ΑΜΦΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΤΕΥΧΩΝ ΤΟΥ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ Α Μ Φ Ι
Μέρος Β
Τα χρόνια της «μάστιγας του ιού» και η αρχή
της αποϊδεολογικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας στην εποχή της καταναλωτικής
ευμάρειας.
Συνεχίζω στο δεύτερο σημείωμα (δεν
προσμετρώ αυτό της 6ης Σεπτεμβρίου 2014 για το πρώτο τεύχος) την
καταγραφή και αποδελτίωση των υπολοίπων τευχών που γνωρίζω του περιοδικού ΑΜΦΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ, των επόμενων χρονικών περιόδων
(Β, Γ, Δ) μετά την αποχώρηση του εμπνευστή του Λουκά Θεοδωρακόπουλου. Β΄ περίοδος
διπλό τεύχος 18-19/ Καλοκαίρι 1985 έως Δ΄ περίοδος τχ.1/ 1994. Σύνολο μονών και
διπλών τευχών 12. Το περιοδικό περνά σε άλλα χέρια, την ευθύνη του έχει πρώτα ο
Γρηγόρης Βαλλιανάτος και κατόπιν η Ειρήνη Πετροπούλου. Το τελευταίο ως
υπεύθυνοι αναφέρονται η Ελένη Τσακλάρη και ο Ματθαίος Πέπονας. Η οπτική του
περιοδικού αλλάζει, προσαρμόζεται στις εκδοτικές και κοινωνικές εξελίξεις των
χρόνων εκείνων και των άλλων περιοδικών. Η πολιτική και η προβληματική του, η
ρητορική των κειμένων του γίνεται πιο «λαϊκή», οι επιστολές που στέλνονται στο
περιοδικό μας φανερώνουν τι θέλουν και αναζητούν από τις σελίδες του οι
αναγνώστες ομοφυλόφιλοι. Η ποιότητα του χαρτιού είναι διαφορετική η σελίδες λιγοστεύουν,
όπως και οι συνεργάτες. Η παλαιά φρουρά των συνεργατών για πολλούς και
διαφόρους λόγους δεν συμμετέχει, αρκετοί έφυγαν από την ζωή. Οι εναπομείναντες
συμμετέχουν με περισσότερα από δύο κείμενά τους σε πολλά τεύχη. Ο κεντρικός
πολιτικός στόχος του κινήματος του ΑΚΟΕ και του περιοδικού, που ήταν η απόσυρση
του νομοσχεδίου του Δοξιάδη επιτεύχθηκε. Η παρουσία και η συμβολή προσώπων και
κειμένων της λεσβιακής κοινότητας είναι καθοριστική στις επόμενες περιόδους της
κυκλοφορίας του. Η φωνή των ομοφυλόφιλων γυναικών ακούγεται συχνότερα, διεκδικούν
την αυτόνομη παρουσία τους σε σχέση με εκείνη των αντρών, που ακόμα και στις
επαναστατικότερες και πλέον αμφισβητισιακές εποχές του κινήματος, η αντρική
πλειοψηφία «καπέλωνε» την φωνή της γυναικείας. Ακόμα και οι λογοτεχνικές
αναφορές στην γυναικεία ερωτική και σεξουαλική ιδιαιτερότητα σε έργα και βιβλία
είναι λιγότερες. Η αρχαία λυρική ποιήτρια η Σαπφώ και η ποίησή της εξαιρείται
του κανόνα. Το Περιοδικό, όπως σημειώνουν σε απαντητική επιστολή τους σε νεαρό
αναγνώστη από την Αιτωλοακαρνανία, οι καινούριοι υπεύθυνοι, «Το
Αμφί σίγουρα δεν είναι μία «χαμένη εγκυκλοπαίδεια», προσπαθεί όσο το δυνατό να
καλύψει ένα ευρύ φάσμα περιεχομένων από επιστημονικά άρθρα, λογοτεχνικά,
πολιτικές θέσεις μέχρι χιούμορ και διασκέδαση..», τχ.1/5, 1987, σ.61.
Μάλιστα μεταξύ αστείου και σοβαρού ορισμένα από τα άτομα της καινούργιας
διεύθυνσής του «κατηγορούνται» για σνομπισμό. Η πρώτη του περίοδο, η
περισσότερο «κουλτουριάρικη» έτυχε σίγουρα ενθουσιωδών αντιδράσεων και
αποδοχής, αλλά και ένα είδος αδιαφορίας από τα λαϊκά στρώματα των νέων
ομοφυλοφίλων, οι οποίοι σκάζοντας μύτη στο ερωτικό κουρμπέτι αναζητούσαν
τρόπους να απολαύσουν την ζωή τους, να την χαρούν, να διασκεδάσουν, να κάνουν
γνωριμίες, να ψωνιστούν, να μιλήσουν για τις ερωτικές τους εμπειρίες της
προηγούμενης βραδιάς, και όχι να την διαβάσουν μέσα σε πολιτικά περισπούδαστα
άρθρα και ψυχιατρικές μπροσούρες, κοινωνικά μανιφέστα. (όπως γίνεται κάθε εποχή
με τις νέες γενιές ομοφυλόφιλες και ετεροφυλόφιλες). Θυμάμαι κάποιο γνωστό
φιλικό μου άτομο που τον επισκέφτηκα και
του πήγα δώρο ένα ομοφυλόφιλο μυθιστόρημα που είχα διαβάσει και μου άρεσε να το
κουβεντιάσουμε και αυτό, αφού καθίσαμε για λίγο στο σπίτι του πέταξε το βιβλίο
σε μία γωνία, με πήρε και βγήκαμε έξω για ερωτικά ψώνια, και δεν είχε άδικο. Τα
ενδιαφέροντά τους αλλάζουν σε σχέση με αυτά των προηγούμενων γενεών των γκέι
που, έπρεπε να κρύβονται για να μην δαχτυλοδείχνονται από την κοινωνία το στενό
τους περιβάλλον. Η σταδιακή αλλαγή της εικόνας του περιοδικού, δεν σημαίνει ότι
ξεστρατίζει του αρχικού του στόχου για την αλλαγή και βελτίωση των κοινωνικών
συνθηκών, την ελευθερία και ισότιμη αποδοχή των ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα όπως
αγωνίστηκαν για να την κατακτήσουν οι πρώτοι φίλοι και γνωστοί του ΑΚΟΕ. Την
κατοχύρωση των ατομικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Τα πολιτικά μακροσκελή
άρθρα υποχωρούν, το ίδιο και οι φιλοσοφικές και ψυχιατρικές αναλύσεις και
αναφορές σε θέματα σεξουαλικότητας, επιστημόνων από διάφορους τομείς,
προερχόμενοι κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από την Γαλλία. Οι έλληνες και ξένοι
συνεργάτες και συγγραφείς έχουν Γαλλική αγωγή, παιδεία και σύγχρονες
αντιλήψεις. Οι περισσότεροι με τον έναν ή άλλον τρόπο συνδέονται με το κίνημα
του Γαλλικού Μάη του 1968 και άλλων δυτικοευρωπαϊκών κοινωνικών και εκπαιδευτικών
κινημάτων στην Αγγλία και την Αμερική. Ακόμα και ψευδώνυμα συνεργατών
παραπέμπουν στη Γαλλική κουλτούρα. Διαφορετική ίσως περίπτωση είναι η ποιητική
και δημοσιογραφική φωνή του ελληνοαμερικανού ποιητή Νίκου Σπάνια με επιρροές
από την αμερικάνικη μπητ παράδοση, όπως και του πειραιώτη ποιητή και μεταφραστή
Ανδρέα Αγγελάκη. Τα αιχμηρά αντικυβερνητικά σχόλια εξακολουθούν να
δημοσιεύονται αλλά με άλλη συχνότητα και ίσως, «χαλαρότητα» λόγου και ύφους.
Εμφανίζεται η φωνή των τραβεστί. Ο λόγος των αναγνωστών στις διάφορες επιστολές
τους στο περιοδικό γίνεται πιο προσωπικός, εξομολογητικός των οικογενειακών και
κοινωνικών τους προβλημάτων, το ασφυκτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαβιούν οι
έλληνες ομοφυλόφιλοι, οι τραβεστί, οι εκδιδόμενες γυναίκες και άλλες μικρότερες
«περιθωριακές» ομάδες. Η ηλικίες μικραίνουν, αν πιστέψουμε τις ηλικίες που
διαβάζουμε, ένα μέρος της ελληνικής νεολαίας εκείνης της εποχής κάνει σε πολύ
νεαρή ηλικία την σεξουαλική του επανάσταση. Το περιοδικό δεν μπορεί να
παραμείνει μία κιβωτός για διανοούμενους και λόγιους γκέι. Ούτε το ΑΚΟΕ είναι
μία ελίτ ομάδα ελλήνων ομοφυλόφιλων οι οποίοι φιλοδοξούν να άρχουν και να
ακούγονται στην κοινωνία και τα μέσα δημοσιογραφικής ενημέρωσης όπως ήθελε ο
βραβευμένος έλληνας λογοτέχνης Κώστας Ταχτσής. Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος και ο
Ανδρέας Βελισσαρόπουλος παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους ήσαν από άλλη
πάστα ανθρώπων. Διέθεταν αρκετές λαϊκές πινελιές. Οι κοινωνικές συνθήκες και οι
προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας είναι κατά το πλείστον καταναλωτικές
αυτήν την δεκαετία, επικρατεί η δημόσια εικόνα του ιλουστρασιόν φαίνεσθαι, των
νέων γιάπηδων. Μεγάλη μερίδα των πολιτών γίνεται ανεχτικότερη σε αρκετά
ζητήματα και ερωτικά παιχνίδια. Οι ερωτικές και σεξουαλικές πιθανότητες και των
δύο φύλων με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου διευρύνονται. Καινούργιες
πολιτικές δυνάμεις έχουν αναλάβει το τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας. Η
περίοδος της μεταπολίτευσης περνά την δεύτερη φάση της. Οι σκληροί και
απαξιωτικοί, απαράδεκτοι γλωσσικοί όροι και χαρακτηρισμοί των προηγούμενων
δεκαετιών που χρωματίζουν την δημόσια παρουσία των ομοφυλόφιλων και την εικόνα
τους έχουν αρχίσει να υποχωρούν, βαριές εκφράσεις όπως «ανώμαλοι»,
«ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες», «αντικοινωνικοί χαρακτήρες», «τοιούτοι»,
«κίναιδοι», «ντιγκιντάγκες» κλπ., σταδιακά απαλείφονται από τον δημόσιο λόγο
και διάλογο ή τουλάχιστον, δεν υιοθετούνται με την ευρύτητα που
χρησιμοποιούνταν τις προηγούμενες δεκαετίες από τα καινούργια μορφωμένα και πιο
πολιτισμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και τις νεότερες γενιές. Οι
φράσεις και εκφράσεις αυτές μένουν στο συρτάρι της χρήσης των σκανδαλοθηρικών
και κουτσομπολίστικων εντύπων που πάντα υπάρχουν και διαβάζονται από μερίδα του
λαού. Το εκπαιδευτικό επίπεδο του ελληνικού λαού έχει ανέβει ουσιαστικά, οι
έλληνες και οι ελληνίδες μαθαίνουν ξένες γλώσσες, ειδικεύονται σε επαγγέλματα,
έρχονται σε συχνότερη και αμεσότερη επαφή με άλλους πολιτισμούς και λαούς,
κοινωνίες και κουλτούρες. Ενημερώνονται καλύτερα και σωστότερα, αμεσότερα, για
τα συμβαίνοντα στα άλλα κράτη, ταξιδεύουν σε χώρες της δύσης που τα πράγματα
είναι καλύτερα για την ομοφυλόφιλη κοινότητα, τις γυναίκες κα τις άλλες
μειονότητες. Το αναγνωστικό κοινό διευρύνεται όπως και η θεματολογία σε
ερωτικής φύσεως ζητήματα. Οι ανδροκρατούμενες νοοτροπίες της ελληνικής
κοινωνίας και οικογένειας φυσικά εξακολουθούν να υφίστανται, στην επαρχία
κυρίως περισσότερο, αλλά μειώνονται σταδιακά στα μεγάλα αστικά κέντρα των
πόλεων όπου η ανωνυμία των ανθρώπων επιτρέπει την εκδήλωση διαφορετικών
σεξουαλικών προτύπων, ιδιαίτερων ταυτοτήτων διασκέδασης σε κέντρα και στέκια
διερχομένων ατόμων κάθε εθνότητας, φυλής, οικονομικής τάξης, σεξουαλικής
προτίμησης και επιλογής. Το ελληνικό οικογενειακό περιβάλλον προστατεύει ακόμα
τα μέλη της οικογενειακής του εστίας, οι νέοι και οι νέες βρίσκονται υπό την
σκέπη του, η πατρική μορφή και το κοινωνικό πρότυπό του είναι ακόμα ισχυρό, καθοριστικό,
καθοδηγητικό στην εξέλιξη και τις δημόσιες συμπεριφορές και κοινωνικές
αντιδράσεις των υπολοίπων μελών. Όμως κάτι έχει αρχίσει να αλλάξει. Από τον παλαιό
«φίφι» του Σταύρου Παράβα των ελληνικών ταινιών ή τα ακίσματα του Γιάννη
Γκιωνάκη περνάμε στον ασεξουαλικό ομοφυλόφιλο τύπο των «Απαράδεκτων» της
Δήμητρας Παπαδοπούλου. Στα δύο ακομπλεξάριστα παιδιά της μητέρας- συμπεθέρας
Μήτση στο σήριαλ «10 Μικροί Μήτσοι» του Λάκη Λαζόπουλου και από εκεί, στο
αντρικό πεταχτό φιλί του ηθοποιού και σκηνοθέτη Χριστόφορου Παπακαλιάτση, και
το σήριαλ «Δύο Ξένοι» του Αλέξανδρου Ρήγα. Και την αποδοχή της νεανικής γκέι
συντροφιάς της κόρης του έργου «Συμπέθεροι από τα Τίρανα». Ενώ στο σήριαλ
«Ζακέτα να πάρεις» η ελληνίδα μάνα προτιμά ο νηπιαγωγός γιός της να τα φτιάξει
με τον γκέι μανάβη της γειτονιάς παρά με την ζωντοχήρα. Η εικόνα της ελληνικής
οικογένειας σταθερά αλλάζει, οι δεσμοί της χαλαρώνουν. (σύντομη παρένθεση, μπορούμε
να κατανοήσουμε καλύτερα τις οικογενειακές συνθήκες και αλλαγές συνηθειών των
νεοελλήνων στις μέρες μας, παρακολουθώντας ένα είδος σήριαλ στην ιδιωτική
τηλεόραση με τίτλο «Οικογενειακές ιστορίες», βασισμένες σε αληθινά περιστατικά
και γεγονότα). Οι πολιτικές ιδεολογίες διατηρούν ακόμα την ισχύ και την
επίδρασή τους στο κοινωνικό σώμα αλλά, το πολιτικό πάθος για αλλαγή του
ελληνικού λαού κατά κάποιον τρόπο έχει δικαιωθεί στο πολιτικό του φαντασιακό.
Το ελληνικό δημόσιο έχει ανοίξει τις εργασιακές του πύλες για όλα τα στρώματα
του ελληνικού λαού από όποια ιδεολογική παράταξη και αν προέρχονται. Η ηττημένη
αριστερή και κομμουνιστική πολιτική μερίδα του ελληνικού λαού μετά το τέλος του
εμφύλιου σπαραγμού έχει αρχίσει να δικαιώνεται μετά την αναγνώριση της εθνικής
αντίστασης και τις κυβερνητικές, συνταγματικές αλλαγές των κυβερνήσεων του
Ανδρέα. Ιδρύεται το υπουργείο Νέας Γενιάς, τα Σχολικά βιβλία αλλάζουν, η Μελίνα
κρατά το τιμόνι του υπουργείου πολιτισμού, το ένα από τα δύο κανάλια της
κρατικής τηλεόρασης παύει να είναι κάτω από στρατιωτική εποπτεία. Η ΥΕΝΕΔ.
Σποραδικά παρουσιάζονται από τους τηλεοπτικούς δέκτες ομοφυλόφιλες ευρωπαϊκές
και αμερικάνικες ταινίες. Αρχίζουν να εκπέμπουν οι διάφοροι σταθμοί της
ελεύθερης ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας. Τα οικονομικά κονδύλια από την ΕΟΚ
εισρέουν στα κρατικά ταμεία και οι έλληνες παντώς πολιτικής και κομματικής
επιλογής βρίσκουν δουλειά στο δημόσιο και τους εποπτεύοντες οργανισμούς του
κράτους, τους δήμους και τις νομαρχίες. Το νομοσχέδιο του Σπύρου Δοξιάδη
αποσύρεται, δεν επανέρχεται ξανά στην πολιτική επικαιρότητα. Η συντηρητική
παράταξη βρίσκεται στην αντιπολίτευση και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην
προεδρία της δημοκρατίας. Πρωθυπουργικό σύστημα και προεδρία Σαρτζετάκη με τα
αγιορείτικα κουδούνια. Σκάνδαλο Κοσκωτά. «Βρώμικο 1989» και κυβερνητική
παρένθεση του συντηρητικού πολιτικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Επαναφορά του
Πασοκ στην εξουσία. Τα κόμματα και τα κομματίδια των διαφόρων ερμηνειών της
μαρξιστικής ιδεολογίας εκφράζουν πλέον ανοιχτά τις θέσεις και τις ιδέες τους,
προπαγανδίζουν ανοιχτά τις απόψεις τους, είναι συνταγματικά νόμιμα μέσα στο
υπάρχον πολιτικό μεταπολιτευτικό αστικό σύστημα. Η παρουσία των διαφόρων
μειοψηφιών και κοινωνικών κινημάτων γίνεται εντονότερη, όσα δεν έχουν
αφομοιωθεί από τον πράσινο ήλιο. Φεμινιστικό, Οικολογικό, Δικαιωματιστών κλπ.
Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες συμμετέχουν ενεργά σε πορείες και διαδηλώσεις, σε
Φεστιβάλ Νεολαιών, Επετειακές εκδηλώσεις, το ίδιο και η μικρή ομάδα του ΑΚΟΕ,
συμπαρατασσόμενη με το τότε ΚΚΕσωτερικού. Είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό
κόμμα το οποίο προσκαλούσε στα Φεστιβάλ του, του Ρήγα Φεραίου εκπροσώπους της
γκέι κοινότητας. Τα σκοτεινά και δύσκολα χρόνια της περιόδου της δικτατορίας
έχουν αρχίσει να υποχωρούν, η χώρα κάνοντας δειλά και παραπαίοντα βήματα
εκσυγχρονίζεται, αγκομαχώντας και με πισωγυρίσματα η Ελλάδα αλλάζει,
αποχουντικοποιείται. Ένας ούριος άνεμος της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής
και ελευθερίας πνέει στην χώρα. Οικονομική ευμάρεια και καταναλωτική μανία
διαπερνά διαστρωματικά τους έλληνες, μία πλέρια καλοπέραση μετά τις τόσες
στερήσεις και ελλείψεις, μνήμες της κατοχικής περιόδου των μεγαλυτέρων.
Εμφανίζεται η «τάξη» των νεοελλήνων- νεόπλουτων ή για πολλούς «αεριτζήδων».
Είναι η πολιτική περίοδος της Σοσιαλιστικής Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου. Των
κυβερνητικών και δομικών αλλαγών του κράτους και της κοινωνίας. Ανεξάρτητα από τις
καθημερινές κομματικές διαμάχες εκείνων των ετών, και κυρίως, των δύο κεντρικών
«μονομάχων» Πασοκ και Νέας Δημοκρατίας, το σύγχρονο πνεύμα των μοντέρνων καιρών
και των κοινωνικών αλλαγών διεθνώς, επηρεάζει όλα σχεδόν τα στρώματα της
ελληνικής πατριαρχικής και συντηρητικής κοινωνίας. Οι παλαιές προδικτατορικές
γενιές των πολιτικών απέρχονται, κλείνουν τον βιολογικό τους κύκλο, νεότερε
γενιές πολιτικών και «τζάκια» εμφανίζονται στο προσκήνιο, που οι πολιτικές και
κοινωνικές τους μνήμες δεν φτάνουν έως τα σκοτεινά χρόνια της κατοχής και των
εμφυλιακών και μετεμφυλιακών πρώτων χρόνων. Οι νέες των ελλήνων πολιτικές
γενιές διαθέτουν περισσότερα εφόδια, έχουν ζήσει και σπουδάσει στα καλύτερα
πανεπιστήμια της δύσης, ευρώπης και αμερικής, εμφορούνται από σύγχρονες
πρωτοπόρες ιδέες και αντιλήψεις διαθέτουν οικονομική άνεση, έχουν άλλες προτεραιότητες
και κοινωνικά θέλω. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία δεν παρέμενε
ακόμα δέσμια πολλών κοινωνικών αγκυλώσεων και προκαταλήψεων. Τα λάιφ στάιλ
περιοδικά κατακλύζουν την εκδοτική αγορά καθώς και τα «σεξ σοπ». Τα τσοντάδικα
και τα σκυλάδικα κάνουν θραύση. Η ελληνική κοινωνία απολαμβάνει τους ξέφρενους
ρυθμούς της υπερ κατανάλωσης και των διαφόρων και ποικίλων απολαύσεων χωρίς
μέτρο και προφύλαξη. Το σήμερα και όχι το αύριο ή το χθες έχει σημασία. Ζήσε
και άσε τους άλλους να ζήσουν. Τα βόρεια σύνορα ανοίγουν και κάτοικοι από τις
βαλκανικές χώρες και κράτη του τότε ανατολικού συνασπισμού εισρέουν στην χώρα.
Οι παλιννοστούντες. Ο πολίτης δεν είναι πλέον ιστορικό υποκείμενο ούτε πολιτικό
αλλά εμπορικό, καταναλωτικό πολλές φορές της μιάς χρήσης. Ένα όχι και τόσο
ακριβό «πράγμα». Είναι οι νόμοι της αγοράς και της ζήτησης των ανοιχτών
κοινωνιών του λεγόμενου με κλασικούς όρους της κοινωνιολογίας, καπιταλιστικού
συστήματος που έχουν το πάνω χέρι και προβάλλονται ως τρόποι ζωής, διασκέδασης,
ψυχαγωγίας κοινωνικής έκφρασης της σύγχρονης κοινωνίας. Οι καταναλωτικές
απολαύσεις εμποτίζουν και κερδίζουν τις συνειδήσεις των κατοίκων των δυτικών
και όχι μόνο κοινωνιών. 1989 η Πτώση του Τείχους. Η κόκα κόλα κερδίζει την
βότκα, και τα Μακντόναλτντ την Μεσογειακή διατροφή.
Μέσα σε αυτές τις νέες κοινωνικοπολιτικές
συνθήκες και η κοινότητα των ομοφυλοφίλων αλλάζει τους τρόπους διεκδικήσεως των
δικαιωμάτων της, ενώ καταργούνται οι «ηθικοί» περιορισμοί της διασκέδασής της,
ξεσαλώνουν δίχως μέτρο και όριο. Μιμούνται συμπεριφορές άλλων δυτικοευρωπαϊκών
λαών. Τώρα όμως έχει να αντιμετωπίσει έναν σημαντικό και ουσιαστικό για την
υγεία των μελών της κίνδυνο, αυτό του ιού του aids. Μία άγνωστη μέχρι τότε αρρώστια που
«θέρισε», αφάνισε χιλιάδες μέλη της παγκόσμιας γκέι κοινότητας μέχρι την στιγμή
που η ιατρική επιστήμη να κάνει για μία ακόμα φορά το θαύμα της, να εφεύρει και
να χορηγεί το κοκτέιλ φαρμάκων ούτως ώστε, οι ομοφυλόφιλοι φορείς λαμβάνοντας
τα κατάλληλα προφυλακτικά μέτρα να διαβιούν χωρίς μεγάλους της υγείας τους
κραδασμούς όπως τα πρώτα χρόνια της εμφάνισης της μολυσματικής νόσου. Η νόσος
σταδιακά χτύπησε και τα άλλα στρώματα της κοινωνίας, ο ετεροφυλόφιλος πληθυσμός
κινδύνευε όσο και ο ομοφυλόφιλος.
Όσον αφορά την κοινότητα των γκέι, το άνοιγμα
των συνόρων, τα ταξίδια, οι μεταφράσεις και καινούργιες κυκλοφορίες βιβλίων, οι
νέες εκδόσεις περιοδικών με ομοφυλόφιλη θεματολογία και η του θεάματος
θεματογραφία, άλλαξε τους πρώτους, περισσότερο επαναστατικούς και
αντικομφορμιστικούς στόχους των ατόμων των αρχικών χρόνων του ΑΚΟΕ, 1976, 1977,
1978, 1979 κυκλοφορία του ΑΜΦΙ. Τώρα οι ομοφυλόφιλοι προσαρμόζονταν ευκολότερα
στο «σύστημα», αποκτούσαν θέση και φωνή, μετείχαν σε διάφορες διοικητικές
υπηρεσίες του δημοσίου, ιδιαίτερα στον χώρο του πολιτισμού, του θεάματος και
του τουρισμού, της μόδας και της μουσικής και τηλεοπτικής βιομηχανίας. Στην
αλλαγή της αντίληψης απέναντι στους ομοφυλόφιλους της ελληνικής κοινωνίας
βοήθησε και η κινηματογραφική βιομηχανία αλλά προπάντων η σοβαρότητα και
υπευθυνότητα των ίδιων των ομοφυλοφίλων στις θέσεις εργασίας που αναλάμβαναν,
στην κοινωνική τους ζωή την περίοδο της εμφάνισης της νόσου. Η πειθαρχία και
αυτοπειθαρχία έσωσε ζωές και γλύτωσε σπίτια από την υγειονομική αυτή τραγωδία.
Όσον αφορά τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, ο ποιητικός και πεζογραφικός
λόγος και σύγχρονη συγγραφική παραγωγή άρχισε να αυτονομείται, δίχως να έρχεται
σε απευθείας ρήξη από την αρχαία ερωτική ποιητική παράδοση, την ομοφυλόφιλη
επιγραμματική ποίηση της ελληνιστικής εποχής. Ο μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης και διάφοροι άλλοι ομοφυλόφιλοι ποιητές του μεσοπολέμου
όπως ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Αλέξανδρος Μπάρας, ο Μήτσος Παπανικολάου διαβάζονται
και επηρεάζουν συγγραφικές συνειδήσεις και γραφή. Το μυθιστόρημα του Κώστα
Ταχτσή το «Τρίτο Στεφάνι» ήταν το πολυδιαβασμένο ελληνικό πεζό μετά την
μεταπολίτευση. Ευπώλητα ήσαν και τα πεζά του Γιώργου Ιωάννου. Ο Ντίνος
Χριστιανόπουλος από την Θεσσαλονίκη μαζί με τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου,
κρατούσαν αναμμένη την ερωτική ποιητική φλόγα. Ο πειραιώτης ποιητής Ανδρέας
Αγγελάκης θέρμαινε και μελαγχολούσε ταυτόχρονα το ποιητικό περιβάλλον του
πρώτου λιμανιού της χώρας και όχι μόνο. Μέχρι να εμφανιστούν οι νέες
συγγραφικές και πνευματικές δυνάμεις της ελληνικής γκέι κοινότητας, η
αρθρογραφία στηρίζονταν κυρίως, στα δημοσιογραφικά δημοσιεύματα των διαφόρων
εφημερίδων και περιοδικών. Αν θυμάμαι σωστά, το καλό και σοβαρό περιοδικό για
την λογοτεχνία και τα βιβλία, το γνωστό μας «Διαβάζω» στα 500 συνολικά τεύχη
του μόνο ένα (;) τεύχος αφιερώνει στο ζήτημα της Ομοφυλοφιλίας. Φυσικά δεν
αναφέρομαι σε βιβλία ομοφυλόφιλων συγγραφέων ελλήνων και ξένων.
Το περιοδικό
ΑΜΦΙ όπως φανερώνει η ύλη και τα περιεχόμενα των τευχών του, αφιερώνει κάμποσες
σελίδες του στην Βιβλιοκριτική και Βιβλιοπαρουσίαση νέων ελληνικών και μεταφρασμένων
έργων με αποκλειστικό τους θέμα την ομοφυλοφιλία, τον ομοφυλόφιλο ήρωα ή
ηρωίδα. Παρουσιάζει στο γκέι αναγνωστικό κοινό σύγχρονες μελέτες του φαινομένου
στον δυτικό και όχι μόνο κόσμο. Σύγχρονες εργασίες επιστημόνων και καθηγητών
που διαπραγματεύονται το φαινόμενο από ιστορικής, μυθολογικής, θρησκευτικής,
κοινωνικής, ψυχιατρικής σκοπιάς. Κρίνονται και παρουσιάζονται ομοφυλόφιλα
μυθιστορήματα, διηγήματα ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα.
Έχοντας μία γενική επισκόπηση των τευχών
του περιοδικού όλων των περιόδων του, τουλάχιστον αυτών που κατόρθωσα να
προμηθευτώ και κατέγραψα στο προηγούμενο σημείωμα, μπορούμε να συμφωνήσουμε στο
γεγονός ότι αν εξαιρέσουμε το φωτογραφικό υλικό και τα σκίτσα του περιοδικού,
το ομοφυλόφιλο κίνημα και οι εκδηλώσεις του καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος των
σελίδων του, ακολουθούν τα σχόλια στην εσωτερική και διεθνή επικαιρότητα, η
βίαιη συμπεριφορά εναντίον των ομοφυλοφίλων, το aids και οι συμβουλές για αυτό, οι
επιστολές διαμαρτυρίας και οι σελίδες αλληλογραφίας. Ακολουθούν οι διάφορες
συνεντεύξεις με πρόσωπα γνωστά μας από τον χώρο της τέχνης και της επιστήμης,
οι λογοτεχνικές σελίδες, βιβλιοκριτικές
και βιβλιοπαρουσιάσεις, ο ποιητικός λόγος, ο μεταφρασμένος, τα διηγήματα, τα
αποσπάσματα μυθιστορημάτων και τα κείμενα με ομοφυλόφιλη αίσθηση και
ευαισθησία. Η θεατρική κριτική και τα μονόπρακτα και οι κινηματογραφικές
παρουσιάσεις. Απορία προκαλεί η μη αναφορά στην τέχνη του Χορού αν
αναλογιστούμε πόσες σύγχρονες χορευτικές ομάδες και φυσιογνωμίες του εξωτερικού
είχαν επισκεφτεί αυτό το διάστημα την Ελλάδα και είχαν δώσει εξαιρετικά
δείγματα της δουλειάς τους. Πρυτανεύουν τα προβλήματα της ελληνικής γκέι
κοινότητας και ακολουθεί η διεθνή, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις απαγορευτικές
και δύσκολες συνθήκες των κρατών που ανήκαν τότε στον ανατολικό συνασπισμό αλλά
και σε άλλα δικτατορικά καθεστώτα. Τα κεντρικά μεγάλα αφιερώματα του περιοδικού
είναι τρία, αλλά υπάρχουν και μικρότερα ενδιάμεσα. Στην πρώτη του περίοδο
υπερτερούν οι φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές και ψυχιατρικές αναλύσεις και
ειδήσεις, συνεντεύξεις με πρόσωπα της γαλλικής διανόησης μετέχοντες στον Μάη
του 1968. Αν ερμηνεύσουμε συνολικά την ύλη του περιοδικού, δεν θα μπορούσαμε να
το εντάξουμε με ευκολία στα ελληνικά έντυπα του λεγόμενου περιθωρίου. Μπορεί να
είναι μονοθεματική η ύλη του, αλλά παράλληλα απλώνεται και σε άλλους τομείς της
ανθρώπινης ψυχαγωγίας και πνευματικών αναζητήσεων. Οι αναγνώστες του είτε είναι
ομοφυλόφιλοι είτε είναι ετεροφυλόφιλοι, μπορούν να βρουν και να διαβάσουν θέματα
πέρα από το μορφωτικό και εκπαιδευτικό τους επίπεδο και κοινωνικό στάτους. Όπως
είχαμε αναφερθεί και στο προηγούμενο σημείωμα το ΑΜΦΙ, δεν ήταν ένα γκέι
λογοτεχνικό καθαρά περιοδικό, έστω και αν αναφέρεται στην ομοφυλόφιλη τέχνη και
τον πολιτισμό, την βιβλιοπαραγωγή και συγγραφή, δεν μπορεί να συνεξεταστεί με
όρους ερμηνείας και κατάταξης λογοτεχνικών εντύπων. Οι συνεργάτες του
περιοδικού και κυρίως ο εμπνευστής του, ο ποιητής και μεταφραστής Λουκάς
Θεοδωρακόπουλος είναι τα άτομα που κρατούν το βάρος των πολιτιστικών αναφορών
του και την πνευματική βαρύτητα των κειμένων και δημοσιευμάτων της πρώτης του
περιόδου. Ορισμένες φορές έχεις την αίσθηση ότι είναι κάπως παρεϊστικο αλλά
αυτό δεν είναι κάτι άγνωστο στις κυκλοφορίες των ελληνικών εντύπων, των
πολιτικών, των λογοτεχνικών κλπ. Ο σκοπός έκδοσης του περιοδικού είναι φυσικό
να «ελκύει» τους συνεργάτες του, να προσδιορίζει την ύλη του, να οργανώνει τα
σχόλιά του να κρατά όμως σοβαρή αν και ιδιαίτερη την ποιότητά του. Η βελτίωση
της ύλης των σελίδων του δεν επαφίεται σε επαγγελματίες εκδότες και
διαχειριστές της κυκλοφορίας του αλλά στην μικρή συντροφική και φιλική παρέα με
έναν κοινό σκοπό και στόχο και
οικονομικά «συνεταιριστικά». Την κοινή συμμετοχή στον κοινωνικό αγώνα των
ελλήνων ομοφυλόφιλων για την ερωτική τους αυτοδιάθεση και απελευθέρωση της
ομοφυλόφιλης επιθυμίας τους. Οι ηθικολόγοι της εποχής είναι περισσότεροι από
τους ελευθερωτές και καραδοκούν με τα βέλη των λόγων τους και την αρθρογραφία
τους. Μπροστάρηδες όπως πάντα ήσαν οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού ιδιαίτερα,
οι άνθρωποι του βιβλίου, πεζογράφοι, ποιητές, μεταφραστές, αρθρογράφοι,
διηγηματογράφοι. Η συνεργασία είτε επώνυμα είτε ανώνυμα είναι εθελοντική.
Αρκετοί από τους συνεργάτες όπως ο Ανδρέας Αγγελάκης, ο Γιώργος Ιωάννου και
άλλοι, σαν εκπαιδευτικοί εργάζονται στο δημόσιο, πράγμα που εγκυμονεί κινδύνους
η συγγραφική συμμετοχή τους σε τέτοιας θεματικής και εικόνας έντυπα. Το
δηλωτικό ψευδώνυμο και το ύφος το συγγραφικό συγκαλύπτει κάπως τον κίνδυνο της
δημόσια έκθεσης. Τα πράγματα στην χώρα μας δεν είναι ακόμα τόσο ξεκάθαρα,
αρκετοί κίνδυνοι ελλοχεύουν. Τα δημοσιεύματα και τα κείμενα με ψευδώνυμα είναι
περισσότερα από αυτά με το πραγματικό όνομα του συγγραφέα. Είναι άλλο να
δημοσιεύεις ή να μεταφράζεις από την Νέα Υόρκη ή το Παρίσι και άλλο από την
Αθήνα. Υπάρχει ένα είδος «αυτολογοκρισίας» αν δεν λαθεύω. Έπειτα το περιοδικό
δεν επιδοτείται ούτε όπως φαίνεται βοηθιόταν από τις σχετικές με τους γκέι
διαφημίσεις, τα έξοδα της κυκλοφορίας του ήταν μεταξύ φίλων και ελάχιστων
χορηγών. Ακόμα, οι πολλές γυμνές προκλητικές φωτογραφίες ανδρών, καθιστούσε
δύσκολη την δημόσια έκθεση του αλλά και την θέση των ραφιών μιάς βιβλιοθήκης
του σπιτιού. (Θα τους ερέθιζε και τάραζε παντοιοτρόπως). Τέτοιας φύσεως
περιοδικά κρύβονται κάτω από το στρώμα και δεν κρέμονται στα μανταλάκια των
περιπτέρων. Αχ! τι έχουν δει τα μάτια των περιπτερούχων. Οι δε αγγελίες της
τελευταία περιόδου των τευχών, έδειχνε προς τα πού έγερνε η αναγνωστική
πλάστιγγα, το ενδιαφέρον των γκέι αναγνωστών. Ίσως, παρακινδυνευμένα και μπορεί
και λανθασμένα να λέγαμε ότι το ελληνικό-όπως και του εξωτερικού, του δυτικού
κόσμου-ομοφυλόφιλο κίνημα, μπορεί να βγήκε στους δρόμους και να μετείχε σε
διαδηλώσεις, δεν βγήκε όμως από τα «γκέτο» του. Γράφω ίσως. Και γνωρίζουμε
ιστορικά τι σημαίνει κάθε είδους και μορφή γκέτο. Τα μιάς άλλης βαρύτητας και
σοβαρότητας άρθρα του περιοδικού, δεν έδωσαν το κοινωνικό διαβατήριο στους
έλληνες γκέι να καλλιεργήσουν τις συνθήκες εκείνες ώστε το κίνημα να
προσαρμοσθεί με άλλους όρους, πέρα από αυτούς της διασκέδασης και των ερωτικών
ηθών. Οι ανάγκες αναπνοής του σταμάτησαν και το ΑΜΦΙ τερμάτισε τον κύκλο του.
Εκείνο όμως
που μας «δίδαξε» η έκδοση του ΑΜΦΙ στο ελληνικό κοινό, και φυσικά η ελληνική
διανόηση που συνεργάστηκε μαζί του, ήταν η αλληλεπίδραση του έρωτα με την
πολιτική. Την άμεση εμπλοκή της ομοφυλόφιλης έκφρασης και επιθυμίας με τα
πολιτικά δρώμενα και πολιτικές καταστάσεις της εποχής του. Ήταν η άλλη ισότιμη
πλευρά του ουρανού, όπως πχ. από το άλλο ερωτικό στρατόπεδο, το ετεροφυλόφιλο,
τα βιβλία της Μαργκερίτ Ντυράς είναι καθαρά πολιτικά, ή της προγενέστερης συγγραφέως Περλ Μπακ, ερωτικά και πολιτικά
μαζί. Ο ομοφυλόφιλος λόγος των δεκαετιών εκείνων ήταν αλληλένδετος με τον
πολιτικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα βιβλία του Ζαν Ζενέ, η αμερικάνικη
ποίηση των Μπήτ, της γενιάς της Αμφισβήτησης κλπ. Η ερωτική σκηνή ήταν ισότιμη
της πολιτικής. Μπορεί να μας φαίνεται κάπως «ελιτίστικο» την πρώτη του κυρίως
περίοδο αλλά είναι ένα καθαρά πολιτικό έντυπο με όλα τα θετικά και αρνητικά που
φέρει αυτός ο όρος, και το περιπλεγμένο και αρκετές φορές ομιχλώδες της
φιλοσοφικά δομημένης πολιτικής σκέψης της Γαλλικής διανόησης. Με Φελίξ
Γκουατταρί και Ντεριντά ίσως και Μισέλ Φουκώ ανοίγεις τις πόρτες των φυλακών
και των ψυχιατρείων αλλά όχι τις πύλες της ερωτικής σου αυτοδιάθεσης. Σίγουρα
το ΑΜΦΙ δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τον «Σχολιαστή», ούτε με τον «Πολίτη»,
ούτε με το «Αντί» ή τα «Πολιτικά Θέματα», τα «Επίκαιρα» κλπ. έχει την δική του
ταυτότητα και ιδιαιτερότητα θεμάτων, η ερωτική και σεξουαλική του όμως
διαπραγμάτευση και διαχείριση άπτεται,
συμπλέει με την πολιτική θεώρηση της εποχής από την πλευρά της αριστεράς.
Όπως ήταν τα κεντρικά συνθήματα των εξεγερμένων του Μάη του 1968. Το ίδιο δεν
συνέβει και στον μουσικό χώρο και σε άλλα πολιτιστικά πεδία εκείνης της εποχής;
Εξάλλου, όσο προσωπική και αν είναι μία καλλιτεχνική εκδήλωση ή παραγωγή το
πρόσημό της είναι πολιτικό. Ο Αριστοτελικός ορισμός για τον άνθρωπο έχει
διάρκεια και είναι κλασικός. Όπως και νάχει στην αποτίμηση του περιοδικού, το
Αμφί, έγραψε την δική του ιστορία και αυτήν των ανθρώπων του και εμπνευστών του,
και ακόμα, στην γενικότερη ιστορία των ελληνικών μικρών και περιθωριακών
κινημάτων και εντύπων στην χώρα μας. Έχει την δική του συμμετοχή και συνεισφορά,
συμβολή στον παγκόσμιο χάρτη του ομοφυλόφιλου εκδοτικού χώρου και εξέλιξης της
σκέψης και των αντιλήψεων.
Α Μ Φ Ι
Περίοδος Β΄
-Τεύχος 18-19/ Καλοκαίρι 1985, σ. 112, δρχ. 300
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: GAY ΧΙΟΥΜΟΡ
ΠΑΙΔΙΚΗ
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ.- DIVINE.- Κ. ΝΤΙΝΟΣ.- ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΣΤΟΛΗ.- ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
(Διευθύνεται
από επιτροπή. Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρη Βαλλιανίτη (Γρηγόρης Βαλλιανάτος).
Υπεύθυνος έκδοσης: Αντώνης Γεωργίου.
Γενική επιμέλεια τεύχους-Σχεδίαση: Γιάννης Νένες. Ατελιέ:
Α. Καλέμης &Σια ΟΕ. Φωτοσύνθεση: Ε. Καλέμη &Σια ΟΕ.).
Σημείωση: Οι σελίδες του περιοδικού ανοίγουν
με το άρθρο ΑΝΤΙ- ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ ΥΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ GAY. Στις σελίδες «Αμφισβητισιακά»
διαβάζουμε για «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την ομοφυλοφιλία». «Οι δίκες του
Κράξιμο και η απαράδεκτη συμπεριφορά της Πάολας». Επίσης «Το Υφυπουργείο Νέας
Γενιάς και η ομοφυλοφιλία». Ακόμα «Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΜΦΙ». «Εξώδικη διαμαρτυρία
στο «Έθνος». «Το περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ και η εικόνα της χυδαιότητας». Ο Χάρης
Μεντζελόπουλος δημοσιεύει το ποίημα «Για τη νύμφη της λεωφόρου». Ο Αντώνης
Βασιλείου επιμελείται το αφιέρωμα «παιδικός ερωτισμός» και υπογράφει το κείμενο
«Το παιδί, ο ερωτισμός και η κοινωνία
των ενηλίκων». Tony Duvet «Το παδί αρσενικού γένους». Julien Green, «Η εξομολόγηση του Ζαν». Μετάφραση
Γιώργος Πολίτης. Ο Ουράνιος Λειβάδιος γράφει το «Άντρες με στολή». Ο Γιάννης
Ν., το «Είναι δύσκολο να είσαι θεά». Ο Κυριάκος Ρηγόπουλος δημοσιεύει το ποίημα
«Το αγόρι του δρόμου». Ο Μήτσος Βασιλαράς μεταφράζει το ποίημα «Ο Κύριος Aids» του Martin Thomas. Η Ελένη Σελήνη μεταφράζει στις
σελίδες της Λεσβιακής Λογοτεχνίας το «Μια Μαραθωνοδρόμος αξιολάτρευτη» της Σάρα
Μαϊτλαντ. Ο Θανάσης γράφει το κείμενο «Ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ».
Τις σελίδες
89-90 της ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ της κρατά ο Γιάννης Ν. και ο Αντώνης.
Παρουσιάζονται οι εξής τίτλοι: -«Οι περιπέτειες της διαλεκτικής» του Μωρίς
Μερλώ Ποντή.», εκδ. Ύψιλον.- «Σοβαρό Όσο Κι η Ζωή Σου» η ζωντανή ιστορία της
σύγχρονης τζαζ, Valerie Wilmer, εκδ. Praxis, 1984. – «Ο Αναιδής Θρίαμβος» Γιώργος Χρονάς,
ποιήματα, Οδός Πανός, 1984. Από Γιάννη Ν.
«Το ίδιο και
το άλλο: 45 χρόνια γαλλικής φιλοσοφίας (1933-1978)» του Vincent Descombes, εκδ. PRAXIS
σελίδες 230.- Μισέλ Φουκώ: «Ιστορία της σεξουαλικότητας 1. Δίψα της
γνώσης.» εκδ. Ράππα.- Φελίξ Γκουατταρί: «Μοριακή επανάσταση» εκδ. Κομμούνα,
σ.155.- Ζωρζ Μπατάιγ: «Μελέτες για τον ερωτισμό» εκδ. Θεωρία. Από Αντώνης.
-Τεύχος 20/ Άνοιξη 1986, σ.98, δρχ.
300
ΕΡΕΥΝΑ-ΟΙ
ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ- ΕΚΘΗΛΥΝΣΗ- ΦΩΤΟΡΟΜΑΝΤΣΟ- ΣΤΟΝ ΙΛΙΓΓΟ
ΤΟΥ ΤΑΚΗ- ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ- ROCK FESTIVAL- AIDS- ΚΟΜΙΚ- ΓΚΟΥΕΝΤΟΛΙΝ- ΝΥΧΤΕΣ ΧΩΡΙΣ
ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ- Η GAY ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ- ΓΟΥ ΤΣΑΟ-ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΤΕΣΤ- ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΤΕ- ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ-
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ-ΒΙΒΛΙΑ-ΕΙΔΗΣΕΙΣ.
Υπεύθυνος
ύλης- Συντονισμός: Γιάννης Νένες.- Υπεύθυνος για το νόμο: Αντώνης Γεωργίου.- Διευθύνεται
από επιτροπή. Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρης Βαλλιανάτος.-Ατελιέ: Πάρις
Καρδαμίτσης.- Φωτοστοιχειοθεσία: Αχτίδα ΕΠΕ. –Εκτύπωση: Άγγελος Ελεύθερος.
Σημείωση: Διανύουμε την περίοδο που επικρατεί
το άγχος και ο φόβος της «μάστιγας των γκέι» που χτύπησε πρώτα την «ομάδα του
υψηλού κινδύνου» πριν εξαπλωθεί στον γενικό πληθυσμό. Οι τίτλοι των εφημερίδων
και των περιοδικών (σκανδαλοθηρικών και μη, σεξιστικών και λάιφ στάιλ) είναι
κραυγαλέοι, τρομακτικοί, εξαγριωτικοί και εξαχρειωτικοί. Ο κίνδυνος, η
καχυποψία, η ερωτική αμφιβολία, η εχθρότητα και η καραντίνα του aids μειώνει τις λογικές και
συναισθηματικές αντιστάσεις των ανθρώπων και καλλιεργούν πνεύμα γενικής
καχυποψίας και έλλειψη εμπιστοσύνης. Τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά. Ότι
κατακτήσεις πέτυχε με αγώνες και θυσίες, ατομικές και συλλογικές προσπάθειες το
ομοφυλόφιλο κίνημα υποχωρεί. Η ασθένεια τρομοκρατεί, φοβίζει, σκοτώνει όσους
χτυπά. Στην αρχή της εκδήλωσής της φορέας σήμαινε θάνατος. Ο Ιός πρώτα χτύπησε την
κοινότητα των γκέι. Με την πάροδο του χρόνου όμως αρχίζει να μην κάνει
διακρίσεις σε μέλη των Κοινωνικών Κινημάτων Αμφισβήτησης και στον Γενικό
πληθυσμό. Η ασθένεια μπορεί να εμφανίστηκε στην αρχή την δική τους κοινότητα, κατόπιν
όμως εξαπλώνεται και στον ετεροφυλόφιλο πληθυσμό, ή ακριβέστερα, τα άτομα που
είναι πολυγαμικά, αυτά που κάνουν χρήση ουσιών ή ταξιδεύουν συχνά σε
υποανάπτυκτες χώρες της άπω ανατολής και της αφρικανικής ηπείρου, της νοτίου
αμερικής όπου το υγειονομικό τους σύστημα και ο υπερπληθυσμός, η έλλειψη
φαρμακευτικής και νοσηλευτικής αγωγής είναι μεγάλη εξαιτίας των οικονομικών
συνθηκών και της φτώχειας. Οι θεωρίες της εμφάνισής της, αν προέρχεται από
πιθήκους ή επιστημονικούς ιατρικούς πειραματισμούς είναι συχνές. Το σοκ είναι
μεγάλο, τα ομοφυλόφιλα άτομα ευτυχώς αντιλαμβανόμενα τον κίνδυνο άμεσα που τους
απειλεί, αναδιπλώνουν την σεξουαλική συμπεριφορά τους, αλλάζουν την ερωτική
τους τακτική, αρχίζουν να γίνονται πιο υπεύθυνα, προσέχουν περισσότερο,
αυτοπειθαρχούνται, αυτοελέγχονται, χρησιμοποιούν προφυλακτικά μέσα κατά την
σεξουαλική τους επαφή, ξεσαλώνουν λιγότερο και με περισσότερη προσοχή. Οι
προλήψεις, ο ρατσισμός, οι αποκλεισμοί εξακολουθούν να υφίστανται. Οι συνθήκες
είναι άσχημες τόσο στις ανεπτυγμένες οικονομικά καπιταλιστικές χώρες, όπου η
ευημερία των ανθρώπων είναι μεγάλη καθώς και η καταναλωτική τους μανία, πράγμα
που προκαλεί μία συλλογική καθίζηση των παραδοσιακών κοινωνικών και εθιμικών
αξιών, όσο και στα κράτη του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» όπου τα όποια
κοινωνικά προβλήματα δεν ανακοινώνονται παρά έξω ή καλύπτονται. Παράλληλα όμως,
φωτισμένοι ιατροί και επιστήμονες, αρθρογράφοι και δημόσιοι σχολιαστές,
πολιτικοί φορείς, αρχίζουν να ενημερώνουν με περισσότερη υπευθυνότητα τα μεγάλα
στρώματα του λαού, να προειδοποιούν ότι η ασθένεια δεν έρχεται σε εσένα αλλά
εσύ πας προς αυτήν με την ανεύθυνη και αλόγιστη σεξουαλική συμπεριφορά σου. Η
παιδεία, η ερωτική αγωγή και σωστή ενημέρωση, ο αυτοέλεγχος και η σωματική
υγιεινή αποτρέπουν τα χειρότερα. Ο χρόνος της ζωής κυλά και η ιατρική επιστήμη
κάνει για άλλη μία φορά το θαύμα της μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας της
ανθρωπότητας. Εφευρίσκει την κατάλληλη φαρμακευτική προστατευτική ασπίδα, το
κοκτέιλ φαρμάκων για την προστασία του γενικού πληθυσμού από την μολυσματική πανδημία
που πλήττει πλέον τόσο ομοφυλόφιλους όσο και ετεροφυλόφιλους. Η ανακάλυψη
βελτιωμένων και αποτελεσματικών φαρμάκων, η ιατρική αγωγή, ανέστειλε την
εκδήλωση της αρρώστιας και αύξησε το προσδόκιμο ζωής, ομοφυλόφιλων και
ετεροφυλόφιλων, αντρών και γυναικών, λευκών και έγχρωμων που τους άγγιξε. Η
πανδημία-όσοι θυμούνται σκίτσα των εφημερίδων παρουσίαζαν τον δραπανοφόρο
θάνατο να θερίζει αδιακρίτως, έγινε μία ακόμα σελίδα στην ιστορία των επιδημιών
σε ιατρικά και ιστορικά συγγράμματα. Οι σελίδες του περιοδικού αρχινούν με ένα
σοβαρό άρθρο με τίτλο «Το πολιτικό κενό και το AIDS». Η Ελένη Σελήνη υπογράφει το
κείμενο «Να φωτίσουν οι νύχτες των ερώτων μας τον ζόφο των ημερών μας». Ο Γ. Β.
γράφει για την ασθένεια. Ο Γιάννης Ν. τις σελίδες «Μια άλλη χώρα κάθε μήνα» και
τις σελίδες «η gay σημειολογία
και πώς να την αποφύγετε» (τα μαντηλάκια/ τα κρεμασμένα κλειδιά/ οι μεταλλικοί
κρίκοι/ το σκουλαρίκι/ τα πόππερς κλπ.). Ακολουθεί η ενδιαφέρουσα έρευνα, «Οι θέσεις
των κομμάτων για την ομοφυλοφιλία». Ο Αντώνης Βασιλείου γράφει το άρθρο
«μαρξισμός και ομοφυλοφιλία». Ακολουθεί ένα ερωτηματολόγιο «Ποιος είστε;» με 60
ερωτήσεις. Σε σενάριο του Γιάννη Βικέλα ένα φωτορομάντζο(;) «Στον ίλιγγο του
Τάκη». Ο Αντώνης Βασιλείου και πάλι γράφει για την «πολιτική της εκθήλυνσης»
και επιμελείται τις σελίδες με τις «Μαρτυρίες». Ο Ιάκωβος ντυ Γκωτιέ γράφει το
«Ο «Χώρος» της πρωταρχικής ενοχής» και το κείμενο «Η λειτουργία της αρχαίας
θυσίας στη μοντέρνα τελετουργία (ή αλλιώς Επιλεγόμενα του ROCK FESTIVAL)”. Ο Ουράνιος Λειβάδιος μας ξεναγεί
στα διάφορα γκέι μπαρ της Αθήνας στο «Νύχτες χωρίς χρονόμετρο». Ακολουθούν οι
σελίδες 72-75 της ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ:
-Χρήστος Λ.
γράφει για τα ποιήματα του Χάρη Μεντζελόπουλου, «Απογειώσεις. Σε είκοσι
εικονοποιήσεις», εκδ. Οδυσσέας.
-Ο Γιάννης Ν.
γράφει για το μυθιστόρημα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι «Amando mio”. Την ποιητική συλλογή της Ισμήνης
Λιώση: Poesia Noir. Εγχειρίδιον ονειροδράματος, εκδ, Ωλήν. Και το βιβλίο του
πειραιώτη ποιητή και μεταφραστή Ανδρέα
Αγγελάκη: ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ- Δέκα φαντασιώσεις πάνω στον Καβάφη, εκδ.
Καστανιώτη, 1984. Και ακόμα για: -ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ (ΑΓΓΛΙΑ- ΑΜΕΡΙΚΗ)
Επιλογή-μετάφραση Ανδρέας Αγγελάκης, Καστανιώτη, 1984. – Ντάνης Φώτος: «Έρως
Σωμάτων» Εκδ. Οδυσσέας, 1985.- Αγγελής Δίπλας: «Προς Αρκαδίαν», εκδ. Συμείον
1985.- Στέφανος Κατης: «Ύμνος Εις την Οφειλίαν», εκδ. Συμείον 1985.
-Ο Θεοφάνης Καραντζιάς γράφει για τα εξής
βιβλία: -ΜΑΝΟΥΕΛ ΠΟΥΙΓΚ ‘Το φιλί της γυναίκας- αράχνης» εκδ. Οδυσσέας σ. 272.-
επίσης τρία βιβλία υποδομής και βασικής θεωρητικής πληροφόρησης: α) Φιλοστράτου
«Επιστολαί ερωτικαί», Μικρή βιβλιοθήκη αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, εκδ. Τολίδη
1984., β) Πλουτάρχου «Ερωτικός», εκδ. Γνώση 1985., γ) Αντρέ Ζιντ, «Κορυντόν»,
εκδ. Γνώση 1984.
Απαραίτητη διευκρίνηση: Οι «Ερωτικές Επιστολές του Φιλόστρατου γραμμένες
τον Γ΄ αιώνα μ.Χ. είναι μεταγραφή στη δημοτική της φιλολόγου Ελένης Γαρίδη.
Ακριβολόγα, πιστή, φιλολογικά απόδοση, της Ελένης Γαρίδη, με μια σύντομη,
«συντηρητική» εισαγωγή. Σημειώνει ο Καραντζιάς.
Ο «Ερωτικός» του Πλουτάρχου ένα από τα βασικά
ερωτικά κείμενα της αρχαιότητας, αποδίδονται στη νεοελληνική από τον καθηγητή
Μιχάλη Γ. Μερακλή. Σημειώνει ο κριτικός, ανάμεσα στα άλλα:….. ‘Η κύρια
αντιφατικότητα του κειμένου βρίσκεται στο ότι ενώ ξεκινά από έναν ύμνο και μια
πειστική παρουσία της αξίας του ομοφυλόφιλου έρωτα, καταλήγει στην υποτίμησή
του έναντι του ετεροφυλόφιλου έρωτα, τον οποίο συνδέει περιέργως (ή μάλλον καθόλου περιέργως, εκφράζοντας την
άποψη του καιρού του) με φαλλοκρατικές ιδεολογικές θέσεις και δουλοκτητικές
αντιλήψεις. Έτσι τελικά, η αμηχανία του συγγραφέα εκφράζει την αμηχανία μιας
ολόκληρης εποχής, που έχοντας χάσει την ισορροπία της, χαρακτηρίζεται από τη
σύγχυση και τη βαθμιαία αποσύνθεση αξιών.».
Ο ποιητής και μεταφραστής, Νίκος Σπάνιας
«χρόνια ξενιτεμένος» στη Νέα Υόρκη εγκατεστημένος στην Αμερική, και συνεργάτης
του Αμφί, μεταφράζει για τις εκδόσεις Γνώση (ά΄ έκδοση 1965) το προδρομικό
κείμενο του Αντρέ Ζίντ «Κόρυντον». «Ο Νίκος Σπάνιας ένας από τους ελάχιστους
επώνυμους συνεργάτες του περιοδικού, είναι ένα τακτικό «παρών» στο χώρο της
λογοτεχνίας μας, είτε κάνοντας ποίηση είτε μετάφραση είτε αρθρογραφώντας με
χιούμορ με λεπτή παρατηρητικότητα….».
Η μετάφραση
του μυθιστορήματος του Αργεντινού συγγραφέα, «Το φιλί της γυναίκας αράχνης»
είναι του Ιάκωβου Κοπερτί. Το βιβλίο-τότε- ήταν απαγορευμένο στην Αργεντινή.
Τέλος, ο
Ανδρέας Φραντζιόζας, γράφει για το βιβλίο Λ. Φον Μαζόχ: «Η Αφροδίτη με τη
γούνα» μετάφραση Μυρτώ Ρήγου./ Γιώργος Βέλτσος «Η τερατώδη πλευρά», εκδόσεις
Γνώση 1985. Για το δεύτερο μέρος του βιβλίου ο Φραντζιόλας σημειώνει: «Το
δεύτερο μέρος του βιβλίου αποτελεί το εκτενές δοκίμιο του Γιώργου Βέλτσου «Η
τερατώδης πλευρά», όπου ο συγγραφέας με τη γνωστή πρωτότυπη ναρκισσευόμενη
γραφή του διαθλάται ζενεϊκά και ανασυντίθεται στο μαγικό θάλαμο των διανοητικών
του φαντασιώσεων. Δύσκολο στην παρακολούθησή του κείμενο, αλλά ενδιαφέρον σαν
δοκιμιακό στυλ.».
Η συγγραφέας Τασία Χατζή μεταφράζει
ποιήματα της Κινέζας λεσβίας ποιήτριας Γου Τσάο. Ο Ιάκωβος Ντυ Γκωτιέ υπογράφει το «στον
αστερισμό του Καρκίνου η 69 νύχτες». Καλογραμμένο και ενδιαφέρον είναι το
κείμενο «ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ» Μια ενεργοποιημένη θεωρία θεοποίησης μέσα από την
ομοφυλόφιλη σχέση, σ. 82-85. Το τεύχος κλείνει με τις σελίδες Αλληλογραφίας και
Γνωριμιών.
-Τεύχος 21/ Χειμώνας 1986/1987, σ. 98,
δρχ. 300
(Υπεύθυνος
για το νόμο: Αντώνης Γεωργίου. Διευθύνεται από Επιτροπή.- Επιταγές, εμβάσματα:
Γρηγόρης Βαλλιανάτος.-Ατελιέ: Α. Καλέμης & Σια Ο.Ε..- Φωτοστοιχειοθεσία: Lexicon Ο.Ε. –Εκτύπωση: Άγγελος Ελεύθερος
Σημείωση: «Καταστολή και Εκφασιστοποίηση»
είναι το πρώτο άρθρο του τεύχους. Ακολουθούν τα αιχμηρά κριτικά σχόλια των
Αμφισβητησιακών». Ο Παύλος Πατρίκιος
γράφει το κείμενο «Χριστιανικά Ομοφυλόφιλα Κινήματα». Ο Ανδρέας Καλογιάννης,
γράφει για την λογοτεχνική παρουσία του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου (1927-1985).
(βλέπε προηγούμενο σημείωμα). Ακολουθούν οι σελίδες «Αφιέρωμα στο ομοφυλόφιλο
διήγημα», σ. 23-30. Ο Ιδομενέας Ουρανός του Κωνσταντίνου γράφει την
«Αποτυχημένη Προετοιμασία Έλληνα…». Ο Ιάκωβος Ντυ Γκωτιέ «Τα δυο αγόρια»,
Μύκονος Καλοκαίρι ’86 ΚΑΙ υπογράφει τις σελίδες «Ο ρόλος του αρχαϊκού φαρμακού
και η σύγχρονη αντι-ομοφυλόφιλη βία». Ο Αντώνης Β. μνημονεύει την παρουσία του
ΑΝΔΡΕΑ ΒΕΛΙΣΣΑΡΟΠΟΥΛΟΥ (1947-1985), (Ο φόβος της επανάληψης). Σε επιμέλεια
Γιάννη Ρηνανού δημοσιεύεται συνέντευξη με την δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου.
Από το γερμανικό περιοδικό GAY JOURNAL, σε μετάφραση του Αντρέα
δημοσιεύεται το άρθρο «ΡΟΖ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΣΤΡΑ». (Η ΟΜΟΔΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΜΠΟΥ, ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ
ΣΙΩΠΟΝΤΑΣ, ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΟΡΙΖΟΥΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΕΣ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ
ΕΤΣΙ, ΣΑΝ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΤΟΞΟ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ
ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ). ΣΕΛ. 45-48. Ακολουθεί μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη- από
τις τελευταίες του σκηνοθέτη- στο αμερικάνικο περιοδικό CHRISTOPHER STREET George Haddad-Garcia, του γερμανού ομοφυλόφιλου σκηνοθέτη
και κινηματογραφιστή Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. , σ.50-56. Ο ηθοποιός και
πεζογράφος Γιάννης Παλαμιώτης δημοσιεύει τα «3 σχόλια στον Προυστ», 62-63. Το
τεύχος κάνει μικρό αφιέρωμα «στην ομοφυλόφιλη γραμμή» με κείμενα συνεργατών
του. Ακόμα διαβάζουμε άρθρα για το ειτζ, τον ερμαφροδιτισμό.
Τέλος, τις
δύο σελίδες σ. 64-65 της ΒΙΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣΗ κρατά ο Θεοφάνης Καραντζιάς όπου
κρίνονται βιβλία όπως – Ντόρις Λέσσινγκ, «… τραγουδάει το χορτάρι». – Άλις
Σβάρτσερ, «Η μικρή διαφορά και οι μεγάλες συνέπειες¨.- Σίλα Ρόουμποθαμ, «Στο
περιθώριο της ιστορίαςμ 300 χρόνια γυναικείας καταπίεσης και αγώνων».- Μαίρη
Κουκουλέ, «Νεοελληνική αθυροστομία», εισαγωγή G. Legman, εκδ. Νεφέλη 1984. –Βιρτζίνια Γουλφ,
«Ορλάνδο» μετάφραση Αναστασίας Λιναρδάκη, εκδ. Αστάρτη.-Ντομινίκ Φερναντέζ,
«Εγώ ο Πιερ Πάολο στα χέρια του αγγέλου» μετάφραση Λουκά Θεοδωρακόπουλου, εκδ.
Αστάρτη 1985, σ.557.- ΠΕΤΡΩΝΙΟΥ, «Σατυρικόν» μετάφραση Μιχάλη Γ. Μερακλή, εκδ.
Γνώση 1981. Και – Yves Navare, «Τα Λουκούμια», εκδ. Νέα Σύνορα, 1984.
Περίοδος
Γ΄
-Τεύχος 1/ Μάϊος 1987, σ.70, δρχ. 300
ΑΜΦΙ- έκδοση
επιστημονικής & κοινωνικής έρευνας- εκδότης: Γρηγόρης Βαλλιανάτος.-Διευθύνεται από επιτροπή.- συνδρομητές για
πέντε τεύχη: εσωτερικό 1900 δρχ. εξωτερικό 2300 δρχ.- ταχυδρομική διεύθυνση για
αλληλογραφία και επιταγές: Γρηγόρης Βαλλιανάτος Τ.Θ. 2777. Αθήνα.- (Υπεύθυνος
ύλης- Συντονισμός: Γιάννης Νένες.- Υπεύθυνος για το νόμο: Αντώνης Γεωργίου.-
Επιταγές, εμβάσματα: Γρηγόρης Βαλλιανάτος. -Ατελιέ: Πάρις Καρδαμίτσης.-
Φωτοστοιχειοθεσία: Lexicon –Εκτύπωση: Άγγελος Ελεύθερος)
Σημείωση: Ο Γ. Β. (Γρηγόρης Βαλλιανάτος
υπογράφει το πρώτο άρθρο «Εκδιδόμενα». Και, τις σελίδες «Σκέψεις γύρω από το
ομοφυλόφιλο ζευγάρι». Ακολουθούν οι 16 συμβουλές για ¨Το ασφαλες (τερο» σεξ». Ο
συγγραφέας Χρήστος Ρούσσος στέλνει «Γράμμα από τη φυλακή». Ακολουθούν οι
σελίδες με σκόρπια ποιήματα, «Τα
νανουρίσματα της βροχής» και ό,τι είδα από φτερά εκείνη τη νύχτα, υπογραφή Ο
Πρίγκηπας Αυτοκτονία. Η Κασσάνδρα γράφει το κείμενο «Βιασμός προσωπικότητας ή
«πόσο πάει μια λεσβία;». Ακολουθεί η έρευνα «Ποιος είστε». , οι σελίδες PRIVATE COLLECTION- THE PHOTOGRAPHS OF KEN HAAK. Ο Ιάκωβος Ντυ Γκωτιέ, γράφει «Τρία
μαθήματα μυστικής θεολογίας (Λογοτεχνική Μελέτη)» και «η διαπλοκή λόγου και
Φαλλού στις αρχαϊκές κοσμογονίες της Magna- Mater”. Ακολουθεί ένα πενιχρό κείμενο για
το θεατρικό έργο του Μπάμπη Τσικληρόπουλου, που ανέβηκε στο θέατρο ΣΤΟΑ, Ο
ΚΥΡΙΟΣ ή ο κυρίαρχος φόβος. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ορισμένες από τις επιστολές
που αποστέλλονται στο περιοδικό και η συνέντευξη «η καταλυτική γοητεία της
επανάστασης» ενός από τους ηγέτες του Γαλλικού Μάη του 1968 του θρυλικού και
ευφάνταστου-σήμερα αθλητικογράφου εγκατεστημένου στη Γερμανία, Daniel Cohn Bendit. Ενώ ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος στην
σελίδα «Εκδιδόμενα μικρά» μας πληροφορεί ότι: «Το ΑΜΦΙ δίνει για πρώτη φορά τη
δυνατότητα σε αναγνώστες να εγγραφούν συνδρομητές. Για πέντε τεύχη. Και στο
εξωτερικό. Δοκιμαστικά Μαζί με την σταθερή περιοδικότητα, θεωρούμε πως ήταν δύο
από τις σοβαρές δυσκολίες του παρελθόντος». Και «Κάποτε πρέπει να αναφέρουμε
μια ανώνυμη αλλά καθοριστική οικονομική προσφορά. Το τεύχος 20 του ΑΜΦΙ έγινε δυνατό
χάρη στην κληρονομιά που δόθηκε στο περιοδικό από έναν αφανή ευεργέτη μας.».
Στις σελίδες
ΒΙΒΛΙΑ, 49-52, παρουσιάζονται οι εξής τίτλοι βιβλίων: - BERNARD SERGENT: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελληνική
Μυθολογία, εκδ. Χατζηνικολή, 1986. –Ανδρέας Αγγελάκης, Τα ποιήματα του δολοφόνου
μου, εκδ. Νεφέλη 1986.--Edward Limonov, «Ένας ρώσος ποιητής προτιμά τους μεγάλους
νέγρους» (Fuck of America)
Aquarius εκδοτική Αθήνα 1986. –Harrry Mathews «Ιδιαίτερες απολαύσεις», εκδ. Άγρα
1986, μετάφραση Ιουλίας Ραλλίδη. Τέλος - Ο Tom Homer, συνεργάτης του περιοδικού MANDATE, σχολιάζει το βιβλίο του καθηγητή Morton Smith, «Το Απόκρυφο ευαγγέλιο: η ανακάλυψη
και επεξήγηση του Απόκρυφου Ευαγγελίου κατά Μάρκον», και εξετάζει την
πιθανότητα ήταν ο Ιησούς ομοφυλόφιλος. Εκδόσεις Harper and Row, 1973. Μετάφραση Ήρα Ηροδότου.
-Τεύχος 2/ Ιούλιος- Αύγουστος 1987, σ.78, δρχ.300
ΑΜΦΙ-
διμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας- ιδιοκτήτης-εκδότης:
Γρηγόρης Βαλλιανάτος. –διευθύνεται από επιτροπή.- ταχυδρομική διεύθυνση για
αλληλογραφία και επιταγές: Γ. Βαλλιανάτος. Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon –Layout: Ουράνιος Λειβάδιος.
Σημείωση: Στις πρώτες σελίδες στα «Εκδιδόμενα
μικρά» πληροφορούμαστε τι έλεγε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης-δια στόματος Ηλία
Πετρόπουλου, και που επαναπαύεται ο όμορφος πειραιώτης Μπίλυ Μπο. Ευχάριστα
διαβάζονται οι σελίδες «Το πέρασμα στην Ανατολή», σ.10-14. Και «Η ιστορία του John», σ.17-20. Οι σελίδες που ακολουθούν
22-29 έστω και συνοπτικά μας πληροφορούν για την «Ιστορία του ομοφυλόφιλου
εντύπου» Με σχεδιαγράμματα και στατιστικά στοιχεία. Ο Γιάννης Ρηγανός
επιμελείται τις σελίδες του «έιτζ. Οι εξελίξεις και η στάση του τύπου»,
σ.36-46. Προσπερνώντας τις σελίδες της Κασσάνδρας και των ωραίων αντρών, η
Ειρήνη γράφει «Στον δρόμο της αποκάλυψης». Στις Σελίδες των ΒΙΒΛΙΩΝ (63-64), 69
διαβάζουμε:
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ, Μισέλ Τουρνιέ, «Γκασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ», μτφ. Λήδας
Παλλάντιου, εκδόσεις Εξάντας. Πολύ ωραίο μυθιστόρημα με θέμα τους τρείς μάγους.
ΑΝΔΡΕΑΣ
ΜΟΥΣΟΥΡΑΚΗΣ Ψευδώνυμο του Ανδρέα Αγγελάκη, Τζών Ρέτσι, Η πόλη της Νύχτας, εκδ.
Εξάντας. Υποσημείωση: Τον αμερικανό
μυθιστοριογράφο τον έχουμε συναντήσει και σε προηγούμενα τεύχη.
ΚΩΣΤΑΣ Π.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ, Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Τρία ποιήματα», εκδ. Νεφέλη 1987.
Σημαντική ποίηση. Και δίχως όνομα παρουσιάζονται δύο ακόμα τίτλοι:
Α) ΟΣΚΑΡ
ΟΥΑΙΛΝΤ, ΤΕΛΕΝΥ, μετάφραση Νίκος Παπαδογιάννης, εκδ. Ερατώ 1987 και Β) ΝΙΚΟΛΑΣ
ΤΣΑΜΑΝΤΑΚΗΣ, Ορθοπεδικά παπούτσια, εκδ. Ηριδανός 1986.
Ενώ στις
σελίδες 65-69 δημοσιεύεται Έγγραφο για
τη στάση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στο θέμα της Ομοφυλοφιλίας.
Υπάρχει και κείμενο του Μισέλ Φουκώ
-Τεύχος 3/ Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 1987, σ.82, δρχ.
300
10
ΧΡΟΝΙΑ ΑΜΦΙ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΩΤΑ
ΤΕΥΧΗ
ΑΜΦΙ-
διμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας- ιδιοκτήτης-εκδότης:
Γρηγόρης Βαλλιανάτος. –διευθύνεται από επιτροπή.- ταχυδρομική διεύθυνση για
αλληλογραφία και επιταγές: Γ. Βαλλιανάτος. Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon –Layout: Mango Jerry.
Σημείωση: Αναδημοσιεύονται στο αφιερωματικό
αυτό τεύχος, τα: τεύχη 1, 2-3. Τχ. 1 Β΄ περίοδος, τχ. 2. Αναδημοσίευση και του
απαγορευμένου ποιήματος του Νίκου Σπάνια, «Η ποιητική μου»
-Τεύχος 4/ Ιανουάριος- Φεβρουάριος 1988, σ.78,
δρχ. 300
ΑΜΦΙ-
διμηνιαία έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας- ιδιοκτήτης-εκδότης:
Γρηγόρης Βαλλιανάτος. –διευθύνεται από επιτροπή.- ταχυδρομική διεύθυνση για αλληλογραφία
και επιταγές: Γ. Βαλλιανάτος. Φωτοστοιχειοθεσία Lexicon –Layout: Mango Jerry.
Σημείωση: Οι σελίδες του τεύχους ανοίγουν με
συμβουλές «οδηγός χρήσης του ελαστικού προφυλακτικού». Σελ. 12-13 για τον Λόρδο
Βύρωνα. Απόσπασμα από την Ωδή 2. Ο Νίκος Αδάμ γράφει το εικαστικό σημείωμα για
τον FRANCIS BACON: TWO FIGURES. Σε μετάφραση Ανδρέα
Μουσουράκη ψευδώνυμο του Α. Αγγελάκη διαβάζουμε τα «Μικρά Πουλιά» της ΑΝΑΙΣ
ΝΙΝ. Η Ειρήνη γράφει για «Αχ! αυτές οι προβληματικές ετερο…». Και «Λεσβία:
ενοχή, φόβος, ντροπή». Ο ηθοποιός Σεραφείμ Βελέντζας μεταφράζει το έργο «Η Άκρη
του Πεζοδρομίου» του ολλανδού Χίντερικ Ντε Γκροοτ. Στις σελίδες 37-39 των
ΒΙΒΛΙΩΝ διαβάζουμε:
-Νίκος Αδάμ,
ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ, Το Μαύρο Γάλα της Αυγής, εκδ. Οδός Πανός, 1987
-Κώστας Π.
Ελευθεριάδης, α) Μαργκερίτ Ντυράς, Μάτια γαλανά μαύρα τα μαλλιά, μτφ. Έφη
Κορομηλά, εκδ. Εξάντας 1987. Β) Βασίλης Δημητράκος, «Για ένα παιδί στο μάγουλό
μου», εκδ, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1987.
-Ανδρέας
Μουσουράκης, α) Γιάννης Ξανθούλης, Το πεθαμένο λικέρ, μυθιστόρημα, εκδ.
Καστανιώτη 1987. Β) ΟΡΤΣ’ ΑΛΑ ΜΠΑΝΤΑ: Αναδρομικός διάπλους στην παλιά Μύκονο.
Επιμέλεια Παναγιώτη Κουσαθάνα, έκδοση του Δήμου Μυκονίων 1986. Γ) Αλέξης
Σολομός, Εστί Θέατρον και άλλο, εκδ. Κέδρος 1986.
Τέλος, στις σελίδες 42-59 αναδημοσιεύεται
μία ομιλία που δόθηκε στην ΚΥΠΡΟ από τον εμψυχωτή του ΑΜΦΙ, του Λουκά
Θεοδωρακόπουλου. Ενώ ο Β. Γ. μεταφράζει το μικρό διήγημα «Δείπνο στις Οκτώ» του
αμερικανού ERIC GABRIEL.
(
Δ΄ Περίοδος)
-ΤΟ ΑΜΦΙ, Τεύχος 1/ Ιούλιος-Αύγουστος- Σεπτέμβριος 1988, σ.78, δρχ.
300
ΑΦΙΕΡΩΜΑ:
ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ.
- Συνέντευξη
με την ΜΠΕΤΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ.
- Έρευνα:
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
-ΜΙΝΙ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΟΜΑ
-ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΪ
ΤΟ ΑΜΦΙ
Τρίμηνη έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Διευθύνεται από επιτροπή
ΑΚΟΕ. Ιδιοκτησία: Ελληνική Ομοφυλόφιλη Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.). Εκδότρια- Επιμέλεια
έκδοσης- Διαφημίσεις –Επιταγές, εμβάσματα:
Ειρήνη Πετροπούλου.- Layout Ν. Μαρίνος. –Συνδρομές
Εσωτερικού για 4 τεύχη 1520 δρχ.- Εξωτερικού για 6 τεύχη 25 $.
Σημείωση: Την επιμέλεια της συνέντευξης με
την ηθοποιό Μπέττυ Αρβανίτη, έχουν πο ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ- ΚΩΣΤΑΚΗΣ, με την ευκαιρία της
παράστασης του έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, «ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑ
ΦΟΝ ΚΑΝΤ» Η Ειρήνη Πετροπούλου γράφει το «Δικαίωμα;». Ο Κωστάκης «Της
Γραμμής…». Το άρθρο «Ομοφυλοφιλία και Θρησκεία» Αναδρομή στη θεώρηση της
ομοφυλοφιλίας από την Αρχαία και Δυτική Εκκλησία» υπογράφει η Ειρήνη
Πετροπούλου. Στο Αφιέρωμα σ.45-64 για την Βιρτζίνια Γουλφ συνεργάζονται η
«Ανώνυμη» στο Χρονολόγιο και στα
Βιογραφικά στοιχεία. Η Κασσάνδρα στο
«Βιρτζίνια Γουλφ και Φεμινισμός». Η Λαίδη Μάκβεθ στο «Γυναικείες παρουσίες στο
έργο της Β. Γούλφ» η κυρία Ντάλλογουεη και η κυρί Ράμσεϋ». Η Βάρβαρη γράφει το
«Βιρτζίνια Γουλφ και Βίτα Σακβιλ- Γουέστ», μια ρομαντική φιλία ή συγχρόνως και
μια ερωτική σχέση; Η Ε. Γ. μας κάνει μία Βιβλιοπαρουσίαση των Βιβλίων της Β.
Γουλφ που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα. Παρουσιάζονται 10 τίτλοι βιβλίων.
Στην σελίδα
65 ΒΙΒΛΙΑ έχουμε 3 τίτλους βιβλίων. Α) Γιώργος Μπλάνας, Η ζωή κολυμπά σαν
φάλαινα ανύποπτη πριν την σφαγή, εκδ. Υάκινθος 1987. Β) Ονόρε ντε Μπαλζάκ, Ο
Ιησούς Χριστός στην Φλάνδρα, εκδ. Αιγόκερως 1988. Στον ίδιο τόμο ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ
ΜΠΑΛΖΑΚ «Ο ΜΕΛΜΟΘ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕ». Γ) THOMAS DE QUINCEY: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΩΣ ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ
ΤΕΧΝΩΝ, εκδ. Ροές. Δοκίμια μετάφραση εισαγωγή Κοσμάς Ξυλινάκης.
Τέλος, στην σελίδα 41 δημοσιεύεται μία
ασπρόμαυρη φωτογραφία με το πρόσωπο του ηθοποιού Αλλέν Ντελόν.
-ΤΟ ΑΜΦΙ,
Τεύχος 2/ Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 1988, σ.78, δρχ.350
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ.- ΣΑΡΑ ΛΕΑΝΤΕΡ.- ΚΟΜΙΚ.- GAY ΧΙΟΥΜΟΡ.- ΕΡΕΥΝΑ: ΛΕΣΒΙΕΣ ΣΤΟ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ
ΚΙΝΗΜΑ
ΤΟ ΑΜΦΙ
Τρίμηνη έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Διευθύνεται από επιτροπή
ΑΚΟΕ. Ιδιοκτησία: Ελληνική Ομοφυλόφιλη Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.). Εκδότρια- Επιμέλεια
έκδοσης- Διαφημίσεις –Επιταγές, εμβάσματα: Ειρήνη Πετροπούλου.- Layout Ν. Μαρίνος. –Συνδρομές Εσωτερικού για 4 τεύχη
1720 δρχ.- Εξωτερικού για 6 τεύχη 25 $.
Σημείωση: Ο τίτλος του περιοδικού των δύο
τευχών είναι με άρθρο «ΤΟ ΑΜΦΙ». Ο Ιωάννης φον Βίτσλέμπεν- Σολ γράφει τα
Αμφισβητητικά. Η Κασσάνδρα, το «Ομοφυλοφιλία, Κύπρος 1988». Και «τρείς σκηνές,
λίγο τρελλές.. ή πώς να ξαφνιάζετε τους άλλους». Η συνέντευξη του Σταύρου
Αντωνίου συνοδεύεται με μικρά αποσπάσματα
από το δοκίμιο «Ο θανάσιμος πειρασμός» του Ανδρέα Παπαδάκη. Σελίδα 25 Το
ΑΚΟΕ για τον Ταχτσή. Η Ειρήνη Πετροπούλου υπογράφει την Έρευνα: ΛΕΣΒΙΕΣ ΣΤΟ
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. Ο Κωστάκης γράφει τις σελίδες Της Γραμμής. Η Λία την ΧΑΛΚΗ
(Μια άλλη άποψη). Στις Σελίδες ΒΙΒΛΙΑ, 58-59 παρουσιάζονται 4 τίτλοι Βιβλίων:
Α) ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΒΟΡΝΙΝΓΚ, Με πολεοδομικά κίνητρα, εκδ. Οδυσσέας. Β) ΓΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΑΡΡΟΟΥΖ, Η
Αδερφή, ΕΚΔ. Πλέθρον, Γ) ΝΤΑΝΙΕΛ ΧΑΜΕΤ, Κοντινένταλ Οπ. Δ) DAPHNE DU MAURIER, Τα Παράσιτα, εκδ. Νέα
Σύνορα-Λιβάνη.
-ΑΜΦΙ, Τεύχος 3 ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, (1990;) σ. 66, δρχ. 400
ΑΜΦΙ. Έκδοση
επιστημονικής και κοινωνικής έρευνας. Συντάσσεται και διευθύνεται από επιτροπή
του ΑΚΟΕ, Υπεύθυνη για το νόμο: Ειρήνη Πετροπούλου.
Σημείωση: Το περιοδικό επανέρχεται στον πρώτο
του τίτλο «ΑΜΦΙ» δίχως το άρθρο. Αναφέρεται σε ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ δίχως χρονολογία
έκδοσης.
Ο Αντώνης
Βασιλείου γράφει το άρθρο Ποια Πολιτική; Η Κασσάνδρα μαζί με τον Ιάκωβο ντυ
Γκωτιέ δημοσιεύουν την «Δημόσια Εξομολόγηση: ΤΟ ΑΚΟΕ, Η ΕΟΚ, ΤΟ ΑΜΦΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ.
Διαβάζουμε την Συζήτηση του Κώστα Γεωργά μέλος των Οικολόγων Εναλλακτικών με
τους συνεργάτες του ΑΜΦΙ Αντώνη Βασιλείου και Ελένη Σελήνη. Η Κασσάνδρα
υπογράφει τις σελίδες 28-31, ΤΡΕΙΣ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ «ΦΩΤΙΕΣ»
της MARGUERITE YOURCENAR. – Διαβάζουμε τις σελίδες ΟΙ ΔΟΜΕΣ ΤΗΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑΤΟ ΠΡΩΚΤΙΚΟ ΣΤΟ ΦΑΛΛΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (PATRIARCHIA SANCTA) του Ιάκωβου ντυ Γκωτιέ. Η Ελένη
Σελήνη γράφει το κείμενο «Ακους εκεί να με πει… έτσι». Ενώ ο Φίλιππος το
«Παραμύθι με Επιμύθιο». Ο Αντώνης Βασιλείου υπογράφει το κείμενο «Ο Κώστας
Ταχτσής και οι δολοφονίες των ομοφυλόφιλων», Ενώ ο Ανδρέας Αγγελάκης Μέλος της
Εταιρείας Συγγραφέων, το αποχαιρετιστήριο κείμενο «Κώστα Ταχτσή». Ο Γιάννης
Ρηνανός κρατά την σελίδα της Αλληλογραφίας. Η λογοτέχνης και οδοντίατρος Πίτσα
Μαριάνθη Τσουμπέ γράφει το κείμενο Φίλιππος και Ναθαναήλ. Ο Ανδρέας Αγγελάκης
μεταφράζει το διήγημα «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ IRIS» του Βραζιλιάνου συγγραφέα AGUINALDO SILVA. Στις Σελίδες ΒΙΒΛΙΑ 60-63 κρίνονται
οι εξής τίτλοι από τον Θεοφάνη Καραντζιά:
-ΘΕΟΦΑΝΗΣ
ΚΑΡΑΝΤΖΙΑΣ:
α) Βαγγέλης
Κολωνάς, «Οι νταλίκες ταξιδεύουν πάντα νύχτα», Καστανιώτη, Διηγήματα. Β) Κ.
Μπούρας: 1., «Ο Πορφυρός ήλιος του έρωτα και του Θανάτου». 2. «Άγουρος Έρως»,
εκδ. Τέχνη και Λόγος. Γ) Χρήστος Ρούσσος, «Φυλακές Αλικαρνασσού- Φυλακές
Κέρκυρας- Βασανισμοί Κρατουμένων» έκδοση περιοδικού «Της φυλακής…». Δ) Γκορ
Βιντάλ, «Μάϊρα Μπρέκινριτζ» εκδ. Λιβάνη. Ε) Άρης Δικταίος, «Ναπολέων
Λαπαθιώτης» (Η ζωή του- το έργο του) εκδ. Γνώση. ΣΤ) Ανδρέας Αγγελάκης,
«Ποιητική Ανθολογία αποκλίνοντος Ερωτισμού» εκδ. Γνώση 1988. Ζ) Ανδρέας
Αγγελάκης, «Αλησμόνητα Σινεμά».
-ΑΜΦΙ, Τεύχος 4 ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, (1996;), σ.66, δρχ. 400
Συνεντεύξεις: Cathrine
Gonnard, Marinka Ko rzendorfer, Homostu, dies Utrecth, Grada Schaddee, Λίζα, …. Και μαζί τους οι οπερόλουγκρες, οι
αδελφομάνες, η ομοφυλοφιλία στο θέατρο, το AIDS, η Eartha Kitt.
ΑΜΦΙ. Έκδοση επιστημονικής και κοινωνικής
έρευνας. Συντάσσεται και διευθύνεται από επιτροπή του ΑΚΟΕ, Υπεύθυνη για το
νόμο: Ειρήνη Πετροπούλου.
Σημείωση: Εξέγερση στις φυλακές. Το
ηλεκτρονικό φακέλωμα (ΕΚΑΜ). Οι Λεσβίες και το έιτζ. Ο Βαγγέλης Γιανέλλος υπογράφει το κείμενο
«Χαιρετισμός στο συνέδριο της ΕΑΡ…». Στην σελίδα 17-18 παρουσιάζεται το
μυθιστόρημα «Μια άλλη χώρα» του James Boldwin, εκδόσεις Οδυσσέας. Με τα αρχικά
Π.Ε. διαβάζουμε το κείμενο «Οι αδελφομάνες» Η Κασσάνδρα επιμελείται την
συζήτηση με την Cathrine Gonnard αρχισυντάκτρια του περιοδικού “LESBIA MAGAZINE”. Ακολουθούν οι σελίδες «Η
ΟΠΕΡΟΛΟΥΓΚΡΑ», ανάμεσα στο AIDS και στην AIDA. Η Ειρήνη Πετροπούλου υπογράφει ένα
καλογραμμένο άρθρο σ. 34-40 για την «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ». Και το άρθρο
«Περί Συνειδητοποίησης & Λεσβιασμού». Δημοσιεύονται διάφορα ακόμα άρθρα που
αφορούν την γκέι και λέσμπιαν κοινότητα σε διάφορε χώρες.
-ΑΜΦΙ,
Τεύχος 1/ ΙΟΥΝΗΣ 1994, Δ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ σ.50, δρχ. 700
ΝΕΑ
ΕΠΟΧΗ.-ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ Α.Κ.Ο.Ε.- ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΨΗΦΙΣΜΑ.- λεσβίες και aids.- FREE!! GAY- LESBIAN MAP OF ATHENS INSIDE.
ΑΜΦΙ,
δημοσιογραφικό όργανο του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας.
Εκδίδεται από Συντακτική Επιτροπή. Υπεύθυνη για το νόμο Ελένη Τσακλάρη. Αρχισυντάκτης- Υπεύθυνος Διαφημίσεων Ματθαίος
Πέπονας. Διεύθυνση: Πατησίων… Συνδρομές Εσωτερικού για 10 τεύχη 5.000 δραχμές,
Ευρώπης DM 40, υπόλοιπες χώρες US $ 30. Διαχωρισμοί- Φίλμς Graffiti prepress. Εκτύπωση: Διακίνηση: Πρακτορείο
Αθηναϊκού Τύπου.
ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Δεκαεφτά χρόνια μετά την πρώτη του
κυκλοφορία και μετά από τρία χρόνια απουσίας το ΑΜΦΙ επιστρέφει δριμύτερο,
ανανεωμένο και, το κυριότερο, αθωωμένο. Είναι αλήθεια πως το περιοδικό πέρασε
από πολλά χέρια και κύματα με αποκορύφωμα τις δύο μηνύσεις σε βάρος του, τη μία
το 1979, για ένα ποίημα του Σπάνια και τη δεύτερη το 1991 (τί σύμπτωση, πάλι
επί Νέας Δημοκρατίας!!), για άσεμνο περιεχόμενο, με αφορμή ένα σχόλιο πάνω στην
προθυμία των ετεροφυλόφιλων αντρών να γνωρίσουν λεσβίες μέσω των αγγελιών. Και
στις δύο περιπτώσεις αθωωθήκαμε πανηγυρικά παρόλο που τη δεύτερη φορά σε
συνδυασμό με άλλα ατυχή γεγονότα, η μήνυση επέφερε το κλείσιμο του ΑΜΦΙ.
Θα θέλαμε από αυτή τη θέση να αναφέρουμε
τους σίγουρα γενναίους προηγούμενους εκδότες του περιοδικού, τον αείμνηστο
Ανδρέα Βελισσαρόπουλο που μαζί με το Λουκά Θεοδωρακόπουλο κράτησαν τα πρώτα και
πιο δύσκολα χρόνια, το Γρηγόρη Βαλλιανάτο, και τέλος την Ειρήνη Πετροπούλου που
με τις φιλότιμες προσπάθειες της κατέληξε στο ειδώλιο…
Τώρα που το ΑΚΟΕ είναι και πάλι εδώ,
ξεκινάμε μια καινούργια προσπάθεια στο γνώριμο πεδίο των διεκδικήσεων. Ξέρουμε
ότι θα μας πείτε πώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, πως άδικα σπαταλάμε το σάλιο
και το μελάνι μας και πώς σήμερα ο καθένας κάνει την ζωή που θέλει. Η απάντηση
που δίνουμε εμείς είναι απλή. Φυσικά και ΔΕΝ αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα
από την ομοφυλοφιλία μας αφού ξέρουμε
πάρα πολύ καλά να την ΚΡΥΒΟΥΜΕ. Παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, υπερτονίζουμε
την αρρενωπότητα ή τη θηλυκότητα μας (βλέπε «κανονικότητα») γενικά κρυβόμαστε
(μάλλον από τον ίδιο μας τον εαυτό), ε, και φυσικά δεν αντιμετωπίζουμε κανένα
πρόβλημα-εκτός ίσως από το άγχος, το φόβο της αποκάλυψης, από την αγωνία και το
χτυποκάρδι πώς «αν το μάθουν θα αυτοκτονήσω».
Εμείς δεν θέλουμε να αυτοκτονήσετε,
θέλουμε να ‘ρθείτε μαζί μας κι αν είστε μακριά, να ξέρετε ότι δε σας ξεχνάμε.
Παλεύουμε ΚΑΙ για σας για να μην πούμε πώς παλεύουμε ΚΥΡΙΩΣ για σας. Γιατί αν
εμείς οι Αθηναίοι-ες μπορούμε να βολευτούμε με τα gay bar και να νιώθουμε ικανοποιημένοι-ες,
υπάρχουν κάποια παιδιά τα οποία δεν είναι τόσο «τυχερά».
Για όλους εσάς και για όλους εμάς λοιπόν,
το Αμφί ξανακυκλοφορεί. Δείξτε του την αγάπη σας και την κατανόηση σας. Και αν
θέλετε να συμμετάσχετε στις προσπάθειες του ΑΚΟΕ για την απελευθέρωση της
ομοφυλόφιλης επιθυμίας, η πόρτα μας είναι πάντα ανοιχτή.
γράμμα έκδοσης
Σημείωση: Ακόμα διαβάζουμε: Αρχές και στόχοι
του ΑΚΟΕ., σ.8-10. Η Φιλιώ γράφει «Επιθυμίες και «Κανονικότητα» γιατί τόση
υποκρισία;», σ.12. Ο Κώστας Τ. γράφει το «Θα ‘θελα να ήμουν gay” Ακολουθούν οι σελίδες ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ Ένα Ιστορικό Ψήφισμα. Τρίτη 8/2/1994 154 υπέρ 98 κατά για τους
Ομοφυλόφιλους. Στην επιτροπή πολιτικών ελευθεριών και εσωτερικών υποθέσεων με
εισηγήτρια την γερμανίδα ευρωβουλευτή Claudia Roth. Η Σελήνη Χρυσοστεφάνου γράφει τις
«Λεσβιακές σκέψεις» στην σελίδα αμφι ΚΕΙΜΕΝΑ. Η Αγγελική δημοσιεύει ποιήματά
της. Ο Κωνσταντίνος Π. το Le Jardin (κυνηγώντας το όνειρο…).
Ενδιαφέρουσες είναι και οι σελίδες «Ριψοκίνδυνες καταστάσεις» Μήπως θα πρέπει
οι λεσβίες να εφαρμόζουμε ασφαλέστερο σεξ; Καθώς και η σελίδα του αμφι χιούμορ.
Το τεύχος συνοδεύεται και με έναν γκέι χάρτη με στέκια. Και όπως είναι εύλογο
(;), δεν έχει φωτογραφίες γυμνών ανδρών μόνο ελάχιστες ημίγυμνων.
Παρέθεσα το σύνολο των τευχών της έκδοσης
και των χρόνων της κυκλοφορίας του περιοδικού. Μια αντιγραφή των φιλολογικών
σελίδων του συνόλου των τευχών του περιοδικού, ελληνικών και μεταφρασμένων
δημοσιευμάτων, θα είχε ενδιαφέρον στο να γνωρίζουμε τι επέλεγαν προς δημοσίευση
οι γκέι λόγιοι και συγγραφείς. Ορισμένες από τις κριτικές είναι εξαιρετικές,
άλλες πρέπει να είναι από δελτία τύπου μάλλον. Οι κριτικές είναι συνήθως
σύντομες δίχως να απουσιάζουν και οι μακροσκελείς. Σε μία γρήγορη καταμέτρηση η
παρουσία του ποιητή και μεταφραστή Ανδρέα Αγγελάκη είναι η πολυπληθέστερη, όπως
και οι μικρές και μεγάλες κρίσεις για τις συλλογές, τα βιβλία του γενικότερα,
τις μεταφράσεις του, θεατρικές και μη. Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος όπως είναι
φυσικό γράφει τα περισσότερα κείμενα και σχόλια. Βλέπε και το Βιβλίο του, ενώ
δεν βιβλιοκρίνονται πολλές ποιητικές του συλλογές περισσότερο ασχολούνται με
τις μεταφράσεις του. Ο Γιώργος Ιωάννου έχει μικρή συμμετοχή ενώ ο ποιητής και
μεταφραστής Νίκος Σπάνιας έχει μια
ποιητική παρουσία και μεταφραστική γνωστών του ερωτικών προδιαγραφών. Τα θεατρικά
μονόπρακτα και οι κινηματογραφικές ειδήσεις δεν είναι και λίγες. Ο σκηνοθέτης
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ κρατά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο αναγνωστικό κοινό
και τους συνεργάτες του ΑΜΦΙ, αντίθετα από του ιταλού σκηνοθέτη και ποιητή Πιερ
Πάολο Παζολίνι ο οποίος είχε δολοφονηθεί λίγα χρόνια πριν τη έκδοση του
περιοδικού. Ο πεζογράφος Γιάννης
Παλαμιώτης γίνεται γνωστότερος και εξαιτίας της έκδοσης βιβλίων του. Η
θεματογραφία των βιβλίων που σχολιάζονται και κρίνονται είναι στην πλειοψηφία
τους γκέι. Από το χώρο της φιλοσοφίας ο Μισέλ Φουκώ κρατά τα πρωτεία. Όπως
προανέφερα η Γαλλική σκέψη και ειδήσεις κρατούν το ενδιαφέρον των υπευθύνων
παρά πχ. των αμερικανών ή των εγγλέζων. Ορισμένα άρθρα που αναφέρονται στην
σχέση της θρησκείας με το σεξ έχουν ενδιαφέρον και μάλλον σχετίζονται με
ορισμένους τίτλους βιβλίων και μελετών που ασχολούνται με το θέμα και
κυκλοφορούν εκείνη την περίοδο στον δυτικό κόσμο και ορισμένοι τίτλοι
μεταφράζονται στα ελληνικά. Τα γυναικεία κείμενα που αναφέρονται στην γυναικεία
ομοφυλοφιλία δίχως να χάνουν την ερωτική τους ατμόσφαιρα είναι πιο ήπια ίσως και
χαμηλότονα σε σχέση με αυτά των αντρών. Από τις κριτικές και τις παρουσιάσεις των
τίτλων των βιβλίων μπορούμε να συνάγουμε ποιοι εκδοτικοί οίκοι ήσαν περισσότερο
δεκτικοί να εκδώσουν πρωτότυπα γκέι έργα ή μεταφρασμένα.
Το ΑΜΦΙ όπως
και άλλα περιοδικά «μετεξελίχτηκε» με την πάροδο του χρόνου, όπως φυσικά και η ελληνική
κοινωνία, η ελληνική οικογένεια και οι σχέσεις των ανθρώπων. Νομίζω, ότι στην ελληνική
επικράτεια ίσως είναι το μόνο ομοφυλόφιλο περιοδικό που άντεξε και εξέδωσε τόσα
τεύχη αν δεν κάνω λάθος, αλλάζοντας μάλιστα και διευθύνσεις. Σίγουρα πάντως η πρώτη
του περίοδο που κατέγραψα στο πρώτο μέρος του σημειώματος είναι η πιο ενδιαφέρουσα
εξαιτίας ασφαλώς και των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν εκείνα
τα χρόνια στην πατρίδα μας. Θα είχε νομίζω ενδιαφέρον αν πληροφορούμεθα πώς αντιμετωπίστηκε
από τις ελληνικές και ξένες ομοφυλόφιλες του εξωτερικού. Στο πως είδαν αυτήν την
προσπάθεια των ελλήνων γκέι. Και φυσικά τι απόηχο άφησε πίσω του.
Δεύτερο
μέρος
Γιώργος Χ.
Μπαλούρδος
Πειραιάς, 30 Οκτωβρίου- 1 Νοεμβρίου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου