Το περιοδικό ΑΜΦΙ του ΑΚΟΕ και τα χρόνια της γενιάς μας

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΜΦΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

                 Μνήμη της γενιάς μου σώμα μου

 

Εισαγωγή

     Καθώς διαβάζω και ξεφυλλίζω τα τεύχη του Αμφί,-αυτά έστω που κατόρθωσα να προμηθευτώ, να αγοράσω ή να φωτοτυπήσω-η μνήμη γυρίζει σε ευδαιμονίας των νιάτων ονειρικές διαθέσεις. Ρεμβασμοί και αναπολήσεις σε βιώματα και συμβάντα πρωτόγνωρης αποκάλυψης, πολιτικές εγερτήριες καταστάσεις και αγώνες καθημερινής επαναστατικής «τρέλας», διαβάσματα. Το σώμα θυμάται τις ψηλαφίσεις του είναι (το ίδιο) φορέας και παράγοντας αναμνήσεων, των δικών του καθαρά αναμνήσεων. Η σκέψη αναπολεί το παρελθόν των εμπειριών που έγιναν βιώματα της γενιάς μου-μας, των πολιτικών και κοινωνικών βαδισμάτων της πατρίδας μας που ήταν παράλληλα και τα δικά μας εφηβικά και νεανικά μπουσουλήματα των μεταπολιτευτικών χρόνων μετά την κατάρρευση της χούντας και το δράμα του Κυπριακού Ελληνισμού. Ξαναζώ περασμένες ψυχικές καταστάσεις συναισθήματα ελπιδοφόρα. Αναπολήσεις διαθέσεων, στιγμές και αγωνίες σωματικά ορόσημα, κόμβους της συνείδησης καθοριστικές του μέλλοντος εξελίξεις. Η μνήμη ή η ζωή είναι πανούργα. Παραφράζοντας τον ποιητή Σάρλ Μπωντλαίρ θα αναρωτιόμασταν «sorcellerie evocatoire” που υπάρχει η πραγματική «υποβλητική μαγεία», στην τέχνη ή την πολιτική, στην ζωή ή την ανάμνησή της. Θυμάμαι πρωτοβουλίες του σώματος τολμήματα και ενδοιασμούς πολιτικών επιλογών, φωτεινά ανδραγαθήματα, παρελάσεις εικόνων της ζωής μου πρόσωπα. Τότε που τα «χρόνια χελιδόνια» δεν είχαν έρθει ακόμα ή όσα είχαν έρθει, προετοίμαζαν τις μικρές φωλίτσες τους κάτω από υπόστεγα και στέγες,  γωνιές μπαλκονιών, μαζεύοντας με προσοχή τα μικρά κλωναράκια και φυλλαράκια δέντρων πλέκοντας τα μικρά «μπολάκια» κουρνιάζοντας και γεννώντας τα αβγουλάκια τους, ενώ τα φουρτουνιασμένα νιάτα μας και η γιομάτη περιέργεια εφηβεία μας ασφυκτιούσε μέσα στα οικογενειακά και της κοινωνίας δεσμά και απαγορεύσεις. Μια αγωνιώδη της ζωής τρυφεράδα που πάλευε να εκδηλωθεί, δεν ήξερε να εκφραστεί και τι να επιλέξει. «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας» και εμείς αρμενίζαμε «ο καθένας με τη βάρκα του» στην θάλασσα των άγνωστών μας εμπειριών όλοι μαζί. Πόσο βιάζονται να μεγαλώσουν τα νιάτα πόσο αγωνιούν να σταματήσουν την ροή του χρόνου τα γηρατειά. Ξαναγυρίζω πίσω τον χρόνο στην ερωτική και πολιτική παραμυθία του βίου μας διαβάζοντας τις σελίδες του περιοδικού Αμφί, όχι ως θεατής των γεγονότων αλλά ως μέτοχος αυτούσιων στιγμών, στραγγίσματα του σώματος της μνήμης. Αναλογίζομαι τα ατομικά και κοινωνικά πεπραγμένα όπως τα έζησα τα βίωσα, την γεύση που άφησαν μέσα μου, τα ανεξίτηλα χνάρια ενός παραμυθιού της ζωής που είναι τόσο «ίδιο» και καθοριστικό για τον καθένα μας στην ροή του χρόνου, όσο ταυτόχρονα και διαφορετικό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο, απρόβλεπτο. Σχηματίζω την εικονογραφία της εποχής και τις φαντασιώσεις των νεανικών μας χρόνων με χρώματα στιλπνά ή σκούρα, αναδεικνύω σκιές, φωτίζω μορφές καταβυθίζομαι σε σκέψεις και σχέσεις που δηλώνουν ακόμα την σημασία τους. Συλλογίζομαι πώς πέρασαν τα χρόνια ερωτικής μέντας και υγρασίας μπλεγμένων σεντονιών ανάμεσα σε τέτοιας έντασης θυελλώδεις πολιτικούς καιρούς μετά το 1974. Σε ευκαιρίες που χάθηκαν ανεκμετάλλευτες, σε δειλά αγγίγματα και κρυφοκοιτάγματα πόθων ενώ μιλούσατε για τα χρόνια της μελλοντικής επανάστασης. Χρόνια εξέγερσης τους σώματος και της έντονης πολιτικοποίησής σου, τις γενιάς μας μυθοποιημένα προτάγματα βίου. Τότε που άρχιζε να βγαίνει «ο έρωτας σεργιάνι» στα σοκάκια και τους δρόμους, τις πλατείας που έγραφαν την δική μας ιστορία. Ήταν «μιά λέξη μοναχά Ελευθερία» και Έρωτας γραμμένες στους τοίχους των στενών της Πλάκας, σε μικρά φυλλάδια που σκορπίζαμε στους δρόμους περιοχών της Αθήνας και του Πειραιά. Μοιράζαμε στους θαμώνες των μπαρ και των ντίσκο, αφήναμε πάνω στα παγκάκια των πάρκων των παθιασμένων ονείρων μας. Τι να κρατήσεις και τι να αγνοήσεις στην τωρινή φλυαρία της αναπόλησής σου από έναν στοχασμό που παραμένει πυρετός ακόμα και σήμερα, από την ευδαιμονία μιάς κρυφής εμπειρίας, από ένα ανεκπλήρωτο ναι, ένα όραμα που διαψεύστηκε, από την μορφή ενός τυχαίου προσώπου που πέρασε σαν αερικό από μπροστά σου σε κοίταξε, σε άγγιξε, σε φίλησε ίσως και να κοιμήθηκε μαζί σου και κατόπιν χάθηκε στους σκληρούς απρίληδες της ζωής και του χρόνου του. Και εσύ να εξακολουθείς να σιγοψιθυρίζεις την μελωδία «αερικό, αερικό είναι το αγόρι που αγαπώ…». Χρόνος σήμα μνήμα των παρόντων στιγμών που κυλούν προς στο χάος. Το μεγάλο Καζαντζακικό τίποτα των λέξεων. Η ελπίδα της αγάπης που χάθηκε στη σκόνη. Συνταξιούχες αναμνήσεις άτακτα συγκεντρωμένες στο λευκό χαρτί της ιστορίας της Πόλης, της πατρίδας σου και την δική σου.

     Διαβάζω τα κείμενα του περιοδικού Αμφί και αναγνωρίζω πρόσωπα, ξαναζώ κοινές καταστάσεις, θυμάμαι φιλίες και παρέες, πλάνα φιλόδοξα όνειρα ξενύχτια ατέλειωτων συζητήσεων, σχεδιασμούς αγώνων πολιτικών, κοινωνικών εκδηλώσεων αντίστασης, τρεχαλητά και αγωνίες, άγχη και σκοτούρες, φόβοι καθημερινοί και ερωτικά πειράγματα. Τι νέους στόχους θα βάζαμε τι θα πετυχαίναμε που θα αποτυγχάναμε, πώς θα γίνουμε πιστευτοί, αποδεκτοί, από μία κοινωνία που βρίσκονταν ακόμα σε «λήθαργο» προκαταλήψεων. Η φλόγα της ζωής αγκαλιά με την πολιτική διαμαρτυρία στους δρόμους του αύριο, στα ξένα βλέμματα που σε παρατηρούσαν ασταμάτητα στα του σώματος αγγίγματα, κρυφομιλήματα σε μισοσκότεινες κάμαρες σε τηλεφωνήματα που δεν ήθελαν να τελειώσουν. Πλάνα της ζωής, έρωτες και χωρισμοί, φιλίες που χάθηκαν πριν καλά-καλά τις κατακτήσεις, εξομολογήσεις μελοδραματικές, ασύνορες νέες αγάπες που εξαφανίζονταν στην τύρβη της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Ωρίμαζε μέσα μας ο σπόρος της αλλαγής το ίδιο και στην χώρα μας, ποιος καρποφορούσε πρώτος δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα. Βλέπεις πιά όλα ανατράπηκαν δραματικά δεν ωφελούν οι αξιολογήσεις. Ερωτικά περπατήματα και αγκαλιάσματα θλίψης, μοναξιά και ερημιά και από μακρινές γειτονιές να ακούγονται τα τύμπανα πολέμου, οι σειρήνες για τα καταφύγια. Απελευθερωτικές προκηρύξεις μοιράζαμε τότε, ζούσαμε μικροχαρές, βλέμματα πονηρά και λάγνα, τσακίσματα του σώματος και των κρυφών επιθυμιών, αισθήσεις και ανατριχίλες, ιδρώτες και βαριές μυρωδιές, λαχανιάσματα και κουρασμένες αναπνοές. Και ο αγώνας φλάμπουρο στις μεγάλες λεωφόρους. «Μια θάλασσα γαλάζια» τα μάτια που σε κοίταγαν και συ πλημμύριζες φουρτουνιασμένη ευτυχία. Αίθουσες γεμάτες καπνούς τσιγάρων και εκκωφαντική μουσική, τα κορμιά να περιστρέφονται στις πίστες σε ξέφρενους ρυθμούς απόλαυσης, μισοάδεια ποτήρια με ποτά και ατέλειωτες συνελεύσεις, ποια σέχτα του έρωτα και της επανάστασης είχε δίκιο, έπρεπε να πάρεις θέση, να αποφασίσεις, να υποστηρίξεις, να ακολουθήσεις. Να σεβαστείς το αποτέλεσμα μιάς ψηφοφορίας της ερωτικής συνάντησης που περίμενε στην πόρτα. Το Σώμα να στροβιλίζεται γύρω από τον μύθο του. Παρέες και συντροφιές των δρόμων και μικρές ξύλινες καρδούλες. Σκοτεινός και αδιαπραγμάτευτος ο πόνος της ζωής. Η ερωτική επιθυμία χάνονταν μέσα στην σκληράδα της πολιτικής και της ανέραστης διάθεσης των κομματικών συντρόφων «καθοδηγητών». Υποσχέσεις προσευχές βάλσαμο του χθες τάματα σε χέρια ξένα, της μνήμης πειρασμοί που λαγοκοιμόντουσαν καθώς έσκυβες να μυρίσεις την γαρδένια που στόλιζε το μπαλκόνι του έρωτα στα μικρά και μεγάλα ταξίδια με την σημαία υψωμένη, να ταΐσεις τα περιστέρια στην πλατεία συντάγματος παρατηρώντας την αλλαγή των πανύψηλων ευζώνων, τις νύχτες, μετά την διαδήλωση. Ριψοκίνδυνες επιθυμίες και κινήσεις χεριών, αναστολές αποφάσεων, ψηλαφίσεις από χέρια και χείλη κεράσι που σου ρούφαγαν την αναπνοή των πόθων σου για αυτά. Ξένα, άγνωστα, τυχαία, περιστασιακά, επώνυμα, γνωστά, οικεία πρόσωπα φιλοτεχνούν την μυθοπλασία μιάς εποχής, της ζωής σου. Παραπλανητικές αισθήσεις, παγιδευτικές επιλογές, επισκέψεις σε κάμαρες άγνωστες ξετύλιγαν το υφάδι των ονείρων. Κρίσεις και σχόλια, ενοχές του αύριο που κάλπαζε ορμητικά, το μοιραίο της ύπαρξης, της ψυχής σου φτερουγίσματα και δωμάτια γεμάτα βιβλία και περιοδικά, η Ποίηση. Πλήξη και χασμουρητά σε συγκεντρώσεις, συνθήματα βραχνά, καθώς ο ήχος της φωνής του άλλου, διέκοπτε την εσωτερική σου αναπόληση από την νυχτερινή σου χθεσινή περιπέτεια. Μικρή ανάπαυλα από το τρεχαλητό των προηγούμενων διαδηλώσεων.

Ξεφυλλίζω τα τεύχη του περιοδικού Αμφί και προσπαθώ να αφουγκραστώ τις αντοχές της μνήμης μου, της γενιάς μου περάσματα και κατακτήσεις και αναρωτιέμαι τι είναι αλήθεια και τι όχι από αυτό το «φανταστικό» ταξίδι που ξαναζώ στην παλίρροια του χρόνου της γενιάς μου. Αισθήσεις, περάσματα ζωής ξοδεμένης, γέφυρες σωμάτων, αγγίγματα ψυχής, ένα ακόμα παραπλανητικό παιχνίδι της σκέψης καθώς οπισθοχωρεί η ύπαρξη χωρίς του μυαλού πανοπλίες. Παιδιάστικα πείσματα και χαμόγελα, συναισθήματα και ερωτικά παιχνίδια τότε, που «σαν να μπαίνει η άνοιξη στα ξαφνικά» πρόβαλε στον κατανυκτικό ουρανό των πολιτικών αγώνων. Πολιτικοί τσακωμοί, ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, λάβαρα κόκκινα της επανάστασης και των κρυφών πόθων που τολμούσε για πρώτη φορά δυναμικά να πει και να γράψει το όνομά του στους τείχους, να εκθέσει τις ανάγκες των κορμιών μας όχι των ιδεών μας πρώτα. Κατεβαίναμε τα σκαλιά του υπογείου της οδού Ζαλόγγου του ΑΚΟΕ και ήταν σαν να φτερουγίζαμε στον ερωτικό ουρανό των συγκινήσεων. Αλληλέγγυοι σε μια πολιτική εμπειρία πρωτόγνωρη, αχαρτογράφητη, ριψοκίνδυνη αλλά και ευχάριστη, εμψυχωτική. Διαλαλούσαμε σε όλους τους τόνους και εκπέμπαμε σε όλες τις συχνότητες της σάρκας και της ψυχής των αισθήσεων. Νωπογραφούσαμε τις σχέσεις μας, τις δικές μας και των άλλων γύρω μας ξεροσταλιάζοντας σε ένα παγκάκι κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι. Πιάσε το χέρι μου να σου δώσω λίγο από την επαναστατική πνοή σου. Ο κόσμος έξω έβραζε ηδονή και συνθήματα, ντελικάτα κορμιά και υψωμένες γροθιές, μία βιοπάλη καθημερινή που αποκτούσε νόημα, σκοπό, κατάκτηση της αυτοδιάθεση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας μας. «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες» δικοί μας αγώνες για ανατροπή των πουριτανικών και σκουριασμένων ηθικών και κοινωνικών προκαταλήψεων. Ποιος δικός και ποιος ξένος έπρεπε να ξεκαθαριστεί. Πάλη για δικαίωση των αναγκών του σώματος και ταξικός αγώνας για όλους. Τα δακρυγόνα έτσουζαν τα μάτια, τα κλομπς της εξουσίας βάραγαν ασταμάτητα, εξακριβώσεις στοιχείων, διανυκτερεύσεις σε αστυνομικά τμήματα, προσβολές, δαχτυλικά αποτυπώματα, φακελώματα. Ποιος είναι το μίασμα εσύ ή η κοινωνία; Το σώμα έμαθε να αντέχει τις δημόσιες προσβολές και τις ερωτικές απογοητεύσεις. Δεν έχει ούτε κομματικό ούτε ερωτικό πρόσημο η ζωή απλά απλώνεται στον χρόνο και απολαμβάνει με όποιο τίμημα και κόστος ότι της λαχαίνει. Την χαρά και το πένθος της, τις ανασφάλειες και τις εξασφαλίσεις της. Που η ελευθερία και που η σκλαβιά ποιος μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, ξεκάθαρα. Πληγωμένο πάντα το κορμί από τα χάδια της ιδεολογίας και του έρωτα. Απλήγωτος δεν μένει κανείς. Καμίνι της νιότης το σώμα που γέρνει και γερνά και δεν θέλει να λησμονήσει, δεν αντέχει την λήθη, δεν αναγνωρίζει την ήττα του. Αυθάδεια των λέξεων πικρή γεύση της διάψευσης. Η εξουσία με τα πολλά προσωπεία καραδοκεί πάντα. Χλεύη των κόκκινων συντρόφων για τα ερωτικά παραστρατήματα της ζωής σου, και της οικογενειακής σου εστίας. Πολυμέτωπος ο αγώνας και η αγωνία, οι ενοχές, οι τύψεις δικές σου. Όχι, δεν ήταν το «κόκκινο και το μαύρο» του Σταντάλ που μας εχθρεύονταν και μας απομόνωναν όσοι αυτοπροσδιοριζόμασταν ως γκέι, μας φυλάκιζαν, εξόριζαν, ήταν οι δύο κυρίαρχες πολιτικές ιδεολογίες και πολιτικές των χρόνων εκείνων της μεταπολίτευσης παρατάξεις απροκάλυπτα και πεισματικά, διαμορφώνοντας τα ηθικά γούστα της κοινής γνώμης. Γεροντοκόρες ιδεολογίες του παρελθόντος που αναβίωναν μέσα σε μουσάτες υπάρξεις, μουχλιασμένες και ανέραστες ψυχές και σώματα δασκάλων με υψωμένο το δάχτυλο της κατάκρισης, ιδεολογικά και θρησκευτικά αμπέχονα μανιχαϊκών δοξασιών και περί ηθικής πεποιθήσεων, ταυτόσημες συναντιλήψεις ποινικογράφησης της ζωής μας και από τα δύο της πολιτικής στρατόπεδα. Οι σφίγγες. Μανιώδεις προσπάθειες να σε απομονώσουν, να σε ξεχωρίσουν στοχοποιώντας σε αρνητικά δίχως να κατανοείς το γιατί. Παραμορφώσεις καταστάσεων της πραγματικής ζωής σου, ατομικές και συλλογικές πλεύσεις ενάντια στο διαφορετικό, το ξένο, το αποκαλούμενο αιρετικό, της αλλαγής των κοινωνικών προτύπων. Και εσύ μαζί με τους άλλους,  τους διαφορετικούς νέους της γενιάς σου να τραγουδάς «το ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή» αλλά έχοντας εδραιωθεί στα βάθη της συνείδησής σου η άποψη, ότι και από την άλλη πλευρά του συστήματος, το αντίπαλο στρατόπεδο του καπιταλισμού δέους γίνονταν τα ίδια και χειρότερα. Άπολις του ερωτικού νομιμόφρονου καθήκοντος που σε ήθελε η κοινωνία. Τα άτομα με το «ροζ τρίγωνο» υπέφεραν, βασανίζονταν, δολοφονούνταν, εξορίζονταν κυνηγιόνταν σε περιόδους ειρήνης ως επικίνδυνη μειοψηφία. Πουθενά έλεος ούτε στη γη ούτε στον ουρανό. Βίος ανθόσπαρτος της κοινωνικής αναπαραγωγής, εργατικά χέρια για τις μπλε και κόκκινες φάμπρικες. Φλογερά κόκκινα οράματα για κοινωνική δικαιοσύνη φρούδες ελπίδες ζωής και προσωπικά αδιέξοδα. Η μονάδα πάντα υποχωρεί και χάνεται μπροστά στην ισχύ του συνόλου. Ο καθένας μας από το μετερίζι του υπογράφει το της ζωής του μανιφέστο. Η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου να ακούγεται έξω από τα γκέι στέκια «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τραίνο» και να ενώνεται με την φωνή του Καζαντζίδη να τραγουδά το «Υπάρχω», καθώς γράφαμε πολιτικά συνθήματα στους τοίχους, και το δάκρυ να στάζει κορόμηλο για τον χαμένο τελευταίο εραστή που γουστάρισε άλλο κορμί και σε εγκατέλειψε. Ταξίδια της μιάς νύχτας πόθου και ημερήσιας λησμονιάς. Και η ελληνική κοινωνία να «βράζει» από καθημερινές διαδηλώσεις και πορείες. Ο πράσινος ηγέτης, ο πατέρας αφέντης του άλλου έρωτα κάλπαζε προς την κυβερνητική εξουσία. Το νεύμα στη σκάλα, η πολιτική αλλαγή και η μη ψήφιση του αντιομοφυλόφιλου νομοσχεδίου της δεξιάς. Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» διαβάζονταν με πάθος και η Περιηγητική Λέσχη μας οδηγούσε στις κερκίδες του θεάτρου της Επιδαύρου, να δούμε να τελούνται τα πάθη Θεών και Ανθρώπων, και στο γυρισμό γιαούρτι με μέλι στο «Νέον». Η Στοά της Αγοράς με τα τραγούδια του Μελωδού των Ονείρων μας Μάνου Χατζηδάκι, αποκτούσε την ερωτική της ατμόσφαιρα. Η απόλυτη σιωπή, ούτε η καύτρα του τσιγάρου να μην φαίνεται. Το Μέγαρο και η Ρίτα Σακελλαρίου με τον παίδαρο. Το ποθούμενο. Το Άγιον Όρος και το Μαντείο των Δελφών, ο «Φαίδρος» και οι «Νηπτικοί», «Τα Αδώνια Μυστήρια» μεταφυσικά και αινιγματικά προτάγματα ενός άλλου τρόπου ζωής. Το «τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή και η «Μπέττυ». Τα βιβλία του Ζαν Ζενέ και το «Σαρκοβόρο Αρνί» του Αγκουστίν Γκομέζ Άρκος. Παραμάσχαλα ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Αλεξανδρινός, τα «Κατά Συνθήκη Ψεύδη» του Μαξ Νορντάου. Το περιοδικό Αμφί και τα τσοντάδικα σινεμά, τα μπαράκια της πληρωμένης λαγνείας και τα στασίδια των ερωτικών λυγμών. Οι Μυκήνες και ο Ιωάννης Ξενάκης, τα πρόβατα με το φωτεινό περιλαίμιο και τον ήχο των  κουδουνιών μέσα στην νύχτα. Το Θέατρο Σκιών και οι εσατζήδες του Γιάννη Τσαρούχη. Τί ερωτική εσατζήδικη αντρική βαρβατίλα Διόνυσέ μου. Το ξενοδοχείο στην Ομόνοια και το στέκι του Μπακάκου. Τσάντες με βιβλία και πολιτικά φυλλάδια. Τα άπαντα του κυρ Αλέξανδρου και του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη. Συνελεύσεις του έρωτα και της μελλοντικής επανάστασης, αντιστάσεις στο σύστημα και ομόλογα ερωτικής ποίησης και κρυφών συναντήσεων, προσφυγές του σώματος στον άλλον, τον διπλανό, τον ομορφούλη, αυτόν με την όψη του Αρθούρου Ρεμπώ. Φώτα της νύχτας φεγγίτες της αυγής της Πόλης, στήθη γυμνά, σώματα απλωμένα στο κρεβάτι σαν αρχαία αγάλματα, χαμόγελα πάθους, λάγνα βλέμματα με την κόκκινη φλόγα ετοιμοπόλεμης ρώμης, ατέλειωτα φιλιά και αχνές φωνές της ποίησης, των πολιτικών εγχειριδίων του συννεφιασμένου και αγιάτρευτου πάντα κόσμου που εξακολουθεί να αναστενάζει και να βαρυγκωμά. Ο Μαγιακόφσκι και ο «Ανδριανός» της Μαργαρίτας Γιουρσενάρ. Ποιός με θυμάται άραγε; Ελπίδες δοκιμασίας, στιγμές ξέφρενης εκτόνωσης, χαλάρωσης και χαϊδέματα στην πλάτη, στα λαγόνια. Τα μικρά λακκάκια της σάρκας, ιδρώτας καυτός και πόθος, αργό σβήσιμο θανάτου πριν τον θάνατο και μετά η καύτρα του τσιγάρου το γλάρωμα των ματιών τα μπλεγμένα χαλαρά κορμιά. Βαριές οσμές ανθρώπινης επαφής, μυρωδικά του έρωτα και του πένθους. ΑΜΦΙ, ένα κορμί, ένας κόσμος μια εποχή, των χρόνων της γενιάς μου αναμνήσεις και αμέτρητοι κοινωνικοί αγώνες για την πολιτική και σεξουαλική, κοινωνική απελευθέρωση και επιθυμία.

      Στο πρωτοπόρο για την εποχή του αυτό για τους ομοφυλόφιλους περιοδικό, το ΑΜΦΙ τρίμηνη έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας, συμμετείχαν ως συνεργάτες με ιδέες, άρθρα, πολιτικούς και κοινωνικούς σχολιασμούς, συνεντεύξεις, κείμενα και ανταποκρίσεις, διεθνή ρεπορτάζ, μεταφράσεις τους, επιστολές διαμαρτυρίας και ποιήματά τους, βιβλιοκριτικές και θεατρικές κριτικές τους, νέες κινηματογραφικές παρουσιάσεις και συνεντεύξεις σκηνοθετών, ακομπλεξάριστες θέσεις τους, γνώμες επώνυμων ατόμων ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων συγγραφέων, αποσπάσματα από βιβλία και μελέτες τους, διανοούμενοι και στοχαστές, ψυχολόγοι και φιλόσοφοι, πρόσωπα του 20^ου αιώνα που μεσουρανούσαν την περίοδο εκείνη και όχι μόνο. Πανεπιστημιακοί και επιστήμονες, πεζογράφοι και ποιητές, καθηγητές και λόγιοι, καλλιτέχνες και εικαστικοί, ιατροί και άτομα από τον χώρο της μόδας, ψυχίατροι και νευροψυχολόγοι. Δικηγόροι, κοινωνιολόγοι και δημοσιογράφοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό, κυρίως την Γαλλία, την χώρα των φώτων και της ελεύθερης παιδείας και έκφρασης, της φιλοσοφίας και των εκατοντάδων ρευμάτων των τεχνών του 20^ου αιώνα. Των μικρών και μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων κινήματα. Ήσαν τα εξεγερμένα παιδιά του Μάη του 1968, των κινημάτων ειρήνης, των εξεγερμένων φοιτητών και νεολαιών ενάντια στον ρατσισμό, τον πόλεμο, την αποικιοκρατία, της γυναικείας χειραφέτησης, των φεμινιστικών ομάδων. Ποικιλίες ατόμων που αγκάλιασαν την προσπάθεια και την κίνηση του ΑΚΟΕ και του περιοδικού του, του ΑΜΦΙ. Άντρες και γυναίκες από διάφορα μέρη της Ελλάδας, ανώνυμα και επώνυμα διαφόρων ηλικιών και παιδείας, τα οποία δεν προέρχονταν απαραίτητα από την ομοφυλόφιλη κοινότητα να το τονίσουμε αυτό. Φεμινιστικές γυναικείες οργανώσεις και μικρές ομάδες αριστερίστικων νεολαιών, άτομα χειραφετημένα, υποψιασμένα, πολιτικοποιημένα τα οποία αρνούνταν να ενταχθούν στην επίσημη δογματική ή κυβερνητική στρούγκα. Ήταν ο «Μεγάλος Ανατολικός» του έρωτα πρίν εκδοθεί και αναγνωστικά αποπλεύσει. Μικροί εκδοτικοί οίκοι με μοντέρνες εκδοτικές αντιλήψεις κυκλοφορούσαν τίτλους ομοφυλόφιλους. Κινηματογραφιστές γύριζαν ταινίες με θέμα «Το τρίτο φύλο». Η λεσβιακή κοινότητα από κοντά, πρωτοπόροι και ξενοσπούδαστοι γιατροί, ψυχίατροι και κοινωνιολόγοι. Πρόσωπα επιστημονικού και πνευματικού κύρους και βαρύτητας των χρόνων της μεταπολίτευσης που βγήκαν μπροστά, εκτέθηκαν στα φώτα της επικαιρότητας αρθρογραφώντας. Διανοούμενοι και λόγιοι με δημόσιο λόγο καθαρό, ακηδεμόνευτο, που εμφορούνταν από μοντέρνες θέσεις, αναθεωρητικές και τολμηρές ιδέες, προθέσεις έντιμες συμμετείχαν σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια και κοινοποιούσαν τα λεχθέντα στο ελληνικό κοινό, όπως ο Γιώργος Βέλτσος, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Κωστής Μοσκώφ, ο Κώστας Ζουράρης και άλλοι. Άτομα που με τις συνεντεύξεις τους, τις παρεμβάσεις και δημόσιες δηλώσεις τους, τις επιστολές διαμαρτυρίας και τα δημοσιεύματά τους, την κειμενογραφία τους, τις ομιλίες τους, τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παρουσίες τους συνέβαλαν στην ανάδειξη των ζητημάτων που αφορούσαν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, τον προβληματισμό της ελληνικής κοινωνίας πάνω σε προβλήματα κοινωνικά, σεξουαλικά, της ψυχανάλυσης και της ψυχιατρικής ζητήματα, των δικαιωμάτων και του δικαίου των διαφόρων μειονοτήτων στην Ελλάδα. Τα Σχόλια στο Τρίτο του Μάνου Χατζιδάκι υπήρξαν ένα συμπληρωματικό δημόσιο, «ιδιαίτερο» μάθημα πολιτικής και ερωτικής διαπαιδαγώγησης. Προβληματισμοί και αναθεωρητικές θέσεις και ανθρώπινες περιπτώσεις και καταστάσεις που είχαν αρχίσει από τις προηγούμενες δεκαετίες να απασχολούν τις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, της μεγάλης καπιταλιστικής υπερδύναμης. Στην πατρίδα μας τα θέματα αυτά ήταν σχεδόν άγνωστα, απαγορευμένα ή αντιμετωπίζονταν εχθρικά, με διαφημιζόμενη επίσημη αδιαφορία. Η ελληνική κοινωνία με τις ηθικοπλαστικές απλοποιήσεις και συντηρητικές ερμηνευτικές της, τις μανιχαιστικές μεταφυσικές της, την λαϊκή της αλλά κορυβαντιούσα θρησκευτικότητα, στέκονταν ξένη σε τέτοιας βαρύτητος ιδιαίτερης φύσεως ατομικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούσαν τα μέλη της την επιστημονική της κοινότητα. Κουνούσε επιδεικτικά το δάχτυλο στις διάφορες μειοψηφίες και άτομα που ονόμαζε περιθώριο. Η εκκλησιαστική ηθική ήταν ακόμα στενός κορσές στις ιδιωτικές στιγμές του ελληνικού λαού, στις κρεβατοκάμαρές τους. Το θρησκευτικό καντηλάκι της οικογενειακής εστίας έκαιγε για προσευχή και νηστεία όχι για τις χαρές και τις ηδονές της ζωής και του σώματος. Σημαντικές προσωπικότητες της ελληνικής και ευρωπαϊκής διανόησης με την σοβαρή και επιστημονική φωνή τους τις πρωτοποριακές θέσεις και γραπτά τους, συμπαραστέκονταν στα πρώτα ανανίχνευτα κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνα βαδίσματα των νέων πολιτικών και κοινωνικών μικρών ομάδων, αγωνίζονταν για την αλλαγή των συνθηκών στην χώρα μας. Ένα από τα μικρά περιθωριακά κινήματα ήταν και το ΑΚΟΕ. Η ελληνική πολιτεία και κοινωνία ξαφνιάστηκε με το τόλμημα αυτών των νέων ανθρώπων, ενώ είχε αρχίσει να δέχεται τους πρώτους τριγμούς των παραδοσιακών της συντηρητικών θεμελίων που προέρχονταν από τα μετακατοχικά χρόνια, τον εμφύλιο σπαραγμό και την επτάχρονη χούντα. Η κοινωνική και ηθική λογιστική του ελληνικού κράτους όφειλε να αλλάξει απέναντι σε όλους τους πολίτες του, το ίδιο και οι απαρχαιωμένες δομές του. Οι φιλικά διακείμενοι πνευματικοί άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού προς την κίνηση του ΑΚΟΕ, προθύμως μάζευαν υπογραφές σε κείμενα διαμαρτυρίας και προσέρχονταν ως μάρτυρες στις δικαστικές αίθουσες και άλλες διώξεις που υφίσταντο το περιοδικό και η πρώτη μικρή ομάδα των ελλήνων ομοφυλοφίλων αντρών και γυναικών. Gay  ελλήνων και ελληνίδων που αποφάσισαν να βγουν από την κοινωνική αφάνεια, να μιλήσουν δημόσια και να διεκδικήσουν δυναμικά τα αυτονόητα δικαιώματά τους, την ισότιμη θέση τους με τα άλλα μέλη του κοινωνικού σώματος τους ετεροφυλόφιλους. Να αποχτήσουν τα νόμιμα συνταγματικά τους δικαιώματα ως ενεργοί και φορολογούμενοι πολίτες. «Οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλητα» τραγουδά σοφά ο Διονύσης Σαββόπουλος. Η στράτευση και το σθένος ισχυρό, ανατρεπτικό, ίσως και ελευθεριάζον, ο στόχος κοινός. Αρχές και αξίες παραδοσιακά κοινωνικά μοντέλα άρχισαν να αμφισβητούνται, να γκρεμίζονται, στην ακόμα κάπως στρατοκρατούμενη ελληνική, κλειστή και συντηρητική ανδροκρατούμενη κοινωνία των δύο τηλεοπτικών καναλιών, το ένα ακόμα στρατιωτικό. Βασίλευε στην χώρα ένας ενοχοποιητικός πουριτανισμός, η ατιμωτική ηθική, ο δημόσιος διασυρμός της μοιχείας με το σεντόνι και την προσαγωγή στο αστυνομικό τμήμα, ο θρησκευτικός αποκλεισμός, η συνειδησιακή αυτοπαγίδευση, η μη επαγγελματική αποκατάσταση. Ποιος θα τολμούσε να μιλήσει για τον ερωτικό «ουρανισμό», το δίκαιο των ανθρώπων του τρίτου φύλου. Μπορεί να είχαν περάσει τόσες δεκαετίες από το 1897 όταν στην Γερμανία για πρώτη φορά εμφανίζεται η πρώτη στρατευμένη γκέι οργάνωση με την ίδρυση της «Ανθρωπιστικής και Επιστημονικής Επιτροπής» με ιδρυτικά μέλη τον Μάγκνους Χίρσφελντ, τον Μαξ Σπορ, τον Άντολφ Μπράντ, αλλά η κατάργηση του άρθρου 175 του Πρωσικού Ποινικού Κώδικα ήταν ακόμα σε ισχύ σε πολλές χώρες της δυτικής ευρώπης, της ανατολικής και της τότε ΕΣΣΔ. Η Ελλάδα είχε άλλου είδους πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα να λύσει, οι προτεραιότητές της ήσαν βαθειά συντηρητικών κατευθύνσεων, οι χουντικοί θεσμοί και ηθική σκέπαζε τον ελληνικό μεταπολιτευτικό πολιτικό και κοινωνικό ορίζοντα. Τα πολιτικά γεγονότα του Γαλλικού Μάη του 1968 ήσαν γνωστά αλλά δύσκολο να μεταφερθούν στην ελληνική πραγματικότητα. Τα γεγονότα πάλι του 1969 στο γκέι bar Stonewall της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ, των αμερικανών ακτιβιστών ομοφυλόφιλων που αντιστάθηκαν στην αστυνομική βία και συλλήψεις, ήταν κάτι άγνωστο και ακατόρθωτο για την ελληνική γκέι κοινότητα η οποία είχε ζήσει στο πετσί της τις διώξεις «καθαρά χέρια» του χουντικού Λαδά. Εξάλλου, ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος που έζησε τις διώξεις αυτές από το χουντικό καθεστώς διεκτραγωδεί το συμβάν και την δίωξή του στο χρονικό του «Καιάδας». Θεμελιακές πανάρχαιες δομές, «συγκροτησιακές» σωματικές και συνειδησιακές δεσμεύσεις, προκαταλήψεις βαρίδια της ψυχής, και τραυματικά βιώματα είχαν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια και να ζητούν «κάθαρση».

     Για άλλη μία φορά, και σε αυτό το σημείωμα, να σημειώσουμε ότι άτομα από όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και πνευματικού επιπέδου, ομοφυλόφιλα και ετεροφυλόφιλα συμπαραστάθηκαν στον αγώνα του ΑΚΟΕ και του περιοδικού ΑΜΦΙ από διάφορα μέρη της ελλάδας και του εξωτερικού, την Κύπρο. Έλληνες και Ελληνίδες που δεν ήσαν στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι αλλά προέρχονταν, από την κεντρική και τεράστια ερωτική δεξαμενή του ετεροφυλόφιλου ελληνικού πληθυσμού. Το διάβασμα των σχολίων του περιοδικού επίσης, θα μας φανέρωνε μία όχι ευκαταφρόνητη αριθμητικά ομάδα δημοσιογράφων εκείνης της εποχής, δημοσιογραφικά έντυπα, στελέχη και εκπρόσωποι των επίσημων της βουλής κομμάτων, που έτρεφαν εχθρικές διαθέσεις προς τους ομοφυλόφιλους, στέκονταν αρνητικά απέναντι σε κάθε είδους και μορφής τέτοιες κινήσεις. Πολικές και κοινωνικές, ατομικές διεκδικήσεις και κινήματα. Η αρνητική στάση προέρχονταν κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά από τον τύπο και τους δημοσιογράφους που υποστήριζαν την συντηρητική, δεξιά παράταξη, όμως δυστυχώς παρόμοιες αντιλήψεις και αντιδράσεις, ηθικολογίες, στρατευμένοι ήσαν και δημοσιογράφοι και τα έντυπα της κομμουνιστικής παράταξης που είχε νομιμοποιηθεί μετά την μεταπολίτευση. Ο αρνητικός σχολιασμός των θέσεων του Ριζοσπάστη είναι έντονος και συνεχής απέναντι στο Αμφί και το ΑΚΟΕ. Η δημοσιογραφική γλώσσα των άρθρων και των ρεπορτάζ της εποχής δηλώνουν την κουτσομπολίστικη και σκανδαλοθηρική τους πρόθεση, στείρα κριτική τους. Ήταν ένα σύστημα προκαταλήψεων που, υποτίθεται εναντιώνονταν ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων ελληνικών εφημερίδων ήταν «πιασάρικα», οι μαρκίζες των τίτλων σκανδαλοθηρικές, κραυγαλέοι και οι υπότιτλοι, γαργαλιστικοί των «σκοτεινών» ενστίκτων των αναγνωστών τους. Οι φωτογραφίες που συνόδευαν το ρεπορτάζ συμπλήρωνε την φτηνιάρικη πλευρά της δημοσιογραφικής γραφίδας. Το ηθικοπλαστικό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ήταν το κυρίαρχο ιδεολόγημα, μόνο πού, οι φορείς και στυλοβάτες της εξουσίας είχαν «διακορεύσει» και μουμιοποιήσει και τις τρείς αυτές λέξεις και την σημασία τους. Τρείς «λέξεις νεκρές» όπως λέει ο νομπελίστας ποιητής. Σε πολλές ανεπτυγμένες οικονομικά και κοινωνικά πολιτείες της δύσης, τα εκεί αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα ήσαν υποστηρικτικά σε μικρές ομάδες διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους όπως οι ομοφυλόφιλοι σε αντίθεση με την Ελλάδα. Αρνούνταν να μιλήσουν για το θέμα ή μιλούσαν εχθρικά και απαξιωτικά, έφταναν ακόμα και σε απαγορεύσεις συμμετοχής της ομοφυλόφιλης κοινότητας σε δημοτικές εκδηλώσεις ή σε φεστιβάλ όπως της Αυγής Ρήγα Φεραίου. Ακόμα και στις συμμετοχές της επετείου του Πολυτεχνείου έδιωχναν τους εκπροσώπους και κατέστρεφαν τα τραπεζάκια, ή απειλούσαν με την επέμβαση των οργάνων της τάξεως. Δεν είναι δικές μου μεροληπτικές μνήμες που έζησα, αλλά αναφέρονται σε αρκετά σχόλια του περιοδικού ως μαρτυρία αγώνων μιάς δύσκολης εποχής. Οι καταστάσεις όμως αυτής της κάθε μορφής βίας και εξουσίας από όπου και αν προερχόταν, χαλύβδωνε την θέληση των ατόμων της γκέι κοινότητας, τους έκαναν πιο πείσμονες και ένιωθαν ότι ο αγώνας ήταν πολλαπλώς. Μόνο το παλαιό ΚΚΕσωτερικού έκανε φιλικά ανοίγματα προς την ομοφυλόφιλη κοινότητα. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ την σάτιρα του Λεωνίδα Κύρκου από τραγουδιστή: «Και συ σύντροφε ομοφυλόφιλε και συ συντρόφισσα μανικιουρίστα…». Από την πολιτική πλευρά του ανερχόμενου τότε Πασοκ, δύο βουλευτές του, η Μελίνα Μερκούρη και ο Πέτρος Βάλβης πρώτοι και μοναδικοί είχαν καταθέσει ερώτηση στη Βουλή,ενάντια στο νομοσχέδιο του Σπύρου Δοξιάδη που έφερνε προς ψήφιση η δεξιά κυβερνώσα παράταξη. Ο δε μελλοντικός πρωθυπουργός, ο Ανδρέας Παπανδρέου σε συνέντευξή του σε εφημερίδα είχε μιλήσει για την υπεράσπιση των μειονοτήτων στην Ελλάδα από την κυβέρνησή του δίχως να αναφερθεί ειδικότερα. Η υλοποίηση όμως των πολικών και κοινωνικών του θέσεων υλοποιήθηκαν με την ίδρυση του Υπουργείου της Νέας Γενιάς, της κοινωνικής πολιτικής του, των φυλλαδίων που κυκλοφορούσε, την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, την θέσπιση του πολιτικού γάμου και την κατάργηση του θεσμού της προίκας. Την υποστήριξη του φεμινιστικού κινήματος και των αγώνων χειραφέτησης των ελληνίδων. Στην βόρειο ελλάδα είχε κάνει δειλά αλλά φανερά τα πρώτα βήματά της η χριστιανική ομοφυλόφιλη κοινότητα-διαβάζουμε την σχετική προκήρυξη, σε αντίθετη με τον επίσημο θεσμό της ορθόδοξης εκκλησία που, παρά τον πλούσιο μουσικό και ποιητικό ερωτικό θησαυρό της υμνογραφίας της, τα κείμενα των ιερών νηπτικών της, έμενε επίσημα καθηλωμένη σε Παύλειες ηθικολόγες απαγορεύσεις και καλογερίστικες πηδαλιούχες φοβίες. Η ανατολική εκδοχή της εικονογραφίας του Ιερώνυμου Μπος. Οι επίσημες θέσεις και διδασκαλίας απαγορεύσεων μιάς παράδοσης προερχομένης από αιώνες σκλαβιάς έκαναν αρκετά ομοφυλόφιλα άτομα να γυρίσουν την πλάτη στην θετική πλευρά της κοινωνικής ομορφιάς της και προσφοράς. Οι καιροί αλλάζουν, τίποτα δεν μένει αιώνιο και άφθαρτο, αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο. Το παιχνίδι της ανθρώπινης ιστορίας έχει αναρίθμητους παίχτες και επιλογές ρυθμίσεών του. Υποστηρικτικές προς το ΑΚΟΕ όπως προανέφερα, ήσαν και ορισμένες μικρές αριστερίστικες περιθωριακές μικρές ομάδες νέων, που, αναζητούσαν και αυτές κάπου να ενταχθούν για να μην διαλυθούν. Οι διαχωριστικές γραμμές των υποστηρικτών και των αρνητών και εχθρικών απέναντί μας και στο απελευθερωτικό κίνημα το ΑΚΟΕ ήσαν απόλυτες, κάθετες. Σημεία σύγκλισης βρίσκεις με σε αυτούς που σε αποδέχονται όχι με αυτούς που σε απορρίπτουν ακόμα και αν είναι μέλη της ίδιας οικογένειας, ανήκουν στην ίδια αγωνιστική ομάδα. Οι ομοφυλόφιλοι βάδιζαν ως πολίτες και φορολογούμενοι κάτοικοι αυτής της χώρας για μακρό διάστημα απροστάτευτοι, μόνοι, κυνηγημένοι, έρμαια της όποιας κυβερνητικής, δικαστικής και αστυνομικής εξουσίας και κοινωνικών κατεστημένων. Η ιστορία της προσωπικής ζωής και επιθυμιών των ανθρώπων όμως, δεν μπορεί να περιμένει την ωρίμανση των κοινωνικών συνθηκών, της μεγάλης μάζας των λαών, τον τερματισμό της ξέπνοης ηθικής ηχούς των ιδεολογικών διακηρύξεων και θρησκευτικών προκαταλήψεων, η συλλογική Ιστορία παραμένει αγέραστη μόνο μέσα από αντικομφορμιστικές πρακτικές και καταστάσεις, ενώ το ανθρώπινο υποκείμενο ως σώμα, γερνάει όταν δεν αγωνίζεται και διεκδικεί.

      Στο παρόν σημείωμα θα προσπαθήσω να δώσω την γενική εικόνα της ύλης του περιοδικού ΑΜΦΙ, της ταυτότητάς του, της πρώτης και της δεύτερης περιόδου της έκδοσής του των 17 μονών και διπλών τευχών των οποίων την κύρια και κεντρική ευθύνη της έκδοσης, την φροντίδα και την σύναξη της ύλης, την κατάταξη των περιεχόμενων είχε ο ποιητής και μεταφραστής, συγγραφέας και κοινωνικός σχολιαστής Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, ένας από τους πρώτους ιδρυτές του ΑΚΟΕ και εμπνευστής του περιοδικού ΑΜΦΙ. Η ομοφυλόφιλη κοινότητα οφείλει να θυμάται και να μνημονεύει αυτούς που προηγήθηκαν για να είναι σήμερα ελεύθερα τα μέλη της, να απολαμβάνουν τα συνταγματικά δικαιώματά τους, να παντρεύονται, να καταλαμβάνουν υπουργικούς θώκους.

       Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος-άτομο με μεγάλες αντοχές και ψυχικές δυνάμεις- είχε την ευθύνη της ύλης του περιοδικού, έγραφε τα περισσότερα κείμενά του περιοδικού είτε επωνύμως είτε ανωνύμως, είτε με το αρχικό του ονόματός του-σε μεταφράσεις του. Ήταν η ψυχή του περιοδικού, ο εμψυχωτής του, εξάλλου δικό του παιδί ήταν. Εκείνος είχε αναλάβει και την διαχείριση των οικονομικών, των εξόδων της έκδοσης και της διάθεσής του σε βιβλιοπωλεία και κεντρικά περίπτερα ανά την ελλάδα. Το πρωτοπόρο για την εποχή του περιοδικό, το ΑΜΦΙ, κυκλοφορούσε σε αρκετές χιλιάδες αντίτυπα, πάνω από 2000. Διανέμονταν σε πολλά μέρη της επαρχίας, στην Θεσσαλονίκη και την πρωτεύουσα την Αθήνα, και πωλούνταν από συγκεκριμένα βιβλιοπωλεία και στέκια, περίπτερα. Οι σελίδες της αλληλογραφίας του περιοδικού, τα επώνυμα και ανώνυμα γράμματα των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών αναγνωστών που στέλνονταν, προέρχονταν από όλα σχεδόν τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας, την Κύπρο και το εξωτερικό. Όταν μάλιστα υιοθετήθηκαν και οι στήλες των φιλικών γνωριμιών, οι γνωστές ερωτικές αγγελίες, τότε βλέπουμε να αναζητούν γνωριμίες με έλληνες άτομα από διάφορες χώρες της υφηλίου, γκέι κοινότητες. Ο ίδιος ενθυμούμενος ίσως σαν παλαιός αναγνώστης την διάπλαση των παίδων, «μιμήθηκε» τον κύριο Φαίδων (Γρηγόριος Ξενόπουλος) και δημιούργησε τις σελίδες του κυρίου Ντίνου, όπου συνομιλούσε και απαντούσε σε επιστολές αναγνωστών, συμβούλευε. Το περιοδικό, όπως μας λέει ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, δεν είχε ατέλεια χάρτου, πράγμα που σημαίνει ότι τα έξοδα για την αγορά κάθε φορά χαρτιού για την κυκλοφορία του ήταν διαφορετικά, αύξαναν. Το πρώτο μόνο τεύχος είχε ατέλεια, όταν όμως οι επίσημοι κρατικοί φορείς του υπουργείου αντελήφθησαν σε τι αναφέρονταν και τα της ύλης του, έκοψαν την ατέλεια χάρτου. Και αν συνυπολογίσουμε τα χρήματα για το τυπογραφείο και το δέσιμο των τευχών, το φωτογραφικό υλικό που πλημμυρίζει τις σελίδες και την εικονογράφησή του, καθώς και τους τρόπους διακίνησής του, την διαφήμισή του σε άλλα έντυπα, αντιλαμβανόμαστε τις οικονομικές δυσκολίες όπως σωστά επισημαίνει ο Θεοδωρακόπουλος. Τα χρήματα έφταναν τσίμα-τσίμα για να καλύψουν την έκδοση του επόμενου τεύχους. Το περιοδικό δεν χρηματοδοτούνταν από κανέναν οργανισμό, βασίζονταν αποκλειστικά στην συνδρομή μελών και φίλων, και τις διάφορες ελάχιστες δωρεές, έβγαζε δεν έβγαζε τα έξοδα του κάθε φορά. Σε κάποιον μάλιστα Γάλλο ο οποίος γνωρίζει και γράφει ελληνικά και αποστέλλει ποίημά του για δημοσίευση στο περιοδικό, ο Λ. Θ. του ζητά αν θέλει να γίνει συνδρομητής να στείλει 70 γαλλικά φράγκα. Οι ελάχιστες διαφημίσεις που φιλοξενούνταν στο τέλος των τευχών δεν κάλυπταν τα έξοδα. Το γεγονός αυτό, των οικονομικών αδιεξόδων, συν τα προσωπικά τρεχάματα, τα ταχυδρομικά έξοδα, η συγκέντρωση και γραφή της ύλης των σελίδων, η παρακολούθηση και το διάβασμα του ημερήσιου και εβδομαδιαίου τύπου για την όποια απάντηση εκ μέρους της μικρής ομάδας του ΑΚΟΕ και άλλα αδιέξοδα, το ενοίκιο του υπογείου που στεγάζονταν το ΑΚΟΕ, είχαν κουράσει και κάνει τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο να σκέφτεται να παραχωρήσει την έκδοση του περιοδικού σε εκδοτικό οίκο μας λέει σε σχόλιό του. Μετά από το 17 τεύχος του αποχώρησε από την έκδοση. Το βάρος της κυκλοφορίας, η προσωπική κούραση, τα έξοδα, η αδιαφορία των γκέι με την πάροδο του χρόνου να στελεχώσουν το περιοδικό, οι βιοποριστικές ανάγκες είναι φυσικό, να έκαμψαν τις δυνάμεις και καλές προθέσεις του Θεοδωρακόπουλου, ώστε να αποφασίσει να παραιτηθεί από την φροντίδα και επιμέλεια της έκδοσης, της κυκλοφορίας του. Η δική του προσφορά «τερματίζεται» στα μισά της Β΄ περιόδους της κυκλοφορίας του στο διπλό τεύχος Αφιέρωμα στον ποιητή Κωνσταντίνο Π. Καβάφη. Άνοιξη 1978-Άνοιξη- Καλοκαίρι 1984. Δεν ήταν λίγα πάντως τα χρόνια για τέτοιας θεματολογίας και ποιότητας ειδικό περιοδικό, αν αναλογιστούμε τις υπάρχουσες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της τότε εποχής και το περιορισμένο αναγνωστικό κοινό. Στο κάτω-κάτω το περιοδικό σχεδιάστηκε και κυκλοφόρησε, το οραματίστηκε σαν μία μορφή αντίδρασης και διαμαρτυρίας ενάντια στο νομοσχέδιο του Σπύρου Δοξιάδη της συντηρητικής κυβέρνησης, αν δεν μπορούσε να αγκαλιαστεί και να υποστηριχτεί οικονομικά από την γκέι κοινότητα, τους φανερούς ή κρυφούς ομοφυλόφιλους, να θελήσουν να εργαστούν για αυτό, ποιος ο λόγος της έκδοσής του. Έτσι το περιοδικό αλλάζει χέρια και εικόνα, δίχως να παραγνωρίζουμε την συνεισφορά του Γρηγόρη Βαλλιανάτου και της Ειρήνης Πετροπούλου όπως μας δείχνει ο κατάλογος τευχών που παραθέτω μετά την εισαγωγή. Το Αμφί άντεξε (;) μέχρι τον Ιούνιο του 1994, αριθμητικό σύνολο μονών και διπλών τευχών 26. Η αρίθμηση δεν είναι σταθερή, αλλάζει, ενώ δεν ακολουθείται ούτε σταθερή χρονική περίοδο έκδοσής του. Την εικόνα και την φιλοσοφία της ύλης του περιοδικού των 17 τευχών, να το επαναλάβουμε, την έδωσε ο Λ. Θεοδωρακόπουλος, ο οποίος είχε την εμπειρία του συγγραφέα και τις σχετικές γνωριμίες με εκδοτικούς οίκους που εξέδιδαν τις μεταφράσεις του και τις συλλογές του. Δίχως ασφαλώς να αγνοούμε ή μηδενίζουμε και την συνεισφορά των άλλων μελών της πρώτης μικρής ομάδας του ΑΚΟΕ. Ο Θεοδωρακόπουλος βγήκε μπροστά-ως γνωστός και επώνυμος συγγραφέας και μεταφραστής, παλαιός εαμίτης και αντιχουντικός-σήκωσε το βάρος της έκδοσης, της κυκλοφορίας του και της δημόσιας εκπροσώπησής του. Εξάλλου, οι περισσότεροι ανώνυμοι και επώνυμοι συνεργάτες του ΑΜΦΙ δεν ήσαν εισοδηματίες, ήσαν μεροκαματιάρηδες, βιοπαλαιστές ή φοιτητές, μαθητές, προλετάριοι εργαζόμενοι στις φάμπρικες, ο χρόνος τους ήταν περιορισμένος όπως και τα εισοδήματά τους. Φοβόντουσαν ή δείλιαζαν να εκτεθούν δημόσια. Το κίνημα δεν είχε χρήματα να πληρώσει επαγγελματίες συνεργάτες συγγραφείς, μεταφραστές, δημοσιογράφους ή στελέχη εκδοτικών επιχειρήσεων για να αναλάβουν την συγγραφή και την συγκέντρωση της ύλης, να ενδιαφερθούν και να τρέξουν για την έκδοσή του, την διάδοσή του, να επιλέξουν τα αφιερώματά του και να βρουν στοιχεία και πληροφορίες. Ούτε αρχείο ύλης κρατούνταν, χειρόγραφα, αντίγραφα μελετών κλπ. φυλάσσονταν για την κυκλοφορία των επόμενων τευχών ως παρακαταθήκη. Η ύλη και η διάταξή της, οι διορθώσεις των τυπογραφικών σελίδων, γίνονταν την «τελευταία στιγμή», ελάχιστες μέρες πριν κυκλοφορήσει το νέο τεύχος, όπως μας λέει και πάλι ο Λ.Θ. στο βιβλίο του. Οι παντοειδείς δυσκολίες ήσαν συχνές, αν λάβουμε υπόψη μας και τις δικαστικές διώξεις. Παρόλα αυτά το περιοδικό άντεξε, αγοράστηκε, διαβάστηκε, προσέχτηκε. Το συνολικό αποτέλεσμα της έκδοσης είναι ικανοποιητικό με τα δεδομένα της εποχής,-τα τυπογραφικά, δεσίματος, τα λάθη τα ορθογραφικά είναι ελάχιστα, το φωτογραφικό υλικό είναι καθαρό, δεν είναι «κουνημένο», τα εξώφυλλα ικανοποιητικά, όχι προκλητικά όσο οι μέσα φωτογραφίες. Οι σελίδες του κάθε τεύχους δεν είναι λίγες,  φτάνουν σε ορισμένα τεύχη του τις 110, ιδιαίτερα στα ενδιαφέροντα Αφιερώματά του μικρά και μεγάλα. Οι διαστάσεις του παραμένουν οι ίδιες. Εκείνο ίσως που μπορεί κανείς να γράψει εκ των υστέρων, είναι ότι ίσως, το περιοδικό είναι σε τεύχη του «μπουκωμένο» με πολλές μικρολεπτομέρειες και επικαιρικές ειδήσεις από ποινικής φύσεως αδικήματα και ζητήματα των χρόνων. Από άσχημες συμπεριφορές εναντίον των ομοφυλοφίλων. Ορισμένα τεύχη του δίνουν συμβουλές στους γκέι για το ποιους πρέπει να εμπιστεύονται και τι να προσέχουν στις εξόδους τους, η αναφέρονται στην επικίνδυνη-τότε- αρρώστια που χτύπησε τα γκέι άτομα.

Το ΑΜΦΙ όπως το εμπνεύστηκε και το σχεδίασε ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος και οι στενοί συνεργάτες του, δεν είχε ως σκοπό και στόχο να είναι ένα κουλτουριάρικο γκέι περιοδικό ούτε ένα αμιγώς λογοτεχνικό με συγκεκριμένη θεματολογία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των περιεχομένων των σελίδων του αφορά την ομοφυλόφιλη και λεσβιακή κοινότητα και έκφραση φυσικά, και έχει μία ερμηνευτική οπτική προερχόμενη ή καταγόμενη από τον ιδεολογικό χώρο της κομμουνιστογενούς αριστεράς, και της γαλλικής φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής επιστήμης, της ψυχιατρικής διανόησης. Το επιστημονικό και των αναθεωρητικών ιδεών κλίμα του περιοδικού, προέρχεται από το πολιτικό και επαναστατικό κίνημα του Γαλλικού Μάη του 1968. Δεν είναι μόνο το μικρό αφιέρωμα του περιοδικού στο πολιτικό ευρωπαϊκό αυτό κίνημα, βλέπε τεύχος 5/ Άνοιξη 1980. Το σύνολο των σελίδων του ΑΜΦΙ είναι διαποτισμένο από το πνεύμα και τις ιδέες, τις θέσεις και θεωρητικές απόψεις, πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές του Γαλλικού Μάη και των διανοούμενών του και πανεπιστημιακών του φωνών. Το περιοδικό ήρθε σαν μία αυτόνομη κίνηση, ακηδεμόνευτη και αντιεξουσιαστική, αχειραγώγητη φωνή, από κόμματα και άλλες μορφές κυβερνητικής και οικονομικής εξουσίας. Αυτό το διαπιστώνουμε και από τις δικαστικές διώξεις που δέχτηκε το περιοδικό εξαιτίας της δημοσίευσης είτε «προκλητικών» γυμνών αντρικών φωτογραφιών είτε ποιητικών ή πεζών κειμένων, όπως ήταν το ποίημα του Νίκου Σπάνια. Τα χρηστά και «μονογαμικά» (τουλάχιστον φανερά) ήθη ήταν απαγορευτικά για την ετεροφυλόφιλη ερωτική επιθυμία, δεν θα ήταν αρνητικά για την ομοφυλόφιλη; Το ΑΜΦΙ κυκλοφόρησε σαν  μορφή αντίδρασης και αντίστασης απέναντι στο αντιομοφυλόφιλο νομοσχέδιο του Σπύρου Δοξιάδη είχε συγκεκριμένους στόχους όχι όμως αποκλειστικά ομοφυλόφιλο κοινό. Φιλοδοξούσε να αναδείξει τα εκατοντάδες προβλήματα, τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες, το κυνηγητό το οποίο υφίσταντο οι ομοφυλόφιλοι τόσο στο παρελθόν όσο και στις μέρες μας, όπως και η ομάδα των τραβεστί και οι εκπορνευόμενες γυναίκες. Στα σκαλιά των μεγάλων ιδεολογικών και θρησκευτικών μεγάρων η ελλάδα αναστέναζε και ξεπουλούσε της ψυχής και του σώματός της τα ερωτικά μπιχλιμπίδια. Οι έλληνες ναυτόπαιδες και ο φετιχισμός της στολής των νεαρών φαντάρων, ήσαν αποδεκτά μόνο στους Τσαρουχικούς πίνακες, τα στιχάκια του Ντίνου Χριστιανόπουλου και τους κρυφούς στεναγμούς ποιητών και πεζογράφων όπως ο Ιωάννου και ο Αγγελάκης. Το σωματικό ξεροστάλιασμα των γκέι ελλήνων συνωστίζονταν στα σκαλιά και τους δρόμους της Πλάκας, στα ελάχιστα Αθηναϊκά άλση, την πλατεία της Ομονοίας, στον εθνικό κήπο. Στις δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες οι ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να αντιδράσουν, να διαμαρτυρηθούν, να κατεβούν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν, να διεκδικήσουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα, να εκδώσουν περιοδικά, να γράψουν βιβλία, να γυρίσουν ταινίες, να ανεβάσουν θεατρικές παραστάσεις, να παρουσιάσουν την ομοφυλόφιλη επιθυμία τους σε ταμπλό ζωγραφικής, αναδεικνύοντας έτσι τις σωματικές και σεξουαλικές τους ανάγκες. Και αυτό το γεγονός ήταν μία κατάκτηση στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ιστορίας των κοινωνικών επαναστάσεων. Δεν είναι και λίγο πράγμα αυτά τα βήματα, αν φέρουμε στη σκέψη την ναζιστική λαίλαπα και τα κρεματόρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εχθρική νομοθεσία στα τότε ανατολικά κράτη και τα γκουλάκ. Το τι συμβαίνει και πώς αντιμετωπίζονται οι ομοφυλόφιλοι σε πλείστα μουσουλμανικά κράτη. Τώρα πιά οι συσπειρώσεις των διαφόρων μειονοτήτων ήσαν φανερές, διεκδικητικές. Οι εξουσίες συνήθως αργούν να κατανοήσουν και να αφουγκραστούν, να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων, να ενδιαφερθούν ουσιαστικά για τις πραγματικές καθημερινές και πρακτικές ανάγκες των ανθρώπων, των πολιτών, είτε είναι πολιτικοποιημένοι είτε όχι, είτε μετέχουν ενεργά στα κοινά είτε αδιαφορούν. Η βαρβαρότητα στους ιδιωτικούς και ιδιαίτερους χώρους των πολιτών είναι κάτι που δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα και στις μέρες μας, αν αναλογιστούμε το φαινόμενο της γυναικοκτονίας κλπ. Οι διατάξεις του Πρωσικού Ποινικού Κώδικα μόλις στις αρχές του 1970 καταργήθηκαν στην Μεγάλη Βρετανία, που θεωρείται, μία ανοιχτή και πολυπολιτισμική κοινωνία. Οι μνήμες της ομοφυλόφιλης κοινότητας παγκοσμίως από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, της εβραϊκής φυλής και άλλων μειονοτήτων, και από τους τόπους εξορίας των σταλινικών στρατοπέδων ήσαν νωπές. Οι άντρες με τα ροζ τρίγωνα δεν είχαν μέσα στην ανθρώπινη ιστορία δικαιωθεί όπως και άλλες εθνικές μειονότητες. Η γκέι μειονότητα, μόνο (;) μέσω της τέχνης μάλλον, της καλλιτεχνικής έκφρασης κατόρθωσε αργά και σταθερά να αναδείξει τις διώξεις της, τις δολοφονίες των μελών της, τους περιορισμούς της, πάντα στον δυτικό κόσμο και πολιτισμό αναφερόμενοι. Θέατρο, Κινηματογράφος, Λογοτεχνία, Ποίηση, Εικαστικές Τέχνες, Γλυπτική, Ντοκιμαντέρ, Ψυχανάλυση, Επιστημονικές μελέτες και Ημερολόγια, Εκδόσεις Βιβλίων, Τηλεόραση, βοήθησαν στην ανάδειξη των δικών τους ιδιαίτερων προβλημάτων και αδιέξοδα, κατακτήσεις. Σε αυτά, να προσθέσουμε και την αλλαγή της νοοτροπίας της ιατρικής επιστήμης και της ψυχιατρικής, των μέσων μαζικής ενημέρωσης που είχαν αρχίσει να διαδραματίζουν μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο δημόσιο ρόλο στην αλλαγή της αποδοχής της κοινής γνώμης και της εικόνας των ομοφυλόφιλων. Οι αρχές του Σίγκμουντ Φρόιντ και των αρχών της Ψυχανάλυσης, η αντιψυχιατρικές ιδέες του Τόμας Τζαζ, ο Βίλχελμ Ράιχ και τα βιβλία του, το κίνημα του Σουρεαλισμού με τις ρηξικέλευθες αρχές του, η μουσική και η μόδα, το κίνημα των χίπις και άλλα αντιρατσιστικά κινήματα, συνέτειναν στην αλλαγή και την αποδοχή της ομοφυλόφιλης επιθυμίας. Εκείνο μόνο που οφείλουμε να προσθέσουμε είναι, αν δεν κάνουμε λάθος εκτίμηση, ότι ο καπιταλισμός σαν σύστημα εξουσίας και οικονομικής διαχείρισης των προβλημάτων του ατόμου, φέρθηκε «έξυπνα» μέσα στην πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας, όπως και με άλλες μειονότητες έτσι και την ομοφυλόφιλη, την ενέταξε στα σπλάχνα του ως εμπορικό προϊόν, ένα άλλο προϊόν κατανάλωσης και εμπορευματοποίησης της κοινωνίας. Η ομοφυλόφιλη κοινότητα σε γενικές γραμμές είναι και αυτή ένα ακόμα καταναλωτικό προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος όπως και η πλειοψηφούσα ετεροφυλόφιλη. Λαμπρή και φανταχτερή εξωτερική εμφάνιση, γυμνασμένα και καλοδιατηρημένα κορμιά, μοδάτες κομμώσεις, κουλικά και διάφορες κρέμες για το πρόσωπο και το σώμα, γυμναστήρια, ενδυματολογικές εξτρίμ προτάσεις, πολυέξοδο φαίνεσθαι, μόδα υπερ σύγχρονη, εσώρουχα ανάλογης ποιότητας, μουσικά ακούσματα και τρόποι διασκέδασης καταναλωτικοί. Όλα συντελούν ή σχεδόν συντελούν στην ένταξη των γκέι στην καταναλωτική στρούγκα του συστήματος. Όσο αυτοί είναι έξω των τειχών του, έχει ακόμα μία δυναμική η φωνή τους, όταν ενσωματωθούν «ολοκληρωτικά» και εκπληρωθούν οι πτυχές της λίμπιντός τους θα πάψει να έχει ενδιαφέρον η παρουσία τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά, αυτή η καταναλωτική ευμάρεια και σπατάλη αφορά και τη ετεροφυλόφιλη κοινότητα. Μία κοινωνιολογική ή κοινωνιολογίζουσα ανάλυση και περιγραφή των τότε δεκαετιών της ελληνικής κοινωνίας και των αγώνων των διαφόρων μειονοτήτων-όπως καθρεπτίζονται και καταγράφονται στις σελίδες του περιοδικού- θα απαιτούσε εφόδια που δεν κατέχω, ούτε τις ανάλογες γνώσεις.

     Βλέπω και αντιμετωπίζω τα γεγονότα από την ατομική βιωματική των χρόνων μου σκοπιά και ερμηνεύω τα δημοσιεύματα από την φιλολογική τους κατάθεση και ίσως επίδραση, περιορίζομαι σε έναν τομέα που ενδέχεται να έχω μία σχετική επάρκεια, την φιλολογική εικόνα του περιοδικού. Μία φιλολογική εικόνα η οποία προσομοιάζει, ασφαλώς με τις ανάλογες θεματολογικές διαφοροποιήσεις και ερωτικές ιδιαιτερότητες με τα άλλα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής του. Στην ερωτική αποκλειστική θεματογραφία του συντελεί και η μεγάλη έκθεση φωτογραφιών γυμνών αντρικών σωμάτων, πράγμα αδύνατο και αδιανόητο για αμιγώς λογοτεχνικά περιοδικά. Ίσως εξαίρεση αποτελεί στο ετεροφυλόφιλο πεδίο έρευνας, το περιοδικό Playboy, και ορισμένοι άλλοι τίτλοι ποικίλης αποκλειστικά ετεροφυλόφιλης διάθεσης έντυπα, τα οποία δημοσίευαν κείμενα, διηγήματα, ιστορίες σύγχρονων ελλήνων λογοτεχνών. Από την άλλη, το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση περιοδικού, όπως και το περιοδικό της Πάολα κλπ.

      Η ύλη του Αμφί περιλαμβάνει δημοσιεύσεις ποιημάτων, διηγημάτων, μικρών κειμένων και προσωπικών ιστοριών και εξομολογήσεων, αποσπάσματα μυθιστορημάτων και επιστημονικών μελετών, μεταφράσεις κειμένων και ποιημάτων ευρωπαίων και αμερικανών, ελλήνων ομοφυλόφιλων συγγραφέων. Σοβαρές και πρωτότυπες μελέτες επιστημονικού ενδιαφέροντος, συζητήσεις επιστημόνων, αποσπάσματα διαλέξεων και ομιλιών, δημοσίευση πρακτικών συνεδρίων. Αναδημοσιεύσεις παλαιότερων δοκιμιακών κειμένων για έλληνες ποιητές και όχι μόνο. Σχολιασμούς νέων εκδόσεων και επιλογές συγκεκριμένων τίτλων βιβλίων. Βιβλιοπαρουσιάσεις και εκτενείς παρουσιάσεις νέων κυκλοφοριών από τους συνεργάτες, σταθερούς και μη του περιοδικού. Κείμενα ορισμένες φορές πολύ ειδικά και εξειδικευμένου ακροατηρίου, κάπως «βαρύγδουπα» όσον αφορά τον χώρο της Ψυχιατρικής επιστήμης. Ή που δεν είναι κατανοητά από τον γενικό πληθυσμό και μεγάλο μέρος της γκέι κοινότητας. Θεατρικές κριτικές γκέι παραστάσεων, κινηματογραφικές αναλύσεις νέων γκέι ταινιών και σκηνοθετών που προβάλλονται ή προβλήθηκαν στους ελληνικούς κινηματογράφους. Κριτικές θετικές ή αρνητικές απόψεις και κρίσεις που  δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό και ξένο τύπο από γνωστά ονόματα της δημοσιογραφικής επικαιρότητας. Θεατρικά μονόπρακτα, ειδήσεις και νέα συγγραφέων, εικαστικοί και γελοιογραφικοί σχολιασμοί, απόψεις για διάφορα πεδία της τέχνης. Σχολιασμοί και διαμαρτυρίες για απαγορεύσεις βιβλίων, κινηματογραφικών ταινιών, φαινόμενα λογοκρισίας. «Μεγάλη» προβολή τυγχάνει ο γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που εκείνη την δεκαετία προβάλλονταν σήριαλ του στην ελληνική τηλεόραση και ταινίες του στις κινηματογραφικές οθόνες, ενώ έχουμε και θεατρική διασκευή έργου του σε ελληνική σκηνή από τον θίασο της Μπέττυς Αρβανίτη που, διαβάζουμε συνέντευξή της. Ας μην λησμονούμε ότι το εκδοτικό εγχείρημα των πρώτων οκτώ μονών και διπλών τευχών κυκλοφόρησαν επί δεξιών, συντηρητικών κυβερνήσεων, ενώ τα πέντε επόμενα μονά και διπλά τεύχη κυκλοφόρησαν επί κυβερνήσεων της Αλλαγής, του Πασοκ του Ανδρέα Παπανδρέου, Οκτώβριος 1981. Όταν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην χώρα έχουν αρχίσει να αλλάζουν, οι συνθήκες για τους γκέι είναι κάπως καλύτερες, περισσότερες ελευθερίες δίνονται στους έλληνες πολίτες. Κάτι που σημαίνει ότι το εκδοτικό εγχείρημα του Αμφί έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει. Αρχίζουν εκείνα τα χρόνια να εκδίδονται τα λάϊφ στάιλ ποικίλης ύλης περιοδικά, όπως ήταν το ΚΛΙΚ. Περιοδικά ερωτικών γνωριμιών αμφοτέρων των φύλων, των ηλικιών και των προθέσεων. Μεταφράζονται και εκδίδονται τίτλοι μυθιστορημάτων και διηγημάτων με καθαρά ομοφυλόφιλο περιεχόμενο. Κατά κύριο λόγο αναφέρονται στην αντρική πλευρά της ομοφυλοφιλίας και όχι την γυναικεία εικόνα, την λεσβιακή. Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που παίχτηκε στην τηλεόραση μία λεσβιακής ατμόσφαιρας ταινία και ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών. Διοργανώνονται εικαστικές εκθέσεις με γκέι περιεχόμενο, συνεστιάσεις, ομιλίες και διαλέξεις, επιστημονικά συνέδρια. Γυρίζονται ταινίες μικρού μήκους, κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους που βραβεύθηκαν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά «Μπέττυ» του Δημήτρη Σταύρακα, «Άγγελος» του Γιώργου Κατακουζηνού σε μουσική Σταμάτη Σπανουδάκη. Ανεβάζονται θεατρικές παραστάσεις, όπως αυτή του Δημήτρη Κολλάτου με αντρικό γυμνό για πρώτη φορά στις ελληνικές σκηνές. Πρίν δούμε το γυμνό σώμα του Στράτου Τζώρτζολου σε αθηναϊκή σκηνή. Παρασταίνεται ο «Λάκκος της αμαρτίας» του θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Μανιώτη, η κωμωδία «Το κλουβί με τις τρελές», «Η χοντρή μας φίλη». Κωμωδίες του Σαίξπηρ και Αριστοφανικές κωμωδίες που διεκτραγωδούν τα ερωτικά ήθη, την παρενδυσία. Έργα του ιταλού ποιητή και σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, το «Σαλό», το «Θεώρημα» προβάλλονται στις ελληνικές αίθουσες. Ταινίες του γάλλου ακτιβιστή ομοφυλόφιλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ, του γερμανού αντεργκράουντ σκηνοθέτη Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (ποιος δεν θυμάται την τραγουδιστική διακωμώδηση του Τζίμη Πανούση, «Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, Χάνα Σιγκούλα και ξερό ψωμί»). Προβάλλεται το αμφιλεγόμενο «Ψωνιστήρι», ταινίες του παραμυθά σκηνοθέτη, φυλακισμένου και εξόριστου από το σοβιετικό καθεστώς Σεργκέι Παρατζάνωφ. Οι ταινίες του κόκκινου κόμη Λουκίνο Βισκόντι (δεν γίνονταν καλοκαιρινή κινηματογραφική περίοδο χωρίς να προβληθεί η ταινία «Θάνατος στη Βενετία», η ταινία για την ζωή του «Λουδοβίκου Β΄» της Βαυαρίας). Προβάλλονται οι «Μαριονέτες» του σουηδού Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Η ταινία του Ετόρε Σκόλα «Μία ξεχωριστή μέρα» με την Σοφία Λόρενς και τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάννη στον ρόλο του ομοφυλόφιλου καθηγητή. Τις καλοκαιρινές κινηματογραφικές σεζόν επαναπροβάλλονται ταινίες όπως το «Σατυρικόν» του Φεντερίκο Φελίνι, το «Θεώρημα» του Παζολίνι, το «1900» του Μπερτολούτσι, ο «Υπηρέτης» του Τζόζεφ Λόουζι, η «Τζούλια» κλπ. Ο κινηματογραφικός δρόμος έχει στρωθεί με ποιοτικές, εμπορικές και λιγότερο εμπορικές ταινίες. Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ και τα Μπαλέτα του 20^ου αιώνα του Μωρίς Μπεζάρ δίνουν παραστάσεις στο Ηρώδειο. Ο Γιώργος Μαρίνος κυκλοφορεί τον δίσκο του «Για άντρες μόνο» και το τραγούδι του «κάνε μου λιγάκι μου» γίνεται θα λέγαμε με σημερινούς όρους βάιραλ. Ενώ η Αλέκα Κανελλίδου μας τραγουδά ποιήματα της Σαπφώς, η Δήμητρα Γαλάνη «την μικρή Ελένη» με τα μακροβούτια της και ο τραγουδιστής και συνθέτης Κώστας Τουρνάς γράφει τον «Αχιλλέα από το Κάϊρο». Οι ερωτικά υποψιασμένοι «δεξιούληδες» διαβάζουν τον «Έκτορα» της πεζογράφου Αμαλίας Μεγαπάνου, (συζύγου του Εθνάρχη) αφού έχουν μυηθεί πρώτα από την «Σύγχυση Αισθημάτων» του αυστριακού Στέφαν Τσβάιχ, και το «αγόρι πλάι στο ποτάμι» και τις μεταφράσεις του Γιώργου Ιωάννου της Στράτωνος Μούσα Παιδική. Ο μελωδός των ονείρων μας Μάνος Χατζιδάκις κυκλοφορεί καινούργιες ερωτικές συνθέσεις του. Ενώ στο ευρωπαικό μουσικό στερέωμα προωθείται η δίφυλη εικόνα και το εξτρίμ ντύσιμο του τραγουδιστή πάνω στην σκηνή. Μισό αντρική και μισό γυναικεία εμφάνιση. Εκδίδονται γκέι περιοδικά όπως το «λάμδα», «ο πόθος», « το κράξιμο», «η καμπύλη». Οι τελευταίες σελίδες των εφημερίδων γεμίζουν με ερωτικές αγγελίες, δημιουργείται η γραμμή 090… Η κινηματογραφική ερωτική ομοφυλόφιλη τριλογία «Σάρκα», «Κάψα» του αμερικανού εικαστικού και σκηνοθέτη Άντυ Ουώρχολ και πατέρα της Ποπ Άρτ προβάλλεται σε ειδικές προβολές. Η μουσική Ντίσκο και η Ντόνα Σάμερ ακούγεται στα στέκια των γκέι, χορεύεται σε μεγάλες αίθουσες και πίστες με έγχρωμα φωτορυθμικά και ενώ κλείνουν τις πόρτες τους ακούγεται ο Εθνικός μας Ύμνος. Νέα gay μπαρ ανοίγουν τις πύλες τους στην πρωτεύουσα (πέρα των γνωστών στα στενά της Πλάκας και της περιοχής του Μακρυγιάννη, στην πλατεία Βικτωρίας, την Φωκίωνος Νέγρη) στο πρώτο λιμάνι (υπολογίζω πάνω από 10) ανοίγουν και δέχονται τα νέα φιντάνια των ερωτικών επιθυμιών των Ελλήνων γκέι. Ο ερωτικός τουρισμός αμφοτέρων των φύλων ανθεί. Σάουνες και χαμάμ υποδέχονται τους πάντες για τα πάντα. Τα βίντεο κλαμπ ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά ενοικιάζοντας ερωτικές ταινίες παντός γούστου και επιλογής. Μικρής εμβέλειας τηλεοπτικοί σταθμοί όπως το SEVEN X και οι εκπομπές του παρακολουθούνται με μεγάλο ενδιαφέρον από το ελληνικό κοινό. Εκπομπές είχαν αν θυμάμαι καλά ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος ο Βασίλης Ραφαηλίδης, η Μαλβίνα Κάραλη, η Λιάνα Κανέλλη και άλλοι. Υπήρχε και το κοινό που παρακολουθούσε το «Ερωτοδικείο» και διάβαζε τα ομοφυλόφιλα δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου, ποιοι είναι και ποιοι της Ροζίτας Σώκου στην εφημερίδα «Απογευματινή». Αν η μνήμη μου δεν έχει ξεθωριάσει, η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» είχε δημοσιεύσει δύο «καταλόγους» (;) ονομάτων. Άτομα που ήσαν τέκτονες και άτομα κυβερνητικά που ήσαν ομοφυλόφιλα και συμμετείχαν στις ελληνικές κυβερνήσεις. Όσο για τα ιερά ερωτικά σκάνδαλα της Εκκλησίας, είχε φροντίσει να μας κατατοπίσει ο δημοσιογράφος κύριος Σπύρος Καρατζαφέρης με βιβλίο του.

    Να επαναλάβουμε την χρήσιμη μελέτη του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, Μετά τον «Καιάδα» «Αμφί» και Απελευθέρωση, Χρονικό- κείμενα, εκδόσεις Πολύχρονος Πλανήτης, Αθήνα, 1, 2005, σ.288, τιμή 20 ευρώ. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο «Στη Μνήμη των ομοφυλόφιλων θυμάτων του Ναζισμού και του Σταλινισμού». Βλέπε και προηγούμενο σημείωμα.

       Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας το περιοδικό «ΑΜΦΙ» περνά μπροστά από τα μάτια μας ένα μεγάλο μέρος της ομοφυλόφιλης μικροιστορίας των ελλήνων και ελληνίδων εκείνων των χρόνων, των αγώνων και αγωνιών τους, των δυσκολιών τους και παράλληλα η μακροιστορία της ελληνικής κοινωνίας και των αντιλήψεών της, των συνήθειών της και των αντιδράσεών της. Οι δύο εμπνευστές του κινήματος του ΑΚΟΕ, Αντρέας Βελισσαρόπουλος και Λουκάς Θεοδωρακόπουλος και το περιοδικό ΑΜΦΙ έστησαν γέφυρες ελευθερίας και αυτοδιάθεσης των ατόμων στο χρόνο. Προσπάθεια κοπιώδη, με αρκετές πίκρες και προβλήματα, αντιξοότητες, αλλά και  αποτελεσματικότητα στις προθέσεις τους. Προσήλωση σε έναν κοινωνικό στόχο, σε ένα όραμα που με αργά βήματα επιτεύχθηκε. Την αναγνώριση των αστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των γκέι. Δεν είναι υπερβολή η τιμή και ο έπαινος σε αυτήν την πρώτη μικρή άγνωστη στους περισσότερους ομάδα φίλων ή άγνωστων συναγωνιστών. Την αμνημόνευτη στους σύγχρονους  καιρούς.

        Δίνω στο Α΄ μέρος αυτής της αποδελτίωσης τους αριθμούς των τευχών που γνωρίζω, αναφέρω χρήσιμες πληροφορίες, ονόματα συγγραφέων και καλλιτεχνών. Μιά λεπτομερή γενική και ειδικότερη ευρετηρίαση, μία εξονυχιστική ματιά και κατηγοριοποίηση των θεμάτων της ύλης του περιοδικού, των άμεσων και έμμεσων αναφορών και σχολιασμών του απαιτεί άλλη μέθοδο και ερευνητική ματιά, χρονοβόρα εργασία, για να εξάγουμε τα ανάλογα κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος συμπεράσματα. Το δικό μου σκεπτικό στηρίζεται στις βιωματικές της ζωής μου μνήμες και στα φιλολογικά ενδιαφέροντα. Εξάλλου, ούτε η ζωή ούτε η ερωτική επιθυμία ούτε η λογοτεχνική παραγωγή αρχινά και τερματίζεται με την δική μου-μας γενιά. Ας μην λησμονούμε ότι έχει παρέλθει σχεδόν μισός αιώνας από τότε, και είναι φυσικό, οι σύγχρονες γενιές των γκέι και των στρέιτ να μην διαθέτουν ίχνος μνήμης της τότε εποχής (μία επαινετή υπενθύμιση είναι το σήριαλ «τα καλύτερά μας χρόνια») πόσο μάλλον των βιωματικών εμπειριών των ανθρώπων της, των σωμάτων της νεανικών μνημών. Πώς το τραγουδά χαρακτηριστικά η Χαρούλα Αλεξίου και ισχύει για κάθε γενιά, νέο ή νέα, «Να ζήσω ή να πεθάνω με ένα κορμί…..».  

              Α  Μ  Φ  Ι

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ.

Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Μαρία Μήτσορα, Δημοχάρους 14, Αθήνα.

Βοηθείστε στη διάδοση του περιοδικού σε συνοικιακά ή επαρχιακά περίπτερα.

Περίοδος Α΄

-Τεύχος 1/Άνοιξη 1978, σ.1-36, δρχ.30

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Σημείωση: Στοιχεία και κείμενα για το πρώτο τεύχος βλέπε το ηλεκτρονικό σημείωμά μου της 6 Σεπτεμβρίου 2014. Το πρώτο τεύχος επανεκδόθηκε με μόνη διαφορά ότι στο οπισθόφυλλο της πρώτη κυκλοφορίας έχουμε την μικρή διακήρυξη που μοιράζονταν ενώ στην δεύτερη ανατύπωση στο οπισθόφυλλο έχουμε τρείς σύντομες διαφημίσεις για μαγαζιά. Α) ΣΤΟ ΡΟΡ 11 νομίζουμε ότι όλοι οι άνθρωποι….» Δίσκοι, κασέτες, μουσικά βιβλία. Σκουφά 15 Α΄ Όροφος. Β) JACARE Θόλου 13 Πλάκα. Από το Μάη και πέρα θα είμαστε ανοιχτοί και στη διάθεσή σας όλη την ημέρα… Γ) Ένας καταπράσινος κήπος, φιλική παρέα, ωραία μουσική σας υπόσχονται όμορφες νυχτερινές ώρες… Ανοιχτά από τις 10 το πρωί από 1 Μαϊου. CHRISTOPHER BAR.

Ενώ η μικρή διακήρυξη της πρώτης έκδοσης μας προτρέπει: ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ. Να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που από πάντα μας καταπιέζει. Η στιγμή έφτασε, να βγούμε όλοι από τις τρύπες που μέχρι τώρα μας αναγκάζουν να κρυβόμαστε. Ας γίνει κοινή συνείδηση ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια ψυχική, σωματική ή πνευματική. Είναι μία φυσική κατάσταση. Απαιτούμε ίση μεταχείριση. Δεν ανεχόμαστε πιά οποιαδήποτε διάκριση μέσα στο κοινωνικό σύνολο που ζούμε. ΚΑΤΩ Ο ΕΤΕΡΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΚΑΤΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ, ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ.

Ενώ κάτω από την ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της επιτροπής για την ίδρυση του ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ, Διαβάζουμε: Το ΑΜΦΙ δεν επιχορηγείται από κανέναν και εκδίδεται από συνεισφορές των μελών του Α.Κ.Ο.Ε. Τα άρθρα κάθε τεύχους, οι εκφραζόμενες απόψεις και το ιδεολογικό τους περιεχόμενο δεν δεσμεύουν παρά τον συγγραφέα τους. Το ΑΜΦΙ δεν επεμβαίνει στα κείμενα των συνεργατών του, παρά εφόσον εμπίπτουν στις διατάξεις του περί Τύπου νόμου και τότε με παράκληση προς τον συγγραφέα του κειμένου. Το όνομα του συγγραφέα μπορεί να είναι ψευδώνυμο ή να δηλώνεται με τα αρχικά του. Το ΑΜΦΙ έχει ανάγκη υλικής καθώς και πνευματικής βοήθειας και καλεί τους φίλους και τους αναγνώστες του να το ενισχύσουν. Ταχυδρομική Διεύθυνση: Περιοδικό «ΑΜΦΙ», Πόστ Ρεστάντ, Ταχυδρομείο Αμπελοκήπων, Αθήνα.

     Το περιοδικό αρχινά τις σελίδες του με την στήλη ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΑ. Την στήλη και στα μεταγενέστερα τεύχη ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΑ κρατούσε και έγραφε, απαντούσε και έγραφε ο ποιητής και πρώτο συνιδρυτής του ΑΚΟΕ και εμπνευστής και ψυχή του περιοδικού Αμφί Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Ο Λουκάς έγραφε τα περισσότερα κείμενα της ύλης της πρώτης και δεύτερης περιόδου των τευχών, μετέφραζε κείμενα από τα γαλλικά κοινωνιολογικού και ψυχιατρικού περιεχομένου, αποσπάσματα γάλλων γκέι μυθιστορημάτων, δημοσίευε ποίησή του και σχόλιά του για ότι διάβαζε στον τότε ελληνικό τύπο και την κρατική τηλεόραση. Επίσης, κρατούσε, διάβαζε και απαντούσε τις σελίδες Αλληλογραφία του περιοδικού. Χρησιμοποιούσε είτε τα αρχικά του ονόματός του είτε το ο κύριος Ντίνος. Κάτι, που αν προσέξουμε τον απαντητικό σχολιασμό του παραπέμπει στον κύριο Φαίδων της «Διάπλασης των Παίδων» του παλαιού Γρηγορίου Ξενόπουλου. Όπως και νάχει, ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος υπήρξε όχι μόνο ο νονός του τίτλου του περιοδικού αλλά και ο επιμελητής της ύλης του και η στοργική φροντίδα της έκδοσης. Τα πρώτα  17 μονά και διπλά τεύχη, που άρχισαν την έκδοσή τους επί κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας και περάτωσαν τους δύο κύκλους της κυκλοφορίας του περιοδικού φέρουν αποκλειστικά την δική του σφραγίδα και ταυτότητα. Υπήρξε ένα άτομο αφοσιωμένο στον αγώνα των ομοφυλόφιλων, πρόσφερε όλες του τις δυνάμεις και έβγαινε πάντα μπροστά σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας και εκδήλωσης. Βιοπορίζονταν από τις αγγλικές και γαλλικές μεταφράσεις μυθιστορημάτων και επιστημονικών μελετών τις οποίες μετέφερε με επιτυχία στα ελληνικά. Υπολογίζονται σχεδόν 50 οι τίτλοι των βιβλίων που έχει μεταφράσει, και παρόλα αυτά, έβρισκε χρόνο, κουράγιο και αντοχές να ενδιαφέρεται και να φροντίζει τα της έκδοσης του περιοδικού. Συγκέντρωνε και ταξινομούσε την ύλη, αναζητούσε συγγραφείς και κρατούσε τα οικονομικά της έκδοσης. Τα τυπογραφικά, την αγορά χαρτιού, της έκδοσης και τα της κυκλοφορίας. Στόχος του ήταν, το περιοδικό, να φτάσει μία μέρα να έχει την δυνατότητα να δώσει λόγο και μαρτυρία και σε άλλες μειοψηφικές μέσα στην ελληνική κοινωνία ομάδες. Το περιοδικό, δεν έκρυβε τα λόγια του ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά. Δήλωνε ευθαρσώς και με ειλικρίνεια τι το ενοχλούσε, που διαφωνούσε και που συμφωνούσε από τις δημόσιες δηλώσεις και δημοσιεύματα του τύπου της εποχής. Συνήθως, δίχως να είναι περιοριστικός και δεσμευτικός ο πολιτικός και εκδοτικός χώρος, αναδημοσιεύονταν ή σχολιάζονταν έντυπα προερχόμενα από τον χώρο της αριστεράς, «Ο Πολίτης», το «Αντί», «Η Αυγή», την προοδευτική εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και «Κυριακάτικη», από το «Έθνος», ενώ από την συντηρητική πλευρά καυτηριάζονταν τα δημοσιογραφικά γραφόμενα και οι τίτλοι, οι δημοσιογραφικές σκανδαλοθηρικές θέσεις της εφημερίδας «Απογευματινή» και δημοσιογραφικών κονδυλοφόρων της, της «Βραδινής» κλπ. Αρνητικά σχολιάζονταν και η επαμφοτερίζουσα στάση των δημοσιογράφων του συγκροτήματος του Χρήστου Λαμπράκη, και ορισμένων δημοσιογράφων. Εξίσου στηλιτευτική ήταν η θέση του ΑΚΟΕ και του περιοδικού ΑΜΦΙ ενάντια στην επίσημη γραμμή του κομμουνιστικού κόμματος ελλάδας και του «Ριζοσπάστη» όπου δεν έχαναν την ευκαιρία να καταδικάσουν τους ομοφυλόφιλους και την ερωτική τους επιθυμία και επιλογές. Είναι φυσικό, αυτή η αρνητική στάση που εκδηλώνονταν φανερά και απροκάλυπτα του κκε ενάντια στους γκέι, να δημιουργήσει μία αντιπάθεια και εχθρότητα ανάμεσά τους. Αρκετοί ομοφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλες-τότε- όπως γνωρίζω και θυμάμαι, παρά του ότι ανήκαν στον ευρύτερο αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο ήσαν σφόδρα αντικομουνιστές και δεν είχαν καθόλου άδικο, να διαβάσει τι έγραφαν τα έντυπα του κόμματος, από πόσο μεγάλο πουριτανισμό και σκουριασμένη ηθικολογία ήσαν διαποτισμένα τα μέλη της κνε. Ούτε αυτοί ούτε εμείς έκτοτε, εμπιστευόμασταν αλλήλους. Όταν μάλιστα, μαθαίναμε και πληροφορούμασταν τα βασανιστήρια, τις εξορίες, τις δολοφονίες, τις διώξεις που υφίσταντο οι ομοφυλόφιλοι στην Μέκκα του μαρξισμού και στα άλλα κομμουνιστικά κράτη της ανατολικής ευρώπης, τις διώξεις των κουβανών ομοφυλόφιλων, τα βασανιστήρια στην Μαοϊκή Κίνα και ούτω κάθε εξής. Έτσι, οι σελίδες του περιοδικού ΑΜΦΙ είναι διάσπαρτες με μικρές και μεγάλες ειδήσεις και ανταποκρίσεις από τις διώξεις σε αυτά τα δικτατορικά καθεστώτα. Ο αγώνας των διαφόρων μειονοτήτων των χρόνων εκείνων, όπως και της ομάδας και των νέων ανθρώπων που υποστήριζαν τις αρχές του ΑΚΟΕ, διεξάγονταν σε δύο μέτωπα. Ήταν διμέτωπος, απέναντι στους επίσημους θεσμούς μιάς συντηρητικής ελληνικής, κλειστής κοινωνίας, και συντηρητικής κυβέρνησης η οποία κρατούσε τα ηνία της εξουσίας μετά την πτώση της χούντας, δίχως να απαλλαγεί και να βάλει στον κάλαθο των αχρήστων πλείστα νομοσχέδια, αναχρονιστικά και αντιδημοκρατικά της χούντας, και από την άλλη να αντιπαλέψει μια κουμμουνιστογενή παράταξη η οποία ήταν καθηλωμένη σε ηθικές και άλλες πρακτικές της περιόδου του εμφύλιου σπαραγμού και της ξένης κατοχής. Δεν υπήρχαν γέφυρες επικοινωνίας. Και, όπως πολύ ορθά και με ειλικρίνεια αναφέρει στα σχόλια και τα κείμενα που μεταφέρει από το περιοδικό στο βιβλίο του ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, αρκετές φορές σε διάφορες εκδηλώσεις όπως στην επέτειο του Πολυτεχνείου ή σε διάφορα νεολαιίστικα φεστιβάλ, όταν ομοφυλόφιλοι έβαζαν τραπεζάκια με έντυπα υπέρ του ΑΚΟΕ, το περιοδικό Αμφί ή βιβλία με ομοφυλόφιλο περιεχόμενο, κόκκινοι ιεροεξεταστές μας κατέστρεφαν τα έντυπα, έριχναν κάτω τα τραπεζάκια και μας κορόιδευαν όπως οι αστυνομικοί. Έτσι σαν νέοι και θερμοκέφαλοι γίνονταν πάντα ντου, μεταξύ ημών και αυτών. Σε αντίθεση με το σκουριασμένο ιερατείο του ελληνικού κκε και τις αναχρονιστικές θέσεις τους, πολλά κομμουνιστικά ευρωπαϊκά κόμματα στάθηκαν αλληλέγγυα στον αγώνα των ομοφυλοφίλων, όπως μας δηλώνουν συνεντεύξεις, κείμενα και ξένες ανταποκρίσεις και, κείμενα και λόγια ευρωπαίων κομμουνιστών. Εμείς πίσω, στην σπηλιά με τον Πολύφημο. Αυτές οι απόψεις και θέσεις ακούγονταν μέχρι το 1989 που, επιτέλους έπεσε το τείχος, και απελευθερώθηκαν οι χώρες της ανατολικής ευρώπης και άλλαξαν οι συνθήκες. Δυστυχώς, όπως η Ιστορία μας αποδείχνει ότι οι επαναστάτες ηγέτες και τα πολιτικά και ιδεολογικά τους οράματα, δεν είναι συνήθως υπέρ των αναγκών των διαφόρων μειονοτήτων. Όχι ότι οι καπιταλιστικές φιλελεύθερες κοινωνίες και οικονομίες είναι καλύτερες αλλά, κάπως υπάρχουν διέξοδοι ασφαλείας, για τις ερωτικές και σωματικές επιθυμίες και ανάγκες ζωής των ανθρώπων, ενώ από τον πάλαι ποτέ κόκκινο παράδεισο, «φωτιά και τσεκούρι» για τους προσκυνημένους του καπιταλιστικού συστήματος. Για να παραφράσω τον λόγο του στρατηγού Μακρυγιάννη, φορώντας την περικεφαλαία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Αυτά, για να μην ξεχνάμε και εμείς την ιστορία της δικής μας γενιάς, όπως και όλοι οι άλλοι δεν λησμονούν την δική τους. Δεν είχε καθόλου άδικο ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, παλαιός εαμίτης, όπως και άλλοι συγγραφείς που αφιέρωναν τα βιβλία τους στα ομοφυλόφιλα θύματα του φασισμού-ναζισμού και του σταλινισμού.

      Τα κείμενα του πρώτου τεύχους, εκτός από ελάχιστα, είναι ανώνυμα. Δημοσιεύεται στις σελίδες 4-5 «Η ΑΡΧΗ» κείμενο το οποίο μας μιλά για την συγκέντρωση στις 25 Απριλίου του ΑΚΟΕ και των Τραβεστί στο θέατρο Λουζιτάνια στην Αθήνα. Μια μεγάλη πρωτόγνωρη συγκέντρωση για τα ελληνικά δεδομένα και το ελληνικό αθηναϊκό κοινό που συζητήθηκε ευρέως. Ακολουθεί το κείμενο «Δομή: Εποικοδόμημα και σεξουαλική απελευθέρωση» Ένα πολιτικό κείμενο που συνδέει τον αγώνα της πάλης των τάξεων με τον αγώνα για τα δικαιώματα των διαφόρων μειονοτήτων, των ομοφυλόφιλων, του γυναικείου κινήματος κλπ. Το άρθρο αρχινά με την πρόταση «Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΑΝ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ». Το κείμενο της επόμενης σελίδας «ΤΟ ΣΕΞ, ΤΑ/ ΠΡΟΤΥΠΑ/ ΚΑΙ Ο ΟΜΟΦΛΟΦΙΛΟΣ» είναι το κείμενο που διαβάστηκε στη συγκέντρωση του θεάτρου Λουζιτάνια. Παραβλέποντας τα επικαιρικά της εποχής ξεχωρίζουμε το πολιτικής υφής κείμενο, «Καπιταλισμός και Σεξουαλική Απελευθέρωση». Ακολουθεί το δισέλιδο κείμενο «Περιθωλογία». Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον πολιτικής χροιάς άρθρο «Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ». Του George Schuvaloff, από το περιοδικό Christopher Street, τόμος Ι, Νοεμ. 3, Νοέμβρης 1976. Δεν αναφέρεται όνομα μεταφραστή όμως, στην σημείωση που κάνει ο μεταφραστής, μας λέει: «Η έλλειψη μιάς μαρξιστικής οπτικής και ένας επιπόλαιος, «αμερικάνικος» αντισοβιετισμός, είναι καταφανή στο άρθρο του συγγραφέα. Χαρακτηριστική είναι επίσης και η παράλειψη  του ν’ αναφερθεί στο λενινιστικό σύνταγμα και τη νομοθεσία της Οκτωβριανής Επανάστασης σύμφωνα με τα οποία η ομοφυλοφιλία δεν αποτελούσε αδίκημα στην Σοβιετική Ένωση. Ο Γκριγκόρι Μπάτκις, διευθυντής του Ινστιτούτου κοινωνικής υγιεινής  της Μόσχας έγραφε το 1923: «Όσο για την ομοφυλοφιλία  και άλλες μορφές σεξουαλικής ικανοποίησης που οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες ορίζουν ως εγκλήματα κατά της δημόσιας ηθικής, η σοβιετική νομοθεσία τις θεωρεί ακριβώς ισάξιες με τη λεγόμενη «φυσική σχέση». Όλες οι μορφές σεξουαλικών σχέσεων αποτελούν ιδιωτικό θέμα.  Ανάγκη ποινικής δίωξης παρατηρείται όταν γίνεται χρήση Βίας ή εξαναγκασμού». … Ακολουθεί το «ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 11-12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1976 ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ  του Κ.Κ. Μεγάλης Βρετανίας. Ακόμα στο τεύχος διαβάζουμε συζήτηση-συνέντευξη μελών του ΑΚΟΕ. Την υπογραφή 250 ονομάτων καλλιτεχνών, συγγραφέων, επιστημόνων ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού υποστήριξης στο ΑΚΟΕ για το «νομοσχέδιο περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων». Ακολουθούν οι δύο σελίδες «Μαρτυρίες» με κείμενα που έχουν σχέση με εμπειρίες ομοφυλοφίλων. Και το τεύχος κλείνει με μία φανταστική ιστορία «ή ο θάνατός σου η ζωή μου και άλλα λαϊκά σύμβολα».          

-Τεύχος 2-3/ Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 1978, σ.72, δρχ. 50

Για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων

(Εκδότης: Γιώργος Κονδύλης, Τριών Ιεραρχών 190, Άνω Πετράλωνα.. Μοντάζ- Κασέ: Μάκης Τσιπουρίδης. Σχέδια- κολλάζ: Κοκτώ, Νόρζ, Κ. Τριανταφύλλου). Κεντρική διάθεση: «ΠΛΕΘΡΟΝ», Τοσίτσα 1^α.

Σημείωση: Το τεύχος αρχινά με την δημοσίευση «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ» Κομμάτων που αντιπροσωπεύουν 144 από τις 150 έδρες της Ολλανδικής Βουλής των Κοινοτήτων, προς την Ελληνική Βουλή, ενάντια στη ψήφιση του Νομοσχεδίου εναντίον των ομοφυλοφίλων. Ακολουθεί το άρθρο «Για μια τελική νίκη του Α.Κ.Ο.Ε. Έπονται οι σελίδες «ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΑ» με σχόλια σε κρίσεις και δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου. Στις σελίδες 10-11 έχουμε την δημοσίευση ενός αγνώστου ποιήματος του Γεωργίου Τερτσέτη, «Η Δικαία Εκδίκησις».  Η παρουσίαση γίνεται με τα αρχικά Ε. Π. (Ειρήνη Πετροπούλου ;). Ο Γεώργιος Τερτσέτης είναι ο έλληνας δικαστής ο οποίος μειοψήφησε στην δίκη, και αθώωσε τον Γέρο του Μοριά, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Το  ποίημα κυκλοφόρησε και αυτόνομο σε ένα μικρό βιβλιαράκι, τα τελευταία χρόνια από τις εκδόσεις του περιοδικού Περίπλους. Ακολουθούν οι σελίδες: «Συζήτηση με τον φιλόσοφο- ψυχαναλυτή Φελίξ Γκουατταρί. Το νομοσχέδιο, οι ομοφυλόφιλοι και η αυτοοργάνωση των «περιθωριακών» ομάδων., Ακολουθεί η αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» 1/7/1978 του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά στην οποία μιλά υπέρ των ομοφυλοφίλων και τα δικαιώματά τους. Ενώ στην επόμενη σελίδα-παραλείπω τα αρνητικά σχόλια εναντίον του σεξολόγου και συγγραφέα Νίκου Ζακόπουλου ο οποίος αρθρογραφούσε πάντα αρνητικά εναντίον των ομοφυλοφίλων είτε στην «Αθηναϊκή», είτε στην «Ελευθεροτυπία»-αναδημοσιεύεται άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Βότση, στην «Ελευθεροτυπία» στην σελίδα του «γεγονότα», με τίτλο «Από τον Καιάδα του Λαδά στους νόμους του Μπάλκου.». Οι έλληνες ομοφυλόφιλοι προσφεύγουν στο συμβούλιο της ευρώπης. Δημοσιεύονται ακόμα επιστολές και κείμενα διαμαρτυρίας προς τον πρόεδρο του Πασοκ Ανδρέα Παπανδρέου, τον πρόεδρο της Βουλής Παπασπύρου κλπ. Ο Τάκης Αγγελίδης από το Παγκράτι δημοσιεύει ένα γράμμα στις σελίδες 32-33. Ο γιώργος Μ. Ν.  γράφει το κείμενο “Macho Man”. Γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος Βίλατζ Πέπολ. Ακολουθούν σελίδες συνεντεύξεων με ομοφυλόφιλο ολλανδό βουλευτή και του Χέλμ ντε Λάατ μέλος του κομμουνιστικού κόμματος των Κάτω Χωρών. Έχουμε την δημοσίευση «Επιστολή προς το περιοδικό «Για την Απελευθέρωση των  γυναικών». Ενώ, ο συγγραφέας και συνεργάτης του Αμφί (συναντάμε το όνομά του σε αρκετά τεύχη) δημοσιεύει το κείμενο: «Με αφορμή ένα άρθρο στο «ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ». Στην σελίδα 47-48 αναδημοσιεύεται το «άρθρο του καθηγητή Γ. Α. Κουμάντου» στην εφημερίδα «Βήμα» της Κυριακής 10/9/1978. Με τα αρχικά Ν. Κ. δημοσιεύεται «Απάντηση σε ένα άρθρο της Κίτσας Μπόντζου»  στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 6/8/1978. Ο Δ. Μ. υπογράφει τις σελίδες με νέα από τον ξένο τύπο για το ομοφυλόφιλο κίνημα και τους γκέι διεθνώς.  Στις επόμενες σελίδες έχουμε την δημοσίευση άρθρου των Ψυχιάτρων και επίσημων φορέων τους κατά του νομοσχεδίου Δοξιάδη. Υπογράφουν 55 γιατροί ψυχίατροι και νευρολόγοι ψυχίατροι. Στα ονόματα ξεχωρίζουμε αυτό του συγγραφέα Γιώργου Χειμωνά, του ποιητή Μανόλη Πρατικάκη, του Μάριου Μαρκίδη, του Γιώργου Καράμπελα κ. ά. Στις σελίδες 59-61 έχουμε την ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ/ ΒΙΒΛΙΟΛΟΓΙΑ. Έχουμε έναν Κατάλογο αμετάφραστων στα ελληνικά μελετημάτων 7 συνολικά τίτλοι βιβλίων αγγλικά και γαλλικά τα οποία μας διαφωτίζουν για το φαινόμενο της Ομοφυλοφιλίας, τα πρώτα κινήματα των γκέι, την αμερικάνικη ιστορία των γκέι, την ομοφυλόφιλη επιθυμία κλπ. Με τα αρχικά Τ. Σ. διαβάζουμε το κείμενο «Οι ερωτικές προτιμήσεις των ομοφυλοφίλων» (λόγος συμβουλευτικός). Ενώ η Μπέττυ γράφει το «Μέρα και Νύχτα» «Εκλεπτυσμένοι» και «αγροτικοί». Ο Π. Β. Ξ. γράφει στις Μαρτυρίες, το «Μια στρατιωτική τσόντα». Ακολουθούν οι σελίδες της «Αλληλογραφίας», και το τεύχος κλείνει με το κείμενο του ΑΚΟΕ, «Τι να κάνουμε σαν ομοφυλόφιλοι». Στο οπισθόφυλλο του διπλού τεύχους δημοσιεύεται η «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ» την οποία υπογράφουν συγγραφείς και φιλόσοφοι, σκηνοθέτες από την Γαλλία αλλά και την Αμερική. Όπως ο Ζαν Πωλ Σαρτ, η Σιμον ντε Μπωβουάρ, ο Λουϊ Αλτουσέρ, ο Ρολάν Μπάρτ, ο Φρανσουά Σατελέ, ο Ζίλλ Ντασσέν, ο Κώστας Γαβράς, η Τζούλια Κρίστεβα, ο Μισέλ Φουκώ, ο Νίκος Πουλαντζάς, ο Ρενέ Σερερ και αρκετοί άλλοι.   

Περίοδος Β΄.

-Τεύχος 1/ Άνοιξη (Μάρτιος-Απρίλιος-Μάϊος) 1979, σ.82, δρχ. 60.

(Ζαλόγγου 6 α, Αθήνα ΤΤ142. Ταχυδρομική θυρίδα 3087, ταχυδρομείο Αμπελοκήπων, Αθήνα. Υπεύθυνος: Γιώργος Κονδύλης)

Σημείωση: (Στο τεύχος περιλαμβάνεται μία μονοσέλιδη διακήρυξη-ανακοίνωση του ΑΚΟΕ. «ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟΘΗΡΙΑ/ Με αφορμή τη σειρά «Ολοκαύτωμα»/». Την ανακοίνωση που υπογράφει εκ μέρους του ΑΚΟΕ, ο Κώστας Θεοφιλόπουλος Πολιτικός Επιστήμων, Αθήνα 3/4/1979 στάλθηκε με συστημένη επιστολή στους διευθυντές όλων των αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών.)

Στο εξώφυλλο διαβάζουμε τα ονόματα των: Μισέλ Φουκώ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ.- Βίλχελμ Στέκελ: ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ΚΑΙ ΚΑΖΑΝΟΒΑΣ. –ΦΑΚΕΛΟΣ ΜΠΙΝΙΚΟΥ ΣΙΦΝΑΙΟΥ.- ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΟΥΛΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΑΚΗ- ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΟΞΙΑΔΗ.-Ελένη Μενελάου: ΟΙ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΣΒΙΑΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ.- Φάνης Ζαγρέας: ΤΟ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ.- ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ.- Κ. Λάϊος: Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ.- ΙΣΠΑΝΙΑ: μια ομοφυλοφιλική έκρηξη.-Pier Paolo Pasolini: ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ.-Λουκάς Θεοδωρακόπουλος: 5 ΠΟΙΗΜΑΤΑ.- Νίκος Σπάνιας: LOVE SYNCOPATED.- Μάκης Δημητρίου: Η ΚΑΜΑΡΑ.

Ενώ στο οπισθόφυλλο δημοσιεύεται ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο της ελληνικής Βουλής Δημήτριον Παπασπύρου (τον επονομαζόμενο από τους πολιτικούς του αντιπάλους και «μπαλάντζα») την οποία υπογράφουν η κεντρική επιτροπή του Ισπανικού κομμουνιστικού κόμματος, του σοσιαλιστικού και του εργατικού. Και οι γενικοί γραμματείς της κομμουνιστικής ομοσπονδίας και γραμματείας.

    Το τεύχος ανοίγει τις σελίδες του με το κείμενο «Το πείραμα πέτυχε» που αναφέρεται στην απόσυρση του περιβόητου νομοσχεδίου Δοξιάδη. Ακολουθούν οι σελίδες Αμφισβητητικά. Διαβάζουμε για την καθηγήτρια και ηθοποιό η οποία μίλησε απαξιωτικά για τον αμερικανό συγγραφέα Τέννεση Ουίλλιαμς. Την υποστήριξη του ποιητή κα αντιστασιακού πολιτικού Ανδρέα Λεντάκη, στο ΑΚΟΕ, και την άρνηση να υπογράψει την επιστολή διαμαρτυρίας ο κόκκινος ποιητής Γιάννης Ρίτσος. (Κλείνεις το στόμα και δεν σχολιάζεις την στάση του μαρξιστή ποιητή). Και μικρό απόσπασμα από κείμενο του Γιάννη Τσαρούχη. Ακολουθούν οι σελίδες με κεντρικό θέμα: «Το ομοφυλοφιλικό περιθώριο» σε αναζήτηση ταυτότητας και στρατηγικής. Τις σελίδες υπογράφει ο Φάνης Ζαγρέας. Ο Κ.Λ. γράφει το «Μια ιστορική ευκαιρία». Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος με τα αρχικά του δημοσιεύει το κείμενο «Η άλλη άποψη: σχόλιο πάνω στο άρθρο «μια ιστορική ευκαιρία’».

Ο ποιητή και εκδότης Γιώργος Χρονάς αποδίδει το ποίημα «το σώμα στη μάχη» του ιταλού ποιητή και σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini,  σ.31 (αναδημοσίευση του ποιήματος από το βιβλίο «Η ζωή του Παζολίνι».) Η Ελένη Μενελάου δημοσιεύει το «Οι ετεροφυλόφιλοι και ο λεσβιακός έρωτας». Ακολουθεί η συνέντευξη με τον Μίκυ Σίλβα μέλος του κ.κ. Μεγάλης Βρετανίας.  Ο Β. Σ. μεταφράζει το «Είμαστε ομοφυλόφιλοι» δηλώνουν 682 Γερμανοί στο Stern. Ακολουθούν οι σελίδες 42-43 με ποιήματα των Νίκου Σπάνια, Love syncopated. Όταν χάνεις τον ανδρισμό σου του Μάκη Δημητρίου. Και 5 Ποιήματα του Λουκά Θεοδωρακόπουλου: ξανοίγεις μέσα μου/ αναρριχώμαι σαν κισσός/ το σώμα σου/ νοερό/ εικόνα. Από την συλλογή Αναδρομή εκδόσεις Καστανιώτη. Ο Λ. Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει απόσπασμα: «Δον Ζουάν και Καζανόβας» από το βιβλίο του Βίλχελμ Στέκελ. Ο Μανώλης Π. γράφει «Το επαναστατικό άλλοθι και οι στρατευμένοι ομοφυλόφιλοι». Ο Αλέκος Μ. το άρθρο «Πώς γίνεται κανένας ετεροφυλόφιλος; Πόσο ουδέτεροι είναι οι επιστημονικοί λόγοι;».  Δημοσιεύεται «Ανοιχτή επιστολή προς την Ρούλα Κακλαμανάκη» υπογράφεται από τον Λ. Θ. ως εκπρόσωπο του ΑΚΟΕ. Η ποιήτρια από τον Πειραιά Ρούλα Κακλαμανάκη διετέλεσε υφυπουργός σε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο συγγραφέας Μάκης Δημητρίου δημοσιεύει το κείμενο «Η Κάμαρα». Με τα αρχικά Α. Δ. δημοσιεύεται το άρθρο «Η Κοπερνίκεια Επανάσταση» και οι μεθυσμένοι καρδινάλιοι (φιλομόφυλοι και ιατρόψυχοι)», από ένα άρθρο του ψυχιάτρου Νίκου Παπαγιάννη στο περιοδικό «Ο Πολίτης» τχ. 21. Ο  Κ. Λάϊος γράφει το κείμενο «Η Ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας». Ο Σπύρος Θ. «Το μέτρο μιας πολιτικοποίησης» στο πανελλήνιο νοσοκομειακό συνέδριο.

Στις σελίδες Βιβλιογραφία/ Βιβλιολογία, σ.66-68, έχουμε κρίση του Α΄ τόμου του βιβλίου του Μισέλ Φουκώ, Η Ιστορία της Σεξουαλικότητας. Ο Ξ. Μ. υπογράφει τις «ιατρικές τεχνολογίες του σεξ» του Μισέλ Φουκώ από τον 1^ο τόμο του τόμου Ιστορία της σεξουαλικότητας, σ. 153-158. Ο Α. μας εξομολογείται τις «πρώτες μου σεξουαλικές εμπειρίες». Στην σελίδα 74 δημοσιεύεται το ποίημα «Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ» του ισπανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη. Ακολουθούν οι σελίδες «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ Α.Κ.Ο.Ε.» Μια μπροσούρα που μοιράστηκε στο λαό. Και το τεύχος κλείνει με τις σελίδες Αλληλογραφίας,  Ενώ στην μέσα σελίδα του οπισθόφυλλου δίνεται η πληροφορία για έναν Διαγωνισμού ενός γκέι βιβλίου στην Μεγάλη Βρετανία και ο σχολιασμός και η προτροπή να βρεθεί και ένας έλληνας να γράψει μία μελέτη για την Ομοφυλοφιλία.    

-Τεύχος  2/Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος 1979,  σ.90,  δρχ.60.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ.

(Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, Σκαλιστήρη 9, Πατήσια. Διευθύνεται από Επιτροπή. Εξώφυλλο: από το «Σατυρικόν» του Φελλίνι (κολάζ))

      Φίλοι  αναγνώστες

Από το τεύχος αυτό ο υπότιτλος του περιοδικού μας αλλάζει. Ο παλιός, («Για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων») αντικαθίσταται από τον καινούργιο υπότιτλο, («Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας»).

     Παρόλο που το «θεωρητικό» δίλημμα μένει ακόμη ανοιχτό, ορισμένοι από τους λόγους πού συζητήθηκαν σχετικά με την αλλαγή παρατίθενται πιό κάτω συνοπτικά.

     Ο παλιός υπότιτλος υποβάλλει την ιδέα ότι το ΑΜΦΙ σαν περιοδικό-και το ΑΚΟΕ σαν ομάδα- αναλαμβάνει να λύσει όλα τα προβλήματα που εμφανίζονται στους ομοφυλόφιλους σαν άτομα και σαν σύνολο, οδηγώντας τους στην ελευθερία μεσσιανικά. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι υιοθετούμε μιά στάση μεσσία, ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις σε όλα τα σοβαρά προβλήματα και περιμένουμε τις μάζες των ομοφυλόφιλων να συσπειρωθούν κάτω από την «ηγεσία» μας. Η πραγματικότητα είναι πώς δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε άτομα εξαρτημένα από μας, αλλά να προσφέρουμε εναύσματα, να γίνουμε καταλύτες στον προβληματισμό και στην πρακτική ανεξάρτητων ατόμων ή ομάδων πού κάτι θα ‘χουν να κερδίσουν από την επαφή τους μαζί μας, χωρίς όμως να υποχρεωθούν να ευθυγραμμισθούν με όλες τις τάσεις που καθορίζουν εμάς σαν ομάδα- τάσεις, που, πρέπει να συμπληρώσουμε, βρίσκονται συνεχώς υπό εξέλιξη. Κι ελπίζουμε ότι τα άτομα ή οι ομάδες αυτές πού έρχονται σ’ επαφή μαζί μας μπορούν κάλλιστα να δουλέψουν όλες μαζί, κι εμείς μαζί τους, για συγκεκριμένους σκοπούς πανελλήνιου επιπέδου, αυθόρμητα και ανάλογα με τις απαιτήσεις των συνθηκών.

     Για τη συγκεκριμένη αυτή συσπείρωση δυνάμεων της αμφισβήτησης γύρω από σκοπούς συγκεκριμένους δεν κρίνουμε αναγκαία την ύπαρξη ενός κεντρικού Μεσσία της απελευθέρωσης.

     Κι ακόμα: με το νέο υπότιτλο υπογραμμίζουμε ξανά πώς μας απασχολεί κάθε περίπτωση καταστολής της ομοφυλόφιλης επιθυμίας όχι μόνο σε σχέση με τους συγκεκριμένους ανθρώπους που είναι αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι, αλλά και για τους τόσους άλλους που έχουν ομοφυλόφιλες επιθυμίες παράλληλα με την ετεροφυλοφιλική τους ταυτότητα.

     Γιατί εάν οι ομοφυλόφιλοι είναι αυτοί πού πληρώνουν κατά κύριο λόγο τις απάνθρωπες συνέπειες της ιεράρχησης (ετεροφυλόφιλη επιθυμία= καλό/ ομοφυλόφιλη επιθυμία= κακό) η ιεράρχηση αυτή περιορίζει αστυνομευτικά τη δυνατότητα ελευθερίας των επιλογών στο χώρο της ηδονής για ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο.

     Κι αυτή η ακρωτηριαστική ιεράρχηση είναι η ουσία της μιζέριας που πρέπει να ξεπεράσουμε.

Σημείωση:  Ο υπότιτλος του περιοδικού αλλάζει,  διευρύνεται, γίνεται ¨για την απελευθέρωση της ανθρώπινης επιθυμίας». Στις σελίδες Αμφισβητητικά, που υπογράφει ο Λ. Θεοδωρακόπουλος, διαβάζουμε το «Ο Καβάφης και οι καβαφολόγοι», σ. 5. Επίσης πληροφορούμαστε για την έκδοση ενός καινούργιου περιοδικού για την ομοφυλοφιλία τις «Μάσκες». 114 σελίδων. Η έκδοση έγινε στο Παρίσι. Τέλος επαινείται ο πεζογράφος Γιώργος Ιωάννου για την δημοσίευση στο περιοδικό «Αντί» τχ. 126, για το ΑΜΦΙ. Δες προηγούμενο σημείωμα για τον Γιώργο Ιωάννου. Ο Σπύρος μεταφράζει το «Ευνουχισμός με αντάλλαγμα την ελευθερία» από την Lotta continua.  Ο Λ. Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει σελίδες «Σεξουαλική παρόρμηση, διαστροφή και σεξουαλικοί εγκληματίες» από το βιβλίο του Ουλοστραμ Σεξουαλικές Μειονότητες.  Ο ελληνοαμερικανός ποιητής Νίκος Σπάνιας δημοσιεύει το προκλητικό ποίημα «η ποιητική μου» αφιερωμένο στο Γιώργο Βέη, σ. 17. Το ποίημα, μαζί με την γυμνή αντρική φωτογραφία προκάλεσαν τα χρηστά ήθη της εποχής και η δικαιοσύνη έστειλε στα ελληνικά δικαστήρια τους υπεύθυνους του περιοδικού Αμφί, στην δίκη που διεξήχθη το περιοδικό υπερασπίστηκαν πολλές προσωπικότητες της εποχής. Το περιοδικό αθωώθηκε τελικά. Η ιστορία «Touch me» υπογράφεται από τον Μάκη Δημητρίου, όπως και «Ο φιόγκος» των παρακάτων σελίδων. Ο Μάρκος Τ. αναφέρεται στη «διαφορετική πολιτικοποίηση». Ο Αλέκος Δ, στηριζόμενος σε μία ιδέα του περιοδικού Gay Pied, γράφει το κείμενο «ένα θέμα ταμπού: Οι ετεροφυλόφιλοι είναι κίνδυνος για την κοινωνία». Ο Λ. Θ. υπογράφει το άρθρο «πρότυπα και ρόλοι και η παγίδα της εκθήλυνσης». Ο νεαρός Στιλιτάνο από την Θεσσαλονίκη γράφει «Το Πάρκο». Ακολουθεί συνέντευξη με τον Σουηδό βουλευτή του Κ.Κ. Σουηδίας, Jorn Svensson: «Οι προκαταλήψεις κατά της ομοφυλοφιλίας είναι ένα κομμάτι του χάρτη της φασιστικής νοοτροπίας». Πρίν την συνέντευξη σημειώνεται: «Συμπληρώνονται 10 χρόνια απ’ την έναρξη των αγώνων του ριζοσπαστικού ομοφυλόφιλου κινήματος πού, κατά τη διάρκεια των 10 αυτών χρόνων, απλώθηκε στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και Αμερικής. Στην Ελλάδα η συζήτηση τώρα αρχίζει. Με την ίδρυση του Α.Κ.Ο.Ε. (Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας), ξαναβγαίνει το θέμα στην επιφάνεια. Η παρουσία του Α.Κ.Ο.Ε. στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1978 προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις μέσα στους κύκλους της αριστεράς. Η συνέντευξη έχει σα σκοπό να παρουσιάσει τις θέσεις ενός ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κόμματος σχετικά με το θέμα «ομοφυλοφιλία». Το σουηδικό κομμουνιστικό κόμμα είναι ένα από τα κομμουνιστικά κόμματα που έχουν πάρει θέση. Η συνέντευξη πάρθηκε από τον Θ. Βόβολη, μέλος του Α.Κ.Ο.Ε.».

Ο Χ. Λεττονός ακολουθεί με το απόσπασμα «Η μεθυσμένη μητέρα». Ακολουθούν σελίδες από την επιστήμη της Ψυχιατρικής από το περιοδικό Gay Left, Καλοκαίρι 1978: «Χρειάζεται θεραπεία η ψυχιατρική;». Ο Νίκος Μπαλής μεταφράζει δύο ποιήματα «τώρα γαλλία» και «ο θάνατος των ποιητών» του Χάρολντ Νορς. Ο πειραιώτης ποιητής και μεταφραστής Αντρέας Αγγελάκης δημοσιεύει το μονόπρακτο «Η ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ». Ο φοιτητής της νομικής Γεώργιος Θ. Παπαδόπουλος από την συμπρωτεύουσα δημοσιεύει επιστολή που είχε αποστείλει στο περιοδικό «Ο Πολίτης» τχ.21/8,10, 1978 με αφορμή ένα άρθρο του ψυχιάτρου Νίκου Παπαγιάννη με τίτλο «Το γλωσσικό ιδίωμα των φιλομοφύλων». Δημοσιεύεται επιστολή του εκδότη του Πολίτη Άγγελου Ελεφάντη και του Λ. Θεοδωρακόπουλου. Ο Μιχάλης δημοσιεύει το κείμενο «Προς Θεσσαλονικείς». Οι σελίδες 57-60 αναδημοσιεύουν «Μια πρώτη συζήτηση με το «Αμφί», από το περιοδικό «Αγώνας» τχ. 6. Ενδιαφέρουσες είναι οι θέσεις μελών του ΑΚΟΕ που δημοσιεύονται στις σελίδες με τίτλο «Μια συζήτηση μελών του ΑΚΟΕ». Τα κείμενα αυτά καθώς και οι συζητήσεις μεταξύ των μελών του ΑΚΟΕ, φανερώνουν τις ζυμώσεις και τις ιδέες και διεργασίες που συνέβαιναν εκείνη την περίοδο στους κόλπους του απελευθερωτικού κινήματος. Ο Μάρκου μεταφράζει από το περιοδικό Masques τχ.1/5, 1979, το άρθρο του Suzette Triton, «σε αναζήτηση ταυτότητας». Ακολουθούν οι σελίδες με την « βαθιά πολιτισμική επανάσταση στη καταλωνία καστίλλη ανδαλουσία γαλλικία χώρα των βάσκων και βαλένσια». Στις σελίδες 78-79 της Βιβλιογραφίας- Βιβλιολογίας παρουσιάζεται το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα John Rechy: Outlaw (Ο Σεξουαλικά Παράνομος), την κριτική υπογράφει ο Α. Ενδέχεται να είναι ο ποιητής και αγγλομαθής Ανδρέας Αγγελάκης. Το Ρήτς τον γνωρίζουμε από την μετάφραση στα ελληνικά του μυθιστορήματός τους «Πόλη της Νύχτας». Ο Ανδρέας Αγγελάκης με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης δημοσιεύει σ. 82 δύο ποιήματα. Το «παραλλαγή σ’ ένα στίχο» και «τα χέρια». Ο Βασίλης Ράμφος δημοσιεύει την κινηματογραφική κριτική «Τα γεράκια της νύχτας» των Ρον Πεκ και Πωλ Χάλαμ, ομοφυλόφιλη ταινία που προβλήθηκε στις Κάννες. Το τεύχος κλείνει τις σελίδες του με τις «Εσωτερικές ειδήσεις», της «Διεθνής επικαιρότητας» και την Αλληλογραφία. Στο οπισθόφυλλο δημοσιεύεται καταγγελία συμπαράστασης του ΑΚΟΕ για χώρα του περσικού κόλπου που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα.    

-Τεύχος 3-4/Φθινόπωρο- Χειμώνας 1979, σ.90, δρχ.60.

Η ΚΑΡΛΑ ΡΑΒΑΓΙΟΛΗ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΑΜΦΙ.- ΑΡΧΕΣ & ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ Α. Κ. Ο. Ε.-ΣΑΠΦΏ: τρία ποιήματα.- ΛΕΣΒΙΕΣ: Γιατί; Απόψεις για τη γυναικεία ομοφυλοφιλία.

( Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Κεντρική Διάθεση Αθηνών: Εκδόσεις Οδυσσέας. Καλλιτεχνική Επιμέλεια- Μοντάζ: Μάκης Τσιπουρίδης. Εξώφυλλο: Γιάννης Μαράβας

     Σημείωση: Από τις σελίδες Αμφισβητητικά και τα σχόλια του Λ. Θ. ξεχωρίζουμε την μικρή παρουσίαση του βιβλίου Γιάννη Καλιόρη, «Η Ισότητα της Διαφοράς» σκέψεις για την ισότητα των φύλων, εκδόσεις Διογένης, Αθήνα 1979. Για την «πειθαρχική δίωξη του Γιώργου Βότση». Την «μνήμη του Νίκου Πουλαντζά». Σχολιάζεται η πατερναλιστική αντίδραση της εφημερίδας Ριζοσπάστης «Ξεπεσμός και Κατάπτωση» για το Φεστιβάλ της Αυγής και του Θουρίου. Ακόμα για «Ο Χρηστάκης και το «ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ», και «η κατάσχεση του αμφί και το πολυτεχνείο». Τέλος ανακοινώνεται το εξής: «οι νέες στήλες του Αμφί. Από το τεύχος αυτό, στην προσπάθειά μας ν’ αγκαλιάσουμε πλατύτερα στρώματα αναγνωστών και ν’ ανταποκριθούμε στις υποδείξεις των φίλων μας, εγκαινιάζουμε τρείς καινούργιες στήλες: τη στήλη Αλληλογραφίας Αναγνωστών, Βιβλιοπαρουσίασης, και τη στήλη αλληλογραφίας του «κυρίου Ντίνου». Από την ύλη του τεύχους:

-Η Ιταλίδα γερουσιαστής Κάρλα Ραβαγιόλι μιλάει στο ΑΜΦΙ. Φεμινιστικό και Ομοφυλόφιλο Κίνημα. Μαθαίνουμε για την ίδρυση του Αυτόνομου Μετώπου Ομοφυλοφίλων Θεσσαλονίκης. Ενώ πληροφορούμαστε για την αλλαγή του υπότιτλου: «Στο καλοκαιρινό τεύχος του ΑΜΦΙ άλλαξε ο υπότιτλος: το «για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων» έγινε «για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας». Η αλλαγή φάνηκε «συνταραχτική», ίσως αυθαίρετη, και κριτικαρίστηκε ποικιλότροπα. Ακούσαμε ότι μιά «στάση» ήταν: «Άς κοιτάξουν πρώτα την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων των ιδιων…».  Ο Μανώλης Π. γράφει το «Ο Μυθικός Φαλλός πάντα πληρώνεται» Η περίπτωση της Γεωργίας Δημουλά και μερικά λόγια για το «Βήμα». Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει και γράφει την εισαγωγή σε ένα ενδιαφέρον άρθρο και ζήτημα: «ΓΗΡΑΤΕΙΑ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ». Δημοσιεύονται κείμενα των: -Rene Laforestrie, Guy Missoum, «βοήθεια σ’ αυτούς που φεύγουν» και  Gabriel Matzheff, «διαβάζοντας τον Κικέρωνα». Πολύ ενδιαφέρουσα η επιλογή της παρουσίασης του θέματος αυτού από τον Λουκά Θεοδωρακόπουλου, για τα «Γηρατειά» ως μειονότητα μέσα στο κοινωνικό σύνολο της ελληνικής πολιτείας. Και, αυτά, το 1979, Σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια πριν, αρχίζουν να μιλούν οι κυβερνήσεις με παρόμοια ακανθώδη ζητήματα, όπως πχ. αυτό της υπογεννητικότητας, και της γήρανσης του πολιτισμού, τις λιγότερες γεννήσεις από τους θανάτους, τα πολλά αυτοκινητιστικά δυστυχήματα κλπ. Μεγάλη και συχνή η συνήθεια των νεοελλήνων να «παρκάρουν» τα γεροντότερα πρόσωπα των οικογενειών τους σε γηροκομεία και οίκους ευγηρίας. Και η αξία αυτών των σελίδων όταν δημοσιεύονται σε ένα καθαρά γκέι περιοδικό αποκτά μεγαλύτερη σημασία και για τους στόχους και τις κοινωνικές φιλοδοξίες του περιοδικού και της ομάδας που το στελεχώνουν. Ακολουθούν οι σελίδες με τις «Αρχές και Στόχοι του ΑΚΟΕ», και η αναδημοσίευση από το αγγλικό φεμινιστικό περιοδικό SPARE RIB Ν. 86/9, 1979, του άρθρου των Sue Cartlege and Susan Hemmings, «Γιατί Λεσβίες;», από την Ομάδα Γυναικών του ΑΚΟΕ. Ο Σιλιτάνο από την Θεσσαλονίκη υπογράφει το κείμενο «Τα Σινεμά». Με τα αρχικά Κ. Λ. δημοσιεύονται τρείς μεταφραστικές αποδόσεις ποιημάτων της αρχαίας λυρικής ποιήτριας Σαπφώς. «ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ», «ΠΑΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ» «ΖΗΛΕΙΑ». Στις σελίδες 44-45 ο Ζαν Λουϊ Μπορύ μας μιλά για το βιβλίο του, «το δικαίωμα να είσαι ομοφυλόφιλος» εκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Δέκα». Από το περιοδικό Gai Pied, Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει το συγκλονιστικό «ΣΙΩΠΗΛΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ». Για την φριχτή περιπέτεια των αντρών με τα Ροζ τρίγωνα, την περίοδο της ναζιστικής κτηνωδίας. Σε απόδοση του Γιάννη Τ. από το Gay Left, δημοσιεύεται το άρθρο του Emmanuel  Cooper, «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ ΤΕΧΝΗ». Στις επόμενες σελίδες ο Αντώνης Β. παρουσιάζει απόσπασμα του Νίκου Πουλαντζά «Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ». Η ομάδα του ΑΚΟΕ μας λέει το εξής στην αρχή της εισαγωγής: «ΤΟ Α.Κ.Ο.Ε. συμμετέχει στο πένθος για το θάνατο του Νίκου Πουλαντζά που θεωρούμε ότι είναι μία μεγάλη απώλεια γιατί στο πρόσωπό του δεν χάθηκε μόνο ένας στοχαστής που κατέγραψε τη στασιμότητα του δογματισμού όπου έχει περιπέσει ο μαρξισμός στις μέρες μας, αλλά κυρίως αυτός που έψαξε και βρήκε εκείνους τους προσανατολισμούς που θα κάνουν την κρίση αυτή δημιουργική. Τιμώντας την προσωπικότητα του Πουλαντζά παρουσιάζουμε ένα απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο του που δημοσιεύτηκε στη Μόντ Ντιπλοματίκ και αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ…»..  Ο Αλέκος Κ. υπογράφει το κείμενο «ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ». Ο Ανδρέα Αγγελάκης με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης γράφει το μονόπρακτο «ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ».. Ο αναρχικός συγγραφέας, ιστορικός και συνδικαλιστής Ντανιέλ Γκερέν, συζητά για τις ιδέες και την φιλοσοφία του στο «από μια σεξουαλική διαφωνία στο σοσιαλισμό». Σε μετάφραση του Φίλιππου, διαβάζουμε το κείμενο του Ντέιβιντ Βαρέν διευθυντή ενός βιβλιοπωλείου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης «γιατί είμαι ομοφυλόφιλος». Το περιοδικό μας πληροφορεί ακόμα ότι «Στις 28 Ιουνίου 1980, το ΑΚΟΕ σκοπεύει να οργανώσει την πρώτη Μέρα Ομοφυλόφιλης Υπηρηφάνειας στην Ελλάδα.».. Το Ιατρικό τμήμα του ΑΚΟΕ μας ενημερώνει στο κείμενό του για τα ‘Αφροδίσια: Μύθος και Πραγματικότητα». Στην σελίδα 74 δημοσιεύεται μια πολιτική πρόταση- πρόσκληση του ΑΚΟΕ για «Μια συνομοσπονδία περιθωριοποιημένων ομάδων για μια εναλλακτική πολιτική». Στην επόμενη σελίδα δημοσιεύονται οι αρχές του «διεθνούς ομοφυλόφιλου συνδέσμου iGA, που έχει ενταχθεί και το ΑΚΟΕ. Στις ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ, ο Βαλέριος Ράμφος, γράφει για τα εξής βιβλία: -Ελισάβετ Κομνηνού, Μονή Μεταμορφώσεως, Δωδώνη 1979.- Δημήτρη Αρμάου, Ποιήματα (1975-1978), Αθήνα 1979.-Δήμητρα Παυλάκου, Ών ούσα ον CERES EDITIONS, Αθήνα 1979.- Ντενί Λανγκλουά, Μιλώντας στα παιδιά για την αδικία, εκδόσεις Όχημα 1979, με ζωγραφίες της Χρύσας Βουδούρογλου.- Πάνου Ξένου, Φιλιώ. Νουβέλλα, Αθήνα 1979.- Δημήτρης Κρανιώτης, Έρως Αλλογενής. «Κείμενα». Αύγουστος 1979, με μια υδατογραφία του Γιάννη Τσαρούχη, σελίδες 80-81. Ενώ μετά τις κριτικές δημοσιεύεται κατάλογος βιβλίων στα «βιβλία που λάβαμε» από τους εκδοτικούς οίκους Στοχαστής, Πλέθρον, Εκδόσεις 10, Εξάντας, Οδυσσέας. Κάτω από τον τίτλο «Ο ερμαφρόδιτος του Λούβρου», σελίδα 84 διαβάζουμε στίχους του Κωστή Παλαμά, και δύο ποιήματα με τα αρχικά Γιώργος Β. «Στον τηλεφωνικό κατάλογο» και «Ήθελα να ‘μουνα τεκνο». Στις σελίδες της Αλληλογραφίας και του κύριου Ντίνου, δημοσιεύονται ποιήματα ανώνυμων αναγνωστών του περιοδικού.          

-Τεύχος 5/Άνοιξη 1980, σ.102, δρχ.80.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΜΦΙ ΣΤΙΣ 14 ΙΟΥΛΙΟΥ-  ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΗΣ ‘68

(Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Κεντρική Διάθεση Αθηνών: Εκδόσεις Οδυσσέας. Καλλιτεχνική Επιμέλεια- Μοντάζ: Μάκης Τσιπουρίδης. Εξώφυλλο: Φώτης Κόντογλου, Αϊβαλιώτες θαλασσινοί)

Σημειώσεις: Το τεύχος αρχινά με τον «κυρίαρχο λόγο». Κείμενο που διαβάστηκε στη συγκέντρωση- διαμαρτυρία στο θέατρο Χατζηχρήστου στις 10/12/1979. Τα Αμφισβητητικά ξεκινούν με το κείμενο για την αποδοχή του περιοδικού «οι νέοι ομοφυλόφιλοι διανοούμενοι». Ακολουθεί ο σχολιασμός «Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ και η σεξουαλική επανάσταση», ακόμα το «αυτοκτονίες ομοφυλοφίλων: Ζ. Λ. ΜΠΟΡΥ», το «Αντιδραστικές ψυχιατρικές κοινοτυπίες» του Δρακουλίδη, ψευδώνυμο του Άγγελου Δόξα. Το σχόλιο «πνευματικοί άνθρωποι» για τον κριτικό Απόστολο Σαχίνη και τις αντιομοφυλόφιλες θέσεις του. το  «Περί σεμνού και ασέμνου» για τις κρίσεις του Μηνά Χρηστίδη. Στα λόγια αμφισβητητικά διαβάζουμε το «Μάνος Χατζιδάκις- Διονύσης Σαββόπουλος». Σχολιάζονται οι κωμικές γελοιογραφίες του Σκουλά. Για την έκδοση του περιοδικού «Προοδευτικός Κινηματογράφος», και το τεύχος 6, με την δημοσίευση άρθρου για την ομοφυλοφιλία.  Σχόλιο για το περιοδικό «Εποπτεία» τχ. 43 και την δημοσίευση συνέντευξης του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ενώ και πάλι τα σχόλια στηλιτεύουν την πούρα και αρνητική στάση της εφημερίδας Ριζοσπάστης. Και του κόμματος ενάντια στο φεμινιστικό κίνημα της εποχής. Ακολουθούν οι σελίδες 23-37 που είναι αφιερωμένες στον ΜΑΗ ΤΟΥ 1968. Διαβάζουμε «Ο μάης η φιλοσοφία και οι ομοφυλόφιλοι» συνέντευξη με τον καθηγητή Gilles Chatelet.- Ημερολόγιο του Μάη του 1968 μέσα από τις ημερολογιακές εξομολογήσεις ενός από τους γνωστότερους συγγραφείς της γενιάς του Dominique Fernandes, μετάφραση Λ. Θεοδωρακόπουλος.- «Ποια «σεξουαλική επανάσταση»;» μια πρώτη προσέγγιση με αφορμή ένα απόσπασμα του Μπωντριγιάρ. Μετάφραση Μανόλης Αλεξόπουλος.- Μπωντριγιάρ: σεξουαλικός επαμφοτερισμός.- Φελίξ Γκουατταρί: «Το επιστημονικό πνεύμα του Μάη». Και το μικρό Αφιέρωμα κλείνει με το κείμενο «ΤΟ «ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ 22 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ» ΚΑΙ Ο ΜΑΗΣ». Ο ι. Γεωργίου γράφει το «ένας Μαχάων στην Ομόνοια». Ο Ηλίας Κ. λαμβάνει συνέντευξη με έναν αμφισεξουαλικό. Με τον τίτλο «ιστορική συγκυρία» δημοσιεύεται το ποίημα του Σ.Σ. Ο συνεργάτης του Αμφί κάνει ρεπορτάζ για αυτά που συμβαίνουν στο Τορόντο του Καναδά, με θέμα «ΒΙΟΠΡΟΒΟΛΗ. ΦΩΣ ΣΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ. ΛΥΕΤΑΙ Η ΔΙΕΤΗΣ ΣΙΩΠΗ.» Πρόδρομος κοινωνικών εξελίξεων ή δημιουργός «ΦραγκεστάΪν»; Ο κριτικός κινηματογράφου  και κοινωνικός σχολιαστής, αρθρογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης, δημοσιεύει το κείμενο «ΑΤΑΚΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΜΑΝΙΑΚΟΥ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥ» ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΙΓΟΝ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΥΤΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΜΑΛΟΣ.,σ.48-49. Στο επόμενο δισέλιδο δημοσιεύεται το κείμενο διαμαρτυρίας που υπογράφουν 2000 άτομα για την κατάσχεση  και την διεθνοποίηση της Δίκης του Αμφί. Αφορά την δημοσίευση του ποιήματος «Η Ποιητική μου» του ελληνοαμερικανού ποιητή και μεταφραστή Νίκου Σπάνια. Δημοσιεύονται μερικά ενδεικτικά ονόματα. Όπως της βουλευτού Βιργινίας Τσουδερού, του υφηγητή πανεπιστημίου Γιώργου Βέλτσου, του Δημήτρη Τσάτσου, του Βασίλη Ραφαηλίδη, της Μάρως Δούκα, της Μυρσίνης Ζορμπά, του Γιάννη Νεγρεπόντη, του Θανάση Ρεντζή, του Γιώργου Μαρίνου, της Χάρις Αλεξίου, του Θάνου Μικρούτσικου, του Γιάννη Κοντού, του Μανούσου Μανουσάκη, της Ελένης Βαροπούλου, του Γιώργου Λαζάνη του Κώστα Βεργόπουλου, της Σοφίας Βούλτεψη, του Γιώργου Βότση, του Γ. Πατίλη, του Σωτήρη Κακίση, του Γιάννη Καλιόρη, της Τάνιας Τσανακλίδου, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, της Λιάνας Κανέλλη, του Κώστα Φέρρη, της Βερονίκη Δαλακούρα, της Κατερίνας Γώγου, του Θανάση Καστανιώτη του Δημήτρη Ταλαγάνη, της Μαρίας Μήτσορα, της Μαρίας Φαραντούρη και πολλών άλλων. Η Ελένη υπογράφει το κείμενο «Σκέψεις ενός μέλους της αυτόνομης ομάδας ομοφυλόφιλων γυναικών». Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος σχολιάζει τις θέσεις μιάς Φοιτήτριας με θέμα: «οι καταλήψεις των α.ε.ι. και οι φοιτητές». Ο Πέτρος Κ, γράφει τα «Μαθήματα Οικομομετρίας». Η Ιουλία Π. Ραλλίδη, είτε μόνη της είτε με την βοήθεια του Λ. Θεοδωρακόπουλου μεταφράζει ποιήματα του αμερικανού ποιητή ALLEN GINSBERG,  ερωτικό ποίημα πάνω σε ένα θέμα του Γουίτμαν / malest cornifici tuo catullo. Σαν Φραντσίσκο 1955/ μήνυμα. Παρίσι 1958. Ο Σιλιτάνο ο Θεσσαλονικεύς δημοσιεύει την «Η ΤΑΒΕΡΝΑ). Με τα αρχικά Β. Κ. παρουσιάζεται ένα πήλινο άγαλμα σύμπλεγμα του 470 που παριστάνε την αρπαγή του νεαρού Γανυμήδη από τον Δία. Το κείμενο που προηγείται έχει τίτλο: «ΖΕΥΣ ΗΡΑΣΘΗ ΤΟΥ ΓΑΝΥΜΗΔΟΥΣ». Ακολουθούν οι σελίδες των εξωτερικών ειδήσεων, -Το Κ Κ. Αυστραλίας υιοθετεί στο συνέδριό του επίσημες θέσεις για την ομοφυλοφιλία. –Δημοσιεύονται οι άσκημες και δύσκολες συνθήκες των γκέι στο Ιράν του Χομεϊνί. Επίσης πληροφορούμαστε για το περιεχόμενο της Αλληλογραφίας της Ελεονώρας Ρούσβελτ, συζύγου του προέδρου των ΗΠΑ , 3000 επιστολές, η οποία διατηρούσε μυστική ερωτική σχέση με άλλα γυναίκα. Και για την αρθρογραφία του  ψυχίατρου Τ. Ευδόκα για την άρση της αντιομοφυλόφιλης νομοθεσίας στην Κύπρο. Και για την φυλάκιση του αρμένιου κινηματογραφιστή Σεργκέι Παρατζάνωφ. Ο Ανδρέας Α. (ο Ανδρέας Αγγελάκης) υπογράφει δύο ποιήματα. «το ξέρω», «έτσι σ’ έψαξα», σ.73.. Ο Α.Β. (Ανδρέας Βελισσαρόπουλος;) γράφει το κείμενο «Χαίρε Μπέττυ» σώμα πολλαπλό σώμα πληθυντικό με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου της. Ενώ ακολουθεί και συνέντευξή της. Ακολουθούν οι δύο σελίδες «Ο κύριος Ντίνος σας απαντά», το κείμενο του Φάνη Ζ. «φαλλοκρατία και φαλλολατρεία», το κείμενο «Λεσβίες και οικογένεια» δεν υπάρχει άλλο μέρος να κρυφτείς εκτός από την αποθήκη. Ο Αντώνης γράφει την κινηματογραφική κριτική για την ταινία «ΤΑΜΠΟΥ: μια ταινία δύο απόψεις» του Σγιόμαν. Ο Γιάννης Β. το κείμενο «η εγχείριση». Ενώ, στις σελίδες της ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ σ.94-97, η Ελισάβετ Κομνηνού γράφει δισέλιδη κριτική για το βιβλίο της γερμανίδας φεμινίστριας Άλις Σβάρτσερ, «η μικρή διαφορά και οι μεγάλες της συνέπειες», έκδοση Εκδοτική Ομάδα Γυναικών. Η βιβλιοκριτική γραφίδα του Βαλέριου Ράμφου, γράφει για 6 τίτλους βιβλίων:- ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ: Η ΟΔΟΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ, ποιήματα εκδόσεις Εγνατία, σειρά ΤΡΑΜ/ λογοτεχνία 61, 1979, σ.40.- ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΥΛΗ: Βεργίνα και άλλα ποιήματα. Δωδέκατη Ώρα, 1979, σ.64.- ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΞΕΝΟΥ: Τρυφερή κόλαση, μυθιστόρημα, εκδ. ΕΓΝΑΤΙΑ, Σ.126.- ΣΤΡΑΤΗ ΔΟΥΚΑ: «Σχέδια», 1928-1936, εκδόσεις ΑΓΡΑ, 12, 1979, σ.80.- ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ (Τι είναι και τι θέλει η οικολογία): Σύνθεση-επιμέλεια κειμένων ΠΙΕΡ ΣΑΜΟΥΕΛ, εκδ. ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ μικρή σειρά μτφ. Δημ. Βεργίδη.- ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, εκδ. ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ; Μτφ. από τα Γαλλικά Δημ. Βεργίδη. Ενώ το ποίημα «ΕΚΔΡΟΜΗ» του Μάρκου 20.1.80 και η φωτογραφία του γυμνού νέου στολίζει τις σελίδες των βιβλιοπαρουσιάσεων. Ουκ επ πνευματικού άρτου ζει ο άνθρωπος….         

-Τεύχος 6/ Φθινόπωρο 1980, σ.90, δρχ.80.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΜΦΙ στις 4/11/80.- ΣΑΡΤΡ συνέντευξη.- ΑΝΤΙ- ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ.- ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΗ ΕΡΩΤΙΚΗ- ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ 401.

 (Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Επιμέλεια Κειμένων: Ρένα Χατζηδάκη. Κεντρική Διάθεση Αθηνών: Εκδόσεις Οδυσσέας. Καλλιτεχνική Επιμέλεια- Μοντάζ: Μάκης Τσιπουρίδης- Δημήτρης Αρβανίτης)

Σημείωση: Οι σελίδες 4-21 είναι γεμάτες σχόλια για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι, για αρνητικά δημοσιεύματα των ελληνικών εφημερίδων κλπ. Νέα της ξένης ομοφυλόφιλης κοινότητας στο δυτικό και ανατολικό τότε μπλοκ. Την έκδοση της φεμινιστικής περιοδικής έκδοσης «ΣΦΙΓΓΑ» και «Η ΤΡΕΛΑ», καθώς και της μαθητικής εφημερίδας «ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ». Ακολουθούν οι σελίδες της διεθνούς υποστήριξης της δίωξης του Αμφί. Καθώς και η επιστολή του δικηγόρου βουλευτή του Πασοκ των Κυκλάδων, Πέτρου Βάλβη. Ο πολιτικός του Πασοκ Θεόδωρος Πάγκαλος  δημοσιεύει του γαλλικού αντίγραφου υποστήριξης του ΑΜΦΙ: «Ένορκη κατάθεση τεσσάρων γάλλων καθηγητών φιλοσοφίας και ενός ψυχαναλυτή για τη δίκη του ΑΜΦΙ». Ο Κ. Π. μεταφράζει απόσπασμα από «Ο αντι-οιδίποδας» των Gilles Deleuze- Felix Guattari. Ο Γ. Τ. δημοσιεύει το «Ο ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ». Ο Θανάσης Κ. υπογράφει την κριτική «η χαρούμενη πλάκα κι αριστερός μιζεραμπιλισμός». Ο Μιχάλης γράφει το «Στο ψυχιατρικό τμήμα του 401». Ο Σ.Ν. Ιούλιος-Αύγουστος 1980 (Ν. Σπάνιας;) δημοσιεύει το ποίημα «ΤΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΙΚΑ» αφιερωμένο Στο Χριστόφορο». Ο Γερβάσιος Καντακουζηνός, το σουρεαλιστικό κείμενο με τον σιδηρόδρομο τίτλο: ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑΣ ΤΟΥ, ΣΕ ΣΟΚΑΚΙΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΑΔΗ, ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΟΥ ΚΕΡΒΕΡΟΥ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ  ΣΥΝΤΡΟΦΙΕΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΩΝ, ΣΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΑΜΑΙΤΥΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ». Τι να σχολιάσεις, «Ναύτης βγήκε στην στεριά για περιπολία, μάνα μου αναστέναξε όλη η παραλία…..». Αθάνατε Γιάννη Σπανέ και Βίκυ Μοσχολιού, Μάνο Ελευθερίου.

Ακολουθεί «μια συζήτηση για την εφημερίδα «το λάμδα» στα γραφεία του αμφί». Ο Πετράκης στέλνει γράμμα «ο ομοφυλόφιλος και τα  παλίμψηστα». Ο Μιχάλης κάνει «κουβέντα για τον έρωτα». Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνέντευξη του Αμφί με Τζούλιαν Μπεκ και Τζούντια Μαλίνα, που ίδρυσαν το 1947 το «Ζωντανό Θέατρο» το «ΛΙΒΙΝΓΚ ΘΗΑΤΕΡ: 30 ΧΡΟΝΙΑ «ΖΩΝΤΑΝΗΣ» ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ». Τον θίασο της αναρχικής και πλάνητες αυτή θεατρική ομάδα και το έργο τους «ΠΟΡΜΗΘΕΑΣ» το είχαμε απολαύσει δύο φορές στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε να κυκλοφορούν πάνω σε σιδερένιες σκαλωσιές γυμνοί ηθοποιοί. Για την εποχή του και το κλίμα του θεατρικού Πειραιά και της ελληνικής πραγματικότητας ήταν κάτι το πολύ πρωτότυπο. Ωραία παράσταση. Θεατρικές μνήμες αξέχαστες, σημαδιακές. Ο Π.Φ. μας ξεδιπλώνει τις σκέψεις του στο «στην αναζήτηση μιας ομοφυλόφιλης ταυτότητας». Ο Γιάννης Β. γράφει «το ιδιαίτερο». Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος μετέφρασε και παρουσιάζει σελίδες του βιβλίου του Ντέννις Άλτμαν «Ομοφυλόφιλος/ η: καταπίεση και απελευθέρωση» εκδόσεις Ουτοπία. Στο «αίσθημα ενοχής και εσωτερικής καταπίεσης». Σ.74-79.

Ο κριτικός Βαλέριος Ράμφος γράφει για τα εξής βιβλία:- ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΣΤΡΑΤΩΝΟΣ ΜΟΥΣΑ ΠΑΙΔΙΚΗ, μετάφραση Γιώργος Ιωάννου, Αθήνα 1979. – «ΚΡΙΚΟΣ» Αθήνα 1980.- Ηλίας Πετρόπουλος, ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ, εκδ. γράμματα 1980.-Georges Bataille, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ, εισαγωγή και μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη, εκδ. Άγρα 1980. Και οι σελίδες της βιβλιοπαρουσίασης κλείνουν με έναν αρχαίο σύγχρονο έλληνα θεό γυμνούλη αφιέρωμα στον Ηλία Πετρόπουλο. Τυχερέ Ηλία.      

-Τεύχος 7-8/Χειμώνας 1980- Άνοιξη 1981, σ. 98+16, δρχ.100.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ

  (Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Κεντρική Διάθεση Αθηνών: Εκδόσεις Οδυσσέας. Καλλιτεχνική Επιμέλεια- Μοντάζ: Μάκης Τσιπουρίδης)

Σημείωση: Το διπλό τεύχος έχει 98 σελίδες. Συνοδεύεται με ένα ροζ δεκαεξασέλιδο το οποίο περιλαμβάνει πληροφορίες και στοιχεία, ρεπορτάζ και αποσπάσματα τίτλων εφημερίδων για «το νομοσχέδιο βρικόλακας». Διοργανώνεται Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στα Προπύλαια 26 Γενάρη Δευτέρα 5 μ.μ. Διαβάζονται κείμενα του ΑΚΟΕ, της Μπέττυ, του Κώστα Ταχτσή και άλλων. Χαιρετίζουν ομάδες φοιτητών της ΑΣΟΕΕ, Ομάδας Πρωτοβουλίας Νέων Πειραιά, του Αυτόνομου Εργαστηρίου Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας, της Ενωτικής Ανεξάρτητης Κίνησης της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, της ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος, της Νεολαίας της ΕΔΑ, του Προοδευτικού Κινηματογράφου και αρκετές ομάδες ομοφυλόφιλων Γυναικών κλπ. Επιδίδεται ψήφισμα στη Βουλή. Την Ανακοίνωση υπογράφει εκ μέρους του ΑΚΟΕ ο Κώστας Θεοφιλόπουλος πολιτικός επιστήμων. Η Επιστολή στάλθηκε συστημένη στους διευθυντές όλων των αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών. Επίσης, στις σελίδες του περιοδικού περιλαμβάνεται και μία μπλε σελίδα με αφορμή τη σειρά «Ολοκαύτωμα». Ρατσισμός, Ναζιστική Εξολόθρευση και Σκανδαλοθηρία. Ας αντιγράψουμε ορισμένα κεντρικά σημεία:

      «Αυτές τις μέρες προβάλλεται στην τηλεόραση η γνωστή σειρά «Ολοκαύτωμα» που θέμα της είναι η μαζική εξολόθρευση των Εβραίων από το Ναζισμό στα πλαίσια της «τελικής λύσης». Δεν γνωρίζουμε αν η εμπορική αυτή σειρά αναφέρεται και στην παράλληλη εξολόθρευση εκατοντάδων χιλιάδων ομοφυλόφιλων ή ύποπτων για ομοφυλοφιλία, πράγμα το οποίο τονίζει το ήδη καταξιωμένο του H. J. SIEBERBERG, «Χίτλερ- Ένα φίλμ από τη Γερμανία» που προβλήθηκε πρόσφατα από το GOETHE INSTITUT στον κινηματογράφο «Στούντιο». Σε σχέση με τη συζήτηση γύρω από τον ρατσισμό που ελπίζουμε να προκαλέσει η προβολή της σειράς «Ολοκαύτωμα», θα θέλαμε να δώσουμε μερικές κατευθυντήριες γραμμές που δε θα ‘πρεπε να αποσιωπηθούν. 1., Το γεγονός ότι η εξόντωση του 97% της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, που έχει έτσι το προνόμιο να είναι η πρώτη σε θύματα από όλες τις Εβραϊκές Κοινότητες της Ευρώπης /ΤΟ ΒΗΜΑ 1-4-1979/ έχει σχεδόν αποσιωπηθεί από το σύνολο των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, με φωτεινή εξαίρεση ενός μόνον διηγήματος του Δημήτρη Χατζή κι ενός μόνον διηγήματος του Γιώργου Ιωάννου, είναι σημαδιακό. Δείχνει το μέτρο της αδιαφορίας της ελληνικής προοδευτικής πολιτικής σκέψης για τα προβλήματα των μειονοτήτων, την αδυναμία της να συλλάβει την βιαιότητα των ενστίκτων του ρατσισμού και τον πιθανό εθισμό της σε απλουστευτικά, λαϊκίστικα σχήματα, με έναν υπολανθάνοντα φυλετισμό φυλετισμό διαφόρων μορφών. 3., Ενώ όμως η μαζική εξόντωση των Εβραίων ανήκει στην ιστορία της Ανθρωπότητας και επιδρά ακόμα καθημερινά στις συνειδήσεις όλων μας, η μαζική εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ομοφυλόφιλων ή υπόπτων για ομοφυλοφιλία, ως πρόσφατα απεσιωπάτο συστηματικά. Τούτο άρχισε με την απόφαση των αρχών που είχαν αναλάβει την αποζημίωση των θυμάτων του Ναζισμού να μην αναγνωρίσουν τα θύματα του «ροζ τριγώνου», με την πρόφαση ότι η παράγραφος 175 του Πρωσικού Ποινικού Κώδικα βάσει του οποίου συλλαμβάνονταν οι ομοφυλόφιλοι κατά τη διάρκεια του Ναζισμού ήταν ακόμα εν ισχύει και μετά τον πόλεμο. Το γεγονός ότι η πργ. 175 ήταν εν ισχύ στη Δυτική Γερμανία μέχρι το 1971 είχε το επιπρόσθετο αποτέλεσμα οι ελάχιστοι ομοφυλόφιλοι που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να απέχουν από τη δημοσίευση των εμπειριών μας. Μια απ’ τις σπάνιες αντίθετες περιπτώσεις είναι εκείνη του ιατρού V. NEUDEGG. Πληροφοριακά και συνοπτικά αναφέρουμε ότι ο Χίμλερ/ που είχε αναλάβει προσωπικά την εξόντωση του Ραίμ /, είχε αναθέσει την εξολόθρευση των ομοφυλοφίλων στη 2^η Μεραρχία της Gestapo. Το 1937, η επίσημη εφημερίδα των SS υπολογίζει ότι υπάρχουν περίπου 2.000.000 γερμανοί ομοφυλόφιλοι, και ζητάει την μαζική εξολόθρευσή τους. Το κυνήγι των ομοφυλόφιλων ή ύποπτων άρχισε από τους εργαζόμενους σε δημόσιες υπηρεσίες. / LIBERATION, 11-9-1978.  4., Η μαζική εξολόθρευση των ομοφυλόφιλων έγινε με βάση τους όρους «έκφυλοι», «ανώμαλοι», ή «διεστραμμένοι», που εδέχετο σαν έγκυρους η «Ναζιστική Επιστήμη» Το γεγονός ότι οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται με εγκληματική ανευθυνότητα από την σκανδαλοθηρία του συνόλου σχεδόν του ελληνικού τύπου αποτελεί ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο φαινόμενο. Υπενθυμίζουμε ότι οι όροι αυτοί δεν χρησιμοποιούνται σε καμμιά πολιτισμένη δημοκρατική κοινωνία….»

        Οι παλαιότεροι αναγνώστες των εφημερίδων θυμούνται τεράστιους σκανδαλοθηρικούς τίτλους εφημερίδων της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης, αλλά και του επίσημου οργάνου. Δημόσιες φωνές σαν του θεατρικού συγγραφέα και σεξολόγου και το τι έγραφε στην εφημερίδα «Αθηναϊκή», τίτλους της «Βραδυνής», της «Απογευματινής», της «Μεσημβρινής», της «Αυριανής», της «Ελεύθερης Ώρας» και άλλων. Όλα αυτά τα δημοσιογραφικά απαράδεκτα απομάκρυναν το αναγνωστικό κοινό από τις σελίδες των εφημερίδων. Ας μην λησμονούμε ότι η κεντρική πολιτική προβληματική του ΑΚΟΕ και των δημοσιευμάτων του περιοδικού ΑΜΦΙ ήταν η προσπάθειά τους να απαλλαγούν οι διάφορες κοινωνικές μειονότητες από τις προκαταλήψεις και πουριτανικές ηθικές δεσμεύσεις της κάθε μορφής και είδους κυβερνητικής ή αντιπολιτευτικής συντηρητικής εξουσίας. Η Ελλάδα πάλευε να προσαρμοστεί έστω και καθυστερημένα στις καινούργιες κοινωνικές, αστικές πολιτικές συνθήκες των καιρών, του δυτικού κόσμου και να ενσωματωθεί ως επίσημο πλέον μέλος στην μεγάλη πολυεθνική ομπρέλα των ευρωπαϊκών κρατών. Όπως το φιλοδόξησε πολιτικά και πολύ σοφά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το συνέχισε διευρύνοντας τους στόχους ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το κίνημα των Αδεσμεύτων. Πολιτικοί πειραματισμοί του τύπου της επιβολής της «διχτατορίας του προλετάριά του» θα είχε ολέθρια αποτελέσματα σε μία χώρα που δεν είχε κλείσει ακόμα τα εμφύλια τραύματα των προηγούμενων δεκαετιών. Το 1989 ήταν προ των πυλών. Όλα αυτά αν τα βλέπεις από την σημερινή τους απόσταση, αποκτούν την δική τους ιστορική σημασία και ερμηνεία. Η ζωές και οι όποιες ανάγκες των ανθρώπων και των σωμάτων τους δεν μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα σε κυβερνητικά ή της όποιας ιδεολογίας καλούπια. Ρέει αγνοώντας κυβερνητικά διατάγματα, ακρότητες πολιτικών σκοπιμοτήτων, άγνοια και δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις. Πολύ ορθά ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος συνέδεσε τον αγώνα του ΑΚΟΕ με την ευρύτερη πολιτική διάσταση και κοινωνικές ανατροπές που συνέβησαν εκείνες τις δεκαετίες στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και, η αξία των σχολίων και των παρατηρήσεων του στο περιοδικό, είναι ότι, σαν παλαιός εαμίτης σκεφτόμενος, ενώ σχολιάζει αρνητικά τη στάση της πολιτικής παράταξης από την οποία προέρχεται ακολουθεί ή αν θέλετε «υποχρεώνεται από τα πράγματα» να εξετάζει και να κρίνει τα ελληνικά δεδομένα και τα των ελλήνων ομοφυλοφίλων από την σκοπιά της ευρωπαϊκής κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία είναι συμπαραστατική στους αγώνες των ελλήνων ομοφυλόφιλων, και εντάσσει τον αγώνα του ΑΚΟΕ σε ένα ευρύτερο πολιτικό και επαναστατικά κινηματικό πλαίσιο του δυτικού κόσμου εκείνων των χρόνων. Γιαυτό το περιοδικό ΑΜΦΙ διαθέτει πολλά επίπεδα πολιτικής και ερωτικής και όχι μόνο ανάγνωσης παρά τον εστιασμό του στην απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας. Οι μοντέρνοι καιροί απαιτούν και μοντέρνες αντιλήψεις και από τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Δίχως προσβλητική ή απαξιωτική σημασία θα σημειώναμε ότι η «επαρχιωτίλα» δεν είναι «προνόμιο» μόνο των πολιτικών κομμάτων και ιδεολογιών, εμποτίζει και την γκέι κοινότητα. Όσο για τα στάδια-βαδίσματα προς τον Σοσιαλισμό, μιάς ιδανικής κοινωνίας των ανθρώπων, (δίχως σώματα και ανάγκες, και μόνο μία επιθυμία) πρέπει να γευτούμε πρώτα και να περάσουμε τα στάδια της αστικής ευμάρειας και απολαύσεων αν θέλουμε να μην ξαναχτισθούν απαγορευτικά τείχη και στρατόπεδα συγκέντρωσης που στέλνονταν από μαύρους και κόκκινους δικτάτορες (πολλές φορές εκλεγμένοι από τον ίδιο τους το λαό, και αυτή είναι η τραγωδία της ιστορίας) οι ομοφυλόφιλοι, οι διάφορες μειονότητες και αντιφρονούντες. Και ακόμα,  ένα γρήγορο διάβασμα της ιστορίας του παγκόσμιου πολιτισμού, θα μας φανέρωνε ότι η ανθρωπότητα αποτελείται από χιλιάδες μειονότητες, όχι μόνο φυλετικές και εθνικές αλλά και θρησκευτικές, γλωσσικές, πολιτιστικές. Ισορροπίες δυνάμεων και ανθρώπινων εκφράσεων και εκδηλώσεων της Ύπαρξης.

      Αλλά ας επανέλθουμε στην γενική ύλη, το ενδιαφέρον για την θεματολογία του τεύχος, ανοίγει την αυλαία του με τις σελίδες «Η Ελλάδα στην ώρα της σεξουαλικής ειλικρίνειας». Ακολουθούν τα γνωστά «Αμφισβητητικά» με μπηχτές σε κόμματα, πρόσωπα και δημοσιογράφους που στέκονται αρνητικά απέναντι στο ΑΚΟΕ. Στην σελίδα 19 μέσα σε πλαίσιο έχουμε «αθωώθηκε το «αμφί»» Η περίπτωση του ποιήματος του Νίκου Σπάνια. Ο Αντρέας δημοσιεύει δύο άτιτλα ποιήματα. Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν Ζενέ, «το θαύμα του ρόδου» σε μετάφραση της Μαρίνας Κουνέζη και επιμέλεια Ρένας Χατζηδάκη, εκδ. Άκμων. Ακολουθούν οι δύο επιστολές προς τον υπουργό δημοσίας τάξης των βουλευτών του Πασοκ Πέτρου Βάλβη και Μελίνας Μερκούρη. «… ανεύρεση εξαφανιζομένων…».  Σε μετάφραση F.N. «ΥΒ ΝΑΒΑΡ, η θέση 163». Από την σελίδα 29 έως 46 έχουμε το πολύ ενδιαφέρον ΑΦΙΈΡΩΜΑ  ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ. -«Ναζιστική Γερμανία και ομοφυλόφιλοι».- ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ- «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, οι άνθρωποι με τα ρόζ τρίγωνα».- ΜΠΕΝΤ: ΔΥΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, ΔΥΟ ΑΠΟΨΕΙΣ. «Μπεντ» ή η κάθαρση του Έρωτα.» γράφει με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης, ο ποιητής Ανδρέας Αγγελάκης. Ενώ ο Πετρώνιος το «μπεντ» στην κόλαση ή στον παράδεισο;».  Εξαιρετική παράσταση και ερμηνείες, από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις των τελευταίων ετών στην χώρα μας. Όσοι την έχουν παρακολουθήσει-έχω γράψει για αυτήν- την θυμούνται ακόμα. Δυνατά μηνύματα, απέραντη τρυφερότητα και ευαισθησία.  Ο συγγραφέας του Μάρτιν Σέρμαν δεν κάνει θεατρική μυθοπλασία αλλά είναι αληθινά ντοκουμέντα, σχέση αληθινές μιάς σκοτεινής περιόδου. Οι άντρες με τα ροζ τρίγωνα, οι θυσιασθέντες μάρτυρες μια άλλης ιστορικής και του ανθρώπου αλήθειας. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θανατώθηκαν περί των 200. 000 έως 250. 000 ομοφυλόφιλων αντρών, αντρών με το ροζ τρίγωνο στο μέρος της καρδιά.  Και όπως και στην περίπτωση της Εβραϊκής φυλής και άλλων μειονοτήτων, ο Θεός ήταν απών και σιωπηλός, αδιάφορος, το ίδιο και οι επί γης επίσημοι εκπρόσωποί του σε αυτήν την αιματοβαμμένη γη. Ευρώπη, ένα ατέλειωτο πεδίο μαχών και σκοτωμών, επιτευγμάτων και σκοτεινών περιόδων. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι-οι στρατιώτες του ράιχ, αυτοί άκουγαν κλασική μουσική και λάτρευαν την αρχαία ελληνική κλασική γραμματεία και τέχνη. Η πατρίδα μας πλήρωσε βαρύ τίμημα.  Ακολουθεί συνέντευξη με τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή. Ο Σ. Κάπας, δημοσιεύει την μελέτη «GAY ART Κοινωνιολογία του φαινομένου στις μέρες μας». Τις σελίδες «εσωτερική αλληλογραφία» υπογράφει ο Βύρων Καραγιάννης. Ακολουθεί η αναδημοσίευση συνέντευξης του Λ. Θεοδωρακόπουλου στο περιοδικό «ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΟΘΟΝΗ».. Ακόμα. «Το φεστιβάλ της «Αυγής» και το  ΑΚΟΕ». «Η ΕΡΤ μιλάει για την ομοφυλοφιλία» από τον Λ.  Ο Ανδρέα Αγγελάκης με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης δημοσιεύει το ποίημά του «ΤΑΤΟΥΑΖ». Δημοσιεύεται η διακήρυξη του Α.Μ.Ο. Αυτόνομο Μέτωπο Ομοφυλοφίλων Θεσσαλονίκης. Δημοσιεύεται ακόμα η προκήρυξη που κυκλοφόρησε το ΑΚΟΕ στην 7^η επέτειο του Νοέμβρη του 1973 του Πολυτεχνείου. (Ποίημα). Στις σελίδες των ‘Εξωτερικών ειδήσεων» πληροφορούμαστε για τους Κουβανούς ομοφυλόφιλους πρόσφυγες που κατέφυγαν στις ΗΠΑ μετά από την εκδίωξη του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο. Και στο ότι «Οι Έλληνες φοιτητές στη Νέα Υόρκη υπέρ του ΑΜΦΙ». Διαβάζουμε μονοσέλιδο κείμενο του Guy Scapretta, για τον άγρια δολοφονημένο ποιητή και σκηνοθέτη ιταλό Πιέρ Πάολο Παζολίνι: «ΠΑΖΟΛΙΝΙ: ένας απόλυτος αιρετικός (ενάντια σε όλους τους κομφορμισμούς) σ.78. Ο Χρήστος Λεττονός δημοσιεύει αποσπάσματα από τη «Μεθυσμένη Μητέρα». Στις ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ Ο Κ. Μ. γράφει για το βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου και το βιβλίο του «Ομόνοια», και το «Ομοφυλοφιλία: Καταπίεση και Απελευθέρωση» του Ντένις Άλτμαν, εκδόσεις Ουτοπία 1980 μετάφραση Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Ο Δημήτρης Νταίηλ γράφει για τον «Αλέξη» της Μαργαρίτας Γιουρσενάρ, εκδόσεις Χατζηνικολή 1980. Ο Φ. Κ. παρουσιάζει την ποιητική συλλογή του Χάρη Μεγαλυνού, «Στο δρόμο της χώρας», εκδόσεις Άκμων. Αθήνα 1980. Η συλλογή συγκεντρώνει 40 ποιήματα από την ποιητική παραγωγή του Μεγαλυνού των επτά χρόνων (1973- 1979). Εκτενέστερη είναι η κριτική της ποιήτριας Ρένας Χατζηδάκη για την συλλογή του Γιώργου Χρονά «Τα Αρχαία Βρέφη», Άκμων 1980. (οριστική έκδοση των βιβλίων: Βιβλίο 1. Οι Λάμπες, Τα Μαύρα Τακούνια, μαζί με το λιμπρέτο Κοινός Βίος). Από το μέλος της αυτόνομης ομάδας ομοφυλόφιλων γυναικών την Ελένη δημοσιεύει τις κρίσεις της σ.90-91 «δυο ερωτευμένες γυναίκες» με αφορμή μία «λεσβιακή» ταινία. Από τις σελίδες της Αλληλογραφίας πληροφορούμαστε για «ΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΘΕΑΤΡΟ» μια πολιτιστική εταιρεία μη κερδοσκοπική που αποτελείται από την Ολυμπία Καράγιωργα, (ποιήτρια και μεταφράστρια), την χορογράφο Έρση Πίτα και την ηθοποιό και σκηνοθέτη Κοραή Δαμάτη. Η έναρξη της λειτουργίας του ξεκινά Τον Φλεβάρη του 1979 με τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Το έργο παραστάθηκε και στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά. ο ελληνομαθής FRANCOIS από την Γαλλία στέλνει δύο ποιήματα που δημοσιεύονται στην σελίδα 95. (είναι ο φίλος του Αμφί που ο Λ. Θ. του ζητά για ετήσια συνδρομή του περιοδικού 70 γαλλικά φράγκα). Ποίημά του δημοσιεύει και ο Λάμπρος Λώλος. Ο Ι.Κ.Λ. σχολιάζει την κινηματογραφική κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη για την ταινία τα «Γεράκια της νύχτας». Ο Ν. Α. Γκούμας γράφει και μεταφράζει το ποίημα του Μελεάγρου «ΠΑΝΑΣ ΚΑΙ ΔΑΦΝΗΣ» από την Παλατινή Ανθολογία.       

-Τεύχος 9-10/ Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 1981, σ.90, δρχ. 120

(Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Κεντρική Διάθεση Αθηνών: Εκδόσεις Οδυσσέας. Καλλιτεχνική Επιμέλεια- Μοντάζ: Μάκης Τσιπουρίδης) Στο εξώφυλλο του τεύχους όπου δύο νεαροί ασπάζονται θερμά ο ένας τον άλλον, δίπλα στον γενικό τίτλο και τον υπότιτλο, μέσα σε κύκλο υπάρχει το γράμμα Λ.

«Είναι φανερό ότι στα πλαίσια των γενικών μας αρχών, που αφορούν τα δικαιώματα του πολίτη, θα καταργηθούν οι διακρίσεις σε βάρος των μειονοτήτων. Τα μέλη τους θα αντιμετωπίζονται σαν ισότιμοι πολίτες και θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο νόμο και την πολιτεία με όλους τους Έλληνες». Απόσπασμα από συνέντευξη του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου 13/10/1981 στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Σημείωση: Οι σελίδες του περιοδικού ανοίγουν με το κείμενο «ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ», με πάνω από τον τίτλο να λέγεται «Μήπως ο Σοσιαλισμός δεν είναι παρά η απελευθέρωση της επικοινωνίας;» ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Πουλαντζά «Η κρίση των κομμάτων στην Monde Diplomatique, Σεπτέμβριος 1979. Στα Αμφισβητητικά πληροφορούμαστε: Συμπληρώνονται σε μερικούς μήνες 4 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του ΑΜΦΙ (Άνοιξη 1978). Σ’ αυτό το διάστημα εκδόθηκαν συνολικά (μαζί με το τωρινό) 12 τεύχη τρία διπλά και έξι μονά, πράγμα που σημαίνει ότι το περιοδικό μας δεν μπόρεσε ν’ ανταποκριθεί στο χρονοδιάγραμμα που είχε καθορίσει και από τριμηνιαίο αποδείχτηκε τελικά τετραμηνιαίο. Αν σ’ αυτό προστεθούν οι καθυστερήσεις και το ποικίλο από χρονική άποψη διάστημα αυτών των καθυστερήσεων, δημιουργείται η εικόνα ότι το ΑΜΦΙ εκδίδεται δύσκολα και προβληματικά. Κι αυτή είναι η αλήθεια.» Πληροφορούμαστε ακόμα για τις οικονομικές δυσκολίες του περιοδικού και στο ότι το περιοδικό κυκλοφορεί σε 5-6 χιλιάδες αντίτυπα κάθε τεύχος. Σελ. 7. Ενώ μαθαίνουμε ότι το τελευταίο τεύχος ξεπέρασε τις 250.000 δραχμές σε έξοδα. Στην σελίδα 15 δημοσιεύεται το σκεπτικό της «Εικονογράφησης του Αμφί». Ο Λ. Θ. μεταφράζει το «τι είναι σαδισμός» του ΟΥΛΟΣΤΡΑΜ. Ακολουθούν οι σελίδες «ΕΛΛΆΔΑ, ΕΟΚ και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση» μέσα από τίτλους 5 ξενόγλωσσων βιβλίων. Ο ποιητής και μεταφραστής Ανδρέας Αγγελάκης με ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης μεταφράζει το ποίημα “O GREG TOMEONI” του Καλιφορνέζου ποιητή και εκδότη Dennis Cooper. Οι Λουκάς-Αντώνης μεταφέρουν την «Συζήτηση για την Ομοφυλοφιλία» που διεξήχθη στης 7 Απριλίου στον Άι Γιάννη Καρέα από το Κέντρο Μέριμνας, Οικογένειας & Παιδιού, τμήμα νεότητας της περιοχής. Ακολουθούν οι σελίδες «Επικρίσεις και Αποκρίσεις» από τον Λ. Θ. Ο Αντώνης επίσης κάνει μία ελεύθερη παρουσίαση από το βιβλίο του Rene Scherer “Une erotique puerile”, ¨το παιδί φετίχ’. Ο Μ. Αλεξόπουλος παρουσιάζει το «ΟΙ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ». Ο ποιητής και μεταφραστής Νίκος Σπάνιας μεταφράζει ποιήματα του ΚΑΤΟΥΛΟΥ: ΑΝΤΕΚΔΙΚΗΣΗ/ Κ΄ ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ/ ΒΑΣΙΜΕΣ ΦΗΜΕΣ/ ΑΝΕΝΤΙΜΕΣ ΠΟΡΝΕΣ. Ο Στιλιτάνο από την Θεσσαλονίκη γράφει για «Τα Τζουρά». Ο Σπύρος Ζακυνθινός δημοσιεύει το κείμενο «Η Φαλλική Εξουσία και η ανίχνευση των ορίων της». Ο Αντώνης Β. το κείμενο «Πάνω στο Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα». Ακολουθεί το «Τι είναι σεμνό και τι άσεμνο (Μικρός οδηγός δι’ αρχαρίους)». Ο Ανδρέας Μουσουράκης ψευδώνυμο του Α. Αγγελάκη δημοσιεύει το ποίημα «ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ». Η Ελισάβετ Κομνηνού από το Παρίσι στέλνει το κείμενο «Ασημίνα». Ο Κώστας Μωράς γράφει τις «ΤΡΑΓΙΩΝΕΣ». Στο δισέλιδο «αμφισκόπιο» σχολιάζονται πρόσωπα και δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου. (Στέφανος Ληναίος, Βασίλης Ραφαηλίδης, Θέατρο Στοά και το έργο «Ο ΝΑΣΟΣ», Κωστούλα Μητροπούλου, Παντελής Μπουκάλας). Στις σελίδες 66-67 μαθαίνουμε για την εμφάνιση του Αυτόνομου Μετώπου Ρόδου της Ρόδου και την ιδρυτική διακήρυξη του Αυτόνομου Κινήματος Χριστιανών Ομοφυλοφίλων των Σερρών, μετά από εκείνο της Θεσσαλονίκης. Ο Γιάννης Β. γράφει το «Καθρέφτη». Στις ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ, σ.78-81 ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος βιβλιοκρίνει δύο βιβλία του πειραιώτη ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη, τα: Ανδρέας Μουσουράκης, Τρία gay Μονόπρακτα, εκδόσεις Γνώση-Θέατρο. Και: Ανδρέα Αγγελάκη, Ερωτικό σώμα, εκδ. Καστανιώτη. Ο κριτικός Βαλέριος Ράμφος γράφει για τα βιβλία:- Μαρτιάλης, Επιγράμματα, επιλογή, έμμετρη μετάφραση, εισαγωγή και σχόλια Ν.Α. Γκούμας, εκδ. Μαυρίδης 1980.-Ανδρέας Αγγελάκης, Ο Πρίγκιπας των κρίνων, ποιήματα, β΄ έκδοση με ένα σχέδιο του Β. Βασιλειάδη, Αθήνα 1980.- Γιώργου Γιαννίδη, Πρώτος εγώ (σπουδή στην ποίηση), εκδ. Διογένης 1978.- Τασία Χατζή, Πουτάνα. Μια γυναικεία μοίρα ή η αθλιότητα να ‘σαι γυναίκα, εκδ. Οδυσσέας 1980. Τέλος, ο Ανδρέας Αγγελάκης παρουσιάζει την τελευταία ποιητική συλλογή του Νίκου Σπάνια, «Φόρος τιμής στον Giorgio de Chirico”. Το τεύχος κλείνει με ειδήσεις και σχόλια της επικαιρότητας των σελίδων της Αλληλογραφίας.  

-Τεύχος 11/ Χειμώνας- Άνοιξη 1982, σ.82, δρχ. 120

(Υπεύθυνος έκδοσης Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Φωτοσύνθεση: Τάκης Κουβελιώτης. Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Μάκης Τσιπουρίδης- Γιάννης Νενές.)

Σημείωση: Το τεύχος αρχινά με ένα τετρασέλιδο άρθρο με τίτλο «Μερικά κοινωνικά φαινόμενα για μια πρώτη πολιτική προσέγγιση». Το ΠΑΣΟΚ διανύει ήδη τον έκτο μήνα στην κυβερνητική εξουσία. Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού «Η ΛΑΒΡΥΣ», πρώτο τεύχος Φθινόπωρο 1979. Κυκλοφορεί το τεύχος του περιοδικού «ΣΚΗΝΗ & ΟΘΟΝΗ» με το κείμενο ¨Ομοφυλοφιλία στη Σκηνή». Ο Κώστας γράφει «ΤΑ ΠΕΡΙ «ΚΡΙΣΗΣ» ΤΟΥ ΑΚΟΕ (απόψεις ενός μέλους). Παντού και πάντα η ελληνική διχόνοια σε όλους τους χώρους. Δημοσιεύεται το «Υπόμνημα» (Απόψεις του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδος-ΑΚΟΕ-πάνω στο θέμα της σύνταξης νέου νομοσχεδίου για τα αφροδίσια). Στις επόμενες σελίδες μαθαίνουμε ποιος είναι ο (Στιλιτάνο) από την Θεσσαλονίκη. Είναι ο πεζογράφος Γιάννης Παλαμιώτης, ο οποίος δημοσιεύει το κείμενο ‘Ο ΣΚΛΗΡΟΣ’.  Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει αποσπάσματα από την μπροσούρα With downcast gays των Andrew Hodges και David Hutter που θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις εκδόσεις ΑΜΦΙ.  Ο Ανδρέας Αγγελάκης με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης υπογράφει το ποίημα «ΚΛΕΙΣΤΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ» επίσης ο Αγγελάκης με το ίδιο ψευδώνυμο μεταφράzει και γράφει για τον αργεντινό συγγραφέα του μυθιστορήματος «Το φιλί της Γυναίκας Αράχνης» MANUEL PUIG. Ο Δημήτρης Νταίηλ δημοσιεύει τις «Συντροφικές στιγμές». Ο Γιάννης Ν. τις «Νύχτες με άνεμο», ενώ έχουμε και τέσσερεις φωτογραφίες του Δημήτρη Ο. Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει το ποίημα «Όταν κοντά στο σούρουπο» του αμερικανού ποιητή Γουώλτ Γουίτμαν. Ακολουθεί το άρθρο του Αντώνη Βασιλείου για τα «κινήματα επιθυμίας». Ο Γιάννης Ν. γράφει για την ταινία «Ταξί για τα ουρητήρια» (Μια προσωπική άποψη) του Φράνκ Ρίππλο. Στις ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ έχουμε την κριτική του πρώτου βιβλίου του με διηγήματα (38 μικρές αφηγήσεις) Τα δάκρυα είναι γένους ουδετέρου του Βαγγέλη Κολώνα από τον Βασίλη Κ. εκδόσεις Αστέρι 1981. Ο Γιάννης Ν. γράφει για τα γνωστά ανθρωπάκια του G. Mordillio, «Να Ερωτεύεσαι».-Η σφεντόνα/ απρόοπτες εκδόσεις (Σκίτσα και γελοιογραφίες). Ενώ διαβάζουμε και συνέντευξη της ισπανίδας συγγραφέως Carme Riera. Εγκαινιάζεται η σελίδα του χιουμοριστικού αστρολογίου. Ο Γιάννης Ν. μας ενημερώνει τις «εικόνες New Wave & Sex”. Ηλίας Διάκος Νέα Υόρκη. Ο Α. Κ. γράφει «ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ». Πλούσιες και οι σελίδες της Αλληλογραφίας, των εξωτερικών ειδήσεων και του κυρίου Ντίνου.    

-Τεύχος 12-13/ Χειμώνας 1982, σ.120, δρχ. 150.

ΤΕΝΝΕΣΣΥ  ΓΟΥΙΛΛΙΑΜΣ: ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ.- ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΚΟΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ.- ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ.

(Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Φωτοσύνθεση: Γ. Χρήστου. Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Μάκης Τσιπουρίδης- Δημήτρης Αρβανίτης. Μοντάζ: Δημήτρης Αρβανίτης. Φωτογραφική αναπαραγωγή: Ναπολέων Τζανέτος.)

Σημείωση: Στην αρχή διαβάζουμε τις «Θέσεις του ΑΚΟΕ για τη βία και τους φόνους των ομοφυλοφίλων». Στα Αμφισβητητικά, σχόλια αρνητικά για τα Παραλειπόμενα, Για τους «Ρεπόρτερς». Για το κείμενο του Γιώργου Ιωάννου στο περιοδικό του «Φυλλάδιο». (βλέπε προηγούμενο σημείωμά μου). το «που οδηγείται το ΚΚΕσωτερικού;, το σχόλιο «Από τον Θεοφανόπουλο στον Μαγκάκη». Για το μουσικό περιοδικό «ποπ και ροκ» και τη δημοσίευση άρθρου του με τίτλο «Ομοφυλοφιλία στο Ροκ». Τις θέσεις των Πολιτικών Νεολαιών για την Ομοφυλοφιλία. Ενδιαφέρουσες είναι ακόμα και σήμερα, οι θέσεις των σύνεδρων στο «Συνέδριο του «Αμφί» με θέμα ¨ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ». Σάββατο 6 και Κυριακή 7 Νοέμβρη. Δημοσιεύονται τα Παραλειπόμενα του Συνεδρίου ενώ το επόμενο διπλό τεύχος 14-15/ Α. Κ. 1983 δημοσιεύονται οι Ομιλίες, τα Πρακτικά. Ο Αντώνης Β. μεταφράζει από το βιβλίο «Αντι- Οιδίποδας» των Ντελέζ- Γκουατταρί, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ράππα. Με τα αρχικά Σ.Ζ. δημοσιεύεται το άρθρο «Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ. ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ». Ακολουθεί κριτική για την ταινία του γερμανού σκηνοθέτη Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, «Ο ΚΑΒΓΑΤΖΗΣ» από το μυθιστόρημα του Ζαν Ζενέ, ¨Ο Καυγατζής της Βρέστης». Ο  Σπύρος Ζακυνθινός γράφει το «Ομοφυλόφιλος και Οικογένεια» Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος μεταφράζει το θεατρικό «ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ» του Τέννεσσυ Ουίλιαμς. Έργο με δύο σκηνές. Ο εικαστικός Μακρουλάκης δημοσιεύει έργα του. Αντρικά κορμιά γυμνά και εσατζήδες στην παραλία. (Μνημείο για αφανείς αγωνιστές/ Πρόταση για ένα μνημείο βασανιστών/ Πρόταση για ένα μνημείο ενδοιασμών). Ο Γιάννης Μ.  γράφει το ¨καταληφθήσομαι…». Ακολουθεί Πιέρ Φοντανιέ: «Ο Μαρκήσιος Ντε Σάντ και η Ομοφυλοφιλία» μετάφραση Λ. Θεοδωρακόπουλου, πρώτο μέρος. Έπεται το κείμενο «Κοινωνικές επιστήμες… ώρα μηδέν;» με την υπογραφή Σ. Ζ.. Ο Πέτρος Κ. δημοσιεύει τις σελίδες «Ιδεολογία και πρακτική» Ομοφυλοφιλία- Πολιτικά Κόμματα. Δημοσιεύονται οι σελίδες «ιστορίες βίας» εμπειρίες που έγραψαν οι ομοφυλόφιλοι. Οι Αντώνης Βασιλείου, Δημήτρης Νταίλη και Λουκάς Θεοδωρακόπουλος στις Σελίδες του Κινηματογράφου γράφου τις γνώμες τους για την ταινία «Άγγελος» του Κατακουζηνού. Ο Αντώνης Βασιλείου γράφει ακόμα για την ταινία «Το παιχνίδι της τύχης» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Ο Χρήστος Π. μεταφράζει το «Μια ζωτική ανάγκη» του Γκλεν Μαρσάν. Ο Ηλίας Διάκος μας δίνει διεθνείς ειδήσεις. Στις σελίδες των ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΩΝ σ.88-90,  έχουμε την κριτική του Γιάννη Ν. για την συλλογή διηγημάτων «Το Σπέρμα» του Πρόδρομου Σαββίδη, εκδ. Κέδρος. Ο Ανδρέας Αγγελάκης με το γνωστό ψευδώνυμό του γράφει γα το βιβλίο του Εουτζένιο Μπάρμπα, «Τα πλωτά νησιά» εκδόσεις Ανδρομέδα. Κείμενα για το Θέατρο Οντίν. Και τα βιβλία του Νίκου Σπάνια, Μεταφράσεις:-Κάτουλου Ποιήματα, εκδ. Γνώση 1981.- Απολλιναίρ, Ποιήματα, εκδ. Γνώση 1982 και Ρεμπώ, «Μια εποχή στην Κόλαση» εκδ. Γνώση 1981.  Τέλος κρίνεται η ποιητική συλλογή του Ανδρέα Αγγελάκη, «Η Μεταφυσική της μια νύχτας» εκδ. Γνώση 1982 και δίνεται δείγμα της ποιητικής γραφής του δημοσιεύοντας το ποίημα «ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ ΝΕΚΡΕΣ». Στην ΒΙΒΛΙΟ-λογία ο Ανδρέας Μουσουράκης (Α. Αγγελάκης) μας παρουσιάζει δύο ομοφυλόφιλα βιβλία του Francis King. Η Ιατρική ομάδα γράφει στην «Ιατρική στήλη». Ο Μάρκος Τ. το κείμενο «Με αφορμή την μελέτη Κίνσεϋ». Στις σελίδες της «Αυτοέκφρασης» έχουμε τον Μυρτία και το «όχι, γλυκό μου όνειρο, όχι!». Τέλος, ο Κωστής Αγγέλογου δημοσιεύει ποιήματα «ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ». 

-Τεύχος 14-15/ Άνοιξη- Καλοκαίρι 1983, σ.106, δρχ. 150

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «σεξουαλικότητες & πολιτική» Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών 6-7 Νοέμβρη 1982. Απομαγνητοφώνηση συζήτησης: Νίκος Μαρίνος. Φωτογραφίες Συνεδρίου: Γιώργος Κωβαίος.

Εισηγητές: δημήτρης αγραφιώτης-κωνσταντίνος τσουκαλάς-α.ι. μεταξάς- τ. χατζή.-μ. δρακοπούλου.-ροζέ κεμπφ.- θ. τζαβάρας.-μάριος μαρκίδης.-μ. γιωσαφάτ.- αυτόνομη ομάδα ομοφυλόφιλων γυναικών.- ανδρέας βελισσαρόπουλος.- γ. τσέγκος.- σ. κουρής.- ε. κομνηνού.- ρένα χατζηδάκη.-γιώργος βέλτσος.- φελίξ γκουατταρί.

(Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Φωτοσύνθεση: Φώφη Καλέμη. Γενικής Επιμέλεια: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Καλλιτεχνική επιμέλεια- μοντάζ: Δέσποινα Γεωργίου. Φωτογραφική αναπαραγωγή: Αλέκος Καλέμης.)

ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

ΠΡΟΛΟΓΟΣ, 4-5.

Πρώτη Μέρα

Λ. Θεοδωρακόπουλος, Προσφώνηση στο Συνέδριο. 6-7

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ, Σεξουαλικότητες & Πολιτική. Πολιτιστικά Προλεγόμενα, 9-11

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ, Κοινωνικές όψεις της σεξουαλικότητας, 12-16

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ-ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ, Σεξουαλικές μειονότητες και κάποιες από τις κοινωνικοπολιτικές –τους λειτουργίες, 17-21

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, 22-25

ΤΑΣΙΑ ΧΑΤΖΗ, Σεξουαλική βία εναντίον των γυναικών και ετεροφυλόφιλη ανδροκεντρική σεξουαλικότητα, 26-27

ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Ποινική ρύθμιση των βιασμών: μια αντινομία του σεξουαλικού καταναγκασμού, 28-30

ROGER KEMPF, Αστική τάξη και σεξουαλικότητα στη Γαλλία του 19^ου αιώνα μετά την επανάσταση του 1789, 31-34. (απομαγνητοφώνηση και απόδοση Πέτρου Παπαδόπουλου)

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, 35

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ, Ιατρικός λόγος για τη σεξουαλικότητα ή η περίπτωση ενός σφετερισμού, 36-41

ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ, Η ηδονή του κόσμου και η πραγματικότητα του κόσμου: μια διαλεκτική της μετουσίωσης, 42-47

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ, Ο ρόλος της οικογένειας στον καθορισμό κι εξέλιξη της σεξουαλικότητας και η σχέση του με τα πολιτικά δεδομένα, 48-53

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ/ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΘΗΚΑΝ/ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, 54-55

Δεύτερη Μέρα

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ, 56

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΜΑΔΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ & ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «»ΛΑΒΡΥΣ», Λίγες σκέψεις πάνω στο έμφυτο της ετεροφυλόφιλης γυναικείας σεξουαλικότητας, 57-58

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κοινωνικά κινήματα, 59-63

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΤΣΕΓΚΟΣ, Ομαδική ανάλυση: η τριγωνομετρία δεν είναι απαραίτητη, 64-70

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΗΣ, Τα «εκπορνευμένα αγόρια» και η ανάδυση του νέου μύθου, 71-74

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΚΟΜΝΗΝΟΥ, Το ζευγάρι σαν κυτταρική μορφή της «αποικιοκρατικής ιδεολογίας», 75-78

ΡΕΝΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ, Ανθρώπινα δικαιώματα & ιατρική εξουσία, 79-81

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ, Το «αρχικό σφάλμα», 83-86. *

FELIX GUATTARI, Περιθωριακά κινήματα και σοσιαλισμός, 87-94. (Μετάφραση Αντρέας Βελισσαρόπουλος)

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ & ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, 95-101.

*Ενδιαφέρουσες ομιλίες και εισηγήσεις αν και για να πω την μαύρη αλήθεια στην ηλικία που ήμουν δεν κατάλαβα και πολλά από αυτά που είπαν ορισμένη εισηγητές. Πάντως η γενικά αίσθηση ήταν θετική και πολύς κόσμος και φοιτηταριό. Είχαν την ευκαιρία μεταξύ άλλων να γνωρίσω και τον συγγραφέα Πέτρο Παπαδόπουλο που, σε συνάντησή μας μου χάρισε βιβλία του. Ο Γιώργος Βέλτσος έδωσε «ρέστα». Ήταν από μόνος του-όπως πάντα- ουαν μαν σόου. Απορείς πολλές φορές πώς γίνεται ένα μικρό ανθρώπινο μυαλουδάκι να χωράει τόσες πολλές γνώσεις, και να έχει την πρόθεση και την διάθεση να σου εξηγήσει. Ωραίος καθηγητής όταν απομακρυνότανε από τον καθρέφτη του. Πάντα θετικός στα δικαιώματα των γκέι αυτός ο στρέιτ. Η διοργάνωση Συνεδρίων αυτού του επιπέδου και σοβαρότητας, αποδεικνύει την ποιότητα και των ομοφυλόφιλων διοργανωτών. Δυστυχώς, αρκετοί γκέι της εποχής θεωρούσαν αυτές τις κινήσεις –ένα είδος ανοιχτών πανεπιστημίων- κουλτουριάρικες συνάξεις, τα σνομπάριζαν. Πάντως το ομοφυλόφιλο κίνημα και τα πρόσωπά του, οφείλουν έστω και εκ των υστέρων σε τέτοιες κινήσεις και ενέργειες. Σε ομοφυλόφιλους λόγιους και συγγραφείς καθώς και σε ετεροφυλόφιλους διανοουμένους, σε γυναίκες και άντρες επιστήμονες με ανοιχτή και προοδευτική σκέψη που αγκάλιασαν αυτό το κίνημα της εποχής τους. Ένα από τα πλέον δραστήρια των μικρών ομάδων του «περιθωρίου», που, όπως φανερώνουν τα διάφορα επιτεύγματα της καλλιτεχνίας καθόλου μικρό δεν υπήρξε. Κοινός ο αγώνας κοινά τα προβλήματα.   

-Τεύχος 16-17/Άνοιξη- Καλοκαίρι 1984, σ.112, δρχ. 200

ΑΦΙΕΡΩΜΑ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ. ΕΞΗ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ.- ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΑ.- ΤΟ «ΨΩΝΙΣΤΗΡΙ» ΣΤΑ ΣΙΝΕΜΑ.

 (Υπεύθυνος έκδοσης: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Φωτοσύνθεση: Φώφη Καλέμη. Γενικής Επιμέλεια: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Καλλιτεχνική επιμέλεια- μοντάζ: Δέσποινα Γεωργίου. Φωτογραφική αναπαραγωγή: Αλέκος Καλέμης.- Εξώφυλλο: Γιώργος Γεωργιάδης.- Σχέδια, Πίνακες: Αλέξανδρος Ίσαρης, Βασίλης Βασιλειάδης, Μ. Μακρουλάκης, Γιώργος Γεωργιάδης)

Σημείωση: Το Αφιέρωμα περιέχει αναδημοσιεύσεις αποσπασμάτων κειμένων και πρωτότυπα κείμενα για τον Αλεξανδρινό ποιητή Κωνσταντίνο Π. Καβάφη. Το βάρος και πάλι της συγκέντρωσης της ύλης έπεσαι στον ποιητή και εμψυχωτή και «νονό» του Αμφί Λουκά Θεοδωρακόπουλο. Σκοπεύοντας να μεταφέρω-αντιγράψω άρθρα στην ιστοσελίδα μου- δημοσιεύω μόνο τα Περιεχόμενα. Με το διπλό αυτό τεύχος, «κλείνει» ο της φροντίδας και της επιμέλειας κύκλος του Λουκά Θεοδωρακόπουλου. Από το επόμενο τεύχος της ίδιας χρονιάς το περιοδικό αλλάζει χέρια και σιγά-σιγά αλλάζει η εικόνα και η ύλη του. Μετατρέπεται σε ένα γκέι περιοδικό μετά την νίκη του ΑΚΟΕ και την απόσυρση του Νομοσχεδίου. Ήμαστε στα χρόνια της πρώτης κυβέρνησης της Αλλαγής και των δομικών αλλαγών της ελληνικής πολιτείας. Το ομοφυλόφιλο κίνημα πέτυχε τους στόχους του, διεθνοποιήθηκαν οι πολιτικοί και κοινωνικοί του αγώνες, ευρωπαίοι διανοητές και επιστήμονες της εποχής, πανεπιστημιακοί και συγγραφείς, βουλευτές και λόγιοι στάθηκαν αλληλέγγυοι στην ελληνική μικρή ομάδα των ομοφυλόφιλων και τραβεστί ακτιβιστών. Ο δρόμος είχε ανοίξει, σε αυτό, βοήθησε και η τέχνη σε όλες της τις πτυχές και τις εκδόσεις βιβλίων και μελετών. Δημιουργήθηκαν «ειδικές» κατηγορίας σπουδών, οι οποίες ασχολούνται   πλέον αποκλειστικά με την ομοφυλόφιλη κοινότητα και τα προβλήματά της, την πολιτική της και τους τρόπους της δημόσιας έκφρασής της. Οι οργανωμένες Βιβλιοθήκες της Δύσης διαθέτουν ράφια με αποκλειστικά ομοφυλόφιλα βιβλία και μελέτες, περιοδικά. Η ιστορία της ομοφυλόφιλης κοινότητας και επιθυμίας γράφει έκτοτε τις σελίδες της. Με τους νέους εκπροσώπους της. Από την πλευρά της δικής μου γενιάς ας μου επιτραπεί με τα σημειώματα αυτά να μνημονεύσω και να τιμήσω τους πρώτους αυτούς έλληνες και ελληνίδες μπροστάρηδες ανώνυμους και επώνυμους, μορφωμένους και  παιδιά του ελληνικού λαού. Μάρτυρες μιάς εποχής και ενός διαρκούς αγώνα.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Η «ΤΕΛΕΙΩΤΕΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ», 6-7

ΤΙΜΟΣ ΜΑΛΑΝΟΣ, Κ. Π. Καβάφης. Αναμνήσεις Βιώματα και παρατηρήσεις ενός Αλεξανδρινού Κριτικού, 8-13

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΛΕΝΤΙΑΡΙΟΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ), ο ερωτικός ποιητής Καβάφης, 14-18

ΧΑΡΗΣ ΜΕΓΑΛΥΝΟΣ, Ο Καβάφης επιθυμητός, 19-20

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΛΗΣ, Ο Καβάφης και η ομοφυλοφιλία του, 22-26

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΩΤΗΣ, σκέψεις- επεισόδια-ποιήματα, 27-28

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΣΑΘΑΝΑΣ, ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ ΣΤΗ ΔΗΛΟ (14 και 15 Ιουνίου 1901), 29-32

     Ακολουθούν οι σελίδες 34-46 ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΑ. Ο ποιητής Νίκος Σπάνιας δημοσιεύει το ποίημά του TIMES  SQUARE. Ο Λουκάς Χρήστου γράφει για τα Ομοφυλόφιλα Μπαρς. Ο Ανδρέας Αγγελάκης με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μουσουράκης παρουσιάζει: «ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΕΝΝΕΣΥ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ. «Στο μπαρ ενός ξενοδοχείου του Τόκιου». Ο Σπύρος Ζακυνθινός γράφει το μονόπρακτο «Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ). Ο ηθοποιός και συγγραφέας Γιάννης Παλαμιώτης δίνει συνέντευξη, 55-57. Ο ήρωας της βραβευμένης ταινίας «Άγγελος» και ποιητής Χρήστος Ρούσος δημοσιεύει 4 ποιήματά του. (ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΠΑΡΚΟ/ ΔΕΝ ΞΕΡΩ/ ΕΞΙΛΕΩΣΗ/ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ). Ο Θόδωρος γράφει το κείμενο “DAVID BOWIE ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΝΟΣ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ». Οι Σωτήρης Αθανασίου και Αντώνης Βασιλείου γράφουν για 6 Κινηματογραφικές ταινίες: 1., ΒΙΚΤΩΡ-ΒΙΚΤΩΡΙΑ σκηνοθεσία Μπλέηκ Έντουαρντς. 2., ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΡΩΤΑ (MAKING LOVE). 3., ΠΙΣΟΤΕ- Το χαμίνι του Σαν Πάολο. Σκηνοθεσία Έκτορ Μπαμπένκο. 4., Ο ΚΑΒΓΑΤΖΗΣ (QUERELLE) σκηνοθεσία Ράινερ Β. Φασμπίντερ.. 5., ΤΟΥΤΣΙ, σκηνοθεσία Σίδνευ Πόλλακ. 6., ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Κ. ΛΩΡΕΝΣ, σκηνοθεσία Ναγκίσι Οσίμα. Ο ποιητής Παναγιώτης Κουσαθανάς από την Μύκονο 1983 δημοσιεύει το ποίημά του «ΜΙΑ ΠΟΛΗ». Ο Κώστας έχει μία συνέντευξη με μια λεσβία του ΑΚΟΕ. Την Ελένη, η οποία δημοσιεύει και το ποιήμα «Απόγνωση ‘82». Η Πάολα δημοσιεύει το ποίημα «ΟΜΟΝΟΙΑ». Συνεργάτης του ΑΚΟΕ συνομιλεί με τον συγγραφέα «Με τον ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΣΑΒΒΙΔΗ» με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του «Η χαμένη». Ακολουθούν οι σελίδες «Μαρτυρίες» με προσωπικές αφηγήσεις και εξομολογήσεις ομοφυλόφιλων. Ο Αντώνης Βασιλείου. γράφει το άρθρο «Το «ψωνιστήρι» στα πορνό- σινεμά». Ο Παναγιώτης Δ, μας εξομολογείται το «Μια εμπειρία στο σινεμά». Δίχως όνομα δημοσιεύεται «Συζήτηση μ’ έναν ομοφυλόφιλο που συχνάζει στα σινεμά». Στην ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ σελίδες 92-97 παρουσιάζονται οι εξής τίτλοι:

-Γιάννη Μ. Καλιόρη, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, εκδ. Κέδρος, δοκίμια. –Andrea Dworkin, Πορνογραφία και ανδροκρατική κοινωνία, μτφ. Λ. Θεοδωρακόπουλος, εκδ. Ουτοπία.- Μάνος Κοντολέων, ΑΦΗΓΗΣΗ, εκδ. Καστανιώτη.- Κατερίνα Γώγου, «ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΠΑΛΤΟ» ποιήματα, εκδ. Καστανιώτη 1982.- Χάρης Μεγαλυνός, ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ, ποιήματα, εκδ. Οδός Πανός 1983.- Στέφανος Κατής, ΙΧΘΥΩΝ ΛΑΓΝΕΙΑ, ποιήματα, 1983. Από τον Λ. (ουκά) Θ.(εοδωρακόπουλο).

-ΓΚΥ ΟΚΕΝΓΚΕΜ: Ιστορική εικόνα της ομοφυλοφιλίας, εκδ. Νεφέλη 1983.- Ζαν Κοκτώ: ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΒΙΒΛΙΟ, εκδ. ΔΑΝΑΟΣ, μετάφραση-πρόλογος: Νίκος Παπαδογιάννης.-Γκόρ Βιντάλ: «Το αγόρι πλάι στο ποτάμι» εκδ. Γράμματα 1983. Τίτλος πρωτοτύπου The city and the pillar, 1948.- Υβ Ναβάρ, ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ, εκδ. Λητώ 1983.Από τον Σωτήρη Αθανασίου.

-Χάρβευ Φέρστιν, ΕΡΩΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ,  μετάφραση Ανδρέας Αγγελάκης, εκδ. Γνώση.-Γιώργου Ιωάννη, ΚΑΤΑΠΑΚΤΗ, εκδ. Γνώση. Από τον Ανδρέα Μουσουράκη, ψευδώνυμο του Ανδρέα Αγγελάκη.

-Αγκουστίν Γκομέζ Άρκος, ΤΟ ΣΑΡΚΟΒΟΡΟ ΑΡΝΙ, εκδ Οδυσσέας,- Εκατό Γκραβούρες του 1797 που εικονογραφούν το βιβλίο Η Νέα Ιουστίνη ή τα Παθήματα της Αρετής, ακολουθούμενη από την ιστορία της Ιουλιέτας, της αδερφής της, ή Η Προκοπή της Διαφθοράς του μαρκήσιου Ντε Σαντ. – Αμερικανική Ομοφυλόφιλη Ποίηση. μετάφραση Ανδρέας Αγγελάκης, εκδ. Οδυσσέας. Από τον Βαλέριο Ράμφο.

-Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.

     Ο Ανδρέας Βασιλαράς γράφει για την ΚΡΙΤΙΚΗ για την θεατρική παράσταση ΕΡΩΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ του Χάρβευ Φέρστιν, από το Θέατρο Έρευνας. Σε μετάφραση του Ανδρέα Αγγελάκη.  Σ.98-99,ενώ μετά την θεατρική κριτική αναδημοσιεύεται η θεατρική άποψη του Βάιου Παγκουρέλη, για την παράσταση δημοσιευμένη στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, Δευτέρα 10/10/1983. Ο κύριος Ντίνος γράφει τις σελίδες του και, «ΤΟ ΤΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΤΕΡΟΝ» ή πώς σταμάτησα να διαβάζω τη θεατρική στήλη των «Νέων».  Ο Γιάννης Βικέλας, μας παρουσιάζει το «ΤΕΣΤ ΕΥΦΥΙΑΣ» (7 ερωτήσεις για να βρείτε την ευτυχία). Το τεύχος κλείνει με τις σελίδες Αλληλογραφίας και τις διαφημίσεις βιβλίων και χώρων διασκέδασης.

---

-Τεύχος 18-19/ Καλοκαίρι 1985, σ.112, δρχ. 300

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: GAY ΧΙΟΥΜΟΡ

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ.- DIVINE.- Κ. ΝΤΙΝΟΣ.- ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΣΤΟΛΗ.- ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

(Διευθύνεται από επιτροπή. Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρη Βαλλιανίτη (Γρηγόρης Βαλλιανάτος). Υπεύθυνος έκδοσης: Αντώνης Γεωργίου. Γενική  επιμέλεια τεύχους-Σχεδίαση: Γιάννης Νένες. Ατελιέ: Α. Καλέμης &Σια ΟΕ. Φωτοσύνθεση: Ε. Καλέμη &Σια ΟΕ.)

-Τεύχος 20/ Άνοιξη 1986, σ.98, δρχ. 300

ΕΡΕΥΝΑ-ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ- ΕΚΘΗΛΥΝΣΗ- ΦΩΤΟΡΟΜΑΝΤΣΟ- ΣΤΟΝ ΙΛΙΓΓΟ ΤΟΥ ΤΑΚΗ- ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ- ROCK FESTIVAL- AIDS- ΚΟΜΙΚ- ΓΚΟΥΕΝΤΟΛΙΝ- ΝΥΧΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ- Η GAY ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ- ΓΟΥ ΤΣΑΟ-ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΤΕΣΤ- ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΤΕ- ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ- ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ-ΒΙΒΛΙΑ-ΕΙΔΗΣΕΙΣ.

(Υπεύθυνος ύλης- Συντονισμός: Γιάννης Νένες.- Υπεύθυνος για το νόμο: Αντώνης Γεωργίου.- Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρης Βαλλιανάτος.-Ατελιέ: Πάρις Καρδαμίτσης.- Φωτοστοιχειοθεσία: Αχτίδα ΕΠΕ. –Εκτύπωση: Άγγελος Ελεύθερος.)

-Τεύχος 21/ Χειμώνας 1986/1987, σ.98, δρχ. 300

(Υπεύθυνος για το νόμο: Αντώνης Γεωργίου.- Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρης Βαλλιανάτος.-Ατελιέ: Α. Καλέμης & Σια Ο.Ε..- Φωτοστοιχειοθεσία: Lexicon Ο.Ε. –Εκτύπωση: Άγγελος Ελεύθερος

Περίοδος Γ΄

-Τεύχος 1/ Μάϊος 1987, σ.70, δρχ. 300

ΑΜΦΙ- έκδοση επιστημονικής & κοινωνικής έρευνας- εκδότης: Γρηγόρης Βαλλιανάτος.-Διευθύνεται από επιτροπή.- συνδρομητές για πέντε τεύχη: εσωτερικό 1900 δρχ. εξωτερικό 2300 δρχ.- ταχυδρομική διεύθυνση για αλληλογραφία και επιταγές: Γρηγόρης Βαλλιανάτος Τ.Θ. 2777. Αθήνα.- (Υπεύθυνος ύλης- Συντονισμός: Γιάννης Νένες.- Υπεύθυνος για το νόμο: Αντώνης Γεωργίου.- Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρης Βαλλιανάτος. -Ατελιέ: Πάρις Καρδαμίτσης.- Φωτοστοιχειοθεσία: Lexicon –Εκτύπωση: Άγγελος Ελεύθερος)

-Τεύχος 2/ Ιούλιος- Αύγουστος 1987, σ.78, δρχ.300

ΑΜΦΙ- διμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας- ιδιοκτήτης-εκδότης: Γρηγόρης Βαλλιανάτος. –διευθύνεται από επιτροπή.- ταχυδρομική διεύθυνση για αλληλογραφία και επιταγές: Γ. Βαλλιανάτος. Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon –Layout: Ουράνιος Λειβάδιος

-Τεύχος 3/ Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 1987, σ.82, δρχ. 300

10 ΧΡΟΝΙΑ  ΑΜΦΙ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΩΤΑ ΤΕΥΧΗ

ΑΜΦΙ- διμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας- ιδιοκτήτης-εκδότης: Γρηγόρης Βαλλιανάτος. –διευθύνεται από επιτροπή.- ταχυδρομική διεύθυνση για αλληλογραφία και επιταγές: Γ. Βαλλιανάτος. Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon –Layout: Mango Jerry.

-Τεύχος 4/ Ιανουάριος- Φεβρουάριος 1988, σ.78, δρχ. 300

ΑΜΦΙ- διμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας- ιδιοκτήτης-εκδότης: Γρηγόρης Βαλλιανάτος. –διευθύνεται από επιτροπή.- ταχυδρομική διεύθυνση για αλληλογραφία και επιταγές: Γ. Βαλλιανάτος. Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon –Layout: Mango Jerry.

( Δ΄ Περίοδος)

-ΤΟ ΑΜΦΙ, Τεύχος 1/ Ιούλιος-Αύγουστος- Σεπτέμβριος 1988, σ.78, δρχ. 300

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ  ΓΟΥΛΦ.- Συνέντευξη με την ΜΠΕΤΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ.- Έρευνα: ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΤΟ ΑΜΦΙ Τρίμηνη έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Διευθύνεται από επιτροπή ΑΚΟΕ. Ιδιοκτησία: Ελληνική Ομοφυλόφιλη Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.). Εκδότρια- Επιμέλεια έκδοσης- Διαφημίσεις –Επιταγές, εμβάσματα: Ειρήνη Πετροπούλου.- Layout  Ν. Μαρίνος. –Συνδρομές Εσωτερικού για 4 τεύχη 1520 δρχ.- Εξωτερικού για 6 τεύχη 25 $.

-ΤΟ  ΑΜΦΙ, Τεύχος 2/ Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 1988, σ.78, δρχ.350

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ.- ΣΑΡΑ ΛΕΑΝΤΕΡ.- ΚΟΜΙΚ.- GAY  ΧΙΟΥΜΟΡ.- ΕΡΕΥΝΑ: ΛΕΣΒΙΕΣ ΣΤΟ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΤΟ ΑΜΦΙ Τρίμηνη έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Διευθύνεται από επιτροπή ΑΚΟΕ. Ιδιοκτησία: Ελληνική Ομοφυλόφιλη Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.). Εκδότρια- Επιμέλεια έκδοσης- Διαφημίσεις –Επιταγές, εμβάσματα: Ειρήνη Πετροπούλου.- Layout  Ν. Μαρίνος. –Συνδρομές Εσωτερικού για 4 τεύχη 1720 δρχ.- Εξωτερικού για 6 τεύχη 25 $.

Σημείωση: Ο τίτλος του περιοδικού των δύο τευχών είναι με άρθρο «ΤΟ ΑΜΦΙ».

-ΑΜΦΙ, Τεύχος 3 ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, (1990;) σ. 66, δρχ. 400

ΑΜΦΙ. Έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Συντάσσεται και διευθύνεται από επιτροπή του ΑΚΟΕ, Υπεύθυνη για το νόμο: Ειρήνη Πετροπούλου.

Σημείωση: Το περιοδικό επανέρχεται στον πρώτο του τίτλο «ΑΜΦΙ» δίχως το άρθρο. Αναφέρεται σε ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ δίχως χρονολογία έκδοσης.

-ΑΜΦΙ, Τεύχος 4 ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, (1996;), σ.66, δρχ. 400

Συνεντεύξεις: Cathrine Gonnard, Marinka Ko rzendorfer, Homostu, dies Utrecth, Grada Schaddee, Λίζα, …. Και μαζί τους οι οπερόλουγκρες, οι αδελφομάνες, η ομοφυλοφιλία στο θέατρο, το AIDS, η Eartha Kitt.

 ΑΜΦΙ. Έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Συντάσσεται και διευθύνεται από επιτροπή του ΑΚΟΕ, Υπεύθυνη για το νόμο: Ειρήνη Πετροπούλου.

-ΑΜΦΙ, Τεύχος 1/ ΙΟΥΝΗΣ 1994, Δ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ σ.50, δρχ. 700

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.-ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ Α.Κ.Ο.Ε.- ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ.- λεσβίες και aids.- FREE!! GAY- LESBIAN MAP OF ATHENS INSIDE.

ΑΜΦΙ, δημοσιογραφικό όργανο του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας. Εκδίδεται από Συντακτική Επιτροπή. Υπεύθυνη για το νόμο Ελένη Τσακλάρη. Αρχισυντάκτης- Υπεύθυνος Διαφημίσεων Ματθαίος Πέπονας. Διεύθυνση: Πατησίων… Συνδρομές Εσωτερικού για 10 τεύχη 5.000 δραχμές, Ευρώπης DM 40, υπόλοιπες χώρες US $ 30. Διαχωρισμοί- Φίλμς Graffiti prepress. Εκτύπωση: Διακίνηση: Πρακτορείο Αθηναϊκού Τύπου.

ΝΕΑ  ΕΠΟΧΗ

     Δεκαεφτά χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία και μετά από τρία χρόνια απουσίας το ΑΜΦΙ επιστρέφει δριμύτερο, ανανεωμένο και, το κυριότερο, αθωωμένο. Είναι αλήθεια πως το περιοδικό πέρασε από πολλά χέρια και κύματα με αποκορύφωμα τις δύο μηνύσεις σε βάρος του, τη μία το 1979, για ένα ποίημα του Σπάνια και τη δεύτερη το 1991 (τί σύμπτωση, πάλι επί Νέας Δημοκρατίας!!), για άσεμνο περιεχόμενο, με αφορμή ένα σχόλιο πάνω στην προθυμία των ετεροφυλόφιλων αντρών να γνωρίσουν λεσβίες μέσω των αγγελιών. Και στις δύο περιπτώσεις αθωωθήκαμε πανηγυρικά παρόλο που τη δεύτερη φορά σε συνδυασμό με άλλα ατυχή γεγονότα, η μήνυση επέφερε το κλείσιμο του ΑΜΦΙ.

     Θα θέλαμε από αυτή τη θέση να αναφέρουμε τους σίγουρα γενναίους προηγούμενους εκδότες του περιοδικού, τον αείμνηστο Ανδρέα Βελισσαρόπουλο που μαζί με το Λουκά Θεοδωρακόπουλο κράτησαν τα πρώτα και πιο δύσκολα χρόνια, το Γρηγόρη Βαλλιανάτο, και τέλος την Ειρήνη Πετροπούλου που με τις φιλότιμες προσπάθειες της κατέληξε στο ειδώλιο…

     Τώρα που το ΑΚΟΕ είναι και πάλι εδώ, ξεκινάμε μια καινούργια προσπάθεια στο γνώριμο πεδίο των διεκδικήσεων. Ξέρουμε ότι θα μας πείτε πώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, πως άδικα σπαταλάμε το σάλιο και το μελάνι μας και πώς σήμερα ο καθένας κάνει την ζωή που θέλει. Η απάντηση που δίνουμε εμείς είναι απλή. Φυσικά και ΔΕΝ αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα από την ομοφυλοφιλία μας αφού  ξέρουμε πάρα πολύ καλά να την ΚΡΥΒΟΥΜΕ. Παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, υπερτονίζουμε την αρρενωπότητα ή τη θηλυκότητα μας (βλέπε «κανονικότητα») γενικά κρυβόμαστε (μάλλον από τον ίδιο μας τον εαυτό), ε, και φυσικά δεν αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα-εκτός ίσως από το άγχος, το φόβο της αποκάλυψης, από την αγωνία και το χτυποκάρδι πώς «αν το μάθουν θα αυτοκτονήσω».

     Εμείς δεν θέλουμε να αυτοκτονήσετε, θέλουμε να ‘ρθείτε μαζί μας κι αν είστε μακριά, να ξέρετε ότι δε σας ξεχνάμε. Παλεύουμε ΚΑΙ για σας για να μην πούμε πώς παλεύουμε ΚΥΡΙΩΣ για σας. Γιατί αν εμείς οι Αθηναίοι-ες μπορούμε να βολευτούμε με τα gay bar και να νιώθουμε ικανοποιημένοι-ες, υπάρχουν κάποια παιδιά τα οποία δεν είναι τόσο «τυχερά».

     Για όλους εσάς και για όλους εμάς λοιπόν, το Αμφί ξανακυκλοφορεί. Δείξτε του την αγάπη σας και την κατανόηση σας. Και αν θέλετε να συμμετάσχετε στις προσπάθειες του ΑΚΟΕ για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, η πόρτα μας είναι πάντα ανοιχτή.

                       γράμμα  έκδοσης

      Παρέθεσα το σύνολο των τευχών της έκδοσης και των χρόνων της κυκλοφορίας του περιοδικού, ανεξάρτητα αν στάθηκα μόνο στην περίοδο του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, από τα στοιχεία που συγκέντρωσα, φωτοτύπησα, αποδελτίωσα και ταξινόμησα μέσα στον χρόνο. Σε επόμενο σημείωμα θα αντιγράψω πληροφορίες και στοιχεία για την επόμενη εκδοτική του περίοδο.

Τέλος πρώτου μέρους

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς,  20-29 Οκτωβρίου 2023

ΥΓ. Ας είναι ειρηνικό το ταξίδι προς το ΦΩΣ του Γιώργου Γραμματικάκη