Αποχαιρετισμός στους αποφοίτους 2013

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ	1:37 π.μ. (Πριν από 6 ώρες)
προς εγώ

Αποχαιρετισμός στους απόφοιτους 2013

Βοn soir  Bouona sera και  καλησπέρα στη γλώσσα της καρδιάς, στη γλώσσα τη μητέρα  όλων των γλωσσών

Η αίθουσα αυτή έχει κακή ηχητική για το χαμηλόφωνο κήρυγμα της αγάπης. Θα ΄θελα συνεπώς και ως εκ τούτου να σας παρακαλέσω ευθύς εξαρχής να ενισχύσετε την όποια ακουστική της με την ηχομόνωση της προσοχής σας  και με την πολύτιμη σιωπή σας (μαζέψτε τη σιωπή σας-με πετροβολεί) ή αλλιώς μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι αγάπη, έχω ανάγκη τη σιωπή σας κι όχι τον ψίθυρό σας για να μην νιώθω σαν κλασική μουσική μέσα σε χασαποταβέρνα. Θα ΄θελα να μιλήσω  για το ακριβότερο, για την αγάπη (αγάπη πριν πω το 'ονομ'α σου ήμουν βουβός, αγάπη, πως είπα τ΄ονομά σου και δεν κάηκα χθες βράδυ σε ψιθύρισα μόνο και μου παν να τραγουδώ σιγότερα), να σας μιλήσω για τις αξόδευτες ποσότητες αγάπης που  στιβάζονται  μέσα μου, που δεν πρόλαβα να σας τις σκορπίσω όπως σας άξιζε, που δεν πρόφτασα να σας τις προσφέρω στα τρία χρόνια που σας είχα-είσθε για μένα η ιστορική μου φουρνιά –στην πρώτη τάξη σας είχα ως διευθυντής, στη β΄τάξη σας είχα ως καθηγητής -τα περισσότερα τμήματα- και στην Τρίτη τάξη εφέτος σας είχα ως αόρατος επισκέπτης μαθαίνοντας καταλεπτώς παράλληλα από καθηγητές σας  με πρώτη την κ. Σύρμα  -της παράγγειλα να μου φιλήσεις τα παιδιά και να τα αγαπάς περισσότερο γιατί δεν πρόλαβα εγώ- κι απόψε σας έχω πια ως αποφοίτους δηλ είσαστε το τριπλό μου τζακπότ -σας ευχαριστώ από της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα.Έφυγα πρώτος γιατί δεν είχα τη δύναμη να σε βλέπω να φεύγεις- γι αυτό έφυγα από πέρυσι για να έχω προπονηθεί όλο το χειμώνα για να αντέξω τη συγκίνηση απόψε, ή άλλιώς για το πρώτο βήμα είχα φτερά για το τελευταίο πόδια δεν είχα. Δεν έχω πόδια  αλλά έχω αίμα και καρδιά και χέρια να σας αγκαλιάσω όλους μαζί απόψε, καρδιά που εσείς την αιμοδοτούσατε επί τρία ανεπανάληπτα χρόνια. Σας ευχαριστώ θερμά. Κι αν θα μου κόψουν τα χέρια/ θα σ αγαπώ με το μυαλό μου /κι αν θα μου πάρουν το κεφάλι θα σ΄αγαπώ με την καρδιά μου/ κι αν ξεριζώσουν την καρδιά μου/ με το αίμα μου που θα απλωθεί στη γη/ πάλι θα σ΄αγαπώ. (Ρίλκε)

Σας αγαπώ με το μυαλό μου με την καρδιά μου με το αίμα μου που απλώθηκε όχι στη γη αλλά στο στυπόχαρτο ενός βιβλίου  που θα σας μοιραστεί απόψε σε λίγο (εκεί θα συναντηθούμε και θα συναντιόμαστε). Τα δάκρυα το αίμα θα βάλω σε σχήμα βιβλίου μεγάλο(Καρυωτάκης). Εκεί θα με βρείτε και τους εαυτούς σας να σας περιμένω. Κάποιοι θα βρείτε μέσα στο βιβλίο και τα ονόματά σας και τη σκιά σας όλοι και στο επόμενο βιβλίο - δεν θέλω διακρίσεις, θα βρείτε τα ονόματά σας όλοι.

Πρωτίστως επιθυμώ να απευθυνθώ στα παιδιά που δεν πήγαν καλά σε ένα δυο μαθήματα στις εξετάσεις - για να πληρωθεί το ευαγγελικό ρηθέν και έσονται οι έσχατοι πρώτοι. Επαναλαμβάνω ότι η ζωή δεν τελειώνει με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Αρχίζει μετά τις πανελλήνιες. Και συχνά είναι και παράλογη. Γι αυτό χρειάζεται ψυχραιμία μεγάλη. Ο εισηγητής του  θεάτρου του παραλόγου  περίφημος Ευγένιος Ιονέσκο

είχε πει σε συνέντευξή του από αποτυχία σε αποτυχία κατάντησα στην Ακαδημία και σε άλλη ερώτηση ποιον αναγνωρίζει τον μεγαλύτερό του δάσκαλο απάντησε  την αποτυχία, την αποτυχία για τι μας μαθαίνει να ξαναπροσπαθούμε και κατ’ ουσίαν αυτή μας δίνει το κλειδί τελικά για την επιτυχία. Γι αυτό λοιπόν καλοδεχούμενη και η αποτυχία και ψυχραιμία παιδιά όπως συνιστούσε και ο μεγάλος δάσκαλος του σινεμά και της ζωής αθάνατος Θανάσης  Βέγγος κι ας μη φοίτησε σε καμιά ακαδημία ή πανεπιστήμιο. Πανεπιζήμιο θα το έλεγε ο Ροίδης απόφοιτος του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου αυτός, του πανεπιστημίου της ζωής.

  Να ξαναπροσπαθήσουμε γιατί το ωραίο και το δύσκολο δεν είναι να μην πέσεις/ το ωραίο  και το δύσκολο είναι να πέσεις και να ξανασηκωθείς (Κωσταβάρας).

Όταν μάλιστα ο Ιονέσκο έγραψε το περίφημο θεατρικό Η φαλακρή τραγουδίστρια τον ρώτησαν γιατί διάλεξε αυτόν τον τίτλο. Αν το ονόμαζα η Τραγουδίστρια με τα ωραία μαλλιά  θα νόμιζαν ότι μιλάω για τρίχες, απάντησε. Με άλλα λόγια, τρίχες είναι - και μην κάνετε την τρίχα τριχιά, αν κάποιος από εσάς δεν πήγε καλά σε ένα ή δυο μαθήματα και δεν περάσετε στην πρώτη επιλογή σας. Η γυναίκα μου έδωσε ιατρική και δεν έπιασε ούτε μαία, έδωσε σε εμένα και πέρασε με άριστα Άρα τι πρόβλημα έχετε αν κάποιος δεν περάσει στην πρώτης σας επιλογή δεδομένου ότι το καλό το παλληκάρι -πολύ περισσότερο το έξυπνο κορίτσι- ξέρει κι άλλο μονοπάτι ή  αλλιώς υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν μανταρίνια

Εύχομαι σε όλους νηστεύσαντες  και μη νηστεύσαντες, σε αριστεύσαντες και μη αριστεύσαντες -και έσονται οι έσχατοι πρώτοι για να πληρωθεί το ευαγγελικό ρηθέν-, καλό ταξίδι στη ζωή που είναι το σημαντικότερο, υπεράνω πάσης επιτυχίας γιατί η ζωή είναι θεία κοινωνία και όλοι έχουν δικαίωμα και μεταλαβιά σ΄αυτήν και στο όνειρο. Θα σας διανεμηθεί ως δώρο ως επιταξίδιο δώρο ένα βιβλίο μου που τυπώθηκε ακριβώς σήμερα  το μεσημέρι και φέρει τον τίτλο ΟΝΕΙΡΟΥ οδύσσεια (όχι Ομήρου οδύσσεια -και προς θεού ουδείς υπαινιγμός προς τον ασύγκριτο προπάτορα και παππού όλων των ποιητών τον Όμηρο, από τα ψίχουλα του τραπεζιού του σιτιζόμαστε έκτοτε όλοι οι επίγονοι -0 Όμηρος το αγέραστο στόμα του κόσμου-γιατί κι εγώ όμηρος είμαι (όμηρος με μικρό όμικρον, όμηρος δηλ νιώθω της δικής σας αγάπης - θήτευσα και βιώνω την πιο γλυκιά ομηρία εκείνη της αγάπης σας με λύτρα και έλυτρα την παντοτινή θύμησή σας. Κοντά σας έζησα την πιο γόνιμη ομηρεία, μα-θητεία στην ανιδιοτέλεια, στον ιδεαλισμό στην αλληλεγγύη στην ελπιδοφόρα αύρα σας. Στο εξώφυλλο δεν είναι η Νίκη της Σαμοθράκης αλλά το ανεπανάληπτο γλυπτό της δικής εφηβείας. Ονείρου οδύσσεια λοιπόν δηλ το ονειρικό ταξίδι της περιπέτειας από όνειρο σε όνειρο  από τάξη σε τάξη, από τμήμα σε τμήμα και που κράτησε με εσάς τρία χρόνια και για μένα όχι δέκα χρόνια όπως του ομηρικού Οδυσσέα  αλλά 35 από σχολείο σε σχολείο εκ των οποίων τα  20 συναπτά  στο ωραιότερο των σχολείων δηλ στο 2^ο Λύκειο ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ δηλ. από καταβολής του και ιδρύσεώς του και έναρξης του - τέτοιο θαύμα ευτυχίας. Εσείς λοιπόν, το άνθος του 2^ΟΥ λυκείου είσαστε η Ιθάκη μου, το νόστιμο ήμαρ, ο ποθητός προορισμός μου κι ευτυχισμένος που έκανα το ταξίδι του Οδυσσέα, μάλιστα δυο φορές μεγαλύτερο, όχι 10 αλλά 20 χρόνια διήρκεσε, με ναύτες, κωπηλάτες καπετάνιους συντρόφους εσάς τους μαθητές μου –αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει- τηρώντας πιστά και κατά γράμμα τις οδηγίες του μεγάλου αλεξανδρινού, του Καβάφη της Ιθάκης -του Καβάφη ποιητή παγκόσμιου βεληνεκούς  που εφέτος είναι έτος του, όπως και όλα τα επόμενα- και ευλογήθηκα να κάνω αυτό το ταξίδι και για μένα θα διαρκέσει και όσα χρόνια ακόμη μου απομένουν  νοερά λαθρεπιβάτης στο πλοίο της αγάπης που λέγεται αυλή 2ου Λυκείου, αυλή που μοιάζει με λιμάνι και αγκαλιά μαζί όπως γράφω σε ένα παλιότερο ποίημά μου.

   Τον τίτλο Ονείρου οδύσσεια τον επαναλαμβάνω ως τίτλο και σε ένα άλλο ποίημά μου μέσα στο βιβλίο -όνειρο μέσα στο όνειρο- αλλά η λέξη οδύσσεια εκεί δεν γράφεται με ομικρον και ύψιλον [από το οδυσσέας, έτσι κι αλλιώς Οδυσσείς είμαστε όλοι μπαρκαρισμένοι στο όνειρο  κατά τις οδηγίες του μεγάλου Καβάφη], ωδήσσεια λοιπόν με ωμέγα και ήτα – ωδή δηλ ύμνος, όλη η προσπάθεια στο βιβλίο είναι να καταγραφεί  η ωδή-ύμνος στο όνειρο ωδή στην περιπέτεια του ονείρου. Και όνειρο θα πει να ρθει κι ένα απόγευμα που να μη γίνει βράδυ (Δημουλά) -όπως αυτό απόψε που φωτίζεται σαν μέρα από τη λάμψη των ματιών και του προσώπου σας- είναι κάτι βράδυα που μόνο ένας αναστεναγμός μας χωρίζει από τον παράδεισο(Λειβαδίτης)- όπως αυτό το αποψινό και παντοτινό πια στη συνείδησή μας.

 ‘Ονειρο θα πει ακόμη το να ασκείς το βασιλικότερο των επαγγελμάτων, να είσαι δάσκαλος, με πρώτη σου ύλη την εύπλαστη ψυχή των εφήβων -επάγγελμά μου: η ψυχή μου(Καρούζος)- εσείς είσαστε η ψυχή μου, το άγγελμα μου το επάγγελμα μου που θα με συνεχίσετε. Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο(Λειβαδίτης). Αυτό που εσείς θα κατορθώσετε.

   Σας ευχαριστώ όλους -μαθητές-συναδέλφους ποτέ δεν σας ξεχώριζα- κι ας μου το καταλόγιζαν ως ελάττωμά μου επί Διευθύνσεως μου πώς να ξεχωρίσεις, να κάνεις διακρίσεις ανάμεσα σε  παιδιά  μικρά και μικρομέγαλα, σε πρωτοετείς δευτεροετείς τριτοετείς και σε εικοσαετείς ή τριακονταπενταετείς όπως η αφεντιά μου  και τινών άλλων- ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε.

  Σας ευχαριστώ όλους γιατί εσείς μου δώσατε τους σπόρους των χθεσινών, αυριανών και μελλοντικών μου ποιημάτων. Σε σας χρωστάω  πολλά.  Κάποιοι θα βρείτε και τα ονόματά σας μέσα και στο επόμενο βιβλίο μου θα τα βρείτε όλοι. Νεών κατάλογος είναι ο τίτλος της περίφημης β΄ ραψωδίας της ιλιάδας. Νέων κατάλογος, Μαθητών  κατάλογος, παραλίγο να πω μαχητών κατάλογος θα είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου μου που ήδη κυοφορείται με άμωμη σύλληψη τη δική σας αρχαγγελική αγάπη.

Και κάτι τελευταίο και προσωπικό αλλά προσοχή. Θέλω να εισπραχθεί και να ερμηνευτεί σωστά όχι ως επίδειξη -ανθρώπινη αδυναμία κι αυτή ποιος μας δεν την έχουμε- όχι ως επίδειξη αλλά ως απόδειξη της αγάπης μου για τη δουλειά μου, αυτή μου έδωσε τη δύναμη να γράψω. Όλοι οι δάσκαλοι είμαστε ποιητές λόγω επαγγέλματος απλώς, κάποιοι τολμούμε  εκτός προφορικά να το καταθέσουμε έστω κι αδέξια και γραπτώς. Σας αποκαλύπτω λοιπόν -δεν το ξέρει κανένας συνάδελφος ούτε ο πιο κολλητός ούτε ο κ Διευθυντής μας- και το μας δεν είναι πλεοναστικό ή  κολακευτικό απλής φιλοφρόνησης, είναι πραγματικό. Ξέρετε ότι επί ένα χρόνο μετά τη τετραετή θητεία που ήμουν διευθυντής του 2^ου Λ.Β παρέμεινα καθηγητής –ενώ είχα συμπληρώσει τα απαραίτητα χρόνια  για την συνταξιοδότησή μου- παρέμεινα καθηγητής υπό την μαεστρική διεύθυνση του κ. Χρηστάκη το λέω και το καυχιέμαι, μην τηρώντας συμβουλές φίλων να απέλθω από την υπηρεσία μετά τιμών Διευθυντού που ήμουνα την τετραετία, αλλά μεγαλύτερη τιμή για μένα ήταν να κάνω ένα βήμα πίσω από μπροστά που είχα βγει έναντι των συναδέλφων μου ως διευθυντής και να  είμαι δίπλα τους, όπως προσπάθησα κι ας μην το πέτυχα πάντα, τιμή μου να παραμείνω ένα χρόνο ακόμη απλός στρατιώτης και όχι βαθμοφόρος της αγάπης σας, τιμή μου να υπηρετήσω υπό τον κ. Χρηστάκη που σε ανύποπτο χρόνο πριν περίπου 13 χρόνια που είχαμε τα παιδιά του -δυο διαμάντια στο σχολείο μας και ο ίδιος τότε ήταν σε άλλο σχολείο αλλά ήταν πρόεδρος του συλλόγου κηδεμόνων του 2^ου Λυκ. Βριλησσίων- είχα καταθέσει γραπτώς στο τότε λεύκωμα που έβγαλε το σχολείο μας την πρόταση ή επειγόντως να κάνει ο κ.Χρηστάκης τρίτο παιδί ή να υιοθετήσει ένα άλλο για να τον έχουμε διαρκή πρόεδρο του συλλόγου  μας. Τόσο πετυχημένο είχα κρίνει τότε το έργο του. Κυριολεκτικά παραμόνευε να μας βοηθήσει, αργότερα αντίθετα κυνηγάγαμε κάποιους προέδρους του συλλόγου να τους βρούμε όχι για να μας βοηθήσουν αλλά απλά για να μας  υπογράψουν.

Μετά την παρέκβαση σας αποκαλύπτω αυτό που σας τόνισα  και προς θεού ας μην εκληφθεί ως Ύβρις  αλλά ως ταπεινό λυχνάρι που θέλει να κλέψει κάτι από τη λάμψη των μεγάλων άστρων της λογοτεχνίας μας. Εξηγώ: εφέτος και πέρυσι και πρόπερσι δηλ από το 2011 σε πολλά γυμνάσια της Κύπρου στα διαγωνίσματα  στο τέλος στα σος που λέμε  στα κείμενα νεοελληνικής φιλολογίας  έπεσε Αναγνωστάκης, Παλαμάς, Καζαντζάκης Σεφέρης αλλά και σε πολλά γυμνάσια έπεσε Γ. Κ., το ποίημά μου Ανδρομάχης επάνοδος  που περιλαμβάνεται στο σχολικό βιβλίο Κείμενα Ν.Λ στην Κύπρο και φυσικά δεν το ήξερα  μάλλον με θεωρούσαν πεθαμένο και συνομήλικο  των άλλων και το έμαθα τυχαία πριν 6 μήνες.

 Οι φιλόλογοι ξέρουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου είναι πιο προχωρημένο από το ελλαδίτικο και μάλιστα το βιβλίο κείμενα με δοκίμια του υπουργείου παιδείας Κύπρου πολλοί το χρησιμοποιούν κι εδώ  εμπλουτιστικά.

Και ποια είναι η ουσία αυτού του ποιήματος; Μα η δύναμη που μας δίνετε εσείς οι μαθητές μας -στην εκπαίδευση δεν δίνεις παίρνεις περισσότερα από όσα δίνεις όπως τόνισε η κυρία σας Στ. Δανιήλ στον συγκινητικό της λόγο χθες προς εμάς τους συναδέλφους της- σας χρωστάμε, δηλ. η δύναμη λοιπόν που μας δίνετε  είναι τόσο μεγάλη κι ανεκτίμητη που μας εκτοξεύει πιο πάνω από τις δυνάμεις μας, πιο πάνω από βασιλείς αυτοκράτορες κι άλλους αξιωματούχους όπως  λέει το ποίημα Ανδρομάχης επάνοδος, το ποίημα εν κατακλείδι είναι μια ευχαριστία προς την άδολη  αγάπη των μαθητών προς τη δασκάλα τους κι έχει πραγματική αφετηρία το 5^ο δημοτικό στην Αλφειού  που ένα πρωτάκι θυμάμαι πριν 10 χρόνια έλεγε στη μαμά του  μα αυτό είναι σαν πανεπιστήμιο, το είχε εντυπωσιάσει η αρχιτεκτονική του κτιρίου, εκεί λοιπόν μια μέρα πήγαινα κι έπαιρνα κι εγώ το γιο μου, είδα μια δασκάλα που φεύγοντας τα πιτσιρίκια της τρίτης την ακολουθούσαν σαν μελίσσι τη βασίλισσά τους, την τραβούσαν από τα χέρια, τα φορέματα, την πολιορκούσαν  έμπαιναν μπροστά από το αυτοκίνητό της για να μην ξεκινήσει να φύγει -έμαθα ότι είχε πάρει υποτροφία και θα έφευγε  από την τάξη τους δυο χρόνια, κυριολεκτικά την είχαν όμηρο [ομήρου/ονείρου οδύσσεια που λέγαμε]. Αυτό το συμβάν προσπάθησα να μεταποιήσω στο Ανδρομάχης επάνοδος -άφησα την ελπίδα ότι θα επανέλθει και θα την περιμένουν με αφόρητη τη λαχτάρα και ω του θαύματος πριν περίπου 5 χρόνια ξανασυνάντησα αυτή τη δασκάλα πλέον ως διευθύντρια- είχε στο μεταξύ τελειώσει το διδακτορικό της διευθύντρια Γυμνασίου πλέον και στην αυλή του σχολείου της τα  μεγαλύτερα πιτσιρίκια πρώτης δευτέρας τρίτης τάξης τις ξάφριζαν από τις τσέπες ή την τσάντα καραμέλες, μαστίχες σοκολάτες, φωτοτυπίες με ωραία ποιήματα που θα τους μοίραζε

Και το όνομα της Αλ. Μπουφέα, βραβευμένη με το Μεγάλο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για τη διδακτορική της διατριβή.  Υπήρξε μαθήτριά μου αντέγραψε και ξεπέρασε όλα τα θετικά μου  χωρίς να αντιγράψει κανένα από τα πολλά αρνητικά μου. Αλλά ο δάσκαλος είναι καλός αν βγάλει μαθητές καλλίτερους του κι εσείς και αυτή πολύ περισσότερο το πετύχατε. Γι αυτό σας ευχαριστώ δημόσια απόψε.

Ένα μεγάλο και ξεχωριστό ευχαριστώ οφείλω στους 29 συναδέλφους μόνιμους που όταν είχα πριν 6 χρόνια το θράσος την απερισκεψία και την απειρία (κάποιοι είχαν μεγαλύτερη γνώση, ικανότητα, εμπειρία και δεν εννοώ μόνο τον κ. Μόρμορη διευθυντή τώρα του 4^ου Λυκείου Ηρακλείου, τον κ. Μπαζάκα διευθυντή τώρα του 1^ουΛυκείου Βριλησσίων, την κ Γιακουμοπουλου, τον κ. Πανάγο, την κ. Ρετζή, τον κ. Λιάπη,τον κορυφαίο των φιλολόγων που έπρεπε μονίμως να είναι στην επιτροπη εξετάσεων Πανελληνίων και πολλούς άλλους- να αναλάβω την διεύθυνση του σχολείου και οι 29 ανέλαβαν ως συνδιευθυντές και με υπεραναπλήρωναν και με βοηθούσαν -ας μην φοβόμαστε τον υπερθετικό βαθμό- και αυτό που ονειρευόμουν -και γινόταν στην αρχαία Αθήνα, σημερινή αναχαθήνα ελέω νέφους κυκλοφορίας και άλλων δεινών, στην αρχαία Αθήνα κάθε μια από τις 10 φυλές είχε για ένα μήνα  την προεδρία της πρυτανείας- γινόταν ήδη στο 2^ο Λύκειο που είχε δυνάμει 29 διευθυντές και υποδιευθυντές και ένα τυπικά Διευθυντή, εμένα που υπέγραφα –πιστέψτε με που θα σας το βεβαιώσουν οι καθηγητές σας, που πρώτα υπέγραφα  ό,τι μου έφερναν και μετά το διάβαζα  κατόπιν πιέσεως τους μήπως κάτι δεν ήταν καλά. Τόση εμπιστοσύνη τους είχα. Μόνο φιλολογικά το κοίταζα μήπως έχει κανένα ορθογραφικό κι ας πίστευα ότι όπως λέει ο Καζατζάκης Τα πιο  αληθινά ερωτικά γράμματα είναι εκείνα που το σ΄αγαπώ το γράφουν με όμικρον, σε έχει δηλ τελείως τυφλώσει ο έρωτας. Τους ευχαριστώ όλους έναν προς έναν και προφορικώς και γραπτώς και εντύπως. Και πιστεύω ότι ο κατάλογος των ονομάτων τους με τον οποίο κλείνει το βιβλίο είναι το καλλίτερό μου ποίημα, αυτοί φρουροί του ονείρου, κράτησαν ανοιχτές τις αρτηρίες, τα περάσματα εξουδετερώνοντας κύκλωπες λαιστρυγόνες κι άλλα στην οδύσσεια των μαθητών τους. Εφάρμοσα δηλαδή στο βιβλίο τη συνταγή του μεγάλου ρήτορα Δημοσθένη, το καλλίτερο τα βάζουμε στο τέλος για να κλέψουμε την τελική εντύπωση και να αμβλύνουμε τα προηγούμενα μέτρια

   Θεωρώ τίτλο τιμής που παρέλαβα το 2^ο Λύκειο ως διευθυντής από τον τότε απερχόμενο αναπληρωτή διευθυντή επί 4 μήνες και  μετέπειτα διευθυντή του 1ου Γυμνασίου κ. Σωτήρη Τζεμπετζή που το εκκωφαντικό χειροκρότημα-ξέσπασμα καρδιάς των μαθητών του τη μέρα που τους αποχαιρετούσε ηχεί ακόμη ο  αχός του ως καταρράκτης στη συνείδησή μου, τον ζήλεψα και τον ζηλεύω ακόμη επί τούτο

    Θεωρώ επίσης εύνοια της τύχης, δώρο της μοίρας που με διαδέχτηκε πριν 2 χρόνια ο σημερινός διευθυντής κ. Χρηστάκης. Παλιός γνωστός ως πρόεδρος του συλλόγου  ως γονέας δυο παιδιών διαμαντιών που είχαμε μαθητές. Αν η μισή του καρδιά βρισκόταν στο λύκειο που τότε υπηρετούσε και η άλλη μισή όχι στην Κίνα που λέει ο ποιητής, τώρα ολόκληρη, ολόκληρος ψυχή τε και σώματι βρίσκεται εδώ. Το θεωρώ εύνοια της τύχης που ήρθε στο πόδι μου  γιατί μεταξύ μας  σε τυπικά και άλλα γραφειοκρατικά, νομικά και οργανωτικά δεν ήμουν ό,τι το καλλίτερο, αν περνούσα καν τη βάση. Έτσι πολλές εκκρεμότητες που είχα αφήσει ήξερα ότι θα τις διευθετήσει με τον καλλίτερο πλέον τρόπο και άκρως αποτελεσματικά - έτσι ένοιωσα ανακουφισμένος επί τη αγγελία της ανάληψής του και τα νώτα μου απολύτως καλυμμένα. Τον ευχαριστώ για όλα και πολλαπλά. Προπαντός για την διακριτικότητα του, την ευγένεια του. Βλέποντας απόψε το σχολείο απέξω κι από μέσα βεβαιώνομαι ότι είναι  πρακτικός ποιητής, με τις πράξεις του και την αποτελεσματικότητά του, με τον τρόπο του, ας πούμε το alter egoμου που εγώ ήμουν των λέξεων και σχεδιασμών επί χάρτου, ενώ εκείνος πρακτικότερος αποτελεσματικότερος.

Τίτλο τιμής επίσης θεωρώ ότι ευτύχησα να έχω υποδιευθυντές τον κ. Μόρμορη  και τον  κ. Μπαζάκα, ηρακλειδείς  του στέμματος του σχολείου μας που μαζί με όλους τους συναδέλφους το σήκωσαν ψηλά. Πολύ ψηλά. Προχώρησαν ψηλά, πολύ ψηλά. Δύσκολο τώρα να χαμηλώσουν. Δύσκολο και να πει κανείς το μπόι τους.- τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ που μας τιμούν απόψε με την παρουσία τους. Το εξομολογούμαι δημόσια: χωρίς  αυτούς δεν θα είχα διανοηθεί να υποβάλλω υποψηφιότητα για Διευθυντής. Απόδειξη: είκοσι χρόνια  μούχλιαζε στο συρτάρι το διδακτορικό μου  και δεν το είχα υποβάλλει που σημαίνει θα είχα γίνει από τότε πιθανόν διευθυντής. Όπως φαίνεται περίμενα το πλήρωμα του χρόνου  μέχρι να εμφανιστούν  ο νυμφίος ένα ή δύο και αντίστροφα που φώτισαν εν μέσω της νυκτός. Αξίζει και στους δύο το χειροκρότημα μας όπως αξίζει το χειροκρότημα μας και στον κ. Τ. Χρηστάκη που τους έχει προσκαλέσει εδώ απόψε όπως έχει προσκαλέσει και τον μεγάλο τιμονιέρη του 2^ου τον προ 10ετίας διευθυντή του σχολείου μας κ. Απόστολο Παναγιώτου που σε ένα παλιό κείμενο μου  τον έχω κατονομάσει ως 13 απόστολο, διευθυντή καθολικής αποδοχής και ορθόδοξης συνείδησης που όλοι εμείς οι επίγονοι εξακολουθούμε να τον έχουμε πρότυπο είτε διευθυντές είτε καθηγητές. Τον ευχαριστούμε που είναι κοντά μας.

Θερμά ευχαριστώ και τους δυο επόμενους υποδιευθυντές μας που διαδέχτηκαν επάξια τον κ. Μπαζάκα και κ. Μόρμορη, την κ. Γιακουμοπούλου και τον κ. Πανάγο. Το ευχαριστώ μου είναι λίγο αλλά θα έρθει η  μεγάλη τους στιγμή.

 Θα μου επιτρέψετε τέλος οι συνάδελφοι να αναφερθώ  παρότι ξέρω ότι τον ίδιο θα τον φέρω σε άβολη θέση λόγω της  πανθομολογούμενης σεμνότητάς του στον κ. Στεφανάκη που την 4ετία της Διευθυντίας μου - αυθεντία ο ίδιος σε οικονομικά οργανωτικά  τον ικέτευσα και του απαίτησα κι αντίστροφα να είναι ο σταθερός Γραμματέας των πανελληνίων εξετάσεων  σε τόσο νευραλγικό πόστο όπου αρίστευσε κατά κράτος και κατά πάντας.

Τον είχαμε  όμως και χρόνια υπεύθυνο επί των οικονομικών-μισθοδοσίας  που μαθήτευσε κοντά στον αξιαγάπητο κ. Πέτρου  αλλά εκεί δεν κατάφερε και πολλά πράγματα  δεδομένου ότι κάθε τόσο μας μείωνε τους μισθούς από χρονιά  σε χρονιά γι αυτό και λέγαμε κάθε πέρυσι και καλλίτερα, παρόλα αυτά δεν τον αλλάζαμε με τίποτε ώσπου ήρθε ο κ. Στουρνάρας και μας πελέκησε ακόμη περισσότερο τους μισθούς λες και είμαστε στουρνάρια και ανεπίδεκτοι .

  Δεν θα συνεχίσω τον κατάλογο προφορικών ευχαριστιών  εδώ λόγω έλλειψης χρόνου θα συνεχιστεί και θα κατατεθεί γραπτώς προσεχώς σε έγκυρο περιοδικό του κλάδου. Η κ. Χιρχαντερή  θα φροντίσει τα διαδικαστικά.

  Και για να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανδρών και γυναικών κλείνω  με μια λέξη για το Ματινάκι μας, την κ Μαρκοπούλου που προκαλούσε μικρά σκανδαλάκια με το ασυγκράτητο χειροκρότημα  που εισέπραττε στις εθνικές εορτές για την προσφορά της. Θέλω δηλ. κυρίως να περάσω το μήνυμα προς τους γονείς  ότι νους υγιής εν σώματι υγιεί,  ότι πρώτα πρέπει να αρχίζουν να ρωτούν  από το γυμναστή πως πηγαίνει το παιδί τους - κι έπειτα από το μαθηματικό, φυσικό ή φιλόλογο... και όχι να τον αφήνουν τελευταίο, αν τον δουν κιόλας τις περισσότερες φορές. Λένε ότι ο Σωκράτης κατέβασε τη φιλοσοφία από τον ουρανό (Θαλής και άλλοι που μελετούσαν τα αστέρια) και την επικέντρωσε στη γη στον άνθρωπο τον χωμάτινο στον homo hominem, τον έβαλε να περπατήσει με τα πόδια στη γη και το κεφάλι ψηλά. Από το γυμναστή πρέπει να αρχίζουμε, από το σώμα ξεκινούν όλα  σώμα πλούσιο καράβι που με ταξιδεύεις. Έχω δηλώσει παλιά στους μαθητές μου ότι έδινα τις μισές μου ώρες αρκεί να κάνατε συνειδητά γυμναστική. Κι αν καμιά φορά ερχόταν κανείς λαχανιασμένος και καθυστερημένος δεν τον μάλωνα –είχε πριν γυμναστική- τι  ήρθες εδώ του έλεγα να γίνεις ακίνητο άγαλμα;   Γονείς, προσωπικό, φύλακες , τον Γιώργο, τον Παναγιώτη τη κ. Χρύσα όλους σας ευχαριστούμε θερμά, όπως κι όλους τους προηγουμένων ετών μαθητές μας που ήρθαν απόψε μαζί μας.

                     Γιάννης Κουβαράς

ΥΓ. Ζήτησα από τον συγγραφέα και φιλόλογο κύριο Γιάννη Κουβαρά, να μου στείλει αν θέλει ένα κείμενό του, μια και πιστεύω ότι αυτή η ιστοσελίδα σχεδιάστηκε όπως την είχα ονειρευτεί να είναι ανοιχτή σε λογοτεχνικά θέματα και θέματα πολιτισμού όχι μόνο σε δικές μου απόψεις. Γιαυτό τον ευχαριστώ και δημοσιεύω το κείμενο. Το οποίο αντιγράφω από το emaill μου. Ελπίζω τεχνικά να έπραξα ορθά και να διαβαστεί όπως του αξίζει.

Γ. Χ. Μ. Πειραιάς 16/1/2018