Η αντίληψη των εποχών στον Ιαπωνικό λόγο

Η αντίληψη των εποχών στον Ιαπωνικό λόγο

ΑΠΟ ΤΑ «ΧΑΪΚΟΥ» ΣΤΟ «ΑΒΑΡΕ»

Του Γιώργου Σιώρη

Εφημερίδα Η Καθημερινή 16/1/1977

Το Σίντο, σαν αμάλγαμα από αρχέτυπες δοξασίες βαθειά ριζωμένες στη Φύση, θεοποιώντας λόφους, βουνά, δέντρα και ρέματα, πηγές και ποτάμια, έφερε από πανάρχαιους χρόνους τον ιαπωνικό λαό σ’ απόλυτη αρμονία με την Πλάση. Η ζωή του κύλησε μες στους αιώνες σφιχτοδεμένη με τις ισημερίες και τις παλίρροιες, με τα κλωθογυρίσματα των εποχών, με τα καμώματα της Αματεράσου, πού σαν Ανατολίτισσα Περσεφόνη είχε την δύναμη να φωτοδοτή ή να σκοτεινιάζη τη γη. Ζωή ήρεμη και ανανεούμενη, καθώς στάθηκε πάντα χωρισμένη στα τέσσερα, αντλώντας από το κάθε τεταρτημόριο του χρόνου νέα πνοή, ζωντάνια, κουράγιο, μαζί και ποίηση.

     Αδιαπέραστη ή γιαπωνέζικη ψυχοσύνθεση, αφήνει ωστόσο κάποτε μια στενή χαραματιά προσπέλασης, αν συνειδητοποιήσης πώς βασικό, πρωταρχικό της γνώρισμα είναι ότι πορεύεται αρμονικά μες στον αείρροο ρυθμό των εποχών. Τόσο βαθειά, τόσο πολυσήμαντη είναι μια τέτοια διαπίστωση πού θαρρείς και κλονίζεται ο ίδιος ο ορισμός της Αρμονίας όπως τον γνώριζες κατά την δυτική σου προέλευση: «Πολυμιγεών» ένωσις και διχοφρονούντων συμφόρησις», ώριζε η Πυθαγόρεια ιεροκρατία, αδιάφορη για κοσμολογικές αγωνίες κα τον φυσικό κόσμο. «Το γλίστρημα της ζωής ανάμεσα στις τέσσερις περιοδικές όψεις της Φύσης», θ’ απαντούσαν οι άνθρωποι της ακρότατης ανατολής. Κι’ αυτό στην κάθε εκδήλωσή της και στην ίδια την τέχνη που καθώς γράφει κι ο Ανεσάκι, είναι η απάντηση του ανθρώπου στα μύρια μυστηριακά καλέσματα της Πλάσης:

     Αντίθετα απ’ την πληθωρική διακόσμηση των δυτικών σπιτιών, στην Ιαπωνία το κύριο στόλισμα είναι το μοναχικό «κακεμόνο», η ζωφικά που στέκει κρεμασμένη στην «τοκονόμα» πίσω απ’ τη θέση του αφέντη του σπιτιού. Μές στους αιώνες κι ως τα σήμερα, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, η ζωγραφιά αυτή αλλάζει απαράβατα στην είσοδο της κάθε εποχής’ χιονοσκέπαστη ναοί τον χειμώνα το λούλουδο πού ξεμυτίζει απ’ την παγωνιά την άνοιξη’ ο καταρράκτης ανάμεσα στα πράσινα φυλλώματα το καλοκαίρι’ ένα ελάφι βόσκοντας δίπλα σ’ ένα φλογισμένο σφεντάμι το φθινόπωρο.

     Τα φαγώσιμα, πέρα από τη μοναδική ομορφιά και χάρη της παρουσίασής τους μέσα σε λάκινους δίσκους ή πολυκαιρινές πορσελλάνες, ακολουθούνε κι αυτά τον νόμο των εποχών: ρίζες από μπαμπού την άνοιξη δροσερά «χιαμούγκ» το καλοκαίρι, μανιτάρια το φθινόπωρο, ναμπεμόνο-αχνιστή σούπα μ’ ένα μωσαϊκό από ψάρια και χορταρικά-στις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νύχτες.

     Ταξιδεύει το βλέμμα πάνω στο ατέλειωτο μαυρόασπρο ρολλό του ξακουσμένου Σεσσιού, ζωγραφισμένο μ’ ανείπωτη, κι αιθέρια τέχνη «στον δέκατο όγδοο χρόνο της περιόδου Μπουνμέι» (1486), απ’ τον καλλιτέχνη-καλόγερο πούχε περιδιαβάσει στα μοναστήρια του βουδδιστικού Ζεν της Κίνας των Μίγκ. Ταξιδεύει, κατά τους παλιούς κανόνες, από τα δεξιά στ’ αριστερά: Λειώνουν τα χιόνια, ξαναζή η πλάση, άνοιξη’ μικρές βαρκούλες αρμενίζουν μες στη διαφάνεια του ποταμού, καλοκαίρι’ απαλή καταχνιά καθίζει πάνω στις στέγες των ναών, φθινόπωρο’ γυμνώνουνε τα φυλλώματα, το χιόνι απλώνεται στα βουνά, χειμώνας.

     Ολάκερος ο κύκλος του χρόνου, δοσμένος σ’ ένα εξαίσιο, αερινό συμβολισμό λεπτότατης έμπνευσης. Το «αβαρέ», - η βαθειά ευαισθησία η μελαγχολία κι η συγκίνηση της ιαπωνικής ποίησης-, μεταφερμένο στον κόσμο της ψηλότερης ζωγραφικής τέχνης.

     Στο θέατρο του Καμπούκι, πλούσια μηχανικά ευρήματα φέρνουν το κλίμα της κάθε εποχής, ανάλογα με τις απαιτήσεις του έργου. Και δεν θα ήταν υπερβολή η ομολογία πως σε κάποιες σκηνές που το χιόνι τυλίγει τους ερημίτες του βουνού ή τους ταξιδιώτες στο πανδοχείο, ένα ακαθόριστο ρίγος διαπερνά τον ίδιο τον θεατή…

     Τρέχουν και σήμερα ακόμα οι Ιάπωνες την άνοιξη ν’ απολαύσουν το άπειρο κάλλος των θεόρατων μυριόχρωμων χρυσανθέμων ή ν’ ακούσουν τα κελαϊδίσματα των χελιδονιών μέσα στα δέντρα’ το καλοκαίρι να χαρούν τη φωνή του κούκου και το φθινόπωρο τη μυστηριακή συμφωνία των εντόμων μες στους θάμνους.

     Στο μυθιστόρημα, μπορείς ν’ ανθολογήσεις ατέλειωτες σελίδες ταξινομώντας τις ανάλογα με τις εποχές που αποδίδουν. Η «Χώρα του Χιονιού» του Καβαμπάτα είναι ολάκερη ένα αριστούργημα «χειμωνιάτικης λογοτεχνίας».

     Εκεί όμως που η αντίληψη γύρω από τις εποχές φθάνει στο αληθινό αποκορύφωμα της είναι στην ποίηση και ειδικώτερα στην παλιά συλλογή Μανυόσου και στον εξαϋλωμένο κόσμο των Χάϊκου. Υπάρχει σ’ αυτά μια ολόκληρη νομοθεσία στιχουργικής αλληγορίας, όπου ένα λούλουδο, ένας ανθός, ένα φυτό συμβολίζουνε την κάθε εποχή. Υπάρχουν ακόμα και τυποποιημένα θέματα για τον κάθε μήνα του χρόνου και ειδικά λεξικά κι ανθολογίες χωρισμένες στην ποίηση του χειμώνα, της άνοιξης, του καλοκαιριού ή του φθινοπώρου.

     Στήν ποίηση, καθώς γράφει κι ο Γιασούντα, ο διαχωρισμός φθάνει σε ύψιστες επιταγές αισθητικής ειλικρίνειας. Το κάθε ποίημα σαν καλλιτεχνικό αντιφέγγισμα μιάς συγκεκριμένης εποχής, πρέπει να είναι ακέραια ταύτιση του ποιητή με τους στίχους του και με την αντίστοιχη εικόνα της Φύσης. Για νάναι αληθινό «χειμωνιάτικο» Χάϊκου, πρέπει και να έχη γραφή τον χειμώνα, οπότε η εμπειρία της στιγμής μετουσιώνεται σε πραγματική, βιωμένη και μεγάλη τέχνη.

    Σ’ αυτές τις επιταγές βιωματικής εντιμότητας αντικαθρεφτίζεται κι η βασική διαστολή ανάμεσα στη θεώρηση της Φύσης από τον άνθρωπο της Δύσης και της Ανατολής. Στη Δύση, εξηγεί ο Αρμάντο Μαρτίνς, ο ποιητής ατενίζει τη Φύση, την αναλύει, κάποτε μάλιστα και την ανταγωνίζεται. Στέκεται-θάλεγα-απέναντί της δυναμικά. Στην Ανατολή, ο ποιητής την νιώθει στατικά την δέχεται και την εκφράζει με την ενόραση. Τα λόγια που προσθέτει ο Τ. Γιαμάντα προχωρούνε ακόμα πιότερο, σχεδόν σαν φιλοσοφικός απόηχος της Ινδικής Αντβάϊτα Βεντάντα: «Η παλιά ιαπωνική τέχνη βασίζονταν στην τυπική ιαπωνική στάση σύλληψης του έξω κόσμου όχι σ’ αντίθεση με τον εαυτό μας αλλά θεωρώντας τον κι αυτόν σαν μέρος του Σύμπαντος».

     Στην ζωή και στην τέχνη, οι Ιάπωνες ήταν και είναι εκούσιοι δεσμώτες της παλίρροιας των εποχών. Αγκιστρωμένοι στον αιώνιο κύκλο τους αφήνουν λεύτερο τον εαυτό τους ν’ ακολουθή τον δικό τους ρυθμό. Αναρριγούν μαζί με το πρώτο φύλλο που ξεπροβάλλει την άνοιξη στο χιονισμένο ακόμα κλωνί, χαίρονται την καθαρότητα του καλοκαιριού, ρεμβάζουνε ακούγοντας το παραπονεμένο σκούξιμο της αγριόχηνας το φθινόπωρο και πέφτουνε στην περισυλλογή και τον εσωτερικό διάλογο καθώς τους περιτριγυρίζει η σιγή του χιονιού τον χειμώνα. Ακολουθώντας τη Φύση, μοιράζονται μαζί της κι ένα κομμάτι του Θείου!

Γιώργος Σιώρης, εφημερίδα Η Καθημερινή 16/1/1977

--

Μεταφέρω στα Λογοτεχνικά Πάρεργα, το κείμενο του κυρίου Γιώργου Σιώρη στην εφημερίδα Η Καθημερινή της 16/1/1977, που είχα φυλάξει σε ανθολογία ιαπωνικής ποίησης, καθώς διαβάζω για άλλη μία φορά αυτά τα εξαιρετικά ποιητικά διαμαντάκια της Ιαπωνικής και Κινέζικης Ποίησης. Τα Χαϊ-Κου. Ενός πανάρχαιου πολιτισμού της Άπω Ανατολής-ισάξιου σε πολλές του ιστορικές πτυχές με τον Ευρωπαϊκό-ενός μαγευτικού και ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και των επιτευγμάτων του, που χάνεται μέσα στα βάθη των αιώνων της ανθρώπινης ιστορίας, και που, εξακολουθεί δικαίως να μας μαγεύει, όχι μόνο με την πολιτιστική του ατμόσφαιρα και φυσιοκρατική όσμωση που αποπνέει, αλλά, και τα αρχιτεκτονικά του μνημεία, τον τρόπο οικοδόμησης των κατοικιών και των ναών του, την εικαστική του παράδοση, την αριστοτεχνική καλλιτεχνική γραφή του, την θεατρική του προϊστορία που χάνεται στο χρόνο, τα συγγραφικά του επιτεύγματα. Χωρίς να λησμονήσουμε και την προαιώνια θρησκευτική του μυσταγωγική τελετουργία. Ήθη και Έθιμα, κοινωνικές συμπεριφορές και δημόσιες εκδηλώσεις ενός κόσμου ξένου προς εμάς, που ζει, αναπνέει παράγει και δημιουργεί σε άλλους χρόνους, σε άλλους ρυθμούς, σε άλλα φιλοσοφικά πεδία αντίληψης και ερμηνείες ζωής, σε διαφορετικές πολιτισμικές συντεταγμένες από αυτές του δυτικού ανθρώπου και της οπτικής του. Που η μοντέρνα επίδραση του ρασιοναλιστικού τρόπου της σύγχρονης ζωής της αγγλοσαξονικής κουλτούρας και συμπεριφοράς, ακόμα και στις μέρες μας, δεν έχει τελείως, τελειωτικά, εξαλείψει το δικό τους πολιτισμικό πρόσωπο, τα δικά τους ήθη και έθιμα ζωής, την ιδιαίτερη φωνή των προγόνων τους.

Οι μικρές εικόνες των Χαϊκού που μας αφηγούνται ανεπανάληπτα στιγμιότυπα και στιγμές μαγείας του φυσικού κόσμου έτσι όπως ο άνθρωπος της άπω ανατολής τις βιώνει και τις αποδέχεται, τις καθιστά κτήμα του βίου του, είναι σταγόνες δροσιάς ανθρώπινης αίσθησης. Μετέωρες αισθήσεις χαράς και ευφροσύνης πριν σβήσουν μέσα στην μνήμη του ανθρώπου. Είναι το πρώτο ξύπνημα των αισθήσεων μας καθώς αντικρίζουμε για πρώτη φορά το φως της ζωής μετά το πρώτο κλάμα. Είναι οι ηχητικές ανακλήσεις πρωτόγονης ομορφιάς καθώς μαθαίνουμε να μπουσουλάμε και να αναγνωρίζουμε τον κόσμο και τα πράγματα γύρω μας. Διδασκόμαστε μέσα σε μια ομίχλη ονείρου και φαντασίας να ονοματίζουμε τα πράγματα γύρω μας χωρίς σκοπό, έτσι σαν ένα ανεπίγνωστο παιχνίδι χαράς και κεφιού. Είναι οι διαθέσεις ερμηνείας μας μέσω του ποιητικού λόγου, καθώς ψαύουμε την φύση και τα άγνωστα μυστήριά της. Καθώς μεγαλώνοντας, διευρύνουμε τα όριά της μέσα στην συνείδησή μας. Είναι με ποιητικό τρόπο ο χαροποιός αναστεναγμός μπροστά σε αυτό που μας ξεπερνά ενώ ταυτόχρονα μας εμπεριέχει. Το άρωμα που μας τυλίγει καθώς μυρίζουμε ένα μικρό ανθάκι μιας κερασιάς και μας ξυπνά μνήμες που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Η συγκίνηση που προκαλεί το κελάηδημα ενός αηδονιού που παιχνιδίζει μέσα στα φυλλώματα ενός δέντρου. Το ρίγος που ξυπνά μέσα μας καθώς παρατηρούμε το αργό περπάτημα της μικρής πράσινης κάμπιας πάνω στο φύλλο. Το βούισμα των μελισσών γύρω από το θυμάρι πριν γίνει μελιστάλαχτη γεύση. Το μαγευτικό σύρσιμο των φτερών μιας χήνας πάνω στα ήρεμα και πεντακάθαρα νερά μιας λίμνης καθώς την κοιτάζει από την μικρή βάρκα του ο ψαράς που μπαλώνει τα δίχτυα του. Είναι τα νούφαρα του ονείρου που κυλάν αθόρυβα μέσα στις λευκές σελίδες του βιβλίου με Χάϊ-Κου. Είναι το ανέκφραστο συναίσθημα που νιώθει ο άνθρωπος καθώς αντικρίζει τις χιονισμένες βουνοκορφές των βουνών, που η παγωμένη και υπερήφανη σιωπή τους μας λέει πολλά περισσότερα από τα εξομολογητικά ειλητάρια της ανθρώπινης προσπάθειας για ανάβασής τους. Είναι οι στιγμές προσευχής του μέρους προς το Όλον. Είναι η γλώσσα των μικρών και καθαρών στιγμών της ποίησης που αρνούνται να γίνουν Έπος. Το μουρμουρητό του λόγου μπρος τον καταρράκτη της γλώσσας.

Τα Χαϊ-Κού, αυτές οι δροσοσταλιές της αίσθησης των ανθρώπινων αισθήσεων δεν αποκρυσταλλώνουν μνήμες, δεν περιγράφουν κλέη της φλύαρης ιστορίας, ανδραγαθήματα περιπετειών του νου στης φιλοσοφίας τα λιβάδια, αλλά βιωματικές εκλάμψεις ζωής και πυγολαμπίδες θάμβους του ανθρωπίνου βλέμματος, της ακοής, της αφής, της ενόρασης της αίσθησης. Είναι αυτό που σε ξεπερνάει και ταυτοχρόνως σε αναδημιουργεί μέσα στην επαναλαμβανόμενη αιωνιότητα των κύκλων της φύσης. Είναι η φωνή του γρύλλου που ακούγεται από τα βάθη των ποιητικών αιώνων. Το αθόρυβο πέταγμα μιας λιμπελούλας που σπάει την μονοτονία της σιωπής του γραψίματος. Είναι η προσπάθεια της γλώσσας με όσο το δυνατόν λιγότερα λεκτικά υλικά-αλλά βουτηγμένα μέσα στην ποιητική αίσθηση-να μας μεταδώσει το μυστήριο και την ομορφάδα του Κόσμου, ή μάλλον των στιγμών του, πριν κυλήσουν και χαθούν μέσα στην μεγάλη δεξαμενή και ροή του χρόνου. 
Ο χρόνος στα Χαϊ-Κου του Κόσμου της Άπω Ανατολής, συγγενεύει με την αίσθηση που έχει ο Έλλην άνθρωπος για την οποία μας μίλησε πρώτος ο Ηράκλειτος. Για αυτήν την αδιάκοπη ροή δροσιάς που χάνεται στα ίχνη που αφήνει πίσω του ένας μεταξοσκώληκας. Στο χρόνο που χρειάζεται να ανθίσει ένα χρυσάνθεμο, να καρπίσει μια δαμασκηνιά που δεν λέει να γεράσει. Μία η Οδός η άνω και η κάτω.

Η ποίηση των Χαϊ-Κου συγγενεύει με το αινιγματικό μυστήριο του λόγου του έλληνα φιλοσόφου, εκφράζει την αντιστοιχία της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας μέσα στην ιστορία. Ανθρώπων που δεν συναντήθηκαν ποτέ και όμως γνωρίζονταν από πάντα. Μια κοινή αναγνωρίσιμη ρευστή αίσθηση πρόσληψης του φυσικού κόσμου και των θαυμάτων του, μια ενατένιση βλεμμάτων μπροστά στο ανέκφραστο επαναλαμβανόμενο μυστήριο της ζωής, μπροστά στην αφύπνιση που γεννά η πρώτη ουσία του μυστηρίου του Κόσμου. Έτσι όπως ακούγεται ο σιγανός ήχος του φτερουγίσματος μιας πεταλούδας μπροστά στο είδωλο του ανθρώπου που καθρεφτίζεται μέσα στο άρωμα μιας ορχιδέας, πάνω στους κόκκινους σαν αίμα κύκλους της σελήνης. Ενός Κόσμου που η αίσθηση της απώλειάς του έχει την ίδια ουσιαστική σημασία με την αρχική του δημιουργία. Οι εικόνες που ανθίζουν μέσα στην ποίηση των Χαϊ-Κου, γεφυρώνουν αυτό το ακατανόητο για την ανθρώπινη σκέψη χάσμα,-ιδιαίτερα την σκέψη του δυτικού ανθρώπου. Ένα χάσμα που ίσως, μόνο το κελάρυσμα του ποιητικού λόγου μπορεί και καλύπτει. Γιατί η Ποίηση, είναι από μόνη της ένα μυστήριο που ούτε η γλώσσα, ούτε οι ανθρώπινες αισθήσεις θα κατορθώσουν τελειωτικά να ερμηνεύσουν.

     Αυτές οι στιγμιαίες σιωπηλές οπτασίες του φυσικού κόσμου που μας ιχνογραφούν τα Χαϊ-Κού, είναι το ελάχιστο της σιωπής μέσα στη Συμπαντική σιωπή. Είναι η αδυναμία των θραυσμάτων του ανθρώπινου πόνου της γλώσσας καθώς αντιλαμβάνεται την χρονική μηδαμινότητά του, την τυχαιότητά του μπροστά σε αυτήν την άρρητη φθαρτή και χθόνια θεϊκή μεγαλοσύνη του Σύμπαντος. Είναι η συμβολοποίηση μιας Φύσης από τη γλώσσα που δεν κατανοείται, αλλά μόνο θαυμάζεται. Όπως ο ήχος του τζιτζικιού μέσα στην μεσημβρινή λαύρα του καλοκαιριού. Και που μόνο ίσως, τους καρπούς της γενναιοδωρίας της μπορούμε να γευτούμε έστω και για λίγο, στο εδώ τυχαίο, δικό μας στιγμιαίο πέρασμα ζωής.

     Υπάρχουν ορισμένα κοινά ποιητικά μοτίβα μέσα στην παγκόσμια αρχαία αλλά και νεότερη γραμματεία των πολιτισμών. Όπως είναι η Σελήνη, ο Ήλιος, ορισμένα άνθη ή φυτά, δέντρα ή ζώα, πουλιά, όπως το αηδόνι, ο κούκος, το χελιδόνι, ο αητός, ο πελαργός, το περιστέρι κλπ.

 Παρατηρούμε παραδείγματος χάριν στην ποίηση της Σαπφώς, οι ποιητικές της εικόνες που μας μιλούν για την Σελήνη, την θεϊκή Σελάνα, που μας αφηγείται την προσωπική της αίσθηση στα σπαράγματα της ποίησής της έτσι όπως μας διέσωσαν οι αιώνες, να έρχεται να κουμπώσει-η Ελληνική αυτή αίσθηση με τις αντίστοιχες εικόνες ιχνογράφησης της γιαπωνέζικης ή κινέζικης ποίησης για την Σελήνη. Κοινές εκφορές ανθρώπινης αίσθησης και εμπειρίας μέσα στο διάβα του χρόνου, από τυχαία όντα με πλέρια ευαισθησία και κοινή θερμότητα αφής του Κόσμου. Είναι η κοινή μελωδία των ρυθμών της Φύσης, της επανάληψης των Εποχών, που κάποιοι, κάπου, κάποτε, εντελώς ξαφνικά, εντελώς τυχαία, απρόσμενα, απροσδόκητα, χωρίς ίσως να το επιδιώκουν, μετέφεραν τα θαύματα της φύσης σε εμάς. Αθόρυβα και ονειροπόλα τους κυματισμούς των αισθήσεων των καθώς την αντίκριζαν, την ακατάπαυστη ροή του χρόνου της μέσα στα μικρά μαύρα σημαδάκια της γλώσσας που είναι οι λέξεις. Οικειοποίησαν το Θαύμα πάνω στην αθώα συγκαταβατικότητα της λευκής σελίδας.

     Αυτό είναι ο ποιητικός λόγος. Το αντικαθρέφτισμα ζωής στιγμών του ανθρώπινου όντος μέσα στον καθρέφτη της Φύσης. Αυτό το ανθρώπινα ελάχιστο μέσα στο φυσικό μέγιστο. Η πανάρχαια αινιγματική ορατότητα αυτού του Κόσμου του Μικρού του Μέγα.

      Δεν θέλησα συνειδητά να μεταφέρω και ορισμένα χαρακτηριστικές εικόνες από τα Χαϊ-Κού, για να μην στραφεί το αναγνωστικό μας βλέμμα από το εξαιρετικό κείμενο του κυρίου Γιώργου Σιώρη, στον θαυμάσιο Κήπο της Ποίησης των Χάϊ-Κου. Αυτό το τόσο μεστό σε ποιητικά ερμηνευτικά νοήματα ακόμα και σήμερα επίκαιρο μικρό κείμενό του. Παρότι έχουν εκδοθεί από τότε που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε (1977), αρκετές ανθολογίες Χάϊ-Κού, και Ιαπωνικής και Κινέζικης Ποίησης, και έχουν δημοσιευτεί σημαντικές αναλύσεις για την ποίηση αυτή της Άπω Ανατολής. Εξάλλου, σε παλαιότερη ανάρτησή μου, έχω μεταφέρει σχετικές πληροφορίες.

     Ας ευχαριστήσουμε όσοι ασχολούνται ακόμα με τον ποιητικό λόγο, έστω και μετά από τόσες δεκαετίες τον κύριο Γιώργο Σιώρη, που μας άνοιξε με το άρθρο του ένα ακόμα μονοπάτι για να ανιχνεύσουμε τα ίχνη αυτής της μαγευτικής ποίησης και ενός Πολιτισμού τόσο μακριά μας αλλά ταυτόχρονα και τόσο αρχαία κοντά μας.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς 29/1/2019                

Η πολυνομία της παρανομίας μας

Η ΠΟΛΥΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ

         Ή το χάος των κομματικών επιλογών μας

     Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς «βαρβάρους», ποιος θα μας προφυλάξει από τον «εσωτερικό εχθρό». Θα μπορούσε ο σημερινός φορολογούμενος Έλληνας να αναλογιστεί. Αυτός που δεν τον λαμβάνουν υπόψη του, ούτε οι κυβερνώντες ούτε οι αντικυβερνώντες. Ούτε η μικρή μειοψηφία που με το έτσι θέλω κυβερνά παρά το αντίθετο λαϊκό αίσθημα, αλλά ούτε και η αξιωματική αντιπολίτευση που ετοιμάζεται-όπως λεν οι δημοσκοπήσεις να ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία. Κυβερνιόμαστε από περιφερόμενους κομματικούς γυρολόγους που ούτε την ιδεολογική τους παράδοση τηρούν ούτε την κομματική νομιμότητα διατηρούν. Πως ψηφίζεται ένα νομοσχέδιο, σύμφωνα με ποιο σκεπτικό; Το ίδιον κοινοβουλευτικό όφελος; Ή το συμφέρον των πολλών ψηφοφόρων και αυτών που σε ψήφισαν; Μια χαώδης κατάσταση επικρατεί στο σημερινό μας κοινοβουλευτικό σύστημα, ένα ιδεολογικό αλαλούμ που, ούτε τα πολιτικά προσχήματα κρατιούνται ούτε η ιδεολογική καθαρότητα εφαρμόζεται. Ένας αχταρμάς απόψεων και ιδεολογικής θολούρας ερήμην των πολιτών και με την δικαιολογία της συνταγματικής κάλυψης. Η κυβερνώσα παράταξη, δεν τήρησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις, άλλαξε το πολιτικό της πρόγραμμα, εφάρμοσε τόσα αντιλαϊκά μέτρα, τήρησε πειθήνια τις μνημονιακές υποσχέσεις της και όμως, υπάρχει ένα 20% των ψηφοφόρων που ακόμα τους υποστηρίζει. Συνομιλεί μαζί τους στα έδρανα του κοινοβουλίου και στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ. Η αξιωματική αντιπολίτευση, χτυπά μια στο καρφί και μία στο πέταλο, χωρίς να λέει με πολιτική σαφήνεια το τι ακριβώς ζητά, πέρα από το να πέσει η παρούσα κυβέρνηση. Τέσσερα χρόνια αυτό ζητά. Ωραία, και μετά τι; Ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είναι ανεύθυνος άρχων κάνει κατά το κοινώς λεγόμενο την «πάπια» και εκδίδει περισπούδαστες «αυστηρές ανακοινώσεις» όπως λένε οι εκφωνητές της δημόσιας τηλεόρασης που όμως, δεν αναρωτιούνται ότι κανείς δεν τις παίρνει στα σοβαρά. Άσε την πολιτική ελληνική κουτοπονηριά. Και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση μιλάν θετικά για τον ανενεργό πολιτικό και συνταγματικό ρόλο του μόνο και μόνο για να διατηρήσουν την κυβερνητική τους επόμενη τετραετία, μια και εκτός από τις βουλευτικές εκλογές θα έχουμε και σε σχετικά σύντομο διάστημα και την εκλογή ή την επανεκλογή του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας. Άρα, πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες κομματικές συμμαχίες ώστε, με την κήρυξη των επόμενων εκλογών να μην σκοντάψει η όποια κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση στην προεδρική εκλογή. Βλέπετε πως διατηρείται όχι μόνο το δικομματικό κατεστημένο αλλά και η πολιτική φαυλότητα; Τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού ή μη τόξου, δεν αρθρώνουν πολιτικό λόγο μιας σύγχρονης δυναμικής και ιδεολογικής σκέψης. 
Η κασέτα του πολιτικού λόγου του παραδοσιακού και ιστορικού κομμουνιστικού κόμματος, δεν πείθει όπως δείχνουν εδώ και δεκαετίες τα εκλογικά αποτελέσματα. Το πολιτικό κομματικό καντράν της βελόνας του, έχει καθηλωθεί σε έναν μονοψήφιο κάτω του 10% αριθμό και αυξομειώνεται ανάλογα με τις πρόσκαιρες δημόσιες αντιδράσεις του, και τις μαρξιστικές ανάλογα ερμηνευτικές πρακτικές του. Από την άλλη, το μικρό εθνικιστικό κόμμα, (που κυμαίνεται στα ίδια πάνω κάτω εκλογικά ποσοστά) και τα άτομα που το υποστηρίζουν θεωρώ ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον ιδεολογικό πατριωτισμό των παλαιών καλοπροαίρετων πολιτικά ελλήνων εθνικιστών του Μεσοπολέμου, (που οι περισσότεροι από αυτούς είχαν βενιζελογενείς καταβολές ή προέρχονταν από την εκσυγχρονιστική αστική βενιζελική κολυμπήθρα), μια και ο ο πολιτικός λόγος τους είναι ξύλινος και οι πολιτικές αντιδράσεις τους ακραίες και εκτός νομιμότητας. Αν είχαν διαβάσει μόνο τα βιβλία του ιστορικού της λογοτεχνίας Δημήτρη Τσάκωνα, πχ. «Λογοτεχνία και Κοινωνία στον Μεσοπόλεμο», το «Ιδεαλισμός και Μαρξισμός στην Ελλάδα» και τα δύο έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις «Κάκτος» 1987 και 1988 αντίστοιχα, θα κατανοούσαν ότι η υπόθαλψη των βίαιων εκδηλώσεων φέρνει αντίθετα αποτελέσματα για αυτά που ενδεχομένως πολιτικά επιδιώκουν. Άλλο πολιτικός αντικυβερνητικός λόγος και άλλο το τσαμπουκαλίκη που δεν οδηγεί παρά στην άρνηση και δικαιολογημένη καταδίκη των έστω ελληνοκεντρικών επιχειρημάτων σου. Γιατί, ο ελληνοκεντρισμός, δεν είναι σημερινό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών. Να θυμηθούμε δανειζόμενοι από τον χώρο της ελληνικής γραμματείας τις συγγραφικές φωνές του Φώτου Πολίτη ή του Γιάννη Αποστολάκη. Ενώ αντίθετα, παραγνωρίζουμε τις ερευνητικές εργασίες για το «Πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού» και την εδώ και δύο αιώνες διχοστασία μας σαν Έθνος, των λόγων, των δημοσιευμάτων και των εργασιών του εξόριστου συγγραφέα Δημήτρη Χατζή ο οποίος στα δημοσιεύματά του στο παλαιό περιοδικό «Αντί», στα σεμινάριά του και αλλού, διερευνώντας εθνικά ζητήματα, έγραφε μεταξύ άλλων: «το μεγάλο κατόρθωμα του Νεοελληνισμού είναι η ενότητα των τουρκοκρατούμενων και βενετοκρατούμενων τμημάτων του. Να το ξαναπώ αυτό το πόρισμα γιατί μου αρέσει εμένα, του νεοελληνικού μας πατριωτισμού, πάρα πολύ: το μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα του έθνους μας είναι η ενότητα του βενετοκρατούμενου και τουρκοκρατούμενου ελληνισμού. Μέσα από αυτήν την ενότητα βγαίνει η εθνική του αποκρυστάλλωση». 
Βλέπε τον τόμο Δημήτρης Χατζής, «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» διαλέξεις και δοκίμια, επιμέλεια-εισαγωγή Βενετία Αποστολίδου, εκδόσεις «ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ» 2005, σελ.230.  Η υπογράμμιση δική μου της λέξης. Αλλά και σε άλλο σημείο των γνωστών στην εποχή του διαλέξεων σημειώνει σχετικά για το φαινόμενο του λαϊκισμού μας σαν λαός και σαν έθνος πέρα από πολιτική και ιδεολογική παράταξη που ακολουθούμε. Βλέπε σελίδα 243 σημειώνει και πάλι ο Δημήτρης Χατζής: 
«Και εδώ βρίσκεται τότε η αρχή, η βάση, η ουσία του λαϊκισμού μας. Φορέας αυτού του λαϊκισμού ήταν και μένει, όπως είπα επίμονα στη δεύτερη συνάντησή μας, και η αστική φιλελεύθερη διανόησή μας. Δεν θα πρέπει ωστόσο να διστάσουμε να διαπιστώσουμε πώς και η αριστερή μας σκέψη μονάχα σήμερα λευτερώνεται από τον αυτοϊκανοποιημένο λαϊκισμό της. Η παλαιότερη κληρονομιά της, η κριτική της σκέψη, και πάνω στο Σολωμό και πάνω στο δημοτικισμό και πάνω στα νεότερα πνευματικά και λογοτεχνικά μας φανερώματα, ήταν λαϊκιστική-και τέτοια εξακολουθεί να μένει για τους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς: καθαρά, καθαρότατα λαϊκίστικη. Για τη λαϊκιστική αυτή θεώρηση η εθνική σκέψη τελειώνει στο δημοτικισμό και η εθνική μορφή αποτυπώνεται στην πνευματική και λογοτεχνική του δημιουργία…..».

Αυτή είναι μία από τις ενδεικνυόμενες απαντήσεις στην σημερινή λαϊκίστικη φαυλοκρατία της σημερινής κυβερνητικής αριστερής παράταξης που κυβερνά την χώρα, η οποία όχι μόνο διέψευσε τις όποιες έστω φρούδες ελπίδες των ελλήνων πολιτών αλλά θέλει να παραμείνει στην εξουσία με σκοπό τι; Να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό κατεστημένο; Αυτές είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές απαντήσεις που δίνεις και εξετάζεις αν δεν ανήκεις στο κυβερνητικό της μειοψηφίας σχήμα και όχι η βία, ο τραμπουκισμός, η καταστροφή ξένης ή δημόσιας περιουσίας. Και το κυριότερο, όταν τα ναζιστικά στρατεύματα της Κατοχής που υποδούλωσαν την χώρα μας, εκτελούσαν Έλληνες πατριώτες, δεν εξέταζαν αν ήσαν δεξιοί, κεντρώοι, κομμουνιστές, εκτελούσαν ΕΛΛΗΝΕΣ και ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ. Ερήμωναν χωριά και εξανδραπόδιζαν τους κατοίκους των. Και ακόμα, ούτε οι γερμανικές αποζημιώσεις δόθηκαν έστω σαν ηθική δικαίωση, ούτε τα χρήματα του ελληνικού κράτους που με την βία των όπλων έκλεψαν από τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που λιμοκτονούσαν και πέθαιναν στους δρόμους, την ιστορική εκείνη περίοδο. Και, ούτε εμείς οι Έλληνες που έχουμε εκδιωχθεί από τις πατρογονικές μας εστίες την περίοδο της Τουρκοκρατίας και στα μεταγενέστερα χρόνια, μπορούμε να αναζητάμε έναν πολιτικό και κοινωνικό αποδιοπομπαίο τράγο στον κυνηγημένο και εξόριστο επί αιώνες λαό του Ισραήλ. Ας φανούμε αντάξιοι των προγόνων μας και ας γίνουμε ισχυρότεροι από τους άλλους λαούς. Οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά κλπ. Αν Εμείς βαυκαλιζόμαστε μόνο για την αρχαία μας κληρονομιά και την μεσαιωνική αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να τους συνεχίσουμε και να τους ξεπεράσουμε, δεν μας φταίνε οι άλλοι. Και αν είναι σάπιο το πολιτικό κατεστημένο και πουλημένο από την μεταπολίτευση και μετά, δεν είναι υπεύθυνος και ο ελληνικός λαός; Στο πως ψηφίζει, τι ρουσφέτια ζητάει να του κάνουνε, που αναζητά εργασία και πως συμπεριφέρεται μετά, τι απαιτήσεις έχει αλλά καμία υποχρέωση. Πού δεν σέβεται την δημόσια περιουσία και τα αρχιτεκτονικά κτήρια. Δέστε πως οδηγούν οι Έλληνες και θα καταλάβετε στο πως ψηφίζουν. Αυτές τις παθογένειες της φυλής μας, ούτε η κουμμουνιστογενή παράταξη, ούτε η αριστερά, ούτε και η εθνικιστική δεξιά ή η αστικοτραφή ή μεταπρατική κατά τον Κωστή Μοσκώφ παράταξη, κατόρθωσαν να εξαλείψουν. Η σημερινή ανομία ημών των πολιτών θέλετε να μην εκφράζεται και από  την πολιτική ανομία και ιδεολογικό καιροσκοπισμό των κυβερνώντων ή των εκάστοτε κυβερνώντων που εναλλάσσονται με όποιες κομματικές παραλλαγές στην εξουσία; Εδώ έγκειται και το λάθος της μερίδας ατόμων που προέρχονταν από ένα σοβαρό και πολιτισμένο-θέλαμε να πιστεύαμε πολιτικό αριστερό χώρο-αγαπητοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, που υπογράψατε τις δύο διακηρύξεις, ενώ αρκετοί από εσάς «καρπωθήκατε» τα οφέλη της δημοσιότητας και αναγνώρισης επί του βαθιού και διεφθαρμένου Πασοκ και προηγούμενα της Δεξιάς. Ας φέρουμε στο νου μας τις εφημερίδες και τα περιοδικά, τις ραδιοφωνικές εκπομπές και αυτές της δημόσιας και ίσως ιδιωτικής τηλεόρασης ποιοι πνευματικοί ταγοί προωθούνταν, ποιών το καλλιτεχνικό έργο «προπαγανδίζονταν», ποια βιβλία υποστηρίζονταν, σε ποιες φωνές δίνονταν μικρόφωνο και βήμα να εκφράσουν την δημόσια θέση τους, και, ποιες αποκλείονταν. Δεν μιλώ για βραβεύσεις ή επιχορηγήσεις. Και όλα αυτά πότε, επί καταραμένης και αντιδραστικής δεξιάς ή πράσινης φαυλοκρατίας. Ενώ τώρα, όλα καλά γενόμενα. Όταν εκδίδονταν βιβλία ή δημοσιεύονταν άρθρα ότι ο ιστορικός ηγέτης της Αλλαγής ήταν αρχηγός της γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης, που ήταν η φωνή διαμαρτυρία σας; Ενώ τώρα που ο υιός βουλευτού της κυβερνώσας  αριστερής παράταξης πηγαίνει και υποδέχεται τον αδειούχο και φωτογραφίζεται μαζί του. Ά! το κάνουμε γαργάρα. Ας είναι καλά η υποστήριξη στον σύντροφο Μαδούρο. Αυτός δεν είναι προοδευτικός ταρτουφισμός, σύντροφοι και συντρόφισσες της αριστερής συνομοσπονδίας κατατρεγμένων ανά την υφήλιο, αλλά όχι της πατρίδας σας; Αυτός δεν είναι ο πολιτικός και κοινωνικός λαϊκισμός της εποχής μας; Αυτά και άλλα είναι επιχειρήματα και όχι η τυφλή βία και μάλιστα εναντίον γυναικών. Περίμενα να αντιδράσουν πιο δυναμικά οι καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι της χώρας για τον αποτρόπαιο βιασμό και την δολοφονία του κοριτσιού στην Ρόδο από τα δύο μπουμπούκια τους σύγχρονους των ημερών μας άντρακλες. Περίμενα να αντιδράσουν και να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας για τις δολοφονίες, τις κακοποιήσεις και ληστείες των μεγάλης ηλικίας ελλήνων πολιτών από ημεδαπά και αλλοδαπά στοιχεία που τους έχουμε ανάμεσά μας. Και, όταν λέει ότι στοχοποιείται ο προοδευτικός πρώην υπουργός δικαιοσύνης, γιατί δεν συμπληρώνει την στοχοποίηση των ελλήνων κατοίκων από άτομα που καταπατούν κάθε αίσθημα δικαίου και ανθρωπισμού; Ποιος είναι υπεύθυνος, τα θύματα που δεν κάνουν πως κοιμούνται; Μα τους ξυπνούν αγαπητοί σύντροφοι και εξασκούν πάνω τους όλα τα απωθημένα της εδώ ελληνικής ανοχής μας και της σκληρής ποινικής καταστολής των πατρίδων τους. Δεν ανοίξαμε μόνοι μας τους ασκούς της κάθε είδους παρανομίας του Αιόλου; Μέσα σε αυτό το κοινωνικό κλίμα και την πολιτική ατμόσφαιρα, θέλετε να μην πράξουν τα πολιτικά και ιδεολογικά φαύλα τόσο οι κυβερνώντες όσο και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα που βρίσκεται στην εξουσία και οι πέριξ αυτών;

Είναι πολιτική πρόταση αυτή που έχει ο χλιαρός και ανούσιος λόγος της σημερινής προέδρου του ΚΙΝΑΛΛ; Εγώ αγαπητέ δημοσιογράφε ξέρετε ότι δεν είμαι σαν τον Τσίπρα δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Μπράβο κυρία Φώφη μας ε, και! Τι σκορποχώρι κατάντησες το παλαιό παραδοσιακό μαγαζάκι της λεωφόρου των πολιτικών αναστεναγμών; Για να συγκεντρωνόμαστε στα γενέθλια του εξ απορρήτων γραμματέα και εκδότη, του Ανδρέα. Και να ανταλλάσσουμε αμοιβαίες φιλοφρονήσεις την ώρα που θα γευόμαστε τα μπουρεκάκια του υιού του εκδότη που είναι με την σημερινή κυβέρνηση; Τι πολιτικό σαβουάρ βιβρ είναι αυτό. Ούτε η ηθοποιός Ελένη Χαλκούση δεν θα είχε τέτοια επιτυχία στις φιλοφρονήσεις της σε θεατρική παράσταση «Επιστροφή στις Μυκήνες» του πρώην υπουργού κυρού Ευάγγελου Αβέρωφ. Και τι να πεις για το «Ποτάμι» του κυρίου Σταύρου, να του θυμίσεις το άρθρο του κυρίου Μιχάλη Καλιακάτσου στο περιοδικό της ανανεωτικής αριστεράς «Ο ΠΟΛΙΤΗΣ»  «Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» τεύχος 158/9, 2007, σ. 5-14. Μα, από τότε, και ακόμα παλαιότερα, ψαράκια των δύο ιδεολογικών ταχυτήτων η αριστερά ήταν υπέρ της άλλης Μακεδονίας και κατακεραύνωνε κάθε αντίθετη άποψη και την ονόμαζε εθνικιστική και σοβινιστική. Ο ιχθυοπώλης κύριε Σταύρο μας, δεν είναι πλέον της μοδός. 
Αλλά βρε παιδιά, τέτοιος πολιτικός δικολάβος δεν περίμενα να είναι ο συνεργαζόμενος υιός του πρώτου έλληνα σεξολόγου που συμβούλευσε και τον Αντρέα στην αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, ο καθηγητής σε Παρισινό Πανεπιστήμιο και παιδιόθεν λάτρης της Θουκυδίδειας σκέψης. Εφόσον το ισχίο δεν ίσχυε από παλαιά, πως αυτός ως παλιός αριστερός κοντεύει να μας φέρει ναυτία με τις λεκτικές κολοτούμπες και την σκέψη του και πολιτική πρακτική του. Τουλάχιστον ο νυν πρωθυπουργός έχει μια δικαιολογία στις πολιτικές του ανακολουθίες, στα πολιτικά του ψέματα, στις ετσιθελίστηκες κυβερνητικές πρακτικές του, χεσμένους μας έχει, θέλει να τον γράψει η Ιστορία. Τελεία και παύλα. Αρκεί, που η κυρία Τασία είναι με το μέρος του και κάνει υπομονή σε όλους εμάς τους αμόρφωτους και δεξιόστροφους χαχόλους. Ενώ όταν το στρουμπουλό παιδί των ψεκασμένων έκανε πρωθυπουργό τον αριστερό κανακάρη της και εκείνη αντιπρόεδρο της Βουλής, τι γλέντια κάναμε στο Πειραϊκό Σπίτι του Λαού. Τι ιδεολογικά μακροβούτια στις αγωνίας τα λιμάνια. Ε! τώρα θα δείτε, αρκετά τα κράτησα μέσα μου, τώρα θα τα ακούσετε. Λες και πριν εισέλθει στο ναό της δημοκρατίας είχε δει την ταινία ο «Μπακαλόγατος» με τον αξέχαστο Κώστα Χατζηχρήστο που τον απειλούσε η επίσης καταπληκτική Μαρίκα Νέζερ, ότι να κάτσει καλά γιατί θα ανοίξει το στόμα της στον κεφαλαιοκράτη κυρ Παντελή και θα τον στείλει πίσω στο χωριό του στις Σέρρες να καταθέτει δάφνες στον ανδριάντα του Εθνάρχη. Τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν καταλάβαμε νωρίτερα περί τίνος πρόκειται όλο αυτό το πολιτικό ανακόλουθο καραβάν σεράϊ του σημερινού μας πολιτικού συστήματος.  Αμ’ ο άλλος, ο κύριος λεβεντονιός που περίμενε μετά την από την άλωση της πόλης χρόνια να πάρει κυβερνητικά έδρανα και εξουσία, κήρυξε Ανέκδοτο αγώνα, (ναι, ναι ανέκδοτο) για να μην περάσει η Συμφωνία. Και τώρα που πέρασε θα κατέβει στον λαό, να τον γαργαλάει με τα κρυφά γελάκια του να τον ξαναψηφίσουν και να ανεβούν τα ποσοστά του. Κελ μπαναλ, κελ μπαναλ που θάλεγε και η Φροσάρα.  
Πάντως αγαπητοί Μητσοτακικοί δεξιούληδες, οφείλεται να παραδεχτείτε ότι πρέπει να νιώθετε πολιτικά τουλάχιστον ικανοποιημένοι, που απαλλαχτήκατε από τους ψεκασμένους και τον ανεκδιήγητο πολέμαρχο, παραλίγο στρατάρχη Λάμαχο αρχηγό τους. Το τι λένε τώρα που αποχώρησαν από την συγκυβέρνηση του καλύτερου έλληνα πρωθυπουργού της τελευταίας του ανθρώπου χιλιετίας, δεν περιγράφεται ούτε στον πολιτικό τσελεμεντέ που δίνουν δωρεάν (μόνο τον τσελεμεντέ, χωρίς κουπόνια για την Νέα Δημοκρατία, προσέξτε, εσείς που μάθατε στα πολιτικά γκουρμέ), η εφημερίδα του παρακοιμώμενου του νυν δημάρχου και υποψηφίου του Θρύλου. Κοινή παιδιά η πορεία όταν είναι για την ελληνική μάσα και τα διάφορα παραδοσιακά εδέσματα περί της οικονομικής αποκατάστασης των αναξιοπαθούντων. Κάνα κοκαλάκι και για μας βρε παιδιά, πριν αλλάξουμε πολιτική μασέλα. Φαντάζεστε αγαπητοί δεξιούληδες αστοί και περί του αστικού μετώπου, να είχατε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον κύριο της πρώην κυρίας Ευαγγελίδου; Τον πανύψηλο κύριο κάπτεν Κουκ! Έφυγαν από το μαντρί και ησυχάσατε. Καλύτερη ασφαλώς η πολιτική λογική του τηλεβιβλιοπώλη και βάφει και το μαλλί του. 
Ποιοι μένουν ακόμα; Α! ο κύριος που την πρώτη φορά αριστερά πήγε με ταξί στο νομισματοκοπείο να αδειάσει το ταμείο, να μετατρέψει την τιμημένη δραχμούλα σε ρούβλια, δεν θυμάμαι καλά. Τι έλεγε ο παλιός καρδιτσιώτης καπετάνιος. Θα προκάνουμε άραγε; Η Ιστορία σας άφησε πίσω. Η πολιτική φαυλοκρατία νίκησε κατά κράτος την πολιτική μαρξιστική οπισθοδρόμηση. Φαντάζεστε να είχαν νικήσει οι Κόκκινοι στον εμφύλιο. Στην βόρεια Κορέα αδερφές μου στην Βόρεια Κορέα συντρόφισσες. Η δε πρεσβυτέρα Αυτοκράτειρα πρέπει να κάνει παρέα λίγο με τον μία και μοναδική φορά δήμαρχο Μαραθώνος να την συμβουλεύσει περί τα της ενδύσεώς της και της κομμωτικής της. Κοιτάτε η Λυδία που φορά την κόκκινη μπέρτα της έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος. Αμέ. Και εσύ αγαπητή μου μιλάς ότι παραβιάστηκε η συνταγματική νομιμότητα από τον πρώην αριστερό σύντροφό σου για να παραμείνει στην εξουσία; Έλα, σώπα. Βρε τι γίνεται στον Κόσμο και την ελληνική πολιτική επικράτεια. Και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του πολιτικού δικαίου. Αμ δεν θα διορίσουν και μένα, τότε να δείτε τι αριστερά απίδια χωρά ο σάκος.

Κάποτε είχαμε παρακολουθήσει μια ταινία Το πλοίο των Τρελών, σήμερα παρακολουθούμε εμβρόντητοι και χαρούμενοι τις κοκορομαχίες της Βουλής για το ποιος θα μας πουλήσει πολιτικά το καλύτερο και πιο εύπεπτο κεχρί. Δικαιώνεται ή δεν δικαιώνεται ο παλαιός Φωκίων Δημητριάδης με τις κότες του; Ερώτηση κάνω;

     Χτες το βράδυ, όσοι έμειναν στα του οίκου τους και δεν βγήκαν έξω (κοινώς εξέλθετε, που έλεγε και η κυρία του που θα μαγείρευε τον λαγό) είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν δύο εξαιρετικές ταινίες. Η μία στην ΕΡΤ-1 με τους δύο ναζί εγκληματίες. Η άλλη στην ΕΡΤ-2 την παλαιά ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Το τελευταίο ψέμα. Με ένα θαυμάσιο επιτελείο παλαιών καλών ηθοποιών. 
Την εύθραυστη  Έλλη Λαμπέτη, (σαν την ονειροπόλα Μπλανς Ντυ Μπουά), την θεατρική Αθηνά Μιχαηλίδου, τον γόη Νίκο Κούρκουλο, την γοητευτική Μαίρη Χρονοπούλου, τον ευαίσθητο ερωτευμένο Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την αριστοκρατική Δέσπω Διαμαντίδου, τον πανέμορφο και ευαίσθητο Μάριο Νικολινάκο, τον γιό της ποιήτριας Μυρτιώτισσας, τον εκπληκτικό Γιώργο Παππά, την ζεστή ελληνίδα μάννα Ελένη Ζαφειρίου, τον μικρό Βασιλάκη Καϊλα και άλλους. Σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη. Σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. 
Παρακολουθήσαμε την πτώχευση μιας οικογένειας της αστικής ελληνικής τάξης και τα ψέματα και πρόβαλλαν προς τα έξω, για να μην κάνουν γνωστή την οικονομική τους πτώχευση και κατάντια. Έφτασαν μέχρι την δολοφονία της οικονόμου της οικογένειας, της πιστής τους παραδουλεύτρας. Και αναλογίστηκα, μήπως αυτή είναι η ελληνική κοινωνία; Αυτό είμαστε Εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες; Γιαυτό κυβερνούν αυτοί που μας κυβερνούν και γιαυτό δεν μας υπολογίζουν και ψηφίζουν αυτά που ψηφίζουν; Και υπογράφουν αυτά που υπογράφουν;

Μα, για αριστερά θα μιλάμε τώρα, αγαπητοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και θα διχάζουμε για άλλη μία φορά το  απλήρωτο πόπολο; Πάντως ο χαρακτηρισμός του κυρίου Δημήτρη από την Λαμία, του ηγέτη, για μεντεσές, που κάποτε σκουριάζει εύστοχος, ευστοχότατος. Μόνο, που ίσως, ήταν από παλιά συμφεροντολογικά οξειδωμένο το παιδί.

Να σ’ αγναντέβω, θάλασσα, να μη χορταίνω,

απ’ το βουνό ψηλά

στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

--

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερ’, όντας

μετ’ άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

--

Να ταξιδέβουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,

τ’ ακρόγιαλα σά μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι

ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

--

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου

την κόκκινη πλαγιά χορεφτικά

τα πέφκα, τα χρυσόπεφκα, κι ανθός του μαλαμάτου

να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά ΄

--

κι αντάμα τους να σέρνεται στο φωτεινό χορό τους

ως μέσα στο νερό

τα ερημικά χιονόσπιτα-κι αφτά μες τ’ όνειρό τους

να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

--

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου,

με μάτια να σε χαίρομαι θολά

και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,

πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

--

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα σύ,

στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους

και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μάβρη τούτη Κόλαση,

μακριά πολύ κι από τους μάβρους κολασμένους…

Κώστας Βάρναλης.

Ο Πρόλογος από την σύνθεσή του ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ.

Πρώτη έκδοση Ο ΚΕΔΡΟΣ 1956, και στον πρώτο τόμο των επανεκδόσεων των έργων του «ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» εκδόσεις Κέδρος χ.χ. σ.9-10.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 27 του Γενάρη 2019

Μ. Συμφωνία.                                                 

Απάντηση στους 372 ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών για την συμφωνία των Πρεσπών

Η ΔΩΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

       Διάβασα τις δύο δηλώσεις υποστήριξης των πανεπιστημιακών, των συγγραφέων, των ηθοποιών και άλλων καλλιτεχνών για την Συμφωνία των Πρεσπών. 158 συν 254 ονόματα και υπογραφές γνωστών μας ή λιγότερο γνωστών ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού. Οι καλλιτέχνες, ήσαν πάντα μέσα στην ροή του χρόνου της ιστορίας μια χώρας, το πλέον πρωτοπόρο κομμάτι ενός λαού ενός έθνους. Ήσαν κατά κάποιον τρόπο οι «καθοδηγητές» του. Ας μην μας φοβίζει η λέξη, αν σκεφτούμε τόσο στον ευρωπαϊκό χώρο όσο και στον ελλαδικό τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι συγγραφείς, πχ. στην Γαλλία ο Βίκτωρ Ουγκώ, στην Γερμανία ο Γκαίτε, στην Αγγλία ο Σαίξπηρ, στην Ιταλία ο Δάντης και ούτω κάθε εξής. Αλλά και στην πατρίδα μας, πνευματικοί ταγοί όπως υπήρξε ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος, η φωνή και το έργο του Άγγελου Σικελιανού, του Κωστή Παλαμά, του Γιώργου Σεφέρη, της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη, του Κώστα Βάρναλη, του Νίκου Καζαντζάκη του Οδυσσέα Ελύτη και πολλών άλλων ελλήνων δημιουργών. Για να μην αναφερθώ στις συγγραφικές περιπτώσεις της Πηνελόπης Δέλτα, του Ίωνος Δραγούμη, του Περικλή Γιαννόπουλου, τριών εμβληματικών μορφών της εποχής τους, που, συνέβαλαν με την πολιτική τους παρουσία και δράση, το πνευματικό τους έργο, στην διατήρηση και τόνωση του εθνικού φρονήματος ημών των ελλήνων και ελληνίδων, και κράτησαν ζωντανό αυτό το «βαθιά φοβικό και οπισθοδρομικό αφήγημα» περί ελληνικής Μακεδονίας. Ένα "οπισθοδρομικό αφήγημα" το οποίο στις μέρες μας με την ευκαιρία της ψήφισης από την ελληνική βουλή, ανέσυραν από τα «σκοτεινά ντουλάπια της ιστορίας». Οι λέξεις μέσα σε εισαγωγικά είναι από το κείμενο της πρώτης διακήρυξης που υπογράφουν οι 158 έλληνες του πολιτισμού υπέρ των κυβερνητικών θέσεων. Δεν αναφέρω άλλα γνωστά μας ονόματα παλαιότερων συγγραφέων και δημιουργών που υποστήριζαν την μη απόδοση του ονόματος στην γειτονική χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες, μια και το «μένος» των υποστηρικτών της συμφωνίας, πολιτικών και καλλιτεχνών που αποδέχονται τις κυβερνητικές νυν επιλογές, και το βάρος των ερμηνευτικών κατηγοριών τους, έχει πέσει σε αυτά τα τρία ονόματα της ελληνικής γραμματείας. Υπάρχουν όσοι διαβάζουν συστηματικά τα ελληνικά γράμματα, αρκετοί έλληνες συγγραφείς της γενιάς του 1930 και μεταγενέστερα, δημιουργοί παλαιότερων γενεών και τα έργα τους, καλλιτέχνες, που προέρχονται από τον γεωγραφικό χώρο της Βορείου Ελλάδος που κράτησαν αναμμένη την σπίθα της φιλοπατρίας, της ελληνικότητας και της μακεδονικότητας. Όπως και δημοσιογράφοι περιωπής και γνωστοί καλλιτέχνες, που ορθογράφησαν την πρώτη περίοδο που επανήλθε στην πολιτική και διπλωματική ελληνική επιφάνεια το εθνικό αυτό ζήτημα μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας του στρατάρχη Τίτο και την ομοσπονδοποίηση της περιοχής σε μικρά κρατίδια από τις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες δημοκρατικές (;) δυνάμεις της εποχής.  Δεν αναφέρω τα γνωστά μας αυτά ονόματα, για να μην θεωρηθώ και πάλι από τους καταξιωμένους συγγραφείς και καλλιτέχνες, έλληνες και ελληνίδες των γραμμάτων και των τεχνών, της τέχνης και του πολιτισμού, ως φασίστας, ξενοφοβικός, σκοταδιστής, ακραίος, πολεμοκάπηλος, οπισθοδρομικός, έλληνας του μίσους και της αντίδρασης, που αποδέχεται αυτήν την ιστορική καπηλεία της εθνικοφροσύνης και κατεβαίνει στα συλλαλητήρια-μαζί με αυτό το ετερόκλητο πλήθος- εναντίων της Συμφωνίας των Πρεσπών,όπως έρχεται προς ψήφιση. Με αυτόν τον βεβιασμένο τρόπο, τον κατακερματισμό της λαϊκής βούλησης, ατόμων οι οποίοι υποστηρίζουν την Συμφωνία που φέρνει στην Βουλή προς ψήφιση η σημερινή κυβέρνηση. Η μειοψηφούσα κυβέρνηση (145 βουλευτές) με την ανοχή και σιωπηρή αποδοχή από τον νυν πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας, που εκλέχτηκε μόνο με τους ψήφους της σημερινής κοινοβουλευτικής επίπλαστης «πλειοψηφίας».

     Το εθνικό αυτό ζήτημα, το αφήσαμε εμείς οι Έλληνες και οι πολιτικές μας κυβερνήσεις να κακοφορμίσει ιστορικά και πολιτικά. Η ευθύνη δεν ανήκει στην σημερινή κυβέρνηση, ανήκει στις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις από την εποχή του μοιράσματος του Κόσμου  από τις νικητήριες δυνάμεις εναντίον του άξονα, σε δύο στρατόπεδα-το δυτικό και το ανατολικό μπλοκ. Από τότε υπήρχε ένα νότιο τμήμα του γιουγκοσλαβικού εδάφους που ονομάζονταν «Μακεδονία». Χάρτες, βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά κυκλοφόρησαν για πάνω από 60 και χρόνια, που, προπαγάνδιζαν την εθνική ταυτότητα των κατοίκων των περιοχών αυτών που ήθελαν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες νέτα σκέτα. Κανένας πολιτικός ή πολιτειακός παράγοντας, κανένας κυβερνητικός αξιωματούχος, αλλά, και καμιά καλλιτεχνική και πνευματική ομάδα ελλήνων συγγραφέων και δημιουργών, δεν αντέδρασε-από όσο γνωρίζω-στην τεράστια και συνεχή προπαγάνδα των Σκοπιανών, που ήθελαν και υποστήριζαν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Κλείναμε τα μάτια στο υπαρκτό πρόβλημα που κουφόβραζε, σφυρίζαμε αδιάφορα όταν οι γείτονες υποστήριζαν διεθνώς τις θέσεις τους, θέταμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί για να μην διαταράξουμε τις καλές σχέσεις γειτονίας που είχαμε με τους βόρειους γείτονές μας. Εξάλλου, είχαμε το Κυπριακό ζήτημα ανοιχτό, της Κατοχής Κυπριακού εδάφους από τα Τούρκικα στρατεύματα-που εμείς οι ίδιοι-για την ακρίβεια η στρατιωτική χούντα του δικτάτορα Ιωαννίδη της εποχής εκείνης-με την άφρονα πολιτική της δημιούργησε. Κάτι, που μάλλον μας έγινε μάθημα, ότι η Ιστορία και ο Πολιτισμός δεν είναι και τόσο ανταλλάξιμα «προϊόντα» στην σύγχρονη διεθνή οικονομική πραγματικότητα των Ευρωπαϊκών ημερών μας. Καταλάβαμε μάλλον ότι οι ξένες κυρίαρχες οικονομικά και στρατιωτικά δυνάμεις, μας θεωρούν περισσότερο σαν ένα διαμετακομιστικό κέντρο-περιοχή διακίνησης των εμπορευμάτων τους προς ανατολή και δύση, βορά και νότο, και μια χώρα, που λόγω των κλιματολογικών της συνθηκών μπορούν να έρχονται να θαυμάσουν τα ωραία αρχαία ερείπια της κλασικής και βυζαντινής Ελλάδας. Επιδιώκοντας να «αναβιώσουν» τους αρχαίους ελληνικούς μύθους που το κίνημα του Ρομαντισμού και του Νεοκλασικισμού πριν δύο αιώνες αναβίωσε με αποτέλεσμα την άνθιση του Φιλελληνισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο και την κατοπινή απελευθέρωση της Ελλάδας από την Οθωμανική αυτοκρατορία με την συμμετοχή και ξένων υπηκόων. Η Ελλάδα, ήσαν περισσότερο μάλλον στα μάτια των ξένων, μια Ονειροφαντασία, παρά μια σύγχρονη σκληρή πολιτική πραγματικότητα. Από εδώ πηγάζει και η απογοήτευση πολλών φιλελλήνων ταξιδιωτών. Στην πλέον ευνοϊκή για εμάς τους Έλληνες οικονομική περίπτωση, παρήγορη ανάμνηση για τους ταξιδιώτες είναι ο ατίθασος τύπος του Ζορμπά, το ζεϊμπέκικο, το συρτάκι, η ρετσίνα, ο μουζάκας, το σουβλάκι, και άλλα εύγευστα εδέσματα της ελληνικής κουζίνας. Η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και κατόπιν στην ΕΟΚ, μας προστάτεψε κατά κάποιον τρόπο πολιτικά και διπλωματικά, χωρίς να λυθεί το Κυπριακό. Θα μου πείτε εδώ δεν θέλησαν να λύσουν το Παλαιστινιακό, έστω και έτσι, διατηρήσαμε την εδαφική μας ακεραιότητα κακήν κακώς, μια και η Ελληνική επικράτεια από τον προηγούμενο αιώνα μεγάλωνε σταδιακά και με συχνές πολεμικές επιχειρήσεις. Σαν εδαφικό σύνολο είμαστε μάλλον και εμείς ένα νέο κράτος. Από τα χρόνια που τα Δωδεκάνησα μας παραχωρήθηκαν από τους Ιταλούς. έκτοτε σταμάτησε η αλλαγή των συνόρων. Αναγνωρίστε ακόμα τον θρησκευτικό και εκκλησιαστικό διαχωρισμό της πατρίδας μας σε Νέες χώρες και παλιές. Τραγέλαφος. Ποιος έχει την πνευματική κυριαρχία, ο οικουμενικός πατριάρχης ή ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Ζητήματα, που όσο και αν φαίνονται ανώδυνα, έχουν την ιστορική τους σημασία και αξία μέσα στην εξελικτική πορεία του ελληνικού κράτους. Και ας μην λησμονούμε ότι τα καρντάσια μας εξ ανατολών, δεν μας συγχώρεσαν ότι συμβάλαμε με την Επανάσταση του 1821 στην διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και ότι το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου και ο πανάρχαιος ιστορικός του πολιτισμός ανήκει γεωγραφικά σε εμάς. Και εξακολουθούν ακόμα να έχουν επεκτατικές διαθέσεις σε βάρος μας στην εξωτερική τους πολιτική. Ακολουθώντας μια σταθερή και διαρκή επεκτατική πολιτική σε διπλωματικό και πολιτικό διεθνές επίπεδο. Βρείτε τα μεταξύ σας μας συμβουλεύουν οι σύμμαχοι της Νατοϊκής Συμμαχίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιος ιστορικά έχει δίκιο και ποιος όχι. Γιαυτό ακόμα και τα αρχαία ελληνικά μνημεία στα μέρη της Ιωνίας και εν γένει της Μικράς Ασίας, στους ξένους επισκέπτες που επισκέπτονται την Τουρκία σαν τουρίστες, δεν αναφέρουν οι ξεναγοί τους ότι είναι ελληνικά μνημεία αλλά τουρκικά. Παρά το αυταπόδεικτο των ελληνικών επιγραφών. Όσοι έχουν επισκεφτεί την γείτονα εξ ανατολών χώρα θα έχουν ακούσει και δει πως αποκαλούν και που χρεώνουν τα πολιτιστικά αυτά μνημεία, σε ποιόν λαό, τα καρντάσια μας της από εκεί πλευράς. Θέλω να πω με τα παραπάνω, ότι το ελληνικό πολιτικό και διπλωματικό μας βλέμμα ήταν και εξακολουθεί να είναι στραμμένο προς αυτό το πρόβλημα και εν μέρει στην γείτονα Αλβανία. Παραγνωρίζοντας συνήθως ότι ομού απαλλαχτήκαμε από τον Οθωμανικό ζυγό πριν δύο αιώνες. Κάτι, που μας έκανε να μην προνοήσουμε ώστε να βρούμε μια συμβιβαστική αν θέλετε λύση με τα ΣΚΟΠΙΑ. Δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία και προσοχή στο πως εργάζονταν και δρούσε η άλλη πλευρά εδώ και δεκαετίες. Ο εκεί σοβινισμός και εθνικισμός ανδρώθηκε και έγινε αποδεκτός από την διεθνή κοινότητα, αναγνώρισης του ονόματος, και η όποια εθνική ελληνική φωνή το όποιο πατριωτικό ψέλλισμα από εμάς τους Έλληνες ή Μακεδόνες καταδικάζονταν εν ονόματι του πολιτικά ορθού και της μη διατάραξης των καλών σχέσεων με τους βόρειους γείτονες. Παράλληλα, όμως, τις τελευταίες πολιτικές δεκαετίες δημοσιεύονταν άρθρα σε προοδευτικά έντυπα, βλέπε το παλαιό περιοδικό «Αντί», τον «Πολίτη», σε προοδευτικές εφημερίδες «Ελευθεροτυπία» που μας μαστίγωναν για την εθνικιστική μας έξαρση, την πατριδοκαπηλική μας διάθεση, την άρνησή μας να δεχτούμε τα δικαιώματα των Μακεδόνων της άλλης πλευράς ή και αυτών που αυτοαποκαλούνται έτσι και κατοικούν στα βόρεια μέρη της χώρας μας. Είχαμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο. Ιστορικοί και δημοσιογράφοι, ιστοριοδίφες και διεθνολόγοι δημοσίευσαν άρθρα και εξέδιδαν βιβλία με αντίθετες μεταξύ τους απόψεις χωρίς να λαμβάνουν καθόλου μάλλον υπόψη τους, τους έλληνες και τις ιστορικές τους ευαισθησίες, και τις ανησυχίες και τα αισθήματα των ελλήνων Μακεδόνων. Χωρίς να ακούν τις αρχαιολογικές ανακοινώσεις του κυρού καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικου, δίχως να ρωτούν να μάθουν ποια είναι η γνώμη και πως αισθάνονται οι Έλληνες κάτοικοι της Μακεδονίας, όταν απέναντί τους, έχουν έναν λαό που αποτελείται από διάφορες εθνότητες αλλά, ισχυρίζεται ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Των Δωριέων όπως θα δούμε παρακάτω με το κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη. 
Η αριστερά στην Ελλάδα δυστυχώς, λειτουργούσε πάντοτε μανιχαϊστικά. Από εδώ οι δικοί μας από εκεί οι άλλοι. Από την μία η φωτισμένη ελίτ και από την άλλη ο ακαθοδήγητος λαός. Από εδώ οι δικοί μας οι προοδευτικοί και δημοκράτες από εκεί οι εθνικιστές και οι ακροδεξιοί. Η αριστερά στην χώρα μας, δεν προσπάθησε να κατανοήσει τα προβλήματα που υπήρχαν μέσα στις λαϊκές τάξεις. Κατανοούσε τον φανατισμό του ποδοσφαιρόφιλου έλληνα αλλά αρνιόταν τον πατριωτισμό του. Δέχονταν τις αλυτρωτικές διαθέσεις των άλλων λαών, αλλά δεν αποδέχονταν τον καλό αγώνα που έκαναν οι σύγχρονοι έλληνες για τα δικά τους δίκαια εθνικά ζητήματα. Είχαν πάντα,οι αριστεροί, μια υπεροπτική τάση και έπαρση, ότι αυτή η ομάδα των ελλήνων γνωρίζουν τα πάντα, είναι οι εκλεκτοί της ιστορίας. Είναι οι σύγχρονοι διαφωτιστές (ξεχνώντας τι γράφει ο Αδαμάντιος Κοραής για την Μακεδονία) και ότι οφείλουμε οι υπόλοιποι χωρίς αρνήσεις και αντιρρήσεις να αποδεχόμαστε τα ιδεολογικά και ερμηνευτικά πολιτικά τους θέσφατα και ερμηνείες. Κάτι σαν το εκκλησιαστικό δόγμα. Ένας ιστορικός και πολιτικός μανιχαϊσμός, ένας παράδοξος και μονόπλευρος τρόπος ερμηνείας των κοινωνικών πραγμάτων και της ιστορίας και όποιον πάρει ο χάρος. Από την άλλη, το εθνικιστικό κομμάτι του λαού, και η μερίδα που το υποστήριζε, αναζητούσε τρόπους να απαλλαγεί από την διεθνιστική κηδεμονία της αριστεράς και των πρακτικών της. 
Να θυμηθούμε για άλλη μία φορά τον λόγο της πολιτικής φιλοσόφου Χάννα Άρεντ, ότι μπορεί ο Κάρολος Μάρξ να μιλούσε για διεθνισμό, αλλά οι ρώσοι κομμουνιστές και οι ανά την υφήλιο κομμουνιστές αγωνίζονταν για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας τους. Αγωνίζονταν να διαφυλάξουν την εθνική τους ακεραιότητα και ταυτότητα, τα εδάφη τους. Αλλά και όσοι έχουν παρακολουθήσει στους ιερούς χώρους της Επιδαύρου, του Ηρωδείου, του Λυκαβηττού, της Ελευσίνας, του Κατράκειου ή του Βεάκειου θεάτρου τις αρχαίες μας τραγωδίες και τον λόγο των αρχαίων μας ποιητών, θα έχουν διαπιστώσει ότι εμείς οι Έλληνες, Αχαιοί, Ίωνες, Δωριείς, Πελασγοί και τα άλλα προελληνικά φύλλα αγωνιζόμασταν υπέρ Βωμών και Εστιών μέσα στην Ιστορία. Ο Θουκυδίδης με τον ιστορικό του λόγο τι μας υπομνηματίζει μεταξύ άλλων, παρά την πάλη για την εδραίωση μιας δημοκρατίας και ενός πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης μέσα στα πλαίσια ενός Έθνους, μιας πατρίδας, μιας πόλης-κράτος.Αυτό είναι μια παράδοση προαιώνια των Ελλήνων. Τα Δημοτικά μας Τραγούδια, η Βυζαντινή παράδοση, τι μας υπενθυμίζει, παρά τον ελληνικό πολιτισμό που συνέχισε και εξέλιξε μια χιλιόχρονη αυτοκρατορία, που έπεσε το 1453. Τι διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση των ηρώων του 1821 ακόμα και σήμερα, η φιλοπατρία. Ότι χάθηκαν αγωνιζόμενοι για να διατηρήσουν άσβεστη την εθνική φλόγα ενός λαού και ενός έθνους. Να δημιουργήσουν ένα ελληνικό ελεύθερο και ανεξάρτητο εθνικό κράτος.

Όλα αυτά, τα ιστορικά και πολιτιστικά σπονδυλώματα, δεν μπορούμε να τα παραγνωρίζουμε εν ονόματι ενός κομματικού συμφέροντος είτε από την μία πλευρά είτε κυρίως από την άλλη. Του ευρύτερου αν θέλετε δημοκρατικού και προοδευτικού τόξου που και ο γράφων συνειδητά ανήκει. Δεν μπορείς συλλήβδην να κατηγορείς την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ως σκοταδιστές επειδή έστω αν θέλεις, οι διάφορες μέχρι τώρα κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους δεν έπραξαν όπως έπρεπε να πράξουν και δεν προετοίμασαν αν θέλετε την κοινή γνώμη για την απαραίτητη επερχόμενη αναγκαία συμφωνία συμβιβασμού. Όταν ο παλαιός Κωνσταντίνος Καραμανλής ο ιστορικός ηγέτης που εδραίωσε την Δημοκρατία στην χώρα μας, λέει ότι η Μακεδονία είναι μία και αυτή είναι Ελληνική, όταν ο ηγέτης της Αλλαγής ο Ανδρέας Παπανδρέου λέει ότι δεν συμφωνούμε με την παραχώρηση του ονόματος, όταν ο νομπελίστας μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης γράφει το όνομά μας είναι η ψυχή μας, αυτοί δεν είναι εθνικιστές, φοβικοί, ξενοφοβικοί, ρατσιστές, σοβινιστές και διάφορα άλλα που ακούγονται από την σημερινή κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της, είναι απλά έλληνες πατριώτες. Που ξέρουν την ιστορία και την πολιτιστική διαδρομή αυτής της χώρας και αυτήν υπηρέτησαν. Δεν μπορείς να τους τσουβαλιάζεις σε ένα σάκο αντίδρασης και εθνικής καπηλείας, και μάλιστα, όταν θέλεις να λέγεσαι πνευματικός άνθρωπος, καλλιτέχνης, άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, προοδευτικός. Σε ποιούς θα δείξεις το έργο σου μεθαύριο, στους φασίστες; Σε ποιους θα ζητήσεις να παρακολουθήσουν την θεατρική σου παράσταση στους εθνικιστές; Σε ποιους θα αποτανθείς να αγοράσουν τα βιβλία σου στους εθνοκάπηλους; Ποιους θα διδάξεις αύριο στα αμφιθέατρα-όταν πολλοί από τους υπογράφοντες είναι καθηγητές-στους χρυσαυγήτες; 
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αρνητική απέναντι σε αυτήν την συμφωνία και εσείς τους κατηγορείται για ποιο πράγμα, για ακολούθους ενός «βαθιού και φοβικού οπισθοδρομικού αφηγήματος» ; Και εσείς αγαπητοί καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων, τόσα χρόνια γιατί δεν εκφράζατε φωνή διαμαρτυρίας εναντίον αυτών των εθνικών φαντασμάτων της ελληνικής Ιστορίας; Αν ορισμένοι από εσάς υποθέσουμε ότι κατάγεστε από την Μακεδονία, τι λόγια ακούγατε μέσα στο οικογενειακό σας περιβάλλον για το εθνικό αυτό πρόβλημα; 
Διάβασα επίσης σε μία ιστοσελίδα και το άρθρο γνωστής ποιήτριας και κριτικού, της κυρίας Ε. Χ. ένα εμπεριστατωμένο άρθρο που διαφωνώ όμως με την ερμηνευτική της. Διάβασα αρκετές φορές το κείμενο της Συμφωνίας που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες την προηγούμενη Κυριακή. Προσπάθησα να κατανοήσω τι λένε τα άρθρα, και που αρχινάν οι ενδεχόμενες παραχωρήσεις από εμάς και που οι ενδεχόμενες διεκδικήσεις από τους γείτονες. Αν όμως ακούσεις το τι λένε και τι δημοσιεύουν οι διάφοροι Συνταγματολόγοι και Διεθνολόγοι, τότε αρχίζεις να αμφιβάλλεις για την βιασύνη της υπογραφής της Συμφωνίας. Αρχίζεις να σκέφτεσαι τι κρύβεται πίσω από αυτήν την κυβερνητική σπουδή. Γιατί τόση πολιτική πρεμούρα; Ενώ, αν έθεταν την Συμφωνία σε Δημοψήφισμα, τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά. Με την εσκεμμένη όμως αυτή κυβερνητική βιασύνη δημιούργησαν διχασμό μέσα στην κοινωνία, έστρεψε την κοινή γνώμη εναντίον της και όχι αδίκως. Αυτός ο σύγχρονος διχασμός δεν προήλθε από την συντηρητική παράταξη, αλλά από την κυβερνητική ετσιθελίστικη κυβερνητική πρακτική. Ακόμα και δίκαιο αν έχουν, το έχασαν με τον ιδεολογικό τους  ψευτοτσαμπουκά και τον δήθεν «αριστερισμό τους». Λειτούργησαν εκβιαστικά όπως φαίνεται γιαυτό και βεβιασμένα, πράγμα που έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επεδίωκαν. Τους έστρεψαν όλους εναντίον τους. Αυτό θα συμφωνήσετε, δεν λέγεται Δημοκρατία, αυτό δεν είναι Κοινοβούλιο, αυτό δεν είναι ούτε καν λάϊτ αριστερή πολιτική για την επίλυση επιτέλους του Σκοπιανού ζητήματος που ταλανίζει εδώ και αρκετές δεκαετίες την χώρα μας με ευθύνη ασφαλώς, των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και δεν καταλαβαίνω σαν απλός Έλληνας φορολογούμενος πολίτης, γιατί οφείλουμε εμείς να υποχωρούμε διαρκώς και όχι οι άλλοι λαοί; Γιατί πρέπει να αυτομαστιγονώμαστε διαρκώς όταν θέλουμε να υποστηρίξουμε την πατρίδα μας, το έθνος μας, την ιστορία μας, τα εδάφη μας το όνομά μας. Τα παλαιότερα χρόνια, οι άνθρωποι της αριστεράς που προέρχονταν από το κατοχικό ΕΑΜ δεν είχαν έντονο ανεπτυγμένο το πατριωτικό τους αίσθημα; Μπορεί έστω και ένας φανατισμένος, ένας ξενοφοβικός, ένας οπισθοδρομικός, ένας ακραίος εθνικιστής να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του κομμουνιστή εθνικού ποιητή Γιάννη Ρίτσου; Μπορεί να αμφισβητήσει τον αριστερό πατριωτισμό του μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη; Τι άκουγαν οι νέοι της γενιάς μας στα διάφορα στάδια, εμβατήρια του Άγγελου Σικελιανού με την φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, τι τραγουδούσαν, την Ρωμιοσύνη του Ρίτσου με την φωνή του Γιώργου Νταλάρα, τι παρακολουθούσαν, το Κάντο Χενεράλε με την φωνή του Πέτρου Πανδή και τον πατριωτικό ηρωισμό του Μάνου Κατράκη. Άσε την πλέρια πατριωτική δημοκρατική φωνή του Μάνου Χατζιδάκι, και το χιλιοτραγουδισμένο Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Όλοι αυτοί οι παλαιοί δάσκαλοι της τέχνης και του ελληνικού εθνικού μας πολιτισμού ήσαν εθνικιστές και ακραίοι, κρυφοί οπαδοί της Εθνικής παράταξης, των υμνητών της Χούντας ή τώρα του κόμματος του κυρίου Μιχαλολιάκου που έχετε ψηφίσει μαζί αρκετά νομοσχέδια; Πού βρίσκεται άραγε το σύγχρονο «Αυγό του φιδιού», από πιά πλευρά και με ποιόν πολιτικό και ιδεολογικό μανδύα εκφράζεται σήμερα; 
Παλιότερα κατηγορούσατε την «Κυβέρνηση Απατεώνων» θυμάστε το εξώφυλλο του περιοδικού «Αντί», για μπλε και πράσινα καφενεία, και τώρα είμαστε τι, μια πλειοψηφία εθνικιστικών, φασιστικών μιασμάτων; Και αυτό το αποκαλείται κοινοβουλευτική δημοκρατία; Ναό της Δημοκρατίας που ψηφίζει για μας χωρίς εμάς; Μα αν ήταν ναός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οφείλατε να σεβαστείτε την γνώμη των ψηφοφόρων, δηλαδή του εκλογικού σώματος. Εσείς όχι μόνο δεν το σεβαστήκατε και εξακολουθείτε να μην το σέβεστε αλλά και σπιλώνετε και λοιδορείται από πάνω όσους αρνούνται την μνημονιακή πολιτική που εφαρμόσατε πιστά και πειθήνια τα τέσσερα αυτά χρόνια για να διατηρήσετε την κυβερνητική σας εξουσία, τους μισθούς σας και το διεθνές προφίλ σας. Και το κυριότερο, δεν θέσατε σε δημοψήφισμα ένα ιστορικό και εθνικό θέμα που ταλανίζει την χώρα εδώ και αρκετές δεκαετίες. Άρα ποιος είναι ποιο ακραίος, αυτός ο έλληνας ψηφοφόρους που ψηφίζει το εθνικιστικό ελληνικό κόμμα του 7% ή ο νυν πρωθυπουργός; Ερώτηση θέτω όχι κρίση. Που βρίσκεται η δημοκρατία, στις αυταρχικές κυβερνητικές σας αποφάσεις ή στην λαϊκή βούληση που δεν αποδέχεται τις κυβερνητικές σας πρακτικές και αυταρχικές επιλογές; Μήπως βάζετε αυτογκόλ συνέχεια γιαυτό η πλειοψηφία αντιδρά; Εκτός αν ισχύει αυτό που ακούσαμε όταν μπήκαμε στα Μνημόνια, ότι χάσαμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία. Εντάξει τότε, είναι και αυτό μέσα στο πολιτικό παιχνίδι των δανειστών μας, και οι διάφορες κοκορομαχίες εντεύθεν κακείθεν των πολιτικών κομμάτων, των βουλευτών και των δημοσιογράφων, των οπαδών των κομμάτων δεν είναι παρά άσφαιρα πολιτικά πυρά και για τα μάτια του χαχόλου πόπολου. Έτσι όμως δικαιούσαι να πεις ότι το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα της χώρας δεν είναι παρά απλές μαριονέτες. Και εμείς σαν ελληνικό έθνος τυρβάζουμε για ένα αδειανό πουκάμισο.

     Τα λάθη που έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις τόσο από την πατριωτική δεξιά όσο και από το πατριωτικό πασοκ είναι μεγάλα, όμως, τα λάθη τα δικά σας είναι που θα μείνουν στην Ιστορία, γιατί, όχι μόνο τα κάνατε θάλασσα κοινώς, αλλά δημιουργήσατε έναν διχασμό μέσα στην κοινωνία που το παλαιό πολιτικό σύστημα προσπάθησε να καταλαγιάσει. Μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων είστε, να θυμίσω πόσα ήταν τα εκλογικά ποσοστά του παλαιού Συνασπισμού που ακολουθούσαμε, που θέλησε να ανατρέψει το πολιτικό κατεστημένο και μετατράπηκε σε χειρότερο πολιτικό κατεστημένο, διατηρώντας την πολιτική φαυλοκρατία. Και η δικαιολογία δεν είναι, αυτό μπορέσαμε να κάνουμε μέσα σε αντίξοες συνθήκες, είναι ότι φέρατε το τρίτο μνημόνιο-για ποιο λόγο-περάσατε τόσα οικονομικά και φορολογικά μέτρα αντιλαϊκά και αντιαναπτυξιακά, και θέλετε να θυμόμαστε τι έκανε η φαύλη δεξιά και το φαύλο πασοκ ενώ όχι τι φαύλο πράξατε εσείς μέσα σε μία τετραετία.

Αν η Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, τότε φέρατε μια πολιτική οπισθοδρόμηση στην χώρα.

Και για να μιλήσουμε ανοιχτά, τουλάχιστον ο γράφων αυτό το σημείωμα, αναγνώρισε ορισμένα ονόματα που υπογράφουν την στήριξη στην κυβέρνηση και στην ψήφιση της Συμφωνίας, που όταν δημοσίευε στην εφημερίδα του κόμματος τον έψεγαν, και μου ζητούσαν να μην δημοσιεύω σε αυτό το έντυπο. Ότι είναι πολιτικοί αγύρτες όπως τους αποκαλούσαν, και ότι μην δημοσιεύεις στην εφημερίδα τους, μην αγοράζεις τα έντυπά τους. Ενώ τώρα, συνεχίζουν να έχουν πρόσβαση σε κάθε δημόσια εκδήλωση και έγιναν υμνητές τους, ενώ εμείς οι καταδικασμένοι. Μπορούμε όμως, και εμείς έστω και τώρα, να μην τους ακούμε, να μην παρακολουθούμε τις παραστάσεις τους, να μην διαβάζουμε τα βιβλία τους. Ούτε αυτοί έπαθαν τίποτε που δεν διαβάζουν εμάς ούτε εμείς εκείνους. Και εκείνοι, δεν κάνουν εμπάργκο στο Μητσοτακικό Σκάϊ; Δυστυχώς, για αυτόν τον κοινωνικό διχασμό μιλάω, που με τις πολιτικές τους πρακτικές και τα λόγια, έφεραν μέσα στην ελληνική κοινωνία, με την συνεργασία ενός τμήματος της δεξιάς παράταξης που κυβέρνησαν και τους στήριξαν.

      Το πολιτικό και διχαστικό λάθος για μένα που κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών είναι διττό. Δεν μπορείς να κατηγορείς εσύ τους άλλους σαν οπαδούς ενός «οπισθοδρομικού αφηγήματος» την ίδια στιγμή που δεν αποδέχεσαι ή δεν ζητάς να έρθει προς Δημοψήφισμα η Συμφωνία όπως ζήτησαν άλλοι καλλιτέχνες μαζί με την πλειοψηφία των Ελλήνων, και που τα δημόσια μέσα δεν ανέδειξαν γιατί ήταν εναντίον των κυβερνώντων. Και δεν ανήκουν «στα σκοτεινά ντουλάπια της ιστορίας» αγαπητοί καλλιτέχνες αυτοί που αρνούνται την παράδοση του ονόματος Μακεδονία στους Σκοπιανούς γείτονες. Δεν κατεβήκαμε εμείς από το τρένο της Δημοκρατίας, οι κυβερνώντες που υποστηρίζετε κατέβηκαν και πέρασαν τα πιο αντιλαϊκά μέτρα χωρίς να ακουστεί  Κιχ. Παραβλέπετε με ποιους συγκυβέρνησαν μέχρι πριν λίγο, μετά το σικέ διαζύγιό τους, και από ποιούς ξένους ηγέτες πήραν τα πλέον πολιτικά θετικά εύσημα, της πιστής εφαρμογής των Μνημονιακών προγραμμάτων, και επίσης, την πολιτική τους φαυλοκρατία που ενώ βρισκόμαστε σε έτος εκλογών προπαγανδίζουν προσλήψεις στο δημόσιο και στους δήμους. Μα αυτά αγαπητοί καλλιτέχνες δεν τα έπραττε η επάρατος δεξιά, δεν τα εφάρμοζε το βαθύ πασοκ; Τάξανε πολλά ψέματα και πράξανε φαύλα για να εκπληρώσουν το κρυφό απωθημένο τους επιτέλους, να ανέβουν στην κυβερνητική εξουσία και πράττουν αντιδημοκρατικά για να την διατηρήσουν.

     Όμως όλα αυτά, δεν θα συνέβαιναν αν δεν είχαν λερωμένη την πολιτική φωλιά τους τα δύο μεγάλα κόμματα, Νέα Δημοκρατία και Πασοκ που κυβέρνησαν τόσες δεκαετίες. Αν δεν άφηναν ξέφραγο αμπέλι αυτήν την χώρα, και αν δεν κανάκευαν τις πλέον αρνητικές πολιτικές και κοινωνικές παθογένειες ημών των Ελλήνων. Τις πανάρχαιες παθογένειες της φυλής μας.

     Οι προοδευτικοί άνθρωποι, τουλάχιστον, δεν αλληθωρίζουν στην κριτική τους και στις ερμηνείες τους, όσα μας συμφέρουν και είναι του Αριστερού Κόμματος είναι καλά γενόμενα, όσα ανήκουν στην συντηρητική παράταξη είναι σκοταδιστικά, ξενοφοβικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά. Περίμενα εν έτη 2019, οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, οι έλληνες καλλιτέχνες όχι να μην ψηφίσουν και υποστηρίξουν την παρούσα κυβέρνηση, όχι να μην σταθούν κοντά της, έχουν το δικαίωμα και είναι υποχρέωσή τους εφόσον το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πολιτικό κοινό πρόσωπο. Περίμενα όμως να είναι περισσότερο διαλλακτικοί στις αποφάσεις και αρνητικές κρίσεις τους απέναντι στην μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων. Αυτών που είναι εργαζόμενοι μεροκαματιάρηδες και δεν θα επισκεφτούν στην ζωή τους ούτε το Ίδρυμα Νιάρχου ούτε το Μέγαρο Μουσικής, αλλά θα χορέψουν στην πλατεία του χωριού τους Μακεδονικούς χορούς του τόπου τους, θα επισκεφτούν τους Βασιλικούς Τάφους που ανακάλυψε ο Μανόλης Ανδρόνικος, θα διαβάσουν τα ποιήματα των Ελλήνων Μακεδόνων ποιητών, και που δεν έχουν αλυτρωτικές βλέψεις, όπως εξέφρασε δημόσια ο πρώην υπουργός παιδείας κύριος Φίλης. Περίμενα να σκεφτούν τι παράσταση θα ανεβάσουν στο Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών. Τι θεατρικά μπουλούκια θα επισκεφτούν τις Μακεδονικές πόλεις και τι θα δείξουν και θα πουν στους Μακεδόνες κατοίκους. Όχι στους γραφικούς με το κράνος και την σάρισα αλλά στους απλούς έλληνες και έντιμους πατριώτες, που κράτησαν την εθνική παράδοση των παππούδων και των γονιών τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, για να έρχονται ξαφνικά οι αξιοσπούδαστοι πρωτευουσιάνοι με τα πτυχία και τις διεθνιστικές τους περγαμηνές, να τους επιβάλλουν πως ότι πίστευαν μέχρι σήμερα είναι λάθος. Δεν είναι παρά μια εθνικιστική ελληνική φούσκα που τους γαλούχησαν οι έλληνες σοβινιστές, οι ακραίοι, οι ρατσιστές, οι ξενοφοβικοί, που έχουμε αλυτρωτικές διαθέσεις επειδή δεν κατανοούμε το πείσμα της άλλης πλευράς να ονομάζονται Μακεδόνες. Οι Έλληνες που θυμούνται ακόμα τα μέρη του Πόντου και της Μικράς Ασίας, που θυμούνται την ελληνική μειονότητα της νοτίου αλβανίας-βορείου ηπείρου. Που Δεν Ξεχνούν, ότι η Κύπρος είναι ακόμα σκλαβωμένη σε κατοχικά στρατεύματα. Ότι δεν μπορείς να κάνεις πορείες διαμαρτυρίας έξω από την Αμερικάνικη πρεσβεία αλλά να μην λες κουβέντα για την δολοφονία του Σαουδάραβα δημοσιογράφου μέσα στην πρεσβεία μιας τρίτης χώρας. Να είσαι προοδευτικός και αριστερός και να μην λες κουβέντα ότι οι γυναίκες σε πολλές μουσουλμανικές χώρες δεν έχουν δικαιώματα, μόλις πέρσι τους επέτρεψαν να οδηγούν, να παρακολουθούν ποδόσφαιρο, και την ίδια στιγμή να κατακεραυνώνεις τις αστικές δημοκρατίες της Δύσης ενώ εκεί πηγαίνεις για σπουδές και αγορές ειδών ένδυσης και υπόδησης.

Αλήθεια, που ξεκινά ο λόγος της αριστεράς και που αρχινά η φαυλότητά της;

     Όσο για τον πρώην πρωθυπουργό, τον κύριο Γεώργιο Α. Παπανδρέου, κρίμα, θα όφειλε να τιμά πρώτα τους ψηφοφόρους του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ του πατέρα του, και όχι αυτούς που τον οδήγησαν στο Ειδικό Δικαστήριο. Θα όφειλε να θυμάται ποιοι και που ανήκαν αυτοί που προπηλάκιζαν τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας κύριο Κάρολο Παπούλια και όχι να κάνει πολιτική σπέκουλα σήμερα, και μιλώ για την συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών. Κρίμα υιέ ενός πατριώτη πατέρα.

Εκείνο που θα καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι ότι το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της σημερινής αριστεράς, διέλυσε τόσο την καραμανλική δεξιά όσο και το πατριωτικό πασοκ. Οικοδόμησε ένα άλλο τραβεστί μόρφωμα πολιτικών υποτελών. Γιατί, το να αρνείσαι ένα απλό δημοψήφισμα για ένα Εθνικό ζήτημα και να αναζητάς πολιτικά ρετάλια για να έχεις 150+1, ενώ για έναν άχρωμο και ανεύθυνο πρόεδρο της δημοκρατίας χρειάζεσαι 181 ψήφους, αυτό δεν είναι αριστερή πολιτική και δημοκρατία, αγαπητοί υποστηρικτές της παρούσας κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος.

Όχι η Ιστορία αλλά ο κοντινός χρόνος θα δείξει αν εμείς οι Έλληνες ψηφοφόροι υπέρ ή κατά της συμφωνίας ξανά ψηφίσουμε το παρόν φαύλο πολιτικό σύστημα μόνο και μόνο γιατί μας έδωσε μερικά οικονομικά οφέλη, λίγα ευρώ στην σύνταξη ή τον μισθό. Αν ανταλλάσσουμε την εθνική μας συνείδηση και το εθνικό μας χρέος με οικονομίστικους καθαρά όρους. Αλλά μια υποδουλωμένη χώρα, ένα κράτος μαριονέτα ξένων συμφερόντων δεν μπορεί παρά να έχει και υπηκόους τους ανάλογους ψηφοφόρους.

Κρίμα για αυτούς που χάθηκαν μέσα στην ελληνική ιστορία. Αν οι πνευματικοί του άνθρωποι και καλλιτέχνες τους αγνοούν και τους λησμονούν τόσο εύκολα.

Η ΔΩΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

     Οι Μακεδόνες είναι Δωριείς, δηλαδή Έλληνες. Και αυτό δεν αμφισβητήθηκε από κανένα σοβαρό μελετητή. Παρά ταύτα, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια , από επιστημονική άποψη ακατανόητη και από πολιτική άποψη άστοχη, να αποδειχτεί… η ήδη αποδειγμένη ελληνικότητα της Μακεδονίας. Σίγουρα δεν είμαστε καθόλου σοβαροί. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτό που επιχειρείται είναι η συλλογή τεκμηρίων για την ελληνικότητα της σημερινής Μακεδονίας. Πράγμα που το αμφισβητούν κυρίως οι περί τα Σκόπια σοβινιστές, που δεν είναι λιγότερο ηλίθιοι από όσο είναι οι δικοί μας σοβινιστές.

      Ο σλαβικός, ο τούρκικος, ο ελληνικός ή όποιος άλλος σοβινισμός δεν είναι παρά μια πεζή διεκδίκηση εδαφών, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα σαφέστατα πρακτικό. Μπλέκεται όμως με το μυθολογικό εφεύρημα της «καθαρότητας της φυλής», η οποία κατοικεί στο υπό αμφισβήτηση έδαφος. Αλλά είναι φυσικό ο λαός να μην εμφανίζει «φυλετική καθαρότητα», όταν κατοικεί σε περιοχές όπου το φυλετικό και πολιτιστικό ανακάτωμα είναι αναπόφευκτο. Άλλωστε, όλα τα σύνορα όλων των κρατών είναι λίγο ως πολύ αυθαίρετα και ορίστηκαν κάποτε με διακανονισμούς και συμφωνίες και εν πολλοίς ερήμην των λαών. Και τα νήπια γνωρίζουν, πως τα σημερινά σύνορα δεν είναι χτεσινά, και τα αυριανά σίγουρα θα διαφέρουν από τα σημερινά. Μέσα στον ιστορικό χρόνο, τα σύνορα λειτουργούν σαν φυσαρμόνικα. Ανοιγοκλείνουν σύμφωνα με το σκοπό που σφυράν οι συνασπισμένοι σε κράτος ιδιοκτήτες, που όσο περισσότερα εδάφη έχουν υπό την κυριαρχία τους, τόσο το καλύτερο για το ιδιοκτητικό σύστημα στο οποίο είναι ενταγμένοι. Ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός είναι και αυτός ένα ιδιοκτητικό σύστημα, γιαυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η σοσιαλιστική εκδοχή του σοβινισμού, που δεν πρόκειται να εκλείψει όσο τα κράτη λειτουργούν ανταγωνιστικά, σαν επιχειρηματίες που προστατεύουν τα συμφέροντά τους.

     Η Μακεδονία λοιπόν, κατά την αρχαιότητα, ήταν αναμφισβήτητα ελληνική. Και να πανηγυρίζουμε κάθε τόσο για τα αρχαιολογικά ευρήματα της Βεργίνας και του Δίου, που αποδεικνύουν την αποδεδειγμένη ελληνικότητα της Μακεδονίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη έκφανση της νεοελληνικής σχιζοφρένειας.

     Το να προσπαθούμε δηλαδή να λύσουμε σημερινά προβλήματα με επιχειρήματα που μας τας προσφέρουν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Κι αυτό διότι το ξερό μας το κεφάλι δεν είναι σε θέση να βρει επιχειρήματα έξω από τον ιστορικό χρόνο της αρχαιότητας.

      Όμως, η αρχαιοκεντρική ελληνική πολιτική όπου να ‘ναι καταρρέει. Ενώ οι ανεγκέφαλοι του Υπουργείου Εξωτερικών δεν φαίνονται ικανοί να ετοιμάσουν εναλλακτικές λύσεις. Αλλά, αν οι ίδιοι δεν μπορούν, γιατί δεν επιστρατεύουν τους αργόσχολους ακαδημαϊκούς μας; Γιατί τους πληρώνουμε, δηλαδή, αν όχι να προετοιμάζουν την εσωτερική και την εξωτερική μας πολιτική;

     Όμως σκέφτηκε ποτέ κανείς σ’ αυτόν τον τόπο πως η πολιτική είναι τόσο μεγάλη υπόθεση  που θα ήταν τραγικό λάθος να την εμπιστευτούμε στους πολιτικούς; Πάντα και σ’ όλες τις εποχές την πολιτική χαράσσουν οι διανοούμενοι, έστω και ασυνείδητα, και την εκτελούν οι πολιτικοί ερήμην των πάντων και όντας απαίδευτοι τη «διορθώνουν» κάθε τρείς και πέντε ψαχουλεύοντας εμπειρικά στο βυθό της αμάθειάς τους. Αλλά ο πολιτικός δεν είναι μάνατζερ. Είναι κάποιος που προετοιμάζει τις συνθήκες για παραπέρα ανάπτυξη του πολιτισμού. Και για να πετύχει κάτι τέτοιο, είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να είναι ένας απαίδευτος τεχνοκράτης, και κατά ελληνική προτίμηση δικηγόρος ή οικονομολόγος.

     Λοιπόν, ας αφήσουν τους αρχαιολόγους έξω από την άνευ πολιτικής σκέψης, πολιτική πρακτική τους κι ας σταματήσουν να γελοιοποιούν τον Ανδρόνικο, αυτόν τον σπουδαίο επιστήμονα, που τον κατάντησαν διεθνή πλασιέ της πολύ γνωστής, πολύ πριν τις ανασκαφές του, άποψης για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Γιατί αυτό που αμφισβητείται σήμερα δεν είναι η αρχαιοελληνικότητά της. Επειδή όμως μπερδέψαμε κωμικά το «αρχαίον» και το «νέον», τα κάναμε και εδώ «κουλουβάχατα», όπως παντού. Αυτά παθαίνει όποιος ψάχνει τις ρίζες του στη σιγουριά των πολιτιστικών λειψάνων κι όχι στο χάος της καθημερινότητας, όπου ωστόσο φαίνεται εύκολα αν ένας πολιτισμός ζει ή δεν ζει. Και μη μου πείτε ότι ο Καραμανλής είναι το νεοελληνικό ανάλογο του αρχαίου Περικλή, γιατί μαζί με τον κάθε πικραμένο θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Και μη μου πείτε ακόμα πως η Ακαδημία των Αθηνών έχει κάποια, έστω πολύ μακρινή, σχέση με την Ακαδημία του Πλάτωνα, γιατί θα σηκωθούν οι τρίχες όλων όσων δεν είναι φαλακροί.

     Λοιπόν, λέγαμε πως η Μακεδονία γίνεται ελληνική περίπου το 1100 π.Χ. πρόκειται για την εποχή που εγκαθίστανται σ’ αυτήν οι Δωριείς, απωθώντας ανατολικότερα τους Θράκες, που όπως αναφέραμε ήδη. Λέγονταν και Πιέρες.

     Μάκος στη δωρική διάλεκτο σημαίνει μήκος στην αττική διάλεκτο. Και Μακεδνός και εξαττικισμένα Μακεδών σημαίνει επιμήκης, μακρύς. Οι Μακεδόνες, λοιπόν, ήταν ψηλοί και σωματώδεις, όπως όλοι οι Δωριείς, και πήραν το όνομά τους, που στην αρχή φαίνεται πως λειτουργούσε σαν παρατσούκλι, απ’ αυτό το βιολογικό δεδομένο. (Το σημερινό ελληνικό όνομα Μακρής είναι ακριβής μετάφραση στα νεοελληνικά του Μακεδών).

     Μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, 1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, εκδόσεις ΘΕΜΑ-Αθήνα 1988, σελίδες 79-85 στο 6 κεφάλαιο Η δωρική Μακεδονία.

Τα ανατρεπτικά και ρηξικέλευθα πολιτικά και ιστορικά κείμενα του Βασίλη Ραφαηλίδη, του δασκάλου της κινηματογραφικής τέχνης στην Ελλάδα, αλλά και σημαντικής δημοσιογραφικής πέννας, δημοσιεύονταν στην ημερήσια εφημερίδα το «ΕΘΝΟΣ» τις προηγούμενες δεκαετίες άλλα κάθε Κυριακή άλλα σε ημερήσια μονόστηλα. Τα κείμενα αυτά, διαβάζονταν απνευστί τόσο από τους λάτρεις του Ραφαηλίδη όσο και αυτούς που δεν δέχονταν τον αναρχικό μαρξισμό του. Διαβάζονταν και συζητιόνταν και γονιμοποιούσαν την πολιτική σκέψη των ελλήνων, παρά τα αμιγώς πολιτικά δημοσιεύματα των ειδικών. Όπως παλαιότερα, η πολιτική αρθρογραφία του Γιώργου Βότση στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», ή του Γιώργου Μασαβέτα. 
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης, έκανε με έναν απλό και κατανοητό δημοσιογραφικό τρόπο προσιτή την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό των μεσογειακών κρατών στο ευρύ κοινό, που συνήθως βαριέται να διαβάσει ένα ιστορικό βιβλίο, ή να ανοίξει τις σελίδες ενός επίσημου ιστορικού συγγραφέα. Η σκέψη του δεν ήταν μόνο ιστορική ή καθαρά μαρξιστική αλλά, κοινωνιολογική. Ανέπτυσσε μια θεωρία με αφορμή το ιστορικό γεγονός που εξέταζε, ή τα ιστορικά πρόσωπα που καταπιάνονταν. Ήταν αιχμηρός στις κρίσεις του, πολλές φορές απόλυτος, άλλες κατέφευγε σε μη πολιτικές αναλύσεις και κρίσεις, όπως πχ. όταν αναφέρονταν σε ιδιωτικά προσωπικά θέματα ηγετών της συντηρητικής παράταξης, ή προκαλούσε τον συνεντευξιαζόμενο στο παλαιό μικρό κανάλι Seven X, όπου ήταν και η αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη, σε προσωπικές του επιλογές, δίνοντας βάρος πάντα στην επιρροή που είχε το καπιταλιστικό σύστημα και η καπιταλιστική οικονομία στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και της κοινωνικής φυσιογνωμίας των ανθρώπων. Τα δημοσιογραφικά του βέλη, δεν άπτονταν όμως μόνο του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και του τότε σοβιετικού-σοσιαλιστικού. Ακόμα και στα εξαιρετικής υφής και πλούσια κινηματογραφικά του κείμενα, εμπλούτιζε τον λόγο του, με θέματα της πολιτικής, της οικονομίας, της μαρξιστικής ανάλυσης και όχι μόνο. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης, είναι αυτός που μας πρωτομίλησε από τις σελίδες της εφημερίδας το «ΕΘΝΟΣ» για το μελέτημα του δεξιού κοινωνιολόγου Ευάγγελου Λεμπέση, Η Σημασία των βλακών στον δημόσιο βίο. Ένα βιβλίο που επανέφερε στην δημόσια επιφάνεια μετά από πολλά χρόνια και το εκθείασε. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν αυτός που, μαζί με τον καθηγητή Βασίλη Φίλια, μας ανέφεραν την γνωστή ρήση των αμερικανών πολιτικών κοινωνιολόγων ότι τις δημοκρατίες της εποχής μας τις ονομάζουν «Φίλιες κοινοβουλευτικές δικτατορίες».

     Οι γνώσεις του ήταν τεράστιες, η βιβλιοθήκη του, για όσους έτυχε να επισκεφτούν το γραφείο του κοντά στην περιοχή της Κυψέλης, ήταν επίσης τεράστια και ξενόγλωσση. Σε έπιανε ίλιγγος με αυτά που είχε διαβάσει αυτός ο έλληνας μαρξιστής αναθεωρητής των ιστορικών μας δεδομένων και πολιτικών βεβαιοτήτων. Αναρχικός, γυναικάς, άθεος, κινηματογραφόφιλος δάσκαλος της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης, προσιτός, είρων, αλλά ποτέ απολυταρχικός. Προκαλούσε με τα κείμενά του ενώ ταυτόχρονα ήταν ένας ωραίος μποέμ γλεντζές της ζωής και του ποδόγυρου. Ανοιχτό μυαλό σε κάθε ανατρεπτική κατά κάποιον τρόπο συμπεριφορά. Περισσότερο υποστήριζε τα δίκαια των ομοφυλοφίλων αυτός ο ακραιφνής στρέιτ με σοβαρότητα και επιστημονική εγκυρότητα, παρά οι διάφοροι γκέι παρατρεχάμενοι της δημοσιογραφίας. Ήταν ένας Έλληνας που έρχονταν από έναν άλλον πολιτιστικό πλανήτη. Πέρα από την εποχή του, έξω από τα στενά δικά μας πνευματικά μίζερα οράματα και πολιτικές φιλοδοξίες. Πρόσωπα σαν τον Βασίλη Ραφαηλίδη, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Παναγιώτη Κονδύλη, δεν γεννά συχνά η ελληνική επικράτεια. Δεν αντέχει θα τολμούσαμε να σημειώναμε το ελληνικό έδαφος. Οι Έλληνες αυτοί του προηγούμενου αιώνα, ξεπέρασαν τα κράσπεδα της κοινής ελληνικής λογικής μας και ανοίχτηκαν σε διεθνή πελάγη. Θες οι ιστορικές συγκυρίες, θες οι πολιτικές συνθήκες, θες οι προσωπικοί τους κοινωνικοί και πνευματικοί αγώνες, σχημάτισαν αυτούς τους σύγχρονους ήρωες του νεοελληνικού πνεύματος και σκέψης. Αυτούς τους Έλληνες, που δεν άντεχαν ούτε καν τα ασφυκτικά όρια της ιδεολογίας και ίσως της επιστήμης που ακολουθούσαν και υιοθετούσαν. Ήταν πέρα και πάνω ακόμα και από το ίδιο το γνωστικό πεδίο δράσης και της ανατρεπτικής ατμόσφαιρας που δημιουργούσε η σκέψη και ο λόγος τους. Είναι οι Έλληνες παντός καιρού και εποχής, για να χρησιμοποιήσω έναν χαρακτηρισμό που αναφέρεται στον ηθοποιό Θανάση Βέγγο.

Αναζητήστε και διαβάστε τα βιβλία και δημοσιεύματα του Βασίλη Ραφαηλίδη, αξίζουν περισσότερο από τα ψεύτικα και βαρύγδουπα λόγια των πολιτικών μας και των δημοσιογράφων παπαγαλάκια τους. Η γλώσσα του, δεν είναι περίτεχνη ακόμα και αν φλυαρεί ή κάνει μακρόσυρτες παρεμβάσεις. Το ύφος του δεν είναι σκοτεινό ούτε βλέπει αφ' υψηλού τα πράγματα όπως ορισμένοι προοδευτικοί ιστορικοί. Σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται αλλά κρίνει πολιτικά, ερμηνεύει πολιτικά, αναλύει με πολιτικό φακό τα συμβάντα της ιστορίας και των προσώπων της. Στάθηκε πάντα από την από εδώ πλευρά της πολιτικής χωρίς να το κρύψει, αλλά δεν δίσταζε να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα και πρακτικές της. Ερμήνευε τα πράγματα με γνώμονα κυρίως την οικονομία αλλά δεν ήταν δυσνόητος, δεν χανόταν μέσα σε οικονομίστικες μαρξιστικές αναλύσεις και ιστογράμματα ιδεολογικής καθαρότητας, αριστερής προπαγάνδας και σκοπιμότητας. Η γραφή του φανέρωνε περισσότερα από όσα ενδεχομένως έκρυβε πίσω από τις επιφάνειές της.

     Αυτή είναι η δική μου απάντηση στην διακήρυξη υποστήριξης των 372 ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, καλλιτεχνών που υποστηρίζουν τις ενέργειες της παρούσας κυβέρνησης για την Συμφωνία των Πρεσπών, χωρίς να θέτουν το ερώτημα γιατί δεν επιλέχτηκε η λύση ενός δημοψηφίσματος εκ μέρους της κυβερνώσας παράταξης. Ενός δημοκρατικού τρόπου, που, θα έφερνε και τον ίδιο τον ελληνικό λαό ενώπιον των ιστορικών ευθυνών του με την θετική ή αρνητική επιλογή του. Εκτός και αν οι 372 πνευματικοί μας άνθρωποι και καλλιτέχνες θεωρούν τον κόσμο που πωλούν τα πνευματικά και καλλιτεχνικά τους προϊόντα αρκετά ανώριμο και χωρίς πολιτικό κριτήριο ή βούληση.

Κλείνοντας να σημειώσω, θα παρακολουθήσουμε και πάλι μία ψεύτικη και άχρηστη πολιτική κοκορομαχία μεταξύ του Αλέξη και του Κυριάκου, μια πολιτική κοροϊδία των εκατοντάδων βουλευτών που θα ψηφίσουν. Αντί να κατέβαιναν στους ψηφοφόρους τους, στο λαό-που τόσο συχνά αναφέρουν ότι κόπτονται για εμάς, χωρίς εμάς-και να μας εξηγήσουν το πολιτικό σκεπτικό της απόφασής τους. Είτε θετικό είναι αυτό είτε αρνητικό. Αντί αυτού μας στήνουν στον τοίχο ως σοβινιστές και εθνικιστές.

Αυτήν την Δημοκρατία θέλετε αγαπητοί καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών; Και μάλιστα με δήθεν αριστερά λιλιά; Και θέλετε να έχουν εμπιστοσύνη έπειτα στο υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστημα; Ο ναός της δημοκρατίας βρίσκεται στους καθημερινούς δύσκολους αγώνες της ζωής, όχι στα βουλευτικά γραφεία, στις τηλεοπτικές κάμερες και στα προεδρικά μέγαρα ή τα έδρανα του σημερινού κοινοβουλίου.

    Και μια πρόταση από έναν ανώριμο φορολογούμενο έλληνα. Εφόσον ιστορικά γνωρίζουμε ή όπως γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, οι Μακεδόνες ήσαν ένα από τα ελληνικά φύλλα, αυτό των Δωριέων, γιατί να μην προτείνουμε στους γείτονές μας να αποκαλούνται Έλληνες; Δεν νομίζω να έχουμε επεκτατικές βλέψεις; Να τους ενσωματώσουμε γεωγραφικά;

ΥΓ. Για το νέο παλληκαράκι τον μικρό «ήρωα» του τένις. Μην υπερηφανεύεσαι πέρα από τις δυνατότητές σου, η τύχη ακόμα και του τένις έχει πολλά γυρίσματα. Ευ αγωνίσου και μην ακούς τις σειρήνες της διαφήμισης και της προβολής. Η δόξα θα έρθει από το ήθος του παιχνιδιού σου και της τεχνικής σου και όχι τους προβολείς της δημοσιότητας. Άσε πίσω σου τις άσχημες πλευρές της φυλής μας. Και κράτα απόσταση από τις δημόσιες επευφημίες.        

 Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 24 Ιανουαρίου 2019