Η Συμφωνία των Πρεσπών

«Ούκ απελεύσεσθε εις ψηφοφορίαν, αλλ’ εις κατάκρισιν».

Η συμφωνία των Πρεσπών,

ή

ένα ερώτημα προς τους αλλοδαπούς αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας.

     Εδώ και αρκετούς μήνες, προσπαθεί και ο έχων αυτήν την ιστοσελίδα, αλλά και όλοι σχεδόν οι Έλληνες,-θέλω να πιστεύω- να ξεδιαλύνουμε τον πολιτικό, διπλωματικό και ιστορικό γρίφο της Συμφωνίας των Πρεσπών για την ονοματολογία του γειτονικού κράτους, της ΦΥΡΟΜ. Ανήκω και εγώ, στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμπατριωτών μου, που, πολιτικολογούν, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα εκείνα γνωστικά, διπλωματικά εφόδια και ιστορικής ενημέρωσης, των μυστικών συνομιλιών που διεξήχθησαν για να βρεθεί επιτέλους μία λύση με την γείτονα χώρα. Οι φωνές που ακούγονται οφείλουμε να αναγνωρίσουμε υπάγονται είτε στην κατηγορία των ακραίων εθνικιστικών φωνασκιών, είτε στην ενημέρωση από ευτελείς φωνές της δημοσιογραφίας, είτε από συμβιβασμένους υποστηρικτές της συμφωνίας, είτε από μερίδα ελλήνων που συμφωνούν με την όποια συμφωνία μας επιβάλλουν οι ξένες ευρωπαϊκές δυνάμεις και οι θεσμοί τους (ΝΑΤΟ, ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ κλπ.). Η κραταιά υπερδύναμη πέραν του ατλαντικού (ΗΠΑ) ή ακόμα και ο κύριος Τζωρτζ Σόρος. Αν ανοίξετε τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις τους τελευταίους μήνες, δεν θα ακούσετε παρά ιαχές πολεμικές εντεύθεν κακείθεν για τα όποια υπέρ (;) ή κατά της συμφωνίας. Οι μεν θεωρούν προδότες τους κυβερνητικούς και άλλους βουλευτές που θα ψηφίσουν όταν έρθει στην Ελληνική Βουλή η συμφωνία, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό εθνικής αμύνης (που του ζητούν να κρατήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις και να παραιτηθεί), τον πρόεδρο της δημοκρατίας (που δεν μπορεί να το παίζει πολιτικά εννοώ πάντα, ανεύθυνος, όταν ψηφίζονται τόσα και τόσα νομοσχέδια σε βάρος των Ελλήνων), τους βουλευτές της κυβερνώσας συμπαράταξης που με τις κυβερνητικές τους επιλογές και πρακτικές είναι υπεύθυνοι στο ξεπούλημα του ονόματος και της ιστορίας της πανάρχαιας ελληνικής Μακεδονίας. Ένα πολιτικό και πολιτειακό σημερινό σύστημα διακυβέρνησης (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) που είναι ανάξιο των ιστορικών περιστάσεων και του πολιτικού του ρόλου, που γιαυτό ψηφίστηκαν στις πρόσφατες εκλογές, απέναντι στον ελληνικό λαό και την ελληνική ιστορία και χώρα. Οι φωνές είναι ισχυρές, συνήθως ακραίες, και μάλλον, ελάχιστες φορές τεκμηριωμένες. Πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις και φωνές που στοχεύουν στο θυμικό μας και όχι στην πολιτική κρίση και στην λογική μας. Που πηγάζει από την Αριστοτελική μας παράδοση και μαθητεία ως Έλληνες.

«Έλληνες εσμέν το γένος, ών ηγείσθε ως ή τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»

Ακούμε να μας υπενθυμίζει από το ελληνικό βυζάντιο τα χρόνια της τελευταίας παλαιολόγειας αναγέννησης, λίγο πριν πέσει στα χέρια των οθωμανών κατακτητών η Κωνσταντινούπολη, ο φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων. Ο φιλόσοφος που, «με το θαυμασμό του για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και την πίστη του στην αναγεννητική δύναμη του Ελληνισμού σηματοδότησε τη δημιουργία ελληνικής εθνικής συνείδησης και το πρώτο ουσιαστικό φανέρωμα του νέου Ελληνισμού», όπως γράφει ο κύριος Δημήτριος Κ. Χατζημιχαήλ, στην έκδοση «ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΕΜΙΣΤΟΥ ΠΛΗΘΩΝΟΣ ΝΟΜΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ», πρόλογος Diether Roderich Reinsch (Frei Universitat Berlin), Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Δημήτριος Κ. Χατζημιχαήλ, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ 2005 σελίδα 38. Μια σειρά εκδόσεων Βυζαντινών συγγραφέων που την επιμέλεια και την διεύθυνση έχει ο καθηγητής βυζαντινής φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κύριος Βασίλης Κατσαρός.

     Παράλληλα με τις ιαχές μας, υπάρχει και μια άνθηση εκδόσεων που αφορούν το Μακεδονικό πρόβλημα. Γράφονται και εκδίδονται βιβλία και μελετήματα,-και πωλούνται στο εμπόριο, σε όχι και τόσο χαμηλή τιμή-ή δίδονται από ημερήσιες εφημερίδες στο αναγνωστικό τους κοινό ή προσφέρονται από ραδιοφωνικούς παρουσιαστές σε εκπομπές τους. Ακόμα, δημοσιεύονται σε εφημερίδες κείμενα που μιλούν αρνητικά για την ιστορία ή την πολιτική παρουσία του μακεδονομάχου Παύλου Μελά, ή πάλι, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποιούν το όνομα και τα λεγόμενα του Ίωνος Δραγούμη για να στηρίξουν τις θέσεις τους που είναι ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών.  Όπως εύκολα αναγνωρίζουμε, όλοι σχεδόν οι Έλληνες, ανεξάρτητα από το βαθμό συμμετοχής τους στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, μετέχουν σε αυτήν την αντιπαράθεση που αφορά την Ιστορία μας, την παράδοσή μας, τις ελληνικές ρίζες μας. Από την μία οι εθνομηδενιστές και οι προδότες και από την άλλη οι εκσυγχρονιστές και οι αριστεροί ηγήτορες της ελληνικής πολιτικής σκηνής των χρόνων μας. Όλοι όμως, συμφωνούμε ότι δεν ωφελεί την χώρα μας να παραμείνει ανοιχτό ένα διπλωματικό ζήτημα μάλλον όχι και τόσο αμελητέας πολιτικής σημασίας. Δεν θέτω τους όποιους χαρακτηρισμούς εντός εισαγωγικών γιατί θα ήταν ταρτουφισμός μπροστά σε αυτά που ακούγονται καθημερινά στον δημόσιο λόγο.

     Ο γράφων αυτό το σημείωμα, δεν μπορεί παρά να είναι από την μεριά που υποστηρίζει τα δίκαια των Ελλήνων Μακεδόνων και να έχει τις ανάλογες ενστάσεις απέναντι στην επερχόμενη συμφωνία από την Ελληνική Βουλή. Θυμάται επίσης, ότι φιλικό του πρόσωπο, του ανέφερε παλαιότερα, πόσο δυναμικό ήταν το Σκοπιανό λόμπι στο εξωτερικό, το οποίο αυτοαποκαλούνταν Μακεδόνες. Έχουμε δηλαδή ένα διπλωματικό και πολιτικό σημείο αντιλεγόμενο, που αφορά την Ιστορία μας, την παράδοσή μας, την ταυτότητά μας σαν εθνική οντότητα με πανάρχαιες ιστορικές ρίζες αλλά και ορισμένες μάλλον μυθοπλασίες που μας γαλούχησε το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

     Εμείς οι Έλληνες, κοιμόμαστε Χριστιανοί και ξυπνάμε Εθνικοί. Μεταβαίνουμε στην Ευρώπη ως Έλληνες και γυρίζουμε ως Ευρωπαίοι. Ακούμε να παινεύουν οι ξένοι τουρίστες την πατρίδα μας και μας έρχεται στο νου ο Greek lover που θα καμακώσει με την τρίαινά του κάθε ξανθή δίμετρη θηλυκή ύπαρξη-ή και αρσενική-και επισκεπτόμαστε τους αρχαιολογικούς μας χώρους μόνο όταν είναι δωρεάν και δεν θα ξοδέψουμε δεκάρα. Ακούμε να θαυμάζουν οι ξένοι επισκέπτες τα ιστορικά μας μνημεία και εμείς είμαστε ικανοποιημένοι μόνο όταν γευθούν τον ελληνικό μουσακά και την ρετσίνα. Ακούμε πολλούς από αυτούς να μιλούν σπαστά αρχαία ελληνικά και μας κακοφαίνεται που δεν μιλούν τα τουριστικά αγγλικά που μιλάμε εμείς. Συμπεριφερόμαστε σαν βαλκάνιοι Ρωμιοί αλλά θέλουμε να μας υπολογίζουν σαν ισότιμους Ευρωπαίους, και μάλιστα προηγμένης πνευματικής ανάπτυξης. Τσακωνόμαστε και διχαζόμαστε αν είμαστε Έλληνες ή Ρωμιοί, την ίδια στιγμή, που οι προπάτορες μας, βίωναν την παράδοσή τους μέσα στον ιστορικό τους βίο χωρίς διχαστικές αναλύσεις και καταγγελίες. Και ούτω καθ’ εξής. Έτσι λοιπόν, το ζήτημα της επίλυσης του ονόματος της γείτονος βόρειας χώρας, συζητείται, αφού πρώτα εξαντληθεί ο χρόνος στα κανάλια, για την επιδοματική πολιτική, τα αναδρομικά των διαφόρων επαγγελματικών ομάδων, το κόψιμο της επικουρικής σύνταξης, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την επανεξέταση προς τα κάτω των ορίων συνταξιοδότησης, την ψήφιση νομοσχεδίων από την παρούσα Βουλή που δεσμεύουν τόσο τις ζωές μας όσο και την χώρα μας. Περι-ιστορούμαι κατά κάποιον τρόπο, σαν να είμαστε σε ένα μεγάλο καφενείο και μεταξύ κούρασης και ανάπαυλας, οικονομικής ανάλυσης από έμπειρα δημοσιογραφικά χείλη που περιμένουμε πως και πως για να δώσουμε τις πληροφορίες που ακούσαμε στους εφοριακούς μας και στους διάφορους συνταξιοδοτιστές μας, (τους καθοδηγητές μας προς έξοδο από τον εργασιακό βίο) συνομιλούμε φωναχτά για το ζήτημα. Και δεν βλέπουμε μάλλον, ότι την ίδια στιγμή η άλλη πλευρά, σχεδιάζει τα επιτελικά της σχέδια με υπομονή και επιμονή.

     Δυστυχώς, η σημερινή κυβερνητική εξουσία, δεν συζήτησε με κανέναν τα σχέδιά της. Και το κυριότερο, εφόσον μιλάμε για Δημοκρατία, έστω και εντός Μνημονίων-(τρία μέχρι τώρα φανερά) δεν έθεσε το μέγα αυτό εθνικό ζήτημα σε Δημοψήφισμα. Ώστε να αποφανθεί, ο «κυρίαρχος» (τι άχρωμη λέξη και αυτή) λαός; Δηλαδή, να πάρουμε την ιστορική ευθύνη εμείς οι Έλληνες πάνω μας. Ώριμα και με ιστορικές ευθύνες που θα αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι. Αντί αυτού προχώρησε σε επιβαλλόμενους συμβιβασμούς που υποχρεώθηκε να κάνει από τις ξένες δυνάμεις. Και έδωσε το δικαίωμα στους μη υποστηριχτές να μιλούν για πατρίδα προτεκτοράτο και δεν έχουν άδικο. Γιατί, μην μου πείτε ότι η κυρία Γερμανίδα Καγκελάριος η φράου Μέρκελ (well come madame),-μου θυμίζει την ταινία «Καλώς όρισες δολάριο», επισκέφτηκε την χώρα μας για να δειπνήσει στον λόφο της Καστέλας με θέα το Σούνιο, και να δει αν είναι μαύρα τα πανιά της επιστροφής του Θησέα; Αν αυτό δεν είναι ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας, τότε τι είναι; Και αυτό γίνεται όταν στην κυβέρνηση υπάρχει μια «αριστερή» (τι κρυόκολη λέξη και αυτή) κυβέρνηση; Άχ! που έλεγε κάποτε και ο ποιητής, «Πούσε νιότη που μου έλεγες ότι θα γινόμουν άλλος. Θέλω να πω, ότι έχουμε σοβαρό πρόβλημα δημοκρατίας στην χώρα μας και κανείς δεν ασχολείται με αυτό. Τυρβάζουμε σαν Μακεδονομάχοι όταν εντός και εκτός των γεωγραφικών τειχών της πατρίδας μας κανείς όπως φαίνεται δεν μας υπολογίζει. Ή στην καλύτερη περίπτωση, μας επιβάλλουν μια λύση παρά την πλειοψηφία της θέλησής μας σαν έθνος και σαν ιστορικός λαός στην περιοχή των βαλκανίων.

      Και σκοπός αυτού του σημειώματος είναι ο εξής:

Σκέφτηκα να παρακαλέσω όλους και όλες τους αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας από διάφορα μέρη του εξωτερικού (ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑ-ΕΥΡΩΠΗ-ΝΟΤΙΟ ΑΜΕΡΙΚΗ-ΑΣΙΑ-ΩΚΕΑΝΙΑ κλπ.), όχι τους Έλληνες, αλλά τους ξένους υπηκόους. Τους ενδεχόμενους καθηγητές ελληνικών, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους αγαπώντες την αρχαία κληρονομιά μας, την βυζαντινή μετέπειτα, αλλά και την σύγχρονη ελληνική ποίηση και γραμματεία να μου έγραφαν την γνώμη τους για το συγκεκριμένο ζήτημα που αφορά την ιστορία της πατρίδας μου. Να εκφράσουν δηλαδή σε όποιο μέρος της γης κατοικούν σε όποια γλώσσα μιλούν, ποια είναι η δική τους άποψη, πέρα από αυτές των κυβερνήσεών τους. Είναι δηλαδή ιστορικά δίκαιο να απεμπολήσουμε πανάρχαια ιστορικά μας δικαιώματα εν ονόματι μιας συμφωνίας που θα ανοίξει τις πύλες προς το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ενός νεοσύστατου κράτους που δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Τι πιστεύουν αυτοί, που αγαπούν θέλω να ελπίζω την χώρα μου, μια και διαβάζουν τα κείμενα των ποιητών της και των λογοτεχνών της για το εθνικό για εμάς πρόβλημα; Και η απάντηση, δεν είναι κατ’ ανάγκη υποχρεωτικά να συμφωνούν με εμάς τους Έλληνες και Μακεδόνες, όχι, η γνώμη η δική τους ποια είναι. Είναι ενημερωμένοι πάνω σε αυτό το ζήτημα; Τους έχει απασχολήσει καθόλου; Το έχουν συζητήσει στους πνευματικούς τους κύκλους; Στους πανεπιστημιακούς, στα σχολεία που ενδεχομένως διδάσκουν; Τι πιστεύουν εκείνοι για εμάς. Και η όποια απάντηση μπορεί να δοθεί και σε άλλους πνευματικούς χώρους και δίκτυα που ασχολούνται με την ελληνική γραμματεία και τον πολιτισμό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνήσουν με εμάς αποκλειστικά. Θα με ενδιέφερε η γνώμη των απλών ανθρώπων των ξένων αυτών χωρών για την σημερινή πολιτική πραγματικότητα στην χώρα μας και την διένεξη με την άλλη πλευρά.

     Όπως, θα ήθελα να γνωρίζω και τις απόψεις των Σκοπιανών, γιατί τόση επιμονή να ονομασθούν Μακεδόνες; Ποια εθνική «ανασφάλεια» τους οδηγεί-ενώ είναι ένα κράτος και με άλλες εθνότητες-στο να διεκδικούν την Ονοματολογία και άλλα ζητήματα από μια γείτονα χώρα όπως η Ελλάδα; Που αποσκοπούν στο μέλλον;

      Και, σύμφωνα με τα παραπάνω, εφόσον δεν μας υπολογίζουν οι δικοί μας κυβερνώντες, σε τέτοιου είδους και μορφής προβλήματα, το θέμα δεν είναι τι θα γράψει η Ιστορία για σένα που έλαβες αυτήν την απόφαση σαν υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης ή οι 150+1 βουλευτές, αλλά, στο τι ενδεχόμενες ιστορικές και πολιτικές περιπέτειες βάζεις το μέλλον της χώρας σου και τους κατοίκους που σε ψήφισαν ή δεν σε ψήφισαν. Η ευθύνη είναι εθνική δεν είναι πολιτική. Η ιστορία δεν ανήκει μόνο σε εμάς τους σημερινούς μόνο νεοέλληνες, έχει  παρελθόν και μέλλον. Δεν πράττεις ανάλογα με το τι θα γράψει ο ιστορικός για σένα, αλλά ανάλογα με το βαθμό εθνικής συνείδησης που έχεις μέσα σου; Και μια χώρα, δεν είναι ένα οικόπεδο που το δίνεις αντιπαροχή σε ξένους συμμάχους για να σου δώσουν καλή τιμή αντιπαροχής. Μια πατρίδα-όσο καταχρεωμένη και αν είναι-έχει μια ιστορική υπερηφάνεια, που προέρχεται από το παρελθόν και θέλω να πιστεύω ότι βαδίζει στο μέλλον; Τέτοιες εθνικές αποφάσεις, δεν παίρνονται από συγκυριακές συνιστώσες όσο προοδευτικές και αν είναι αυτές. Γιατί, τα αποτελέσματα, μεθαύριο, ίσως να είναι μη αναστρέψιμα.

     Είμαι και εγώ, ένας απλός φορολογούμενος εργαζόμενος πολίτης που δεν κατανοώ πολιτικά και εθνικά πολλές ηττοπάθειες του πολιτικού μας σημερινού συστήματος, παλαιότερα, θα ονόμαζαν τέτοιες πολιτικές πρακτικές αντιδημοκρατικές, τώρα σε βαπτίζουν εσένα με διάφορους χαρακτηρισμούς με την απειλή στην καταφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ, για τα όσα νομοσχέδια λαμβάνονται και πάλι ερήμην μας, δεν ακούγεται κιχ.

     Επειδή όμως, εμείς οι Έλληνες έστω και με το ζόρι, πάντα αφήνουμε ένα παραθυράκι μέσα στην Ιστορία, δηλαδή σκέφτομαι μήπως εντέλει στο μέλλον μας βγει σε καλό αυτή η απόφαση, αλλά αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω ούτε και έχω και το βιολογικό ρολόι με το μέρος μου να το επιβεβαιώσω, γιαυτό κατέφυγα και πάλι στην ίδια την Ιστορία, έστω και αν δεν μας αφορά άμεσα.

Διαβάζω ξανά έναν ογκώδη τόμο με τις πολιτικές συνεντεύξεις που είχε κάποτε πάρει η ιταλίδα δημοσιογράφος από διάφορους πολιτικούς και άλλους ηγέτες η ξακουστή Οριάνα Φαλλάτσι, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ-Αθήνα 1976. Η μετάφραση είναι της Έρης Κανδρή. Στο INTERVISTA CON LA STORIA, η πανέξυπνη και δραστήρια ιταλίδα δημοσιογράφος συνεντευξιάζεται με τους πολιτικούς όπως η ινδή πρωθυπουργός Ίντιρα Γκάντι, τον βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεϊν, τον αρχιεπίσκοπο της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριο, τον γερμανό καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ, την πρωθυπουργό του Ισραήλ Γκόλντα Μεϊρ, τον ηγέτη των παλαιστινίων Γιασέρ Αραφάτ, τον Σάχη της Περσίας, τον αντιστασιακό Αλέξανδρο Παναγούλη και άλλους ηγέτες και στρατιωτικούς της εποχής της δεκαετίας του 1970-1980, προσπαθώντας να αναγνωρίσω ή να ανιχνεύσω αν στις μεταγενέστερες δεκαετίες, επαληθεύθηκαν ιστορικά και πολιτικά οι αποφάσεις αυτών των ηγετών που επηρέασαν την εποχή τους. Προσπαθώ να κατανοήσω, μέσα από την πολιτική τους σκέψη αν θα επαληθευτεί θετικά ή αρνητικά και η σημερινή δική μας συμφωνία με την άλλη πλευρά. Αν δηλαδή είναι άσκοπες οι φωνασκίες ή οι διαδηλώσεις και, μήπως είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα ιστορικό εθνικό μαρτυρολόγιο που μας βαυκαλίζει από τα παιδικά μας χρόνια ή έχει δίκιο η ιστορική μας διαίσθηση που μας κάνει να αρνούμαστε χωρίς να ερωτηθούμε καν αυτήν την συμφωνία και την αναμενόμενη ψήφισή του από το σημερινό κοινοβούλιο και το υπάρχον πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Μόνο που, φοβάμαι, ότι έχοντας την πρόσφατη εκλογική εμπειρία, αν ετίθεντο σε δημοψήφισμα η συγκεκριμένη συμφωνία, εν μία νυχτί θα έκαναν το άσπρο μαύρο όπως έγινε και το 2015, για να παραμείνουν στην εξουσία οι αυριανοί υπογράφοντες.

Άραγε, όλοι αυτοί οι Έλληνες που φωνάζουν και διαμαρτύρονται θα ξαναψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές αυτούς τους βουλευτές και αυτά τα πρόσωπα; Ερώτηση κάνω.

      Γιαυτό λοιπόν σκέφτηκα να θέσω το ερώτημα στους αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας που δεν είναι Έλληνες και δεν εμπλέκονται άμεσα σε αυτήν την πολιτική και διπλωματική περιπέτεια που βρίσκεται η χώρα μας αλλά και η άλλη πλευρά.

       Θα ήθελα να κλείσω με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Γεράση, Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΘΙΚΟΙ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ, εκδόσεις Ροές 1989, σελίδα 236.

«Η δεσπόζουσα θέση της μαρτυρολογίας στη νεοελληνική κοινωνία, ως ατομικής συμπεριφοράς και ως θεσμικής σκέψης για την οργάνωση της κοινής δράσης (αλλά και ως οργάνου ανάλυσης και ερμηνείας ιστορικών και κοινωνικών συμβάντων) υπογραμμίζει την αλήθεια, ότι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ελευθερία της, ότι η ελληνική κοινωνία  ούτε επιθυμεί, ούτε έχει τη δύναμη να δεχτεί και να στηρίξει την ελευθερία της, αλλά επιζητεί άλλοθι για τη νομιμοποίηση της συμπεριφοράς του δούλου. Μια στάση που μεταμόρφωσε τους πολίτες της σε ακούσιους πράκτορες και την ίδια την ελληνική κοινωνία σε ανιστόρητο, άχρηστο πρακτορείο. Πράκτορες και πρακτορείο με την έννοια της διακίνησης ξένων ιδεών και απόψεων: πολίτες και κοινωνία χωρίς δική τους παραγωγή και χωρίς δικό τους Λόγο. Η κινδυνολογία. Η αντικομμουνιστική και αντικαπιταλιστική υστερία. Η γενική ξενοφοβία. Η αντικοινωνική συμπεριφορά. Ο οικογενειακός απομονωτισμός που μετέβαλε την οικογένεια από τρυφερή εστία σε παρανοϊκό γκέτο. Η συνωμοσιολογία και η παρασκηνιολογία. Το κυνήγι των «μαγισσών» και των «θαυματουργών υδάτων» (βλ. την περίπτωση της αγίας Αθανασίας και το νερό του Καματερού), με πλήρη δημοκρατία στον αιώνα του διαστήματος. Η ανεκδιήγητη μασσωνολογία, η ακατάσχετη πρακτορολογία, ο εγωκεντρικός χαρακτήρας της ατομικής συμπεριφοράς που καταργεί την επικοινωνία και εγγίζει τα όρια του φασισμού, και πλήθος άλλων δεν είναι παρά μετασχηματισμοί του δεσπόζοντος μαρτυρολογικού μοντέλου.».

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 12 του Γενάρη 2018

Πρώτη γραφή, σήμερα, περιμένοντας τις απαντήσεις και τις πολιτικές εξελίξεις.

Η γείτονα χώρα ψήφισε την αλλαγή της συνταγματικής της ονομασίας σε Βόρεια Μακεδονία. Αν καταλαβαίνω πολιτικά σημαίνει κάτι σαν το Βόρειο Βιετνάμ και το Νότιο; Την Βόρεια Κορέα και την Νότια;

Ο γενικός τίτλος είναι μια παραλλαγή φράσης από το βιβλίο για τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα.

«ούκ απελεύσεσθε εις σύνοδον, αλλ’ εις κατάκρισιν.