Νίνα Κοκκαλίδου- Ναχμία, Οι διατάξεις της τροχαίας

 

              ΠΕΙΡΑΙΑΣ  Σεπτέμβριος 2023

Στον  Παρκαδόρο νέο σε ηλικία οικογενειάρχη που δολοφονήθηκε τόσο άδικα στον Πειραιά

 

     Είναι τραγικό και θλιβερό, σε πλημμυρίζει αγανάκτηση, οργή, για άλλη μία φορά η πόλη μας, σε λιγότερο από δέκα μέρες, ο Πειραιάς, να βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας με μαύρα, αρνητικά, αλγεινά σχόλια. Μιλώ για την άδικη και χωρίς λόγο δολοφονία του άτυχου βιοπαλαιστή οικογενειάρχη, ο οποίος εργάζονταν ως παρκαδόρος για να θρέψει την οικογένειά του στην οδό Πραξιτέλους-σε μάντρα η οποία χρησιμοποιούνταν ως Πάρκινγκ στην εξυπηρέτηση των περίοικων, στο κέντρο της Πόλης. Έχασε την ζωή του τόσο άδικα από έναν ψευτόμαγκα ελληναρά, που ήθελε να περάσει το δικό του, μη σεβόμενος την γειτονιά, τον δημόσιο χώρο, τους γύρω του. Άφησε χήρα την γυναίκα του και ορφανά τα παιδιά του, και ποιος ξέρει πώς από εδώ και πέρα θα τα βγάλουν πέρα μέσα σε αυτήν την ζούγκλα που καταντήσαμε τη ζωή μας. Ποια κρατική υπηρεσία-αν υπάρχει- θα βοηθήσει έμπρακτα όχι με υποσχέσεις λόγων αυτήν την οικογένεια. Όχι με τηλεοπτικές εξαγγελίες μελλοντικών χρόνων. Αμ έπος αμ έργο. (Μία χρηστική και αποτελεσματική χειρονομία θα ήταν η μη χρηματοδότηση όλων των ελληνικών της Βουλής κομμάτων για έναν έστω χρόνο και να δοθεί η κρατική επιχορήγηση σε οικογένειες παρόμοιων περιπτώσεων. Και στου άτυχου παρκαδόρου που χάθηκε. Έτσι θα φανερώσουν έμπρακτα οι πεφωτισμένοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι την φροντίδα τους για τους πολίτες αυτής της χώρας, τους φορολογούμενους εκλογείς τους, οι πολιτικοί- διαπαραταξιακά όλων των κομμάτων- που θέλουν να μας σώσουν. Ο άνθρωπος πρώτα ή ο μπεζαχτάς). Αλήθεια, πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε στην ταλαιπωρημένη και βασανισμένη καθημερινότητά μας υποστεί παρόμοιες αντιδράσεις από συνέλληνες δημότες και μη, από έλληνες και ορισμένες φορές και αλλοδαπούς, παρόμοιες ανεγκέφαλες, πεισματώδεις, ανόητες αντιδράσεις και επικίνδυνες πρακτικές, δολοφονικές στην ζωή μας, σε βάρος του γενικού συνόλου, όπως ο άτυχος νέος της οδού Πραξιτέλους. Και τι δε μηχανευτήκαμε για να τις αποτρέψουμε. Πόσες και πόσεις άσχημες αντικοινωνικές και αντιανθρώπινες συμπεριφορές δεν υπεστήκαμε οι οποίες καταπατούσαν και καταπατούν τα αστικά δικαιώματά μας, είναι επιβλαβείς της σωματικής μας ακεραιότητας, την δημόσια ευταξία και κοινωνική λειτουργικότητα συνύπαρξης όλων μας, δεν καταφύγαμε σε ενστικτώδεις αντιδράσεις των αναγκαίων ισορροπιών των καθημερινών μας σχέσεων από την στιγμή που θα βγούμε από το σπίτι μας. Vivere pericolosamente.  Άσχημες,  βλακώδεις συμπεριφορές και δολοφονικές καταχρηστικές κοινωνικές αντιδράσεις ημερήσιας διάταξης, οι οποίες τείνουν να γίνουν, αν δεν έχουν ήδη γίνει, σε σταθερή κανονικότητα των σύγχρονων τρόπων και συμπεριφορών του βίου μας, των δημόσιων εκδηλώσεών και πρακτικών μας είτε κατοικούμε στα μεγάλα πολυπληθή αστικά κέντρα είτε στην επαρχία. Τις συνηθίσαμε, τις αποδεχτήκαμε σιωπηλά, πύκνωσαν και κύκλωσαν τον βραχύβιο χρόνο της ζωής μας, των δημόσιων εκδηλώσεών μας, ίσως και να μην μας κάνουν πια εντύπωση. Εθιστήκαμε στο Κακό σαν ένα μέρος της Ζωής και της Ημερήσιας Καθημερινότητάς μας. Μέσα στον ορυμαγδό αυτόν της καταστροφής των δελτίων ειδήσεων, (αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας) μία μικρή εικόνα «πίξελ» στις οθόνες των καναλιών που παρατείνονται χρονικά, στη διάρκειά τους, για να γεμίσει ο τηλεοπτικός ή ραδιοφωνικός χρόνος. Το Κακό έγινε ισότιμο με το Καλό στους σύγχρονους μοντέρνους καιρούς μας. Έγινε υπέρτερό του. Δημοσίως πολιτικοί άνδρες (που δεν αισχύνονται) μας ζητούν, μας συμβουλεύουν να το αποδεχτούμε, να κάνουμε «ότι κοιμόμαστε», μοντέρνοι σκηνοθέτες γυρίζουν ταινίες επιβραβεύοντάς το. Ηρωοποιούν τους δολοφόνους, κυκλοφορούν βιβλία για τη ζωή τους. Μουσικοί το "προπαγανδίζουν" μέσα στους στίχους τους, τα τραγούδια τους. Ενώ τα χιλιάδες θύματα, δύο λεπτά «υπερ αναπαύσεως της ψυχής του κεκοιμημένου»-για ποια Ψυχή άραγε μιλούν όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι, και έξω από της Ζωής την πόρτα. Πάμε για άλλους. Οι επόμενοι. Και έπειτα, σου ζητάνε να πιστέψεις στο πολιτικό σύστημα της χώρας σου, σε πανάρχαιους θρησκευτικούς θεσμούς κοινωνικής συνοχής, σε κράτος δικαίου (μπρρρ) και ανοχή σε μία καθημερινότητα τόσο σκοτεινή και γεμάτη ανασφάλεια, που, ούτε οι στρατιώτες της Λεγεώνας των Ξένων δεν θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν. Μαύρες οι ζωές μας, προσπαθώ να μην μαυρίσω και το σημείωμα.

Πάντως,  επειδή χιλιάδες φορές έχουμε περπατήσει από τότε που είμασταν έφηβοι, τους δρόμους και τα σοκάκια αυτής της Πόλης, και την οδό Πραξιτέλους, θα ήθελα σαν φορολογούμενος δημότης-όπως και όσοι φαντάζομαι είναι δημότες της Πόλης-να έκανα ορισμένες ερωτήσεις στις δημοτικές αρχές ανεξαρτήτου πολιτικής ή κομματικής ή ιδεολογικής παρατάξεως στις οποίες ανήκουν οι δημοτικοί άρχοντες και εκπροσωπούν. Πόσες δεκαετίες μέχρι σήμερα έχουν ακούσει τα παράπονα των δημοτών, τα οποία αναφέρονται στο τεράστιο πρόβλημα του Πάρκινγκ, των χώρων Στάθμευσης εντός της Πόλης, και των πέντε δημοτικών διαμερισμάτων της; Ήμουνα νιος και γέρασα-και δεν έχω αμάξι-που άκουγα για το πρόβλημα αυτό. Τα παράπονα των Πειραιωτών και των μη Πειραιωτών που εργάζονταν ή επισκέπτονταν το πρώτο λιμάνι ήταν συνεχή και έντονα. Σχετικά πρόσφατα, άκουσα από τα χείλη εργαζόμενου οδηγού, ότι έχει αναγκαστεί μετά το πέρας της δωδεκάωρης εργασίας του, γυρνώντας στο σπίτι του το βράδυ, και μην βρίσκοντας θέση στάθμευσης για να παρκάρει το επαγγελματικό του αμάξι, να αναγκαστεί να φύγει από την περιοχή που έμενε-την Πειραϊκή- και να πάει έξω από μεγάλο νοσοκομείο της Πόλης να αράξει και να κοιμηθεί μέσα στο αμάξι. Θα ήθελα να γνώριζα-τώρα που πλησιάζουν και οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές να μάθαινα τι έπραξαν για το μέγιστο αυτό και αδιέξοδο ζήτημα διαχρονικά οι εκλεγμένοι με νόμιμο πολιτικό τρόπο δημοτικοί άρχοντές μας. Πόσο θα εισακουστούν στις αντιδράσεις τους-από το υπουργείο υγείας- για την μη εγκατάσταση μονάδας ΟΚΑΝΑ στην περιοχή, στα Μανιάτικα, έμπρακτα και λειτουργικά. Και ένα εύλογο δημοτικό «παράπονο», ενός κατοίκου του πέμπτου Διαμερίσματος κύριοι και κυρίες δημοτικοί αντιπρόσωποι όλων των παρατάξεων. Τα γεωγραφικά του δημοτικά όρια-της πέμπτης κοινότητας, δεν σταματούν ούτε περιορίζονται στην οδό Καλλέργη ή στην οδό Παλαμηδίου όπου βρίσκεται ο παλαιός κινηματογράφος-το θέατρο Καλλιφόρνια, απλώνεται και συμπεριλαμβάνει αν δεν κάνω λάθος και το ύψωμα, τον λόφο Βώκου ή όχι. Μπορείτε να με ενημερώσετε πότε καταδεχτήκατε ουσιαστικά και ειλικρινώς να πατήσετε τα κακοτράχαλα αυτά σοκάκια και τους δρόμους που η κλίση τους δημιουργεί τόσα προβλήματα σε πεζούς και αμάξια; Και δεν μιλώ για τις εορταστικές εκδηλώσεις της Παναγίας της Οδηγήτριας ή της Αγίας Μαρίνας, δεν μιλώ για κομματικές συνάξεις, αναφέρομαι για πραγματικό ενδιαφέρον για την περιοχή αυτή, τους δρόμους της, τον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο, με τα δεκάδες ακατοίκητα και τα «ορφανά» γεμάτα σκουπίδια οικόπεδα, τους δημότες. Εκτός και αν κάνω λάθος να το επαναλάβω κουραστικά. Σίγουρα, θα μου αντιτάξετε-και δικαιολογημένα εν μέρει ίσως-ότι οι δημοτικοί εκπρόσωποι είναι πολυάσχολοι και έχουν να λύσουν και να ενδιαφερθούν για εκατοντάδες άλλα προβλήματα του Πειραιά, διαχρονικά. Όμως σεβαστοί δημοτικοί και διαμερισματικοί άρχοντες, (και Βουλευτές) κύριοι υποψήφιοι της Δημοτικής αρχής, ήμουν νιος και γέρασα, είχα πλούσια μαύρη χαίτη και τώρα έχω αρχίσει να γλομπίζω και δεν έχω δει, συναντήσει κανέναν διαχρονικά-μετά την μεταπολίτευση του 1974-να περπατά σε αυτούς τους δρόμους, να συνομιλεί και με εμάς για εμάς και όχι χωρίς εμάς. Και δεν έχω κάνει υπερπόντια ταξίδια, δεν έχω μεταδημοτεύσει ώστε να έχω χάσει Ημέρες και Έργα των Δημάρχων μας. Γαλουχηθήκαμε από δικές σας πολιτικές-και όχι κομματικές ή ιδεολογικές- προτροπές να σας αμφισβητούμε, να «ελέγχουμε» τα δημοτικά, δημαρχιακά και πολιτικά σας πάντα πεπραγμένα. Την εξουσία. Υπάρχει δημοτική λογοδοσία και σε ποιους. Ή επικρατεί το ανεύθυνο, το περί μη ευθύνης των πολιτικών μας εκπροσώπων; Να μία παθογένεια του κοινοβουλευτικού μας συστήματος που στο όνομα της δημοκρατίας θα άξιζε να καταργηθεί. Αλλά ποιος ακούει, την φωνή ενός απλού, ανώνυμου δημότη ή τα σχόλια μιάς μικρής ψευτοκουλτουριάρικης πειραϊκής ιστοσελίδας. (Και δεν είμαι και πολιτικός σχολιαστής). Πάμε για άλλα, πιο εμπορικά και πιασάρικα, τουριστικού ενδιαφέροντος. Το Επιχειρείν πάνω απ’ όλα.  Πάντως ο χρόνος των εκλογών εγγύς εστί.

      Στην μνήμη του αδικοχαμένου βιοπαλαιστή παρκαδόρου, όπως έπραξα και με την φοβερή και θλιβερή περίπτωση του Αντώνη, αφιερώνω ένα μικρό διήγημα της δημοσιογράφου και συγγραφέως, ραδιοφωνικού παραγωγού Νίνας Κοκκαλίδου- Ναχμία (1920- 12 / 6 / 2002). Κείμενα της δημοσιογράφου και συγγραφέως, ποιήτριας και αρθρογράφου Νίνας Κοκκαλίδου- Ναχμία, η οποία κατοικούσε με την οικογένειά της στην συμπρωτεύουσα, την Θεσσαλονίκη, έχουμε διαβάσει στις εφημερίδες «Μακεδονία», «Θεσσαλονίκη», το περιοδικό «Γυναίκα», το περιοδικό «Τηλέραμα», το λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Πορεία» του πεζογράφου Τηλέμαχου Αλαβέρα, το περιοδικό του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου «Διαγώνιος» από όπου αντιγράφω το κείμενο. Τχ. 1/ Πρωτοχρονιά 1961. Πιστεύοντας-ίσως επί ματαίω- ότι Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις. Πολιτισμό δεν παράγουν μόνο οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι σεφ, αλλά και οι ποιητές και οι ποιήτριες, οι άντρες και γυναίκες πεζογράφοι, οι δοκιμιογράφοι και οι μελετητές της ελληνικής λογοτεχνίας, της καταγραφής της τοπικής ιστορίας της πόλης τους αμφοτέρων των φύλων. Δυστυχώς στο γρήγορο και επιφανειακό ψάξιμο στο αρχείο μου, που αναζήτησα, δεν συνάντησα πεζό ή ποιητικό κείμενο με θέμα έναν παρκαδόρο ή το πάρκινγκ και έτσι κατέφυγα στο κάπως συγγενικό θέμα- και πιο ευχάριστης έκπληξης, «Οι διατάξεις της τροχαίας» της παλαίμαχης δημοσιογράφου και γνωστής Νίνας Κοκκαλίδου- Ναχμία.

         ΟΙ  ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ  ΤΗΣ  ΤΡΟΧΑΙΑΣ»

    Βρέθηκαν ένα απόγευμα σε μιά λεωφόρο. Ούτε φώτα, ούτε φουστάνια εμπριμέ, ούτε κι’ αυτοκίνητα. Μερικές πιπεριές στριμωγμένες σ’ ένα ρείθρο καμάρωναν τα κόκκινα κουμπάκια τους. Περπατούσαν δίχως νάχουν σκεφτεί την αγάπη, μιά και δεν χώραγε ανάμεσά τους-υπάρχουν κάτι διατάξεις της τροχαίας που κόβουν τους καλύτερους δρόμους-η  γυναίκα πέρασε το κεφάλι της ανάμεσα απ’ τον ώμο του κι’ ακούμπησε στο μάγουλό του. Εκείνος φορούσε θαλασσί πουκάμισο κι’ έκανε δικό του το χέρι της. Σφιχτά. Πολύ σφιχτά. ‘Ετσι σεργιανούσαν καλύτερα τη λεωφόρο. Πάνω κάτω, πάνω κάτω.

     -Θα πάω στον ιππόδρομο. Έχω ένα πακετάκι να δώσω σ’ ένα άλογο, είπε ο άντρας.

     -Ζάχαρη;

     -Δεν ξέρω, με παρακάλεσε ένας φίλος.

     -Νάρθω μαζί σου;

     -Όχι. Θα πάω μόνος μου.

     Της έσφιξε πιό πολύ το χέρι. Έτσι που δεν ανάσαινε. Το μάγουλό της γλίστρησε στο δικό του, καθώς γύρισε και την κοίταξε, ένα κεφάλι ψηλότερα, μ’ ένα χαμόγελο των ματιών. Ήταν ο άνθρωπος που χαμογελούσε μόνο με τα μάτια.

     Κάπου σύρθηκαν βήματα. Αδιάφορα τους σίμωσε ο θόρυβος.

     -Ανεβαίνουμε αυτή τη σκάλα; Έχει μιά ταράτσα μεγάλη. Μπορούμε κι’ εκεί να περπατήσουμε, είπε η γυναίκα. Φαίνεται κι’ ο ιππόδρομος. Θα δούμε το δρόμο που θ’ ακολουθήσεις.

     Προχώρησαν τη σκάλα. Με τις παλάμες την έπιασε απ’ τη μέση και την σήκωνε ένα-ένα τα σκαλιά, σα χορεύτρια ή σαν μωρό. Στο τέρμα της ξανάπιασε το χέρι κι’ εκείνη πέρασε το στόμα της στο πρόσωπό του και στα κλειστά του χείλη, σαν ένα ευχαριστώ.

     Όταν κατέβηκαν στη λεωφόρο είδαν τις απαγορευτικές ταμπέλες της τροχαίας πεσμένες και τις ξαναστύλωσαν. Η γυναίκα ένοιωσε πώς ήταν πρωί, πώς ξυπνούσε, κι’ έκανε να κλείσει τα μάτια, να ξανακοιμηθεί, νάναι με το μάγουλό του, με το χέρι του. Την έτσουξε αλαφρά η μύτη της σαν είδε τη διάταξη της τροχαίας με τα κόκκινα και μαύρα σημάδια. Αμέσως η λεωφόρος κουδούνισε από τακούνια, φώτα κι’ αυτοκίνητα. Οι πιπεριές δεν φαίνονταν πνιγμένες στη σκόνη.

     -Πρέπει να πάω στον ιππόδρομο.

     -Για το ξένο άλογο;

     -Ναι. Καληνύχτα….

     -Ευχαριστώ για το απόγευμα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

     Φορούσε ένα θαλασσί πουκάμισο κι’ ένα χαμόγελο συγκρατημένο.

     Μέσα απ’ τις δρασκελιές του, πέρασε τα συρμένα βήματά της βαστώντας το μάγουλο με το χέρι της.

      «Καληνύχτα».

ΝΙΝΑ  ΚΟΚΚΑΛΙΔΟΥ- ΝΑΧΜΙΑ.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς,

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2023.

ΥΓ. Δεν γνωρίζω πόσος χρόνος θα χρειαστεί να συνέλθουν και να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους οι κάτοικοι της Θεσσαλίας και των άλλων περιοχών που πλημμύρισαν και καταστράφηκαν οι ζωές τους και οι περιουσίες τους, πόσο διάστημα θα απαιτηθεί για να γυρίσει η Ζωή στην κανονικότητά της, σε αυτά τα χώματα των αρχαίων Μυρμιδόνων αλλά, η μνήμη μου-ακόμα κρατά ζωντανή-την μεγάλη πλημμύρα στον Πειραιά, νομίζω είταν 1978 ή 1979, όταν σχολώντας από το σχολείο, έφηβοι μαθητές κοντεύαμε να πνιγούμε. Θυμάμαι την εικόνα του φουρτουνιασμένου και ατίθασου νερού, των πελώριων κυμάτων βροχής, να ρέουν με ορμή προς την παραλία-που ήσαν δεμένα τα καραβάκια-να πέφτουν τα παφλάζοντα νερά με πάταγο στην θάλασσα μπροστά στο "Γιαπί" τον Πύργο του Πειραιά. Εικόνες που αντικρίσαμε και καταστάσεις που βιώσαμε-μαζί με άλλους έφηβους συμμαθητές και συμμαθήτριες και στην πλατεία Καραΐσκάκη. Και στα Καμίνια. Νομίζω χάθηκαν κάπου 100 άτομα. Πλημμύρες έζησα-άλλες τρείς φορές- και στην οδό Βαλαωρίτου στους Αγίους Αναργύρους. Τελευταία, επί της προοδευτικής κυβέρνησης και πρώτης φοράς. Ακόμα περιμένουμε τα αντιπλημμυρικά έργα.