Η
ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Είτε άνθρωπος είτε ζώο είτε πράγμα,
όλα ξέρουν να μιλούν σε κείνον
πού ξέρει να ακούει.
Γ.
ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ
Κάθε φορά σκέφτομαι
τη συμμετοχή στα κοινά, τους αγώνες αλλά και το κόστος των αγώνων σε σχέση
πάντοτε με τα εγγενή κακοποιά δεδομένα αλλά και μ’ αυτό που ονομάζεται,
κατόπιν, αποτέλεσμα, φέρνω στο νου μου δύο εξέχουσες προσωπικότητες της
Αρχιτεκτονικής των προηγούμενων δεκαετιών: Τον Πάνο Τζελέπη στην Εκάλη και τον
Δημήτρη Πικιώνη στο λόφο του Λουμπαρδιάρη της Αθήνας που ποιούσαν, ο καθείς με
τον τρόπο του, το όραμα της ζωής και των επιλογών τους.
Ο πρώτος απόμακρος, αριστοκράτης αλλά και
στα θεμέλια του ελληνικού λαϊκού σπιτιού (και στις περιπέτειες του κάθε Γιώργου
Κοτζιούλα), από μνήμη της οθωμανικής αυτοκρατορίας μέχρι τις εντελώς σύγχρονες
οικιστικές φόρμες ενήμερος’ ο δεύτερος, σύνθετος δάσκαλος και ποιητής του
Χώρου, προτίμησε να υπηρετήσει τα «εγκόσμια», να χτυπήσει τις πόρτες των
πολιτειακών αρμοδιοτήτων, όχι για να πουλήσει, αλλά να προσφέρει και να
διευκολύνει την πραγματοποίηση των ονείρων του, με όλες τις συμπαρομαρτούσες
προσωπικές-πιθανόν- απώλειες και πίκρες…
Στο τέλος της ζωής των έχουμε δύο πρόσωπα
εξίσου σημαντικά, δύο Έργα, δύο παραδείγματα. «Θέλεις το μήλο πάρε το, θέλεις
κυδώνι φάγε».
Βέβαια, ο Μάνος Χατζιδάκις, σε κάποιον
άλλο χώρο, δεν είχε το δίλλημα. Στις αφετηρίες του, θαρρείς, κουβαλάει το
εποχιακό καλλιτεχνικό σύνδρομο προσώπων και πραγμάτων, αναπνέει ακόμη ο
Χαλεπάς, ο Κόντογλους, ο ανώνυμος Σκαλκώτας, η Αμοργός του Γκάτσου και το
«Περιγιάλι» του Σεφέρη, το λαϊκό τραγούδι. Κοντά και οι όσοι ωραίοι επίγονοί
τους.
Τελειώνοντας η δεύτερη δεκαετία του
μεσοπολέμου, παρά τις όποιες φασιστικές νεοελληνικές μεθοδεύσεις, το μαγικό
κλίμα επιζεί.
Λίγο μετά οι αστραπές της Αντίστασης, η
«Μελισσάνθη» και ο εμφύλιος πόνος και, ακόμη δώθε, η συντριβή των μύθων, η
ισοπέδωση, η αφασία. (Η «χώρα πεθαίνει», τα συστήματα εξουσίας
πολλαπλασιάζονται νυχθημερόν, ενώ οι αμετανόητοι χαζεύουν τα δειλινά και
ματαίως αναζητούν την ακριβή ώρα της αποδημίας των χελιδονιών.)
Έκτοτε, όσο περνάει ο καιρός, τα πρόσωπα
γίνονται περισσότερον άγνωστα και δυσδιάκριτα, το αναρμόδιο, το πρόχειρο, το
κυνικό και το ανιστόρητο είναι η καθημερινή βρώση της προσφερόμενης (ποικίλης)
καλλιτεχνικής πόζας και ανάγνωσης.
Ανάγκη ισχυρότατης πυξίδας.
Στον κυκεώνα αυτόν της εκπορνευμένης
περιοχής, ονόματα- εμπορεύματα- προαγωγοί-κέντρα ελέγχου της αγωγής ψυχών, ο
ίδιος γίνεται συχνά παρελθοντολογικός κρίκος, για να αναφανούν τα ονόματα και
τα «χαμένα» πρόσωπα που σήμαιναν και σημαίνουν οπωσδήποτε κάτι.
Μουσικός (και ανεπάγγελτος), θαρρείς από
τότε παλεύει, με τα δικά του όπλα φυσικά, την έκπτωση.
Με ατέλειωτους τους νοσταλγικούς του
άξονες και το ερωτικό ταμπεραμέντο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις της
καλλιτεχνικής του ηγεσίας ή συμμετοχής που το αποτέλεσμα υπήρξε λαμπρόν. Στην
εποχή του ρεμπέτικου λαϊκού τραγουδιού, στην εποχή που ήταν χάρτινο το
φεγγαράκι, στην εποχή του Αμέρικα - Αμέρικα και της Τζοκόντας, στην εποχή του
Μεγάλου Ερωτικού, του Τρίτου ραδιοφωνικού προγράμματος, ακόμα και σήμερα, στην
επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας- μα κάθε δημόσια χειρονομία του είναι
ανδρική και μικραίνει την απόσταση του λεγόμενου αντιπολιτευτικού μένους. Λόγω
σοφίας, βεβαίως.
Τί είναι, λοιπόν, η φωνή του Μάνου
Χατζιδάκι;
Η εγγραφή του ευανάγνωστη, εύκολα, θαρρώ,
αυτοπροσδιορίζεται: Είναι ο Έρωτας χάδι και ο Έρωτας γέννα, οι ποιοτικές
ευαισθησίες, η γνώση του μουσικού κόσμου, το τραγούδι του, το σεβαστό και πάντα
ενδιαφέρον πρόσωπό του, μιά ισχυρή πνευματική φυσιογνωμία, αξιοπρεπής μέσα στις
Συμπληγάδες.
Αμέσως μετά, μιά καθαρή πιθαμή ψηλότερα
από τα διαδραματιζόμενα σήμερα των πλαστικών προϊόντων, των ανεύθυνων και
πρόχειρων ανθρώπων και των ανιστόρητων, της δημοσιογραφικής (παρα) λογοτεχνίας,
του πνευματικού σοβινισμού των ποιητικών γενεών, της εξαργύρωσης των δακρύων
και των θανάτων- του, κατά κρημνόν και κατά διαβόλου, κοινωνικού (συνολικά)
τυφλού γίγνεσθαι.
Στο σύγχρονο ευμετάβλητο νεοελληνικό ήθος,
ο Μάνος Χατζιδάκις αποτελεί εγγύηση αντιστασιακή, και το εννοώ, παρά τη φθορά
της λέξης.
Και να συγχωρεθεί, παρακαλώ, στον
υπογράφοντα που επιμένει στην κοινωνική σημασία του προσώπου του. Ανεπαρκής στις
ειδικές μουσικές γνώσεις και εκτιμήσεις, αισθάνομαι, και εδώ, έξω από τα νερά
μου. Μα να πω και κάτι ακόμα, εάν δηλώνει κάτι:
Κατά καιρούς, μόλις σουρουπώνει, το
φτεροκόπημα κάποιου σπάνιου πουλιού σε ξαφνιάζει, όπως ακριβώς η μουσική του
Μάνου Χατζιδάκι, που χάνεται στο θάμνο για να τραγουδήσει.
ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ (1987)
Στον τόμο:
Μάρκος Μέσκος, «ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ», εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2000, σελ.173-176.
Ένας ελληνοαμερικανός στο τιμόνι της κομματικής εξουσίας. Πηδαλιούχος ή Σκυλοπνίχτης;
Διευκρινιστικά
Η εκλογή της ανάδειξης του νέου αρχηγού
του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, θέτει, πέραν των άλλων πολιτικών
ζητημάτων, ένα βασικό κατά την γνώμη μου επίσης πολιτικό κεντρικό ζήτημα των
σύγχρονων ελληνικών καιρών μας, της πατρίδας μας, σαν μία γεωγραφική μονάδα
μέσα στο πλήθος της σύγχρονης και μοντέρνας Παγκοσμιοποιημένης Ανθρωπότητας.
Την δυνατότητα ψήφου-επιστολικής και μη- των απανταχού Ελλήνων του εξωτερικού.
Να συναποφασίζουν δηλαδή και να συν-διαμορφώνουν την ελληνική εσωτερική και
εξωτερική πολιτική σκηνή και τις όποιες συμμαχίες τους, ομού με το υπάρχον κάθε
φορά πολιτικό σύστημα της χώρας. Οι έλληνες κάτοικοι εντός Ελλάδος και οι
εκτός, άνευ διακρίσεων και αποκλεισμών, να μπορούν να εκλέγουν νόμιμα τους
αντιπροσώπους τους στην ελληνική βουλή και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αυτό,
φυσικά, προϋποθέτει αλλαγή πολιτικής στάσης και νοοτροπίας του πολιτικού
κοινοβουλευτικού συστήματος της χώρας, ενός κοινοβουλευτικού συστήματος
γερασμένου-που, πέρα από τις όποιες ιδεολογικές ή πολιτικές διαφορές
υποστηρίζουν κάθε φορά ότι έχουν, θεωρούσαν και ακόμα θεωρούν ότι έχουν, το
πολιτικό μαγαζάκι που λέγεται Ελλάδα στην εξουσία τους, τους ανήκει. Και δεν
οφείλουν να λογοδοτούν σε κανέναν, παρά μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια στην
διάρκεια των εκλογών. Είτε εκλεγούν είτε όχι. Μία διαχρονική ιστορική και
πολιτική παθογένεια που δεν ήθελαν και δεν θέλουν ακόμα να αλλάξουν οι έλληνες
εντός της ελλάδος βουλευτές μας, ή τον νόμο περί ευθύνης των υπουργών, χάνοντας
την αξιοπιστία τους, και τα όποια πολιτικά και οικονομικά και κοινωνικά
κεκτημένα και προνόμια έχουν οι πολιτικοί και άλλοι δημόσιοι εκλεγμένοι
εκπρόσωποί μας. Απολαμβάνουν με την νομιμότητα που τους παράσχει η καθολική
ψήφος μας. Οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι, οι νόμιμα ανά τετραετία
εκλεγμένοι, είτε είναι της συμπολίτευσης είτε είναι της αντιπολίτευσης ομογνωμούν
πάντα στην διατήρηση και διαφύλαξη των βουλευτικών τους προνομίων. Οι πολιτικές
αψιμαχίες και άλλες εντός του κοινοβουλίου και στις τηλεοράσεις κοκορομαχίες,
δεν αναιρούν ότι έχουν δημιουργηθεί με την ανοχή τους, και την πολιτική δική
μας-σαν ελληνικός λαός ανοχή- πολιτικά τζάκια και ευκατάστατες κάστες οι οποίες
κυβερνούν την χώρα ελέω κοινοβουλευτικών εκλογών. Οι κοινοβουλευτικές αποφάσεις
και νόμοι, αλλάζουν ή τροποποιούνται ανάλογα με τις θέσεις του κόμματος που
έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Συνήθως, αν εξαιρέσουμε την πρώτη
κοινοβουλευτική περίοδο μετά την επτάχρονη δικτατορία, των χρόνων της
μεταπολίτευσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις κυβερνούν με λιγότερο από το 50% του
εκλογικού σώματος. Δηλαδή, λιγότερο από το μισό. Κοινή συναινέσει του πολιτικού
συστήματος το ελληνικό κράτος έχει κυβέρνηση και αντιπολίτευση, και εμείς
Κοινοβουλευτική Δημοκρατία!;!;!;!;!;. Αν
στέκουν πολιτικά οι απόψεις αυτές ενός τυχαίου, ανώνυμου φορολογούμενου έλληνα
ψηφοφόρου και μάλλον συνειδητού πολίτη, το να δοθεί λοιπόν εκλογική ψήφος στους
απανταχού έλληνες του εξωτερικού δίχως προϋποθέσεις και αστερίσκους, σημαίνει
ότι παραχωρούν μέρος των πολιτικών τους δικαιωμάτων και δικαιοδοσιών οι εντός
ελλάδος βουλευτές, σε έλληνες οι οποίοι κατοικούν και έχουν εγκατασταθεί εδώ
και χρόνια μόνιμα στο εξωτερικό. Έλληνες και Ελληνίδες οι οποίοι δεν γνωρίζουν
τις πολιτικές και κοινωνικές, οικονομικές ανάγκες και συνθήκες της ελληνικής
πραγματικότητας, του ελληνικού λαού. Σίγουρα οι δυνατότητες που παράσχουν τα
επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας μειώνουν τις γεωγραφικές
αποστάσεις και εξαλείφουν κατά κάποιον τρόπο τις χρονικές συνακόλουθες. Ο
ανοιχτός ή διλημματικός αυτός πολιτικός προβληματισμός, είναι ένα πολιτικό αλλά
και ηθικό της πολιτικής ρητορικής και της ελληνικής κοινωνίας ( ημών σαν
ψηφοφόρων) ζήτημα, αν τεθεί ως ερώτηση. Αν πρέπει ή δεν πρέπει δηλαδή και ποιά
πληθυσμιακή κοινότητα, μακροχρόνιοι διαβιούντες έλληνες του εξωτερικού, που
ίσως να μην μιλούν καθόλου ελληνικά ή να τα μιλούν σπαστά, να συμμετάσχουν
ισότιμα με εμάς στις ελληνικές εκλογές με δικαίωμα ψήφου για τις εδώ ζωές μας.
Η παροχή ψήφου στους έλληνες του εξωτερικού αλλάζει τον χάρτη, ανακατεύει την
«τράπουλα» θα έγραφαν οι πολιτικοί σχολιαστές, του ντόπιου κατεστημένου
πολιτικού συστήματος. Αυτών, που με τους ατομικούς τους οραματισμούς-όπως
υποστηρίζουν-θέλουν να μας σώσουν. Από τί, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Και γιατί
επιμένουν τόσο, αν παρατηρήσεις τις πολιτικές και κομματικές οικογένειες της
χώρας που κρατούν τα μεγάλα και μικρότερα ηνία των ζωών μας και των διοικήσεων
του κρατικού μηχανισμού τον τελευταίο μισό αιώνα, απορείς για τους τόσους
σωτηριολογικούς οραματισμούς τους. Αυτό, για να προλάβω τους καλοθελητές
πολιτικά ανόητους, δεν σημαίνει κατάργηση του βουλευτικού πολιτεύματος και της
αστικής δημοκρατίας, με προτίμηση απολυταρχικών καθεστώτων, αυτό είναι και
ανιστόρητο και αστείο, στις μέρες μας, δεν το διανοείται κανένας σοβαρός
συνειδητός πολίτης. Τίθεται όμως το ερώτημα αν εμείς σαν ένας Λαός με παράδοση
σε μάχες και αγώνες για την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη-το
τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης- επιλέγουμε με την θέλησή μας να
παραχωρήσουμε τα όποια δικαιώματά μας, μας παράσχει το αστικό καθεστώς, σε
εκλεγμένους νόμιμα επαγγελματίες πολιτικούς οι οποίοι θα αποφασίσουν για εμάς
δίχως εμάς, όχι μόνο για μία τετραετία αλλά για μεγαλύτερο και μακροχρόνιο
πολιτικό και κοινωνικό διάστημα, μέσω των νομοθετημάτων που θα ψηφίσουν. Όταν
σου λένε ότι η χώρα σου έχει υποθηκεύσει το πολιτικό και οικονομικό της μέλλον
για 99 χρόνια, τι σημαίνει αλήθεια αυτό στις πολιτικές και κοινωνικές και
οικονομικές παραμέτρους, πέρα από αυτό που σηματοδοτούν οι ίδιες οι λέξεις του
αλφαβήτου και οι δύο αριθμοί. Θέλω να πω, ότι όταν μιλάνε για ναό της
δημοκρατίας πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι και να αναρωτιόμαστε που κάναμε ή
εξακολουθούμε να κάνουμε πολιτικά λάθη και εμείς. Εμείς σαν Λαός- εκλογικό
σώμα-που δεν σκεφτόμαστε όταν πάμε να ψηφίσουμε ή δεν αντιδράμε πολιτικά όπως
πρέπει στις συμμετοχικές μας, στις δημόσιες πολιτικές επιλογές και κρίσεις.
Μήπως δεν έχουμε στο τέλος- τέλος σαν λαός πολιτική συνείδηση; Έστω και αν
έχουμε διαβάσει τα πολιτικά του Αριστοτέλη ή τις αρχές της χάρτας του Ρήγα. Τα
εκλογικά αποτελέσματα άλλα δηλώνουν, πέρα από ποιόν κομματικό ή ιδεολογικό
σχηματισμό επιλέγουμε. Όπως είμαστε φουριόζοι και κυκλοθυμικοί στις ατομικές
μας αποφάσεις έτσι και στην πολιτική μας ζωή. Αέρα και όποιον δεν πάρει ο
χάρος, να μας μείνει να μας συντροφεύει. Έτσι, η πολιτική εκλογή ενός
επιτυχημένου επιχειρηματία ελληνοαμερικανού, ο οποίος κόμισε είναι αλήθεια,
έναν άλλον πολιτικό αέρα, μία πολιτική παρουσία πέρα από τα σκουριασμένα κλισέ
και ξύλινο επαναλαμβανόμενο πολιτικό λόγο, τα αλαμπουρνέζικα τσιτάτα
ξεψυχισμένης πνοής, που σε κάνουν όχι μόνο να χασμουριέσαι αλλά να λες πως θα
απαλλαγώ από αυτήν την μουχλιασμένη αριστερίλα, (σαν και αυτά τα γαλλικά τυριά
που μυρίζουν ακόμα και στις υπερπόντιες γαλλικές παλαιές αποικίες μούχλα) αυτήν
την τσίκνα της επαναστατήλας δίχως αμπέχονα και στρατιωτικές μπότες, αυτόν τον
αριστερό εφιάλτη των αυτοπροσδιοριζόμενων εκπροσώπων της. Καμία σχέση με τον
παλαιό έλληνα πολιτικό που αποκαλούσε ο αλήστου μνήμης Ανδρέας. Ελληνικός
Σοσιαλισμός ή Πασοκική βαρβαρότητα; Ιδού η αινιγματική απορία παραφράζοντας τον
Σεξ σπύρο. Πάντως, όπως όλοι ομολογούν αβίαστα, χωρίς να τους κάνουν
δημοσιογραφική γαργαλιστική φάλαγγα, ο ελληνοαμερικανός βοηθήθηκε στην
προεκλογική του καμπάνια-λιγότερο από έναν μήνα- και προβολής, εξαιτίας των
αποφάσεών του κυρίως της προσωπικής του ζωής, του οικογενειακού του
περιβάλλοντος (αυτοί οι περίπατοι με το σκυλάκι, η κλειστή πόρτα του παιδικού
δωματίου που έγραφε απέξω μην ενοχλείται τον πρωθυπουργό, η έκθεση των ερωτικών
του επιλογών (σαν μίμηση του ευρωπαίου ομολόγου του) και όχι η προβολή του πολιτικού του
προγράμματος και στόχων, των θέσεών του και οι απαντήσεις του στα σύγχρονα
εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα που ταλανίζουν την χώρα και ανακυκλώνονται
διαρκώς από κακή πολιτική τους εκτίμηση. Όλα αυτά και η συνεχιζόμενη
παρακολούθηση της τηλεοπτικής κάμερας, έμοιαζε σαν να ήθελαν να κλείσουν
άρον-άρον μία χαμένη πολιτικά υπόθεση, γιατί, ποιος σοβαρός πολιτικός αναλυτής
μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι το κόμμα της αντιπολίτευσης αύριο θα
είναι κυβέρνηση και ο νοστιμούλης μηχανόβιος Κρης πρωθυπουργός, όπως με ψεύτικη
σοβαρότητα έλεγαν τα δημοσιογραφικά χείλη. Ενώ από την άλλη, οι άλλοι παλαιοί
κραταιοί διεκδικητές της καμαρίλας, κομματικοί εκπρόσωποι, κατακρημνίστηκαν στα
κομματικά τάρταρα σαν τον σέρλο Χολμς αγκαλιασμένο με τον κακό καθηγητή Μοριάτη.
Γιατί δεν κατενόησαν-θεωρώντας ότι έχουν τα κομματικά μέλη και τους φίλους τους
στο εκλογικό τσεπάκι τους, (και αυτή η πρόσκληση, δείτε ροζ φως σύντροφοι,
δώστε δύο ευρώ και ψηφίστε μας, τι ήτανε πάλι, προσκλητήριο για σιωπητήριο;) αυτή
η γενική της ιδεολογίας φούσκα περί ποιάς αριστεράς, δεν σημαίνει απολύτως
τίποτα ή μάλλον η συνεχής επίκληση της, ως πολιτικός όρος, βλάπτει την μνήμη των
ιδεολογικών της προγόνων. Παρά του ότι ο ελληνοαμερικανός παίδαρος επικαλέστηκε
τον «αριστερό» δημοκρατικό αμερικανό πρόεδρο, αυτό το γεροντάκι των
δημοκρατικών που είναι κλασικό παράδειγμα μαθημάτων της τροχαίας σε παιδιά του
δημοτικού, μόλις τον δουν, να τον πιάσουν από το χέρι να περάσει στο απέναντι
πεζοδρόμιο που οδηγεί εις την άνω Ιερουσαλήμ. Παρότι ο κρητικός
ελληνοαμερικανός δεν έκρυψε την πολιτική του καταγωγή και σκοπό, τηλεοράσεις
και ραδιόφωνα, μιντιακά συστήματα παντός καιρού και συμφερόντων, τον
πατρονάρισαν και τον πρόβαλαν αδιαλείπτως και εξακολουθητικά, επίμονα, όλο το
εικοσιτετράωρο χωρίς να κρατήσουν τα προσχήματα. Μόνο στις βεσπασιανές δεν τον
ακολουθούσαν να εισέρχεται να ζωγραφίζει την αστερόεσσα και να άδει το φρίντομ
του συγχωρεμένου του Τζωρτζ Μάικλ. Η όπως φαίνεται «προκαλούμενη» υπερπροβολή
πέτυχε τον σκοπό της, τα δύο ευρώ γέμισαν το κομματικό παγκάρι, και ο νεαρός
ελληνοαμερικανός μπίζνεσμαν –γες μεν-έλαβε νόμιμα το ποσοστό που τον καθιστά
ηγέτη ενός κόμματος, που, όπως τα τελευταία χρόνια αποδείχτηκε ούτε πίστευε
ούτε ακολουθούσε, ούτε ζούσαν οι εκπρόσωποί τους σύμφωνα με την ιδεολογία που
υποστήριζαν ότι πρέσβευαν, ήσαν δηλαδή πολιτικά και ιδεολογικά ανακόλουθοι. Το
ερώτημα στην εκλογή αυτή είναι ποιόν πολιτικό σκοπό είχε ο φέρελπις ευειδής και
καλογυμνασμένος νέος και ήθελε να «κατσικωθεί» σε ένα κόμμα της «αριστεράς» και
όχι της συντηρητικής ή υπερ συντηρητικής παράταξης. Λέγοντας μάλιστα εις
άπταιστα ελληνοαμερικάνικα ότι «ψηφίστε με. εγώ γνωρίζω καλύτερα αγγλικά από
τον Μητσοτάκη. Εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη» και άλλα πολιτικά πομφόλυγα. Γιατί
ποιος συνειδητός πολίτης πιστεύει ότι αυτά είναι πολιτικά συνθήματα. Ή όταν ο
κομματικός χορός από κάτω φώναζε «είσαι ο πρωθυπουργός». Δηλαδή και το τζόκερ
να κερδίσεις θα περιμένεις πρώτα να ξημερώσει να ανοίξει το προπατζίδικο να
δεις την κλήρωση και τον αριθμό και μετά ανεβαίνεις τα σκαλιά του Μαξίμου και λες
κέρδισα. Αν δεν σε γαβγίσει ο σκύλος που κοιμάται μέσα και τρέφει φιλικά
συναισθήματα για τον Κούλη. Η εύκολη και μάλλον άνετη αυτή εκλογική επιτυχία
του σημερινού νέου πολιτικού εξ αμερικής προερχόμενου,-ένα φάντασμα πλανάται
πάνω από την χώρα-ήταν μάλλον ένα σώου που θα έχει την ημερομηνία λήξεώς του.
Το ερώτημα είναι, πώς ένα ιστορικό κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου-επίσημα από
το 1968-τραγούδησε εν χορώ πιό «χαμηλά Λόλα, πιό χαμηλά..», ενώ από τα πολιτικά
παρασκήνια οι ροζ συνιστώσες σιγοψιθύριζαν. Σήκωσε το, το τιμημένο, φλάμπουρο
της επανίδρυσης δεν μπορούμε να περιμένουμε. Ή, τώρα που έφυγε ο Αλέξης θέλω να
σου πω δυό λέξεις… ναζιάρικα. Ευτυχώς οι αμερικανοί σύμβουλοι του νέου αρχηγού
δεν ξέρουν ακόμα καλά ελληνικά αλλιώς με βλέπω στο γκουαντάναμο να διαβάζω την
Κυρία με τας Καμελίας. Προσφορά των Αναγνώσεων της εφημερίδος Αυγή, σε μετάφραση
του «Βουλγαροκτόνου» του κριτικοκτόνου.
Πέρα ασφαλώς από την ευτράπελη πλευρά των
πολιτικών συμβάντων που ζούμε σαν πολιτικό σύστημα και σαν χώρα, όποιος
δεν βαριέται και παρακολουθεί τις συνεδριάσεις
της βουλής στο Κανάλι της Βουλής, και το ευγενικό ξεκατίνιασμα των πολιτικών
στα ιδιωτικά κανάλια, ενίοτε και στα κρατικά, ίσως συμφωνήσει με ορισμένα από
τα γραφόμενα- γιατί δεν γίνεται μωρέ παιδιά, μωρέ κλεφτόπουλα-ελληνόπουλα, να
εκφωνεί ο καλοκάγαθος δασκαλάκος-ξεπατίκωμα του Καζαντζακικού Γιάννη Κοντούλη-
επίσημο λόγο από τα έδρανα της βουλής και να είναι σαν να ακούς παιδί του
σχολείου να εκφωνεί λόγο σε σχολική εορτή χωρίς ακροατήριο από κάτω. Το
έστριψαν οι συμμαθητές του, πήγαν πίσω από την εκκλησία σε ένα μπιλιαρδάδικο. Ή,
άλλη κομψή πολιτική αρχηγός να λέει σε αντίπαλη πολιτική παράταξη «εμείς σας
αγαπάμε» και να σχηματίζει την καρδούλα. Ποια είσαι κοπέλα μου η Μαρία
Αλειφέρη; Είναι πολιτική στάση αυτή, από μία πραγματικά μορφωμένη και με
πολιτική συνείδηση πολιτική αρχηγός. Εκτός αν κάνω λάθος, ή είμαι πικρόχολος.
Ούτε ο παλαιός βουλευτής Βαϊτσης που μας προσκαλούσε να μιλήσουμε για τον έρωτα
από τα έδρανα. Θυμάστε κλέη πολιτικών μας ανδρών. (τον άλλον που έκλεψε την
κάλπη, θα τον έχετε λησμονήσει είναι σε παλαιότερες κοινοβουλευτικές
περιόδους.). Ή, άλλος αρχηγός να παίρνει πίσω ότι προσβλητικό έσουρε σε
φυλακισμένο καταδικασμένο πρώην πολιτικό για να μην χάσουν τον κρατικό
μπεζαχτά; Ή, ο Ιβάν της Κρήτης ο τρομερός να τρίβει τα χέρια του κάθε φορά που
απαντά στους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Σα να λέει, σας ρούμπωσα λαϊκά
μερμήγκια. Αχ πόσο σας μισώ απαίσια στρουφάκια, δεν θα με ξεφορτωθείτε εύκολα, δήλωσε
στην Σαλονίκη. Άσε ο άλλος, που τον είχανε φακελωμένο, ακόμα ψάχνει να βρει
ποιος ξένος εσωτερικός ή εξωτερικός δάχτυλος του έλυσε τα πράσινα κορδόνια. Οι
άλλοι πάλι, της κόκκινης στρούγκας, ας όψονται οι πλημμύρες του Θεσσαλικού
κάμπου και τα προβατάκια πνίγηκαν έπαψαν να βελάζουν. Είδαμε και το χαμογελαστό
παιδί, το πολιτικό νινί να ασπάζεται πριν την ψήφο ξεχνώντας την ταυτότητά του ή
το ψηφοδέλτιο. Και ο ναύαρχος-«Λάμαχος», αναμένει οδηγίες για τον επαγγελματικό
στρατό να περάσει τα Δαρδανέλια. Ω! τι Κόσμος μπαμπά… Φταίω εγώ, φταίει το κακό
μου ριζικό… που θα μας έλεγε και ο Κώστας Βάρναλης.
Πάντως,
πέρα από τα πολιτικά παρατράγουδα που ενδέχεται να συμβούν από μία τέτοια
απόφαση, το δικαίωμα ψήφου στους έλληνες ομογενείς από ιστορικής και πολιτικής
πλευράς της παραδοσιακής κοινοβουλευτικής μας σκηνής, διαχρονικώς, όφειλαν εδώ
και χρόνια οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις και επικουρικά και τα κόμματα της
αντιπολίτευσης-συνολικά- να συνηγορήσουν ώστε να δοθεί επιτέλους εκλογική ψήφος
στους έλληνες μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς του εξωτερικού, ανά
την υφήλιο, όπου υπάρχουν και έχουν αναπτυχθεί ελληνικές κοινότητες. Οι
διάφορες, ποικίλες δύσκολες, σκοτεινές περιπέτειες και τα επακόλουθα γεγονότα
της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, (πόλεμοι, κατοχή, δικτατορίες, εμφύλιος
σπαραγμός, εξορίες…) η οικονομική εξαθλίωση και ο εξανδραποδισμός σε ατομικό ή
συλλογικό επίπεδο, από κυβερνητικά νικητήρια πολιτικά σχήματα μετά το τέλος του
εμφυλίου, το ανοιχτό μεταπολεμικό τραύμα, ανάγκασαν εκατομμύρια έλληνες και
ελληνίδες, ελληνικές οικογένειες-χωρίς σχεδόν τίποτα να μεταφέρουν μαζί τους-
να μεταναστεύσουν στα πέρατα της οικουμένης. Να ζητήσουν να εγκατασταθούν στις
ξένες, αλλόφυλες και αλλόγλωσσες, αλλόθρησκες ηπείρους, διαφορετικών
πολιτισμικών παραδόσεων και κοινωνικών προτύπων από των παραδοσιακών δικών τους.
Μέσα σε αντίξοες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, εργαζόμενοι σκληρά,
μοχθώντας νυχθημερών, μα έχοντας πίστη στον εαυτό τους, φιλοδοξώντας να ζήσουν μία
καλύτερη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους, διαθέτοντας ισχυρή θέληση και
αποφασιστικότητα, κατόρθωσαν σιγά-σιγά να σταθούν στα πόδια τους και να οικοδομήσουν
τις μικρές και μεγάλες ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού. Δημιουργώντας όχι
δίχως κόπο και βάσανα τις δικές τους εμπορικές επιχειρήσεις ή εργαζόμενοι ως
ανειδίκευτοι εργάτες, λαντζέρηδες, να σχηματίσουν τις ελληνόγλωσσες ορθόδοξες κοινότητες
από τις οποίες ξεπήδησαν έλληνες που διέπρεψαν στην πολιτική, την επιστήμη, τις
τέχνες και τα γράμματα, το εμπόριο και τις επιχειρήσεις, την κάθε μορφή και
είδους επιχειρηματικότητα. Κρατώντας την μητρική τους γλώσσα και διατηρώντας
την πίστη των προγόνων τους και τα ήθη και έθιμα καταγωγής τους, πολλές από τις
πατροπαράδοτες των οικογενειών συνήθειές τους, φτιάχνοντας τις δικές τους
ελληνικές εκκλησιαστικές ενορίες και ελληνικά σωματεία, ενσωματώθηκαν μέσα σε
αντίξοες κοινωνικές και ατομικές συνθήκες και διεθνείς τοπικισμούς,
προσαρμόστηκαν στο ξένο και άγνωστό τους περιβάλλον και μεγαλούργησαν. Στάθηκαν
παράδειγμα. Μετείχαν στα πολιτικά και κυβερνητικά κοινά. Έστω και με αρνητικό
ορισμένες φορές πρόσημο, όπως ο λαδιάρης Σπύρος Άγκνιου, ο αντιπρόεδρος του
Ρίτσαρντ Νίξον. Μετέφεραν και διέδωσαν τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική
γλώσσα όπου εγκαταστάθηκαν και δημιούργησαν τον «τέταρτο» ας μου επιτραπεί
ελληνικό πολιτισμό των σύγχρονων ιστορικών καιρών. Παράδειγμα όπως ο
Κεφαλλονίτης βασιλιάς της άπω ανατολής. Καλλιέργησαν τον Ελληνικό Πολιτισμό των
Ελλήνων του Εξωτερικού, της Άλλης και ίσως μεγαλύτερης Ελλάδος. Όσο για τον
Ελληνισμό της Αυστραλίας έχει κυκλοφορήσει ειδικός τόμος για την προσφορά των
Ελλήνων από τις εκδόσεις Παπαζήση. Ενώ η μνήμη, του κυρού αρχιεπισκόπου
Αμερικής Ιάκωβου είναι ακόμα ζωντανή όπως και η προσφορά του. Με την πάροδο του
χρόνου κλείνοντας τα κιτάπια της επιβίωσης της πρώτης γενιάς των Ελλήνων που
εγκαταστάθηκαν στις άλλες Ηπείρους, Βόρεια και Νότια Αμερική, Αυστραλία, Αφρική,
Ασία κλπ. οι επόμενες των ελλήνων γενεές εν μέρει, αφομοιώθηκαν στο ξένο
φιλόξενο περιβάλλον που τους υποδέχτηκε και αλλοιώθηκε κάπως η ελληνική
πολιτιστική τους ταυτότητα, ή αν θέλετε σωστότερα, ξέφτισε. Έμαθαν την γλώσσα
της χώρας που εγκαταστάθηκαν, συνήθισαν στους εκεί κανόνες και ρυθμούς ζωής και
διαβίωσης, απόκτησαν πολιτικά δικαιώματα και εκλέχθηκαν πολιτικοί ή
κυβερνητικοί άρχοντες εκπροσωπώντας τόσο το ελληνικό όσο και το ξένο στοιχείο
μέσα στην δική τους μεγάλη χοάνη και κοινότητα. Το περιβόητο ελληνικό λόμπι,
που τόσο υποστηρικτικό στέκεται στα πολιτικά δίκαιά μας έναντι των ξένων
επιβουλών.
Οι Έλληνες
του Εξωτερικού είναι ο άλλος διεθνής της Ελληνικότητας πυλώνας του ελληνικού
πολιτισμού και παρουσίας πέρα από την πατρίδα που τους γέννησε και, είτε τους
εξόρισε είτε με τον τρόπο της τους έδιωξε για να είμαστε ειλικρινείς μέσα στην
Βαλκάνια επαρχιωτύλα μας. Τους το οφείλαμε αυτό το εκλογικό δικαίωμα. Ας
κοιτάξουμε να μην τους εκμαυλίσουμε πολιτικά εμείς από εδώ, και να μην μας
αλλάξουν πολιτικά τα φώτα αυτοί από εκεί, με τις γνωστές χολιγουντιανές αμερικανιές
και υπερβολές χλίδας που θάλεγε και ο Ζαμπέτας. Άλλο Χόλυγουντ και άλλο Φίνος Φιλμ.
Όσο για τον κυρ Στέφανο, όπως έλεγε το Αλικάκη, «Θα το κάψουμε απόψε κυρ
Στέφανε, θα το κάψουμε» με την νίκη σου.
Γιώργος Χ.
Μπαλούρδος
Πειραιάς, 26
Σεπτεμβρίου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου