ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΖΕΤΤΙ ποιήματα

ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΖΕΤΤΙ

Το ρεύμα πέρασε από τα δύο κορμιά,

όλα τελείωσαν.

Και για να βουλώσουν το πεινασμένο στόμα της δικαιοσύνης,

έβαλαν στην ηλεκτρική καρέκλα

ανάμεσα σε δυό αθώους κ’ ένα δολοφόνο.

--

Κ’ έτσι πέθαναν οι δύο Ιταλοί,

Σάκκο και Βαντζέττι.

Από το δέντρο της δημοκρατίας, που τόσο πολύ το αγάπησες,

ποιητή Ουώλτ Ουίτμαν,

πέφτει χρυσάφι μες στων δικαστών την αγκαλιά

και των ψευδομαρτύρων.

--

Ποιος ξέρει σήμερα απ’ αυτούς,

ότι των δύο δικαίων ο θάνατος

σφηνώθηκε σαν τσεκούρι στη ρίζα σου,

ώ Αμερικής;

Έμεινε σ’ αυτούς και σ’ όλους μας

το μίσος μόνο, το όπλο των φτωχών.

--

Αυτοί πήγαν στο θάνατο, μπόρεσαν να συγχωρήσουν,

εμείς ωστόσο ζούμε.

Έμεινε μόνο η φωνή του Βαντζέττι,

που αντήχησε σε όλους μας:

Συνάξτε εκατομμύρια ανθρώπους!

--

Συνάξτε εκατομμύρια ανθρώπους, για να ιδούν

πώς άργησαν να έρθουν,

πώς δεν υπάρχουν νόμοι,

πώς δεν υπάρχει δίκιο,

πώς δεν υπάρχει θεός

έξω απ’ το χρυσάφι και το φόνο.

--

Γέλα, Αμερική,

και χόρευε

κάτω απ’ το δέντρο που βρέχει δολλάρια

στη γαλάζια Ακτή των Φοινίκων!

Είναι μόνο δυό εργάτες λιγότεροι,

μόνο δυό ψωριασμένα αρνιά,

πού είρθαν να μολύνουν το κοπάδι

τα πρόβατα, που στέκουν πρόθυμα για την κουρά.

--

Κι’ έτσι πέθαναν οι δύο Ιταλοί,

Σάκκο και Βαντζέττι,

μές απ’ το σπιθηροβολητό δείχνοντας σ’ όλη την Αμερική

πού φέρνει ο δρόμος των φτωχών.

--

Ακολουθούμε την κάλπη με την τέφρα τους,

σιωπούν κ’ οι μηχανές ακόμα.

Η θάλασσα φουσκώνει, των άστρων το παιχνίδι συνεχίζεται

στο ρυθμό της δουλειάς, όμοια καταραμένης.

--

Αλλά πόσον καιρό ακόμα θα πηγαίνουμε στην κηδεία τους,

θα βλέπουμε μες στη σκοτεινιά των ματιών μας μια μαύρη σκιά ν’ αναδεύει,

τη σκιά του Βαντζέττι,  μ’ ένα καλάθι γεμάτο ψάρια,

τη σκιά του Σάκκο, που γνέφει στα ορφανεμένα παιδιά;

--

Πόσον καιρό, πόσον καιρό ακόμα;

Γιόζεφ Γόρα, «Νάχεις φτερά (1929), μετάφραση Κάρολος Τσίζεκ.

--

Bartolomeo Vanzetti

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Μίλησα πάρα πολλά για το άτομό μου

πού θα ξεχνούσα ακόμη ν’ αναφέρω και το Σάκκο.

Κι ο Σάκκο είναι εργάτης,

μάστορας από παιδί, αγαπάει την τέχνη του,

με μια καλή δουλειά κι ένα καλό μισθό,

λογαριασμό σε Τράπεζα, μια καλή και νόστιμη γυναίκα,

δυό χαριτωμένα παιδιά κι ένα νοικοκυρεμένο σπιτάκι

στην άκρη του δάσους, σιμά σ’ ένα ρυάκι.

--

Ο Σάκκο είναι καρδιά, πίστη, χαρακτήρας, άντρας ΄

άντρας, αγαπάει τη φύση, κι όλο τον κόσμο ΄

ένας άντρας που έδωσε τα πάντα, θυσιάζει τα πάντα

στην υπόθεση της ελευθερίας και στην αγάπη του για τους

ανθρώπους:

λεφτά, ξεκούραση, κοσμικές φιλοδοξίες,

την ίδια τη γυναίκα του, τον εαυτό του

και την ίδια τη ζωή του.

--

Ο Σάκκο δεν ονειρεύτηκε ποτέ να κλέψει, να δολοφονήσει ποτέ.

Οι δυό μας ποτέ δε βάλαμε μπουκιά

ψωμί στο στόμα, από μικρά παιδιά μέχρι σήμερα,

πού να μην έχει κερδιθεί με τον ιδρώτα του προσώπου μας.

Ποτέ…

--

Ά, ναι, εγώ μπορεί να είμαι πιο ευφυής, όπως παρατήρησε κάποιος ΄

είμαι πιο φλύαρος απ’ αυτόν, όμως πολλές, πάρα πολλές φορές

ακούγοντας την εγκάρδια φωνή του ν’ αντηχεί μια πίστη εξαίσια,

αναλογιζόμενος την υπέρτατη θυσία του, στη θύμηση της παλικαριάς του,

ένιωθα μικρός μπροστά στο μεγαλείο του

κι ανάγκαζα τον εαυτό μου ν’ αποδιώχνει

τα δάκρια από τα μάτια μου,

και να καταπνίγει την καρδιά μου

σφίγγοντας το λαιμό μου για να μην κλάψω μπροστά του:

να λέν αυτόν τον άνθρωπο κλέφτη και δολοφόνο και κακούργο.

--

Αλλά τ’ όνομα του Σάκκο θα ζει στις καρδιές των ανθρώπων

και στην ευγνωμοσύνη τους όταν τα κόκκαλα του Κάτζμαν

καθώς και τα δικά σας θα τα σκορπίσει ο χρόνος ΄

όταν τ’ όνομά σας, τ’ όνομά του, οι νόμοι σας, τα ιδρύματα,

κι ο κάλπικος θεός σας δε θα ‘ναι παρά μια θαμπή ανάμνηση

ενός καταραμένου παρελθόντος όπου ο άνθρωπος ήταν λύκος

για τον άνθρωπο…

--

Αν ήταν διαφορετικά

θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου

κουβεντιάζοντας στα σταυροδρόμια μ’ ανάξιους ανθρώπους.

Μπορούσα να πεθάνω, απαρατήρητος, άγνωστος, μια αποτυχία.

Τώρα δεν είμαστε αποτυχία.

Αυτός είναι ο δρόμος μας κι ο θρίαμβός μας. Ποτέ

σ’ όλη μας τη ζωή δε μπορέσαμε να φανταστούμε πως πραγματοποιούσαμε

τέτοιο έργο για την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση του ανθρώπου

από τον άνθρωπο, όπως τυχαία πραγματοποιούμε τώρα:

Τα λόγια μας, οι ζωές μας, τα βάσανά μας-ένα τίποτε!

Η αφαίρεση της ζωής μας-ζωές ενός καλού τσαγκάρη κι ενός

φτωχού ψαρά-

το πάν! Τούτη η στερνή στιγμή σε μας ανήκει-

η αγωνία αυτή είναι ο θρίαμβός μας.

μετάφραση: Κλείτος Κύρου

--

Σημειώσεις:

Το ποίημα «Σάκκο και Βαντζέττι» είναι του Τσέχου ποιητή Γιόζεφ Γόρα που γεννήθηκε το 1891 στο Ντόμπρζιν κοντά στη Ρόουντνιτσε πάνω στον Έλβα και πέθανε το 1945 στην Πράγα. Είναι μια από τις ηγετικές μορφές της τσέχικης ποίησης του μεσοπολέμου… αυτά αναφέρει στο ευσύνοπτο και χρήσιμο προλογικό σημείωμα ο μεταφραστής Κάρολος Τσίζεκ, στενός συνεργάτης του θεσσαλονικιού ποιητή και μεταφραστή, εκδότη Ντίνου Χριστιανόπουλου. Ο Κάρολος Τσίζεκ υπήρξε φίλος και εξαιρετικός εξακολουθητικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» που εξέδιδε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ανήκε στην φιλική ομάδα των καλλιτεχνών της συμπρωτεύουσας που άφησαν δημιουργικά και ελπιδοφόρα ίχνη στην πνευματική καλλιέργεια της Θεσσαλονίκης. Ο Κάρολος Τσίζεκ γνώρισε στο ελληνικό κοινό τις πιο σημαντικές ποιητικές φωνές της Τσεχίας και όχι μόνο της Τσεχίας. Είναι από τους μεταφραστές, που με ότι καταπιάστηκε να μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα το έφερε εις πέρας επάξια και γλωσσικά ορθά. Ακόμα και αν δεν γνωρίζεις την γλώσσα από την οποία μεταφράζει, η στρωτή απόδοση του ποιήματος στα ελληνικά, σε πείθουν για την ευσυνειδησία του εγχειρήματος και του αποτελέσματος. Όπως αναφέρει ο Τσίζεκ, «Τα ποιήματα που ακολουθούν –εκτός από την Ιταλία-είναι παρμένα από το δεύτερο τόμο των απάντων του ποιητή: Josef Hora, Kniha srdce a sveta Fr. Borovy’, Praha 1948. Ο Τσίζεκ μεταφράζει τα εξής ποιήματα: Ο ΣΑΚΑΤΗΣ σελ. 50. ΘΕΡΙΣΜΟΣ, σελ. 51 από την συλλογή του ποιητή «Η εργάσιμη μέρα (1929)». ΙΤΑΛΙΑ, από την συλλογή του («Ιταλία» (1925). Σελ. 52-53. ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΖΕΤΤΙ, σελ. 53-54 από την συλλογή «Νάχεις φτερά»(1929), και ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, V, από την συλλογή «Δέκα χρόνια’ (1929). Του Τσέχου ποιητή Γιόζεφ Γόρα. Που βρίσκονται στο περιοδικό «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ», έτος 4, τεύχος 1, Θεσσαλονίκη Πρωτοχρονιά 1961. Κάτω από τα ποιήματα δίνονται οι εξής πληροφορίες: «Ιταλοί αναρχικοί, μετανάστες στις ΗΠΑ, ο πρώτος εργάτης υποδηματοποιίας, ο δεύτερος πλανόδιος ιχθυοπώλης. Το 1920 συνελήφθησαν με την κατηγορία του φόνου, καταδικάστηκαν σε θάνατο από το δικαστήριο ενόρκων της Μασσαχουσέτης και τελικά εκτελέστηκαν στα 1927. Η μακρά φυλάκισή τους, η καταδίκη τους και το αναπόδεικτο της κατηγορίας εξήγειραν τη διεθνή κοινή γνώμη και προκάλεσαν  θυελλώδεις διαμαρτυρίες και εργατικές διαδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο. Οι Σάκκο και Βαντζέττι, αρνήθηκαν μέχρι τέλους την ενοχή τους και διακήρυξαν θαρραλέα τις αρχές τους, στις οποίες και απέδοσαν την καταδίκη τους.».

Συμπληρωματικά για την υπόθεση του ποιήματος να αναφέρουμε ότι, υπάρχει και κινηματογραφική ταινία με την ζωή των δύο αυτών ιταλών πολιτικών καθώς και από όσο γνωρίζω και ένα τραγούδι της πολιτικής τραγουδίστριας και μπαλλαντοποιού αμερικανίδας Τζόαν Μπαέζ. Που παλαιότερα την είχαμε απολαύσει και στην Ελλάδα.

Ακόμα να θυμίσουμε ότι ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, στον τόμο των μεταφράσεών του «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» ΤΣΕΧΩΝ ΚΑΙ ΣΛΟΒΑΚΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ, εκδόσεις «Θεμέλιο» 1966, ανάμεσα στους 28 Τσέχους ποιητές που μεταφράζει και 22 Σλοβάκους είναι και ο τρίτος στην σειρά ΓΙΟΖΕΦ ΧΟΡΑ. Σελίδες 43-51. Ο Γιάννης Ρίτσος μεταφράζει από προγενέστερες χρονολογικά συλλογές, πχ. από το «Δέντρο στην άνθησή του» (1920), από την «Η καρδιά κι οργασμός του κόσμου» (1922), από την «Τρικυμισμένη άνοιξη»(1923), από τις «Χορδές στον άνεμο» (1927) και αυτήν του 1936 «Σιωπηλό μήνυμα».

Στο παρόν τεύχος του περιοδικού «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» που εξέδιδε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, δημοσιεύονται επίσης ΔΕΚΑΕΠΤΆ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του ποιητή και πεζογράφου Γιώργου Ιωάννου, σ.33- , ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του ποιητή και εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού «ΤΟΜΕΣ» Δημήτρη Δούκαρη, σ, 25-, Ποίημα του Γιώργου Βαφόπουλου, η εργασία του Χριστιανόπουλου ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, σελ. 5-, που είναι αφιερωμένη «στον αγέραστο Βασίλη Τσιτσάνη και στην αξέχαστη Μαρίκα Νίνου». Ο ίδιος υπογράφει και τις βιβλιοκριτικές για τα βιβλία των Λουκά Θεοδωρακόπουλου, Γιάννη Νεγρεπόντη, Κλείτου Κύρου και του Ανέστη Ευαγγέλου. Ενώ ο Παναγιώτης Μουλλάς μας μιλά για την πεζογραφία του Νίκου Καχτίτση.

Το ποίημα ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ που έγραψε μέσα στην φυλακή εν είδη πολιτικής διαθήκης ο Bartolomeo Vanzetti, σε μετάφραση του ποιητή και μεταφραστή συνεργάτη του περιοδικού Κλείτου Κύρου, δημοσιεύεται στο τεύχος 5/ Ιανουάριος-Μάρτιος 1966, του λογοτεχνικού περιοδικού ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, τρίμηνο λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό, σελίδες 24-25.  Το περιοδικό δημοσιεύει επίσης κάτω από το ποίημα και τα εξής πληροφοριακά: «Στο πρώτο τεύχος της «Διαγώνιου» του 1961 (σελ. 53-54 και 55) δημοσιεύτηκε ένα ποίημα του ποιητή Γιόζεφ Γόρα για τους δύο σοσιαλιστές εργάτες Σάκκο και Βαντζέττι, που με την κατηγορία του αναρχικού καταδικάστηκαν στην Αμερική σε θάνατο το 1927 και εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα το 1929. Οι δύο αυτοί εργάτες ήταν εντελώς αθώοι και δίκαια εξεγέρθηκε η διεθνής κοινή γνώμη για το πολιτικό αυτό έγκλημα. Ο ένας από τους δύο, ο Μπαρτολομέο Βαντζέττι, ήταν αρκετά μορφωμένος και η απολογία του στο δικαστήριο υπήρξε αληθινός καταπέλτης. Κατά το διάστημα που έζησε στη φυλακή, περιμένοντας να εκτελεστεί, έγραψε την απολογία του σε μια σειρά ποιήματα, που σήμερα θεωρούνται από τα καλύτερα κείμενα σοσιαλιστικής ποίησης. Με πολλή χαρά παρουσιάζουμε στους αναγνώστες μας ένα από τα ποιήματα αυτά»,

     Με την συμπαρουσίαση των δύο αυτών ποιημάτων, έχουμε μια ποιητική εξιστόρηση της πολιτικής περιπέτειας και δικαστικής πλάνης των δύο ιταλών πολιτικών αναρχικών. Μια εκτέλεση που άφησε τα σημάδια της στις σελίδες αρκετών βιβλίων της πολιτικής ιστορίας του προηγούμενου αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και όχι μόνο.

     Στο τεύχος αυτό, νούμερο 5/1966, ξεχωρίζουν επίσης και τα εξής: Τα σημειώματα, η βιβλιογραφία και η ανθολόγηση που έγινε από τον εκδότη και ποιητή Τάσο Κόρφη του ποιητή Ρώμου Φιλύρα. Ο Κόρφης ανθολογεί ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΥ», Ρημαγμένη χώρα, Διαθήκη, Πρώτες λαχτάρες, Ορφάνεια, Σκότη, Ποτέ, Νεκροταφείο Φρενοκομείου, Παλιό Μοτίβο, Θάνατος, Ποιητής, Ανάπαυση, Στάχτη νιότης, του τραγικού ποιητή Ρώμου Φιλύρα που, για ένα διάστημα, κατοίκησε και στην πόλη μας τον Πειραιά, και συνδέθηκε με τον πειραϊκό πνευματικό κόσμο της εποχής του. Επίσης, διαβάζουμε το ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΝ ΚΑΙ ΦΥΛΛΟΝ του πεζογράφου Γιάννη Σκαρίμπα, του Στρατή Δούκα, ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ ΧΑΛΕΠΑ, ποιήματα του ποιητή Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου από την συλλογή του «Ποιήματα για ένα καλοκαίρι» 1963-1964, βιβλιοκριτικές για τα βιβλία του Θανάση Φωτιάδη  και του Γιάννη Δάλλα και άλλα ενδιαφέροντα κείμενα.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 2 Οκτωβρίου,

με ένα αφόρητο κρυολόγημα, πονάει το στήθος και ένα ακόμα πιο αφόρητο πονόδοντο.      

ΥΓ.

Ημέρα γενικής απεργία σήμερα στην χώρα μας, Τετάρτη 2/10/2019, τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν εργάζονται ή αυτά που λειτουργούν- τα λεωφορεία- έστω και με περιορισμένο ωράριο, καθιστούν την κίνηση στους δρόμους αφόρητη και πάρα πολύ δύσκολη. Μεγάλη ταλαιπωρία για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα όπως πάντα, από ανέκαθεν σε αυτήν την χώρα. Θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ηλεκτρικός, μετρό, προαστιακός, να κάνουν τις εργατικές τους κινητοποιήσεις αύριο και εκ περιτροπής, ώστε να μην ταλαιπωρούνται και ξοδεύονται πάντα οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Εργάτες ή υπάλληλοι. Έτσι και αλλιώς, πριν μια εβδομάδα, διαβάσαμε τα οικονομικά πόθεν έσχες των πολιτικών μας όλων των παρατάξεων. Με τέτοια οικονομική άνεση και χρηματική επιφάνεια που διαθέτουν (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις) δεν νομίζω να χρησιμοποιούν ούτε το μετρό, ούτε τον προαστιακό, ούτε τα λεωφορεία, ούτε τον ηλεκτρικό για τις μετακινήσεις τους. Ποιος ταλαιπωρείται; Μα! Εμείς οι υπόλοιποι. Ενώ, αν μας λάμβαναν υπόψη τους και την απεργία τους θα έκαναν και εμείς του ιδιωτικού δεν θα χάναμε το μεροκάματο και δεν θα ταλαιπωριόμαστε. Κρίμα, ο κοινός αποτελεσματικός νους μάλλον λείπει από τους ανθρώπους αυτής της χώρας. Ή κάνω λάθος, σαν εργαζόμενος της μαύρης αντίδρασης και της ακροδεξιάς που σαν καραμέλα πιπιλίζουν συνεχώς όλοι οι δήθεν δημοκράτες και αριστεροί. Τουλάχιστον μπρε συνέλληνες, αλλάξτε την κασέτα της πολιτικής και κοινωνικής κατηγόριας εναντίον αυτών που δεν σας πίστεψαν και δεν σας ψήφισαν, ούτε τα πιτσιρίκια του δημοτικού δεν σας πιστεύουν ποια και γελάνε. Και με την ευκαιρία, άραγε οι βουλευτές και υπουργοί μας που έχουν στην κατοχή τους τόσες πολλές κατοικίες και αγροτεμάχια, πληρώνουν ΕΝΦΙΑ; Ή την κάνουν γαργάρα. Και αν μπορεί λόγω «αριστερής» νομιμοφροσύνης μια απλή εργάτρια να αγοράζει οικίες στο εξωτερικό, επειδή την έκαναν ευρωβουλευτή,-άραγε με τι προσόντα;-τότε για ποια εργασιακή δικαιοσύνη εντός της χώρας ημών και υμών των εργαζομένων να μιλάμε; Πάντως τέτοιου είδους εργασιακές κινητοποιήσεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από την ανάληψή της στην εξουσία η παρούσα συντηρητική κυβέρνηση, δεν ευτύχησε να δει η προηγούμενη προοδευτική κυβέρνηση, ή κάνω λάθος; Κοστίζει πολύ Άρη η λεγόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, μα πάρα πολύ. Αγαπούλα, δούλευε σαν σκλάβος γι' αυτούς για να μην σε πουν ακροδεξιό, και ξινίσει η πολιτική σου συνείδηση.

Στις ειδήσεις, ανακοινώθηκε ότι σε μία ημέρα οι Έλληνες ξόδευσαν, αν δεν κάνω λάθος, 10.000.000 ευρώ για την αγορά ή παραγγελία του καινούργιου Ιπον ή κάτι τέτοιο. Άραγε, οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα θα το λάβουν αυτό υπόψη τους κατά τις δίκαιες διεκδικήσεις τους;

Όσο καλός και αν είναι ένας αρχαιολόγος και φιλόλογος βουλευτής και υπουργός, μπορεί να διαθέτει τα ανάλογα προσόντα για να αναλάβει ένα υπουργείο που δεν είναι μέσα στις παιδευτικές του αρμοδιότητες και κουλτούρα; Ερώτηση κάνω. Το ίδιο ισχύει και για τον νεαρούλη και νοστιμούλη νεότερο γόνο του αδερφού του εθνάρχη, εφοπλιστής ο γόνος, όμως, μήπως σε αυτό το κυβερνητικό πόστο χρειάζεται πολιτικός με παιδεία και εμπειρία αρχιτέκτονα, μηχανικού, πολεοδόμου και ανάλογης μόρφωσης κλπ, ή κάνω λάθος;

Όχι δεν θα δω την ταινία του σκηνοθέτη κύριου Κώστα Γαβρά, όχι γιατί διάβασα την εμπεριστατωμένη κινηματογραφική προσέγγιση του κυρίου Δημήτρη Δανίκα στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα αλλά, γιατί θέλω να διατηρήσω στην κινηματογραφική μου μνήμη τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά των παλαιότερων εποχών. Τον ποιοτικό Κώστα Γαβρά του πολιτικού κινηματογράφου, και όχι της αναπαράστασης της Τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης και του τρίτου μνημονιακού πρωθυπουργού και του κυρίου λάιφ στάιλ υπουργού της, που είναι μέσα στην Βουλή. Το να κατηγορούμε τους ξένους ιθύνοντες είναι εύκολο, το να κοιτάξουμε να δούμε και να αναλογιστούμε τι λάθη κάναμε εμείς είναι το δύσκολο. Και δυστυχώς, σύμφωνα με την πολιτική κρίση ενός άσημου εργαζόμενου του ιδιωτικού τομέα, οι ψηφοφόροι, δεν το κατανόησαν αυτό, γιαυτό έδωσαν τόσο υψηλό ποσοστό στην αξιωματική αντιπολίτευση και Τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση, που συγκυβέρνησε με τους ανελίτες. Δυστυχώς το επτωχεύσαμεν δεν ήταν μόνο οικονομικό. Γιαυτό τα παιδιά τα φιλαράκια τα παλιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν και επιδεικνύουν τέτοιας εγωτικής ποιότητας και πολιτικής αμοραλιστική διάθεσης έπαρση. Ο κρατικός κορβανάς να είναι καλά, και για ποιότητα πολιτικής και δημοκρατίας θα μιλάμε τώρα; Ούτως ή άλλως, τους πρώτους που ζητάνε να δουν και επισκέπτονται μετά την εκλογή τους οι πολιτικοί μας κυβερνήτες, είναι οι ευρωπαίοι πάτρωνές τους. Εμάς θα ακούσουν; Το σύστημα να γυρίζει και να ανατροφοδοτείται, και από ψηφοφόρους, τα μοντέρνα πανάκριβα Ίπον να είναι καλά.

Τι όμορφη που είναι η ζωή χωρίς τηλεοπτικές ειδήσεις και τηλεοπτικές κοκορομαχίες. Βγάζετε άκρη σε αυτά που λένε οι προσκεκλημένοι στα διάφορα πάνελ; Ακόμα και της ιδιωτικής τηλεόρασης; Λοιπόν, να προτείνουμε στην ΕΣΗΕΑ να κάνουν οι δημοσιογράφοι συχνότερα απεργίες, δεν τους λείπουμε δεν μας λείπουν. Η τηλεθέαση των διαφημίσεων χωρίς δημοσιογράφους.

Αγόρασα και διαβάζω το εξαιρετικής ποιότητας βιβλίο των Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτωρία Δενδρινού, «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΠΛΟΦΑ» ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΟΥ 2015, ΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΤΟ PLAN B, εκδόσεις Παπαδόπουλος 2019. Σελίδες 400, τιμή 18,5 ευρώ. Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό, παρά την πίκρα και την θλίψη που σου αφήνει για την πολιτική «κατάντια» των ελλήνων πολιτικών μας και διαπραγματευτών της περιόδου εκείνης. Μια χώρα στο χείλος του γκρεμού και εμείς ανόητοι, άβουλοι και μοιραίοι όπως θάλεγε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης, απροετοίμαστοι και χωρίς οικονομική πανοπλία, παρά μόνο ίσως την ελληνική πολιτική και κοινωνική κουτοπονηριά μας, τον ψευτοκουτσαβακισμό μας, θα αλλάξουμε την Ευρώπη, θα βαράμε νταούλια και αυτοί θα χορεύουν. Ίντριγκες και μηχανορραφίες, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και πολιτικά «μαχαιρώματα», γεγονότα ραγδαίας επικινδυνότητας για μια χώρα που βούλιαζε ενώ οι πολιτικοί μας άδουν υπερήφανα αριστερά τσιτάτα δημοκρατικής αλληλεγγύης και διαπραγμάτευσης. Αν οι ευρωπαίοι οικονομικοί ταγοί ήσαν άστα να πάνε, εμείς είμασταν πάμε να φύγουμε. Αεροπλάνο για την Παταγονία. Φιλόδοξοι, αριβίστες εντεύθεν κακείθεν, μικροπολιτικές, μικρές ή και μεγάλες ατασθαλίες, γοητευτικοί έλληνες πολιτικοί σαλτιμπάγκοι του δήθεν προοδευτισμού και της εξόδου από την κρίση. Ανόητοι, απροετοίμαστοι, χαρισματικές φυσιογνωμίες καταστροφής και των παιγνίων γαία πυρή μειχθήτω, μετά από εμένα. Αστέρες από το πουθενά που τζόγαραν την τύχη μιας χώρας με παράδοση και ιστορία, στο ντόπιο και ευρωπαϊκό τραπέζι των πολιτικών στοιχημάτων. Αφηγήσεις που σου κόβουν την ανάσα, όχι για την ιστορία της ΕΠΟΝ ή της Εθνικής Αντίστασης αλλά, για την παρούσα μοίρα των Ελλήνων για τα επόμενα 100 χρόνια. Και αναρωτιέσαι διαβάζοντας το εξαιρετικό και απλό στην γραφή του αυτό βιβλίο των Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτωρία Δενδρινού, ποιος εκβίαζε ποιους; Ποιος υποσχόταν σε ποιους και με τι προσωπικά ανταλλάγματα εις βάρος μιας χώρας που μετατράπηκε σε μια ανοιχτή φυλακή όπως είπε κάποτε ένας μετανάστης. Μια φυλακή, για ντόπιους και αλλοδαπούς, μετανάστες και πρόσφυγες, λαθρομετανάστες και παράνομους μετανάστες, εξαθλιωμένους κατοίκους και κάθε είδους παραβατικούς. Εμείς οι Έλληνες ζήσαμε τα τελευταία χρόνια το δικό μας 1929. Το Κραχ της συνείδησής μας και της ταυτότητάς μας.

Χωρίς βαρύγδουπες αναλύσεις, δίχως βαθυστόχαστες ερμηνείες, οικονομικές περικοκλάδες προσέγγισης, σε γλώσσα απλή, στρωτή, κατανοητή ακόμα και από τον πλέον αδιάφορο για τα πολιτικά, οι συγγραφείς μας αποκαλύπτουν με «ρεπορταζικό» τρόπο, ύφος απλό και οικείο, τα γεγονότα και τις συμβιβαστικές συζητήσεις της χρεοκοπίας μιας χώρας και το κυριότερο, ποιοι αν δεν κάνω λάθος, τζόγαραν και κέρδισαν από αυτήν εντός και εκτός Ελλάδος πολιτικά και σίγουρα οικονομικά. Το βιβλίο αυτό, που ήδη υπερβαίνει την 35^η χιλιάδα πώλησης, είναι το σημαντικότερο τεκμήριο των γεγονότων και των πρωταγωνιστών όχι των προηγούμενων δεκαετιών αλλά της προηγούμενης κυβέρνησης, της προηγούμενης κρίσιμης πενταετίας. Των πρωταγωνιστών που κέρδισαν τον ρόλο τους και στην παρούσα πολιτική σκηνή. Η επαμφοτερίζουσα ιδεολογική δήθεν ρήξη των προηγούμενων κυβερνώντων μετατράπηκε σε μια υπερχρεωμένη παγίωση του υπάρχοντος μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος προς δόξα του πελατειακού κράτους. Ή στην χειρότερη πολιτική περίπτωση, σε μια δια βίου των παρόντων γενεών σε υπερχρεωμένα καταναλωτικά υποζύγια μιας χώρας με διάφορους θύλακες αλλοφύλων και αλλόθρησκων προς καθυστερημένη ανεύρεση της Ελληνικής Ευρωπαϊκής μας Αναγέννησης και Διαφωτισμού. Ίτε Έλληνες Ίτε. Όσο ο Ναός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας παράγει ακόμα πλεονάσματα για τα πολιτικά εδώδιμα και το πόθεν έσχες των πολιτικών, μη φοβάστε, κάποιο σπιτάκι θα περισσέψει και για εμάς στα ευρωπαϊκά σαλούν και τις καταθέσεις-αποταμιεύσεις των συντρόφων, αριστερόστροφων τραπεζιτών. Οι σύγχρονοι Μέντιτσοι παράγουν πολιτισμό. Όχι το  πόπολο.