Ημέρα της Ποίησης

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

     Άκουσα πρόσφατα στις ειδήσεις, για τον εορτασμό της παγκόσμιας μέρας της Ποίησης. Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι η Ποίηση και ο Πολιτισμός έχει πολλά πρόσωπα. Δηλαδή, ποιητής ή ποιήτρια, δεν είναι μόνον αυτός ή αυτή που κάθεται στο γραφείο του και γράφει ποιήματα, είτε κατά παραγγελία είτε από έμπνευση. Έχουμε αρκετά παραδείγματα τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα μας, από στρατευμένους ή μη δημιουργούς, που εξάσκησαν την τέχνη της ποίησης με αυτόν τον τρόπο. Ποιητής πάλι, δεν είναι μόνον αυτός που έχει ταλέντο ή το καλλιεργεί. Τα παλαιότερα χρόνια-δεκαετίες του 1980-είχαμε διαβάσει αριστουργήματα ποιητών και ποιητριών, ποιητικά διαμαντάκια που είτε ήταν τοιχοκολλημένα σε τοίχους, παραδείγματος χάριν σε περιοχές της Αθήνας, είτε είχαν αναρτηθεί στα κάγκελα της πύλης του Πολυτεχνείου, κατά την διάρκεια της επετείου ιδιαίτερα, είτε πάλι, αρκετά κουλτουριάρικα μπαράκια και χώροι που σύχναζαν οι νέοι και οι νέες της εποχής, αναρτούσαν ποιήματα θαμώνων σε ιδιαίτερο μέρος, ή διαβάζονταν από τους θαμώνες ποιητικές συλλογές που τύγχαναν να έχουν μελετήσει εκείνη την περίοδο οι νέοι και οι νέες, οι πιο ευαισθητοποιημένοι και πολιτικά υποψιασμένοι. Αλλά, και σε γενικούς τίτλους περιοδικών ποικίλης ύλης, συναντούσες ποιητικές φωνές παλιότερες ή νεότερες, που σε συγκινούσαν και σου έδιναν τα κατάλληλα ερεθίσματα, για να επισκεφτείς τους χώρους των βιβλιοπωλείων και να αγοράσεις ποιητικές συλλογές. Θυμάμαι, αν δεν λαθεύω, ότι το νεανικό περιοδικό ΚΛΙΚ του Πέτρου Κωστόπουλου, δημοσίευσε για πρώτη φορά(;) ειδικό cd, με τα ποιήματα της ποιήτριας Κικής Δημουλά, και μετέπειτα, και άλλων ποιητών, που είχαν κυκλοφορήσει σε βινύλιο. Γνωρίζουμε, για όσους διάβαζαν παλιότερα ελληνικές εφημερίδες, ότι, η τότε εφημερίδα Η Βραδυνή, του Τζώρτζ Αθανασιάδη, στις σελίδες της Φιλολογική Βραδυνή, δημοσίευε ποιήματα. Μια σελίδα, που αν δεν κάνω λάθος, είχε την επιμέλεια ο Μπάμπης Κλάρας, ο αδερφός του Άρη Βελουχιώτη. Την συνήθεια αυτή, την συνέχισαν και άλλες εφημερίδες αργότερα, μετά την μεταπολίτευση, και διάβαζες καταπληκτικά ποιήματα από τις στήλες των. Ακόμα και τα λαϊκά στιχάκια που δημοσιεύονταν στο πίσω μέρος των μικρών ημερολογίων του τοίχου, παρουσίαζαν ενδιαφέρον. Αργότερα, η έκπτωση και η φαυλότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, οδήγησε και στην έκπτωση των κανόνων της τέχνης και του πολιτισμού. Οι σταθεροί αναγνώστες των εφημερίδων, διάβαζαν τις ειδικές καλλιτεχνικές τους σελίδες, και ιδιαίτερα, της πρωινής εφημερίδας Η Καθημερινή, και άλλων εντύπων, με σημαντικό επιτελείο συνεργατών. Υπήρχαν ακόμα, και εφημερίδες μικρής κυκλοφορίας, που σου ζητούσαν να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις ένα σου ποίημα, αλλά και λογοτεχνικά περιοδικά, υιοθετούσαν παρόμοια τακτική.  Ποιος από τους παλιότερους, δεν θυμάται την άποψη του δημάρχου της Θεσσαλονίκης κυρίου Κούβελα της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος αποκαλούσε τους ποιητές λαπάδες, και άλλες φαιδρές ρήσεις των πολιτικών της εποχής, που σχολίαζαν αρνητικά την παρουσία και τις παρεμβάσεις των ποιητών. Από την άλλη, υπήρχαν τα διάφορα κυκλώματα των λογοτεχνικών περιοδικών, που δημοσίευαν μόνο, ποιήματα των φίλων τους ή των συνεργατών τους, και σνομπάριζαν τους εκτός των δικών τους περιοδικών λογοτεχνικών τειχών. Θέλω να πω εν συντομία, ότι παντού τα πάντα. Από τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό με την αφάνα το μαλλί που κατέβαινε στον Πειραιά και διάβαζε ποιήματά του, έως το σοκολατόπαιδο της ποίησης, που επέλεγε αυστηρά τον τρόπο δημοσίευσης του ποιητικού του έργου, και φρόντιζε για την δημιουργική του υστεροφημία.  

Πάντα πίστευα, ότι ποιητής ή ποιήτρια,-ποιητική ενέργεια και δημιουργία που αποπνέει πολιτισμό-,είναι και η αγράμματη νησιώτισσα που υφαίνει τα καταπληκτικά υφαντά της στον οικογενειακό αργαλειό της. Ποιήτρια είναι και η λαϊκή γυναίκα που ασπρίζει την αυλή της με μεράκι, που ποτίζει τον βασιλικό της στο παράθυρο και σταυροκοπιέται με καλοσύνη, και κεντά τα σεμεδάκια της με τα οποία στολίζει τα τραπέζια και τα μαξιλάρια της, ή προετοιμάζει τα προικιά της κόρης της ή της εγγονής της. Ποιητής ή ποιήτρια είναι και οι διάφοροι φτωχοί μεροκαματιάρηδες, οι ορθόδοξοι πιστοί και πιστές, που αθόρυβα και διακριτικά, ταΐζουν ή ποτίζουν σήμερα και παλαιότερα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, χωρίς να τους ρωτήσουν από πού κρατά η σκούφια τους, ούτε να τους ξεχωρίσουν, που εισήλθαν παράνομα και ετσιθελικά στην χώρα και δημιουργούν προβλήματα. Φτωχά άτομα, απροσάρμοστα στον δυτικό τρόπο ζωής και πολιτισμό, που η αήθη πολιτικά τακτική των νέων ξιπασμένων ανθρωπιστών της πρώτης φοράς αριστεράς, που με τις ανόητες προκλητικές τους διακηρύξεις ξεχαρβάλωσαν ότι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι, και μιλάν για διεθνισμό και άλλα παπαρίστικα πολιτικά τινά, την ίδια στιγμή που τους εκλέγουν έλληνες φορολογούμενοι πολίτες, τους πληρώνουν οι έλληνες φορολογούμενοι κάτοικοι, και νομοθετούν εις βάρος των με τα παράλογα οικονομικά μέτρα τους, στο όνομα, της δήθεν ανθρωπιστικής κρίσης. Νομίζοντας οι αχρείοι, ότι έτσι αποπροσανατολίζουν το φορολογούμενο πόπολο. Αγνοώντας οι φαύλοι πολιτικά νεοαριστεροί καταστροφείς, ότι όσο αποικιοκράτες και εκμεταλλευτές και αν είναι οι Ευρωπαίοι, έχουν πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα να υπερασπίζονται την χώρα τους, την κρατική της οντότητα, την ταυτότητά της, τα πολιτιστικά της κεκτημένα, πράγμα, που αγνοούν ή θέλουν να παραβλέπουν οι δικοί ξενοσπούδαστοι σοϊλήδες επαναστάτες, της κακιάς ώρας. Που, το μόνο που γνωρίζουν, είναι να κατακεραυνώνουν τους ξένους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες για αντιανθρωπιστές. Δίνουμε μαθήματα ανθρωπιάς, ποιοι; Εμείς, η φάρα μας, που με τις πρακτικές μας βουλιάξαμε την χώρα μας, που λες και βάλαμε στοίχημα να την καταστρέψουμε και το πετύχαμε, ποιοι; Εμείς, οι δήθεν πολιτισμένοι, οι απόγονοι ενός πανάρχαιου πολιτισμού. Και επικαλούμεθα τον ιστορικό Θουκυδίδη μόνον όταν μας συμφέρει και μας εξυπηρετεί πολιτικά. Ενώ παραγνωρίζουμε ότι ο δυτικός πολιτισμός που είναι και παιδί του ελληνικού, στηρίχτηκε πάνω στην δύναμη και την βία του στρατιωτικά και οικονομικά ισχυρού. Που την ίδια στιγμή που δημιουργούσαμε Παρθενώνες, σκοτώναμε τους δημοκρατικούς ή αντίστοιχα τους ολιγαρχικούς. Αλήθεια, οι νέο- αριστεροί πολιτικοί μας, που άφησαν την διακυβέρνηση στις διάφορες ΜΙΚΙΟ που αλωνίζουν κατά το δοκούν, καθ’ άπασαν την ελληνική επικράτεια, σκέφτηκαν ποτέ, να δώσουν τις χρηματικές επιχορηγήσεις του κόμματός των και των άλλων κομματικών συνασπισμών για τις ανάγκες των προσφύγων; Των νόμιμων ή παράνομα εισερχόμενων μεταναστών, των παράτυπων όπως θέλουν να τους αποκαλούμε, λες και αλλάζει τίποτα. Όλοι αυτοί, που σπούδασαν στα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια και Αμερικάνικα ή Αγγλικά Κολλέγια, και διαβάζουν μόνο την Μοντ διπλωματίκ, και τον Ζακ Ντεριντά, που σέβονται μόνο τον Γιώργο Βέλτσο και τους δυσνόητους Μπαλτάδες, πίνουν ουίσκι δεξιών βαθμών και απόσταξης, και ενδύονται κομψευόμενοι με την τελευταία λέξη της ευρωπαϊκής μόδας, και το σακίδιο παραμάσχαλα, και ζητούν εναγωνίως αναγνώριση από τους δυτικο-ευρωπαίους καπιταλιστές και αποικιοκράτες, αυτοί, οι νεοαριστεροί-αστοί, που αγωνίζονται να δημιουργήσουν το δικό τους πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, που άκουγαν κλασική μουσική, αλλά δυσφορούσαν για τα νησιώτικα τραγούδια της Ειρήνης Κονιτουπούλου-Λεγάκη, ή ως γνήσιοι προοδευτικοί αριστεροαστοί ανέχονταν τη Δόμνα Σαμίου, και τον Χρόνη Αηδονίδη, σνομπάροντας όμως, ότι τους θύμιζε Ελλάδα, ως στείρο εθνικισμό, και προγονοπληξία. Αλλά, ενώ μιλούν για την απέραντη αγάπη που έτρεφαν για αυτήν την χώρα, οι διάφοροι Μερλιέ, οι Λακαριέ, και οι Μπάιρον, η Μαργκαρίτ Γιουρσενάρ, η Ζακλίν ντε Ρομιλύ και η Μακντόναλντ, αν μιλήσεις για τον Ίωνα Δραγούμη, είσαι ακροδεξιός, αν σταθείς στον κακοτράχαλο λόγο του Περικλή Γιαννόπουλου, φασίζεις, αν διαβάσεις τις ημερολογιακές αναμνήσεις του Ευγένιου και του Σωτήρη Σπαθάρη, είσαι πούρος επαρχιώτης, τον ημερολογιακό-πολιτικό λόγο του Γιώργου Σεφέρη ή τα απομνημονεύματα του Μάρκου Βαμβακάρη, είσαι ξεπερασμένος διαπλεκόμενος δεξιός, και στο λένε αυτό, ποιοι, αυτοί, που με όλες τις κυβερνήσεις ήσαν μέσα, στον χώρο του πολιτισμού και της τέχνης, τις τελευταίες δεκαετίες. Κάποτε, κυκλοφορούσαμε στο πέτο με το «Δεν ξεχνώ» που συμβόλιζε την δική μας στάση και μνήμη, για το Κυπριακό πρόβλημα και την Τούρκικη κατοχή και τους Κυπρίους πρόσφυγες, ενώ τώρα, αν εκφράσεις απόψεις για μια χώρα-την χώρα σου- που κάποτε παρήγαγε πολιτισμό και ήθος, σε λένε συνοδοιπόρο της άκρας δεξιάς. Ποιοι, αυτοί με τα δεκάδες κοινωνικά πελατειακά συμπλέγματα, οι γόνοι των αντιστασιακών αριστερών, που έτρεξαν να πάρουν σύνταξη αντιστασιακού, λες και εξαργυρώνεται ο αγώνας για την σωτηρία της πατρίδας σου από ξένους κατακτητές, με ετεροχρονισμένες αμοιβές, αντί να κοιτάξουν να κλείσουν τα πάθη και τις πληγές του εμφύλιου σπαραγμού, κοίταξαν να τα μεταφέρουν και στις επόμενες από αυτούς γενεές. Λες και, ο ποιητικός λόγος του Γιάννη Ρίτσου, αυτού του αγωνιστή βάρδου της Ρωμιοσύνης, δεν είναι γεμάτος από μηνύματα αγάπης για την χώρα αυτή και τον λαό της. Δεν υμνεί τους διαρκείς πατριωτικούς της αγώνες. Λες και, στον ποιητικό λόγο του Μανόλη Αναγνωστάκη και τα δημοσιευμένα πολιτικά του κείμενα δεν βρίσκουμε θέσεις αγάπης για αυτήν την χώρα και τους ανθρώπους της που την περίοδο του εμφυλίου, τον κυνήγησαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Ανέξοδες αποπροσανατολιστικές ανθρωπιστικές αμπελοφιλοσοφίες, καθώς ξυπνούν μέσα τους τα διάφορα απωθημένα της απόρριψης των όποιων ουμανιστικών τους σχεδίων. Τόσες δεκαετίες πριν, που το κόμμα αυτό που υποστηρίζαμε με θέρμη, πόσο τις εκατό λάμβανε από το εκλογικό σώμα; Τι ήταν τόσα χρόνια οι έλληνες ψηφοφόροι, πολιτικοί χαχόλοι, φασίστες, οπαδοί των ταγματοτσολιάδων, θιασώτες της Μαρί Λεπέν, γιατί  δεν μας ακολουθούσαν επί Λεωνίδα Κύρκου, επί Νίκου Κωνσταντόπουλου, επί Μιχάλη Παπαγιαννάκη, επί Μπάμπη Δρακόπουλου, και άλλων στελεχών. Δεν ήταν σοφή η πολιτική κίνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, του Γεωργίου Ράλλη, αστών δεξιών πολιτικών, να μας εντάξουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν ήταν φιλολαϊκή και ορθή η πολιτική, του ηγέτη της Αλλαγής, του Αντρέα Παπαντρέου, να μείνουμε μέσα στην ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν ήταν σωστή πολιτικά η κίνηση των διαδόχων, τους Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Σημίτη, να αλλάξουν επί Γιαννίτση το ασφαλιστικό και να σταθεροποιήσουν το χρέος της Ελλάδος; Ποιοι πρωτοστατούσαν σε κάθε είδους επαναστατική γυμναστική και ξεχαρβάλωμα των όποιων ισχνών κατακτήσεων; Να θυμίσουμε τον βουλευτή του Πειραιά, που πρώτος και μόνος πήγε στα Προπύλαια όταν έφεραν τους μετανάστες και κατέλαβαν τον χώρο; Όπου γάμος και χαρά η αριστερή Μαγδάλω πρώτη. Και το άτομο που απλώς ταξίδεψε για να ερμηνεύσει τον Ιουλιανό, τον τοποθέτησαν από το τηλέφωνο όπως ο ίδιος είπε, υφυπουργό. Θέλω να πω, ότι η πολιτική και κομματική σήψη, δεν άγγιξε μόνο τα αστικά παλαιά κόμματα, αλλά και τα σύγχρονα δήθεν νεοαριστερά. Και είναι ουσιαστικός φασισμός, να αφορίζεις τους άλλους που δεν συμφωνούν μαζί σου, ως συνοδοιπόρους της Χρυσής Πούλιας, για να κρατηθείς στην εξουσία, και να διαμαρτύρεσαι εκ των πολιτικών υστέρων της αντιπολίτευσης, ότι οι κακοί ευρωπαίοι δεν σε άφησαν να εφαρμόσεις φιλολαϊκή πολιτική, δεν σου έδωσαν τα χρήματα να κάνεις περικοπές. Ναι κακή η εξωτερική και οικονομική πολιτική της Ευρώπης, αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις μουσουλμανικές κυβερνήσεις,; Τις διάφορες δυναστείες που βασιλεύουν ελέω Αλλάχ τις χώρες τους; Τα προσωποπαγή καθεστώτα, που εκμεταλλεύονται τους πολίτες τους; Τα Βαλκανικά κράτη, που φρόντισαν να κλείσουν τα σύνορά τους, έχουν φασιστικά καθεστώτα που τους κυβερνούν; Αριστερές ιδεοληψίες που ροκανίζουν και την τελευταία ικμάδα πολιτικής εμπιστοσύνης έχεις για το ελληνικό πελατειακό σύστημα, που ζει και βασιλεύει και συνεχώς μεταλλάσσεται πανηγυρικώς. Η Χάννα Άρεντ, σε ένα βιβλίο της γράφει, ότι ενώ ο Μάρξ και οι Μαρξιστές μιλούσαν για διεθνισμό και την κατάργηση του κράτους, οι απλοί μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, το αριστερό ή δεξιό προλεταριάτο, πολεμούσε για την πατρίδα τους και έστηναν οδοφράγματα για να την υπερασπιστούν. Πολεμούσαν για τις κοινές τους εστίες, που τους άφησαν παρακαταθήκη όχι οι αριστεροί επαναστάτες, αλλά οι πρόγονοί τους, που ήξεραν να υπερασπίζονταν τα σύνορά τους, βουνίσια ή θαλάσσια.

     Όλα αυτά έρχονται στην σκέψη, καθώς προσπαθεί ο σημερινός έλληνας και ελληνίδα, να διασώσει ότι μπορεί να διασωθεί από την κατεστραμμένη του ζωή στην σύγχρονη Ελλάδα. Καθώς αντικρίζει γύρω του, αδιάφορους συμπολίτες του να τυρβάζουν περί πάρτης τους, καλωδιωμένοι και με αγκύλωση στα δάκτυλα, από τα εκατοντάδες μηνύματα που στέλνουν 28 ώρες το εικοσιτετράωρο. Η κρίση μας δίδαξε, ότι δεν διδαχτήκαμε τίποτα, γιαυτό ψηφίσαμε ανακόλουθους αριστερούς πολιτικούς, για να διατηρήσουμε την όποια και σε όποιο βαθμό μπορεί ο καθένας μας φαυλότητά του-μας.

Άρα, για ποια ημέρα της Ποίησης να μιλήσεις; Όταν έχουν χαθεί τόσο οι ποιητές όσο και οι ποιήτριες, και έμειναν οι κατ’ εξακολούθηση γραφιάδες; Οι υπερασπιστές των μεταμοντέρνων παλλόμενων φαλών.

Και μετά σου λένε, ότι, ο Θεός Διόνυσος δεν ζει και βασιλεύει ακόμα σε αυτήν την χώρα της πτωχευμένης σάπιας και καμπιοφαγωμένης νεοερυθράς ουμανιστικής πορτοκαλέας.

Πειραιάς, Κυριακή, 3 Απριλίου 2016