ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ 2017

ΒΟΥΛΗ 2017

«….Καλώς μας όρισες λοιπόν στο βούρκο, αγαπητέ εν επιστήμη (κυβερνητική πολιτική) αδελφέ και εν (ιδεολογική) προδοσία εξάδελφε! Έχω ψάρι. Το τρώς; Αυτό που βρωμάει δεν είν’ το ψάρι μου, αλλά εγώ. Σήμερα ξεπουλάω (ξανά εδώ και δύο χρόνια, τις πολιτικές μου αρχές) κι εσύ είσαι ο αγοραστής. Ώ, ακατανίκητη όψη του βιβλίου, (του τρίτου και τετάρτου Μνημονίου) αυτού του καθαγιασμένου εμπορεύματος! (της διατήρησής μας στους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας). Τα σάλια ξεχειλίζουν κι έτσι, οι κατάρες πνίγονται. Βαβυλών η μεγάλη, το πορφυρό, πορνικό τέρας, η πόρνη ανοίγει τα σκέλια της κι όλα αλλάζουν ξαφνικά! Ας είν’ ευλογημένη η κοινωνία μας, η κοινωνία αυτών που κάνουνε παζάρια, αυτών που κουκουλώνουν τις (πολιτικές και οικονομικές) ντροπές, αυτών που τρέμουν μπρός στο θάνατο! ( δήθεν αριστερών που τρέμουν μην χάσουν τις κυβερνητικές θέσεις εξουσίας των ίδιων και των δικών τους ανθρώπων).

     Bertolt Brecht, «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΑΛΙΛΑΙΟΥ», μτφ. Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, εκδόσεις Ερμής 1991, σ. 141

Σημείωση: Δεν θέλησα να παραλλάξω το κομμάτι αυτό του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Θεωρώ ότι ταιριάζει στο πολιτικό πνεύμα των ημερών μας, γιαυτό άφησα το κείμενο ως έχει, και έβαλα μέσα σε παρένθεση τις λέξεις εκείνες που δένουν με την πολιτική ταυτότητα των ημερών μας.

     Ελέχθη από τον νυν υπουργό οικονομικών κύριο Ευκλείδη Τσακαλώτο από το βήμα της Βουλής, κατά την διάρκεια της συζήτησης για την ψήφιση των νέων σκληρών και επαχθών οικονομικών μέτρων εις βάρος των φορολογούμενων ελλήνων, μετά τα δύο επιβαρυντικά οικονομικώς της ζωής μας Μνημόνια που έφεραν στην χώρα μας τα πολιτικά στελέχη και οι κυβερνητικοί βουλευτές της «πρώτης φοράς αριστερά κυβέρνησης», δηλαδή, οι βολεμένοι πολιτικάντηδες, οι ηθικοπλάστες διανοούμενοι ξενοσπούδαστοι αριστεροί που διάβαζαν μόνο Ζακ Ντεριντά και Γκέοργκ Λούκατς, άντε και λίγο αντισοβιετικό Κορνήλιο Καστοριάδη, σε όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις είτε της Νέας Δημοκρατίας είτε του Πασόκ-που βρίσκονταν συνεχώς επί σαράντα και πάνω χρόνια στην πολιτική επικαιρότητα του καπιταλιστικού συστήματος,(και πολλές φορές καθόριζαν τις πολιτικές αποφάσεις παρά την ισχνή πολιτική τους αντιπολιτευτική εκπροσώπηση), που απαξίωσαν την πολιτική εντιμότητα για να κρατηθούν και να παραμείνουν στην εξουσία δημιουργώντας τα μεταμοντέρνα νεοκαπιταλιστικά άεργα τζάκια, όχι λειτουργώντας σαν υπερασπιστές των κοινωνικών συμφερόντων, αλλά σαν μεταπράτες επέκτασης και διεύρυνσης της οικονομικής κυριαρχίας και συντηρητικής εξουσίας των παραδοσιακών στην χώρα ισχυρών οικογενειών. Είπε λοιπόν με περισπούδαστο ύφος και χαμογελώντας ο κύριος Τσακαλώτος: «εξάλλου, δεν μας παρακολουθεί κανείς. Τώρα είμαστε μόνοι μας. Τέτοια ώρα, οι εννέα στους δέκα έλληνες αυτήν τη στιγμή, παρακολουθούν το τηλεπαιχνίδι Σερβάιβορ…». Και ακόμα, όταν η βουλευτής και στέλεχος των 54, η σύζυγος του πρώην υπουργού ναυτιλίας από τον Πειραιά, (που είπε ότι οι μετανάστες βγαίνουν στην πλατεία για να λιαστούν…) δήλωσε ότι: «για λόγους συνείδησης εξαιτίας των αγώνων του αδερφού μου, δεν θα ψηφίσω ένα ή δύο άρθρα του μνημονιακού νομοσχεδίου….», δηλαδή, η εν λόγω κυρία επί προσωπικού δεν θα ψηφίσει ένα ή δύο άρθρα, ενώ όλα τα υπόλοιπα που θα τα ψηφίσει ή ψηφίζει εδώ και δύο χρόνια τα πιο σκληρά μέτρα εις βάρος όλων των ελλήνων, που μας έφεραν τα δύο μνημόνια και κατέστρεψαν από την δική τους ψευτοκουτσαβάκικη πολιτική πλευρά, την εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, και την ελπίδα αλλαγής στην ελληνική πολιτική σκηνή των πολιτών, στα κοινά στην χώρα μας, δεν τρέχει τίποτα. Που απαξίωσαν και τα ελάχιστα ερείσματα διαμόρφωσης μιας διαφορετικής πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, που έδιωξαν από την χώρα αρκετές εκατοντάδες έλληνες ως μετανάστες, δεν σημαίνει τίποτα για την κυρία Τασία, που απειλούσε σε πρωινή εκπομπή του Mega, σε συζήτηση με τον Γιώργο Καμπουράκη τους πάντες. Να τους χαίρονται και να τους θαυμάζουν οι Πειραιώτες ψηφοφόροι τους που τους επέλεξαν. Και όλα αυτά, από ποιους; από άτομα που θέλουν να αποκαλούνται «αριστερά»; και θεωρούν δεδομένο ότι τα άβουλα και αμνήμονα υποζύγια της χώρας, εμείς οι απλοί πολίτες, το συμφεροντολόγο από πολιτική παράδοση κρατικοδίαιτο πόπολο, θα τα ξαναψηφίσουν; Θα συνεχίσουν να κυβερνούν μειοψηφικά και θα διατηρήσουν τις κυβερνητικές τους θέσεις, για να επισκέπτονται τον Πάπα χωρίς γραβάτα, να δοξάζουν δικτατορικά καθεστώτα της Νοτίου Αμερικής, να κοροϊδεύουν πολιτικά τον κόσμο, να τον φορολογούν, να μην έχουν φέρει καμία μα καμία οικονομική επένδυση στην χώρα, να μην κάνουν πολιτικές ενέργειες για να βρουν εργασία οι έλληνες νέοι και νέες στην χώρα τους,(όχι διορισμούς στο δημόσιο). Που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσουν καθυστερημένα και αυτοί, οι μετά Γιάνη Βαρουφάκη πολιτικοί μαυρογιαλούροι, ένα ενδιάμεσο πολιτικό σώμα διατηρητέων στυλοβατών του συστήματος, της πιο ανορθόδοξης εκτελεστικής εκμεταλλευτικής εξουσίας; Τώρα, που διαλύθηκε ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ συντηρητικής παράταξης και κουμουνιστικής αριστεράς, δηλαδή το Πασόκ. Τι να αναλογισθεί κανείς; Όταν δεν είναι πολιτικός αναλυτής, παρά μόνο ένας απλός φορολογούμενος ψηφοφόρος έλληνας, αναγνώστης βιβλίων της ιστορίας και της πολιτικής. Ότι από το 1989, με το Ειδικό Δικαστήριο και την συγκυβέρνηση (Μητσοτάκη-Φλωράκη-Κύρκου), ο πρώην πρωθυπουργός και συντηρητικός πολιτικός κύριος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (ο Δρακουμέλ, σύμφωνα με τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Μάνου Χατζιδάκι) είχε σχεδιάσει αυτήν την πολιτική εξέλιξη; Να έρθουν στα πολιτικά πράγματα αριβίστες πολιτικοί νεοσσοί και γηραιές κυρίες, (πολλοί πορφυρογέννητοι του αριστερού χώρου) για να προετοιμάσουν το έδαφος να επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία η Νουδούλα και στον πρωθυπουργικό θώκο, είτε η θυγατέρα του, είτε ο γιος του ο Κυριάκος; Αν δεν είναι εφιαλτικός σχεδιασμός μυθιστορήματος πολιτικής φαντασίας, σίγουρα είναι μια σύγχρονη μας ελληνική πολιτική πραγματικότητα, και περιμένουμε τις επόμενες εκλογές να υλοποιηθεί. Με αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Αλέξη. Κώστας εναντίον Γιώργου, Ανδρέας εναντίον Κώστα, Αλέξης εναντίον Κυριάκου, αυτό είναι το αληθινό σερβάιβορ της πολιτικής. Ο κύριος Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, προετοιμάζονται να παραδώσουν την κυβερνητική σκυτάλη στον υιό Μητσοτάκη. Και αυτό δεν είναι λίγο, για να τους γράψει η ελληνική πολιτική ιστορία και να τους θυμούνται οι δικοί τους οικογενειακοί απόγονοι. Ως συνεχιστές και διατηρητές ενός φαύλου πολιτικού συστήματος που προήλθε από τα πριν την δικτατορία του 1967 χρόνια, και συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας, για πάρα πολλές δεκαετίες. Τελικά, μόνο το Πολιτειακό λύθηκε.

Όσοι πολίτες που ανήκουν σε αυτό το 1% που δεν παρακολουθούν το τηλεπαιχνίδι στο σταθμό Σκάϊ, ένιωσαν αηδία και θλίψη, καθώς παρακολούθησαν την συζήτηση στην Βουλή την ημέρα της ψήφισης. Παρακολούθησαν την χυδαιότητα των πολιτικών και προσωπικών διαξιφισμών των πολιτικών μας εκπροσώπων, τα άδεια έδρανα, την ρίψη χαρτιών, τα πηγαδάκια, τις μεταξύ των συζητήσεις, και άκουσαν τρομαγμένοι την άγρια σατραπική επαναλαμβανόμενη επίκληση: «Φρουρά, Φρουρά, Φρουρά, Φρουρά, Φρουρά, Φρουρά, Φρουρά». Επτά ή εννιά φορές από τον διοπτροφόρο προεδρεύοντα. Μια επίκληση επιβολής της τάξης από τους ραβδούχους του πολιτικού συστήματος για να προστατέψουν τους νέους «δικτατορίσκους» του συστήματος για την διατήρησή τους-του.

     Και διερωτάται κανείς, ποιοι είναι αυτοί οι έλληνες ψηφοφόροι που δικαιώθηκαν στις επιλογές τους στις πρόσφατες εκλογές. Αυτοί που επέλεξαν να τους εκπροσωπήσουν άτομα βίαιου χαρακτήρα, που πιστεύουν ότι με το αντρικό σταριλίκι, με το πολιτικό νταηλίκι και την χειροδικία θα φέρουν αποτέλεσμα; Αυτά τα ανώριμα πολιτικά άτομα που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον βίαιο χαρακτήρα τους; Ακόμα και οι ελάχιστοι θιασώτες των απολυταρχικών καθεστώτων, οι υμνητές δικτατορικών κυβερνήσεων, γνωρίζουν ιστορικά, ότι η βία φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Φέρνει την πολιτική φαυλότητα. Η αστική δημοκρατία είναι αρκετά ξύπνια, ώστε αφήνει την βία εκτός κοινοβουλίου. Μια και τα αστικά κοινοβούλια δεν είναι παρά μια ψηφοθηρική αμοιβαιότητα εκλεγμένων ατόμων και λεκτικών φιλοφρονήσεων διαφορετικών κομματικών ιδεολογιών. Με ή χωρίς Μνημόνια. Πιστεύει πραγματικά η ακραία εθνικιστική αυτή πτέρυγα του κοινοβουλίου, ότι με την βία θα φέρει κοινωνικές ανατροπές και οικονομικές απεξαρτήσεις; Και ποιες θα είναι αυτές; Ποιες οικονομικές ομάδες θα εκπροσωπούν, και τι μέσα θα χρειαστούν να υιοθετήσουν ή χρησιμοποιήσουν; Και από την άλλη, οι λεγόμενοι πολιτικοί εκπρόσωποι του δημοκρατικού τόξου, αφού βλέπουν ότι τα εκλεγμένα αυτά πολιτικά παιδία παίζει, τι τα προκαλούν; Για να κάνουν θέαμα στα κανάλια; Για να μιλήσουν για άλλη μία φορά, για την άνοδο της άκρας δεξιάς στην χώρα μας και στην Ευρώπη; Μα αν έχουν άνοδο οι συντηρητικές και ακραίες πολιτικές φωνές και συμπεριφορές, σε αυτό δεν ευθύνονται τα ίδια αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους; Οι κομματικοί αυτοί σχηματισμοί δεν είναι που θεσπίζουν νόμους για να αθωώσουν τους οικονομικούς παράγοντες που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα; Οι ίδιοι οι βουλευτές του δημοκρατικού τόξου δεν είναι που ψηφίζουν νόμους για να μείνουν στο απυρόβλητο τα όποια οικονομικά και άλλα προνόμια των ίδιων των βουλευτών; Οι βουλευτές σαν στρατιωτάκια δεν ψηφίζουν όλα τα μνημονιακά μέτρα; Αυτοί δεν είναι οι συνεχιστές μιας πολιτικής φαυλότητας; Ή τουλάχιστον την ανέχονται; Ποιος τους ζήτησε να μας σώσουν και από ποιους; Δέστε τα ονόματα των νέων σε ηλικία βουλευτών, σας θυμίζουν τίποτε τα επίθετά τους; Ο γιος του τσαγκάρη θα γίνει τσαγκάρης, ο γιος του έμπορα θα γίνει έμπορας, ο γιος του παπά θα γίνει μητροπολίτης, ο γιος του δημοσίου υπαλλήλου προϊστάμενος σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ο γιος του εργάτη, θα μεταναστεύσει στα ξένα για καλύτερη τύχη, και ο γιος των πολιτικών θα γίνει και αυτός πολιτικός συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση. Μόνο η ευγενής τάξη των ταξιτζήδων μένει ίσως απέξω, γιατί κοστίζει ακριβά η άδεια. Πιστεύουν δηλαδή με το χέρι στην τσέπη οι άνθρωποι της «πρώτη φοράς αριστερά κυβέρνησης», ότι το πόπολο δεν θα αντιδράσει σπασμωδικά, βίαια, και ακραία πολιτικά, με τα τόσα ψέματα που είπαν για να εκλεγούν; Με αυτά που έταξαν για να παραμείνουν στις κυβερνητικές θέσεις εξουσίας; Και θα κυβερνούσαν χωρίς την εκλογή του νυν δεξιού προέδρου της δημοκρατίας και των συντηρητικών εκπροσώπων με τους οποίους συνεργάστηκαν για να έχουν 153 βουλευτές; Ούτε τους εαυτούς τους δεν μπορούν να ξεγελάσουν. Τα πολιτικά ατίθασα παιδάκια θιασώτες του συστήματος είναι, και μάλιστα, τα πιο υπάκουα στις αρχές του, και ας τρώνε ορφανά τα γεμιστά τους. Ας το αποδεχτούν τελικά να τελειώνει η ιστορία. Δεν χρειάζεται μετά τις επόμενες εκλογές, να τρέχουν σε ψυχιάτρους για να ανακαλύψουν γιατί δεν επανεξελέγησαν; Άστε τους ψυχαναλυτές για την εκπομπή «Στα Άκρα».

Το 1984 από τις εκδόσεις Κάλβος, κυκλοφόρησε ένα αμιγώς πολιτικό βιβλίο του αμερικανού Barrington Moore, «ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», θα ήταν χρήσιμο προς ανάγνωση των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων της «ατζαμίδικης και δήθεν προοδευτικής οικονομικά κυβέρνησης», της κυβέρνησης των αντιμέτρων, όταν θα απολαμβάνουν τα όποια κοινοβουλευτικά κέρδη όταν θα είναι και πάλι στην αντιπολίτευση, ή θα ασχολούνται με την κηπουρική, απολαμβάνοντας την βουλευτική τους αποζημίωση. Και που ξέρεις, μπορεί να ονειρεύονται μάλιστα, ότι βρίσκονται αυτοί οι διαρκείς επαναστάτες που ασχολούνται με την κηπουρική στην ίδια θέση με τον τελευταίο αυτοκράτορα της Κίνας. Αν πάλι δεν θέλουν να διαβάσουν αμερικανούς κοινωνιολόγους ή πολιτικούς στοχαστές, γιατί είναι μπρρ, τα παιδιά του φιλελευθερισμού και του κακού καπιταλιστικού συστήματος, ας διαβάσουν το βιβλίο του δικού μας Αντρέα Γεωργίου, «ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΚΡΑΤΟΣ-Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ» εκδόσεις Γλάρος 1987.

Τουλάχιστον, θα έχουν να λένε, ότι εμείς που δεν τους πιστέψαμε και προβλέψαμε τα πολιτικά τους ψέματα, φροντίζουμε να έχουν με κάτι να ασχολούνται, μια και εμείς, στα 67 αν συνταξιοδοτηθούμε-που δεν το προβλέπω- το μόνο που μπορεί να διαβάζουμε, είναι τα νέα φυλλάδια των φαρμακευτικών εταιριών για τα φάρμακα που θα αφήνουν οι πλασιέ στα γραφεία των γιατρών, ή στην καλύτερη περίπτωση, κανένα προσπέκτους γραφείου τελετών, για μνήμα με θέα τον ναό της δημοκρατίας σε καρποστάλ, περιόδου της «πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης».

Κρίμα καπετάνιε είπε κάποτε ο Τζιμάκος, κρίμα μούτσε λέμε σήμερον ημείς.

Με τα τέσσερα μνημόνια παίζουμε  τρίλιζα.

Κεφάλαιο Όγδοο

Παρένθεση συγκρατημένης αισιοδοξίας

Το 2015, μετά τις διαπραγματευτικές παλινωδίες της ελληνικής κυβέρνησης και το σφάλμα του δημοψηφίσματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετώπισε τις εντονότατες αντιδράσεις των άλλων κυβερνήσεων, καθώς και ένα καίριο δίλημμα. Αν υπέκυπτε στις ελληνικές απαιτήσεις, θα διακινδύνευε την αξιοπιστία του ευρώ, θα προκαλούσε την αγανάκτηση των φορολογουμένων όλων των άλλων χωρών, και θα ενίσχυε τα κόμματα του ευρωσκεπτικισμού-ακροδεξιά και δεξιά στις βόρειες χώρες, ακροδεξιά και αριστερά στις νότιες. Με αυτά τα κόμματα να διεκδικούν την εξουσία και το ευρώ κλονισμένο, η συρρίκνωση της Ευρωζώνης και της Ευρώπης θα ήταν αναπόφευκτη.

     Αν πάλι η Ένωση επέβαλλε στην Ελλάδα ένα υφεσιογόνο πρόγραμμα χρηματοδότησης, θα διακινδύνευε σε λίγους μήνες “Grexit”, και διευρωπαϊκή νομισματική κρίση. Ωστόσο, ένα τέτοιο πρόγραμμα επέβαλε τελικά η Ευρώπη: ένα σκληρότατο μνημόνιο που θα αποτύχει, εκτός αν η Ελλάδα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις τάχιστα, απαιτήσει αναδιάρθρωση του χρέους και την πετύχει αμέσως πράγματα σχεδόν αδύνατα, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους.

     Το νέο αυτό μνημόνιο δεν ήταν, πιστεύω προσχεδιασμένη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Γερμανίας. Απλώς εμπεριέχει την πιθανότητα ενός ελεγχόμενου Grexit. Ήταν επίσης μια λύση που τα κοινοβούλια των χωρών μελών μπορούσαν να δεχθούν. Τέλος, αυτή η λύση επέτρεψε στα ευρωπαϊκά όργανα ν’ αντιμετωπίσουν το πρόβλημα δια της αναβολής, ως συνήθως η συμφωνία θα αλλάξει μελλοντικώς, αφήνοντας στην Ευρώπη χρόνο για άλλες λύσεις…. σ. 114. Και,

     Στην Ελλάδα, ο όρος «Μνημόνιο» απέκτησε σύντομα αρνητική χροιά, επειδή τα αλλεπάλληλα μνημόνια απέτρεψαν μεν την οριστική πτώχευση, αλλά έως το 2016 είχαν αποτύχει να διασώσουν την ναυαγισμένη ελληνική οικονομία. Η αποτυχία, όμως, οφείλεται όχι μόνο στους υφεσιογόνους όρους των μνημονίων, αλλά επιπλέον και κυρίως στην ανικανότητα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονταν είτε στην αντιπολίτευση, να αντιμετωπίσουν υπεύθυνα και ορθολογικά τις διαπραγματεύσεις και τη μετέπειτα διαχείριση των συμφωνιών που υπέγραψαν. Στην αντιπολίτευση, απέρριπταν τα πάντα, και στην κυβέρνηση παραβίαζαν, ή δεν εφήρμοζαν, ή καθυστερούσαν τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλαν οι συμφωνίες. Οι μεταρρυθμίσεις, όμως, ήταν αναγκαίες προϋποθέσεις όχι απλώς για να εισπράξουν δανειακά κεφάλαια αλλά για να βγει η οικονομία από τον υφεσιακό φαύλο κύκλο και να προσελκύσει τα διαφυγόντα κεφάλαια και τις επενδύσεις που χρειαζόταν για να εισέλθει σε νέο, αγαθό κύκλο. Εδώ ακριβώς λειτούργησε πάλι η εξάρτηση του πολιτικού συστήματος από τον εκλογικό κύκλο, αψηφώντας την κρίση.

     Εννοείται ότι αυτά θα τα κατανοήσουν όλοι οι έλληνες πολίτες μόνον όταν οι πολιτικές τάξεις πάψουν να «σκίζουν μνημόνια» μαζί με ορισμένους διανοούμενους και μόνο όταν οι λοιποί διανοούμενοι, αντί να σιωπούν, μάθουν καλά τα οικονομικά που τυχόν δεν γνωρίζουν και φροντίσουν να τα μεταδώσουν στους πολίτες που σήμερα άγονται και φέρονται. Κεφάλαιο έβδομο, σ. 110-111.

Γιώργος Β. Δερτιλής, ΕΠΤΑ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΕΜΦΥΛΙΟΙ, ΕΠΤΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ, 1821-2016, εκδόσεις Πόλις 2016.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, σήμερα, 20/5/2017

ΥΓ. Τελικά, τι τέταρτο μνημόνιο, τι σερβάιβορ, τι καθαίρεση του αρχηγού του FBI από τον νέο ξανθόμαλλο πλανητάρχη, τι ψήφιση των μέτρων, τι επίσκεψη του πετίτ Αλέξη στο Πεκίνο, τι νέες επενδύσεις της Cosco, τι απεργιακό δελτίο, τι εορτασμοί των 28 δημοσιογραφικών χρόνων του Γιώργου Παπαδάκη, όλα αυτά και άλλα κοσμοϊστορικά γεγονότα δεν είναι τίποτα, μπρος στο τηλεοπτικό ενδιαφέρον που προκάλεσαν τα παπούτσια του Λάκη Γαβαλά στην εκπομπή του πειραιώτη Σπύρου Παπαδόπουλου, «στην Υγειά μας βρε παιδιά» στον ΑΛΦΑ. Καθώς ζουμάριζε ο σκηνοθέτης συνεχώς στα παπούτσια του Λάκη, παραλίγο να προκληθεί διεθνές επεισόδιο. Εντέλει, αυτό το πρόσωπο όταν κυκλοφορεί δημοσίως είναι επί τη εμφανίσει ένα κινητό μοντέλο. Ούτε η Εβίτα Περόν στην εποχή της δεν είχε τόσο πλούσια γκαρνταρόμπα.