Δεκαπενταύγουστος-Μικρό Πάσχα του Καλοκαιριού

Ποιήματα στην χάρη της

    Δεκαπενταύγουστος σήμερα, ημέρα της Παναγιάς με τα χιλιάδες ονόματα και τα μυριάδες θαύματα. Η Πλατυτέρα των ονείρων, η Μεγαλόχαρη των στεναγμών, η Παναγιά η Πελαγινή του βυθού των θαλασσών, η Παναγιά των λουλουδιών του έρωτα, η Παναγιά η παξιμαδοκλέφτρα των πεινασμένων, η Ελεήτρα Παναγιά της μοναξιάς, η Μάνα Παναγιά της ερημιάς, η Παναγιά η Παντάνασσα της Φύσης, η Σελαγίστρα Παναγιά των νερών, η Παναγιά Πανσέληνος των τύψεων, Η Παναγιά η Μόρτισσα των κρυφών αισθημάτων των παιδιών, η Παναγιά το Άξιον Εστί της ζωής των ζωυφίων, η Παναγιά η Εαροσύνη της ομορφιάς, η Παναγιά η Καιόμενη βάτος των ψυχών, η Παναγιά η Αμεταμέλητη ως Ιστορία-Μέλισσα, η Παναγιά η αρμπαρόριζα της παραμυθίας, η Παναγιά το απόλυτο μηδέν της ανάστασης, Η Παναγιά, το όλον της αβύσσου.

 Δεκαπενταύγουστος, το μικρό Πάσχα του Καλοκαιριού. Η Καλοκαιρινή Μετάσταση του Χρόνου.

Δέκα πέντε ποιήματα για την Παναγιά. Η Λογοκλόπος Παναγιά  Ποίηση της άσωτης ζωής μας. Εορταστικά λευκά κρίνα στην Μεγαλόχαρη Παναγιά της Ποίησης, η Ποίηση.

Ι.

Μια θλιμμένη αρχόντισσα

Είν’ η Παναγιά μου

Που κεντάει τριαντάφυλλα

Πάνω στην καρδιά μου

--

Στα μαλλιά της μπλέκονται

Δυό μικρά πουλιά

Πού τη νύχτα γίνονται

Άστρα και φιλιά

--

Φίλησέ με, αρχόντισσα

Είσαι η Παναγιά μου

Κέντησε τριαντάφυλλα

Πάνω στην καρδιά μου

              Μάνος Χατζιδάκις

ΙΙ.

Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται

Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται

Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία

Χαίρε της ερημιάς των νησιών η Αγία

Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή

Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη

Χαίρε με τα  λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο

Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας το δαίμονα

Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων

Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου

Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή

Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική

              Οδυσσέας Ελύτης

ΙΙΙ.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ

Όπου πίκρα και ορφάνια

και φτωχολογιά

με τα μάτια βουρκωμένα

βρίσκεται η Παναγιά

--

Πότε γνέθει πότε υφαίνει

πότε τραγουδεί

πότε σκύβει να φιλήσει

κάποιο άρρωστο παιδί.

--

Και την άλλη μέρα να τη

πάλι απ’ το πρωί

να μας λέει «κάντε κάτι

για ν’ αλλάξει η ζωή»

              Λευτέρης Παπαδόπουλος

ΙΙΙΙ.

ΚΟΙΜΗΣΗ

Μια έρπουσα οδύνη

εξαρθρώνει τον ύπνο μου

εδώ κι εκατοντάδες χρόνια.

Το στρώμα βρώμικο

τα τεχνάσματα ξεπερασμένα

χυμένο μολύβι στο  γέλιο των παιδιών.

Πώς να κοιμηθείς;

Μητέρα της πληγής

Φερμένη από τον καταρράχτη των δακρύων

βρέχεις το πρόσωπό μου

απλώνεις τις πάνες τ’ ουρανού

στη βρεφική μου μνήμη

Αναβρύζει κάποια δροσιά

Μητέρα Ορθρίζει,

             Ματθαίος Μουντές

V

Ρόδινο απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου

Μελτέμι της θλίψης και της ρέμβης

Παναγιά παρηγοριά του κυμανθέντος ποιητικού λυγμού

η Μετάσταση της Παναγιάς

λύχνος που φεγγίζει τις ασβεστωμένες αυλές των ερώτων μας

λειμώνας του ανυπεράσπιστου κορμιού των καημών μας

δροσοσταλιά δάφνης του Καλοκαιριού

Ποίηση σωθικό μου αρμυρό μου δάκρυ

πίκρα των κατανυκτικών ενοχών της ζωής που σελαγίζει μέσα στις λέξεις

Παναγιά κυοφορούσα τα φιλάνθρωπα σπλάχνα της Ποίησης

Παναγιά το ύστερο αναφιλητό των σκόρπιων συλλαβών

Παναγιά το κενό ανάμεσα στις λέξεις και τα ερείπια του σώματος

Μη με λησμόνει Παναγιά Νύμφη Ανύμφευτε στη σιωπή μου

Ο Κόσμος-Παναγιά σβήνει χαρμολυπικά μέσα στην Ποίηση.

              Γιώργος Χ. Μπαλούρδος  

VI

Η Κοίμησή Σου

Βασίλισσά μας, των αγγέλων η Κυρία,

τους εφιάλτες μας η κοίμησή Σου

σε εικόνες μεταβάλλει Παραδείσου.

Τώρα κοιμόμαστε σχεδόν αγγελικά

τις νύχτες μας στη γη με όνειρα γλυκά.

Μεσίτριά μας, στην Εδέμ πραγματικά

Αξίωσέ μας να τα ζήσουμε μαζί Σου.

              Ελευθέριος Μάϊνας 

VII

της Κοίμησης της Θεοτόκου

Άσπιλη γιορτή της σιγής

η σάρκα τελειώνει χρυσή

από χάρη και τρόμο

βαστάζοντάς τη

Αυτός που τον βάστασε.

--

Τα επίγεια συγκροτημένα

στην κυψέλη της αγκάλης σου.

--

Μας γλυκαίνεις

με κερήθρα ταπείνωσης

σταυροδρόμι της συμφιλίωσης

και σ’ έμπρακτη ώρα

γεννάς ελευθερία.

--

Ειρηνεύει το σύμπαν

και το μυστήριο αποδίδεται.

              Κώστας Ε. Τσιρόπουλος   

VIII

Μια Παναγιά

Μια Παναγιά

μιάν αγάπη μου έχω κλείσει

σ’ ερημοκλήσι

αλαργινό.

Κάθε βραδιά

της καρδιάς την πόρτα ανοίγω

κοιτάζω λίγο

και προσκυνώ.

--

Πότε θα ‘ρθει πότε θα ‘ρθει

το καλοκαίρι

πότε τ’ αστέρι

θ’ αναστηθεί

να σου φορέσω στα μαλλιά

χρυσό στεφάνι

σαν πυροφάνι

σ’ ακρογιαλιά.

--

Μια Παναγιά

μιαν αγάπη μου έχω κλείσει

σ’ ερημοκλήσι

αλαργινό.

Κάθε βραδιά

της καρδιάς την πόρτα ανοίγω

δακρύζω λίγο

και προσκυνώ.

              Νίκος Γκάτσος

IX

ΜΙΚΡΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ

Γ΄

Με νοήματα παράδοξα τιμώντες μεγαλύνομεν

την Θεοτόκον, εμείς οι τους χερουβικούς

αναμέλποντες ύμνους. Ιδού η Νύμφη Κυρίου

και ιδού ο καρπός του χειμώνος, του θέρους,

των ανοίξεων όλων, Μαρία.

Τ’ ανθοπέταλα του εύοσμου κήπου σου

ευπρεπίζουν το άσεμνο

τραγούδι της δεντροστοιχίας του κόσμου.

Κι Εσύ, η Μητέρα των όλων βλαστών,

αστερόεσσα φεγγοβολή, ιλαρότης που γέρνεις

στο Βρέφος να δώσεις των μαστών σου το γάλα.

Ο αδελφιδός μου αυλισθήσετε ανά μέσον

των δικών σου μαστών, και δεν θα πεινάσει ποτέ

το παιδί της ερήμου.

Ιδού, καλή μου, οι οφθαλμοί σου:

Δυό περιστέρια που κομίζουν την Ειρήνη.

              Ευαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου   

X

ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

(απόσπασμα)

Άλαλα τα χείλη των όσων κοπιάσαν

για ν’ ακουμπήσουν τα ξαναμμένα κεφάλια τους

στα γόνατά σου τα μητρικά, που καταλύουν το μαύρος πάθος.

Άλαλα τα χείλη των όσων δεν διακρίναν, πως

Συντρίβεις με το πόδι  σου και συνθλάς την κεφαλή

του πανάρχαιου δράκοντα, που κέρδισε παίζοντας

κι’ ύστερα τόχασε το μήλο. Άλαλα τα χείλη

των όσων δεν ποθήσαν το  ξαπόσταμα της αρμογής

και την ασφάλεια, το απάγγειασμα της νηνεμίας.

--

Είσαι ένα λιμανάκι ελληνικού νησιού όλο κατάρτια

περήφανα υψωμένα φτωχά καϊκια αραγμένα,

φτωχά, αλλά που γνώρισαν την αντάρα και την τρομάρα,

που φορτωθήκαν μόχθο και μεταφέραν πλούτος……

              Τάκης Κ. Παπατσώνης       

XI

Η ΘΕΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

Η θεά των ουρανών,

οι άβυσσοι του σκότους και του φωτός

καταποντίζονται στης γης ετούτο το βόλο,

σ’ αυτόν το μικρόν ανθρώπινο στεναγμό,

στην αδύναμη ετούτη πνοή,

που σβήνοντας

το φως ζητά και το  σκοτάδι μαζί της να πάρει.

--

Οι μεγάλες νίκες των ουρανών

τα γαλάζια τιτάνια φτερά των αγγέλων

έξω απ’ τον πόνο περιμένουν ν’ ανθήσουν,

στης χαράς την αλώβητη γύρη,

όταν σώμα και ψυχή,

τροπαιούχα, πιασμένα χέρι-χέρι, ανηφορίζουν.

              Όλγα Βότση 

XII

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

(απόσπασμα)

Άνεμος, άνεμος χαράς με ζώνει, με κυκλώνει,

άνεμος σει τα σπλάχνα μου, στα στήθη μου σκιρτά,

κι όπως νερώνε βροντισμός, κι ως του πλατάνου οι κλώνοι

αχολογάνε γύρα μου, κι ως πέλαο τα σπαρτά.

--

Τα κυματίζει μια πνοή κι ακρούρανα τα σμίγει

Ανεβοκατεβαίνοντας χωρίς αναπαμό,

Μια πνοή, η πνοή Της, με φωτάει, με ζώνει, με τυλίγει

τον άμετρο της γνώρας σου, ω Αγάπη, λυτρωμό!

--

Τι, καθώς σέρνει ο ποταμός των άνεμων, τα χνούδια

του σπόρου που φορτώσανε τα δέντρα-θεία πνοή-

αγάλλομαι όλος, τ’ άγια Σου ξεχύνοντας τραγούδια,

να νιώθω πως ακέριο μου το πνεύμα ανθορροεί…….

              Άγγελος Σικελιανός  

XIII

ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΑΙΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟ ΜΑΡΙΑ

(απόσπασμα)

….Κι ήσουν Εσύ Μεγαλόχαρη

Λευκότητα άσπιλη και μυστική

Κεντημένη με ίσκιους και με βλέμματα πουλιών

Κι ήσουν Εσύ Γλυκοφιλούσα με το χαμόγελό σου

Οριακό χαμόγελο

Ανάβρυσμα από φύλλα

Πρώτο πέταγμα  των μελισσών

Εωθινή δροσιά σ’ όλους χαρίζοντας ελπίδες

Του πρίσματος ακμή

Μελάνη άχνη μενεξεδένια σχεδιάζοντας

Χορούς αγγέλων και άρπες

Λάμψη και σύννεφο όπου πνίγεται η ίριδα

Μετάξινη κλωστή που μας συνδέει με τον πυλώνα τ’ ουρανού;…..

              Τάκης Βαρβιτσιώτης

XIV

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

(απόσπασμα)

Όταν περνούσε η Παναγιά σιωπηλή κάτου απ’ τ’ δέντρα,

κανένας δεν την άκουσε.

Τα σκυλιά δε γαύγισαν στις αυλόπορτες,

Μονάχα τα τριζόνια τη χαιρέτησαν, κ’ ένα μεγάλο αστέρι χτύπησε

σα μια χορδή κάποιο άγνωστο τραγούδι που τ’ ακούσαν

 μόνο τα παιδιά στον ύπνο τους και γυρίσαν απ’ τ’ άλλο τους πλευρό χαμογελώντας.

Σήμερα φύτρωσαν στον κάμπο χρυσά κρινάκια, κ’ οι βοσκοί που τα βρήκαν

γονάτισαν και προσευχήθηκαν.

Αλήθεια, ένας γέρος τυφλός βρήκε το φως του, κι ένας παράλυτος περπάτησε,

και τώρα μες στα μάτια τους πούχαν κλάψει

πολύ κ’ είχαν κοιτάξει κατάματα τη νύχτα, άνθησε

μια μικρούλα μυγδαλιά.

Και το ίδιο βράδυ ο ύπνος τους γίνηκε μια φωλιά χελιδονιών

χτισμένη στη μασκάλη της παλιάς καμπάνας…..

              Γιάννης Ρίτσος  

XV

ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(απόσπασμα)

Τον αγεώργητον βότριν βλαστήσασα η άμπελος

ως επί κλάδων αγκάλαις εβάσταζε και έλεγε

«Συ καρπός μου, σύ ζωή μου,

αφ’ ου έγνων ότι και ο ήμην ειμί συ μοι θεός

την σφραγίδα της παρθενίας μου ορών ακατάληπτον

κηρύττω σε άτρεπτον λόγον σάρκα γενόμενον

ουκ οίδα σποράν, οίδα σε λύτην της φθοράς

αγνή γαρ είμι σου  προελθόντος εξ εμού

ως γαρ εύρες έλιπες μήτραν εμήν φυλάξας σώαν αυτήν

δια τούτο συγχορεύει πάσα κτίσις βοώσά μου

«η κεχαριτωμένη»

------

ΚΟΝΤΑΚΙΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(απόσπασμα)

«Νύξ αμειδής η φύσις η εμή, και πως εξ αυτής λάμψει ο ήλιος;

ως άπιστον ό λέγεις μοι, άνθρωπε

γυνή η πριν τον θάνατον προξενήσαντα βροτοίς

πως ζωήν νυν βλαστήσεις;

πηλόν ο πλαστουργός πως μοι οικήσεις

την ακανθώδη φύσιν το πυρ ου φλέγει;

Όντως πας τις ερεί

«παρθένος τίκτει και μετά τόκον πάλιν μένει παρθένος;»

              Ρωμανός ο Μελωδός      

    Δεκαπέντε ευεργετήριες ιστορικές πνοές της Παναγιάς ανοιχτής προσωπικής πληγής της μνήμης των ανθρώπων,  της Παναγιάς της Ποίησης, προς την μεταστάντα Παναγία.

Σημείωση; Ο Ρωμανός ο Μελωδός, δεν έχει γράψει Κοντάκια ή Ύμνους, για την Κοίμηση της Παναγίας, γιαυτό μεταφέρω εδώ αποσπάσματα από άλλους του Ύμνους, που αναφέρονται στην Παναγία, ή μιλά ερωτηματικά η έκπληκτη Παναγία.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, Μικρό Πάσχα του Καλοκαιριού.

Πειραιάς