτλο «η ανθρωπίστρια του 20^ου αιώνα», η οποία δεν έκρυψε αλλά και δεν διατυμπάνισε την μακρόχρονη σχέση της με την σύντροφό της.

Το συγγραφικό έργο της Μαργαρίτας Γιουρσενάρ είναι παγκοσμίως γνωστό, μας είναι γνωστό στην Ελλάδα από τις μεταφράσεις της Ιωάννας Χατζηνικολή και τον εκδοτικό της οίκο. Η Γιουρσενάρ, έχει γράψει μελέτες και έχει μεταφράσει αρχαίους ποιητές, όπως για τον ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Ιάπωνα Γιούκιο Μισίμα και άλλους, γνωστότερο έργο της είναι το μυθιστόρημά της «Τα Απομνημονεύματα του Αδριανού».

Ακολουθούν ασπρόμαυρες φωτογραφίες αντρικών σωμάτων από την Πειραιώτισσα φωτογράφο Κατερίνα Μαριανού.

Ακολουθεί ένα μακροσκελές άρθρο με τίτλο «ταυτότητα: Λεσβία» από την Κασσάνδρα.

Στις σελίδες 38 και 39 ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος συνομιλεί με τον ιατρό επιδημιολόγο στο Εργαστήρι Υγιεινής και Επιδημιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Άγγελο Χατζάκη σχετικά με την επιδημία του AIDS  και τον τρόπο προφύλαξης από την επιδημία που τότε ήταν σε έξαρση. Ακολουθεί το θεωρητικό άρθρο «Το Σεξ και η Πολιτική» κυρίως στον δυτικό κόσμο.

Έπεται ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Δίκαιο και Πολιτική». «Η σεξουαλική Ελευθερία»Σημεία αναφοράς και θεμελίωσης της στο ισχύον δίκαιο, από τον Θεσσαλονικιό Γιώργο Δοκουμετζίδη, σε συνέχειες.

Στις σελίδες των βιβλίων σχολιάζονται τα εξής βιβλία:

Η «Ερωτική αλληλογραφία του Βερλαίν με τον Αρθούρο Ρεμπώ» από τις εκδόσεις Ερατώ, η ποιητική συλλογή του ποιητή Αντώνη Φωστιέρη «Το Θα και το Να του Θανάτου» από τις εκδόσεις Καστανιώτη, τα κείμενα του ποιητή και εκδότη Γιώργου Χρονά «Ψεύτικες βλεφαρίδες» από τις εκδόσεις οδός Πανός, και το βιβλίο του Χρήστου Ρούσσου, «Εγώ ο άγγελος που σκότωσα τον εραστή μου» από τις εκδόσεις Οδυσσέας.

Ακολουθούν κινηματογραφικές ειδήσεις από τον Πέτρο Λανδρέου, ειδήσεις για τις νέες μουσικές κυκλοφορίες από τον Κώστα Μαρτίνο και του Α.Μ.Π. ένα κείμενο για τον χορευτή Άγγελο Χατζή, «ο τελευταίος σταρ».

Δίνονται ακόμα εικαστικές ειδήσεις για τις νέες εκθέσεις ζωγραφικής, άλλες πληροφορίες στην σελίδα «δυάρι ρετιρέ» από τον Κλείτο Σαμαρά, ο ατσουκάνιστος κρατά την σελίδα «ρετάλια», ακολουθεί μια Κόμικ ιστορία, και ο Ι. Αλέξανδρος (Αλέξανδρος Ίσαρης;) μας παρουσιάζει την πόλη του «Τα Γιάννενα».

Το χορταστικό σε ειδήσεις και πληροφορίες αυτό τεύχος κλείνει με τον «Gay Guide” και τις Αγγελίες γνωριμιών.

          Όπως διαπιστώνουμε, το πρώτο αυτό τεύχος του Gay, είναι πολύ πλούσιο σε ειδήσεις και πληροφορίες που αφορά την ομοφυλόφιλη κοινότητα τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Το περιοδικό κρατά μια πιο λαϊκή ειδησεογραφική στάση και απευθύνεται κυρίως σε ένα ευρύ κοινό ομοφυλόφιλων που τα δικά τους προβλήματα και ανάγκες θέλει να αναδείξει και να παρουσιάσει. Σίγουρα η ταυτότητά του είναι πολύχρωμη.

          Το δεύτερο τεύχος κυκλοφόρησε όχι σε ένα μήνα όπως είχε προαναγγελθεί στο πρώτο τεύχος αλλά πέντε μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1988.

Η σύνθεση και η δομή του περιοδικού είναι σχεδόν η ίδια. Στο τεύχος αυτό υπάρχουν νέοι συνεργάτες και πιο εμπλουτισμένη ύλη.

Στην αρχή του περιοδικού υπάρχει το σημείωμα του εκδότη, με το στίγμα του περιοδικού, Ακολουθούν διάφορες ειδήσεις και σχόλια από την ελληνική πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα,  έχουμε τις σελίδες με τα διεθνή νέα, ακολουθεί μια συζήτηση με τον Γάλλο πολιτικό Andre Lajoinie τον κομμουνιστή υποψήφιο για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, και την στάση απέναντι στους ομοφυλόφιλους,

Ο Βαγγέλης Γιανέλλος υπογράφει το άρθρο «Ομοφυλοφιλία και Αγία Γραφή» ένα θέμα ακόμα ανοιχτό σε πολλές ερμηνείες και επιλογές. Κατόπιν έχουμε απόσπασμα από τον Αμερικανό καλλιτέχνη Keith Haring, “ Underground Art” σημειολογία κλπ. σε επιμέλεια του άρθρου της Έλενας Κωνσταντινίδη, οι γνωστές σελίδες του Κλείτου και του Ατσουκάνιστου, ο Ιωάννης Αλκιβιάδης μιλά για τις «Αφορμές», η Νταλέ Ζαχαρούλα γράφει για «Οι Σουρεαλιστές, η Ομοφυλοφιλία και ο Ρενέ Κρεβέλ» ένα ενδιαφέρον άρθρο για το γνωστό κίνημα που επηρέασε αρκετούς καλλιτέχνες στην εποχή του και αργότερα. Στα ελληνικά κυκλοφορεί και ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο «Οι Σουρεαλιστές μιλούν για το Σεξ». Ακολουθεί η σελίδα με ειδήσεις «Χρονικό», και έχουμε κατόπιν μια συνέντευξη του μουσικού Jimmy Sommerville, τον τραγουδιστή των Communards, σε μετάφραση της Ισαβέλλας Ακτύπη. Ακολουθεί το τρισέλιδο ποίημα «Ο Θανατοποινίτης» του Γάλλου Jean Genet, ενός αντικομφορμιστή συγγραφέα και διανοούμενου που είχε επισκεφτεί και την χώρα μας, και στάθηκε αλληλέγγυος στον αγώνα του ΑΚΟΕ. Τα θεατρικά του έργα «Οι δούλες» και «το μπαλκόνι» έχουν παρασταθεί αρκετές φορές τόσο από το Εθνικό Θέατρο όσο και από άλλες ιδιωτικές σκηνές. Ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης τον έχει μεταφράσει θεατρικά. Τα σπουδαία πεζά του, κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εξάντας, ο δε Γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ έχει γυρίσει το έργο «Κερέλ» βασισμένο σε έργο του. Ακολουθούν τα Κόμικ «Οι τέτοιοι». Στις σελίδες 54-55 ο Γιώργος Χ. Μπαλούρδος παρουσιάζει τα βιβλία τεσσάρων Ελλήνων και ενός ξένου συγγραφέα.  Ακολουθούν οι σελίδες του «Χορού» από τον Α.Μ.Ρ. η σελίδα για τις νέες εικαστικές εκθέσεις, χρήσιμες πληροφορίες για την αρρώστια του Aids, και διάφορε άλλες πληροφορίες και σκίτσα. Το περιοδικό όπως και όλα τα άλλα τεύχη του έχει αρκετές διαφημιστικές εκδοτικές προτάσεις και αρκετές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανδρών.

          Το τρίτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη της επόμενης χρονιάς το 1989,

Η δομή της ύλης και αυτού του τεύχους είναι η ίδια, με τον τρόπο αυτό γίνεται η προσπάθεια να συστηματοποιηθεί η θεματολογία της ύλης, να βρίσκει ο καθένας αυτό που τον ενδιαφέρει και να απολαμβάνει ένα ευχάριστο περίπατο στον κόσμο των Gay.

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος σαν εκδότης μας δίνει και πάλι το δικό του Σημείωμα, ο Γιάννης Ρηνανός στις σελίδες «Καθημερινά» μας μιλά για τον θάνατο του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, για την «Ελλάδα του Κοσκωτά και της «Λιάνης», για τα «Εκκλησιαστικά», και δημοσιεύει απόσπασμα από συνέντευξη του Γιάννη Τσαρούχη στην πρωινή εφημερίδα Η Καθημερινή, «Πρέπει να πολεμάμε το λαϊκισμό. Είναι αρρώστια…». 
Η Ισαβέλλα Ακτύπη μας μιλά κατόπιν για το 10^ο Συνέδριο ILGA, που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο Όσλο από την Διεθνή Οργάνωση Γκαίυ και Λεσβιών.  Η ίδια μεταφράζει και το κείμενο για τον αφροαμερικανό συγγραφέα James Baldwin, «Τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος και μαύρος».

Ο Βαγγέλης Γιανέλλος παίρνει συνέντευξη με τον δικηγόρο Παύλο Αθανασόπουλο και μιλούν για την θέση της Αριστεράς απέναντι στην Ομοφυλοφιλία και τα προβλήματα των μειονοτήτων γενικότερα. Συνεχίζεται ακόμα το μεγάλο άρθρο «Σεξουαλική Ελευθερία» Σημεία αναφοράς και θεμελίωσης στο ισχύον δίκαιο» του Γιώργου Δουκουμετζίδη. Ακολουθεί ο κατάλογος «Οι μεγάλοι άνδρες όπως είναι…», που αναφέρεται στους Ομοφυλόφιλους άντρες μέσα στην Ιστορία. Ακολουθούν οι «Αφορμές» του Ιωάννη Αλκιβιάδου, και οι σελίδες αφιερωμένες στον Αμερικανό συγγραφέα Ντέιβιντ Λίβιτ. Ένας πολύ αξιόλογος σύγχρονος Αμερικανός πεζογράφος, που καταγράφει την Αμερικάνικη καθημερινή πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο, στα Ελληνικά κυκλοφορούν δύο του βιβλία αν θυμάμαι σωστά.

Δημοσιεύεται επίσης, μια μεγάλη ωδή αφιερωμένη στον Κώστα Ταχτσής, με τίτλο από απόσπασμα από τον αρχαίο Ηράκλειτο, «ΜΟΡΟΙ ΜΕΖΟΝΕΣ ΜΕΖΟΝΑΣ ΜΟΙΡΑΣ ΛΑΓΧΑΝΟΥΣΙ». Τις σελίδες «Ουδέν Σχόλιον» τις επιμελείται ο Ι. Αλέξανδρος, τα σκίτσα είναι του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Κοκτώ από το «Λευκό βιβλίο» που κυκλοφορεί και στα Ελληνικά. Τις σελίδες του βιβλίου της κρατά ο υποφαινόμενος.

Ο Πέτρος Λανδρέου γράφει για την ταινία των Γ. Κόρρα και Χ. Βουλούρα «Ο Λιποτάκτης». Μια ενδιαφέρουσα ταινία με αξιόλογες ερμηνείες. Τέλος δημοσιεύονται στις τελευταίες σελίδες γράμματα των αναγνωστών.

          Το τέταρτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1989.

Το σημείωμα του εκδότη Γρηγόρη Βαλλιανάτου, αναφέρεται στις επερχόμενες εκλογές και ποιους θα στηρίξουν οι ομοφυλόφιλοι. Στο τεύχος αυτό υπάρχουν πολλές μικρές ειδήσεις που αφορούν την καθημερινότητα και τα προβλήματα των ομοφυλόφιλων. Ξεχωρίζει το άρθρο «Η Μητέρα μου είναι Λεσβία», οι λεσβίες μπορούν να δημιουργήσουν ευτυχισμένες οικογένειες. Σε απόδοση κειμένων από την Ειρήνη Πετροπούλου. Ακολουθεί η συνέντευξη της Βελγίδας ψυχαναλύτριας Rousseau, με τίτλο «Ψυχανάλυση και Ομοφυλοφιλία». Συνεχίζεται ο κατάλογος «Οι μεγάλοι άνδρες όπως είναι…» και, ένα κείμενο για την «Ομάδα πρωτοβουλίας Ομοφυλοφίλων Θεσσαλονίκης». Μια απελευθερωτική κίνηση που προέρχεται από την βυζαντινής ατμόσφαιρα συμπρωτεύουσα. Διαβάζουμε επίσης το κείμενο-παρουσίαση του Καλιφορνέζου χορευτή Daniel Ezralow, και ακόμα, το κείμενο για τον αδικοχαμένο Ιταλό σκηνοθέτη και ποιητή Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Ακολουθούν σελίδες ανδρικής μόδας "Look ‘89" και στην σελίδα 50 και 51 έχουμε τους «μονολόγους γραμμένους για να διαβαστούν και να απαγγελθούν από έναν μόνο υποκριτή για έναν και μόνο ακροατή…». Ακολουθούν οι σελίδες της κριτικής βιβλίων, και μια παρουσίαση του εικαστικού Κώστα Ευαγγελάτου. Το τεύχος κλείνει με τις σελίδες αλληλογραφίας και τις ανάλογες φωτογραφίες ανδρών.

          Το περιοδικό Gay, έγραψε και αυτό την δική του ιστορία στον αγώνα της απελευθέρωσης των Ελλήνων Ομοφυλοφίλων αντρών και γυναικών. Ψυχή και εκδότης του περιοδικού υπήρξε ένας μορφωμένος και αγωνιστής ακτιβιστής δημοσιογράφος ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, ο οποίος γνωρίζοντας τόσο την Ελληνική όσο και την διεθνή πραγματικότητα, πρόσφερε στους έλληνες ομοφυλόφιλους αναγνώστες και όχι μόνο, αλλά κυρίως σε αυτούς, ένα έντυπο αρκετά σύγχρονο, πολύπλευρο στην θεματολογία του, δημοσιογραφικό στο ύφος του, με πολλές ειδήσεις αλλά και καίριες θεωρητικές δοκιμιακές παρεμβάσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι, την εποχή εκείνη, η επιδημία του έρωτα είχε τρομοκρατήσει όλη την κοινωνία και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, μόνο που στις άλλες χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι ήσαν πιο συνειδητοποιημένοι και έτσι έλαβαν μέτρα υγιεινής προστασίας εγκαίρως και κατόρθωσαν να περιορίσουν την αρρώστια. Εδώ, όπως πάντα ακόμα και οι καλές πρωτοβουλίες έρχονταν με αρκετές δεκαετίες καθυστέρηση. Επίσης, η ελληνική πολιτική σκηνή ήταν αρκετά ταραγμένη και βουτηγμένη στα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία. Ο κιτρινισμός πολλών εντύπων και ιδιαίτερα της γνωστής εφημερίδας συνέβαλε ώστε να δημιουργηθεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα πάνω από την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Η εκδοτική πρόταση του Γρηγόρη Βαλλιανάτου δεν είχε μεγάλη συνέχεια, όμως έστω και μόνο με τα τέσσερα μόνο τεύχη του περιοδικού Gay, για άλλη μία φορά μετά από μια περίπου δεκαετία από την ίδρυση του ΑΚΟΕ και του περιοδικού του, η ομοφυλόφιλη κοινότητα στην Ελλάδα έβρισκε φωνή να αναζητήσει τα δικά της ενδιαφέροντα, να δημοσιοποιήσει τα προβλήματά της, να γνωριστεί με άλλες ομάδες, να επικοινωνήσει με άλλα μέλη της του εξωτερικού.

          Η συμβολή του περιοδικού, το ύφος των κειμένων του, η θεματολογία του, και οι παρουσιάσεις των θεμάτων του, έχουν την σημασία τους στους ευρύτερους στόχους και στην ιστορία της απελευθέρωσης των Ελλήνων αντρών και γυναικών ομοφυλόφιλων.

Μετά από την πάροδο τόσων ετών αναγνωρίζει κανείς ότι δεν άνθισαν ματαίως όλες αυτές οι μικρές και μεγάλες προσπάθειες, όλες αυτές οι εκδοτικές πρωτοβουλίες, όλοι αυτοί οι μικροί καθημερινοί αγώνες ευαίσθητων και δημιουργικών ανθρώπων, ατόμων που με την προσωπική τους θυσία, έξοδα και αγώνα χάραξαν την αλλαγή των καθημερινών πραγμάτων στην Ελληνική κοινωνία. Σήμερα πλέον τα προβλήματα είναι κοινά, και σίγουρα καλύτερα διαπραγματεύσιμα. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται αν θα συνεχίσουμε την ανθρώπινη ανοδική πορεία προς μια καλύτερη, δικαιότερη και πιο ελεύθερη κοινωνία, με συνειδητούς και ενεργούς πολίτες, ή θα αφήσουμε την ζωή μας να βουλιάζει καθημερινά μέσα στα μικρά ή μεγάλα αδιέξοδά της.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή, σήμερα, Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου 2014.

Πειραιάς, Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου 2014.

Υ.Γ. Τώρα πια δεν μπορούμε να πούμε, ότι η Ιστορία καταρρέει αλλά οι Gay είναι ωραίοι, αλλά ότι όλοι μας έχουμε χρέη.