Η ταινία Jesus Christ Super Star.

JESUS CHRIST SUPER STAR

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ

Κεντρική διάθεση: «ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ»-ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ χ.χ. σελίδες 40 διαστάσεις 14Χ 21, δραχμές 60

              Μνήμη Περικλή Κοροβέση

     Μια κινηματογραφική ταινία που επηρέασε την γενιά μου, θέλω να πιστεύω ίσως και να διεύρυνε τα υπαρξιακά ερωτήματα και μεταφυσικές αναζητήσεις των εφηβικών μας χρόνων, που είχε σαν θέμα της την ζωή και τα σεπτά πάθη του Ιησού Χριστού-την τελευταία εβδομάδα της επίγειας ζωής του-αυτού του κεντρικού οικουμενικού  Ιδεότυπου Ζωής της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησιαστικής παραμυθίας και ελπιδοφορίας (για την πλειονότητα των πιστών της Θεάνθρωπος) ήταν η ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη Norman Jewison, “JESUS CHRIST SUPER STAR” 15/8/1973. Μια κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου-μουσικού δράματος-rock opera του συνθέτη Andrew Lloyd Webber σε σενάριο του θεατρικού έργου του Tim Rice που ανέβηκε στις 12/10/1971.

Σκηνοθεσία, Norman Jewison.

Ιησούς, Ted Neely.

Ιούδας, Carl Anderson.

Μαγδαληνή, Yvonne Elliman.

Καϊάφας, Bob Bingham

Πιλάτος, Barry Dennen

Άννας, Kurt Yaghjian.

Ηρώδης, Josh Mostel.

Ιωάννης, Richard Orbach.

Σίμων ο Ζηλωτής, Larry  Marshall.

    Η Rock Opera-Jesus Christ Super Star προβλήθηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο «Αττικόν» στην Σταδίου στην Αθήνα. Από τότε, μέχρι των ημερών μας, η ταινία επαναπροβλήθηκε στους κινηματογράφους, δόθηκε από ημερήσια εφημερίδα στους αναγνώστες της, κυκλοφόρησε μαζί με περιοδικό. Όπως Ξεχωριστά και τα μουσικά της μέρη. Ανέβηκε σε ελληνική σκηνή. Ο γράφων, έχει δει πάνω από 30 φορές την ταινία. Φανατικός κινηματογραφόφιλος μαγεύτηκε από την μουσική και τα υπέροχα λυρικά μέρη της, τα τραγούδια της, αγάπησε το λιτό της κριτικό σενάριο, που δίνει μια σύγχρονη της εποχής του ερμηνεία σε αυτόν τον οικουμενικό «μύθο» που εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές τον εμπιστεύτηκαν στο παρελθόν, θυσιάστηκαν στο όνομά του, πρόσφεραν την ζωή τους, και εξακολουθούν να εμπιστεύονται-και θα εξακολουθήσουν να πιστεύουν-τα λόγια και τις διδαχές του, τις κατά χριστιανική χώρα και έθνος δογματικές ερμηνείες και παραδόσεις τους. Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Προτεσταντισμός κλπ. Η ταινία διαθέτει υπέροχες, εκπληκτικές φωτογραφίες, η σκηνοθεσία της σε κρατά σε εγρήγορση σ' όλη την διάρκειά της, θέλεις να την απολαύσεις ξανά και ξανά.Τα κοντινά και μακρινά πλάνα του κινηματογραφικού φακού σε αφήνουν άναυδο.-για την εποχή που γυρίστηκε-Θαυμάζεις τις ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών, πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών, σημαντικό κάστ που δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Μαγεύεσαι από το αυθεντικό, πηγαίο, αυθόρμητο ταλέντο τους. Από το της ηθοποιίας τάλαντο αυτών των μάλλον σχεδόν άγνωστών μας από άλλες εμπορικές ταινίες αντρών και γυναικών ηθοποιών. Από την μουσική απόδοση του σεναρίου και της υπόθεσης. Νιώθεις το σώμα σου να διεγείρεται από τις έξοχες χορογραφίες και τα χορευτικά στιγμιότυπα. Ιδιαίτερα τα πλάνα με τον Σίμωνα τον Ζηλωτή προεξάρχοντα στο αρχαίο στάδιο.

«ΣΙΜΟΣ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ: Και καθένας από τις πέντε χιλιάδες θα έκανε οτιδήποτε του ζητούσες

ΚΟΡΙΤΣΙΑ: Πές μας Σίμο!

ΣΙΜΟΣ ΖΗΛΩΤΗΣ: Άφησέ τους να ουρλιάζουν την ψηφοφορία τους, αλλά πρόσθεσε ένα άγγιγμα μίσους στην Ρώμη. Θα αποκτήσεις μεγαλύτερη δύναμη. Θα κερδίσουμε στους εαυτούς μας ένα σπίτι. Θα κατακτήσης την δύναμη και την δόξα. Για πάντα και πάντα, και πάντα…

ΚΟΡΙΤΣΙΑ: Θα δοξασθής πάντα και για πάντα…

ΟΛΟΙ: ΑΜΗΝ.».

Τις μουσικοχορευτικές σκηνές του τέλους, με τις ντυμένες στα άσπρα και τα κρόσσια καλλίγραμμες χορεύτριες που τραγουδούσαν, και τον Ιούδα να δίνει τον τόνο την ανάληψη του Ιησού με γερανό στα ουράνια στο παλαιό υπαίθριο θέατρο. Το τελευταίο τραγούδι του Ιούδα. Τα τελευταία λόγια του Ιησού.

«SUPERSTAR:-ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ:

Κάθε φορά πού σε κοιτάζω δεν καταλαβαίνω γιατί άφησες τα πράγματα που έκανες να ξεφύγουν τόσο από το χέρι;

-Θά το είχες καταφέρει καλύτερα εάν το είχες προσχεδιάσει. Γιατί διάλεξες τόσο οπισθοδρομικό καιρό και τόσο παράξενη γή; Εάν είχες έλθει σήμερα θα είχες προλάβει ένα ολόκληρο έθνος. Το Ισραήλ σε τέσσερις ηπείρους δεν είχε επικοινωνία μάζας.

Πές μου τι πιστεύεις για τους φίλους σου στην κορυφή; Ποιόν πιστεύεις δίπλα στον εαυτό σου ότι είναι η διαλογή της συγκομιδής; Ο Βούδας είναι; Είναι αυτός εκεί πού είσαι; Θα μπορούσε ο Μωάμεθ να κουνήση ένα βουνό ή ήταν απλώς ένας Προφήτης; Εννοούσες να πεθάνης έτσι; Ήταν ένα λάθος ή ήξερες ότι ο Μεσσαϊκός θάνατός σου θα μπορούσε να σπάση ρεκόρ δίσκων;

     Μην με βγάλεις λάθος, μην με βγάλεις λάθος, μην με βγάλεις λάθος, μην με βγάλεις λάθος, μόνον θέλω να ξέρω, μόνον θέλω να ξέρω, μόνον θέλω να ξέρω, μόνον θέλω να ξέρω. Ιησού Χριστέ, Ιησού Χριστέ, Ποιός είσαι; Τί έχεις θυσιάσει; Ιησού Χριστέ, Ιησού Χριστέ, Ποιός είσαι; Τί έχεις θυσιάσει; Ιησού Χριστέ Υπέρλαμπρο Άστρο- Νομίζεις ότι είσαι ότι λένε πώς είσαι; Ιησού Χριστέ-Υπέρλαμπρο Άστρο. Νομίζεις ότι είσαι ότι λένε πώς είσαι; Ιησού Χριστέ- Υπέρλαμπρο Άστρο. Νομίζεις ότι είσαι ότι λένε πώς είσαι;

THE CRUCIFIXION- Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ

ΙΗΣΟΥΣ: Πατέρα συγχώρεσέ τους. – Δεν ξέρουν τι κάνουν Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με ξέχασες; Πατέρα μέσα στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου.».

 Τα σκηνικά όπως και τα ρούχα των ηθοποιών διακρίνονται για την απλότητά τους, την χρονική τους συγχρονικότητα. Δηλαδή αυθεντικές των δεκαετιών εκείνων ενδυμασίες, καθαρές γραμμές σχεδίων και υφασμάτων αναγνωρίσιμες από τους θεατές της εποχής. Απλοί, καθημερινοί, χαμηλού οικονομικού κόστους-κάπως- χίπικοι στολισμοί. Των ειρηνόφιλων παιδιών των λουλουδιών. Της αμερικάνικης νεολαίας που αρνήθηκε τον εμπορικό καταναλωτισμό του κατεστημένου της πολιτικής και της θρησκείας, των μεγάλων οικονομικών τραστ. Που θύμιζαν μια άλλη, επίσης εξαιρετική ταινία που προβλήθηκε ελάχιστα από τις τηλεοπτικές οθόνες μόνο, (παλαιότερα μία και μόνη φορά από την τηλεόραση του 902) το λίγο πρωτύτερα χρονολογικά μιούζικαλ αναπαράστασης των θείων παθών, την ταινία GODSPELL. Με τις αυθεντικές της σκηνές γυρισμένες στους δρόμους και τους αμερικάνικους σκουπιδότοπους, σε λαϊκά πάρκινγκ παλαιών αυτοκινήτων, (που θύμιζαν έργο του ισπανού Θεατρικού συγγραφέα Φερνάντο Αρραμπάλ) με ερασιτέχνες ηθοποιούς, χίπηδες και κλοσάρ, οι οποίοι περιφέρονταν ξένοιαστοι και χαρούμενοι(σαν τα πετεινά του ουρανού) τραγουδώντας, χορεύοντας, πειράζοντας ο ένας τον άλλον, αγαπώντας ο καθένας τον διπλανό του, ερωτευόμενοι ελεύθερα, ζώντας στην ύπαιθρο, κάτω από γέφυρες, σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και χαλάσματα διαδίδοντας με τον δικό τους τρόπο και πάντα με χαμόγελο και ενθουσιασμό (σαν ηθοποιοί κλόουν του Φεντερίκο Φελίνι) το χριστιανικό μήνυμα. Νεαρά ξένοιαστα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, αθώα πειραχτήρια, ηθοποιοί-κλοσάρ του δρόμου. Μικρά στιγμιότυπα, καθημερινές ζωές ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μας, που ενσαρκώνουν με την αυθεντικότητα της τέχνης τους, της παιχνιδάρικης ηθοποιίας τους τους μεγάλους παγκόσμιους ρόλους-σύμβολα ψυχών και ζωών. Τους ήρωες-πρότυπα του θείου δράματος. Αυτών των ρακένδυτων άσημων πιστών που άλλαξαν το ρου της Ιστορίας στο όνομα Εκείνου. Στην εμπιστοσύνη στο πρόσωπο Εκείνου. Της αχαρτογράφητης και ανερμήνευτης Μυθικής Ελπιδοφορίας. Της ζώσας πραγματικότητας που εξακολουθεί να αληθεύει μέσα στις στοές του χρόνου. Στις κατακόμβες των πανάρχαιων ανθρώπινων πόνων. Μια καθόλου ακαδημαϊκή ή θρησκευτική δογματική ματιά του αρχέγονου μύθου παραμυθίας σωτηριολογίας του ανθρώπου. Το ίδιο ισχύει και για την ταινία του Norman Jewison. Καθόλου ακαδημαϊκή, στιλιζαρισμένη σε παραδοσιακές φόρμες και τεχνικές, μια διαφορετική εκδοχή των παθών. Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο. Μια ταινία των δεκαετιών εκείνων, μακριά από τις δακρύβρεχτες Φράνκο Τζεφιρελλικές γλυκανάλατες παρόμοιες αναπαραστάσεις. «Και κλάμα η πιστή κυρία». Ή τις επικές ψιλοαδιάφορες αντίστοιχες ταινίες της χολιγουντιανής βιομηχανίας για τις μεγάλες ευσυγκίνητες και εύπιστες μάζες. Εξαίρεση στις κινηματογραφικές αυτές αναπαραστάσεις αποτελεί η ταινία του Ιταλού ποιητή και σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι «ΚΑΤΆ ΜΑΤΘΑΊΟΝ ΕΥΑΓΓΈΛΙΟ» που είχε γυριστεί χρόνια νωρίτερα από την Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο. Με τον λιτό δωρικό αλλά λυρικό τρόπο γραφής της. Όπως και η ελληνική «ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ».

Σκαλωσιές σιδερένιες, λαγούμια μέσα στην γη, σπηλιές εν ήδη κατακομβών που φωτίζονται από λυχνάρια και δημιουργούν εικαστικές σκηνές, αρχαιολογικές τοποθεσίες που εξελίσσεται η δράση, αμφιθέατρα που μετατρέπονται σε σκηνές χορού, πετρώδη υψώματα που καταφεύγοντας, αναλογίζονται και σκέφτονται την αποστολή τους οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές (Ιησούς και Ιούδας). Λοφίσκοι, άνυδρο έρημο τοπίο οικοδομούν το χώρο που γυρίστηκε η ταινία Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο. Οι σκηνές με τα πολεμικά αεροπλάνα να πετούν σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας, ή η επέλαση των τανκς που εμφανίζονται μέσα στην έρημο, τα ιδρωμένα σώματα των στρατιωτών με τις στολές και τα καλοκαιρινά φανελάκια, ανακαλούσαν στην μνήμη των θεατών τον Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο των επτά ημερών. Παρέπεμπαν σε μια σύγχρονη των ημερών εκείνων πολεμική εποχή. Η αυθεντικότητα και ο σκληρός ρεαλισμός που απέπνεε ο χώρος που γυρίστηκε η ταινία, το εχθρικό τοπίο βρίσκονταν σε αντιδιαστολή κατά κάποιον τρόπο, με την ιδεαλιστική ανάδειξη των χαρακτήρων και τον κοινωνικό και πολιτικό μεσσιανικό οραματισμό που πρέσβευαν τόσο ο Χριστός, το μήνυμά του και η ειρηνική διδασκαλία του, όσο και η πολιτική ερμηνεία που έδινε στην διδασκαλία του Εβραίου Ραβί ο μαθητής του Ιούδας. Η διαχρονικά καθολική εκδοχή αποδοχής της διδασκαλίας αυτής, του μηνύματος και των παραβολών της όπως την καταλάβαιναν και την κατανοούσαν αλλά και την ανέμεναν, προσδοκούσαν επί των ημερών τους αντίστοιχα ο μικρός κύκλος των υπόλοιπων μαθητών του. Ενός δασκάλου που ήρθε να συνεχίσει τον παλαιό νόμο της θρησκευτικής παράδοσης της φυλής του, μετατρέποντας τον λόγο των προφητών σε παγκόσμιο νόμο και ελπίδα ζωής. Ο χώρος της διδασκαλίας του ήταν μικρές νησίδες γεωγραφικής όασης μέσα στο ξερό τοπίο. Την έρημο του χώρου και της παλαιάς παράδοσης των Ιουδαίων. Και ακόμα στο πως άκουσαν, υποδέχτηκαν και αντιμετώπισαν το επαναστατικό αυτό λαϊκό θρησκευτικό κίνημα της εποχής εκείνης. Τον προφητικό οραματισμό ενός απλού και άσημου Εβραίου ειρηνοποιού μαραγκού και των αγράμματων ψαράδων ακολούθων-μαθητών του, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι των συνεδρίων και των εμποροπανηγύρεων. Οι Ιερείς και ο φθονουργός, φονουργός αλάστωρ λαός. Μέσα στον Ναό οι έμποροι όπλων πωλούσαν και δειγμάτιζαν τα όπλα τους, δίπλα στα διάφορα τουριστικά γυαλάκια και άλλα μπιχλιμπιδάκια. Έμποροι ναρκωτικών πωλούσαν την πραμάτεια τους. Σαράφηδες αντάλλασσαν τα δολάρια με άλλα νομίσματα. Έμποροι της λευκής σαρκός διαλαλούσαν και πρότειναν προς θέα φιλήδονα γυναικεία κορμιά. Κάθε είδους εμπόριο και συναλλαγή γίνονταν μέσα στον Ναό. Σκηνές εξαιρετικής θρησκευτικής συμβολικής και μηνυμάτων επίκαιρων. Η ρωμαϊκή εξουσία και ο αντιπρόσωπός της, ο Πόντιος Πιλάτος. Δεν είναι τυχαίο νομίζω, ότι στο Σύμβολο της πίστης του χριστιανικού δόγματος, ένα καθαρά θεωρητικό και μεταφυσικό κείμενο, μνημονεύεται μόνο το δικό του όνομα και ο ρόλος του μέσα στην Ιστορία. «Επί Ποντίου Πιλάτου…» και σιμά η άμεση ιουδαϊκή εξουσία με προεξάρχοντα τον τρυφηλό βασιλέα Ηρώδη που φοβάται για την εξουσία του και παραπέμπει σε Δίκη τον Εβραίο συμπατριώτη του ταραξία και πλάνο ερμηνευτή του Ιουδαϊκού Νόμου στους κατακτητές της φυλής του Ρωμαίους, να αποφανθούν για αυτόν, να πάρουν αυτοί απόφαση να τον δικάσουν, να τον σταυρώσουν, να ξεμπερδεύουν μια και καλή μαζί του. Χωρίς Εκείνοι να μιανθούν από το αίμα του Αθώου. Ενώ ο πιστός όχλος ζητά την απελευθέρωση του Βαραββά. Τρείς παντοδύναμες εξουσίες του Κόσμου τούτου, η Θρησκευτική, η Πολιτική και η Οικονομική, απέναντι σε έναν λαϊκό άοπλο ηγέτη που θεωρεί τον εαυτό του Υιό του Θεού, και διδάσκει την υπεροχή της εσωτερικής του ανθρώπου επανάσταση έναντι της εξωτερικής. Την ειρήνη έναντι του πολέμου. Την λιτότητα έναντι του καταναλωτισμού. Την νηστεία έναντι της χυδαίας λαιμαργίας. Την συμμετοχική κοινωνικότητα έναντι του ατομικισμού. Την συλλογικότητα και συντροφικότητα στο όνομα μιας νέας αρχής ζωής. Μια σύγχρονη, μοντέρνα με σημερινούς κώδικες αναγνώρισης και προβολής ματιά των προβλημάτων του κόσμου και των αδιεξόδων του, μιας παγκόσμιας θρησκευτικής δοξασίας που γεννήθηκε και κυριάρχησε στο χώρο της μέσης ανατολής και εξαπλώθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Έγινε ένας από τους πολιτισμικούς στυλοβάτες του δυτικού πολιτισμού μαζί με το ρωμαϊκό δίκαιο και κρατική οργάνωση, και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και κλασική παιδεία και θέατρο. Την έννοια της Πολιτείας ως νέα Εκκλησία και του Πολίτη ως μέλος της. Μιάς διδασκαλίας που μετατράπηκε σε μιά άλλου είδους πνευματική αποικιοκρατία για τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων. Αλλοιώθηκε ανεπιστρεπτί η πρώτη της οραματική φωνή, ο στόχος της.  

     Το μήνυμα της ταινίας, που τόσα αρνητικά σχόλια ξεσήκωσε και απαγορεύσεις,(αν θυμάμαι καλά είχε για ένα μικρό διάστημα απαγορευτεί η πρώτη της προβολή και στην χώρα μας, είχε εγείρει αντικρουόμενες δημόσιες συζητήσεις), ήταν κατά βάθος με έναν άλλο-κινηματογραφικό τρόπο-υπέρ της χριστιανικής διδασκαλίας και των διδασκαλιών της. Τουλάχιστον στην εκδοχή του Χριστιανισμού στον δυτικό κόσμο. Η ιδιαιτερότητά της,η κινηματογραφική της εκδοχή βασίζονταν σε δύο δίπολες κεντρικές θέσεις. Ήταν μια σπουδή ερμηνείας του αγώνα δύο στην ουσία τους κυρίαρχων αντρικών οραματικών μοντέλων διακυβέρνησης του κόσμου, διαχείρισης των κοινωνικών και θρησκευτικών προβλημάτων της ζωής και του βίου της ανθρωπότητας. Του κεντρικού Ιδεότυπου της χριστιανικής εκκλησίας που είναι ο Ιησούς, ως Υιού του Ανθρώπου που πάνω του προβάλλονται όλες οι αγαθές προθέσεις και κανόνες ελέους και δικαιοσύνης του Θεού για το ανθρώπινο είδος, ως απόλυτο δημιούργημά του, και του Ιούδα, σαν ένα είδος αρνητικό alter ego του. Ο οποίος από μαθητής γίνεται προδότης. Έχουμε δηλαδή δύο μορφές εξουσίας. Την πνευματική και την πολιτική. Την πνευματική που αντιπροσωπεύει ο μεσσιανικός οραματισμός, η ειρηνική διδασκαλία και η σταυρική θυσία του Εμμανουήλ για την σωτηρία του ανθρώπου, και την πολιτική που πρεσβεύουν οι εκάστοτε άρχοντες του κόσμου τούτου. Ο Πιλάτος, ο Ηρώδης και οι έμποροι όπλων και κάθε μορφής και είδους εμπορικών Αγορών και συναλλαγών, που διαισθάνονται ότι διακυβεύεται η εξουσία και τα πλούτη τους. Οι δημόσιες θέσεις τους, η παντοδυναμία τους κινδυνεύει από τα Λόγια Εκείνου που ξεσηκώνουν τα πλήθη. Και το άλλο σημαίνον σύμβολο του Θείου δράματος ο Ιούδας, που δεν είναι παρά η προσωποποίηση της πολιτικής εξέγερσης και της επαναστατικής πρόθεσης των καταπιεσμένων, των φτωχών, του εξαθλιωμένου λαού με βίαια μέσα, με τα όπλα. Είναι η βία στην βία της εξουσίας, αντίθετη από την άοπλη και ειρηνική άποψη και στάση, διδαχές Εκείνου, που αφήνεται στην μοίρα της ιστορίας να θυσιαστεί χωρίς να προβάλλει αντίσταση. Ο Ιούδας θέλει και επιδιώκει να στρέψει την ειρηνική διδασκαλία του Εμμανουήλ προς την επανάσταση, ενάντια στην πολιτική και οικονομική ρωμαϊκή εξουσία και των συνεργατών της, μερίδας των συμπατριωτών του. Θέλει ο Ραβί να μιλήσει για την κρατική και θρησκευτική διαφθορά, την κοινωνική εκμετάλλευση, την ανισότητα που επιβάλουν οι ισχυροί, την αδικία του κόσμου τούτου που διαιωνίζουν και συνεχίζουν το ιερατείο οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Μόνο με την επανάσταση πιστεύει, την πολιτική εξέγερση ενάντια στην ρωμαϊκή εξουσία και διοίκηση μπορεί να ανατραπεί η κοινωνική αδικία και να ελευθερωθεί ο λαός του. Δύο δυναμικά πρότυπα διδασκαλίας-όπως μας τα παρουσιάζει η ταινία- (δυό εκδοχές πάλης και αγώνα) που διαψεύδονται στον παρόντα χρόνο της βιολογικής τους παρουσίας αλλά δικαιώνονται μέσα στην αιωνιότητα της ιστορίας με διαφορετικό τρόπο το καθένα. Ο Ιησούς επικρατεί στις ψυχές και τις ζωές των απλών ανθρώπων ως θετικό μοντέλο αναφοράς και ελπίδας, ως ένα διαχρονικό ψυχικό αποκούμπι για να αντέξει ο άνθρωπος τα βάσανα  και τις αδικίες τούτου του κόσμου. Ο πλάνος για τους ισχυρούς που όφειλε να θυσιαστεί στο όνομα του Θεϊκού σχεδιασμού της σωτηρίας της ανθρωπότητας, να ολοκληρωθεί το θείο σχέδιο και να εξοριστεί ο Αμνός Αναστημένος και Δοξασμένος στους αινιγματικούς ουρανούς ως φωτοδότης παντεπόπτης, ελπιδοφόρος οδηγητής αστήρ της μελλοντικής βασιλείας και μνήμης ζώσας πίστης. Ενώ ο Ιούδας, (η πολιτική εκδοχή της διδασκαλίας) παρέμεινε στους ιστορικούς διαδρόμους της προφητικής διδασκαλίας σαν το αρνητικό πρότυπο, που αν και μεταμελήθηκε, σπιλώθηκε ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της μαθητικής προδοσίας. Αυτός που εξαργύρωσε το φιλί με τα αργύρια. Αυτός που πίστεψε περισσότερο στην αλλαγή του κόσμου τούτου με βίαια μέσα, με την επαναστατική βία, και όχι την παρηγορητική αποδοχή του άλλου. Την ειρηνική αλλαγή με άλλον τρόπο. Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο Χριστός είναι λευκός ενώ ο Ιούδας μαύρος. Ας μην ξεχνάμε τις φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική την εποχή εκείνη. Ιστορικοί και πολιτικοί προσδιορισμοί, μηνύματα κοινωνικά και σχέσεις και μορφές εξουσίας που περνούν μέσα στην ροή της ταινίας ομαλά και κατανοητά, με έναν μουσικό και χορευτικό τρόπο, τόσο οικείο και κατανοητό, που σε κάνει να θέλεις να παρακολουθήσεις την ταινία ξανά και ξανά δίχως να βαριέσαι. Με απλή γραφή, κατανοητό λόγο, εικονογραφικά σήματα βατά στον καθένα, εύληπτους κινηματογραφικούς κώδικες και τεχνικές, γίνεται αποδεκτό το ειρηνικό μήνυμα του Χριστού που αλλοίωσαν οι ιστορικοί Καιροί της ανθρωπότητας. Ένα σενάριο καθημερινό, οικείας της πίστης τους προβολή, διαχρονικά επίκαιρο στην μνήμη των θεατών. Βιώματα άμεσα της παράδοσης που αναδύονται και σηματοδοτούν την εξέλιξη και την συνέχεια της πίστης μέσα στον χρόνο. Όλες οι απόψεις και οι θέσεις, ερμηνείες αποδοχής έχουν την δική τους ιστορική σημασία και προπαντός αιτιολογία. Από των δύο κύριων πρωταγωνιστών μέχρι το ερωτικό τραγούδι της Μαρίας της Μαγδαληνής. “I Don’t know how to love him”. Από τους ανεβασμένους στις σκαλωσιές Άννα και Καΐάφα που δολοπλοκούν για να βρουν ευκαιρία και να συλλάβουν τον ρακένδυτο επαναστάτη έως τις θέσεις του Ποντίου Πιλάτου περί του Ιησού ως αθώου ανδρείκελου θυσιασμένου αδίκως.. «Μην μ’ αφήνεις να σταματήσω την μεγάλη αυτό-καταστροφή σου. Πέθανε εάν το θέλεις, εσύ, αποπλανημένε μάρτυρα, πλένω τα χέρια μου για την κατεδάφισή σου. Πέθανε εάν το θέλεις, εσύ, αθώε κούκλε!». Από την άρνηση του Πέτρου έως του όχλου την επιτακτική απαίτηση που ζητά θεραπεία για τις αρρώστιες του εδώ και τώρα. Βλέπουμε πληθυσμιακές ομάδες λαού να διεκδικούν, να ζητούν από τον Ραβί σωματική σωτηρία και δικαίωση. Πολύ λίγο τους ενδιαφέρει η επουράνιος βασιλεία. Τα πετεινά του ουρανού που ούτε δουλεύουν ούτε αγωνιούν για το αύριο. Αυτό που του ζητούν με επίταση και επιμονή είναι η γιατρειά από τις σωματικές και ψυχικές τους αρρώστιες. Έχουν ανάγκη από καθημερινό ψωμί και φαγητό για τα παιδιά και τις οικογένειές τους, ζητούν δικαιοσύνη και σεβασμό από την θρησκευτική και πολιτική εξουσία, τους κυρίαρχους της γης. Απαλλαγή του τόπου τους από την ρωμαϊκή διοίκηση και εξουσία. Ο λόγος του Μεσσία, ο λαϊκός και παραβολικός, οι μικρές καθημερινές ιστορίες του, οι απλές διδαχές του για εσωτερική του ανθρώπου γαλήνη και ηρεμία, αυτογνωσία, για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής τους, να μην σκοτίζονται το τι θα μαζέψουν στην εδώ παρουσία τους αλλά να φροντίζουν για την ουράνιο, όσες καλές προθέσεις και αν έχει, φαντάζει εξωπραγματικός στα μάτια και τα αυτιά των εξαθλιωμένων φτωχών αυτών ανθρώπων. Διακρίνουν μια ονειροπόληση που δεν τους απαλλάσσει από τις σκοτούρες, δεν τους προσφέρει λύσεις στην αβάσταχτη καθημερινότητά τους. Οι λύπες και τα βάσανά τους είναι παρόντα, τους προκαλούν πόνο και θλίψη.Η γλώσσα Του, απευθύνεται στην ψυχή τους αλλά δεν κατανοείται από την λογική τους, και το κυριότερο, δεν τους παράσχει την βεβαιότητα που τους παρέχει η όποια της κοινωνίας εξουσία, αν είναι υποτακτικοί και υπάκουοι. Τους αφήνει γυμνούς και ανυπεράσπιστους απέναντι στους ισχυρούς της γης η διδασκαλία Του. Οι συμπατριώτες του Ραβί αναμένουν έναν Μεσσία πολικών προδιαγραφών. Έναν ηγέτη ανίκητο που θα τους στεγάσει κάτω από την δική του κυριαρχία και θα τους προστατεύσει, θα τους δικαιώσει έστω και με την χρήση βίας. Γιαυτό ζητούν από Εκείνον όπως και ο άμεσος περίγυρός του, οι μαθητές που επέλεξε να τον ακολουθήσουν και ίσως να τον διαδεχτούν, πρακτικά, χειροπιαστά πράγματα, υλικά, ψηλαφητά μέσα στην πρόσκαιρη ζωή τους. Ψωμί, υγεία, δικαιοσύνη, τροφή, στέγαση, πολιτική και κοινωνική ισονομία, ευζωία. Αιώνια ζητούμενα μέσα στην πορεία της ανθρωπότητας. Εξάλλου από το θρησκευτικό και εκκλησιαστικό ιερατείο και την ρωμαϊκή εξουσία προέρχεται ο κίνδυνος και η καταπίεσή τους, και όχι από έναν «άφραγκο» νομοδιδάσκαλο που ήρθε να συνεχίσει τον παλαιό νόμο, να τον εμπλουτίσει απαγορεύοντας τις απαγορεύσεις του. Το αιτούμενο είναι η ζωή τους, η καλυτέρευση των οικονομικών συνθηκών του βίου τους και όχι η αναμενόμενη βασιλεία των Ουρανών. Τι να την κάνεις την βασιλεία των Ουρανών όταν χάνεις την συμμετοχή σου στην Δημοκρατία της Γης. Τους φαίνονται αστεία τα λόγια Του. Το εκφράζει εξάλλου και ο Βασιλέας τους ο Ηρώδης στο: “King Herod’s Song”:

«Περιμένω ναι, είμαι ένας αιχμάλωτος του αστείου. Πεθαίνω να μου αποδείξουν ότι δεν είσαι απλώς οποιοσδήποτε άνδρας. Έτσι εάν είσαι ο Χριστός-ναι ο μεγάλος Χριστός-Θρέψε όλο το σπίτι μου με αυτό το ψωμί-Μπορείς να το κάνης πάνω στο κεφάλι σου. Ή κάτι πήγε λάθος; -Γιατί αργοπορείς τόσο-Έλα Βασιλιά των Εβραίων. Έϊ! Δεν φοβάσαι Χριστέ; Κύριε Θαυμάσιε Χριστέ! Είσαι ένα αστείο, δεν είσαι ο Κύριος-Δεν είσαι τίποτα παρά μία απάτη. Πάρτε τον μακρυά, δεν έχει τίποτα να πή. Βγές έξω εσύ Βασιλιά των… Βγές έξω Βγές έξω εσύ βασιλιά των Εβραίων. Βγές έξω εσύ βασιλιά των Εβραίων! Βγές έξω από την ζωή μου!».  

       Ο Ιούδας, το άλλο σημαίνον πρόσωπο της Θείας δραματουργίας, είναι ο πολιτικός δυναμισμός που δεν διαθέτει η μεσσιανική σωτηριολογία του θυσιαζόμενου Αμνού. Είναι η έμπρακτη μέσα στο παρόν της Ιστορίας δικαίωση των πολιτικών αγώνων και κοινωνικών κινημάτων των ανθρώπων. Αν ο Ιησούς και ο λόγος του είναι ο Θούριος του εσωτερικού αγώνα ειρηνικής αλλαγής της ανθρωπότητας, η πρόθεση και ο σκοπός του μαύρου μαθητή, είναι η πολιτική και επαναστατική βούληση, η επίτευξη των σκοπών της επανάστασης με την χρήση βίαιων μέτρων. Είναι η βία απέναντι στην βία της εξουσίας χωρίς ημίμετρα, χωρίς θρησκευτικές αναστολές ή ηθικές αντίστοιχες. Είναι ο καθαρός Πόλεμος ενάντια στην θολή Μεταφυσική. Από την μια τα Ωσαννά και οι κλάδοι ελαίας και από την άλλη το σπαθί και οι ιαχές της πολιτικής μάχης. Το Όραμα του Ενός ο ρεαλισμός του Άλλου. Η αυτοθυσία του Αμνού πλάι στην αυτοχειρία του ατίθασου μαθητή. Όμως οι Επαναστάσεις, οι κάθε μορφής και θεωρίας Επαναστάσεις όπως μας έχει δείξει η Ιστορία της Ιστορίας τρώνε πάντα τα παιδιά τους. Τους ήρωές τους, τους προφήτες τους, τους ηγέτες τους, τους αγίους τους, τους ιδεολόγους τους. «Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…» μας λέει ο Ποιητής. Και αυτό ισχύει από πάντα. Όπως και η αμάχη μεταξύ ιδεαλιστών και ρεαλιστών μέσα στην πορεία της ανθρωπότητας. Μόνο που και οι δύο αυτές δυνάμεις και οι εκπρόσωποί τους μέσα στην παραδοξολογία των γεγονότων του Κόσμου είναι μοιραίο να θυσιάζονται, οι ηγέτες τους να είναι οι σταυρωμένοι αμνοί τους στο όνομα της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, που πάντα αναβάλλεται για να αφήσει κενό χώρο στον πόλεμο και το εμπόριο, την βία και την ανθρώπινη εξουσία που κινούν και τροφοδοτούν τα ηνία της Ιστορίας. Ο θάνατος με τον θάνατο νικιέται γράφουν οι ιερές Γραφές. Το αίμα της ζωής ετούτης δόξα της μελλοντικής δικαίωσης του παραδείσου. 

      Το ειρηνικό πάθος των αθώων φωνών του Μεσσιανισμού που έχουν παρουσιαστεί μέσα στον ιστορικό χρόνο, δοξάζεται πάντοτε στην πρώτη φάση της εκδήλωσής του, μόνο και μόνο για να σταυρωθεί τελικά.. Η προτύπωση του χριστιανικού Ιδεότυπου ως υιού του Θεού είναι αναγκαία για τους εκκλησιαστικούς και άλλους κοινωνικούς θεσμούς και εξουσίες, και όχι για το πτωτικό μεγαλείο του Ανθρώπου. Από την χθόνια ζύμη ζυμωμένου όπως ήταν και αυτή του Εμμανουήλ. Που επιτέλεσε τον σκοπό του, δηλαδή ολοκλήρωσε τον Μύθο της παραμυθίας του στις συνειδήσεις των ανθρώπων και δικαίωσε την επίγεια θυσία και παρουσία του. Το φωτοστέφανο του Μύθου του υπερίσχυσε της επίγειας παρουσίας του.

       Η ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη Norman Jewison, Jesus Christ Super Star, ήρθε και ανατάραξε τα κατεστημένα θρησκευτικά νερά της εποχής των δεκαετιών 1960-1970, έθεσε σε ένα είδος πνευματικής εγρήγορσης τους νέους και τις νέες που εκείνη την εποχή την παρακολούθησαν και ίσως και μεταγενέστερα. Η ταινία ήταν η άλλη πρόταση επικοινωνίας με τις ανήσυχες συνειδήσεις ενός κόσμου που ζούσε μέσα σε ένα δικτατορικό καθεστώς στην χώρα μας και έναν αιματηρό πόλεμο στο Βιετνάμ στο εξωτερικό, της αμερικανικής ειρηνόφιλης και πρωτοπόρας νεολαίας. Ο κινηματογραφικός λόγος εκείνων των δεκαετιών, ήταν ένας νέος κατά κάποιον τρόπο «προφητικός» λόγος των νέων αναγκών και οραμάτων της κοινωνίας. Ένας μοντέρνος των ημερών του, Όνος-γαϊδουράκι, που κουβαλούσε πάνω του όλα τα Σύμβολα της κοινωνικής αμφισβήτησης της εποχής, το πολιτιστικό σεντούκι της τέχνης μιας εξεγερμένης παγκοσμίως νεολαίας της καθολικής και προτεσταντικής δύσης. Των καλβινιστικών κρατών, τα οποία δημιούργησαν τους δυό παγκόσμιους πολέμους και τα φριχτά κοινωνικά τους επακόλουθα. Την αποικιοκρατία. Μιας νεολαίας που αγωνίζονταν για την παγκόσμια ειρήνη, την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, της διεύρυνσης της αστικής δημοκρατίας, των πολιτικών δικαιωμάτων και ιδεολογικών στεγανών του σοσιαλιστικού μοντέλου διακυβέρνησης, την κατάργηση των ανισοτήτων μεταξύ των δύο φύλων, της γυναικείας χειραφέτησης και σωματικής αυτοδιάθεσης, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των εθνικών μειονοτήτων, το τέλος της αποικιοκρατίας και κάθε είδους δουλείας και εργασιακής εκμετάλλευσης. Διακρίσεις κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές, ατομικές, σε περίοδο υποστήριξης και ανάπτυξης τοπικών πολέμων και δικτατορικών καθεστώτων από τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις της δύσης και της ανατολής. Αγωνίζονταν για τον τερματισμό των πολέμων στον πλανήτη. Την κατάργηση της στρατιωτικής παντοδυναμίας των πολεμικών βιομηχανιών. Περίοδος ψυχρού πολέμου, αντίπαλων ιδεολογικών στρατοπέδων, κλίμα θρησκευτικό του ιστορικού αναθέματος-που την άρση του έχουμε από τον πατριάρχη Αθηναγόρα μέσα της δεκαετίας του 1960 και του Πάπα Ιωάννου Παύλου του Στ΄ (χιλιάδες χρόνια της χριστιανικής ανθρωπότητας παρέμειναν δέσμια μιάς ανθρώπινης κατάρας και κοινωνικής εχθρότητας που πόρρω απέχει από τα ειρηνικά και αγάπης λόγια του Υιού του Ανθρώπου), κλίμα και κοινωνική ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, δύσκολα κατανοήσημης από την σημερινή καλοζωισμένη γενιά. Ο Κινηματογράφος της εποχής εκείνης καθρέφτιζαν τα κοινωνικά κινήματα και τους αγώνες. Εξέφραζαν και αποτύπωναν οι διάφορες τέχνες, εγκαινίαζαν τον λόγο και την εικόνα των νέων εποχών, τις νέες κοινωνικές αντιλήψεις των ανθρώπων. Η Θεολογία της Απελευθέρωσης στην νότιο Αμερική συμβάδιζε με την σκηνοθετική σύγχρονη ματιά, όπως ήταν η ταινία «Αποκάλυψη Τώρα» του βορειοαμερικανού Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο κινηματογραφικός φακός ήταν προπομπός όχι μόνο μιας νέας τέχνης αλλά μιας νέας αντίληψης για την ζωή. Την αυτοδιάθεση των ανθρώπων, το τι είναι ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτική και κοινωνική ελευθερία. Σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον, προστασία του από τις βιομηχανικές μολύνσεις παγκοσμίως. Για μια νέα εργασιακή αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας. Διαχείριση επί τα βελτίω των ατομικών και συλλογικών ανθρώπινων αναγκών και ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων. Ανατροπής κατεστημένων παλαιότερων ηθικών παραδόσεων, θρησκευτικών αγκυλώσεων και απαγορεύσεων που κρατούσαν δέσμιες τις ανθρώπινες συνειδήσεις και ζωές για χιλιάδες χρόνια. Ήταν η αρχή του τέλους οι δεκαετίες αυτές, όχι μόνο της πολιτικής και στρατιωτικής αποικιοκρατίας αλλά και της πνευματικής, της θρησκευτικής. Των ιδεολογικών προσταγμάτων που προέρχονταν από την Αναγέννηση και την Γαλλική Επανάσταση ποδηγέτησαν και θεμελίωσαν αυτοκρατορίες κλείνοντας τον ιστορικό τους κύκλο το 1989. Οι πανάρχαιοι κοινωνικοί μύθοι δεν αλήθευαν πλέον στις ζωές και ψυχές των ανθρώπων, ο ευαγγελισμός τους δεν είχε την ίδια απήχηση και κύρος μέσα στο κοινωνικό σώμα. Το δόγμα και οι απαγορεύσεις είχαν κουράσει όταν μάλιστα, προέρχονταν κατά κύριο λόγο, από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες που επαγγέλλονταν την δήθεν κατάργησή τους. Το ερώτημα παρέμενε μετά από δύο χιλιετίες ακόμα αναπάντητο. «Και ο κόσμος σε ούκ έγνω…». Τα βάγια των προφητών μαράθηκαν μέσα στον χρόνο. Η αποστολή επιτελέστηκε με την παλαιά θυσία ο σύγχρονος όμως άνθρωπος αναζητούσε την ακεραιότητα και την πλήρωση της ίδιας του της ζωής στο εδώ και τώρα πάνω στον πλανήτη και όχι στο δεσμωτήριο ενός αβέβαιου επέκεινα.

     Τα όνειρα δεν θα πάρουν ποτέ εκδίκηση, θα παραμείνουν μέσα στην αχλή του αναγεννόμενου αιωνίως Μύθου της Ανθρωπότητας παράγοντας την ανεξήγητη σε όλους μας Παραμυθία τους.

HEAVEN ON THEIR MINS

Ουρανός στις Σκέψεις τους

-ΙΟΥΔΑΣ

Η σκέψη μου είναι καθαρώτερη τώρα,

τελικά, όλα έγιναν τόσο καλά, μπορώ να δώ,

πού θα είμαστε σύντομα όλοι.

Απογύμνωσε τον μύθο από τον άντρα,

Θα δής, πού θα είμαστε σύντομα όλοι

Εάν εσύ Ιησού!

Έχεις αρχήσει να πιστεύης,

Τά πράγματα πού λένε γιά σένα,

Πράγματι πιστεύεις, Αυτή η ομιλία περί

Θεού είναι αλήθεια. –Και όλα τα καλά

πού έκανες σύντομα θα σαρωθούν μακρυά. Έχεις αρχίσει

να ενεργής περισσότερο από τα πράγματα πού λές.

Άκου Ιησού δεν μ’ αρέσει ότι βλέπω

Όλα όσα ζητώ είναι να μ’ ακούσης

Και θυμάμαι, ήμουν σαν άνθρωπος το δεξί σου χέρι μέχρι

τώρα,

Θυμάμαι όταν το όλο πράγμα ξεκίνησε-Καμμία ομιλία

περί Θεού-

έτσι σε αποκαλούσαμε άνθρωπο,

Καί πίστεψέ με, ο θαυμασμός μου

γιά σένα δεν πέθανε-

-Έβαλες σ’ όλους φωτιά, Πιστεύουν ότι βρήκαν τον νέο

Μεσσία, Καί θα σε

πληγώσουν όταν ανακαλύψουν ότι έκαναν λάθος,

-Αλλά κάθε λέξη πού λές σήμερα

διχάζεται τριγύρω κατά κάποιον άλλο τρόπο-καί θα σε

πληγώσουν εάν νομίσουν ότι είπες ψέμματα

Ιερουσαλήμ ο φημισμένος γιός σου

θα έπρεπε να έμενε ένας μεγάλος άγνωστος, Σαν τον πατέρα

του κόβωντας ξύλο έχουν κατασκευάσει καλά Τραπέζια,

καρέκλες και δρύϊνες κασσέλες θα του ταιριάζουν καλύτερα

του Ιησού.

Δέν θα έκανε σε κανέναν κακό,-κανείς επάγρυπνος.

Άκου Ιησού ενδιαφέρεσαι για τον αγώνα σου; Δέν βλέπεις

πρέπει να διατηρηθούμε μέσα στον τόπο μας. Είμαστε απα-

σχολημένοι. Έχεις ξεχάσει πόσο τοποθετημένοι κάτω είμαστε;

Άκου Ιησού στην προειδοποίηση πού δίνω. Παρακαλώ θυμήσου

πώς μας θέλω να ζήσουμε. Αλλά είναι λυπητερό

να βλέπω τις ευκαιρίες μας να αδυνατίζουν με την κάθε ώρα.

Φοβούμαι από το πλήθος Γιατί γινόμαστε τόσο δυνατοί. Καί

θα μας ισοπεδώσουν εάν πάμε τόσο μακρυά.

Όλοι οι ακόλουθοί σου είναι τυφλοί

Τόσος πολύς ουρανός στις σκέψεις τους

Ήταν όμορφο αλλά τώρα είναι στυφό,

Ναί όλο έγινε στυφό

Όου, Όου, Όου, Όου.

---

     Το σημείωμα αυτό θέλησα να το αφιερώσω στον αγωνιστή και αριστερό, δημοκράτη πολιτικά συγγραφέα Περικλή Κοροβέση που έφυγε πριν λίγες μέρες από κοντά μας. Πάνε αρκετές δεκαετίες όταν βγαίνοντας από βιβλιοπωλείο στην περιοχή των Εξαρχείων συναντηθήκαμε. Κρατούσαμε και οι δύο το ίδιο βιβλίο. Του μίλησα εγώ πρώτος, είχα διαβάσει ορισμένα από τα βιβλία του και σποραδικά, διάφορα πολιτικά του άρθρα. Μετά την πρώτη μας τυπική γνωριμία μου πρότεινε να πάμε σε ένα μπαράκι που γνώριζε στην Πλατεία, να με κεράσει και να συζητήσουμε. Ήθελε να ακούσει τις απόψεις μου για το βιβλίο που είχε και εκείνος αγοράσει για να διαβάσουμε. Τα έτσουζε ο Περικλής σε αντίθεση με εμένα που ήμουν με το «γαλατάκι», δηλαδή ξενέρωτος. Όμως η κουβέντα και οι ερωτήσεις του, οι προτροπές του για διαρκή αγώνα των ανθρώπων, αντικατέστησε την χλιαρότητα εκ μέρους μου, του μικρού με μεζέδες γεύματος και του πιοτού. Παρά τα ποτηράκια του-που με έκαναν να νιώθω λιγάκι άβολα και να λέω μέσα μου: «Τώρα θα μας πιάσουν μέσα στην ντίγκλα», και άντε να πείσεις τα ντυμένα τσεκλενόπουλα ότι η πολιτική επανάσταση μας εξανεμίστηκε μέσα στα ρεμπετάδικα, τα ουζερί, τα γκέι μπαράκια, τις πορείες μέχρι την πλατεία Ρηγίλλης. Τα Μπουκοφσκικά μυθιστορηματικά μεθύσια και την αντίσταση εναντίον του δήμαρχου χαρχούδα της γνωστής μας Λιλιπούπολης, καθώς τσουγκρίζαμε τα σφηνάκια στην ωραία ατμόσφαιρα της Ίντριγκα. Με συμβούλευε να συνεχίσω να αντιστέκομαι με όποιον τρόπο μπορώ,να είμαι δημοκράτης και αντιφασίστας, δηλαδή, να σέβομαι τα πολιτικά δικαιώματα των ιδεολογικών μου αντιπάλων. Να μην διστάζω να παλεύω για την ερωτική μου αυτοδιάθεση και ελευθερία. Το άνοιγμα της σκέψης του ήταν μεγάλο. Καμία έπαρση, καμία σχεδόν αναφορά για το τι τράβηξε στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Κανένα συγγραφικό τουπέ για τα πολιτικά του βιβλία που μεταφράστηκαν σε τόσες γλώσσες και αγαπήθηκαν. Για το ότι ο αντιδικτατορικός του αγώνας έγινε σύμβολο αντίστασης τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Ωραίος τύπος, μποέμ, ερωτικός, αγαπούσε τις γυναίκες σεβόμενος πρωτίστως το αντρικό φύλο. Γιαυτό και ήταν υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και των άλλων μειονοτήτων. Ο χρόνος μαζί του αν εξαιρέσουμε τα "παπαδιαμαντικά" ποτηράκια με ποτό που του έδιναν ευθυμία και τον αναψοκοκκίνιζαν, περνούσε εποικοδομητικά, ευχάριστα, άκουγες λόγια που δεν άκουγες εύκολα από άλλους συγγραφείς, και μάλιστα της λεγόμενης αριστεράς. Να επαναλάβω, ανοιχτή πολιτικά προσωπικότητα. Με ήπιο λόγο, καθαρό και προτρεπτικό. Από τους συνειδητούς πολιτικά Έλληνες μιας άλλης στόφας που δεν ξαναβγαίνουν εύκολα από το ελληνικό καλούπι της πολιτικής και της κοινωνίας. Άνθρωποι μιάς άλλης δόξας.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς 14 Απριλίου 2020

ΥΓ. Άτιμες «ρουφιανοπουτανίτσες» με τα κινητά σας, Κούγκι έπρεπε να κάνει το Κουκάκι ο νέος Σαμουήλ, για να έχουν να λένε τα κανάλια και εσείς. Αρχίστε να βγάζετε φωτογραφίες τις άσπρες ρίζες των μαλλιών σας, και τα πρόσωπά σας χωρίς τα κουλικά που βάφεστε να δούμε θα σας αρέσει! Οι Αιγύπτιοι, έβαφαν τους ανθρώπους τους μόνο όταν τους ταρίχευαν ενώ εμείς σήμερα…. Δέστε το μαλλί ακόμα και των νέων σε ηλικία ιερέων. «Κούκλοι είναι» που θα έλεγε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στο Θέατρο των δημόσιων πανδημικών ημερών που διανύουμε. «Καροτσέρη, καροτσέρη ας το καμουτσίκι απ’ το χέρι και μη το βαράς…». Όχι άλλες μάσκες. Ούτε ο Ζορό δεν είχε τόσες πολλές.

Πασχαλινοί Αμνοί ευτυχείτε, την σκαπουλάρατε για φέτος. Το 2021 που θα εορτάσουμε και την εθνική των 200 χρόνων παλιγγενεσία μας την έχετε βάψει κυριολεκτικώς και θρησκευτικώς.