Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ. ΠΑΣΧΑ 2022

 

              Π Α Σ Χ Α  2 0 2 2

Η  τελετουργία του πένθους

 

Ε  Σ Τ Α Υ Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Σ

Ύστερα από μια περιπλάνηση σ’ ένα παραθαλάσσιο νεκροταφείο, βρέθηκα στο σπίτι μου που βρισκόταν στην πλαγιά ενός λόφου. Μπαίνοντας στο ατελιέ μου είδα επάνω στο τραπέζι έναν πελώριο Εσταυρωμένο, που ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, ανάμεσα σε χειρόγραφα, μολύβια, γομολάστιχες και ακουαρέλες. Ήταν ξύλινος και του έλειπαν τα χέρια του. Ένιωσα μια παράξενη έλξη για εκείνο το γλυπτό, μια έλξη που κατέληξε σε ακατανίκητη επιθυμία. Καθώς έσκυβα για να το φιλήσω, διαπίστωσα ότι τα μεγάλα του ματόκλαδα ανοιγόκλειναν διαρκώς. Ήταν τα μάτια ενός ζωντανού ανθρώπου, που ήταν θλιμμένα και υγρά. Τρόμαξα και άρχισα να περιφέρομαι σαν τρελός μέσα στο σπίτι, ανάβοντας όλα τα φώτα και βάζοντας δίσκους στο πικάπ. Άρχισα να τηλεφωνώ σ’ εκείνους που θεωρώ φίλους μου. Δεν απαντούσε κανείς. Ύστερα από αμέτρητες προσπάθειες, κάποιος σήκωσε το ακουστικό, αλλά όταν άκουσε την ιστορία μου, είπε πως ήταν πολύ απασχολημένος και δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου. Κατέβηκα στο ισόγειο όπου βρίσκεται το υπνοδωμάτιό μου. Έξω φυσούσε ένας δαιμονισμένος αέρας. Τα δέντρα έγερναν προς το χώμα και τα καπέλα των περαστικών κατρακυλούσαν στην άσφαλτο. Ξαφνικά άρχισε να βρέχει δυνατά και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι δρόμοι γέμισαν νερά, το νερό μπήκε στο δωμάτιο-ήμουν απελπισμένος. Τα βουρκωμένα μάτια του Χριστού σκάλιζαν ασταμάτητα το μυαλό μου, κι εκείνη η θλίψη που εμφανιζόταν ανάμεσα στα κινούμενα ματόκλαδα, γυάλιζε όλο και πιο πολύ. Ένιωσα ολομόναχος στον κόσμο. Με κατέκλυσε μια απερίγραπτη ερημιά και όταν είδα το νερό να ανεβαίνει σκαρφαλώνοντας στο σώμα μου, έμεινα ακίνητος σαν πετρωμένος. Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΙΣΑΡΗΣ, ΟΝΕΙΡΟΛΟΓΙΟ- ΟΝΕΙΡΑ 1981-2017, εκδόσεις Στερέωμα, Αθήνα 2018, σ.75-76.

ΒΗΘΛΕΕΜ- ΓΟΛΓΟΘΑΣ

Φάτνη και σαρκοφάγος

ο μικρός παίζει με το σταυρό

κλωτσάει την πέτρα από τον τάφο

    και ο Ιωσήφ έξω κουστωδία

    η Σαλώμη πιστοποιητικό

    αν είν’ αφίλητη η Παναγιά

   -κλίνη εδώ κλίνη ο Λάζαρος

     κλίνη κάτω και ο Άδης-

κι ο Λογγίνος εξέταση για τη ζωή

    ο Ηρώδης Πιλάτος νίπτει

τας χείρας στο αίμα των βρεφών

ο Χάρος πεσμένος οι Μάγοι γονατιστοί

     και το φώς το μικρό φώς το μεγάλο

Βηθλεέμ Γολγοθάς απόσταση μερικά χρόνια.

 

                Η πίκρα νοστιμεύει την αιωνιότητα

            το κρύσταλλο διαιωνίζει τη μορφή

            δεν είναι τόπος μαύρες σκιές και στάλες

            μόνο κόκκαλα λευκά σε άσπρα σεντόνια.

ΒΑΛΤΕΡ  ΠΟΥΧΝΕΡ, ΑΛΑΤΙ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ, ΠΟΙΗΣΗ, εκδόσεις Όταν, Αθήνα, 2020, σ. 34

  ΣΥΝΟΙΚΙΑΚΟ  ΚΟΙΜΗΤΗΡΙ

Δεν πρέπει νάναι πάνω από τριάντα τάφοι

στεγνοί από χρόνια και σφραγισμένοι οριστικά

αφού δεν συνεχίζεται η συμβίωση με τους νεκρούς

σε απόσταση και θαλπωρή συνοικίας.

Άλλοτε οι ταφόπετρες σαν παντζούρια παραθύρων

άνοιγαν κι’ έκλειναν ανανεώνοντας την επαφή

και στην αυλή δεν έμπαινε μόνο τυχαίος διαβάτης

για να διαβάσει ως ουδέτερος αρχαιόφιλος

λησμονημένες ευχές, υποσχέσεις και όρκους.

Φαίνεται, όπως δεν άντεξαν τα μικρομάγαζα των φτωχών

στον κολεκτιβισμό του σούπερ-μάρκετ

έτσι αναγκάσθηκαν κι’ οι νεκροί ν’ ακολουθήσουν

την ανωνυμία αχανών παραμέτρων…

       Sydney- Ashfield 29-5-88

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Σ. ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗΣ, ΕΝ ΓΗ ΑΛΛΟΤΡΙΑ, ΙΙΙ, εκδόσεις Ερμής, Αθήνα 1996, σ.168

Κ Ο Ι Μ Η Τ Η Ρ Ι Ο

Το κυπαρίσσι

στη μάντρα του νεκροταφείου

χλωρός οβελίσκος

σημαδεύει τον τόπο

Στην περίμετρο γύρω

τυφλότητα ασβέστη

χαυνώνει τον κάμπο

 

Τα ψυχοσάββατα

λάδι και στάρι

ο χαλκός της καμπάνας βραχνός

λαλεί

δισταγμό ως την παύση

 

Κι όλο μετά

ησυχία του σήμαντρου

σταλάζει

στα λευκά χαμομήλια

περίσκεψη

 

Η κοίμηση των σιωπηλών

στο περιβόλι

αρδεύει

γαλήνιο φύτρο

συνέχειας

ΘΕΟΝΗ ΚΟΤΙΝΗ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ, εκδόσεις Μελάνι 2020, σ. 23   

Ρ Ο Υ Μ Π Λ Ι Ω Φ

Στον δικό μου Γολγοθά πάντα χιονίζει. Περνούν ιππείς και ξυλοπόδαροι, ανάβουν φωτιές να ζεσταθούν, την ίδια ώρα που ένα μαύρο άλογο πνίγεται στο ποτάμι. Κάποιος με φωνάζει «Σεργκέι», τον αγνοώ.

     Αλλά λίγο πρίν με καρφώσουν στον σταυρό, σκύβοντας για να πιώ μια χούφτα χιόνι, βλέπω ότι στην πινακίδα με τ’ όνομά μου γράφει «Βαραββάς». Σκέφτομαι πώς από χθες, πού σε περίμενα, έχει ήδη μεσολαβήσει ένας αιώνας.

     Είναι πάλι πρωί, ψάχνω στο μισοσκόταδο τα κλειδιά κι ένας ακόμη πετεινός βεβαιώνει πώς ήμουν πάντοτε

μιά

χειρονομία άρνησης

για κάθε σου

ελπίδα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΓΕΛΗΣ, ΠΑΝΤΑ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2022 σ.38

ΘΡΙΑΜΒΙΚΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ

-ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΣΧΑ-*

έκρυβες όλο το κεφάλι πίσω από το δάχτυλο

να μη τον δεις αμνό που ετοιμαζόταν

για την αιματηρή θυσία του

κόκκινα νύχια άσπρα αυγά τ’ άδεια του μάτια

τα όμορφα αγαπημένα βλέφαρα κλειστά

σα να κοιμότανε’

 

πόνος ο πλέον καταντούσε συνεχής

κάθε μοιραία κίνηση δεινός σου υπογραμμίζει

βιασύνη τώρα δε χρειάζεται καθώς

ο τελετάρχης παραμένει σταθερός

-χάσκει το τέλος ολοστρόγυλλο

κλείνει η θυσία στο λαιμό

(μα χαμογέλα: πρέπει)

 

τριγύρω θριαμβεύει η ανάσταση αν-

αίτια συνθλίβοντας το ήδη νεκρό σου πάσχα

*Ο τίτλος ανήκει στον ποιητή Κώστα Θ. Ριζάκη.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑ, ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΠΛΗΝ ΕΡΗΜΟΣ. ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδόσεις Κουκκίδα 2018 σ.20

Κ Υ Β Ε Ι Α

Στην αποκυλισμένη πέτρα

του άδειου τάφου Σου

παίξαμε ζάρια την απιστία μας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΕΠΙΛΟΓΗ,  Επιλογή και επιμέλεια Καίτη Χιωτέλλη, εκδόσεις Ακρίτας 2001, σ.116

 [Τι είναι ο θάνατος αν όχι εκείνη η νύχτα]

Τι είναι ο θάνατος αν όχι εκείνη η νύχτα

με τα φτερά σου να διπλώνεις κουρασμένα

και το κεφάλι να γέρνεις στο στήθος

μέχρι που πια να μη με βλέπεις’

αν όχι τα χέρια σου ανήμπορα ν’ ανοίγουν

κι ανάμεσά τους να ξεφεύγω

σαν έμβρυο που άκαιρα αποσπάστηκε

από τη μητρική απαλοσύνη.

Τι είναι ο θάνατος αν όχι αυτό το βάρος

που ξαφνικά οι λέξεις αποχτούν’

κι ο θάνατός μου τι ήταν αν όχι αυτή η έκλειψη

όπως μαχαίρι να ακροβατεί στο στήθος μου.

ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ, ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ [ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1970-2012], εκδόσεις Πατάκη 2015, σ.17

ΑΝΕΚΔΟΤΑ

    ΙΙΙ

Κάμνω τη θητεία μου στη λύπη,

Δαρμένο δέντρο της ακροποταμιάς

πεθαίνω μέσα στη μνήμη σου

κηδεύομαι μέσα στην περιφρόνησή σου.

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ, Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Είκοσι έτη μετά, επιμέλεια έκδοσης- Πρόλογος: Νίκος Δαββέτας, εκδόσεις Πρώτη Ύλη 2020, σ.87

 [Άτιτλο]

Ο θόλος μαύρος

από το πολύ σου φώς

Ο θάνατος

«αναστάσιμη οδύνη»…

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδόσεις Καστανιώτη 1989, σ.38

     ΝΕΚΥΟΣΤΟΛΕ

Οδήγησε αυτή την τάλαινα ψυχή

στο νησί των Μακάρων

Φιλεύσπλαχνε

τώρα που το Σώμα

η νύμφη ανύμφευτη Μάννα Γης

 το σκεπάζει

Παράκλητε

Θνητοφάγε

Λόγε

γ. χ. μ. 2022

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς.

Πάσχα Ονείρων Πάσχα 2022