Η πολυνομία της παρανομίας μας

Η ΠΟΛΥΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ

         Ή το χάος των κομματικών επιλογών μας

     Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς «βαρβάρους», ποιος θα μας προφυλάξει από τον «εσωτερικό εχθρό». Θα μπορούσε ο σημερινός φορολογούμενος Έλληνας να αναλογιστεί. Αυτός που δεν τον λαμβάνουν υπόψη του, ούτε οι κυβερνώντες ούτε οι αντικυβερνώντες. Ούτε η μικρή μειοψηφία που με το έτσι θέλω κυβερνά παρά το αντίθετο λαϊκό αίσθημα, αλλά ούτε και η αξιωματική αντιπολίτευση που ετοιμάζεται-όπως λεν οι δημοσκοπήσεις να ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία. Κυβερνιόμαστε από περιφερόμενους κομματικούς γυρολόγους που ούτε την ιδεολογική τους παράδοση τηρούν ούτε την κομματική νομιμότητα διατηρούν. Πως ψηφίζεται ένα νομοσχέδιο, σύμφωνα με ποιο σκεπτικό; Το ίδιον κοινοβουλευτικό όφελος; Ή το συμφέρον των πολλών ψηφοφόρων και αυτών που σε ψήφισαν; Μια χαώδης κατάσταση επικρατεί στο σημερινό μας κοινοβουλευτικό σύστημα, ένα ιδεολογικό αλαλούμ που, ούτε τα πολιτικά προσχήματα κρατιούνται ούτε η ιδεολογική καθαρότητα εφαρμόζεται. Ένας αχταρμάς απόψεων και ιδεολογικής θολούρας ερήμην των πολιτών και με την δικαιολογία της συνταγματικής κάλυψης. Η κυβερνώσα παράταξη, δεν τήρησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις, άλλαξε το πολιτικό της πρόγραμμα, εφάρμοσε τόσα αντιλαϊκά μέτρα, τήρησε πειθήνια τις μνημονιακές υποσχέσεις της και όμως, υπάρχει ένα 20% των ψηφοφόρων που ακόμα τους υποστηρίζει. Συνομιλεί μαζί τους στα έδρανα του κοινοβουλίου και στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ. Η αξιωματική αντιπολίτευση, χτυπά μια στο καρφί και μία στο πέταλο, χωρίς να λέει με πολιτική σαφήνεια το τι ακριβώς ζητά, πέρα από το να πέσει η παρούσα κυβέρνηση. Τέσσερα χρόνια αυτό ζητά. Ωραία, και μετά τι; Ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είναι ανεύθυνος άρχων κάνει κατά το κοινώς λεγόμενο την «πάπια» και εκδίδει περισπούδαστες «αυστηρές ανακοινώσεις» όπως λένε οι εκφωνητές της δημόσιας τηλεόρασης που όμως, δεν αναρωτιούνται ότι κανείς δεν τις παίρνει στα σοβαρά. Άσε την πολιτική ελληνική κουτοπονηριά. Και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση μιλάν θετικά για τον ανενεργό πολιτικό και συνταγματικό ρόλο του μόνο και μόνο για να διατηρήσουν την κυβερνητική τους επόμενη τετραετία, μια και εκτός από τις βουλευτικές εκλογές θα έχουμε και σε σχετικά σύντομο διάστημα και την εκλογή ή την επανεκλογή του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας. Άρα, πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες κομματικές συμμαχίες ώστε, με την κήρυξη των επόμενων εκλογών να μην σκοντάψει η όποια κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση στην προεδρική εκλογή. Βλέπετε πως διατηρείται όχι μόνο το δικομματικό κατεστημένο αλλά και η πολιτική φαυλότητα; Τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού ή μη τόξου, δεν αρθρώνουν πολιτικό λόγο μιας σύγχρονης δυναμικής και ιδεολογικής σκέψης. 
Η κασέτα του πολιτικού λόγου του παραδοσιακού και ιστορικού κομμουνιστικού κόμματος, δεν πείθει όπως δείχνουν εδώ και δεκαετίες τα εκλογικά αποτελέσματα. Το πολιτικό κομματικό καντράν της βελόνας του, έχει καθηλωθεί σε έναν μονοψήφιο κάτω του 10% αριθμό και αυξομειώνεται ανάλογα με τις πρόσκαιρες δημόσιες αντιδράσεις του, και τις μαρξιστικές ανάλογα ερμηνευτικές πρακτικές του. Από την άλλη, το μικρό εθνικιστικό κόμμα, (που κυμαίνεται στα ίδια πάνω κάτω εκλογικά ποσοστά) και τα άτομα που το υποστηρίζουν θεωρώ ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον ιδεολογικό πατριωτισμό των παλαιών καλοπροαίρετων πολιτικά ελλήνων εθνικιστών του Μεσοπολέμου, (που οι περισσότεροι από αυτούς είχαν βενιζελογενείς καταβολές ή προέρχονταν από την εκσυγχρονιστική αστική βενιζελική κολυμπήθρα), μια και ο ο πολιτικός λόγος τους είναι ξύλινος και οι πολιτικές αντιδράσεις τους ακραίες και εκτός νομιμότητας. Αν είχαν διαβάσει μόνο τα βιβλία του ιστορικού της λογοτεχνίας Δημήτρη Τσάκωνα, πχ. «Λογοτεχνία και Κοινωνία στον Μεσοπόλεμο», το «Ιδεαλισμός και Μαρξισμός στην Ελλάδα» και τα δύο έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις «Κάκτος» 1987 και 1988 αντίστοιχα, θα κατανοούσαν ότι η υπόθαλψη των βίαιων εκδηλώσεων φέρνει αντίθετα αποτελέσματα για αυτά που ενδεχομένως πολιτικά επιδιώκουν. Άλλο πολιτικός αντικυβερνητικός λόγος και άλλο το τσαμπουκαλίκη που δεν οδηγεί παρά στην άρνηση και δικαιολογημένη καταδίκη των έστω ελληνοκεντρικών επιχειρημάτων σου. Γιατί, ο ελληνοκεντρισμός, δεν είναι σημερινό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών. Να θυμηθούμε δανειζόμενοι από τον χώρο της ελληνικής γραμματείας τις συγγραφικές φωνές του Φώτου Πολίτη ή του Γιάννη Αποστολάκη. Ενώ αντίθετα, παραγνωρίζουμε τις ερευνητικές εργασίες για το «Πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού» και την εδώ και δύο αιώνες διχοστασία μας σαν Έθνος, των λόγων, των δημοσιευμάτων και των εργασιών του εξόριστου συγγραφέα Δημήτρη Χατζή ο οποίος στα δημοσιεύματά του στο παλαιό περιοδικό «Αντί», στα σεμινάριά του και αλλού, διερευνώντας εθνικά ζητήματα, έγραφε μεταξύ άλλων: «το μεγάλο κατόρθωμα του Νεοελληνισμού είναι η ενότητα των τουρκοκρατούμενων και βενετοκρατούμενων τμημάτων του. Να το ξαναπώ αυτό το πόρισμα γιατί μου αρέσει εμένα, του νεοελληνικού μας πατριωτισμού, πάρα πολύ: το μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα του έθνους μας είναι η ενότητα του βενετοκρατούμενου και τουρκοκρατούμενου ελληνισμού. Μέσα από αυτήν την ενότητα βγαίνει η εθνική του αποκρυστάλλωση». 
Βλέπε τον τόμο Δημήτρης Χατζής, «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» διαλέξεις και δοκίμια, επιμέλεια-εισαγωγή Βενετία Αποστολίδου, εκδόσεις «ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ» 2005, σελ.230.  Η υπογράμμιση δική μου της λέξης. Αλλά και σε άλλο σημείο των γνωστών στην εποχή του διαλέξεων σημειώνει σχετικά για το φαινόμενο του λαϊκισμού μας σαν λαός και σαν έθνος πέρα από πολιτική και ιδεολογική παράταξη που ακολουθούμε. Βλέπε σελίδα 243 σημειώνει και πάλι ο Δημήτρης Χατζής: 
«Και εδώ βρίσκεται τότε η αρχή, η βάση, η ουσία του λαϊκισμού μας. Φορέας αυτού του λαϊκισμού ήταν και μένει, όπως είπα επίμονα στη δεύτερη συνάντησή μας, και η αστική φιλελεύθερη διανόησή μας. Δεν θα πρέπει ωστόσο να διστάσουμε να διαπιστώσουμε πώς και η αριστερή μας σκέψη μονάχα σήμερα λευτερώνεται από τον αυτοϊκανοποιημένο λαϊκισμό της. Η παλαιότερη κληρονομιά της, η κριτική της σκέψη, και πάνω στο Σολωμό και πάνω στο δημοτικισμό και πάνω στα νεότερα πνευματικά και λογοτεχνικά μας φανερώματα, ήταν λαϊκιστική-και τέτοια εξακολουθεί να μένει για τους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς: καθαρά, καθαρότατα λαϊκίστικη. Για τη λαϊκιστική αυτή θεώρηση η εθνική σκέψη τελειώνει στο δημοτικισμό και η εθνική μορφή αποτυπώνεται στην πνευματική και λογοτεχνική του δημιουργία…..».

Αυτή είναι μία από τις ενδεικνυόμενες απαντήσεις στην σημερινή λαϊκίστικη φαυλοκρατία της σημερινής κυβερνητικής αριστερής παράταξης που κυβερνά την χώρα, η οποία όχι μόνο διέψευσε τις όποιες έστω φρούδες ελπίδες των ελλήνων πολιτών αλλά θέλει να παραμείνει στην εξουσία με σκοπό τι; Να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό κατεστημένο; Αυτές είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές απαντήσεις που δίνεις και εξετάζεις αν δεν ανήκεις στο κυβερνητικό της μειοψηφίας σχήμα και όχι η βία, ο τραμπουκισμός, η καταστροφή ξένης ή δημόσιας περιουσίας. Και το κυριότερο, όταν τα ναζιστικά στρατεύματα της Κατοχής που υποδούλωσαν την χώρα μας, εκτελούσαν Έλληνες πατριώτες, δεν εξέταζαν αν ήσαν δεξιοί, κεντρώοι, κομμουνιστές, εκτελούσαν ΕΛΛΗΝΕΣ και ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ. Ερήμωναν χωριά και εξανδραπόδιζαν τους κατοίκους των. Και ακόμα, ούτε οι γερμανικές αποζημιώσεις δόθηκαν έστω σαν ηθική δικαίωση, ούτε τα χρήματα του ελληνικού κράτους που με την βία των όπλων έκλεψαν από τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που λιμοκτονούσαν και πέθαιναν στους δρόμους, την ιστορική εκείνη περίοδο. Και, ούτε εμείς οι Έλληνες που έχουμε εκδιωχθεί από τις πατρογονικές μας εστίες την περίοδο της Τουρκοκρατίας και στα μεταγενέστερα χρόνια, μπορούμε να αναζητάμε έναν πολιτικό και κοινωνικό αποδιοπομπαίο τράγο στον κυνηγημένο και εξόριστο επί αιώνες λαό του Ισραήλ. Ας φανούμε αντάξιοι των προγόνων μας και ας γίνουμε ισχυρότεροι από τους άλλους λαούς. Οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά κλπ. Αν Εμείς βαυκαλιζόμαστε μόνο για την αρχαία μας κληρονομιά και την μεσαιωνική αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να τους συνεχίσουμε και να τους ξεπεράσουμε, δεν μας φταίνε οι άλλοι. Και αν είναι σάπιο το πολιτικό κατεστημένο και πουλημένο από την μεταπολίτευση και μετά, δεν είναι υπεύθυνος και ο ελληνικός λαός; Στο πως ψηφίζει, τι ρουσφέτια ζητάει να του κάνουνε, που αναζητά εργασία και πως συμπεριφέρεται μετά, τι απαιτήσεις έχει αλλά καμία υποχρέωση. Πού δεν σέβεται την δημόσια περιουσία και τα αρχιτεκτονικά κτήρια. Δέστε πως οδηγούν οι Έλληνες και θα καταλάβετε στο πως ψηφίζουν. Αυτές τις παθογένειες της φυλής μας, ούτε η κουμμουνιστογενή παράταξη, ούτε η αριστερά, ούτε και η εθνικιστική δεξιά ή η αστικοτραφή ή μεταπρατική κατά τον Κωστή Μοσκώφ παράταξη, κατόρθωσαν να εξαλείψουν. Η σημερινή ανομία ημών των πολιτών θέλετε να μην εκφράζεται και από  την πολιτική ανομία και ιδεολογικό καιροσκοπισμό των κυβερνώντων ή των εκάστοτε κυβερνώντων που εναλλάσσονται με όποιες κομματικές παραλλαγές στην εξουσία; Εδώ έγκειται και το λάθος της μερίδας ατόμων που προέρχονταν από ένα σοβαρό και πολιτισμένο-θέλαμε να πιστεύαμε πολιτικό αριστερό χώρο-αγαπητοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, που υπογράψατε τις δύο διακηρύξεις, ενώ αρκετοί από εσάς «καρπωθήκατε» τα οφέλη της δημοσιότητας και αναγνώρισης επί του βαθιού και διεφθαρμένου Πασοκ και προηγούμενα της Δεξιάς. Ας φέρουμε στο νου μας τις εφημερίδες και τα περιοδικά, τις ραδιοφωνικές εκπομπές και αυτές της δημόσιας και ίσως ιδιωτικής τηλεόρασης ποιοι πνευματικοί ταγοί προωθούνταν, ποιών το καλλιτεχνικό έργο «προπαγανδίζονταν», ποια βιβλία υποστηρίζονταν, σε ποιες φωνές δίνονταν μικρόφωνο και βήμα να εκφράσουν την δημόσια θέση τους, και, ποιες αποκλείονταν. Δεν μιλώ για βραβεύσεις ή επιχορηγήσεις. Και όλα αυτά πότε, επί καταραμένης και αντιδραστικής δεξιάς ή πράσινης φαυλοκρατίας. Ενώ τώρα, όλα καλά γενόμενα. Όταν εκδίδονταν βιβλία ή δημοσιεύονταν άρθρα ότι ο ιστορικός ηγέτης της Αλλαγής ήταν αρχηγός της γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης, που ήταν η φωνή διαμαρτυρία σας; Ενώ τώρα που ο υιός βουλευτού της κυβερνώσας  αριστερής παράταξης πηγαίνει και υποδέχεται τον αδειούχο και φωτογραφίζεται μαζί του. Ά! το κάνουμε γαργάρα. Ας είναι καλά η υποστήριξη στον σύντροφο Μαδούρο. Αυτός δεν είναι προοδευτικός ταρτουφισμός, σύντροφοι και συντρόφισσες της αριστερής συνομοσπονδίας κατατρεγμένων ανά την υφήλιο, αλλά όχι της πατρίδας σας; Αυτός δεν είναι ο πολιτικός και κοινωνικός λαϊκισμός της εποχής μας; Αυτά και άλλα είναι επιχειρήματα και όχι η τυφλή βία και μάλιστα εναντίον γυναικών. Περίμενα να αντιδράσουν πιο δυναμικά οι καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι της χώρας για τον αποτρόπαιο βιασμό και την δολοφονία του κοριτσιού στην Ρόδο από τα δύο μπουμπούκια τους σύγχρονους των ημερών μας άντρακλες. Περίμενα να αντιδράσουν και να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας για τις δολοφονίες, τις κακοποιήσεις και ληστείες των μεγάλης ηλικίας ελλήνων πολιτών από ημεδαπά και αλλοδαπά στοιχεία που τους έχουμε ανάμεσά μας. Και, όταν λέει ότι στοχοποιείται ο προοδευτικός πρώην υπουργός δικαιοσύνης, γιατί δεν συμπληρώνει την στοχοποίηση των ελλήνων κατοίκων από άτομα που καταπατούν κάθε αίσθημα δικαίου και ανθρωπισμού; Ποιος είναι υπεύθυνος, τα θύματα που δεν κάνουν πως κοιμούνται; Μα τους ξυπνούν αγαπητοί σύντροφοι και εξασκούν πάνω τους όλα τα απωθημένα της εδώ ελληνικής ανοχής μας και της σκληρής ποινικής καταστολής των πατρίδων τους. Δεν ανοίξαμε μόνοι μας τους ασκούς της κάθε είδους παρανομίας του Αιόλου; Μέσα σε αυτό το κοινωνικό κλίμα και την πολιτική ατμόσφαιρα, θέλετε να μην πράξουν τα πολιτικά και ιδεολογικά φαύλα τόσο οι κυβερνώντες όσο και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα που βρίσκεται στην εξουσία και οι πέριξ αυτών;

Είναι πολιτική πρόταση αυτή που έχει ο χλιαρός και ανούσιος λόγος της σημερινής προέδρου του ΚΙΝΑΛΛ; Εγώ αγαπητέ δημοσιογράφε ξέρετε ότι δεν είμαι σαν τον Τσίπρα δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Μπράβο κυρία Φώφη μας ε, και! Τι σκορποχώρι κατάντησες το παλαιό παραδοσιακό μαγαζάκι της λεωφόρου των πολιτικών αναστεναγμών; Για να συγκεντρωνόμαστε στα γενέθλια του εξ απορρήτων γραμματέα και εκδότη, του Ανδρέα. Και να ανταλλάσσουμε αμοιβαίες φιλοφρονήσεις την ώρα που θα γευόμαστε τα μπουρεκάκια του υιού του εκδότη που είναι με την σημερινή κυβέρνηση; Τι πολιτικό σαβουάρ βιβρ είναι αυτό. Ούτε η ηθοποιός Ελένη Χαλκούση δεν θα είχε τέτοια επιτυχία στις φιλοφρονήσεις της σε θεατρική παράσταση «Επιστροφή στις Μυκήνες» του πρώην υπουργού κυρού Ευάγγελου Αβέρωφ. Και τι να πεις για το «Ποτάμι» του κυρίου Σταύρου, να του θυμίσεις το άρθρο του κυρίου Μιχάλη Καλιακάτσου στο περιοδικό της ανανεωτικής αριστεράς «Ο ΠΟΛΙΤΗΣ»  «Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» τεύχος 158/9, 2007, σ. 5-14. Μα, από τότε, και ακόμα παλαιότερα, ψαράκια των δύο ιδεολογικών ταχυτήτων η αριστερά ήταν υπέρ της άλλης Μακεδονίας και κατακεραύνωνε κάθε αντίθετη άποψη και την ονόμαζε εθνικιστική και σοβινιστική. Ο ιχθυοπώλης κύριε Σταύρο μας, δεν είναι πλέον της μοδός. 
Αλλά βρε παιδιά, τέτοιος πολιτικός δικολάβος δεν περίμενα να είναι ο συνεργαζόμενος υιός του πρώτου έλληνα σεξολόγου που συμβούλευσε και τον Αντρέα στην αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, ο καθηγητής σε Παρισινό Πανεπιστήμιο και παιδιόθεν λάτρης της Θουκυδίδειας σκέψης. Εφόσον το ισχίο δεν ίσχυε από παλαιά, πως αυτός ως παλιός αριστερός κοντεύει να μας φέρει ναυτία με τις λεκτικές κολοτούμπες και την σκέψη του και πολιτική πρακτική του. Τουλάχιστον ο νυν πρωθυπουργός έχει μια δικαιολογία στις πολιτικές του ανακολουθίες, στα πολιτικά του ψέματα, στις ετσιθελίστηκες κυβερνητικές πρακτικές του, χεσμένους μας έχει, θέλει να τον γράψει η Ιστορία. Τελεία και παύλα. Αρκεί, που η κυρία Τασία είναι με το μέρος του και κάνει υπομονή σε όλους εμάς τους αμόρφωτους και δεξιόστροφους χαχόλους. Ενώ όταν το στρουμπουλό παιδί των ψεκασμένων έκανε πρωθυπουργό τον αριστερό κανακάρη της και εκείνη αντιπρόεδρο της Βουλής, τι γλέντια κάναμε στο Πειραϊκό Σπίτι του Λαού. Τι ιδεολογικά μακροβούτια στις αγωνίας τα λιμάνια. Ε! τώρα θα δείτε, αρκετά τα κράτησα μέσα μου, τώρα θα τα ακούσετε. Λες και πριν εισέλθει στο ναό της δημοκρατίας είχε δει την ταινία ο «Μπακαλόγατος» με τον αξέχαστο Κώστα Χατζηχρήστο που τον απειλούσε η επίσης καταπληκτική Μαρίκα Νέζερ, ότι να κάτσει καλά γιατί θα ανοίξει το στόμα της στον κεφαλαιοκράτη κυρ Παντελή και θα τον στείλει πίσω στο χωριό του στις Σέρρες να καταθέτει δάφνες στον ανδριάντα του Εθνάρχη. Τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν καταλάβαμε νωρίτερα περί τίνος πρόκειται όλο αυτό το πολιτικό ανακόλουθο καραβάν σεράϊ του σημερινού μας πολιτικού συστήματος.  Αμ’ ο άλλος, ο κύριος λεβεντονιός που περίμενε μετά την από την άλωση της πόλης χρόνια να πάρει κυβερνητικά έδρανα και εξουσία, κήρυξε Ανέκδοτο αγώνα, (ναι, ναι ανέκδοτο) για να μην περάσει η Συμφωνία. Και τώρα που πέρασε θα κατέβει στον λαό, να τον γαργαλάει με τα κρυφά γελάκια του να τον ξαναψηφίσουν και να ανεβούν τα ποσοστά του. Κελ μπαναλ, κελ μπαναλ που θάλεγε και η Φροσάρα.  
Πάντως αγαπητοί Μητσοτακικοί δεξιούληδες, οφείλεται να παραδεχτείτε ότι πρέπει να νιώθετε πολιτικά τουλάχιστον ικανοποιημένοι, που απαλλαχτήκατε από τους ψεκασμένους και τον ανεκδιήγητο πολέμαρχο, παραλίγο στρατάρχη Λάμαχο αρχηγό τους. Το τι λένε τώρα που αποχώρησαν από την συγκυβέρνηση του καλύτερου έλληνα πρωθυπουργού της τελευταίας του ανθρώπου χιλιετίας, δεν περιγράφεται ούτε στον πολιτικό τσελεμεντέ που δίνουν δωρεάν (μόνο τον τσελεμεντέ, χωρίς κουπόνια για την Νέα Δημοκρατία, προσέξτε, εσείς που μάθατε στα πολιτικά γκουρμέ), η εφημερίδα του παρακοιμώμενου του νυν δημάρχου και υποψηφίου του Θρύλου. Κοινή παιδιά η πορεία όταν είναι για την ελληνική μάσα και τα διάφορα παραδοσιακά εδέσματα περί της οικονομικής αποκατάστασης των αναξιοπαθούντων. Κάνα κοκαλάκι και για μας βρε παιδιά, πριν αλλάξουμε πολιτική μασέλα. Φαντάζεστε αγαπητοί δεξιούληδες αστοί και περί του αστικού μετώπου, να είχατε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον κύριο της πρώην κυρίας Ευαγγελίδου; Τον πανύψηλο κύριο κάπτεν Κουκ! Έφυγαν από το μαντρί και ησυχάσατε. Καλύτερη ασφαλώς η πολιτική λογική του τηλεβιβλιοπώλη και βάφει και το μαλλί του. 
Ποιοι μένουν ακόμα; Α! ο κύριος που την πρώτη φορά αριστερά πήγε με ταξί στο νομισματοκοπείο να αδειάσει το ταμείο, να μετατρέψει την τιμημένη δραχμούλα σε ρούβλια, δεν θυμάμαι καλά. Τι έλεγε ο παλιός καρδιτσιώτης καπετάνιος. Θα προκάνουμε άραγε; Η Ιστορία σας άφησε πίσω. Η πολιτική φαυλοκρατία νίκησε κατά κράτος την πολιτική μαρξιστική οπισθοδρόμηση. Φαντάζεστε να είχαν νικήσει οι Κόκκινοι στον εμφύλιο. Στην βόρεια Κορέα αδερφές μου στην Βόρεια Κορέα συντρόφισσες. Η δε πρεσβυτέρα Αυτοκράτειρα πρέπει να κάνει παρέα λίγο με τον μία και μοναδική φορά δήμαρχο Μαραθώνος να την συμβουλεύσει περί τα της ενδύσεώς της και της κομμωτικής της. Κοιτάτε η Λυδία που φορά την κόκκινη μπέρτα της έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος. Αμέ. Και εσύ αγαπητή μου μιλάς ότι παραβιάστηκε η συνταγματική νομιμότητα από τον πρώην αριστερό σύντροφό σου για να παραμείνει στην εξουσία; Έλα, σώπα. Βρε τι γίνεται στον Κόσμο και την ελληνική πολιτική επικράτεια. Και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του πολιτικού δικαίου. Αμ δεν θα διορίσουν και μένα, τότε να δείτε τι αριστερά απίδια χωρά ο σάκος.

Κάποτε είχαμε παρακολουθήσει μια ταινία Το πλοίο των Τρελών, σήμερα παρακολουθούμε εμβρόντητοι και χαρούμενοι τις κοκορομαχίες της Βουλής για το ποιος θα μας πουλήσει πολιτικά το καλύτερο και πιο εύπεπτο κεχρί. Δικαιώνεται ή δεν δικαιώνεται ο παλαιός Φωκίων Δημητριάδης με τις κότες του; Ερώτηση κάνω;

     Χτες το βράδυ, όσοι έμειναν στα του οίκου τους και δεν βγήκαν έξω (κοινώς εξέλθετε, που έλεγε και η κυρία του που θα μαγείρευε τον λαγό) είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν δύο εξαιρετικές ταινίες. Η μία στην ΕΡΤ-1 με τους δύο ναζί εγκληματίες. Η άλλη στην ΕΡΤ-2 την παλαιά ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Το τελευταίο ψέμα. Με ένα θαυμάσιο επιτελείο παλαιών καλών ηθοποιών. 
Την εύθραυστη  Έλλη Λαμπέτη, (σαν την ονειροπόλα Μπλανς Ντυ Μπουά), την θεατρική Αθηνά Μιχαηλίδου, τον γόη Νίκο Κούρκουλο, την γοητευτική Μαίρη Χρονοπούλου, τον ευαίσθητο ερωτευμένο Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την αριστοκρατική Δέσπω Διαμαντίδου, τον πανέμορφο και ευαίσθητο Μάριο Νικολινάκο, τον γιό της ποιήτριας Μυρτιώτισσας, τον εκπληκτικό Γιώργο Παππά, την ζεστή ελληνίδα μάννα Ελένη Ζαφειρίου, τον μικρό Βασιλάκη Καϊλα και άλλους. Σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη. Σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. 
Παρακολουθήσαμε την πτώχευση μιας οικογένειας της αστικής ελληνικής τάξης και τα ψέματα και πρόβαλλαν προς τα έξω, για να μην κάνουν γνωστή την οικονομική τους πτώχευση και κατάντια. Έφτασαν μέχρι την δολοφονία της οικονόμου της οικογένειας, της πιστής τους παραδουλεύτρας. Και αναλογίστηκα, μήπως αυτή είναι η ελληνική κοινωνία; Αυτό είμαστε Εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες; Γιαυτό κυβερνούν αυτοί που μας κυβερνούν και γιαυτό δεν μας υπολογίζουν και ψηφίζουν αυτά που ψηφίζουν; Και υπογράφουν αυτά που υπογράφουν;

Μα, για αριστερά θα μιλάμε τώρα, αγαπητοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και θα διχάζουμε για άλλη μία φορά το  απλήρωτο πόπολο; Πάντως ο χαρακτηρισμός του κυρίου Δημήτρη από την Λαμία, του ηγέτη, για μεντεσές, που κάποτε σκουριάζει εύστοχος, ευστοχότατος. Μόνο, που ίσως, ήταν από παλιά συμφεροντολογικά οξειδωμένο το παιδί.

Να σ’ αγναντέβω, θάλασσα, να μη χορταίνω,

απ’ το βουνό ψηλά

στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

--

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερ’, όντας

μετ’ άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

--

Να ταξιδέβουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,

τ’ ακρόγιαλα σά μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι

ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

--

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου

την κόκκινη πλαγιά χορεφτικά

τα πέφκα, τα χρυσόπεφκα, κι ανθός του μαλαμάτου

να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά ΄

--

κι αντάμα τους να σέρνεται στο φωτεινό χορό τους

ως μέσα στο νερό

τα ερημικά χιονόσπιτα-κι αφτά μες τ’ όνειρό τους

να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

--

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου,

με μάτια να σε χαίρομαι θολά

και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,

πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

--

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα σύ,

στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους

και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μάβρη τούτη Κόλαση,

μακριά πολύ κι από τους μάβρους κολασμένους…

Κώστας Βάρναλης.

Ο Πρόλογος από την σύνθεσή του ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ.

Πρώτη έκδοση Ο ΚΕΔΡΟΣ 1956, και στον πρώτο τόμο των επανεκδόσεων των έργων του «ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» εκδόσεις Κέδρος χ.χ. σ.9-10.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 27 του Γενάρη 2019

Μ. Συμφωνία.