ΕΥΡΩΠΗ, via ΗΠΑ
του Βασίλη Κρεμμυδά
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Τετάρτη 14/10/1998,
σ.31
Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ μακρινό,
ως τις αρχές του αιώνα μας που εκπνέει, ας πούμε, οι οικονομικοκοινωνικές
πραγματικότητες δικαιολογούσαν τη διαίρεση της Ευρώπης του χάρτη σε δύο
κομμάτια- σε μια Δυτική Ευρώπη ανεπτυγμένη και σε μια Ανατολική καθυστερημένη,
παρά την πολύ μεγάλη ανάπτυξη που είχε σημειωθεί στη Ρωσία. Αυτή η ανεπτυγμένη
Δυτική Ευρώπη εξακολουθούσε τότε να είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, από κάθε
άποψη.
Ακολούθησαν ο ευρωπαϊκός Πρώτος
Παγκόσμιος Πόλεμος και η Οκτωβριανή Επανάσταση’ η δεύτερη ήταν η απαρχή της
διαίρεσης της Ευρώπης σε Δυτική και Ανατολική και στο πολιτικό επίπεδο. Ακόμη
όμως οι συνεχώς υψούμενοι δείκτες διείσδυσης του αμερικανικού κεφαλαίου και
στην ευρωπαϊκή οικονομία δεν έδειχναν ικανοί να ανατρέψουν τις ισορροπίες και
να αμφισβητήσουν την παγκόσμια κυριαρχία της Ευρώπης’ εννοώ την υπεροχή των
ευρωπαϊκών αποικιακών αυτοκρατοριών. Το πρώτο μεγάλο γεγονός που έμμεσα
επέδειξε την αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής οικονομικής υπεροχής από την
αμερικανική οικονομία ήταν η νέου τύπου οικονομική κρίση του 1929.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέτρεψε
τα πάντα στις παγκόσμιες ισορροπίες-και στην Ευρώπη: όχι μόνον έδωσε την
ευκαιρία στις ΗΠΑ να εμφανιστούν ως ο αποφασιστικός πρωταγωνιστής και, τελικά,
ως ο μόνος νικητής, αλλά, επιπλέον, το τέλος του βρήκε τις μεγάλες συμμαχικές
τους χώρες της Ευρώπης να τους χρωστούν τεράστια ποσά. Το τέλος του, όμως,
εσήμανε και την ένταξη της πολιτικής διαίρεσης της Ευρώπης σε Δυτική και
Ανατολική.
Τα λέγω όλα αυτά, για να εξηγήσω ότι
έως πριν από δέκα περίπου χρόνια η διαίρεση της Ευρώπης του χάρτη σε Ανατολική
και Δυτική οφειλόταν στους πολύ διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και, κατά τα
τελευταία πενήντα χρόνια, στα διαφορετικά πολιτικοκοινωνικά καθεστώτα’ όταν
αυτά έπεσαν, αποκαλύφθηκε ότι η διαφορά στους ρυθμούς ανάπτυξης είχε μεγαλώσει.
Στο μεταξύ, η παγκόσμια κυριαρχία των
ΗΠΑ στο οικονομικό και εν πολλοίς και στο πολιτιστικό επίπεδο, ή καλύτερα στο
επίπεδο της κουλτούρας, τους επιτρέπει να αποφασίζουν και για τη διαίρεση της
Ευρώπης και τη συμπεριφορά απέναντί της. Μια νοητή γραμμή, που περνάει από το
μέσο της Αδριατικής και συνεχίζει βόρεια, διαιρεί την Ευρώπη και τη συμπεριφορά
των ΗΠΑ απέναντί της: αριστερά από τη
γραμμή, στη Δυτική Ευρώπη, οικονομική διείσδυση και πολιτική πίεση δεξιά της η
γλώσσα των όπλων, με τη μια ή την άλλη μορφή της, για τον έναν ή τον άλλο λόγο’
υπαρκτό και ανύπαρκτο.
Το γεγονός ότι σήμερα η μορφή και ο
ρόλος της Ευρώπης του χάρτη προσδιορίζονται από τις ΗΠΑ, και όχι από την ίδια,
είναι αποτέλεσμα της στάσης της: η Ευρώπη,
εννοώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενδιαφέρθηκε έως τώρα να διαμορφώσει τους όρους
ενός παγκόσμιου οικονομικού ρόλου, παράλληλου με αυτόν των ΗΠΑ, και όχι να
ρυθμίσει τα του οίκου της’ η Ευρώπη δεν έχει κατορθώσει- και είναι πια αμφίβολο
αν θα κατορθώσει- να συγκροτήσει μια συνολική ευρωπαϊκή πολιτική, να ορίσει, με
απλούστερα λόγια, και να περιγράψει τον εαυτό της’ ένας καθαρά ευρωπαϊκός
λόγος, κάτι σαν έναν νέο διαφωτιστικό λόγο, είναι ανύπαρκτος’ οι ΗΠΑ έχουν το
δικό τους, που είναι αντιευρωπαϊκός και αντιδιαφωτιστικός.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ
--
Και από την σελίδα του ΕΚΕΒΙ,
αντιγράφουμε:
Κρεμμυδάς, Βασίλης Ν., 1935-2017
Ο Βασίλης
Κρεμμυδάς γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας• εκεί τελείωσε το γυμνάσιο.
Το 1959 έλαβε πτυχίο Ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από
το 1964 έως το 1967 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές οικονομικής και κοινωνικής
ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Lyon και στην τότε Ecole Pratique des Hautes
Etudes, στο Παρίσι. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το
1972 με τη διατριβή "Το εμπόριο της Πελοποννήσου στον 18ο αιώνα". Το
1981 εκλέχτηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το βιβλίο "Συγκυρία
και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821". Το 1965-1967
διατέλεσε λέκτωρ των νέων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Lyon. Επί 17 χρόνια
εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Λύκειο Ζηρίδη και Σχολή Μωραΐτη) και το
1979-1982 δίδαξε ως ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1982
εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και το 1987 καθηγητής στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε προσκληθεί (professeur invite) δύο φορές σε
πανεπιστήμια του Παρισιού. Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος
της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής και διευθυντής της αυτοτελούς
δημόσιας υπηρεσίας "Αρχεία Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και της
Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης". Τα ιδιαίτερα επιστημονικά
ενδιαφέροντά του ήταν προσανατολισμένα στις οικονομικές και κοινωνικές
πραγματικότητες του τέλους της Τουρκοκρατίας και του ελληνικού 19ου αιώνα και
σε ζητήματα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του βίου του
ελληνικού κράτους.
Έφυγε από τη
ζωή στις 12 Νοεμβρίου 2017, σε ηλικία 82 ετών.
--
Για «Ευρολιγούρηδες» μόνο!
Η επιφυλλίδα του έγκριτου ιστορικού Βασίλη
Κρεμμυδά (Μεσσήνη 25/9/1935- Αθήνα 12/11/2017) δημοσιεύεται στην σελίδα 3 του
«ένθετου» «ΠΑΝΟΡΑΜΑ» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 1998, στην
οποία ο ιστορικός ήταν συνεργάτης. Στον τόμο με τίτλο «Επιφυλλίδες» που
κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Gutenberg, ο κυρός ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς
δεν περιλαμβάνει το σύνολο των επιφυλλίδων του. Στην ίδια σελίδα της πολιτικής
απογευματινής εφημερίδας, στεγάζονται κάτω από τον τίτλο «Μουσεία χωρίς
προμελέτη;» η κριτική εικαστικών τεχνών του τεχνοκριτικού Χάρη Καμπουρίδη, και,
η «Θεατρική παιδεία» στην στήλη «Το Πνεύμα του τόνου» του φιλόλογου, κριτικού
θεάτρου και θεατρικού δασκάλου μαθητή του πειραιώτη σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη,
του Κώστα Γεωργουσόπουλου που έφυγε
πρόσφατα από κοντά μας και έκανε φτωχότερο τον κόσμο του Θεάτρου και έφερε θλίψη στους
θεράποντες της πανάρχαιας τέχνης του Θέσπη.
Η επιφυλλίδα
του έλληνα ιστορικού ήρθε στην σκέψη μου εκ νέου καθώς προσπαθώ και από την
μεριά μου σαν έλληνας και ευρωπαίος φορολογούμενος πολίτης να κατανοήσω όλα
αυτά τα παράξενα και ενδεχομένως επικίνδυνα για τις ζωές μας πολιτικά πράγματα
που συμβαίνουν στις μέρες μας στην εσωτερική και παγκόσμια πολιτική σκηνή. Με
την ανάληψη της εξουσίας του πρώην προέδρου αμερικανού πλανητάρχη, μετά από τις
ελεύθερες εκλογές που διεξήχθησαν στην μεγάλη πέραν του Ατλαντικού ήπειρο και τα
υψηλά εκλογικά ποσοστά που συγκέντρωσε ο ίδιος και το κόμμα των ρεπουμπλικάνων.
Οι πολίτες και οι πολιτικοί παράγοντες του δυτικού και όχι μόνο κόσμου,
αισθάνθηκαν ότι κάτι άλλαξε ή πρόκειται να αλλάξει στην διεθνή σκακιέρα,
αφήνοντας όμως αναπάντητο το ερώτημα αν η κυβερνητική αυτή αλλαγή θα ήταν υπέρ
των συμφερόντων τους και των δικών τους κρατών ή όχι. Τα πρώτα κυβερνητικά
διατάγματα που υπέγραψε ο πρόεδρος Ντόλαντ Τραμπ και οι εξαγγελίες του, έδειξαν
με τον πλέον ξεκάθαρο και σαφή τρόπο τόσο στους αμερικανούς πολίτες όσο και
στους κατοίκους των συμμαχικών Ευρωπαϊκών κρατών ότι η πορεία και οι εξελίξεις
στην παγκόσμια πολιτική σκηνή θα είναι
από τούδε και στο εξής παντελώς διαφορετική. Οι ΗΠΑ, στην τρίτη χιλιετία της
πολιτικής ιστορίας του ανθρωπίνου γένους παρουσιάζεται, ως η μόνη όπως
φαίνεται ηγέτιδα και πανίσχυρη δύναμη του Δυτικού κόσμου. Οι κυβερνητικές του
παρεμβατικές αποφάσεις συνάδουν με τις θέσεις και πεποιθήσεις του «να
κάνουμε την Αμερική και πάλι μεγάλη και ισχυρή», βρήκε θετική, υποστηρικτική
πλειοψηφική ανταπόκριση, αποδοχή από σημαντική μερίδα του εκλογικού
αμερικανικού σώματος. Η εξωτερική πολιτική, η διπλωματία και η στρατηγική των
Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής απέναντι στους παραδοσιακούς συμμάχους τους, τις
φιλικές, συμμαχικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής ηπείρου επανεξετάζονται,
επαναπροσδιορίζονται, επανακαθορίζονται σύμφωνα και αποκλειστικά με τα όποια
συμφέροντα της ηγέτιδας καπιταλιστικής υπερδύναμης. Το γεγονός αυτό, η εδώ και
χρόνια κουρασμένη και κορεσμένη πνευματικά και ασθμαίνουσα πολιτικά διχασμένη
γηραιά Ευρώπη, μία ήπειρο υπεύθυνη στην ιστορική της διαδρομή για την αποικιακή
της πολιτική και ακόμα πιο υπεύθυνη και υπαίτια των δύο παγκόσμιων πολέμων και
της κυοφορίας ακραίων και καταστροφικών ιδεών, φασιστικών κινημάτων στο έδαφός
της που την αιματοκύλησαν, με σύγχρονες εκλεγμένες ηγεσίες της προερχόμενες από
τους σωλήνες του τραπεζικού συστήματος και της νομικής επιστήμης και μόνο, ή
οικογενειακά παραδοσιακά τζάκια, είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι Ευρωπαϊκές
ηγεσίες και ο Ευρωπαίος στην τελική ανάλυση κάτοικος την πολιτική
επιχειρηματική σκέψη ενός μπίζνεσμαν πολιτικού, και μάλιστα, όταν ο
συγκεκριμένος δισεκατομμυριούχος αμερικανός πολιτικός δεν προέρχεται από τα
παραδοσιακά σπλάχνα του αμερικάνικου νομικού κατεστημένου, αντιμετωπίζει την
πολιτική διαχείριση της κυβερνητικής του εξουσίας σαν να ηγείται και διευθύνει
τις ατομικές του επιχειρήσεις. Με μοναδική εύλογη φιλοδοξία και στόχο το
οικονομικό κέρδος και υπερκέρδος, παραδοσιακές και δοκιμασμένες πρακτικές των
καιρών μας στις πτώσεις και ανόδους των δεικτών του καπιταλιστικού συστήματος. Και
με το Ευρωπαϊκό μας οικοδόμημα τι γίνεται; Θα αναρωτηθεί εύλογα ο ενεργός
ευρωπαίος πολίτης. Μήπως η υπάρχουσα Ενοποίηση όπως βεβιασμένα έγινε δεν έφερε
τα αναμενόμενα αποτελέσματα και δεν ήταν παρά μία πολιτική «φούσκα»;
Εξυπηρετούσε άλλες γεωπολιτικές σκοπιμότητες και σχεδιασμούς; Και κατόπιν, πως μπορείς να
αφήσεις από έξω από την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση την ισχυρά κρατική οντότητα και
αχανή επικράτεια της Μεγάλης Αρκούδας, της Ρωσίας. Όταν οι Ευρωπαίοι δυτικοί
ηγέτες των ανοιχτών αστικών δημοκρατιών αποφασίζουν να ενσωματώσουν στο
Ευρωπαϊκό οικοδόμημα όλα τα πρώην ανατολικά κομμουνιστικά κράτη που βρίσκονταν
κάτω από την κηδεμονία της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Τα κράτη και οι
εθνότητες που αποσκίρτησαν από αυτήν μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου
το 1989 και το εσωτερικό γκρέμισμα της τότε ανατολικής υπερδύναμης και ο
Κόσμος μας έπαψε να είναι διπολικός. Μήπως οι Ευρωπαϊκές πολιτικές αντιμαχόμενες
διαρκώς μεταξύ τους δυνάμεις στο διάβα της Ιστορίας, ακολουθούν την λανθασμένη
στρατηγική ταχτική του Κορσικανού Μεγάλου Ναπολέοντος, και μεταγενέστερα του
Αυστριακού την καταγωγή γερμανού δικτάτορα Φύρερ Αδόλφου Χίτλερ, που θέλησαν
και οι δύο αυτές ιστορικές μορφές να κατακτήσουν την αχανή και πλούσια σε υπέδαφος
Ορθόδοξη Ρωσία με την ισχύ των όπλων, εκστρατεύοντας στρατιωτικά εναντίον της και
όχι με την πολιτική και πολιτιστική διπλωματία; Ο ρεαλισμός και η κυνικότητα
της αλήθειας της Παγκόσμιας Ιστορίας στα συμπερασματικά της καθέκαστα, μας έχει
φανερώσει ότι η πολιτιστική, πνευματική, καλλιτεχνική διπλωματία, συνήθως δεν
είναι παρά ο άλλος Δούρειος Ίππος της εξαγωγής της κυριαρχίας του ενός κράτους
προς το άλλο, της μία ηπείρου προς τις υπόλοιπες, όπως και αν μετά βαπτίζεται η
ιδεολογική σκοπιμότητα από τις γηγενείς δυνάμεις που την προωθούν. Το
παράδειγμα της αμερικάνικης χολιγουντιανής κινηματογραφικής παραγωγής και μουσικής
προβολής ως παγκόσμια και μονοδιάστατη πρόταση καλλιέργειας και κουλτούρας,
μορφωτικών ιδανικών του σύγχρονου ατόμου, αλλά και γιατί όχι, των
πανεπιστημιακών κοινοτήτων και ιδρυμάτων εξαγόμενη παιδεία, «επιβολή» μιας
μονοσήμαντης «πολιτικής ορθότητας» και των διχαστικών απαγορεύσεων κάθε άλλης
φωνής και περίπτωση εξέτασης ενός παλαιότερου ή νεότερου συμβάντος και
κοινωνικών αξιών, ποδηγέτηση της σκέψης, επικροτεί ίσως το ερωτηματικό
επιχείρημα που θέτουμε. Τα πάντα πλέον ελέγχονται και «καθοδηγούνται» από
μικρές ελίτ, και μας προβάλλονται ως απαραίτητο και αναγκαίο καταναλωτικό και
μορφωτικό προϊόν των αναγκών μας. Γενάτε όμως το ζήτημα, πώς μπορεί να
αντιμετωπίσει βρισκόμενη η Ευρωπαϊκή ήπειρος ανάμεσα στις συμπληγάδες μέσα στις
οποίες είναι εγκλωβισμένη, δίχως τα αναγκαία εφόδια όταν απεμπολεί παραδοσιακές
της αξίες και πολιτισμικές αρχές δοκιμασμένες της προϊστορίας της; Ήτανε λάθος
ή όχι η πολιτική επιλογή του Ηνωμένου Βασιλείου να εγκαταλείψει το δυσκίνητο
ευρωπαϊκό υπερωκεάνιο; Από την μία-η Ευρωπαϊκή ήπειρος- έχει απέναντί της την
παραδοσιακά συμμαχική της υπερδύναμη και τα σύγχρονα συμφέροντά της και από την
άλλη, τις έτερες περιφερειακές ισχυρές δυνάμεις της Ασίας όπως είναι η Κίνα, η
Ινδία και ορισμένες άλλες κρατικές οικονομικά καπιταλιστικές οντότητες της Άπω
Ανατολής. Διαθέτει τις αναγκαίες εκείνες πολιτικές δυνάμεις και οικονομικές
υποδομές ώστε να αντιμετωπίσει την νέα ιστορική της πραγματικότητα η Ευρώπη;
Μήπως πληρώνει τα λάθη και τις επιλογές της των δύο μέτρων και των δύο σταθμών
που ακολούθησε μέχρι σήμερα; Έχει ισχυρή και πειστική φωνή, μπορεί να αρθρώσει
σύγχρονο συγκεφαλαιωτικό των επιμέρους πολιτισμικών παραδοσιακών μορφωμάτων και
των ταυτοτήτων της λόγο η Ευρωπαϊκή ήπειρος, το μωσαϊκό ιστορικής και πολιτιστικής πανσπερμίας των λαών της; ή ανακυκλώνει με στόμφο περασμένα
της μεγαλεία όχι και τόσων σίγουρων και σταθερών θεμελίων προσφοράς της
εντός των συνόρων της και εκτός. Και, εισερχόμενοι μέσα στους νέους ρυθμούς
πραγματικότητας της παγκόσμιας διακυβέρνησης, μήπως οφείλουμε να παραδεχτούμε
ότι η κλασική αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως την διδαχτήκαμε από την αρχαία
ελληνική αθηναϊκή δημοκρατία του Περικλή έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο; Και να δούμε με τι
αυτή έχει ή πάει να αντικατασταθεί; Εντέλει, ποιών μηχανισμών είμαστε
«πειραματόζωα» της Ιστορίας, της Πολικής ή της Οικονομίας; Μήπως η μέχρι σήμερα
εκπαιδευτική και πολιτιστική αγωγή μας βασίζονταν πάνω σε λανθασμένα της
ιστορικής κατανόησης θεμέλια; Ποια η αλήθεια της θεωρίας και ποια η αλήθεια του
παραδείγματος; Που τελειώνει το σωστικό ψεύδος κατά Πλάτωνα και που η διδαχή
των κατά συνθήκη ψευδών του Μαξ Νορντάου; Σίγουρα τέτοιου είδους ερωτήματα δεν
θα τα λύσει ούτε ο γράφων ούτε και η μικρή αυτή λογοτεχνική ιστοσελίδα, μόνο
μπορεί να ευελπιστεί σε καλύτερες μελλοντικές ανθρώπινες συνθήκες και φυσικά στον τερματισμό των περιφερειακών πολέμων ανά την υφήλιο.
Ο Μεσσήνιος ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς,
με τις επιστημονικές ιστορικές του εργασίες, διασταύρωσε θα γράφαμε την
«καθαρή» επιστήμη της Ιστορίας με τους μηχανισμούς, τους νόμους και τις αρχές της
επιστήμης της Οικονομίας, χωρίς κανένα από τα δύο αυτά Επιστημονικά γνωστικά πεδία
ερμηνείας της ανθρωπότητας να χάνουν, να
απεμπολούν κάτι από την ερευνητική τους εγκυρότητά τους, την
επιστημονική τους ακεραιότητα και την αυτοτέλεια τους. Ο Βασίλης Κρεμμυδάς μας
έμαθε-έδωσε, την Ελληνική Ιστορία κατανοητή σαν Παραμύθι. Αν τον κατανόησα σωστά
στα διαβάσματά μου μας γνώρισε πτυχές της Οικονομικής Ιστορίας των Μεσαιωνικών
Ελληνικών Χρόνων, της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων χρόνων του ελληνικού
ελεύθερου κράτους, με έναν εύληπτο λόγο, καθαρό και σοβαρό ύφος κατανοητή γραφή
και επιχειρηματολογία. Της Οικονομίας όχι ως αυτοτελούς επιστήμης αλλά σε
συνάρτηση με τις κοινωνικές και εθνικές διαστάσεις, συσχετίσεις και
αλληλεπιδράσεις, διεργασίες, την αμεσότητα των γεγονότων της Ιστορίας. Οι
ψυχροί μηχανισμοί της Οικονομίας και οι αριθμητικοί τους δείχτες, τα
οικονομικών ενδιαφερόντων και εμπορικών εργασιών και εξαγωγών σχεδιαγράμματα,
συνδέθηκαν αρμονικά με τις ιστορικές εξελίξεις που συνέβησαν μέσα στο ελληνικό
σώμα και των ελλήνων προερχόμενων από διάφορες γεωγραφικές περιοχές της χώρας ερμηνευτικά πλαίσια. Τα ερευνητικά του ενδιαφέρονταν εστιάζονται
στην έρευνα και εξέταση των κοινωνικών και οικονομικών διεργασιών και συνθηκών
του Νεότερου Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Του Μεσαιωνικού Ελληνισμού κατά την ιστορική
περίοδο που αυτός βρίσκονταν κάτω από το ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και
μάλιστα, περιφερειακών οικονομικών και εμπορικών κέντρων της Ελλάδας όπως είναι
η Πελοπόννησος. Οι ερευνητικές εργασίες του καθηγητή Βασίλη Κρεμμυδά δεν ήσαν
κατανοητές και χρήσιμες μόνο σε φιλίστορες αναγνώστες, αλλά σε κάθε έλληνα
συνειδητό αναγνώστη πολίτη-πέρα από τους επιστημονικούς και ερευνητικούς
κύκλους της επιστήμης της ιστορίας που ενδιαφέρεται, για την εξελικτική
ιστορική παράδοση του τόπου μας δίχως εθνικές, θρησκευτικές ή ιδεολογικές
προκαταλήψεις. Ζητήματα που θεωρούνται ταμπού να συζητηθούν ή να φωτιστούν
ερμηνευτικά με διαφορετικό τρόπο από το επίσημο εκπαιδευτικό μας σύστημα και
διδασκαλίας μας. Ο Νίκος Σβορώνος, ο Φίλιππος Ηλιού, ο Σπύρος Ασδραχάς, ο
Βασίλης Σφυρόερας, ο Διονύσιος Κόκκινος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης μας έκαναν με τις
μελέτες, τα βιβλία και τις εργασίες τους να αγαπήσουμε την Ιστορία και να μην
την αντιμετωπίζουμε ως ένα παγερό πεδίο στην αναγνωστική μας ευχαρίστηση και
εξέταση της ελληνικής μας ιδιοπροσωπείας και του χαρακτήρα της ταυτότητας της παράδοσής
μας. Την Ιστορία όχι ως αυτόνομο παραχθέν προϊών περασμένων ιστορικών και άλλων
γεγονότων εχόντων σχέση αποκλειστικά τους «καθαρόαιμους» Ιστορικούς και τις διάφορες
Σχολές τους. Αλλά την Ιστορία-αν δεν
λαθεύουμε- που φώτισε τομείς έρευνας και πλευρές της ελληνικής ποίησης,
πεζογραφίας και δοκιμιακής γραμματείας του ελληνικού έθνους. Τα γρανάζια της Ιστορίας,
της Οικονομίας και της Μυθοπλασίας συμπλέχτηκαν φέρνοντας ένα επιθυμητό αποτέλεσμα
στην κατανόηση των προβλημάτων του Νέου Ελληνισμού.
Τα
κείμενα και τα άρθρα του Βασίλη Κρεμμυδά σε όποιο έντυπο και εφημερίδα και αν
δημοσιεύονταν έκαναν εντύπωση, ήταν εποικοδομητική πρόσκληση προς συζήτηση για
κάθε ενδιαφερόμενο. Όπως ασφαλώς και άλλων σύγχρονων Ιστορικών ερευνητών και
συγγραφέων. Είναι οι σύγχρονοι Έλληνες Επιστήμονες της Ιστοριογραφίας που άνοιξαν
τα κλειστά παραθυρόφυλλα της επιστήμης της Ιστορίας και φύσηξε νέο, φρέσκο
αεράκι ερμηνείας και πλησιάσματός της, πέρα από τα παλαιά στερεότυπα και κλισέ
ερμηνείας της. Κάτι απαραίτητο και αναγκαίο στους σύγχρονους καιρούς μας τόσο
για την πατρίδας μας όσο και για εμάς τους Έλληνες, σαν οργανικά αναπόσπαστα μέλη
τόσο της Βαλκάνιας όσο και της γενικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας και πολιτικού και
πολιτιστικού εποικοδομήματος.
Και δύο ερωτήματα σαν Υστερόγραφο του παρόντος
σημειώματος. Πρώτον, αληθεύει ότι μεγάλο ξένο Πανεπιστήμιο προσκάλεσε έλληνα
πολιτικό ηγέτη που έφερε το τρίτο μνημόνιο στην χώρας μας πριν λίγα χρόνια, και
δεσμευτήκαμε για έναν αιώνα, για να δώσει ομιλίες; Καμ μπακ μαντάμ Μέρκελ, Καμ Μπακ,
είναι πολύ νωρίς για να λησμονήσουμε τις ψεύτικές υποσχέσεις του που μας έδωσε
για να ανέλθει στην εξουσία, να υπογράψει όσα υπέγραψε, α, και να φτιάξει το Ινστιτούτο-Ίδρυμά
του κάτι που πολιτικά φοριέται πολύ τελευταία παγκοσμίως. Και δεύτερον, πιστεύει
αλήθεια το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος με αυτήν του την δημόσια εμφάνιση
στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε απαντήσεις που δίνουν οι
βουλευτές σε πρώτου, δεύτερου και τρίτου βαθμού υποθετικές ερωτήσεις της δημοσιογραφίας,
ότι προσφέρουν υπηρεσία στον έλληνα πολίτη; Σε αυτά που υποστηρίζουν και λένε
οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι στο Κανάλι της Βουλής μπροστά σε άδεια έδρανα, ή
στα ελάχιστα άτομα που παίζουν ή κοιτάζουν το κινητό τους ή χασκογελούν
αναμεταξύ τους, (πλείστες φορές τα Θεωρία της Βουλής έχουν περισσότερα άτομα
που παρακολουθούν τις συνεδριάσεις από τους 300 επαγγελματίες εκλεγμένους από
εμάς εκπροσώπους μας) όταν το παγκόσμιο σκηνικό γύρω μας αλλάζει με τρομακτικές
και ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ότι με ανούσια προπαγανδιστικά τσιτάτα γίνονται
πιστευτοί; Ότι όλοι εμείς τα κουτορνίθια ασπάζονται την επαγγελματική δημοκρατία
που μας διατυμπανίζουν; Ότι πιστεύουμε στην ακηδεμόνευτη δικαιοσύνη τους θεσμούς
της; Ότι οφείλουμε να αποδεχτούμε την κυβερνητική κανονικότητά τους ή την
ακτιβιστική «αερολογία» των αντιπολιτευτικών δυνάμεων; Και έπειτα, αναρωτιόμαστε
γιατί εκλέγονται δισεκατομμυριούχοι ως σωτήρες των χωρών τους; Τροχοφόροι της πολιτικής
παγκόσμιας τάξης. Κάνουμε λάθος ή μήπως το καράβι λάθος αρμενίζει;
Γιώργος Χ. Μπαλούρδος
Πειραιάς,
14 Φεβρουαρίου
2025.
Του αγίου Υακίνθου
εορτάζουμε συν-έλληνες ερωτύλοι, ακούγοντας και σιγοψιθυρίζοντας Μάνο Χατζηδάκι
και Λουδοβίκο των Ανωγείων. Έστω και για τις πολύ νεότερες ηλικιακά γενιές, «Σε
περίπτωση που….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου