Ήντιθ Σίτγουελ
(EDITH
SITWELL,
(Αγγλία, Σκάρμπορω 7/9/1887- London 9/12/1964)
Ένα
από τα αξιαγάπητα παιδιά του Πειραιά, που με το ήθος της προσωπικής τους ζωής
και το συγγραφικό τους τάλαντο τίμησαν την πόλη μας, υπήρξε και ο καθηγητής και
μεταφραστής Ηλίας Κυζηράκος. Επί της οδού Λακωνίας, υπάρχει ακόμα το δημόσιο
πλέον κτίριο-σχολείο, θυμούνται οι παλαιότεροι, της οικογένειας Κυζηράκου.
Καλός οικογενειάρχης, σωστός πατέρας και πιστός φίλος, ο Ηλίας Κυζηράκος,
τίμησε με την συγγραφική του μεταφραστική παρουσία και την καθηγητική του
διδασκαλία την πόλη του Πειραιά. Ο Ηλίας ο Κυζηράκος υπήρξε φίλος της επίσης
αξιόλογης οικογένειας του πειραιώτη Φώτη Πετρόπουλου και της συζύγου του
καθηγήτριας αγγλικών Ιωάννας Βλάχου, δύο υπέροχων και φιλόξενων ατόμων, που το
μεγαλύτερο μέρος του βίου τους, το έζησαν στο κέντρο του Πειραιά-τώρα πλέον
κατοικούν μαζί με την μοναχοκόρη τους καθηγήτρια πληροφορικής Φωτεινή, στην
Αγία Παρασκευή, και φίλος του ομότιμου καθηγητή πανεπιστημίου συγγραφέα,
μελετητή των εικαστικών τεχνών, εικαστικού κριτικού και μεταφραστή, επίσης
λαμπρού Πειραιώτη Μανόλη Βλάχου, που εξακολουθεί να ζει στην πόλη μας. Μέσω των
δύο αυτών σημαντικών οικογενειών του Πειραιά, εδώ και αρκετές δεκαετίες, είχα την χαρά να
γνωρίσω τον μεταφραστή Ηλία Κυζηράκο. Με τίμησε με την φιλία του, και οι
δεκάδες πνευματικές μας συζητήσεις για θέματα της ποίησης και ιδιαίτερα της
αγγλικής, είτε σε σπίτια κοινών γνωστών μας, είτε στις οικίες μας, είτε σε
χώρους του Πειραιά, ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Λάτρης και γνώστης της αγγλικής
γλώσσας και ποίησης ο Κυζηράκος, είχε και εκείνος στην εποχή του, γνωρίσει από
κοντά μερικές σημαντικές προσωπικότητες της μεταφραστικής πολύμοχθης άμισθης
τις περισσότερες φορές προσπάθειας, όπως ήταν ο
δοκιμιογράφος και ποιητής Άρης Δικταίος, ο ποιητής και μεταφραστής Λουκάς
Θεοδωρακόπουλος, και πολλών άλλων παλαιότερων μεταφραστών και μεταφραστριών
δημιουργών, που τα βιβλία τους ακόμα κοσμούν τις βιβλιοθήκες των αναγνωστών και
διαβάζονται από τους νεότερους που ασχολούνται με την τέχνη της ποιήσεως και
της μετάφρασης. Κάτι που οφείλω να
σημειώσω μετά την παρέλευση τόσων δεκαετιών, και που η πειραϊκή μου μνήμη κρατά
με πολύ συμπάθεια μέσα στο σεντούκι της σαν πειραϊκή παρακαταθήκη είναι, ότι ο
Κυζηράκος, μας γνώρισε έναν κουρέα στο κέντρο του Πειραιά-νομίζω στην οδό
Νοταρά-όπου ο λαϊκός αυτός ωραίος μάγκας Πειραιώτης, ήταν λάτρης της ποίησης.
Στο μικρό του μπαρμπέρικο, εκτός από τις φωτογραφίες της οικογένειάς του, είχε
και φωτογραφίες ποιητών, και υπήρχαν ράφια γεμάτα βιβλία. Όταν τύχαινε να πάει
ένα άτομο να κουρευτεί, ο άνθρωπος αυτός, του έπιανε κουβέντα περί ποιήσεως και
πεζογραφίας, αφού σε κούρευε, άρχιζε μαζί σου συζήτηση για θέματα τέχνης. Ήταν
τόσο γνωστός στην εποχή του στους ανθρώπους του πνεύματος του πειραιά, που
νομίζω, ότι όλοι σχεδόν ή σχεδόν όλοι, όσοι δεν σνόμπαραν τον καλοκάγαθο αυτόν
φιλόμουσο μπαρμπέρη, πήγαιναν να κουρευτούν ή να ξυριστούν στο μαγαζί του, και
να ανοίξουν μαζί του συζήτηση. Αυτόν τον περιβόητο παλαιάς εποχής και
κουρέματος μπαρμπέρη του πειραιά, μου γνώρισε μεταξύ άλλων ο Ηλίας Κυζηράκος.
Τον Ηλία
τον Κυζηράκο ως μεταφραστή, τον γνώρισα από ένα μικρό βιβλίο με μεταφράσεις από
την Παλατίνη Ανθολογία που είχε εκδοθεί το 1962, αλλά και στην δεκαετία του
1980 μπορούσε κανείς να το προμηθευτεί από διάφορα βιβλιοπωλεία. Αργότερα,
διάβασα την πρώτη έκδοση της μετάφρασης στα ελληνικά του έργου του αμερικανού
ποιητή Έζρα Πάουντ. Μετά την γνωριμία μας ο Ηλίας Κυζηράκος μου αφιέρωσε ξανά
τα βιβλία που μετέφρασε, που τα φυλάω με νοσταλγία και συγκίνηση καθώς και το
είδωλο της μορφής του, τώρα που έχει φύγει από κοντά μας, και η πόλη του Πειραιά, έχασε ένα ακόμα
πνευματικό χελιδόνι της, που όσο ζούσε, ίσως και να αγνοούσε το όνομά του.
Μέσω της μετάφρασης του Ηλία Κυζηράκου, ήρθα σε
επαφή με την εκκεντρική αγγλίδα ποιήτρια Ήντιθ Σίτγουελ και το έργο της. Ο
ποιητής Κλείτος Κύρου, είναι μάλλον ο πρώτος(;) που μεταφράζει την ποιήτρια,
στο περιοδικό «Ποιητική Τέχνη» τόμος Ι/έτος Β΄/τεύχος 11/15-7-1948, σ.238 "Δάκρυα" και "Εσύ, το νέο ουράνιο τόξο", τόμος Ι/έτος Β΄/τεύχος 18/1-11-1948, σ.354, "Πράσινο τρέχει το ποτάμι" και στην ίδια σελίδα ο Γιώργος Παυλόπουλος μεταφράζει "Το τραγούδι της Άννας Μπόλεϋν", τόμος 11/τεύχος 24/1-3-1949, σ. 35, η μετάφραση του ποιήματος «Το
Ανθισμένο δάσος», και ο ποιητής Γιώργος Παυλόπουλος, στην σελίδα, μεταφράζει το ποίημα «Ένα κορίτσι νέο». Επίσης, η
ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη, μετέφρασε ποίημά της και έγραψε το κείμενο «Το
εξωτικό πουλί Ήντιθ» δες, ιστότοπο με το όνομα της ποιήτριας, ο πειραιώτης
εκδότης και ποιητής Γιώργος Χρονάς, στο βιβλίο του «το μονόπρακτο Σεβάς
Χανούμ», αναφέρει τις ελληνίδες αντίστοιχες γυναικείες καλλιτεχνικές παρουσίες,
και μεταξύ άλλων μνημονεύει την αγγλίδα ποιήτρια, και η ποιήτρια, ανθολόγος και
μεταφράστρια Μαρία Λαϊνά συμπεριλαμβάνει στην «Ξένη Ποίηση του 20ου
Αιώνα», εκδ. Λωτός 1989 Dame
Edith
Λουϊζα
Sitwell
και ποιήματά της, μεταφρασμένα από τον Κλείτο
Κύρου και τον Γιώργο Παυλόπουλο, καθώς και ο Κλέων Β. Παράσχος, στην
«Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης Ποιήσεως», εκδ. Σίμος Συμεωνιδης
1963, και αρκετοί άλλοι που ασχολούνται με την αγγλική ποίηση και τα αγγλικά
γράμματα.
Στο
σημείωμα αυτό, θα αντιγράψω ποιήματα της Σίτγουελ που εξακολουθούν να με
συγκινούν και να διαβάζω, μεταφρασμένα από τον Ηλία Κυζηράκο, που μου έδωσε την
δυνατότητα στα εφηβικά μου χρόνια, να γνωρίσω το έργο της.
Ο
ίσκιος του κάιν
μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος, Αθήνα 1971
Ο ΙΣΚΙΟΣ
ΤΟΥ ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Ήντιθ Σίτγουελ σε μετάφραση Ηλία Κυζηράκου,
τυπώθηκε τον Νοέμβριο του 1971 στα τυπογραφεία Ποταμίτη-Λαμπρινόπουλου, Σωκράτους
48 Αθήνα.
Το
εξώφυλλο, το πορτραίτο της Σίτγουελ και τα κοσμήματα του βιβλίου σχεδίασε ο
Γιάννης Αντωνιάδης, σελίδες 78
Το
βιβλίο ο Πειραιώτης καθηγητής και μεταφραστής, το αφιερώνει «ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ
ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ»
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
7 Η ζωή της
Ήντιθ Σίτγουελ
13 Επίκληση
17 Η γριά
20 Ακόμα πέφτει η βροχή
22 Τραγούδι του δρόμου
24 Πράσινο κυλά το ποτάμι της Λήθης
25 Το τραγούδι του ψύχους
30 Δάκρυα
31 Το τραγούδι της Άννας Μπόλεϋν
33 Το νέο κορίτσι
34 Το ανθισμένο δάσος
35 Εσύ, το νέο
Ουράνιο Τόξο
36 Ω πικρέ έρωτα, ώ Θάνατε
38 Η Μαρία Στιούαρτ στον Τζέημς Μπόθγουελ
40 Τραγούδι πουλιού
41 Το τραγούδι της Διδώς
Τρία
ποιήματα για την Ατομική Εποχή
42 1.
Μοιρολόι για τη Νέα Ανατολή του Ήλιου
44 2. Ο
ίσκιος του Κάιν
51 3. Ο ύμνος
του Ρόδου
Ο
δρόμος για τη Θήβα
54 1. Πλάι στον κίτρινο αφρό που τραγουδά Λυδικές
μελωδίες
60 Το
τυφλό αηδόνι κοντά στο πεδίο μάχης
61
Ναύτη, πές μας για τα νησιά
64 Η
απάντηση της Βασίλισσας της Σκωτίας στην επίπληξη του Τζών Νόξ
67
Σημειώσεις και σχόλια
72 Ήντιθ
Σίτγουελ: Μερικές σημειώσεις για τη δική μου ποίηση
•
Ω ΠΙΚΡΕ ΕΡΩΤΑ, Ω ΘΑΝΑΤΕ…
Πέρασα ένα κοτσάνι ξερής χλόης στα χείλη μου
και τ’ άκουσα ν’ αναστενάζει
«Κάποτε ήμουν η χρυσή Ελένη…. μα είμαι τώρα ένα
λεπτό
ξερό κοτσάνι τρεμάμενης χλόης…. Ποιός άνεμος, ποιος
Πάρις
θα ‘θελα τώρα να κερδίσει
την αγάπη μου;-γιατί είμαι πιο στεγνή κι’ από γριά.»
Όμως ο χυμός σε κείνες τις στεγνές φλέβες σαν το
πουλί τραγούδησε:
«Ήμουν η θάλασσα που γνώρισε το τραγούδι των
σειρήνων
κ’ οι φλέβες μου άκουσαν
τον πλανήτη που τραγουδούσε Δωρικά!»
Ένας γέρος κουρασμένος να κυλά τη σοφία σαν πέτρα
ψηλά στους ατέλειωτους λόφους για να την αποθέσει
στ’ αθώα
μάτια
είπε, «Ήμουν κάποτε ο Πλάτων, σοφός
στους ώριμους και στους ανώριμους καιρούς του νου,
και μπόρεσα να ζωγραφίσω
τους χάρτες των κόσμων πέρα απ’ τις χώρες της τυφλής
αίσθησης βρήκα το νόμο
που σμίγει τ’ άτομα του Χάους μας όπως η αγάπη
σμίγει τ’ αγόρι με το κορίτσι.»
Ένας άλλος γέρος είπε,
«Ήμουν μεγάλος χρυσόνευρος Βασιλιάς, είχα χαίτη
λιονταριού
σαν τον μαινόμενο Ήλιο… όμως τώρα είμαι μόνος-
κι’ η αγάπη μου, κείνη η λευκή κυρά, δεν είναι παρά
ένα λεπτό
άσπρο κόκκαλο.
Ζω στο κάθετο
τεφρό σπίτι μου,
ύστερα στο οριζόντιο σπίτι μου-ανόητη κοίτη
για έναν που το
αίμα του σαν τον Αλέξανδρο περιπλανήθηκε
να καταχτήσει τις χώρες της καρδιάς.
Όλα είναι ίδια:
οι ήρωες προχώρησαν σαν κύματα στην ακροθαλασσιά:
οι μεγάλοι τους ορίζοντες, και το φιλί
των εραστών, και των ατόμων, έτσι τελειώνουν»
Ω πικρέ έρωτα, ω Θάνατε που ήρθες
να κλάψεις ό,τι κατέχω!
•
ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ
Βάδιζαν στο πράσινο δάσος, και χιόνια άταχτα,
μαλακά, ανάερα,
πέφτανε πάνω στα μαλλιά τους, άγγιζαν τα χείλη τους
στ’ αθάνατα μονοπάτια, στη λαμπερή απριλιάτικη γη,
«Δες, ο Αλντεμπαράν, η απερίσκεπτη Κασσιόπη
κι’ ο Σείριος ζηλεύουν το λευκό σου χέρι,-
ο Ωρίων μ’ εξαπλούς ήλιους και μεγάλα νεφελώματα,
ο Προκύων κι’ ο Βέγας κι’ ο Αλταϊρ, ο παραλλακτικός
συρμός
των απλανών αστέρων που θα ‘λεγες πως πέφτουν να σε
χαιρετήσουν.
Ενώ τα πλανητικά συστήματα και των κλαδιών τα χιόνια
τραντάζονται απ’ τα γέλια βλέποντας τις παλιές
του κόσμου ανοησίες πως τάχατες η καρδιά θα παγώσει.
Κι’ οι δροσοσταλίδες ποτ έπεσαν απ’ τα κλαδιά κι’ απ’ τα λευκά
λουλούδια
είναι νέοι κόσμοι που ξεχύνονται ο ένας στον άλλο,
τα είναι τους
ειν’ ένα, στα πράσινα μονοπάτια, στη λαμπερή
απριλιάτικη γη.»
•
ΕΣΥ,ΤΟ ΝΕΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ
Στην Alice
Hunt
Εσύ, το νέο Ουράνιο Τόξο των δακρύων μου, η ευγενική
Αλκυών
πάνω απ’ τα θολά νερά της καρδιάς μου:
οδήγησε τώρα, όπως άλλοτε, τη λύπη μου, το σμάρι
σου, πάνω
απ’ τους άγονους
λόφους στις μακρινές βοσκές του απωλεσμένου ουρανού.
Όμως μαράθηκαν τα λιβάδια κι’ ο ορίζοντας
της ευγενικής Αλκυόνας, του υακίνθινου ήλιου
ψυχρά είναι τα κλαδιά, οι αστερισμοί πέφτουν
απ’ τ’ ανοιξιάτικα κλωνάρια κι’ η καρδιά σου είναι ψυχρή
και μακρινή σαν τον Αρκτούρο, σαν την απόσταση όλων
των
ετών φωτός
από την ανθισμένη γη ως το σκοτάδι της καρδιάς μου.
• ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΤΗΣ ΔΙΔΩΣ
Στη Margaret
Drew
Ο Ήλιος του Θανάτου μου είναι για τα βαθιά,
αντίστροφα,
ό,τι ο μέγας Ήλιος των ουρανών για το ύψος
με την αβάσταχτη ζέστη
τότε που έρχεται ο Σείριος και στα πόδια του Ήλιου
ξαπλώνει.
Ο Ήλιος του Θανάτου μου ειν’ όλο βάθος, ο Ήλιος των
Ουρανών
όλο ύψος, κι’ όλου του κόσμου ο αέρας ανάμεσα
σ’ αυτούς τους Ήλιους.
Τώρα μονάχα ο Κύων
στέκει πλάι στο φέρετρό μου
όπου ξεχύνει φλόγες η καρδιά μου. Οι πέντε σκύλοι
των αισθήσεων
δεν κυνηγούνε τώρα πιά.
Γιατί μετά την πυρκαγιά του καλοκαιριού
της νιότης, και τους βίαιους Ήλιους της,
οι φλέβες της ζωής μου που τόσο μεγάλος φαίνονταν,-τα
ποτάμια
της Αφρικής και της Ασίας δεν ήσαν παρά ρυάκια γι’
αυτές,-
σβήστηκαν, κι ο Χρόνος σα φωτιά
μετάλλαξε το κόκκαλο σε δεμένα ρουμπίνια σαν τους
ορίζοντες
του φωτός
παρά απ’ όλα τα καλοκαίρια βρίσκεται ο κάλυκας της παιωνίας
στις φλέβες, κι’ οι μεγάλοι παιάνες του αίματος,
η επικράτεια
του ρόδου!
Κι’ όμως κάποτε το ερωτικό μου κρεβάτι το φέρετρό
μου νόμισα
πως ήταν ο μεγαλύτερος
Ήλιος των ουρανών, το ύψος όπου φλέγεται ο Σείριος,
κι’ ύστερα πάλι πως ήταν Ήλιος Θανάτου, και πως δεν
υπάρχει
βάθος
πιο κάτω… Όμως τώρα ξέρω
πως κι’ αυτοί ακόμα οι κυνηγοί των ουρανών και της
καρδιάς
πρέπει στο τέλος να
κοιμούνται.
• ΤΟ ΝΕΟ
ΚΟΡΙΤΣΙ
Είναι το φως του χιονιού αυτό που σε λίγο θα καταβάλει
την άνοιξη του κόσμου; Ά όχι, το φως είναι η ασπράδα
απ’ τις
φτερούγες των αγγέλων
καθάριο σαν το κρίνο που γεννιέται με τον άσπρο
ήλιο.
Αχ μακάρι της κεφαλής μου η κάθε τρίχα να ήταν
άγγελος,
ώ κόκκινέ μου Αδάμ,
κι’ ο λαιμός μου σαν ηλιαχτίδα ν’ απλώνονταν σε σένα
ή σα νέο
βλαστάρι κρίνου
στην πρώτη άνοιξη του κόσμου, ώσπου εσύ,
μεγαλοπρέπεια του
πηλού μου.
Αδάμ, κόκκινο πηλόχωμα του περβολιού, ξεχνώντας
τους κεραυνούς τα’ άδικου και του δίκαιου και τ’ αφανισμού
θα ‘βρισκες τον πράσινο ίσκιο της άνοιξης κάτω απ’
τα μαλλιά
της κεφαλής μου, αυτούς τους αστραφτερούς άγγελους,
και το πρόσωπό μου, ο λευκός ήλιος που γεννιέται απ’
τον κορμό
του κρίνου
θα γύριζε απ’ τον κάτω κόσμο, φέρνοντας φως στους
έρημους
ώσπου οι άνθρωποι απ’ τα νησιά της ερημιάς να
διαλαλήσουν
στ’ άλλα νησιά
που ξεχνούν τους πολέμους των ανθρώπων και των αγγέλων,
τη νέα Πτώση του Ανθρώπου.
• Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΤΖΩΝ ΝΟΞ
Για τον Gordon Watson
Είπε ο πικρός Άνθρωπος των Αγκαθιών σε μένα, τη
Λευκή
Τριανταφυλλιά:
«Τούτη η συνηθισμένη σου αγάπη δεν είναι παρά
γκάρισμα
γαϊδάρας-
το ζώο που καλούσε το ζώο
κλώτσησε τον κόσμο!»
(Όλη η σοφία του μεγάλου Σολομώντα
χώρεσε στο γκάρισμα γαϊδάρας.)
Όταν το σώμα με το σώμα, η ψυχή με τη ψυχή
ήταν γυμνά στη φωτιά της νύχτας
όπως το σώμα στον τάφο, όπως το πνεύμα στον Ουρανό ή
στον
Άδη,
τι είπαμε;
«Άχ, σε λίγο θα ‘μαστε αγέρας-
καμιά ηδονή, οδύνη, δε θα νοιώθουμε.
Αναχαίτησε την ημέρα!»
Γιατί ετούτη τη στιγμή της γαϊδουροτόμαρης νύχτας
που εσύ ώρα του Ζώου την είπες, εγεννήθη
όλη η σοφία του μεγάλου Σολομώντα
από τον περιφρονημένο πηλό!
Όλη η σοφία του Σολομώντα
πού χώρεσε στο γκάρισμα γαϊδάρας.
• Η ΜΑΡΙΑ
ΣΤΙΟΥΑΡΤ ΣΤΟΝ ΤΖΕΗΜΣ ΜΠΟΘΓΟΥΕΛ
(Επιστολή της ασημένιας κειμηλιοθήκης αρ. 11)
Ώ εσύ που είσαι ο ουράνιος πόνος μου του Άδη,
το στοιχείο μου, ο Παράδεισός μου του πρώτου
Ανθρώπου
που δε γνωρίζει την αμαρτία-η αιωνιότητα που
κατοικώ!
Πρίν απ’ τον Κατακλυσμό δεν ήσουν εσύ ο αρχέγονος
πηλός μου;
Εσύ δε με διαμόρφωσες από κείνο το χάος στο σχήμα
αυτό που οι άνθρωποι το λένε Φονικό-Εγώ, το φως της
Πρώτης Ημέρας;
Όταν σ’ άφησα, χωρίστηκα σαν Θάλασσα!
Φεύγοντας απ’ τον τόπο π’ άφησα την καρδιά μου
μίκρυνα σαν αυτόν που η καρδιά του
έσβησε-μίκρυνα σαν τον ίσκιο της Άνοιξης
που δεν έχει καρδιά.
Ο σύντροφός μου, ο λεπρός Βασιλιάς,
λευκός σαν άνθρωπος των διαμαντιών, διάστικτος
με τις ερμίνες της οργής του Θεού για βασιλικό
χιτώνα
-το λεπρό κοκκάλινο κλαδί μου
σκεπασμένο με χιόνια που λειώνουν, και που σ’ αυτά
είμαι
σταυρωμένη-
δεν είδε το Θάνατο να χάσκει
φορώντας το χαμόγελό μου, και με κάλεσε να ξαναγίνω
αγαπημένη του.
Ήμουν ο
κεραυνός των θαλασσών μες στο αίμα τ’ ανθρώπου, και
το θαύμα του κόσμου!
Όμως αυτός πούλησε το φιλί μου για το φιλί της
Αρρώστιας
Που τον έλειωσε σαν ανοιξιάτικο χιόνι:
τη δαγκωματιά της αστραφτερής λιόπαρδης απ’ τους
θαμνώνες
του Άδη-να τι διάλεξε!
Του καταβρόχθισε τα κόκκαλα σα φωτιά… η δαγκωματιά
πού
τον κομμάτιασε
κρυμμένη πίσω απ’ το άνοιγμα του τελευταίου Ρόδου.
Τον έβαλα να μείνει σε μια τρώγλη, σ’ ένα χαμόσπιτο
ρημαγμένο σαν τη σάρκα του λεπρού… Ύστερα,
κλαίγοντας
όπως η Άνοιξη
μέσα απ’ τα χιόνια που έλειωναν
μου ζήτησε να
αγρυπνώ κοντά του, όλη τη νύχτα. Δεν ήξερα
πως η καρδιά του είναι κερί,
ενώ η δικιά μου είναι διαμάντι που καμιά συμφορά δεν
το
σπάζει-
μόνο τ’ άγγιγμα του χεριού σου. Είχα λυπηθεί εκείνα τ’
αβλέφαρα
μάτια που πρέπει ν’ αγρυπνούν
ώσπου ο Θάνατος να τα σφραγίσει, μιμούμενος το φιλί
μου.
Μα πώς να σταθεί το Κρίμα ανάμεσα σε σένα και μένα!
Ο Διάβολος μας χωρίζει απ’ τους συντρόφους μας, κι ο
Θεός
μας σμίγει
ώσπου ούτε άνθρωπος ούτε διάβολος να μπορεί να μας
χωρίσει
τον ένα απ’ τον άλλο
στον ουρανό της τιμωρίας μας! Μπορούν να χωρίσουν
τον
πηλό μας,
ή τις θάλασσες του αίματός μας; Έτσι θα χωρίσουν και
τις
φωτιές
που καίνε στους βυθούς του Άδη…. Μα δεν υπάρχει
Άδης-
τον διώξαμε με τα φιλιά μας.
• ΤΡΙΑ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΟΧΗ
1.
ΜΟΙΡΟΛΟΪ
ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
(Οκτώ και τέταρτο,
Δευτέρα πρωϊ στις 6 Αυγούστου 1945)
Δεμένος στην καρδιά μου όπως ο Εξίων στη ρόδα,
καρφωμένος στην καρδιά μου όπως ο Κλέφτης στο
Σταυρό,
ανάμεσα στο
Χριστό μας και στο χάσμα όπου εχάθη ο κόσμος
κρεμάστηκα
και παραφυλάω τον φασματικόν Ήλιο στο δρόμο του
Λιμού
-το φάντασμα της καρδιάς του Ανθρώπου… ο κόκκινος
Κάιν
και ο πιο φονικός εγκέφαλος
του Ανθρώπου, ο
ακόμη πιο κόκκινος Νέρων που σκέφτηκε να
θανατώσει τη μάνα του Γή, και τη μήτρα της
ξέσκισε, για να γνωρίσει το μέρος που τον συνέλαβε.
Όμως τα μάτια δε λυπήθηκαν-
γιατί δεν απόμειναν μάτια για δάκρυα:
ήταν τυφλά σαν τα χρόνια
από τότε που εγεννήθη ο Χριστός. Μάνα ή Φόνισσα,
έδωσες ή
πήρες ζωή-
τώρα όλα γίνηκαν ένα!
Κείνο το πρωί τ’ άγιο Φως
Ήταν νέο. Ήρθε το ωραίο Πρώτο Πλάσμα
Στις νεροπηγές μας, και χωρίς κατηγορίες μας
συλλογίστηκε.
Οι καρδιές μας φαίνονταν ασφαλείς στα στήθια μας και
τραγουδούσαν στο Φως-
το μεδούλι στο κόκκαλο
ονειρευόμασταν πως δεν κινδύνευε… το αίμα στις
φλέβες,
ο χυμός στο δέντρο
ήταν πηγές Θεότητας.
Όμως είδα τ’ Ανθρωπάκια-Μερμήγκια που έτρεχαν
κουβαλώντας το βάρος του κόσμου απ’ τη βρωμιά του
κόσμου
και τη βρωμιά στην καρδιά του Ανθρώπου-
στοιβαγμένη ώσπου τούτες οι λαχτάρες κι’ οι
λαιμαργίες ξάναβαν
περισσότερο απ’ τον Ήλιο.
Κι’ η αχτίνα απ’ αυτό το ξάναμα απέραντη έρχονταν,
ταρακουνούσε τον ουρανό
σα να ‘ψαχνε για τροφή, κι’ έστυβε τα κοτσάνια
όλων αυτών που φυτρώνουν στη γη ώσπου στέγνωσαν
-κι’ έπινε το μεδούλι απ’ το κόκκαλο:
τα μάτια που είδαν, τα χείλη που φίλησαν, χάθηκαν
ή μαύρα σαν κεραυνός κείτονται χάσκοντας στον
δολοφονημένον
Ήλιο.
Οι τυφλοί που ζούν κι’ οι Νεκροί που βλέπουν
κείτονται μαζί
όπως στον έρωτα… Και πιά δεν υπήρχε άλλο μίσος,
κι’ ούτε άλλη πιά αγάπη. Σβήστηκε η καρδιά του
Ανθρώπου.
Γιώργος Χ. Μπαλούρδος
Πειραιάς, Σάββατο 20 Αυγούστου 2016
Edith Sitwell
Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 |
Αυτό το
άρθρο περιλαμβάνει μια λίστα με
τις αναφορές , αλλά πηγές του παραμένουν ασαφή, διότι
έχει ανεπαρκείς εσωτερικές
παραπομπές .Παρακαλώ βοηθήστε να βελτιώσει αυτό το άρθρο με την
εισαγωγή πιο ακριβείς αναφορές. (Απρίλιος 2016) ( Μάθετε
πώς και πότε να καταργήσετε αυτό το μήνυμα πρότυπο )
|
Dame Edith Sitwell
|
|
Πορτρέτο του Sitwell
από τον Roger Fry
|
|
Γεννημένος
|
|
Πέθανε
|
9 Δεκ, 1964 (ηλικίας 77)
Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο |
Κατοχή
|
Ποιητής
|
Ιθαγένεια
|
Ηνωμένο Βασίλειο
|
Συγγενείς
|
|
Dame Edith Λουίζα Sitwell DBE (7 Σεπτεμβρίου 1887-9
Δεκέμβριο του 1964) ήταν ένας Βρετανός ποιητής και κριτικός και ο πρεσβύτερος
των τριών
λογοτεχνικών Sitwells .
Όπως και τα αδέλφια της Osbert και Sacheverell, Edith αντέδρασαν άσχημα στο
εκκεντρικό, unloving γονείς της, και έζησε για ένα μεγάλο μέρος
της ζωής της με γκουβερνάντα της. Ποτέ δεν παντρεύτηκε,
αλλά έγινε πάθος που συνδέονται με την γκέι Ρώσος ζωγράφος Πάβελ Tchelitchew , και το σπίτι της
ήταν πάντα ανοιχτή σε ποιητικό κύκλο του Λονδίνου, με τον οποίο ήταν ανελλιπώς
γενναιόδωρη και εξυπηρετικό.
Sitwell δημοσίευσε ποίηση
συνεχώς από το 1913, ορισμένα από αυτά αφηρημένη και μουσική. Με δραματικό ύφος της
και τα εξωτικά κοστούμια, ήταν μερικές φορές επισημανθεί μια poseur, αλλά το έργο της
επαινέθηκε για τα στερεά τεχνική του και επίπονη δεξιοτεχνία.
Περιεχόμενα
[hide]
 |
Αυτό το
τμήμα χρειάζεται τις πρόσθετες παραπομπές για την
επαλήθευση .Παρακαλώ βοηθήστε βελτιώσουμε αυτό το άρθρο με την προσθήκη αναφορών σε αξιόπιστες πηγές . Unsourced
υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.(Απρίλιος 2016) ( Μάθετε
πώς και πότε να καταργήσετε αυτό το μήνυμα πρότυπο )
|
Edith Λουίζα Sitwell γεννήθηκε στη Σκάρμπορο , North Riding του Γιορκσάιρ , το παλαιότερο παιδί
και μόνο η κόρη του SirGeorge Sitwell, 4ος βαρονέτος , της Renishaw Hall ? ήταν ένας
εμπειρογνώμονας σε γενεαλογία και την αρχιτεκτονική τοπίου. [1] Η
μητέρα της ήταν Lady Ida Emily Augusta (το γένος Denison), η κόρη του Κόμη του Londesborough και εγγονή
του Henry
Somerset, 7ος δούκας του Beaufort . Ισχυρίστηκε κάθοδο
μέσω θηλυκό γραμμές από τις Plantagenets .
Sitwell είχε δύο νεώτερους
αδελφούς, Osbert (1892-1969) και Sacheverell Sitwell (1897-1988) και οι δύο
διακεκριμένοι συγγραφείς, γνωστά λογοτεχνικά στοιχεία από μόνα τους, και
μακροπρόθεσμα συνεργάτες. Η σχέση της με τους
γονείς της ήταν θυελλώδης, στην καλύτερη περίπτωση, αν μη τι άλλο επειδή ο
πατέρας της την έκανε να προβεί σε «θεραπεία» για την υποτιθέμενη σπονδυλικής
παραμόρφωσης της, που περιλαμβάνουν το κλείδωμα της σε ένα σιδερένιο πλαίσιο. Έγραψε στην
αυτοβιογραφία της ότι οι γονείς της ήταν πάντα ξένοι προς αυτήν.
Το 1914, 26-year-old Sitwell μετακόμισε σε ένα
μικρό, άθλιο διαμέρισμα στο Pembridge Αρχοντικά , Bayswater , την οποία μοιράζεται
με την Ελένη Rootham (1875-1938), της γκουβερνάντα από το 1903.
Sitwell δεν παντρεύτηκε ποτέ,
αλλά το 1927 που φέρεται να έπεσε στην αγάπη με την ομοφυλοφιλική Ρώσος
ζωγράφος Πάβελ Tchelitchew . Η σχέση διήρκεσε μέχρι
το 1928, την ίδια χρονιά που Rootham υποβλήθηκε σε
ενέργειες για τον καρκίνο (τελικά να γίνει ένα άκυρο). Το
1932, η Helen Rootham και Sitwell μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έζησε με νεώτερη
αδελφή Rootham του, Evelyn Wiel.
Η μητέρα Sitwell πέθανε το 1937. Sitwell δεν παρέστη στην
κηδεία, λόγω της δυσαρέσκειας της με τους γονείς της κατά τη διάρκεια της
παιδικής ηλικίας της. Helen Rootham πέθανε από καρκίνο
του νωτιαίου το 1938. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Sitwell επέστρεψε από τη
Γαλλία και αποσύρθηκε για να RENISHAW με τον αδελφό της Osbert και ο εραστής του, ο David Horner. Έγραψε κάτω από το φως
των λυχναριών και το σπίτι δεν είχε καμία ηλεκτρική ενέργεια. Εκείνη πλεκτά ρούχα
για τους φίλους τους, οι οποίοι υπηρέτησαν στο στρατό. Ένας από τους
δικαιούχους ήταν Άλεκ
Γκίνες , ο οποίος έλαβε ένα ζευγάριseaboot κάλτσες.
Τα ποιήματα που έγραψε κατά τη διάρκεια του
πολέμου την έφερε πίσω πριν από το κοινό.Περιλαμβάνουν Τραγούδια Street (1942), Το τραγούδι του Ψυχρού (1945), και Η Σκιά του Κάιν (1947), τα οποία ήταν
πολύ εξήρε. "Εξακολουθεί να
εμπίπτει η βροχή» για το Λονδίνο Blitz , παραμένει ίσως η πιο
γνωστή της ποίημα; ήταν μελοποιημένο από τον Benjamin Britten ως Άσμα III: εξακολουθεί να εμπίπτει
στην βροχή . Ποίημα της μελισσοκόμου ήταν μελοποιημένα από
τον Priaulx Rainier , όπως η μέλισσα Χρησμοί (1970), μια ρύθμιση
για τενόρο, φλάουτο, όμποε, βιολί, βιολοντσέλο, και τσέμπαλο. Ήταν πρεμιέρα από τον Peter Αχλάδια το 1970.
Το 1943, ο πατέρας της πέθανε στην Ελβετία,
τον πλούτο του απεμπλουτισμένου. Το 1948, μια συνάντηση
με Tchelitchew, τον οποίο δεν είχε δει πριν από τον πόλεμο,
πήγε άσχημα. Το 1948 Sitwell περιόδευσε στις
Ηνωμένες Πολιτείες με τα αδέλφια της, απαγγέλλοντας ποίηση της και, ως γνωστόν,
δίνοντας μια ανάγνωση της Λαίδη
Μάκβεθ 's υπνοβασία σκηνή .αιτιολογικές σκέψεις ποίησή της ήταν πάντα
περιπτώσεις? έκανε ηχογραφήσεις από τα ποιήματά της, μεταξύ
των οποίων δύο ηχογραφήσεις της πρόσοψης , το πρώτο με Constant Lambert ως συν-αφηγητή, και το
δεύτερο με τον Peter αχλάδια.[ ποιος; ]
Tchelitchew πέθανε τον Ιούλιο του
1957. Ο αδελφός της Osbert πέθανε το 1969, της νόσου του Πάρκινσον,
διαγνώστηκε το 1950. Sitwell έγινε διοικητής των Παρισίων ( DBE ) το 1954. Τον
Αύγουστο του 1955 μετατράπηκε σε Ρωμαιοκαθολικισμό και ζήτησε συγγραφέα Evelyn Waugh να χρησιμεύσει ως
νονός της .
Sitwell έγραψε δύο βιβλία
σχετικά με Queen Elizabeth I της Αγγλίας : Fanfare για την Ελισάβετ (1946) και το The Queens και το Καταφύγιο (1962). Πάντα ισχυρίστηκε ότι
έγραψε πεζά απλά για τα χρήματα και τα δύο αυτά βιβλία ήταν εξαιρετικά
επιτυχημένη, όπως ήταν Αγγλικά Εκκεντρικοί της (1933) και Βικτωρία της Αγγλίας (1936).
Sitwell ήταν το αντικείμενο Αυτή είναι η ζωή σας , το Νοέμβριο του
1962, όταν ήταν έκπληκτος από Eamonn Andrews στη σκηνή του Θεάτρου
τηλεόραση του BBC στο Λονδίνο.
Sitwell έζησε από το 1961
μέχρι το θάνατό της σε ένα διαμέρισμα στο Hampstead του Λονδίνου, η οποία
είναι τώρα σημειωμένα με αγγλικό Κληρονομιάς μπλε
πλάκα . [2]
Σχετικά με το 1957 άρχισε να χρησιμοποιεί μια αναπηρική καρέκλα , μετά από μάχες με σύνδρομο Marfan όλη τη ζωή
της.Τελευταία ανάγνωση ποίησης της ήταν το 1962. Πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία στο νοσοκομείο St Thomas ' στις 9 Δεκεμβρίου 1964
στην ηλικία των 77. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο της Weedon Lois στο Northamptonshire. [3]
Τα χαρτιά Sitwell που πραγματοποιήθηκε
στο Harry Ransom Κέντρο στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν .
|
Αυτή η
ενότητα δεν αναφέρουν οποιεσδήποτε πηγές . Παρακαλώ
βοηθήστε να βελτιώσετε αυτό το τμήμα με την προσθήκη αναφορών σε αξιόπιστες πηγές .Unsourced
υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί . (Απρίλιος 2016) ( Μάθετε
πώς και πότε να καταργήσετε αυτό το μήνυμα πρότυπο )
|
Sitwell δημοσίευσε το πρώτο
της ποίημα Οι Πλημμύρα Suns στην Daily Mirror το 1913 και μεταξύ
1916 και 1921 επιμελήθηκε Τροχοί, ετήσια ποιητική
ανθολογία καταρτίζονται με τους αδελφούς-α της λογοτεχνικής συνεργασίας γενικά
ονομάζονται " οι
Sitwells ".
Το 1929 που δημοσίευσε Gold Coast Customs, ένα ποίημα για την
προσποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και την βαρβαρότητα που κρύβεται κάτω
από την επιφάνεια. Το ποίημα γράφτηκε στους ρυθμούς του ταμ-ταμ και της τζαζ , και δείχνει
σημαντικές τεχνικές δεξιότητες. Πρώιμο έργο της
αντανακλά την ισχυρή επιρροή των γαλλικών συμβολιστές .
Έγινε μια υπέρμαχος και υποστηρικτής των
καινοτόμων τάσεων στην αγγλική ποίηση και σε αντίθεση αυτό που θεωρείται η
συμβατικότητα των πολλών σύγχρονων ποιητών οπισθοδρομική. Διαμέρισμά της έγινε
τόπος συνάντησης για τους νέους συγγραφείς, τους οποίους ήθελε να προσεγγίσει
και να βοηθήσει: αυτά αργότερα περιλαμβάνονται Dylan Thomas καιDenton Welch . Βοήθησε επίσης να
δημοσιεύσει την ποίηση του Wilfred Owen μετά το θάνατό του. Μόνο το μυθιστόρημά
της, εγώ ζω κάτω από ένα Black Sun , βασισμένο στη ζωή
του Jonathan Swift , δημοσιεύθηκε το
1937.
|
Αυτή η
ενότητα δεν αναφέρουν οποιεσδήποτε πηγές . Παρακαλώ
βοηθήστε να βελτιώσετε αυτό το τμήμα με την προσθήκη αναφορών σε αξιόπιστες πηγές .Unsourced
υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί . (Απρίλιος 2016) ( Μάθετε
πώς και πότε να καταργήσετε αυτό το μήνυμα πρότυπο )
|
Sitwell είχε γωνιακή
χαρακτηριστικά που μοιάζουν Βασίλισσα Ελισάβετ Α '(είχαν επίσης την ίδια
γενέθλια) και στάθηκε έξι πόδια (183 cm) ψηλό, αλλά συχνά
ντυμένοι με έναν ασυνήθιστο τρόπο με φορέματα από μπροκάρ ή βελούδο , με χρυσότουρμπάνια , καθώς και μια
πληθώρα των δαχτυλιδιών - κοσμήματά της μπορεί να δει στις αίθουσες κοσμημάτων
τηςVictoria and Albert Museum στο Λονδίνο. Ασυνήθιστη εμφάνισή
της προκάλεσε τους κριτικούς σχεδόν όσο και το στίχο της, και καθ 'όλη τη ζωή
της ήταν το αντικείμενο λιγότερο ή περισσότερο λοιμογόνα προσωπικές επιθέσεις
από Geoffrey Grigson, FR Leavis , και άλλοι, που
επέστρεψε με σθένος.
«Εχθροί» της υποβλήθηκαν σε θεραπεία με
περιφρόνηση? μετά Νόελ Κάουαρντ έγραψε ένα σκετς για Sitwell και δύο αδελφούς της
ως "The Swiss Family Whittlebot" για το 1923
επιθεώρηση του London Calling! , αρνήθηκε να μιλήσει
με τον έως ότου συμφιλιωθούν μετά την θριαμβευτική 70ο πάρτι γενεθλίων της στο
Λονδίνο Royal Festival Hall . Για τους φίλους της,
έδειξε μεγάλη γλυκύτητα και αμετάβλητη ευγένεια.
Sitwell συμμετείχε στη
συνεχιζόμενη Π.Γ.Ν. .... αλληλογραφία
εμφανίζεται στο Literary Supplement Times το 1963, μια συνεχής
συζήτηση για την αξία του έργου του Γουίλιαμ Μπάροουζ και τη φύση της λογοτεχνικής κριτικής, που
ξεκίνησε από τον κριτικό John Willard. Sitwell δήλωσε ότι ήταν
ικανοποιημένος από εντελώς αρνητική αναθεώρηση Willard εργασίας του Μπάροουζ
», παρά το γεγονός υποστηρίζοντας ότι δεν γνωρίζει ποιος Burroughs ήταν. Στην ίδια επιστολή
περιέγραψε Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ ως «ασήμαντο, μικρό
βρώμικο βιβλίο», και οριστικοποίησε την επιστολή της με τη δήλωση ότι η ίδια
προτίμησε Chanel αριθμός 5 για να έχουν τη μύτη
της "καρφωμένα σε τουαλέτες άλλων ανθρώπων". [4]
Sitwell ήταν ενδιαφέρει
περισσότερο από τη διάκριση μεταξύ της ποίησης και της μουσικής, ένα θέμα
διερευνηθούνΠρόσοψη (1922), μια σειρά από
αφηρημένες ποιήματα οι ρυθμοί της οποίας counterparted εκείνες της μουσικής,
και το οποίο μελοποίησε ο William Walton . Πρόσοψη πραγματοποιήθηκε πίσω
από ένα αυλαία με μια τρύπα στο στόμα του ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο (η ζωγραφική
ήταν από τον John Piper ) και οι λέξεις
απαγγέλλονταν μέσα από την τρύπα με τη βοήθεια ενός Sengerphone . Το κοινό έλαβε την
πρώτη παράσταση με bemusement, αλλά υπήρχαν πολλές θετικές αντιδράσεις.
Καθώς πέθαινε, ο κριτικός Julian Symons δημοσιεύθηκε η
τελευταία από αυτές τις επιθέσεις στο The London MagazineΝοεμβρίου 1964
κατηγορώντας την για «φορώντας αιμορραγία καρδιές των άλλων
ανθρώπων με δική ασφαλή μανίκι της.»[ Παραπομπή
που απαιτείται ]
 |
·
Σπίτια Κλόουν »(1918)
·
Μητέρα και άλλα ποιήματα (1918)
·
Το Ξύλινο Πήγασος (1920)
·
Πρόσοψη (1922)
·
Βουκολικό Κωμωδίες (1923)
·
Η ωραία κοιμωμένη (1924)
·
Τροία Park (1925)
·
Ρουστίκ Ελεγείες (1927)
·
Gold Coast Customs (1929)
·
Collected Poems (1930)
·
Πέντε Παραλλαγές σε ένα θέμα (1933)
·
Τραγούδια του δρόμου (1942)
·
Πράσινο Τραγούδι και άλλα ποιήματα (1944)
·
Το Τραγούδι του Ψυχρού (1945)
·
Η Σκιά του Κάιν (1947)
·
Το Άσμα του Rose: Επιλεγμένα ποιήματα
1920-1947 (1949)
·
Πρόσοψη, και άλλα
ποιήματα 1920-1935 (1950)
·
Κηπουροί και οι αστρονόμοι: Νέα Ποιήματα (1953)
·
Collected Poems (1954)
·
Οι Απόβλητοι (1962)
·
Alexander Pope (1930)
·
Λουτρό (1932), ένα προφίλ της
πόλης κάτω από Beau Nash
·
Η αγγλική Εκκεντρικοί (1933)
·
Όψεις της σύγχρονης
ποίησης (1934)
·
Βικτώρια της Αγγλίας (1936)
·
Notebook ενός ποιητή (1943)
·
Τυμπανοκρουσίες για την Ελισάβετ (1946), μια βιογραφία
της Ελισάβετ Α '
·
Το Queens και το Hive (1962), μια βιογραφία
της Ελισάβετ Α '
·
Ληφθεί μέριμνα (1965),
αυτοβιογραφία
·
Αγγλικά Γυναίκα
1.
Jump up^ Tim Harris, εκκεντρική πατριάρχης με
λεπτούς λαβή για πραγματικότητα , η ηλικία, Ιανουάριος 2003? πρόσβαση Μαρτίου 2010.
4. Jump up^ William S. Burroughs στο
μπροστινό μέρος: Κρίσιμη υποδοχή, 1959-1989 (επιμ Jennie Skerl και
Robin Lydenberg.).
·
R. Greene, Edith
Sitwell: Avant-Garde Ποιητής, Αγγλικά Genius (2011)
·
Σ Bradford [et al.], Οι Sitwells και οι Τέχνες της
δεκαετίας του 1920 και του 1930 [κατάλογος έκθεσης,
Εθνική Πινακοθήκη Πορτραίτο, Λονδίνο] (1994)
·
Geoffrey Elborn, «Edith
Sitwell, A Life» (1981)
·
Victoria
Glendinning, Edith Sitwell, ένας μονόκερος Μεταξύ Λιοντάρια (1981)
·
John Malcolm Brinnin ,
«Οι Sitwells in situ», στην Εξάδα: TS Eliot, ο Τρούμαν Καπότε και
λοιποί (1981)
·
J. Pearson, Προσόψεις,
Edith, Osbert και Sacheverell Sitwell (1978)
·
R. Fifoot, τη
βιβλιογραφία των Edith, Osbert και Sacheverell Sitwell (1971)
·
James D. Brophy, Edith
Sitwell: Η Συμβολισμού Τάξης (1968)
·
J. Lehmann, μια
φωλιά των Τίγρεων, Edith, Osbert και Sacheverell Sitwell στην Times τους (1968)
·
Ε Salter, τα τελευταία χρόνια
της ένας επαναστάτης, Απομνημονεύματα της Edith Sitwell (1967)
·
Ε Sitwell, να ληφθεί μέριμνα (1965)
·
Ο Sitwell, Γέλιο στο διπλανό
δωμάτιο (1949)
·
Ο Sitwell, Μεγάλη
Πρωί (1948)
·
Ο Sitwell, το αριστερό χέρι δεξί
χέρι (1945)
 |
Wikimedia τα μέσα που σχετίζονται με την Edith
Sitwell.
|
 |
Wikiquote έχει αναφορών σχετικών με: Edith
Sitwell
|
·
Τροχοί: Μια ανθολογία του
στίχου (1916-1921), που εκδόθηκε από Sitwell, στη μοντερνιστική Περιοδικά
Έργου
μενού πλοήγησης
·
Δεν έχετε συνδεθεί
·
Άρθρο
·
Ομιλία
·
Διαβάζω
Έρευνα
ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ
Εργαλεία
Εκτύπωση / εξαγωγή
Σε άλλα έργα
γλώσσες
·
Η σελίδα αυτή τροποποιήθηκε τελευταία φορά στις 11 Αυγούστου
2016, στις 01:50.
·
Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την Άδεια Creative Commons Attribution-ShareAlike ? μπορεί
να ισχύουν και πρόσθετοι όροι. Με τη χρήση αυτής της ιστοσελίδας,
συμφωνείτε με το
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου