Περιοδικό ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΕΓΗ νούμερο 52 Απρίλιος-Ιούνιος 1990

                          ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ  ΣΤΕΓΗ

ΧΡΟΝΟΣ 26^ος ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1990-ΤΟΜΟΣ Ζ΄-ΝΟΥΜΕΡΟ 52, σ.193-221

Φωτοστοιχειοθεσία-Εκτύπωση-Υπεύθυνος Τυπογραφείου: ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ν. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ. Επιμέλεια έκδοσης: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗΣ.

Τριμηνιαία έκδοση της «ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ». Σημ. Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν προσωπικές απόψεις.

Πίνακες-Σχέδια: ΓΑΛΑΝΗ ΜΑΡΙΚΑΣ, ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΘΑΝΑΣΗ και  5 διάφορες φωτογραφίες  Εξώφυλλο: Μ. ΓΑΛΑΝΗ: Αίγινα 

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, 193 (π)

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Να ‘ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη

πού ίσαμε τα σήμερα δε σ’ έχω νιώσει ακόμα,

μα που ένστιχτα το είναι μου σ’ αναζητούσεν, όπως

τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα.

 

Πόσες φορές-αλλοίμονο!-δε γιόρτασα, θαρρώντας

πώς επιτέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει’

Σα μυγδαλιά που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα

την ξεγελάνε, βιάζονταν κι εμέ η ψυχή ν’ ανθίσει.

 

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,

τ’ άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα

κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή προτού ν’ ανθίσει’

 

και σήμερα που η νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,

του ερχομού σου σβήνεται η τελευταία ελπίδα:

-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη, και δε σ’ είδα!... 

(Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εκατό χρόνων από τη γέννηση (1890) του δημιουργού των ”Spleen” , ενός από τους τελευταίους των «ρομαντικών» και μετουσίωνε ωστόσο, στους φαινομενικά «χαλαρούς» στίχους του, με βαθύ αίσθημα, τους ρεμβασμούς, τις νοσταλγίες του και την έκδηλη τάση «φυγής» σε λικνιστικές μουσικές μελωδίες.)

ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ

ΣΤΗΝ «ΓΚΡΙΚΟ» IPUNO- ECI’ PU SE FILISANE- ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΟΝΕΙΡΟ.- ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΕ ΦΙΛΗΣΑΝΕ, 194

ΜΑΡΙΚΑ Δ. ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, «Σώστε τη γλώσσα μιας άλλης Ελλάδας» *, 195-196

ΣΩΣΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

«Προσπαθώ να δώσω στους ανθρώπους της περιοχής την υπερηφάνεια ότι είναι Έλληνες». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον ιταλό καθηγητή Σαλβατόρε Σικούρο, καθηγητή της Ιταλικής Γλώσσας στο Μαρτάνο της Νότιας Ιταλίας, συγγραφέα, λαογράφο και έναν από τους ελάχιστους διανοούμενους, που αγωνίζονται για τη διάσωση της ελληνικής διαλέκτου, στην Κάτω Ιταλία.

      Αυτές τις μέρες βρίσκεται στον Πειραιά, προσκεκλημένος της Φιλολογικής Στέγης του Πειραιά, για μια διάλεξη που δόθηκε χτες το απόγευμα στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο» με θέμα: «Οι ελληνόφωνοι ποιητές της Κάτω Ιταλίας».

     Συναντήσαμε τον ασπρομάλλη καθηγητή στο ξενοδοχείο που μένει, και με τέλεια ελληνικά μας μίλησε για τις προσπάθειες που καταβάλλει ο ίδιος για τη διατήρηση της γλώσσας, αλλά και για την ιστορία των ελληνόφωνων περιοχών.

     Προέρχεται από ελληνόφωνη οικογένεια του Μαρτάνο και είναι ανιψιός του Παύλου Στομέο, του ιδρυτή της ελληνικής έδρας Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λέτσε. Από το 1972 αποτελεί το συνδετικό κρίκο με το «Σύνδεσμο Φίλων Ελληνόφωνων του Εξωτερικού».

     «Σήμερα», μας λέει, «υπάρχουν περίπου 30.000 ελληνόφωνοι στην Κάτω Ιταλία. Όλοι είναι πάνω από 50 ετών. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική γλώσσα χάνεται. Στα σχολεία δεν διδάσκεται και οι μητέρες δε τη γνωρίζουν, για να τη μεταδώσουν στα παιδιά τους».

     Πόσο κοινά είναι άραγε τα ήθη και τα έθιμα που ενώνουν την Ελλάδα με τα ελληνόφωνα χωριά της Νότιας Ιταλίας:

     «Το μοιρολόι που χάθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι λουκουμάδες που φτιάχνουνε με τον ίδιο τρόπο, τις ημέρες των Χριστουγέννων, τα Πάθη του Χριστού που ψέλνουνε τη Μεγάλη Εβδομάδα, παλιά στους δρόμους, τώρα στις εκκλησίες. Ωστόσο η νέα αστική τάξη πολέμησε την ελληνική γλώσσα και εξακολουθεί να το κάνει από ένα σνομπισμό.

    »Οι Ιταλοί καθηγητές θεωρούν την ύπαρξη της «διαλέκτου» συνέχιση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ αντίθετα οι σημερινοί φοιτητές των Πανεπιστημίων υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα κομμάτι της Μεγάλης Ελλάδας. Ο καθηγητής Σικούρο ωστόσο είναι υποστηρικτής περισσότερο της δεύτερης άποψης, εξηγώντας ότι οι ρίζες των λέξεων προέρχονται από την κρητική διάλεκτο, το «σ» έχει εκλείψει τελείως και έχει αντικατασταθεί από το «ζ», ενώ οι λέξεις προφέρονται ενωμένες».

     Κάθε Αύγουστο, από το 1983 στα ελληνόφωνα χωριά, την ημέρα της γιορτής της Παναγίας σηκώνουν την ελληνική σημαία, ενώ τα καλοκαίρια, από το 1970, μικρά παιδιά κάνουν διακοπές στις κατασκηνώσεις του Αγίου Ανδρέα, δημιουργώντας δεσμούς φιλίας με τα Ελληνόπουλα.

     Ο Σαλβατόρε Σικούρο, μετά τον ποιητή Ντομένικο Βίτο Παλούμπο, είναι ο μόνος που έχει φυλάξει όλα τα τραγούδια και  τα λαϊκά ποιήματα της περιοχής του Σαλέντο- όπου βρίσκονται τα ελληνόφωνα χωριά.

     Το μήνυμά του, μας λέει, είναι ένα: «Η γλώσσα αυτή πρέπει να διατηρηθεί σαν στοιχείο Πολιτισμού και πρέπει να καταβληθούν όλες οι προσπάθειες για την επίτευξη αυτού του σκοπού».

*Συνέντευξη του καθηγητή Salvatore Sicuro στην εφημερίδα «Επικαιρότητα» (25.4.90)

ΤΑΣΟΣ Α. ΣΙΔΕΡΗΣ, ΔΕΗΣΗ, 196 (π).

ΜΑΓΙΑ-ΜΑΡΙΑ ΡΟΥΣΣΟΥ, ΑΝΤΙΨΑΛΜΟΣ (*), 197-198(π)

ΑΝΤΙΨΑΛΜΟΣ

Πρέπει να κάνω την προσευχή μου τώρα

Να Σ’ ευχαριστήσω Κύριε

γιατί

τούτην την ώρα βασανίζουν τον αδελφό μου

κι όχι εμένα

Γιατί πριν από λίγο

σκοτώθηκε το παιδί του φίλου μου

κι όχι το δικό μου

Γιατί άλλος πεινά

κι όχι εγώ

Πρέπει να Σ’ ευχαριστήσω Θεέ μου

που εγώ είμαι καλά

Κι ο κόσμος γύρω μου καίγεται

κι ο συνάνθρωπός μου σφαδάζει

κι ο έγκλειστος παρέκει μου ουρλιάζει

Εγώ έχω σκέπη τη δειλία μου

κι εδώ ταπεινά Σου πλένω τα πόδια

γεμάτη ευλάβεια

Πρέπει να Σ’ ευχαριστήσω Κύριε

Δεν πρέπει;

 

Πρέπει να Σε υμνήσω Κύριε

που όλα με σοφία τα έχεις κάνει

Που μας άφησες λυτά αγριόσκυλα

πάνω στη γη

να κυκλώνουμε το ήμερο ελάφι

το εξαντλημένο

από τη μάταιη αναζήτηση

Που μας αφήνεις να γεννούμε

τους ομοίους μας

Να μη χαθεί ο σπόρος της αγριότητας

κι η συνέχεια

Που θα μας αφήνεις στον αιώνα

να πληθαίνουμε φρικτοί

Θρεμμένοι από την ίδια μας

την αποτρόπαιη ουσία

Πρέπει να Σε υμνήσω Κύριε

Δεν πρέπει;

 

Πρέπει να Σ’ ευχαριστήσω

γιατί μέσα στο κόκκαλο της κεφαλής μου

έβαλες κόπρο

Γιατί έφτιαξες τη δίψα μου

για αίμα

και την πείνα μου για σάρκα

Γιατί το χέρι μου είναι μάχαιρα

κι η θέλησή μου δυσωδία κι αισχρότητα

Σ’ ευχαριστώ για τούτη την πρόνοια

Πώς θα μπορούσα αλλιώς ν’ αντέξω

τούτον τον κόσμο

που μ’ έταξες να ζω.          

*Ένα αντιπροσωπευτικό ποίημα της Μάγιας Μαρίας Ρούσσου (1937-1989) μιάς γνήσιας και πηγαίας λυρικής φωνής που σίγησε πρόωρα.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΥΔΡΑΙΟΣ, ΑΝ…,198-199 (π).

ΠΑΥΛΟΣ ΠΕΖΑΡΟΣ, ΟΡΙΣΜΟΙ, 199 (π)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ, S.O.S. 1990, 199 (π)

ΓΚΙΚΑΣ ΜΠΙΝΙΑΡΗΣ, ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΛΑΘΟΣ * 200-203(διήγημα)

*Ανέκδοτο διήγημα του Γκίκα Μπινιάρη , που συμπληρώθηκαν φέτος δέκα χρόνια από το θάνατό του.

ΑΓΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ, ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, 204

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΖΩΡΤΖΗΣ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ, 205

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ, 205-206, (π)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ, 206, (π)

ΤΟ  ΤΕΡΑΣ  ΤΟΥ  ΦΟΙΝΙΚΑ

Βαθιά με καίει μια πληγή

κάθε φορά

που συνοδεύω την εκφορά

ενός φίλου, ενός γνωστού, ενός δικού

πού πάει τον ανεπίστροφο…

 

Αισθάνομαι τη σταχτοποίηση

να μου στυφαίνει τη γεύση

κι όσο περνάει ο καιρός

τόσο συχνότερα το παθαίνω.

 

Μα πάλι ξαναγεννιέμαι από την τέφρα μου

και περιμένω

ποιος τάχα μου αύριο θα ‘χει σειρά

να συνοδεύσω του την εκφορά

και τι θα πει να καίγεσαι

        να μαθαίνω.

 

Μια ζωή θάνατοι!

Κι εγώ

-πόσο άδικο-

το ιερό αιγύπτιο πουλί

το τέρας του Φοίνικα,

βαθιά να καίει η πληγή

στάχτη να γίνομαι

και να μην πεθαίνω-αλίμονο-

         να μην πεθαίνω! 

ΧΡΟΝΙΚΑ, 207-209

Γ.Χ-ς, ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…»

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ «ΠΕΡΙ ΠΡΟΤΟΜΩΝ»…

ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ «ΣΤΕΓΗΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1

ΠΕΙΡΑΙΚΕΣ  ΑΠΩΛΕΙΕΣ (20.6.90), 209-210

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΧΑΡΗΣ ΧΡΟΝΗΣ:  ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΡΙΦΗΣ: «Βήματα στο διάδρομο» (ποίηση) «Φιλολογική Στέγη Πειραιώς», 1990, 210

Ο Αντώνης Ζαρίφης με την έως σήμερα προσφορά του στην ποίηση δεν απελπίζει και το πιο ανυποψίαστο αναγνώστη. Όχι βέβαια των απαίδευτο. Είναι ποιητής του «εσωτερικού χώρου». Όχι όμως ένας έγκλειστος. Με το τελευταίο του βιβλίο «Βήματα στο διάδρομο» απλώς μακραίνει τις λεωφόρους και τις πλατείες για να χωρέσουν στα δικά μας δωμάτια, στους δικούς μας διαδρόμους. Σμίκρυνση των εικόνων που ο καθένας τις πολλαπλασιάζει, ή του αρκούν όπως είναι.

     Ο Αντώνης Ζαρίφης ανήκει στην κατηγορία των ποιητών, που δεν τελειώνεις μαζί τους κάθε φορά, που λες να χαράξεις δύο γραμμές «κριτικής» Όλο και βρίσκεις στο ποίημα άλλες προεκτάσεις, διαφορετικούς προσανατολισμούς, καινούργιες προοπτικές. Διαρκώς κερδίζεις, ζηλεύεις, ξαναδιαβάζεις. Τα βιώματά του βρίσκουν «ερωτικές» λέξεις χωρίς στοιχεία παροξυσμού. Υπάρχει μια ένταση ονειρική, μια καρτερική επανάσταση και τέλεια απουσία του περιττού. Πάντα ποντάρει στο δύσκολο ποίημα. Ο καπνός, η Παρασκευή, η Μεγάλη Δευτέρα, το μώβ είναι λέξεις-σύμβολα για όλες τις εποχές, για όλους τους ορίζοντες, για όλες τις αποδημίες.

     Αβίαστα και χωρίς καμιά «καλλιτεχνική» διαστροφή πάντα χαιρετίζω τον Αντώνη Ζαρίφη, ως δημιουργό.

    Έχει πολλή καλημέρα μέσα του. Ξέρει να πολιορκεί αυτό που μας λείπει:

                «Μη σε φοβίσει η σιωπή μου

                τούτο τον καιρό πολιορκούμαι

                από πανικόβλητους οραματισμούς».

Όχι, Αντώνη, δεν φοβόμαστε με πρόχειρο τρόπο, όσο υπάρχει ποίηση. Κι εσύ είσαι ένας ποιητής.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗΣ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ-ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΤΣΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: «Θεσσαλονίκη 315 π.Χ.- 1985» (Λεύκωμα- Μαρτυρία από τον εορτασμό για τους 23 αιώνες της ζωής της). Έκδοση περιοδικού «Βορειοελλαδικά». Θεσσαλονίκη, 1989. Και ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΙΣΣΙΟΥ: «Τα βιβλία των Μυτιληνιών συγγραφέων από 1.1.1940 έως 31.8.1989» (συμβολή πρώτη), Μυτιλήνη 1989, 210-211

Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ «ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ», (20.6.90), 211-216

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ.- «ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΛΕΝΤΟ» - Η «ΣΤΕΓΗ» ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ’90.- ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ 60^ΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ.- ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ «Φ. ΣΤΕΓΗΣ» ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ

ΔΙΑΦΟΡΑ - ΔΩΡΕΕΣ,(20.6.90), 217

ΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΤΕΧΝΕΣ (20.6.90), 218-220

Ο «ΖΗΝΩΝ» ΤΙΜΗΣΕ ΤΗ «ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΕΓΗ».- ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΝΕΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΟΥ «ΖΗΝΩΝΟΣ». -ΕΡΓΑ Κ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΟΥΣΟΥΡΓΩΝ.- ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜ. ΕΣΤΙΑΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ.

«ΕΠΙΛΟΓΗ» ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΒΙΒΛΙΑ (20.6.90)- ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ- ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ (20.6.90), 220-221

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

-Στις σελίδες των «ΧΡΟΝΙΚΩΝ» διαβάζουμε το σχόλιο για την αμφιλεγόμενη «Ευρωπαϊκή Ιστορία της Ευρώπης» του Ντυροζέλ. Ένα έργο, που δικαίως ενεργοποίησε τους έλληνες ιστορικούς και διανοούμενους, τις πνευματικές δυνάμεις της χώρας στο να γράψουν «πύρινα» άρθρα, να δημοσιεύσουν ιστορικά ντοκουμέντα και κείμενα, να στείλουν επιστολές διαμαρτυρίας σε εφημερίδες και περιοδικά, αρμόδιους φορείς, ενάντια στην απόφαση των τότε πολιτικών ιθυνόντων και παραγόντων της επιτροπής της ΕΟΚ να κυκλοφορήσει μία καθόλου Ιστορία της Ευρώπης από τις σελίδες της οποίας απουσιάζει παντελώς η Ελλάδα, η συνεισφορά του πνεύματος και ο πολιτισμός της. Την ιστορική ρητορική του  Ντυροζέλ, ανάλυση και ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, την διέκρινε μία «εσκεμμένη» παρασιώπηση, αγνόηση ιστορικών και πολιτισμικών παραδεδεγμένων στην ευρωπαϊκή συνείδηση, τεκμηρίων και δεδομένων, τα οποία αφορούσαν την πατρίδα μας. Αλγεινή έκπληξη και απορίες προκάλεσε ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας, πρότεινε, μια εικόνα της αφετηρίας του ευρωπαϊκού πολιτισμού, συγκρότησης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, αγώνων των ευρωπαίων κατοίκων θεμελίωσης ενός ενιαίου συνόλου της κατακερματισμένης εδαφικής ευρωπαϊκής επικράτειας (Αυτής της «σκοτεινής ηπείρου» κατά νεότερο ιστορικό), ενοποίησης της εθνικής κατάτμησης του ευρωπαϊκού εδάφους και διαίρεσης των ευρωπαϊκών λαών και εθνοτήτων, φυλών, αγνοώντας την συμβολή του Ελληνικού πνεύματος και ιστορικού πολιτισμού στην διαμόρφωση του σύγχρονου ευρωπαϊκού προσώπου της γηρεάς ηπείρου. Στην συνεκτική ιστορική λογική της συνείδησης του ευρωπαίου ανθρώπου, ως μια οντότητα ευρωπαίου κατοίκου, και των αντίστοιχων επιτευγμάτων του μέσα στην Ιστορία, σε σχέση με τους κατοίκους, φυλές, έθνη των άλλων ηπείρων, ήταν εμπεδωμένη η ισχυρή και δραστική συμβολή του Ελληνικού πολιτισμού πρίν και μετά τον Καρλομάγνο (814). Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στηρίζεται σε τρείς πυλώνες: την εβραϊκή θρησκεία, των πολιτιστικών κληροδοτημάτων του ελληνικού πολιτισμού και του ρωμαϊκού δικαίου. Άτακτα, γνωρίζαμε, ότι υπήρχαν ιστορικοί και βιβλία τα οποία βασίζονταν σε λανθασμένες ερμηνείες, υιοθετούσαν ιστορικές παραλήψεις και αποσιωπήσεις, αγνοήσεις της διαχρονικά ιστορικής συμβολής της πολιτισμικής κληρονομιάς αρχαίων μεσογειακών λαών όπως ο Ελληνικός στο  Δυτικό Πολιτισμό και τρόπο Σκέψης. Το έργο του Ντυροζέλ, λες και «εκχέρσωσε» από τα ευρωπαϊκά χώματα οτιδήποτε ελληνικό. Ό,τι καλλιέργησε μέσα στο χρόνο και μας άφησε ως πολιτισμική συνεισφορά ο Ελληνικός Πολιτισμός και Ιστορία. Από τα σκόρπια δημοσιεύματα που διαβάζαμε-τότε-στις σελίδες των εφημερίδων και περιοδικών, διαπιστώναμε την αγνόησή του ελληνικού πνεύματος (Φιλοσοφία, Ιστορία, Ποίηση, Αρχαία Τραγωδία-Θέατρο, Ρητορική, Σοφιστική, Τέχνες, Αρχιτεκτονική, Εφευρέσεις, Κλασική των Εθνικών Ελλήνων και Ορθόδοξη παράδοση της Αρχαίας Ελλάδος και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Γλώσσα, Θρησκεία κλπ.). Η Ελλάδα σαν να μην υπήρξε ποτέ σαν πολιτισμική ιστορική οντότητα και παρουσία μετά την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους και μεταγενέστερα από τους Οθωμανούς, έπειτα από την Άλωση της Πόλης. Σαν τα πρότυπα θεμελίωσης της Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας να στηρίζονταν σε ξένα προς αυτήν ιστορικά και πολιτισμικά ρεύματα. Η κυνική αυτή απαξίωση του Ελληνικού Πνεύματος και συμβολής, δικαίως ξεσήκωσε αντιδράσεις και αμφισβητήσεις της εγκυρότητας της εργασίας του οσάνω ιστορικού. Η Ελλάδα και η ανεξαρτησία της, οφείλονταν στους οραματισμούς ορισμένων πλούσιων ρομαντικών ποιητών, οι οποίοι δεν ήθελαν να αποδεχτούν ότι «Έλληνες πλέον δεν υπήρχαν». Το «δηλητήριο» του Φαλμεράγιερ, το «υπνωτικό» αν θέλετε, είχε διαποτίσει αρκετές ευρωπαϊκές συνειδήσεις συγγραφέων και ιστορικών της εποχής. Ένα θέμα που με άμεσους ή έμμεσους τρόπους και αφορμές παραμένει στην επικαιρότητα από διάφορους  έλληνες ιστορικούς αποδομιστές, της Παπαρρηγοπούλειας ερμηνείας και θεώρησης. Διαγράφοντας κάθε παλαιότερη προσέγγιση και ερμηνεία. Παρόμοια αντίδραση είχαμε παρακολουθήσει και δεκαπέντε περίπου χρόνια νωρίτερα, (από την περίπτωση του Ντυροζέλ) όταν ο γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί υποστήριξε-υπάρχουν τα ανάλογα δημοσιεύματα στον τύπο της εποχής-ότι ο Τρωικός Πόλεμος όπως τον διδασκόμαστε και μας έχει παραδοθεί από τους Έλληνες ιστορικούς και ποιητές, η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν ήταν παρά μια των καπιταλιστών Ελλήνων εκστρατεία ενάντια των λαών της Ανατολής. Ένας ιμπεριαλιστικός αποικιοκρατικός πόλεμος της Δύσης ενάντια στην Ανατολή. Και τότε, είχε ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων (από πνευματικούς ανθρώπους της Ελλάδας και καλλιτέχνες) κατά των θέσεων και απόψεων του γάλλου φιλοσόφου. Μάλιστα να συμπληρώσουμε, ότι οι σημερινοί μεσήλικοι έλληνες και ελληνίδες θα θυμούνται, ότι διάφορα δημοσιεύματα των χρόνων που ο έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, υποστήριζαν ότι έλαβε το Νόμπελ η Ελλάδα εξαιτίας του ότι έβγαινε από ένα δικτατορικό στρατιωτικό καθεστώς-με την ανοχή και υποστήριξη ισχυρών κρατών της Δύσης, και στο ότι είχε υποστεί μία πολεμική ήττα στην νεότερη ιστορία της με την εισβολή των τούρκικων στρατιωτικών δυνάμεων στην Βόρεια Κύπρο. Ελληνικές ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες από το ένα άκρο, της σοβινιστικής ερμηνείας της ελληνικής ιστορίας και πατριδοκαπηλίας από το στρατιωτικό καθεστώς και την δημόσια εκπαίδευση του, έφταναν στο άλλο άκρο της ερμηνείας του ιστορικού εκκρεμούς, αποδόμηση κάθε ελληνικού στοιχείου, παράδοσης και εθνικής κληρονομιάς, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

-Πληροφορούμαστε επίσης ότι εκείνη την χρονιά μετονομάζεται η Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς σε Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Το  γνωστό ΠΑΠΙ. Ευδόκιμη η πορεία του έκτοτε και σημαντική η συνεισφορά του στην Πειραϊκή Κοινωνία και τοπική Ιστορία.

-Μαθαίνουμε ακόμα, για τα προβλήματα προερχόμενα από την Δημοτική αρχή, στο σχολιασμό από τον τοπικό τύπο και το φιλολογικό σωματείο, στην τοποθέτηση τριών προτομών φημισμένων και καταξιωμένων Πειραιωτών. Γεώργιος Στρατήγης, Ιωάννης Μελετόπουλος, Γιάννης Αγγελόπουλος. Ένας ποιητής, ένας ιστορικός, ένας βαρύτονος. Επίσης, ματαιώνεται έπειτα από απόφαση της ΦΣΠ η 18 Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας εξαιτίας του χώρου που ήθελε να διοργανωθεί ο Δήμος. Ενώ ο τοπικός δημοτικός ραδιοφωνικός σταθμός Κανάλι-1 στο νέο του προγραμματισμό, διαθέτει στην ΦΣΠ, κάθε Τετάρτη, ημίωρη εκπομπή για την προβολή των δραστηριοτήτων της.

-Από τις «Πειραϊκές Απώλειες» μαθαίνουμε για τον θάνατο του Ιωάννη Δ. Καλλιμασιώτη, 1990. Πρώην υποδιοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, γιος του Δημητρίου Καλλιμασιώτη, «που, ως πρόεδρος της Λιμενικής Επιτροπής Πειραιώς, συνέβαλε θετικά στην πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό του λιμανιού, με την εκτέλεση των πρώτων μεγάλων έργων σε αυτό (1924-1931)». Την ίδια χρονιά έχουμε την απώλεια του Πειραιώτη δημοσιογράφου Αλέκου Μακρόπουλου, συνεργάτη πολλών αθηναϊκών εφημερίδων και του περιοδικού «Γυναίκα».

-Από τις «Πνευματικές και Καλλιτεχνικές Εκδηλώσεις» της ΦΣΠ ενημερωνόμαστε: Στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου 3.4.1990 διοργανώθηκε Κοντσέρτο των Αθηνάς Καποδίστρια (πιάνο) και Yaroslav Sonsky (βιολί). Ενώ στις 2.5.1990 η Πατρινή αλλά πολιτογραφημένη Πειραιώτισσα ποιήτρια και διηγηματογράφος Μαντώ Κατσουλού δίνει διάλεξη με θέμα «Περί δημιουργού και δημιουργίας». Την ποιήτρια προλόγισε η συγγραφέας και έφορος πνευματικών εκδηλώσεων Τούλα Μπούτου. Όσοι είχαν παρακολουθήσει-ακούσει-και τις δύο εκδηλώσεις της ΦΣΠ θα θυμούνται, την ευχάριστη ατμόσφαιρα, το ζεστό μουσικό περιβάλλον, την πολιτισμένη συζήτηση που ακολούθησε μεταξύ των Πειραιωτών. Πρόσωπα που δεν ήταν μέλη του Φιλολογικού Σωματείου αλλά φίλοι και Πειραιώτες φιλότεχνοι τα οποία συμμετείχαν ενεργά στις διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις της Πόλης μας. Εξίσου ευχάριστη υπήρξε και η διάλεξη 24/4/1990 του Ιταλού καθηγητή Σαλβατόρε Σικούρο, για τους «Ελληνόφωνους ποιητές του Σαλέντο», στην αίθουσα «Βαρώνου Κίμωνος Ράλλη» του Πειραϊκού Συνδέσμου Πειραιώς. Πρωτόγνωρες πληροφορίες και στοιχεία που ακούγαμε με αρκετό ενδιαφέρον στην Πόλη μας, για τους Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας. Κατόπιν διαβάζοντας το λογοτεχνικό περιοδικό «Αιολικά Γράμματα» του Κώστα Βαλέτα εμπλουτίσαμε τις γνώσεις μας σχετικά με το θέμα. Την εισήγηση του Ιταλού καθηγητή την είχε η έφορος του Θεατρικού Τμήματος της ΦΣΠ, ηθοποιός Ελευθερία Χατζηδουλή. Ενδιαφέροντα ήσαν και αυτά που ακούστηκαν από την συζήτηση του Ιταλού καθηγητή με το ακροατήριο. Τόσο στο περιοδικό της ΦΣΠ όσο και στον τοπικό τύπο δημοσιεύτηκαν επαινετικά και χρήσιμα σχόλια για την εκδήλωση και την παρουσία του ξένου ελληνιστή καθηγητή. Βλέπε χαρακτηριστικά το σημείωμα που δημοσίευσε ο τεχνοκριτικός και κινηματογραφιστής Τάκης Χαρλαύτης στην εφημερίδα «Η Φωνή του Πειραιώς» 27/4/1990. Ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Τάκης Χαρλαύτης διορίζεται επίσης άμισθος  καλλιτεχνικός σύμβουλος του Δημάρχου Πειραιά, Στέλιου Λογοθέτη.

-Στην Καλοκαιρινή  Έκθεση Βιβλίου 8-24 Ιουνίου 1990 που διοργάνωσαν από κοινού ο «Σύλλογος Εκδοτών-Βιβλιοπωλών Αθήνας», ο «Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου» και ο «Σύλλογος Βιβλιοχαρτοπωλών και Εκδοτών Πειραιά» στο Πασαλιμάνι, συμμετείχε με «τιμητικό» περίπτερο (πρώτο στην σειρά) η Φιλολογική Στέγη με βιβλία μελών της. Να σημειώσουμε ότι, ακόμα και αν δεν ήσουν μέλος του Φιλολογικού Σωματείου, είχες την δυνατότητα να τοποθετήσεις στους υπαίθριους πάγκους μαζί με τους άλλους και τα δικά σου βιβλία προς πώληση.

-Πληροφορούμαστε ακόμα, ότι με την ευκαιρία των 60 χρόνων της ΦΣΠ στα πλαίσια των εκδηλώσεών της διοργανώνει εκδρομή στην Κάτω Ιταλία. Και επίσκεψη στα ελληνόφωνα χωριά. Έχουμε επίσης την εγγραφή νέων μελών, όπως του ερευνητή της Πειραϊκής ιστορίας, συλλέκτη Δημήτρη Κρασονικολάκη. Την τοποθέτηση ως ειδικού συμβούλου του «Ινστιτούτου Πειραϊκών Μελετών» της ιστορικού και διευθύντριας του Ιστορικού Αρχείου της Πόλης, Λίτσας Μπαφούνη. Την οικονομική ενίσχυση των δραστηριοτήτων της Στέγης από τον ΟΛΠ  και τη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης Πειραιά. Ενώ ο Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά, δώρισε 100 αντίτυπα στην ΦΣΠ. του δικηγόρου συγγραφέα Μόσχου Κεφάλα, και του βιβλίου του «Οι Δικηγόροι-Λογοτέχνες του  Πειραιά».

Στην σελίδα των «ΓΡΑΜΜΆΤΩΝ-ΤΕΧΝΏΝ» διαβάζουμε για την τιμητική εκδήλωση 26/4/1990 του πολυγραφότατου πειραιώτη δικηγόρου συγγραφέα (πάνω από 140 τίτλοι βιβλίων) Πότη Κατράκη, στην αίθουσα της «Καρπαθιακής Εστίας» με πρωτοβουλία του Φυσιολατρικού Ομίλου «Ζήνων». Για τον τιμώμενο μίλησε ο πρώην πρόεδρος της ΦΣΠ Δαμιανός Μ. Στρουμπούλης. Την ίδια χρονιά, ο Δαμιανός Μ. Στρουμπούλης εκλέγεται πρόεδρος για τη Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας. Ενώ το Ιστορικό Αρχείο Πειραιά διοργάνωσε έκθεση 7-18/5/1990 με έργα από την συλλογή του εκπαιδευτικού Παρασκευά Ευαγγέλου. Στο «Ομήρειο» Πνευματικό Κέντρο Χίου 6/5/1990 τιμήθηκε η μνήμη του ποιητή Γιάννη Μουτάφη. Μεταξύ των ομιλητών ήταν και η Πειραιώτισσα συγγραφέας Τούλα Μπούτου. Ο πειραιώτης ποιητής και κριτικός Στέλιος Γεράνης μετέχει στο ετήσιο φεστιβάλ κουλτούρας και τουρισμού στην πόλη Πάνορμο της Τουρκίας. Ιδρύεται η «Εταιρεία Φίλων Δημοτικού Θεάτρου».

Από την σελίδα «ΒΙΒΛΊΑ» πληροφορούμαστε την έκδοση της ποιητικής συλλογής της Τούλας Μπούτου, «Με μιαν ανάσα» σε εξώφυλλο Φ. Σουβαλιώτη, Την κυκλοφορία του Γ΄ τόμου της «Ιστορίας της πόλεως του Πειραιώς» (Κλασικοί Χρόνοι) του δικηγόρου Ιωάννου Μελά. Αθήνα 1989. Την έκδοση της ποιητικής συλλογής του Χαλκιδαίου ποιητή  Αντώνη Ν. Συμιγδαλά, «Η μπαλάντα του ανθρώπου», Χαλκίδα 1990, την ποιητική συλλογή «Η σταδιακή οξείδωση της γραφής» του Παύλου Δ. Πέζαρου με ένα σχέδιο του Θανάση Καλαμίδα, εκδόσεις «Τα τραμάκια», του ποιητή Γιώργου Κάτου, Θεσσαλονίκη 1990. Δύο ποιητικές συλλογές του Δημήτρη Α. Κράνη από τις εκδόσεις και το τυπογραφείο Μαυρίδη, Αθήνα 1990. Την ποιητική συλλογή «Ταξιδεύω γύρω σου» του Γιάννη Κ. Σαλβαρλή από τις εκδόσεις Απανεμιά, Αθήνα 1990. Ενώ πληροφορούμαστε για την έκδοση στην περιοχή των Καμινίων, του 1^ου τεύχους (τριμηνιαία έκδοση εκπαιδευτικής, μορφωτικής και κοινωνικής έρευνας) "Πολιτιστική Πράξη". Το περιοδικό εξέδιδε ο Νίκος Κουκολιάς από το 1990 έως το 1994. Συνολικά 4 τόμοι. Στην πολιτιστική αυτή ενδιαφέρουσα και αξιέπαινη ολιγόχρονη έκδοση του περιοδικού, συνεργάστηκαν Αθηναίοι και Πειραιώτες λογοτέχνες και ποιητές, όπως και ο γράφων αυτό το σημείωμα.

    Κλείνοντας την παρουσίαση του 52^ου τεύχους της ΦΣ, Απρίλιος-Ιούνιος 1990, το οποίο κυκλοφόρησε πριν 32 χρόνια, να δώσουμε και ορισμένες χρήσιμες ακόμα πληροφορίες. Ο ποιητής Κώστας Ουράνης που ανοίγει την αυλαία του περιοδικού με ποίημά του, «Της αγάπης» είναι ο γνωστός μας κοσμοπολίτης και ταξιδευτής ποιητής του οποίου το έργο αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό της ποίησης. Ιδιαίτερα από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του αιώνα 1912, όταν μας έδωσε μετά «Τα όνειρα» 1909, τους στίχους των “Spleen”. Και μια σειρά άλλων ποιημάτων όπως οι «Νοσταλγίες». Το ποίημά του «ΘΥΜΗΣΕΣ» το έχει αφιερώσει «Του φίλου μου κ. Παύλου Νιρβάνα». Του γνωστού μας Πειραιώτη-Φαληριώτη ιατρού λογοτέχνη και χρονογράφου. Ενώ το ποίημά του «θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι…» βρίσκεται στην ίδια ατμόσφαιρα με ποίημα του πειραιώτη ναυτικού- ασυρματιστή, ποιητή Νίκου Καββαδία. Του γνωστού μας Μαραμπού. Τα Ποιήματα του Κώστα Ουράνη κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις του βιβλιοπωλείου της Εστίας. Ενώ το Μάρτιο του 1993, η ποιήτρια και μεταφράστρια Αλόη Σιδέρη, (κόρη της πρώτης συζύγου του Κ. Ουράνη) επιμελείται τον τόμο Κώστας Ουράνης, Ποιήματα-Εκλογή, εκδόσεις της Εστίας. Γνωστή μας είναι και η προσφορά του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη και οι δεκάδες εκδόσεις του. Το ωραίο ποίημα «ΑΝΤΙΨΑΛΜΟΣ» ανήκει στην πρόωρα χαμένη μουσικό και λυρική ποιήτρια, μεταφράστρια Μαρία Μάγια Ρούσου, (1937- 16/9/1989). Μια εξαιρετική γυναικεία ποιητική φωνή η οποία ήταν γνωστή και αγαπητή στην πόλη μας, μια και ποιήματά της συναντάμε και σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πειραιά. Συνεργάστηκε με ποιήματά της με το περιοδικό «Το Περιοδικό μας» βλέπε ενδεικτικά τεύχη 10-11/ 1959, 19-20/1960, 23-24/1960 κλπ., με τον ετήσιο τόμο «Φιλολογική Πρωτοχρονιά», βλέπε αριθμό 39/1982 και το κείμενό της «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΟΥΝΑΜΟΥΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ»., κ.ά. Για την παρουσία της Μάγιας Μαρία Ρούσσου στα ελληνικά γράμματα βλέπε και ενδεικτικά το κείμενο της ποιήτριας Κατερίνας Καφή, συζύγου του ποιητή Όθων Δέφνερ (επίσης γνωστού στον κόσμο του Πειραιά), στο περιοδικό «Αιολικά Γράμματα» τχ. 132/1,2,1993 Όπου ανάμεσα στις 11 ποιητικές συλλογές της ποιήτριας που καταγράφει υπάρχει και ο «Αντιψαλμός»: ένα ποίημα σε δέκα γλώσσες, Αθήνα 1985. Καθώς και το κείμενο της ποιήτριας Λέτας Κουτσοχέρα σε εφημερίδα της Πάτρας «Γνώμη» (;) Δευτέρα 4/1/1993, η οποία κυκλοφόρησε και την μελέτη «Για τη Μάγια-Μαρία», Προσέγγιση στο έργο και στη ζωή της.. Όχι αδιάφορα είναι και τα ποιήματα αφιερωμένα στην Μ. Μ. Ρούσσου όπως αυτό της ποιήτριας Ευγενίας Παλαιολόγου-Πετρώνδα, βλέπε «Ποιητικά Άπαντα», σ.307, Λευκωσία-Κύπρος 1999. Η παρουσία του λογοτέχνη Κώστα Γ.  Μίσσιου είναι γνωστή στον πειραϊκό χώρο. Δημοσιεύματά του διαβάζουμε στο περιοδικό «Φιλολογική Στέγη» και αλλού. Το 2009 το «Παιδαγωγικό Βήμα Αιγαίου» τριμηνιαία περιοδική έκδοση εκπαιδευτικού προβληματισμού, Μυτιλήνη 2009 του αφιερώνει σελίδες του, ενώ οι εκδόσεις «Πιττακός», Μυτιλήνη 2020 κυκλοφορεί τον τόμο Κώστας Γ. Μίσσιος, «Δεκατρείς Λόγιοι και Λογοτέχνες γράφουν για τα βιβλία μου» Συμβολή στην ιστορία της Λεσβιακής Γραμματείας, τόμος 21^ος. Για τον πειραιώτη ποιητή και κριτικό Αντώνη Ζαρίφη, έχουμε αποδελτιώσει εργασίες του σχετικά πρόσφατα και έχουμε αναρτήσει τέσσερα κείμενα-βιβλιοκριτικές για το έργο του. Η παρουσία του καλού ποιητή Χάρη Χρόνη, μας είναι γνωστή στον πειραϊκό χώρο ως ποιητή και όχι ως βιβλιοκριτικού. Είχα συνεργαστεί μαζί του παρουσιάζοντας τον στο Κανάλι 1 του Πειραιά στην εκπομπή τα «Μακρά Τείχη». Η εκπομπή είχε ηχογραφηθεί στην οικία του. Ας δώσουμε τίτλους συλλογών του Μιχάλη Καρακεχαγιά (16/3/1934-18/4/2010) όπως ήταν το πραγματικό του όνομα. Πρωτοεμφανίστηκε στην με το ψευδώνυμο Χάρης Χρόνης το 1968 συλλογή «Ιντερμέτζο», εκδ. Λογοτεχνικό Στάδιο. Ακολούθησε πάλι από το Λογοτεχνικό Στάδιο 1973 η συλλογή «Μυθολογία των Ημερών». Το 1982 εκδίδει στην Αθήνα την συλλογή «Εποχές», το 1986 στον Πειραιά την συλλογή «Επί Χάρτου», τέλος στην Αθήνα το 1994 την συλλογή «Διέξοδος» και το 2000 την συλλογή «Του Νερού το Χρώμα».  Για το έργου του έχουν γράψει αρκετοί πειραιώτες. Για την απώλειά του βλέπε και περιοδικό ΦΣ. τχ. 23/1,2,3, 2010 της Β΄ περιόδου, σελ. 3-4.

Τέλος, να δώσουμε και άλλη μία πληροφορία που έχει σχέση με την πόλη του Πειραιά και ιδιαίτερα με εκπαιδευτικό της ίδρυμα. Αγόρασα πριν λίγες μέρες τον τελευταίο τόμο της σειράς «Λογοτεχνική Κριτική» για τους ποιητές της Γενιάς του 1970 των εκδόσεων Αιγαίον που επιμελείται και γράφει ο καθηγητής Θεοδόσης Πυλαρινός. Ο τελευταίος τόμος που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2021 είναι για τον πρέσβη επι τιμή ποιητή και κριτικό, συγγραφέα ταξιδιωτικών βιβλίων πολυγραφότατο και βραβευμένο κύριο ΓΙΩΡΓΟ ΒΕΗ. Ο τόμος έχει τίτλο «ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΏΡΓΟ ΒΕΗ» Κριτικά κείμενα (για την ποίησή του) Ανθολόγηση-Εισαγωγή-Επιμέλεια: ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ. Αιγαίον Λευκωσία 2021, σελίδες 418, τιμή 19.10 ευρώ. Μετά την εισαγωγή του επιμελητή, ακολουθεί το «ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΓΙΏΡΓΟΥ ΒΕΗ».  Στην σελίδα 65 διαβάζουμε: ο διπλωμάτης ποιητής γεννήθηκε το 1955. Στην χρονολογία 1967 πληροφορούμαστε τα εξής: «Τελειώνει το Γ’ Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας και εισάγεται πρώτος, μετά από εξετάσεις, στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή, σημερινό Α΄ Γυμνάσιο-Λύκειο Πειραιά. Στη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων δημοσιεύονται κείμενά του στην εφημερίδα Φιλολογική Βραδυνή, αλλά και σε διάφορα άλλα λογοτεχνικά έντυπα».  Όπως διαπιστώνουμε, από την εποχή του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μέχρι των ημερών μας, αρκετές πνευματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής γραμματείας είτε σπούδασαν σε δημόσιο Σχολείο του Πειραιά, όπως στην ΙΩΝΙΔΕΙΟ (στο κέντρο του Πειραιά, Πλατεία Κοραή) είτε στην Παλαιά Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά (Καραολή) είτε στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο «Ο Πλάτων» (Τερψιθέα) είτε σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αποκτώντας μία άμεση επαφή με την πόλη μας, το λιμάνι και την ατμόσφαιρά του.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, Παρασκευή 24 Μαρτίου 2022