Τα Θήλεα

               Τα Θήλεα

     Η νύξ ήν αιθρία. Νύξ του φωτός και των ονείρων, η νύξ η ζώσα, η μεγάλη δημιουργός, η μηστηριώδης και ατέρμων, νύξ η γαλουχούσα τα μυστήρια της φύσεως, τους πόθους της σαρκός και της ψυχής τα όνειρα. Η κυοφορούσα την ζωήν, και η εκάστοτε αναδημιουργούσα την φθειρομένην ύπαρξιν, η νύξ των ερώτων η θεματοφύλαξ, και των ονείρων η ημέρα. Ηπλούτο έξω απαλή, και έλεγες το σκότος της ότι εφίλει τας μαρμαρυγάς του ουρανού.

      Εκοιμάτο ανήρ τις, ή αγρυπνών μετά δακρύων, και συνεκέντρου όλην την ζωήν αυτού εις οπτασίας οράματα, όπερ αόρατον και φωτιζόμενον από των άστρων μόνον τας μαρμαρυγάς, εφαίνετο ιπτάμενον τριγύρω του και απαλά θωπεύον την ψυχήν του.

    Κορδακιζόμενος ο τοιούτος ανήρ και πίπτων επί του υγρού εδάφους από τας ανομίας της νεότητός του, κλαίων ωνειρεύετο ζηλοτύπως, λέγων.

       Μέμνησον της ημέρας ταύτης τα γύναια ταύτα, ω! κεφαληγερέτη.

Και εξαίφνης ως μία χείρ αοράτος διοίνηγε σιγά και ελαφρά τον πέπλον τον αιθεροϋφαντον, όστις εκάλυπτε τοσούτον την μυροβόλον παρθενίαν του βίου του, μέχρι νυν, το εκ κρυστάλλου διαυγούς ανθοστεφανωμένον της ζωής του κάτοπτρον, ενόμιζεν ο εν πειραιεί ανήρ ούτος ότι εσωπτρίζετο εις άλλους κόσμους, ακούων φωνή βροντεράν με παραδόξου τακεράς εκφράσεως μειδίαμα, ανταπαντών.

'"Μεμνήσομαι της ημέρας ταύτης τα θήλεα ταύτα".

Και καθώς ο χνουδωτός της Ιστορίας του σκότους τάπητας του στερεώματος της Ανθρωπότητος υποχωρεί, ενεφάνησαν τα τρεμοσβύνοντα ονόματα των περιλάλητων Ατθίδων.    

     Εύα (η πρώτη εξαπατούσα-η οφιόμορφη), 
Ασπασία (η γυνή όπισθεν του Περικλέους. Η «αναιδής εταίρα η αναίσχυντος» υπό του Πλουτάρχου γραφέν), Φρύνη (η φιλάρεσκος αποπλανούσα με τα κάλλη της την Δικαιοσύνη), 
Μήδεια (η φιλόστοργος ερωτομανής μήτηρ), Κλυταιμνήστρα (η δολοπλόκος Regina), 
Θεοδώρα (η πηδαλιούχος των βυζαντινών σταδίων και καταγωγίων), 
Λουκρητία Βοργία (η αδηφάγος παρθενόπη), 
Myra Hindley (η αγγλίς παιδοκτόνος), 
Queen Mary I of England (η επονομαζόμενη Bloody Mary), 
Belle Gunness (η άπληστος τόφαλος), 
Mary Ann Cotton, 
Elizabeth Bartory (η Κόμισσα του αίματος), 
Isabella of Castile (η καθολική πανούργος εστεμμένη), Σαρλότ Κορντέ (η τον Μαρά δολοφονούσα εντός του μπάνιου, άπλητη), 
Irma Grese (των κρεματορίων), 
Ilse Koch (η Σκύλα του Μπούχενβαλντ), 
αι σύγχροναι Μαρία Χιμένεζ, Ζανέτ φαν Νέσεν, «Μαρία η Πενταγιώτισσα» (η εμφανισθείσα «νύκτα κατάμαυρην, μάναν του τρόμου» υπό Κωστή Παλαμά), Φραγκογιαννού (η γραία της σωτήριας μοίρας των κορασίδων, υπό Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη),
Η σύζυγος και η μήτηρ αυτής του Αθανασόπουλου, 
και άλλαι γυναικείαι καδέναι λάμπουσαι στα στήθη της αρρενωπής οικουμένης.

     Και συνεχίζων την νικέλιον προσφορά του την Ημέραν ταύτην, ο εκ πειραιώς, εις την πανδαισίαν των εγκωμίων εις Αυτάς, προσθέτει αντιγράφων εκ των αρχών του προηγούμενου αιώνος περιοδικό τα εξής, αναθυμούμενος το ποιηθέν υπό Σημωνίδου του Αμοργινού έργο, «ΚΑΤΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ», υποστέλλων την Ημέρα ταύτην τα λάβαρα της γυναικείας χειραφετήσεως και τας επαίνους υπό του Ανακρέοντος στας επιγόνους της femme fatale:

-Αι γυναίκαι σκέπτονται συνήθως ό,τι επιθυμούσιν.

-Η μετάνοια είναι το ύστατον αμάρτημα των γυναικών.

-Αι γυναίκαι έχουσι μακρυά μαλλιά και κοντάς ιδέας

-Τών γυναικών οδηγός είναι η καρδία ή η φαντασία. Με την λογικήν δεν θα κατορθώσης ποτέ να τας πείσης.

-Η γυνή δύναται να ονομασθή φιλαλήθης, όταν δεν λέγη ψεύματα άνευ αιτίας.

-Η γυνή γινώσκει να παζαρεύη, ο ανήρ ποτέ.

-Τα έτη, άτινα αφαιρεί μία γυνή από την ηλικίαν της δεν χάνονται, καθόσον τα προσθέτει εις την ηλικίαν άλλων γυναικών.

-Οπόταν κατέχεται από μεγάλην συγκίνησιν, η γυνή δεν κλαίει: Τούτου ένεκεν το κλάμα της δεν εκδηλώνει ποτέ μεγάλην συγκίνησιν.

-Το μέσον δια να δώση τις εις γυναίκα νε εννοήση, ό,τι είναι υπέρτερος αυτής, είναι να τη αποδείξη ότι δύναται και να την παραγκωνίση.

-Με τας γυναίκας πρέπει πάντοτε να ενθυμήται κανείς την παροιμίαν, ότι «όλαι αι αλήθειαι δεν δύνανται να λεχθώσιν εις όλους τους ανθρώπους».

-Η γυνή ομοιάζει την σκιάν, ήτις ακολουθεί οπόταν φεύγης, και φεύγει όταν ακολουθής.

-Βαρύ φορτίον το μυστικόν: Αι γυναίκες πολύ δυσκολεύονται να το σηκώσουν.

-Εάν έχωσι βραχύν τον έρωτα αι γυναίκες, έχουσιν όμως μακροχρόνιον το μίσος.

-Εις την γυναίκα ανήκει η «ψυχολογία των άκρων». Η μέση οδός είτε εις υο καλόν, είτε εις το κακόν, είναι άγνωστος εις αυτήν.

-Η γυνή δια τον άνδρα είναι σκοπός. Ο ανήρ δια την γυναίκα είναι μέσον.

-Τα δάκρυα των γυναικών είναι το ευθηνότερον εμπόρευμα, όπερ φέρει μεγάλα κέρδη.

-Η γυνή έχει τάσιν να μεγαλοποιή σχεδόν όλα τα πράγματα μόνον εν πράγμα δεν είναι φόβος, να εξογκώση ποτέ, την ηλικίαν της. Ακριβέστερον των γυναικών η ηλικία είναι ωρολόγιον, όπερ κατά μέν τα πρώτα έτη πάντοτε πηγαίνει εμπρός, κατά δε το γήρας πάντοτε μένει οπίσω.

-Η γυναικεία ηλικία είναι κεφάλαιον, το οποίον όσον μεγαλείτερον γίνεται, τόσον μικρότερον τόκον αποδίδει.

-Η γυνή ουδέποτε ειξεύρει ακριβώς τι επιθυμεί. Ανακινεί ζητήματα και εκδίδει εφημερίδας, μόνον δια να κάμη θόρυβον. Αγαπά το δακτυλίδιον, το σύμβολον τούτο της ισοβίου ενώσεως, μόνον όταν έχη θυγατέρας προς γάμον. Ιδού η αληθής φιλοσοφία της Γυναικός: Εν ηλικία 20 ετών «Ποιόν θα πάρω;» Εν ηλικία 30 ετών «Ποιος θα με πάρη;».

-Αι γυναίκες, όπως τα κύματα της θαλάσσης, εν ώ όλαι είναι αι ίδιαι, δεν ομοιάζουσιν η μία με την άλλην.

-Των ανδρών η τιμή αυξάνει εις το φως του ηλίου, η των γυναικών ανθεί εν τη σκιά.

-Αι πλείσται χρησταί γυναίκες είναι κεκρυμμένοι θησαυροί, οίτινες κείνται εν ασφαλεία, καθόσον ουδείς αναζητεί αυτούς.

-Περιφρονεί τις την γυναίκα ως υποκείμενον, την λατρεύει ως αντικείμενον και την μισεί ως κατηγορούμενον.

-Η καρδιά μιάς γυναικός του κόσμου είναι όπως και το ρεστωράν. Οι πρώτοι ελθόντες παραχωρούσι την θέσιν τους εις τους νεοερχομένους.

-Φίλημα γυναικός= φίλημα Ιούδα.

-Υπάρχει δια τας γυναίκας τέχνη να λέγουν το παν δίχως να λέγουν τίποτε συγχρόνως.

-Μέχρι των 30 ετών αγαπώμεν την γυναίκα δια τον έρωτα’ αν των 30 αγαπώμεν τον έρωτα  δια την γυναίκα.

-Με τάς γυναίκας ή συγχώρει ή προσποιού, ότι αγνοείς.

-Οπόταν οι ωραίοι οφθαλμοί της γυναικός σκεπάζωνται από δάκρυα, τότε αρχίζει να μη βλέπη καθαρά ο ανήρ..

-Η καρδία της γυναικός ομοιάζει προς την χιόνα’ άμα ολίγον ρυπανθή, μεταβάλλεται εις βόρβορον.

-Οπόταν κατηγορείτε γενικώς τας γυναίκας όλας, όλαι εξεγείρονται εναντίον σας’ όταν τας κατηγορείτε ανά μίαν, όλαι συμφωνούν μαζύ σας.

-Εις άνδρα έχοντα πνεύμα, αρμόζει γυνή έχουσα καρδίαν. Είναι πολλά δύο πνεύματα εντός ενός οίκου.

-Η φιλία δύο γυναικών συνήθως συνάπτεται εκ της κοινής έχθρας προς τρίτην.

-Αι γυναίκες έχουσι σφόδρα ανεπτυγμένον το της ιδιοκτησίας αίσθημα, η δε ιδιοκτησία περί της οποίας πρό πάσης άλλης ενδιαφέρονται, είναι ο σύζυγος αυτών.

-Αι γυναίκες δίδουν εις την φιλίαν μόνον όσον περισσεύει από τον έρωτα.

-Αι ερωτόληπτοι γυναίκες συγχωρούσι μάλλον τας απερισκεψίας τας μεγάλας, ή τας απιστίας τας μικράς.

-Το πρώτον πράγμα το οποίον πράττουσιν αι γυναίκες, οπόταν συναντώνται, είναι να εύρη η μία τα άξια γέλωτος της άλλης’ το δεύτερον να ειπή η μία της άλλης μυρίας κολακείας.

-Η γυνή αγαπά την συντροφίαν, όταν ζητή την ηδονήν. Αγαπά την μόνωσιν, οπόταν είναι λυπημένη. Τους υπερόχους άνδρας δεν τους εννοεί, δεν τους εκτιμά, και δεν τους θαυμάζει’ μόνον σεμνύνεται διά την προς αυτήν θαυμασμόν των.

-Όσον πλησιάζει το τέλος του αιώνος, τοσούτον θηλυπρεπέστεροι γίνονται οι νεανίσκοι του συρμού, έτι δε μάλλον ανδρικώτεραι αι γυναίκες.   

           Ταύτα υπό καλλικελάδου ή κατ’ άλλους λιβελλογράφου Γυναικονόμου. Γ. Χ.Μ.

Ενθυμούμενος τα του Ερνέστου Ρενάν: 
«Μέχρι του 30^ου έτους επεθύμουν να ήμαι ωραία γυναίκα-μέχρι του 40^ου ένδοξος στρατηγός-και εκείθεν καρδινάλιος».

Ο γράφων και αντιγραφέας της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης περιοχής της Τρούμπας περιδιαβαίνων ενίοτε, εφώνει. 
Πειραιάς  8/3/2020

ΥΓ. Πάσα ομοιότης των οσάνω γυναικών, με ψηλόλιγνα μοντέλα της πασαρέλας, λησταρχίνες της τσέπης του ισχυρού φύλου, χρηματοφουρμάζουσες προϊστάμενες, εταίρες, γκέισες, κοκοτίτσες, γκομενίτσες, φιλεναδίτσες, τριβάζουσες, μισοφόρια χαριεντιζόμενα, εσμεραλδίτσες των πλυσταριών, κατίνες διευθύντριες εταιριών, καλλίγραμμες θείτσες, διπλοπαντρεμένες πενηντάρες, γοβαστιλετοσκύβουσες, καλλιπύγους σουσουραδίτσες, προεδρεύουσες συμβουλίων, δηλωθείσες, σκούζουσες απατημένες, αφροδίτες επί χρήμασι, μαινάδες και λολίτες, κλέουσες μέγαιρες, μητέρες ευνουχίστριες, γύναια της απληστίας, επιπόλαιες νεανίδες και, απανταχού δεσποινίδων ετών 39 και βάλε, καθίσταται περιττή. Και το λιβάνισμα επι ματαίω της αληθείας, του μαμούχαλου ανδρικού είδους. Της απωλείας των απολυμένων.