GAY MOVIES

GAY   MOVIES

Μέρος Πρώτο

11 Ιουνίου 2016- Athens Pride

     Έχοντας παρακολουθήσει την τελευταία χρονιά, τρείς ταινίες που η θεματολογία τους αφορά το πρόβλημα της ομοφυλόφιλης αυτοδιάθεσης και ευαισθησίας, και αναφέρομαι στην ταινία “Passolini”-«Παζολίνι», που μας μιλά για τις τελευταίες μέρες πριν την φρικτή δολοφονία του Ιταλού σκηνοθέτη, ποιητή, δημοσιογράφου και μαρξιστή ομοφυλόφιλου διανοούμενου συγγραφέα Πιέρ Πάολο Παζολίνι-Pierre Paolo Passolini-το 1975, την ταινία του Paul Morisson “ Little Ashes”-«Αποκαΐδια», που απεικονίζει τη νεανική ερωτική σχέση του Ισπανού Σουρεαλιστή ζωγράφου Σαλβαντόρ Νταλί-Salvador Dali-με τον ποιητή και θεατρικό συγγραφέα, Ανδαλουσιανό-Ισπανό Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα-Federico Garcia Lorca-και την δολοφονία του από Ισπανούς φαλαγγίτες(μαζί με άλλους ισπανούς πατριώτες) στις αρχές του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου στην Γρανάδα, ως αθίγγανου, αριστερού και ομοφυλόφιλου, και την ταινία “Pride” την αγγλική χιουμοριστική πολιτική ταινία που καταγράφει τις ακτιβιστικές πολιτικές προσπάθειες μιας ομάδας ομοφυλόφιλων την Θατσερική περίοδο-δεκαετία του 1980 στο Ηνωμένο Βασίλειο, και την συμπαράστασή τους στους απεργούς ανθρακωρύχους, σκέφτηκα να μεταφέρω εδώ μερικές ενδεικτικές ταινίες που η γενιά μου-γενιά του 1980-είχε την τύχη να παρακολουθήσει μετά την μεταπολίτευση του 1974, όταν τα  πολιτικά, κοινωνικά, εθιμικά και πολιτιστικά πράγματα στην χώρα μας άρχιζαν σταδιακά να αλλάζουν, καθώς και οι ερωτικές και σεξουαλικές συνήθειες και συνειδήσεις των ανθρώπων. Η ασπρόμαυρη στην αρχή και έγχρωμη μετέπειτα τηλεόραση, που είχε μπει για τα καλά μέσα σ' όλα τα ελληνικά σπίτια ανά την επικράτεια(ας θυμηθούμε μόνο την καυστική σάτιρα του Χάρρυ Κλιν που σε ταινία του, καθώς δήλωνε σε συνέντευξή του επάγγελμα ποιμήν και ζούσε μέσα σε μια καλύβα στο βουνό κάπου στην ελληνική επαρχία, η κεραία της τηλεόρασης δέσποζε του πλάνου, κλπ.), άνοιξε τους ορίζοντες ενημέρωσης των νεοελλήνων, μπορούσαν πλέον να ενημερωθούν για το τι συμβαίνει σε όλη την υφήλιο, από τα πιο ανούσια ως τα πιο σημαντικά ιστορικά και πολιτικά γεγονότα ανά τον κόσμο, γίνονταν γνωστά την ίδια στιγμή που συνέβαιναν. Ο τηλεοπτικός φακός έπαιζε τον ρόλο του επιτόπιου ρεπόρτερ που είχαν τα παλαιότερα χρόνια οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι. Ο ρόλος αυτός άλλαξε άρδην και με την έλευση των διαδικτυακών μέσων και της κοινής πρόσβασης σε αυτά ακόμα και των φτωχότερων οικονομικά στρωμάτων. Οι τηλεοπτικοί δέκτες της δημόσιας και ιδιωτικής τηλεόρασης άρχισαν να ασχολούνται συστηματικά ή σποραδικά με το θέμα που διαπραγματεύομαι, είτε προβάλλοντας γκέι ταινίες-ελληνικές ή ξένες-είτε παρουσιάζοντας εκπομπές με ομιλίες σύγχρονων διανοουμένων και επιστημόνων που, με την επάρκεια της ευρωπαϊκής και αμερικάνικης παιδείας τους και τον απαραίτητο καταρτισμό πάνω στην έβδομη τέχνη, διεύρυναν τις απόψεις των νεοελλήνων τηλεθεατών. Στην ίδια πνευματική και καλλιτεχνική άνοιξη συνέβαλε και ο παγκόσμιος κινηματογράφος, που από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, άρχισε να ασχολείται με θέματα που αφορούσαν τις διάφορες μειονότητες και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στο κοινωνικό περιβάλλον των πατρίδων τους. Μέσα σε αυτό το σύγχρονο, πολυδαίδαλο και πολύχρωμο πλαίσιο θεμάτων ο κινηματογράφος, αυτή η καλλιτεχνική εκδήλωση ιστορικής αθανασίας των ανθρώπων, άρχισε να ασχολείται συστηματικότερα και με το θέμα αυτό. Μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ομοφυλόφιλα μυθιστορήματα ή διηγήματα με μεγάλη επιτυχία, σεναριογράφοι έγραψαν αμιγώς ομοφυλόφιλα σενάρια που γυρίστηκαν από σκηνοθέτες ταινίες που  αγαπήθηκαν από  το κοινό, ή αμιγώς ομοφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλες σκηνοθέτες, γύρισαν ταινίες με την προβληματική αυτή. Η αλλαγή των οικονομικών κυρίως συνθηκών, αλλά και των ηθών και εθίμων τόσο στην χώρα μας όσο και στον δυτικό κόσμο, μαζί με την άνθηση του κινηματογραφικού και τηλεοπτικού ενδιαφέροντος, έδωσε την δυνατότητα σε νέους ηλικιακά δημιουργούς να ασχοληθούν συστηματικότερα με το θέμα. Η σύγχρονη ακόμα πολιτική περιπέτεια του ευρωκομουνισμού, η αλλαγή που κάλπαζε στις κλειστές κοινωνίες της τότε ανατολικής Ευρώπης, τα πολλαπλά κοινωνικά και ακτιβιστικά νεανικά και γυναικεία κινήματα τόσο στον ευρωπαϊκό όσο και στον βορειοαμερικανικό χώρο, η αλλαγή της μόδας, τα σύγχρονα νεανικά μουσικά συγκροτήματα κλπ., βοήθησαν με τον τρόπο τους στην αλλαγή της νοοτροπίας των ατόμων και των αντιλήψεών τους πάνω σε προβλήματα που υφίστανται οι κάτοικοι των δυτικών ανεπτυγμένων χωρών. Ο κόσμος μας ήταν πλέον κοινός, αυτός ο πλανήτης άνηκε σε όλους ανεξαιρέτως. Το ίδιο συνέβει και στην Ελλάδα, η πατρίδα μας, έπαψε να είναι μια κλειστή υποανάπτυκτη κοινωνία εγκλωβισμένη μόνο στα δικά της ιστορικά και πολιτιστικά αδιέξοδα, έγινε μέλος της ΕΟΚ και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ανέβηκε με εποικοδομητικές συνέπειες στην αλλαγή στάσης των ανθρώπων πάνω στα θέματα αυτά. Ας μην μας διαφεύγει ότι είμαστε η δεύτερη γενιά, μετά τις γενιές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου σπαραγμού, που δεν ζήσαμε πολεμικά γεγονότα, δεν αντιμετωπίσαμε σε δραματικό σημείο εμφύλιες συρράξεις, βιώσαμε "μόνο" τα απόνερα της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας, μια γενιά δηλαδή, που της δόθηκε η δυνατότητα από τις πολιτικές συνθήκες, τους ιστορικούς αγώνες και την ανάπτυξη του βιοτικού της επιπέδου, να πεθαίνει-έστω-στα ράντζα των δημόσιων νοσοκομείων και όχι στα πολεμικά χαρακώματα. Ο ανθός της νεολαίας των δυτικοευρωπαϊκών κρατών πέθαινε πλέον από ναρκωτικά, από τα τροχαία δυστυχήματα των δρόμων, από τις διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες φανατισμένων και ακραίων στοιχείων, και όχι μέσα στα πολεμικά λαγούμια, τις λάσπες και τα χαρακώματα, τις άνυδρες εκτάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου και τα κανόνια και τις βόμβες του πρώτου και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Η γενιά μου ευτύχησε να δει την προσσελήνωση στο φεγγάρι από τους Αμερικανούς, τον τερματισμό-εν μέρει της δυτικοευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, το τέλος του πολέμου στην Ινδοκίνα, του Βιετνάμ, την απελευθέρωση των αφρικανικών κρατών από τους δυτικούς αποίκους, το τέλος του απαρτχάιντ, την ανάδειξη ηγετών με πολύ προοδευτικές πολιτικές αντιλήψεις, θρησκευτικούς ηγέτες που έκαναν την ανάλογη υπέρβαση στον χώρο τους, την εξέλιξη της τεχνολογίας και την διάδοση της  ακόμα και στα πιο λαϊκά στρώματα, τα επιτεύγματα της επιστήμης, τον τερματισμό πολλών παραδοσιακών ασθενειών του παρελθόντος, την πολλαπλή άνοδο του πνευματικού επιπέδου των ανθρώπων, το μορφωτικό επίπεδο-όσον ήθελαν-ανέβηκε σημαντικά, οι επικοινωνίες και οι προσβάσεις σε μέσα άγνωστα μέχρι τότε στο ευρύ κοινό, ή γνωστά μόνο σε μια μικρή οικονομικά και πολιτικά ελίτ, διευρύνθηκαν. Οι παλαιοί μύθοι και σταθερές των κοινωνιών άλλαζαν και εισερχόμασταν σε μια νέα χιλιετία της ανθρώπινης ιστορίας, που κέντρο της πλέον ήταν το άτομο και τα δισεπίλυτα κοινωνικά και οικονομικά του προβλήματα και όχι τα έθνη και οι κρατικές οντότητες. Οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες άφηναν ή τροποποιούσαν τις δογματικές τους παγιωμένες αντιλήψεις, και κάπως, άλλαζαν τον τρόπο που αντιμετώπιζαν θέματα που αφορούσαν την σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και ελευθερίας επιλογής των ανθρώπων. Μιλώ πάντα για τον δυτικοευρωπαϊκό χώρο που γεννηθήκαμε ανατραφήκαμε και ζούμε, και όχι τις άλλες θρησκείες των άλλων ηπείρων με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμό. Η γυναικεία αυτοδιάθεση και χειραφέτηση συνέβαλε επίσης στην αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, το οικογενειακό δίκαιο άλλαξε, καθώς και πολλά άλλα στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, οι συνθήκες που μεγαλώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες άλλαξαν τρομακτικά, ενώ παράλληλα έδωσαν φωνή και χώρο στις διάφορες ερωτικές, σεξουαλικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές και πνευματικές μειονότητες και στα προβλήματά τους. Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο αλλαγών και ανατροπών κινήθηκε και ο Gay κινηματογράφος και τα προβλήματα που ανέδειξε. Καθώς η οικονομία έμπαινε για τα καλά στο κέντρο της ζωής των ανθρώπων και άλλαζε ραγδαία τις συνήθειές τους, ατομικές, κοινωνικές, πολιτικές, η Ιστορία γράφονταν από τις διάφορες μειονότητες και όχι τα μεγάλα Αιζενστανικά φιδίσια πλήθη, σωτήρες ηγεμόνες δεν υπήρχαν πλέον. Η σωτηρία πιστών και απίστων βρίσκονταν στα χέρια του καθενός και κάθε μίας, το ίδιο και οι ερωτικές τους επιλογές και επιθυμίες.                             

     Οι  Κάμπ-συνήθως-ταινίες που αναφέρω, δεν είναι κατ’ ανάγκη όλες ομοφυλόφιλες, θέλω να πω, δεν εντάσσονται στο στενό πλαίσιο ομοφυλόφιλων θεματικών ταινιών-όπως αναφέρει ο γενικός τίτλος του καταλόγου αυτού-ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες(δράμα, μελόδραμα, θρίλερ, μιούζικαλ, αστυνομικές, πολιτικές, μυστηρίου, βιογραφικές, κωμωδίες κλπ), που σε όλες τους όμως, μπορεί να συναντήσει ή να διακρίνει ο θεατής  θεματικά στοιχεία ή στιγμιότυπα-πλάνα, που αφορούν την αντρική ή γυναικεία ομοφυλόφιλη περιπέτεια και ευαισθησία, φυσικά υπάρχουν και οι αμιγώς ομοφυλόφιλες ταινίες, που είτε γυρίστηκαν από γνωστούς στην εποχή τους ομοφυλόφιλους σκηνοθέτες-όπως υπήρξαν και είναι ο Γερμανός Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, οι Ιταλοί Πιέρ Πάολο Παζολίνι και Λουκίνο Βισκόντι, ο Αμερικανός εικαστικός και ιδρυτής της Ποπ Άρτ Άντυ Ουόρχωλ, ο Ισπανός Πέτρο Αλμοδοβάρ και άλλοι, ή συμμετέχουν Gay ηθοποιοί, όπως ο Αμερικανός Ροκ Χάτσον,ο Τζέημς Ντιν, η θρυλική Γκρέτα Γκάρμπο, ο σπουδαίος Τσάρλς Λότον και πολλοί άλλοι. Εκείνο που πρυτανεύει στις ταινίες αυτές που έχει παρακολουθήσει η γενιά μου τις τελευταίες δεκαετίες, είναι η επιδίωξη της έβδομης τέχνης-μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κυρίως-να καταστήσει κοινωνικά οικείο και ψυχολογικά επεξεργάσιμο το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην μεγάλη μάζα του κοινού της, να αναδείξει τα κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά, εκπαιδευτικά, εθιμικά, οικογενειακά, ψυχολογικά, προσωπικά και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομοφυλόφιλη κοινότητα και οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλες και να επαναπροσδιορίσει με διάφορους σύγχρονους και επιστημονικούς τρόπους την ματιά του θεατή, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των διαφόρων μειονοτήτων γενικότερα, ούτως ώστε, οι μεγάλες μάζες να ασχοληθούν σοβαρά και ουσιαστικά με τα ζητήματα αυτά, έστω και μέσω της «ειδικής» αυτής μορφής τέχνης, ψυχαγωγίας και διασκέδασής τους. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις-που είναι και οι περισσότερες-που γνωστοί σκηνοθέτες επέλεξαν να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη ένα κλασικό μυθιστόρημα που εξακολουθεί να βρίσκεται στην επικαιρότητα και στις αγαπημένες προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού, δες παραδείγματος χάρη την ταινία «Μωρίς»(Moris), το νεανικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Ε. Μ. Φόρστερ, ή φιλοδόξησαν και πέτυχαν να απεικονίσουν κινηματογραφικά, τις ημερολογιακές σελίδες πολλών δημιουργών, όπως είναι η ταινία «Καταραμένη Σχέση» που περιγράφει την ερωτική σχέση του Γάλλου ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ με τον επίσης Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν, η βιογραφική του Σιρίλ Κολάρ «Άγριες Νύχτες», η ταινία «Μισίμα» που αναφέρεται στην ζωή του Ιάπωνα γνωστού συγγραφέα Γιούκιο Μισίμα, την αυτοβιογραφική ταινία του Άγγλου θεατρικού συγγραφέα Τζων Όρτον, του επίσης άγγλου σημαντικού συγγραφέα Όσκαρ Ουάιλντ, του αμερικανού Τρούμαν Καπότε, του άγγλου Κάρινγκτον, του ζωγράφου Καραβάτζιο, ή εκείνη που μας διηγείται την ζωή του φιλόσοφου και γλωσσολόγου Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, και άλλες. Ειδική περίπτωση αποτελούν οι κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές διασκευές των θεατρικών έργων του Άγγλου Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα-γνωστού ομοφυλόφιλου-Τέννεσυ Ουίλλιαμς και πολλών άλλων Αμερικανών ή Ευρωπαίων συγγραφέων, που το συγγραφικό τους έργο περιέχει ομοφυλόφιλες σκηνές, ή νύξεις, όπως είναι του Αυστριακού μυθιστοριογράφου Ρόμπερτ Μιούζιλ «Ο Νεαρός Τέρλες», του Γερμανού συγγραφέα Τόμας Μαν και του έργου του «Θάνατος στην Βενετία», του Γάλλου ομοφυλόφιλου επαναστάτη και πολιτικού ακτιβιστή, συγγραφέα Ζαν Ζενέ «Δηλητήριο», «Ο Καβγατζής της Δρέσδης», κ.α.λ. το έργο «Οι ψίθυροι» της Αμερικανίδας Λίλλιαν Χέλμαν και πολλών άλλων. Υπάρχουν ακόμα οι πολιτικές ή κοινωνικές αμιγώς ταινίες, που έχουν ομοφυλόφιλη θεματική ή ατμόσφαιρα, όπως είναι: η «Σκυλίσια Μέρα» με τον Άλ Πατσίνο, το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» με τον Μπράντ Ντέηβς, το «Καλά Χριστούγεννα κύριε Λώρενς» με τον τραγουδιστή Ντέηβιντ Μπόυϊ, «Ο Λώρενς της Αραβίας» με τον Πήτερ Ο’ Τούλ, η «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, "Ο Υπηρέτης" του Τζόζεφ Λόουζι, «Η Τζούλια» με την Τζέην Φόντα και την Βανέσσα Ρεντργκρέιβ, «Το 1900» του Μπερτολούτσι, το «Ας ξεχάσουμε την Βενετία», το τρυφερό και δραματικό «Σημασία έχει να μ’ αγαπάς» με την Κατρίν Ντενέβ και τον Φάμπιο Τέτσι, το «Στούντιο 54», το αμφίσημο «Salo» του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, το φιλμ του Ούγγρου σκηνοθέτη Mephisto που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, γιου του γερμανού συγγραφέα Τόμας Μαν, το θρησκευτικό και πολιτικό "Υπέρλαμπρο Άστρο" και μια σειρά άλλων ταινιών που σημάδεψαν τον κόσμο και τα οράματα της Έβδομης Τέχνης, των ανθρώπων της και των θεατών της. Ο Παύλος Ζάννας και ο Βασίλης Ραφαηλίδης μας μίλησαν και έγραψαν μελέτες τόσο για την ομοφυλοφιλία του Σεργκέι Αϊζενστάιν όσο και του έργου του. Από τους τότε σοβιετικούς σκηνοθέτες, μας μίλησαν ακόμα, για την τραγική περιπέτεια του παραμυθά-σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνωφ, που εξορίστηκε από το σταλινικό καθεστώς και τους ανθρώπους του μεταξύ άλλων και ως ομοφυλόφιλος, και άλλων περιπτώσεων, για όσους είχαν την τύχη να διαβάσουν τα ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά κινηματογραφικά προγράμματα των αιθουσών τέχνης της Αλκυονίδας, του Ίλιον στην Κυψέλη, του cine Στούντιο στο σταθμό Αττικής, του Αττικόν και του Απόλλων στην Σταδίου, του Βοξ στα Εξάρχεια, και πολλών άλλων αιθουσών που παρακολουθήσαμε ταινίες ποιότητος και σύγχρονου προβληματισμού. Οι ταινίες επίσης του Σουηδού θεολόγου-σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμαν περιέχουν στοιχεία ομοφυλόφιλης γυναικείας ή αντρικής ευαισθησίας, ορισμένες ταινίες γουέστερν-αυτές που ονομάζουμε σπαγγέτι, οι κινηματογραφικές δημιουργίες του Ιταλού Φεντερίκο Φελίνι με γνωστότερο το «Σατυρικό» του και όχι μόνο, κλπ.

Η Έβδομη Τέχνη, η πιο μαζική τέχνη των δύο τελευταίων αιώνων, μέσω της «κλισαρισμένης της οριοθέτησης», άλλαξε καταλυτικά την αισθητική των ανθρώπων, το γούστο τους, την ηθική τους, τις συνειδησιακές τους επιλογές, την ψυχολογία τους, ίσως και την σεξουαλικότητά τους, και σίγουρα, τον τρόπο που αντιμετώπιζαν την κοινωνία-αστική ή ταξική-και τα προβλήματά της, σε σχέση παραδείγματος χάρη με τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, τις εικαστικές τέχνες. Τους έδωσε την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν αμεσότερα την πολιτική τους κατάσταση, να επεξεργαστούν κοινωνιολογικά το ιστορικό τους στίγμα μέσα στο άμεσο περιβάλλον που ζούσαν και δημιουργούσαν, τροποποίησε την ερμηνευτικής τους ματιά απέναντι στα πολύπλοκα και αντιφατικά μεταξύ τους προβλήματα μιας κοινωνίας ή μιας εποχής που άλλαζε, με δυο λόγια, επαναπροσδιόριζε την λύση των πολύπλοκων αδιέξοδων προσωπικών ή ομαδικών συμβάντων μέσα στο μεγάλο πεδίο ζωής της διαρκώς μεταβαλλόμενης Ιστορίας.

     Ο Κινηματογράφος, είναι η μόνη πρόσκαιρη ιστορική αθανασία της ανθρώπινης τυχαίας περιπέτειας πάνω στον πλανήτη γη, σ’ αυτόν τον μικρό δορυφόρο πλανήτη του Ήλιου. Κανένα αδιέξοδο της ζωής δεν τον άφησε αδιάφορο, καμία πτυχή του ανθρώπινου βίου δεν έμεινε έξω από την μαγεία του, το όλο και καθόλου της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης, είτε στο ένδοξο μεγαλείο του είτε στην καταστροφική του πτώση, έγιναν θέμα ή πεδίο επεξεργασίας για τον κινηματογραφικό φακό. Ο Κινηματογράφος, παράγει από μόνος του-εφ όσον φυσικά είναι Τέχνη-κοινωνική συνείδηση, συνθέτει εργαλεία ερμηνείας της πολιτικής κατάστασης ενός τόπου μέσα στον χρόνο, δημιουργεί συνδετικούς κοινωνικούς μύθους ανάλυσης μιας εποχής, συνδυάζει αντιφατικές μεταξύ τους ιδεολογίες, αναδεικνύει τις κοινωνικές και ιδεολογικές αντιφάσεις μέσα από τον φωτισμό των επιμέρους αρνητικών στοιχείων ενός πολιτικού συστήματος, κατασκευάζει ιστορία βασιζόμενος σε αυθεντικά γεγονότα, ντοκουμεντάρει τα ιστορικά γεγονότα μέσα στον χρόνο, τους δίνει την οικειότητα και αμεσότητα εκείνη που χρειάζονται οι μάζες για να κατανοήσουν το στίγμα τους μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Όπως κάνουν οι ταινίες του Σεργκέι Αϊζενστάιν,-στις οποίες διακρίνουμε και την ομοφυλόφιλη ματιά του ίδιου του ομοφυλόφιλου σκηνοθέτη, ή οι βουβές ταινίες του Σαρλώ, του γνωστού μας Τσάρλι Τσάπλιν. Η κινηματογραφική γλώσσα προσδιορίζει μέσω της μυθολογίας της εικόνας, τις διαλυτικές κάθε ιδεολογίας της κοινωνίας καταστάσεις, φωτίζει τις ενδόμυχες επιθυμίες των ανθρώπων, εισάγει τα στοιχεία του χρόνου και της μνήμης μέσα στα καθημερινά στιγμιότυπα των ατόμων, διαπραγματεύεται τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους, σκιαγραφεί τις ουσιαστικές, δημιουργικές αλλά και ευτράπελες όψεις του βίου, μορφοποιεί σε ένα βαθμό τα ανθρώπινα συναισθήματα, είτε επ’ αγαθόν της κοινωνίας είτε όχι, βεβαίως-βεβαίως, ξεδιπλώνει ανετότερα τις ποικίλες εσωτερικές διεργασίες της ανθρώπινης προσωπικότητας, δημιουργεί ή επαναπροσδιορίζει κοινωνικά πρότυπα, καταγράφει ατομικές δημιουργικές φαντασιώσεις, εκθέτει σε μεγαλύτερο εύρος παγκόσμια σύμβολα και ιδεότυπους χαρακτήρες, με δυο λόγια, δημιουργεί συνειδήσεις και διαμορφώνει την ανθρώπινη ταυτότητα πολύ αμεσότερα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη τέχνη.

Η έβδομη τέχνη, είναι η μοναδική ομαδική ψυχολογία του ανθρώπου.

Και τέλος, στέκεται σημαντικός αρωγός «διαφήμισης» των άλλων τεχνών του ανθρώπινου είδους διαχρονικά.            

2009

• MILK,

  σκηνοθεσία: Ντάστιν Λανς Μπλακ, 2009

   Με τις σπουδαίες ερμηνείες των Σον Πέν, Τζέημς Φράνκο, Τζος Μπρόλιν και άλλων ερμηνευτών. Η ταινία προβλήθηκε στον κινηματογράφο ΤΙΤΑΝΙΑ, Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους 5 στο κέντρο της Αθήνας τον Φεβρουάριο του 2009.

    Η πολιτική στην ουσία της αυτή ταινία, αφηγείται την πραγματική ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ, ενός ακτιβιστή πολιτικού ο οποίος υπήρξε ο πρώτος φανερά ομοφυλόφιλος δημόσιος άντρας που εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στην Καλιφόρνια. Εποχή που το California Dream που τραγουδούσε γνωστό μουσικό συγκρότημα, εξέφραζε τις ανησυχίες και τους πόθους πολλών μειονοτήτων αλλά και ελεύθερα σκεπτόμενων αμερικανών πολιτών. Ο Χάρβεϊ, δεν φοβάται να φανερώσει πλέον την ιδιωτική του ερωτική ταυτότητα, να μιλήσει ανοιχτά για αυτήν και τα προβλήματα της κοινότητας των γκέϊ, έτσι, παρατά την υψηλόμισθη εργασιακά θέση που κατείχε στην Γουόλ Στριτ κουρασμένος και απηυδισμένος μετακομίζει στην περιοχή Castro του San Francisco, μαζί με τον εραστή του Σκοτ, έναν νέο με την δική του ιδιαίτερη ερωτική ταυτότητα. Στην νέα αυτή επαρχιακή κατά κάποιον τρόπο περιοχή, και στο φωτογραφικό κατάστημα που θα ανοίξει και θα σταδιοδρομήσει επαγγελματικά, θα δημιουργηθεί μια μικρή γκέϊ κοινότητα, το μαγαζί τους θα γίνει το σημείο συνάντησης της κοινότητας των ομοφυλοφίλων της περιοχής και όχι μόνο. Στον χώρο αυτόν συγκεντρώνονται νέοι και νέες από τις γύρω περιοχές, γκέϊ συνήθως, που νιώθουν ότι δεν έχουν άλλο ελεύθερο μέρος να συναντηθούν για να ανταλλάξουν τις σκέψεις, τους προβληματισμούς τους, τα όνειρά τους, πολίτες που στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων και δημόσια έκφραση των κοινωνικών τους εκδηλώσεων, από τον περιβάλλοντα στενόμυαλο ηθικά και συντηρητικό πρακτικά, κοινωνικό και πολιτικό χώρο και περιβάλλον. Ο ακτιβιστής Χάρβεϊ, θα γίνει το ηχείο μέσω του οποίου θα ακούγεται η πολύχρωμη και καταπιεσμένη φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας και πέρα των συνόρων της ομοφυλόφιλης κοινότητας. Θα γίνει ο πολιτικός δημόσιος αρωγός των δικαιωμάτων και αιτημάτων τους. Η πολιτική του αυτή φιλοδοξία, θα αποκτήσει ισχυρούς υποστηρικτές εντός της κοινότητας αλλά και φανατικούς αντιπάλους και αντίζηλους. Δυστυχώς αυτή του η προσπάθειά θα κοπεί βίαια το 1978, όταν ο ίδιος και ο δήμαρχος της πόλης, θα δολοφονηθούν από έναν άλλον δημοτικό σύμβουλο, ο οποίος ζήλεψε το δημοτικό άστρο του Χάρβεϊ, τον Ντον Γουάιτ. Με την δολοφονική αυτή ενέργεια του αντίζηλου δημοτικού συμβούλου, σταματά το έργο και του δημάρχου και του ιδίου. Η gay κοινότητα θα στερηθεί τον σημαντικότερο ιστό πολιτικής της αναφοράς και έκφρασής της. 
Το φιλμ αυτό του Γκας Βαν Σαντ, διαχειρίζεται το θέμα με αρκετή σοβαρότητα και ευαισθησία, τόσο στα προσωπικά αδιέξοδα που είχε στην ιδιαίτερη σχέση του ο Χάρβεϊ με τον εραστή του, όσο και στην δημόσια εικόνα του πολίτη Χάρβεϊ. Προσωπικά και συντροφικά ερωτικά αδιέξοδα συγκρούονται με τον αγώνα υπέρ της κοινότητας των ομοφυλοφίλων. Ο Χάρβεϊ Μίλκ, είναι ένα έντονα «πολιτικό ζώο» για να θυμηθούμε και τον παππού μας Αριστοτέλη. Η πολιτική πράξη ως κατάθεση μαρτυρίας, βρίσκεται στο κέντρο της ζωής του, είναι η αιτία και η αφορμή της κοινωνικής του δράσης, των διαφόρων πολιτικών εκδηλώσεων και αιτημάτων της κοινότητας στην οποία φανερά ανήκει και υπηρετεί με πάθος και αυτοθυσία. Τα αιτήματα των διαφόρων ομάδων είναι κοινά, οι αντιξοότητες επίσης, ο συντηρητισμός απλώνει σαν χταπόδι τα πλοκάμια του σε όλες τις δημόσιες εκφάνσεις της κοινωνίας. Ο πουριτανισμός ζει και βασιλεύει ακόμα και μέσα στα σπλάχνα της ομοφυλόφιλης κοινότητας, αλλά κυρίως, εκτός αυτής. Οι ελπίδες και τα όνειρα εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα με τους αναγκαίους συμβιβασμούς και τις δημόσιες παραχωρήσεις. Το ατομικό συμπλέκεται με το συλλογικό και το πολιτικό με το ερωτικό σε ένα γαϊτανάκι προσωπικών δράσεων και επιλογών. Ο σκηνοθέτης διατηρεί τις αναγκαίες αποστάσεις και σκιαγραφεί το πορτραίτο του Χάρβεϊ Μίλκ χωρίς να τον αγιοποιεί αλλά και ούτε να τον αποκαθηλώνει. Ο ακτιβιστής αυτός δημόσιος άντρας και πολιτικός, είναι ένα άτομο συνειδητοποιημένο πολιτικά και νομικά καταρτισμένο πάνω στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των γκέϊ αλλά, δεν παύει να είναι και αυτός ένας ομοφυλόφιλος με τα δικά του προσωπικά προβλήματα και ανησυχίες. Έντονα πολιτικό ον ο Χάρβεϊ, παραμελεί την προσωπική του σχέση, και σαν να διαισθάνεται το τραγικό του πολιτικό τέλος, αφοσιώνεται με πάθος στην υποστήριξη των αιτημάτων των ομοφυλόφιλων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να διαλυθεί η δική του ερωτική σχέση που διατηρεί με τον σύντροφό του και ο ίδιος, να διαλυθεί ψυχικά. Οι ερμηνείες των ηθοποιών με προεξάρχοντα εκείνη του Σον Πεν, είναι καταπληκτικές. Όλοι κρατούν το μέτρο του ρόλου τους, κατανοώντας την ιδιαίτερη ποιότητα ύφους των χαρακτήρων που υποδύονται. Νεανικά όνειρα, συντροφικές σχέσεις, ερωτικές θερμές στιγμές, πολιτικά οράματα, υπαρξιακές αναζητήσεις, ανεύρεση της ερωτικής ταυτότητας, προσδιορισμός των σεξουαλικών σχέσεων, αλλά πάνω από όλα, πολιτική πράξη και στάση ζωής για την κατάκτηση της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, που θυμίζει την ταινία «Φιλαδέλφεια» και τον νομικό επαγγελματικό αγώνα που δίνει ο ήρωας για την προσωπική του δικαίωση μετά την απόλυσή του. Ο δρόμος των διαφόρων μειονοτήτων, είτε τα μέλη των κοινοτήτων αυτών, αποτελούνται από ομοφυλόφιλους και ομοφυλόφιλες καθημερινούς διπλανούς μας ανθρώπους, είτε προέρχονται από τον χώρο της θρησκείας, είτε από τον χώρο της πολιτικής, είτε τον χώρο της τέχνης, της οικολογίας, τον χώρο των γυναικών, των αναπήρων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και γενικά από τον γενικό ορίζοντα της κοινωνικής συμβίωσης, ήταν πάντοτε δύσκολος και ακανθώδης στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, στο διάβα τους, συναντούσαν περισσότερα εμπόδια παρά ελπιδοφόρες στιγμές, όμως ο διαρκής αγώνας σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, έδινε έστω και πρόσκαιρα λύσεις στα προβλήματα. Και όταν το πολιτικό συμβάδιζε με το ιδιωτικό αρμονικά, οι λύσεις αυτές ήσαν εποικοδομητικές και για τις δύο πλευρές. Η ταινία MILK, αυτή η καλογυρισμένη και υψηλών προδιαγραφών εμπορική ταινία, είναι μια σπουδή πάνω στην πολιτική των ομοφυλόφιλων κοινοτήτων και τον προσωπικό αγώνα των πρωτοπόρων των κινημάτων για ερωτική και σεξουαλική αυτοδιάθεση, γνωρίζοντας από τα μέσα, ότι τίποτα δεν χαρίζεται ή προσφέρεται, αλλά, κατακτιέται με συνεχείς προσπάθειες και σταθερούς αγώνες, κοινωνικές αναζητήσεις και ανατροπές σε κατεστημένες συνήθειες και προλήψεις. Πολιτική ίσον έρωτας, και Έρωτας σε όλες του τις μορφές ίσον διαρκή πολιτική. «Πράξις εστί θεωρία ενεργουμένη και θεωρία εστί πράξις μυσταγωγουμένη» όπως θα μας έλεγε ένας παλαιός  μυστικός ορθόδοξος ποιητής της παράδοσής μας.                 

2008

• LITLE ASHES(ΙΣΧΥΡΗ ΕΛΞΗ)

  του Paul Morrison, 2008

  Ισπανοβρετανική ταινία με τους: Robert Pattinson/Javier Beltran/Matthew

  McNalty/ Marina Gatell.

  Την βιογραφική ρομαντική αυτή ταινία, την πρόβαλε σχετικά πρόσφατα η ΕΡΤ-1, δεν την είχα δει στους κινηματογράφους. Πολύ ωραία ταινία, ωραίο καστ ηθοποιών, ευαίσθητη, ρομαντική, τρυφερή, πολιτική, ερωτική, με θαυμάσια πλάνα, ονειρικές εικόνες, σφιχτό σενάριο, ατμοσφαιρική, πολύ ωραία κοστούμια, αρκετά αντιπροσωπευτική της προσωπικότητας του Ισπανού σουρεαλιστή και μάλλον «ψιλοφαλαγγίτη» ζωγράφου Σαλβαντόρ Νταλί και του Ισπανού αριστερού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και την μεταξύ τους νεανική ερωτική σχέση και συντροφικό έρωτα, που κράτησε μέχρι την δολοφονία του ποιητή Λόρκα από τους φαλαγγίτες την πρώτη περίοδο του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου. Ένας Σαλβαντόρ Νταλί εντελώς στον κόσμο του, ονειροπαρμένος, φιλόδοξος, αδιάφορος για τις πολιτικές εξελίξεις που συνέβαιναν εκείνη την περίοδο στην πατρίδα του, ανασφαλές εσωτερικά άτομο, σεξουαλικά μάλλον ευνουχισμένο, αλλά με απύθμενη εικαστική φαντασία και ταλέντο. Και ένας Λόρκα, πολιτικοποιημένος, συνειδητοποιημένος κοινωνικά ενεργός πολίτης, ισχυρή πνευματική προσωπικότητα, με πλούσιο έργο, τόσο στην ποίηση όσο και στο θέατρο, που έχει αποδεχθεί από νωρίς την σεξουαλική του ταυτότητα και αγωνίζεται με την μεριά του Δημοκρατικού Στρατού εναντίον των Φασιστών συμπατριωτών του. Μια σχέση που ισορροπεί πάνω στην τέχνη του καθενός τους, χωρίς να απεμπολεί τα θετικά ερωτικά σημεία της ζωής τους. Τρυφερή ταινία που βλέπεται με ενδιαφέρον και προσοχή. Μια ταινία που φωτίζει την προσωπικότητα και των δύο καλλιτεχνών, χωρίς να τους αγιοποιεί αλλά και χωρίς να τους στηλιτεύει, συμπαθητικά ταξιδεύει μαζί τους-ο σκηνοθετικός φακός-στο νεανικό ερωτικό τους συναπάντημα και ερωτική φλόγα, και στο τραγικό τέλος του ποιητή Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα.       

2006

• BROKEBACK MOUNTAIN,

  του Άνγκ Λι, 2006

2005

• ΕΣΧΑΤΕΣ ΜΕΡΕΣ,

  του Σ. Τζέι Κόξ, 2005

2002

• FAR FROM HEAVEN-Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ

  του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Τόντ Χέινς.

  Ένα αμερικάνικο μελόδραμα που είχε υπότιτλο αν θυμάμαι σωστά, «όταν ραγίζει το γυαλί». Το παρακολούθησα το 2002 ή 2003; Σε καλοκαιρινή προβολή, με την πανέμορφη Τζούλιαν Μουρ την κωμικό Ντόρις Ντέι και την Λάνα Τάρνερ. Όταν ξεπορτίζει προς άγραν ερωτικών αντρικών συντρόφων ο σύζυγος στα αμερικάνικα μπαράκια, τότε και η σύζυγος, μπορεί να ερωτευθεί τον κηπουρό της, και ας είναι και μπλακ. 

2001

• BENT(ΜΠΕΝΤ),

  του Σον Ματάιας, 2001

2000

• LA VIRGEN DE LOS SICARIOS-Η ΜΑΝΤΟΝΑ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ,

  Η σκηνοθεσία αυτού του σινεφίλ ήταν του Κολομβιανού Μπάρμπερτ Σρέντερ, και πρωταγωνιστούσαν οι: Γερμάν Χαραμίγιο, Άντερσον Μπογιεστέρος, Χουάν Ραμίν Ρεστρέπο. Η ταινία αυτή που η γλώσσα της ήταν τα ισπανικά και γυρίστηκε με βιντεοκάμερα υψηλών τεχνολογικών προδιαγραφών και μεγάλης ευκρίνειας, ήταν ένα φιλμ που διαπραγματεύεται κυρίως, το θέμα του θανάτου, είναι μια σπουδή πάνω στην εικόνα του θανάτου. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Φερνάντο Βαγιέχο και η ποιητικότητά της, θυμίζει την ατμόσφαιρα και το ύφος ταινίας βασισμένη σε μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ. Τρυφερή αλλά και ωμή, βίαιη και γεμάτη πάθη, ειρωνικό κυνισμό και αδικαιολόγητη ορισμένες φορές σκληρότητα, απρόβλεπτη και σοκαριστική, μια ταινία γεμάτη πανέμορφους τζάνκις και σταυροκοπούμενους πιστούς μέσα σε εκκλησίες που ζητούν αφορμή να εκδικηθούν τον θάνατο των γονιών τους και των δικών τους ανθρώπων. Περιβάλλον και χώροι συναθροίσεως όπου η Σιωπή του Θεού, είναι η μόνη φωνή που αφουγκράζονται. Μια Σιωπή, που τηρουμένων των θεματικών αναλογιών, επαναφέρει τον προβληματισμό του σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στις δικές του ταινίες. Το αίμα των δολοφονημένων μέσα σε αυτές τις φτωχικές φαβέλες ρέει, η κοινωνική αδικία οδηγεί στους ανθρώπινους σκουπιδότοπους, ένα ορατόριο θανάτου μας παρουσιάζεται με αφορμή τον έρωτα ενός ομοφυλόφιλου συγγραφέα που μετά από 30 χρόνια απουσίας επιστρέφει στην γενέτειρά του το Μεντεγίν της Κολομβίας, και ερωτεύεται έναν ανήλικο 16χρονο ο οποίος σκοτώνει εν ψυχρώ για ασήμαντους λόγους. Μια ταινία σοκ όχι μόνο για την θεματική της, αλλά για την σπουδή πάνω στα κοινωνικά αίτια που γεννούν την φτώχεια και την εξαθλίωση, αλλά και το όχι και τόσο σιωπηρό ιστορικό μονοπάτι που βαδίζουν οι άνθρωποι μετά την κατάρρευση των μεγάλων οικουμενικών μύθων, τον θάνατο του Θεού, όπως μας μίλησε ο Φρειδερίκος Νίτσε, ή την απόλυτη σιωπή του ο Μπέργκμαν. Η αράχνη πάνω στον τοίχο.        

• WONDER BOYS-ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

   του αμερικανού Κέρτις Χάνσον, 2000

Στην Αμερικάνικη αυτή κοινωνική πικρή κομεντί, που πρωταγωνιστούσε ο Μάικλ Ντάγκλας,-πριν το «Βασικό Ένστικτο», του κεντρικού ήρωα, που τον εγκαταλείπει η γυναίκα του, και η ερωμένη του, του ανακοινώνει ότι περιμένει το παιδί τους, και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα συνταρακτικά αμερικάνικα γεγονότα μέσα σ' ένα σαββατοκύριακο, και ακόμα, ο καθηγητής της λογοτεχνίας, προσπαθεί να αποτρέψει έναν καταθλιπτικό μαθητή του από την αυτοκτονία, ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά, ο γκέι εκδότης του μες την καλή χαρά, τον πιέζει να τελειώσει το νέο του μυθιστόρημα. Ε! λοιπόν, οφείλω να δηλώσω ευθαρσώς, ότι αυτοί οι κουλτουριάρηδες γκέι δεν υποφέρονται. Εδώ ο κόσμος χάνεται-και αυτή η τρελή, να θέλει ο άνθρωπος να γράψει. Ούτε ο Βασίλειος Κωστέτσος, δεν θα είχε τέτοιες απαιτήσεις.

Πέρα όμως από το αστείο της υπόθεσης, η ταινία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για πολλούς λόγους, πρώτον γιατί ακούγεται το νέο τραγούδι του αμερικανού πολιτικού μπαλαντοποιού Μπομπ Ντίλαν, δεύτερον γιατί ο σκηνοθέτης μας έχει δώσει μια άλλη ενδιαφέρουσα σκηνοθετική του δουλειά, την ταινία «Λος Άντζελες εμπιστευτικό», και τρίτον, γιατί ο Κέρτι Χάνσον, διασκευάζοντας το μυθιστόρημα του Μάικλ Τσέιμπον, σαρκάζει και παρωδεί τον γενικό μύθο της προσωπικής επιτυχίας του διανοούμενου, και αναδεικνύει τον «μύθο» του πετυχημένου αποτυχημένου. Το έργο μας δείχνει επίσης τις σχέσεις μεταξύ δασκάλου και μαθητών στο περιβάλλον ενός κολεγίου, και τις τρυφερές σχέσεις μαθητείας μεταξύ ενός ωρίμου και των φοιτητών, που φιλοδοξούν να ασχοληθούν «επαγγελματικά» με την συγγραφή, καθώς και τα αδιέξοδά της επιστημονικής κοινότητας. Ο προβληματισμός της ταινίας εστιάζεται σε αυτήν την θεματική, της μαθητείας μιας κοινότητας. Καμία σχέση με άλλες ταινίες που ασχολούνται με τα ερωτικά τσιλημπουρδήματα των κολεγιόπαιδων, που όντας πλούσια, κάνουν τα πάντα μεταξύ τους, ενώ τα απαγορεύουν, στα τίμια και φτωχά παιδιά της εργατικής τάξης. Στην ωραία αίθουσα της Αθηναΐδος.

ΥΓ. Καμία σχέση ο τίτλος, με το θεατρικό έργο του ερωτικού συντρόφου του Ζαν Μαρέ, γάλλου συγγραφέα Ζαν Κοκτώ.        

1999

• THREE OF HEARTS (ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ),

  του Γ. Μποκάγιεβιτς, 1993

  Η Αμερικάνικη αυτή ταινία προβλήθηκε στην ΕΡΤ-3 τον Αύγουστο του

  1999. Έγραψε σχετικά η εφημερίδα «Το Βήμα» 5/8/1999:

  «Για να αποσπάσει την προσοχή της πρώην φίλης που την έχει

   εγκαταλείψει, μια ομοφυλόφιλος προσλαμβάνει έναν ζιγκολό, με τον

   οποίο υποτίθεται ότι φλερτάρει. Το γαϊτανάκι που ακολουθεί θέλει να

  είναι ευχάριστο, εμείς ωστόσο το βρήκαμε απλώς κουτό. Ο Γουίλιαμ

  Μπάλντουιν-μέλος της τετραμελούς οικογένειας των γνωστών ηθοποιών-η Κέλι Λίντς και η Σέριλιν Φεν παίζουν το «κολασμένο τρίο».

  (μάλλον χαλαρή κοινωνική κομεντί με σαφή ομοφυλόφιλη θεματολογία)

• GODS AND MONSTERS(ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ),

  του Μπίλ Κόντον, 1998

  Παίζουν Ίαν ΜακΚέλεν, Μπρένταν Φρέϊζερ, Λιν Ρεντγκρέιβ, Λολίτα

  Νταβίντοβιτς.

  Η Αμερικάνικη αυτή ταινία προβλήθηκε σε διάφορες κινηματογραφικές

  αίθουσες της Αθήνας, όπως στο «ΕΜΠΑΣΣΥ», «ΔΑΝΑΟΣ» και αλλού.

  Στο περιοδικό «Αθηνόραμα» τχ. 1166/12-2-1999, σ.20 αναφέρονται τα

  εξής: «Ο Δημιουργός του Φρανκενστάϊν".

  Η Υπόθεση: Οι τελευταίες μέρες της ζωής του ομοφυλόφιλου σκηνοθέτη Τζέιμς Γουέιλ,(Φρανκενστάϊν) και οι σχέσεις του με έναν κηπουρό, τον οποίο προσπαθεί να σαγηνεύσει.

  Ο Αγγλικής καταγωγής Τζέιμς Γουέιλ έγινε διάσημος με τις ταινίες τρόμου «Φρανκενστάϊν» και «Ο αόρατος άνθρωπος», αλλά και με μεγάλες εμπορικές επιτυχίες όπως το μιούζικαλ «Σόου μπόουτ». Ωστόσο το γεγονός ότι ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος τον έθεσε σύντομα στο περιθώριο για να βρεθεί στις 29 Μαΐου 1957 νεκρός στην πισίνα του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η ταινία «Θεοί και δαίμονες», αν και έχει για ήρωα τον Γουέιλ δεν προσπαθεί να λύσει το μυστήριο του θανάτου του, αλλά προτείνει μια μυθιστορηματική εκδοχή των τελευταίων ημερών της ζωής του. Παρακολουθούμε λοιπόν έναν άρρωστο, ηλικιωμένο καλλιτέχνη σε πλήρη παρακμή, να βασανίζεται από μνήμες του παρελθόντος και από εικόνες των ταινιών του, αλλά και από το πάθος του για τον όμορφο κηπουρό(ένα φανταστικό πρόσωπο, που δηλώνεται εξαρχής ότι δεν είναι γκέϊ) για να κάνει ακόμα πιο πολύπλοκο το σκηνικό πλαίσιο της ιστορίας. Η ταινία βαθιά μελαγχολική, θίγει τα θέματα της παρακμής, των γηρατειών, του θανάτου, αλλά και της σεξουαλικής διαφορετικότητας, μέσα σε μια κοινωνία προκαταλήψεων και θρησκευτικού φανατισμού, ρίχνοντας ταυτόχρονα μια κριτική ματιά στον κόσμο του Χόλιγουντ. Κι αν ακόμα το θέμα της δεν αφορά τους πάντες, διαθέτει μια εκπληκτική ερμηνεία από τον (επίσης ομοφυλόφιλο) Ίαν Μακ Κέλεν, ήδη βραβευμένο από πολλές ενώσεις Αμερικανών κριτικών, όπως και από τη Λιν Ρεντγκρέϊβ που τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου».

Σημείωση: Θεωρώ, ότι το κείμενο του περιοδικού τα λέει όλα. Μελαγχολία, θλίψη για τα αναπόφευκτα γηρατειά, απαισιόδοξη διάθεση για ανεκπλήρωτους έρωτες,  και ο Θάνατος που είναι παρών με πολλούς τρόπους.

1998

• LOVE AND DEATH ON LONG ISLAND, 1997

  (Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΛΟΝΓΚ ΑΙΛΑΝΤ),

  του Richard Kwietniowski, με τους Τζον Χαρτ/ Τζέισον Πρίστλεϊ/Φιόνα Λιούι. Αγγλική ταινία του 1997, προβλήθηκε και στον κινηματογράφο «ΕΚΡΑΝ». «Ένας αξιοσέβαστος Άγγλος συγγραφέας, ερωτεύεται έναν νεαρό ανερχόμενο σταρ κι έρχεται στο Λονγκ Άιλαντ για να τον βρει με σκοπό να του ανοίξει το δρόμο για μια ευρωπαϊκή κινηματογραφική καριέρα».

Αναφέρονται μεταξύ άλλων στο περιοδικό «Αθηνόραμα»τχ. 1137/24-7-1998

 Αν για κάθε Αμερικανό ηθοποιό που σέβεται τον εαυτό του κι έχει μερικές μίνιμουμ φιλοδοξίες η Ευρώπη είναι συνώνυμη με τον κόσμο του πνεύματος, τι σημαίνει το Χόλιγουντ και η μυθολογία του για τον Ευρωπαίο διανοούμενο. Ο νεοφερμένος Άγγλος σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Κβιετνιόφσκι προσεγγίζει αυτό το ερώτημα με μια μαύρη ειρωνεία, αφηγούμενος μια παράδοξη ιστορία απόλυτης λατρείας ενός νεαρού σταρ πρωταγωνιστή νεανικών βίντεο-σκουπιδιών, από έναν μοναχικό χήρο και καθ’ όλα αξιοσέβαστο Άγγλο συγγραφέα. Μπορεί να φαντάζει περίεργο, κι όμως η ταινία αναφέρεται στα ίδια μοτίβα που κίνησαν τον Βισκόντι να κάνει το «Θάνατος στη Βενετία» η απόλυτη(ομοφυλοφιλική) λατρεία ενός νέου, η τέχνη, ο θάνατος, η επικοινωνία ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κουλτούρες, η αποτυχία. Μόνο που ο Βισκόντι μας έδωσε μια ταινία πένθους, ενώ ο Κβιετνιόφσκι κινείται στο δρόμο της υπόγειας ειρωνείας…

Πολύ ωραία ταινία, και εκπληκτικός ο Τζον Χαρτ. Το μυθιστόρημα έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά.       

1997

• MADAGASCAR SKIN (ΤΡΟΠΙΚΟ ΔΕΡΜΑ),

  του Κρίς Νιουμπούϊ(Μιουνπμ), 1995

  με τους Τζων Χάνα/Μπέρναν Χιλλ/Μαρκ Άντονι.

  Η Βρετανική αυτή ταινία παίχτηκε στο cine «Άστυ», δρχ. 1900, τον Μάϊο του 1997.

Στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 16/5/1997 αναφέρονται μεταξύ άλλων: (Η ερωτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο άντρες, δοσμένη με μια στιλιζαρισμένη, διανθισμένη με σουρεαλιστικές εικόνες, σκηνοθεσία. «Ύστερα από μια πρώτη εντυπωσιακή δοσμένη μ’ ένα στιλιζαρισμένη στη σκηνοθεσία, ταινία το Anchoress, ο Κρις Νιούμπάϊ, επιστρέφει για να μας δώσει μια το ίδιο στιλιζαρισμένη, με λεπτομερειακά επεξεργασμένα πλάνα, ταινία. Πρόκειται για την συνάντηση δύο αντρών, ενός νέου ομοφυλόφιλου, του Χάρι, και ενός μεγαλύτερου σε ηλικία, λαϊκής καταγωγής άντρα, που εργάζεται σε οικοδομές, του Φλίντ..

Ο Νιούμπαϊ, διανθίζει την ιστορία του με χιούμορ χρησιμοποιώντας ένα είδος πρωτοποριακού στιλ για να αφηγηθεί την ιστορία του, όπου η εικαστική πλευρά έχει τον κύριο λόγο αναμιγνύοντας ονειρικά και σουρεαλιστικά στοιχεία, επιμένοντας σε λεπτομέρειες διαφόρων αντικειμένων…», και η Ελένη Μαχαίρα στον «Κόσμο του Επενδυτή»(;) στις 17/5/1997, σημειώνει μεταξύ άλλων: «Μια και την ταινία είδαμε χωρίς υπότιτλους, άρα μας διαφεύγει σχεδόν κατά το ήμισυ, μπορούμε μόνο να επισημάνουμε: τη σκοτεινή(ψυχωτική) και ενίοτε λυρική ματιά του σκηνοθέτη, πάνω στα πρόσωπα, στα αντικείμενα και τις καταστάσεις…»

Πολύ σημαντική ταινία, που πέρασε απαρατήρητη από το ευρύ κοινό. Ιδιαίτερα τα πλάνα των Δαντικών καταστάσεων, ήσαν ανεπανάληπτα, μαγευτικά, πρόσφεραν μια μεταφυσική ατμόσφαιρα μοναδική.

• ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ –MOTHER AND SON,

   Η Ρώσικη αυτή παραγωγή του σκηνοθέτη Αλεξάντερ Σοκούροφ, αν δεν λαθεύω, δεν έχει προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους, παρά μόνο στην παλαιά ΝΕΤ. Είναι μια συγκινητική σπαρακτική ταινία, βραβευμένη στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 1997, η οποία σαν κύριο θέμα της έχει την αφοσίωση ενός γιου απέναντι στην ετοιμοθάνατη μητέρα του. Πλάνα γεμάτα τρυφερότητα και ευαισθησία, εικόνες ιμπρεσιονιστικής μαγείας, εικόνες ενός φυσικού υπαίθριου τοπίου που, επιτείνουν την αγωνία και τον πόνο του γιου, καθώς μετακινεί μέσα σε αυτόν τον χώρο την μητέρα του, την τυλίγει με κουβέρτες, την ταΐζει, την μετακινεί και την περιποιείται με μεγάλη στοργή και αφοσίωση. Αν θυμάμαι σωστά, ορισμένα πλάνα είναι παραμορφωμένα-ειδικοί φακοί-που μεγαλώνουν τον πόνο του γιου, απέναντι στην ετοιμοθάνατη μητέρα του. Η πορεία προς τον θάνατο του αγαπημένου μας γεννήτορα προσώπου, και η στάση του σπλάχνου, που αναμένει το αναμενόμενο με στωικότητα, υπομονή, στοργή, αφοσίωση, θλίψη, και αβάσταχτο πόνο. Μια ταινία πραγματικά σπαρακτική, πέρα από κάθε κοινωνική σύμβαση, ή θρησκευτική απαγόρευση.      

• ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ, ΔΥΤΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ,

  του Ζαν Γουάν, 1997

1995

• CARRINGTON-ΚΑΡΙΝΓΚΤΟΝ

  του Κρίστοφερ Χάμπτον, 1995

Η Γαλλοβρετανική αυτή παραγωγή, που η ατμόσφαιρά της και το στήσιμό της, παραπέμπει στο μάγο Τζέιμς Αϊβορι,-όχι μόνο του «Μωρίς» αλλά και άλλων θαυμάσιων «εικαστικών» του ταινιών, εξελίσσεται στην επαρχιακή μεσοπολεμική Αγγλία. Την ύπαιθρο Αγγλία, με τα μεγάλα λιβάδια, τις αγροτικές ήσυχες εκτάσεις, με τους αργούς ρυθμούς ζωής, το ανθισμένο περιβάλλον, τα ανοιξιάτικα τοπία, τις κρυφές σχέσεις, τους αγγλικούς παραδοσιακούς τύπους του σαβουάρ βίβρ, τα κρυφά κουτσομπολιά, τους ανομολόγητους ομοφυλόφιλους ή ετεροφυλόφιλους έρωτες, την παραδοσιακή διακόσμηση των μεγάλων αρχοντικών σπιτιών, τις πολύπλευρες κοινωνικές αποχρώσεις της αγγλικής ζωής, τα μυστήρια της αγγλικής υπαίθρου, τα πίσω από τις κουίντες κουτσομπολιά, με δυο λόγια την αισθησιακή ατμόσφαιρα και ευαισθησία με την οποία μας πλημμυρίζουν οι ταινίες του Αϊβορι, και άλλων σκηνοθετών, που κρυσταλλώνουν την ειδυλλιακή αυτή αγγλική ατμόσφαιρα ζωής της επαρχίας της παλαιάς γηραιάς Αλβιόνος. Ο σκηνοθέτης, μας έχει δώσει δείγμα γραφής του, όταν διασκεύασε το έργο του Σοντερλό ντε Λακλό, «Επικίνδυνες Σχέσεις»,(κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα), πρώτα για το θεατρικό σανίδι και έπειτα σε σεναριακή μορφή για την ταινία του άλλου τρομερού παιδιού του αγγλικού σινεμά Στήβεν Φρίαρ. (Το «Ωραίο μου πλυντήριο» μια καταπληκτική ταινία, ιδιαίτερα η σκηνή που ο άγγλος με τον πακιστανό σύντροφό του κάνουν έρωτα, ενώ ο πατέρας του πακιστανού νέου, χορεύει με την φίλη του παράλληλα, χωρίς να γνωρίζει τι, ο γιος του κάνει την ίδια στιγμή με τον άγγλο ερωτικό του σύντροφο. Που τον βοηθά με τον τρόπο του, να στήσουν την δική τους επιχείρηση). Η πανέμορφη Έμμα Τόμσον υποδύεται την καλτ ζωγράφο Ντόρα Κάρινγκτον, που ερωτεύεται τον εκκεντρικό συγγραφέα Λάιτον Πράις, τον οποίο ομοφυλόφιλο συγγραφέα υποδύεται ο Τζόναθαν Πράις, που κέρδισε και το βραβείο Α΄ αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών. 
Ενώ ο Μεγάλος Πόλεμος μαίνεται στην γηραιά ήπειρο, αυτές οι δύο αντισυμβατικές και «καταραμένες» προσωπικότητες, αυτοί οι δύο αταίριαστοι καλλιτέχνες, δένονται με στιγμές πάθους και εξάρτησης, με τρυφερότητα και πόθο. Με απαράμιλλη δεξιοτεχνία κεντά ο Κρίστοφερ Χάμπτον, τις άδοξες ερωτικές σχέσεις των δύο προσώπων. Καθαρά συναισθήματα, έντονη πάθους εξάρτηση, εκκεντρικότητες απρόβλεπτες, ουσιαστικοί διάλογοι, ευαίσθητα πλάνα, πλάνα γεμάτα λυρισμό και καλοσύνη, διάλογοι τρυφεροί, ανθρώπινοι, γεμάτοι φλεγόμενη αγάπη και θέρμη. Σπαραγμός αποτυχίας, ονειρικές διαθλάσεις κρυφών επιθυμιών, και ένα τοπίο, που δεν σου γεννά παρά μόνον τον έρωτα και την πλήρη εγκατάλειψη στις επιθυμίες του άλλου. Οι ερμηνείες και των δύο, είναι συγκλονιστικές, και αυτό οφείλεται όχι μόνο στην καταπληκτική ερμηνεία της Έμα Τόμσον και του Τζόναθαν Πράις, αλλά και στην σταθερή ματιά και καλλιτεχνική φύση του σκηνοθέτη Κρίστοφερ Χάμπτον. Αλλά και ο ρόλος του νεαρού φίλου της Κάρινγκτον, του Μάρκ Γκέρτλερ, συμπληρώνει με επιτυχία, το παράξενο «ερωτικό τρίο». Πολύ καλή ταινία, την πρωτοείδα στο Παλλάς της Βουκουρεστίου, την ξαναείδα στην παλαιά ΝΕΤ, στις 17/12/2000, και κυκλοφορεί και σε cd.

ΥΓ., να, κάτι τέτοιες ταινίες πρόβαλλε η παλαιά ΕΡΤ και ΝΕΤ, και τις έβλεπε ο δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, ομού μετά του κυρίου Αδώνιδος, και φρίκαραν οι δεξιούληδες αναμάρτητοι πολιτικοί μας, και την έκλεισαν, έριξαν μαύρο, στους ροζ συμπαθούντες δημοσιογράφους τους συμφωνοσυμβιώτες. Και δεν ζει και η συγχωρεμένη Σπεράντζα Βρανά, να τους δώσει μία μελάτη.                    

• INTIMATE RELATIONS(ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ)

  του Φιλίπ Γκούντχιου, 1995

• ANOTHER COUNTRY(ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ)

  του Μάρεκ Κανιέφσκα, του 1984

  Παίζουν: Ρούπερτ Έβερετ, Κόλιν Φέρθ, Μάικλ Τζεν.

  Η Κοινωνική αυτή ταινία αγγλικής παραγωγής, προβλήθηκε σε ιδιωτικό κανάλι, τον Αύγουστο του 1995. Γράφει σχετικά το περιοδικό «Διπλό Τηλέραμα» της 24 Αυγούστου 1995: «Μια δημοσιογράφος επισκέπτεται έναν ηλικιωμένο Άγγλο, τον Γκάι Μπένετ στη Μόσχα και ζητάει να μάθει τους λόγους που τον έκαναν να καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση. Εκείνος της διηγείται τα νεανικά του χρόνια, σε ένα αριστοκρατικό αγγλικό κολέγιο κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Ο Μπένετ, δεν αποκρύπτει τις περιστάσεις που τον έκαναν να στραφεί στον κομμουνισμό και την ομοφυλοφιλία και μιλά στη δημοσιογράφο για τη δραματική αυτοκτονία κάποιου συμμαθητή του, που υπήρξε εραστής του καθώς και για τη φιλία του με τον Τόμι Τζάντ, έναν στρατευμένο κομμουνιστή, που τόλμησε να έρθει σε ρήξη με την υποκρισία του περιβάλλοντός του.

Η άποψή μας: Το φιλμ αγγίζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας και βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Τζούλιαν Μίτσελ, που είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία όταν ανέβηκε στο Λονδίνο. Η σκηνοθεσία είναι του Πολωνού Μάρεκ Κανιέφσκα, ο οποίος κάνει μ’ αυτή την ταινία το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο. Το νεαρό αμφισβητία Γκάι Μπένετ υποδύεται ο γοητευτικός Βρετανός ηθοποιός Ρούπερτ Έβερετ, που ερμήνευσε τον ίδιο ρόλο και στο θεατρικό έργο το 1982»

(Ωραία ταινία, ευαίσθητη, τρυφερή με δραματικούς τόνους)   

1994

• ΓΑΜΗΛΙΟ ΠΑΡΤΙ,

  του Άνγκ Λι, 1994  

• ΦΡΑΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ,

  του Γκουτιέρες Αλέα, 1994

1993

• ΑΓΡΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ,

  του Σιρίλ Κολάρ, 1993

1992

• ΒΑΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ

   του Πώλ Βερχόφεν

   Πολύ γνωστή και διαφημιζόμενη ταινία, που έκανε πάταγο την εποχή που προβλήθηκε, παρά τις αντιδράσεις των ομοφυλόφιλων κοινοτήτων. Μια ταινία που είχε ρεκόρ εισπρακτικής προβολής(κάτι σαν την παλαιά «Εμμανουέλα Ν. 1», παλιότερα, και με άλλη θεματική φυσικά, πιο τσοντέ, και με ωραία φυσικά τοπία), τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Η ταινία που το σενάριο υπογράφει ο Τζόε Εζτερχάς, είναι σαφώς αντιφεμινιστική. Η ηρωίδα είναι αμφιφυλόφιλη, συγγραφέας και δολοφόνος. Κάτι σαν τις θηλυκές αράχνες του φυσικού βασιλείου, ή τα θηλυκά των «πράσινων αλόγων της Παναγίας» που μετά την ερωτική συνεύρεση, τα θηλυκά τρώνε τα αρσενικά, τα κατασπαράσσουν στην κυριολεξία. Κατά τα άλλα, μιλάμε για παντοδυναμία του αρσενικού στοιχείου μέσα στην φύση; Η ταινία βασίστηκε στο θρίλερ σενάριο και την ματιά του Βερχόφεν, αλλά και στον Μαίκλ Ντάγκλας και την ανερχόμενη τότε, Σάρον Στόουν, που έπαιζε με τις τεράστιες καλλίγραμμες γάμπες της, που έλαμπαν μέσα στο μισοσκόταδο όπως η αστραφτερή λάμα του μαχαιριού με την οποία δολοφόνησε τον αρσενικό εραστή της. Ταινία με ωραία κοντινά πλάνα, ωραίο στήσιμο ηθοποιών, αρκετό μυστήριο και, αχαλίνωτο σεξουαλικό ερωτισμό, μέχρι η σύντροφος να πετύχει τον σκοπό της. 
Τελικά, είχε ή δεν είχε δίκιο ο Ηρακλής Πουαρώ, ο ήρωας της Άγκαθα Κρίστι, που όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν παντρεύτηκε, απαντούσε ότι γνωρίζει δεκάδες περιπτώσεις που οι γυναίκες σκότωσαν τους άντρες τους, αλλά ελάχιστες που οι άντρες τις γυναίκες τους. Και ήτο και γυνή η Άγκαθα.         

1991

• JE T’ AIME MOI NON PLUS (ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΙΟ)

  του Σερζ Γκένσμπουργκ, 1965

  Ερωτικό φίλμ Γαλλικής παραγωγής του 1965, διάρκεια 95 λεπτά. Παίζουν: Τζέιν Μπίρκιν, Τζο Νταλεσάντρο, Ζεράρ Ντεπαρτιέ, Ουγκό Ουεστέρ.

  Η ερωτική αυτή γαλλική ταινία προβλήθηκε στην τότε ΕΡΤ-3, δύο φορές, η πρώτη τον Μάη του 1991. Γράφει το περιοδικό «Διπλό Τηλέραμα» τχ. 739/4-5-1991: «Ταινία που ο σκηνοθέτης της και γνωστός συνθέτης Σέρζ Γκένσμπουργκ αφιερώνει την ταινία του στον «κολασμένο» συγγραφέα Μπορίς Βιάν. Ήρωες της ταινίας είναι ένα αγοροκόριτσο, ένας ακαθόριστης ηλικίας Πολωνο-αμερικανός ομοφυλόφιλος κι ένας Ιταλο- αμερικανός ομοφυλόφιλος, θηλυπρεπής, διεφθαρμένος και παράφορα κακός. Αυτοί οι τρείς άνθρωποι θα δημιουργήσουν ένα ερωτικό τρίγωνο με ακραία κοινωνική συμπεριφορά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κάστ της ταινίας…»

Από το ίδιο περιοδικό της 21/8/1992 που επαναπροβλήθηκε η ταινία στην ΕΡΤ-3, αναφέρονται τα εξής: «Η ταινία σκάνδαλο που είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών στην εποχή της για την τολμηρότητά της με πασίγνωστους σήμερα ηθοποιούς: τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, την Τζέιν Μπίρκιν και τον Τζον Νταλεσάντρο που είχε γίνει διάσημος στους σινεφίλ από την παρουσία του στις ταινίες των Άντι Γουόρχολ-Πολ Μορισέι, («Σκουπίδια», «Κάψα», Σάρκα»). Αφηγείται την ερωτική σχέση ανάμεσα σε τρεις τελείως διαφορετικούς ανθρώπους…..»

Πράγματι, μια πολύ τολμηρή ταινία, με τον πανέμορφο αλλά κάπως χαλαρό ηθοποιό Τζον Νταλεσάντρο και σε έναν παράξενο ρόλο τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ. Τολμηρές εικόνες, σκληρές σκηνές, γρήγοροι ρυθμοί, σενάριο προκλητικό, προσανατολισμένο σε ακραία ανθρώπινα συναισθήματα. Αν θυμάμαι σωστά, ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ εμφανιζόταν ντυμένος τραβεστί).    

1990

• TORCH SONG TRILOGY(ΕΡΩΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ),

  του Πωλ Μπάγκαρτ,

  Πρωταγωνιστούν: Χάρβευ Φίρστην/Μάθιου Μπρόντερικ/Αν Μπάνκροφτ

  Η Αμερικάνικη αυτή κοινωνική ταινία του 1989, παίχτηκε και στον κινηματογράφο «ΟΛΥΜΠΙΟΝ» του Πειραιά, τον Ιανουάριο του 1990.

Γράφεται στην εφημερίδα «Τα Νέα» της 26/1/1990

«Μια ταινία που χειρίζεται με τόσο σεβασμό και ψυχική ζεστασιά την ομοφυλοφιλία, ώστε αποτελεί σχεδόν έκπληξη. Μακριά από ακρότητες, κραυγαλέες καταγγελίες ή… επαναστατικές διακηρύξεις υπεράσπισης, το φιλμ προσεγγίζει σοβαρά τον εσωτερικό κόσμο των συνανθρώπων μας, της ιδιαιτερότητας, που όπως όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη. Η «Ερωτική τριλογία» βασίζεται σ’ ένα θεατρικό έργο, που έγραψε ο Χάρβεϋ  Φίρστην κι έγινε τεράστια επιτυχία στο Μπροντγουαίη με πρωταγωνιστή τον ίδιο…»

 Το συγκινητικό κοινωνικό αυτό φιλμ που βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Χάρβευ Φίρστην, μεταφράστηκε από τον Πειραιώτη ποιητή και μεταφραστή Ανδρέα Αγγελάκη, για το «Θέατρο ΄Ερευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη, για την θεατρική σαιζόν 1983-1984. Το Θεατρικό έργο, το παρακολούθησα μαζί με τον Ανδρέα Αγγελάκη, πολύ καλή παράσταση, το βιβλίο μεταφράστηκε και κυκλοφορεί και στα ελληνικά.    

1987

• ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ,

  του Πωλ Νιούμαν, 1987

• ΡΟΚΥ ΧΟΡΟΡ ΣΩΟΥ, 1987

   Τρελή ταινία του σκηνοθέτη Τζιμ Σάρμαν, με τρανσέξουαλ ζόμπι που προέρχονται από τον πλανήτη Τρανσεξουάλια, και που κατοικούν σε ένα ερημικό σπίτι στην εξοχή. Εκεί θα τους συναντήσουν ένα ζευγάρι, ο Μπαρτ και η Σούζαν, που εξαιτίας ενός ατυχήματος με το αμάξι τους, θα ζητήσουν βοήθεια από την παράξενη αυτή συντροφιά με τα αλλόκοτα ερωτικά πάρτι, που αφέντης του σπιτιού είναι ένας εξωγήινος τραβεστί, που θα ζητήσει από το συντηρητικό ζευγάρι να συμμετάσχει στα απολαυστικά χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις πάρτι τους. Το ανίδεο ζεύγος των μέσων αμερικανών υποδύονταν ο Τιμ Κάρυ και η Σούζαν Σάραντον. 
Η ταινία προβλήθηκε τον Οκτώβρη του 1987 στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ στην Αθήνα. Ένα είδος χορευτικού Θρίλερ του συγχωρεμένου Μάικ Τζάκσον,(η ογκώδης βιογραφία του που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, γράφει ότι και αυτός ανήκε στο club) που οι πρωταγωνιστές είναι τρανσέξουαλ και τρανς και επιδίδονται σε κάθε είδους ερωτική πραγματοποίηση. Άλλοι καιροί άλλα ήθη επικρατούσαν στον πλανήτη αυτόν. Τυχεροί οι εξωγήινοι άτυχοι οι κάτοικοι της Γης.    

• ΤΟ ΚΛΑΜΠ ΤΩΝ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ ΒΙΠΣ 1987

   Η σκηνοθεσία της τρελής αυτής και δροσερής κωμωδίας ήταν του Τέρυ Τζόουνς. Πρωταγωνιστούσαν μεταξύ άλλων: Τζούλι Γουώλτερς, Άλεκ Μακ Κόουεν,Μοντυ Πάιθονς. 
Την ταινία την παρακολούθησα με γνωστό Πειραιώτη εικαστικό ιστορικό και κριτικό, στον κινηματογράφο του Πειραιά, ΑΤΤΙΚΟΝ στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου 9-11. Όταν στον Πειραιά ακόμα, άνθιζε η κινηματογραφική άνοιξη στους χειμωνιάτικους και θερινούς κινηματογράφους του, σε όλα του τα γεωγραφικά διαμερίσματα. 
Η υπόθεση είναι μάλλον απλή. Η Κριστίν Πέηντερ, μια ελεύθερη γυναίκα που έχει ένα εξώγαμο, διατηρεί διάφορες σχέσεις με αρκετούς άντρες, αλλά πάντα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Σαν λύση στα οικονομικά της αδιέξοδα, σκέφτηκε να ανοίξει έναν οίκο ανοχής για «ιδιότροπους» κυρίους, για βιτσιόζους εραστές. Το κλαμπ, θα γνωρίσει επιτυχία, αλλά και την έλευση του τμήματος των ηθών. 
Μια ξεφωνημένη κωμωδία, αγγλικών προδιαγραφών, με αρκετή σάτιρα, απρόοπτα επεισόδια και σπαρταριστικές ανθρώπινες στιγμές.         

1985

• ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΑΡΑΧΝΗΣ, 1985

  Το φιλμ προβλήθηκε στον κινηματογράφο «ΕΛΛΗ», τον Οκτώβριο του

  1985. Η Ταινία που πρωταγωνιστούσαν μεταξύ άλλων ο Ουίλλιαμ Χαρτ, και ο Ραούλ Τζούλια, ήταν βασισμένη πάνω στο μυθιστόρημα του γνωστού μαύρου Αμερικανού συγγραφέα Μπόλντουιν, το βιβλίο κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο «Οδυσσέας».

1984

• ΛΙΑΝΝΑ-(LIANNA), 1984

   Η κινηματογραφική αυτή ταινία παίχτηκε τον Δεκέμβριο του 1984. Την παρακολούθησα, στις 25/12/1984, σε κινηματογραφική αίθουσα των Αθηνών. Στην αμερικάνικη αυτή ταινία σκηνοθέτης ήταν ο Τζην Σαϊλς και πρωταγωνιστούσαν η Λίντα Γκρίφφις και η Τζέην Χαλλάρεν. 
Ήταν ταινία, που έθιγε το θέμα της γυναικείας ομοφυλοφιλίας, πολύ πριν την ταινία «Για όλα φταίει το γκαζόν» ή την πιο πρόσφατη «Η ζωή της Αντέλ», αλλά και μετά την ταινία «Δυό ερωτευμένες γυναίκες». Αν εξαιρέσουμε την ταινία «Εμμανουέλα», που προβλήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και έκανε εισπρακτικό πάταγο στην εποχή της, και προβλήθηκε αρκετές φορές έκτοτε, σε ελληνικές αίθουσες νούμερο ένα, δύο κλπ., το θέμα της γυναικείας ομοφυλοφιλίας, δεν έχει αναλυθεί ευρύτερα από τον κινηματογραφικό φακό. Θυμάμαι ακόμα την ταινία «Τζούλια» με την Βανέσα Ρεντγκρέιβ και την Τζέην Φόντα, που πρωταγωνιστούσαν και τι σάλο προκάλεσε στην εποχή της, μια ευαίσθητη, τρυφερή, πονεμένη και ρομαντική ταινία. 
Γενικά ο κινηματογράφος, και εδώ, είναι ανδροκρατούμενος, και η θεματική και προβληματική του, εστιάζεται στα ερωτικά και σεξουαλικά προβλήματα των ανδρών, παρά των γυναικών. Συνήθως, η γυναικεία ομοφυλοφιλία και πρακτική, μας παρουσιάζεται σε τσόντες ταινίες, ή σε πολύ κλειστούς χώρους, όπως είναι τα μοναστήρια, τα κολέγια κλπ, που, μετά από την απόλαυση των σωμάτων και των γυναικείων ηδονών, επέρχεται η δίκαιη τιμωρία του αρσενικού πατέρα-Θεού, ή πάλι, κάποιο φιλεύσπλαχνο και ερωτύλο αρσενικό, αφού έχει γευτεί τις κάθε είδους ηδονές, θα παντρευτεί και θα φέρει στον ίσιο δρόμο την παραστρατημένη θηλυκή «Κασσιανή», ούτως ώστε η αστική και η προλεταριακή οικογενειακή τάξη, να επανέλθει στα χρηστά της ήθη, και στα πατροπαράδοτα πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, και προπάντων εργασία. Πολύ δουλειά για τους μελλοντικούς συνταξιούχους οικογενειάρχες, που τους έκοψαν και το ΕΚΑΣ. Γενικά, το κεφάλαιο αυτό της γυναικείας ομοφυλοφιλίας και της διαπραγμάτευσής της, παραμένει μάλλον ακόμα «αχαρτογράφητο» σε σχέση με την αντρική, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Στον ελληνικό, τρία πουλάκια κάθονταν και η Γκόλφω αρμενίζει. Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε μωρέ άπιστοι γραικύλοι.

• ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

   Η τολμηρή για το θέμα της ταινία είναι του γνωστού μας Βαλέριαν Μπορόβτζικ, στην καλλιτεχνική αυτή σπονδυλωτή ταινία η οποία κινείται στα όρια των φιλμ πορνό, περιέχει πολλά ομοφυλόφιλα στοιχεία. Είναι μια ταινία που μας παρουσιάζει την ερωτική μύηση του Αντρέ ετών 20, από την δεκαεξάχρονη ξαδέρφη του Ζυλί. Καμία σχέση με την «Γαλάζια Λίμνη», μόνο τα υπέροχα σώματα των μικρών πιπινιών αμφοτέρων των φύλων. Στην ταινία έπαιζε και η ηθοποιός Παλόμα Πικάσο, κόρη του γνωστού ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο. Την εξαίρετη αυτή ηθοποιό είχαμε δει στο ισπανικό φιλμ «Η Άννα και οι Λύκοι». Νομίζω είναι η τελευταία σύζυγος του Τσάρλυ Τσάπλιν. Η ταινία προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 1982 στον κινηματογράφο «Άστυ», Κοραή 4 στην Αθήνα.           

1982

• JUSTINE DE SADE, (ΖΥΣΤΙΝ)του Μαρκησίου Ντε Σαντ

  Στις 18/10/1982, ο κινηματογράφος ΤΕΡΨΙΘΕΑ στον Πειραιά, προβάλλει την ταινία «Ζυστίν» του γάλλου συγγραφέα Μαρκησίου ντε Σαντ. Ενός συγγραφέα, με πολύ προωθημένες ιδέες τόσο στην εποχή του, όσο και μεταγενέστερα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι απόψεις του για την θρησκεία, τον καθολικό κλήρο της εποχής του στην Γαλλία, καθώς και για την πολιτική και την εξουσία και την δημοκρατία, έτσι όπως αυτές οι απόψεις του καταγράφονται, στα φιλολογικά του συγγραφικά αριστουργήματα. Τα βιβλία του κυκλοφόρησαν στα Ελληνικά, εδώ και αρκετές δεκαετίες από τις εκδόσεις Εξάντας, επίσης, το περιοδικό «Το δέντρο», εξέδωσε το 1985, την μελέτη του «Απόψεις για το Μυθιστόρημα». Στον χώρο της ψυχανάλυσης, ο συγγραφέας «χάρισε» τουλάχιστον έναν όρο, το Σαδισμό.

Η συγκεκριμένη μεταφορά στον κινηματογράφο της «Ζυστίν», θεωρήθηκε σαν μια συνεπής και ολοκληρωμένη μεταφορά στον κινηματογράφο του έργου του Μαρκησίου ντε Σαντ. Η σκηνοθεσία ήταν του Κλωντ Πιερσόν, το σενάριο Υγκέτ Μπουαβέρ, και συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι: Άλις Αρνο, Υβ Αρκανελ, Ζωρζ Μπιβιλιέ. Να θυμηθούμε, και τον ιταλό σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος γύρισε το “Sallo”, ταινία βασισμένη στο έργο του Σαντ.

• ΤΑΞΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΧΩΡΗΤΗΡΙΑ, 1982

   Στις 26/2/1982 παρακολούθησα στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ, στην Αθήνα, το έργο αυτό. Η σκηνοθεσία ήταν του ομοφυλόφιλου σκηνοθέτη Φρανκ Ρίππλο. Το σκληρό αυτό αυτοβιογραφικό έργο του Ρίππλο, είχε παρουσιαστεί την εποχή εκείνη, και στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Μια σοκαριστική ταινία, με πολύ σκληρές εικόνες, η οποία με μια αντεργκράουντ ματιά του σκηνοθέτη, παρουσίαζε τον κόσμο των ομοφυλόφιλων, μέσα στους χώρους που κινούνταν, κατοικούσαν, ψωνίζονταν, διασκέδαζαν, και αναζητούσαν τους ερωτικούς τους συντρόφους. Η ταινία αυτή, από όσο γνωρίζω, δεν ξανά προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες, ούτε και σε κινηματογραφικές λέσχες. Γενικά, ο ευρωπαϊκός κινηματογραφικός φακός, εξετάζει το θέμα αυτό περισσότερο κοινωνιολογικά και πολιτικά, σε σχέση με τον αμερικάνικο, που στηρίζεται σε χολιγουντιανές προδιαγραφές και σε αστυνομικής ατμόσφαιρας ερμηνείες. Ο ευρωπαϊκός φακός, είναι ιδιαίτερα ωμός και σκληρός όταν αναφέρεται σε αυτοβιογραφικά θέματα, δεν έχει την ατμόσφαιρα της μυθοπλασίας που έχει ο πέραν του ατλαντικού κινηματογράφος. Πάντως, με τον έναν ή άλλον τρόπο, το κινηματογραφόφιλο και όχι μόνο κατεστημένο της εποχής εξοικειώθηκε με τέτοιου είδους θέματα, που αφορούσαν τις διάφορες μειονότητες, ερωτικές, θρησκευτικές, φυλετικές, γλωσσικές, θέματα που αφορούν κλινικές περιπτώσεις ατόμων, γενικά πολιτιστικές, και έκανε το ευρύ κοινό των χωρών, πιο ανεκτικό απέναντι στον διαφορετικό, τον άλλον, τον ξένο, τον αλλόγλωσσο, τον έγχρωμο. Ο κινηματογράφος γενικά, διεύρυνε την ματιά πρόσληψης των ανθρώπων τον προηγούμενο αιώνα, κάτι που την είχε κρατήσει μάλλον καθηλωμένη η θρησκεία και οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες

1981

• ΕΡΝΕΣΤΟ-ERNESTO, 1981-1982

  Η Σκηνοθεσία ήταν του Σαλβατόρε Σαμπέρι, με τους Μάρτιν Χαλμ, Μικέλε Πλατσίντο, Βίρνα Λίζι και άλλους ιταλούς ηθοποιούς, η ταινία βασίστηκε στο γνωστό μυθιστόρημα, παίχτηκε στον κινηματογράφο «ΖΙΝΑ» στις 2/11/1981

•ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ 1981

 Ιταλικής παραγωγής πολυβραβευμένη ταινία του Σαλβατόρε Πισιτσέλι, με πρωταγωνιστές την Ίντα ντι Μπενεντέττο, Μαρσέλλα Μιτσελαντέλι, Τομμάσο Μπιάνκο, Λούτσιο Αλλόκα. Η ταινία προβλήθηκε στις αρχές του Γενάτη του 1981 στις αίθουσες Αττικόν, Έμπασυ, Αλκυονίδα, Γρανάδα, Ετουάλ.

Πρόκειται για συγκλονιστική δημιουργία του νέου μεγάλου σκηνοθέτη Σαλβατόρε Πισιτσέλι, με θέμα την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Ο κριτικός Κώστας Σταματίου, γράφει σχετικά στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 7/1/1981, «Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους ενός σκηνοθέτη απ’ τα περίχωρα της Νάπολι μόλις 32 ετών. Τη γύρισε στο χωριό του . Οι ήρωες μιλάνε διάλεκτο, οι Ρωμαίοι και οι Μιλανέζοι χρειάζονται μια μικρή προσπάθεια για να τους καταλάβουν, Φτώχεια, ταξική διαστρωμάτωση. Όλα εμπορεύσιμα, ανταλλάξιμα. Και η ηθική. Και τα κορμιά. Κι οι παρθενίες. Σε αυτό το αποπνιχτικό κλίμα δύο γυναίκες θα ερωτευτούν η μία την άλλη……. Το καινούργιο σ’ αυτό το μη μεγαλοφυές, αλλά συμπαθητικό λαϊκό φιλμ του νεαρού Πισιτσέλι είναι η ταξική «απελευθέρωση» της γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Δεν είναι πια καπρίτσια βιτσιόζων μεγαλοαστών, αλλά πράξη δύο περίπου προλετάριων γυναικών, μιας άνεργης και μιας χασάπισσας. Το άλλο περίπου καινούργιο είναι η ρεαλιστική απεικόνιση της δεδομένης παρακμής του αρσενικού, στο υποτιθέμενο λίκνο της «σερνικάδας» την ύπαιθρο του Ιταλικού Νότου. Το μη καινούργιο είναι η επιβίωση του ιταλικού θρησκευτικού «μελό» με το κοριτσάκι που πέφτει από τις σκάλες και μένει ανάπηρο…. Υπο-Παζολίνι, ολίγες μνήμες νεορεαλιστικού Βισκόντι. Για δουλειά νέου σκηνοθέτη πάντως, η ταινία «στέκεται». Κανένα αριστούργημα. Λίγη αλήθεια, ναι. Μια πνοή ζωής ναι. Και αρκετή τόλμη. Είναι κάτι. Μια δημιουργία.              

1980

• DEUTSCHLAND private(Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ),

  Ein Anthologie des Volksfilms,1980

  του Ρόμπερτ Βαν Άκερεν(Robert van Ackeren)και Erwin Kneihst

  Παραγωγή: Ρόμπερτ Βαν Άκερεν/ Παρουσίαση: Ρεϊναλντ Νολλ, ηθοποιοί: Udo Kier

  Η ταινία προβλήθηκε στην κινηματογραφική αίθουσα «ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ»

  τον Σεπτέμβριο του 1982. Γράφει μεταξύ άλλων στο πρόγραμμα ο

  κριτικός Βασίλης Ραφαηλίδης:

  «Τον Γερμανό Ρόμπερτ βαν Άκερεν, έναν από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του νέου Γερμανικού κινηματογράφου(γεννήθηκε το 1946, την ίδια χρονιά με τον Φασμπίντερ και ένα χρόνο μετά τον Βέντερς και τον

  Σρέντερ) τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά πρόπερσι, με την ταινία του «Ερωτική παραζάλη»(1979) που ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μας τους όχι και τόσο καλά ενημερωμένους για τα τεκταινόμενα στον πάντα ανθηρό δυτικογερμανικό κινηματογράφο. «Η Γερμανία ιδιωτικά» 1980, είναι η δέκατη έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του υπερπαραγωγικού διανοούμενου κινηματογραφιστή…. Πρόκειται για μια ταινία στην κυριολεξία μοναδική…. Προκειμένου να πετύχει στο δύσκολο εγχείρημά του, ο Βαν Άκερεν ενεργεί κατ’ αρχάς σαν ιστορικός της τέχνης και στην συνέχεια σαν κοινωνιολόγος….»

(Υπάρχουν αρκετές σκηνές από την Ομοφυλόφιλη ζωή στην Γερμανία)

• CRUISING-ΨΩΝΙΣΤΗΡΙ

  Μια από τις πιο σκληρές δραματικές περιπέτειες, με αμιγώς ομοφυλόφιλη θεματική που έχουν περάσει από τις κινηματογραφικές οθόνες. Ένα αστυνομικό θρίλερ, κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, που γύρισε το 1980, ο Γουίλλιαμ Φρήντκιν, με τον εξαιρετικό και ανεπανάληπτο Αλ Πατσίνο. Μια άγρια και σκοτεινή ταινία, που παρακολούθησα για πρώτη φορά στις 17 Νοεμβρίου του 1980, στον κινηματογράφο «Σπλέντιτ», στον Πειραιά, Το είδα ξανά με τον Αντρέα Αγγελάκη, ξανά από το Mega Channel 22/1/1990, από τον Antenna, 29/8/1996, και αρκετές φορές σε cd.

Η ταινία αυτή, του Γουίλιαμ Φρίντκιν,-γνωρίζαμε την δουλειά του από την ταινία «Εξορκιστής», που παρακολουθήσαμε στον κινηματογράφο "Ράδιο Σίτυ', και τον «Άνθρωπο από την Γαλλία», όταν βγήκε για πρώτη φορά στις αμερικάνικες αίθουσες προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις εναντίων της από τις δραστήριες κοινότητες των αμερικανών ομοφυλόφιλων, εξαιτίας του θέματός της. Οι διάφορες οργανωμένες κοινότητες, σοκαρίστηκαν από το αστυνομικό αυτό θρίλερ, και θεώρησαν ότι προσβάλλει την κοινότητά τους. Οι αντιδράσεις και οι συζητήσεις σχετικά με την ταινία ήταν θυελλώδεις και συνεχείς. Παρά την σημαντική και βαρύνουσα παρουσία του Αλ Πατσίνο, η ταινία ακόμα και στην Ελλάδα που προβλήθηκε στις αίθουσες Αττικόν, Αθήναιον, Έμπασσυ, Ιντεάλ, Ετουάλ, Λητώ, και σε πολλές άλλες, οι έλληνες κριτικοί στάθηκαν επιφυλακτικοί απέναντί της. Οι γοργοί ρυθμοί, η μουντή ατμόσφαιρα, τα εντυπωσιακά ομοφυλόφιλα σεξουαλικά πλάνα, οι σκληρές εικόνες, οι λέδερ ενδυμασίες, τα πέτσινα, τα δερμάτινα τζάκετ, τα κολλάν γυαλιστερά παντελόνια, τα αντρικά στριγκ, τα αστυνομικά καπέλα, τα σκοτεινά και φιμέ γυαλιά, οι μυτερές μπότες με τις αγκράφες, οι αλυσίδες, τα γάντια, τα ανοιχτά πουκάμισα, τα διάφορα είδη σεξουαλικής ικανοποίησης, το φιστ φάκιν, μέσα στα νταρκ ρουμ, η σκοτεινή και οργιώδης ατμόσφαιρα στα αμερικάνικα μπαρ της εποχής, τα ρωμαλέα και γυμνασμένα σώματα με τα πολύχρωμα μαντήλια στην κωλότσεπι, το βάψιμο των ματιών, αλλά Άλις Κούπερ, το μουστάκι των σεξουαλικώς επαμφοτεριζόντων, οι αμέτρητες μπύρες, η σκληρή και άγρια μουσική, η οργανωμένη επαγγελματικά και με εμπορικό σκοπό πλοκή, οι στιλιζαρισμένες εικόνες άγριας πρωτόγονης αρσενικής δύναμης, η ντοκουμενταρίστικη ψυχολογική ατμόσφαιρα, το αδιευκρίνιστο κάπως της υπόθεσης, η βαναυσότητα που εναλλάσσονταν με ευαίσθητα πλάνα, η εσωστρέφεια του ήρωα-του αστυνομικού-που συμπορεύεται με την επικίνδυνη και εγκληματική φύση του ομοφυλόφιλου δολοφόνου, η στιβαρή αποτύπωση ψυχοπαθολογικών χαρακτήρων, το έξυπνο παιχνίδι του κυνηγητού, μεταξύ θύτη και θηράματος, το γοργό ψωνιστήρι απόλαυσης και κινδύνου στα πάρκα, το ρίσκο της σεξουαλικής επαφής, καθώς οι μοναχικές υπάρξεις περιδιαβαίνουν ανυπεράσπιστοι μέσα στο δάσος με τα προσωπικά τους φαντάσματα και τους αδυσώπητους εφιάλτες των παρτενέρ τους, όλα αυτά, τα σχεδόν άγνωστα στην μεγάλη κινηματογραφική μάζα των θεατών, στήνουν μια ταινία εμπορική και προκλητική, που δεν αφορούσε μόνο τον κόσμο των ομοφυλοφίλων, αλλά και τους θεατές που την παρακολούθησαν και την εντύπωση που αποκόμισαν μετά το τέλος της. Η ταινία βρίσκεται στον αντίποδα των ομοφυλόφιλων ταινιών που γυρίστηκαν αργότερα με θέμα τους την ειδυλλιακή εικόνα της ομοφυλόφιλης ερωτικής επιθυμίας και περιπέτειας. Είναι μια καταβασία στον έβδομο κύκλο της Δαντικής Κόλασης. Θυμίζει τον Κόσμο της Νύχτας του Τζων Ριτς, ενός αμερικανού συγγραφέα που μας έδωσε αληθινές και σκληρές εικόνες της Αμερικάνικης αντεργκράουντ ζωής και ερωτικής απόλαυσης. Ακόμα και σήμερα, πέρα από την εκπληκτική ερμηνεία του Αλ Πατσίνο, η ταινία ψωνιστήρι, παραμένει μετέωρη στις κρίσεις των θεατών. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η τόσο αριστοτεχνικά δοσμένη, βαναυσότητα από μία κοινότητα εκείνη την εποχή στην Νέα Υόρκη. Εκτός, και αν ήταν ο προάγγελος καθρέπτης της. Πολύ αργότερα, «Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα», ο «Χάνιμπαλ» και άλλες ταινίες, μεγάλες εμπορικές εισπρακτικά επιτυχίες, μας έδωσαν τόσες και τέτοιας ποιότητας σκληρές εικόνες στον εμπορικό αμερικάνικο κινηματογράφο. Οι ταινίες αυτές, ανέδειξαν το Κακό όχι κάτω από τον Ήλιο, που θα έλεγε και η μετρ της αστυνομικής λογοτεχνίας Άγκαθα Κρίστι, αλλά την κυριαρχία του Κακού πάνω στην φύση και την αποδοχή του από τους ανθρώπους. Η Ταινία έδειξε με τον δικό της τρόπο, ίσως, την αρχή των αιτιών των φαινομένων της νέας αρρώστιας που χτύπησε-τότε-τις κοινότητες των ομοφυλοφίλων. Στα καθ’ ημάς, η ποιητική συλλογή «Η μεταφυσική της μιας νύχτας» του Πειραιώτη ποιητή Αντρέα Αγγελάκη, φωτογραφίζει την ατμόσφαιρα αυτή στα νυχτερινά γκέι μπαρ της Νέας Υόρκης και ομοφυλόφιλης ζωής.

Ο Κώστας Σταματίου, γράφει στην εφημερίδα Τα Νέα της 18/11/1980,

«Ο Πατσίνο κατεβαίνει στον σκοτεινά γραφικό κόσμο του νεοϋορκέζικου περιθωρίου, ενοχλημένος αρχικά κάπως, αλλά και ανθρώπινα «περίεργος». Στην πορεία ο εσωτερικός του κόσμος θα υποστεί τέτοιες διεργασίες που όταν ξεκινούσε το αστυνομικό «πείραμα» δεν μπορούσε ποτέ να τις φανταστεί. Το Ψωνιστήρι, ή κρουαζιέρα που λένε στα αμερικάνικα, από στέκι σε στέκι, όχι πια απ’ έξω, με τη στολή του αστυνομικού, αλλά από μέσα, με το πέτσινο κολλάν παντελόνι, με τα πέτσινα τζάκετ, με τ’ άλλα «εργαλεία» της «παρέκκλισης», η επαφή με τον αέναο επαμφοτερίζοντα κόσμο των ενεργο-παθητικών ομοφυλόφιλων θα σημαδέψουν την ψυχολογία του νεαρού αστυφύλακα για πάντα. Ακόμα και μετά το πέρας της αποστολής του, ο εαυτός του, ο βαθύτερος μένει βουτηγμένος στην πυρετιασμένη κόλαση της νεουρκέζικης νύχτας….

Η κατασκευή του Φρήντκιν κλυδωνίζεται ανάμεσα στο ψυχογράφημα, το θρίλερ και το γκραν-γκινιόλ. Το πλαίσιο όμως, έχει εξαιρετική αληθοφάνεια, οι μορφές του είναι πειστικές, ο Αλ Πατσίνο, πάντα συγκρατημένος, διακριτικός, «αληθινός». Η ταινία θα μπορούσε να αγγίξει τραγικούς τόνους, δεν το θέλησε ο σκηνοθέτης-ή δεν το μπόρεσε. Έμεινε στην επιφάνεια. Σαν ν’ αποστρεφόταν το ίδιο το θέμα του.

• TABU-ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ 1980,

   Το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς, όπως αναφέρει το σχετικό πρόγραμμα, προβλήθηκε τον Γενάρη του 1980 στον κινηματογράφο ΆΣΤΥ, ήταν μια ταινία του Βίλγκοτ Σιόμαν, που μας ήταν γνωστός από τις ταινίες «ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΚΙΤΡΙΝΗ-ΜΠΛΕ». Η Σάρα  μια μαθητευόμενη δημοσιογράφος σχετίζεται με τον Κρίστοφερ Λόμαν έναν δικηγόρο που έχει αφιερωθεί στην κοινωνική απελευθέρωση των σεξουαλικών μειονοτήτων. Στην πορεία της σχέσης τους θα συναντήσουν όλες σχεδόν τις ερωτικές μειονότητες, Ομοφυλόφιλους, Τραβεστί, Νεκρόφιλους, Μαζοχιστές, Σαδιστές, Επιδειξίες, και μια σειρά άλλων ατόμων που η σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα θα παρελάσει από μπροστά μας με φυσικό τρόπο όπως περνά από μπροστά μας το σμήνος μελισσών αναζητώντας φωλιά. Το φιλμ είναι κυρίως ένα είδος ντοκιμαντέρ, πάνω στις πολυποίκιλες σεξουαλικές ανθρώπινες επαφές και σχέσεις. Άλλους απωθεί, άλλους αφήνει αδιάφορους, ο καθείς οτιδήποτε ζητάει. 
Η ταινία ίσως είναι μια αφορμή για να μελετήσει ο κάθε ενδιαφερόμενος τις αρχές της σεξουαλικότητας του πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ, αλλά και άλλων μεταγενέστερων ψυχαναλυτών, ιδιαίτερα Γάλλων.               

1979

• DIMENTICARE VENEZIA(ΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ),

  του Φράνκο Μπρουζάτι

  με τους: Έρλαντσον Τζόζεφ/Ελεονόρα Τζόρτζι/Μαριάντζελα Μελάτο/

  Έλλα Πέτρι.

  Το Ιταλικό αυτό ψυχόδραμα του 1979, παίχτηκε στον κινηματογράφο «ΟΡΦΕΥΣ» της Βουλιαγμένης, τον Απρίλιο του 1980.

  «Σ’ ένα παληό εξοχικό σπίτι ζουν τέσσερεις γυναίκες. Η θεία Μάρτα,

  χήρα, πρώην πριμαντόνα, χωρίς παιδιά αν και παντρεύτηκε δύο φορές, υιοθέτησε την όμορφη Άννα ανηψιά του πρώτου συζύγου της που δούλευε εκεί από το πρωί ως το βράδυ για να ζήσουν. Η Κλαούντια έμενε μαζί τους αρκετά χρόνια και δίδασκε στο σχολείο του χωριού για να συμμετέχει στα έξοδα. Η τέταρτη γυναίκα ήταν μια γριά υπηρέτρια η Κατερίνα. Ο μικρότερος αδερφός της…», από το πρόγραμμα.

Ωραία ταινία στον αντίποδα της ταινίας του Λουκίνο Βισκόντι «Θάνατος στη Βενετία»(1971), ο ομοφυλόφιλος ήρωας στο τέλος αποφασίζει να γλεντήσει την ζωή του και να μην ζει πλέον στερημένα για να αρέσει στους εραστές του.

Υ.Γ. Και όπως μας το τραγούδησε η Λίτσα Διαμάντη, «όχι θα κάτσω να σκάσω, όχι θα κάτσω να σκάσω, τι λες καλέ, τι λες καλέ, που θα πεθάνω, όχι θα κάτσω να σκάσω». Και έσκασε ο άμοιρος από φαγητό και αντρικό σεξ, το γλέντησε και ησύχασε. Ουφ πιά, Έντιθ Πιάφ

• DOG DAY AFTERNOON-ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΡΑ, 1975

  Η Αμερικάνικης παραγωγής αυτή δραματική ταινία, γυρίστηκε το 1975, από τον σκηνοθέτη Σίντνει Λιούμετ, και έκτοτε, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, τόσο για το θέμα της, όσο και για την ερμηνεία του Άλ Πατσίνο, του Τζον Καζάλ, του Κρις Σάραντον και Τσάρλς Ντέρνινγκ. Προβλήθηκε αρκετές φορές από την δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση, από τον κινηματογράφο και κυκλοφόρησε σε cd.
Ο Αμερικανός προοδευτικός αυτός σκηνοθέτης, που θεωρείται από τα ποιο ανοιχτά μυαλά στον χώρο του Αμερικάνικου κινηματογράφου, μας είναι γνωστός και από τις ταινίες του «ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ», 
«Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ», «ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΟΡΙΑΝ ΕΞΠΡΕΣ», «Ο ΦΥΓΑΣ» και άλλες σημαντικές κινηματογραφικές παραγωγές, μας προσφέρει μια από τις εμπορικότερες και πιο καλλιτεχνικές ταινίες της δεκαετίας του 1970. Η επιτυχία της συνεχίζεται, και μετά την παρέλευση αρκετών δεκαετιών. Πολλά καλοκαιρινά κινηματογραφικά αφιερώματα, την προβάλλουν με εισπρακτική επιτυχία.

Η ταινία είναι ένα κοινωνικό και αστυνομικό δράμα, με εξαιρετικές ερμηνείες και ψυχολογικά πορτραίτα. Σεμνή και αμήχανη παρουσία των δύο κεντρικών ομοφυλόφιλων ηρώων, ευαισθησία και συμπάθεια απέναντί τους, ανεξάρτητα από το παράνομο της πράξης των και του εγχειρήματός των, καλοστημένα επεισοδιακά πλάνα, αργοί ρυθμοί που μας δίνουν τον χαρακτήρα των δύο επίδοξων ληστών με ακρίβεια και σοβαρότητα, ερωτική διάχυτη ατμόσφαιρα, ενεργή κοινωνικά σχέση μεταξύ των δύο ληστών και των ομήρων τους, που αναπτύσσεται κατά την διάρκεια της ληστείας σε σημείο που οι ίδιοι οι όμηροι να τους βοηθούν, ιδιαίτερα προσωπικά προβλήματα που αναπτύσσονται μεταξύ των δύο φίλων-εραστών και ξεδιπλώνουν τα δικά τους ατομικά αδιέξοδα, ανθρωπιά και κατανόηση, προσωπική απαισιοδοξία, και διάλυση γάμου, με δύο λόγια, δύο κοινωνικοί και ερωτικοί χαρακτήρες, που οδηγούνται από τις κατεστημένες κοινωνικές δομές στο περιθώριο και την αυτοκαταστροφή. Ανθρώπινη και τρυφερή η αστυνομικής υφής αυτή ταινία, κάνει κριτική στο αμερικάνικο σύστημα κοινωνικών αξιών και των δημόσιων θεσμών. Συγκλονιστικά ψυχολογικά πλάνα, εσωτερικές φροϋδικές συγκρούσεις, ελεγχόμενες χαοτικές καταστάσεις στην διάρκεια της μακρόχρονης πολιορκίας από την αστυνομία των Σόνι και Μπόμπι, ελπίδες μεγάλης ζωής που διαψεύδονται από τις σκληρές περιστάσεις της πραγματικότητας, όνειρα ερωτικής συμβίωσης των δύο αντρών που εξανεμίστηκαν, δραματικές συγκρούσεις μεταξύ των ηρώων, κατεστραμμένος γάμος, αισθήματα που δεν ολοκληρώθηκαν, αδέξιοι χειρισμοί, κοινωνικός εγκλωβισμός, αλλά πάνω από όλα τρυφερότητα, συμπάθεια, ανθρωπιά και κατανόηση, απέναντι στους ατζαμήδες αυτούς πρωτάρηδες ληστές των τραπεζών, που ενώ θα γράφαμε πήγαν για μαλλί, βγήκαν κουρεμένοι και εσωτερικά διασπασμένοι. Τόσο η ερμηνεία του Τζόν Καζάλε όσο και εκείνη του Αλ Πατσίνο θα μείνουν αξέχαστες, στην σκιαγράφηση των δύο αυτών κατά βάση χωρίς ψυχική και κοινωνική πανοπλία χαρακτήρων, που σχεδιάζοντας την κοινή πορεία της τύχης τους, ανακάλυψαν τα προσωπικά τους αδιέξοδα αλλά  και το βάθος και την ισχύ των καθαρών συναισθημάτων τους. Μοιραίες ανθρώπινες συναντήσεις, μοιραία αδιέξοδα, μοιραίες απρόβλεπτες εσωτερικές συγκρούσεις. Ανθρώπινη μοναξιά και άγονη ερωτική περιπέτεια.  Κοινωνικός φόβος και προσωπική ανασφάλεια που αναιρούν τις υποσχέσεις για αιώνιους φιλικούς δεσμούς και συντροφικότητα.                

• THE DRESSER(Ο ΑΜΠΙΓΙΕΡ),

  του Πήτερ Γέητς 1984   

• LES AMANTS CRIMINAL(Σατανικοί Εραστές),

• ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΑΤΕΡΦΛΑΙ

• HAPPY TOGETHER(ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ),

  του Γουάνγκ Καρ-Βάι, 2001

• BUTTERFLY KISS(ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ),

  του Μάικλ Γουιντερμπότομ, 1995

• ΚΡΙΣΤΙΑΝ Φ. ΣΤΑ 13 ΠΟΡΝΗ ΓΙΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ,

  του Ούλριχ Έντελ, 1982

• ΓΛΥΚΙΑ ΕΜΑ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΠΕΜΠΕ,

  του Ίστβαν Ζάμπο,

  Η ταινία αυτή του Ούγγρου σκηνοθέτη, που μεταξύ άλλων ταινιών του γνωστότερη μας είναι η ταινία MEPHISTO, με τον Κλάους Μαρία Μπραντάου και αναφέρεται στο δίλημμα ενός ηθοποιού-καλλιτέχνη για το αν οφείλει να συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς της πατρίδας του, για χάριν της τέχνης του, προβλήθηκε από την ΕΡΤ-3 και είναι θα γράφαμε ένα δράμα δωματίου, έχει σαν ηρωίδες δύο γυναίκες καθηγήτριες που συγκατοικούν και διδάσκουν σε ίδιο σχολείο στην Βουδαπέστη και μας δείχνει τις δυσκολίες της συνύπαρξης από δύο διαφορετικές γυναικείες ιδιοσυγκρασίες που έλκονται. Η ταινία κάνει κριτική και στην κοινωνία και πολιτικό κατεστημένο της ανατολικής Ευρώπης, μετά την πτώση της σοβιετικής κυριαρχίας και τον νέο δυτικό τρόπο ζωής που αργά και σταθερά υιοθετεί ο πρώην ανατολικός άνθρωπος. Με τις συμμετοχές των Γιοχάνα Τερ Στέγκε, Ενίκο Μπόρτσουκ, Πέτερ Αντοράι. 
Σημαντικός σκηνοθέτης, αγαπημένος στους κινηματογραφόφιλους της Ελλάδος.

• PRESQUE RIEN(ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ),

  του Σεμπαστιέν Λιφσίτζ, 2000

• THE SERVANT(Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ),

   του Τζόζεφ Λόουζι, 1963(1981)

• A CERTAIN KING OF LOOK(ΠΑΘΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ),

   του Κάρολυ Μακ,1984

• BEAUTIFUL THING,

  του Χέτι Μακντόναλντ, 1997

• SUDDENLY LAST SUMMER(ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ),

  του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, 1959(1991)

• Ο «ΕΚΒΙΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΓΚΕΙ;»-VICTIM, 1961,

   Το εξαιρετικής ποιότητας αυτό κοινωνικό δράμα του σκηνοθέτη Μπέιζιλ Ντίρντεν, είναι μια αγγλική παραγωγή του 1961, ένα τολμηρό για την εποχή του φιλμ, που συνδυάζει την αστυνομική ίντριγκα και το θελκτικό περιπετειώδες μυστήριο. Η κοινωνική αυτή καλοστημένη αγγλική περιπέτεια, έχοντας σαν βάση ένα ζήτημα θα γράφαμε καθαρά ερωτικό, την ερωτική συμπάθεια ενός παντρεμένου δικηγόρου προς τον πελάτη του, κάτι εντελώς ακατανόητο και απαράδεκτο για την πουριτανική Αγγλία εκείνης της εποχής, συνδυάζει την κοινωνική περιπέτεια με την καταγραφή των αγγλικών ηθών, το προσωπικό δράμα με την αστυνομική δράση, το μυστήριο και την κρυφή ερωτική ζωή των αστών στην Αγγλία εκείνης της εποχής. 
Στην ταινία αυτή, που προβλήθηκε σε τηλεοπτικό κανάλι στις 13 Αυγούστου του 1991, έπαιζαν ο διάσημος και εξαίρετος άγγλος ηθοποιός Ντερκ Μπόργκαρντ, γνωστός από την ερμηνεία του σε πάρα πολλές σημαντικές ταινίες όπως ήταν «Ο Θάνατος στην Βενετία», «Ο Θυρωρός της Νύχτας» και άλλες, η Σίλβια Σιμς, ο Τζόν Μπάρι, ο Πίτερ Μακ Ενέρι, ο Ντένις Πράις, ο Ντέρεν Νέσμπιτ, ο Τσάρλς Λόιντ Πάρκ και ο Νιόρμαν Μπερντ.         

• ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΦΥΛΟ, 1958

  Την γερμανική αυτή ταινία του σκηνοθέτη Φαϊτ Χάρλν, με τους Κρίστιαν Βόλφ και Ίνκγριτ Στεν,(αν θυμάμαι καλά, όπως λένε οι σημειώσεις μου), την είχαμε παρακολουθήσει στην Κινηματογραφική Λέσχη της Αθήνας, στα μέσα της δεκαετίας και προς το τέλος του 1970, μαζί με την συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη, τον μυθιστοριογράφο Κώστα Ταχτσή, έναν πολύ γνωστό νέο ζωγράφο, και έναν γάλλο σκηνοθέτη, που τότε, έκανα στενή παρέα. (μην είστε περίεργοι να μάθετε πόσο στενή ήταν η σχέση μας, ήτανε). Ούτε ο Χριστόφορος Νανέρης, δεν μας αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του τις στενές του σχέσεις.
Ήμουν από παλιά φαν των κινηματογραφικών επαναλήψεων και των παλαιών ηθοποιών. Δακρύβρεχτο μελόδραμα, κάτι σαν τις παλαιές διδαχτικές οικογενειακές ταινίες με την πάντα μαυροφορεμένη Μάρθα Βούρτση, ή Μάρθα Κλάψα, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι. Μια γερμανίδα μάνα, που ανακαλύπτει ότι ο γιος της είναι γκέι. Ευτυχώς ο Ρεμ, δεν βρίσκονταν στην ζωή, για να τον πάρει στο ερωτικό του χαρέμι, και έτσι γλύτωσε την Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Όσο για την δική μας ηθοποιό Μάρθα Βούρτση, θεωρώ ότι είναι μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες ηθοποιούς που έβγαλε τόσο ο ελληνικός κινηματογράφος όσο και το ελληνικό θέατρο. Ίσως σπατάλησε το υποκριτικό της ταλέντο, σε αυτές τις ασπρόμαυρες ταινίες. Οι κωμικοί της ρόλοι είναι εξαιρετικοί, και μας φανερώνουν το τάλαντο της υποκριτικής της τέχνης και τεχνικής.

• Longtime companion-«Διάγνωση θανάτου», του γνωστού μας σκηνοθέτη Νόρμαν Ρενέ, με τους Μπρους Ντέιβιντσον, Μάρκ Λάμος, Κάμπελ Σκοτ, Πάτρικ Κάσαντι. Η ταινία προβλήθηκε από το κανάλι του Star στις γνωστές μεταμεσονύχτιες προβολές, και αφορά την σχέση μιας παρέας αντρών ομοφυλόφιλων την εποχή της παντοδυναμίας της ασθένειας του Aids.

     Εδώ, τελειώνω το πρώτο μέρος στην μακρά αυτή περιδιάβαση στις ξένες Gay Movies, που δεν είναι και λίγες, και η γενιά μου ευτύχησε να παρακολουθήσει στην διάρκεια της ωρίμανσής της. Ταινίες, με πολλαπλά ενδιαφέροντα, όχι αμιγώς όλες Γκέϊ, αλλά με συγγενική προβληματική. Ο παγκόσμιος κινηματογράφος και οι κάθε μορφής συνεργάτες του, ανέδειξαν και στήριξαν το θέμα στο ευρύ κοινό, αγκάλιασαν με ενδιαφέρον τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι διάφορες μειονότητες, και ιδιαίτερα εκείνες των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών, τους έθεσαν στον παράδεισο της κοινωνίας εκεί που ανήκουν και οι ετερόφυλοι άντρες και γυναίκες, και όχι στην κόλαση ή το καθαρτήριο που τους θέλει είτε η θρησκεία είτε οι διάφορες ηθικές προκαταλήψεις των ανθρώπων, στάθηκαν αλληλέγγυοι στα προβλήματά τους, με δυο λόγια, η έβδομη τέχνη, υπήρξε η πιο ανεκτική τέχνη απέναντι στα θέματα αυτά.

     Η τέχνη του κινηματογράφου, είναι η σύγχρονη μορφή ιστορίας της ανθρώπινης περιπέτειας, η αισθητική του, υποκαθιστά για τις μεγάλες μάζες τις αισθητικές επιταγές της Πλατωνικής ηθικής, η ηθική του, αφήνει πίσω του τις δογματικές δοξασίες και απαγορεύσεις των χιλιετών θρησκευτικών και εκκλησιαστικών δοξασιών και απαγορεύσεων, και ίσως, βοηθά στην αλλαγή του νομικού δικαίου στην απελευθέρωση των ανθρωπίνων επιθυμιών. Το κατασυκοφαντημένο Χόλλυγουντ, είναι η μοντέρνα εκκλησία των ανθρώπινων δυτικών κοινωνιών. Όμως, καλύτερα σταρ με στρας και κόκκινο χαλί, παρά με μπούργκα και μαύρο τσαντόρ.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή του πρώτου μέρους σήμερα, Κυριακή 12 Ιουνίου, μια μέρα μετά την εκδήλωση του Athens Pride. Σε μια ήπειρο όπως η ευρωπαϊκή, που μπορεί ακόμα και αναπνέει ελεύθερα.