Ποιητική Τέχνη

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

    
     Ξεφυλλίζοντας εν τάχει παλαιά περιοδικά για να αποδελτιώσω ποιήματα της αγγλίδας ποιήτριας Έντιθ Σίτγουελ, βρήκα τα σκόρπια ελάχιστα τεύχη που είχα της «Ποιητικής Τέχνης» και των τριών περιόδων, τα καταγράφω για όσους ενδιαφέρονται για την ύλη των παλαιών λογοτεχνικών περιοδικών. Εκτός από τις γνωστές μελέτες που έχω αναφέρει σε παλαιότερες μελέτες μου για τα περιοδικά, δεν γνωρίζω να κυκλοφορεί ειδική μελέτη για το συγκεκριμένο περιοδικό, ούτε αν έχουν αποδελτιωθεί τα τεύχη του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζει η «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» της «ποιητικής τέχνης», όπου πρωτοπαρουσιάζονται(;) ποιητικές φωνές από όλον τον κόσμο και φυσικά από την ελλάδα, όπου οι νέοι τότε έλληνες ποιητές και ελληνίδες ποιήτριες μετέφραζαν συγγενικές τους φωνές, ή ποιητές φωνές που τους «πήγαιναν» ή θεωρούσαν ότι είχαν κάτι να πουν, στους νέους λογοτέχνες και αναγνώστες της εποχής τους. Ας μην ξεχνάμε ότι, δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από το ναζιστικό και φασιστικό ζυγό και ήταν ακόμα μια κατεστραμμένη υλικά, οικονομικά αλλά και σε έμψυχο δυναμικό χώρα, ήταν ανοιχτές οι πληγές του εμφύλιου σπαραγμού, που ήρθε να αποτελειώσει ότι ελάχιστο είχε απομείνει όρθιο μετά την Ναζιστική Γερμανική Κατοχή στο ελληνικό έδαφος. Χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες της αριστερής ηττημένης παράταξης κατέφευγαν στις χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ, που βρίσκονταν κάτω από την κομμουνιστική σταλινική μπότα, οι πιο «τυχεροί» έφευγαν για τις χώρες της κεντρικής ευρώπης ή της αμερικής, ενώ ένα μέρος του ελληνικού πληθυσμού που είχε λάβει ενεργό μέρος στην στρατιωτική εμφύλια αιματοβαμμένη σύρραξη με την πλευρά του δημοκρατικού στρατού, και ηττήθηκε, κατέφυγε στα βουνά της επαρχίας, εξορίστηκε σε άγονα νησιά ή φυλακίστηκε ή οδηγήθηκε στα στρατοδικεία που στήθηκαν από την πλευρά της νικήτριας συντηρητικής παράταξης, που είχε πλέον την διαχείριση της εξουσίας. Είναι αρκετά ενδιαφέρον μετά την παρέλευση τόσων δεκαετιών, και την ραγδαία αλλαγή των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών του νέου αιώνα και χιλιετίας, καθώς ανατρέχεις σε παλαιά λογοτεχνικά περιοδικά της περιόδου εκείνης, να βλέπεις τις γενιές της εποχής εκείνης, τον νεανικό ελληνικό ανθό που είχε σακατευτεί με την εισβολή της ναζιστικής λαίλαπας, και τις κακουχίες της κατοχής που ακολούθησε, αλλά και τσακιστεί από την εμφύλια αδελφοκτόνο διαμάχη που ακολούθησε, και επίσης, οι πριν από αυτές γενιές, είχαν αφήσει το σωματικό σφρίγος της ζωής των και τα όνειρά τους στα χαρακώματα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, τους βαλκανικούς πολέμους, τις εσωτερικές δικτατορικές κυβερνήσεις, και ταλαιπωρηθεί από την μικρασιατική καταστροφή, και κυνηγηθεί από την δικτατορία του Μεταξά, αυτοί οι νέοι και οι νέες, που οι δυνάμεις τους βρίσκονταν σε κάμψη, τι πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα είχαν. Τι έγραφαν, τι δημοσίευαν, τι μετέφραζαν, ποιους λογοτέχνες ή ποιητές αγαπούσαν, τι θεωρίες καλλιεργούσαν, τι γλώσσες μιλούσαν, ποιο ήταν το όραμά τους για την πατρίδα τους και για τους ίδιους, ποιες οι πνευματικές τους ανησυχίες και αναζητήσεις, πως αντιμετώπιζαν τις καλλιτεχνικές προηγούμενες από αυτές γενιές, σε ποια ευρωπαϊκά κράτη ταξίδευαν ή επέλεγαν να σπουδάσουν, ποιος ήταν ο βαθμός της κριτικής τους επάρκειας και αντιμετώπισης των νέων θεωριών που αναπτύσσονταν στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα, τι πολιτική και ιδεολογική στάση διατήρησαν μετά την λήξη του εμφύλιου σπαραγμού, ποια ήταν η μετέπειτα πορεία τους, και τι σε γενικές γραμμές νέο και πρωτοποριακό ήθελαν να κομίσουν στα ελληνικά γράμματα, με την δημιουργία τους και τις επιλεγμένες μεταφράσεις τους ξένων δημιουργών. Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, βλέπουμε να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή γυναικών δημιουργών της εποχής στις σελίδες των περιοδικών, να επικρατεί μια ανεκτικότητα σε ερωτικά θέματα, μια και το άστρο του Κωνσταντίνου Καβάφη μεσουρανούσε στο ποιητικό στερέωμα, αλλά και εκείνο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Μήτσου Παπανικολάου, του πειραιώτη Νίκου Χαντζάρα και πολλών άλλων, με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, η Καρυωτακική αυτοκτονία να είναι αινιγματικά παρούσα στις συνειδήσεις τους, και, όπως ήταν ίσως φυσικό, να εκδίδονται λογοτεχνικά περιοδικά τα οποία εξέφραζαν και συμμετείχαν σε αυτά, είτε από την πλευρά της νικήτριας πολιτικής παράταξης και των ανθρώπων που την στήριζαν και των πνευματικών δημιουργών της, είτε από την άλλη πλευρά, της νικημένης και κυνηγημένης και των δημιουργών εκείνων που συμμετείχαν στα πολιτικά δρώμενα της περιόδου εκείνης, είτε ακολουθούσαν το χαμένο και προδομένο όραμα της κομμουνιστικής επανάστασης, χωρίς να έχουν ιδέα δυστυχώς ή δεν ήθελαν να παραδεχτούν το πόσο απάνθρωπο και απολυταρχικό δικτατορικό ήταν το καθεστώς της πρώην Μέκκας του Κομμουνισμού. Ο διχασμός, εκτός από πολιτικός και ιδεολογικός εξακολούθησε να υφίστανται και στον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο για πολλές δεκαετίες αργότερα, μέχρι το 1989, που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, και σποραδικά μέχρι των ημερών της πτώχευσης της χώρας μας. Τώρα που εξ αιτίας των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, δεν εκδίδονται περιοδικά στο βαθμό που κυκλοφορούσαν τα προηγούμενα χρόνια.

    Και κλείνοντας αυτήν την μικρή εισαγωγή και πριν καταγράψω το περιοδικό «ποιητική τέχνη», άραγε, θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε πως οι ιστορικοί του μέλλοντος των ελληνικών γραμμάτων θα κατέγραφαν την εποχή μας 2016, από πού ο ιστορικός της λογοτεχνίας θα αντλούσε στοιχεία, μια και δεν εκδίδονται πλέον τα περιοδικά  που εκδίδονταν, πως θα ταξινομούσε τα ενδιαφέροντα των όποιων σύγχρονών μας αναγνωστών και πνευματικών δημιουργών, και σε τελική ανάλυση, θα καταγράψει το τέλος εποχής για τον ποιητικό λόγο; Βγήκαμε δηλαδή σαν άτομα από το ποιητικό σπήλαιο και αποκτήσαμε καινούργια ενδιαφέροντα και ασχολίες, ή η Ζωή κύκλους κάνει, και οι μελλοντικές γενιές θα σκαλίσουν τα δικά τους ποιητικά έπη στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων που ακολουθούν, και περιμένουν και αυτές, να χαραχτούν από τα νέα ποιητικά όνειρα;

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Αλληλογραφία, βιβλία, εμβάσματα: Φώτης Λάσιος, ταχυδρομική Θυρίς 519 Αθήνα

Καλλιτεχνική  Συνεργασία: Νίκος Μουκέλλης

Συνδρομές: ετήσια 15.000 δραχμές. Εξάμηνη: 10.000 δρχ. Εξωτερικού: 6 δολάρια

Τυπογραφεία: Α. Ν. Μαυρίδη, Θεμιστοκλέους 11 Αθήνα

Διαστάσεις 17Χ24

Διευθυντής Φρίξος Ηλιάδης

• Έτος Α, τόμος Ι, τχ. 2/Αύγουστος 1947, δρχ. 1500

   ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

-στο περιθώριο

-Το δεύτερο τεύχος της «Ποιητικής Τέχνης» κυκλοφορεί με μεγάλη καθυστέρηση κι αιτία είνε η έλλειψη δημοσιογραφικού χάρτου. Οι αναγνώστες μας ας έχουν υπ’ όψιν τους ότι, όσο να διευθετηθεί η ανωμαλία αυτή, είνε πιθανές παρόμοιες καθυστερήσεις.

-Η «Ποιητική Τέχνη» έχει μέσα στο πρόγραμμά της την έκδοση «ειδικών τευχών» αφιερωμένων σε ένα μόνο ποιητή, ή σε μια μόνο χώρα, είτε σε μια εποχή ή σχολή.. Τα τεύχη αυτά θα έχουν πλούσια εικονογράφηση, και  θα  είναι πολύτιμα φιλολογικά ντοκουμέντα. Ετοιμάζονται ήδη τα τεύχη Μπωντελαίρ, Χάϊνε, Ρεμπώ, Καβάφη κ.α.

    Στην σελίδα του «περιθωρίου»  δημοσιεύεται το σονέτο, μεταφρασμένο από τα ιταλικά, «Γελούν τα ρυάκια…», το οποίο ανήκει στον ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσσολίνι

ΓΕΛΟΥΝ ΤΑ ΡΥΑΚΙΑ

Γελούν τα ρυάκια μες την χλόη

την ανθισμένη

Και με το λάγγεμα τρεμίζουνε

της νέας

Ημέρας, ενώ η Άνοιξη ντυμένη

Τη χρυσοπράσινη προβάλλει,

φορεσιά της.

Γελούν τα ρυάκια. Και να

εκείνη απ’ αγνάντια

Με τα πιο ωραία της

τραγούδια φτάνει ξαφνιασμένη.

Τ’ άνθη που λάμπουν σαν διαμάντια

Χαϊδεύει με τα κρινοδάχτυλά της.

Γελούνε τα ουρανόχρωμα ρυάκια.

Δεν άκουσα, άνοιξη, απ’  τα φαιδρά σου χείλη

Ποτέ, μια μουσική γλυκειά, ως εκείνη.

Γελούν τα γάργαρα γαλάζινα ρυάκια

Κι’ είνε σα να γρικάς μες στον αχό τους

Μια μελωδία δικιά σου, ώ

Μπουκκερίνι!

 

-Ε. Χ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

-Σημείωμα του μεταφραστή Α. Πρωτοπάτση

-Ευστράτιος Χ. Αθανασιάδης (Μυτιλήνη 1875-), «Λυρικά»

-Α. Πρωτοπάτσης, «Διάλογος»

-SAN FRANCESCO D’ ASSISI,1182-1226,

«Ο Ύμνος των πλασμάτων»

-Giovani PASCOLI,1855-1912,

«Ο πεσμένος ιδρύς», μτφ. Νίκος Τωμαδάκης

Ο πεσμένος ιδρύς

Όχι ίσκιο-τον κορμό του τώρα ο ιδρύς απλώνει

Νεκρό και δε μαλώνει πιά με τις ανεμοζάλες.

Περνά ο λαός και λέει: «Το βλέπω τώρα: είταν μεγάλος!»

--

Κρεμιούνται δώθε-κείθε απ’ την ψηλή κορφή του

Οι φωλίτσες των πουλιών, γιατί άνοιξή ‘ναι.

Περνά ο λαός και λέει: «Το βλέπω τώρα: είταν ωραίος!»

--

Καθένας τον παινά, καθένας κόβει. Προς το  βράδυ,

Καθένας με το  μάτσο το βαρύ τραβάει το δρόμο

Μα στον αέρα κλάψιμον ακούς του μαύρου σπίνου,

Όπου γυρεύει τη φωληά του και δεν θα την εύρει.

-Giuseppe UNGARETTI,1888,

«Η φωτισμένη δρόσος», «Στρατιώτης», «Ουρανός και θάλασσα», «Παράθυρο στη θάλασσα»

Η φωτισμένη δρόσος

Η γη τρεμίζει

Από ηδονή

Κάτω από έναν ήλιο

Ευγενικών

Ορμών.

Ουρανός και Θάλασσα

Φωτίζομαι

Από άπειρο.

Παράθυρο στη θάλασσα

Κιγκλίδωμα αύρας

Για ν’ ακουμπήσω τη μελαγχολία μου

Απόψε.

-Georges RODENBACH,1855-1898-ΒΕΛΓΙΟ,

«Επίλογος», μτφ. Κ. Γ. Καρυωτάκης

Επίλογος

Φθινόπωρο είναι, βρέχει να και ο χρόνος όλο σβύνει!

Η νιότη σβύνει, σβύνεις, ω προσπάθεια ευγενική,

Που μόνο εσέ θα σκέφτομαι πεθαίνοντας σεμνή

Προσπάθεια, να περάσουμε και το Έργο μας να μείνη.

--

Άχ! πάει κι’ αυτή που μ’ έθρεψεν ελπίδα η πιο μεγάλη,

Μάταιο σαν άλλα ονείρατα, τ’ όνειρο πάει κι’ αυτό,

Όλα περνούν, οι πόθοι μας περνούν, ένα βουϊτό.

Περνούμε τέλος οι ίδιοι εμείς για νάρθουν αύριον άλλοι.

--

Γυρλάντα, η δόξα εμάδησε κι’ είνε οι γιορτές φευγάτες

Μόνο πικρία μένει σ’ εκείνον πούχε ονειρευτεί

Πολύ να μην επέθαινε και λίγο να σωθή

Και κάπως να τον αγαπούν, χρόνοι καιροί διαβάτες!

--

Αλλοίμονο! Με ρόδο τον εαυτό μου παρομοιάζω,

Με ρόδο που μαραίνεται και γίνεται χλωμό!

Αίμα δεν τρέχει θάλεγε κανείς πως φυλλορροώ…

Κι’ αφού πιά τώρα ενύχτωσε,-για θάναο νυστάζω. 

-Dmitrij Sergeevic MEREZKOVSKIJ,1865-ΡΩΣΣΙΑ,

«Ο Σακυαμούνι»

-Oscar Vladislas de Lubics MILOSZ,1877-1929-ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ,

«Τρίζει γλυκά…», «Και πρίν απ’ όλα…», μτφ. Μήτσος Παπανικολάου

-Robert BROWNING,1812-1889, ΑΓΓΛΙΑ,

«Μια ελαφριά γυναίκα», μτφ. Λέανδρος Παλαμάς

-Thomas Stearns ELIOT, 1888,

«Χορικό» από την τραγωδία Murder in the Cathedral, μτφ. Γιώργος Σεφέρης

-ΟΜΗΡΟΣ ΙΧ αιών π.χ.

Σκύλλα και Χάρυβδις (Οδύσσεια Μ. 234-259), μτφ. Ιάκωβος Πολυλάς

-ΠΙΝΔΑΡΟΣ 521-441 π.χ.

Εις ηλίου έκλειψιν, μτφ. Σίμος Μενάρδος

-ΚΑΣΣΙΑΝΗ ΙΧ αιών μχ.-ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ

Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις…, μτφ. Κωστής Παλαμάς

-Edgar Allan POE, 1809-1845,-ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Όνειρο μέσα σε όνειρο, μτφ. Α. Πρωτοπάτσης

Όνειρο μέσα σε όνειρο

Έλα, το μέτωπο να σου φιλήσω

Και τώρα πούνε να σ’ αφήσω

Τούτο άσε να σου μολογήσω:

Οι μέρες μου, εσύ τόκρινες σωστά,

Ένα όνειρο ήταν μοναχά

Μ’ αν έφυγε η ελπίδα πέρα

Μες σε μια νύχτα ή σε μια μέρα,

Σ’ ένα όραμα, είτε σε κανένα,

Κι έτσι δε χάθηκε για μένα;

Ό,τι  θωρεί κανείς ή μοιάζει τάχα

Είναι όνειρο μες σ’ όνειρο μονάχα.

--

Στέκω μες στη βοή, τη ζάλη

Σε κυματόδαρτο ακρογιάλι

Και μες στο χέρι μου κρατώ

Σπυριά απ’ τον άμμο το χρυσό-

Τι λίγα κι’ όμως πως γλυστράνε

Απ’ τα δάχτυλα και στα βάθη πάνε

Ενώ πικρά τα δάκρυά μου κυλάνε!

Θέ μου! Να τα χουφτιάσω δε μπορώ

Μ’ ένα σφίξιμο πιότερο γερό;

Να μη γλυτώσω-Θιός! Δεν είνε κρίμα

Καν ένα από τ’ αλύπητο το κύμα;

Ό,τι θωρούμε ή μοιάζουμε είνε τάχα

Όνειρο μέσα σε όνειρο μονάχα;

Annabel Lee, μτφ. Νίκος Καρβούνης

Ο Ισραφέλ, μτφ. Βασίλειος Καθάρειος

-NOVALIS, 1772-1801-ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ύμνος, μτφ. Λέων Κουκούλας

-Henryk IBSEN, 1828-1906

Σόλβεϊγ (Από τον Πέερ Γκύντ), μτφ. Όμηρος Μπεκές

Ακόμα ένα χινόπωρο κι’ ένα χειμών’ ακόμα

Κι’ αν φύγει ακόμα η άνοιξη, το θέρο κι’ αν πιαστεί.

Θα σε προσμένω πάντα εδώ με την ψυχή στο στόμα

Και θα με βρεις αγάπη μου, στο λόγο μου πιστή…

--

Όπου κι’ αν πας, ο Κύριος να σου βλογάει το χέρι.

Και  να σου δίνει τη χαρά σε δρόμο ταπεινό!

Ως να’ ρθρεις θα σε καρτερώ σ’ ένα γλυκό καρτέρι,

Κι’ αν με προσμένεις να ‘ρθω εγώ, θάρθω στον ουρανό!

Έκαψε τα Καράβια του, μτφ. Στέφανος Δάφνης

Στο άστρο, μτφ. Β.

-Rabindranath TAGORE, 1861-1941-ΙΝΔΙΕΣ

Από τον «Κηπουρό», μτφ. Κ. Καρθαίος

Όλοι οι δεσμοί μου…, μτφ. Γεώργιος Δροσίνης

Όλοι οι δεσμοί μου…

Όλοι οι δεσμοί μου κόπηκαν

Τα χρέη μου πληρωμένα.

Διάπλατη ανοίγει η πόρτα μου

Και φεύγω για τα ξένα.

--

Όσοι περνούν την άχαρη

Ζωή, να λογαριάζουν

Στη σκόνη το χρυσάφι τους

«Γύρισε»! μου φωνάζουν.

--

Μα εγώ έχω ζώσει τ’ άρματα

Και το σπαθί ακονίσει

Το χώμα σκάφτει ο Μαύρος μου

Με βιά να ξεκινήση.

--

Καταχτητής ακράτητος,

Στη σκοτεινιά, στον ήλιο.

Θα πάω να βρω το θρόνο μου

Και το παλιό βασίλειο.

-Tran Van TUNG, 1915-ΑΝΝΑΜ

Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο…

Ανάμεσα στη ζωή και στο  θάνατο αρμενίζω

Η ζωή είναι τόσο όμορφη! Πώς να την αφίσης!...

Ο θάνατος τόσο γλυκός! Πώς να τον αποφύγης!..

Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο αρμενίζω.

Θέλω να ζήσω και δεν ζω.

Θέλω να πεθάνω και δεν πεθαίνω.

--

Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, αρμενίζω.

Η ζωή, Θεέ μου, για να με διώξη, δεν έχει

τόση φρίκη.

Ο  θάνατος για να με τραβήξει, δεν έχει

τόση γοητεία!

--

Γι’ αυτό ζω κι’ ονειρεύομαι τον θάνατο.

Τον θάνατο που απολυτρώνει…

Και πεθαίνω μένοντας ζωντανός.

Πάνω στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους.

Μαζί σου καρδιά μου

-Στις σελίδες των «Σημειωμάτων», ο Φώτης Λάσιος γράφει για τον θάνατο του Αντώνη Πρωτοπάτση Τετάρτη 16/4/1947. Επίσης έχουμε στοιχεία για «τα ποιήματα του τεύχους», για την «εικονογράφηση του τεύχους», στήλες για τα «νέα βιβλία», τον «τύπο», και την «αλληλογραφία».

Οι σελιδαρύθμιση γίνεται και με αριθμούς και με τα γράμματα της αλφαβήτου (τουλάχιστον του τεύχους που έχω)

Κασσιανή

Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις…

Κύριε,  γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,

Πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.

Μα, ω Κύριε, πως η θεότη σου μιλά

Μες στην καρδιά μου!

--

Κύριε, προτού σε κρύψει η εντάφια γη

Από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα

Κι’ απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή

Σου φέρνω μύρα.

--

Οίστρος με σέρνει ακολασίας….Νυχτιά,

Σκοτάδι αφέγγαρο, άναστρο με ζώνει,

Το σκοτάδι της αμαρτίας φωτιά

Με καίει με λιώνει.

--

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά

Τα υψώνεις νέφη, πάρε τα. Έρωτά μου

Κυλάνε, είνε ποτάμια φλογερά

Τα  δάκρυά  μου.

--

Γύρε σ’ εμέ! Η ψυχή μου πως πονεί!

Δέξε με Εσύ που δέχτηκες και γείραν

Άφραστα ως εδώ κάπου οι ουρανοί

Και σάρκα επήραν

--

Στάχραντά Σου τα πόδια, βασιλιά

Μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω

Και με της κεφαλής μου τα μαλλιά

Θα στα σφουγγίσω

--

Τάκουσεν η Εύα μες στο  αποσπερνό

Της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε.

Κι’ αλαφιασμένη κρύφτηκε… Πονώ.

Σώσε, έλεος κάνε.

--

Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός

Τ’ αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση;

Αμέτρητό σου το έλεος, ο Θεός!

Άβυσσο η κρίση.

                   Κωστής Παλαμάς

Σημείωση: κράτησα την ορθογραφία και την στίξη των κειμένων της εποχής, και δεν θέλησα να διορθώσω τα όποια ορθογραφικά λάθη. Τα λάθη, αυτά που εντάσσονται οργανικά σε ένα κείμενο, δίνουν ζωντάνια στην ανάγνωσή του, είναι οι μικροί αναγκαίοι σκόπελοι που κάνουν τον αναγνώστη να προσέξει το κείμενο.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Καθώς η υφήλιος περιμένει την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων

ΥΓ. Χαρακτηριστικό δείγμα της έκπτωσης των αξιών της εποχής, και της συνολικής μας σαν χώρας και έθνους πτώχευσης, είναι, ότι ένα μεγάλης ηλικίας άτομο, η δικαιοσύνη τον αφήνει σχετικά ελεύθερο, και το ίδιο, το κυριότερο και πιο ανίερο είναι, που επιρρίπτει την ευθύνη στους νεκρούς που εκείνο οδήγησε στον πνιγμό. Η χώρα αυτή, δεν μπορεί να επιβιώσει με τους πανηγυρισμούς των μεταλλίων, όταν το έγκλημα στον τόπο μας δεν τιμωρείται. Καιρός, να πάψουν να διδάσκουν την απολογία του Σωκράτους στα σχολεία, ας διδάσκουν την βιογραφία του Πάμπλο Εσκομπάρ.