Κυριακάτικο σεργιάνι ενός ψηφοφόρου χωρίς κάλπη
«Ετούτο
το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει
στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει
στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’
αμπέλια
του,
σφίγγει
τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.»
Γιάννης Ρίτσος
Α
Με Γραικισμόν και Νεογραικισμόν εννοούμεν όχι τον
Νεοελληνισμόν, αλλά μόνον το μη ρωμαίϊκον μέρος του Νεοελληνισμού.
Ο
Νεογραικισμός ως και ο πρό της Αλώσεως Γραικισμός είναι εκ της φύσεώς των
δουλεία χειροτέρα της Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας.
Η
Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήσαν υποδούλωσις του σώματος.
Ο
Γραικισμός και Νεογραικισμός είναι υποδούλωσις του πνεύματος.
Οι Ρωμηοί
της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν ηκολούθησαν το παράδειγμα
εκείνων που εφράγκευσαν και ετούρκευσαν.
Οι
σημερινοί εναπομείναντες Ρωμηοί ασφαλώς δεν τουρκεύουν αλλ’ ούτε φραγκεύουν,
ούτε γραικεύουν.
Όπως οι
Γραικοί πρό της Αλώσεως είναι εκείνοι που εφράγκευσαν, ούτω και οι Νεογραικοί
εγραίκευσαν γενόμενοι οι σημερινοί Γραικύλοι των Ευρωπαίων και Ρώσων και τώρα
των Αμερικανών εξαδέλφων των Ευρωπαίων.
Το
γραικεύω είναι σχεδόν ταυτόν με το φραγκεύω.
Σημαίνει
σήμερον αμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδή γίνομαι πνευματικός
δούλος των έξω της Ρωμηοσύνης.
Ο Ρωμηός
γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας.
Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει εις το Έθνος, αλλά ποτέ
δούλος των συμμάχων.
Ο
Γραικύλος όμως νομίζει ότι συμμαχία σημαίνει πνευματικήν δουλείαν, δηλαδή
συγχώνευσιν πολιτισμών και σύγχυσιν ιδεολογιών. Ο Γραικύλος δεν γίνεται μόνον
σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει να γίνει ένα πράγμα με τον σύμμαχον. Νομίζει
ότι συμμαχία είναι το να προσφέρει δι’ έρωτα ως δούλη προς κύριον ίνα αποκτήση
ισχυρόν προστάτην, ο οποίος θα σώση την Ελλαδίτσαν του. Ο Νεογραικύλος είναι
συνεχιστής της παραδόσεως των Γραικύλων προ της Αλώσεως, οι οποίοι μας
εκήρυττον την ανάγκην της φραγκεύσεως του πνεύματος, δια να σωθώμεν από την
δουλείαν του σώματος.
Με άλλα
λόγια ο Γραικύλος φοβείται και άρα ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι Ρωμηός, εφ’
όσον φοβείται. Φοβείται την πνευματικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν. Θέλει
ελευθερίαν του σώματος μόνον. Και δια τούτο δεν ημπορεί καν να φαντασθή ότι η
Ρωμηοσύνη όχι μόνον δεν υποδουλώνεται πνευματικώς, αλλά είναι εν τα κόσμω
πολιτιστική δύναμις ηγετική. Πως ημπορεί ο Γραικύλος να έχει αισθήματα και
πεποίθησιν ηγέτου, όταν είναι δούλος;
Ο Ρωμηός
έχει ηγετικά αισθήματα από την Ρωμηοσύνην του.
Ο
Γραικύλος τον ηγέτην κάμνει μόνον εντός της Ελλαδίτσας του, αφού τα ηγετικά του
αισθήματα και την πολιτικήν του δύναμιν αντλεί από πηγήν έξω της Ρωμηοσύνης και
εκτός της Ελλαδίτσας του.
Ο Ρωμηός
είναι από την Ρωμηοσύνην του αετός. Οι Ρωμηοί είναι προς αλλήλους αετοί και
προς τους ξένους αετοί.
Ο
Γραικύλος κάμνει το λεοντάρι εις τους Ρωμηούς με την βοήθεια των ξένων, αλλά
είναι φρόνιμον ποντικάκι εις τους ξένους.
Δεν
ενδιαφέρει τον Ρωμηόν τι λέγουν οι ξένοι δι’ αυτόν, διότι τα κριτήριά του είναι
ρωμαίϊκα.
Ο Γραικός
αγωνίζεται να βρεθή εις θέσιν να διατυμπανίζη τι καλά λέγουν οι ξένοι δι’
αυτόν, δια να αποδείξη την αξίαν του, διότι τα κριτήριά του δεν είναι ρωμαίϊκα
αλλά ευρωπαϊκά, ρώσικα και αμερικάνικα.
Ο Ρωμηός
είναι σκληρός και ελεύθερος και ουδέποτε αφελής. Και όταν το σώμα του ή τα
συμφέροντά του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται αναλόγως των
περιστάσεων, διά να παραμείνη με την ευφυϊαν του όσον το δυνατόν πλέον ελεύθερα
η Ρωμηοσύνη του. Με υπερηφάνειαν τον Καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος
αετός της Ρωμηοσύνης παραμένει.
Ο
Νεογραικισμός αρκετά εζημίωσε το Ρωμαίϊκον με την λεγομένην ξενομανίαν του, η
οποία είναι εις την πραγματικότητα δουλοπρέπεια εις τα αφεντικά του.
Ακριβώς
επειδή οι Νεογραικοί είναι διηρημένοι μεταξύ των αφεντικών των, συμπεριφέρονται
ο ένας Γραικύλος προς τον άλλον Γραικύλον ωσάν αφεντικά των. Οι Γραικύλοι των
Ρώσων φέρονται προς τους Γραικύλους των Αμερικανών ως οι Ρώσοι προς τους
Αμερικανούς και τανάπαλιν. Το ίδιο κάμνουν οι Γραικύλοι των Φραντσέζων,
Γερμανών, κ.λ.π.
Διά
τούτο παρατηρείται το περίεργον φαινόμενον να ερωτεύεται ο Γραικύλος τον Ρώσον
φίλον του και να μισή τον Γραικύλον των Αμερικανών και τανάπαλιν.
Το
παράδοξον είναι ότι έκαστος θεωρεί τον άλλον Γραικύλον εχθρόν και προδότην του
Έθνους.
Εξ
απόψεως όμως Ρωμηοσύνης οι Γραικύλοι είναι όλοι προδόται.
Τούτο
όμως δεν σημαίνει ότι ο Ρωμηός αποφεύγει τας συμμαχίας. Όχι. Ονειροπόλος και αφελής δεν είναι. Αλλά
ουδέποτε γίνεται πνευματικώς και σωματικώς δούλος του συμμάχου. Γίνεται
σύμμαχος πιστός εις τα συμπεφωνημένα αλλά ιδεολογικώς αδέσμευτος.
Τούτο
όμως δεν σημαίνει πάλιν ότι δέχεται μόνον τα ρωμαίϊκα και τίποτε το ξένον.
Δέχεται ο,τιδήποτε το καλόν και το κάμνει ρωμαίϊκον. Όπως γίνεται σύμμαχος με
όποιον συμφέρει εθνικώς, κατά τον ίδιον τρόπο αποκτά όλα όσα χρειάζονται από
την σοφίαν των επιστημόνων του κόσμου, αλλά τα προσαρμόζει εις τον ρωμαίϊκον
πολιτισμόν του. Ουδέποτε συγχέει τας θετικάς επιστήμας με τον πολιτισμόν, αφού
γνωρίζει ότι και ο βάρβαρος δύναται να έχη ή να αποκτήση και να προαγάγη τας
θετικάς επιστήμας, δια να χρησιμοποιήση αυτάς εις την υποδούλωσιν και
καταστροφήν των ανθρώπων.
Διά τούτο
ο Ρωμηός γνωρίζει ότι είναι πνευματικός ηγέτης και εις αυτούς που είναι ως
τεχνοκράται και ως οικονομική δύναμις ηγέται.
Αλλά οι
Νεογραικοί έχουν τόσον πολύ συνηθίσει να συγχέουν τον τεχνοκρατικόν και το
οικονομικόν στοιχείον με την πνευματικήν ηγεσίαν, ώστε δεν αντιλαμβάνονται
πλέον το γεγονός ότι η Ρωμηοσύνη είναι σήμερον πολιτιστικός ηγέτης εκατομμυρίων
ανθρώπων εκτός της Ελλαδίτσας των.
………….
Ο Γραικύλος έχει εμπιστοσύνην όχι εις τον εαυτόν του
αλλά μόνον εις τα ξένα αφεντικά του.
Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
--
Β
ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις,-εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
--
Νάτη, πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
Γιάννης Ρίτσος
--
Γ
Η έλλειψη δικαίου κράτους
Αλλά πλην
του εμπορικού βίου και άλλοι λόγοι καλλιεργούν τον νεοελληνικό μας ατομικισμό.
Το ελληνικό Κράτος ένεκα λόγων ιστορικών σχετικών με τον τρόπο και τον τόπο της
ιδρύσεώς του, δεν κατώρθωσε ύστερα από εκατό χρόνια να είναι δίκαιο. Τα
δικαστήρια βέβαια προσπαθούν να είναι δίκαια, αλλ’ ένεκα του κακού περιβάλλοντος
δεν το κατορθώνουν πάντοτε. Γι’ αυτό έγιναν πολλές «εκκαθαρίσεις» δικαστών. Εδώ
όμως εννοώ, όχι μόνο την δικαστική και ποινική δικαιοσύνη, αλλά γενικώτερα την
διοικητική και κοινωνική δικαιοσύνη. Το Κράτος είναι συνήθως εις τα χέρια των
κομμάτων, τα οποία ευνοούν τους φίλους των και καταδιώκουν ή και απλώς
παραγκωνίζουν τους αντιπάλους των. Έτσι δεν ημπορεί να λειτουργήση η δικαιοσύνη
και γι’ αυτό είχαμε συχνά «κινήματα» και γι’ αυτό το Κράτος δεν πηγαίνει καλά.
Και αφού ύστερα από εκατό χρόνια δεν έχει το Κράτος ακόμη ζωηρή την συνείδηση
της δικαιοσύνης, εννοείται ότι η κοινωνία μας είναι άδικη.
Και τα
μεγάλα ακόμη καταστήματα, Εταιρείες, Τράπεζες κλπ., δεν κατορθώνουν να είναι
δίκαιες προς τους υπαλλήλους των. Έτσι καταντά ο καθένας να ζητή με οποιοδήποτε
μέσα να σωθή πρώτα αυτός από την αδικία και έπειτα να κάμη ό,τι ημπορεί εις
βάρος των άλλων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν καλλιεργούμε τον αλτρουϊσμό, αλλά τον
εγωισμό και τον ατομικισμό και την αναρχία. Γι’ αυτό υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις
αλτρουϊστών, οι οποίοι θυσιάζου χρήματα ή κόπον ή και την ζωήν των υπέρ των
άλλων…….
Κωνσταντίνος Άμαντος
--
Δ
Πολιτευόμενος και πολίτης
Θα είταν διασκεδαστικό, αν αποφάσιζα να γράψω κάποτε
και για τις σχέσεις του πολίτη με τον πολιτευόμενο, αυτή την πολύπρακτη και
κωμωδία και τραγωδία που αναγκάζει στο τέλος και τους δύο να ψευδολογούν
ασύστολα και να προσπαθούν ο ένας να εξαπατήσει τον άλλο. Πολιτευόμενος που δεν
είναι ικανός να μεταβάλει το γραφείο του σε «κέντρο διερχομένων» και να
καταδαπανηθεί, και υλικά, και πνευματικά και ψυχικά, για να διεκπεραιώσει τα
πάντα, ακόμη και τα πιο παράλογα, είναι χαμένος. Ο «λαός» θα τον αποστραφεί.
Γιατί ο «λαός» έχει συνηθίσει να τα περιμένει όλα από τον πολιτευόμενο, από το
Κράτος.
Ι. Μ.
Παναγιωτόπουλος
--
Ε
Τα κόμματα δεν είναι αποτέλεσμα κοινωνικών
διεργασιών για να συγκροτούνται από τους οπαδούς τους μέσω ιδεών και
προγραμμάτων. Είναι στητές καταστάσεις (τα ανεβοκατεβάσματα των προδικτατορικών
κυβερνήσεων, μόνον, είναι επαρκής απόδειξη), ο δε «λαός» δια του αστυνόμου
υποχρεούται να διαλέξη ένα. Το πρόβλημα συνεπώς είναι ποιο μπορεί σ’ αυτή την
διαδικασία να «ανταποκριθή» στο επικρατούν «εκλογικό σύστημα». Γι’ αυτό και
μόνο τα συνθήματα είναι διαφορετικά, τα «προγράμματα» όλων των ελληνικών
κομμάτων είναι τα ίδια: «Δημοκρατία», «Σοσιαλισμός», «Κοινωνική Δικαιοσύνη»,
«Ανάπτυξη», «Παιδεία» κλπ. Αυτό είναι το κενό που είπαμε προηγουμένως…..».
Γεράσιμος Σ. Κακλαμάνης
--
Ζ
Ο φανατισμός του Ελληνικού και εν γένει παντός
ανατολικού λαού υπέρ της πίστεως, της θρησκείας, είνε προφανής, όπως το
ακατανόητον και επομένως ακατάληπτον της πατρίδος, ήν οι διάφοροι εκμεταλευταί,
τόσον επιτηδείως προς ιδίους σκοπούς μετεχειρίσθησαν. Η τοιαύτη δε αφοσίωσις
των λαών προς την πίστιν, καταδεικνύει την ενδόμυχιν κλίσιν προς την ιδέαν της
Αυτοκρατορίας, ήτις υπό την σκιάν της πίστεως έζησε και υπό τας πτέρυγας αυτής
συνεκράτησε τόσους διαφόρων φυλών υπηκόους, επί μικρόν και μετά την πτώση της
βασιλίδος…..»
Κωνσταντίνος Σ. Σοκόλης
--
Η
Η οίηση των Νεοελλήνων πνευματικών και άλλων ταγών
γύρω από την μεγάλη μας θέση στον δυτικό κόσμο ως φυσικών κληρονόμων και
συνεχιστών της ελληνικής παράδοσης, εκφράζει απλώς την παχυλή μας άγνοια για το
Είναι αυτού του μεγάλου πολιτισμού και την εκτρωματική μας σχέση μ’ αυτόν. Όχι
μόνο είμαστε ανίκανοι και ανήμποροι να σηκώσουμε το βάρος αυτού του πολιτισμού,
αλλά ούτε μια απλή, έγκυρη και κυρίως νεοελληνική έκδοση της γραφτής μας
κληρονομιάς δεν μπορούμε να αναλάβουμε: ας είναι καλά οι φιλότιμοι και φιλόπονοι
πνευματικοί εργάτες της Δύσης (παρά τα όσα τους καταμαρτυρούμε). Αν μελετάμε
τους αρχαίους και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αν γνωρίζουμε τα ιστορικά μας
συμβάντα, αν γνωρίζουμε τον πλούτο της αρχαίας ελληνικής και βυζαντινής τέχνης,
και αν, τέλος, είμεθα ελεύθεροι( ποιος θυμάται τις ευγενικές ψυχές που
πολέμησαν και έπεσαν δίπλα στους ξεσηκωμένους του 21;) σ’ αυτούς οφείλουμε: οι
δικοί μας, ορθόδοξοι και αρχαιολάτρες, μόνο στην καπηλεία είναι ασυναγώνιστοι.
Η θλίψη,
η απογοήτευση, η οργή και η απελπισία που προκαλεί αυτός ο τόπος στις γενιές
που έρχονται και φεύγουν χωρίς να ζήσουν μια φυσιολογική και δημιουργική ζωή,
αλλά ένα εφιαλτικό ψυχόδραμα, έχει τις ρίζες του σ’ αυτή την διάσταση ανάμεσα
στον ελληνικό πολιτισμό και την αδυναμία κατανοήσεως και αποδοχής του. Απ’
αυτόν τον κανόνα δυστυχώς δεν εξαιρείται ούτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Γιάννης
Γεράσης
--
Θ
Όσον αφορά στο ποιοι είμαστε εμείς οι «νεοέλληνες»
που τον διαβάζουμε σήμερα, (εννοεί τον στρατηγό Μακρυγιάννη),δηλαδή εάν είμαστε
Ρωμαίοι του Βυζαντίου ή μια Βυζαντινή εθνότητα ή μια μικρογραφία της Δύσης ή
και τα τρία μαζί, αυτή η απάντηση μπορεί να υπάρχει όχι μόνο στην αστόλιστα
τραγική γραφή του χριστιανού Μακρυγιάννη, αλλά κυρίως στην αριστοφανικά
στολισμένη γλώσσα του οπλίτη του κάμπου της Τροίας:
«Ερώτησα τον μπούτζον μου και μου είπε όχι»!
Απόστολου Αποστολόπουλου
--
Ι
Η τάση του κομμουνισμού λοιπόν δεν μπορεί να
βασίζεται στην εκδικητικότητα’ δεν μπορεί να συνιστά μία προσπάθεια να
«αναζητήσουμε τα κλεμμένα», διότι αυτά απλούστατα δεν υπάρχουν. Ούτε βέβαια σε
μια προσπάθεια αποκατάστασης «πραγματικής οικονομίας» της παραγωγής χρήσιμων
πραγμάτων η οποία έχει υποτίθεται αλλοιωθεί και παραμεληθεί χάριν του
«μεταπρατισμού» ή της «χρηματιστικής κερδοσκοπίας». Θα πρέπει να ξεκινά από τη
διαπίστωση ότι η λειτουργία της κοινωνίας αποτελεί μια διαρκή παραγωγή που
βασίζεται στην κοινωνική συνεργασία, και ότι το κεφάλαιο έχει τον έλεγχο (ή
μάλλον, είναι ο έλεγχος) πάνω στην οργάνωση, την κινητοποίηση και τα προϊόντα
αυτής της συνεργασίας-για όσο καιρό δεν του τον αφαιρούν οι δυνάμεις της
κοινωνικής συνεργασίας για να τον αναλάβουν οι ίδιες για λογαριασμό τους.
Στη μεταπολεμική Ελλάδα, όμως, η ιδέα αυτή δεν βρήκε
γόνιμο έδαφος. Αφενός λόγω της εγγενούς δυσκολίας και πολυπλοκότητάς της, αφετέρου
για τους πρακτικούς-συγκυριακούς λόγους που μόλις εξέθεσα: είναι πάντα πιο
εύκολο από παιδαγωγική-επικοινωνιακή άποψη να προσελκύσεις την προσοχή όσων
υπόκεινται σε εκμετάλλευση καταγγέλλοντας κλοπές, απάτες, και ιδιοτέλειες,
ποντάροντας στον φετιχισμό του υποκειμένου. Πράγμα που, παρεμπιπτόντως,
αποτελεί ιδιαίτερα ευνοϊκό έδαφος για να αναπτυχθεί μία αστυνομική αντίληψη της
ιστορίας.
Άκης
Γαβριηλίδης
--
Κ
65
-Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας, είναι τα δύο
Εθνικά Πλέγματα Κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο-με τους προγόνους. Το άλλο στο
χώρο-με τους «ευρωπαίους». Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα-αλλά όχι, για τούτο,
λιγότερο πραγματικά.
66
Είμαστε διαφορετικοί. Κι όμως προσπαθούμε, με
απόγνωση, να ενταχθούμε κάπου. Γιατί άραγε αισθανόμαστε τη μοναδικότητά μας σαν
ελάττωμα; Γιατί ντρεπόμαστε γι’ αυτή;
Άραγε επειδή δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι ή δυνατοί, ώστε να κάνουμε την
ιδιομορφία μας παντιέρα; Ή μήπως επειδή δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για τον
εαυτό μας;
22
Αξίωμα: Ένας έλληνας κάνει ότι μπορεί για να
μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα επιθυμία και πραγματικότητα.
69
Τελικά ποιοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της Ανατολής ή οι
ανατολίτες της Ευρώπης; Οι ανεπτυγμένοι του νότου ή οι υπανάπτυκτοι του βορρά;
Οι (κατ’ ευθείαν) απόγονοι των Αχαιών, ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας;
105
Οι άλλοι λαοί έχουν θεσμούς. Εμείς έχουμε
αντικατοπτρισμούς.
118
Το πρόσφατο ειδύλλιο του έλληνα με την καταναλωτική
κοινωνία-ένας μακρύς , οδυνηρός αρραβώνας, χωρίς γάμο.
Νίκος Δήμου
--
Λ
ΙΙΙ
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι εφόρεσα πορφύρα, στέμμα
από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κι επήγαινα
ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά
επήγαινα, σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι
έτρεχαν μπροστά μου ή χόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ
επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.
Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη.
Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των
άλλων. Κι ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για
τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.
Κώστας Καρυωτάκης
--
Σημειώσεις:
Η ούκ ήσθησαι ότι αι μιμήσεις, εάν εκ νέων
πόρρω διατελέσωμεν εις έθη τε και φύσιν καθίστανται και κατά σώμα και φωνάς και
κατά την διάνοιαν;
Πλάτων, Πολιτεία Γ΄ 395
Το ποιητικό απόσπασμα του ποιητή της Ρωμιοσύνης
Γιάννη Ρίτσου είναι από την ποιητική του σύνθεση «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ», ένατη έκδοση,
εκδόσεις Κέδρος Γενάρης 1974, σ.7
Το Α απόσπασμα κειμένου προέρχεται από το βιβλίο του
Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, έκδοση τρίτη, εκδόσεις Πουρναρά-Θεσσαλονίκη
2002, σελ. 10-12.
Το Β είναι το γνωστό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου από
την συλλογή του «ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ», τρίτη έκδοση,
εκδόσεις Κέδρος Δεκέμβρης 1973, ποίημα 18ο .
Το Γ απόσπασμα είναι από το άρθρο του Κωνσταντίνου
Άμαντου, «Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ ΜΑΣ». Το οποίο βρίσκεται στο βιβλίο του Σταύρου
Μπίρη, «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Κορυφαία κείμενα πολιτικών
κοινωνικών και ιστορικών σπουδών από το 21 ως σήμερα. Εκδόσεις Νέα Σύνορα 1.
χ.χ. σελ.164-165.
Το Δ απόσπασμα είναι από το άρθρο «Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΟΜΗ»
του νεοελληνικού βίου του συγγραφέα Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου και βρίσκεται επίσης
στον τόμο του Σταύρου Μπίρη, σελ. 171.
Το Ε απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γεράσιμου Σ.
Κακλαμάνη, «ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ», (εθνισμός των πρώτων
μετεπαναστατικών εν Ελλάδι χρόνων υπό τρέχουσαν έποψη), Αθήνα 1986, σελ.30
Το Ζ απόσπασμα είναι από το μοναδικό βιβλίο του
Κωνσταντίνου Σ. Σοκόλη, «ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ», Νεοελληνικό Αρχείο, υπεύθυνος σειράς
Γιώργος Αραμπατζής, εκδόσεις Ροές 1993, σελ.128
Το Η απόσπασμα είναι από τον τόμο «Η ΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ
ΕΠΟΧΗΣ» του Γιάννη Γεράση, εκδόσεις Ροές 1991, σελ. 190-191.
Το Θ απόσπασμα είναι από τον τόμο του Απόστολου
Αποστολόπουλου, «Η ΔΥΣΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΣΑ ΕΛΛΑΔΑ», εκδόσεις Ίνδικτος
1998, σ.396.
Το Ι απόσπασμα είναι από τον τόμο του Άκη
Γαβριηλίδη, «Η ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΝΕΚΡΟΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ. Ρίτσος,
Ελύτης, Θεοδωράκης, Σβορώνος. Εκδόσεις Futura 2006, σελ.79.
Οι ρήσεις-αποφθέγματα του Κ είναι από το βιβλίο του
Νίκου Δήμου, «Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ» εκδόσεις Ίκαρος 1975. (δεν
αναφέρω σελίδες μια και είναι αριθμημένα)
Το απόσπασμα
Λ είναι από την «ΦΥΓΗ» του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη και βρίσκεται στον τόμο
Κώστας Γ. Καρυωτάκης, «ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ» επιμέλεια Γιώργος Π. Σαββίδης, Νέα
Ελληνική Βιβλιοθήκη, εκδόσεις Ερμής ΠΟ 21/Αθήνα 1975, σελίδα 156
Γιώργος Χ. Μπαλούρδος
Πειραιάς, 26/5/2019
Από έναν Ψευτοθόδωρο, που δεν λησμονεί ότι, οι
συντηρητικές κυβερνήσεις και η συνεργασία τους με το βαθύ πασοκ μας έφεραν εδώ
που μας έφεραν. Δεν ξεχνά τους 101 νεκρούς στο Μάτι και τους 26 πνιγμένους της
Μάντρας. Τους νεκρούς της Τράπεζας στην οδό Σταδίου. Δεν ξεχνά το όχι που έγινε
ναι. Δεν λησμονεί την οικονομική φαυλοκρατία μία εβδομάδα πριν τις εκλογές να
μοιράσουν φιλοδωρήματα. Τα εκατοντάδες ψέματα που όλοι οι δήθεν πολιτικοί μας
εκπρόσωποι, οι δήθεν προοδευτικοί, μας είπαν εδώ και τέσσερα χρόνια
υπερφορολογώντας μας για το καλό μας. Που πέρασαν όλα τα αφιλάνθρωπα μέτρα και
νομοθετήματα. Που διατηρούν τα πολιτικά τους προνόμια εντός του ελληνικού και
ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Που συνταξιοδοτούνται με δύο συνεχόμενες τετραετίες.
Που οι 300 εκπρόσωποι, πέρα από την βουλευτική τους αμοιβή λαμβάνουν επιπλέον
αμοιβή για να παρευρίσκονται στις νομοθετικές συνεδριάσεις. Λες και δεν
εκλέχτηκαν για αυτό. Που νομοθετούν για εμάς χωρίς εμάς. Που και στην περίοδο της
πτώχευσης της χώρας και των ελλήνων οι κομματικοί σχηματισμοί χρηματοδοτούνται από
τον κρατικό κορβανά. Αντί σαν μια ένδειξη σύγχρονου πατριωτισμού να μην δεχθούν
την χρηματοδότηση. Τους λίγο πριν τις εκλογές διορισμούς. Αυτούς που όπως
είπαν, «ή θα μας τελειώσουνε ή θα τους τελειώσουμε». Και έγινε το δεύτερο μέσα
σε μια τετραετία. Δεν ξεχνώ την προτροπή του ψηφίστε με να βγω πρωθυπουργός.
Αλέξης, Κυριάκος, Φώφη, Νίκος, Σταύρος, Βασίλης, Δημήτρης. Και χιλιάδες άλλα ονόματα
ψηφοφόρων που πήγαν στα ΑΤΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου