Ο πειραιώτης ποιητής και κριτικός Αντώνης Α. Ζαρίφης

 

          Ο  ΠΟΙΗΤΗΣ και ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ Α. ΖΑΡΙΦΗΣ

          Ο πειραιώτης ποιητής και κριτικός Αντώνης Α. Ζαρίφης (29/11/1948-) είναι κατά την γνώμη μου, ο σημαντικότερος ποιητής της γενιάς του. Μετά τον πειραιολάτρη ποιητή Βασίλη Λαμπρολέσβιο,-που ορισμένοι από την γενιά μας πρόλαβαν εν ζωή, και θεωρείται κατά κοινή ομολογία ο αξιολογότερος ποιητής του Νεότερου Πειραιά- ασφαλώς φανερώθηκαν και άλλες ποιητικές φωνές οι οποίες έγραψαν και δραστηριοποιήθηκαν στην πόλη μας. Βλέπε πχ. την ειδική περίπτωση της γραφής του ποιητή και μεταφραστή Ανδρέα Αγγελάκη, του ερωτικού Γιάννη Βουρλάκου, του σονετογράφου Μιχάλη Βλάμου και του δοκιμιογράφου και ανθολόγου Δημήτρη Πιστικού, του ναυτικού ποιητή Λευτέρη Μαρματσούρη, του ποιητή Διονύση Κουλεντιανού, του τεχνοκριτικού Κώστα Θεοφάνους, του σπουδαίου πειραιώτη δοκιμιογράφου και πεζογράφου, κοινωνιολόγου Αντώνη Ζέρβα, της Περσεφόνης Α. Κωστέα ή των παλαιότερων, ποιητή Δημήτρη Γιατράκου, του κριτικού και δοκιμιογράφου Στέλιου Γεράνη, του πεζογράφου, ποιητή και ιστοριοδίφη Δημήτρη Φερούση, (είναι ο συγγραφέας της εκκλησιαστικής διαδρομής της πόλης) του εκδότη του περιοδικού «3^η Χιλιετία» δοκιμιογράφου Μόσχου Κεφάλα, της ποιήτριας και μεταφράστριας Όλγας Βότση, της εκδότριας του περιοδικού «Αντιπαραθέσεις» Μαντώς Κατσουλού, του ποιητή του μεσοπολέμου και μεταφραστή Λάμπρου Πορφύρα, του φυσιολάτρη-ιατρού Μιχάλη Μπακούρη, του πρόωρα χαμένου Γιώργου Καρατζά, του καλού ποιητή Τάσου Ζερβού, του πολυγραφότατου ποιητή και μεταφραστή Γεωργίου Στρατήγη, του δημοτικιστή Αλέξανδρου Πάλλη  κ. ά. Δεν μιλώ για τους πειραιώτες ποιητές και ποιήτριες που δεν κατοικούν πλέον ή δεν κατοίκησαν στον Πειραιά. Βλέπε τον ποιητή, στιχουργό και επιθεωρησιογράφο Γιάννη Κακουλίδη, τους Ελευθέριο Μάϊνα, Άγγελο Παρθένη, τον ανθολόγο και δοκιμιογράφο Κώστα Λουκάκη, την ποιήτρια Μαρία Παπαλεονάρδου, τον Χάρη Χρόνη, τον Θεόδωρο Λιαρούτσο κ. ά., ή εκείνων που εντάσσονται στον ευρύτερο Πειραϊκό χώρο-των όμορων Δήμων-, Νίκαιας, Περάματος, Δραπετσώνας, Σαλαμίνας, βλέπε τις περιπτώσεις του ποιητή Κώστα Γαρίδη, του εκδότη Γιώργου Χρονά, του δημοσιογράφου Παναγιώτη Τσουτάκου, του θεατράνθρωπου Αλέκου Χρυσοστομίδη, του Γιάννη Π. Ιωαννίδη, του ηθοποιού Γιώργου Μετσόλη κλπ. Μιλώ για τους εντός των ποιητικών συνόρων της πόλης, δίχως να περιορίζω ή αγνοώ ή μειώνω την ποιητική εμβέλεια του λόγου άλλων πειραϊκών αντρικών και γυναικείων φωνών-που δημοσίευσαν ποιήματά τους σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά του Πειραιά, και έχουμε αναγνωρίσει την πνευματική προσφορά τους. Ανεξάρτητα αν τους έχουμε κατατάξει στις «υψηλές»  ή «χαμηλές» φωνές του πρώτου Λιμανιού της χώρας. (Δεν αναφέρομαι μόνο, στις καινούργιες «φουρνιές» των ποιητών και ποιητριών που δημοσίευσαν μετά την αλλαγή της προεδρίας της Φιλολογικής Στέγης-με τον θάνατο του μακροβιότερου πρόεδρού της Γ. Χς.-που δεν γνωρίζω).

Ο ποιητής και κριτικός Αντώνης Α. Ζαρίφης διετέλεσε καθηγητής σε διάφορα Τεχνικά και Επαγγελματικά Λύκεια. Τελείωσε την ΑΣΟΕΕ και συνέχισε τις  πανεπιστημιακές του σπουδές στην Κοινωνιολογία και τις Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μετεκπαιδεύτηκε για ένα διάστημα στο εξωτερικό (Αγγλία) στα οικονομικά. Έχει συγγράψει 5 βιβλία λογιστικής και κοστολόγησης.

     Εμφανίστηκε στα πειραϊκά γράμματα στις αρχές του 1970. Το 1972 εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή από την «Φιλολογική Στέγη» με την επιμέλεια του τότε προέδρου της Γιάννη Ε. Χατζημανωλάκη με τίτλο «Μετάγγιση Χαράς».  Η εργογραφία του έκτοτε, εμπλουτίστηκε με νέους τίτλους ποιητικών συλλογών και μικρών μελετημάτων του. Παράλληλα με την καλλιέργεια του ποιητικού λόγου, ο πειραιώτης ποιητής Αντώνης Α. Ζαρίφης ασχολήθηκε και με το δοκιμιακό λόγο, δημοσιεύοντας στον τοπικό τύπο και τα περιοδικά, κείμενά του για πειραιώτες κυρίως συγγραφείς, ενώ συμπλήρωσε την συγγραφική του παρουσία με πολλές βιβλιοκριτικές του και άρθρα του. Συμμετέχει ενεργά-σχεδόν για 50 χρόνια- στις διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις και πνευματικές διεργασίες της Φιλολογικής Στέγης και άλλων Φορέων, που διοργανώθηκαν σε Εκπαιδευτικά Ινστιτούτα και Αίθουσες του Πειραιά με ομιλίες του, παρεμβάσεις του, επιστολές του. Παρουσίασε στο ευρύτερο πειραϊκό αναγνωστικό κοινό νέες εκδόσεις και κυκλοφορίες έργων πειραιωτών δημιουργών, αθηναίων, ακόμα και από την Κύπρο. Δεκάδες βιβλιοκριτικές  του δημοσιεύθηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες της πόλης μας. Βλέπε την καθημερινή τοπική εφημερίδα «Η Φωνή του Πειραιώς» του Παύλου Μιχ. Πέτσα, που προς τα τέλη του 1960, ακριβέστερα, 1968, τον βλέπουμε, έπειτα από πρόσκληση του αρχισυντάκτη της και ποιητή Γιάννη Σκορδίλη, να συμμετάσχει ως συνεργάτη της, με άρθρα και κείμενά του. Αρθρογραφεί και δημοσιεύει τόσο στην πρώτη της όσο και στις μέσα σελίδες της «Φωνής».  Η θητεία του στα πειραϊκά γράμματα παραμένει σταθερή και η συμβολή του στην ανάδειξη των πνευματικών δυνατοτήτων της πόλης μας είναι ουσιαστική και καίρια. Οι ποιητικές του συλλογές σχολιάσθηκαν θετικά από συγγραφείς του Πειραιά, πχ. Γιάννης Ε. Χατζημανωλάκης, Γιώργος Χ. Μπαλούρδος κ. ά., ενώ, όταν κυκλοφόρησε η συλλογή του «Γεγονότα Ερήμην μας» 2008, η «Φιλολογική Στέγη» που με την σφραγίδα της εκδόθηκε η συλλογή πραγματοποίησε επιτυχή εκδήλωση 26/1/2009, παρουσίασης του βιβλίου και της ποιητικής του παρουσίας στο αμφιθέατρο της «Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά “Saint Paul”, όπου μίλησαν στην κατάμεστη αίθουσα ο πρόωρα χαμένος συγγραφέας  Χρίστος Αδαμόπουλος και ο λογοτέχνης Πέτρος Μαργιόλης. Ποιήματά του απέδωσαν οι ηθοποιοί Ελευθερία Χατζηδουλή, ο Μάνος Χατζηγεωργίου, η Μαρία Βλαχοδημήτρη, και η Όλγα Ιωσηφίδου.  Συνεργασίες του ή συνεντεύξεις του διαβάζουμε στην παλαιά τοπική εφημερίδα «Νέοι Σκοποί», στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αυριανή-Λόγος» 28/6/1992 και σε άλλα έντυπα.

     Το ποιητικό και βιβλιοκριτικό ταλέντο του ποιητή και κριτικού Αντώνη Α. Ζαρίφη το συναντάμε σε αφθονία και ποικιλία στο λογοτεχνικό περιοδικό «Φιλολογική Στέγη», από το οποίο, τα τεύχη που διαθέτω στην βιβλιοθήκη μου, αντιγράφω στο παρόν σημείωμα.

     Η ποιητική φωνή του Αντώνη Α. Ζαρίφη, πρέπει να επισημανθεί από την αρχή, ότι είναι τολμηρή και σύγχρονη. Μοντέρνα. (θα γράφαμε μετανεωτερική). Ίσως από τις πλέον σύγχρονες-μοντέρνες ποιητικές φωνές των πειραιωτών ποιητών που δραστηριοποιούνται στην πόλη μας και καλλιεργούν τον ποιητικό λόγο και όχι μόνο. Η θεματολογία και προβληματική της, δεν άπτεται απλώς των κοινωνικών προβλημάτων των νέων καιρών, δεν κινείται μέσα στο κοινωνικό κλίμα της εποχής του, των καταστάσεων που βιώνει το άτομο, των ταραγμένων εποχών που ανέτειλαν τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα στον δυτικό κόσμο, αλλά, συνθέτει, την χαρακτηριστική «ψυχολογική» και συναισθηματική αλλαγή συμπεριφοράς του ποιητικού υποκειμένου. Των ευαίσθητων ατόμων-δημιουργών-διανοουμένων και καλλιτεχνών, και τις εσωτερικές τους ανακατατάξεις και ψυχικές προσλαμβάνουσες, αντιλαμβανόμενοι ότι ζουν σε ένα μεταιχμιακό περιβάλλον που τα πάντα ανατρέπονται ραγδαία και ίσως ανεπιστρεπτί. Ποιητών που με υπερευαίσθητες τις πνευματικές τους κεραίες, οι οποίοι διαισθάνονται με σκληρό τρόπο, ότι αποτελούν τους «εκπροσώπους» ενός παρηκμασμένου κόσμου που ιστορικά πρόσφερε ότι είχε να προσφέρει και πολιτισμικά αρνείται να αποδεχθεί το τέλος του. Δηλαδή, τον θάνατο του αστικού τρόπου αξιών και συμπεριφοράς και των πολιτιστικών εικόνων και μορφών που αυτός έδωσε μέσα στην Ιστορία, μετά τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Επιστημονικές και Τεχνολογικές Ανακαλύψεις, Εφευρέσεις και Καλλιτεχνικά ρεύματα, Ανατροπές ανθρώπινων σχέσεων και ατομικές συμπεριφορές πρωτόγνωρες, ανεξήγητες και αλλόκοτες προβάλλουν μπροστά τους ως νέο ύφος και τρόπου ζωής. Πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις, σταδιακός τερματισμός των πολεμικών συγκρούσεων, αρχή του τέλος της περιφερειακής αποικιοκρατίας από τις ισχυρές οικονομικά και στρατιωτικές δυνάμεις και συνασπισμούς της Δύσης, ειρηνευτικά κινήματα και τοπικές εξεγέρσεις δίνουν το σκηνικό του 20 αιώνα, που, αφήνοντας πίσω του τους αιώνες του κλασικισμού και του ρομαντισμού, εισέρχεται με κραδασμούς στη μετανεωτερική εποχή του 21^ου αιώνα, με ότι αυτό συνεπάγεται στις ζωές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων, στις μεταξύ των σχέσεις και ατομικές δημόσιες εκδηλώσεις και πρακτικές. Όταν εμφανίζεται στα γράμματα ο Αντώνης  Α. Ζαρίφης, οι εφηβικές αυτές γενιές βιώνουν μια επαναστατική διάθεση, την επιθυμία ανατροπής πολιτικών καθεστώτων, γκρέμισμα καθεστωτικών ιδεολογιών, αμετακίνητων παραδοσιακών και θρησκευτικών, κοινωνικών αξιών, ματαιώσεις πολιτικών οραμάτων. Οι νέοι και οι νέες ζουν, ψηλαφούν την εφηβεία τους σε ένα περιβάλλον που αλλάζει και τρομερούς κρότους, κατακτούν την αυτογνωσία τους μέσα από παγιωμένους διαύλους σκέψης, συμπεριφορών και αντιδράσεων από πνευματικούς καθοδηγητές που είτε είναι τα νέα τους σύμβολα είτε ξεχνιούνται στην σκόνη του χρόνου. Χαρτογραφούν  τις ακατασίγαστες προσωπικές τους μνήμες μέσα σε ένα κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο γεμάτο σκληρότητα, βία, ανελευθερία ανατροπές. Οι φωνές των ποιητών ακούγονται περισσότερο από αυτές της μεγάλης μάζας του λαού, των καθημερινών ατόμων γύρω μας. Αγωνίζονται να μας δείξουν τους κινδύνους που καραδοκούν, να τονίσουν τον συναισθηματικό ξέφτισμα του ανθρώπου, την αλλοίωση της αυθεντικότητας των ανθρωπίνων σχέσεων, των καταστάσεων, των πραγμάτων, των προσωπικών και διαπροσωπικών σχέσεων,  της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Η Ευρωπαϊκή Ήπειρος και ο δυτικός πολιτισμός γενικότερα, περνάει κρίση. Οι εσωτερικοποιημένες του πολιτιστικές και κοινωνικές, ιδεολογικές ψευδαισθήσεις που τον συνείχαν και τον τροφοδοτούσαν στην ιστορία, έχουν αρχίσει να τρίζουν επικίνδυνα, να γκρεμίζονται με γδούπο. Οι ιστορικοί αιτιώδεις μηχανισμοί προβολής του στις συνειδήσεις των νέων γενεών χάνουν έδαφος, αμφισβητούνται. Διανύουμε τις περιόδους που αρχίζουν σταδιακά να υποχωρούν η έννοια του πολίτη (το άτομο ως πολιτικό όν), και να ανατέλλουν οι νέοι καιροί του ατόμου άβουλου καταναλωτή. Μια διαδικασία που προετοίμασαν οι εμπορικές συναλλαγές με δώσεις, -αγοράς καταναλωτικών προϊόντων- και η προπαγάνδα της τηλεοπτικής ή ραδιοφωνικής ή έντυπης πολύχρωμης  διαφήμισης. Ο ποιητικός λόγος που δίδασκε τον αρχαίο πολίτη, αντικαταστάθηκε ή αφομοιώθηκε από την γενική ιλουστρασιόν εικόνα του σύγχρονου ατόμου καταναλωτή, με τον λόγο λεζάντα. Στην ελληνική επικράτεια οι νέοι και οι νέες της εποχής του πειραιώτη ποιητή, έχουν να αντιμετωπίσουν μία ακόμα σκοτεινή κατάσταση. Ανδρώνονται μέσα στο ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που επέβαλλε η στρατιωτική δικτατορία του 1967. Η σκέψη και τα όνειρά τους ωριμάζουν στο κλίμα του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» με ότι αρνητικό αυτό συνεπάγονταν στον ατομικό και νεανικό τους ψυχισμό, βιώματα και οραματισμούς ζωής, επαγγελματική σταδιοδρομία, πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες, οραματικές φιλοδοξίες.  Συνειδητοποιημένα άτομα πάντα μέσα στον χρόνο της καθόλου Ιστορίας οι Ποιητές, αγωνίζονται με τον προφορικό και γραπτό τους λόγο να γκρεμίσουν την απατηλή εικόνα και ατμόσφαιρα που δημιουργεί η εποχή τους, εμποδίζουν το μέλλον τους, τους στόχους τους, τις ζωές τους.

     Ο Αντώνης Α. Ζαρίφης, δεν είναι μια φωνή που διαθέτει μόνο έμφυτο ταλέντο, ένα ισχυρό τάλαντο γραφής, είναι και ένας ποιητής  με στέρεες γνώσεις πάνω στην ποίηση και τους έλληνες ποιητές. Δεν είναι τυχαία η μνεία του στον μετα-σεφερικό ποιητή Τάκη Σινόπουλου, ούτε η πλημμυρίδα λέξεων και στίχων από την βυζαντινή υμνογραφία και εκκλησιαστική ορθόδοξη παράδοση.  Κατέχει δρόμους και τεχνοτροπίες, μαθητεύει από τα νέα ρεύματα του ποιητικού λόγου. (Δίχως να πάθει ρευματισμούς θα γράφαμε όπως αρκετοί ομότεχνοί του).  Διαθέτει σοβαρό ένστικτο, πλούσιο το συγκινησιακό του φορτίο ανεξάρτητα της σκηνικής του θεματογραφίας. Το λυρικό στοιχείο είναι εμφανές στο σύνολο των ποιητικών του μονάδων. Το ατομικό διοχετεύεται ομαλά στο γενικό και το καθολικό εμφορείται από στοιχεία που προέρχονται από το ατομικό, το μερικό. Με την πρώτη ματιά  που θα ρίξουμε στην ποίησή του, την πρώτη ανάγνωση των ποιητικών του συλλογών, ο υποψιασμένος αναγνώστης θα αντιληφθεί, ότι η ποίησή του είναι «τελείως» διαφορετική από την αντίστοιχη ποίηση των συνομηλίκων του και των παλαιότερών πειραιωτών ποιητών που έγραψαν, δημοσίευσαν και διαβάζουμε-εμείς οι νεότεροι πειραιείς- σε έντυπα και εφημερίδες της πόλης μας. Οι ποιητικές του συλλήψεις και δυνατότητες υπερβαίνουν τα ποιητικά σύνορα της πόλης επάξια και τιμητικά για την πόλη. (Αναφέρομαι πάντα σε πειραιώτες ποιητές που ίσως «εγκλωβίστηκαν» μέσα στον στενό και περιορισμένο ποιητικά πειραϊκό χώρο και περιβάλλον). Οι ειλικρινές και αυθεντικές σιγαλόφωνες εξομολογήσεις του, φανερώνουν έναν ποιητή που δεν ξέρει μόνο να διαχειρίζεται την φθορά του χρόνου, των κοινωνικών καταστάσεων στις συνειδήσεις των ανθρώπων αλλά, και ότι κατέχει την τέχνη του στίχου, τους κανόνες της ρυθμολογίας του, της οργάνωσης του υλικού, τις αναλογίες της ποιητικής φόρμας, την επιλογή των λέξεων, την λελογισμένη επεξεργασία των εσωτερικών καταστάσεων του ποιητικού υποκειμένου που δεν θα οδηγήσει τον αναγνώστη του ποιητικού του λόγου στην απαισιοδοξία, στην απόγνωση. Δεν είναι Καρυωτακικό το κλίμα της ποίησής του, είναι να επαναλάβουμε Σεφερικό και Σινοπουλικό. Ο Αντώνης Α. Ζαρίφης, γνωρίζει να δημιουργεί ποιητική ατμόσφαιρα, να στήνει μπροστά μας εικόνες ενστικτώδους ποιητικής συνάφειας και πληρότητας. Να φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα και εσωτερικές καταστάσεις της ψυχής αποφορτισμένες από το βάρος των «ενοχών» τους, και να δημιουργεί εκ νέου ερεθισμούς πλήρωσης, ικανοποίησης στα μάτια του αναγνώστη. Ασφαλώς νοσταλγικών τόνων και χρωματισμών. Ακόμα και η διαβρωτική αίσθηση της μοναξιάς που τον κατέχει στις σχέσεις του με το άλλο φύλο, το προσωπικό του άγχος, μας το περιγράφει με νηφάλιο τρόπο, ήρεμο ύφος, γλώσσα στρωτή και θερμή. Ξεδιπλώσει τον στοχασμό του με διάθεση συγκαταβατική, διαλλακτική, όχι εχθρική ή απόλυτη. Αρχιτεκτονεί το σκηνικό των ποιημάτων του με οικεία του γεγονότα και καταστάσεις, με μνήμες και αναπολήσεις  Μια ποίηση τόσο μονολογική όσο και διαλογική. Συνομιλεί με δικά του πρόσωπα, προσωπικά του διαβάσματα, επιλέγει ρήσεις και λέξεις, σκιαγραφήσεις στιγμών της γενέθλιας πόλης του. Δεν λείπουν τα νεανικά συναισθήματα, οι των ερωτικών προκλήσεις, τα σχήματα εμπειριών και ίσως σωμάτων. Βιωμένα φορτία ήρεμων μάλλον στιγμών του βίου του. Των κατοπινών ωριμάνσεων του. Επώδυνες αλλά όχι αυτοκαταστροφικές οι προσωπικές εμπειρίες του Αντώνη Α. Ζαρίφη και οι μνήμες, στηρίζουν τους βαθμούς και τους αναβαθμούς των κατοπινών δικαιώσεών τους, της διατήρησής τους, της επεξεργασίας τους στον χρόνο της γραφής του. Εμπειρίες που δεν γίνονται ποιητικό υλικό που καταβυθίζει το ποιητικό συναίσθημα σε μια αοριστία κοινοτοπιών, που γονατίζει το ποίημα και το κάνει να μοιάζει με εξομολογητικό δικόγραφο εξιλέωσης του ίδιου του ποιητή. Που, αποπροσανατολίζει την γραφή από τον κεντρικό της στόχο, που είναι η ικανοποίηση των αισθήσεων του αναγνώστη-αναγνωστών. Ο ποιητικός του λόγος μεταφέρει την μνημονική εικόνα του παρελθόντος, τους πυρήνες των παλαιότερων εντυπώσεων της συνείδησης, που με την ποιητική τους επανεμφάνιση δικαιώνονται. Το ποιητικό υλικό είναι συγκεκριμένο, προσδιορισμένο, ενταγμένο μέσα σε ένα πλαίσιο ατομικών του παραστάσεων, ακόμα και όταν τόσο εύστοχα και περιπαικτικά τον βλέπουμε να σατιρίζει, μέσω θρησκευτικών αναγωγών, ή λέξεων με εκκλησιαστικές προβολές, δεν αλλάζει την υφολογική του γραμμή. Ο παλαιός του εαυτός και η πορεία του δεν τροχιοδρομούν διαφορετική πορεία από αυτήν της ποίησής τους. Όταν πάλι ο ποιητικός του λόγος απεκδύεται την ερωτική του φορεσιά, ενδύεται την υπαρξιακή. Οι εικόνες του Ζαρίφη δεν είναι εξιδανικευμένες, άυλες, αποτυπώνουν ένα γήϊνο φορτίο ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών, ερωτικών ή άλλων στιγμών, θερμών παρά ψυχρών χρωματικών αναφορών. Περιδιαβαίνει τις συμπληγάδες της μνήμης με ούριο αποδοχής άνεμο. Με δραπετεύσεις στο παρόν και αισθήσεις οικείες. Ποιητικά βήματα όχι αντιπαραθετικά προς το παρελθόν και τις ομιχλώδεις καταστάσεις του αλλά, προσθετικά των χρόνων δικαιώσεώς των. Μικρής συνήθως φόρμας τα ποιήματά του, καλοδουλεμένοι στίχοι, χωρίς πολλά σημεία στίξεως που λαχανιάζουν την ποιητική μονάδα. Την σταματούν απότομα.  Περάσματα του χρόνου που σχηματίζουν την νέα προστασία της μνήμης από ερμηνευτικά ρήγματα επικίνδυνα. Ψυχικό το βάρος του λόγου του. Ανάλαφρη σωματική, διάθεση αλλαγής, ενίοτε περιπαικτική προσωπικό καθαρά στίγμα. Θέληση για ζωή, για περιπέτεια, για νέες εμπειρίες. Αδήριτη ανάγκη να κερδιθεί ο χρόνος και τα καινούργια ατομικά και κοινωνικά ερείσματα του. Η γέννηση της κόρης του, μια άλλη αφορμή για ποιητική περιπέτεια. Συμβάσεις ανθρώπινης καθημερινότητας, του πειραϊκού τοπίου η φωτεινότητα. Εμπλοκές χαράς, θλίψεων, βεβαιοτήτων, αναιρέσεων, μωβ μοναξιάς αλλά όχι πένθιμης. Ποιητικοί τόνοι απαλοί, σκουρόχρωμοι όχι σκοτεινοί, αδιέξοδοι, που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την χροιά της εσωτερικής αισιοδοξίας που έχουν τα ποιήματά του. Γέφυρες επικοινωνίας με το σήμερα.

     Ο ποιητικός του λόγος είναι καθαρός, καθόλου κλονισμένος, δυσνόητος. Το ύφος του επίσης. Οι λέξεις του μεταφέρουν το φορτίο που τους αναλογεί. Ποιήματα γεμάτα ανθρωπιά και συγκαταβατική διάθεση. Κοινωνική κριτική, συγκίνηση και ανάσες εσωτερικής αυτάρκειας. Μεταγγίσεις αισθήσεων μακρινές μαθητείες ζωής, νοηματικές αναδιπλώσεις, ίσως και μιας κούρασης όχι όμως εξάντλησης. Ένα λαχάνιασμα του χρόνου ενίοτε διακρίνουμε στα ποιήματά του. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι μεταφέρει ή τι μεταδίδει στις μέρες μας, μια τέτοιας μορφής ποίηση που προέρχεται μάλιστα, από έναν πειραιώτη που περιορίστηκε στα σύνορα της γενέθλιας πόλης του, δεν μπορώ να βεβαιώσω-μια και δεν έχω μιλήσει με κανέναν τα τελευταία χρόνια για την ποίηση του Αντώνη Α. Ζαρίφη-τι δίαυλους επικοινωνίας μπορεί να ανοίξει ένας τέτοιας ποιότητας πειραϊκός λόγος στο γενικότερο και ευρύτερο ποιητικό λειμώνα της ελληνικής γραμματείας, στους σημερινούς ποιητές και ποιήτριες του Πειραιά. Τι αναζητούν να αφομοιώσουν οι νεότερες και οι νεότατες ποιητές γενιές των πειραιωτών δημιουργών, που μην γνωρίζοντας την ποιητική παράδοση των πειραϊκών χωμάτων, πετούν σε άλλες ποιητικές επικράτειες. Από μια γραφή ελλειπτική αλλά όχι στεγνή, έναν λόγο προσγειωμένο, ώριμο. Από ήρεμους τόνους και χρωματισμούς σε σημερινούς ξέφρενους ρυθμούς ζωής και καιρούς δύστοκους πνευματικά.  Μια νοσταλγική αλλά όχι παρελθοντολογική φωνή, σε σημερινές καταστάσεις που οι άνθρωποι-και ιδιαίτερα οι νέοι-αναζητούν μανιωδώς τρόπους να ξεκόψουν από την παράδοσή των προγενεστέρων, από τις ρίζες του τόπου τους, τα χώματα που πρωτοβάδισαν, δέχθηκαν τις πρώτες τους παραστάσεις. Ο νόστος μιας τέτοιας ποίησης ίσως τους είναι ξένος αν όχι και αδιάφορος.  Ακόμα ίσως και οι ερωτικές του νησίδες θα τους είναι «αλλόκοτες» μέσα σε αυτήν την πλημμυρίδα και πανσπερμία των ερωτικών και σεξουαλικών προσκλήσεων και προκλήσεων. Ο Αντώνης Α.  Ζαρίφης εμπνέεται από τα μικρά στιγμιότυπα όχι τα κραυγαλέα, τα φαντεζί, τα κηλιδωμένα, αυτά που μηχανεύονται τρόπους να γίνουν πιστευτά. Η των στίχων της ποίησής του «συντομία» δεν σκιάζει το πέπλο της ελπίδας της, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ποιητή, το κλίμα της ελεγχόμενης οδύνης που αφήνει η μνήμη στα πρόσωπα, στην πόλη, σε εμάς τους ίδιους.  Είναι μια ποίηση που συγκομίζει το πνεύμα της πόλης και των ανθρώπων της. Δεν την περιγράφει, την ζει. Κάτω από άλλες εσωτερικές και θεματικές προσλαμβάνουσες της μνήμης και των εμπειριών, αρτιώνει την ομορφιά και την ασχήμια της, την αντάρα και τους χαλασμούς της, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις της, τις ευαισθησίες και τους φθόγγους των εσωτερικών ανησυχιών των πειραιωτών και των αξιών τους όπως η ποίηση των πειραιωτών ποιητών Ανδρέα Αγγελάκη και Βασίλη Λαμπρολέσβιου.   

ΕΡΓΑ  ΤΟΥ

-«Ξεκίνημα» Πειραιάς 1971 (μαζί με τον πειραιώτη Αλέξανδρο Αντζακλή)

-Μετάγγιση Χαράς, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς 1972 (ποίηση)

-Ο Πειραιάς και η Θάλασσα στο έργο του Βασίλη Λαμπρολέσβιου, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς 1973 (μελέτη)

-Εφήμερες εμπνεύσεις για πνευστά, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς 1982 (ποίηση)

-Βήματα στο διάδρομο, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς 1990 (ποίηση)

-Ρήξεις Συνδέσμων, Πειραιάς 1999 (ποίηση)

-ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ, Κιβωτός-Πειραιάς 2006. (Αφιέρωμα στη μνήμη Βασίλη Δημητρίου Σολωμού) Κείμενα: Χρίστου Αδαμόπουλου: «Θεέ μου, γράφω γιατί είσαι ο ανεξάντλητος» (Χρονικό) -Αντώνη Ζαρίφη: «Μεταφυσικές ψηλαφήσεις της ζωής (Ανατάσεως Ασκήσεις)» (Δοκίμιο).

-Γεγονότα Ερήμην μας, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς 2008 (ποίηση)

-Τοπίο Ποίησης, Πειραιάς 2012 (μελέτη)

-Ορέστης Λάσκος: Ποιητικά πλάνα σε ασπρόμαυρο φόντο, 2013, (μελέτη)

 

           ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

                ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Μούπες:

«Να μπορούσαμε νάχαμε ξαναγεννηθεί»

Κι΄  εννοούσες:

Το λαθεμένο δρόμο πούχαμε πάρει.

Τη ζωή μας καλή μου,

πάντα

Κάποιο λάθος θα την καταδιώκει.

                ΜΙΚΡΗ ΑΓΓΕΛΙΑ

Ζητείται ασφαλές λεωφορείο

για να διανύσω

την υπόλοιπη διαδρομή της ζωής μου

-έστω κι’ όρθιος-

Χωρίς περιττές στάσεις

κι  ανώφελες καθυστερήσεις.

Χωρίς εξωτερικές

και «εσωτερικές συγκρούσεις»

με λογικούς και τίμιους συνεπιβάτες.

                Ο  ΑΠΟΠΛΟΥΣ

Πήρε καράβι τ’ όνειρο

να ταξιδέψει

στην αλαργινή ευτυχία

Και τότε έμαθε πώς

«Απαγορεύτηκε ο Απόπλους»

Τεύχος 20/Άνοιξη 1973, χρόνος Η΄, σελ. 74

               ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Οι εξομολόγοι καθαρίζουν τις ρυπαρές μας σκέψεις,

οι μολυσμένες αναπνοές μας συνωστίζονται

κάτω από τις καχεκτικές λεμονιές του Δήμου.

Οι αρχές μεριμνούν για την επάρκεια φίλτρων αναπνοής.

Εκκρεμεί, όμως, η κάθαρση των λέξεων

Οι ποιητές θα μας εφοδιάσουν με το

«εγχειρίδιο για τον καθαρισμό των ρημάτων».

Στα καθαρτήρια ψυχικής αναπνοής

αύριο θα προσαχθεί το ρήμα «αγαπώ»,

μετά το «επικοινωνώ», μετά το «θυμάμαι»…

μετά το «φαντάζομαι»…

τεύχος 28/Φθινόπωρο 1981, χρόνος 16^ος, τόμ. Δ΄, σ. 471  

                ΑΦΙΛΟΞΕΝΙΑ

Τα ποιήματά μου

είναι αριθμοί πρωτοκόλλου

σ’ αιτήσεις που εκκρεμούν,

είναι οι τίμιες επιθυμίες μου

πού στολίζουν την τέταρτη διάστασή

μου

μοιάζουν επιβάτες ξεχασμένοι στις

στάσεις

απ’ τα γεμάτα λεωφορεία,

είναι χτυπήματά μου σε ξένες  εξώ-

θυρες…

Κι όλο ρωτώ αν είναι η φωνή μου φάλτσα

κι αν η κουβέντα μου είναι σιγανή

κι όλο ρωτώ…

Κ’ οι αφιλόξενοι κωφεύουν…

Τεύχος 23/Άνοιξη 1976, Χρόνος ΙΒ΄, τόμος Δ΄, σελ.30

                ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ

Μ’ αρέσουνε τα χρώματα

-ιδιοτροπία μου θα μου πείτε-

πάντως εγώ αγαπώ τις πολύχρωμες εικόνες.

Από μικρός ζωγραφίζω με χρωματιστά μολύβια.

Πότε με κόκκινο,

πότε με μαβί

πότε με πράσινο

και πότε μ’ όλα τα χρώματα μαζί.

Προχθές ζωγράφισα «ανθρωπάκια»,

τα μάτια τους τάκανα γαλάζια

και το χαμόγελό τους φωτεινό και μενεξί

σε σχήμα μισοφέγγαρου.

Έτσι μ’ αρέσουν τα μάτια στ’ ανθρωπάκια

           γαλάζια και γαλήνια…

 

Τάκανα πιασμένα χέρι-χέρι

και στη θέση της καρδιάς τους

ζωγράφισα μιά καταπράσινη κοιλάδα

στολισμένη με κάτασπρα ξωκλήσια

κόκκινες παπαρούνες

και λουλούδια…. Πολλά λουλούδια στη θέση της καρδιάς.

Τα μάγουλά τους ροδαλά

Και τα μαλλιά τους στο χρώμα του ήλιου

 

Μ’ αρέσουνε τα χρώματα,

οι δικοί μου λένε πώς μεγάλωσα χωρίς να ωριμάσω,

πώς παίζω ακόμη με χρωματιστά μολύβια.

Μα εμένα έτσι μ’ αρέσουν τ’ ανθρωπάκια

με μάτια γαλάζια και γαλήνια

και με λουλούδια…. Πολλά λουλούδια στη θέση της καρδιάς.

Τεύχος  24/Άνοιξη 1977, Χρόνος ΙΓ΄, Τόμος Δ΄, σελ. 120

                Η  ΒΡΟΧΗ

Θυμήθηκα την περιγραφή

την οδύνη του πατέρα

τον πίνακα ζωγραφικής με τη φρίκη,

το τελευταίο όνειρο με τ’ αδιάβατα θολά νερά,

την ξύπνα καρδιά σου πού…

την ξύπνια καρδιά μου

τους «Παράλληλους Βίους» μας…

Όχι δεν τολμώ

όχι δεν θα ξανατολμήσω

να χτυπήσω την πόρτα του «διαλεκτηρίου» σου…

            30 του Νοέμβρη 1977

Τεύχος 25/Άνοιξη 1978, Χρόνος ΙΓ΄, Τόμος Δ΄, σελ. 180.

         ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕΣ  ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ

Κυριεύεσαι απ’ τη μαλθακότητα

του Κυριακάτικου πρωινού,

πού το φωτεινό του πρόσωπο

διακόπτει τον γαλήνιο ύπνο σου.

Είσαι-όπως λένε-

ένα νησί συντροφιά με τους ανέμους

και τους συλλογισμούς

για την όψη της επαύριο.

 

Αυτό πού προσάραξε στ’ αβαθή

της ορεινής συνοικίας μας

δεν ήταν τ’ όνειρό σου

-διαφωνώ με τους ποιητές-

Ήταν ένα χλωμό πρόσωπο

πού πάνω του μάθαμε την τέχνη των εικαστικών.

 

Θυμήσου τις κουβέντες

της μακαρίτισσας της μάνας σου:

Το μεγαλύτερο ταλέντο σου, γιέ μου

-σούλεγε-

είναι πώς μπορείς κι αστειεύεσαι…

 

Μά εσύ, όπως ξέρω, πάντα αστειεύεσαι.

Ένα πλατύ χαμόγελο είναι χαραγμένο

στις άκρες των δαχτύλων σου

κ’ έτσι μόνιμα κάνεις

χαμογελαστές χειρονομίες.

                ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓ’ ΣΥΜΕΩΝ

Η ποίηση είναι μιά

παραξενιά του χαρακτήρα μου,

είναι μιά SUI GENERIS ιδιότητά μου.

Έτσι γεννήθηκα

σαν τους σημαδεμένους

με τα σημάδια του Αγίου Συμεών,

πού ένα βαθύ μώβ

χρωματίζει παράξενα το πρόσωπό τους.

Τεύχος 26/Χειμώνας 1979, Χρόνος ΙΔ΄, Τόμος Δ΄, σελ.299-300.

           ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΕΙ

Οσμή χλωροφύλλης κι άσπρη διάρκεια

αυτή η νύχτα έρχεται

συνοδεία μεταλλικών θορύβων.

Το ιατρικό ανακοινωθέν χαρακτήρισε

τα καταφύγια ως ανασφαλή.

Οι μουσικοί στην πλατεία κάνουν πρόβα

στα εμβατήρια των τελετών.

Κι εγώ-ο φθαρμένος αναγνώστης-των ποιητικών

και άλλων-κακώς-κειμένων

προσκλήθηκα επισήμως στην απομάκρυνση

της ιστιοφόρου ψυχής μου.

          ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Εγώ-γεννημένος στον καιρό του Καπνού-

παραμένω-να ξέρεις-συνεπής στις ολονυχτίες.

Πάντοτε στημένος στα σκοτεινά σοκάκια,

τα γεμάτα ομίχλη, μετρώ κόμπο-κόμπο τη νύχτα.

Δεν ενδίδω σ’ ανοίκειες ονειροπολήσεις

τιμωρούμαι από τους «εκ προθέσεως εμπρησμούς»

και ανιχνεύω τα θλιβερά εγκαύματα στις παλάμες μου.

Χθες αντάλλαξα τα τελευταία αμαρτωλά σου

αργύρια με Καπνούς.

Είναι, βλέπετε, ο ουρανός, ο μόνος δικός μου άνθρωπος.

Τεύχος 34/10,11,12,1985, χρόνος 20^ος, τόμος Σ΄, σ. 358

           Η ΑΝΕΡΓΙΑ

Τότε αυτή η πολιτεία έλυσε τη

     σιωπή και την καρτερία της

την ώρα ακριβώς που διάβαζα φωναχτά

     τις ευχές σου

     τότε ήταν-αν θυμάμαι καλά-

π’ αναγγέλθηκε η ανεργία των πολεμιστών.

Τώρα αξίζει να ξοδευτώ «άσκοπα»

πρέπει να γνωρίσω σε βάθος τα γεγονότα

           της θάλασσας

και ν’ αφήσω τις κοινότοπες λέξεις

να οχλαγωγούν στα ασήμαντα ποιήματά μου.

Τεύχος 36/Καλοκαίρι 1986, χρόνος 21^ος, τόμος Ε΄, σ.440

          ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Προσεύχομαι ταχτικά

και ζητάω να μ’ αγγίζουν

κείνες  ‘κει οι παιδικές νεροσυρμές

-όπως τότε που ο χαρταετός μου έπαιρνε ύψος-

κείνες ‘κει οι λάμψεις που κάναν

τα δάχτυλά μου πυγολαμπίδες,

σαν έπαιζα πετροπόλεμο

-χωρίς καν να ξέρω τι θα πει εχθρός-.

Τώρα που οι λέξεις έγιναν όλες

       παιδιά των ποιητών

Τώρα πές τε μου

          η νύχτα έχει μελωδία;

Τα κύματα έχουν ηλικία;

Το φεγγάρι έχει μνήμη;

Τεύχη 37-38/Φθινόπωρο 1986, χρόνος 21^ος, τόμος Ε΄, σ.494.

          ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

-Μεγάλη Δευτέρα

σε κυκλώνω με Μώβ

και σου στέλνω άφθαρτη

τη λαχτάρα μου

Ξάγρυπνος μελετάω τα

συνθήματα

της πικραμένης μας

μυθολογίας

Κουράζομαι

με την ορθοστασία

της νυχτερινής διάρκειας

-Μεγάλη Δευτέρα

σε κυκλώνω με τ’ άσπρο

Έλα να γίνουμε υπνοβάτες

τροπαιοφόροι

     και τυμπανιστές

Σε κυκλώνω με μώβ

Σε κυκλώνω με άσπρο

-Μεγάλη Δευτέρα απομεσήμερο

έλα να προτάξουμε

τα τείχη μας…

Σε λίγο θα σταυρωθούμε.

Τεύχη 41-42/Χριστούγεννα 1987, χρόνος 22^ος, τόμος Στ΄,  σ.144.

          «ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ»

Το δωμάτιό σου

-μετά τις πρώτες εντυπώσεις

για το απέριττο της επίπλωσης-

θα το προτιμούσα κενό,

γεμάτο απουσία…

Τέσσερις λευκοί τοίχοι

και στο μέσο μια φωτιά,

για να μπορείς να οικειοποιείσαι

ανέξοδα τη φλόγα.

-Στην οροφή ν’ αυτοκτονεί

κρεμάμενη η λογική-

κι εγώ μέσα απ’ τις σελίδες

των σχολικών εγχειριδίων

να παραποιώ τα πορτραίτα των σοφών.

Στο δωμάτιό σου, λοιπόν,

μη συνωστίζεις ελλείψεις

κάτι λίγα βιβλία αρκούν,

ένα άσπρο χαρτί κι ένα μολύβι αρκούν,

και θα σχεδιάσουμε μιαν οδοιπορία.

Θες την οδοιπορία του καπνού;

Θες το λυκόφως μιας γεναριάτικης αλκυονίδας;

Θες το αέναο ταξίδι μιας χελιδόνας;

Όμως σ’ ένα άδειο δωμάτιο γεμάτο

με αντίλαλους από βυζαντινούς φθόγγους

χωρίς ή και με την απέριττη επίπλωσή του

θαρρώ πώς κάπου παριστάνουμε

τα αγάλματα.

          ΤΟ ΒΑΓΟΝΙ

Ένα βαγόνι βραδυπορούντες επιβάτες

απόψε το φεγγάρι.

Ένα ασημένιο δάκρυ στα μάτια

της μικρής μου θυγατέρας.

Ένας ρυθμός άτολμος;

σαν και ‘κείνους που αποκαθηλώνουν

σκόρπιες εικόνες από όνειρα.

Έχω μια στέρνα γεμάτη λέξεις

-τις λέξεις της σιωπής μου.-

Έχω ένα ξεροπήγαδο γεμάτο

από τα «υποπροϊόντα» της φαντασίας μου.

Γι’ αυτό θα παραμείνω στην κλίνη μου

Παρακοιμώμενος με την ψευδαίσθηση της φυγής μου

γι’ αυτό θα εξαργυρώσω τα υπάρχοντά μου

με μια θέα στη θάλασσα.

Με πνίγει, βλέπεις, η μιζέρια

των καθημερινών μου «συναλλαγών».

Τεύχος 45/7,8,9,1988, χρόνος 23^ος, τόμος Στ΄, σ.309-310

           ΤΑ  ΠΡΟΤΥΠΑ  ΜΕΤΡΑ

Έτσι με κάποια μέθοδο

-επιστημονική τάχα μου-

να αναλύσουμε τη μορφολογία

των οστών μας

να μετρήσουμε τις αποκλίσεις τους

απ’ το κανονικό

για να συζητάμε-επί ώρες-

για τους εκφυλισμούς μας.

Τεύχος 47/1,2,3,1989, χρόνος 24^ος, τόμος Ζ, σ.16

               ΜΕΤΟΙΚΕΣΙΑ

Τη στιγμή της μετανάστευσής μου

Στο Σείριο χάθηκε ένα μήνυμα

γι’ αυτό όταν συζητάνε για σένα

νιώθω να δραπετεύω από τη θέλησή μου.

Θαρρώ πως φωτογραφίζουμαι με κάτι

φυγάδες που ‘χουν μόνιμα υγρά μάτια

και που κουβαλούν παραμάσχαλα

από ‘να άψυχο τοπίο.

Σε περίπτωση που θα με χρειαστείς, να ξέρεις

καταναλίσκομαι με τα κυκλώματα των άβουλων

με τον ιδρώτα των ακροβατών

και με τις προσελεύσεις στους εκκλησιασμούς.

Η εγκατάστασή μου στο Σείριο κόστισε

τρείς βροχερές νύχτες και μια συνωμοσία

με τ’ αστέρι π’ ακουμπάει στην κεραμοσκεπή σου.

Μόνο τούτα τ’ ακίνδυνα αντάλλαξα

με την επικίνδυνη μετοικεσία μου.

            ΑΝΤΙΠΑΘΩ

Αντιπαθώ τις γερασμένες εξεγέρσεις

την πόλη που ποτέ δεν με ξαφνιάζει

και τον ιβίσκο που ενηλικιώθηκε μαζί μου

αναμένοντας εναγωνίως τη διάψευση

της «μορφής και του περιεχομένου»

Αντιπαθώ το πρωϊνό ωράριο

τη μίζερη συζήτηση του συμβιβασμού

και τις ιδέες στην αίθουσα αναμονής.

Αντιπαθώ όλους αυτούς

που με περισσή σοβαρότητα

εκτελούν στην εντέλεια το «καθήκον» τους

φυλακίζουν στα χαρτιά

καλοτάξιδα καράβια.

Τεύχη 49-50-51/Άνοιξη 1990, χρόνος 25^ος. Τόμος Ζ΄, σ.117

           ΤΑ ΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΑΝ

Ο χρόνος δεν έχει μονάδα μέτρησης

οι κινήσεις των αστεριών ιχνογραφούν

κάτι τεθλασμένες πορείες

κάτι σαν πλαίσια της μνήμης μας

π’ αντανακλούν τη συνεχή λιποταξία

από τον κόσμο των θριάμβων.

Ανακαλύπτω ακαθόριστες ιδέες

που παράσυραν τα χρόνια μου

ομιχλώδεις επικοινωνίες που ξόδεψαν

τ’ αποθέματα των γεγονότων μου

και μοναδικούς νόστους εγκλωβισμένους

στα όρια της μικρής μου λίμνης.

           Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

Δεν επιθυμώ την έσχατη λεηλασία των κυμάτων

τον άτακτο πλανήτη που με πολιορκεί

και την ηλιοφάνεια εν μέσω βροχοπτώσεων.

Τώρα νιώθω προσπελάσιμος με όλες τις απριλιάτικες

Αποχρώσεις της στερνής και της πρώτης νεότητας.

Είμαι νεοσσός και στη φιλόξενη ουρανοσκεπή μου

φυλάσσω αυτάρεσκα το αλαζονικό σχέδιο του μέλλοντος.

               ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα οχυρώθηκα στ’ όνειρό σου

απρόσκλητα βρήκα μια θέση

στα σύνορα του δάσους π’ αγαπήσαμε

και δεν περιγράφεται η συντριβή της μνήμης.

Σήμερα η νύχτα ήταν μεγάλη

θαρρώ ένα ατέλειωτο ταξίδι

ανάμεσα σε πέτρινες μορφές

με διψασμένα μάτια, αλύτρωτα

και ‘γω νόμισα πως κάπως

ιχνογράφησα την ελπίδα μας.

Σήμερα συγκεντρώθηκαν οι άδολοι

για να ψελλίσουν κάτι κρίσιμες λέξεις

μα δεν το κατάφεραν’

ήταν φαίνεται υπερβολική η αισιοδοξία τους.

             Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Άχρηστη πόλη με τις τραγικά εύληπτες καταγραφές’

γεμάτη επίπεδες εμπνεύσεις και υλικά οικοδομών

παραιτούμαι απ’ την περιπέτεια της ηθικής προστασίας

και προκαλώ την ολέθρια υπεροψία σου,

προτιμώ τις ασκήσεις πιθανοτήτων και την εικασία

π’ ασταμάτητα με πυρπολεί με λιτές εικόνες

απ’ τον θελημένο εγκλεισμό μου στις σελίδες

μιας ιστορίας που μπορεί ακόμα να εξελίσσεται….!

Τεύχος 59/Άνοιξη 1993, χρόνος 28^ος, τόμος Ζ΄, σ. 339-340                             

         ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ….

Όταν γράφεται ένα ποίημα

διανέμονται άρτιοι στους πένητες

δύσκολοι τοκετοί διεκπεραιώνονται

και πλήθος μέγα διαβαίνει

τις περίτεχνες πύλες της Άνω Ιερουσαλήμ.

Όταν γράφεται ένα ποίημα

εκποιούνται «σφίξεις και ρυθμοί»

και τα κορμιά των ποιητών

παραμένουν κρουστά άφωνα

που κρυώνουν απ’ τις απουσίες

αγαπητών περιπτύξεων.

Ένας κύκλος κλείνει και

παγιδεύεται η εμπειρία της θάλασσας

ένας απόμαχος γυρολόγος

ανταλλάσσει με σπουδή

ακέραιους αριθμούς με τιμές πωλήσεων

μια ανοιξιάτικη μπόρα

γεμίζει με γήινα αρώματα

το χειρόγραφό μου.

Όταν γράφεται ένα ποίημα

«η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»

                ΑΣΤΡΑ  ΜΙΣΟΦΩΤΕΙΝΑ

Ο ουρανός αναστρέφεται το φώς

και την στιλπνότητα

της ιερής σου εικόνας

αδημονούν τα χρώματα

να κοσμήσουν τη λησμονημένη

πατριδογνωσία σου

οι προσευχές σου για εύπορη γη

και μακάρια ειρήνη

γαληνεύουν τους περιφερόμενους

στους πενιχρούς σιτοβολώνες πένητες.

Αγαπάς τα κουρασμένα φθινοπωρινά απομεσήμερα

την ηλικία των εσπερινών

τις απόκοσμες αναπολήσεις των αγρυπνιών σου

«τω πατρί και τω υιώ και τω αγίω πνεύματι…»

που σου σφουγγίζουν τα δάκρυα

όταν προδίδεσαι

απ’ τα μισοφώτεινα άστρα.

               ΤΑ  ΑΣΗΜΑΝΤΑ

Μάνα στην άπειρη

φωτεινή λεωφόρο

που πορεύεσαι ανάλαφρη

χαμογέλα μας…

Εμείς ακόμα τ’ ασήμαντα «διακονούμε»

και πότε-πότε περιγράφουμε

τον γαλάζιο χιτώνα που κάλυπτε

το κουρασμένο κορμί σου

τότε που πάγωσε η παρέλαση

και το αναστατωμένο άγημα γαλήνεψε.

Μάνα κάθε που με περικυκλώνει εκείνη

η έσχατη θολή όψη σου

νιώθω πώς

από τις άκρες τ’ ουρανού

στάζουν δάκρυα

τεύχος 5/7,8,9,2005, Β΄ περίοδος, χρόνος 40^ος, τόμος Η΄, σ.237-238

               ΧΩΜΑ

Στο τέλος μέτρησα τον ορίζοντα

Πέντε αποτυπώματα καρδιάς

κι ένα πέλμα βρέφους

ο κατοπτρισμός του.

Στο νοτισμένο χώμα-η ψυχή και το σώμα

σαν μνήμη ζωγραφιά στο τείχος

με δραπέτες σφυγμούς.

Ονειρεύτηκα μια υδάτινη αυλή

με αφελή χρώματα να κοσμούν

το θνητό φάσμα του χρόνου.

Προστάτεψα το ευαίσθητο πρόσωπο του ποιητή

απ’ την ένταση μιας φθινοπωρινής αυγής

και πεζός αφουγκράστηκα

τους μάταιους ήχους του δάσους.

               ΙΣΤΟΡΙΑ

Πάγωσε η σκέψη μου

Χωρίς εικόνες έμεινα πάμφτωχος

Ουδέτερο όνειρο..  έγινε η φαντασία μου

Πώς θα κυλήσει η ιστορία

με πρόσωπο ασαφές-παραχαραγμένο

τα δικά μου νομίσματα κίβδηλα

τα δικά μου τοπία αδιευκρίνιστα

δεν υπηρετούν πια τη δική σας «ευταξία»

ούτε τα γυμνά πέλματά σας διακοσμούν περίτεχνα

Γι’ αυτό χωρίς πολύ κόπο γράφω στίχους

μετεωρίζομαι όπως ο φθινοπωρινός ήχος της βροχής

συναρμολογώ γαλήνιες κουβέντες αποδοχής

θα στήνω εγκάρδιες προσευχές

Θέλω να γνωρίσω τα όρια του κόσμου μου

και την γήϊνη σύνθεση των οφθαλμών μου.

τεύχος 6/10,11,12,2005, περίοδος Β΄, χρόνος 40^ος, τόμος Η΄, σ.305

            ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ

Εγώ το ξέρω

πως οι φωτιές ανάβουν

όταν ηχούν τα χάλκινα

γι’ αυτό τα μάτια σου

γίνονται κόκκινοι χαρταετοί

και λικνίζονται στις

άκρες των κεραμοσκεπών

σαν τις παραμυθένιες νεραΐδες.

Όταν ηχούν τα χάλκινα

μια μελωδία υφαίνεται

σμίγουν οι άνθρωποι το βιός τους

κι αχνίζουν τα δάκρυα

της λαβωμένης αθωότητας.

Τεύχος 8/4,5,6,2006, περίοδος Β΄, χρόνος 41^ος, τόμος Θ΄, σ. 66

           ΠΛΑΤΕΙΑ ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑΣ-  ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ

Εγγυώμεθα ποιότητα στο πεζοδρόμιο,

διαθέτουμε φρεσκοβαμμένες συνειδήσεις,

ελαφρώς μεταχειρισμένες

και φτηνές ιστορίες αγάπης.

Δοκιμάστε το μαγικό φάρμακο

πού κάνει τις λέξεις σαν φωτεινές.

Τον Κυριακάτικο ήλιο τον παρέχουμε δωρεάν.

Έχουμε γνήσια αντίγραφα «ονείρων» Ειρήνης,

Μοναδικά ενθύμια

απ’ τις γενιές των καταστροφών και των ολέθρων.

Εγώ από χρεωκοπία Βιβλιοπωλείου

θα σας δωρίσω Καβάφη και Ρίτσο,

θα φάμε σουβλάκι στην πλατεία

και θα ακούσουμε

τον «Γυάλινο Κόσμο» του Καζαντζίδη

ή το «ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενος»

του Κυριακάτικου πρωινού.

          ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

Μην ανησυχείτε,

γίνεται προσπάθεια αληθινή,

να μεταφέρετε το περιστέρι

ισόβια στις πλάτες σας.

Είναι καθήκον μας

να μην επιτρέψουμε

στις «συμπλοιοκτησίες» και τα «ναυλοσύμφωνα»

να εξαλείψουν τα θεία σημάδια

από το πρόσωπό σας.

τεύχος 27/Καλοκαίρι 1980, χρόνος ΙΕ΄, τόμ. Δ΄, σ. 385  

          ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Σιωπή

«Ούκ ήλθες βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν»

στο γέρικο Κάστρο μου λουφάζει η απουσία σου.

Είσαι ένας κόμπος αίμα π’ αχνίζει λιβάνι

Έλλειψη

Κάτω από τον λινό μανδύα σου

σπαράζει η απόλυτη αλήθεια.

Σε βρήκα στις κατασκηνώσεις

των πετεινών του ουρανού,

στους ζεστούς ρυθμούς των αναψυκτηρίων,

στους κυριακάτικους περιπάτους των εργατών

Ήσουν μπροστά μου

κάτω απ’ τα κίτρινα λαμπιόνια του λιμανιού,

όταν μια ξαφνιασμένη θάλασσα

δεν μπόρεσε ν’ αντέξει στα σπλάχνα της

τον ξεστρατισμένο αστερισμό μου.

τχ. 29/Φθινόπωρο 1982, χρόνος 17^ος, τόμ. Ε΄, σ. 27

                ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ – ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΗΣ

Σας μιλά ο αυτόματος- τηλε-ποιητής

Οι εμπνεύσεις μετώκησαν

ύστερα απ’ τις ρωγμές του καθημερινού μας καλημέρα

Νοίκιασαν δωμάτιο στην παραλία

-Τους αρέσει να ερωτοτροπούν με τα βαπόρια-

Κι αποφεύγουν να μιλούν για τα «σημάδια των οριζόντων»

Παρακαλώ μετά από το χαρακτηριστικό ήχο

Καλύψατε το σώμα σας μ’ ένα λινό άσπρο πουκάμισο

για να κρύψετε τον παράφορο ερωτισμό σας

σβήσατε έναν αλιτήριο μετεωρίτη στον ουρανό

Κι αφήσατέ μας το μήνυμά σας

Σε περίπτωση ανεμοθύελλες, τα ανοιχτά σας παράθυρα

θα σας βοηθήσουν να ζήσετε

με την ψευδαίσθηση ενός «μεσοπέλαγου κινδύνου».

               ΒΗΜΑΤΑ  ΣΤΟ  ΔΙΑΔΡΟΜΟ

Ώρα νυχτερινή

βήματα στο διάδρομο

θα ‘ναι απ’ την αγρύπνια άθλιων φόβων

ή κάποια απρόσκλητη θλίψη

θα φιλονικεί με τους νυχτοφύλακες.

Θέλω να χορέψω-έναν αυτοσχέδιο χορό-

να διασταυρώσω τη σκιά μου με τα πράγματα

θάταν σα να τους δίνομαι

σα να σπάμε τη σιωπή μας.

Οι αργές μου κινήσεις-στο ρυθμό του εκκρεμούς-

θα μαχαιρώνουν ηδονικά το χρόνο.

Κ’ ύστερα ο όρθρος

με τους αναγνώστες να ψάλλουν χύμα

το «Κατά Σινόπουλον Νυχτολόγιο»

και τους εξορκισμούς για τη φλυαρία των ονείρων.

Ημέρας Προκείμενον….

ο θάνατός μου προβλέπεται να ‘ναι «πλήρης ημερών».

Ένας χαιρέκακος όχλος λογισμών

θα παρακολουθήσει και σήμερα την εκτέλεση της ποινής μου

«Ισόβια κάθειρξη στους χώρους του ειδυλλίου».

Βήματα νωχελικά, κουρασμένα, αδύναμα.

Βήματα στο χώμα και την ερημιά.

Τχ. 30/12,1983, χρόνος 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 113     

                  ΠΑΛΙΩΣΕ

Τώρα μου λες ν’ αλλάξω

πανωφόρι,

μ’ ενοχλείς και διαβάζω

βίους ηρώων.

Κυκλώνω άγνωστες λέξεις

στα Κυριακοδρόμια

Κυκλώνω παρέες στα δώματα,

τις καθαροδευτέρες

φοράω το πανωφόρι μου.

Με το πανωφόρι μου

χορεύω και ερωτεύομαι

αυτό παλιώνει

και ‘γω γερνάω,

αυτό ζεσταίνει τη σάρκα μου

και το αγαπάω.

Πώς ν’ αλλάξω τα ρούχα μου

πώς ν’ αρνηθώ το πανωφόρι μου

το γεμάτο στίγματα

απ’ τα «αμαρτήματα»

της παιδικής μου ηλικίας,

το νοτισμένο απ’ τα

δάκρυα του χθεσινού ουρανού;

          ΟΙ  ΑΛΛΟΙ

Οι άλλοι είμαι εγώ,

τ’ ακριβά μου πράγματα

είναι οι άλλοι,

διηγήσεις, παραμύθια, τραγούδια, ψιμύθια,

φιλόξενοι τόποι και αισθήματα.

Αυτοί είναι οι άλλοι…

Όταν προβάλλουν οι αρετές τους

εικονίζεται ο παράδεισός μου

θωπεύω τον θόλο τ’ ουρανού

και ξέπνοες φλόγες

στάζει το φεγγάρι.

Πυρόξανθα κέρματα

με δανείζουν οι άλλοι

και εξαγοράζω χρόνο

απ’ την αϋπνία των μικρών ωρών.

Έτσι θα βρει χώρο το όραμά μου.

Στο ασπρόμαυρο φόντο

του μέλλοντός μας.

τεύχος 28/4,5,6,2011, περίοδος Β΄, χρόνος 46^ος, τόμος 11^ος, σ. 151-152 

 Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ

Την πόλη μου την έχουν

σφραγίσει τ’ αστέρια

μια φωτιά η πόλη μου.

κυκλωμένη από

ερωτευμένους κεραμιδόγατους.

Δεν τους έχω φωτογραφίσει

περιμένω αύριο τ’ αδέλφια μου

να μου φέρουν τους γιαλούς της

στις χούφτες τους

σαν αγιασμό για τις μνήμες της…

Στην πόλη μου

φιλοξενούνται κάθε ήχοι

σωματικοί, «επουράνιοι» ίσως

και κάτι χρυσοκέντητες εικόνες

μ’ άγιους καμαρωτούς

προστάτες για

μωρομάνες ελπίδες.

Η πόλη μου…

Η πόλη μου η ψυχή μου.

Τεύχος 9/7,8,9,2008, περίοδος Β΄, χρόνος 41^ος, τόμος Θ΄, σ. 131     

               ΑΝΤΩΝΙΟΥ  ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Ένα σώμα ακίνητο

-δίχως συσπάσεις-

μια σιωπή μικρή

όσο μια ανάσα επιβίωσης,

σαν την έσχατη αναλαμπή

της εξουθενωμένης καντήλας.

Το χάλκινο… άφωνο

οι νεόνυμφοι αγάλματα,

οι διαδρομές άπειρες

στην απειλητικά μονόχρωμη

αίθουσα του μουσείου.

Μην αγγίζετε,

με τις χειραψίες

παρενοχλούνται οι ήχοι

της ακινησίας,

αιμορραγούν οι συνάψεις

και οι συνάφειες,

διαχέονται οι αναπολήσεις.

«Αντώνιε οσίων εγκαλλώπισμα»,

ημών, των άλλων «Αντωνίων»

τους ρυπαρούς συνειρμούς

σιωπηρώς εξάρπασον.

τεύχος 23/1,2,3,2010,περίοδος Β΄, χρόνος 45^ος, τόμος 11^ος, σ.16

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

-ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, «Στιγμές πολύ ανθρώπινες», εκ. «Εταιρία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά», Πειραιάς 1992, (ποίηση). τχ. 59/Άνοιξη 1993, χρ. 28^ος, τόμ. Ζ΄, σ.380-381.

-ΜΑΡΙΑ ΑΔΑΜ, «Μέτεστι», «Ελληνική ποίηση», εκδ. Διογένης-Αθήνα 1977. Τχ. 25/ Άνοιξη 1978, χρ. ΙΓ΄, τομ. Δ΄, σ.238

-ΙΩΑΝΝΑ Σ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ, «Όνειρα χωρίς παπούτσια», Πειραιάς 1999 (ποίηση) Περίοδος Β΄, τχ. 8/4,5,6,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ.96

-ΕΛΕΝΗ ΑΡΓΕΣΤΗ, «Ερωτικά», Αθήνα 1983, (ποίηση) τχ. 30/12,1983, χρ. 18^ος, τομ. Ε΄, σ. 159

-ΖΗΣΗΣ  ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ, «Αποχρώσεις Ψυχής» (Η Ρόζυ και άλλα διηγήματα), Πειραιάς, Ιούλιος 2006. Περίοδος Β΄, τχ. 9/7,8,9,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ. 153

-ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ, «Ερωτικά», Πειραιάς 1983, (ποίηση) τχ. 30/12, 1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 160

-ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑΤΡΑΚΟΥ, «Οραματισμοί», Αθήνα 1986, (σχ. 14Χ21, σ. 64), (ποιήματα), τχ. 39-40/Άνοιξη 1987, χρ.22^ος, τόμ. Στ΄, σ.93.

-ΤΑΣΟΣ ΖΕΡΒΟΣ, «Ποιήματα 1956-1980», Αθήνα 1980, τχ. 30/12,1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 159

-ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ, «Χρονολόγιο» (ταξιδιωτικά και άλλα), Πειραϊκές Εκδόσεις-Σπύρος Κουσουρής και υιοί, Πειραιάς 1989,τχ. 49-50-51/7, 1989-3,1990, σ.166

-ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ, «Κύκλοι Επάλληλοι», έκδοση Περιοδικού «Λιμάνι» (ποίηση).  Περίοδος Β΄, τχ. 5/ 7,8,9,2005, χρ. 40^ος, τόμ. Η΄, σ. 267

-ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ, «Οι Εικαστικές Τέχνες στον Πειραιά» (1884-2004), έκδοση Νομαρχίας Πειραιά, Πειραιάς 2006. Περίοδος Β΄, τχ. 9/7,8,9,2006, χρόνος 41^ος, τόμος Θ΄, σ. 152-153

-ΜΕΝΕΛΑΟΣ Φ. ΚΑΡΑΜΕΣΙΝΗΣ, «Λαογραφικά Ξηρομέρου Ακαρνανίας», έκδοση Πνευματικού Πολιτιστικού Κέντρου Δήμου Αστακού, Αθήνα 2008. Περίοδος Β΄, τχ. 18/10,11,12,2008, χρ. 43^ος, τόμ. 10^ος, σ.181

-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΜΗΣ, «Επιστρέφοντας απ’ το όνειρο», Πειραιάς 1976, (ποίηση). τχ. 24/Άνοιξη 1977, χρ. ΙΓ΄, τόμ. Δ΄, σ.164-165

-ΔΙΟΝΥΣΗΣ Β. ΚΟΥΛΕΝΤΙΑΝΟΣ, «Στο ζώδιο των Διδύμων», Κορυδαλλός, (ποίηση),τχ. 30/12, 1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 159-190

-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΜΑΤΣΟΥΡΗΣ, «Αλίκμητα», Πειραιάς 2008 (ποίηση).  Περίοδος Β΄, τχ. 15/1,2, 3,2008, χρ. 42^ος, τόμ. 10^ος, σ.32

-ΛΟΥΚΑΣ ΜΟΥΖΑΚΗΣ, «Λυρικές Φωνές», Πειραιάς 1976, (ποίηση).τχ. 24/Άνοιξη 1977, χρ. ΙΓ΄, τόμ. Δ΄, σ. 164

-ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ, «Διηγήματα-Χριστουγεννιάτικα-Πρωτοχρονιάτικα-Πασχαλινά», «Φιλολογική Στέγη Πειραιώς» 1979, τχ. 27/Καλοκαίρι 1980, χρ. ΙΕ΄, τόμ. Δ΄, σ. 413

- ΦΑΝΗΣ ΜΟΥΛΙΟΣ,  «Ευδαίμονες», «Γνώσεις», (πεζογραφήματα), τχ. 30/12,1983, χρ.18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 160

-ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΠΑΦΟΥΝΗ-ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΙΟΣ, «Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια», έκδοση Ι.Μ. Τ. Ι.Ι.Ε., Πειραιάς 2005, (μελέτημα). Περίοδος Β΄, τχ. 5/ 7,8,9,2005, χρ. 40^ος, τόμ. Η΄, σ. 267-268

-ΤΟΥΛΑ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΟΥ-ΜΠΟΥΤΟΥ, «Χάι-Κου», έκδοση Ι.Μ.Τ.Ι.Ι.Ε., Πειραιάς 2006 (ποίηση). Περίοδος Β΄, τχ. 7/1,2,3,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ.46-47

-ΑΝΝΑ ΦΡΑΓΚΕΔΑΚΗ-ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ, «Μικρές Ιστορίες για μετά τα καλοκαίρια». Έσοπτρον-Κοράλι-Αθήνα 2008, (πεζό). Περίοδος Β΄, τχ.18/10,11,12,2008, χρ. 43^ος, τόμ. 10^ος, σ.180

-ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ,  «Μονομαχία με τη σιωπή», «Δωδέκατη Ώρα» 1983, (ποιήματα) τχ. 30/12,1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 159

-ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΡΘΕΝΗΣ, «Όρθρος- Ποιήματα (1950-1960)», Ιωλκός 2005. Περίοδος Β΄ τχ. 6/10,11,12,2005, χρ.  40^ος, τόμ. Η΄, σ.321

-ΝΙΚΟΣ ΠΗΓΑΔΑΣ, «Αίγινα… κάθε κελί σελίδα ιστορίας», «Το Ποντίκι» 2005. Περίοδος Β΄ τχ. 6/10,11,12,2005, χρ.  40^ος, τόμ. Η΄, σ.321-322

-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΣΤΙΚΟΣ, «Τα υφαντά της νύχτας» (Στον αστερισμό της Κόνισκας)», Δωδώνη 2005 (ποίηση). Περίοδος Β΄, τχ. 8/4,5,6,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ. 95

-ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, «Δέκα εμπιστευτικά διηγήματα κι ένα κοινό», Αθήνα, τχ. 30/12, 1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 160

-ΧΑΡΑ ΡΙΖΟΥ, «Ξεφυλλίσματα», Πειραιάς 2008, (ποίηση). Περίοδος Β΄, τχ.15/1,2,3,2008, χρ. 42^ος, τόμ. 10^ος, σ.32

-ΧΑΡΑ ΡΙΖΟΥ, «Αριθμοποιηματάκια», Φλαούνας-Αθήνα 2009 (ποίηση). Περίοδος Β΄, τχ.18/10,11,12,2008, χρ. 43^ος, τόμ. 10^ος, σ.181

-ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΟΓΙΑΣ, «Γαίας Φως», Ιωλκός 2005, (ποίηση). Περίοδος Β΄, τχ. 7/1,2,3,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ.48

-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΕΡΟΥΣΗΣ, «Ο ουρανός συνεχίζεται», περιοδικό «Λιμάνι»-Πειραιάς 2006 (ποίηση). Περίοδος Β΄, τχ. 8/4,5,6,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ.95-96

-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΦΥΤΡΑΣ, «Ο συγγραφέας», εκδόσεις ΑΩ-Αθήνα 2010, (δοκίμιο). Περίοδος Β΄, τχ.24/4,5,6,2010, χρ. 45^ος, τόμ.11ος, σ. 59

-ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ, «Χρήστος Λεβάντας, ο συγγραφέας και ο άνθρωπος» (Ανάτυπο από το τεύχος Νο 32 της «Φιλολογικής Στέγης» με συμπληρώσεις και προσθήκες», Πειραιάς 1985 (σχ. 17Χ24, σελ. 40), τχ. 34/10,11,12,1985, χρ.20^ος, τόμ. Ε΄, σ. 378

-ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗΣ, «Το λιμάνι του Πειραιά στη διαδρομή των αιώνων», Πειραιάς 1989, (μελέτημα), τχ. 49-50-51/7, 1989-3,1990, σ.166

-ΧΑΡΗΣ ΧΡΟΝΗΣ, «Επί Χάρτου», Πειραιάς 1986, (σχ. 17Χ24, σελ. 64) (ποιήματα), τχ. 36/ Καλοκαίρι 1986, χρ. 21^ος, τόμ. Ε΄, σ.475-476

-ΚΥΠΡΟΣ  ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ, «Το φώς δεν χάνεται από την Κύπρο», έκδοση «Πνευματικής Κύπρου»-Λευκωσία 1979 (ποίηση). – «Αντιποιήματα πάνω σε υφασματογραφίες», Έκδοση Δήμου Λευκωσίας 1981., τχ. 29/Φθινόπωρο 1982, χρ. 17^ος, τόμ. Ε΄, σ.66.

-ΚΥΠΡΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ, «Η ευτυχία της Γής», έκδ. Κύπρος-Λευκωσία 1983 (ποίηση), τχ. 30/12, 1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ.159

-ΑΛΕΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ, «Αναμνήσεις ενός θεατρίνου», εκδόσεις Δ.Ε.Π.Α.Κ. (Δήμου Κερατσινίου). Περίοδος Β΄, τχ. 8/4,5,6,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ.96

-ΑΛΕΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ, «Απολογισμός», Πειραιάς 1983, (ποίηση), τχ. 30/12, 1983, χρ. 18^ος, τόμ. Ε΄, σ. 160

-Ο Πειραιάς και το Ρεμπέτικο τραγούδι» (Ημερολόγιο 2006), έκδοση «Το Λιμάνι της Αγωνίας». Περίοδος Β΄, τχ. 7/1,2,3,2006, χρ. 41^ος, τόμ. Θ΄, σ.47-48

-ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΙΡΑΙΟΓΝΩΣΙΑ (24 συν 3 κείμενα για τον Βασίλη). Επιμέλεια-Ανθολόγηση: Γιώργος Μπαλούρδος), εκδόσεις «Κιβωτός»-Πειραιάς 2008 (Ανθολόγιο). Περίοδος Β΄, τχ. 18/10,11,12,2008, χρ. 43^ος, τόμ. 10^ος, σ.180-181

-Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. (Εισαγωγή, επιλογή κειμένων, επιμέλεια Στρατής Μαϊστρέλλης), έκδοση «Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά», Πειραιάς 2010. (Ανθολόγιο), Περίοδος Β΄, τχ.24/4,5,6,2010, χρ. 45^ος, τόμ. 11ος, σ. 59

                      ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ- ΚΕΙΜΕΝΑ

-ΑΙΩΝΙΑ ΓΑΛΗΝΗ (Επικήδειος λόγος στον Χρίστο Αδαμόπουλο). Περίοδος Β΄, τχ. 24/4,5,6, 2010, χρ. 45^ος, τόμ. 11^ος, σ.47

-ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ (1905-1976), τχ. 23/Άνοιξη 1976, χρ. ΙΒ΄, τόμ. Δ΄, σ.63-64

-ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1928-1989), τχ. 48/4,5,6,1989, χρ. 24^ος, τόμ. Ζ΄, σ,86

-ΜΙΑ ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ. Περίοδος Β΄, τχ. 15/1,2,3, 2008, χρ. 42^ος, τόμ. Θ΄, σ.12

-Ο ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ. Τχ. 28/ Φθινόπωρο 1981, χρ. 16^ος, τόμ. Δ΄, σ.475-476

-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗ. Τχ. 28/Φθινόπωρο 1981, χρ. 16^ος, τόμ. Δ΄,. σ. 510. (Στην στήλη «ΓΕΓΟΝΟΤΑ» με υπογραφή Α. Ζ-ς.)

-«ΑΣΚΗΣΗ ΣΥΡΡΑΦΗΣ», Ή Η ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ, τχ. 25/Άνοιξη 1978, χρ. Η΄, τόμ. Δ΄, σ.225-226

-ΤΟ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ, τχ.29/Φθινόπωρο 1982, χρ. 17^ος, τόμ. Ε΄, σ.49

-«ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ» ΚΑΙ ΤΡΙΒΕΣ, τχ. 48/4,5,6,1989, χρ. 24^ος, τόμ. Ζ΄, σ. 81

-10/6/2005. Δημοσιεύει στην εφημερίδα «Η Φωνή του Πειραιώς» επικήδειο κείμενό για τον θάνατο της Μαίρης Χατζημανωλάκη. (απόσπασμά του) αναδημοσιεύεται στο περιοδικό Περίοδος Β΄, τχ. 4/4,5,6, 2005, χ. 40^ος, τ. Η΄, σ.199.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΏΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

-10/4/1973. Η «Φ.Σ.Π». σε συνεργασία με τον Φ. Σ. «ΖΗΝΩΝ» στην αίθουσά του Ζήνωνα πραγματοποιεί σειρά εκδηλώσεων με θέμα «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών Λογοτεχνών». Ο ποιητής Αντώνης Α. Ζαρίφης παρουσιάζει τα βιβλία των: Βασίλη Λαμπρολέσβιου, «Το τραγούδι του Πειραιώτη ναυτικού» και «Ασκήσεις καθόδου», και την συλλογή του Δημήτρη Γιατράκου, «Ζωή και Φώς».

-18/11/1976. Στην αίθουσα του «Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιώς», (Διευθυντές του Γ.Ι.Π. τις δεκαετίες αυτές ήσαν ο Φρανσουά Υντελό και ο Μαρσέλ Ντυράν) πραγματοποιείται η πρώτη δημόσια συζήτηση για τα «Πειραϊκά πνευματικά προβλήματα» με συμμετοχή των Κώστα Γαρίδη, Στέλιου Γεράνη, Γεωργίου Δρόσου, Αντώνη Α. Ζαρίφη, Κώστα Θεοφάνους, Νίκου Κατσικάρου, Στέλιου Μπινιάρη, Γ. Χατζημανωλάκη και συντονιστή της συζήτησης τον Δαμιανό Στρουμπούλη. Η δεύτερη δημόσια συζήτηση πραγματοποιείται στις 13/1/1977

-7/12/1976. Πραγματοποιείται η 10^η εκδήλωση της σειράς «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών λογοτεχνών» στην αίθουσα του «Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιώς».  Παρουσιάστηκαν τα βιβλία «Επί της Γης» του Κώστα Λουκάκη από τη Μαρία Αδάμ και «Λυρικές Φωνές» του Λουκά Μουζάκη από τον Αντώνη Α. Ζαρίφη με απαγγελίες από καλλιτέχνες του «Θεάτρου του Πειραιά»

-31/3/1977. Πραγματοποιείται η 11 εκδήλωση της σειράς «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών λογοτεχνών», στην αίθουσα του «Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιώς». Παρουσιάστηκαν τα βιβλία «Κραυγές Ηφαιστείου» του Σταύρου Θανόπουλου από τον Στέλιο Μπινιάρη. «Επί Γης ειρήνη…» του Λάμπη Ν. Βολανάκη από τον Βελισσάριο Μουστάκα, και «Επιστρέφοντας απ’ το όνειρο» του Γιώργου Κόμη από τον Αντώνη Α. Ζαρίφη, με απαγγελίες και αναγνώσεις ποιημάτων από την Ελευθερία Χαζηδουλή.

-26/1/1978. Πραγματοποιείται η 13 εκδήλωση της σειράς «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών λογοτεχνών» στην αίθουσα του «Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιώς». Παρουσιάστηκαν τα βιβλία «Ενδοσκόπηση» του Φάνη Μούλιου από τον Χρίστο Αδαμόπουλο και «Μέτεστι» της Μαρίας Αδάμ από τον Αντώνη Α. Ζαρίφη. Με απαγγελίες και αναγνώσεις κειμένων από την Χαρούλα Μενδρινού, Καίτη Κανταρτζή, Ελευθερία Χατζηδουλή.

-26/6-6/7/1978. Διοργανώνεται από την Φιλολογική Στέγη στην αίθουσα εκθέσεων του Δημαρχείου Πειραιώς με την συμπαράσταση του Δήμου Πειραιώς η 9^η Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας. Την οργανωτική επιτροπή της έκθεσης αποτελούσαν ο Γ. Δρόσος, η Βανιώ, η Μαρία Γαλάνη, ο Ν. Μπαζίγιου, η Μ. Ωνασιάδη, και οι Χρίστος Αδαμόπουλος, Λ. Αναγνωστόπουλος, Θ. Δραπανιώτης, Χρ. Δρόσος, Αντώνης Α. Ζαρίφης, Κ. Θεοφάνους, Βελ. Μουστάκας, Βας. Παπαηλιού.

-30/6/1979. Σάββατο 30 Ιουνίου 1979 εγκαινιάζεται από τον δήμαρχο Γεώργιο Κυριακάκο, η 10^η, Πανελλήνιας Έκθεσης Θαλασσογραφίας με την συμπαράσταση του Δήμου στην αίθουσα εκθέσεων του Δημαρχιακού Μεγάρου. Την οργανωτική επιτροπή αποτελούν ο Γιώργος Δρόσος  (1922-19/9/1979), Βανιώ, Χρίστος Αδαμόπουλος, Θ. Δραπανιώτης, Αντώνης Α. Ζαρίφης, Κ. Θεοφάνους, Β. Μουστάκας, Β. Παπαηλιού.

-30/6-13/7/1980. Διοργανώνεται η 11^η Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας, από την ΦΣ και τον Δήμο στην ισόγειο αίθουσα του Δημαρχείου. Την οργανωτική επιτροπή αποτελούσαν ο Κ. Παντελάκης, ο Χρίστος Αδαμόπουλος, η Βανιώ, ο Αντώνης Α. Ζαρίφης, ο Π. Μπαλόγλου, η Ε. Χατζηδουλή, ο Π. Παπαγεωργίου, η Μ. Γαλάνη.

-21/2/1980. Πραγματοποιείται η 17^η σειρά εκδηλώσεων «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών λογοτεχνών». Ο Παύλος Μπαλόγλου παρουσιάζει το βιβλίο «Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική» της Ειρήνης Αλιφέρη. Ο Γ. Χατζημανωλάκης παρουσιάζει το βιβλίο του Μόσχου Κεφάλα «Συνομιλίες μ’ ένα παιδί». Ενώ ο Αντώνης Α. Ζαρίφης μιλά για τα «Διηγήματα»  του Βελισσάριου Μουστάκα.  Απαγγελίες και αναγνώσεις κειμένων Ελευθερία Χατζηδουλή.

-18/11/1980 και 18/12/1980. Στην αίθουσα του «Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιά» η Φιλολογική Στέγη διοργανώνει δύο δημόσιες συνεδριάσεις 18 Νοεμβρίου και 18 Δεκεμβρίου 1980 με την ευκαιρία συμπλήρωσης 50 χρόνων από την ίδρυσή της. Την ιδρυτική πράξη του Σωματείου (αριθμός Πρωτοδικείου 4156/19.11.1930) υπογράφουν 14 επώνυμοι πειραιώτες της εποχής, που αποτελούν και τον πρώτο πυρήνα του. Πρώτος πρόεδρος ο ποιητής Γρηγόρης Θεοχάρης. Στις δύο επετειακές της εκδηλώσεις η Φ.Σ., τίμησε τα τακτικά μέλη της με την απονομή αναμνηστικού διπλώματος για τη  θετική συμβολή τους στις πνευματικές και πολιτιστικές της προσπάθειες. Ανάμεσα στα πρόσωπα που τιμήθηκαν ήταν και ο ποιητής Αντώνης Α. Ζαρίφης.

-22/1/1981. Πραγματοποιείται στην αίθουσα του «Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιά» η 18^η εκδήλωση της σειράς «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών Λογοτεχνών». Παρουσιάστηκαν το «Ο σιδερένιος πύργος και το χελιδόνι» του Μιχάλη Πετρίδη από τον Στέλιος Μπινιάρη, και η «Περιθωριακή Ζωή» της Κωστούλας Μητροπούλου από τον Αντώνη Α. Ζαρίφη. Απαγγελίες και αναγνώσεις κειμένων από τους Γιώργο Μετσόλη και Πέρη Ποράβου.

-30/6-9/7/1981. Εγκαινιάζεται από τον υπουργό Πολιτισμού και Επιστημών Ανδρέα Ανδριανόπουλο η 12^η Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας στην αίθουσα του Δημαρχιακού Μεγάρου. Ανάμεσα στα μέλη της οργανωτικής επιτροπής συναντάμε και το όνομα του ποιητή Αντώνη Α. Ζαρίφη.

-Το Καλοκαίρι του 1981, στο «Βεάκειο» Δημοτικό Θέατρο ανεβάζεται η πρωτότυπη επιθεώρηση «Μηνύματα Ειρήνης», από τους μαθητές και τις μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου του Εκπαιδευτικού Οργανισμού «Ο ΠΛΑΤΩΝ»-Περικλή Παπαϊωάννου. Σε κείμενα του Περικλή Παπαϊωάννου, του Γιάννη Χατζημανωλάκη και Αντώνη Α. Ζαρίφη. Σκηνοθεσία Περικλής Παπαϊωάννου, Σκηνικός διάκοσμος  Δ. Γυαλού, Χορογραφίες Ε. Μπεληγιάννη-Γιαν. Χρηστοπούλου. Το πρόγραμμα παρουσίασε η μαθήτρια της Στ΄ Δημοτικού, Γεωργία Ι. Χατζημανωλάκη. (βλέπε τχ.28/ Φθ.1981, σ.509)

-18/3/1982. Διοργανώνεται η 19^η εκδήλωση της σειράς «Παρουσιάσεις βιβλίων Πειραιωτών Λογοτεχνών» στο «Γαλλικό Ινστιτούτο Πειραιώς». Παρουσιάστηκαν η ποιητική συλλογή «Επιλογή» του Πάνου Παπαρρηγόπουλου από τον Στέλιο Μπινιάρη. Το μυθιστόρημα του Πότη Κατράκη «Ο Επίορκος» από τον Αντώνη Α. Ζαρίφη και η ποιητική συλλογή της Ειρήνης Αλιφέρη «Ενδοσκόπιον» από τον Χρίστο Αδαμόπουλο. Απαγγελίες- αναγνώσεις κειμένων Ελευθερία Χατζηδουλή, Γιώργος Αρμαδώρος.

1982. Διαβάζει και παρουσιάζει ποιήματά του στην σειρά εκδηλώσεων «Φιλολογικό Καφενείο» που οργάνωνε το τμήμα της «Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης». (ανάμεσά τους ο Στέλιος Γεράνης, ο Κώστας Θεοφάνους, ο Άγγελος Βογάσαρης, ο Δημήτρης Λιάτσος κ. ά.)

10/1/1983. Στην αίθουσα του «Γερμανικού Φροντιστηρίου Μ. Θωμά» (πρώην Ινστιτούτο «Γκαίτε» Πειραιά)η Φ. Σ. με την συμπλήρωση 150 χρόνων από τον θάνατο του Γκαίτε, διοργανώνει «Αφιέρωμα στον Γκαίτε» με την ευκαιρία της έκδοσης του «Φάουστ» σε μετάφραση του φιλόλογου και μέλους της Στέγης Γιάννη Παυλάκη.  Ομιλητής ο ποιητής Αντώνης Α. Ζαρίφης. Προβλήθηκαν διαφάνειες και απέδωσαν αποσπάσματα του έργου η Ε. Χατζηδουλή, ο Μάνος Χατζηγεωργίου και ο μεταφραστής.

29/6/1983. Εγκαινιάζεται η 14 Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας στην αίθουσα εκθέσεων του Δημαρχιακού Μεγάρου. Τα εγκαίνια πραγματοποίησε ο δήμαρχος Γιάννης Παπασπύρου. Ανάμεσα στους συντελεστές διαβάζουμε τα ονόματα του Χρίστου Αδαμόπουλου, του Αντώνη Α. Ζαρίφη κ. ά.

-27/6-6/7/1986. Εγκαινιάζεται η 16 Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας, στο Δημαρχιακό Μέγαρο και στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων της Ναυτικής Εβδομάδας. Στην οργανωτική επιτροπή συμμετείχαν ο ποιητής Χάρης Χρόνης, ο συγγραφέας Χρίστος Αδαμόπουλος, ο ποιητής Αντώνης Α. Ζαρίφης, η ηθοποιός Ελευθερία Χατζηδουλή, η ποιήτρια Περσεφόνη Α. Κωστέα, ο Παύλος Μπαλόγλου, ο βιβλιοπώλης-ποιητής Θανάσης Ζαφειρόπουλος….

-26 Ιουνίου 1987. Αρχίζει να λειτουργεί ο Ραδιοφωνικός Δημοτικός Σταθμός «ΚΑΝΑΛΙ-1». (Ήταν ένας από τους 3 ελεύθερους ραδιοσταθμούς της εποχής. Αθήνα 9,84, Θεσσαλονίκης και Πειραιά).  Σε μία από τις εκπομπές μου «ΜΑΚΡΑ ΤΕΙΧΗ» συμμετείχε και ο Α.Α. Ζαρίφης). Διαβάζουμε στην σελίδα 176, Γράμματα-Τέχνες, του τεύχους 41-42/Χριστούγεννα 1987: «Από το ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου Πειραιά (Κανάλι-1) και στην εκπομπή «Μακρά Τείχη», που επιμελήθηκε ο Γ. Μπαλούρδος, μεταδόθηκαν συνεντεύξεις πολλών γνωστών πνευματικών ανθρώπων του τόπου μας, όπως των Γιάννη Χατζημανωλάκη, Ανδρέα Αγγελάκη, Αντώνη Ζαρίφη, Χάρη Χρόνη, Παναγιώτη Τσουτάκου κ. ά.».

Την ίδια χρονιά, η τοπική παραδοσιακή εφημερίδα «Η Φωνή του Πειραιώς» του Παύλου Πέτσα, διεξάγει έρευνα με τον τίτλο «Σύγχρονη πνευματική και πολιτιστική ζωή στον Πειραιά. Μύθος ή πραγματικότητα». Στην ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα, συμμετείχαν πολλοί πειραιώτες δημιουργοί, καθώς επίσης, εστάλησαν και επιστολές πειραιωτών που δεν μετείχαν με απαντήσεις τους στην έρευνα της εφημερίδας. Μεταξύ των ονομάτων έχουμε τον τότε δήμαρχο Πειραιά Ανδρέα Ανδριανόπουλο, και μητροπολίτη της πόλης κυρό Καλλίνικο Καρούζο, τον λογοτέχνη Χρίστο Αδαμόπουλο,  τον ποιητή Αντώνη Α. Ζαρίφη, τον ποιητή και καθηγητή Ανδρέα Αγγελάκη, τον πεζογράφο Φάνη Μούλιο, την ποιήτρια Ειρήνη Αλιφερη, τον θεατράνθρωπο Άγγελο Βογάσαρη, την διηγηματογράφο Τούλα Μπούτου, την ποιήτρια και μεταφράστρια Μαρία Αδάμ, και αρκετών άλλων. 

-1988. Στο τεύχος 44/4,5,6,1988, σ. 289, διαβάζουμε: «Παραιτήθηκε από τη θέση του Εφόρου πνευματικών εκδηλώσεων και του μέλους του Δ.Σ. της «Στέγης» ο κ. Αντώνης Ζαρίφης. Μετά το σχόλιο τοπικής εφημερίδας («Φωνή του Πειραιώς», 5.2.88), που χαρακτήριζε την παραίτηση του κ. Ζαρίφη ως σύμπτωμα «κρίσεως στους κόλπους της Φιλολογικής Στέγης», απάντησε ο πρόεδρος της Φ.Σ.Π. («Φωνή του Πειραιώς», 18.2.88), αντικρούοντας τις απόψεις που διατυπώθηκαν. Ακολούθησαν επιστολή του κ. Α. Ζαρίφη και ανταπάντηση του κ. Γ. Χατζημανωλάκη («Φωνή», 25.2.88 και 2.3.88).

-20/1-14-3-1988. Το «Πολιτιστικό και Πνευματικό Κέντρο Δήμου Πειραιά» διοργανώνει τον κύκλο διαλέξεων του «Πνευματικός Πειραιάς 1988». Μεταξύ των ομιλητών. (Σ. Γεράνης, Αντ. Τρούλλος, Παν. Βρεττάκος, Μαρία Αδάμ, Χρ. Αδαμόπουλος κ. ά.) είναι και ο Α. Α. Ζαρίφης

-25/1/1990. Διοργανώνεται δημόσια συζήτηση με θέμα: «Πειραϊκός χώρος και λογοτεχνική δημιουργία» με συμμετοχή των Αντώνη Α. Ζαρίφη, Περσεφόνης Κωστέα, Παύλου Μπαλόγλου, Χάρη Χρόνη. Και με συντονιστή τον πρόεδρος του Δ.Σ. της Φ.Σ. «Στην ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση, που υπήρξε και χρήσιμη και γόνιμη, διατυπώθηκαν από τους μετέχοντες στην «ομάδα» των συζητητών διάφορες απόψεις, ως προς την επίδραση που άσκησε ο πειραϊκός χώρος, με την ιδιαιτερότητά του που εμφανίζει, στην περιοχή της λογοτεχνικής δημιουργίας. Και υπήρξαν, όπως ήταν φυσικό, διαφορετικές εκτιμήσεις ως προς την έκταση της επίδρασης αυτής στο έργο των λογοτεχνών που γεννήθηκαν ή έζησαν και δημιούργησαν στον Πειραιά’ μία πόλη με έντονα κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα (φυσικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά) αλλά και με έκδηλη, σε πολλούς από τους σημερινούς κατοίκους της, τη νοσταλγία για το παρελθόν, που αναμφισβήτητα υπήρξε περισσότερο ανθρώπινο, απαλλαγμένο από τον εφιάλτη που δημιουργούν οι αγχώδεις διαστάσεις της σημερινής ζωής. Εύστοχες, τέλος, «παρεμβάσεις» έγιναν και από το ακροατήριο.». βλέπε τριπλό τεύχος 49,50,51/7,1989-3,1990, σ.173-174. Την ίδια χρονιά έχουμε και την συμμετοχή του στις εκδηλώσεις της σειράς «Λογοτεχνικός Πειραιάς».

-18/12/1991, Στο «Γαλλικό Ινστιτούτο Πειραιώς» δίνει διάλεξη με θέμα «Γνωριμία με τα νεοκλασικά σπίτια της γειτονιάς». Η διάλεξη δόθηκε με την ευκαιρία της έκδοσης του ομώνυμου βιβλίου της πειραιώτισσας συγγραφέως Άννας Αμπατιέλου σε εικονογράφηση Ν. Δεσεκόπουλου.

-1991-1992. Συμμετέχει στην κριτική επιτροπή ποίησης και πεζογραφίας που ανέθεσε στην Φ.Σ. η «Πνευματική Εστία Μοσχάτου» για τον «Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό» που διεξήγαγε. Μέλη της επιτροπής ήσαν ο Στέλιος Γεράνης, ο Κώστας Θεοφάνους,  η Τούλα Μπούτου, ο Φάνης Μούλιος, ο Γ. Χατζημανωλάκης και ο Αντώνης Α. Ζαρίφης.

-1993. Συμμετέχει με διάλεξή του στις εορταστικές εκδηλώσεις  για το «Αφιέρωμα στον Κωστή Παλαμά για τα 50 χρόνια από το θάνατό του».

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς,

6 Ιουνίου-22 Ιουνίου 2021