περιοδικό Ελληνική Δημιουργία

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

     Ένα από τα λογοτεχνικά φιλολογικά περιοδικά που συνάντησα κάποτε πολύ εύκολα στα παλαιοπωλεία, ήταν και η Ελληνική Δημιουργία, με διευθυντή τον Σπύρο Μελά. Την περίοδο εκείνη, συγκέντρωνα κάθε είδους υλικό και πληροφορίες, για να γράψω τις μελέτες μου για την πόλη του Πειραιά. Μου έκανε εντύπωση, το πώς αυτό το περιοδικό που εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1948, έως στις 15 Ιουλίου 1954, συνολικά 153 τεύχη σε έξι έτη, ή 13 τόμοι, υπήρχε ακόμα μετά από τόσα χρόνια στις αποθήκες των βιβλιοπωλείων και πωλείτο μάλιστα, σε μια σχετικά χαμηλή τιμή. Αν και πολλά του αφιερωματικά τεύχη, είχαν ανατυπωθεί από τις εκδόσεις του Δημητρίου Ν. Παπαδήμα. Διευθυντής του περιοδικού στα πρώτα του τεύχη, αλλά και ιδιοκτήτης κατόπιν του περιοδικού, δες τεύχος 44 της σειράς, ήταν ο συγγραφέας Σπύρος Μελάς ο οποίος είχε συνδεθεί με την πόλη του Πειραιά από τα παιδικά του χρόνια, γνώρισε από κοντά και συναναστράφηκε αρκετούς από τους παλαιότερους πειραιώτες συγγραφείς και δημοσιογράφους, και, μας άφησε τις αναμνήσεις του για την περίοδο αυτή. Ο Φορτούνιος, όπως υπέγραφε με ψευδώνυμο τα κείμενά του σε εφημερίδες της εποχής(κυκλοφόρησαν και σε βιβλίο ορισμένα), είχε εκδώσει και το περιοδικό Ιδέα, Γενάρη  του 1933, ένα πολύ συντηρητικό περιοδικό, που βρήκα ορισμένα του τεύχη στο εμπόριο-και τα είχα στην βιβλιοθήκη μου μέχρι πρόσφατα. Για τον θεατρικό αυτόν συγγραφέα, μυθιστοριογράφο, εκδότη και ιδιοκτήτη περιοδικών, ακαδημαϊκό, πολύπλευρη προσωπικότητα, έχω γράψει και άλλοτε, όσον αφορά την σχέση του με την πόλη του Πειραιά. Είναι κρίμα, πως ένα πολυτάλαντο άτομο, που είχε ιδρύσει και για ένα διάστημα και το δικό του Θέατρο Τέχνης, υπήρξε ένα υπερσυντηρητικό άτομο, που εξαιτίας των δικών του εμπαθών ενεργειών, δεν βραβεύτηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας ο Νίκος Καζαντζάκης, και «πολέμησε» και άλλους, αξιόλογους αριστερούς και μη διανοούμενους και συγγραφείς της εποχής του, από τις δημόσιες θέσεις που κατείχε. Όπως φαίνεται και από τα κείμενά του, σίγουρα είχε συγγραφικό ταλέντο και εφόδια πνευματικά, αλλά ήταν όπως η ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας μας έχει διασώσει, ένα πολύ εμπαθές άτομο, όσον αφορά τα λογοτεχνικά πράγματα της πατρίδας και με ακόμα περισσότερο εκδικητικό πνεύμα, σε θέματα πολιτισμού. Ο πανδαμάτωρ όμως λογοτεχνικός χρόνος, πήρε θα γράφαμε την εκδίκησή του, και εκτός από τις μυθιστορηματικές του ιστορικές μονογραφίες του 1821-που είναι θαυμάσιες-και το θεατρικό του έργο «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται», δεν μνημονεύεται πλέον, δεν διαβάζεται. Αντίθετα, σε όσους από τους συγγραφείς εναντιώθηκε στην εποχή του, ο χρόνος στάθηκε γαλαντόμος και γουρλίδικος εκδοτικά και εμπορικά. Εκείνος κατά κάποιον τρόπο λησμονήθηκε, ενώ οι άλλοι μνημονεύονται.

     Αυτά όμως συνέβαιναν και θα συμβαίνουν στα λογοτεχνικά μας πράγματα, ίσως στις μέρες μας, να συμβαίνουν με μικρότερη συχνότητα, μια και οι έλληνες, δεν διαβάζουν, ούτε ασχολούνται με θέματα λογοτεχνικής φύσεως, ή έχουν βρίσκουν άλλους τρόπους να πληροφορούνται για αυτά που τους ενδιαφέρουν, και φυσικά, η οικονομία και τα προς το ζην της οικογένειας, έχουν εισέλθει για τα καλά μέσα στην αβάσταχτη καθημερινότητά τους. Άσε που πλέον οι καιροί άλλαξαν, και οι λογοτέχνες γραφιάδες, έχουν «αντικατασταθεί» από τους δημοσιογράφους σχολιαστές είτε των διαφόρων εντύπων, είτε των άλλων ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως ονομάζονται. Έτσι, οι λογοτεχνικές αψιμαχίες και κόντρες, ακολουθούν άλλους δρόμους προβολής. Και οι ασχολίες και έρευνες περί των λογοτεχνικών πραγμάτων της χώρας μας, έχουν αφεθεί στις φιλοσοφικές σχολές και τα σπουδαστήρια των Πανεπιστημίων, και σε πολύ εξειδικευμένα άτομα που εργάζονται επαγγελματικά για αυτά τα θέματα. Και το κυριότερο ίσως είναι, οτιδήποτε είχε να λεχθεί για πολλούς από τους παλιότερους μας λογοτέχνες, μάλλον έχει ειπωθεί, και επήρθε ένας κορεσμός ερευνητικών και δοκιμιακών μελετών, κάτι που συνέτεινε μάλλον και στην απομάγευση της ίδιας της ανάγνωσης των κειμένων των συγγραφέων. Όπως συμβαίνει και με το θέατρο, σκηνοθετικά πια, έχει εξαντληθεί, όσους προκλητικούς τρόπους και αν εφευρίσκουν οι σκηνοθέτες για να καταστήσουν ενδιαφέρουσα την παράσταση που ανεβάζουν, όσες μεταφορές μυθιστορημάτων και αν έχουν έτοιμες να παρασταθούν στο σκηνοθετικό τους σακίδιο. Τα ίδια τα θεατρικά κείμενα είναι που αξίζουν,-όσα αξίζουν ακόμα μέσα στο χρόνο-τα άλλα, χρειάζονται για να μην μένουν άνεργοι οι παράγοντες των θεατρικών σκηνών. Μια και, τα μπαράκια δεν μπορούν πλέον, να απορροφήσουν εργασιακά το μεγάλο πληθυσμιακά όγκο των ηθοποιών. Άσε που υπάρχει και ο ανταγωνισμός των τραγουδιστών. Αυτή η χώρα ακόμα και σε αυτήν την περίοδο της οικονομικής κρίσης, παράγει «μόνο» τραγουδιστές, σεφ, ηθοποιούς, και τηλεοπτικούς αστέρες τηλεπαιχνιδιών.

     Ας γυρίσουμε όμως στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία που εκδίδονταν από τον εκδοτικό οίκο Μ. Σαλίβερου-Σταδίου 14, αρχικά και τον Δ. Δημητράκο-Πλατεία Συντάγματος, μεταγενέστερα. Στο εμπόριο βρήκα σχεδόν όλα τα τεύχη,-είτε στις πρώτες τους εκδόσεις, είτε στις επανεκδόσεις τους, αφιερωματικά και μη, μου λείπουν καμιά δεκαπενταριά. Υπάρχουν ακόμα, και οι τρείς δεμένοι τόμοι που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Παπαδήμα, μεταγενέστερα, και συγκεντρώνουν τεύχη του περιοδικού που είναι αφιερωμένα σε ιστορικά γεγονότα ή λαογραφικά θέματα. Εδώ στο μπλοκ μου, καταγράφω και αποδελτιώνω τα τεύχη που είναι αφιερωμένα σε πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας, της λογοτεχνίας, σε πόλεις, ή σε διάφορα ιστορικά γεγονότα.

     Το πρώτο τεύχος, της Ελληνικής Δημιουργίας, κυκλοφόρησε στην Αθήνα στις 15 Φεβρουαρίου 1948. Η έκδοση ήταν δεκαπενθήμερη, και τα Γραφεία της, ήσαν στην οδό Σωκράτους 43, τηλέφωνο 51-292, η τιμή του τεύχους ήταν 3000 δραχμές. Οι διαστάσεις του ήσαν 26Χ17,5, σελίδες 64. Η σελιδαρύθμιση του περιοδικού ήταν συνεχής. Το εξώφυλλο ήταν λευκό, και μέσα σε πλαίσιο έγχρωμο αναγράφονταν με κεφαλαία γράμματα ο τίτλος του, ακριβώς από κάτω το όνομα του Διευθυντή: Σπύρος Μελάς, έπειτα αναφέρονταν το όνομα του Διευθυντή της Σύνταξης: Σοφοκλής Γκαρμπόλας, ακολουθούσε ένα ασπρόμαυρο σχέδιο, ή μια φωτογραφία ή ζωγραφική εικόνα διαφόρων γνωστών καλλιτεχνών της εποχής, η τιμή του τεύχους, ο αριθμός του τεύχος και ανάλογα, ο τίτλος του αφιερώματος. Στο οπισθόφυλλο υπήρχε πάντα διαφήμιση, είτε εκδοτικών οίκων, πχ. Σαλίβερου, Δημητράκου, Αλικιώτη, Αετός, κλπ, ή του Λαχείου Συντακτών, των καταστημάτων των αδελφών Λαμπρόπουλοι και άλλες. Στην μέσα σελίδα εκτός από την διαφήμιση, γράφονταν και πάλι το όνομα του Διευθυντή: Σπύρος Μελάς, η κατοικία του Μουρούζη 10, και το όνομα του προϊστάμενου του Τυπογραφείου: Δημήτριος Κορδάκης, οδός Γρηγορίου του Ε΄ 20.

Το πρώτο τεύχος αρχίζει με τα Ερωτικά, πέντε ερωτικά ποιήματα του ποιητή Κώστα Ουράνη

Ι

Θάμα γλυκό κι ανόλπιστο πούκανες, Έρωτά μου,

ενώ είν’ τα νιάτα πίσω μου νάναι η Ζωή Μπροστά μου!

Στις σελίδες 6 έως 8 υπάρχει το προγραμματικό άρθρο του Σπύρου Μελά «Καινούργιο Ξεκίνημα»

Βγαίνουμε για πόλεμο. Θα δόσουμε την μάχη τούτη τη φορά οριστική. Αυτό εδώ το βήμα, που υψώνουμε στην πνευματική αγορά, έχει το βάθρο του σε γη θερισμένη κι’ αλωνισμένη από θάνατο. Και είναι τριγυρισμένη από χιλιάδες νεκρούς…..

…..Η επίσημη παιδεία, χρεωκοπία τραγική, με ατέλειωτη συνέχεια κι’ άπειρες περιπέτειες από τον καιρό του Καποδίστρια ως τα σήμερα, ούτε με τα πιο κοινά μορφωτικά στοιχεία δεν κατάφερνε να τους εφοδιάση. Το περίφημο γλωσσικό ζήτημα κι ο γλωσσαμυντορισμός τύφλωσαν γενιές γενεών. Κι ούτε ο Σολωμός με τους Εφτανησιώτες, ούτε ο Ψυχάρης με τον Παλαμά και ολάκαιρο το βαθμιαίο ξαναφούντωμα του δημοτικισμού, από το 1885 και πέρα, μπόρεσαν να επιβάλουν στην εθνική παιδεία να πάρη το δρόμο της ζωής, να προσανατολιστή στις ζωντανές ανάγκες των πνευμα΄των….

…..Η έλλειψη ντόπιας πνευματικής εστίας και η δίψα για κάποιο φως έφερε μερικούς στην ανάγκη να γυρέψουν την τροφή τους στην ξένη πνευματική ζωή. Ο Γιάννης Αποστολάκης στην αξέχαστη μελέτη του, για τον Καμπύση, μας έδειξε, με τρόπο ανάγλυφο και σκληρά σαρκαστικό, τι φοβερό μπουμπούνισμα παθαίνει το κεφάλι του κακομοίρη του ρωμιού, όταν αστοιχείωτος, ακατάρτιστος σχεδόν αγράμματος, όπως βγαίνει από τη ντόπια παιδεία, καταπιάνεται με πνευματικές αξίες ξένης καλλιέργειας. Μα κι’ ο πιο πετυχημένος τύπος, που πραγματοποιήθηκε σ’ αυτή την κατεύθυνση, ο Ροϊδης, δεν κατάφερε να μας δώσει παρά μια ξερή κι άχρηστη πολυμάθεια και να φέρη στους κεχηνότες επαρχιώτες τις θεωρίες της γαλλικής ιστορικής σχολής……

Ακολουθεί το κείμενο του πειραιώτη ιστορικού και πολιτικού Παναγιώτη Πιπινέλη, «Ελληνικά Ιδανικά και παγκόσμια μεταπολεμικά ρεύματα».

Ακολουθεί το κείμενο «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» του Αχιλλέα Α. Κύρου.

Το ποίημα του άγγλου δραματουργού William Shakespeare, “The Triumph of Death”, σε μετάφραση του Άγγελου Δόξα. Η «Νεοελληνική Τέχνη» εξετάζεται από τον Διονύσιο Α. Κόκκινο. Ο Επιφάνης Αυτάγγελτος, γράφει για τον Μαχάτμα Γκάντι, με αφορμή την δολοφονία του, η Άλκης Θρύλου εξετάζει στην ξένη επιστήμη, τον Φρόιντ στη μεταπολεμική κοινωνία του Esnar, και διάφορα άλλα κείμενα και ποιήματα.

      Το περιοδικό αυτό, παρά την κάπως συντηρητική του οπτική, είναι πλούσια σε φιλολογική και άλλη ύλη. Περιέχει καλλιτεχνικά θέματα που αφορούν την ελληνική τέχνη, παρουσιάσεις εκθέσεων, θέματα που αφορούν την ποίηση, την πεζογραφία, το δοκίμιο, τις μελέτες, την λαογραφία, την ιστορία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την κριτική θεάτρου, την κριτική βιβλίου, την μουσικοκριτική, την μουσική παιδεία, και μια σειρά άλλων θεμάτων, που έχουν σχέση με την εθνική συνείδηση και εθνική παιδεία των ελλήνων. Υπάρχουν και ανταποκρίσεις από τις ξένες θεατρικές σκηνές. Από τις σελίδες του περιοδικού, δεν λείπουν και τα θέματα που αφορούν τις ηθικές και κοινωνικές επιστήμες, και εν μέρει και τις θετικές. Υπάρχουν τα ενδιαφέροντα τεύχη για περιοχές της Ελλάδας, τους αρχαίους τραγικούς, το Δημοτικό τραγούδι, την Θάλασσα κλπ. Η ταυτότητα του περιοδικού, έχει έναν έντονο πατριωτικό χρωματισμό, χωρίς να καταφεύγει στον στείρο εθνικισμό. Είναι υπέρ της δημοτικής γλώσσας, καθώς θεωρεί την δημοτική γλώσσα προπύργιο εναντίον της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τα κείμενα του Σπύρου Μελά, έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό, την αναγέννηση της χώρας, του έθνους και της παιδείας. Στις σελίδες του περιοδικού, συναντά κανείς και ορισμένες ενστάσεις και αρνητικές κρίσεις για πρόσωπα και συγγραφείς-που ορισμένα είναι και συνεργάτες του περιοδικού-όπως είναι παραδείγματος χάριν ο αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, που θεωρείται αρνητικό ποιητικό πρότυπο για τους νέους, αν και στο τεύχος 74, δημοσιεύεται η «Ιθάκη» του, και ακολουθεί η «Πηνελόπη» του Κωστή Παλαμά, ο Γιώργος Θεοτοκάς και άλλοι. Από τα βέλη της Ελληνικής Δημιουργίας, δεν γλύτωσε ούτε και η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών. Το περιοδικό αυτό, που κύριος στυλοβάτης είναι ο Σπύρος Μελάς, που φαίνεται να ελέγχει και την επιλογή της ύλης, έρχεται να καλύψει ένα κενό στα πολιτιστικά πράγματα της εποχής, από την πλευρά της εθνικής συντηρητικής πλευράς, της ελληνοκεντρικής θα γράφαμε, που εκείνην την περίοδο, την πρωτοκαθεδρία την είχε το αριστερό περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης. Σίγουρα, είναι αντικομουνιστικά τα κείμενα του Μελά, πέρα όμως από αυτήν την πλευρά του περιοδικού, οι καλλιτεχνικοί του συνεργάτες και οι συγγραφείς που δημοσιεύουν στις σελίδες του είναι από τους πιο αξιόλογους της εποχής του. Και για να είμαστε δίκαιοι, όποιος έχει ξεφυλλίσει το περιοδικό της αριστεράς, Επιθεώρηση Τέχνης, και το περιοδικό αυτό, έχει συγκεκριμένο αριστερό-κομμουνιστικό προσανατολισμό, στις σελίδες του δεν συναντάς κείμενα συγγραφέων που δεν ανήκαν στην ίδια ιδεολογική πλευρά που είχε η ταυτότητα της Επιθεώρησης, δηλαδή αριστερή ή κομμουνιστική. Το θέμα πλέον είναι, μετά την παρέλευση τόσων χρόνων, και το τέλος του εμφύλιου σπαραγμού, τι αξίζει να διασωθεί από όλα αυτά τα φιλολογικά και καλλιτεχνικά περιοδικά, που υπήρξαν οι γέφυρες επικοινωνίας των τότε λογοτεχνών, τόσο με την εποχή τους όσο και με τις επόμενες γενιές. Περιοδικά που πολλά από αυτά, δεν συγχρονίστηκαν με τις νέες ιστορικές εξελίξεις, ούτε με τα νέα σύγχρονα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα ρεύματα της λογοτεχνίας. Και ηλικιακά πλέον, οι εκδότες, διευθυντές και συνεργάτες αυτών των περιοδικών έχουν κλείσει τον κύκλο τους. 

Από τις σελίδες του πέρασαν ένας μεγάλος και σημαντικός αριθμός επιφανών συγγραφέων της εποχής, όπως ο Λορέντζος Μαβίλης, ο Τέλλος Άγρας, ο Στράτης Μυριβήλης, ο Τηλέμαχος Αλαβέρας, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γιάννης Αποστολάκης, ο Στέφανος Ξένος, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Άγγελος Φουριώτης, ο Κώστας Χρηστομάνος, ο Κώστας Ουράνης, ο Γεράσιμος Σπαταλάς, ο Κώστας Καιροφύλλας, ο Γεώργιος Ζώρας, ο Φαίδων Μπουμπουλίδης, ο Νίκος Σφυρόερας, ο Στέλιος Σπεράντζας, ο Μιχαήλ Περάνθης, ο Μαρίνος Σιγούρος, ο Φώτης Κόντογλου, ο Βασίλης Λαούρδας και πολλοί άλλοι. Από την ύλη του, δεν έλειψαν και οι ξένοι συνεργάτες, με μεταφράσεις ποιημάτων τους και κειμένων του. Στους καλλιτέχνες συνεργάτες του, που κοσμούν με έργα τους τις σελίδες, μεταξύ άλλων, υπήρξαν και η Θάλεια Φλωρά-Καραβία, ο Μίνως Αργυράκης κλπ. Σε τακτά διαστήματα δημοσιεύονται και τα ευρετήρια των τευχών.               

ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΙΚΑ ΤΕΥΧΗ

• 18/1-11-1948, «ΟΧΙ»

• 31/15-5-1949, Ιόνιος Ακαδημία 17 Μαΐου 1824

• 32/1-6-1949, Βυζάντιο 29 Μαΐου 1949

• 35/15-7-1949, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

• 36/1-8-1949, Κύπρος

• 37/15-8-1949, Δεκαπενταύγουστος

• 38/1-9-1949, Αισχύλος

• 39/15-9-1949, Νιάτα

• 40/1-10-1949, Γεώργιος Βιζυηνός

• 41/15-10-1949, 1940

• 42/1-11-1949, 1940

• 43/15-11-1949, Κύπρος

• 44/1-12-1949, Γεώργιος Δροσίνης

• 45/25-12-1949, Χριστούγεννα

• 46/1-1-1950, Νιάτα

• 47/15-1-1950, Σοφοκλής

• 49/15-2-1950, Ιούλιος Τυπάλδος

• 50/1-3-1950, Δημοτικό Τραγούδι (Α)

• 51/25-3-1950, 1821

• 52/1-4-1950, Πασχαλιά

• 53/15-4-1950, Νιάτα-Στιχουργική

• 54/1-5-1950, Γεώργιος Τερτσέτης

• 55/15-5-1950, Λαογραφία

• 56/1-6-1950, Πλάτων

• 57/15-6-1950, Ιάκωβος Πολυλάς

• 58/1-7-1950, Ακριτικός Κύκλος (Α)

• 60/6-8-1924, Σάμος

• 61/15-8-1950, Δεκαπενταύγουστος

• 63/15-9-1950, Γεώργιος Στρατήγης- Στιχουργική

• 64/1-10-1950, Αλέξανδρος Μωραϊτίδης

• 66/1-11-1950, 1940

• 67/15-11-1950, Άγγελος Σημηριώτης

• 68/1-12-1950, Διγενής Ακρίτας

• 69/15-12-1950, Χριστούγεννα 1950

• 70/1-1-1951, Πρωτοχρονιά 1951

• 71/15-1-1951, Εις μνήμην Γεώργιου Δροσίνη

• 72/1-2-1951, Εις μνήμη Γρηγορίου Ξενόπουλου

• 73/15-2-1951, Ανδρέας Λασκαράτος

• 74/1-3-1951, Ιθάκη

• 75/15-3-1951, 23/3/1821 Καλαμάτα

• 77/ 19/4/1821 Λόρδος Βύρων

• 78/1-5-1951, Πάσχα 1951

• 79/15-5-1951, Ελληνική Μουσική

• 80/1-6-1951, Αριστομένης Προβελέγγιος

• 81/15-6-1951, Απόστολος Παύλος

• 82/1-7-1951, Ανδρέας Καρκαβίτσας

• 83/15-7-1951, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος

• 84/1-8-1951, Βυζαντινό Συνέδριο

• 85/15-8-1951, Ζάκυνθος

• 86/1-9-1951, Σπήλιος Πασαγιάννης

• 88/1-10-1951, Ευριπίδης

• 89/15-10-1951, 1940

• 90/1-11-1951, 1940

• 91/15-11-1951, Λορέντζος Μαβίλης

• 92/1-12-1951, Κωνσταντίνος Θεοτόκης

• 93/15-12-1951, Χριστούγεννα

• 95/1,1952, Μιλτιάδης Μαλακάσης

• 96/1-2-1952, Κώστας Κοτζιάς

• 97/ Δημοτικό Τραγούδι

• 98/1-3-1952, Λάμπρος Πορφύρας

• 99/ Ευαγγελισμός 1821

• 100/31-3-1952, Αθανάσιος Χριστόπουλος

• 101/15-4-1952, Πάσχα

• 102/1-5-1952, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

• 103/15-5-1952, Γεράσιμος Μαρκοράς

• 104/1-6-1952, Ερωτόκριτος

• 105/ Δημοτικό Τραγούδι

• 106/1-7-1952, Η Θάλασσα

• 107/15-7-1952, Αριστοτέλης

• 108/1-8-1952, Αντώνιος Μάτεσις

• 109/15-8-1952, Δεκαπενταύγουστος

• 110/1-9-1952, Ιωνία

• 111/15-9-1952, Κέρκυρα

• 112/ Ιών Δραγούμης

• 113/15-10-1952, Σωτήρης Σκίπης

• 114/1-11-1952, Κωστής Παλαμάς

• 115/15-11-1952, Αριστοφάνης

• 116/1-12-1952, Αργύρης Εφταλιώτης

• 118/1-1-1953, Πρωτοχρονιά

• 120/1-2-1953, Πίνδαρος

• 121/15-2-1953, Δημήτρης Καμπούρογλου

• 123/ 25/3/1821

• 124/1-4-1953, Θεόκριτος

• 125 Μεσολόγγι

• 126/1-5-1953, Άνοιξις

• 127/15-5-1953, Θ΄ Βυζαντινολογικό Συνέδριο

• 128/1-6-1953, Ιωάννης Κονδυλάκης

• 129/ Θεόφιλος Καίρης

• 132/1-8-1953, Κώστας Ουράνης

• 134/1-9-1953, Παύλος Νιρβάνας

• 135/1-9-1953, Επτάνησα

• 136/1-10-1953, Περικλής Γιαννόπουλος

• 137/15-10-1953, Γιάννης Αποστολάκης

• 138/ 1953, Ιστορικό Μυθιστόρημα

• 139/15-11-1953, Εμμανουήλ Ροίδης

• 140/1-12-1953, Δημήτριος Βικέλας

• 141/15-12-1953, Ιωάννης Βηλαράς

• 143/15-1-1954, Μιχαήλ Μητσάκης

• 144/1-2-1954, Γιάννης Βλαχογιάννης

• 145/15-2-1954, Φώτος Πολίτης

• 146/1-3-1954, Γεώργιος Ζαλοκώστας

• 147/15-3-1954 Ρήγας Βελεστινλής

• 148/1-4-1954, Ανδρέας Κάλβος

• 151/15-5-1954, Γεώργιος Καλοσγούρος

• 152/1-15-1954, Τέλλος Άγρας

• 153/1-7-1954, Αλέξανδρος Πάλλης

     Αυτά είναι τα αφιερωματικά τεύχη του περιοδικού Ελληνική Δημιουργία, που άφησε και αυτό στην εποχή του, το φιλολογικό και καλλιτεχνικό στίγμα του, ένα περιοδικό, που υπερβαίνει τις φιλοδοξίες και τις προθέσεις του διευθυντή και εκδότη του, τόσο με τα περιεχόμενά του και τις πληροφορίες που μας παράσχει για τα γεγονότα της εποχής του στον καλλιτεχνικό και πνευματικό χώρο, όσο και για τις απόψεις του σε θέματα και πρόσωπα της ιστορίας και της λογοτεχνίας μας. Φυσικά, στα αφιερώματά του, απουσιάζουν και σημαντικά λογοτεχνικά πρόσωπα της εποχής, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Διονύσιος Σολωμός και άλλοι, ίσως περισσότερο ξενίζει, πως ένας θεατράνθρωπος όπως υπήρξε ο Σπύρος Μελάς, δεν αφιέρωσε τεύχη του περιοδικού σε πρόσωπα του Θεάτρου, παραδείγματος Χάριν του πατέρα της ιστορίας του Νεοελληνικού Θεάτρου, του Νικόλαου Λάσκαρη, ή σε μεγάλες μας τραγωδούς, όπως ήταν η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Ελένη Παπαδάκη, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ροντήρης και άλλοι.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα, Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Πειραιάς 10/4/2016